Siatkówka jest jej wewnętrzną błoną i obwodową częścią całego analizatora wzrokowego. Siatkówka zawiera fotoreceptory, których zadaniem jest zapewnienie percepcji i późniejszej konwersji promieniowania elektromagnetycznego z fal świetlnych na impulsy nerwowe. Fotoreceptory siatkówki przetwarzają również te impulsy nerwowe.
Strukturę siatkówki reprezentuje cienka membrana, która na całej swojej długości ściśle przylega do ciała szklistego od wewnątrz. Z zewnątrz siatkówka przylega do naczyniówki. Siatkówka jest podzielona na dwie części, które nie są tego samego rozmiaru. Największa część jest wizualna, składa się z 10 warstw i dociera do ciała rzęskowego. Przód siatkówki ma specjalną nazwę „ślepa część”, ponieważ brakuje mu fotoreceptorów. Ślepa część siatkówki jest podzielona na tęczówkę i rzęskę w zależności od części naczyniówki.
Strukturę wizualnej części siatkówki reprezentują niejednorodne warstwy, które można badać tylko na poziomie mikroskopowym. W sumie 10 warstw, wszystkie podążają za gałką oczną:
Od wewnątrz warstwa pigmentu przylega do struktury oka, zwanej błoną Brucha. Grubość tej membrany wynosi od 2 do 4 mikronów, zwana jest także płytą szklistą ze względu na jej pełną przezroczystość. Funkcje błony Brucha mają wywołać antagonizm mięśnia rzęskowego w czasie przyjmowania. Również błona Brucha dostarcza składniki odżywcze i płyny do warstwy barwnikowej siatkówki i naczyniówki.
W miarę starzenia się ciała błona pogrubia się i zmienia skład białka. Zmiany te prowadzą do spowolnienia reakcji wymiany, a nabłonek pigmentowy w postaci warstwy rozwija się również w błonie granicznej. Trwające zmiany mówią o chorobach siatkówki związanych z wiekiem.
Rozmiar siatkówki dorosłej osoby sięga 22 mm i pokrywa około 72% całkowitej powierzchni wewnętrznych powierzchni gałki ocznej. Nabłonek barwnikowy siatkówki, czyli jego najbardziej zewnętrzna warstwa, jest ściślej związany z naczyniówką oka ludzkiego niż z innymi strukturami siatkówki.
W środku siatkówki, w części bliższej nosa, z tyłu powierzchni znajduje się dysk nerwu wzrokowego. Na dysku nie ma fotoreceptorów i dlatego w okulistyce określa się go jako „martwe pole”. Na zdjęciu wykonanym w badaniu mikroskopowym oka „martwa plama” wygląda jak owalny kształt o bladym odcieniu, lekko wznoszący się ponad powierzchnię i mający średnicę około 3 mm. Właśnie w tym momencie podstawowa struktura nerwu wzrokowego zaczyna się od aksonów zwojowych neurocytów. Środkowa część ludzkiego dysku siatkówki ma depresję, a naczynia przechodzą przez tę depresję. Ich zadaniem jest dostarczanie krwi do siatkówki.
Po stronie głowy nerwu wzrokowego w odległości około 3 mm znajduje się miejsce. W centralnej części tego miejsca znajduje się centralna fossa - depresja, która jest najbardziej wrażliwa na strumień świetlny części ludzkiej siatkówki.
Centralna część dołu siatkówki to tak zwana „żółta plama”, która odpowiada za wyraźne i wyraźne widzenie centralne. W „żółtej plamce” ludzkiej siatkówki znajdują się tylko stożki.
Człowiek (podobnie jak inne naczelne) ma swoje własne cechy struktury siatkówki. Osoba ma centralną fossę, podczas gdy niektóre gatunki ptaków, a także koty i psy, mają „pasek wizualny” zamiast tego dołu.
Siatkówka oka w jego centralnej części jest reprezentowana tylko przez dół i obszar otaczający, który znajduje się w promieniu 6 mm. Potem następuje część peryferyjna, gdzie liczba stożków i prętów stopniowo zmniejsza się do krawędzi. Wszystkie wewnętrzne warstwy siatkówki są zakończone ząbkowaną krawędzią, której struktura nie oznacza obecności fotoreceptorów.
Grubość siatkówki na całej jej długości jest różna. W najgrubszej części w pobliżu krawędzi nerwu wzrokowego grubość sięga 0,5 mm. Najmniejsza grubość występuje w rejonie żółtego ciała, a raczej jego dołu.
Anatomia siatkówki na poziomie mikroskopowym jest reprezentowana przez kilka warstw neuronów. Istnieją dwie warstwy synaps i trzy warstwy komórek nerwowych umieszczone radykalnie.
W najgłębszej części ludzkiej siatkówki zlokalizowane są neurony zwojowe, pręty i stożki są jednocześnie usuwane ze środka w największej odległości. Innymi słowy, taka struktura sprawia, że siatkówka jest organem odwróconym. Dlatego światło, zanim dotrze do fotoreceptorów, musi przeniknąć przez wszystkie wewnętrzne warstwy siatkówki. Jednak przepływ światła nie przenika przez nabłonek pigmentowy i naczyniówkę, ponieważ są one nieprzezroczyste.
Przed fotoreceptorami znajdują się naczynia włosowate, dzięki czemu, patrząc na źródło niebieskiego światła, leukocyty są często postrzegane jako najmniejsze ruchome punkty o jasnym kolorze. Takie cechy widzenia w okulistyce określa się jako zjawisko Shearera lub zjawisko entopowego niebieskiego pola.
Oprócz neuronów zwojowych i fotoreceptorów, w siatkówce występują bipolarne komórki nerwowe, ich funkcją jest przenoszenie kontaktów między dwiema pierwszymi warstwami. Poziome połączenia w siatkówce wykonywane są przez komórki amakrynowe i poziome.
Na bardzo powiększonym zdjęciu siatkówki między warstwą fotoreceptora a warstwą komórek zwojowych można zobaczyć dwie warstwy składające się z splotów włókien nerwowych i mające wiele kontaktów synaptycznych. Te dwie warstwy mają swoje własne nazwy - zewnętrzna warstwa pleksi i wewnętrzna warstwa pleksi. Funkcje pierwszego to ciągły kontakt między stożkami i prętami, a także między pionowymi komórkami dwubiegunowymi. Wewnętrzna warstwa pleksi przełącza sygnał z komórek bipolarnych na neurony zwojowe i komórki amakrynowe znajdujące się w kierunku poziomym i pionowym.
Na tej podstawie możemy stwierdzić, że warstwa jądrowa, znajdująca się na zewnątrz, zawiera komórki fotosensorowe. Ciała dwubiegunowych komórek amakrynowych i poziomych wchodzą do wewnętrznej warstwy jądrowej. Same komórki zwojowe i niewielka liczba komórek amakrynowych wchodzą bezpośrednio do warstwy gangilionowej. Wszystkie warstwy siatkówki przenikają komórki Müllera.
Struktura zewnętrznej błony granicznej jest reprezentowana przez kompleksy synaptyczne, które znajdują się między zewnętrzną warstwą komórek zwojowych i między fotoreceptorami. Warstwa włókien nerwowych jest utworzona przez aksony komórek zwojowych. W tworzeniu wewnętrznej błony granicznej biorą udział błony podstawne komórek Müllera i koniec ich procesów. Aksony komórek zwojowych, które nie mają muszli Schwanna, osiągnęły wewnętrzną granicę siatkówki, obracają się pod kątem prostym i przechodzą do miejsca, w którym powstaje nerw wzrokowy.
Siatkówka oka każdej osoby zawiera od 110 do 125 milionów prętów i od 6 do 7 milionów stożków. Te wrażliwe na światło elementy są nierówne. W środkowej części znajduje się maksymalna liczba stożków, na obwodzie jest więcej prętów.
Zidentyfikowano szereg nabytych i dziedzicznych chorób oczu, w których siatkówka może być zaangażowana w proces patologiczny. Do tej listy należą:
Oko jest ciałem w formie kulistej kuli. Osiąga średnicę 25 mm i waży 8 g, jest analizatorem wizualnym. Naprawia to, co widzą i przenosi obraz do siatkówki, a następnie przez impulsy nerwowe do mózgu.
Urządzenie optycznego systemu wizualnego - ludzkie oko może się dostosować, w zależności od nadchodzącego światła. Jest w stanie zobaczyć obiekty usunięte i zamknięte.
Gałka oczna składa się z trzech muszli. Zewnętrzna - nieprzezroczysta tkanka łącząca, która wspiera kształt oka. Druga membrana jest naczyniowa, zawiera dużą sieć naczyń, które zasilają gałkę oczną.
Ma czarny kolor, pochłania światło, zapobiegając jego rozpraszaniu. Trzecia skorupa jest opalizująca, kolorowa, kolor oczu zależy od jej koloru. W centrum znajduje się źrenica, która reguluje przepływ promieni i zmienia się w zależności od intensywności oświetlenia.
Układ optyczny oka składa się z rogówki, soczewki, ciała szklistego. Obiektyw może mieć rozmiar małej kulki i rozciągać się do dużych rozmiarów, zmieniając ogniskową odległości. Jest w stanie zmienić krzywiznę.
Dno oka pokrywa siatkówkę o grubości do 0,2 mm. Składa się z warstwowego układu nerwowego. Siatkówka ma dużą część wzrokową - komórki fotoreceptorowe i ślepą część przednią.
Wizualne receptory siatkówki - patyczki i szyszki. Ta część składa się z dziesięciu warstw i może być oglądana tylko pod mikroskopem.
Kiedy promienie światła przechodzą przez soczewkę, poruszając się przez ciało szkliste, spadają na siatkówkę, znajdującą się na dnie oka. Naprzeciwko źrenicy na siatkówce znajduje się żółta plama - jest to centralna część, obraz na niej jest najczystszy.
Reszta jest peryferyjna. Środkowa część umożliwia wyraźne wyświetlanie obiektów w najmniejszym szczególe. Z pomocą widzenia peryferyjnego osoba jest w stanie zobaczyć niezbyt wyraźny obraz, ale orientować się w przestrzeni.
Percepcja obrazu następuje z projekcją obrazu na siatkówce oka. Fotoreceptory są wzbudzone. Informacje te są przesyłane do mózgu i przetwarzane w ośrodkach wizualnych. Siatkówka każdego oka przekazuje połowę obrazu poprzez impulsy nerwowe.
Dzięki temu i pamięci wizualnej istnieje wspólny obraz. Na siatkówce jest obraz w formie zredukowanej, odwrócony. A przed oczami wydaje się prosta i naturalna.
Uszkodzenie siatkówki prowadzi do ograniczenia widzenia. Jeśli część środkowa jest uszkodzona, może to prowadzić do całkowitej utraty wzroku. Przez długi czas osoba może nie być świadoma naruszeń widzenia peryferyjnego.
Obrażenia są wykrywane podczas sprawdzania widzenia peryferyjnego. Wraz z pokonaniem dużej części tej części siatkówki występuje:
Jeśli strumień światła jest skupiony przed siatkówką, a nie w centrum, to to zaburzenie widzenia nazywa się krótkowzrocznością. Osoba krótkowzroczna słabo widzi dystans i widzi dobrze z bliska. Gdy promienie światła skupiają się za siatkówką, nazywa się to dalekowzrocznością.
