Znajomość anatomii aparatu wzrokowego i struktur pomocniczych pomaga zrozumieć funkcjonalne znaczenie narządu. Na zewnątrz oczy są pokryte powiekami. Są powieki górne i dolne, druga większa. Na brzegach powiek rzęsy.
Powieki (stara nazwa powiek) u ludzi zapewniają ochronę narządów wzroku. Wraz z rozwojem niektórych procesów patologicznych powstaje korzystne tło dla rozwoju zaburzeń okulistycznych.
Na początek porozmawiajmy o histologicznych cechach powiek:
Normalne funkcjonowanie zapewniają struktury mięśniowe. Jeśli, na przykład, mówiąc o podniesieniu górnej powieki, jest to bezpośrednio związane ze skurczem odpowiedniego mięśnia. Ruch dolnej powieki jest bardziej pasywny - z powodu własnej grawitacji i braku mięśni, które mogłyby się oprzeć. Okrągły mięsień pozwala zamknąć oczy.
Porozmawiajmy teraz o fizjologii powiek. Zapewniają więc funkcję ochronną. Ale dzięki czemu? Rola bieżnika jest realizowana dzięki takim mechanizmom:
Porozmawiajmy krótko o anatomii zewnętrznej. Górna powieka rozciąga się do obszaru brwi - linia oddzielająca go od powieki. A dolna powieka łączy się z policzkiem i tworzy małą fałdę.
Skóra jest reprezentowana przez cienką warstwę, która nie ma nawet jednego milimetra grubości. Nosowa część skóry jest wyposażona w cienkie włoski i dużą liczbę gruczołów łojowych, dzięki czemu skóra w tym obszarze jest gładka i tłusta.
Spojówka jest gładką, półprzezroczystą błoną śluzową. Główną rolę w ukrwieniu górnych i dolnych powiek odgrywa tętnica szyjna wewnętrzna i zewnętrzna. Unerwienie powiek łączy się z gałęziami nerwu trójdzielnego. Biorąc powyższe pod uwagę, możemy stwierdzić, że powieki mają złożoną strukturę, która uwzględnia skórę, warstwy podskórne, mięśnie, nerwy i naczynia krwionośne.
Na powiekę mogą wpływać różne procesy patologiczne. Główne to:
Ptosis to pominięcie górnej powieki. Może być nieco zauważalny lub całkowicie zachodzi na szczelinę na oczy. Ptosis powoduje pojawienie się charakterystycznych cech: podniesienie głowy, marszczenie czoła, przechylenie głowy na boki.
Patologia jest wrodzona i nabyta. Ryzyko opadania powiek leży w prawdopodobieństwie utraty wzroku. Choroba powoduje podrażnienie oczu, rozwidlenie przedmiotów, zwiększone zmęczenie oczu, zez.
W wrodzonej ptozie charakterystyczne jest symetryczne uszkodzenie powiek. Dolegliwości mogą wystąpić w wyniku niedorozwoju i braku mięśni, które są odpowiedzialne za podnoszenie mięśni. Takie zmiany mogą być przyczyną nieprawidłowości płodowych lub niektórych chorób dziedzicznych.
Dla nabytej ptozy, przeciwnie, charakterystyczna jest jednostronna porażka. Uraz, choroby układu nerwowego, rozciąganie rozcięgna mięśnia mogą prowokować rozwój procesu patologicznego. W dzieciństwie ptoza często rozwija się w tle urazu porodowego, oftalmoparezy lub dystroficznej miastenii.
Leczenie zachowawcze jest przewidziane dla neurogennego charakteru opadania powiek. Zadaniem terapii jest przywrócenie zdrowia uszkodzonego nerwu. W domu można robić kompresy, maski, gimnastykę. W skrajnych przypadkach operacja jest wykonywana w celu skrócenia mięśnia, co podnosi górną powiekę.
Kiedy meyboite chrząstki gruczołu zapalenie powiek. Przyczyną choroby są drobnoustroje ropotwórcze, najczęściej gronkowce. Takie czynniki mogą wywołać pojawienie się meybomitu:
Choroba jest ostra i przewlekła. Objawy kliniczne w dużej mierze zależą od patogenu i stanu układu odpornościowego. Dla ostrego procesu charakteryzują się takimi znakami:
Przewlekłe zapalenie charakteryzuje się następującymi objawami:
Aby zwalczyć infekcję bakteryjną, przepisuje się krople do oczu i maści z antybiotykami. Ropień jest traktowany roztworami dezynfekującymi.
Zapalenie skóry powiek jest stanem zapalnym skóry. Skóra w okolicy oczu jest delikatna i wrażliwa, więc proces zapalny może prowadzić do jej przedwczesnego starzenia się. Zapalenie skóry może powodować reakcje alergiczne, procesy autoimmunologiczne, zaburzenia trawienia i choroby zakaźne.
Ostry proces charakteryzuje się pojawieniem się takich objawów:
Do usuwania toksyn alergenów stosuje się enterosorbenty: Polysorb, Enterosgel. Leki przeciwhistaminowe dobrze działają z zapaleniem i świądem: Zyrtec, Claritin.
Proces patologiczny może być wrodzony i nabyty. Przyczynami wrodzonego procesu mogą być cechy struktury anatomicznej. Zwis powiek może być spowodowany innymi przyczynami:
Szybki efekt można uzyskać, korzystając z zabiegów w salonie:
Właściwie zastosowany makijaż pomaga ukryć problem. Zastosuj makijaż powinien być tylko z otwartymi oczami. Pamiętaj, że rysowanie grubych linii na dolnej powiece jest surowo zabronione. Nałóż tusz do rzęs tylko na górną powiekę. Kręcone strzałki wizualnie podnoszą powiekę.
Nie zapominaj również o prostych, ale skutecznych poradach ekspertów:
Zapalenie marginesu powieki może pojawić się z wielu powodów, a mianowicie:
Pacjenci skarżą się na świąd, ból, ciężkość powiek. Podczas badania specjalista może zwrócić uwagę na fakt, że strefa chrząstki jest przekrwiona i obrzękła.
Leczenie zależy od konkretnej przyczyny odpowiedzi zapalnej. Tak więc bakteryjne zapalenie powiek jest chorobą zakaźną i jest przenoszone przez brudne ręce i przedmioty higieniczne. W leczeniu stanów zapalnych higiena powiek jest niezwykle ważna, obejmuje ona:
Ta zmiana położenia fizjologicznego prowadzi do tego, że spojówka gałki ocznej staje się naga i niechroniona. Proces patologiczny może wystąpić z następujących powodów:
Proces patologiczny prowadzi do podrażnienia i obrzęku skóry, obfitego łzawienia, wrażenia piasku, suchości oka. Do leczenia inwersji stosuje się krople na bazie roztworu soli. Jeśli oko nie zamyka się całkowicie podczas snu, problem zostaje wyeliminowany dzięki łatce. Blepharoplastyka jest wykonywana w celu odwrócenia starczego, a także jeśli problem jest spowodowany przez czynnik mechaniczny lub oparzenie.
