Siatkówka jest wewnętrzną skorupą gałki ocznej, która składa się z 3 warstw. Przylega do naczyniówki, kontynuuje całą kontynuację aż do źrenicy. Struktura siatkówki obejmuje część zewnętrzną z pigmentem i część wewnętrzną z elementami wrażliwymi na światło. Gdy wizja pogarsza się lub znika, kolory przestają się normalnie różnić, wymagany jest test wzroku, ponieważ takie problemy są zwykle związane z patologiami siatkówki.
Siatkówka jest tylko jedną z warstw oka. Kilka warstw:
Przed rozważeniem siatkówki należy dokładnie zrozumieć, czym jest ta część oka i jakie funkcje wykonuje. Siatkówka jest wrażliwą częścią wewnętrzną, odpowiada za widzenie, postrzeganie kolorów, widzenie w półmroku, czyli zdolność widzenia w nocy. Wykonuje inne funkcje. Oprócz komórek nerwowych, skład błon obejmuje naczynia krwionośne, normalne komórki, które zapewniają procesy metaboliczne, odżywianie.
Oto pręty i stożki, które zapewniają widzenie peryferyjne i centralne. Przekształcają światło, które wchodzi do oka, w pewien rodzaj impulsów elektrycznych. Centralne widzenie zapewnia przejrzystość obiektów znajdujących się w pewnej odległości od osoby. Peryferia są wymagane, aby móc poruszać się w przestrzeni. Struktura siatkówki obejmuje komórki, które odbierają fale świetlne o różnych długościach. Rozróżniają kolory, ich liczne odcienie. Test oczu jest wymagany w przypadkach, gdy podstawowe funkcje nie są wykonywane. Na przykład wizja zaczyna się gwałtownie pogarszać, zdolność odróżniania kolorów znika. Wzrok można przywrócić, jeśli choroba została wykryta na czas.
Anatomia siatkówki jest specyficzna, składa się z kilku warstw:
Gdy obserwuje się uszkodzenie siatkówki, leczenie zależy w dużej mierze od cech patologii. Aby to zrobić, musisz zdać diagnozę, dowiedzieć się, jaki rodzaj choroby jest obserwowany.
Wśród metod diagnostycznych, które odbywają się dzisiaj, należy podkreślić:
Aby określić uszkodzenie siatkówki w czasie, konieczne jest przeprowadzenie zaplanowanych badań, a nie ich odkładanie. Zaleca się, aby skonsultować się z lekarzem, jeśli wizja zaczyna się nagle pogarszać i nie ma powodu, aby to robić. Uszkodzenia mogą wystąpić z powodu obrażeń, dlatego w takich sytuacjach zaleca się natychmiastowe postawienie diagnozy.
Błona siatkowa oka, podobnie jak inne części oka, jest podatna na choroby, których przyczyny są różne. Gdy zostaną zidentyfikowane, należy skonsultować się ze specjalistą w odpowiednim czasie w celu wyznaczenia odpowiednich środków leczenia.
Choroby wrodzone obejmują takie zmiany siatkówki:
Gdy skorupa oka jest uszkodzona, głównym objawem jest gwałtowne pogorszenie widzenia.
Często jest to sytuacja, w której wizja znika. Jednocześnie może pozostać peryferyjne widzenie. W przypadku urazów występuje również sytuacja, w której zachowana jest część centralna, w tym przypadku choroba postępuje bez widocznego pogorszenia widzenia. Problem jest wykrywany, gdy pacjent jest testowany przez specjalistę. Objawy mogą stanowić naruszenie postrzegania kolorów, innych problemów. Dlatego ważne jest, aby natychmiast skonsultować się z lekarzem, gdy tylko zaobserwuje się pogorszenie wzroku.
Siatkówka jest otoczką, od której zależy widzenie, postrzeganie kolorów. Powłoka składa się z kilku warstw, z których każda spełnia swoją funkcję. W chorobach siatkówki głównym objawem jest niewyraźne widzenie, tylko lekarz może wykryć chorobę podczas rutynowego badania, gdy pacjent zwraca się o jakiekolwiek problemy.
http://zdorovyeglaza.ru/lechenie/setchatka-glaza.html
Jedną z najbardziej wrażliwych i ważnych powłok w strukturze aparatu wzrokowego jest siatkówka oka. Jest to początkowa część analizatora optycznego i zapewnia percepcję strumieni światła, ich konwersję na impulsy nerwowe. Leczone promienie są przekazywane do nerwu wzrokowego. Fotorecepcja odnosi się do złożonych procesów, które pozwalają osobie zobaczyć otaczający ją świat. Patologie skorupy mogą prowadzić do ślepoty.