Osoba, przeciwnie, widzi kiepsko zamknięte i dobrze odróżnia obiekty w oddali. Po pewnym czasie, jeśli oko nie widzi obrazu obiektu, znika z siatkówki. Obraz, zapamiętany wizualnie, jest przechowywany w ludzkim umyśle przez 0,1 sekundy. Ta właściwość jest nazywana bezwładnością widoku.
Inny naukowiec Johann Kepler zdał sobie sprawę, że wyświetlany obraz jest odwrócony. A inny naukowiec - Francuz Rene Descartes przeprowadził eksperyment i potwierdził ten wniosek. Usunął tylną nieprzezroczystą warstwę oczkiem w dziesiątkę.
Włożył oko do otworu w szybie i zobaczył obraz na ścianie w odwróconej ścianie dna. Stwierdzono zatem, że wszystkie obrazy karmiące siatkówkę mają odwrócony wygląd.
A fakt, że widzimy obraz nie odwrócony, jest zasługą mózgu. To mózg nieustannie dostosowuje proces widzenia. Dowodzi tego także sposób naukowy i eksperymentalny. Psycholog J. Stretton w 1896 r. Postanowił przeprowadzić eksperyment.
Używał okularów, dzięki którym na siatkówce wszystkie obiekty miały bezpośredni widok, a nie odwrócony. Potem, gdy sam Stretton zobaczył przed sobą odwrócone zdjęcia. Zaczął niespójne zjawiska: wzrok oczu i uczucie innych uczuć. Pojawiały się objawy choroby lokomocyjnej, mdłości, odczuwał dyskomfort i brak równowagi w ciele. Trwało to trzy dni.
Czwartego dnia poczuł się lepiej. Piątego - czuł się dobrze, jak przed eksperymentem. Oznacza to, że mózg przystosował się do zmiany i po pewnym czasie przywrócił wszystko do normy.
Gdy tylko zdjął okulary, wszystko znów odwróciło się do góry nogami. Ale w tym przypadku mózg szybko poradził sobie z zadaniem, po pół godzinie wszystko zostało przywrócone, a obraz stał się normalny. Ten sam eksperyment przeprowadzono z małpą, ale nie mógł znieść eksperymentu, upadł jakby w śpiączkę.
Inną cechą wzroku jest zakwaterowanie, zdolność oczu do przystosowania się do widzenia zarówno z bliskiej odległości, jak i daleko. Na soczewce znajdują się mięśnie, które mogą zmienić krzywiznę powierzchni.
Patrząc na obiekty na odległość, krzywizna powierzchni jest mała, a mięśnie są rozluźnione. Podczas badania obiektów z bliskiej odległości mięśnie powodują kurczenie się soczewki, zwiększa się krzywizna, a tym samym także moc optyczna.
Ale w bardzo bliskiej odległości napięcie mięśniowe staje się najwyższe, soczewka może się zdeformować, oczy szybko się męczą. Dlatego maksymalna odległość do odczytu i zapisu litery wynosi 25 cm od obiektu.
Na siatkówkach lewego i prawego oka powstałe obrazy różnią się od siebie, ponieważ każde oko widzi obiekt z boku. Im bliżej obiektu, tym jaśniejsze różnice.
Oczy widzą obiekty w objętości, a nie w płaszczyźnie. Ta funkcja nosi nazwę widzenia stereoskopowego. Jeśli patrzysz na rysunek lub obiekt przez długi czas, a następnie przesuwając oczy w wolne miejsce, możesz zobaczyć kontur tego obiektu lub rysunku.
Ciekawe fakty dotyczące widzenia ludzi i zwierząt:
Narząd oka ma złożoną strukturę i funkcjonalność. Każdy element indywidualny i unikalny, w tym siatkówka. Z pracy każdego działu osobno i razem zależy prawidłowe i jasne postrzeganie obrazu, ostrości widzenia i wizji świata w kolorach i kolorach.
O krótkowzroczności i sposobach jej leczenia - w filmie:
Zauważyłeś błąd? Wybierz go i naciśnij Ctrl + Enter, aby powiedzieć nam.
http://glaza.online/anatomija/setchatka/chto-takoe-setchatka.htmlAnatomia struktury ludzkiego oka. Struktura ludzkiego oka jest dość złożona i wieloaspektowa, ponieważ w rzeczywistości oko jest ogromnym kompleksem składającym się z wielu elementów
Ludzkie oko jest sparowanym organem czuciowym (organem systemu wzrokowego) osoby, która jest w stanie dostrzec promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie długości fal światła i zapewnia funkcję widzenia.
Organ widzenia (analizator wizualny) składa się z 4 części: 1) części obwodowej lub postrzegającej - gałki ocznej z przydatkami; 2) szlaki - nerw wzrokowy, składający się z aksonów komórek zwojowych, chiasmu, ścieżki optycznej; 3) ośrodki podkorowe - zewnętrzne ciała korbowe, blask wizualny lub promień promienia Graciole; 4) wyższe ośrodki wzrokowe w płatach potylicznych kory mózgowej.
Obwodowa część narządu wzroku obejmuje gałkę oczną, aparat ochronny gałki ocznej (oczodół i powieki) oraz aparat pomocniczy oka (aparat łzowy i motoryczny).
Gałka oczna składa się z różnych tkanek, które są anatomicznie i funkcjonalnie podzielone na 4 grupy: 1) aparat wzrokowo-nerwowy, reprezentowany przez siatkówkę i jej prowadnice do mózgu; 2) naczyniówka - naczyniówka, ciało rzęskowe i tęczówka; 3) aparat ogniotrwały (dioptryczny), składający się z rogówki, cieczy wodnistej, soczewki i ciała szklistego; 4) zewnętrzna torebka oka - twardówka i rogówka.
Proces wizualny rozpoczyna się w siatkówce, oddziałując z naczyniówką, gdzie energia światła zamienia się w nerwowe podniecenie. Pozostałe części oka są zasadniczo pomocnicze.
Tworzą najlepsze warunki dla wzroku. Ważną rolę odgrywa aparat dioptryczny oka, za pomocą którego uzyskuje się wyraźny obraz obiektów świata zewnętrznego na siatkówce.
Zewnętrzne mięśnie (4 proste i 2 ukośne) sprawiają, że oko jest niezwykle ruchliwe, co zapewnia szybkie spojrzenie na temat, który obecnie przyciąga uwagę.
Wszystkie inne narządy pomocnicze oka są ochronne. Orbita i powieki chronią oko przed niekorzystnymi wpływami zewnętrznymi. Powieki dodatkowo przyczyniają się do zwilżenia rogówki i wypływu łez. Aparat łzowy wytwarza płyn łzowy, który nawilża rogówkę, zmywa małe szczątki z powierzchni i działa bakteriobójczo.
Opisując zewnętrzną strukturę ludzkiego oka, możesz użyć obrazu:
Tutaj można wyróżnić powieki (górną i dolną), rzęsy, wewnętrzny kącik oka z łzowym mięsem (fałd błony śluzowej), białą część gałki ocznej - twardówkę, która jest pokryta przezroczystą błoną śluzową - spojówką, przezroczystą częścią - rogówką, przez którą okrągła źrenica i tęczówka (indywidualnie barwiona, z unikalnym wzorem). Miejsce przejścia twardówki w rogówkę nazywa się rąbkiem.
Gałka oczna ma nieregularny kulisty kształt, przednio-tylny rozmiar dorosłego wynosi około 23-24 mm.
Oczy znajdują się w pojemniku na kości - oczodoły. Na zewnątrz są chronione powiekami, wokół krawędzi gałek ocznych otoczone są mięśnie oka i tkanka tłuszczowa. Od wewnątrz nerw wzrokowy opuszcza oko i przechodzi przez specjalny kanał do jamy czaszki, docierając do mózgu.
Powieki
Powieki (górne i dolne) są zakryte na zewnątrz przez skórę, wewnątrz przez błonę śluzową (spojówkę). W grubości powiek znajdują się chrząstka, mięśnie (kolisty mięsień oka i mięsień, który podnosi górną powiekę) i gruczoły. Gruczoły powiek wytwarzają składniki łez oka, które normalnie zwilżają powierzchnię oka. Na wolnej krawędzi powiek rosną rzęsy, które pełnią funkcję ochronną, i otwarte przewody gruczołów. Pomiędzy krawędziami powieki znajduje się rozcięcie oka. W wewnętrznym kąciku oka, w górnych i dolnych powiekach, znajdują się punkty rozdarcia - otwory, przez które łza przepływa przez przewód nosowy do jamy nosowej.
W oczodole jest 8 mięśni. 6 z nich porusza gałką oczną: 4 proste - górne, dolne, wewnętrzne i zewnętrzne (mm. Recti superior, et inferior, extemus, interims), 2 ukośne - górne i dolne (mm. Obliquus superior et inferior); mięsień podnoszący górną powiekę (t. levatorpalpebrae) i mięsień oczodołowy (t. orbitalis). Mięśnie (z wyjątkiem ukośnego i dolnego ukośnego) powstają w głębi orbity i tworzą wspólny pierścień ścięgna (annulus tendineus communis Zinni) na szczycie orbity wokół kanału nerwu wzrokowego. Włókna ścięgna przeplatają się z twardą osłoną nerwu i przenoszą na płytkę włóknistą pokrywającą górną szczelinę oczodołu.
Ludzka gałka oczna ma 3 muszle: zewnętrzną, środkową i wewnętrzną.
Powłoka zewnętrzna gałki ocznej (3. muszla): nieprzezroczysta twardówka lub albuginea i mniejsza - przezroczysta rogówka, na krawędzi której znajduje się półprzezroczysta obręcz - kończyna (szerokość 1-1,5 mm).
Twardówka (tunika fibrosa) jest nieprzezroczystą, gęstą włóknistą, ubogą w elementy komórkowe i naczynia częścią zewnętrznej powłoki oka, która zajmuje 5/6 jej obwodu. Ma biały lub lekko niebieskawy kolor, czasami nazywany jest albuminą. Promień krzywizny twardówki wynosi 11 mm, na górze jest pokryty płytką twardówki - epizod, składa się z własnej substancji i warstwy wewnętrznej, która ma brązowawy odcień (brązowa płytka twardówki). Struktura twardówki jest zbliżona do tkanek kolagenu, ponieważ składa się z międzykomórkowych formacji kolagenowych, cienkich włókien elastycznych i substancji je klejącej. Pomiędzy wewnętrzną częścią twardówki a naczyniówką znajduje się przerwa - przestrzeń nadłonowa. Na zewnątrz twardówki pokrywa się epizodami, które są połączone z luźnymi włóknami tkanki łącznej. Epizod jest wewnętrzną ścianą przestrzeni czopu.
Przed twardówką wchodzi do rogówki, to miejsce nazywa się limbus. Oto jedno z najcieńszych miejsc skorupy zewnętrznej, ponieważ jego struktura jest przerzedzona przez system drenażowy, ścieżki ścieków wewnątrzszkieletowych.
Gęstość i niska podatność rogówki zapewniają zachowanie kształtu oka. Promienie światła przenikają przez przezroczystą rogówkę do oka. Ma kształt elipsoidalny o średnicy pionowej 11 mm i średnicy poziomej 12 mm, średni promień krzywizny wynosi 8 mm. Grubość rogówki na obwodzie 1,2 mm, w środku do 0,8 mm. Przednie tętnice rzęskowe wydzielają gałązki, które trafiają do rogówki i tworzą gęstą sieć naczyń włosowatych wzdłuż kończyny - regionalnego układu naczyniowego rogówki.