Istota procesu patologicznego polega na tym, że na grubości wieku powstaje torbiel wypełniona płynem. Halyazion najczęściej pojawia się pod wpływem takich powodów:
Jest to zakaźne zapalenie mieszków włosowych (gruczoł tłuszczowy rzęs). Najczęściej choroba rozwija się na tle osłabionego układu odpornościowego lub częstego zanieczyszczenia powiekami.
Aby sprowokować wygląd jęczmienia można takie powody:
Jęczmień rozwija się w 4 główne etapy:
Leczenie obejmuje stosowanie środków przeciwzapalnych i przeciwbakteryjnych. W celu zapobiegania ponownemu ropieniu przetwarza się środki antyseptyczne.
W początkowych etapach procesu osoba może nie być nawet świadoma obecności torbieli. W procesie wzrostu rozwija się nowy proces zapalny. Jeśli choroba ma charakter zakaźny, operacja jest przeprowadzana w trybie pilnym.
Niezależna resorpcja torbieli może wystąpić z terapią przeciwzapalną i miejscowym ociepleniem. Na etapie tworzenia chalazji wykonuje się masaż, aby mechanicznie usunąć grubą tajemnicę.
Powieka jest więc najważniejszą strukturą aparatu wzrokowego, pełniącą funkcję ochronną. Patologie powiek stwarzają korzystne warunki dla rozwoju innych zaburzeń okulistycznych. W tym artykule omówiono powszechnie występujące choroby, takie jak zapalenie powiek, michomit, opadanie powiek, zapalenie skóry, wywinięcie, zwis, powieka, jęczmień. Wszystkie te patologie wymagają terminowej diagnozy. Aby znaleźć odpowiednie leczenie pomoże wykwalifikowany specjalista. Niektóre patologie mogą powodować poważne komplikacje. Pacjenci mogą postawić diagnozę samodzielnie, ale wiele chorób jest podobnych w swoich objawach, więc postawienie właściwej diagnozy należy do kompetencji specjalisty.
http://glaziki.com/glazah/glaznye-veki-stroenie-patologiiW pozycji zamkniętej dolne i górne powieki stanowią specjalną przegrodę, która służy do ochrony gałki ocznej. Powieka oczu osoby jest pokryta cienką warstwą skóry, pod którą znajduje się tkanka mięśniowa. Praca mięśniowa zapewnia ciągłe błyski powiek i ich zamknięcie. Podczas mrugania gałka oczna jest zwilżona, a uwięzione na niej małe ciała obce zostają usunięte z jej zewnętrznej powłoki.
Powieki są specjalnymi fałdami skóry, które stale w trakcie mrugania zbliżają się do siebie. Połączenie powiek odbywa się za pomocą więzadeł znajdujących się na ich krawędziach. Te więzadła zapewniają ścisłe przyleganie dolnej i górnej powieki do orbity. Na zewnątrz powiek pokryte są skórą, a następnie jest warstwa mięśni, wewnętrzna struktura jest reprezentowana przez tkankę chrzęstną i spojówkę. Zewnętrzna krawędź powieki składa się z dwóch krawędzi - przedniej i tylnej, między nimi znajduje się tak zwana przestrzeń międzyargumentowa, która spełnia określoną funkcję. W intermarginalnych wylotach kosmicznych gruczołów meibomijnych, które z kolei wytwarzają tajemnicę o określonej kompozycji. Ten sekret zapewnia łatwość przesuwania dolnych i górnych powiek, gęstość ich zamknięcia oraz poprawność wypływu płynu łzowego.
Struktura przedniego żebra powieki jest reprezentowana przez żarówki, z których rzęski rosną i do których rozszerzają się przewody gruczołów łojowych. Otwarte między główkami rzęs i kanałami gruczołów potowych. Wewnętrzny kącik każdego stulecia ma wyjście z kanału łzowego, przez który przepływa łza. Tylna krawędź każdej powieki zapewnia wygodne dopasowanie do oka.
Struktura powiek oka u ludzi ma swoje własne cechy, które w większości przypadków wpływają na charakter przebiegu różnych chorób.
Ludzkie powieki mają złożony system dopływu krwi i regulacji nerwowej. Dopływ krwi zapewniają gałęzie tętnic szyjnych zewnętrznych i wewnętrznych. Nerwy twarzowe, trójdzielne i okulomotoryczne biorą udział w regulacji nerwowej całego aparatu wzrokowego.
Główne funkcje stulecia można przypisać ochronie - chroni on narząd wzroku przed przenikaniem ciał obcych i uszkodzeniami mechanicznymi. Nawilżanie można uznać za inną funkcję powiek, podczas której wewnętrzne tkanki aparatu wzrokowego otrzymują wymagany procent wilgoci.
Wpływ zewnętrznych lub wewnętrznych czynników negatywnych prowadzi do pojawienia się zmian na powiekach. Najczęściej występują następujące objawy.
Zewnętrzna zmiana powiek, ich asymetria, obecność fok lub ropne wydzieliny mogą być objawami różnych chorób. Doświadczony okulista może dokonać wstępnej diagnozy z zewnętrznym badaniem, które będzie wymagało dodatkowego badania w celu wyjaśnienia.
Diagnoza chorób i patologii powiek rozpoczyna się od badania zewnętrznego, które ocenia symetrię otworu ocznego, wygląd powiek i stan spojówki. Aby wyjaśnić diagnozę, stosuje się sprzęt okulistyczny. Okulista może wysłać swojego pacjenta do konsultacji z innymi specjalistami.
Leczenie chorób powiek odbywa się metodami medycznymi, fizjoterapeutycznymi i chirurgicznymi. W przypadku wykrycia zakażenia bakteryjnego miejscowo podaje się maści lub krople. Zablokowanie przewodów meibomijnych, odwrócenie powieki lub wykrycie braku zamknięcia traktuje się chirurgicznie.
http://samvizhu.ru/stroenie-glaza/osnovnye-funkcii-stroenie-glaznyx-vek.htmlZnajomość anatomii gałki ocznej i struktur pomocniczych aparatu wzrokowego jest ważna dla zrozumienia funkcjonalnego znaczenia narządu.