Siatkówka wyściela gałkę oczną od wewnątrz, zwykle jej grubość sięga 281 mikromilimetrów. Co więcej, w obszarze żółtej plamy powłoka jest kilka razy cieńsza niż na obrzeżach. Element rozciąga się od dysku optycznego do linii zębatej. W tarczy optycznej siatkówka jest mocowana bardzo ciasno, w pozostałych sekcjach połączenie jest luźne. To wyjaśnia taki łatwy rozwój odwarstwienia siatkówki.
Warstwy powłoki różnią się strukturą i funkcją, tworząc złożoną strukturę. Ze względu na ścisłą interakcję różnych elementów aparatu wzrokowego, osoba jest w stanie odróżnić kolory, rozmiary obiektów, oszacować odległość.
Przenikające do oka strumienie światła przechodzą przez kilka mediów załamujących światło. Przy braku odchyleń w refrakcji, zmniejszona i odwrócona, ale rzeczywisty obraz dociera do ludzi na siatkówce. Następnie impulsy są przekształcane i wchodzą do mózgu, gdzie odbywa się końcowe przetwarzanie obrazu świata zewnętrznego.
Retina, z funkcjonalnego punktu widzenia, jest podzielona na dwa składniki:
Obszar wizualny charakteryzuje się nierówną grubością:
Składa się ze stożków i pałeczek. W pierwszym zawiera pigment optyczny jodopsynę, w drugiej rodopsynie. Szyszki są odpowiedzialne za kolor i widzenie centralne, ich średnica wynosi sześć mikromilimetrów. Wędki zapewniają czarno-białe postrzeganie peryferyjne i zmierzchowe. Średnica elementów sięga dwóch mikromimetrów.
Główne segmenty fotoreceptorów:
Struktura siatkówki jest bardzo złożona. Wszystkie elementy są ze sobą ściśle powiązane, a uszkodzenie któregokolwiek z nich może prowadzić do poważnych komplikacji. Siatkówka składa się z dziesięciu warstw. Cztery należą do fotoczułego aparatu otoczki, sześć reprezentuje tkankę mózgową.
Warstwy siatkówki:
Po przejściu strumieni światła przez struktury optyczne aparatu wzrokowego i ciała szklistego, wnikają one do siatkówki od wewnątrz. Zanim impulsy dotrą do prętów i stożków, muszą przejść przez komórki zwojowe, siatkę i warstwy jądrowe.
W obszarze centralnej części dołu wewnętrzne warstwy są przemieszczane w różnych kierunkach w celu zmniejszenia utraty widzenia. Jednym z najważniejszych obszarów siatkówki jest region plamki żółtej. Składa się z kilku części:
Obszar, w którym nerw wzrokowy oka wchodzi w struktury mózgu. Powierzchnia elementu wynosi około trzech milimetrów kwadratowych, średnica mechanizmu jednotarczowego wynosi 2 mm. Naczynia są skoncentrowane w środku dysku, są reprezentowane przez żyłę siatkówki i tętnicę centralną. Ich głównym celem jest dostarczanie krwi do siatkówki.
Proces odbywa się z dwóch źródeł. Sześć wewnętrznych warstw dostarcza „czerwonego płynu” z gałęzi centralnej tętnicy. Te na zewnątrz otrzymują składniki odżywcze z regionu kosmówkowo-kapilarnego naczyniówki.
Centralna tętnica jest bardzo ważna w ukrwieniu. Jest on podzielony na dwie gałęzie: górną i dolną. Są one również klasyfikowane do gałęzi nosowych i skroniowych. Odpływ krwi z siatkówki następuje przez układ żylny.
Dno oka w centrum ma specyficzną formację - plamkę żółtą. Ma również otwór - lejek na wewnętrznej powierzchni siatkówki. W rozmiarze plamka odpowiada objętości głowy nerwu wzrokowego i jest przeciwna do źrenicy.
Głównym zadaniem siatkówki jest fotorecepcja. Jest to łańcuch reakcji biochemicznych, podczas których impulsy świetlne są przekształcane w sygnały neuronowe. Występuje w wyniku rozpadu rodopsyny i jodopsyny - wizualnych pigmentów powstających, gdy w organizmie jest wystarczająca ilość witaminy A.
Błona siatkowa oka spełnia następujące funkcje:
Charakterystycznym znakiem uszkodzenia siatkówki jest spadek ostrości widzenia i zwężenie pól optycznych. W niektórych przypadkach powstaje absolutny lub względny inwentarz umieszczony w różnych częściach siatkówki. Na uszkodzenie fotoreceptorów wskazuje rozwój ślepoty barw i ślepota nocna.
Wyraźny spadek widzenia centralnego sygnalizuje uszkodzenie w żółtym miejscu. Jeśli występują problemy z widzeniem obwodowym, istnieje wysokie ryzyko wystąpienia anomalii dna oka na obrzeżach. Tworzenie się bydła wskazuje na miejscowe uszkodzenie pewnej części siatkówki.
