Ta strona jest poświęcona klasycznej homeopatii, która od ponad dwustu lat zaskakuje ludzi wynikami leczenia. Stworzenie go spowodowało wzrost liczby młodych ludzi z bardzo poważnymi chorobami. Wszystkie z nich były uważnie obserwowane w poliklinikach i przestrzegały wszystkich zaleceń lekarskich, ale nie otrzymały pożądanego powrotu do zdrowia, a wiele osób znajdowało się na granicy operacji.
Krajowa medycyna alopatyczna została „źle oceniona”, a nie przez homeopatię, ale większością głosów w Izbie Publicznej Federacji Rosyjskiej za to, że „system opieki zdrowotnej nie spełnia potrzeb kraju”, a „wskaźniki w medycynie domowej nie ulegają poprawie”.
Powodem tego opłakanego stanu medycyny jest brak prawdziwej teorii wyjaśniającej istotę chorób, ich pochodzenie i ewolucję. Allopaci nie znają istoty tego, co dzieje się w człowieku, dla nich pacjent jest „pudełkiem Pandory”. Nieznajomość prawdy prowadzi do tego, że chory organ zostaje uznany za winnego: macica z węzłami włóknistymi, nosogardziel z migdałkami, polipy, torbiele, wrzody w różnych narządach są uważane za źródło wszystkich dolegliwości. Chociaż wszystkie te i inne bolesne formacje są konsekwencją, a nie przyczyną choroby podstawowej, jest to próba samego organizmu do wyeliminowania choroby lub zlokalizowania jej, a nie do umożliwienia jej rozprzestrzenienia.
Ale ofiara jest uznawana za winowajcę, stąd leczenie: chory narząd jest tłumiony za pomocą leków lub usuwany przez chirurgię, a przyczyna choroby pozostaje i kontynuuje atak w postaci nowych, poważniejszych stanów.
W przeciwieństwie do tego, homeopatia klasyczna twierdzi, że podstawą wszystkich bolesnych stanów jest pewnego rodzaju skażenie genotypu (miazma), które osoba otrzymuje poprzez dziedziczenie lub zyski w swoim życiu. Jest kilka miazmów, a każdy z nich daje dobrze zdefiniowaną grupę chorób lub raczej różne stany jednej choroby miazmatycznej. W przypadku braku odpowiedniego leczenia homeopatycznego te bolesne warunki wzrosną, zastępując się nawzajem od prostych do złożonych. Homeopatia twierdzi, że są to wszystkie ogniska kompensacyjne, których celem jest ograniczenie rozprzestrzeniania się podstawowej choroby miazmatycznej. Jest to „mała ofiara” na rzecz zachowania życia w ogóle.
Po usunięciu tych ognisk choroba rozpada się w całym ciele, a osoba zamienia się w ruiny, które nie nadają się do zamieszkania. Dlatego im „lepiej” leczą się w alopatii, tym więcej pacjentów pojawia się w homeopatii. Homeopatia udowodniła, że każda miazma tworzy tak silny związek z siłą życiową osoby, że tylko leki homeopatyczne przepisywane ściśle zgodnie z koncepcją klasycznej homeopatii mogą ją zniszczyć. Bez homeopatii osoba jest skazana na zagładę, a państwo jako całość. Niezadowalająca ocena jest tego wyraźnym potwierdzeniem.
Homeopatia dała światu nie tylko kompleksową koncepcję choroby, ale także bogatą bazę farmaceutyczną, określając główną rzecz: z czego człowiek jest zbudowany - i tak jest traktowany! W praktyce pokazała realną możliwość wyleczenia najpoważniejszych chorób. Cały świat mineralny, organiczny i roślinny jest jednocześnie materiałem budowlanym i leczniczym. Tylko leki homeopatyczne są obdarzone dynamiczną siłą i masą (do nieprawdopodobieństwa) - to wszystko. Wszystko genialne jest bardzo proste! I nie ma potrzeby syntetyzowania nowego, obcego do żywego organizmu, leków, które pogarszają istniejące i generują nowe choroby. Konieczne jest wprowadzenie nauki o miazmatyce do programu uniwersytetów medycznych i uczynienie doświadczenia homeopatii klasycznej wspólną wiedzą na temat całej medycyny domowej. Uzbrojeni w nosody (leki), jak magiczna różdżka, każdy lekarz będzie w stanie wyeliminować najcięższą dziedziczność.
Praca klasycznego homeopaty to sztuka wysoka, urzekająca pozorną prostotą. Ale, jak w każdej sztuce, mogą być wspaniałe rezultaty i mogą wystąpić niepowodzenia. Ta strona jest przeznaczona dla tych, którzy najpierw słyszą słowo „homeopatia” lub stają przed porażkami poprzedniego leczenia homeopatycznego, a także dla tych, których wiedza na temat homeopatii jest przyćmiona przez czyjeś złudzenie lub celowe oszczerstwa.
Homeopatia traktuje człowieka w jedności jego ducha i ciała.
http://www.gomeopat-olga.ru/geli.htmValery Nikolaevich - badacz z Instytutu Moskiewskiego opowiedział mi kiedyś niesamowitą historię swojego uzdrowienia. Miał atak serca w wieku 62 lat. Shunt zagrożony. Operacja, jak wszyscy wiedzą, jest trudna, ryzykowna i kosztowna.
Przytłoczony niepokojem Valery Nikolayevich - nie mógł już mówić o niczym innym - podzielił się swoimi uczuciami ze swoim kolegą z instytutu, profesorem I.A. Yamskov. I weź to i ofiaruj mu: „Jutro nie jesteś pod nożem, prawda? Napij się tej wody, zanim podejmiesz decyzję. ” Yamkov to wysokiej klasy profesjonalny chemik, a nie tylko licznik z reklamy w gazecie. Walery Nikołajewicz wypróbował swoją „wodę”. Po miesiącu przywrócono pracę mięśnia sercowego i nie było mowy o przetaczaniu.
Co to za cudowny lek Valery Nikolayevich? Postanowiłem zapoznać się z jego autorami i udałem się na ulicę Vavilova, gdzie dwa instytuty moskiewskie znajdują się naprzeciwko siebie
biologia rozwojowa im. N. Koltsova w domu numer 26 i związki organoelementów do nich. A.N. Nesmeyanova w domu numer 28. W pierwszym z nich jest doktor nauk biologicznych, starszy badacz w laboratorium różnicowania komórek, Victoria Petrovna YAMSKOVA, w drugiej lekarz nauk chemicznych i kierownik laboratorium fizjologicznie aktywnych biopolimerów Igor Alexandrovich YaMSKOV. Korespondent „HLS” Julii Kirillowej był w centrum rozwoju środków farmakologicznych nowej generacji.
Względna stałość środowiska wewnętrznego - homeostaza w organizmie człowieka jest wspierana przez białka środowiska międzykomórkowego. Białka te są w stanie przywrócić aktywność komórek dotkniętych uszkodzeniem lub chorobą, działając jako wyzwalacz i powodując kaskadę zdarzeń biologicznych, które normalizują sytuację.