Wielu nie docenia roli powiek, chociaż ich znaczenie jest również ważne dla zapewnienia pracy oka. Struktura powiek oka uwzględnia wszystkie cechy funkcjonalne tych struktur.
Powieki odnoszą się do pomocniczego aparatu gałki ocznej. Ich funkcje związane są z ochroną przedniej powierzchni oka przed zranieniem i podrażnieniem.
Ponadto powieki pełnią funkcję regulacji światła, a także pomagają kierować światło. Inne funkcje wieku obejmują:
Struktury, których opis należy wziąć pod uwagę przy badaniu anatomii powiek, obejmują skórę, tkankę podskórną, mięsień okrężny oka, tkankę pachową, warstwę włóknistą, mięśnie górnej i dolnej powieki oraz spojówkę.
Najlepiej rozpocząć badanie anatomii powiek oka od wzmianki o strzałkowym przekroju powiek. Funkcje, takie jak dokładna liczba warstw i ich wzajemne zależności, różnią się znacznie na różnych poziomach badania powiek. Przegroda oczodołowa jest anatomiczną granicą między tkanką powieki a tkanką oka.
Anatomia powiek jest ważna w ich leczeniu chirurgicznym. Podczas rekonstrukcji powiek wskazane jest wybranie plastiku przedniej i tylnej płytki. W tym przypadku przedni plastik to skóra, a tył to spojówka.
Górna powieka rozciąga się głównie na powierzchnię brwi, która oddziela ją od czoła. Dolna powieka rozciąga się pod dolnym łukiem oka, łącząc się ze skórą obszaru policzka i tworząc fałdy.
W fałdzie dolnej powieki wolna tkanka łączna powieki jest dopasowana do gęstszej skóry policzka.
Fałd górnej powieki (górny rowek powieki) znajduje się około 8–11 mm powyżej krawędzi powieki i powstaje w wyniku połączenia dolnych włókien rozcięgna (8–9 mm u mężczyzn i 9–11 mm u kobiet).
Dolny fałd powieki (dolny rowek powieki) występuje najczęściej w dzieciństwie. Zazwyczaj znajduje się 3 mm poniżej środkowej dolnej krawędzi powieki.
Nosowo-łzowy fałd przechodzi poniżej i do boku wewnętrznego obszaru kantalnego wzdłuż pogłębienia kolistych mięśni oka i mięśni, które podnoszą górną wargę.
Otwarte oko to rodzaj okna lub przestrzeni w kształcie wrzeciona umieszczonej między krawędziami powiek. Ta przestrzeń ma 28-30 mm długości i około 9 mm szerokości. Naturalna krzywizna górnej powieki jest reprezentowana przez formę śródstopia i służy jako adaptacja do krzywizny gałki ocznej.
Skóra dolnych i górnych powiek jest reprezentowana przez cienką warstwę, która nie osiąga grubości jednego milimetra. Nosowa część skóry powieki ma cieńsze włosy i większą liczbę gruczołów łojowych, co czyni ten obszar gładszym i tłustym.
Anatomiczne przejście od cienkiej skóry powieki do grubszej skóry brwi (około 10 mm poniżej dolnej granicy wzrostu włosów brwiowych) oraz do skóry policzków (poniżej fałdów nosowo-łzowych i jarzmowych) jest dość oczywiste.
Te granice należy rozważyć w chirurgii rekonstrukcyjnej wieku. Obszar podskórny składa się z luźnej tkanki łącznej. W skórze preseptalnej i preorbitalnej tłuszcz jest raczej luźny.
Tkanka podskórna jest nieobecna w obszarze powyżej więzadeł przyśrodkowych i bocznych, gdzie skóra jest związana z leżącymi poniżej strukturami włóknistymi. Stany patologiczne, takie jak dermatochalasis, blepharochalisis i fałdy nasierdziowe, są związane z upośledzoną skórą i tkanką podskórną powiek.
Okrągły mięsień oka należy do powierzchniowych mięśni twarzy. Mięsień, związany z powierzchownymi strukturami mięśniowo-kostnymi, wprawia w ruch leżące nad nim tkanki poprzez włókniste przegrody, rozciągające się od struktur rozcięgnistych do skóry właściwej.
Okrągły mięsień oka można dowolnie podzielić na części gałki ocznej i powieki, przy czym ten drugi dzieli się na dwie części. Część powiekowa mięśnia jest związana z funkcją mrugania i dowolnych mrugnięć, a część oka jest używana do dowolnego przykręcenia oczu.
Mięsień unerwiony jest przez gałęzie skroniowe i jarzmowe nerwu twarzowego. Włókna nerwowe są zorientowane poziomo i unerwiają włókna mięśniowe od dolnej powierzchni.
Część oka mięśnia znajduje się wokół szczeliny powiekowej. Współdziała z innymi mięśniami twarzy. Ta część mięśnia ma zakrzywiony kierunek od przyśrodkowego brzegu oka do procesu szczękowego kości czołowej, więzadła powieki przyśrodkowej i czołowego procesu szczęki.
Pęcherzykowa tkanka polarna jest nietrwałą, swobodnie zlokalizowaną tkanką łączną poniżej kolistych mięśni oka. Przez płaszczyznę tej tkanki powiekę można podzielić na przód i tył.
W górnej powiece ta płaszczyzna przecina włókna rozcięgna mięśnia, który unosi górną powiekę. Niektóre z tych włókien przechodzą przez powierzchnię oczodołu i przyczepiają się do skóry, tworząc fałd powiek. W rejonie dolnej powieki płaszczyzna ta przecina włókna więzadła orbitomalii.
Płytki Tarsala składają się z gęstej tkanki włóknistej i są odpowiedzialne za integralność strukturalną powiek. Każda płyta ma długość około 29 mm i grubość do 1 mm. Górna płyta ma kształt półksiężyca.
Jego wysokość sięga 10 mm. Dolna granica górnego tworzywa sztucznego tworzy tylną krawędź powieki. Z kolei dolna płyta o kształcie prostokątnym osiąga wysokość 3,5-5 mm.
Tylna powierzchnia płytki jest połączona ze spojówką oka. Każda płyta zawiera około 25 gruczołów meibomijnych łojowych. Kanały tych gruczołów otwierają się w rejonie marginesu powieki za szarą linią. Przyśrodkowe i boczne końce płytek są przymocowane do łuku ocznego za pomocą więzadeł powiekowych.
Spojówka jest gładką półprzezroczystą błoną śluzową oka. Powietrzna część spojówki rozciąga tylną powierzchnię powiek w kierunku płytek stępu i rozciąga się w kierunku łuku oczu.
