Asymetryczna czworościenna piramida zwana oczodołem, utworzona z trwałej tkanki kostnej, jest doskonałą lokalizacją dla lokalizacji gałki ocznej.
Struktura tego karbu uwzględnia wszystkie potrzeby aparatu wzrokowego i zapewnia nieograniczone podejście do tkanek oka, nie tylko niezbędnego odżywiania lub smarowania, ale także rozległy system zakończeń nerwowych.
Pomimo wysokiej wytrzymałości tego elementu układu wzrokowego, nawet tkanka kostna jamy oczodołu może być zaangażowana w proces chorobowy w niektórych chorobach o charakterze zapalnym.
Głównym materiałem na strukturę takiego karbu jest tkanka kostna, w rzeczywistości orbita składa się z kilku kościanych powierzchni, których grubość ściany jest nierówna.
Komora zewnętrzna ma najwyższą charakterystykę wytrzymałościową, której przednia strona jest utworzona przez część kości policzkowej i część kości czołowej, a tylna ściana jest reprezentowana przez duże skrzydło głównych kości.
Górna część przedziału orbitalnego jest prawie w całości utworzona przez płytę czołową i tylko w skrajnej tylnej części małego skrzydła głównej kości jest nieco obecna.
Najsłabszą częścią systemu jest zatoka, która znajduje się przed górną ścianą, ponieważ otwór ten może wywołać rozprzestrzenianie się różnych zewnętrznych procesów zapalnych wewnątrz orbity.
Wewnętrzne krawędzie tego elementu układu wzrokowego tworzą głównie kości typu sitowego. Taka tkanka kostna nie jest bardzo silna, dlatego przy różnych urazach mechanicznych w tym szczególnym obszarze często mogą występować wióry i pęknięcia.
Dolna strona wnęki oczodołu składa się głównie z przedziału orbitalnego kości szczęki, tylko segment oczodołowy kości podniebiennej bierze niewielki udział w tworzeniu tylnej części tej twarzy.
Orbita tego typu ma wiele bardzo ważnych funkcji, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania całego aparatu wzrokowego jako całości, dlatego wartość oczodołu jest trudna do przecenienia.
Po pierwsze, krawędzie kości jamy oczodołowej są wystarczającą ochroną dla delikatnych tkanek gałki ocznej przed naciskiem narządów wewnętrznych i przypadkowych obrażeń zewnętrznych. Nawet szczelina oczodołu, która znajduje się w dolnej części podobnej formacji, jest zamknięta specjalną ochronną przegrodą.
Ta struktura pozwala niezawodnie chronić gałkę oczną przed rozprzestrzenianiem się procesów zapalnych w ludzkim ciele.
Ponadto wizualny kanał oczodołowy w postaci osobliwej rynny kości łączy jamę tego otworu ze środkową jamą czaszkową.
Poprzez tę dziurę następuje koordynacja aparatu wzrokowego z całym ciałem ludzkim poprzez procesy nerwowe i tętnice oczne. Ponadto to właśnie wnęka oka odpowiada za prawidłowe położenie oka.
Depresja oczodołu choroby może prowadzić do poważnych konsekwencji, więc jeśli masz pierwsze objawy tego zaburzenia, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem.
Ponieważ orbita kości jest przede wszystkim odpowiedzialna za prawidłowe położenie gałki ocznej, objawy choroby tego elementu układu wzrokowego są związane z podobnym faktem.
Oznaką rozwoju choroby może być ogólna zmiana położenia gałki ocznej w oczodole i naruszenie ruchowej aktywności oka w dowolnym kierunku.
Takie zaburzenia mogą być spowodowane przez urazy i różne procesy zapalne, zaburzenia układu krążenia lub wzrost guzów.
Aby dokładnie określić stopień rozwoju choroby, orbita może podlegać pewnym metodom specjalnej diagnostyki. Badanie dotykowe tkanki kostnej faset jamy oka i badanie zewnętrzne pozwolą zidentyfikować szczególnie cienkie obszary lub oczywiste zmiany dystroficzne.
Bezpośredni stopień przemieszczenia oka na orbicie pomoże określić specjalne badanie, takie jak egzoftalmometria.
Coraz bardziej subtelne i dokładne operacje wykonuje się za pomocą sprzętu ultradźwiękowego lub technologii do tomografii komputerowej i obrazowania rezonansu magnetycznego.
Dopiero po szczegółowej diagnozie i kompleksowym badaniu wykwalifikowany lekarz będzie w stanie przepisać skuteczne leczenie choroby.
Wybór metod terapii takiego organu, jak orbita, zależy przede wszystkim od przyczyn dysfunkcji układu wzrokowego.
Jeśli czasami wystarczy ulżyć w przebiegu antybiotyków, aby zatrzymać proces zapalny, to niektóre poważniejsze zmiany spowodowane urazami lub uszkodzeniami mechanicznymi mogą nawet wymagać operacji.
http://www.zrenimed.com/stroenie-glaza/glaznicaOrbita kości lub orbita jest naturalną ochroną gałki ocznej. To nie tylko kości części twarzy, ale także naczynia, zakończenia nerwowe, aparatura pomocnicza. Jama orbity jest połączona z czaszką, ale ma wiele różnych otworów i gałęzi, co powoduje, że jej zapalenie jest niebezpieczne dla mózgu. Jakie inne cechy anatomiczne zawiera ludzkie oko?
Struktura orbity jest taka, że jej kształt jest podobny do ściętej czterostronnej piramidy. Jego standardowe wskaźniki to:
W związku z tym anatomia jest taka, że oko zamyka 4 ściany.
Worek łzowy znajduje się częściowo poza strukturą orbity. Wynika to ze specyfiki mocowania powięzi, zwanej tarsoorbitalem, do tylnego obszaru grzbietu łzowego.
Otwory w tym obszarze są potrzebne do zasilania orbity i jej normalnego funkcjonowania. Tak więc dolna szczelina oczodołu znajduje się na samej jej głębokości. Od pterygopalatine fossa oddziela jej przegrodę tkanki łącznej. Jego celem jest zapobieganie rozprzestrzenianiu się zapalenia z jednego obszaru na drugi. W szczelinie znajduje się żyła, która jest połączona bezpośrednio z głęboką żyłą twarzy i całym splotem żylnym. Od węzła znajdującego się w skrzydle nieba przez dolną szczelinę do oka rozciągnij zakończenia nerwowe i tętnicę.
Podobny film zachodzi na górną szczelinę, a przez nią kilka zakończeń nerwowych natychmiast wchodzi do gałki ocznej:
Z jamy tylko górna żyła. Dzięki tej szczelinie łączy wnękę z czaszką środkową. Jeśli ten konkretny obszar orbity jest uszkodzony, grozi upośledzeniem przepływu krwi żylnej, niewielkim wytrzeszczem, utratą wrażliwości w tym obszarze twarzy, rozszerzeniem źrenicy, opadaniem powiek, a czasami utratą zdolności motorycznych gałki ocznej. Wszystkie te zmiany są bardzo charakterystyczne, więc lekarz jest w stanie postawić podstawową diagnozę na podstawie zewnętrznych oznak i zbierania wywiadu.
Otwory na orbicie są obecne i takie:
Naczynie kostne i szczeliny, przez które ważne naczynia krwionośne i włókna nerwowe wpływają do oka, nie są całą strukturą narządu. Istnieje wiele innych struktur anatomicznych:
Okostna również je uzupełnia - ważny element wyściełający tkankę kostną na orbicie. Jest to gęsty cienki film, mocno przylegający do kości, nawet w kanale wzrokowym i szwach. Eliminując dolny skośny mięsień, wszyscy inni zaangażowani w ruch narządu zaczynają od kanału.