Białka działają jako regulator biologiczny, spowalniający patologiczne lub przyspieszające procesy regeneracyjne w tkankach i narządach, porządkując wszystkie systemy - odporny, nerwowy i hormonalny. A w przypadku osiągnięcia wyniku zawiesić aktywność.
Udało nam się ustalić, że białka te nie posiadają specyficzności gatunkowej, to znaczy są takie same dla ludzi i innych ssaków. Są niezwykle aktywne nawet w ultraniskim stężeniu i nie boją się ekstremalnych warunków, wytrzymujących wysokie i niskie temperatury, różne efekty chemiczne. Dzięki takim właściwościom opracowano różne preparaty na podstawie trzech tuzinów zidentyfikowanych białek. Pierwszy z nich, Angelon, otworzył Viktoriya Petrovna już w 1974 r., Izolując nieznaną glikoproteinę z surowicy krwi byka, czyli białka zawierającego węglowodany.
Prowadząc eksperymenty na szczurach, zauważyliśmy, że grupa, która otrzymała tę substancję razem z 10% alkoholem, różniła się od pozostałych czterech grup dużą wielkością, gęstymi włosami, aktywnością seksualną. Eksperymenty te pozwoliły ustalić, że w przypadku stosowania adhelonu degradacja narządów wewnętrznych spowodowana zatruciem alkoholowym nie występuje.
Opracowaliśmy nawet specjalny dodatek do wódki, który chroni organizm przed szkodliwymi substancjami. Eksperymentalna partia trzech odmian wódki została wyprodukowana w jednej fabryce. Jakoś dyrektor tej firmy wezwał pomoc. Jego ojciec był na drodze asfaltowej układarki i dostał w twarz gorącą masę bitumu. Sześć godzin po zastosowaniu gelona udało mu się otworzyć oczy, opuchlizna stopniowo opadła, a skutki oparzenia ustąpiły. Na czysto krajowym przykładzie przekonaliśmy się o skuteczności żelu żelowego do odbudowy uszkodzonej skóry, stosowanej w leczeniu oparzeń, odleżyn i zapobieganiu ich powstawaniu. A co najważniejsze żel żelowy, jak się okazało, ma działanie stymulujące po uszkodzeniu radiacyjnym, na przykład u pacjentów z rakiem po radioterapii.
W 1991 roku Igor Aleksandrowicz miał wypadek samochodowy. Złamanie obu nóg w Szpitalu Pierwszego Miasta. Operacja w znieczuleniu ogólnym trwała 2,5 godziny. Stalowy kołek, wszczepiony w jedną z nóg, zaczepiony, pozostał do teraz. A złamanie drugiej nogi w ogóle się nie zamknęło, kości nie rosły razem.
Tymczasem na długo przed tym wydarzeniem Yamskov przeprowadził eksperymenty z żabami bez łap. Dodając żelona do akwarium z żabami, ich łapy poddano regeneracji, a nawet planowano przywrócenie błon.
I. A. Yamskov wypróbował adhelona na sobie. Po 22 strzałach z zastrzykiem adgelon rozwinął potężny kalus w miejscu urazu. Demonstrując promieniowanie rentgenowskie na konferencji naukowej przed i po zastosowaniu leku, były pacjent szpitala przekonał kolegów o perspektywach stosowania nowego leku. A potem wybuchła pierestrojka, załamała się wspólna praca naukowa ze szpitalem.
Ale ich właściwości w regeneracji tkanki kostnej nie zostały utracone przez adhelon. Białko to zapewniało dobrą tolerancję zębów podczas protetyki, pomagało w walce z chorobami przyzębia. I ilu ludzi może pomóc w złamaniach kończyn, szyjki kości udowej, patologii stawów związanych z naruszeniem struktury i funkcji tkanki chrzęstnej!
Według badań biomedycznych i klinicznych przeprowadzonych w dziale sportu i urazów baletowych CITO im. N.N. Priorov, jego stosowanie jest wskazane w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów.
Yamskov musiał przejść serię porażek w walce o wprowadzenie swoich narkotyków. Do tej pory udało im się to zrobić w odniesieniu do adgelon - kropli do oczu, które są z powodzeniem stosowane w praktyce klinicznej od kilkunastu lat bez wykrycia jakichkolwiek działań niepożądanych.
Krople te przyczyniają się do gojenia rogówki po urazie lub oparzeniu, powodując powstanie delikatnej blizny, są wykorzystywane do przeszczepu rogówki, leczenia zapalenia rogówki (choroby wirusowe rogówki) i niektórych zapalenia spojówek.
Ale Yamskovowie poszli dalej w swoim rozwoju i stworzyli nowy lek „Setalon” oparty na glikoproteinie z siatkówki byka. Setalon okazał się najlepszym sposobem na odzyskanie zdrowia po odwarstwieniu siatkówki, powikłaniach operacji, leczeniu krótkowzroczności (krótkowzroczność). Zaostrzył wzrok 3-5 razy, jak pokazują badania kliniczne. Miliony ludzi z krótkowzrocznością zostaną oszczędzeni z tej choroby za pomocą 1-2 kropli dziennie! Ilu pracowników może na przykład pozbyć się zmęczenia i zmęczenia oczu w pracy z komputerem.
Zgodnie z jego właściwościami farmakologicznymi, setalon nie ma analogów w praktyce okulistyki światowej, a testy biomedyczne potwierdziły jego bezpieczeństwo.
Jednak pomimo faktu, że Setalon - krople do oczu były z powodzeniem stosowane przez kilka lat w IRTC „Eye Microsurgery”, spotkał się z ostrożnością w komitecie farmaceutycznym Ministerstwa Zdrowia Federacji Rosyjskiej. Nie mogli zrozumieć mechanizmu działania kropli przy braku jakichkolwiek specjalnych kanałów, które przewodzą ciecz. Jak „zdrowie publiczne” wyjaśnia, powiedzmy, wpływ na mózg leków z zastrzykami w dupę, jest nieznany. Ponadto trudno jest wejść na rynek narkotykowy za granicą, zamiast oferować 800–1500 USD na operację chirurgii laserowej, która obfituje w komplikacje, z lekiem o zwykłej kropli w wysokości stu lub dwóch rubli.
Dobrze, że Yamsk się nie poddają. Teraz udało im się stworzyć lek, który hamuje początkowy etap rozwoju zaćmy, i stworzyli pygelon, lekarstwo na retinopatię (dystrofię siatkówki) i rozwój ciężkich patologii siatkówki, które prowadzą do ślepoty. „Dziękuję, widziałem twarz mojego syna po raz pierwszy”, głos kobiety, którą Yamskov przedstawił z bąbelkami Pygelona, zadzwonił z radości w słuchawce. Ten pacjent ma szczęście. Kup coś gołębia nigdzie.
I tutaj dochodzimy do najważniejszego aspektu sprawy: produkcji i kosztów leków nowej generacji.
