Choroid lub sam horioide jest tylną częścią naczyniówki. Przechodzi z linii zębatej do otworu nerwu wzrokowego i ma grubość od 0,2 do 0,4 mm. Choroid jest 2/3 całej naczyniówki i znajduje się pod twardówką. W obszarze linii zębatej i otworu nerwu wzrokowego jest ona ściśle połączona z twardówką, w pozostałych obszarach między twardówką a naczyniówką znajduje się przestrzeń nadłonowa dla nerwów rzęskowych i naczyń krwionośnych.
Struktura naczyniowa właściwej naczyniówki składa się z krótkich tętnic rzęskowych tylnych. Ta struktura naczyniowa w przedniej części ma zespolenie z dużym kołem tętniczym tęczówki, aw zespoleniu tylnej części z siecią naczyń włosowatych nerwu wzrokowego (gałąź centralnej tętnicy siatkówki).
Choroid składa się z kilku warstw (według różnych źródeł liczba warstw jest inna). W literaturze krajowej rozróżnia się następujące warstwy w naczyniu właściwym: nadchlorku, warstwie dużych naczyń, warstwie naczyń środkowych i warstwie naczyniówki.
Zagraniczni autorzy rozróżniają: warstwę naczyń krwionośnych, warstwę kapilarną i błonę Brucha. Warstwa naczyń znajduje się na zewnątrz i składa się z luźnej tkanki łącznej zawierającej melanocyty, a także naczyń krwionośnych dużego i średniego kalibru. Tętnice są gałęziami krótkich tylnych tętnic rzęskowych i idą do przodu. Żyły o większym świetle są ze sobą połączone, a następnie wchodzą do żył wirowych.
Warstwa kapilarna jest warstwą pośrednią. Naczynia włosowate rozchodzą się prawie pod kątem prostym od tętniczek końcowych (gałęzie krótkich tętnic rzęskowych tylnych). Średnica światła kapilarnego jest duża (około 20 mikronów) i kilka razy większa niż średnica światła kapilarnego siatkówki. Ponadto między komórkami śródbłonka naczyń włosowatych występują otwory o dużej średnicy (otwory).
Membrana Brucha (lub szklista płytka) jest najbardziej wewnętrzną warstwą naczyniówki, ma grubość od 2 do 3 mikronów i oddziela naczyniówkę od siatkówki. Membrana Brucha składa się z pięciu głównych składników: błony podstawnej śródbłonka naczyń włosowatych warstwy kapilarnej; zewnętrzna warstwa włókien kolagenowych; elastyczna sieć światłowodowa; wewnętrzna warstwa włókien kolagenowych i błona podstawna nabłonka barwnikowego siatkówki.
Główną funkcją naczyniówki jest odżywianie (zapewnia odżywianie ciała szklistego i zewnętrznych warstw siatkówki) i bierze udział w utrzymaniu normalnego ciśnienia wewnątrzgałkowego (dzięki ultrafiltracji i wypływowi płynu wewnątrzgałkowego).
Dopływ krwi i unerwienie naczyniówki: a - nabłonek barwnikowy siatkówki; b - membrana Brucha; c - naczyniówki; d - żyły; e - żyły wirowe; f - krótkie tętnice rzęskowe; g - gałęzie krótkich tętnic rzęskowych; h - krótkie nerwy rzęskowe; j - zrąb naczyniówki.
http://eyes-simply.com/zrenie/sosudu02.htmlStruktury gałki ocznej wymagają stałego dopływu krwi. Najbardziej zależna od struktury naczynia oka jest siatkówka, wykonująca funkcje receptora.
Nawet krótkie nakładanie się naczyń oka może prowadzić do poważnych konsekwencji. Za dopływ krwi odpowiada tak zwana naczyniówka oka.
W literaturze naczyniówka oka jest zwykle określana jako naczyniówka. Jest to część dróg moczowych oka. Układ błony naczyniowej składa się z następujących trzech części:
Droga błony naczyniowej nazywana jest naczyniówką, ale tylko naczyniówka jest siecią naczyniową.
Choroidę tworzy duża liczba naczyń niezbędnych do zasilania fotoreceptorów i tkanek nabłonkowych oka.
Naczynia naczyniówki charakteryzują się niezwykle szybkim przepływem krwi, który zapewnia wewnętrzna warstwa naczyń włosowatych.
Warstwa kapilarna samej naczyniówki znajduje się pod błoną Brucha, odpowiada za metabolizm w komórkach fotoreceptorowych. Duże tętnice znajdują się w zewnętrznych warstwach tylnej zrębu naczyniówki.
Długie tylne tętnice rzęskowe znajdują się w przestrzeni nadskórnej. Inną cechą samej naczyniówki jest obecność wyjątkowego drenażu limfatycznego.
Ta struktura jest w stanie kilkakrotnie zmniejszyć grubość naczyniówki za pomocą włókien mięśni gładkich. Funkcja drenażu jest kontrolowana przez współczulne i przywspółczulne włókna nerwowe.
Choroid ma kilka podstawowych funkcji:
Zmiana grubości naczyniówki umożliwia ruch siatkówki. Jest to konieczne, aby fotoreceptory wpadły w płaszczyznę ogniskowania promieni świetlnych.
Osłabienie dopływu krwi do siatkówki może powodować związane z wiekiem zwyrodnienie plamki żółtej.
Choroid podlega wielu stanom patologicznym. Mogą to być choroby zapalne, nowotwory złośliwe, krwotoki i inne zaburzenia.
Szczególne niebezpieczeństwo takich chorób polega na tym, że patologia samej naczyniówki wpływa również na siatkówkę oka.
Większość chorób samej naczyniówki ma pozytywne rokowanie.
Ogromna większość chorób samej naczyniówki jest bezobjawowa. Wczesna diagnoza jest możliwa w rzadkich przypadkach - zazwyczaj wykrycie pewnych patologii wiąże się z planowanym badaniem aparatu wzrokowego.
Podstawowe metody diagnostyczne:
Metody leczenia są różne dla każdej choroby. Możemy wyróżnić główne schematy leczenia:
Szybkie leczenie patologii naczyniowych zapobiegnie uszkodzeniom siatkówki.
Zapobieganie chorobom naczyniówki jest w dużej mierze związane z zapobieganiem chorobom naczyniowym. Ważne jest, aby przestrzegać następujących środków:
Przestrzeganie środków higienicznych zapobiegnie niektórym zakaźnym i zapalnym zmianom samej naczyniówki. Ważne jest również, aby leczyć ogólnoustrojowe choroby zakaźne w czasie, ponieważ często stają się one źródłem patologii naczyniówki.
Zatem naczyniówka oka jest siecią naczyniową aparatu wzrokowego. Choroby naczyniówki wpływają również na stan siatkówki.
Film o strukturze i funkcji naczyniówki (naczyniówki):
http://glaza.online/anatomija/srednyaya/horioideya-glaza.htmlChoroid (chorioidcn) jest dużą częścią środkowej skorupy oka - jej tylnej części. Z przodu naczyniówka rozciąga się do linii zębatej (o-serrata), przechodząc bezpośrednio do ciała rzęskowego. Granica między nim a choroidą jest wyraźnie widoczna z powodu różnicy w kolorze: brązowy kolor naczyniówki i prawie czarny kolor orbiculus ciliaris. W kierunku tylnego bieguna oka naczyniówka tylko 2-3 mm nie dociera do nerwu wzrokowego, tworząc otwór do wyjścia z oka (foramen opticum laminae vitreae chorioideae) i biorący udział w tworzeniu płytki sitowej. Na zewnątrz naczyniówki graniczy twardówka, oddzielona od niej wąską szczeliną, przestrzenią nadłonową. Siatkówka przylega ściśle do naczyniówki.
Podczas oddzielania i usuwania twardówki na wyłuszczonych oczkach, naczyniówka jest reprezentowana jako miękka brązowa skorupa. Elastyczność i pewne napięcie naczyniówki w żywym oku wskazują na zranienie jej ran podczas traumatycznych pęknięć. Grubość naczyniówki zależy od jej ukrwienia i waha się średnio od 0,2 do 0,4 mm; na peryferiach osiąga tylko 0,1–0,15 mm.
Choroid charakteryzuje się gęstym splotem naczyń. Przestrzenie między naczyniami zajmują zręby naczyniówki, składające się głównie z cienkiej sieci włókien kolagenowych z dużą domieszką włókien elastycznych. Oprócz fibrocytów i wędrówek, wspólnych dla jego tkanki łącznej, komórek histiocytarnych, chromatofory są charakterystyczną częścią naczyniówki, której ciało i liczne procesy są wypełnione drobnymi ziarnami brązowego pigmentu. Nadają choroidowi ciemny kolor.
Mikroskopowo pięć chorągwi wyróżnia się w choriody:
1) suprachoroida;
2) warstwa dużych naczyń (Haller);
3) warstwa średnich naczyń (Zattler);
4) warstwa naczyniowo-kapilarna (clioriocapillaris);
5) błonę szklistą (lamina vitrea s. Lamina elastica) lub błonę Brucha.
Naczynia naczyniówkowe, które tworzą jej główną masę, to gałęzie krótkich tętnic rzęskowych tylnych, penetrujące twardówkę na tylnym biegunie oka, wokół nerwu wzrokowego i nadające dalsze spójne rozgałęzienia dychotomiczne, czasami nawet przed wejściem tętnic do twardówki. Liczba tylnych krótkich tętnic rzęskowych wynosi 8-12. W grubości naczyniówki tętnice tworzą szerokie sploty umieszczone w trzech warstwach, ze stopniowym spadkiem kalibru naczyń. Na zewnątrz widoczna jest warstwa dużych naczyń - warstwa Hallera, ponad nią warstwa naczyń średnich (Zattler), wewnątrz znajduje się sieć naczyń włosowatych - warstwa naczyniowo-kapilarna.