Formacje powięziowe są ciałem tłuszczowym, samą okostną, a także pochwą gałki ocznej, mięśniami, przegrodą oczodołową. Ich misją jest właśnie ochrona głównych elementów zapewniających żywotną aktywność organizmu. W ten sposób całe oko jest chronione przez tłuszczowe ciało i osłonkę oka, która nie koliduje z ruchem narządu lub pracą innych struktur.
Przegroda oczodołowa działa jak piąta przegroda. Zamykając powieki, całkowicie izoluje orbitę z powodu ruchliwości chrząstki powiek.
Uformowała górną ścianę małego obszaru kości klinowej (nie więcej niż 1,5 cm z tyłu), ale głównie z płata czołowego, gdzie tworzy się mała zatoka.
Ze względu na bliskość jamy czołowej często guzy i procesy zakaźne wpływają do struktur orbity.
Podobieństwo zewnętrznych i górnych (a nawet niższych) ścian orbity leży w podobnym kształcie (trójkąt). Ze względu na bliską granicę przedniej części czaszki, nawet przy niewielkich obrażeniach, możliwe są poważne konsekwencje. Szew klinowo-czołowy znajduje się dokładnie między kościami tworzącymi. Niedaleko od krawędzi łuku oka orbita ma zagłębienie w bloku i kolec o tej samej nazwie. Mięsień ścięgna górnego jest przymocowany tutaj. Gruczoł łzowy znajduje się w procesie jarzmowym, w małym nacięciu.
Nerwowy światłowód wraz z tętnicą podąża za okiem przez kanał o tej samej nazwie. Można je znaleźć na każdej podstawie małego skrzydła. Trudno jest je uszkodzić podczas zabiegu lub uderzenia, ale kostna kostka może cierpieć. Takie uszkodzenie doprowadzi do utraty normalnego funkcjonowania ukośnego górnego mięśnia i jego ostrego podwójnego widzenia.
Środkowa ściana orbity jest uważana za najdłuższą. Jego średnia wielkość, zgodnie z nauką o anatomii, wynosi 45 mm. Tworzy się z kilku kości - kraty, łez i procesu górnej szczęki. Podstawą jest właśnie kość sitowa, a raczej jej składnik - płytka oczodołowa. Pomimo tego, że orbita w tym obszarze ma najbardziej rozległe ściany orbity, nadal pozostają najsłabsze.
Z boku nosa wewnętrzna ściana jest bardziej wytrzymała dzięki rozgałęzionej komórce sieciowej, zwłaszcza jeśli sama płyta jest mała.
U 40% ludzi górna szczęka graniczy z labiryntem kratowym, aw kolejnych 50% rozciąga się do grzbietu łzowego.
W ścianie środkowej znajdują się 2 kanały. Ich funkcją jest usunięcie jamy nosowej i tętnicy ocznej do jamy nosowej. Bardzo blisko przegrody sitowej, w której znajdują się te kanały, znajdują się najważniejsze nerwy oczodołowe - optyka.
Przegroda przyśrodkowa jest również potrzebna, aby orbita nie graniczyła z labiryntem sitowym, nosem i zatoką klinową. Dlaczego ona jest taka ważna? Faktem jest, że te ubytki są często źródłem infekcji lub procesu zapalnego. Jest to cienka ściana, która przenika przez orbitę, zapobiegając w ten sposób chorobom przewlekłym.
Kość pod oczodołem nie wchodzi do aparatu oka, ale tworzy dolną ścianę. Powstaje z kolei przez górną szczękę, kość policzkową, a za nią również proces z kości podniebiennej. Jest najkrótszy, ale niezawodnie oddziela oko od zatoki szczękowej.
Anatomia kości jest niezwykła, ponieważ ma kształt litery S: pogrubia się na styku ze ścianą wewnętrzną, staje się cieńsza bliżej bruzdy podoczodołowej. Jest wysokość 15 stopni, która zapobiega uszkodzeniu nerwu wzrokowego w czasie chirurgicznej rekonstrukcji dna, jeśli orbita jest uszkodzona.
Ta ostatnia, zewnętrzna przegroda, uzupełnia ściany orbity i jest uważana za najbardziej trwałą. Kość klinowa i jarzmowa są zaangażowane w jej tworzenie. Długość sięga 40 mm. Granice z zewnątrz przechodzą przez obszary kości policzkowej, czoła, górnej szczęki. Za nią, gdzie wnęka orbity, ściana przechodzi w tym samym miejscu, gdzie znajdują się dolne i górne szczeliny oczodołu.
Orbita przegrody zewnętrznej jest chroniona przed jamą czaszkową, palatynowo-skrzydłową i skroniową. W centralnej części jest szczególnie silny, nieco cieńszy niż przednia i tylna trzecia część przegrody bocznej.
http://vizhunasto.ru/anatomia/anatomiya-glaznitsyi.htmlOrbita jest zamkniętą przestrzenią zawierającą dużą liczbę złożonych struktur anatomicznych, które zapewniają istotne funkcje i funkcje narządu wzroku. Bliskie apatomiczno-toiograficzne połączenie orbity z jamą czaszkową, zatokami przynosowymi, powoduje ten sam typ objawów w wielu, czasem zupełnie różnych chorobach, pogarsza proces patologiczny na orbicie (guz, stan zapalny) i, oczywiście, stwarza wielkie trudności podczas operacji orbitalnych.
Orbita kości ma kształt geometryczny, zbliżony kształtem do piramidy czworościennej, której wierzchołek jest skierowany do tyłu i nieco do wewnątrz (pod kątem 45 ° w stosunku do osi strzałkowej). Kształt przedniej części orbity może zbliżać się do okrągłej, ale częściej średnice w kierunkach pionowym i poziomym zmieniają się (średnio są one odpowiednio około 35 i 40 mm).
VV Valsky, badając wielkość orbity za pomocą tomografii komputerowej (CT) u 276 zdrowych osób, stwierdzono, że pozioma średnica orbity przy wejściu wynosi średnio 32,6 mm u mężczyzn i 32,7 mm u kobiet. W środkowej trzeciej średnicy orbita zmniejsza się prawie o połowę i osiąga 18,2 mm u mężczyzn i 16,8 mm u kobiet. Głębokość orbity jest również zmienna (od 42 do 50 mm). Zgodnie z formą można odróżnić krótką i szeroką (z taką orbitą jej głębokość jest najmniejsza), wąską i długą orbitą, na której notowana jest największa głębokość.
Odległość między tylnym biegunem oka a szczytem orbity dla mężczyzn wynosi średnio 25,6 mm, dla kobiet - 23,5 mm. Ściany kości są nierówne pod względem grubości i długości: najmocniejsza ściana zewnętrzna, szczególnie bliżej krawędzi orbity, najcieńsza - wewnętrzna i górna. Długość zewnętrznej ściany waha się średnio od 41,2 mm u kobiet do 41,6 mm u mężczyzn.
Zewnętrzną ścianę tworzą jarzmowe, częściowo czołowe i duże skrzydło głównej kości. Kość jarzmowa jest najgrubsza, ale w kierunku tylnej staje się cieńsza, a na styku z dużym skrzydłem głównej kości znajduje się najcieńsza jej część. Ta cecha struktury kości jarzmowej odgrywa ważną rolę podczas wykonywania operacji kostnych na orbicie; gruba powierzchnia przednia pozwala zachować integralność płata kostnego w czasie jego mocowania podczas resekcji ściany, aw cienkim obszarze łatwo dochodzi do złamania w momencie trakcji kości. Zewnętrzna ściana graniczy z dnem skroniowym na szczycie orbity - ze środkową jamą czaszkową.
Dolna ścianka to powierzchnia oczodołu kości szczękowej, a przednia część to kość jarzmowa i proces oczodołowy kości podniebiennej. W bocznej części dolnej ściany w dolnej szczelinie oczodołu znajduje się rowek podoczodołowy - wgłębienie pokryte błoną tkanki łącznej. Bruzda stopniowo przechodzi do kanału kostnego, który otwiera się na przedniej powierzchni kości szczękowej 4 mm od dolnej krawędzi orbity, bliżej jej zewnętrznej granicy.