Do produkcji leków farmakologicznych Yamskov nie wymaga żadnych trudnych warunków. Używają materiału z rzeźni. Aby „uzyskać” niezbędne glikoproteiny mikrośrodowiska komórkowego, nie potrzebujemy specjalnej technologii. W tym celu wystarczą 3-4 osoby i podstawowe umiejętności pracy laboratoryjnej. Powstała substancja ma unikalną cechę zapewniającą efekty terapeutyczne w ultra niskich stężeniach. Dlatego załóżmy, że wydobywając 1 miligram białka z 10 litrów surowicy, są w stanie wytworzyć lek dla setek milionów (!) Pacjentów. Tak więc koszty dotyczą głównie opakowań, a nawet czystej wody. Woda jest niezbędnym składnikiem leku, ale woda z kranu nie nadaje się do jej produkcji, jest tylko gotowana.
Dostępność surowców, prostota i niski koszt produkcji, bezpieczeństwo użytkowania bez skutków ubocznych - to cechy magicznych kul. A perspektywy tego panaceum, jak uważają naukowcy z Yamskova, są niewyczerpane. Nadal działają i otwierają wszystkie nowe możliwości leczenia białek.
Obserwacje kliniczne wskazują na skuteczność białek w leczeniu stwardnienia rozsianego, choroby Alzheimera i chorób neurologicznych. Eksperymenty z timolonem, pochodzące z grasicy ssaków, dowodzą jego skuteczności w zaburzeniach odporności. Gepalon, wyizolowany z wątroby ssaków, zapobiega rozwojowi marskości wątroby i pomaga w wirusowym zapaleniu wątroby. Pulmolon, stworzony na bazie zwierzęcej tkanki płucnej, sprawdził się w zapaleniu oskrzeli i zapobiega zapaleniu płuc.
W gastroenterologii (wrzody, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie żołądka i dwunastnicy), w proktologii, w ginekologii w przypadku erozji szyjki macicy, w leczeniu ran i szczelin, w hemoroidach, cukrzycy, w II stopniu - w różnych obszarach preferowana jest nowa generacja leków niż syntetyczna.
A najnowsze osiągnięcia naukowców są związane z badaniem białek pochodzenia roślinnego. Nikt nie wiedział, że ziołowe receptury opierają się głównie na silnych zdolnościach regulacyjnych tych białek. A ich właściwości są podobne do poprzednich przedmiotów pochodzenia zwierzęcego. Tak więc, przed nami nowe, oryginalne narzędzia, które mogą poprawić jakość życia wszystkich Rosjan.
„HLS”: przykazanie lekarza „nie krzywdź” dziś często zamienia się w modlitwę pacjenta, ponieważ terapia lekowa stała się totalitarnym charakterem. Narkotyki coraz częściej stają się przeciwieństwem, gdy ktoś jest leczony, a drugi jest z pewnością kaleką. Nie ma przykładów tego. Większość leków farmaceutycznych nie jest wystarczająco selektywna, pokonuje cel, często ma efekt uboczny.
Nic dziwnego, że naukowcy z całego świata zaczęli szukać leków, które różnią się skutecznością i bezpieczeństwem od tradycyjnych. A teraz jest nadzieja na narodziny funduszy, pozbawionych wad poprzednich pokoleń leczniczych. Naukowcom udało się wyekstrahować substancje związane ze środowiskiem wewnętrznym organizmów żywych.
Okazało się, że te endogenne „trofea”, pomimo wyjątkowo niskiej koncentracji, mają zdolności regulacyjne swoich przodków. Oznacza to, że (w tym białka mikrośrodowiska komórkowego) działają jako bioregulatory podziału, migracji i przeżycia komórek. Z drugiej strony, substancje ekstrahowane z żywej tkanki, a zatem natywne dla organizmu, nie mają żadnych skutków ubocznych.
Sukces w poszukiwaniu leków nowej generacji został już osiągnięty przez rosyjskich naukowców. Odbyły się trzy międzynarodowe konferencje na temat stosowania „leków przyszłości” w bardzo niskich stężeniach. I pomimo trudnej sytuacji w rosyjskiej nauce okazało się, że Rosja stała się światowym liderem w nowym kierunku, który zjednoczył biologię i farmakologię. Przykład nowej ery przed tobą.
http://www.nets-build.com/cad/nauca/fantasts.htmIgor Alexandrovich Yamskov - doktor nauk chemicznych, profesor, kierownik Laboratorium Fizjologicznie Aktywnych Biopolimerów Instytutu Związków Organoelementów. A.N. Nesmeyanova RAS.
Zainteresowania naukowe: chemia bioorganiczna, chemia związków wielkocząsteczkowych, chemia i biochemia związków fizjologicznie aktywnych.
117813, Moskwa. ul. Vavilova, 28, INEOS RAS,
tel./fax (095) 135-50-37,
e-mail: [email protected]
Victoria Petrovna Yamskova - Kandydat nauk biologicznych, starszy pracownik naukowy Laboratorium Różnicowania Komórek Instytutu Biologii Rozwojowej. N. K. Koltsova RAS.
Zainteresowania naukowe: cytologia, biologia molekularna, biologia rozwojowa.
Pod koniec XX wieku, w medycynie, a zwłaszcza w farmakologii, kwestie leczenia tak zwanych chorób ogólnoustrojowych spowodowanych zaburzeniami stale zachodzących procesów regulacyjnych, które zapewniają żywotną aktywność poszczególnych komórek, tkanek, narządów i całego organizmu, mają szczególne znaczenie. Kontrola tych procesów jest prowadzona przez trzy układy organizmu - nerwowy, hormonalny i immunologiczny - przez substancje-mediatory wytwarzane w tych systemach. Odczyt i dystrybucja sygnału regulacyjnego jest podstawą procesów homeostatycznych, które określają stałość składu i właściwości układów biologicznych na różnych poziomach organizacji (pojedyncza tkanka lub narząd lub cały organizm). Rozważania przedstawione w tym artykule dotyczą homeostazy tkanek narządowych. Podczas badań nad sposobami realizacji sygnału regulacyjnego wykryto jego stopniowanie. Pierwszy etap wiąże się z przenikaniem i propagacją sygnału regulacyjnego w danym narządzie, drugi etap z przejściem sygnału do komórki.
Dystrybucja sygnału wewnątrzkomórkowego jest przedmiotem badań wielu zespołów badawczych. Obecnie pokazano kilka ścieżek propagacji sygnału wewnątrzkomórkowego przez wtórne systemy przekaźnikowe. Jednak molekularne mechanizmy realizacji pierwszego etapu są nadal słabo poznane. Ustalono, że przestrzenna organizacja mikrośrodowiska komórkowego (macierz zewnątrzkomórkowa) i ultrastruktury wyspecjalizowanych kontaktów międzykomórkowych odgrywają najważniejszą rolę w percepcji i propagacji sygnału zgodnie z trójwymiarową strukturą narządu.