W warstwie dużych naczyń naczyniówki widoczne są głównie tętnice w warstwie żył średnich, które są szeroko rozgałęzione i dlatego często spadają na nacięcie. Struktura sieci kosmówkowo-kapilarnej chorodei jest bardzo osobliwa: naczynia włosowate tworzące tę warstwę i znajdujące się w tej samej płaszczyźnie wyróżniają się niezwykłą szerokością ich światła i wąskimi przestrzeniami międzykapilarnymi. Tworzy się prawie ciągłe złoże krwi, oddzielone od siatkówki tylko przez blaszkę witaminową i cienką warstwę nabłonka pigmentowego. Wskazuje to na intensywność procesów metabolicznych zachodzących w zewnętrznej warstwie siatkówki - nabłonka nerwowego. Melanoblasty w warstwie kosmówkowo-kapilarnej są nieobecne. Warstwa kosmówkowo-kapilarna kończy się na granicy części optycznej siatkówki (ora serrata).
Wokół głowy nerwu wzrokowego znajdują się liczne zespolenia naczyń naczyniówki (warstwa kosmówkowo-kapilarna) z siecią naczyń włosowatych nerwu wzrokowego, tj. Układ tętnicy środkowej siatkówki. Zlokalizowane uszkodzenie choriocapillaris w obszarze plamki żółtej może być przyczyną niektórych postaci dystrofii starczej (zwyrodnienia) plamki żółtej.
Krew żylna płynie z naczyniówki przez żyły wirowe. Przepływające do nich żylne gałęzie naczyniówki są połączone ze sobą w naczyniówce, tworząc dziwaczny system wirów i rozszerzający się w zbiegu gałęzi żylnych, ampułki, z której odchodzi już główny, żylny pień. Żyłki wirowe przez skośne kanały twardówki wyłaniają się z gałki ocznej po bokach południka pionowego, za równikiem - 2 powyżej i 2 poniżej, czasami ich liczba sięga 6. Tkanka naczyniowa jest zdolna do pęcznienia.
Wewnętrzną granicą oddzielającą naczyniówkę od siatkówki jest cienka szklista błona (blaszka liściowa zwana także blaszką elastyczną). Badanie ujawnia, że składa się z warstw anatomicznych, które różnią się genezą: zewnętrzną - elastyczną i wewnętrzno - kutkową, reprezentującą naskórek nabłonka pigmentowego. Ze względu na nabłonek pigmentowy i jego osłonkę kutykularną tworzą się druzy naczyniówkowe. W warunkach patologii błona Brucha manifestuje się inaczej, prawdopodobnie z powodu jej różnej rozciągliwości: stopień jej rozciągliwości i siły ma ogromny wpływ na kształt guzów rosnących w naczyniówce.
Zewnętrzna granica naczyniówki jest oddzielona od twardówki wąską szczeliną kapilarną, przez którą płytki nadskórne składające się z elastycznych włókien pokrytych śródbłonkiem i chromatoforami przechodzą z naczyniówki do twardówki. Zwykle przestrzeń nadnaczyniowa prawie nie jest zaznaczona, ale w warunkach zapalenia i obrzęku, ta potencjalna przestrzeń osiąga znaczne rozmiary z powodu gromadzenia się wysięku tutaj, który rozszerza płytki nadjądrowe i popycha naczyniówkę do tyłu. Przestrzeń nadłonowa rozpoczyna się w odległości 2-3 mm od wyjścia nerwu wzrokowego i końców, nie sięgając około 3 mm do miejsca mocowania ciała rzęskowego.
Przez przestrzeń nadłonową do przedniej części przewodu naczyniowego znajdują się długie tętnice rzęskowe i nerwy rzęskowe, otoczone delikatną tkanką suprachoroidy.
W całej naczyniówce naczyniówka łatwo opuszcza twardówkę, z wyjątkiem jej tylnej części, gdzie dychotomicznie dzielące się naczynia wchodzące do niej mocują naczyniówkę twardówki i zapobiegają jej oderwaniu. Ponadto oderwanie naczyniówki może zakłócać naczynia i nerwy w pozostałej części jej długości, penetrując naczyniówkę i ciało rzęskowe z przestrzeni nadjądrowej. Przy wylewnym krwotoku napięcie i ewentualne oderwanie tych gałęzi nerwowych i naczyniowych powoduje odruchowe zaburzenie ogólnego stanu pacjenta - nudności, wymioty i spadek tętna.
http://zrenue.com/anatomija-glaza/48-sosudistaja-obolochka/371-sobstvenno-sosudistaja-obolochka-glaza-horioideja.htmlSoczewka (naczyniówka) sama w sobie jest największą tylną częścią naczyniówki (2/3 objętości przewodu naczyniowego), od zębaty do nerwu wzrokowego, utworzonego przez tylne krótkie tętnice rzęskowe (6-12), które przechodzą przez twardówkę na tylnym biegunie oka.
Między naczyniówką a twardówką znajduje się przestrzeń około-naczyniówkowa wypełniona płynem wewnątrzgałkowym.
Choroid ma wiele cech anatomicznych:
Funkcje
Macierz zewnątrzkomórkowa naczyniówki zawiera wysokie stężenie białek osocza, co powoduje wysokie ciśnienie onkotyczne i zapewnia filtrację metabolitów przez nabłonek pigmentowy do naczyniówki, a także przez przestrzenie nadkomórkowe i nadkomórkowe. Z nadchłonków płyn dyfunduje do twardówki, macierzy twardówki i do naczyń okołonaczyniowych emisariuszy i naczyń nadtwardówkowych. U ludzi odpływ naczyniówkowo-twardówkowy wynosi 35%.
W zależności od wahań ciśnienia hydrostatycznego i onkotycznego, płyn wewnątrzgałkowy może być ponownie wchłaniany przez warstwę kosmówkowo-kapilarną. W choroidie z reguły zawiera stałą ilość krwi (do 4 kropli). Zwiększenie objętości naczyniówki na kroplę może spowodować wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego o więcej niż 30 mm Hg. Art. Duża objętość krwi, nieprzerwanie przechodząca przez naczyniówkę, zapewnia stałe odżywianie nabłonka barwnikowego siatkówki związanego z naczyniówką. Grubość naczyniówki zależy od ukrwienia i waha się średnio od 0,2 do 0,4 mm, zmniejszając się do 0,1 mm na obwodzie.
Choroid rozciąga się od linii zębatej do otworu nerwu wzrokowego. W tych miejscach jest ściśle związany z twardówką. Luźne przyleganie występuje w regionie równikowym oraz w punktach wejścia naczyń i nerwów do naczyniówki. Przez resztę długości przylega do twardówki, oddzielonej od niej wąską szczeliną - przestrzenią nadłonową. Ta ostatnia kończy się 3 mm od rąbka i w tej samej odległości od wyjścia nerwu wzrokowego. W przestrzeni nadgarstkowej znajdują się naczynia rzęskowe i nerwy, odpływ płynu z oka.
Choroid - edukacja, składająca się z pięciu warstw opartych na cienkim zrębie łącznym z elastycznymi włóknami:
Na przekroju histologicznym naczyniówka składa się z lumenów naczyń różnej wielkości, oddzielonych luźną tkanką łączną, w której widoczne są komórki procesowe z maleńkim brązowym pigmentem - melaniną. Liczba melanocytów, jak wiadomo, określa kolor naczyniówki i odzwierciedla naturę pigmentacji ludzkiego ciała. Z reguły ilość melanocytów w naczyniówce odpowiada rodzajowi ogólnej pigmentacji ciała. Dzięki pigmentowi naczyniówka tworzy rodzaj kamery otworkowej, która zapobiega odbijaniu się promieni przez źrenicę do oka i zapewnia wyraźny obraz na siatkówce. Jeśli pigment w naczyniówce jest niewielki, na przykład u osób o jasnej karnacji lub wcale, jak zaobserwowano w albinosach, jego funkcjonalność jest znacznie zmniejszona.
Naczynia naczyniówki tworzą jej objętość i reprezentują rozgałęzienia tylnych krótkich tętnic rzęskowych, penetrując twardówkę na tylnym biegunie oka wokół nerwu wzrokowego i dając dalsze rozgałęzienia dychotomiczne, czasami przed wniknięciem tętnic do twardówki. Liczba tylnych krótkich tętnic rzęskowych wynosi od 6 do 12.
Warstwa zewnętrzna jest tworzona przez duże naczynia, między którymi znajduje się luźna tkanka łączna z melanocytami. Warstwa dużych naczyń jest tworzona głównie przez tętnice, które charakteryzują się niezwykłą szerokością światła i wąskimi przestrzeniami międzykapilarnymi. Tworzy się prawie ciągłe łożysko naczyniowe, oddzielone od siatkówki tylko przez blaszkę witaminową i cienką warstwę nabłonka pigmentowego. W warstwie dużych naczyń naczyniówki znajdują się 4-6 żył wirowych (v. Vorticosae), przez które wypływ żylny występuje głównie z tylnej części gałki ocznej. Duże żyły znajdują się w pobliżu twardówki.
Warstwa naczyń środkowych wychodzi poza warstwę zewnętrzną. W nim melanocyty i tkanka łączna są znacznie mniejsze. Żyły w tej warstwie przeważają nad tętnicami. Za środkową warstwą naczyniową znajduje się warstwa małych naczyń, z których gałęzie sięgają do najbardziej wewnętrznej warstwy, warstwy kosmówkowo-kapilarnej (blaszki choriocapillaris).
Warstwa kosmówkowo-kapilarna w średnicy i liczbie naczyń włosowatych na jednostkę powierzchni dominuje nad pierwszymi dwoma. Tworzy się przez system prekapilar i postkapilar i ma wygląd szerokich luk. W świetle każdej takiej luki mieści się do 3-4 czerwonych krwinek. W zależności od średnicy i liczby kapilar na jednostkę powierzchni, ta warstwa jest najmocniejsza. Najbardziej gęsta sieć naczyniowa znajduje się w tylnej części naczyniówki, mniej intensywna w centralnym obszarze plamki i słaba w obszarze wyjścia nerwu wzrokowego i blisko linii zębatej.
Tętnice i żyły naczyniówki mają zwykłą strukturę charakterystyczną dla tych naczyń. Krew żylna płynie z naczyniówki przez żyły wirowe. Przepływające do nich żylne gałęzie naczyniówki są połączone ze sobą w naczyniówce, tworząc dziwaczny system wirów i rozszerzający się w zbiegu gałęzi żylnych - ampułki, z której odchodzi główny pień żylny. Żyłki wirowe przez skośne kanały twardówki wyłaniają się z gałki ocznej po bokach południka pionowego za równikiem - dwa powyżej i dwa poniżej, czasami ich liczba sięga 6.