Naczynia nie wchodzą do rogówki. Jest to również główne medium refrakcyjne oka. Brak trwałej zewnętrznej ochrony rogówki jest kompensowany przez obfitość nerwów czuciowych, w wyniku czego najmniejsze dotknięcie rogówki powoduje konwulsyjne zamknięcie powiek, uczucie bólu i odruchowe wzmocnienie błysków ze łzami
Rogówka ma kilka warstw i jest pokryta zewnętrzną warstwą rogówki, która odgrywa kluczową rolę w zachowaniu funkcji rogówki, w zapobieganiu rogowaceniu nabłonka. Płyn przedkurczowy nawilża powierzchnię nabłonka rogówki i spojówki i ma złożony skład, w tym tajemnicę wielu gruczołów: głównych i pomocniczych komórek łzowych, meibomijnych, gruczołowych spojówki.
Choroid (druga skorupa oka) ma wiele cech strukturalnych, co utrudnia określenie etiologii chorób i leczenia.
Tylne krótkie tętnice rzęskowe (liczba 6-8), przechodzące przez twardówkę wokół nerwu wzrokowego, rozpadają się na małe gałęzie, tworząc naczyniówkę.
Długie tętnice rzęskowe tylne (numer 2), wnikające w gałkę oczną, przechodzą do przodu w przestrzeni nadnamiotowej (w południku poziomym) i tworzą duży krąg tętniczy tęczówki. Przednie tętnice rzęskowe, będące kontynuacją gałęzi mięśniowych tętnicy oczodołowej, również biorą udział w jej tworzeniu.
Mięśniowe gałęzie zasilające mięśnie odbytowe krwią idą do przodu w kierunku rogówki zwanej przednimi tętnicami rzęskowymi. Nieco przed dotarciem do rogówki wchodzą do gałki ocznej, gdzie razem z tylnymi długimi tętnicami rzęskowymi tworzą duży krąg tętniczy tęczówki.
Choroid ma dwa układy dopływu krwi - jeden dla naczyniówki (układ tylnych krótkich tętnic rzęskowych), drugi dla tęczówki i ciała rzęskowego (układ tylnych długich i przednich tętnic rzęskowych).
Błona naczyniowa składa się z tęczówki, ciała rzęskowego i naczyniówki. Każdy dział ma swój własny cel.
Choroid składa się z tylnej 2/3 przewodu naczyniowego. Jego kolor jest ciemnobrązowy lub czarny, który zależy od dużej liczby chromatoforów, których protoplazma jest bogata w brązową ziarnistą melaninę. Duża ilość krwi zawartej w naczyniach naczyniówki wiąże się z jej główną funkcją troficzną - w celu zapewnienia odzyskiwania stale rozpadających się substancji wizualnych, dzięki czemu proces fotochemiczny utrzymuje się na stałym poziomie. Gdy optycznie aktywna część siatkówki się kończy, naczyniówka zmienia również swoją strukturę, a naczyniówka zamienia się w ciało rzęskowe. Granica między nimi pokrywa się z postrzępioną linią.
Przednią częścią przewodu naczyniowego gałki ocznej jest tęczówka, w jej środku znajduje się otwór - źrenica, która pełni funkcję przepony. Źrenica reguluje ilość światła wpadającego do oka. Średnicę źrenicy zmieniają dwa mięśnie osadzone w tęczówce, które zwężają i rozszerzają źrenicę. Z połączenia długich tylnych i przednich naczyń krótkich naczyniówki powstaje duży krąg krążenia krwi z ciała rzęskowego, z którego naczynia promieniście wchodzą w tęczówkę. Nietypowy (nieradialny) przebieg naczyń może być albo wariantem normy, albo, co ważniejsze, oznaką neowaskularyzacji, odzwierciedlającą przewlekły (co najmniej 3-4 miesiące) proces zapalny w oku. Nowotwór naczyń w tęczówce nazywa się rubeosis.
Ciałko rzęskowe lub rzęskowe ma kształt pierścienia o największej grubości na styku z tęczówką z powodu obecności mięśnia gładkiego. Mięsień ten związany jest z udziałem ciała rzęskowego w akomodacji, zapewniając wyraźne widzenie w różnych odległościach. Procesy rzęskowe wytwarzają płyn wewnątrzgałkowy, który zapewnia stałość ciśnienia śródgałkowego i dostarcza składników odżywczych do beznaczyniowych formacji oka - rogówki, soczewki i ciała szklistego.
Obiektywem drugiego najsilniejszego medium załamującego jest obiektyw. Ma kształt dwuwypukłej soczewki, elastycznej, przezroczystej.
Soczewka znajduje się za źrenicą, jest to soczewka biologiczna, która pod wpływem mięśnia rzęskowego zmienia krzywiznę i uczestniczy w akomodacji oka (skupiając wzrok na obiektach o różnych odległościach). Moc refrakcyjna tego obiektywu waha się od 20 dioptrii w spoczynku do 30 dioptrii, gdy działa mięsień rzęskowy.
Przestrzeń za soczewką jest wypełniona ciałem szklistym, które zawiera 98% wody, trochę białka i soli, pomimo tej kompozycji nie rozmazuje się, ponieważ ma strukturę włóknistą i jest otoczone bardzo cienką powłoką. Ciało szkliste jest przezroczyste. W porównaniu z innymi częściami oka ma największą objętość i masę 4 g, a masa całego oka 7 g
Siatkówka jest najbardziej wewnętrzną (pierwszą) skorupą gałki ocznej. Jest to początkowa, peryferyjna sekcja analizatora wizualnego. Tutaj energia promieni świetlnych przekształca się w proces podniecenia nerwowego i rozpoczyna się pierwotna analiza bodźców optycznych, które wchodzą do oka.
Siatkówka ma postać cienkiej przezroczystej folii, której grubość w pobliżu nerwu wzrokowego wynosi 0,4 mm, na tylnym biegunie oka (w żółtej plamce) 0,1-0,08 mm, na obwodzie 0,1 mm. Siatkówka jest unieruchomiona tylko w dwóch miejscach: w głowie nerwu wzrokowego z powodu włókien nerwu wzrokowego, które powstają w wyniku procesów komórek zwojowych siatkówki oraz w linii zębatej (ora serrata), gdzie kończy się optycznie aktywna część siatkówki.
Ora serrata ma wygląd ząbkowanej, zygzakowatej linii, znajdującej się przed równikiem oka, około 7-8 mm od granicy stwardnienia korzenia, odpowiadającej punktom mocowania zewnętrznych mięśni oka. Przez resztę długości siatkówka jest utrzymywana na miejscu przez ciśnienie ciała szklistego, jak również fizjologiczne połączenie między końcami pręcików i stożków a protoplazmatycznymi procesami nabłonka pigmentowego, dlatego możliwe jest odwarstwienie siatkówki i gwałtowny spadek widzenia.
Nabłonek pigmentowy, genetycznie powiązany z siatkówką, jest anatomicznie blisko związany z naczyniówką. Wraz z siatkówką nabłonek pigmentowy bierze udział w akcie widzenia, ponieważ tworzy on i zawiera substancje wizualne. Jego komórki zawierają również ciemny pigment - fuscyna. Przez absorbowanie wiązek światła nabłonek pigmentu eliminuje możliwość rozproszonego rozpraszania światła wewnątrz oka, co mogłoby zmniejszyć klarowność widzenia. Nabłonek pigmentowy przyczynia się również do odnowy pręcików i stożków.
Siatkówka składa się z 3 neuronów, z których każdy tworzy niezależną warstwę. Pierwszy neuron jest reprezentowany przez receptor neuroepithelium (pręty i stożki i ich jądra), drugi przez komórki dwubiegunowe, trzeci przez komórki zwojowe. Między pierwszym a drugim, drugim i trzecim neuronem znajdują się synapsy.
© by: E.I. Sidorenko, Sh.H. Dzhamirze „Anatomia narządu wzroku”, Moskwa, 2002
http://krasgmu.net/publ/anatomija/stroenie_glaza_cheloveka_skhema_anatomija_risunok_kartinki/95-1-0-1024Ludzkie oko jest sparowanym narządem zapewniającym funkcję oka. Właściwości oka są podzielone na fizjologiczne i optyczne, dlatego są badane przez optykę fizjologiczną - naukę zlokalizowaną na przecięciu biologii i fizyki.
Oko ma kształt kuli, więc nazywa się gałką oczną.
Czaszka ma oczodół - położenie gałki ocznej. Jego znaczna powierzchnia jest chroniona przed uszkodzeniem.
Mięśnie okulomotoryczne zapewniają ruchliwość gałki ocznej. Stałe nawilżenie oka, tworząc cienką warstwę ochronną, zapewniają gruczoły łzowe.
Struktura ludzkiego oka - schemat
Informacje otrzymywane przez oko to światło odbite od przedmiotów. Ostatnim etapem jest informacja wchodząca do mózgu, która w rzeczywistości „widzi” przedmiot. Między nimi jest oko - niezrozumiały cud, stworzony przez naturę.
Zdjęcia z opisem
Pierwszą powierzchnią, na której pada światło, jest rogówka. Jest to „soczewka”, która załamuje światło padające. Podobnie jak w przypadku tego naturalnego arcydzieła, skonstruowano części różnych urządzeń optycznych, takich jak kamery. Rogówka o sferycznej powierzchni skupia wszystkie promienie w jednym punkcie.
Ale przed końcowym etapem promienie świetlne muszą przejść długą drogę:
Jest to wewnętrzna struktura oka i ścieżka strumienia światła wewnątrz niego.
Gałka oczna ma trzy muszle:
2. Błona naczyniowa oka - jej strukturę i funkcje można zobaczyć na powyższym rysunku. To środkowa „warstwa”. Naczynia krwionośne zapewniają ukrwienie i odżywianie.
Kompozycja naczyniówki:
Ma kilka warstw, które zapewniają różne funkcje, z których główną jest postrzeganie światła.
Zawiera pręty i stożki - receptory światłoczułe. Receptory działają inaczej w zależności od pory dnia lub oświetlenia w pomieszczeniu. Noc to czas pałeczek, aktywowane są stożki dzienne.
Chociaż powieki nie są częścią narządu wzroku, sensowne jest rozważenie ich tylko jako całości.
Cel i struktura oczu wieku:
Powieka składa się z mięśni pokrytych skórą, z rzęsami na krawędzi.
Głównym celem jest ochrona oczu przed agresywnym środowiskiem zewnętrznym, a także stałe nawilżanie.
Dzięki obecności mięśni powieka może się łatwo poruszać. Przy regularnym zamykaniu górnych i dolnych powiek gałka oczna jest zwilżona.
Powieka składa się z kilku elementów:
Jedną z metod medycyny alternatywnej, opartą na strukturze oka, jest irydologia. Schemat tęczówki pomaga lekarzowi zdiagnozować różne choroby w organizmie:
Analiza ta opiera się na założeniu, że różne organy i części ludzkiego ciała odpowiadają określonym obszarom tęczówki. Jeśli ciało jest chore, jest to odzwierciedlone w odpowiednim obszarze. Dzięki tym zmianom można znaleźć diagnozę.