Zwiększenie objętości martwego pola, któremu towarzyszy silne pogorszenie ostrości widzenia, może sygnalizować patologie nerwu wzrokowego. Okluzja tętnicy środkowej siatkówki objawia się nieoczekiwaną (w ciągu kilku sekund) ślepotą jednego oka. W przypadku pęknięcia i oderwania się siatkówki pojawia się błyski, błyskawice i plamy przed zaobserwowaniem narządu wzroku.
Ból w patologiach siatkówki zazwyczaj nie występuje, ponieważ impulsy nerwowe nie są przekazywane z powodu braku wrażliwego unerwienia.
Powrót do spisu treści
Standardowy program kontroli obejmuje pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego, sprawdzanie ostrości wzroku, określanie poziomu refrakcji, analizowanie pól optycznych (perymetria), biomikroskopii i oftalmoskopii.
Również w diagnozie mogą obejmować:
Wśród wszystkich dolegliwości okulistycznych anomalie wpływające na siatkówkę stanowią mniej niż jeden procent. Można je podzielić na kilka kategorii:
Najczęstszą anomalią w tej kategorii jest angiopatia. Charakteryzuje się uszkodzeniem różnych statków. Przyczyna manifestacji choroby: cukrzyca, nadciśnienie, zapalenie naczyń itp.
Angiodystonii towarzyszy spadek ostrości widzenia, zwiększone zmęczenie. Skurcz tętnicy rozwija się z wysokim lub niskim ciśnieniem krwi, szereg zaburzeń neurologicznych.
Powszechną anomalią naczyń jest niedrożność tętnicy środkowej siatkówki. Chorobie towarzyszy zablokowanie naczynia lub jednej z jego gałęzi, co prowadzi do niedokrwienia. Zator centralny tętnicy występuje najczęściej u pacjentów z miażdżycą tętnic, nadciśnieniem tętniczym i arytmią.
Najczęstszą anomalią jest coloboma (brak części siatkówki). Często pacjenci mają do czynienia z dystrofią plamki żółtej, centralnej i obwodowej. Ten ostatni jest dalej podzielony na sieć, mały torbiel, lodowaty, „ślad ślimaka”. Wraz z rozwojem tych patologii w dnie pojawiają się dziury o różnych rozmiarach.
Po tępych urazach i kontuzjach na siatkówce może wystąpić zmętnienie Berlina. Leczenie choroby polega na stosowaniu kompleksu witamin i środków przeciwhipoksydowych. Czasem wyznaczają sesje hiperbarycznego natleniania. Niestety terapia nie zawsze przynosi oczekiwany efekt.
Nowotwór siatkówki w ostatnich latach jest coraz bardziej powszechny u ludzi, którzy zwracają się do optyka. Stanowi około 1/3 wszystkich guzów. U pacjentów diagnozuje się zwykle glejaka siatkówki. Nowotwory, naczyniaki i inne łagodne guzy są znacznie mniej powszechne.
Angiomatoza jest zwykle połączona z różnymi wadami rozwojowymi. Leczenie jest wybierane indywidualnie dla każdego pacjenta.
Siatkówka jest obszarem obwodowym analizatora wzrokowego. Poddaje się procesowi fotorecepcji (percepcji i przetwarzania promieni świetlnych, które różnią się długością). Kiedy uszkodzenia powłoki, ludzie stają w obliczu różnych patologii. Niezwykle ważne jest, aby natychmiast rozpocząć leczenie, ponieważ jedną z konsekwencji chorób siatkówki jest ślepota.
Z filmu dowiesz się ciekawych informacji na temat struktury siatkówki.
http://zdorovoeoko.ru/stroenie-glaza/setchatka-glaza/Materiał przygotowany pod kierunkiem
Siatkówka to cienka wewnętrzna wyściółka oka. Wewnętrzna strona przylega do ciała szklistego, a zewnętrzna do naczyniówki gałki ocznej. Retina odgrywa kluczową rolę w zapewnianiu wizji.
W siatkówce wyróżnia się optyczny obszar światłoczuły, który rozciąga się na linię zębatą i dwie strefy niefunkcjonalne - tęczówkę i rzęskę.
Podczas rozwoju embrionalnego siatkówka tworzy się z tej samej cewy nerwowej, co centralny układ nerwowy. Dlatego powszechne jest opisywanie siatkówki oka jako części mózgu przenoszonej na obrzeża.
W siatkówce jest dziesięć warstw:
Główną funkcją siatkówki jest postrzeganie światła. Proces ten zachodzi dzięki dwóm typom receptorów specjalnych - prętom i stożkom. Są tak nazywane ze względu na swoją formę, a każda z nich wykonuje ważne zadanie w siatkówce.
Szyszki są podzielone na trzy rodzaje segmentów, które zawierają: czerwony, zielony i niebieski. Z pomocą tych receptorów odróżniamy kolory.
Wędki zawierają specjalny pigment rodopsynę (odpowiedzialny za występowanie pobudzenia wzrokowego), który pochłania czerwone promienie światła.