Wewnętrzna powłoka naczyniówki to szklista płytka lub błona Brucha, oddzielająca naczyniówkę od nabłonka barwnikowego siatkówki. Przeprowadzone badania pod mikroskopem elektronowym pokazują, że błona Brucha ma strukturę warstwową. Na ciele szklistym znajdują się komórki nabłonka barwnikowego siatkówki, które są ściśle z nim połączone. Na powierzchni mają kształt regularnych sześciokątów, ich cytoplazma zawiera znaczną ilość granulek melaniny.
Z nabłonka pigmentowego warstwy są rozmieszczone w następującej kolejności: błona podstawna nabłonka pigmentowego, wewnętrzna warstwa kolagenowa, warstwa włókien elastycznych, zewnętrzna warstwa kolagenowa i błona podstawna śródbłonka naczyniowo-kapilarnego. Elastyczne włókna są rozmieszczone na membranie w wiązkach i tworzą warstwę siatkową, lekko przesuniętą na zewnątrz. W przedniej jest bardziej gęsty. Włókna błonowe Brucha są zanurzone w substancji (substancji amorficznej), która jest śluzowatą podłożem żelopodobnym, która zawiera kwaśne mukopolisacharydy, glikoproteiny, glikogen, lipidy i fosfolipidy. Włókna kolagenowe zewnętrznych warstw błony Brucha rozciągają się między kapilarami i są wplecione w struktury łączące warstwy kosmówkowo-kapilarnej, co przyczynia się do ścisłego kontaktu między tymi strukturami.
Przestrzeń nadłonowa
Zewnętrzna granica naczyniówki jest oddzielona od twardówki wąską szczeliną kapilarną, przez którą płytki nadskórne składające się z elastycznych włókien pokrytych śródbłonkiem i chromatoforami przechodzą z naczyniówki do twardówki. Zwykle przestrzeń nadnaczyniowa prawie nie jest zaznaczona, ale w warunkach zapalenia i obrzęku, ta potencjalna przestrzeń osiąga znaczne rozmiary z powodu gromadzenia się wysięku tutaj, który rozszerza płytki nadjądrowe i popycha naczyniówkę do tyłu.
Przestrzeń nadłonowa zaczyna się w odległości 2-3 mm od wyjścia nerwu wzrokowego i końców, nie osiągając około 3 mm do miejsca mocowania ciała rzęskowego. Przez przestrzeń nadłonową do przedniej części przewodu naczyniowego znajdują się długie tętnice rzęskowe i nerwy rzęskowe, otoczone delikatną tkanką suprachoroidy.
W całej naczyniówce naczyniówka łatwo opuszcza twardówkę, z wyjątkiem jej tylnej części, gdzie dychotomicznie dzielące się naczynia wchodzące do niej mocują naczyniówkę twardówki i zapobiegają jej oderwaniu. Ponadto oderwanie naczyniówki może zakłócać naczynia i nerwy w pozostałej części jej długości, penetrując naczyniówkę i ciało rzęskowe z przestrzeni nadjądrowej. Przy wylewnym krwotoku napięcie i ewentualne oderwanie tych gałęzi nerwowych i naczyniowych powoduje odruchowe zaburzenie ogólnego stanu pacjenta - nudności, wymioty i spadek tętna.
Tętnice
Tętnice nie różnią się od tętnic innych lokalizacji i mają środkową warstwę mięśniową oraz przydech zawierający kolagen i grube włókna elastyczne. Warstwa mięśniowa ze śródbłonka jest oddzielona wewnętrzną elastyczną membraną. Włókna elastycznej membrany przeplatają się z włóknami błony podstawnej komórek śródbłonka.
Wraz ze spadkiem kalibru tętnice stają się tętniczkami. Jednocześnie zanika ciągła warstwa mięśniowa ściany naczyniowej.
Żyły
Żyły są otoczone błoną okołonaczyniową, poza którą znajduje się tkanka łączna. Światło żył i żyłek jest pokryte śródbłonkiem. Ściana zawiera nieregularnie rozmieszczone komórki mięśni gładkich w niewielkiej ilości. Średnica największych żył wynosi 300 mikronów, a najmniejszych żył przedkapilarnych 10 mikronów.
Kapilary
Struktura sieci naczyń włosowatych jest bardzo osobliwa: naczynia włosowate tworzące tę warstwę znajdują się w tej samej płaszczyźnie. Nie ma melanocytów w warstwie kosmówkowo-kapilarnej.
Kapilary warstwy kosmówkowo-kapilarnej naczyniówki mają dość duże światło, co pozwala na przejście kilku czerwonych krwinek. Są wyłożone komórkami śródbłonka, poza którymi znajdują się pericyty. Liczba perycytów na komórkę śródbłonka warstwy kosmówkowo-kapilarnej jest dość duża. Jeśli więc w kapilarach siatkówki stosunek ten wynosi 1: 2, to w naczyniu naczyniowym - 1: 6. Pericyty bardziej w regionie dołka. Pericyty są komórkami kurczliwymi i biorą udział w regulacji dopływu krwi. Cechą naczyniówki naczyniówki jest to, że są fenestrowane, w wyniku czego ich ściana jest przejezdna dla małych cząsteczek, w tym fluorosceiny i niektórych białek. Średnica porów wynosi od 60 do 80 mikronów. Są zamknięte cienką warstwą cytoplazmy, zagęszczoną w centralnych obszarach (30 mikronów). Fenestra znajdują się w naczyniach włosowatych od strony zwróconej do błony Brucha. Pomiędzy komórkami śródbłonka tętniczek identyfikowane są typowe strefy zamknięcia.
Wokół głowy nerwu wzrokowego znajdują się liczne zespolenia naczyń naczyniówki, w szczególności naczyń włosowatych warstwy naczyniowo-kapilarnej, z siecią naczyń włosowatych nerwu wzrokowego, czyli układu tętnic siatkówki centralnej.
Ściana naczyń włosowatych tętniczych i żylnych jest utworzona przez warstwę komórek śródbłonka, cienką podstawną i szeroką warstwę przydankową. Ultrastruktura naczyń włosowatych tętniczych i żylnych ma pewne różnice. W naczyniach włosowatych te komórki śródbłonka, które zawierają jądro, znajdują się po stronie kapilary zwróconej do dużych naczyń. Jądra komórek z ich długą osią są zorientowane wzdłuż kapilary.
Po stronie membrany Brucha ich ściana jest ostro rozcieńczona i fenestrowana. Połączenia komórek śródbłonka z twardówki są przedstawione w postaci złożonych lub półskomplikowanych stawów z obecnością stref obliteracji (klasyfikacja stawów według Shakhlamova). Po stronie błony Brucha komórki łączy się przez proste dotknięcie dwóch procesów cytoplazmatycznych, między którymi pozostaje szeroka szczelina (staw luzu).
W naczyniach żylnych perikaryon komórek śródbłonka jest częściej umiejscowiony po bokach spłaszczonych naczyń włosowatych. Obwodowa część cytoplazmy po stronie błony Brucha i duże naczynia jest znacznie rozcieńczona i fenestrowana, tj. żylne naczynia włosowate mogą mieć cienkie i fenestrowane śródbłonek po obu stronach. Aparat organoidalny komórek śródbłonka jest reprezentowany przez mitochondria, kompleks lamelarny, centriole, retikulum endoplazmatyczne, wolne rybosomy i polisomy, a także mikrowłókna i pęcherzyki. U 5% badanych komórek śródbłonka ustalono komunikację kanałów retikulum endoplazmatycznego z podstawnymi warstwami naczyń krwionośnych.
W strukturze kapilar przedniej, środkowej i tylnej części membrany ujawniają się niewielkie różnice. W części przedniej i środkowej często rejestruje się naczynia włosowate z zamkniętym (lub półzamkniętym światłem) w naczyniach włosowatych tylnych z dominującym szerokim światłem otwartym, co jest typowe dla naczyń znajdujących się w różnych stanach funkcjonalnych. struktury, które stale zmieniają swój kształt, średnicę i długość przestrzeni międzykomórkowych.
Przewaga naczyń włosowatych z zamkniętym lub na wpół zamkniętym światłem w przedniej i środkowej części skorupy może wskazywać na niejednoznaczność funkcjonalną jego oddziałów.
Choroid jest unerwiony przez włókna współczulne i przywspółczulne pochodzące z zwojów rzęskowych, trójdzielnych, pterygopatycznych i górnych szyjki macicy, które wchodzą w gałkę oczną z nerwami rzęskowymi.
W zrębie naczyniówki każdy pień nerwu zawiera 50-100 aksonów, tracąc osłonkę mielinową po wniknięciu do niej, ale zatrzymując błonę Schwanna. Włókna postgangionalne wydobywające się ze zwoju rzęskowego pozostają mielinowane.
Naczynia blaszki nadnaczyniowej i zrębu naczyniówki są wyjątkowo bogato zaopatrzone w włókna przywspółczulne i współczulne. Współczulne włókna adrenergiczne wychodzące z węzłów współczulnych szyjki macicy mają działanie zwężające naczynia.
Unerwienie przywspółczulne naczyniówki pochodzi z nerwu twarzowego (włókna pochodzące ze zwoju skrzydłowo-nerwowego), jak również z nerwu okulomotorycznego (włókna pochodzące ze zwoju rzęskowego).
Ostatnie badania znacznie poszerzyły wiedzę o cechach unerwienia naczyniówkowego. U różnych zwierząt (szczurów, królików) i ludzi, tętnice i tętniczki naczyniówki zawierają dużą liczbę włókien nitergicznych i peptydowych tworzących gęstą sieć. Włókna te pochodzą z nerwu twarzowego i przechodzą przez zwój skrzydłowy i niezmielinowane gałęzie przywspółczulne z splotu retro-ocznego. Ponadto w zrębie naczyniówki znajduje się specjalna sieć komórek zwojowych nitrocytów (dodatnia w wykrywaniu NADPH-diaphorase i nitroxide synthetase), których neurony są połączone ze sobą iz siecią okołonaczyniową. Należy zauważyć, że taki splot jest określany tylko u zwierząt z foveolą.