Wyniki naszych badań nad białkami o niskiej masie cząsteczkowej mikrośrodowiska komórkowego kilku tkanek ssaków wykazały, że te glikozylowane białka są najbardziej prawdopodobnymi kandydatami do roli bioregulatorów, które przeprowadzają odczyt i dystrybucję sygnału regulacyjnego w obrębie tego narządu. Jak zostało to ustalone przez nas, te glikoproteiny są zdolne w ultra niskich dawkach do wywoływania różnorodnych efektów biologicznych (wpływ na biosyntezę, podział, migrację, przeżycie komórek). Odkrycia sugerują, że glikoproteiny mikrośrodowiska komórkowego są uczestnikami mechanizmu molekularnego, który uruchamia kaskady najważniejszych zdarzeń biologicznych. Naturalnym było założenie, że te glikoproteiny o niskiej masie cząsteczkowej mogą stać się podstawą do tworzenia preparatów farmakologicznych nowej generacji, których działanie ma na celu przywrócenie struktury tkanki odpowiedniego narządu w przypadku jego naruszenia w trakcie rozwoju dowolnego procesu patologicznego.
Będąc bezwarunkowo oryginalnym, opracowaliśmy eksperymentalne podejście do tworzenia farmakologicznych preparatów nowej generacji, które jest jednocześnie częścią nowoczesnego kierunku farmakologii opartego na badaniu endogennych regulatorów, których stosowanie jest bardziej preferowane (według Paulinga) niż stosowanie syntetycznych preparatów lub ekstraktów z roślin może dawać i prawie zawsze dawać niepożądane efekty [1].
Mikrośrodowisko komórki i jej rola w procesach homeostazy tkanek
Podstawową koncepcją biologii jest koncepcja homeostazy, czyli zdolność systemów biologicznych do utrzymania stałego składu i właściwości. Zjawisko homeostazy odbywa się na różnych poziomach organizacji żywych systemów. Biorąc pod uwagę, że homeostaza tkanek jest utrzymywana przez regulację chemiczną, podjęliśmy się ukierunkowanego poszukiwania substancji, które uczestniczą w mechanizmie molekularnym, który rozpoczyna procesy przewodzenia i propagacji sygnału regulacyjnego w obrębie pojedynczej tkanki lub narządu. Międzykomórkowa przestrzeń tkanek różnych narządów ssaków, zwana również mikrośrodowiskiem komórkowym, została wybrana jako hipotetyczne miejsce lokalizacji tych substancji w układach biologicznych na podstawie następujących rozważań.
Funkcjonowanie dowolnego organu w normie wynika ze ściśle określonego układu przestrzennego członków odpowiedniej struktury tkankowej narządu. Naruszenie pozycji pozycyjnej komórek i ich powstawanie w trakcie rozwoju procesu patologicznego prowadzi do znaczącej zmiany właściwości ich mikrośrodowiska. Zgodnie z nowoczesnymi koncepcjami mikrośrodowisko komórki zawiera wiele makrocząsteczek, które zapewniają współdziałanie między sobą komórek. Komunikatywność komórkowa może przejawiać się w tworzeniu wyspecjalizowanych ultrastruktur kontaktów międzykomórkowych lub stref kontaktowych, w interakcji komórek z macierzą zewnątrzkomórkową, a także w ustanawianiu niezwiązanych wiązań między białkami powierzchni sąsiadujących komórek [2-5].
Przypomnijmy, że macierz pozakomórkowa (VKM) jest złożoną strukturą supramolekularną, która wypełnia przestrzeń międzykomórkową tkanek organizmów wielokomórkowych i jest morfologicznie określana za pomocą metod mikroskopii elektronowej jako materiału zewnątrzkomórkowego włóknistego lub lamelarnego [6]. Składniki ECM są wydzielane przez komórki tworzące przestrzeń pozakomórkową. Ponieważ komórki różnych tkanek biorą udział w tworzeniu ECM, ta struktura supramolekularna pośredniczy w interakcjach śródmiąższowych i odgrywa wyjątkową rolę w regulacji homeostazy tkankowej [7].
Trójwymiarowa konstrukcja szkieletowa VKM jest zbudowana ze strukturalnych nieglikozylowanych białek - kolagenu lub elastyny i glikoprotein, które są reprezentowane przez różne rodzaje białek zawierających węglowodany, w tym proteoglikany [4, 5, 7]. Cząsteczki niektórych składników ECM są tak ogromne, że można je obserwować wizualnie [7].
Zainteresowanie VKM wynika z głównej funkcji tej struktury supramolekularnej jako wyzwalacza ekspresji genów, który determinuje możliwość i kierunek takich ważnych procesów biologicznych, jak migracja komórek, proliferacja, różnicowanie, morfogeneza [7, 8]. Naruszenie przestrzenno-funkcjonalnej organizacji VKM odnotowuje się w wielu procesach patologicznych. Jako przykład można przytoczyć choroby przewlekłe, procesy inwazyjne i wzrost złośliwy [9,10].
Wszystkie składniki macierzy oddziałują z komórkami poprzez integryny, które są dużą rodziną receptorów na powierzchni komórki - transbłonowe glikoproteiny, których cząsteczki składają się z podjednostek alfa i beta [7, 11]. Jednym z głównych sposobów realizacji wewnątrzkomórkowego sygnału regulacyjnego jest oddziaływanie integryn z systemem cytoszkieletu, który jest przeprowadzany przez domeny cytoplazmatyczne podjednostek beta integryny [11, 12].
W ten sposób udowodniono istnienie zintegrowanego układu tkankowego składającego się z ECM, błony plazmatycznej i cytoszkieletu, uczestniczącego w dystrybucji i przenoszeniu sygnału regulacyjnego, który wchodzi do tkanki z zewnątrz [12, 13]. Pozostaje jednak pytanie, w jaki sposób „rejestrować” przychodzące informacje i rozpowszechniać je w obrębie danej tkaniny. Naturalnym było założenie, że takie urządzenie rejestrujące jest częścią układów makromolekularnych mikrośrodowiska komórkowego. Ten układ makromolekularny powinien mieć następujące właściwości: przenikać całą strukturę tkankową danego narządu, odbierać i przekazywać sygnał informacyjny zarówno w trójwymiarowej strukturze tkanki, jak i wewnątrz każdej pojedynczej komórki, i wreszcie „wymazywać” otrzymaną informację. Struktura szkieletowa VKM, składająca się z ogromnych cząsteczek białka, nie spełnia tych wymagań. Zasugerowaliśmy, że VKM jest zanurzony w strukturalnie zorganizowanym żelu utworzonym przez małe cząsteczki białka i cząsteczki wody. Ten żel, który nazwaliśmy „małą matrycą”, rejestruje i propaguje regularny sygnał poprzez ekscytowanie zintegrowanego układu tkankowego poprzez interakcję ze składnikami ECM.
Nowe glikoproteiny mikrośrodowiska komórkowego
Opracowaliśmy nowe eksperymentalne podejście do badania składników małej matrycy, które obejmuje metody biologicznego testowania substancji w oparciu o określanie lepkosprężystych właściwości tkanki, a także metody izolowania białek mikrośrodowiska komórkowego, które wykluczają przetwarzanie enzymatyczne i mechaniczną degradację tkanki. Oczyszczanie wyizolowanych białek przeprowadzono stosując tradycyjne metody (wytrącanie z nasyconych roztworów soli, ogniskowanie izoelektryczne, chromatografia powinowactwa, HPLC).