Spojówka stępowa jest połączona z przeszczepem, podczas gdy wewnętrzna błona podśluzówkowa znajduje się głęboko w spojówce powiekowej.
W głębi fałdy spojówki kontynuują w kierunku przednim w kierunku gałki ocznej, tworząc część opuszkową spojówki.
Główny wpływ na dopływ krwi do górnych i dolnych powiek mają wewnętrzne i zewnętrzne tętnice szyjne. Gałęzie tętnicy szyjnej wewnętrznej zaangażowane w odżywianie powiek są zlokalizowane przyśrodkowo od końcowych gałęzi tętnic ocznych (nadoczodołowe, nadskrętne i grzbietowe gałęzie nosa) do tętnicy łzowej w kierunku poprzecznym.
Powieki i spojówka mają bogaty drenaż limfatyczny. Limfa przepływa z większości górnej powieki i bocznej powierzchni dolnej powieki do przedsionkowych węzłów chłonnych.
Przyśrodkowa część górnej powieki i przyśrodkowa część dolnej powieki kieruje odpływ limfatyczny do węzłów podżuchwowych przez specjalne naczynia.
Zmysłowe unerwienie powiek jest związane z końcowymi gałęziami podziałów nerwu trójdzielnego. W górnej powiece gałąź czołowa nerwu trójdzielnego jest skierowana do przodu i znajduje się między obszarem wokół oczu a mięśniem, który unosi górną powiekę.
Na swojej długości nerw jest podzielony na części nadoczodołowe i nadnaturalne. Końcowe gałęzie tych nerwów zapewniają wrażliwość powierzchni powieki i czoła.
Tak więc powieki gałki ocznej mają złożoną strukturę, która uwzględnia skórę, warstwy podskórne, mięśnie, nerwy i naczynia krwionośne.
Zgodnie z przeglądem stulecia i spojówka pokaże wideo:
Zauważyłeś błąd? Wybierz go i naciśnij Ctrl + Enter, aby powiedzieć nam.
http://glaza.online/anatomija/apparat/stroenie-vek-glaza.htmlPowieki, górne i dolne, są płytką tkanki łącznej skóry i mięśni, która chroni gałkę oczną z przodu.
Dzięki migającym ruchom przyczyniają się one do równomiernego rozprowadzenia płynu łzowego po ich powierzchni. Górne i dolne powieki przy kątach przyśrodkowych i bocznych są połączone za pomocą zrostów (comissura palpebralis medialis et lateralis). Około 5 mm przed połączeniem wewnętrzne krawędzie powiek zmieniają kierunek ich przebiegu i tworzą łukowate zgięcie. Przestrzeń, którą opisali, nazywana jest jeziorem łzowym (lacus lacrimalis). Występuje również niewielka różowawa elewacja - łodyga łzowa (caruncula lacrimalis) i przylegający lunatny fałd spojówkowy (plica semilunaris conjunclivae).
Przy otwartych powiekach ich krawędzie ograniczają przestrzeń formy w kształcie migdałów, zwanej szczeliną powiekową (rima palpebrarum). Jego długość pozioma wynosi 30 mm (dla osoby dorosłej), a wysokość w części centralnej wynosi od 10 do 14 mm. W obrębie szpary powiekowej widoczna jest prawie cała rogówka, z wyjątkiem górnego segmentu, a obszary twardówki graniczące z nią są białe. Przy zamkniętych powiekach szczelina oka znika.
Każda powieka składa się z dwóch płytek: zewnętrznej (mięśniowo-skórnej) i wewnętrznej (stępowo-spojówkowej).
Skóra powiek jest delikatna, łatwo gromadzona w fałdach i zaopatrzona w gruczoły łojowe i potowe. Celuloza leżąca pod nią jest pozbawiona tłuszczu i jest bardzo luźna, co przyczynia się do szybkiego rozprzestrzeniania się obrzęku i krwotoku w tym miejscu. Zazwyczaj dwie fałdy oczodołowo-napadowe są wyraźnie widoczne na powierzchni skóry - górnej i dolnej. Z reguły pokrywają się z odpowiednimi krawędziami chrząstki.
Chrząstka powiek (tarsus superior el inferior) ma postać lekko wypukłych poziomych płytek o zaokrąglonych krawędziach, odpowiednio około 20 mm długości, 10–12 i 5–6 mm wysokości oraz 1 mm grubości. Składają się z bardzo gęstej tkanki łącznej. Używając potężnych więzadeł (lig. Palpebrale mediale et laterale), końce chrząstki są połączone z odpowiednimi ścianami orbity. Z kolei orbitalne krawędzie chrząstki są mocno połączone z krawędziami orbity za pomocą tkanki powięziowej (orbitale z przegrodą).
Wydłużone pęcherzykowe gruczoły Meiboma (glandulae tarsales) znajdują się w grubości chrząstki - około 25 w górnej chrząstce i 20 w dolnej. Biegną w równoległych rzędach i otwierają kanały wydalnicze w pobliżu tylnej krawędzi powiek. Gruczoły te wytwarzają wydzielanie lipidów, które tworzy zewnętrzną warstwę prenegatywnego filmu łzowego.
Tylna powierzchnia powiek pokryta jest błoną łączną (spojówką), która ściśle przylega do chrząstki, a na zewnątrz tworzy ruchome łuki - głębszą górną i mniejszą, łatwo dostępną do kontroli przez dolną.
Wolne krawędzie powiek są ograniczone przez grzbiety przednie i tylne (limbi palpebrales anteriores et posteriores), między którymi znajduje się przestrzeń o szerokości około 2 mm. Przednie grzbiety noszą korzenie licznych rzęs (ułożonych w 2–3 rzędy) w mieszkach włosowych, z których otwierają się gruczoły łojowe (Zeiss) i zmodyfikowane poty (Moll). Na grzbietach tylnych dolnych i górnych powiek, w ich środkowej części, znajdują się małe elewacje - brodawki łzowe (papilli lacrimales). Są zanurzone w jeziorze łzowym i wyposażone w dziury (pimctum lacrimale) prowadzące do odpowiednich kanalików łzowych (canaliculi lacrimales).
Ruchliwość powiek zapewnia działanie dwóch antagonistycznych grup mięśni - ich zamykanie i otwieranie. Pierwsza funkcja jest realizowana za pomocą okrągłych mięśni oka (m. Orbicularis oculi), druga - mięśni, które podnoszą górną powiekę (m. Levator palpebrae superioris) i niższego mięśnia stępowego (m. Tarsalis gorszy).