Komórki zwojowe koncentrują się głównie w skroniowych i centralnych obszarach naczyniówki, sąsiadujących z regionem plamki żółtej. Całkowita liczba komórek zwojowych w naczyniówce wynosi około 2000. Są one nierównomiernie rozmieszczone. Ich największa liczba znajduje się po stronie czasowej i centralnie. Komórki o małej średnicy (10 μm) znajdują się na obrzeżach. Średnica komórek zwojowych wzrasta z wiekiem, prawdopodobnie z powodu nagromadzenia w nich granulek lipofuscyny.
W niektórych narządach typu naczyniówki, neuroprzekaźniki nitrowe są wykrywane jednocześnie z peptydergiem, również mającym działanie rozszerzające naczynia. Włókna peptydergiczne pochodzą prawdopodobnie ze zwoju pterygopatycznego i przechodzą do nerwu twarzowego i dużego nerwu kamiennego. Jest prawdopodobne, że neuroprzekaźniki nitro- i peptydergiczne zapewniają rozszerzenie naczyń poprzez stymulację nerwu twarzowego.
Okolowaczyniowy splot nerwu zwojowego rozszerza naczynia naczyniówki, prawdopodobnie regulując przepływ krwi, gdy zmienia się tętnicze ciśnienie krwi. Chroni siatkówkę przed uszkodzeniem przez energię cieplną uwalnianą podczas jej oświetlania. Flugel i in. zasugerował, że komórki zwojowe znajdujące się w foveoli chronią przed niszczącym działaniem światła dokładnie obszar, w którym występuje największe skupienie światła. Okazało się, że gdy oko jest oświetlone, przepływ krwi w obszarach naczyniówkowych sąsiadujących z foveolem znacznie wzrasta.
http://eyesfor.me/home/anatomy-of-the-eye/middle-layer/chorioidea/anatomy-of-chorioidea.htmlChoroida (chorioidea) lub sama naczyniówka, wyściela całą tylną część twardówki od linii zębatej do nerwu wzrokowego, jest utworzona przez tylne krótkie tętnice rzęskowe (6-12), które przechodzą przez twardówkę na tylnym biegunie oka.
Choroid ma wiele cech anatomicznych: jest pozbawiony zakończeń nerwów czuciowych, dlatego rozwijające się w nim procesy patologiczne nie powodują bólu;
jego sieć naczyniowa nie zespala się z przednimi tętnicami rzęskowymi, w wyniku czego przednia część oka pozostaje nietknięta z zapaleniem naczyniówki;
Rozległe łożysko naczyniowe z niewielką liczbą naczyń odwiecznych (4 żyły vortikoznye) pomaga spowolnić przepływ krwi i osiedlić tu patogeny różnych chorób;
organicznie związany z siatkówką, która w przypadku chorób naczyniówki z reguły jest również zaangażowana w proces patologiczny;
z powodu obecności przestrzeni okołobłoniastej jest raczej łatwo złuszczony z twardówki. Utrzymany w normalnej pozycji, głównie dzięki wychodzącym naczyniom żylnym przebijającym go w regionie równikowym. Rolę stabilizującą odgrywają również naczynia i nerwy penetrujące naczyniówkę z tej samej przestrzeni.
Choroid (z łac. Chorioidea) - sama naczyniówka, grzbiet przewodu naczyniowego oka, zlokalizowany od linii zębatej do nerwu wzrokowego.
Grubość samej naczyniówki na tylnym biegunie oka wynosi 0,22-0,3 mm i zmniejsza się w kierunku linii zębatej do 0,1–0,15 mm. Naczynia naczyniówkowe są gałęziami tylnych krótkich tętnic rzęskowych (gałęzie oczodołowe tętnicy oczodołowej), tylne tętnice rzęskowe długie biegnące od linii zębatej do równika, a przednie tętnice rzęskowe, które są kontynuacją tętnic mięśniowych, wysyłają gałęzie do przedniej części naczyniówki, gdzie łączą się z gałęzie krótkich tętnic rzęskowych tylnych.
Krótkie tętnice rzęskowe tylne perforują twardówkę i wnikają do przestrzeni nadgarstkowej wokół głowy nerwu wzrokowego, znajdującej się między twardówką a naczyniówką. Rozpadają się na dużą liczbę gałęzi, które tworzą sam naczyniówkę. Pierścień naczyniowy Zinna-Hallera powstaje wokół głowy nerwu wzrokowego. W niektórych przypadkach istnieje dodatkowe odgałęzienie do obszaru plamki żółtej (a. Cilioretinalis), widoczne na dysku nerwu wzrokowego lub siatkówce, które odgrywa ważną rolę w przypadku zatoru centralnej tętnicy siatkówki.
W kompleksie naczyniowym: naczyniowym, naczyniowym, naczyniowym i podstawnym znajdują się cztery płytki.
30-mikronowa płytka nad naczyniem jest najbardziej zewnętrzną warstwą naczyniówki przylegającej do twardówki. Powstaje przez luźną włóknistą tkankę łączną, zawiera dużą liczbę komórek pigmentowych. W stanach patologicznych przestrzeń między cienkimi włóknami tej warstwy może być wypełniona cieczą lub krwią. Jednym z tych stanów jest hipotonia oka, której często towarzyszy wynaczynienie płynu do przestrzeni nadłonowej.
Płytka naczyniowa składa się z przeplatanych tętnic i żył, między którymi znajdują się luźne włókniste tkanki łączne, komórki pigmentowe, pojedyncze wiązki gładkich miocytów. Na zewnątrz znajduje się warstwa dużych naczyń (warstwa Hallera), a następnie warstwa naczyń średnich (warstwa Zatlera). Naczynia łączą się między sobą, tworząc zwarty splot.
Naczyniowa kapilara lub warstwa naczyń włosowatych jest układem przeplatanych naczyń włosowatych utworzonych przez naczynia o stosunkowo dużej średnicy z otworami w ścianach dla przepływu płynu, jonów i małych cząsteczek białka. Kapilary tej warstwy charakteryzują się nierównym kalibrem i możliwością jednoczesnego przejścia do 5 czerwonych krwinek. Pomiędzy naczyniami włosowatymi znajdują się spłaszczone fibroblasty.
Podstawowy kompleks lub błona Brucha jest bardzo cienką płytką (o grubości 1-4 mikronów) umieszczoną między naczyniówką a nabłonkiem barwnikowym siatkówki. Na tej płycie znajdują się trzy warstwy: zewnętrzna warstwa kolagenu ze strefą cienkich włókien elastycznych; wewnętrzną włóknistą (włóknistą) warstwę kolagenu i warstwę naskórka, która jest błoną podstawną nabłonka barwnikowego siatkówki.
Z wiekiem błona Brucha stopniowo gęstnieje, osadzają się w niej lipidy, zmniejsza się przepuszczalność cieczy. U osób starszych często stwierdza się ogniskowe segmenty zwapnień.
Sama naczyniówka ma najwyższą zdolność do przenoszenia płynu (perfuzji), a jej krew żylna zawiera dużą ilość tlenu.
Funkcje właściwej naczyniówki:
zapewnia odżywienie nabłonka barwnikowego siatkówki, fotoreceptorów i zewnętrznej warstwy splotowatej siatkówki;
dostarcza siatkówce substancji, które przyczyniają się do fotochemicznych przemian pigmentu wzrokowego;
uczestniczy w utrzymywaniu ciśnienia wewnątrzgałkowego i temperatury gałki ocznej;
jest filtrem energii cieplnej wynikającym z absorpcji światła.
http://helpiks.org/2-82116.htmlCzerniak naczyniówki jest najczęstszą onkopatologią oka, naczyniówka to naczyniówka. Czerniak naczyniówki jest jednym z najczęstszych guzów wewnątrzgałkowych (85% wszystkich przypadków). Choroba ta najczęściej rozwija się u osób starszych w wieku 50-70 lat. U dzieci czerniak naczyniówki występuje jako wyjątek i jest bardzo rzadki w młodym i średnim wieku. Choroba ta z reguły dotyczy tylko jednego oka, czerniak obu oczu (dwustronny czerniak) jest niezwykle rzadki.
Istnieją guzkowate i płaskie formy czerniaka naczyniówki:
Najczęściej występuje postać guzkowa. Pochodzi z zewnętrznych warstw naczyniówki i wygląda jak zaokrąglona formacja o wyraźnych granicach, czasami w kształcie przypominającym grzyb. Barwa guza może być ciemnobrązowa, czarna i nawet różowa (zwykle oznacza to niewielką ilość pigmentu i taki guz jest najbardziej złośliwy). Forma płaska powstaje w grubości naczyniówki, stopniowo zajmując znaczną powierzchnię. Ma kształt kubka, ale czasami może tworzyć sęki, dlatego często jest mylony z pierwotnym guzem orbity. Poza okiem ten guz idzie bardzo szybko.
Choroid - choroid, odżywia siatkówkę, bierze udział w utrzymywaniu ciśnienia wewnątrzgałkowego i temperatury gałki ocznej
Większość pacjentów, u których stwierdzono czerniaka naczyniówki, nie miała żadnych wyraźnych objawów tej choroby, a chorobę zdiagnozowano przy użyciu standardowej procedury badania wzroku. Dlatego eksperci radzą wszystkim ludziom poddać się profilaktycznemu badaniu oczu, które obejmuje rozszerzoną oftalmoskopię.
Guz na zdjęciu rentgenowskim. Etap początkowy
Wyjątkiem jest czerniak naczyniówki zlokalizowany w centralnym obszarze (w pobliżu siatkówki).
U osób z jasnym kolorem oka czerniak jest częstszy.
W tym przypadku, z powodu wycieku płynu pod siatkówką i jej wiązką, już na wczesnych etapach rozwoju czerniaka objawy takie pojawiają się jako:
wizja „błysków światła” w oczach; wizja „pływających” obiektów (plam); zniekształcenie wizualnej klarowności lub jej całkowitej utraty; dalekowzroczność (jeśli czerniak znajduje się w centrum widzenia); zmiana postrzegania kolorów; przebarwienie tęczówki oka; pojawienie się ciemnych plam na zewnętrznej części oka; zmiana kształtu źrenicy; jaskra
Eksperci odkryli, że osoby, które mają jasny kolor oczu, czerniak, są bardziej powszechne niż osoby o brązowych oczach.