Okazało się, że bioregulatory zidentyfikowane w wielu tkankach ssaków są glikoproteinami o niskiej masie cząsteczkowej (nie więcej niż 30 kDa). Badanie ich aktywności biologicznej i właściwości molekularnych wykazało, że mają zadziwiająco wysoką odporność na różne rodzaje efektów (zmiana pH, temperatura, działanie chelatujące, a także czynniki dezagregujące, proteazy) i są podatne na agregację molekularną i obie cząsteczki homologiczne między sobą i do tworzenia mieszanych struktur makromolekularnych. Aktywność biologiczna wykrytych glikoprotein przejawia się w bardzo niskich stężeniach (10–14–10–19 M) i realizowana jest tylko w warunkach zachowania histostruktury narządu, tj. zachowanie przestrzennej organizacji mikrośrodowiska komórkowego. Zatem wykryte glikoproteiny dobrze nadają się do roli składników małej matrycy odpowiedzialnej za percepcję i propagację sygnału regulacyjnego w danej tkance.
Zjawisko aktywności biologicznej glikoprotein w ultra niskich dawkach (wpływ na stan proliferacyjny komórek, synteza białek, funkcjonowanie głównych układów enzymatycznych komórek, przepuszczalność komórkowej błony komórkowej i lepkosprężyste właściwości tkanki) zasługuje na osobne rozważenie [14-17].
Aby wyjaśnić to zjawisko, przedstawiliśmy koncepcję obejmującą następujące punkty:
- mikrośrodowisko komórkowe we wszystkich tkankach zawiera małą macierz;
- percepcja i dystrybucja sygnału regulacyjnego odbywa się poprzez restrukturyzację struktury przestrzennie zorganizowanego żelu małej matrycy;
- przestrzenna organizacja żelu małej matrycy jest opisana w odniesieniu do stanu ciekłokrystalicznego substancji i jest regulowana przez zmianę stężenia jego składników składowych - glikoprotein o niskiej masie cząsteczkowej i wody;
- woda w układach biologicznych jest matrycą do percepcji i propagacji sygnału regulacyjnego;
- główną funkcją glikoprotein małej matrycy jest indukowanie i utrzymywanie takiego stanu wody, który jest niezbędny do percepcji i dystrybucji sygnału regulacyjnego.
Efekt biologicznej aktywności glikoprotein, które znaleźliśmy, jest zgodny z licznymi danymi na temat efektów biologicznych wytwarzanych przez różne czynniki fizykochemiczne w ultranowoczesnych dawkach [18]. Jednakże koncepcja, którą wyraziliśmy, różni się zasadniczo od innych wyjaśnień tego zjawiska, w szczególności od hipotezy „rezonansu paramagnetycznego” opartej na zasadzie interakcji ligand-receptor [19]. Naszym zdaniem, bierna dyfuzja pojedynczych cząsteczek efektorowych do przestrzeni pozakomórkowej, przy założeniu której opiera się hipoteza [19], jest mało prawdopodobnym zdarzeniem ze względu na żelowatą strukturę przestrzeni międzykomórkowej tkanek, w wyniku czego sytuacja w niej jest całkowicie odmienna od sytuacji zachodzącej w roztworach. Zgodnie z przedstawioną przez nas koncepcją, substancja czynna nie jest oddzielną cząsteczką glikoproteiny, ale cząsteczkami wody, które są w pewnym stanie, indukowane przez cząsteczki tych glikoprotein. To założenie potwierdzają dane na temat biologicznego działania badanych przez nas glikoprotein w stanie „urojonych rozwiązań” [20].
Eksperymentalnie, naszą koncepcję można potwierdzić faktem, że właściwości fizykochemiczne wody zmieniają się wraz z kontaktem z glikoproteinami małej matrycy. W związku z tym prowadzimy odpowiednie eksperymenty, a wyniki badań zostaną wkrótce opublikowane.
Ustalono, że zidentyfikowane glikoproteiny biorą udział w adhezji komórkowej i oczywiście są składnikami przestrzeni zewnątrzkomórkowej [17]. Należy tutaj zauważyć, że trudno jest sklasyfikować białko wydzielane z przestrzeni międzykomórkowej jako białko adhezyjne lub cytokinę, ponieważ wiele cytokin jest obecnych w przestrzeni ECM i wykazuje działanie biologiczne tylko w warunkach takiej lokalizacji [21, 22]. Na podstawie uzyskanych danych dotyczących składu aminokwasowego glikoprotein i struktury ich N-końcowych domen stwierdzono, że znalezione glikoproteiny są nowymi, nieznanymi wcześniej bioregulatorami.
Należy również zauważyć, że badane glikoproteiny wykazują właściwości tak zwanych białek S-100 [23, 24]. Wybrane w oddzielnej grupie, białka te otrzymały swoją nazwę dzięki właściwości pozostawania w stanie rozpuszczonym w nasyconym roztworze siarczanu amonu. Zidentyfikowane glikoproteiny nie są również osadzane w nasyconym roztworze siarczanu amonu i dlatego można je przypisać rodzinie białek S-100.
Białka S-100 są nadrodziną białek wiążących Ca + 2, głównie o niskiej masie cząsteczkowej, znajdujących się w komórkach różnych tkanek. Są regulatorami zależnymi od Ca + 2 nie tylko procesów wewnątrzkomórkowych, ale także aktywnie uczestniczą w procesach podziału komórki, różnicowania, kurczenia i kształtowania, homeostazy Ca +2 oraz wewnątrzkomórkowego sygnału regulacyjnego śmierci zaprogramowanej apoptozy [20, 21].
Należy zauważyć, że przypisanie glikoprotein adhezyjnych znalezionych przez nas do białek S-100 jest raczej formalne, ponieważ opiera się tylko na ich zdolności do nietrącania się w nasyconym roztworze siarczanu amonu. Co więcej, zdolność do pozostania w stanie rozpuszczalnym w nasyconym roztworze siarczanu amonu, naszym zdaniem, wskazuje jedynie na zdolność zarówno białek S-100, jak i wykrywanych glikoprotein adhezyjnych w określony sposób do interakcji z cząsteczkami wody. Możliwe jest, że istnieje pewna osobliwość w strukturze i konformacji cząsteczki białka, która determinuje jej manifestację tej właściwości.
Niestety, do tej pory podobne aspekty badania właściwości molekularnych białek pozostają praktycznie niespełnione. Powodem tego jest oczywiście brak odpowiednich eksperymentalnych podejść do badania. Ogólnie badania, które badały właściwości wody i białek w warunkach ich bezpośredniego kontaktu, przeprowadzono na modelu kryształów białkowych [25]. Wyniki tych badań wskazują na znaczący wpływ obu uczestników na wzajemne oddziaływanie właściwości fizykochemicznych, ale dane te są trudne do interpretacji dla stanu białek i wody w układach biologicznych, a ponadto w systemach in vivo. Naszym zdaniem wiele bioregulatorów może posiadać podobną właściwość - pozostanie w stanie rozpuszczonym w nasyconych roztworach soli - ponieważ ich specyficzna funkcja może zostać osiągnięta poprzez wpływ tych substancji na właściwości wody w komórkach i międzykomórkową przestrzeń tkanek.