Niższy nerw oczodołowy, tętnica o tej samej nazwie i żyła przechodzą przez kanał. Grubość dolnej ściany oczodołu wynosi 1,1 mm. Ta przegroda kości oddziela zawartość orbity od zatoki szczękowej i wymaga bardzo ostrożnych manipulacji. Po włożeniu orbity, orbitotomii podokostnowej dolnej, chirurg musi rozważyć grubość dolnej ściany, aby uniknąć operacyjnego pęknięcia ściany.
Wewnętrzna ściana jest utworzona przez kość łzową, płytkę papierową, płytkę sitową, proces czołowy kości szczęki i korpus głównej kości. Największa z nich to papierowa płyta o grubości 0,2 mm, która oddziela orbitę od komórek labiryntu etmoidalnego. W tym obszarze ściana jest prawie pionowa, co należy wziąć pod uwagę przy oddzielaniu okostnej podczas podokostnowej orbitotomii lub ekstrakcji oczodołowej. W przedniej części ściany wewnętrznej kość łzowa jest wysklepiona w kierunku nosa, a tu znajduje się obniżenie woreczka łzowego.
Górna ściana orbity ma kształt trójkątny i jest utworzona w części przedniej i środkowej przez kość czołową, w tylnej części przez małe skrzydło głównej kości. Część oczodołowa kości czołowej jest cienka i krucha, zwłaszcza w jej tylnej 2/3, gdzie grubość ściany nie przekracza 1 mm. U osób starszych substancję kostną górnej ściany można stopniowo zastępować tkanką włóknistą. Należy to wziąć pod uwagę podczas przygotowywania starszych pacjentów do operacji. Ponadto ocena stanu górnej ściany orbity pomaga rozwinąć taktykę postępowania z pacjentami z guzem lub zmianami zapalnymi na orbicie.
Górna ściana graniczy z zatoką czołową, która w kierunku czołowym może rozprzestrzeniać się na środek ściany, aw przednim - na środkową trzecią część orbity. Na całej powierzchni górnej ściany orbity jest gładka, w środkowej jej części znajduje się wklęsłość, w części zewnętrznej i wewnętrznej znajdują się dwie wnęki na gruczoł łzowy (dół łzowy) i blok górnego mięśnia skośnego.
Wierzchołek orbity pokrywa się z początkiem kanału nerwu wzrokowego, którego średnica sięga 4 mm, a jego długość - 5-6 mm. Poprzez swój zewnętrzny otwór nerw wzrokowy wchodzi na orbitę i, co do zasady, tętnicę oczną.
http://meduniver.com/Medical/ophtalmologia/11.html1. Struktura orbity
Badając anatomię dziecka, należy pamiętać, że orbita u dzieci w wieku poniżej jednego roku jest zbliżona do kształtu trójkątnego pryzmatu. Później przybiera formę ściętej piramidy czworościennej z zaokrąglonymi krawędziami. Podstawa piramidy jest obrócona na zewnątrz i do przodu, góra do wewnątrz i do tyłu. U niemowląt i dzieci pierwszego roku życia kąt między osiami orbit jest bardziej ostry, co tworzy złudzenie zbieżnego zeza. Jednak ten wyimaginowany zez stopniowo znika, gdy kąt między osiami orbit wzrasta. Górna ściana orbity graniczy z jamą czaszki i jest utworzona przed częścią oczodołową kości czołowej, a za nią - małe skrzydło kości głównej. Wgłębienie dla gruczołu łzowego jest wykrywane w zewnętrznym narożniku ściany, a wgłębienie (lub otwór) dla górnej żyły oczodołowej i tętnicy jest określane w miejscu połączenia górnej ściany z ścianą wewnętrzną. Oto kolec - blok, przez który wyrzucane jest ścięgno mięśnia ukośnego wyższego. W procesie porównywania orbit w aspekcie wieku okazuje się, że u dzieci górna ściana orbity jest cienka, nie ma wyraźnego czoła brwi.
Podczas badania zewnętrznej ściany orbity należy zauważyć, że graniczy ona z doczesnym dołu czaszki. Proces orbitalny kości jarzmowej oddziela orbitę od zatoki szczękowej i kość klinową ściany wewnętrznej - zawartość oczodołu z zatoki sitowej. Fakt, że górna ściana oczodołu jest jednocześnie dolną ścianą zatoki czołowej, dolna - górna ściana zatoki szczękowej i wewnętrzna ściana labiryntu sitowego, wyjaśnia stosunkowo niezakłócone i szybkie przejście choroby z zatok przynosowych do zawartości orbity i odwrotnie.
Czubek orbity w małym skrzydle głównej kości jest definicją okrągłego otworu na nerw wzrokowy i tętnicę oczodołową. Górna szczelina oczodołowa jest na zewnątrz i w dół od tego otworu pomiędzy dużymi i małymi skrzydłami głównej kości i łączy orbitę ze środkową jamą czaszkową. Wszystkie gałęzie motoryczne nerwów czaszkowych, jak również górna żyła oczodołowa i pierwsza gałąź nerwu trójdzielnego, nerw oczodołowy, przechodzą przez tę lukę.
Dolna szczelina oczodołowa łączy orbitę z dolną szczeliną skroniową i skrzydłową. Przechodzą przez niego nerwy szczękowe i jarzmowe.
Całe gniazdo wyłożone jest okostną; przed krawędzią kości oczodołu do chrząstki powiek znajduje się powięź tarzo-oczodołowa. W zamkniętych wiekach wejście na orbitę jest zamknięte. Kapsuła Tenon dzieli orbitę na dwie części: gałka oczna znajduje się w przedniej części, a naczynia, nerwy, mięśnie i tkanka oczna znajdują się w tylnej części.
Znaczenie mikrokosmicznej orbity Otwierając tę mikrokosmiczną orbitę i utrzymując ją wolną od fizycznych i psychicznych blokad, duże ilości energii seksualnej mogą być pompowane w kręgosłup. Jeśli ten kanał jest zablokowany przez niektórych
Obrót orbity w głowie Wielka uwaga jest poświęcona Pracy w tradycji taoistycznej: dotyczy to „połączenia pięciu żywiołów”, analogu Pratyahary jogi, z kierunkiem zmysłu wzroku do wewnątrz, lub kompleksem Tao-yin, mającym na celu rozwój zewnętrznego
17. Patologiczne procesy orbity Głównym objawem większości chorób orbity, zarówno zapalnej, jak i niezapalnej, jest wytrzeszcz oka, wraz z którym mogą wystąpić inne objawy. Gałka oczna w zależności od lokalizacji
8. STRUKTURA SKELETONU BEZPŁATNEJ CZĘŚCI KOŃCZYNY DOLNEJ. STRUKTURA KOŚCI KRÓLEWSKIEJ, TARCZY ZBROJNEJ I KOŚCI. MOCNA STRUKTURA KOŚCI Kość udowa (os femoris) ma ciało i dwa końce. Bliższy koniec przechodzi do głowy (caput ossis femoris), w środku której
2. Mięsień oczodołu Podczas badania stwierdzono, że pacjent ma wytrzeszcz oka, ruch gałki ocznej, ograniczenie jego ruchliwości, podwójne widzenie, bezbolesną, elastyczną masę przypominającą guz, czasami przyspawaną do leżących poniżej tkanek i skóry, jest wyczuwalna. Częściej guz
3. Chłoniaki oczodołowe W niektórych typach białaczki (hemocytoblastoza itp.) Na górnej krawędzi orbity orbity pojawiają się węzły nacieku przypominające guz, rozwijające się z tkanki krwiotwórczej płaskich kości oczodołowych. Oznaczone wytrzeszczy, przemieszczenie gałki ocznej.