Zmiana kształtu źrenicy rzadko jest objawem czerniaka naczyniówki.
Być może ten fakt jest związany z promieniowaniem ultrafioletowym, więc lekarze zalecają noszenie okularów przeciwsłonecznych z filtrem UV.
Rozwój czerniaka naczyniówki obejmuje cztery kolejne etapy:
Etap 1. Jest to tak zwany „etap cichego oka”. Jest to początkowy, bezobjawowy etap. Etap 2. Początek rozwoju powikłań (zapalenie lub jaskra). Etap 3. Guz rośnie poza zewnętrzną torebką oka. Etap 4. Rozpowszechnianie procesu złośliwego wraz z rozwojem przerzutów odległych.
Przez długi czas jedynym zabiegiem było usuwanie oczu.
Średni czerniak chordioidea jest leczony radioterapią. W ciężkich przypadkach stosuje się usuwanie oczu (wyłuszczenie). W celu zapobiegania przerzutom obie te metody leczenia są jednakowo skuteczne, ale o wyborze jednej z metod leczenia decyduje lekarz indywidualnie dla każdego pacjenta, po dokładnym zbadaniu i zważeniu wszystkich możliwych zagrożeń. Leczenie dużych rozmiarów czerniaka naczyniówki zachodzi jedynie przez wyłuszczenie, ponieważ duża ilość promieniowania potrzebnego do zniszczenia wielkogabarytowego czerniaka jest bardzo szkodliwa dla oczu pacjenta i może również prowadzić do ślepoty i usunięcia oka.
Na nowoczesnym sprzęcie diagnostyka stała się znacznie bardziej efektywna.
Pacjenci z czerniakiem naczyniówki oka mają większą szansę przeżycia, ponieważ czerniak naczyniówki nie rozprzestrzenia się na inne części ciała, to znaczy prawie nie daje przerzutów. Jednak duże czerniaki dają pacjentom mniejsze szanse na łagodniejsze leczenie niż usunięcie. Dlatego regularne diagnozowanie czerniaka przy użyciu nowoczesnego sprzętu medycznego jest bardzo ważne. Zalecamy również przeczytanie artykułu na temat czerniaka pleców.
Choroid (z łac. Chorioidea) - sama naczyniówka, grzbiet przewodu naczyniowego oka, zlokalizowany od linii zębatej do nerwu wzrokowego.
Grubość samej naczyniówki na tylnym biegunie oka wynosi 0,22-0,3 mm i zmniejsza się w kierunku linii zębatej do 0,1–0,15 mm. Naczynia naczyniówkowe są gałęziami tylnych krótkich tętnic rzęskowych (gałęzie oczodołowe tętnicy oczodołowej), tylne tętnice rzęskowe długie biegnące od linii zębatej do równika, a przednie tętnice rzęskowe, które są kontynuacją tętnic mięśniowych, wysyłają gałęzie do przedniej części naczyniówki, gdzie łączą się z gałęzie krótkich tętnic rzęskowych tylnych.
Krótkie tętnice rzęskowe tylne perforują twardówkę i wnikają do przestrzeni nadgarstkowej wokół głowy nerwu wzrokowego, znajdującej się między twardówką a naczyniówką. Rozpadają się na dużą liczbę gałęzi, które tworzą sam naczyniówkę. Pierścień naczyniowy Zinna-Hallera powstaje wokół głowy nerwu wzrokowego. W niektórych przypadkach istnieje dodatkowe odgałęzienie do obszaru plamki żółtej (a. Cilioretinalis), widoczne na dysku nerwu wzrokowego lub siatkówce, które odgrywa ważną rolę w przypadku zatoru centralnej tętnicy siatkówki.
W naczyniu naczyniowym znajdują się cztery płyty:
kompleks naczyniowy, naczyniowy, naczyniowy i podstawny.
30-mikronowa płytka nad naczyniem jest najbardziej zewnętrzną warstwą naczyniówki przylegającej do twardówki. Powstaje przez luźną włóknistą tkankę łączną, zawiera dużą liczbę komórek pigmentowych. W stanach patologicznych przestrzeń między cienkimi włóknami tej warstwy może być wypełniona cieczą lub krwią. Jednym z tych stanów jest hipotonia oka, której często towarzyszy wynaczynienie płynu do przestrzeni nadłonowej.
Płytka naczyniowa składa się z przeplatanych tętnic i żył, między którymi znajdują się luźne włókniste tkanki łączne, komórki pigmentowe, pojedyncze wiązki gładkich miocytów. Na zewnątrz znajduje się warstwa dużych naczyń (warstwa Hallera), a następnie warstwa naczyń średnich (warstwa Zatlera). Naczynia łączą się między sobą, tworząc zwarty splot.
Naczyniowa kapilara lub warstwa naczyń włosowatych jest układem przeplatanych naczyń włosowatych utworzonych przez naczynia o stosunkowo dużej średnicy z otworami w ścianach dla przepływu płynu, jonów i małych cząsteczek białka. Kapilary tej warstwy charakteryzują się nierównym kalibrem i możliwością jednoczesnego przejścia do 5 czerwonych krwinek. Pomiędzy naczyniami włosowatymi znajdują się spłaszczone fibroblasty.
Podstawowy kompleks lub błona Brucha jest bardzo cienką płytką (o grubości 1-4 mikronów) umieszczoną między naczyniówką a nabłonkiem barwnikowym siatkówki. Na tej płycie znajdują się trzy warstwy: zewnętrzna warstwa kolagenu ze strefą cienkich włókien elastycznych; wewnętrzna włóknista (włóknista) warstwa kolagenu i warstwa naskórka, która jest błoną podstawną nabłonka barwnikowego siatkówki.
Z wiekiem błona Brucha stopniowo gęstnieje, osadzają się w niej lipidy, zmniejsza się przepuszczalność cieczy. U osób starszych często stwierdza się ogniskowe segmenty zwapnień.
Sama naczyniówka ma najwyższą zdolność do przenoszenia płynu (perfuzji), a jej krew żylna zawiera dużą ilość tlenu.
Funkcje właściwej naczyniówki:
zapewnia odżywienie nabłonka barwnikowego siatkówki, fotoreceptorów i zewnętrznej warstwy splotowatej siatkówki, dostarcza siatkówce substancji, które ułatwiają fotochemiczne przemiany pigmentu wzrokowego;
bierze udział w utrzymywaniu ciśnienia wewnątrzgałkowego i temperatury gałki ocznej, jest filtrem energii cieplnej wynikającym z absorpcji światła.
Nieprawidłowości rozwojowe mogą wynikać z mutacji genowych, kilku pokoleń nieprawidłowości chromosomalnych, a także wpływu różnych czynników środowiskowych na matkę i płód.
Koloboma naczyniówka to wada. Ta anomalia występuje jako konsekwencja pierwotnej wady neuroektodermy. Poprzez wadę samej naczyniówki twardówka jest widoczna, więc okulistycznie, naczyniówka naczyniówki wygląda jak biały, wyraźnie określony owalny obszar. W tej strefie siatkówka jest słabo rozwinięta lub całkowicie nieobecna. Obecność absolutnego mroczka jest charakterystyczną cechą tej anomalii. Coloboma często występuje sporadycznie, czasami przyczyną jej występowania jest autosomalna dominująca forma dziedziczenia z niepełną penetracją genu. Coloboma może być izolowana, czasami jest łączona z mikrofotosami lub jest jednym z objawów zespołu Pato (trisomia 13 chromosomu).
Procesy dystroficzne w naczyniówce mogą mieć charakter dziedziczny lub wtórny, na przykład być konsekwencją przeniesionych procesów zapalnych. Dzięki lokalizacji mogą być uogólnione lub ogniskowe, na przykład, zlokalizowane w regionie plamki żółtej siatkówki. W przypadku dystrofii naczyniówki siatkówka, zwłaszcza nabłonek pigmentowy, jest zawsze zaangażowana w proces patologiczny.
Patogeneza dziedzicznej dystrofii naczyniówki opiera się na genetycznie uwarunkowanej abiotrofii (brak warstw naczyniowych) i wtórnie do nich zmiany w fotoreceptorach i nabłonku pigmentowym.
Główną oftalmoskopową oznaką tej choroby jest zanik naczyniówki, któremu towarzyszy zmiana nabłonka barwnikowego siatkówki z nagromadzeniem ziarnistości pigmentu i obecność odruchu metalicznego. W początkowej stalowej atrofii warstwy kosmówkowo-kapilarnej naczynia duże i średnie wydają się niezmienione, jednak już zauważono dysfunkcję fotoreceptorów siatkówki z powodu wadliwego działania zewnętrznych warstw. W miarę postępu procesu naczynia są stwardniałe i stają się żółtawo-białe. W końcowej fazie choroby siatkówka i naczyniówka są zanikowe, naczynia znikają, a tylko niewielka liczba dużych naczyń naczyniówki jest widoczna na twardówce. Wszystkie objawy procesu dystroficznego są wyraźnie widoczne dzięki angiografii fluoresceinowej (PHA).
Zanik naczyniówki jest częstą cechą wielu dziedzicznych dystrofii siatkówki i nabłonka barwnikowego.
Istnieją różne formy uogólnionej dystrofii naczyniówki.
Chorioidemia - dziedziczna dystrofia naczyniówki. Już we wczesnych stadiach, wraz z objawami atrofii w naczyniówce, obserwuje się zmiany w fotoreceptorach, głównie w pręcikach na środkowym obwodzie siatkówki.
W miarę postępu procesu, widzenie w nocy zmniejsza się, ujawnia się koncentryczne zwężenie pól widzenia, ERG jest podnormalny. Widzenie centralne utrzymuje się do późnego stadium choroby.
Oftalmoskopowo u mężczyzn ujawnia szeroki zakres zmian - od zaniku naczyniówki i drobnych zmian w nabłonku barwnikowym siatkówki do całkowitego braku naczyniówki i zewnętrznych warstw siatkówki (ryc. 14.9).
Rys. 14.9. Chorioderemia.
W pierwszej lub drugiej dekadzie życia zmiany wyrażają się jako pojawienie się odruchu patologicznego podczas oftalmoskopii, tworzenie ognisk przypominających monety atrofii nabłonka barwnikowego i siatkówki, gromadzenie się pigmentu w postaci granulek lub komórek kostnych.