Powyższe rozumowanie jest bezwarunkowo hipotetyczne, ale myśleliśmy, że konieczne jest zaproponowanie koncepcji funkcjonowania wykrytych z nich glikoprotein, ponieważ z mechanizmu molekularnego ich aktywności biologicznej przychodzi pomysł wykorzystania tych substancji jako nowych preparatów farmakologicznych.
Glikoproteiny mikrośrodowiska komórkowego
jako środki farmakologiczne
Zastosowanie białek mikrośrodowiska komórkowego jako leków jest w pełni uzasadnione. Wiadomo, że naruszenie interakcji międzykomórkowych jest początkowym etapem rozwoju wielu poważnych chorób. Przywrócenie histostruktury i funkcji tkanki po uszkodzeniu wynikającym z urazu lub rozwoju procesu patologicznego jest również niemożliwe bez przywrócenia przestrzennej i funkcjonalnej organizacji mikrośrodowiska komórkowego. Najbardziej obiecujące pod tym względem jest użycie białek małej matrycy, które, jak pokazano powyżej, posiadają szereg unikalnych właściwości molekularnych.
Najbardziej uderzającą cechą preparatów farmakologicznych przygotowywanych na bazie glikoprotein adhezyjnych jest ich działanie terapeutyczne przy ultra niskich stężeniach glikoprotein. Ta właściwość decyduje o bezpieczeństwie leków: w stężeniu 10-14-14-10 M nie mają one żadnego niekorzystnego wpływu na poszczególne tkanki ani na organizm jako całość. Ponadto stwierdzono, że adhezyjne glikoproteiny mikrośrodowiska komórki regulują przepływ szeregu podstawowych procesów enzymatycznych, w tym systemu utleniania lipidów nadtlenkiem. Biologiczne działanie glikoprotein charakteryzuje się brakiem specyficzności gatunkowej, ale obecnością wyraźnej specyficzności tkankowej. I wreszcie, wykryte glikoproteiny, które są wysoce odporne na różne wpływy biopolimerów, zachowują swoje działanie farmakologiczne przez wiele lat i nie zmieniają go podczas przechowywania i transportu.
Wymieniamy niektóre leki farmakologiczne opracowane na podstawie badanych endogennych glikoprotein.
Adgelon, lek oparty na nieznanej wcześniej glikoproteinie wyizolowanej z surowicy byka [16], ma wpływ na komórki tkanki łącznej, których funkcja jest niezwykle ważna w procesie przywracania upośledzonej histostruktury narządu [10].
Adgelon w postaci kropli do oczu przyczynia się do gojenia rogówki oka po urazie mechanicznym lub oparzeniu, powoduje powstanie delikatnej blizny, przy jednoczesnym ograniczeniu proliferacji tkanki bliznowatej [26]. Szczególnie skuteczny w transplantacji rogówki, leczeniu zapalenia rogówki i niektórych zapaleniach spojówek. Lek „Adgelon krople do oczu” pomyślnie przeszedł badania kliniczne i jest zalecany do produkcji i stosowania w praktyce klinicznej. Należy zauważyć, że lek ten był stosowany w klinice od ponad 5 lat. W tym czasie nie wykryto ani jednego przypadku działań niepożądanych ani na tkance oka, ani na całym organizmie.
Adgelon stymuluje regenerację tkanki kostnej w złamaniach kończyn, w tym złamania szyjki kości udowej, dzięki czemu zalicza się do kategorii niezwykle ważnych preparatów farmakologicznych w traumatologii i chirurgii.
Adgelon okazał się bardzo skuteczny w leczeniu wielu ciężkich patologii stawów związanych z upośledzoną strukturą i funkcją chrząstki. Jego stosowanie jest wskazane w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów, zapalenia błony maziowej (dane z badań medyczno-biologicznych i klinicznych leku, przeprowadzone w departamencie sportu i urazów baletowych CITO im. NN Priorov).
Inna postać dawkowania leku „Adgelon-gel” była bardzo skuteczna w przywracaniu uszkodzonej skóry, w tym w leczeniu chorób oparzeniowych, odleżyn i zapobieganiu ich powstawaniu. W tym względzie należy szczególnie zwrócić uwagę na stymulujący wpływ „żelu Adgelon” na procesy naprawcze w skórze po urazie popromiennym, który występuje na przykład u pacjentów onkologicznych po radioterapii.
Wydaje się również obiecujące stosowanie Adgelon w gastroenterologii (wrzód trawienny, zapalenie żołądka, zapalenie żołądka i dwunastnicy), w proktologii (choroby jelita grubego), w ginekologii (erozja szyjki macicy), w kardiologii (okres rehabilitacji po zawale mięśnia sercowego).
Opierając się na wynikach badań biomedycznych, możliwe jest, ze znacznym zaufaniem, że Adgelon jest profilaktycznym środkiem przeciwnowotworowym dla guzów tkanek nabłonkowych, jak również skutecznym środkiem gerontologicznym.
Zaskakująca różnorodność działania leczniczego Adgelon jest oczywiście związana z faktem, że jest regulatorem homeostazy tkanki łącznej, która z kolei „określa” funkcjonowanie innych tkanek, na przykład nabłonków, które mają z nią kontakt [7]. Dlatego twórcy leku uważają, że ta lista nie wyczerpuje wszystkich możliwych opcji działania farmakologicznego Adgelon: musi być dalej badana.
Inny opracowany lek - Setalon opiera się na glikoproteinie wyizolowanej z siatkówki byka. Wyniki badań biomedycznych wykazały jego stymulujący wpływ na funkcjonowanie głównych systemów enzymatycznych siatkówki, które determinują realizację aktu wizualnego. Setalon pomaga przywrócić funkcjonowanie siatkówki, zaleca się stosowanie go w zabiegach chirurgicznych witreoretinalnych, w szczególności w odwarstwieniu siatkówki o różnej etiologii. Ponadto Setalon może być stosowany jako protektor, ostrzegający o odwarstwieniu siatkówki - dość częste powikłanie, które występuje w wyniku interwencji chirurgicznej w jamie ocznej. Setalon okazał się bardzo skutecznym lekiem na krótkowzroczność (postępująca krótkowzroczność).
Istnieje wiele powodów do powszechnego stosowania tego leku w leczeniu ciężkich chorób oczu - znaczna poprawa parametrów optycznych u pacjentów (3-5 razy), którzy przyjmowali ten lek przed i (lub) po operacji na krótkowzroczność lub patologie witreoretinalne; prosty sposób użycia postaci dawkowania „Setalon-krople do oczu”; brak jakichkolwiek zidentyfikowanych przeciwwskazań lub przypadków działań niepożądanych tego leku na tkankę oka.
Wkraplanie Sethalonu w oczy (1-2 krople) eliminuje przeciążenie mięśni, które regulują krzywiznę soczewki, i łagodzi zmęczenie oczu.