W nocy główną funkcję pełnią wędki, aw ciągu dnia stożki. O zmierzchu wszystkie receptory są aktywne na pewnym poziomie.
Każdy region siatkówki ma inną liczbę fotoreceptorów. Stożki znajdują się więc w strefie centralnej o dużej gęstości. Do departamentów peryferyjnych (bocznych) ich liczba maleje. I odwrotnie: w regionie centralnym nie ma prętów - ich największa gromada znajduje się wokół strefy centralnej i na środkowych peryferiach, a maleje do skrajnych peryferii.
Siatkówka zawiera również dwa typy komórek nerwowych:
Powyższe neurony ustalają związek między wszystkimi komórkami nerwowymi siatkówki.
W części znajdującej się bliżej nosa, przyśrodkowa połowa jest głową nerwu wzrokowego. Jest całkowicie pozbawiony fotoczułych receptorów, dlatego obserwuje się ślepą strefę naszego widzenia.
Grubość siatkówki nie jest jednorodna: najmniejsza znajduje się w centralnym obszarze (dołku), a największa w obszarze głowy nerwu wzrokowego.
Odżywianie siatkówki odbywa się za pośrednictwem dwóch źródeł - naczyniówki i układu centralnego tętnicy siatkówki. Połączenie z choroidą jest raczej „luźne” i właśnie w tych obszarach prawdopodobieństwo odwarstwienia siatkówki jest wysokie.
Choroby siatkówki mogą być wrodzone lub nabyte.
Oddzielenie siatkówki i zapalenie siatkówki (proces zapalny) wyróżnia się wśród nabytych patologii.
Jakiekolwiek uszkodzenie siatkówki jest przebiegłym procesem: przez długi czas choroba może przebiegać bezobjawowo. Jednym z głównych objawów ich rozwoju jest zmniejszona ostrość widzenia.
Jeśli uszkodzenie znajduje się w centralnej strefie siatkówki, to przy braku koniecznego leczenia pacjent może mieć całkowitą utratę wzroku.
Zaburzenia obwodowych części siatkówki mogą wystąpić bez pogorszenia widzenia, dlatego tak ważne jest poddanie się badaniu oczu co sześć miesięcy lub rok. Z reguły rozległym uszkodzeniom podziału obwodowego nadal towarzyszą wyraźne objawy:
Kiedy odwarstwienie siatkówki może pojawić się błysk, czarne kropki i błyskawice przed jego oczami.
Aby uzyskać pełny obraz pracy siatkówki i stanu funkcjonalnego jej struktury, stosuje się różne metody. Główną z nich jest oftalmoskopia, a także optyczna koherentna tomografia OCT (OCT).
Leczenie chorób siatkówki dobierane jest indywidualnie, w zależności od konkretnego przypadku. Może to być leczenie farmakologiczne lub koagulacja laserowa siatkówki, aw trudnych przypadkach interwencja chirurgiczna.
Lekarze Kliniki Okulistycznej Dr Belikova mają duże doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu chorób narządów siatkówki. Terminowe leczenie okulistów i profilaktyczne badania oczu, raz na 6-12 miesięcy, pomogą uniknąć rozwoju poważnych zmian patologicznych i zachować widzenie.
http://belikova.net/encyclopedia/stroenie_glaza/setchatka/Siatkówka lub siatkówka to światłoczuła błona wewnętrzna gałki ocznej. Składa się z komórek fotoczułych i jest peryferyjną częścią analizatora wizualnego.
Siatkówka składa się z komórek fotoreceptorowych, które zapewniają absorpcję widma widzialnego, elektromagnetycznego, jego pierwotne przetwarzanie i przekształcenie w sygnały neuronowe. Nazwa pochodzi od starożytnego greckiego lekarza Herofila (ok. 320 pne). Herophilus porównał siatkówkę do sieci ryb.
Anatomia siatkówki jest bardzo cienką, dziesięciowarstwową formacją:
Warstwa pigmentu styka się z ciałem szklistym, tworząc błonę Brucha. Inną jego nazwą jest szklista płyta, ponieważ jest całkowicie przezroczysta. Grubość płyty nie przekracza 2 - 4 mikronów.
Funkcją błony jest przeciwdziałanie zmniejszaniu się mięśnia rzęskowego w momencie jego umieszczenia. Przez błonę Brucha składniki odżywcze i woda wchodzą w warstwę pigmentową siatkówki i naczyniówki.
Z wiekiem membrana pogrubia się i zmienia skład białka. Procesy metaboliczne zmieniają się i spowalniają, można zaobserwować powstawanie pigmentu, co świadczy o chorobach siatkówki związanych z wiekiem.