W kolistym mięśniu oka znajdują się 2 części:
Dolna powieka jest ściągnięta przez słabo rozwinięty mięsień oka (t. Tarsalis gorszy) łączący chrząstkę z dolnym łukiem spojówki. Proces powięziowy pochwy mięśnia prostego dolnego jest również wpleciony w ten ostatni.
Powieki są bogato zaopatrzone w naczynia z powodu gałęzi tętnicy ocznej (a. Ophthalmica), która jest częścią układu tętnicy szyjnej wewnętrznej, jak również zespoleń z tętnic twarzowych i szczękowych (aa. Facialis et maxillaris). Dwie ostatnie tętnice należą do zewnętrznej tętnicy szyjnej. Rozgałęziając się, wszystkie te naczynia tworzą łuki tętnicze - dwa w górnej powiece i jedno w dolnej.
Powieki mają również dobrze rozwiniętą sieć limfatyczną, która znajduje się na dwóch poziomach - na przedniej i tylnej powierzchni chrząstki. Jednocześnie naczynia limfatyczne górnej powieki wpadają do przedostatnich węzłów chłonnych, a dolne do podżuchwowych.
Wrażliwe unerwienie skóry twarzy jest wykonywane przez trzy gałęzie nerwu trójdzielnego i gałązki nerwu twarzowego.
Rodzaje szczeliny powiekowej:
Powieki znajdują się poza gałką oczną i przykrywają ją. Jest górna powieka, która jest większa i dolna powieka. Na krawędzi powiek znajdują się rzęsy, które również pomagają wykonać funkcję ochronną. W obecności jakiejkolwiek patologii dochodzi do naruszenia mechanizmów realizacji ochronnej funkcji powiek, w wyniku czego często łączone są inne oftalmopatologie.
W wieku istnieje przednia i tylna twarz, która jest zlokalizowana wzdłuż zamykających się obszarów powiek. Z przodu rzęs. Gdy powieki są zamknięte, tworzy się rozcięcie oka. Ta formacja strukturalna ma charakterystyczne cechy zależne od narodu, to dzięki sekcji oka można ustalić przynależność rasową. Europejczycy zwykle mają rozcięcie oczu w postaci migdałów.
Przez szczelinę do oczu można zobaczyć przód samej gałki ocznej. W kącie nosowym znajduje się jezioro łzowe, w którego centrum znajduje się łodyga łzowa. Tkanka tłuszczowa, gruczoły łojowe biorą udział w jej strukturze. Te ostatnie wytwarzają sekret, który tworzy ochronny film na powierzchni oka.
Zgodnie ze strukturą histologiczną powiek wyróżnia się następujące składniki:
Aby powieki działały i pełniły funkcję ochronną, istnieje układ mięśniowy. Mięsień, który unosi górną powiekę, odpowiada za podniesienie określonej powieki. W celu obniżenia dolnej powieki wystarczająca jest ekspozycja na grawitację. Aby zamknąć powieki, konieczne jest zmniejszenie włókien kolistego mięśnia oka.
Fizjologiczna rola powiek sprowadza się do funkcji ochronnej. Do jego wdrożenia wymaga wdrożenia kilku mechanizmów:
Przy każdej chorobie okolicy powiek ich funkcja ochronna jest osłabiona. W rezultacie powstają warunki, w których rozwój innych chorób oczu występuje szybciej.
Do charakterystycznych objawów patologii powiek należą:
Aby zdiagnozować chorobę powiek, musisz:
W rezultacie możemy jeszcze raz powiedzieć, że powieki są bardzo ważne dla ochrony gałki ocznej przed wpływami zewnętrznymi W celu przeprowadzenia funkcji ochronnej stosuje się różne mechanizmy, które wyjaśniają złożoną strukturę oka. Przy różnych procesach patologicznych z udziałem powiek wzrasta ryzyko rozwoju chorób oczu, ponieważ ich struktury stają się bardziej podatne na uszkodzenia.
Powieki mogą być zaangażowane w różne procesy patologiczne. Wśród nich są bardziej powszechne:
Zamknięte powieki, górna i dolna, są przednią przegrodą gałki ocznej.
Powieka na zewnątrz pokryta jest cienką skórką, pod którą znajduje się warstwa tkanki mięśniowej.
Dzięki pracy mięśni powieki zamykają się i mrugają, w których gałka oczna jest równomiernie nawilżona, a ciała obce uwięzione na powierzchni oka są usuwane.
W głębi wieku istnieje gęsta warstwa tkanki kolagenowej zwana chrząstką stulecia. Chrząstka utrzymuje kształt i siłę struktury powieki.
Gruczoły Meibomian znajdują się w grubości chrząstki, wytwarzając wydzielinę tłuszczu, która poprawia kontakt wzrokowy z tylną powierzchnią powiek i zamyka je razem. Wewnątrz spojówka jest ściśle związana z chrząstką - błoną śluzową, która wytwarza śluz i płyn łzowy, który jest niezbędny do nawilżenia oka i poprawy przesuwania powieki po gałce ocznej.
Powieki mają bardzo bogaty dopływ krwi. Praca mięśni powiek jest kontrolowana przez nerwy twarzowe i okulomotoryczne.
Krawędzie górnych i dolnych powiek tworzą rozcięcie oczu, w rogach których górne i dolne powieki są połączone za pomocą więzadeł. Wiązki mocno mocują krawędzie i chrząstki powiek do ścian orbity.
Wolne krawędzie powiek pasują do siebie. Na krawędzi powieki znajdują się dwie krawędzie: przednia i tylna, a także obszar między żebrami, tak zwana przestrzeń międzyargumentowa. Przednia krawędź jest zaokrąglona, jest na niej około 100 rzęs, w cebulkach, których kanały gruczołów łojowych się otwierają, a między rzęsami - pot.
Przestrzeń międzyargumentowa zawiera kanały wydalnicze gruczołów meibomijnych, wytwarzając wydzielanie tłuszczu, smarując krawędzie powiek, zapewniając tym samym ich szczelne zamknięcie i ślizganie się wzdłuż powierzchni oka, a także prawidłowy wypływ łez.
W wewnętrznym rogu każdej powieki w przestrzeni międzyargumentowej znajduje się brodawka łzowa, na szczycie której znajduje się punkt łzowy, przez który normalnie płynie łza. Tylny brzeg powieki jest ostry, zapewniając ścisły kontakt powieki z powierzchnią oka.
Powieka składa się z dwóch płytek: zewnętrznego mięśnia skórnego i wewnętrznego, składającego się z chrząstki i spojówki.