Biorąc pod uwagę fakt, że setki milionów ludzi cierpi na krótkowzroczność, można mówić o praktycznie nieograniczonym rynku dla Nethalon. Dzięki swoim właściwościom farmakologicznym Setalon nie ma analogii w praktyce okulistyki światowej.
Testy biomedyczne wykazały całkowite bezpieczeństwo Sethalon. Cała niezbędna dokumentacja ponad rok temu została przekazana Komitetowi Farmakologicznemu Ministerstwa Zdrowia Federacji Rosyjskiej. Preparat Setalon był z powodzeniem stosowany od kilku lat w praktyce IRTC „Mikrochirurgia oka”.
Mniej rozwinięty, ale nie mniej obiecujący, jest lek Neyrolin, przygotowany na bazie glikoprotein izolowanych z tkanki mózgowej ssaków. Zakłada się, że powinno to znacznie spowolnić procesy związane z zanikiem tkanki nerwowej. Oddzielne obserwacje kliniczne wskazują na skuteczność tego leku w leczeniu stwardnienia rozsianego na pewnym etapie rozwoju tego procesu patologicznego - na etapie zachowania osłonki mielinowej neuronów. Zakłada się stosowanie Neuroliny w okresie rehabilitacji u pacjentów po udarze, urazie kręgosłupa.
Autorzy tego artykułu mają wiele planów i propozycji rozwoju innych leków. Jako przykłady podajemy następujące.
Timolon jest preparatem na bazie glikoprotein izolowanych z grasicy ssaków. Wyniki badań na zwierzętach doświadczalnych pokazują, że lek ten wpływa na powstawanie odpowiedzi immunologicznej i jest zdolny do wywierania wpływu regulacyjnego na układ odpornościowy starzejącego się organizmu i na szereg patologii związanych z rozwojem stanu niedoboru odporności pochodzenia niewirusowego. Zakłada się, że Timolon będzie skuteczny w osłabianiu funkcji narządów układu odpornościowego, osłabieniu odporności.
Pygelon to preparat oparty na glikoproteinie wyizolowanej z nabłonka pigmentowego siatkówki byka. Wyniki badań biomedycznych wskazują na jego zdolność do wywierania wpływu regulacyjnego na właściwości funkcjonalne siatkówki. Według IRTC „Microsurgery Eye” Pigelon hamuje rozwój poważnych patologii siatkówki, których rozwój prowadzi do ślepoty. Może być stosowany w leczeniu wielu chorób witreoretinalnych, w tym w starczych makulopatiach.
Gepalon, lek oparty na glikoproteinach izolowanych z wątroby ssaków, stymuluje funkcję komórek miąższu wątroby. Jest przeznaczony jako środek chroniący przed rozwojem marskości wątroby o różnej etiologii, a także jako lek w okresie rehabilitacji po chorobie wirusowego zapalenia wątroby i po detoksykacji organizmu.
Pulmolone - lek oparty na glikoproteinach izolowanych z tkanki płuc ssaków, stymuluje funkcje komórek nabłonkowych płuc. Może być stosowany w okresie rehabilitacji po zapaleniu płuc, ciężkim zapaleniu oskrzeli jako protektor, zapobiegając rozwojowi zwłóknienia płuc. Możliwe zastosowanie w formie inhalacji.
Przedstawione środki farmakologiczne są obecnie przedmiotem naszych badań. W przyszłości planowane jest poszukiwanie endogennych glikoprotein, które byłyby skuteczne w leczeniu takich ciężkich patologii, jak cukrzyca, miażdżyca itp.
Wyniki wskazują na możliwość szybkiego wprowadzenia co najmniej kilku radykalnie nowych preparatów farmakologicznych do okulistyki i traumatologii.
Są to leki nowej generacji, które nie wpływają niekorzystnie na organizm, zapewniając przywrócenie uszkodzonej struktury tkanki, a tym samym pomagają przywrócić funkcję odpowiednich narządów i wreszcie mają zdolność hamowania rozwoju procesów patologicznych w nich. Narkotyki są tanie, mogą szybko zaspokoić potrzeby krajowego rynku leków farmakologicznych w Rosji i mogą być dostępne dla wszystkich grup ludności naszego kraju. Potencjał eksportowy tych środków farmakologicznych jest również ogromny.
Podsumowując, zauważamy, że nowe preparaty farmakologiczne oparte na wcześniej nieznanych endogennych glikoproteinach otrzymano w wyniku wspólnych badań z lekarzami z wielu klinik i instytutów badań naukowych w Moskwie.
Autorzy wyrażają głęboką wdzięczność wiodącemu chirurgowi oddziału chirurgii witreoretinalnej IRTC „Eye Microsurgery”, Ph.D. A. V. Zuev, Kierownik Kliniki Chirurgii Witreoretinalnej IRTC „Mikrochirurgia Oka”, MD, prof. V.D. Zakharov;
Kierownik Zakładu Traumatologii, Chirurgii Rekonstrukcyjnej i Protetyki Okulistycznej, Instytut Badawczy Chorób Oczu. Dr n. Med. Helmholtza, prof. R. A. Gundorova, lekarze tego wydziału, dr E. V. Chentsova, I. Yu. Romanova;
Kierownik Zakładu Histopatologii Instytutu Chorób Oczu. Helmholtz, Dr. Sc., Prof. I.P. Khoroshilova-Maslova, kierownik działu, Ph.D. L.V. Ilatovskaya;
szef wydziału baletu i urazów sportowych CITO im. N.N.Priorova, odpowiedni członek RAMS, MD, prof. S. Mironov; Zastępca głównego doktora pierwszej przychodni lekarskiej i medycznej A. S. Neverkovich.
LITERATURA
1. Knyazhev V.A., Leonidov N.B., Uspenskaya S.I., Gatsura V.V. Dorastałem chemiczny g. (J. Ros. Chemical. -VA im. DI Mendeleev), 1997, t. 61, nr 5, str. 6