Diagnoza może być postawiona na podstawie danych z wywiadu rodzinnego, wyników badań pacjentów i ich rodzin, badań ERG i pola widzenia.
Zanik lobularowy naczyniówki (zanik żyracyjny) jest chorobą dziedziczoną w sposób autosomalny recesywny, z charakterystycznym obrazem klinicznym atrofii nabłonka naczyniówki i pigmentu. Już na początku choroby pole widzenia jest zwężone, widzenie w nocy i ostrość widzenia są zmniejszone, nie ma ERG. Nasilenie zmian zwyrodnieniowych dna nie koreluje z ostrością widzenia.
Charakterystycznym znakiem oftalmoskopowym jest linia demarkacyjna oddzielająca strefę względem normalnej warstwy naczyniowo-kapilarnej. Obecność zmian potwierdza wyniki PAG. Proces zaczyna się na środkowym peryferii i rozprzestrzenia się zarówno na peryferie, jak i na środek dna.
Patognomonicznym objawem tej choroby jest wzrost zawartości kwasu aminorinnitowego w osoczu krwi 10 do 20 razy.
Stosowanie witaminy B6 w leczeniu tej choroby jest patogenetycznie uzasadnione, ponieważ zmniejsza poziom ornityny w osoczu. Jednak większość pacjentów nie reaguje na wprowadzenie witaminy B6, więc główną metodą leczenia jest dieta o obniżonej zawartości białka (w szczególności arginina). Ostatnio podjęto próby przeprowadzenia terapii genowej w eksperymencie.
Termin „zapalenie naczyniówki” łączy dużą grupę chorób o genezie zapalnej, rozwijających się w samej naczyniówki. Rzadko obserwuje się izolowane zapalenie naczyniówki, ponieważ siatkówka i nerw wzrokowy są zwykle zaangażowane w proces patologiczny na wczesnym etapie, co powoduje rozwój zapalenia naczyniówki i siatkówki, neuroretynochorioidozy lub zapalenia nerwu naczyniowego. Występowanie chorób zapalnych naczyniówki jest spowodowane przez czynniki alergiczne bakteryjne, wirusowe, pasożytnicze, grzybicze, toksyczne, radiacyjne. Zapalenie naczyniówki może być objawem wielu chorób ogólnoustrojowych, a także niektórych stanów immunopatologicznych. Najczęstszą przyczyną horioiditov rozwój infekcji, takich jak gruźlica, toksoplazmozy, histoplazmoza, kandydoza, toksokarozy, syfilis i zakażenia wirusowe (opryszczka zwłaszcza grupy), które mogą powodować obraz kliniczny ostrego neyroretinohorioidita lub poważnych wspólnych chorioretinites pod immunosupresji (AIDS przeszczepy narządów itp.). Anatomiczna struktura naczyniówki stwarza korzystne warunki dla rozwoju procesu zapalnego, ponieważ naczyniowa sieć naczyniowa jest miejscem przejścia i odkładania się dużej liczby czynników zakaźnych, produktów toksycznych i antygenów.
Do tej pory znaczenie czynnika zakaźnego w patogenezie zapalenia naczyniówki nie jest definitywnie zdefiniowane i jest przedmiotem dyskusji w literaturze, chociaż jego rola w zakażeniu wirusowym iu pacjentów z immunosupresją jest oczywista. Duże znaczenie przywiązuje się do czynników genetycznych (genetyczna kontrola odpowiedzi immunologicznej) i lokalnych reakcji komórkowych. Jednym z głównych ogniw w patogenezie zapalenia naczyniówki jest reakcja autoimmunologiczna na różne antygeny, w tym swój własny (S-angiogen siatkówki), powstająca w związku z uszkodzeniem tkanki oka, na przykład podczas utrzymywania się wirusa lub odkładania się kompleksów immunologicznych.
Czynniki ryzyka rozwoju zapalenia naczyniówki obejmują uraz, hipotermię, osłabienie ciała itp.
Zapalenie naczyniówki może być endogenne, tj. Powodowane przez wirusy, bakterie lub pierwotniaki i pasożyty krążące we krwi, i egzogenne, powstałe w wyniku urazowego zapalenia tęczówki i chorób rogówki.
Zgodnie z procesem lokalizacji zapalenie naczyniówki dzieli się na centralne (naciek znajduje się w okolicy plamki żółtej), obwodowe (zapalenie zlokalizowane w pobliżu lub wokół głowy nerwu wzrokowego), równikowe (w strefie równikowej) i obwodowe (dno dna oka w linii zębatej).
W zależności od zakresu procesu zapalenie naczyniówki może być ogniskowe (ogniskowe), wieloogniskowe rozsiewane (wieloogniskowe) i rozproszone.
Skargi na błyski, mrugnięcia i latające „muchy” przed oczami, zamglenie i redukcja wzroku, pływające zmętnienia, zniekształcenia obiektów, zredukowane widzenie zmierzchowe występują, gdy proces jest zlokalizowany w tylnej części oka, obejmującej patologiczny proces siatkówki i ciała szklistego. Z peryferyjnym położeniem ogniska zapalenia często nie występują dolegliwości i dlatego choroba jest wykrywana przypadkowo podczas oftalmoskopii.
Gdy oftalmoskopia ujawniła nacieki naczynioruchowe, wydzieliny okołonaczyniowe, które odpowiadają mroczkom w polu widzenia. Przy aktywnym zapaleniu dna widocznych szarawych lub żółtawych ognisk z rozmytymi konturami, miny w ciele szklistym, naczynia siatkówki przechodzą przez nie bez przerwy. Ogniska zapalenia mogą mieć różną wielkość i kształt, częściej zaokrąglone, ich rozmiar wynosi 0,5-1,5 razy średnica głowy nerwu wzrokowego. Rzadko obserwowano mniejsze lub bardzo duże ogniska. W tym okresie możliwe są krwotoki w naczyniówce, siatkówce i ciele szklistym. Wraz z postępem procesu następuje wyraźne zmętnienie błony naczyniówki, małe naczynia siatkówki w obszarze obrzęku stają się niewidoczne. W niektórych przypadkach zmętnienie rozwija się w tylnych odcinkach ciała szklistego z powodu infiltracji jego elementów komórkowych i tworzenia się błony. Pod wpływem zabiegu ognisko naczyniowo-siatkówkowe spłaszcza się, staje się przezroczyste i nabiera wyraźniejszych konturów. Gdy proces zapalny ustępuje, pojawia się pigmentacja w postaci małych kropek na krawędzi ogniska. W miejscu skupienia znikają małe i średnie naczynia naczyniówki, które stają się cieńsze, a twardówka prześwituje przez nią. Podczas oftalmoskopii widoczne białe palenisko lub ogniska z dużymi naczyniami naczyniówki i grudek pigmentu. Wyraźne granice i pigmentacja zmian wskazują na przejście stanu zapalnego do stadium zaniku nabłonka barwnikowego naczyniówki i siatkówki.
Gdy ognisko zapalne znajduje się w pobliżu głowy nerwu wzrokowego, proces zapalny może rozprzestrzenić się na nerw wzrokowy. W takich przypadkach w polu widzenia pojawia się charakterystyczny mroczek, łączący się z fizjologicznym. Gdy oftalmoskopia jest określona przez rozmycie granic nerwu wzrokowego. Występuje okołopęcherzowe zapalenie naczyniówki i siatkówki, zwane zapaleniem neuroretinitis okołozębowego zapalenia neuroretinitis, przeciwstawne zapalenie siatkówki (retinochoroiditis) Jensena lub zapalenie siatkówki okołobłoniaste.
Zapalenie naczyniówki może być powikłane wtórną dystrofią i wysiękowym odwarstwieniem siatkówki, zapaleniem nerwu z przejściem do wtórnej atrofii nerwu wzrokowego, rozległymi krwotokami do ciała szklistego, a następnie schwartogenezą. Krwotoki w naczyniówce i siatkówce mogą prowadzić do powstawania grubych blizn tkanki łącznej i powstawania błon neowaskularnych, czemu towarzyszy znaczny spadek ostrości widzenia.
W procesie ogniskowania we wszystkich warstwach właściwej naczyniówki stwierdza się ograniczoną infiltrację wokół rozszerzonych naczyń, składającą się z elementów limfoidalnych. W rozlanym zapaleniu naczyniówki naciek zapalny składa się z limfocytów, komórek nabłonkowych i olbrzymich, które kompresują splot naczyniówkowy. Zaangażowanie w proces patologiczny siatkówki powoduje zniszczenie warstwy nabłonka barwnikowego, obrzęk i krwotok. W miarę rozwoju procesu, komórkowe elementy nacieku są zastępowane przez fibroblasty i włókna tkanki łącznej, co powoduje powstanie tkanki bliznowatej. W nowo uformowanej bliznie pozostają resztki zmienionych dużych naczyń naczyniówkowych, obserwuje się proliferację nabłonka barwnikowego siatkówki wzdłuż obwodu blizny.
Diagnoza jest dokonywana na podstawie wyników bezpośredniej i odwrotnej oftalmoskopii, PAG, badań immunologicznych i biochemicznych, rejestracji ERG i EOG itp. W 30% przypadków nie można ustalić etiologii.
Diagnostyka różnicowa jest przeprowadzana z zewnętrznym wysiękowym zapaleniem siatkówki, nevus i czerniakiem naczyniówki w początkowej fazie. W przypadku wysiękowego zapalenia siatkówki, w przeciwieństwie do zapalenia naczyniówki, występują zmiany naczyniowe w siatkówce, mikro- i makroanurysmy, przetoki tętnicze wykrywane przez oftalmoskopię i PHAG. Nerek naczyniówki z oftalmoskopią definiuje się jako płaski obszar koloru łupków lub szarych łupków z wyraźnymi granicami, siatkówka powyżej nie ulega zmianie, ostrość widzenia nie jest zmniejszona. Czerniak naczyniówki ma charakterystyczne objawy kliniczne i czynnościowe. Diagnozę wyjaśniają badania elektrofizjologiczne (rejestracja ERG, EOG), ultradźwięki i radioizotop.