Jego wewnętrzna strona styka się z ciałem szklistym oka, a zewnętrzna przylega do jego naczyniówki na całej długości - do źrenicy. Nerwowa błona oka pochodzi z komórek ektodermy. Jest on przedstawiony w dwóch częściach:
Oglądany z siatkówki jest absolutnie przezroczysty i pozwala swobodnie widzieć pod czerwoną błoną naczyniową. Na czerwonym tle dna oka znajduje się biaława plama o zaokrąglonym kształcie.
Głowa nerwu wzrokowego lub miejsce, w którym nerw wzrokowy opuszcza siatkówkę. Okuliści nazywali to miejsce „martwym punktem”, ponieważ nie ma receptorów wzrokowych, dlatego proces percepcji wzrokowej jest niemożliwy.
Siatkówka odgrywa bardzo ważną rolę w odżywianiu oka.
Głowa nerwu wzrokowego ma średnicę 1,7 mm. i znajduje się nieco przyśrodkowo od tylnego bieguna oka. Boczna i nieco bliższa skroniowej części tylnego bieguna jest plamką żółtą - jest to „żółta plamka”, tutaj jest miejsce o największej ostrości widzenia.
Średnica plamki, łącznie 1 mm. i jest w kolorze czerwono-brązowym. Grubość siatkówki oka u dorosłego wynosi około 22 mm. Wykłada 72% całej wewnętrznej powierzchni dna. Warstwę pigmentową siatkówki zasila naczyniówka.
Dla ludzi i innych naczelnych w strukturze siatkówki występują wyraźne cechy. Jeśli u ludzi i innych naczelnych „żółta plama” jest przedstawiona w postaci zaokrąglonej depresji, u psów, kotów i niektórych gatunków ptaków ma postać „paska wizualnego”.
Środkowa część siatkówki jest reprezentowana jako fossa i jej sąsiadująca część. Całkowity promień wynosi 6 mm. Oto największa akumulacja stożków. W części obwodowej zmniejsza się liczba stożków i prętów. W wewnętrznej warstwie siatkówki, zakończonej postrzępioną krawędzią, w ogóle nie ma receptorów światłoczułych.
Siatkówka składa się z trzech promieniowych warstw komórek i dwóch warstw synaps. Neurony ganglionowe są produktem ubocznym ewolucji i znajdują się w najgłębszych warstwach włókna, a światłoczułe „pręty” i „stożki” znajdują się z dala od centrum. Siatkówka jest odwróconym organem.
Dlatego zanim światło uderzy w receptory światłoczułe, musi przejść przez całą siatkówkę wielowarstwową. Ale trudność polega na tym, że przeszkadza mu nieprzezroczysty nabłonek i naczyniówka.
Przed receptorami można zlokalizować naczynia włosowate z ukształtowanymi elementami krwi, które w niebieskim świetle wyglądają jak bardzo małe, ruchome, przezroczyste punkty. Zjawisko to nazywane jest zjawiskiem Shearera. Między fotoreceptorem a neuronami zwojowymi są neurony bipolarne. Za ich pośrednictwem istnieje połączenie między pierwszym a drugim.
Poziome i amakrynowe neurony tworzą poziome połączenia w siatkówce. Pomiędzy warstwami światłoczułych i zwojowych neuronów znajdują się zewnętrzne i wewnętrzne warstwy pleksi. Pierwszy komunikuje się między stożkami i prętami, a drugi przełącza sygnał z neuronów dwubiegunowych na neurony zwojowe i amakrynowe w kierunku poziomym i pionowym.
W konsekwencji, w zewnętrznej warstwie jądrowej siatkówki, komórki dwubiegunowe, poziome i amakrylowe znajdują się w wewnętrznej warstwie jądrowej, komórki zwojowe i przemieszczone komórki amakrylowe znajdują się w komórkach zwojowych. Promieniowe komórki glejowe Mullera przenikają całą siatkówkę.
Granica błony zewnętrznej jest kompleksem połączeń synaptycznych między warstwą zwojową a warstwą fotoreceptora. Aksony komórek zwojowych tworzą warstwę neuro-włóknistą. Komórki Müllera tworzą wewnętrzną błonę graniczną.
Aksony, które nie mają powłoki białkowej, zbliżają się do wewnętrznej granicy siatkówki, rozwijają się i tworzą nerw wzrokowy pod kątem 90 stopni. W siatkówce każdego ludzkiego oka może być 110-125 milionów prętów i 6-7 milionów stożków.
Ich rozkład w warstwach siatkówki występuje nierównomiernie. W środkowej części siatkówki znajduje się więcej stożków, na peryferiach są głównie pręty. Środkowa część plamki wizualnej jest wypełniona zmniejszonymi stożkami, są one umieszczone masochologicznie i tworzą zwarte sześciokątne struktury.
Funkcje stożków i pałeczek są różne. Receptory typu prętowego są nadwrażliwe na światło, ale nie są w stanie odróżnić kolorów. Stożki w postaci stożków wymagają więcej światła i przy wystarczającej ilości światła są w stanie odróżnić kolory. Pałeczki zawierają specjalną substancję, tzw. Rodopsynę lub wizualną purpurę.