Zapalenie okostnej oczodołu Jest to poważna choroba, która jest procesem zapalnym, zlokalizowanym w kościach oczodołu. Przyczyną rozwoju zapalenia okostnej jest zazwyczaj penetracja drobnoustrojów chorobotwórczych (paciorkowców, prątków, gronkowców lub
Zapalenie okostnej oczodołu Jest to poważna choroba, która jest procesem zapalnym zlokalizowanym w kościach oczodołu, którego przyczyną rozwoju jest zazwyczaj penetracja drobnoustrojów chorobotwórczych (paciorkowce, mykobakterie, gronkowce lub
ROZDZIAŁ 1 CHOROBY ORBITOWE Orbita jest zamkniętą przestrzenią, w której znajduje się duża liczba złożonych struktur anatomicznych, zapewniając funkcje życiowe i funkcje narządu wzroku. Orbita w swojej strukturze anatomicznej, związek z
KLASYFIKACJA CHORÓB ORBITOWYCH Klasyfikacja jest następująca.I. Choroby zapalne. Osteoperiostitis (niespecyficzna i specyficzna etiologia).2. Nadmierne ropnie. Flegmon. Choroby grzybicze. Zmiany pasożytnicze. Tenonitis - zapalenie
OGÓLNE OBJAWY PODCZAS CHORÓB ORBITOWYCH 1. Wytrzeszcz oka - wypukłość oka w wyniku zwiększenia zawartości jamy oczodołowej (guzy, ciała obce, krwotoki, wysięk zapalny) lub zmniejszenie objętości jamy w wyniku wypukłości kości
Zapalne choroby oczodołu Choroby zapalne orbity mogą być ostre i przewlekłe. Ich przyczyny są liczne - ostre i przewlekłe zapalenie zatok zatok, ostre choroby układu oddechowego, urazowe uszkodzenia ścian kości orbity, skóra
ROZDZIAŁ 9 FORMACJE ORBITALNE Nowotwory rozwijające się na orbicie mogą być różnego pochodzenia. Po pierwsze, nowotwory mogą rozprzestrzeniać się z sąsiednich części, takich jak: nowotwory złośliwe górnej szczęki, kostniaki zatoki czołowej, mięsak naczyniowy
DOBREJ JAKOŚCI ORBITALNE NIEDOZWOLENIA Angioma jest jednym z najczęstszych guzów oczodołu. Ten guz jest wrodzony, rośnie bardzo powoli, a czasami tendencja do wzrostu pojawia się tylko u dorosłych. Występuje w dwóch formach: pierwsza to
Nowotwory złośliwe mięsaka oczodołu - najczęściej występują mięsaki okrągłokomórkowe, włókniakomięsaki, śródbłonki, mięsak kolisty komórki wpływa głównie na boczne części orbity. Przez szczelinę ściany kości bezpośrednio lub przez akcesorium
ROZDZIAŁ 2 OBRAŻENIA ORBITÓW Przyczyny uszkodzenia orbity są zróżnicowane: uderzenie ciężkim przedmiotem, stłuczenie spowodowane upadkiem, wprowadzenie ciał obcych i inne. Noże, widelce, ołówki, kije narciarskie, gałązki, strzały lub pociski do rany postrzałowej mogą ranić przedmioty.
http://med.wikireading.ru/6884Orbita (orbita) jest kościstym sklepieniem oka, mającym kształt ściętej piramidy czworościennej.
4 ściany orbity:
a) wewnętrzny: kość łzowa, czołowy proces szczęki, płytka oczodołowa kości sitowej, przednia część kości klinowej
b) górna: część oczodołowa czołowego, małego skrzydła kości klinowej
c) zewnętrzne: proces czołowy kości jarzmowej, proces jarzmowy kości czołowej, duże skrzydło kości klinowej
d) dolna: górna szczęka, kość jarzmowa, proces oczodołowy kości czołowej
Na górze ścian orbity jest ich kilka otwory i szczeliny, przez które przechodzi wiele dużych nerwów i naczyń krwionośnych:
1 Kanał światłowodowy - przez niego nerw wzrokowy, tętnica oczodołowa, splot nerwu współczulnego (bez żył!) Wchodzą do orbity ze środkowego dołu czaszki.
2 Lepsza szczelina oczodołu - poprzez nią gałęzie nerwu wzrokowego (łzowy, nosowo-wargowy, czołowy), blokowy, odwodzący, nerw okulomotoryczny przenikają do orbity ze środkowego dołu czaszki, a górna żyła oczodołowa wpływa do zatoki jamistej z orbity.
3 Dolna szczelina oczodołowa - informuje oczodół za pomocą skrzydlika (w tylnej połowie) i dołu skroniowego, pokrytego mięśniem Mullera; przez nią jedna z gałęzi dolnej żyły oczodołowej opuszcza orbitę, a dolna tętnica oczodołowa i nerw, nerw jarzmowy i gałęzie oczodołu pterygopalatiny wchodzą.
4 Okrągły otwór - informuje o środkowym dole czaszkowym z skrzydłowym; przechodzi przez niego nerw szczękowy, z którego nerw podczerweniowy odchodzi w dole piszczelowo-podniebiennym oraz w nerwu skroniowym dolnym nerwu jarzmowego.
5 Otwory w siatce - na środkowej ścianie orbity; przez nie przechodzą nerwy kratowe (gałęzie nerwu nosowo-wargowego), tętnice i żyły.
Trzy z czterech ścian orbity (z wyjątkiem zewnętrznej) graniczą z zatokami przynosowymi (możliwość zakażenia zatokami).
a orbita tłuszcz ciała
b. nerw wzrokowy
w motoryczne (III, IV, VI nerwy czaszkowe), nerwy czuciowe (I gałąź nerwu trójdzielnego) i nerwy autonomiczne.
mięśnie oczu, mięsień podnoszący górną powiekę
d. gałka oczna
E. naczynia krwionośne (tętnica oczodołowa, górne i dolne żyły oczodołowe, dolna tętnica oczodołowa, tętnice kratowe i żyły)
g. węzeł rzęskowy
h okostna (linie orbity od wewnątrz)
i powięź tarzo-oczodołowa (zamyka wejście na orbitę, jest przymocowana do krawędzi orbity i chrząstki powiek)
j. kapsułka czopu (wkłada gałkę oczną, jak worek)
Zespół Hornera - występuje z porażeniem nerwu współczulnego. Przyczyny: operacja węzłów współczulnych szyjki macicy i górnej części klatki piersiowej; urazy splotu współczulnego szyjki macicy; syringomyelia; stwardnienie rozsiane; twardzina skóry; nadciśnienie; choroby nowotworowe; procesy zapalne w kręgosłupie szyjnym i rdzeniu kręgowym.
Charakteryzuje się następującymi przez objawyCzęsto obserwuje się również: opadanie powiek, zwężenie źrenic, enophthalmos, hipotonię oka, przebarwienie tęczówki, zaczerwienienie skóry twarzy, łzawienie, rozszerzenie naczyń siatkówki po dotkniętej chorobą stronie.
http://studfiles.net/preview/4021789/page:12/Anatomiczne cechy orbity, w tym wiek, pod wieloma względami określają i wyjaśniają kliniczne objawy jego patologii.
Gałki oczne znajdują się w dwóch kościanych jamach czaszki, mających kształt czworokątnych piramid. Ich wierzchołek jest skierowany tyłem do mózgu, a część przednia, podstawa piramidy, twarze do wejścia do oczodołu.
Gniazdo oczne dziecka jest mniejsze niż oczodół dorosłego.
Parametr Wymiary w mm
. u dorosłego noworodka 10 lat
Średnica pozioma 40 24 36
Średnica pionowa 55 16,5 32
Głębokość 40-50 24 36
Kąt między osiami strzałkowymi wynosi 45 ° 110 °
U małych dzieci orbita jest mniejsza, bardziej płaska niż u dorosłych.
• W jamie czaszki, orbita jest otoczona tylnymi dwiema trzecimi górnej ściany utworzonej przez kość czołową i małe skrzydło głównej kości. W tej części górna ściana orbity jest cienka.
• Gniazdo oczne graniczy z zatoką czołową w przedniej części górnej ściany, zatok czołowa jest praktycznie nieobecna u dzieci (pozostaje szczątkowa). Od 8 lat jest już uformowany. Jednak pełny rozwój sięga 25 lat.
• Zatoka sitowa graniczy z wewnętrzną ścianą orbity, utworzoną przez szczękę, łzę, osad na dużej odległości i główną kość. Zatoka sitowa jest oddzielona od orbity cienką płytką kostną z grubej kartki papieru (Lamina Papyracla), która jest również perforowana licznymi otworami dla przejścia naczyń krwionośnych i nerwów.
• Szczęki (zatok szczękowych). Jego górny łuk tworzy dolna ściana oczodołu (kości jarzmowe, szczękowe i podniebienne). Górna ściana zatoki szczękowej jest stosunkowo cienka i łatwo ulega uszkodzeniu w przypadku zranienia. Zatoka szczękowa u noworodków ma wygląd małej szczeliny. Do 7 lat rośnie powoli. Osiąga pełny rozwój tylko do 15-20 lat.
We wczesnym dzieciństwie dolna ściana orbity znajduje się nad dwoma rzędami podstaw zębów mlecznych i stałych.
• Zatoka pierwotna. Nie graniczy bezpośrednio z oczodołem. Znajduje się jednak w pobliżu zatoki czołowej i labiryntu kratowego (tylne komórki)
.
Wnęka orbity zawiera:
1. gałka oczna;
2. tkanka tłuszczowa;
3. mięsień;
4. statki;
5. nerwy;
6. aparat więzadłowy.
Objętość orbity wynosi około 30 metrów sześciennych. zobacz (u dorosłego), u dziecka - 20 cu. zobacz
1. Gałka oczna. Waga gałki ocznej: u noworodka 2,3 g dorosłego - 7,5 g; wartość przedniej osi tylnej: 17-18 mm, u osoby dorosłej - 22-24 mm.
2. Tkanka tłuszczowa. Gałka oczna na orbicie leży na miękkiej poduszce tkanki tłuszczowej, która pełni rolę amortyzatora gałki ocznej i służy jako obrona naczyń i nerwów orbity. Tkanka tłuszczowa składa się z pojedynczych komórek utworzonych przez osłonkę tkanki łącznej.
3. Mięśnie oczodołu. Na każdej orbicie znajduje się 6 zewnętrznych mięśni gałki ocznej, zapewniających jej ruch.
Cztery mięśnie prostokąta zaczynają się na szczycie orbity od pierścienia łączącego otaczającego otwór optyczny i przyczepiają się do gałki ocznej w jej przedniej części. Tworzy to mięśniowy lejek, w którym znajduje się gałka oczna.
Dwa inne mięśnie:
- zaczyna się górny mięsień skośny i głębokość orbity;
- niższy mięsień skośny - pochodzi z dolnej ściany orbity.
Oba mięśnie oczu przyczepiają się do gałki ocznej za jej równikiem.
4. Statki orbity i systemu oka:
Tętnice orbity różnią się bardzo cienkimi ścianami, są bardzo kręte i luźno związane z włóknem orbity.
Tętnica oczodołowa, gałąź wewnętrznej tętnicy szyjnej, zapewnia narządowi widzenia krew (z wyjątkiem powiek, które są zaopatrywane w krew tętniczą przez gałęzie wychodzące z zewnętrznej tętnicy szyjnej). Tętnica oczna przenika przez orbitę przez kanał nerwu wzrokowego i znajduje się na orbicie w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu wzrokowego. Jedną z gałęzi tętnicy oczodołowej jest centralna tętnica siatkówki. Wnika w oponę twardą do ciała nerwu wzrokowego i przez nią do gałki ocznej.
Należy podkreślić:
- gałęzie tętnicy oczodołowej zaopatrują także skórę i mięśnie czoła, boczne ściany nosa i zespolenie z gałęziami zewnętrznej tętnicy szyjnej;
- gałęzie tętnicy oczodołowej dostarczają również krew do zatok przynosowych.
Oczodół
Odpływ krwi z oka następuje przez główny pień górnej żyły oczodołowej, jej gałęzie - dolną żyłę oczodołową i ich liczne gałęzie, zbierając krew z gałki ocznej, zewnętrzne mięśnie oczu, częściowo zatoki nosowe, czoło i nos, gruczoł łzowy i worek łzowy, spojówkę i zatoki opony twardej.
Żyły oczodołowe nie mają zastawek i krwi z nich, odpływ z żyły oczodołowej górnej występuje w zatoce jamistej (głównie) i żyle twarzowej.
W genezie patologii narządu wzroku, zatok przynosowych, czaszki, wspólną rolę odgrywa ogólny obieg wskazań struktur.
5. Nerwowe oczodoły.
Na orbicie znajduje się węzeł rzęskowy, który przechodzi przez nerw wzrokowy, nerwy ruchowe mięśni oka, gałęzie nerwu trójdzielnego (nerw czuciowy) i gałęzie nerwów współczulnych - od splotu szyjnego wewnętrznej tętnicy szyjnej i od splotów zatoki jamistej.
Nerwy ruchowe orbity. Należą do nich następujące nerwy czaszkowe: nerw okulomotoryczny - para III (n. Osulomotoris), nerw blokowy - para IV (n. Trochlearis) i nerw abducens - para VI (n. Abducens).
Nerw okulomotoryczny. Innervates:
- 3 proste mięśnie gałki ocznej - wewnętrzna, górna, dolna;
- niższy mięsień skośny;
- winda górnej powieki;
- zwieracz źrenicy;
- mięsień rzęskowy.
Należy podkreślić następujący ważny fakt diagnostyczny: nerw okulomotoryczny, zaczynając od jąder szarej istoty, przechodzi wzdłuż podstawy czaszki do zatoki jamistej, znajduje się w grubości swojej zewnętrznej ściany i dopiero potem przez górną szczelinę oczodołową wchodzi na orbitę.
Nerw blokowy. Wywołuje górny skośny mięsień gałki ocznej. Gdy nerw okulomotoryczny przechodzi długą drogę wzdłuż podstawy czaszki do orbity. Z jądra, znajdującego się w pobliżu jąder nerwu okulomotorycznego, przechodzi do zatoki jamistej, znajduje się w jej zewnętrznej ścianie, a następnie przez górną szczelinę oczodołową przenika do oczodołu.
Nerw rozładowania. Unieważnia zewnętrzny mięsień oka. U podstawy mózgu przenika do zatoki jamistej, gdzie znajduje się obok tętnicy szyjnej wewnętrznej.
Nerwy czuciowe orbity. Czułe unerwienie oka wykonuje nerw trójdzielny, jego pierwsza gałąź (n. Orthtalmicus), która odsuwa się od zwoju Gassera, przenika do zatoki jamistej, a następnie przez górne oko rozciąga się do jamy orbity. Jego gałęzie są nerwami czuciowymi gałki ocznej, powiek, worka łzowego, gruczołu łzowego, skóry czoła i skóry głowy do obszarów ciemieniowych i skroniowych.
Węzeł rzęskowy (rzęskowy) (ganglio ciliare). Łączy nerwy czuciowe i ruchowe orbity z współczulnym układem nerwowym. Jego rozmiar wynosi około 2 mm. Znajduje się z tyłu gałki ocznej (w przybliżeniu w odległości 10-18 mm od jej tylnego bieguna), w pobliżu otworu optycznego. Znajduje się pod zewnętrznym mięśniem prostym, przylegającym do górnej zewnętrznej części nerwu wzrokowego.
W węźle rzęskowym koncentruje się główna liczba nerwów czuciowych gałki ocznej. Zastosowanie znieczulenia pozagałkowego w mikrochirurgii opiera się na jego blokowaniu.
Znajomość recepty i topografii nerwów przez okulistów jest koniecznością w diagnozie zmian patologicznych wzrokowych, troficznych i motorycznych w narządzie widzenia.
6. Otwory i pęknięcia fizjologiczne, a także możliwe dziury patologiczne w ścianach kostnych orbity.
Liczne dziury w ścianach kości orbity dla nerwów i naczyń orbity, a także dziury występujące w przypadkach patologii (uraz, zapalenie, nowotwory), mogą przyczyniać się do rozprzestrzeniania procesu patologicznego do oczodołu ze struktur granicznych (mózg, zatoka jamista, zatoki przynosowe) jak również do tych struktur z orbity.
W ścianach orbity znajdują się również małe otwory na cienkie naczynia i gałęzie nerwowe, które łączą jamę orbity z zatokami przynosowymi.
Orbita (orbita) jest kościstym sklepieniem oka, mającym kształt ściętej piramidy czworościennej.
4 ściany orbity:
A) wewnętrzny: kość łzowa, proces czołowy górnej szczęki, płytka oczodołowa kości sitowej, przednia część kości klinowej
B) górna: część oczodołowa czołowego, małego skrzydła kości klinowej
B) zewnętrzny: proces czołowy kości jarzmowej, proces jarzmowy kości czołowej, duże skrzydło kości klinowej
D) niżej: górna szczęka, kość jarzmowa, proces oczodołowy kości czołowej.
Na górze ścian orbity jest ich kilka Otwory i szczeliny, przez które przechodzi wiele dużych nerwów i naczyń krwionośnych:
1 Kanał światłowodowy - przez niego nerw wzrokowy, tętnica oczodołowa, splot nerwu współczulnego (bez żył!) Wchodzą do orbity ze środkowego dołu czaszki.
2 Lepsza szczelina oczodołu - poprzez nią gałęzie nerwu wzrokowego (łzowy, nosowo-wargowy, czołowy), blokowy, odwodzący, nerw okulomotoryczny przenikają do orbity ze środkowego dołu czaszki, a górna żyła oczodołowa wpływa do zatoki jamistej z orbity.
3 Dolna szczelina oczodołowa - informuje oczodół za pomocą skrzydlika (w tylnej połowie) i dołu skroniowego, pokrytego mięśniem Mullera; przez nią jedna z gałęzi dolnej żyły oczodołowej opuszcza orbitę, a dolna tętnica oczodołowa i nerw, nerw jarzmowy i gałęzie oczodołu pterygopalatiny wchodzą.
4 Okrągły otwór - informuje o środkowym dole czaszkowym z skrzydłowym; przechodzi przez niego nerw szczękowy, z którego nerw podczerweniowy odchodzi w dole piszczelowo-podniebiennym oraz w nerwu skroniowym dolnym nerwu jarzmowego.
5 Otwory w siatce - na środkowej ścianie orbity; przez nie przechodzą nerwy kratowe (gałęzie nerwu nosowo-wargowego), tętnice i żyły.
Trzy z czterech ścian orbity (z wyjątkiem zewnętrznej) graniczą z zatokami przynosowymi (możliwość zakażenia zatokami).
http://uchenie.net/24-stroenie-orbity/Orbita (orbita) to sparowana jama kostna w części twarzowej czaszki, znajdująca się po bokach nosa. Trójwymiarowe rekonstrukcje orbity są bardziej jak gruszka niż czterostronna piramida tradycyjnie wspomniana w podręcznikach, oprócz utraty jednej twarzy w obszarze orbity orbity.
Osie piramid orbitalnych zbiegają się do tyłu i odpowiednio rozchodzą się do przodu, podczas gdy środkowe ściany orbity są prawie równoległe do siebie, a ściany boczne są ustawione pod kątem prostym względem siebie. Jeśli nerwy wzrokowe są traktowane jako punkt odniesienia, kąt rozbieżności osi wzrokowych zwykle nie przekracza 45º, a nerw wzrokowy i oś wzrokowa wynosi 22,5º, co jest wyraźnie widoczne na osiowym tomografii komputerowej.
Kąt rozbieżności osi wizualnych określa odległość między orbitami - odległość międzyzębową, która jest rozumiana jako odległość między przednimi grzebieniami łzowymi. To najważniejszy element harmonii twarzy. Zwykle odległość międzyzębowa u dorosłych waha się od 18,5 mm do 30,7 mm, najlepiej wynoszącej 25 mm. Zarówno zmniejszona (stenopia), jak i zwiększona (euryopia) odległość międzyzębowa wskazują na obecność poważnej patologii czaszkowo-twarzowej.
Długość osi przednio-tylnej („głębokość”) orbit u dorosłej osoby wynosi średnio 45 mm. Dlatego wszystkie manipulacje na orbicie (wstrzyknięcia pozagałkowe, separacja podokostnowa tkanek, rozmiar implantów zastępujących ubytki kości) powinny być ograniczone do 35 milimetrów od krawędzi kości orbity, nie osiągając co najmniej jednego centymetra do kanału wzrokowego (canalis opticus). Należy pamiętać, że głębokość orbity może się znacznie różnić, czego skrajnymi wariantami są orbity „głębokie wąskie” i „płytkie szerokie”.
Objętość jamy orbity (cavitas orbitalis) jest nieco mniejsza niż powszechnie się uważa i wynosi 23–26 cm 3, z czego tylko 6,5–7 cm 3 spada na gałkę oczną. U kobiet objętość oczodołu jest o 10% mniejsza niż u mężczyzn. Pochodzenie etniczne ma ogromny wpływ na parametry orbity.
Krawędzie (supraorbital - margo supraorbitalis, infraorbital - margo infraorbitalis, lateral - margo lateralis, medial - margo medialis) orbity stanowią tak zwaną „zewnętrzną orbitę tułowia”, która odgrywa ważną rolę w zapewnieniu wytrzymałości mechanicznej całego kompleksu orbitalnego i jest częścią złożonego systemu przeciwdziałania twarzy lub „Usztywnienia”, gaszące deformację szkieletu twarzy podczas żucia, a także urazy czaszki i twarzy. Ponadto profil orbity odgrywa ważną rolę w kształtowaniu konturu górnej i środkowej trzeciej części twarzy.
Należy zauważyć, że krawędzie orbity nie są w tej samej płaszczyźnie: boczna krawędź jest przesunięta do tyłu w porównaniu do środkowej, a dolna krawędź w porównaniu do górnej, tworząc spiralę o kątach prostych. Zapewnia to szerokie pole widzenia i spojrzenie z dołu na zewnątrz, ale pozostawia przednią połowę gałki ocznej niezabezpieczoną przed działaniem agenta raniącego po tej samej stronie. Spirala wejścia do orbity jest otwarta w obszarze krawędzi przyśrodkowej, gdzie tworzy dołek worka łzowego, fossa sacci lacrimalis.
Ciągłość obręczy nadoczodołowej na granicy między jej środkową i wewnętrzną trzecią jest naruszona przez karb nadoczodołowy (incisura supraorbitalis), przez który tętnica, żyła i nerw o tej samej nazwie (a., V. Et n. Supraorbitalis) rozciągają się od orbity do czoła i zatoki. Kształt cięcia jest bardzo zmienny, jego szerokość jest w przybliżeniu równa 4,6 mm, wysokość - 1,8 mm.
W 25% przypadków (w populacji kobiet do 40%), zamiast cięcia kości, znajduje się dziura (dziura supraorbitale) lub mały kanał kostny, przez który przechodzi określona wiązka nerwowo-naczyniowa. Rozmiary otworów są zwykle mniejsze niż nacięcia i wynoszą 3,0 × 0,6 mm.
Przyśrodkowa krawędź orbity (margo medialis) w jej górnej części jest utworzona przez nosową część kości czołowej (pars nasalis ossis frontalis). Dolna część marginesu przyśrodkowego składa się z tylnego grzbietu łzowego kości łzowej i przedniego grzbietu łzowego górnej szczęki.
Formowanie ich struktur
Granicząca edukacja
Górna ściana orbity jest utworzona głównie przez kość czołową, której grubość z reguły ma zatokę (sinus frontalis), a częściowo (w części tylnej) przez 1,5 cm - małe skrzydło kości klinowej;
Podobnie dolne i boczne ściany mają trójkątny kształt.
Graniczy z przednią jamą czaszkową, a ta okoliczność określa nasilenie możliwych powikłań jej obrażeń. Między tymi dwoma kośćmi znajduje się klinowo-czołowy szew, sutura sphenofrontalis.
U nasady każdego małego skrzydła znajduje się kanał wzrokowy, canalis opticus, przez który przechodzi nerw wzrokowy i tętnica oczna.
Z boku, u podstawy procesu jarzmowego kości czołowej, bezpośrednio za obrzeżem nadoczodołowym, znajduje się lekkie obniżenie - łza łzowa (fossa glandulae lacrimalis), gdzie znajduje się gruczoł o tej samej nazwie.
Medycznie, 4 mm od obszaru nadoczodołowego, znajduje się blok fossa (fossa trochlearis), obok którego często występuje blokowy kręgosłup (spina trochlearis), który jest małym występem kości w pobliżu połączenia górnej ściany z przyśrodkową. Do niego przymocowana jest pętla ścięgna (lub chrząstki), przez którą przechodzi część ścięgna, gwałtownie zmieniając kierunek na mięsień skośny górny oka.
Uszkodzenie bloku w przypadku urazów lub interwencji chirurgicznych (w szczególności podczas operacji na zatoce czołowej) prowadzi do rozwoju bolesnego i uporczywego diplopii z powodu dysfunkcji mięśni skośnych górnych.
Najdłuższa (45 mm) środkowa ściana oczodołu (paries medialis) jest tworzona (w kierunku przednio-tylnym) przez przedni proces górnej szczęki, kości łzowych i sitowych oraz małe skrzydło kości klinowej. Górna granica to szew czołowo-kratowy, dolny to szew kratowo-szczękowy. W przeciwieństwie do innych ścian ma kształt prostokąta.
Podstawą ściany przyśrodkowej jest oczodół (który jest stale nazywany „papierową” płytką kości sitowej 3,5-5,0 × 1,5-2,5 cm i grubością zaledwie 0,25 mm. Jest największym i najsłabszym elementem ściany przyśrodkowej. Płytka oczodołowa kości sitowej jest lekko wklęsła, więc maksymalna szerokość orbity jest notowana nie w płaszczyźnie wejścia do niej, ale o 1,5 cm głębiej. W rezultacie, przezskórny i przezskórny dostęp do środkowej ściany orbity z wielką trudnością zapewnia odpowiedni przegląd całego jej obszaru.
Płytka oczodołowa składa się z około 10 plastrów miodu podzielonych przegrodami (przegrodami) na części przednią i tylną. Duże i liczne małe przegrody między komórkami sieci (cellulae ethmoidales) wzmacniają ścianę przyśrodkową od nosa, pełniąc funkcję przypór. Dlatego ścianka przyśrodkowa jest silniejsza niż dolna, zwłaszcza z rozgałęzionym układem przegród kratowych i stosunkowo małych wymiarów płytki oczodołowej.
W 50% orbit labirynt sitowy osiąga grzbiet łzowy tylny, aw 40% przypadków proces czołowy górnej szczęki. Ten wariant anatomiczny nosi nazwę „prezentacji labiryntu siatkowego”.
Na poziomie szwu czołowo-sitowego, 24 i 36 mm za grzbietem przednim łzowym, w ściance przyśrodkowej orbity znajdują się przednie i tylne otwory sitowe (foramina ethmoidalia anterior et posterior), prowadzące do kanałów o tej samej nazwie, które przechodzą z orbity do komórek sitowych i jamy nosa tych samych gałęzi tętnicy ocznej i nerwu nosowo-wargowego. Należy podkreślić, że tylny otwór sitowy znajduje się na granicy górnych i środkowych ścian orbity w grubości kości czołowej zaledwie 6 mm od otworu optycznego (zasada mnemoniczna: 24-12-6, gdzie 24 jest odległością w mm od przedniego grzbietu łzowego do przedniego otworu sitowego, 12 to odległość od przedniego otworu kratowego do tylnej, a wreszcie 6 to odległość od tylnego otworu kratowego do kanału światłowodowego). Ekspozycja tylnego otworu sitowego podczas separacji podokostnowej tkanek oczodołowych jednoznacznie wskazuje na potrzebę zaprzestania dalszych manipulacji w tym obszarze, aby uniknąć uszkodzenia nerwu wzrokowego.
Najważniejszą formacją ściany środkowej oczodołu jest łza łzowa 13 × 7 mm umiejscowiona głównie przed powięzią tarsoorbitalną, utworzona przez przedni grzebień łzowy procesu czołowego szczęki i kości łzowej z jej grzbietem łzowym.
Dolna część dołu przechodzi płynnie do kanału nosowo-łzowego kości (canalis nasolacrimalis) o długości 10–12 mm, przechodząc przez górną szczękę i otwierając się do dolnego kanału nosowego 30–35 mm od zewnętrznego otworu nosa.
Przyśrodkowa ściana orbity oddziela orbitę od jamy nosowej, labiryntu sitowego i zatoki klinowej. Ta okoliczność ma duże znaczenie kliniczne, ponieważ te ubytki są często źródłem ostrego lub przewlekłego zapalenia, które rozprzestrzenia się na contuitatem do tkanek miękkich orbity. Ułatwia to nie tylko mała grubość ścianki przyśrodkowej, ale także naturalne otwory (siatka przednia i tylna) w niej obecne. Ponadto w kości łzowej i płytce oczodołowej kości sitowej często występują wrodzone rozszczepienia, które są wariantem normy, ale służą jako dodatkowa brama zakażenia.
Ściana boczna (paries lateralis) jest najgrubsza i najsilniejsza, jest uformowana w przedniej połowie kości jarzmowej oraz w tylnej - orbitalnej powierzchni dużego skrzydła kości klinowej. Długość ściany bocznej od krawędzi orbity do górnej szczeliny oczodołu wynosi 40 mm.
Przednie krawędzie ściany bocznej to szwy czołowo-jarzmowe (sutura frontozygomatica) i szwy malarno-szczękowe (sutura zygomaticomaxillaris) oraz tylne górne i dolne szczeliny oczodołowe.
Powierzchnia orbity dużego skrzydła kości klinowej (facies orbitalis alae majoris ossis sphenoidalis) różni się grubością. Przednio-boczna trzecia, która jest połączona z powierzchnią oczodołu kości jarzmowej za pomocą szwów klinowo-jarzmowych (sutura sphenozygomatica) i trzeciego tylnego przyśrodkowego, tworzącego dolną granicę górnej szczeliny oczodołu, jest stosunkowo cienka. Dlatego strefa szwu klinowo-jarzmowego jest dogodna do wykonania orbitotomii zewnętrznej.
Środkowa trzecia część to trygon (trójkąt lub klinowo-łuskowy szew, sutura sphenosquamosa) jest bardzo trwały. Ten trójkąt oddziela orbitę od środkowego dołu czaszki, uczestnicząc w ten sposób w tworzeniu bocznej ściany oczodołu i podstawy czaszki. Tę okoliczność należy wziąć pod uwagę podczas wykonywania orbitotomii zewnętrznej, pamiętając, że odległość od bocznej krawędzi oczodołu do środkowego dołu czaszki wynosi średnio 31 mm.
Boczna ściana orbity oddziela jej zawartość od dołu skroniowo-skrzydłowo-podniebiennego oraz w obszarze wierzchołka - od środkowego dołu czaszki.
Dolna ściana orbity, która jest „dachem” zatoki szczękowej, jest utworzona głównie przez powierzchnię oczodołu górnej szczęki, w odcinku przednio-zewnętrznym - kość jarzmowa, w odcinku tylnym - mały proces orbitalny prostopadłej płytki kości podniebiennej. Powierzchnia dolnej ściany orbity wynosi około 6 cm 2, jej grubość nie przekracza 0,5 mm, jest to jedyna, w której tworzeniu nie uczestniczy kość klinowa.
Dolna ściana orbity ma kształt trójkąta równobocznego. Jest to najkrótsza (około 20 mm) ściana, która nie osiąga wierzchołka orbity, ale kończy się dolną szczeliną oczodołową i jamą skrzydłowo-podniebienną. Linia przechodząca przez dolną szczelinę oczodołu tworzy zewnętrzną granicę dna orbity. Wewnętrzna granica jest zdefiniowana jako kontynuacja przedniego i tylnego szwu sitowo-szczękowego.
Najcieńszą częścią dna orbity jest bruzda podoczodołowa, która przecina ją w przybliżeniu na pół, przechodząc do przedniego kanału o tej samej nazwie. Tył wewnętrznej połowy dolnej ściany jest nieco mocniejszy. Pozostałe części są bardzo odporne na obciążenia mechaniczne. Najgrubszym punktem jest połączenie środkowych i dolnych ścian orbity, wsparte przez środkową ścianę zatoki szczękowej.
Dolna ścianka ma charakterystyczny profil w kształcie litery S, który koniecznie musi być brany pod uwagę przy formowaniu implantów tytanowych w celu zastąpienia wad dna oczodołu. Nadanie zrekonstruowanej ściany profilu płaskiego doprowadzi do zwiększenia objętości orbity i zachowania enophthalmos w okresie pooperacyjnym.
Piętnastostopniowe uniesienie dolnej ściany oczodołu w kierunku wierzchołka orbity i jej złożonego profilu uniemożliwia chirurgowi nieumyślne wykonanie malpera do głębokich części orbity i czyni bezpośrednie uszkodzenie nerwu wzrokowego mało prawdopodobne podczas rekonstrukcji podłogi orbity.
Z urazami możliwe złamania dolnej ściany, którym czasem towarzyszy pominięcie gałki ocznej i ograniczenie jej ruchliwości w górę i na zewnątrz podczas naruszenia dolnego mięśnia ukośnego.
Trzy z czterech ścian orbity (z wyjątkiem zewnętrznej) graniczą z zatokami przynosowymi. Sąsiedztwo często służy jako początkowy powód rozwoju pewnych procesów patologicznych, częściej o charakterze zapalnym. Możliwe jest również kiełkowanie guzów wychodzących z zatok sitowych, czołowych i szczękowych.
Powierzchnia orbity dużego skrzydła kości klinowej (facies orbitalis alae majoris ossis sphenoidalis) różni się grubością. Przednio-boczna trzecia, która jest połączona z powierzchnią oczodołu kości jarzmowej za pomocą szwów klinowo-jarzmowych (sutura sphenozygomatica) i trzeciego tylnego przyśrodkowego, tworzącego dolną granicę górnej szczeliny oczodołu, jest stosunkowo cienka. Dlatego strefa szwu klinowo-jarzmowego jest dogodna do wykonania orbitotomii zewnętrznej.
W pobliżu szwu klinowo-czołowego (sutura sphenofrontalis) w dużym skrzydle kości klinowej na przedniej krawędzi górnej szczeliny oczodołowej znajduje się nietrwały otwór o tej samej nazwie zawierający gałąź tętnicy łzowej - nawracającą tętnicę oponową (zespolenie między a. Podłożem Meningea z zewnętrznej tętnicy szyjnej i tętnicą oczną). tętnica szyjna).
Szew klinowo-jarzmowy, ze względu na swoją długość i strukturę trójwymiarową, odgrywa niezwykle ważną rolę w procesie zmiany położenia kości jarzmowej podczas złamań oczodołu policzka.
Przedni szew jarzmowy (sutura frontozygomatica) zapewnia sztywne przymocowanie kości jarzmowej do czoła.
Szew kratowy jest uważany za ważny punkt identyfikacyjny, oznaczający górną granicę labiryntu sitowego. W związku z tym osteotomia powyżej szwu czołowo-sitowego jest obarczona uszkodzeniem twardej skorupy mózgu (TGM) w obszarze płata czołowego.
Kanały jarzmowe twarzy (canalis zygomaticofacialis) i jarzmowe (canalis zygomaticotemporalis) zawierają te same tętnice i nerwy, które opuszczają jamę oczodołu przez ścianę boczną i kończą się w obszarach jarzmowych i skroniowych. Mogą to być „nieoczekiwane” znaleziska chirurga, który oddziela mięśnie skroniowe podczas zewnętrznej orbitotomii.
11 mm poniżej przedniego szwu jarzmowego i 4–5 mm za marginesem orbitalnym znajduje się zewnętrzny guzek oczodołowy (orbitale Whitnall tuberculum) - nieznaczne uniesienie oczodołu jarzmowego u 95% osób. Dołącz do tego ważnego punktu anatomicznego:
Zewnętrzna, najtrwalsza i najmniej podatna na choroby i urazy, ściana orbity jest uformowana w jarzmową, częściowo czołową kość i duże skrzydło kości klinowej. Ta ściana oddziela zawartość orbity od dna skroniowego.
Dolna szczelina oczodołu znajduje się między bocznymi i dolnymi ścianami orbity i prowadzi do dołu skrzydłowo-podniebiennego i dolnego. Poprzez nią jedna z dwóch gałęzi dolnej żyły oczodołowej (druga przepływa do żyły górnej oczodołu) wychodzi z orbity, łącząc się z żylakiem splotu skrzydłowego, a także obejmuje dolny nerw oczodołowy i tętnicę, nerw jarzmowy i gałęzie oczodołowe pterygoptera.
Przyśrodkowa ściana orbity, paruje medianę orbity, powstaje (od przodu do tyłu) przez kość łzową, płytkę oczodołową kości sitowej i boczną powierzchnię ciała kości klinowej. W ścianie przedniej znajduje się bruzda łzowa, bruzda lacrimalis, kontynuująca do worka łzowego, fossa sacci lacrimalis. Ten ostatni spływa do kanału nosowego, canalis nasolacrimalis.
Wzdłuż górnej krawędzi środkowej ściany orbity znajdują się dwa otwory: przedni otwór sitowy, otwór przedni, przedni koniec szwu czołowo-sitowego i tylna część dołu, otwór przedni, w pobliżu tylnego końca tego samego szwu. Wszystkie ściany orbity zbiegają się w kanale wzrokowym, który łączy orbitę z wnęką czaszki. Ściany orbity są pokryte cienką okostną.
Nerwy okulomotoryczne (n. Oculomotorius), odwodzące (n. Abducens) i blokowe (n. Trochlearis), a także pierwsza gałąź nerwu trójdzielnego (r. Ophthalmicus n. Trigemini), przechodzą przez górną szczelinę oczodołową prowadzącą do środkowego dołu czaszki. Tutaj przechodzi górna żyła oczodołowa, która jest głównym żylnym kolektorem orbity.
Podłużna oś obu oczodołów, zaczerpnięta ze środka wejścia do nich do środka kanału wzrokowego, zbiega się w rejonie tureckiego siodła.
Otwory i szczeliny orbity:
http://eyesfor.me/home/anatomy-of-the-eye/orbit/structure-of-orbit.html