Leczenie powinno być indywidualne, jego intensywność i czas trwania zależy od czynnika zakaźnego, ciężkości i lokalizacji procesu, ciężkości reakcji immunologicznych. W związku z tym leki stosowane w leczeniu zapalenia naczyniówki dzielą się na etiotropowe, przeciwzapalne (niespecyficzne), immunokorektyczne, objawowe, wpływające na złożone procesy regeneracyjne i biochemiczne w strukturach oka, membranoprotektory itp. Systemowe stosowanie leków w połączeniu z miejscowymi (zastrzyki parabularne i pozagałkowe ), jeśli to konieczne, przeprowadzić leczenie chirurgiczne.
Leczenie etiotropowe obejmuje stosowanie leków przeciwwirusowych, przeciwbakteryjnych i przeciwpasożytniczych, ale antybiotyki o szerokim spektrum działania stosuje się w leczeniu zapalenia naczyniówki tylko po określeniu wrażliwości na nie czynników zakaźnych. W aktywnej fazie choroby stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania z grupy aminoglikozydów, cefalosporyn i innych w postaci zastrzyków parabularnych, dożylnych i domięśniowych i przyjmuje się je doustnie. Leki przeciwbakteryjne są stosowane w zapaleniu naczyniówki występującym na tle gruźlicy, kiły, toksoplazmozy, brucelozy itp. Wirusowe zapalenie naczyniówki zaleca się stosować leki przeciwwirusowe.
Terapia immunotropowa jest często głównym leczeniem endogennego zapalenia naczyniówki. Jednak w zależności od stanu immunologicznego pacjenta i obrazu klinicznego choroby stosuje się leki immunosupresyjne lub immunostymulujące.
Nie mniej ważna jest bierna immunoterapia. W związku z tym możliwe jest stosowanie globulin. Można również stosować szczepionki, ale z wielką ostrożnością, biorąc pod uwagę indywidualny status pacjenta, aby uniknąć zaostrzeń procesu patologicznego. Induktory interferonu (interferonogen) i interferony są stosowane jako immunoterapia.
Na tle stosowania leków etiotropowych kortykosteroidy zajmują czołowe miejsce w leczeniu procesów zapalnych, pomimo możliwości wystąpienia działań niepożądanych. W ostrej fazie procesu zapalenie jest tłumione przez miejscowe lub ogólnoustrojowe stosowanie kortykosteroidów. W niektórych przypadkach ich wczesne stosowanie poprawia rokowanie.
Hiposensytyzację prowadzi się w celu zmniejszenia wrażliwości uczulonych tkanek oka na gruźlicę, toksoplazmozę, wirusowe, gronkowcowe i paciorkowcowe zapalenie naczyniówki. Leki przeciwhistaminowe (tavegil, suprastin, claritin, telfast itp.) Są stosowane jako terapia nieswoista i hipouczulająca. Przy aktywnym zapaleniu stosuje się leki immunosupresyjne (merkaptopuryna, fluorouracyl, cyklofosfamid itp.), Czasami w połączeniu z kortykosteroidami.
W leczeniu zapalenia naczyniówki stosuje się również preparaty cyklosporyny A i grasicy, które odgrywają ważną rolę w rozwoju układu odpornościowego.
Fizjoterapeutyczne i fizyczne metody ekspozycji (elektroforeza leków, koagulacja laserowa, kriokoagulacja) są również stosowane w różnych stadiach choroby. Do resorpcji wysięków i krwotoków w naczyniówce, siatkówce i ciele szklistym stosuje się enzymy (trypsynę, fibrynolizynę, lidazu, papainę, lekozym, phlogenzym, vobenzym itp.), Które podaje się domięśniowo, retro-opuszkowo, stosując elektroforezę i doustnie. Możliwa kriokoagulacja przezskórna naczyniówki i koagulacji laserowej siatkówki. Terapia witaminami jest wskazana na wszystkich etapach (witaminy C, B1, B6, B12).
Rokowanie zależy od etiologii zapalenia naczyniówki, częstości i lokalizacji procesu. Całkowitą ślepotę obserwuje się rzadko, głównie w rozwoju powikłań, zaniku nerwu wzrokowego, wysiękowego odwarstwienia siatkówki, w którym leczenie chirurgiczne jest wskazane w przypadku nieskuteczności terapii lekowej.
Toksoplazmatyczne zapalenie naczyniówki i siatkówki jest częściej związane z zakażeniem wewnątrzmacicznym. Objawy kliniczne uszkodzenia oczu nie zawsze ujawniają się w momencie narodzin i we wczesnym wieku. W przypadku toksoplazmozy wrodzonej, jak również innych zakażeń wrodzonych, charakteryzuje się połączeniem uszkodzenia oczu z innymi zaburzeniami ogólnoustrojowymi, najczęściej z uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego. Zakażone noworodki mogą doświadczać gorączki, limfadenopatii, zapalenia mózgu, hepatosplenomegalii, zapalenia płuc, zwapnień wewnątrzczaszkowych.
Obraz kliniczny toksoplazmozy zależy od wieku i stanu odporności pacjenta, a także od aktywności infekcji oka. Toksoplazmoza objawia się jako zapalenie naczyniówki i siatkówki. W nieaktywnej toksoplazmozie znajdują się stare duże atroficzne lub bliznowate ogniska naczyniówki z przerostem nabłonka barwnikowego, często pojedyncze zlokalizowane w tylnym biegunie oka. Pojawienie się aktywnego zapalenia w postaci białych zmian obserwuje się w dowolnym obszarze dna, zwykle na skraju starych zmian. W ostrym okresie zapalenia zmiany chorobowe mają rozmyte granice, ich wielkość jest różna i może być równa kilku średnicom głowy nerwu wzrokowego. W przypadku dużych zmian możliwe jest zmaksymalizowanie ich do ciała szklistego. Statki w ognisku mogą się zamknąć. Przy aktywnym zapaleniu możliwe jest wysiękowe odwarstwienie siatkówki i wtórna neowaskularyzacja podsiatkówkowa z krwotokiem podsiatkówkowym, obserwowane podczas oftalmoskopii jako pogrubienie szaro-żółtawej tkanki na poziomie nabłonka pigmentowego.
Zmiany w ciele szklistym, przenikanie jego warstw przez zawiesinę komórek i tworzenie się błon obserwuje się, gdy proces rozprzestrzenia się do wewnętrznych warstw siatkówki, a błona hialidowa zostaje zniszczona. Jednocześnie odnotowuje się uszkodzenie nerwu wzrokowego i torbielowaty obrzęk plamki żółtej.
Rozpoznanie opiera się na identyfikacji charakterystycznych oznak wrodzonej toksoplazmozy i typowej lokalizacji dużych pojedynczych ognisk w biegunie tylnym z utworzeniem nowych stref zapalenia wzdłuż krawędzi starych blizn.
Testy serologiczne obejmują oznaczanie swoistych przeciwciał w toksoplazmie przy użyciu reakcji wiązania dopełniacza i przeciwciał fluorescencyjnych. Najbardziej pouczające i szeroko stosowane w ostatnich latach badanie z użyciem testu immunoenzymatycznego do identyfikacji przeciwciał różnych klas.
Nie wszystkie formy toksoplazmozy wymagają leczenia. Małe ogniska obwodowe mogą być bezobjawowe i samoleczące przez okres od 3 tygodni do 6 miesięcy. W przypadku poważnych objawów zapalenia w tylnym biegunie oka, jak również podczas reaktywacji procesu, leczenie powinno być ukierunkowane na zniszczenie mikroorganizmów. Przeprowadzono miejscowe, niespecyficzne leczenie przeciwzapalne (kortykosteroidy) w połączeniu z ogólnoustrojowym stosowaniem określonych środków.
Leki najczęściej stosowane w leczeniu toksoplazmozy obejmują fonsidor, pirymetaminę, daraprim, tindurynę, chlorydynę i sulfadiazynę. Leczenie przeprowadza się za pomocą leków sulfonamidy w połączeniu z kwasem foliowym pod kontrolą składu krwi w związku z możliwością rozwoju leukopenii i małopłytkowości. Być może użycie pirymetaminy i sulfadiazyny w połączeniu z kortykosteroidami pod spojówką. Klindamycyna i dalacyna jako blokery syntezy białek w leczeniu toksoplazmozy są również stosowane w połączeniu z powyższymi preparatami.
Zespół histoplazmozy oka jest chorobą wywoływaną przez grzyb Histoplasma capsulatum, który występuje w dwóch postaciach: u ludzi - w drożdżach, w zanieczyszczonej glebie - w formie pleśni. Miska znajduje się w strefach endemicznych (USA - Mississippi, Floryda, Teksas; Ameryka Środkowa, Afryka Środkowa itp.). Zakażenie następuje przez wdychanie płuc egur n. Różne narządy mogą być zaangażowane w proces patologiczny, a następnie mówią o układowej histoplazmozie.
Charakterystycznymi objawami oftalmoskopowymi są ogniska naczyniowo-siatkówkowe atrofii, zmiany torbielowate w plamce żółtej, blizny obwodowe, neowaskularyzacja naczyniówkowa, liniowe pasy na środkowym obwodzie oraz brak objawów klinicznych aktywnego procesu zapalnego.
Test skórny na obecność histoplazmozy. Jednocześnie istnieją fenotypowe formy histoplazmozy, w których test skórny jest często negatywny. W takich przypadkach diagnoza staje się trudna. Istnieje opinia, że predyspozycje genetyczne są niezbędne do tworzenia atroficznych ognisk i tworzenia podsiatkówkowej błony neowaskularnej. Neowaskularyzacja naczyniówki jako powikłanie występuje częściej u pacjentów z atroficznym ogniskiem w regionie plamki żółtej, który ma od Ivet kolor czerwony do szarego, wydaje się pogrubiony, z pierścieniem przebarwień, co uważa się za kompensacyjną odpowiedź nabłonka pigmentowego. Jednocześnie występuje znaczny spadek ostrości widzenia. Oftalmoskopowo często ujawnia krwotoczne odwarstwienie nabłonka nerwowego i nabłonka barwnikowego w regionie plamki żółtej. Obecność neowaskularyzacji potwierdzają wyniki angiografii.
Leczenie: nowotworzenie naczyniówki wykazuje fotokoagulację laserową kryptonową, jednak znaczny wzrost podkolanowy naczyń komplikuje leczenie, ponieważ fotokoagulacja tego obszaru prowadzi do nieodwracalnego zmniejszenia widzenia.