Pod wpływem światła rodopsyna rozkłada się, co pomaga receptorom w uchwyceniu najmniejszej ekspozycji na światło. Szyszki zawierają substancję jodopsin - pigment wizualny. Rozkład tych substancji wyzwala procesy elektrolityczne, które przyczyniają się do percepcji światła i przekazywania impulsów nerwowych z oka do części wzrokowej mózgu. Mózg jest w stanie uzyskać te informacje i przetworzyć je, aby uzyskać określony obraz.
W najbardziej zewnętrznej warstwie siatkówki, która przylega do naczyniówki zawiera dużo pigmentu, pomalowanego na czarno. Znajduje się w postaci ziaren i pomaga organowi widzenia pracować na różnych poziomach oświetlenia. Czarny pigment skupia wiązkę światła na sobie i zapobiega procesowi rozpraszania promieni świetlnych wewnątrz samego oka.
Dzięki nowoczesnej nanotechnologii udało nam się stworzyć sztuczne oko i wszczepić je do ludzkiego ciała. Wcześniej pacjent był całkowicie ślepy, a po operacji zyskał możliwość samodzielnego poruszania się i rozróżniania obiektów.
Na siatkówce gazowej zainstalowano niewielką płytkę wykonaną ze specjalnego stopu zawierającego 60 elektrod. W specjalnych okularach wbudowano kamerę wideo, która kieruje obraz do przetwornika, który przesyła sygnał do elektrod. Elektrody są połączone z nerwem wzrokowym, który przekazuje sygnał do mózgu. Pacjent musi mieć przy sobie urządzenia do zasilania i przetwarzania informacji.
Istnieje duża liczba dziedzicznych i nabytych chorób oczu. W wyniku takich chorób siatkówka może zostać uszkodzona. Oto niektóre z nich.
Najczęściej na siatkówce znajdują się wtrącenia patologiczne, krwotoki, pęknięcia, obrzęki, zaniki lub zmiany położenia warstw. Do patologicznych inkluzji należą: druzy, ataki serca, wysięki. Wśród krwotoków siatkówki można zauważyć: zaokrąglony, w kształcie pręta, preretinalny, podsiatkówkowy.
Obrzęk siatkówki może być rozlany lub torbielowaty. Pęknięcie siatkówki jest zaokrąglone lub ma kształt podkowy. Atrofia siatkówki objawia się w postaci różnego rodzaju pigmentacji. Delaminację obserwuje się w postaci rozwarstwienia lub rozwarstwienia.
Do chorób naczyniowych siatkówki należą:
Obejmują one:
Jaka jest siatkówka, jakie funkcje wykonuje, mówi i wideo:
Zauważyłeś błąd? Wybierz go i naciśnij Ctrl + Enter, aby powiedzieć nam.
http://glaza.online/anatomija/setchatka/setchatka-glaza-stroenie.htmlJedną z głównych części aparatu wzrokowego jest siatkówka. W tej warstwie znajdują się komórki światłoczułe odpowiedzialne za percepcję obiektów narządu. Jeśli ta część gałki ocznej zostanie uszkodzona, aparat wzrokowy nie zareaguje pod wpływem światła, a zdolność widzenia osoby znacznie się pogorszy.
Błona siatkowa oka jest warstwą wewnętrzną, zlokalizowaną w obszarze, w którym gałka oczna przylega do dna oka. Składa się z ciała szklistego, które jest wewnątrz, i naczyniówki na zewnątrz. Siatkówka jest bardzo cienka, jej grubość wynosi 281 mikronów. Powierzchnia plamki żółtej wynosi 1206 mm², a warstwa skorupy w części środkowej jest cieńsza niż po bokach. Struktura siatkówki składa się z fotoreceptorów, które nazywane są pałeczkami i stożkami. Te elementy nerwowe są odpowiedzialne za percepcję światła. Struktura histologiczna pręcików i stożków jest inna. Pierwsze receptory odbierają ciemne światło, a drugie - jasne kolorowe oświetlenie.
Siatkowa osłona składa się z 10 warstw, dzięki czemu działa aparat wzrokowy.
Struktura siatkówki sugeruje istnienie kilku rodzajów stożków, z których każdy jest odpowiedzialny za pewne spektrum. Zatem receptory, które postrzegają zielone, czerwone i niebieskie strefy kolorów, są izolowane. Dzięki tej zdolności wizualnej człowieka pomaga odróżnić różne kolory.