Wartość wizji w naszym życiu jest trudna do przecenienia. Aby nadal nam służył, należy mu pomóc: nosić okulary do poprawiania wzroku, jeśli to konieczne, i okulary przeciwsłoneczne w jasnym słońcu. Ważne jest, aby zrozumieć, że z czasem występują zmiany związane z wiekiem, które mogą być opóźnione tylko przez zapobieganie.
http://glazaizrenie.ru/stroenie-glaza/stroenie-glaza-cheloveka-foto-s-opisaniem/Ludzkie oko jest najbardziej złożonym organem po mózgu w ludzkim ciele. Najbardziej zdumiewające jest to, że w małej gałce ocznej jest tak wiele działających systemów i funkcji. System wizualny składa się z ponad 2,5 miliona części i jest w stanie przetworzyć ogromną ilość informacji w ułamku sekundy.
Skoordynowana praca wszystkich struktur oka, takich jak siatkówka, soczewka, rogówka, tęczówka, plamka, nerw wzrokowy, mięśnie rzęskowe, pozwala na prawidłowe funkcjonowanie i mamy doskonały wzrok.
Struktura ludzkiego oka przypomina kamerę. W roli soczewki znajdują się rogówka, soczewka i źrenica, które załamują promienie światła i skupiają je na siatkówce. Obiektyw może zmienić swoją krzywiznę i działa jak autofokus w aparacie - natychmiast dostosowuje dobre widzenie do bliskości lub odległości. Siatkówka, podobnie jak film, rejestruje obraz i wysyła go w postaci sygnałów do mózgu, gdzie jest analizowany.
1 - źrenica, 2 - rogówka, 3 - tęczówka, 4 - soczewka krystaliczna, 5 - ciało rzęskowe, 6 - siatkówka, 7 - błona naczyniowa, 8 - nerw wzrokowy, 9 - naczynia oczne, 10 - mięśnie oczu, 11 - twardówka, 12 - szklany korpus.
Złożona struktura gałki ocznej czyni ją bardzo wrażliwą na różne uszkodzenia, zaburzenia metaboliczne i choroby.
Ludzkie oko to unikalna i złożona para zmysłów, dzięki której otrzymujemy do 90% informacji o otaczającym nas świecie. Oko każdej osoby ma indywidualne cechy charakterystyczne dla niego. Ale ogólne cechy struktury są ważne dla zrozumienia, co oko jest od wewnątrz i jak to działa. Podczas ewolucji oka osiągnęła złożoną strukturę i są ze sobą ściśle powiązane struktury o różnym pochodzeniu tkankowym. Naczynia krwionośne i nerwy, komórki pigmentowe i elementy tkanki łącznej - wszystkie one stanowią główną funkcję widzenia - widzenia.
Oko ma kształt kuli lub kuli, więc zastosowano do niego alegorię jabłka. Gałka oczna jest bardzo delikatną strukturą, dlatego znajduje się w jamie kostnej czaszki - oczodole, gdzie jest częściowo zakryta przed możliwymi uszkodzeniami. Przód gałki ocznej chroni górne i dolne powieki. Swobodne ruchy gałki ocznej są zapewniane przez zewnętrzne mięśnie okulomotoryczne, których precyzyjna i harmonijna praca pozwala nam zobaczyć otaczający świat dwojgiem oczu, tj. lornetka.
Stałe nawilżanie całej powierzchni gałki ocznej zapewniają gruczoły łzowe, które zapewniają odpowiednią produkcję łez, które tworzą cienki ochronny film łzowy, a wypływ łez następuje poprzez specjalne łzy.
Najbardziej zewnętrzną skorupą oka jest spojówka. Jest cienka i przezroczysta, a także wyścieła wewnętrzną powierzchnię powiek, zapewniając łatwe przesuwanie się gałki ocznej i mruganie powiek.
Zewnętrzna „biała” skorupa oka - twardówka, jest najgrubszą z trzech błon oka, chroni wewnętrzne struktury i utrzymuje ton gałki ocznej.
Powłoka twardówki w środku przedniej powierzchni gałki ocznej staje się przezroczysta i ma wygląd wypukłego szkła do zegarka. Ta przezroczysta część twardówki nazywana jest rogówką, która jest bardzo wrażliwa dzięki obecności wielu zakończeń nerwowych w niej. Przezroczystość rogówki umożliwia przenikanie światła do wnętrza oka, a jego sferyczność zapewnia załamanie promieni świetlnych. Strefa przejściowa między twardówką a rogówką nazywa się rąbkiem. W tej strefie komórki macierzyste są zlokalizowane, aby zapewnić stałą regenerację komórek zewnętrznych warstw rogówki.
Następna powłoka jest naczyniowa. Linię twardówki od wewnątrz. Ze swojej nazwy jest jasne, że zapewnia dopływ krwi i odżywianie struktur wewnątrzgałkowych, jak również utrzymuje ton gałki ocznej. Choroid składa się z samej naczyniówki, która jest w bliskim kontakcie z twardówką i siatkówką oraz strukturami takimi jak ciało rzęskowe i tęczówka, które znajdują się w przednim odcinku gałki ocznej. Zawierają wiele naczyń krwionośnych i nerwów.
Kolor tęczówki określa kolor ludzkiego oka. W zależności od ilości pigmentu w jego zewnętrznej warstwie ma kolor od jasnoniebieskiego lub zielonkawego do ciemnobrązowego. W środku tęczówki znajduje się dziura - źrenica, przez którą światło wpada do oka. Ważne jest, aby zauważyć, że dopływ krwi i unerwienie naczyniówki i tęczówki ciałem rzęskowym są różne, co znajduje odzwierciedlenie w klinice chorób o zasadniczo jednolitej strukturze jako naczyniówki.
Przestrzeń między rogówką a tęczówką jest przednią komorą oka, a kąt utworzony przez obwód rogówki i tęczówki nazywany jest kątem komory przedniej. Dzięki temu kątowi wypływ płynu wewnątrzgałkowego następuje poprzez specjalny kompleksowy system drenażu do żył oka. Za tęczówką znajduje się soczewka, która znajduje się przed ciałem szklistym. Ma kształt dwuwypukłej soczewki i jest dobrze umocowany przez wiele cienkich więzadeł w procesach ciała rzęskowego.
Przestrzeń między tylną powierzchnią tęczówki, ciałem rzęskowym i przednią powierzchnią soczewki i ciała szklistego nazywa się tylną komorą oka. Komory przednie i tylne są wypełnione bezbarwnym płynem wewnątrzgałkowym lub cieczą wodną, która stale krąży w oku i myje rogówkę, soczewkę krystaliczną, jednocześnie je odżywiając, ponieważ struktury te nie mają własnych naczyń.
Siatkówka jest najbardziej wewnętrzna, najcieńsza i najważniejsza dla aktu widzenia. Jest to wysoce zróżnicowana tkanka nerwowa, która wyprowadza naczyniówkę w jej tylnej części. Włókna nerwu wzrokowego pochodzą z siatkówki. Niesie on całą informację otrzymaną przez oko w postaci impulsów nerwowych przez złożoną ścieżkę wizualną do naszego mózgu, gdzie jest przekształcany, analizowany i postrzegany jako obiektywna rzeczywistość. Na siatkówce obraz ostatecznie spada lub nie spada na obraz iw zależności od tego widzimy obiekty wyraźnie lub niezbyt mocno. Najbardziej wrażliwą i cienką częścią siatkówki jest obszar centralny - plamka. To plamka zapewnia nasze centralne widzenie.
Wnęka gałki ocznej wypełnia przezroczystą, nieco galaretowatą substancję - ciało szkliste. Utrzymuje gęstość gałki ocznej i leży w wewnętrznej powłoce - siatkówce, mocując ją.
W istocie i celu ludzkie oko jest złożonym układem optycznym. W tym systemie możesz wybrać kilka najważniejszych struktur. To jest rogówka, soczewka i siatkówka. Zasadniczo jakość naszej wizji zależy od stanu struktur transmisyjnych, załamujących i odbierających światło, stopnia ich przejrzystości.
Zatem oko jest bardzo złożone i zaskakujące. Zakłócenie stanu lub ukrwienia jakiegokolwiek elementu strukturalnego oka może niekorzystnie wpłynąć na jakość widzenia.
http://www.vseozrenii.ru/stroenie-glaza/Struktura ludzkiego oka obejmuje wiele złożonych systemów tworzących system wizualny, za pomocą których można uzyskać informacje o tym, co otacza osobę. Jej zmysły, określane jako sparowane, wyróżniają się złożonością struktury i wyjątkowości. Każdy z nas ma indywidualne oczy. Ich cechy są wyjątkowe. Jednocześnie schemat struktury ludzkiego oka i funkcjonalności ma wspólne cechy.
Rozwój ewolucyjny doprowadził do tego, że organy widzenia stały się najbardziej złożonymi formacjami na poziomie struktur pochodzenia tkankowego. Głównym celem oka jest zapewnienie widzenia. Ta możliwość jest gwarantowana przez naczynia krwionośne, tkanki łączne, nerwy i komórki pigmentowe. Poniżej znajduje się opis anatomii i głównych funkcji oka z symbolami.
Zgodnie ze schematem struktury ludzkiego oka należy rozumieć całe urządzenie okulistyczne posiadające układ optyczny odpowiedzialny za przetwarzanie informacji w postaci obrazów wizualnych. Implikuje percepcję, późniejsze przetwarzanie i transmisję. Wszystko to realizowane jest dzięki elementom tworzącym gałkę oczną.
Oczy są zaokrąglone. Jego położenie jest specjalnym wycięciem w czaszce. To się nazywa oko. Zewnętrzna część jest zamknięta powiekami i fałdami skóry, służąc do pomieszczenia mięśni i rzęs.
Ich funkcjonalność jest następująca:
Funkcjonowanie systemu wizyjnego jest skonfigurowane w taki sposób, aby transmitować odebrane fale świetlne z maksymalną dokładnością. W takim przypadku wymagane jest staranne leczenie. Omawiane zmysły są kruche.
Fałdy skóry są tym, co powieki są w ciągłym ruchu. Miga. Ta funkcja jest dostępna ze względu na obecność więzadeł znajdujących się na krawędziach powiek. Te formacje działają również jako elementy łączące. Z ich pomocą powieki przymocowane są do oczodołu. Skóra tworzy górną warstwę powiek. Potem następuje warstwa mięśni. Dalej jest chrząstka i spojówka.
Powieki w części zewnętrznej krawędzi mają dwie krawędzie, jedna jest z przodu, a druga z tyłu. Tworzą przestrzeń międzyargumentową. Są to przewody pochodzące z gruczołów meibomijskich. Z ich pomocą powstaje tajemnica, która umożliwia przesuwanie powiek z niezwykłą łatwością. Po osiągnięciu tego, gęstość zamknięcia powieki i warunki są tworzone w celu prawidłowego usunięcia płynu łzowego.
Na przedniej krawędzi znajdują się żarówki, które zapewniają wzrost rzęsek. Obejmuje to również kanały, które służą jako szlaki transportowe dla tłustej wydzieliny. Oto wyniki gruczołów potowych. Kąty powiek korelują z wynikami kanałów łzowych. Tylna krawędź zapewnia, że każda powieka dobrze przylega do gałki ocznej.
Powieki charakteryzują się złożonymi układami, które dostarczają tym organom krwi i wspomagają poprawność przewodzenia impulsów nerwowych. Tętnica szyjna jest odpowiedzialna za dopływ krwi. Regulacja na poziomie układu nerwowego - wykorzystanie włókien motorycznych, które tworzą nerw twarzowy, a także zapewnienie odpowiedniej czułości.
Główne funkcje stulecia obejmują ochronę przed uszkodzeniami spowodowanymi naprężeniami mechanicznymi i ciałami obcymi. Do tego należy dodać funkcję nawilżania, która sprzyja nasyceniu wilgocią wewnętrznych tkanek narządów wzroku.
Pod jamą kostną rozumie się oczodół, który nazywany jest również orbitą kości. Służy jako niezawodna ochrona. Struktura tej formacji obejmuje cztery części - górną, dolną, zewnętrzną i wewnętrzną. Tworzą spójną całość dzięki stabilnemu połączeniu między nimi. Jednak ich siła jest inna.
Szczególnie niezawodna ściana zewnętrzna. Wewnętrzny jest znacznie słabszy. Nudne obrażenia mogą spowodować jego zniszczenie.
Osobliwości ścian jamy kostnej obejmują ich bliskość do zatok powietrznych:
Taka struktura stwarza pewne niebezpieczeństwo. Procesy nowotworowe, które rozwijają się w zatokach, mogą rozprzestrzeniać się do jamy orbity. Dopuszczalne i odwrotne działanie. Jama oczodołu komunikuje się z jamą czaszki przez dużą liczbę otworów, co sugeruje możliwość przejścia zapalenia do obszarów mózgu.
Źrenica oka jest okrągłym otworem znajdującym się w środku tęczówki. Jego średnicę można zmienić, co pozwala dostosować stopień przenikania strumienia światła do wewnętrznego obszaru oka. Mięśnie źrenicy w postaci zwieracza i rozszerzacza zapewniają warunki, w których zmienia się oświetlenie siatkówki. Użycie zwieracza zwęża źrenicę, a rozszerzacz - rozszerza się.
Takie funkcjonowanie wspomnianych mięśni przypomina sposób działania przepony aparatu. Oślepiające światło prowadzi do zmniejszenia jego średnicy, co odcina zbyt intensywne promienie świetlne. Warunki są tworzone, gdy jakość obrazu zostanie osiągnięta. Brak oświetlenia prowadzi do innego wyniku. Aperture rozszerza się. Jakość obrazu jest nadal wysoka. Tutaj możesz mówić o funkcji membrany. Z jego pomocą zapewniony jest odruch źreniczny.
Wielkość źrenic jest regulowana automatycznie, jeśli takie wyrażenie jest ważne. Ludzki umysł nie kontroluje wyraźnie tego procesu. Przejaw odruchu źrenicowego jest związany ze zmianami luminancji siatkówki. Absorpcja fotonów rozpoczyna proces przekazywania odpowiednich informacji, gdzie adresatami są centra nerwowe. Wymagana odpowiedź zwieracza jest uzyskiwana po przetworzeniu sygnału przez układ nerwowy. Jego podział przywspółczulny zaczyna działać. Jeśli chodzi o rozszerzacz, przychodzi wydział sympatyczny.
Reakcję w postaci odruchu zapewnia czułość i pobudzenie aktywności ruchowej. Po pierwsze, sygnał powstaje w odpowiedzi na pewien efekt, w grę wchodzi układ nerwowy. Następnie następuje specyficzna reakcja na bodziec. Praca obejmuje tkankę mięśniową.
Oświetlenie powoduje zwężenie źrenicy. To odcina oślepiające światło, które ma pozytywny wpływ na jakość widzenia.
Taką reakcję można scharakteryzować następująco:
Drażniący w postaci światła nie jest jedyną przyczyną zmiany średnicy źrenic. Możliwe są również takie momenty, jak konwergencja - pobudzenie aktywności mięśnia prostego narządu wzrokowego i akomodacja - aktywacja mięśnia rzęskowego.
Pojawienie się rozważanych odruchów źrenicowych następuje, gdy punkt stabilizacji wzroku zmienia się: oko jest przenoszone z obiektu znajdującego się w dużej odległości od obiektu znajdującego się bliżej. Aktywowane są proprioceptory wymienionych mięśni, które zapewniają włókna przechodzące do gałki ocznej.
Stres emocjonalny, na przykład w wyniku bólu lub strachu, stymuluje rozszerzenie źrenic. Jeśli nerw trójdzielny jest podrażniony, a to wskazuje na niską pobudliwość, obserwuje się efekt zwężenia. Również takie reakcje występują podczas przyjmowania pewnych leków, które pobudzają receptory odpowiednich mięśni.
Funkcjonalność nerwu wzrokowego polega na dostarczaniu odpowiednich komunikatów w pewnych obszarach mózgu, zaprojektowanych do przetwarzania informacji o świetle.
Impulsy światła docierają najpierw do siatkówki. Lokalizacja centrum wzrokowego jest określona przez płat potyliczny mózgu. Struktura nerwu wzrokowego zakłada obecność kilku składników.
Na etapie rozwoju wewnątrzmacicznego struktury mózgu, wewnętrznej wyściółki oka i nerwu wzrokowego są identyczne. Daje to podstawy do stwierdzenia, że ta druga część mózgu znajduje się poza granicami czaszki. W tym samym czasie zwykłe nerwy czaszkowe mają inną strukturę.
Długość nerwu wzrokowego jest mała. Jest to 4–6 cm, najlepiej jej miejsce za gałką oczną, gdzie jest zanurzone w komórce tłuszczowej orbity, co gwarantuje ochronę przed uszkodzeniami zewnętrznymi. Gałka oczna w tylnej części bieguna jest obszarem, w którym zaczyna się nerw tego gatunku. W tym momencie następuje akumulacja procesów nerwowych. Tworzą rodzaj dysku (ONH). Nazwa ta wynika ze spłaszczonej formy. Idąc dalej, nerw wchodzi na orbitę, a następnie zanurza się w oponach. Następnie dociera do przedniego dołu czaszki.
Wizualne ścieżki tworzą chiasm wewnątrz czaszki. Przecinają się. Ta cecha jest ważna w diagnozowaniu chorób oczu i chorób neurologicznych.
Bezpośrednio pod chiasmem znajduje się przysadka mózgowa. To zależy od jego kondycji, jak skutecznie działa układ hormonalny. Taka anatomia jest wyraźnie widoczna, jeśli procesy nowotworowe wpływają na przysadkę mózgową. Tablica patologii tego gatunku staje się zespołem wzrokowo-chiasmatycznym.
Wewnętrzne gałęzie tętnicy szyjnej są odpowiedzialne za dostarczanie nerwu wzrokowego krwią. Niewystarczająca długość tętnic rzęskowych wyklucza możliwość dobrego ukrwienia krążka wzrokowego. Jednocześnie inne części otrzymują krew w całości.
Przetwarzanie informacji o świetle zależy bezpośrednio od nerwu wzrokowego. Jego główną funkcją jest dostarczanie wiadomości związanych z otrzymanym obrazem do określonych odbiorców w postaci odpowiednich obszarów mózgu. Jakiekolwiek uszkodzenie tej formacji, niezależnie od jej ciężkości, może prowadzić do negatywnych konsekwencji.
Przestrzenie typu zamkniętego w gałce ocznej są tak zwanymi kamerami. Zawierają wilgoć wewnątrzgałkową. Istnieje między nimi połączenie. Istnieją dwie takie formacje. Jeden zajmuje pozycję przednią, a drugi - tył. Uczeń działa jako link.
Przednia przestrzeń znajduje się bezpośrednio za obszarem rogówki. Jego tylna strona jest ograniczona przez tęczówkę. Jeśli chodzi o przestrzeń za tęczówką, jest to tylna kamera. Ciało szkliste służy jako jej wsparcie. Niezmienna głośność aparatu to norma. Produkcja wilgoci i jej odpływ są procesami, które przyczyniają się do dostosowania do zgodności ze standardowymi ilościami. Wytwarzanie płynu oftalmicznego jest możliwe dzięki funkcjonalności procesów rzęskowych. Odpływ zapewnia system odwadniający. Znajduje się z przodu, gdzie rogówka styka się z twardówką.
Funkcjonalność kamer polega na utrzymaniu „współpracy” między tkankami wewnątrzgałkowymi. Są również odpowiedzialni za nadejście strumienia świetlnego na siatkówkę. Promienie światła przy wejściu są odpowiednio załamane w aktywności stawu z rogówką. Osiąga się to dzięki właściwościom optyki, które są nie tylko wrodzone w wilgoć w oku, ale także w rogówce. Tworzy efekt obiektywu.
Rogówka w części swojej warstwy śródbłonkowej działa jako zewnętrzny ogranicznik komory przedniej. Obrót odwrotnej strony tworzą tęczówka i soczewka. Maksymalna głębokość spada na obszar, w którym znajduje się źrenica. Jego wartość sięga 3,5 mm. Podczas przesuwania się na obrzeża ten parametr powoli maleje. Czasami ta głębokość jest większa, na przykład przy braku soczewki z powodu jej usunięcia, lub mniej, jeśli naczyniówka jest odrywana.
Tylna przestrzeń jest ograniczona z przodu przez liść tęczówki, a jego oparcie spoczywa na ciele szklistym. W roli wewnętrznego ogranicznika służy równik obiektywu. Zewnętrzna bariera tworzy ciało rzęskowe. Wewnątrz znajduje się duża liczba więzadeł Zinna, które są cienkimi włóknami. Tworzą edukację, działając jako ogniwo między ciałem rzęskowym a soczewką biologiczną w postaci soczewki. Forma tego ostatniego jest w stanie zmieniać się pod wpływem mięśnia rzęskowego i odpowiednich więzadeł. Zapewnia to pożądaną widoczność obiektów niezależnie od odległości od nich.
Skład wilgoci wewnątrz oka koreluje z charakterystyką osocza krwi. Płyn wewnątrzgałkowy umożliwia dostarczenie składników odżywczych, które są niezbędne do zapewnienia prawidłowego funkcjonowania narządów wzroku. Również z jego pomocą istnieje możliwość usunięcia produktów wymiany.
Pojemność komór jest określona przez objętości w zakresie od 1,2 do 1,32 cm3. Ważne jest, jak produkcja i wypływ płynu z oczu. Te procesy wymagają równowagi. Jakiekolwiek zakłócenie działania takiego systemu prowadzi do negatywnych konsekwencji. Na przykład istnieje prawdopodobieństwo rozwoju jaskry, która zagraża poważnym problemom z jakością widzenia.
Procesy rzęsowe służą jako źródło wilgoci w oku, co osiąga się przez filtrowanie krwi. Bezpośrednim miejscem, w którym płynne formy są tylne komory. Następnie przesuwa się do przodu z kolejnym wypływem. Możliwość tego procesu zależy od różnicy ciśnienia wytworzonego w żyłach. W ostatnim etapie te naczynia pochłaniają wilgoć.
Szczelina wewnątrz twardówki, scharakteryzowana jako okrągła. Nazwany imieniem niemieckiego lekarza Friedricha Schlemma. Komora przednia w części kąta, w której połączenie tęczówki i rogówki jest bardziej dokładnym obszarem kanału Schlemma. Jego celem jest usunięcie cieczy wodnistej z jej późniejszą absorpcją przez przednią żyłę rzęskową.
Struktura kanału jest bardziej skorelowana z wyglądem naczynia limfatycznego. Wewnętrzna część, która wchodzi w kontakt z wytwarzaną wilgocią, jest formowaniem siatki.
Pojemność kanału w zakresie transportu płynów wynosi od 2 do 3 mikrolitrów na minutę. Urazy i infekcje blokują pracę kanału, co powoduje pojawienie się choroby w postaci jaskry.