Pierwsza grupa obejmuje kolisty mięsień powiek, składający się z części powiekowej, oczodołowej i łzowej. Część powiekowa zapewnia mruganie i łatwe zamykanie powiek, a działanie razem z orbitalem powoduje ścisłe ściskanie. Łzowa część okrągłego mięśnia ze swymi włóknami otacza pęcherzyk łzowy, przyczyniając się do odpływu łez. Oddzielnie, między korzeniami rzęs a przewodami wydalniczymi gruczołów Meiboma, znajduje się mięsień rzęskowy, którego skurcz wydziela ich tajemnicę.
Druga grupa obejmuje mięsień unoszący górną powiekę, który ma włókna kontrolowane przez wegetatywny układ nerwowy. Mocowanie mięśnia trzema wiązkami do spojówki, chrząstki i skóry powieki zapewnia jednoczesne podniesienie całej powieki podczas jej skracania. W dolnej powiece taki mięsień jest nieobecny. W rzeczywistości chrząstka stulecia nie jest taka, ale jest gęstą płytką tkanki kolagenowej, ale nazwa jest wciąż wzmocniona.
Spojówka jest cienką tkanką śluzową, która przykrywa tył powiek, tworzy łuki, a następnie zakrywa gałkę oczną, docierając do rąbka. Spojówka zawiera dużą liczbę gruczołów, które wytwarzają wydzieliny śluzowe i łzy, zapewniając stabilność ochronnego filmu łzowego, a tym samym stałe zwilżanie gałki ocznej.
Powieki mają bardzo bogaty dopływ krwi ze względu na gałęzie, zarówno tętnice szyjne zewnętrzne, jak i wewnętrzne. Odpływ żylny jest również podawany w dwóch kierunkach: do oczodołu i żył twarzy. Nerwy okulomotoryczne, twarzowe i trójdzielne biorą udział w regulacji nerwowej powiek.
Najczęstszymi objawami są zaczerwienienie i obrzęk w objawach alergicznych, świąd i zmiany zapalne skóry powiek w zakaźnym zapaleniu powiek, miejscowe stwardnienie, obrzęk i / lub bolesność obrzeża powieki w zapaleniu gruczołów łojowych (jęczmień) lub w stanie zapalnym i upośledzenie drożności przewodów wydalniczych gruczołów mejboa częściej niż górne wiek (Chalazion).
Jeśli pozycja powiek ulegnie zmianie, możliwe jest, że nie występuje przewężenie z powodu zaburzeń nerwowych po doznaniu zaburzeń krążenia mózgowego, oparzeń i innych obrażeń twarzy.
Powieka, często dolna, może znajdować się w pozycji odwróconej, odsłaniając błonę śluzową i gałkę oczną (wywrócenie). Jednocześnie szczelina oczna nie zamyka się prawidłowo, co powoduje, że spojówka gałki ocznej, a nawet rogówka wysycha. Jednocześnie można zaobserwować ciągłe rozdarcie.
Przy odwróceniu dolnej powieki szczelina oczna również nie jest całkowicie zamknięta. W tym stanie rzęsy skierowane do wewnątrz stale podrażniają spojówkę gałki ocznej i rogówki, prowadząc również do łzawienia.
Zmiana kształtu i / lub położenia powiek, ich asymetria może być objawem głębszego procesu w orbicie oka.
Kontrola powiek gołym okiem, a następnie pod biomikroskopem, pozwala określić ich kształt i pozycję, stopień zamknięcia, stan rogówki oka, spojówki powieki i gałki ocznej oraz stopień suchości.
Leczenie zapalenia powiek to wyznaczenie odpowiedniej terapii przeciwbakteryjnej, przeciwzapalnej lub antyalergicznej.
Chalazion z częstymi zaostrzeniami jest wskazany do chirurgicznej akcyzy. Należy jednak pamiętać, że na powiekach jest wiele gruczołów meiboan, a każdy z nich może rozpalić się w pewnych predysponujących warunkach.
Przy wywinięciu i skręceniu powiek pokazano chirurgiczną korektę ich pozycji, zwłaszcza gdy szczelina powieki jest odłączona, dystroficzne zmiany spojówki i rogówki oraz ciągłe łzawienie.
http://www.vseozrenii.ru/stroenie-glaza/veki-glaza/Powieki to ruchome fałdy skóry wokół oczu. Zamknięte powieki to przednia przegroda ochronna gałki ocznej. Każda powieka pokryta jest cienką skórką, pod którą znajduje się warstwa tkanki mięśniowej.
Dzięki pracy mięśni wykonuje się zamknięcie powieki - mruganie, w którym zachodzi równomierne nawilżenie oczu i usunięcie uwięzionych ciał obcych. Pod tkanką mięśniową powieki znajduje się gęsty fragment tkanki kolagenowej - chrząstka powieki, która utrzymuje kształt i zapewnia siłę struktury powiek. Chrząstka obejmuje gruczoły meibomijne, które wytwarzają specyficzne wydzielanie tłuszczu, które poprawia kontakt oka i grzbietu powiek, zamykając powieki razem. Od wewnątrz chrząstka jest ściśle połączona ze spojówką - błoną śluzową, która wytwarza mucynę z płynem łzowym, która jest niezbędna do nawilżenia oka i zapewnienia poślizgu fałd powiek nad oczodołem. Powieki mają bogatą sieć dopływu krwi. Praca powiek jest kontrolowana przez nerwy twarzowe i okulomotoryczne.
Krawędzie górnych i dolnych powiek tworzą szczelinę dla oczu, w każdym rogu którego powieki są połączone przez pewne więzadła. Te więzadła mocno mocują i chrząstkę powiek bezpośrednio do ścian orbity.
Brzegi powiek po zamknięciu pasują do siebie. Krawędź stulecia składa się z dwóch krawędzi: przedniej i tylnej, a ponadto obejmuje przestrzeń międzyżebrową, zwaną intermarginalną. Przednia krawędź powieki jest zaokrąglona i jest na niej około 100 rzęs, w których cebulkach rozciągają się przewody gruczołów łojowych, między rzęsami jest pot. Z kolei przestrzeń międzyparginalna obejmuje kanały wydalnicze gruczołów meibomijskich. Gruczoły te wytwarzają wydzielinę tłuszczu, która zapewnia smarowanie krawędzi powiek, dzięki czemu powieki mogą się szczelnie zamknąć i przesuwać wzdłuż powierzchni oka, a także zapewnia prawidłowy wypływ łez. W wewnętrznym narożniku przestrzeni międzyargumentowej każdego stulecia występuje brodawka łzowa, której wierzchołkiem jest punkt łzowy, przez który normalnie powinna płynąć łza. Przy tylnej krawędzi powieki nacięcie jest ostre, co zapewnia bliski kontakt z powierzchnią oka.