Wieloogniskowe zapalenie naczyniówki i szpotawe. Obraz kliniczny wieloogniskowego zapalenia naczyniówki i zapalenia błony naczyniowej oka jest podobny do opisanych powyżej objawów histoplazmozy ocznej. Obejmuje ona również ogniska naczyniowo-siatkówkowe atrofii, blizny okołobłoniaste, neowaskularyzację naczyniówki, prążki liniowe na obwodzie. Jednak główna różnica polega na tym, że przy wieloogniskowym zapaleniu naczyniówki i zapaleniu błony naczyniowej pojawiają się nawracające objawy zapalenia i pojawienie się nowych ognisk zaniku naczyniówki i siatkówki, bardziej liczne i mniejsze, a także pojawienie się ognisk zapalenia w przedniej i tylnej części ciała szklistego, zmiany zapalne w komorze przedniej. Dysk optyczny jest spuchnięty. W ostrej fazie choroby może wystąpić miejscowe wysiękowe odwarstwienie siatkówki. U pacjentów z przewlekłą chorobą dna oka ogniska zapalne można wykryć na różnych etapach rozwoju.
Ostrość widzenia zmniejszona. W perymetrii odnotowuje się ekspansję martwego pola, indywidualne mroczki i pole widzenia. W trakcie leczenia może poprawić pola widzenia.
Etiologia nie została ustalona, chociaż zakaźna i autoimmunologiczna natura choroby nie jest wykluczona.
W ostrej fazie i wraz z rozwojem powikłań choroby możliwe jest leczenie kortykosteroidami. Przypadki samoleczenia, nawet w obecności neowaskularyzacji naczyniówkowej.
Gruźlicze zapalenie naczyniówki rozwija się w młodym wieku na tle pierwotnej gruźlicy. Przyczyną choroby są prątki, które zakażają wiele narządów.
W zmianach gruźliczych naczyniówki częściej występuje zapalenie prosówkowe i wieloogniskowe. Guzki naczyniówki żółtawe lub szaro-białe. Po leczeniu pozostaje jedna lub wiele blizn naczyniówkowo-siatkówkowych o wyraźnych krawędziach, hiperfluorescencyjnych z PHA. Gruźlicze przerzutowe ziarniniakowe zapalenie naczyniówki i siatkówki charakteryzuje ciężki przebieg z krwotokami siatkówki i naciekiem ciała szklistego. Zapalenie naczyniówkowo-siatkówkowe wywołane gruźlicą w nieobecności mycobacterium tuberculosis w oku przebiega jako zapalenie nieziarnicze. Nie mają cech klinicznych, często rozwijają się u dzieci i młodzieży na przełomie testu tuberkulinowego.
Diagnostyka różnicowa jest wykonywana z innymi zakażeniami ziarniniakowymi: sarkoidozą, brucelozą, trądem, toksoplazmozą, kiłą, zakażeniem grzybiczym. W gruźliczym zapaleniu naczyniówki charakter zmian histologicznych zależy od etapu procesu gruźlicy. W pierwotnej gruźlicy zapalenie w naczyniówce występuje z rozlanym naciekiem limfoidalnym, obecnością komórek nabłonkowych i olbrzymich. W gruźlicy wtórnej przeważa produktywny typ zapalenia, charakteryzujący się tworzeniem się typowych ziarniniaków gruźliczych z martwicą sercowatą.
Rozpoznanie opiera się na wykryciu ognisk gruźlicy poza okiem, pozytywnych wyników testów tuberkulinowych i ogniskowych reakcji oka na wprowadzenie tuberkuliny.
Specyficzne leczenie ogólnoustrojowe obejmuje standardowe leczenie przeciwgruźlicze i leki przeciwmikobakteryjne (izoniazyd, ryfampicyna, pirazynamid, etambutol itp.). Możliwe jest stosowanie kortykosteroidów w zależności od stanu immunologicznego pacjenta i przebiegu procesu. W przypadku gruźliczego alergicznego zapalenia naczyniówki i odbytnicy przeprowadza się miejscowe i ogólne niespecyficzne leczenie przeciwzapalne i odczulające.
Toksokarotyczne zapalenie naczyniówki jest spowodowane przez larwalną postać Toxocara canis, robaka z grupy Ascaris.
Oftalokarcoza może być objawem powszechnej choroby z masową inwazją organizmu przez larwy lub jedynym objawem klinicznym robaczycy.
Skupienie ziarniniakowego zapalenia tworzy się wokół larwy w miejscu jej przenikania do oka. Kiedy wchodzi do oka przez naczynia głowy nerwu wzrokowego, larwa zwykle osiada w strefie paramuralnej. Po wyeliminowaniu zapalenia w tylnym biegunie ziarniniaka oka powstaje. U młodszych dzieci proces ten jest ostrzejszy w przypadku masywnej reakcji zapalnej ciała szklistego, przypominającej siatkówczaka lub zapalenia wnętrza gałki ocznej w objawach klinicznych. U starszych dzieci, młodzieży i dorosłych proces ten przebiega łagodniej z utworzeniem gęstego, kiwającego centrum w rejonie parapapillary. Gdy larwy przenikają do oka przez układ przednich tętnic rzęskowych, powstaje ziarniniak obwodowy. W tym przypadku proces może być prawie bezobjawowy.
W ostrej fazie toksokarotycznego zapalenia błony naczyniowej zmiany chorobowe pojawiają się jako mętne, białawe, silnie obiecujące ognisko z ogniskowym zapaleniem i wysiękiem w ciele szklistym. Następnie centrum jest zagęszczone, jego granice stają się wyraźne, powierzchnia jest błyszcząca. Czasami określa ciemne centrum jako dowód obecności resztek larw. Uszkodzenie jest często związane z włóknistym sznurkiem z tarczą wzrokową.
Rozpoznanie opiera się na typowym obrazie oftalmoskopowym i wykryciu zakażenia toksokarcozą przy użyciu testu immunoenzymatycznego.
Leczenie jest często objawowe, ponieważ leki przeciwpasożytnicze mają słaby wpływ na larwalne formy robaków. Ponadto proces zapalenia często rozpoczyna się po śmierci i rozkładzie larw ze względu na ich toksyczny wpływ na otaczające tkanki. Dodatkowe opcje leczenia to ograniczenie krzepnięcia i chirurgiczne usunięcie ziarniniaka, wraz z przylegającą tkanką bliznowatą.
Zapalenie naczyniówki Candida jest wywoływane przez Candida albicans. W ostatnich latach częstość występowania choroby wzrosła ze względu na powszechne stosowanie antybiotyków i leków immunosupresyjnych.
Pacjenci skarżą się na zmniejszone widzenie i pływające zmętnienia przed okiem. Oftalmoskopowo proces przypomina toksoplazmozę. W dnie wykrywa się żółto-białe zmiany o niewyraźnych granicach o różnych rozmiarach - od małych, takich jak kępki waty, do uszkodzeń o kilku średnicach głowy nerwu wzrokowego. Na siatkówkę wpływa przede wszystkim, w miarę postępu, proces rozciąga się na ciało szkliste i naczyniówkę).
Rozpoznanie opiera się na charakterystycznej historii (długotrwałe stosowanie dużych dawek antybiotyków lub leków steroidowych) oraz wyników badań krwi w okresie kandydemii.
Leczenie - miejscowe i ogólnoustrojowe stosowanie leków przeciwgrzybiczych (amfoterycyna B, grzybica, rifamina itp.), Które wstrzykuje się do ciała szklistego. W ciężkich procesach wykonuje się witrektomię - usunięcie ciała szklistego.
Syfilityczne zapalenie naczyniówki i siatkówki może rozwinąć się zarówno w kile wrodzonej, jak i nabytej.
Wrodzone zmiany siatkówki - liczne małe pigmentowane i nie pigmentowane zmiany, które dają dno oka soli z pieprzem lub wiele większych atroficznych ognisk w naczyniówce, często na obrzeżach dna oka. Rzadziej obserwuje się obwodowe zmiany zanikowe siatkówki i naczyniówki w połączeniu z jej obwodowymi zmianami dystroficznymi.
W przypadku kiły nabytej choroby siatkówki i naczyniówki rozwijają się w drugim i trzecim okresie choroby i przebiegają jako ogniskowe lub rozlane zapalenie naczyniówki i siatkówki. Klinicznie, syfilityczne zapalenie naczyniówki i siatkówki jest trudne do odróżnienia od procesów o innej etiologii. W celu rozpoznania konieczne jest zastosowanie reakcji serologicznych i uwzględnienie charakterystycznych zmian w innych narządach.
Diagnostyka różnicowa kiły wrodzonej powinna być przeprowadzana z wtórnymi dystrofiami innego pochodzenia (na przykład retinopatią różyczkową), jak również dziedzicznymi dystrofiami siatkówki. W przypadku diagnostyki różnicowej z dziedziczną dystrofią siatkówki ważne są wyniki rodzinne i badania ERG: nie jest ono zarejestrowane w przypadku barwnikowego zwyrodnienia siatkówki, ani nie jest normalne lub nieprawidłowe pod względem zapalenia naczyniówki i siatkówki.
Rozpoznanie opiera się na wynikach badania serologicznego, które przeprowadza się w celu identyfikacji konkretnych zakażeń.
Leczenie syfilitycznych zmian chorobowych oka przeprowadza się razem z wenerologiem.
W przypadku zakażenia HIV zapalenie naczyniówki i siatkówki występuje jako nadkażenie na tle wyraźnych zaburzeń odporności. Najczęstszą bezpośrednią przyczyną uszkodzenia oczu jest wirus cytomegalii. Charakterystyczne objawy zapalenia naczyniówki i siatkówki w zakażeniu HIV to znaczna częstość występowania zmian chorobowych, nekrotyczny charakter zapalenia, zespół krwotoczny.
Rozpoznanie opiera się na charakterystycznych objawach klinicznych i wykryciu HIV. Rokowanie dla widzenia jest niekorzystne. W leczeniu za pomocą leków przeciwwirusowych i immunotropowych.
Artykuł z książki: Choroby oczu | Kopaeva V.G.
http://lechi-glaz.ru/horioideya-glaza/