2. Boyer B., Thiery J.P. J. membran biol., 1989, v. 112, str. 97-108.
3. Farguhar M.G., Palade G.E. J. Cell Biol., 1963, v. 17, str. 375-412.
4. Anderson H. Experientia, 1990, v.46, s. 2-13.
5. Turner M.L. Biol. Rev. 1992, v. 67, str. 359-377.
8. Ingber D., Folkman J. Celi, 1989, v. 58, str. 803-805.
9. Labat-Robert J., Robert L. Exp. Gerontol., 1988, v. 23, str. 5-18.
11. Hynes R.O. Cell, 1987, v. 48, str. 549-554.
12. Clark E.A., Brugge J.S. Science, 1995, v. 268, str. 233–239.
13. Rosklley C., Srebrow A., Bissell M.J. Current Opinion in Cell Biology, 1995, v. 7, str. 736-747.
14. Yamskova V.P., Nechaeva N.V., Tumanova N.B. i in., Izvestiya AN., Biol. Series, 1994, nr 2. P. 190—196.
15. Tumanova N.B., Popova N.V., Yamskova V.P. Tamże, 1996, nr 6, str. 653-657.
16. Yamskova V.P., Reznikova M.M. J. of general biology, 1991, tom 52, nr 2, str. 181–191.
17. Yamskova V.P., Tumanova N.B. Sukcesy współczesnej biologii, 1996, tom 116, nr. 2, s. 194–205.
18. Tez. raport 2. międzynarodowa prosty „Mechanizmy działania ultra niskich dawek”. Moscow, 1995, 78 str.
19. Blumelfeld, LA Biophysics, 1993, tom 38, nie. 1, s. 129-132.
20. Bingi V.N. Preprint N3, M. MGGSWENG, 1991, 35 str.
22. Nathan C., Sporn M. J. Cell Biology, 1991, v. 113, nr 5, str. 981.
23. Donato R. Cell Calcium., 1991, v. 12, str. 713-726.
24. Zimmer D.B. e.a. Brain Res. Bull., 1995, v. 37, str. 417-429.
25. Woda w polimerach. Ed. S. Rowland. M: Mir, 1984, 555 n.
26. Gundorova R.A., Khoroshilova-Maslova I.P., Chentsova E.V. i inne pytania z zakresu okulistyki. 1997, t. 113, nr 2, str. 12-15
http://www.chem.msu.su/eng/jvho/1998-3/jamscov.htmlKrople do oczu są stosowane w praktyce okulistycznej do zapobiegania i leczenia chorób przedniego odcinka oka, osłonek zewnętrznych i powiek. Takie środki mogą mieć różny wpływ na oczy, zawierają jeden lub kilka składników.
Bezpośrednio przed wkropleniem kropelek butelkę leku należy ogrzać w dłoni do temperatury ciała. Procedurę należy wykonać w swobodnej atmosferze, po umyciu rąk. Aby kropla spadła w odpowiednie miejsce, głowa powinna być odchylona do tyłu i ściągnięta z dolnej powieki. Aby uniknąć przedostania się roztworu leczniczego do jamy nosowej, po zakropleniu zamknij oko i naciśnij wewnętrzny narożnik.
Więc, czy kapanie oczu na różne choroby i jakie są ogólnie krople do oczu?
Rozważ listę leków na oczy, w zależności od działania farmakologicznego:
Następnie porozmawiajmy o tym, jakie są skuteczne środki w walce z różnymi rodzajami zaburzeń okulistycznych. Wybierz najlepsze krople tylko po szczegółowym przeglądzie i analizie porównawczej.
Ta grupa leków jest używana do zmęczenia i suchych oczu. Eksperci zalecają stosowanie środków nawilżających do zespołu suchego oka, długotrwałej ekspozycji na komputer, a także pod wpływem niekorzystnych czynników środowiskowych. Takie leki są sprzedawane bez recepty, więc można je swobodnie kupować w sieci aptek.
Nawilżające krople nie wpływają na tkanki oka i są sztucznymi łzami. Z tego powodu nie mają praktycznie żadnych przeciwwskazań. Rozważ popularne produkty z grupy środków nawilżających:
Te krople są przepisywane przez ekspertów w celu spowolnienia zmian związanych z wiekiem i procesów dystroficznych w tkankach aparatu wzrokowego, a także w leczeniu zaćmy. Zawarte w składnikach aktywnych pomagają uzyskać więcej tlenu i składników odżywczych. Leki w tej grupie poprawiają procesy mikrokrążenia, odżywiają oczy i przywracają funkcjonalną aktywność.
Wyróżnij jasnych przedstawicieli tej grupy:
Krople przeciwjaskrowe są przepisywane w celu zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego. Jaskra lub nadciśnienie oka jest obarczone rozwojem zanikowych zmian w nerwie wzrokowym i całkowitą utratą wzroku. Preparaty zmniejszają produkcję płynu wewnątrzgałkowego i poprawiają jego wypływ. Takie krople są dobrą metodą nieinwazyjnej kontroli jaskry. Od poprawności ich wyboru zależy bezpieczeństwo pacjenta.
Porozmawiajmy o czterech znanych kroplach przeciwjaskrowych:
Płukanie oczu może być konieczne w przypadku obrażeń, a także w kontakcie z ciałem obcym lub substancjami agresywnymi. Również lekarze zalecają przeprowadzenie procedury dla procesów zapalnych. Rozważ trzy rodzaje kropli do przemywania oczu:
Źrenica jest dziurą w tęczówce oka, przez którą przenika do niej światło słoneczne i załamuje się na siatkówce. Krople do rozszerzenia źrenicy można wykorzystać w dwóch przypadkach:
Przyjrzyjmy się znanemu midriaticowi:
Głównym zadaniem środków antyseptycznych jest dezynfekcja powierzchni. Środki te mają szerokie spektrum działania, dlatego bakterie, wirusy, pierwotniaki, grzyby są na nie wrażliwe. Są one niealergiczne i nie wywierają ogólnoustrojowego działania na organizm. Leki pomagają złagodzić stan zapalenia spojówek, zapalenia rogówki, zapalenia błony naczyniowej oka i innych procesów zapalnych. Antyseptyki eliminują zaczerwienienia i zapobiegają skutkom patogenów.
Rozważ dwie znane antyseptyki do leczenia chorób oczu:
Zastosuj tę grupę leków na objawy alergiczne w okolicy oczu:
Rozważ listę antyalergicznych kropli:
Takie narzędzia są używane do obrzęku i zaczerwienienia oka. Taki dyskomfort może być spowodowany reakcją alergiczną, zapalną lub podrażnieniem. Zwężenie naczyń prowadzi do tego, że w ciągu kilku minut pęcznieje i pęcznieje. Używanie leków zwężających naczynia może być ściśle zgodne ze wskazaniem lekarza i krótkim czasem, ponieważ mogą być uzależniające.
Rozważ szczegółowo przedstawicieli grupy zwężającej naczynia:
Leki przeciwbakteryjne zwalczają choroby bakteryjne oka. Ale to infekcja bakteryjna najczęściej powoduje procesy zapalne. Porozmawiajmy o skutecznych antybiotykach w postaci kropli:
Krople przeciwwirusowe są dwojakiego rodzaju:
Porozmawiajmy o czterech popularnych przeciwwirusowych kroplach do oczu:
Tak więc krople do oczu są skutecznymi lekami w walce z różnymi chorobami aparatu wzrokowego. Fundusze te są podzielone na różne grupy w zależności od obecności aktywnego składnika. W przypadku zmian bakteryjnych stosuje się środki przeciwbakteryjne, jeśli zaburzenie okulistyczne jest wirusowe, wówczas eksperci zalecają krople przeciwwirusowe. W przypadku choroby grzybowej przepisywane są krople przeciwgrzybicze. To nie jest pełna lista wszystkich dostępnych preparatów dla oczu.
Krople do oczu mogą być stosowane nie tylko do celów leczniczych, są również wykorzystywane do badań profilaktycznych i diagnostycznych. Jednak po badaniu lek powinien być przepisywany przez lekarza i dokładna diagnoza.
http://glaziki.com/lechenie/kapli-glaz