Powieka składa się z dwóch płytek: skóry i mięśni zewnętrznej, jak również wewnętrznej, która obejmuje chrząstkę i spojówkę.
Skóra na powiekach jest bardzo cienka i delikatna, ma słabe połączenie z leżącymi poniżej tkankami. To wyjaśnia łatwość, z jaką obrzęk powiek, krwotoki i rozedma podskórna występują w niektórych chorobach lub urazach.
Stulecia zlokalizowały dużą liczbę mięśni, które zapewniają ich mobilność. Mięśnie te są zwykle podzielone na dwie grupy: pierwsza grupa zapewnia zamknięcie szczeliny oka, druga otwiera.
Pierwsza grupa obejmuje okrągły mięsień oka, który składa się z trzech części: powiekowej, oczodołowej i łzowej.
Druga grupa ma mięsień odpowiedzialny za podnoszenie górnej powieki, która zawiera włókna kontrolowane przez autonomiczny układ nerwowy. Przymocowanie mięśnia przez trzy wiązki do spojówki spojówki, chrząstki i skóry umożliwia jednoczesne uniesienie całej powieki, jednocześnie ją skracając. Dolna powieka nie ma takich mięśni. W rzeczywistości chrząstka stulecia jako taka nie stanowi gęstej płytki tkanki kolagenowej, dla której ta nazwa została po prostu zablokowana.
Spojówka powieki nazywana jest cienką tkanką śluzową, która całkowicie pokrywa tył powiek, tworząc łuki, które dodatkowo pokrywają gałkę oczną i docierają do rąbka. Spojówka zawiera dużą liczbę gruczołów, które wytwarzają wydzieliny śluzowe, a także płyn łzowy, który zapewnia stabilność filmu łzowego i ciągłe zwilżanie gałki ocznej.
Dopływ krwi do powiek jest reprezentowany przez bogatą sieć naczyń z udziałem gałęzi zewnętrznych i wewnętrznych tętnic szyjnych. Wypływ żylny jest również zapewniony w dwóch kierunkach: jeden do oczodołu, drugi do żył twarzy. W unerwieniu powieki zajmowały nerwy okulomotoryczne, twarzy i nerwu trójdzielnego.
Szczególnie częste objawy:
Jeśli zmienisz położenie powiek spowodowane zaburzeniami nerwowymi po zaburzeniach krążenia mózgowego, oparzeniach lub urazach twarzy, powieki mogą się nie zamknąć. Powieka, zwykle niższa, może znajdować się w pozycji odwróconej, z odsłoniętą błoną śluzową, a także gałką oczną. Warunek ten nazywany jest inwersją stulecia. Jednocześnie niemożliwe jest zamknięcie szczeliny powiekowej, co prowadzi do wysuszenia spojówki gałki ocznej, a nawet rogówki, czasami występuje ciągłe łzawienie. Inwersja stulecia charakteryzuje się również niemożliwością całkowitego zamknięcia rozciętych oczu. Dzięki niemu rzęsy są skierowane do wewnątrz iw rezultacie stale podrażniają spojówkę, powodując również łzawienie. Zmiany w pozycji lub kształcie powiek, ich asymetria są często objawami głębokich procesów patologicznych w orbicie oka.
Badanie wzrokowe powiek i biomikroskopii pozwala określić poprawność ich pozycji i kształtu, stopień zamknięcia, stan spojówki powieki, rogówki oka i gałki ocznej. Określ stopień suchości.
Leczenie zapalenia powiek z charakterystycznym zapaleniem powiek, jest powołaniem terapii przeciwbakteryjnej lub przeciwalergicznej.
Chalazion, szczególnie z tendencją do częstego zapalenia, jest pokazany wycięty chirurgicznie. Należy jednak pamiętać, że istnieje wiele gruczołów Meiboma, a każdy z nich jest zdolny do zapalenia w predysponowanych warunkach.
Inwersja i odwrócenie powiek są leczone wyłącznie za pomocą środków chirurgicznych, zwłaszcza jeśli rozcięcie oczu jest odłączone, zmiany dystroficzne spojówki lub rogówki, nieustanne łzawienie.
http://mgkl.ru/patient/stroenie-glaza/veki-glazaSłowo kiedykolwiek w angielskich literach (transliteracja) - veki
Słowo zawsze składa się z 4 liter: in e i k
Powieki (palpebrae) - narządy, które służą do ochrony oczu. W rozwoju embrionalnym człowieka powstają w zarodku w postaci dwóch fałdów skórnych: jednej górnej, powyżej oka, drugiej dolnej, poniżej.
Encyklopedyczny słownik FA Brockhaus i I.A. Efron. - 1890-1907
Powieki i powieki (palpebrae) narządy pomocnicze oka, mające postać półokrągłych płatów, które zamykają przednią część gałki ocznej podczas zamykania. Chronią odsłoniętą powierzchnię oka przed niekorzystnym wpływem środowiska i przyczyniają się do...
WIEKI - dwa ruchome fałdy skórno-mięśniowe, zamykające gałkę oczną podczas zamykania. V. chroni otwartą powierzchnię oka przed niekorzystnym wpływem środowiska i przyczynia się do równomiernego zwilżenia jego powierzchni płynem łzowym.
Krótka encyklopedia medyczna. - M., 1989
XVII (XVII) wiek trwał od 1601 do 1700 według kalendarza gregoriańskiego. Rewolucja holenderska (1568–1648). Złoty wiek Holandii, zakończenie złotego wieku Hiszpanii. Wypędzenie Moriscosa (1609–1614). Czas kłopotów (1598–1613).
Wiek zbuntowany - tak zwani współcześni XVII wieku. w historii Rosji - czas różnych ruchów ludowych: dwie wojny chłopskie (I. Bolotnikov i S. Razin), bunt soli w 1648 roku, powstania miejskie 1648-1650, rewolta miedziana 1662 w Moskwie...
Warunki i pojęcia dotyczące historii wieków VI-XVII Rosji
Wiek znany w Vost. i grecki mitologia (ale po raz pierwszy świadkiem tylko Hezjoda) periodyzacja historii ludzkości. Z reguły istniały cztery V. Każdy z nich symbolicznie odpowiadał kandydatowi do prawa. metal...
Wiek. Znany w vost. i grecki mit. (ale będzie świadkiem. Po raz pierwszy tylko Hezjoda) periodyzacja historii ludzkości. Z reguły liczby cztery V., z których każdy jest symboliczny. zgodnie z c.-l. metal (złoto, srebro, brąz, żelazo).