Cechami tego elementu aparatu wzrokowego jest to, że istnieje kilka poziomów, przez które następuje „penetracja” widm światła i koloru na dysk optyczny (dno nerwu wzrokowego). Rozróżnia się następujące warstwy siatkówki:
Siatkowa warstwa oka spełnia szereg funkcji, które są nierozerwalnie związane z tym, jakie procesy fotochemiczne zachodzą w siatkówce. Histologia powłoki wykonuje następujące zadania:
Działanie jednej lub innej zdolności siatkówki wykonuje schemat funkcjonowania warstwy siatkówki. Zasada postrzegania światła przez powłokę ma następujący algorytm:
Choroby siatkówki można podzielić na dwie duże grupy:
Aby określić inną patologię - naruszenie percepcji kolorów - mogą jedynie badania medyczne.
Niektóre objawy są określane przez przypadek: patologię Coloboma wykrywa zdeformowane lub nieprawidłowo rozwinięte dno oka. Choroby zwane nabytymi zwykle towarzyszą pogorszeniu wzroku. W szczególnie ciężkich przypadkach ślepota może pojawić się w części środkowej, ale jednocześnie utrzymuje się widzenie boczne, chociaż na niskim poziomie. W tych warunkach pacjent nie potrzebuje dodatkowych urządzeń do orientacji w przestrzeni, których nazwa to patyki lub psy przewodnie. Czasami jednak patologia zaczyna się w strefie obwodowej, ale w tym przypadku choroba jest często przypisywana zmianom związanym z wiekiem lub upośledzeniu wynikającemu z równoległych odchyleń. W późniejszych stadiach choroby pacjent przestaje dostrzegać pewne widma kolorów.
Określenie, gdzie i z jakiego powodu powstaje patologia, może zostać zbadane tylko przez lekarza. Istnieje kilka technik określania, jak dobrze funkcjonuje nabłonek barwnikowy siatkówki. Anatomia oka jest złożona, więc aby dokładnie zidentyfikować chorobę, musisz dowiedzieć się, jak wygląda każdy element. Aby zdiagnozować, wykonaj takie czynności:
Dobrze skoordynowana praca narządu wzroku jest niezbędnym warunkiem pełnego życia osoby. Identyfikując pierwsze objawy patologii, należy je szybko zatrzymać, aby zapobiec rozwojowi całkowitej ślepoty. Aby zwalczyć zmiany patologiczne w siatkówce, powszechnie stosuje się następujące grupy leków:
Samo-leczenie patologii siatkówki jest zabronione.
Kompleksy witaminowe zwiększą skuteczność terapii podstawowej.
Czasami pacjentowi przepisuje się ziołowy lek do mycia oczu w celu wzmocnienia siatkówki. Wszystkie leki są wstrzykiwane do jamy oka przez wstrzyknięcie. Jeśli chodzi o terapię witaminową, lepiej jest ją przyjmować podczas zmiany pór roku lub epidemii chorób wirusowych i zakaźnych. W skrajnych przypadkach pacjent wymaga operacji.
Aby zapobiec rozwojowi patologii siatkówki, konieczne jest podjęcie środków zapobiegawczych, które obejmują stosowanie tradycyjnej medycyny, terapii witaminowej i wdrażanie specjalnych ćwiczeń. Zazwyczaj takie procedury są przepisywane osobom z wrodzonymi nieprawidłowościami anatomicznymi lub histologicznymi siatkówki lub z predyspozycjami do rozwoju chorób.
http://etoglaza.ru/anatomia/kak-ustroen/setchatka-glaza.htmlSiatkówka jest najbardziej wewnętrzną wyściółką oka, która jest wysoce zróżnicowaną tkanką nerwową, która odgrywa kluczową rolę w zapewnianiu wzroku.
Siatkówka składa się z dziesięciu warstw zawierających neurony, naczynia krwionośne i inne struktury. Wyjątkowość struktury siatkówki zapewnia działanie analizatora wizualnego.
Siatkówka pełni dwie główne funkcje: widzenie centralne i peryferyjne. Ich realizację zapewniają specjalne receptory - pałeczki i stożki. Receptory te przekształcają promienie świetlne w impulsy nerwowe, które są następnie przesyłane wzdłuż przewodu wzrokowego do centralnego układu nerwowego. Dzięki środkowemu widzeniu osoba może wyraźnie widzieć przedmioty znajdujące się przed nim w różnych odległościach, czytać i wykonywać prace z niewielkiej odległości. Dzięki wizji peryferyjnej osoba jest zorientowana w przestrzeni. Obecność trzech rodzajów stożków, które odbierają fale świetlne o różnych długościach, zapewnia postrzeganie kolorów, odcieni.
Siatkówka ma obszar optyczny, który jest światłoczuły. Obszar ten rozciąga się na linię zębatą. Istnieją również obszary niefunkcjonalne: rzęskowe i tęczówki, które zawierają tylko dwie warstwy komórek. Podczas rozwoju embrionalnego siatkówka jest tworzona z tej samej części cewy nerwowej, co powoduje powstanie ośrodkowego układu nerwowego. Dlatego charakteryzuje się częścią mózgu przenoszoną na peryferie.