Tworzenie przepływu krwi do narządów wzroku jest funkcjonalnością tętnicy ocznej, która jest integralną częścią struktury oka. Powstaje odpowiednia gałąź z tętnicy szyjnej. Dociera do otworu oka i wnika w orbitę, która tworzy go razem z nerwem wzrokowym. Potem zmienia się jego kierunek. Nerw pochyla się od zewnątrz w taki sposób, że gałąź jest na górze. Łuk tworzy się z mięśni, rzęsek i innych gałęzi, które z niego emanują. Środkowa tętnica zapewnia dopływ krwi do siatkówki. Statki biorące udział w tym procesie tworzą swój system. Obejmuje również tętnice rzęskowe.
Gdy system znajduje się w gałce ocznej, jest on podzielony na gałęzie, co gwarantuje dobre odżywienie siatkówki. Takie formacje są zdefiniowane jako terminal: nie mają połączeń z pobliskimi statkami.
Tętnice rzęskowe charakteryzują się lokalizacją. Te tylne sięgają do tylnej części gałki ocznej, omijają twardówkę i rozchodzą się. Cechy frontu to fakt, że różnią się długością.
Tętnice rzęskowe, zdefiniowane jako krótkie, przechodzą przez twardówkę i tworzą oddzielną formację naczyniową składającą się z wielu gałęzi. Przy wejściu do twardówki tworzy się korona naczyniowa z tętnic tego gatunku. Występuje tam, gdzie powstaje nerw wzrokowy.
Krótsze tętnice rzęskowe pojawiają się również w gałce ocznej i pędzą do ciała rzęskowego. W obszarze czołowym każdy taki statek dzieli się na dwa pnie. Tworzona jest formacja o koncentrycznej strukturze. Po czym spotykają się z podobnymi gałęziami innej tętnicy. Tworzy się okrąg zdefiniowany jako duża tętnica. Podobna formacja ma mniejsze rozmiary w miejscu, w którym znajduje się pas tęczówki rzęskowo-źrenicowej.
Tętnice rzęskowe, scharakteryzowane jako przednie, są częścią tego typu naczyń krwionośnych mięśni. Nie kończą się w obszarze utworzonym przez proste mięśnie, ale rozciągają się dalej. Występuje zanurzenie w tkance nadtwardówkowej. Najpierw arterie przechodzą wzdłuż obwodu gałki ocznej, a następnie przechodzą przez nią przez siedem gałęzi. W rezultacie są ze sobą połączone. Wzdłuż obwodu tęczówki tworzy się krąg krążenia krwi, oznaczony jako duży.
Podczas zbliżania się do gałki ocznej tworzy się zapętlona sieć składająca się z tętnic rzęskowych. Wplątuje rogówkę. Istnieje również gałąź nie dzieląca, zapewniająca dopływ krwi do spojówki.
Część odpływu krwi wpływa na żyły, które towarzyszą tętnicom. Najczęściej jest to możliwe dzięki ścieżkom żylnym gromadzącym się w oddzielnych systemach.
Osobliwe kolektory to żyły wirowe. Ich funkcjonalność to pobieranie krwi. Przejście tych żył twardówki następuje pod kątem. Z ich pomocą zapewniane jest usuwanie krwi. Wchodzi do oczodołu. Głównym kolektorem krwi jest żyła oczna w górnej pozycji. Przez odpowiednią lukę jest wyświetlany w zatoce jamistej.
Żyła oka poniżej pobiera krew z wirów przechodzących w tym miejscu. To jest rozłam. Jedna gałąź łączy się z żyłą oka znajdującą się powyżej, a druga osiąga głęboką żyłę twarzy i szczelinopodobną przestrzeń w procesie pterygoidów.
Zasadniczo przepływ krwi z żył rzęskowych (z przodu) wypełnia te naczynia orbity. W rezultacie główna objętość krwi dostaje się do zatok żylnych. Powstaje przepływ wsteczny. Pozostała krew porusza się do przodu i wypełnia żyły twarzy.
Żyły oczodołowe są połączone z żyłami jamy nosowej, naczyń twarzowych i zatoki sitowej. Największe zespolenie tworzą żyły orbity i twarzy. Jego granica wpływa na wewnętrzny narożnik powieki i łączy się bezpośrednio z żyłą oczną i twarzy.
Możliwość dobrego i trójwymiarowego widzenia uzyskuje się, gdy gałki oczne są w stanie poruszać się w określony sposób. Szczególne znaczenie ma tutaj spójność pracy organów wzrokowych. Gwarantami takiego funkcjonowania jest sześć mięśni oka, w których cztery są proste, a dwa skośne. Te ostatnie są tak nazywane ze względu na konkretny kurs.
Nerwy czaszkowe są odpowiedzialne za aktywność tych mięśni. Włókna rozpatrywanej grupy mięśniowej są maksymalnie nasycone zakończeniami nerwowymi, co sprawia, że działają z pozycji o wysokiej dokładności.
Poprzez mięśnie odpowiedzialne za aktywność fizyczną gałek ocznych dostępne są różnorodne ruchy. Potrzeba wdrożenia tej funkcjonalności zależy od potrzeby skoordynowanej pracy tego typu włókien mięśniowych. Te same zdjęcia obiektów powinny być zamocowane na tych samych obszarach siatkówki. Pozwala to poczuć głębię przestrzeni i doskonale widzieć.
Mięśnie oczu zaczynają się w pobliżu pierścienia, który służy jako środowisko kanału wzrokowego w pobliżu otworu zewnętrznego. Wyjątek dotyczy tylko skośnej tkanki mięśniowej, która zajmuje niższą pozycję.
Mięśnie są ułożone tak, że tworzą lejek. Przez nią przechodzą włókna nerwowe i naczynia krwionośne. Gdy odległość od początku tej formacji wzrasta, mięsień ukośny znajdujący się powyżej jest odchylany. Nastąpiło przesunięcie w kierunku pewnego rodzaju bloku. Tutaj przekształca się w ścięgno. Przechodzenie przez pętlę bloku ustawia kierunek pod kątem. Mięsień jest przymocowany w górnej opalizującej części gałki ocznej. Tam zaczyna się skośny mięsień (niższy) od krawędzi orbity.
Gdy mięśnie zbliżają się do gałki ocznej, tworzy się gęsta kapsuła (błona czopowa). Nawiązuje się połączenie z twardówką, która występuje z różnym stopniem odległości od rąbka. W minimalnej odległości znajduje się wewnętrzny prostokąt, maksymalnie - górny. Mocowanie skośnych mięśni wykonuje się bliżej środka gałki ocznej.
Funkcjonalność nerwu okulomotorycznego polega na utrzymaniu prawidłowego funkcjonowania mięśni oka. Odpowiedzialność nieprawidłowego nerwu jest określona przez utrzymanie aktywności mięśnia prostego (zewnętrznego) i mięśnia blokowego, ukośnego wyższego. Ponieważ regulacja tego gatunku ma swoją osobliwość. Kontrola niewielkiej liczby włókien mięśniowych jest wykonywana przez jedną gałąź nerwu ruchowego, co znacznie zwiększa przejrzystość ruchów oczu.
Niuanse przywiązania do mięśni określają zmienność ruchu gałek ocznych. Mięśnie proste (wewnętrzne, zewnętrzne) są przymocowane w taki sposób, że są zaopatrzone w poziome skręty. Aktywność wewnętrznego mięśnia prostego pozwala obracać gałkę oczną w kierunku nosa, a zewnętrzną - do świątyni.
Za ruchy pionowe odpowiedzialne są proste mięśnie. Występuje niuans ich położenia, z uwagi na fakt, że istnieje pewne nachylenie linii fiksacji, jeśli skupisz się na linii kończyny. Ta okoliczność stwarza warunki, gdy wraz z pionowym ruchem gałki ocznej obraca się do wewnątrz.
Funkcjonowanie mięśni skośnych jest bardziej złożone. Wynika to ze specyfiki lokalizacji tej tkanki mięśniowej. Obniżenie oka i obrócenie go na zewnątrz zapewnia mięsień ukośny znajdujący się na górze, a wynurzanie, w tym skręcanie na zewnątrz, jest również mięśniem skośnym, ale już na spodzie.
Inną możliwością tych mięśni jest zapewnienie niewielkich obrotów gałki ocznej zgodnie z ruchem ręki godzinnej, niezależnie od kierunku. Regulacja na poziomie utrzymania niezbędnej aktywności włókien nerwowych i spójność pracy mięśni oczu to dwie rzeczy, które przyczyniają się do realizacji złożonych ruchów gałek ocznych w dowolnym kierunku. W rezultacie wizja nabywa własność, taką jak objętość, a jej jasność znacznie wzrasta.
Kształt oka jest utrzymywany dzięki odpowiednim skorupom. Chociaż ta funkcjonalność tych jednostek nie jest wyczerpana. Z ich pomocą przeprowadzana jest dostawa składników odżywczych i wspierany jest proces zakwaterowania (wyraźna wizja obiektów, gdy zmienia się ich odległość).
Narządy wzroku wyróżniają się wielowarstwową strukturą, przejawiającą się w postaci następujących błon:
Tkanka łącząca, która pozwala utrzymać określony kształt oka. Działa również jako bariera ochronna. Struktura włóknistej membrany sugeruje obecność dwóch składników, z których jeden to rogówka, a drugi to twardówka.
Powłoka, charakteryzująca się przejrzystością i elastycznością. Kształt odpowiada soczewce wypukłej-wklęsłej. Funkcjonalność jest niemal identyczna z tym, co robi obiektyw aparatu: skupia promienie światła. Wklęsła strona rogówki patrzy wstecz.
Skład tej skorupy tworzy pięć warstw:
W strukturze oka ważną rolę odgrywa zewnętrzna ochrona gałki ocznej. Tworzy błonę włóknistą, która obejmuje również rogówkę. Natomiast ostatnia twardówka jest nieprzezroczystą tkaniną. Wynika to z chaotycznego rozmieszczenia włókien kolagenowych.
Główną funkcją jest wysokiej jakości wizja, która jest gwarantowana ze względu na zapobieganie przenikaniu promieni świetlnych przez twardówkę.
Eliminuje możliwość oślepienia. Formacja ta służy również jako wsparcie dla elementów oka, wyjętych z gałki ocznej. Należą do nich nerwy, naczynia krwionośne, więzadła i mięśnie okulomotoryczne. Gęstość struktury zapewnia utrzymanie ciśnienia wewnątrzgałkowego przy danych wartościach. Kanał kasków działa jak kanał transportowy, który zapewnia odpływ wilgoci z oczu.
Powstały na podstawie trzech części:
Część naczyniówki, która różni się od innych części tej formacji tym, że jej pozycja czołowa jest przeciwna do pozycji ciemieniowej, jeśli skupisz się na płaszczyźnie rąbka. To jest dysk. W środku jest dziura, znana jako uczeń.
Strukturalnie składa się z trzech warstw:
Tworzenie pierwszej warstwy obejmuje fibroblasty, które są ze sobą połączone za pomocą ich procesów. Za nimi znajdują się melanocyty zawierające pigmenty. Kolor tęczówki zależy od liczby tych konkretnych komórek skóry. Ta funkcja jest dziedziczona. Brązowa tęczówka dominuje pod względem dziedziczenia, a niebieska jest recesywna.
U większości noworodków tęczówka ma jasnoniebieski odcień, który jest spowodowany słabo rozwiniętą pigmentacją. W ciągu sześciu miesięcy kolor staje się ciemniejszy. Wynika to z rosnącej liczby melanocytów. Brak melanosomów w albinosach prowadzi do dominacji różu. W niektórych przypadkach możliwe jest heterochromia, gdy oczy w częściach tęczówki otrzymują różne kolory. Melanocyty mogą prowokować rozwój czerniaków.