Wiek Peryklesa to okres największego rozkwitu kultury demokratycznych Aten, który przypada na V wiek pne. e. czas aktywnej działalności męża stanu Aten Peryklesa, który zainicjował budowę Partenonu, Propylei, Odeonu i Akropolu.
Wiek Peryklesa to okres największego wzrostu kultury demokratycznych Aten, który przypada na V wiek pne, podczas energicznej działalności męża stanu Ateny Peryklesa, który zapoczątkował budowę Partenonu, Propylei, Odeonu i Akropolu.
Epoka żelaza jest epoką w prymitywnej i wczesnej historii ludzkości, charakteryzującej się rozprzestrzenianiem metalurgii żelaza i wytwarzaniem żelaznych narzędzi.
WIEK ŻELAZA - epoka w prymitywnej i wczesnej historii ludzkości, charakteryzująca się rozprzestrzenianiem hutnictwa żelaza i produkcji żelaza. pistolety.
Radziecka encyklopedia historyczna. - 1973-1982
Epoka żelaza, epoka w prymitywnej i wczesnej historii ludzkości, charakteryzująca się rozprzestrzenianiem metalurgii żelaza i wytwarzaniem żelaznych narzędzi.
Złoty Wiek - według idei starożytnych, okres, w którym ludzie prowadzili szczęśliwe życie - bez niezgody, wojny i ciężkiej pracy. Legenda narodziła się w Hellas w okresie formowania się społeczeństwa klasowego, kiedy życie części zgromadzenia pogorszyło się...
Antyczny świat. Odniesienie do słownika
ZŁOTY WIEK ZŁOTY WIEK Mitologiczny pogląd, który istniał w starożytnym świecie na temat szczęśliwego i beztroskiego stanu prymitywnej ludzkości. Ta prezentacja jest najwyraźniej wyrażona w wierszu „Dzieła i dni” Hezjoda oraz w Metamorfozach Owidiusza.
Złoty wiek. Mit reprezentacja, która istniała w Antic. świat, o szczęśliwym i beztroskim stanie prymitywności. ludzkości. Jest to najlepiej widoczne. wyrażone w wierszu „Dzieła i dni” Hezjoda i w Metamorfozach Owidiusza.
Epoka kamienia jest najstarszym okresem kulturowym i historycznym w rozwoju ludzkości, kiedy główne narzędzia i broń były wykonane głównie z kamienia, ale używano także drewna i kości.
Epoka kamienia jest epoką lub stadium prymitywnej kultury, charakteryzującej się nieznajomością metali i użyciem narzędzi lub narzędzi wykonanych z kamienia lub drewna, kości i rogu.
Encyklopedyczny słownik FA Brockhaus i I.A. Efron. - 1890-1907
Epoka kamienia, okres kulturowy i historyczny w rozwoju ludzkości, kiedy główne narzędzia i broń były wykonane głównie z obróbki kamienia i metalu, nadal nie było, drewno i kości były również używane...
Wiek miedzi, epoka miedzi i kamienia, chalcolith (z greckiego. Χαλκός - miedź + λίθος - kamień), Eneolit (z łaciny. Aeneus - miedź + grek. Λίθο - kamień) - epoka rozwoju człowieka, okres przejściowy od neolitu (epoka kamienia ) do epoki brązu.
Wiek miedzi (epoka miedzi), technolog sceny, rozwój między wprowadzeniem miedzi w użyciu a początkiem produkcji brązu (epoka brązu). Ponieważ miedź początkowo była bardzo mała...
Oxford Illustrated Encyclopedia World History
Wiek miedzi jest okresem przejściowym od epoki kamienia do epoki brązu w wieku 4–3 tys. Pne. W tym okresie: - przeważają narzędzia wykonane z kamienia, ale już pojawiają się narzędzia miedziane; - Główne zajęcia ludności to: hodowla motyki...
Powieki, wiek, jednostki na zawsze
Słownik pisowni. - 2004
Słownik ortograficzny Morpheme. - 2002
Srebrny wiek poezji rosyjskiej
SREBRNY WIEK - 1) termin, który zgodnie z dominującą rosyjską krytyką XX wieku. tradycje wyznaczają sztukę (głównie literaturę) Rosji na przełomie XIX i XX wieku. lub na początku XX wieku, 2) okres w literaturze rzymskiej od 18 do 133 roku ne
„Silver Age” - okres w historii kultury rosyjskiej od lat 90. XIX wieku. na początku Lata dwudzieste Tradycyjnie uważano, że poeta i krytyk literacki rosyjskiej emigracji N. jako pierwszy użył wyrażenia „srebrna epoka”.
Literatura i język / wyd. P.A. Nikołajew. - (Modern Illustrated Encyclopedia)
Srebrna Era to symboliczna nazwa okresu w historii poezji rosyjskiej, sięgającego początków XX wieku i analogicznie do Złotego Wieku (pierwsza trzecia XIX wieku). Autorstwo tego terminu głosiło filozofa Mikołaja Bierdiajewa.
Średniowiecze (średniowiecze) to okres historyczny po starożytności i poprzedzający nowy czas. Rosyjskie i zachodnie badania średniowieczne uważały początek średniowiecza za upadek zachodniego Cesarstwa Rzymskiego pod koniec V wieku.
Średniowiecze (łac. Medium aevum, fr. Le moyen âge, niemiecki Mittelalter, angielski wiek średni itd.) - nazwa tysiąclecia, które upłynęło od upadku zachodniego Cesarstwa Rzymskiego (476 po R. X.) przed odkrycia Ameryki (1492).
Encyklopedyczny słownik FA Brockhaus i I.A. Efron. - 1890-1907
ŚREDNIE WIEKI - średniowiecze (łac. Medium aevum) - okres historii świata, śledzący historię starożytnego świata i poprzedzający nową historię. Koncepcja C. in. został wprowadzony w 15-16 wieku. ital humaniści renesansu...
Radziecka encyklopedia historyczna. - 1973-1982
Ale wartość katastralna nie jest ustalana na zawsze, może się zmienić.
W tym przypadku powieki powinny być zamknięte, aby nie uszkodzić błony śluzowej oczu.
Wystarczy namoczyć bawełniane waciki w liściach herbaty i umieścić je na kilka minut na powiekach.
Ale faceci nie będą musieli wyciągać kieszeni przy wejściu do klasy, ale powieki.
Ponadto oczy muszą być absolutnie nieruchome, dlatego w Filinie powieki są stale zamknięte.
http://wordhelp.ru/word/%D0%B2%D0%B5%D0%BA%D0%B8