Główną funkcją siatkówki jest postrzeganie światła. Zapewnia to obecność dwóch typów receptorów:
Nazwa receptorów otrzymanych z powodu formy.
Istnieją trzy rodzaje stożków, które zawierają jeden pigment - czerwony, zielony, niebieski. To dzięki tym receptorom człowiek odróżnia kolor.
Pręty składają się z pigmentu rodopsyny, który absorbuje czerwone promienie widma. W nocy pałeczki działają głównie w dzień - stożki, o zmierzchu wszystkie fotoreceptory są aktywne na pewnym poziomie.
Fotoreceptory w różnych obszarach siatkówki są nierównomiernie rozmieszczone. Centralna strefa siatkówki (dołeczka) jest obszarem o największej gęstości stożka. Gęstość położenia stożków do odcinków obwodowych zmniejsza się. Jednocześnie region centralny nie zawiera prętów, ich największa gęstość znajduje się wokół strefy centralnej, a na obrzeżach gęstość nieco się zmniejsza.
Wizja jest bardzo złożonym procesem wynikającym z połączenia reakcji zachodzących w fotoreceptorach pod wpływem promieni świetlnych, transmisji impulsów nerwowych do dwubiegunowych, zwojowych komórek nerwowych, wzdłuż włókien nerwu wzrokowego i przetwarzania informacji otrzymanych w korze mózgowej.
Im mniejsze fotoreceptory są połączone z następującą po nich komórką dwubiegunową, a następnie komórką zwoju, tym wyższa rozdzielczość wizualna. W centralnej strefie siatkówki (dołka) jeden stożek łączy się z dwoma komórkami zwojowymi, w przeciwieństwie do tego, w strefach obwodowych wiele komórek receptorowych jest połączonych z niewielką liczbą komórek dwubiegunowych, niewielką liczbą komórek zwojowych przekazujących impulsy wzdłuż aksonów do mózgu. W związku z tym obszar plamki żółtej, gdzie stężenie szyszek jest wysokie, charakteryzuje się wysoką jakością widzenia, podczas gdy pręty obwodowych podziałów zapewniają widzenie peryferyjne, mniej wyraźne.
Siatkówka zawiera dwa typy komórek nerwowych:
Te dwa typy neuronów zapewniają wzajemne połączenie między wszystkimi komórkami nerwowymi siatkówki.
Głowa nerwu wzrokowego znajduje się w środkowej połowie siatkówki (bliżej nosa) około 4 milimetrów od strefy centralnej. Obszar ten jest całkowicie pozbawiony fotoczułych receptorów, dlatego w miejscu jego projekcji w polu widzenia decyduje strefa ślepa.
Siatkówka ma różną grubość w różnych miejscach. Najcieńsza część siatkówki znajduje się w strefie centralnej - dołku, który zapewnia najbardziej wyraźne widzenie, najgrubszą część - w obszarze głowy nerwu wzrokowego.
Siatkówka przylega do naczyniówki i jest mocno z nią połączona tylko wzdłuż linii zębatej, wzdłuż obrzeża obszaru plamki i wokół nerwu wzrokowego. Wszystkie pozostałe obszary charakteryzują się luźnym połączeniem siatkówki i naczyniówki, aw tych obszarach najprawdopodobniej odwarstwienie siatkówki.
Trofeum siatkówki zapewniają dwa źródła: sześć wewnętrznych warstw jest zasilanych z centralnego układu tętnic siatkówki, z czterech zewnętrznych - bezpośrednio z naczyniówki (jej warstwy kosmówkowo-kapilarnej). Siatkówka nie ma zakończeń nerwów czuciowych, więc patologicznym procesom siatkówki nie towarzyszy ból.
Następujące metody są używane do badania stanu funkcjonalnego siatkówki i jej struktury:
Jeśli siatkówka jest uszkodzona, głównym objawem jest zmniejszenie ostrości widzenia. Lokalizacja zmiany w centralnej strefie siatkówki charakteryzuje się znacznym zmniejszeniem wzroku, możliwa jest jej całkowita utrata. Porażka peryferyjnych podziałów może nastąpić bez pogorszenia widzenia, co komplikuje terminową diagnozę. Przez długi czas takie choroby mogą być bezobjawowe, często wykrywane tylko w diagnozie widzenia obwodowego. Rozległym uszkodzeniom obwodowej części siatkówki towarzyszy utrata części pola widzenia, zmniejszenie orientacji w słabym świetle (hemelopia) i zmiana postrzegania kolorów. Odwarstwienie siatkówki charakteryzuje się pojawieniem się błysków i błyskawic w oku, zniekształcenia widzenia. Częstą skargą jest również pojawienie się czarnych kropek, zasłony przed moimi oczami.
Choroby siatkówki mogą być wrodzone lub nabyte.
Nabyte choroby siatkówki: