Niejednokrotnie w naszym życiu słyszymy zwrot „sto procent wizji”, „i mam -2”, ale czy wiemy, co one naprawdę oznaczają? Dlaczego w niektórych przypadkach jednostka oznacza najlepszy wskaźnik, ale w innych +1 jest już odchyleniem od normy? A jednak, jaki rodzaj widzenia jest uważany za normalny?
Faktem jest, że idealna wizja musi odpowiadać grupie parametrów:
Dobre załamanie oka prostymi słowami ma miejsce, gdy obraz pada dokładnie na siatkówkę. W tym przypadku analizator wysyła prawidłowy impuls do mózgu i widzimy wyraźny, czytelny, czytelny obraz. Dioptria - jednostka pomiaru refrakcji. Będąc zainteresowanym swoim zdrowiem u lekarza, pamiętaj, że normalne widzenie nie jest pytaniem o to, ile masz dioptrii, ponieważ idealnie powinny być 0.
Ostrość wzroku to zdolność oka do możliwie najlepszego widzenia zarówno z daleka, jak i z bliska. Norma ostrości wzroku wynosi 1. Oznacza to, że osoba jest w stanie odróżnić obiekty o określonej wielkości na odległość odpowiadającą standardom. Jest ona określona przez kąt między minimalnymi odległymi dwoma punktami. Idealnie jest to 1 minuta lub 0,004 mm, co jest rozmiarem stożka gałki ocznej. Oznacza to, że jeśli istnieje co najmniej jedna linia podziału między dwoma stożkami, obraz dwóch punktów nie zostanie scalony.
IOP nie jest kluczowym wskaźnikiem, ale znacząco wpływa na przejrzystość transmisji tego, co widział, a także na zdrowie aparatu wzrokowego jako całości.
W każdym wieku wymagania dla organizmu są różne. Dziecko rodzi się z 20% zdolności do zobaczenia, że dorosły ma. I choć jego bezradność nikomu nie przeszkadza, dotyka tylko. Ale z biegiem czasu dziecko rozwija się i patrzy z nim w oczy. Dzieci mają własne normy widzenia.
Ale oworogen widzi wszystkie obiekty z jasnymi plamami, jego możliwości wizualne są ograniczone w odległości jednego metra. W pierwszym miesiącu dziecko postrzega świat w czarno-białych kolorach. Po 2-3 miesiącach próbuje się skupić uwagę na przedmiotach, dzieciak pamięta twarz matki i ojca, zauważa, kiedy wchodzi do innego pokoju. W ciągu 4-6 miesięcy dziecko dostaje swoje ulubione zabawki, ponieważ nauczyło się już odróżniać kolor i kształt.
W wieku 1 roku normalne widzenie stanowi 50% ostrości osoby dorosłej. W wieku 2-4 lat rozwój dziecka może być skutecznie sprawdzany przy pomocy stolików okulistycznych, ponieważ nauczył się już na nich oznak i nabrał umiejętności komunikacyjnych. Średni poziom dotkliwości osiąga 70%.
Szybki rozwój ciała i wysokie obciążenia oczu często prowadzą do gwałtownego spadku ostrości wzroku o 7-8 lat. W tym czasie powinieneś zwracać uwagę na dziecko i nie przegapić zaplanowanych wizyt u optyka.
W wieku 10 lat dochodzi do kolejnego wybuchu choroby, co wynika z zaburzeń hormonalnych na tle dojrzewania. Ważne jest, aby być przygotowanym na wsparcie psychicznie emocjonalnego nastolatka, jeśli lekarze zalecają mu noszenie okularów. Warto również zauważyć, że w tej chwili noszenie miękkich soczewek jest już dozwolone w tym wieku.
Film opowiada więcej o diagnozie widzenia u dzieci:
Odchylenia od normy występują z różnych powodów. Czasami jest to wrodzona predyspozycja lub nierównowaga rozwojowa płodu. Ale w większym stopniu odchylenia pojawiają się w wyniku żywotnej aktywności:
Opóźnienie w poszukiwaniu pomocy medycznej lub lekceważenie zaleceń lekarzy również ma wpływ. Na przykład dzieci często są niegrzeczne podczas noszenia okularów, zdejmują je, a nawet uszkadzają. Odmawiając optyki, rodzice ułatwiają sobie życie, ale w rzeczywistości cały okres, który dziecko źle widzi, nie rozwija się, a choroba postępuje.
Powszechne typy zaburzeń zarówno u dorosłych, jak i dzieci, lekarze nazywają następującymi chorobami:
Kliniki medyczne są wykonane z wyrafinowanych urządzeń do diagnozowania i leczenia oczu. Ulepszanie technologii pozwala zidentyfikować chorobę na wczesnym etapie i prawie całkowicie przywrócić utracone widzenie. Jednak zapewnienie szybkiej inspekcji w miejscach pracy lub szkole w instytucjach ośrodków regionalnych i miast wymaga maksymalnej wydajności przy minimalnych inwestycjach. Dlatego okuliści na całym świecie nie używają urządzeń elektronicznych, lecz wynalazek sowieckich lekarzy.
We współczesnej medycynie pierwszym krokiem w diagnozowaniu możliwości organów wzrokowych są tabele. Aby określić ostrość widzenia, zwykle używa się systemów graficznych z różnymi rodzajami znaków. W odległości 5 metrów zdrowa osoba wyraźnie widzi górną linię, od 2,5 metra - ostatnią, dwunastą. W okulistyce popularne są trzy stoły:
Standardowa procedura zakłada, że pacjent będzie w odległości 5 metrów, podczas gdy musi wziąć pod uwagę znaki dziesiątej linii. Takie wskaźniki wskazują 100% ostrości wzroku. Ważne jest, aby szafka była dobrze oświetlona, a stół miał jednolite oświetlenie, zarówno na górze, jak i po bokach. Badanie jest przeprowadzane najpierw dla jednego oka, podczas gdy drugie jest pokryte białą tarczą, następnie dla drugiej.
Jeśli podmiot ma trudności z odpowiedzią, lekarz podnosi się do linii powyżej, i tak dalej, aż nadana zostanie właściwa postać. Tak więc zapis na mapie wyświetla ciąg, który osoba wyraźnie widzi z 5 metrów. Tabela musi zawierać dekodowanie: prawa ostrość wzroku (V) i zdrowa „odległość” (D).
Rozszyfrowanie notatek lekarza pomoże wyjaśnić zapis, że spotykasz karty:
Jeśli matka lub ojciec mają na sobie okulary, należy zwrócić uwagę na wzrok dziecka. Zaplanowane inspekcje w 3,6 i 12 miesięcy uzupełniają diagnostykę domową.
Dorosły powinien odpoczywać oczami zarówno w godzinach pracy ze zmianą rodzaju aktywności, jak iw nocy - jako sen, trwający od 8 godzin. Zwiększ ilość zdrowej żywności w diecie: ryby morskie, jaja, owoce i jagody, rośliny strączkowe.
Nie zapominaj o zmianach wieku, wraz z nadejściem emerytury staraj się codziennie wykonywać ćwiczenia na oczy. Nie ignoruj bólów głowy - często stają się zwiastunami chorób aparatu wzrokowego.
Pomagają tonizować mięśnie, przyczyniając się do ich zdrowego rozwoju. Gimnastyka ma również korzystny wpływ na krążenie krwi, co zmniejsza ryzyko przekrwienia i zaniku naczyń krwionośnych. Zatem codzienna realizacja tych prostych ćwiczeń zmniejsza prawdopodobieństwo zwiększenia IOP i występowania chorób narządów wzroku.
Ponadto nie zapomnij wykonać lekkiego masażu palcami - od części skroniowej do nosa i pleców. „Sztuczka” z ciepłymi dłońmi pomoże złagodzić zmęczenie: pocierać ręce, układać je na zamkniętych powiekach, lekko wyginać palce w kształcie filiżanki. Po kilku sekundach poczujesz świeżość i energię, otwierając oczy.
Aby pozbyć się stresu po przeczytaniu lub długiej pracy z drobnymi szczegółami, pomożesz w kompleksowym ćwiczeniu:
Również o technice wideo Norbekova opowiada szczegółowo:
Według statystyk 100%, według statystyk, tylko jedna trzecia ludzi żyje na naszej planecie. Ufają im zawody pilotów, najwyższe rangi w armii i innych odpowiedzialnych miejscach pracy, w których bezczelne oko nie może się obejść. Ale nowoczesne narzędzia optyczne pomogą każdemu z nas poradzić sobie z jazdą, czytaniem i dobrą mechaniką. Przestrzeganie zaleceń profilaktycznych pozwoli utrzymać wzrok w najlepszym możliwym tempie.
http://zdorovoeoko.ru/poleznoe/baza-znanij/kakoe-zrenie-schitaetsya-normalnym/Od obserwacji odległych galaktyk przez lata świetlne od nas do postrzegania niewidzialnych kolorów, Adam Hadheyzi na BBC wyjaśnia, dlaczego twoje oczy mogą robić niesamowite rzeczy. Rozejrzyj się. Co widzisz Wszystkie te kolory, ściany, okna, wszystko wydaje się oczywiste, jakby powinno być tutaj. Pomysł, że widzimy to wszystko dzięki cząstkom światła - fotonom - które odbijają się od tych obiektów i wpadają w nasze oczy, wydaje się niewiarygodny.
To bombardowanie fotonami jest pochłaniane przez około 126 milionów fotoczułych komórek. Różne kierunki i energie fotonów są przekazywane do naszego mózgu w różnych kształtach, kolorach i jasności, wypełniając nasz wielobarwny świat obrazami.
Nasza niezwykła wizja ma oczywiście wiele ograniczeń. Nie widzimy fal radiowych emanujących z naszych urządzeń elektronicznych, nie widzimy bakterii pod nosem. Ale dzięki osiągnięciom fizyki i biologii możemy określić podstawowe ograniczenia naturalnego widzenia. „Wszystko, co można dostrzec, ma próg, najniższy poziom, powyżej i poniżej którego nie widać”, mówi Michael Landy, profesor neurologii na Uniwersytecie w Nowym Jorku.
Zaczynamy rozważać te progi wizualne za pomocą pryzmatu - wybaczyć kalambur - który wielu ludzi kojarzy przede wszystkim z wizją: kolor.
Dlaczego widzimy fioletowy, a nie brązowy, zależy od energii lub długości fali fotonów padających na siatkówkę oka, znajdujących się z tyłu naszych gałek ocznych. Istnieją dwa typy fotoreceptorów, pałeczek i stożków. Stożki są odpowiedzialne za kolor, a pałeczki pozwalają nam zobaczyć odcienie szarości w warunkach słabego oświetlenia, na przykład w nocy. Opsyny lub cząsteczki pigmentu w komórkach siatkówki pochłaniają energię elektromagnetyczną padających fotonów, wytwarzając impuls elektryczny. Sygnał ten przechodzi przez nerw wzrokowy do mózgu, gdzie rodzi się świadome postrzeganie kolorów i obrazów.
Mamy trzy rodzaje stożków i odpowiadające im opsyny, z których każda jest wrażliwa na fotony o określonej długości fali. Te stożki są oznaczone literami S, M i L (odpowiednio krótkie, średnie i długie fale). Krótkie fale postrzegamy jako niebieskie, a długie jako czerwone. Długości fal między nimi a ich kombinacjami zmieniają się w pełną tęczę. „Całe światło, które widzimy, z wyjątkiem sztucznie stworzonych za pomocą pryzmatów lub pomysłowych urządzeń, takich jak lasery, jest mieszaniną różnych długości fal” - mówi Landy.
Ze wszystkich możliwych długości fali fotonów nasze stożki wykrywają małe pasmo od 380 do 720 nanometrów - co nazywamy widmem widzialnym. Poza naszym zasięgiem percepcji istnieje widmo podczerwone i radiowe, które ma długość fali od milimetra do kilometra.
W naszym widmie widzialnym, przy wyższych energiach i krótszych długościach fal, znajdujemy widmo ultrafioletowe, a następnie promieniowanie rentgenowskie i na górze widmo promieniowania gamma, którego długość fali osiąga jeden bilion metrów.
Chociaż większość z nas ogranicza się do widma widzialnego, ludzie z afakją (brak soczewki) widzą w widmie ultrafioletowym. Afakia powstaje zwykle w wyniku szybkiego usunięcia zaćmy lub wad wrodzonych. Zwykle soczewka blokuje światło ultrafioletowe, więc bez niej ludzie widzą poza widmem widzialnym i postrzegają długości fal do 300 nanometrów w niebieskawym odcieniu.
Badania z 2014 r. Wykazały, że relatywnie wszyscy możemy zobaczyć fotony podczerwone. Jeśli dwa podczerwone fotony przypadkowo wejdą do komórki siatkówki niemal jednocześnie, ich energia łączy się, przekształcając ich długość fali z niewidzialnej (na przykład 1000 nanometrów) w widoczną 500 nanometrów (zimny zielony kolor dla większości oczu).
Zdrowe ludzkie oko ma trzy rodzaje stożków, z których każdy może rozróżnić około 100 różnych odcieni kolorów, więc większość badaczy zgadza się, że nasze oczy mogą ogólnie odróżnić około miliona odcieni. Niemniej jednak postrzeganie kolorów jest raczej subiektywną zdolnością, która różni się w zależności od osoby, dlatego trudno jest określić dokładne liczby.
„Trudno jest umieścić je na liczbach”, mówi Kimberly Jamieson, pracownik naukowy na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine. „To, co widzi jedna osoba, może być tylko częścią kolorów, które widzi inna osoba”.
Jamison wie, o czym mówi, ponieważ pracuje z „tetrachromatami” - ludźmi o „nadludzkiej” wizji. Te rzadkie osobniki, głównie kobiety, mają mutację genetyczną, która dała im dodatkowe czwarte szyszki. Mówiąc ogólnie, dzięki czwartemu zestawowi stożków, tetrachromaty mogą rozpoznać 100 milionów kolorów. (Ludzie ze ślepotą barwną, dichromianami, mają tylko dwa rodzaje stożków i widzą około 10 000 kolorów).
Aby widzenie kolorów działało, szyszki z reguły potrzebują znacznie więcej światła niż ich inne pałeczki. Dlatego w warunkach słabego oświetlenia kolor „gaśnie”, ponieważ na pierwszy plan wysuwają się monochromatyczne kije.
W idealnych warunkach laboratoryjnych i miejscach siatkówki, gdzie pręty są w większości nieobecne, stożki mogą być aktywowane tylko przez garstkę fotonów. A jednak różdżki wykonują lepszą pracę w świetle otoczenia. Jak pokazały eksperymenty z lat 40., wystarczy jeden kwant światła, aby przyciągnąć naszą uwagę. „Ludzie mogą reagować na pojedynczy foton” - powiedział Brian Wandell, profesor psychologii i elektrotechniki w Stanford. „Nie ma sensu jeszcze większej wrażliwości”.
W 1941 roku naukowcy z Columbia University umieścili ludzi w ciemnym pokoju i pozwolili swoim oczom się dostosować. Pełną czułość zajęły wędki kilka minut - dlatego mamy problemy z widzeniem, kiedy światła nagle gasną.
Następnie naukowcy zapalili niebiesko-zielone światło przed badanymi. Na poziomie przekraczającym szansę statystyczną uczestnicy byli w stanie uchwycić światło, gdy pierwsze 54 fotony dotarły do oczu.
Po skompensowaniu utraty fotonów poprzez absorpcję przez inne składniki oka naukowcy odkryli, że już pięć fotonów aktywuje pięć oddzielnych prętów, co daje uczestnikom poczucie światła.
Ten fakt może cię zaskoczyć: nie ma wewnętrznego ograniczenia dla najmniejszej lub najodleglejszej rzeczy, którą możemy zobaczyć. Dopóki przedmioty o dowolnej wielkości, w dowolnej odległości, przekazują fotony do komórek siatkówki, możemy je zobaczyć.
„Wszystko, co ekscytuje oko, to ilość światła, które ma kontakt z okiem” - mówi Landy. - Całkowita liczba fotonów. Możesz uczynić źródło światła śmiesznie małym i odległym, ale jeśli wyemituje potężne fotony, zobaczysz je. ”
Na przykład konwencjonalna mądrość mówi, że w ciemną, czystą noc widzimy światło świecy z odległości 48 kilometrów. W praktyce oczywiście nasze oczy będą po prostu kąpać się w fotonach, więc wędrujące kwanty światła z dużych odległości zostaną po prostu zgubione w tej mieszance. „Kiedy zwiększasz intensywność tła, ilość światła potrzebnego do zobaczenia czegoś wzrasta”, mówi Landy.
Nocne niebo z ciemnym tłem, usiane gwiazdami, jest uderzającym przykładem naszej oferty. Gwiazdy są ogromne; wiele z tych, które widzimy na nocnym niebie, ma miliony kilometrów średnicy. Ale nawet najbliższe gwiazdy oddalone są od nas o co najmniej 24 tryliony kilometrów, a zatem są tak małe dla naszych oczu, że nie można ich rozmontować. A jednak widzimy je jako potężne promieniujące punkty światła, ponieważ fotony przechodzą przez kosmiczne odległości i wpadają w nasze oczy.
Wszystkie pojedyncze gwiazdy, które widzimy na nocnym niebie, są w naszej galaktyce - Drodze Mlecznej. Najdalszy obiekt, który możemy zobaczyć gołym okiem, znajduje się poza naszą galaktyką: jest to galaktyka Andromedy, znajdująca się 2,5 miliona lat świetlnych od nas. (Chociaż jest to kontrowersyjne, niektórzy twierdzą, że są w stanie zobaczyć galaktykę Trójkąta na bardzo ciemnym nocnym niebie, a jest to trzy miliony lat świetlnych stąd, musimy po prostu wziąć na to słowo).
Trylion gwiazd w galaktyce Andromedy, biorąc pod uwagę odległość od niej, rozmazuje się w niewyraźnym, świecącym kawałku nieba. A jednak jego wymiary są kolosalne. Pod względem wielkości pozornej, nawet będąc kwintillilionami kilometrów od nas, ta galaktyka jest sześć razy szersza niż księżyc w pełni. Jednak nasze oczy docierają do tak niewielu fotonów, że ten niebiański potwór jest prawie niezauważalny.
Dlaczego nie odróżniamy pojedynczych gwiazd w galaktyce Andromedy? Granice naszej rozdzielczości wizualnej lub ostrości widzenia narzucają ich ograniczenia. Ostrość widzenia to zdolność do rozróżniania takich szczegółów jak punkty lub linie, niezależnie od siebie, tak aby nie łączyły się w jedną. Zatem granice widzenia można uznać za liczbę „punktów”, które możemy rozróżnić.
Granice ostrości wzroku określają kilka czynników, na przykład odległość między stożkami i prętami, zapakowanymi w siatkówkę. Ważna jest również optyka samej gałki ocznej, która, jak powiedzieliśmy, zapobiega przenikaniu wszystkich możliwych fotonów do komórek światłoczułych.
Teoretycznie badania wykazały, że najlepsze, co możemy zobaczyć, to około 120 pikseli na stopień łuku, jednostka pomiaru kątowego. Można to sobie wyobrazić jako czarno-białą szachownicę o wymiarach 60 na 60 komórek, która mieści się na paznokciu wyciągniętej dłoni. „To najczystszy wzór, jaki można zobaczyć”, mówi Landy.
Badanie wzroku, podobnie jak stół z małymi literami, kieruje się tymi samymi zasadami. Te same granice nasilenia wyjaśniają, dlaczego nie możemy odróżnić i skupić się na pojedynczej słabej komórce biologicznej o szerokości kilku mikrometrów.
Ale nie odpisuj sobie. Milion kolorów, pojedyncze fotony, galaktyczne światy na kwantowe miliony kilometrów od nas nie są tak złe dla galaretowatej bańki w naszych gniazdach połączonych z 1,4-kilogramową gąbką w naszych czaszkach.
http://hi-news.ru/science/kakovy-predely-chelovecheskogo-zreniya.htmlW Rosji przeprowadzono pierwszy sztuczny przeszczep oka. Niewidomy 20 lat temu mężczyzna znów był w stanie zobaczyć świat. Podczas gdy czarno-biały.
Natychmiast wyjaśnimy: nie mówimy o pełnej kopii narządu wzroku, którą zastępuje ślepe oko. Przeciwnie, powiedzmy, z protezy ręki lub nogi, która dokładnie odwzorowuje zagubioną część ciała. „Sztuczne oko” to projekt wykonany z okularów, mini-kamery, konwertera sygnału wideo, który mocuje się do paska, a chip wszczepia się w siatkówkę oka. Takie rozwiązania, łączące animowaną i nieożywioną, biologię i technologię, w nauce nazywane są bionicznymi.
59-letni mechanik Grigory Uljanow z Czelabińska został pierwszym właścicielem bionicznego oka w Rosji.
„Nasz pacjent jest 41. na świecie, który przeszedł podobną operację” - wyjaśniła minister zdrowia Veronika Skvortsova w AiF. - Do 35 lat, zobaczył. Wtedy wizja zaczęła się zmniejszać z peryferii do centrum i całkowicie wygasła o 39 lat. Ta interesująca technologia pozwala osobie powrócić z ciemności. Na siatkówce umieszcza się chip, który tworzy cyfrowy obraz obrazu, przekształcając obraz przechwycony przez kamerę wideo okularów przez specjalny konwerter. Ten cyfrowy obraz jest przesyłany przez przechowywany nerw wzrokowy do kory mózgowej. Najważniejszą rzeczą jest to, że mózg rozpoznaje te sygnały. Oczywiście wizja nie jest przywrócona w 100%. Ponieważ procesor wszczepiony w siatkówkę ma tylko 60 elektrod (coś podobnego do pikseli na ekranach, dla porównania: nowoczesne smartfony mają rozdzielczość od 500 do 2000 pikseli. - Wyd.), Obraz wydaje się bardziej prymitywny. Jest czarno-biały i składa się z geometrycznych kształtów. Powiedzmy, że taki pacjent widzi drzwi z czarną literą „P”. Niemniej jednak jest znacznie lepszy niż pierwsza wersja urządzenia z 30 elektrodami, które można zobaczyć.
Oczywiście pacjent wymaga długotrwałej rehabilitacji. Musi być nauczony rozumienia obrazów wizualnych. Gregory jest bardzo optymistyczny. Gdy tylko analizator został podłączony, natychmiast zobaczył plamki światła i zaczął liczyć liczbę żarówek na suficie. Mamy wielką nadzieję, że jego mózg zachował stare obrazy wizualne, ponieważ pacjent utracił wzrok w wieku dorosłym. Działając na mózg dzięki specjalnym programom rehabilitacyjnym, można zmusić go do „łączenia się” z postaciami, które teraz otrzymuje, z obrazami, które były przechowywane w pamięci od momentu, w którym dana osoba widziała. ”
W naszym kraju jest to pierwsze takie doświadczenie. Operację przeprowadził dyrektor Centrum Badawczego Okulistyki Rosyjskiego Narodowego Uniwersytetu Medycznego. Okulista Pirogov Hristo Tahchidi. „Pacjent jest teraz w domu, czuje się dobrze, widział swoją wnuczkę po raz pierwszy”, mówi profesor H. Tahchidi. - Uczenie się od niego idzie w wymuszonym tempie. Faceci-inżynierowie z USA, którzy przyłączyli elektronikę kilka tygodni po operacji, byli zaskoczeni, jak szybko opanował system. To niesamowita osoba, zdecydowana wygrać. I jego optymizm jest przekazywany lekarzom. Istnieje kilka programów szkoleniowych. Teraz uczy się służyć sobie w codziennym życiu - gotować jedzenie, sprzątać po sobie. Następnym krokiem jest opanowanie najbardziej niezbędnych tras: do sklepu, apteki. Dalej - naucz się wyraźnie widzieć granice obiektów, takie jak ścieżka. Pojawienie się lepszej technologii, a tym samym lepsze odzyskiwanie wzroku, nie jest daleko. Pamiętaj, jakie telefony komórkowe były 10-15 lat temu i czym są teraz. Najważniejsze jest to, że pacjent jest rehabilitowany społecznie. Mogą sobie służyć.
To prawda, że możemy być dumni tylko z naszego mistrzowskiego wykonania. Wszystkie technologie, jak również projekt, są importowane. Nie tani. Tylko urządzenie kosztuje 160 tysięcy dolarów, a cała technologia jest całkowicie - 1,5 miliona dolarów, jednak jest nadzieja, że wkrótce pojawią się urządzenia krajowe.
„Rozpoczęliśmy rozwój implantu siatkówki razem z First St. Petersburg State Medical University. Pavlova. Oczywiście będzie to tańsze i bardziej przystępne dla pacjentów niż importowane ”- powiedział AiF główny oftalmolog z Ministerstwa Zdrowia, dyrektor Instytutu Badań Chorób Oczu, nazwany na ich cześć. Helmholtz Vladimir Neroev.
Tymczasem trend bioniczny w Rosji rozwija się aktywnie w innych obszarach. W szczególności podczas tworzenia bionicznych protez ramion i nóg. Innym zastosowaniem bioniki są aparaty słuchowe. „Pierwsza implantacja ślimaka została wykonana w Rosji 10 lat temu” - mówi Veronika Skvortsova. - Teraz robimy je ponad tysiąc rocznie i weszliśmy do pierwszej trójki na świecie. Wszystkie nowonarodzone dzieci przechodzą badania audiologiczne. Jeśli występują pewne nieodwracalne upośledzenia słuchu, implantacja odbywa się bez zakrętu. Dzieci rozwijają się, podobnie jak słuch, uczą się mówić normalnie i nie opóźniają rozwoju ”.
http://www.aif.ru/society/science/chipy_vmesto_glaz_nashi_uchyonye_vernuli_zrenie_slepomu_slesaryuWizja w ludzkim życiu jest oknem na świat. Wszyscy wiedzą, że 90% informacji uzyskujemy oczami, więc koncepcja 100% ostrości wzroku jest bardzo ważna dla pełnego życia. Organ widzenia w ludzkim ciele nie zajmuje dużo miejsca, ale jest wyjątkową, bardzo interesującą, złożoną formacją, która do tej pory nie została całkowicie zbadana.
Jaka jest struktura naszych oczu? Nie wszyscy wiedzą, że nie widzimy ich oczami, ale mózgiem, gdzie syntetyzowany jest ostateczny obraz.
Analizator wizualny składa się z czterech części:
W gałce ocznej rozpoznaj:
Twardówka jest nieprzezroczystą częścią gęstej włóknistej membrany. Ze względu na kolor nazywany jest również płaszczem białkowym, chociaż nie ma nic wspólnego z białkami jaja.
Rogówka jest przezroczystą, bezbarwną częścią włóknistej membrany. Głównym obowiązkiem jest skupienie światła na siatkówce.
Komora przednia, obszar między rogówką a tęczówką, jest wypełniona płynem wewnątrzgałkowym.
Tęczówka, która określa kolor oczu, znajduje się za rogówką, przed soczewką, dzieli gałkę oczną na dwie części: przednią i tylną, dozuje ilość światła, która dociera do siatkówki.
Źrenica jest okrągłym otworem umieszczonym w środku tęczówki i regulującą ilością padającego światła
Obiektyw jest bezbarwną formacją, która wykonuje tylko jedno zadanie - skupienie promieni na siatkówce (zakwaterowanie). Z biegiem lat soczewka oka kondensuje się, a wzrok osoby pogarsza się, dlatego większość ludzi potrzebuje okularów do czytania.
Ciało rzęskowe lub rzęskowe znajduje się za soczewką. Wewnątrz wytwarza się wodnisty płyn. I tu są mięśnie, przez które oko może skupiać się na obiektach w różnych odległościach.
Ciało szkliste to przezroczysta żelowa masa 4,5 ml, która wypełnia wnękę między soczewką a siatkówką.
Siatkówka składa się z komórek nerwowych. Wykłada tył oka. Siatkówka pod wpływem światła wytwarza impulsy, które są przekazywane przez nerw wzrokowy do mózgu. Dlatego postrzegamy świat nie oczami, jak wielu ludzi myśli, ale mózgiem.
Wokół środka siatkówki znajduje się mały, ale bardzo wrażliwy obszar, nazywany plamką żółtą lub żółtą plamką. Centralna wgłębienie lub dołek środkowy jest samym centrum plamki żółtej, gdzie koncentracja komórek wzrokowych jest maksymalna. Makula jest odpowiedzialna za przejrzystość widzenia centralnego. Ważne jest, aby wiedzieć, że głównym kryterium funkcji widzenia jest centralna ostrość widzenia. Jeśli promienie światła są skupione przed lub za plamką żółtą, pojawia się stan zwany anomalią refrakcji: nadwzroczność lub krótkowzroczność, odpowiednio.
Błona naczyniowa znajduje się między twardówką a siatkówką. Jego naczynia zasilają zewnętrzną warstwę siatkówki.
Zewnętrzne mięśnie oka to 6 mięśni, które poruszają okiem w różnych kierunkach. Są mięśnie proste: górne, dolne, boczne (do skroni), przyśrodkowe (do nosa) i ukośne: górne i dolne.
Nauka o wizji nazywa się okulistyka. Studiuje anatomię, fizjologię gałki ocznej, diagnostykę i profilaktykę chorób oczu. Stąd nazwisko lekarza, który leczy problemy ze wzrokiem - okulista. A słowo synonim - okulista - jest teraz używane rzadziej. Jest inny kierunek - optometria. Specjaliści w tej dziedzinie diagnozują, leczą narządy ludzkie, korygują różne błędy refrakcyjne za pomocą moich okularów, soczewki kontaktowe - krótkowzroczność, nadwzroczność, astygmatyzm, zez... Te nauki zostały stworzone od czasów starożytnych i są obecnie aktywnie rozwijane.
W recepcji w klinice lekarz może zdiagnozować oczy za pomocą badania zewnętrznego, specjalnych narzędzi i metod badań funkcjonalnych.
Kontrola zewnętrzna odbywa się w świetle dziennym lub sztucznym. Oceniany jest stan powiek, oczodołu, widoczna część gałki ocznej. Czasami można zastosować badanie dotykowe, na przykład badanie dotykowe ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Instrumentalne metody badawcze sprawiają, że dokładniej jest dowiedzieć się, co jest nie tak z oczami. Większość z nich odbywa się w ciemnym pokoju. Stosuje się bezpośrednią i pośrednią oftalmoskopię, badanie lampą szczelinową (biomikroskopia), gonioliami i różnymi przyrządami do pomiaru ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Dzięki biomikroskopii można więc zobaczyć struktury przedniej części oka w bardzo dużym powiększeniu, np. Pod mikroskopem. Pozwala to dokładnie zidentyfikować zapalenie spojówek, choroby rogówki, zmętnienie soczewki (zaćma).
Oftalmoskopia pomaga uzyskać obraz tylnej części oka. Wykonuje się ją za pomocą oftalmoskopii odwrotnej lub bezpośredniej. Lustrzany oftalmoskop służy do zastosowania pierwszej, starożytnej metody. Tutaj lekarz otrzymuje odwrócony obraz powiększony 4 - 6 razy. Lepiej jest korzystać z nowoczesnego elektrycznego oftalmoskopu ręcznego. Wynikowy obraz oka podczas korzystania z tego urządzenia, powiększony 14 do 18 razy, jest bezpośredni i prawdziwy. Podczas badania ocenia się stan głowy nerwu wzrokowego, plamki żółtej, naczyń siatkówki, obwodowych obszarów siatkówki.
Okresowo mierzenie ciśnienia wewnątrzgałkowego po 40 latach jest wymagane od każdej osoby w celu szybkiego wykrycia jaskry, która w początkowej fazie przebiega niezauważalnie i bezboleśnie. Aby to zrobić, użyj tonometru Maklakova, tonometrii dla Goldmana i najnowszej metody bezdotykowej pneumotonometrii. Gdy pierwsze dwie opcje wymagają znieczulenia, obiekt leży na kanapie. W pneumotonometrii ciśnienie w oku jest mierzone bezboleśnie przy użyciu strumienia powietrza skierowanego na rogówkę.
Metody funkcjonalne badają światłoczułość oczu, widzenie centralne i obwodowe, postrzeganie kolorów i widzenie obuoczne.
Aby sprawdzić wizję, używają dobrze znanego stołu Golovina-Sivtseva, na którym narysowane są litery i złamane pierścienie. Normalne widzenie osoby jest brane pod uwagę, gdy siedzi w odległości 5 m od stołu, kąt widzenia wynosi 1 stopień i widoczne są szczegóły dziesiątego wzoru rzędów. Wtedy możesz spierać się o 100% wizję. Aby dokładnie scharakteryzować załamanie oka, w celu najdokładniejszego wyekstrahowania okularów lub soczewek, stosuje się refraktometr - specjalne urządzenie elektryczne do pomiaru siły ośrodka załamującego gałkę oczną.
Widzenie obwodowe lub pole widzenia to wszystko, co osoba postrzega wokół siebie, pod warunkiem, że oko jest nieruchome. Najbardziej powszechnym i dokładnym badaniem tej funkcji jest dynamiczna i statyczna perymetria wykorzystująca programy komputerowe. Według badania jaskrę, zwyrodnienie siatkówki i choroby nerwu wzrokowego można zidentyfikować i potwierdzić.
W 1961 r. Pojawiła się angiografia fluorescencyjna, umożliwiająca wykorzystanie pigmentu w naczyniach siatkówki w celu ujawnienia w najmniejszym szczególe dystroficznych chorób siatkówki, retinopatii cukrzycowej, naczyniowych i onkologicznych patologii oka.
Ostatnio badanie tylnej części oka i jego leczenie zrobiły ogromny krok naprzód. Optyczna koherentna tomografia przekracza możliwości informacyjne innych urządzeń diagnostycznych. Za pomocą bezpiecznej, bezdotykowej metody można zobaczyć oko w postaci wycięcia lub mapy. Skaner OCT służy przede wszystkim do monitorowania zmian w plamce żółtej i nerwu wzrokowym.
Teraz wszyscy słyszeli o korekcji oka laserowego. Laser może skorygować słaby wzrok za pomocą krótkowzroczności, dalekowzroczności, astygmatyzmu, a także skutecznie leczyć jaskrę, choroby siatkówki. Ludzie z problemami ze wzrokiem na zawsze zapominają o swojej wadzie, przestają nosić okulary, soczewki kontaktowe.
Innowacyjne technologie w postaci fakoemulsyfikacji i chirurgii femto są z powodzeniem i szeroko stosowane w leczeniu zaćmy. Osoba o słabym wzroku w postaci mgły, zanim jego oczy zaczną widzieć, jak w młodości.
Ostatnio metoda podawania leków bezpośrednio do oka - terapia doszklistkowa. Za pomocą zastrzyku niezbędne leki są wstrzykiwane do ciała skovid W ten sposób leczy się zwyrodnienie plamki żółtej związane z wiekiem, cukrzycowy obrzęk plamki żółtej, zapalenie wewnętrznych błon oka, krwotok wewnątrzgałkowy i choroby naczyniowe siatkówki.
Wizja współczesnego człowieka jest teraz poddawana takiemu obciążeniu jak nigdy dotąd. Komputeryzacja prowadzi do krótkowzroczności ludzkości, to znaczy oczy nie mają czasu na odpoczynek, są przeciążone z ekranów różnych gadżetów, w wyniku czego następuje utrata wzroku, krótkowzroczność lub krótkowzroczność. Co więcej, coraz więcej osób cierpi na zespół suchego oka, co jest również konsekwencją długotrwałego siedzenia przy komputerze. Zwłaszcza „wzrok” u dzieci, ponieważ oko do 18 lat nie jest jeszcze w pełni ukształtowane.
Aby zapobiec występowaniu groźnych chorób, należy zapobiegać widzeniu. Aby nie żartować ze wzroku, wymagane jest badanie wzroku w odpowiednich instytucjach medycznych lub, w skrajnych przypadkach, przez wykwalifikowanych optyków z optyką. Osoby z wadami wzroku powinny nosić odpowiednią korekcję okularów i regularnie odwiedzać okulistę, aby uniknąć komplikacji.
Jeśli zastosujesz się do poniższych zasad, możesz zmniejszyć ryzyko chorób oczu.
Ktoś rzuca ci piłkę i łapiesz ją. Wygląda całkiem prosto, co?
Ale w rzeczywistości wizja komputerowa jest jednym z najbardziej złożonych procesów, które dana osoba kiedykolwiek próbowała zrozumieć, nie mówiąc już o jej rozwoju. Stworzenie maszyny, która nas widzi, jest niezwykle trudnym zadaniem. Nie tylko dlatego, że jest trudny do wdrożenia, ale także dlatego, że sami nie jesteśmy do końca pewni, jak działa wizja komputerowa.
Wróćmy do przykładu ze złapaną piłką. W rzeczywistości dzieje się coś takiego: obraz kuli przechodzi przez oko i wchodzi do siatkówki, która wykonuje pewną elementarną analizę i wysyła ją do mózgu, gdzie kora wzrokowa dokonuje głębszej analizy obrazu. Następnie obraz jest wysyłany do innych części kory, gdzie jest porównywany z już znanymi obiektami i odpowiada pewnej kategorii. Następnie mózg decyduje, jak zareagować na to, co widzą: na przykład podnieś rękę i złap piłkę (obliczając przybliżoną trajektorię lotu). Wszystko to dzieje się w ułamku sekundy, bez żadnego świadomego wysiłku i prawie zawsze działa bez błędów.
Dlatego stworzenie algorytmu podobnego do pracy ludzkiego wzroku nie jest tylko złożonym problemem, ale całym zestawem współzależnych trudności.
Ale nikt nie powiedział, że to będzie łatwe. Może z wyjątkiem pioniera w dziedzinie AI Marvina Minsky'ego. W 1966 r. Nakazał jednemu z absolwentów „podłączyć aparat do komputera i sprawić, by mógł opisać to, co widzi”. Minęło 50 lat i nadal nad tym pracujemy.
Poważne badania w tej dziedzinie rozpoczęły się w latach 50-tych. Podkreślono trzy główne zadania: kopiowanie zasad ludzkiego oka (trudne), kopiowanie kory wzrokowej (bardzo trudne), symulowanie reszty mózgu (być może najtrudniejszy problem).
Przede wszystkim ludzkości udało się wymyślić oczy. W ciągu ostatnich kilku lat możliwe było stworzenie różnych czujników i procesorów obrazu, które nie tylko nie ustępują możliwościom ludzkiego oka, ale w niektórych przypadkach przewyższają je. Ze względu na duże soczewki, które rozpoznają najmniejsze fragmenty pikseli na poziomie nanometrycznym, dokładność i czułość nowoczesnych kamer stały się niewiarygodne. Ponadto kamery mogą rejestrować tysiące obrazów na sekundę i rozpoznawać odległość z dużą dokładnością.
Czujnik obrazu, który jest w dowolnym aparacie cyfrowym. Zdjęcie: GettyImages
Ale mimo to takie urządzenia są nieco lepsze niż XIX-wieczna kamera otworkowa: po prostu rejestrują rozkład fotonów emanujących z pewnego kierunku. Nawet najlepszy czujnik aparatu nie będzie w stanie rozpoznać kulki, która w niego wpadnie - a tym bardziej nie będzie w stanie go złapać.
Innymi słowy, technika jest poważnie ograniczona przez oprogramowanie - i jest to znacznie większy problem. Niemniej jednak nowoczesna technologia kamer zapewnia owocną i elastyczną platformę do pracy.
Nie podamy tutaj pełnego kursu neuroanatomii wzrokowej. Krótko mówiąc, mózg działa poprzez obrazy, które, powiedzmy, „widzą” nasz umysł. Większość mózgu jest używana specjalnie do widzenia, a proces ten zachodzi nawet na poziomie komórkowym. Miliardy komórek współpracują ze sobą, aby wyizolować niektóre próbki z chaotycznego sygnału z siatkówki.
Jeśli jest jakiś rodzaj linii kontrastu pod pewnym kątem lub szybki ruch w pewnym kierunku, neurony zaczynają się poruszać. Sieci wyższego poziomu przekształcają rozpoznane wzorce w meta-próbki: na przykład „okrągły obiekt”, „ruch w górę”. Następująca sieć jest połączona z pracą: „koło jest białe z czerwonymi liniami”. „Obiekt powiększa się.” Z tych prostych, ale uzupełniających się opisów, powstaje cały obraz.
„Kierunkowy histogram gradientu” znajduje twarze i inne parametry, działając na tej samej zasadzie, co obszary mózgu odpowiedzialne za widzenie.
Wczesne badania nad wizją komputerową wykazały, że wszystkie te relacje są niezwykle złożone. Według naukowców relacja została zbudowana „od góry do dołu” - książka jest podobna do tej, co oznacza, że trzeba szukać takiej próbki. Samochód wygląda tak i tak.
W przypadku niektórych obiektów w sytuacjach kontrolowanych ta metoda zadziałała. Ale z jego pomocą niemożliwe jest opisanie każdego obiektu wokół ciebie pod innym kątem, z dowolnym oświetleniem, ruchem i innymi czynnikami.
Wkrótce stało się jasne, że aby system rozpoznawał obrazy przynajmniej na poziomie małego dziecka, wymagane byłyby znacznie większe ilości danych.
Oddolna metoda budowania relacji okazała się bardziej wydajna. Dzięki niemu komputer może dokonać wielu transformacji obrazu, rozpoznać jego krawędzie, zawarte obiekty, perspektywę i ruch kilku obrazów i wiele więcej. Wszystkie te procesy występują dzięki różnym obliczeniom i obliczeniom statystycznym. Ich liczba jest równoważna komputerowym próbom dopasowania formularzy, które widzi, z formularzami, które został przeszkolony.
Teraz naukowcy pracują nad tym, aby smartfony i inne urządzenia mobilne mogły natychmiast rozpoznawać obiekty w polu widzenia kamery i nakładać na nie opis tekstowy. Zdjęcie poniżej pokazuje panoramę ulicy, przetwarzaną przez prototyp, który działa 120 razy szybciej niż konwencjonalny procesor telefonu komórkowego.
Na tym obrazie komputer rozpoznał i wybrał różne obiekty na podstawie znanych mu przykładów.
Patrząc na obraz, zwolennicy oddolnej metody budowania powiązań powiedzieliby: „Powiedzieliśmy ci tak!”.
Jednak do niedawna tworzenie i używanie sztucznych sieci neuronowych było niepraktyczne, ponieważ wymagało niesamowitej liczby obliczeń. Jednak rozwój równoległego przetwarzania danych doprowadził do rozkwitu badań i wykorzystania systemów próbujących naśladować pracę ludzkiego mózgu.
Proces rozpoznawania wzorców znacznie się przyspieszył i każdego dnia naukowcy idą dalej i dalej w tej kwestii.
Możesz stworzyć system, który rozpozna każde jabłko - niezależnie od kąta, pod jakim są pokazane, w jakiej sytuacji, w ruchu lub w spoczynku, w całości lub ugryziony. Ale taki system nie może rozpoznać pomarańczy. Ponadto nie potrafi nawet powiedzieć, czym jest jabłko, czy można je zjeść, jaki jest rozmiar i dlaczego jest potrzebne.
Problem polega na tym, że nawet dobry sprzęt i oprogramowanie wymagają systemu operacyjnego.
Zdjęcie: Getty Images
Dla osoby taki system operacyjny to reszta mózgu: pamięć krótkotrwała i długotrwała, informacje z naszych zmysłów, uwaga i percepcja, a także miliardy lekcji życia wyciągniętych z niezliczonych interakcji ze światem zewnętrznym. Wszystkie działają zgodnie z metodami, których prawie nie rozumiemy. Być może związek między neuronami jest najtrudniejszym pojęciem, jakie ludzie kiedykolwiek napotkali.
Problem ten jest zatrzymywany zarówno przez badaczy informatyki, jak i przez naukowców w dziedzinie sztucznej inteligencji. Informatycy, inżynierowie, psychologowie, neuronaukowcy i filozofowie mogą opisać, jak działa nasz mózg. Co możemy powiedzieć o próbie naśladowania go?
Ale to nie znaczy, że naukowcy są zakłopotani. Przyszłość wizji komputerowej polega na integracji wyspecjalizowanych systemów, które już stworzyli z szerszymi, które dotyczą głównie bardziej złożonych koncepcji, a mianowicie kontekstu, uwagi i intencji.
Niemniej jednak wizja komputerowa przydaje się nawet w stanie embrionalnym. Dzięki niemu kamery rozpoznają twarze i uśmiechy. Pomaga bezzałogowym pojazdom odczytywać znaki drogowe i zauważać pieszych. Umożliwia robotom przemysłowym śledzenie problemów i przemieszczanie się między ludźmi w fabryce. Zanim samochody nauczą się widzieć ludzi, zajmie to wiele lat (jeśli w ogóle się to wydarzy). Ale biorąc pod uwagę to, jak trudne jest to, zaskakujące jest, że w ogóle coś widzą.
http://rb.ru/story/computer-vision/