Dalsze zanurzenie w zrębie otwiera sieć, składającą się z dużej liczby naczyń włosowatych i włókien kolagenowych. Rozprzestrzenianie się tego ostatniego oddaje mięśnie tęczówki. Istnieje połączenie z ciałem rzęskowym.
Tylna warstwa tęczówki składa się z dwóch mięśni. Zwieracz źrenicy przypominający pierścień i rozszerzacz o orientacji promieniowej. Funkcjonowanie pierwszego zapewnia nerw okulomotoryczny, a drugie - sympatyczny. Występuje tu także nabłonek pigmentowy jako część niezróżnicowanego obszaru siatkówki.
Grubość tęczówki jest zróżnicowana w zależności od konkretnego obszaru tej formacji. Zakres takich zmian wynosi 0,2–0,4 mm. Minimalna grubość jest obserwowana w strefie korzenia.
Środek tęczówki zajmuje źrenicę. Jego szerokość jest zmienna pod wpływem światła, które zapewniają odpowiednie mięśnie. Większa iluminacja wywołuje kompresję, a mniej - ekspansję.
Tęczówka w części jej przedniej powierzchni jest podzielona na pas źrenicowy i rzęskowy. Szerokość pierwszego wynosi 1 mm, a druga od 3 do 4 mm. Wyróżnienie w tym przypadku stanowi rodzaj wałka z przekładnią. Mięśnie źrenicy są rozmieszczone w następujący sposób: zwieracz jest pasemkiem źrenicy, a rozszerzacz jest rzęskowy.
Tętnice rzęskowe, tworzące duży okrąg tętniczy, dostarczają krew do tęczówki. Mały okrąg tętniczy również uczestniczy w tym procesie. Unerwienie tej konkretnej strefy naczyniówki jest osiągane przez nerwy rzęskowe.
Obszar naczyniówki odpowiedzialny za produkcję płynu ocznego. Użyto również takiej nazwy jak ciało rzęskowe.
Struktura omawianej formacji to tkanka mięśniowa i naczynia krwionośne. Zawartość mięśni w tej membranie sugeruje obecność kilku warstw w różnych kierunkach. Ich działalność obejmuje obiektyw. Zmienia się jego kształt. W rezultacie osoba ma możliwość wyraźnego zobaczenia obiektów w różnych odległościach. Inną funkcjonalnością ciała rzęskowego jest zatrzymywanie ciepła.
Kapilary krwi zlokalizowane w procesach rzęskowych przyczyniają się do wytwarzania wilgoci wewnątrzgałkowej. Filtracja przepływu krwi. Wilgoć tego typu zapewnia prawidłowe funkcjonowanie oka. Utrzymuje stałe ciśnienie wewnątrzgałkowe.
Również ciało rzęsowe służy jako podpora tęczówki.
Obszar przewodu naczyniowego, znajdujący się z tyłu. Granice tej powłoki są ograniczone do nerwu wzrokowego i linii zębatej.
Grubość parametru tylnego bieguna wynosi od 0,22 do 0,3 mm. Zbliżając się do linii zębatej, zmniejsza się do 0,1–0,15 mm. Naczyniówka w części naczyń składa się z tętnic rzęskowych, gdzie grzbiet zwrócony jest w stronę równika, a przednie do naczyniówki, gdy te ostatnie są połączone z pierwszym w obszarze przednim.
Tętnice rzęskowe omijają twardówkę i docierają do przestrzeni nadgarstkowej ograniczonej naczyniówką i twardówką. Następuje rozpad na znaczną liczbę gałęzi. Stają się podstawą naczyniówki. Wzdłuż obwodu głowy nerwu wzrokowego tworzy się koło naczyniowe Zinna-Galleya. Czasami dodatkowa gałąź może być obecna w obszarze plamki żółtej. Jest widoczny zarówno na siatkówce, jak i na dysku nerwu wzrokowego. Ważny punkt w zatorowości tętnicy środkowej siatkówki.
Choroid zawiera cztery elementy:
Siatkówka to sekcja peryferyjna, która uruchamia analizator wizualny, który odgrywa ważną rolę w strukturze ludzkiego oka. Z jego pomocą przechwytywane są fale świetlne, są one przekształcane w impulsy na poziomie wzbudzenia układu nerwowego, a dalsze informacje są przekazywane przez nerw wzrokowy.
Siatkówka to tkanka nerwowa, która tworzy gałkę oczną w części wewnętrznej wyściółki. Ogranicza przestrzeń wypełnioną ciałem szklistym. Jako zewnętrzna rama służy do naczyniówki. Grubość siatkówki jest mała. Parametr odpowiadający normie wynosi tylko 281 mikronów.
Od wewnątrz powierzchnia gałki ocznej jest głównie pokryta siatkówką. Początek siatkówki można uznać za dysk optycznie warunkowy. Ponadto rozciąga się do takiej granicy jak poszarpana linia. Następnie przekształca się w nabłonek pigmentowy, otacza wewnętrzną powłokę ciała rzęskowego i rozprzestrzenia się na tęczówkę. Tarcza optyczna i linia zębata to obszary, w których zakotwienie siatkówki jest najbardziej niezawodne. W innych miejscach jego połączenie różni się niewielką gęstością. Fakt ten wyjaśnia, że tkanina jest łatwa do złuszczenia. Powoduje to wiele poważnych problemów.
Struktura siatkówki składa się z kilku warstw, różniących się różną funkcjonalnością i strukturą. Są ze sobą ściśle powiązane. Utworzono intymny kontakt, powodując utworzenie tzw. Analizatora wizualnego. Poprzez swoją osobę, możliwość prawidłowego postrzegania świata, gdy odpowiednia ocena koloru, kształtu i wielkości obiektów, a także odległości do nich.
Promienie światła w kontakcie z okiem przechodzą przez kilka mediów refrakcyjnych. Pod nimi należy rozumieć rogówkę, płyn do oczu, przezroczyste ciało soczewki i ciało szkliste. Jeśli załamanie światła mieści się w normalnym zakresie, wówczas w wyniku takiego przejścia promieni świetlnych na siatkówce powstaje obraz obiektów, które pojawiły się na ekranie. Wynikowy obraz różni się tym, że jest odwrócony. Co więcej, niektóre części mózgu otrzymują odpowiednie impulsy, a osoba nabywa zdolność widzenia tego, co go otacza.
Z punktu widzenia struktury siatkówki, najbardziej złożonej formacji. Wszystkie jego składniki ściśle ze sobą współdziałają. Jest wielowarstwowy. Obrażenia dowolnej warstwy mogą prowadzić do negatywnego wyniku. Percepcja wzrokowa, ponieważ funkcjonalność siatkówki jest dostarczana przez trój-neuronową sieć, która prowadzi wzbudzenie od receptorów. Jego skład jest tworzony przez szeroki zakres neuronów.
Retina tworzy „kanapkę” składającą się z dziesięciu rzędów:
1. Nabłonek pigmentu przylegający do błony Brucha. Różni się w szerokiej funkcjonalności. Ochrona, żywienie komórkowe, transport. Akceptuje odrzucanie segmentów fotoreceptorów. Służy jako bariera dla emisji światła.
2. Warstwa światłoczuła. Komórki wrażliwe na światło, w postaci rodzaju prętów i stożków. W cylindrycznych cylindrach zawiera wizualny segment rodopsyny, aw stożkach - jodopsynę. Pierwszy zapewnia postrzeganie kolorów i widzenie peryferyjne, a drugi - widzenie w słabym świetle.
3. Membrana graniczna (zewnętrzna). Strukturalnie składa się z formacji końcowych i zewnętrznych miejsc receptorów siatkówki. Struktura komórek Müllera dzięki jego procesom umożliwia zbieranie światła na siatkówce i dostarczanie jej do odpowiednich receptorów.
4. Warstwa jądrowa (zewnętrzna). Swoją nazwę zawdzięcza faktowi, że powstaje na podstawie jąder i ciał komórek światłoczułych.
5. Warstwa pleksi (zewnętrzna). Określone przez kontakty na poziomie komórki. Występują między neuronami scharakteryzowanymi jako bipolarne i asocjacyjne. Obejmuje to również światłoczułe formacje tego gatunku.
6. Warstwa jądrowa (wewnętrzna). Powstały z różnych komórek, na przykład bipolarnych i Mller. Zapotrzebowanie na to ostatnie jest związane z potrzebą utrzymania funkcji tkanki nerwowej. Inni koncentrują się na przetwarzaniu sygnałów z fotoreceptorów.
7. Warstwa pleksi (wewnętrzna). Przeplatanie komórek nerwowych w części ich procesów. Służy jako separator pomiędzy wnętrzem siatkówki, scharakteryzowany jako naczyniowy, a zewnętrzny - nienaczyniowy.
8. Komórki zwojowe. Zapewniają swobodną penetrację światła ze względu na brak takiego pokrycia jak mielina. Są pomostem między komórkami światłoczułymi a nerwem wzrokowym.
9. Komórka zwojowa. Uczestniczy w tworzeniu nerwu wzrokowego.
10. Membrana brzegowa (wewnętrzna). Pokrycie siatkówki od wewnątrz. Składa się z komórek Müllera.
Jakość widzenia zależy od głównych części ludzkiego oka. Stan przejścia przez rogówkę, siatkówkę i soczewkę wpływa bezpośrednio na to, jak dana osoba zobaczy: zły lub dobry.
Rogówka ma większy udział w załamywaniu promieni świetlnych. W tym kontekście możemy narysować analogię do zasady kamery. Przepona jest źrenicą. Reguluje przepływ promieni światła, a długość ogniskowej ustawia jakość obrazu.
Dzięki soczewkom promienie światła padają na „film”. W naszym przypadku pod nim należy rozumieć siatkówkę.
Ciało szkliste i wilgoć w komorze oka załamują również promienie świetlne, ale w znacznie mniejszym stopniu. Chociaż stan tych formacji znacząco wpływa na jakość widzenia. Może się pogorszyć wraz ze zmniejszeniem stopnia przezroczystości wilgoci lub pojawieniem się w niej krwi.
Prawidłowe postrzeganie świata przez organy widzenia sugeruje, że przejście promieni świetlnych przez wszystkie media optyczne prowadzi do powstania zredukowanego i odwróconego obrazu na siatkówce, ale rzeczywistego. Ostateczne przetwarzanie informacji z receptorów wzrokowych zachodzi w mózgu. Płaty potyliczne są za to odpowiedzialne.
System fizjologiczny, który zapewnia produkcję specjalnej wilgoci, a następnie jej usunięcie do jamy nosowej. Narządy układu łzowego klasyfikuje się według działu wydzielniczego i aparatu łez. Cechą systemu jest parowanie jego organów.
Praca sekcji końcowej polega na wytworzeniu rozdarcia. Jego struktura obejmuje gruczoł łzowy i dodatkowe formacje podobnego typu. Pierwszy jest rozumiany jako gruczoł surowiczy, który ma złożoną strukturę. Jest on podzielony na dwie części (dolną, górną), gdzie ścięgno mięśnia odpowiedzialnego za podnoszenie górnej powieki działa jako bariera oddzielająca. Powierzchnia u góry pod względem wielkości jest następująca: 12 na 25 mm z grubością 5 mm. Jego położenie jest określone przez ścianę orbity, mającą kierunek w górę i na zewnątrz. Ta część obejmuje kanaliki wydalnicze. Ich liczba waha się od 3 do 5. Wydajność odbywa się w spojówce.
W dolnej części ma mniej znaczące wymiary (11 na 8 mm) i mniejszą grubość (2 mm). Ma kanaliki, z których niektóre są połączone z tymi samymi formacjami górnej części, podczas gdy inne są wyświetlane w worku spojówkowym.
Zapewnienie gruczołu łzowego krwią odbywa się przez tętnicę łzową, a odpływ organizuje się w żyłę łzową. Nerw trójdzielny działa jako inicjator odpowiedniego pobudzenia układu nerwowego. Z tym procesem połączone są również współczulne i przywspółczulne włókna nerwowe.
W standardowej sytuacji działają tylko dodatkowe gruczoły. Dzięki ich funkcjonalności powstaje łza o objętości około 1 mm. Zapewnia to wymaganą wilgotność. Jeśli chodzi o główny gruczoł łzowy, wchodzi on w życie, gdy pojawiają się różnego rodzaju bodźce. Mogą to być ciała obce, zbyt jasne światło, wybuch emocjonalny itp.
Struktura działu slezootvodyaschy opiera się na formacjach, które promują ruch wilgoci. Są również odpowiedzialni za jego wycofanie. Takie funkcjonowanie zapewnia strumień łzowy, jezioro, punkty, kanaliki, worek i przewód nosowo-łzowy.
Punkty te są doskonale wizualizowane. Ich położenie zależy od wewnętrznych kącików powiek. Są skupieni na jeziorze łzowym i są w bliskim kontakcie ze spojówką. Ustanowienie połączenia między workiem a punktami uzyskuje się za pomocą specjalnych kanalików o długości 8–10 mm.
Umiejscowienie worka łzowego jest określane przez dół kości znajdujący się w pobliżu kąta orbity. Z punktu widzenia anatomii formacja ta jest zamkniętą wnęką o kształcie cylindrycznym. Jest przedłużony o 10 mm, a jego szerokość wynosi 4 mm. Na powierzchni worka znajduje się nabłonek, który ma w swoim składzie gruczoł kubkowy. Przepływ krwi jest zapewniany przez tętnicę oczną, a odpływ zapewniają małe żyły. Część torby poniżej komunikuje się z kanałem nosowym, który przechodzi do jamy nosowej.
Substancja podobna do żelu. Wypełnia gałkę oczną 2/3. Różni się przezroczystością. Składa się w 99% z wody, która zawiera w swoim składzie kwas hialuronowy.
W przedniej części znajduje się wycięcie. Jest przymocowany do obiektywu. W przeciwnym razie formacja jest w kontakcie z siatkówką w części jej błony. Dysk optyczny i soczewka są skorelowane za pomocą kanału haloidowego. Strukturalnie ciało szkliste składa się z białka kolagenu w postaci włókien. Istniejące szczeliny między nimi są wypełnione cieczą. To wyjaśnia, że przedmiotowa edukacja jest galaretowatą masą.
Na peryferiach znajdują się hialocyty - komórki, które promują tworzenie się kwasu hialuronowego, białek i kolagenów. Uczestniczą również w tworzeniu struktur białkowych znanych jako hemidesmosomy. Z ich pomocą nawiązane jest ścisłe połączenie między błoną siatkówki a samym ciałem szklistym.
Główne funkcje tego ostatniego obejmują:
Typ neuronów tworzących siatkówkę. Zapewnij przetwarzanie sygnału świetlnego w taki sposób, aby był przetwarzany na impulsy elektryczne. Powoduje to procesy biologiczne prowadzące do tworzenia obrazów wizualnych. W praktyce białka fotoreceptorowe absorbują fotony, które nasycają komórkę odpowiednim potencjałem.
Formacje światłoczułe to osobliwe sztyfty i sztyfty. Ich funkcjonalność przyczynia się do poprawnego postrzegania obiektów świata zewnętrznego. W rezultacie możemy mówić o tworzeniu odpowiedniego efektu - wizji. Osoba jest w stanie zobaczyć dzięki procesom biologicznym zachodzącym w takich częściach fotoreceptorów, jak zewnętrzne części ich membran.
Są jeszcze komórki światłoczułe znane jako oczy Hesji. Znajdują się wewnątrz komórki pigmentowej, która ma kształt kubka. Praca tych formacji polega na uchwyceniu kierunku promieni świetlnych i określeniu ich intensywności. Służą do przetwarzania sygnału świetlnego, gdy na wyjściu wytwarzane są impulsy elektryczne.
Kolejna klasa fotoreceptorów stała się znana w latach dziewięćdziesiątych. Przez to rozumie się komórki światłoczułe warstwy zwojowej siatkówki. Wspierają proces wizualny, ale w formie pośredniej. Oznacza to rytmy biologiczne w ciągu dnia i odruch źreniczny.
Tak zwane pręty i stożki pod względem funkcjonalności znacznie się od siebie różnią. Na przykład pierwszy charakteryzuje się wysoką czułością. Jeśli oświetlenie jest niskie, to gwarantują tworzenie przynajmniej pewnego rodzaju obrazu wizualnego. Fakt ten wyjaśnia, dlaczego kolory są słabo rozróżniane w warunkach słabego oświetlenia. W tym przypadku aktywny jest tylko jeden typ fotoreceptora - patyczki.
Do działania stożków wymagane jest jaśniejsze światło, aby zapewnić przepływ odpowiednich sygnałów biologicznych. Struktura siatkówki sugeruje obecność rożków różnych typów. Jest ich trzech. Każdy identyfikuje fotoreceptory dostrojone do określonej długości fali światła.
W celu postrzegania obrazów w kolorze sekcje kory skupiają się na przetwarzaniu informacji wizualnych, co oznacza rozpoznawanie impulsów w formacie RGB. Stożki są w stanie odróżnić strumień świetlny od długości fali, charakteryzując je jako krótkie, średnie i długie. W zależności od tego, ile fotonów jest w stanie wchłonąć stożek, powstają odpowiednie reakcje biologiczne. Różne reakcje tych formacji są oparte na określonej liczbie wybranych fotonów o określonej długości. W szczególności białka fotoreceptorów stożków L absorbują czerwony kolor warunkowy, skorelowany z długimi falami. Promienie światła o krótszej długości mogą prowadzić do tej samej odpowiedzi, jeśli są wystarczająco jasne.
Reakcja tego samego fotoreceptora może być wywołana przez fale światła o różnych długościach, gdy obserwuje się różnice na poziomie natężenia strumienia świetlnego. W rezultacie mózg nie zawsze określa światło i wynikowy obraz. Poprzez receptory wizualne jest wybór i wybór najjaśniejszych promieni. Następnie tworzone są biosygnały, które wchodzą do części mózgu, gdzie odbywa się przetwarzanie informacji tego typu. Powstaje subiektywna percepcja obrazu optycznego w kolorze.
Siatkówka ludzkiego oka składa się z 6 milionów stożków i 120 milionów prętów. U zwierząt ich liczba i stosunek są różne. Główny wpływ ma styl życia. Siatkówka sowa zawiera bardzo dużą ilość pałeczek. Ludzki układ wzrokowy to prawie 1,5 miliona komórek zwojowych. Wśród nich są komórki z nadwrażliwością na światło.
Soczewka biologiczna, charakteryzująca się kształtem jako dwuwypukła. Działa jako element światłowodu i lekkiego układu załamującego światło. Zapewnia możliwość skupienia się na obiektach usuniętych w różnych odległościach. Znajduje się z tyłu aparatu. Wysokość obiektywu wynosi od 8 do 9 mm, a grubość od 4 do 5 mm. Z wiekiem pogrubia się. Ten proces jest powolny, ale prawdziwy. Przód tego przezroczystego ciała ma mniej wypukłą powierzchnię niż tył.
Kształt soczewki odpowiada dwuwypukłej soczewce o promieniu krzywizny z przodu około 10 mm. W tym przypadku na odwrocie parametr ten nie przekracza 6 mm. Średnica obiektywu - 10 mm, a rozmiar z przodu - od 3,5 do 5 mm. Substancja zawarta wewnątrz jest utrzymywana przez cienkościenną kapsułkę. Część czołowa ma tkankę nabłonkową położoną poniżej. Z tyłu kapsułki nabłonkowej nr.
Komórki nabłonkowe różnią się tym, że dzielą się w sposób ciągły, ale nie wpływa to na objętość soczewki pod względem jej zmiany. Ta sytuacja jest spowodowana odwodnieniem starych komórek znajdujących się w minimalnej odległości od środka przezroczystego ciała. Pomaga to zmniejszyć ich ilość. Proces tego typu prowadzi do takich cech, jak celowość wiekowa. Kiedy osoba osiąga wiek 40 lat, traci się elastyczność soczewki. Rezerwa na zakwaterowanie zmniejsza się, a zdolność do dobrego widzenia z bliskiej odległości znacznie się pogarsza.
Obiektyw jest umieszczony bezpośrednio za tęczówką. Jego zatrzymanie zapewniają cienkie włókna tworzące wiązkę zinn. Jeden z nich wchodzi w powłokę soczewki, a drugi - jest przymocowany do ciała rzęskowego. Stopień naprężenia tych nici wpływa na kształt przezroczystego ciała, które zmienia moc refrakcyjną. W rezultacie proces zakwaterowania staje się możliwy. Soczewka służy jako granica między dwoma podziałami: przednia i tylna.
Przydziel następujące funkcje obiektywu:
Choroby wrodzone w niektórych przypadkach prowadzą do przemieszczenia soczewki. Zajmuje niewłaściwą pozycję ze względu na osłabienie aparatu więzadłowego lub wadę strukturalną. Obejmuje to również prawdopodobieństwo wrodzonych zmętnień jądra. Wszystko to pomaga zmniejszyć widzenie.
Formowanie na bazie włókien, określonych jako glikoproteina i strefa. Zapewnia mocowanie obiektywu. Powierzchnia włókien pokryta jest żelem mukopolisacharydowym, co wynika z potrzeby ochrony przed wilgocią obecną w komorach oka. Przestrzeń za obiektywem służy jako miejsce, w którym znajduje się ta formacja.
Aktywność więzadła zinn prowadzi do zmniejszenia mięśnia rzęskowego. Obiektyw zmienia krzywiznę, co pozwala skupić się na obiektach w różnych odległościach. Napięcie mięśni łagodzi napięcie, a obiektyw przybiera kształt zbliżony do piłki. Rozluźnienie mięśni prowadzi do napięcia włókien, które spłaszcza soczewkę. Ogniskowanie się zmienia.
Rozważane włókna są podzielone na tył i przód. Jedna strona tylnych włókien jest przymocowana do postrzępionej krawędzi, a druga do przedniej powierzchni soczewki. Punktem wyjścia włókien przednich jest podstawa procesów rzęskowych, a przywiązanie odbywa się w tylnej części soczewki i bliżej równika. Skrzyżowane włókna przyczyniają się do tworzenia szczelinowej przestrzeni wzdłuż obrzeża soczewki.
Zapięcie włókien na ciele rzęskowym wykonuje się w części membrany szklistej. W przypadku rozdzielenia tych formacji stwierdzono tzw. Przemieszczenie soczewki, z powodu jej przemieszczenia.
Więzadło Zinnova działa jako główny element systemu, zapewniając możliwość umieszczenia oka.
http://oftalmologiya.info/17-stroenie-glaza.html