Niejednokrotnie w naszym życiu słyszymy zwrot „sto procent wizji”, „i mam -2”, ale czy wiemy, co one naprawdę oznaczają? Dlaczego w niektórych przypadkach jednostka oznacza najlepszy wskaźnik, ale w innych +1 jest już odchyleniem od normy? A jednak, jaki rodzaj widzenia jest uważany za normalny?
Faktem jest, że idealna wizja musi odpowiadać grupie parametrów:
Dobre załamanie oka prostymi słowami ma miejsce, gdy obraz pada dokładnie na siatkówkę. W tym przypadku analizator wysyła prawidłowy impuls do mózgu i widzimy wyraźny, czytelny, czytelny obraz. Dioptria - jednostka pomiaru refrakcji. Będąc zainteresowanym swoim zdrowiem u lekarza, pamiętaj, że normalne widzenie nie jest pytaniem o to, ile masz dioptrii, ponieważ idealnie powinny być 0.
Ostrość wzroku to zdolność oka do możliwie najlepszego widzenia zarówno z daleka, jak i z bliska. Norma ostrości wzroku wynosi 1. Oznacza to, że osoba jest w stanie odróżnić obiekty o określonej wielkości na odległość odpowiadającą standardom. Jest ona określona przez kąt między minimalnymi odległymi dwoma punktami. Idealnie jest to 1 minuta lub 0,004 mm, co jest rozmiarem stożka gałki ocznej. Oznacza to, że jeśli istnieje co najmniej jedna linia podziału między dwoma stożkami, obraz dwóch punktów nie zostanie scalony.
IOP nie jest kluczowym wskaźnikiem, ale znacząco wpływa na przejrzystość transmisji tego, co widział, a także na zdrowie aparatu wzrokowego jako całości.
W każdym wieku wymagania dla organizmu są różne. Dziecko rodzi się z 20% zdolności do zobaczenia, że dorosły ma. I choć jego bezradność nikomu nie przeszkadza, dotyka tylko. Ale z biegiem czasu dziecko rozwija się i patrzy z nim w oczy. Dzieci mają własne normy widzenia.
Ale oworogen widzi wszystkie obiekty z jasnymi plamami, jego możliwości wizualne są ograniczone w odległości jednego metra. W pierwszym miesiącu dziecko postrzega świat w czarno-białych kolorach. Po 2-3 miesiącach próbuje się skupić uwagę na przedmiotach, dzieciak pamięta twarz matki i ojca, zauważa, kiedy wchodzi do innego pokoju. W ciągu 4-6 miesięcy dziecko dostaje swoje ulubione zabawki, ponieważ nauczyło się już odróżniać kolor i kształt.
W wieku 1 roku normalne widzenie stanowi 50% ostrości osoby dorosłej. W wieku 2-4 lat rozwój dziecka może być skutecznie sprawdzany przy pomocy stolików okulistycznych, ponieważ nauczył się już na nich oznak i nabrał umiejętności komunikacyjnych. Średni poziom dotkliwości osiąga 70%.
Szybki rozwój ciała i wysokie obciążenia oczu często prowadzą do gwałtownego spadku ostrości wzroku o 7-8 lat. W tym czasie powinieneś zwracać uwagę na dziecko i nie przegapić zaplanowanych wizyt u optyka.
W wieku 10 lat dochodzi do kolejnego wybuchu choroby, co wynika z zaburzeń hormonalnych na tle dojrzewania. Ważne jest, aby być przygotowanym na wsparcie psychicznie emocjonalnego nastolatka, jeśli lekarze zalecają mu noszenie okularów. Warto również zauważyć, że w tej chwili noszenie miękkich soczewek jest już dozwolone w tym wieku.
Film opowiada więcej o diagnozie widzenia u dzieci:
Odchylenia od normy występują z różnych powodów. Czasami jest to wrodzona predyspozycja lub nierównowaga rozwojowa płodu. Ale w większym stopniu odchylenia pojawiają się w wyniku żywotnej aktywności:
Opóźnienie w poszukiwaniu pomocy medycznej lub lekceważenie zaleceń lekarzy również ma wpływ. Na przykład dzieci często są niegrzeczne podczas noszenia okularów, zdejmują je, a nawet uszkadzają. Odmawiając optyki, rodzice ułatwiają sobie życie, ale w rzeczywistości cały okres, który dziecko źle widzi, nie rozwija się, a choroba postępuje.
Powszechne typy zaburzeń zarówno u dorosłych, jak i dzieci, lekarze nazywają następującymi chorobami:
Kliniki medyczne są wykonane z wyrafinowanych urządzeń do diagnozowania i leczenia oczu. Ulepszanie technologii pozwala zidentyfikować chorobę na wczesnym etapie i prawie całkowicie przywrócić utracone widzenie. Jednak zapewnienie szybkiej inspekcji w miejscach pracy lub szkole w instytucjach ośrodków regionalnych i miast wymaga maksymalnej wydajności przy minimalnych inwestycjach. Dlatego okuliści na całym świecie nie używają urządzeń elektronicznych, lecz wynalazek sowieckich lekarzy.
We współczesnej medycynie pierwszym krokiem w diagnozowaniu możliwości organów wzrokowych są tabele. Aby określić ostrość widzenia, zwykle używa się systemów graficznych z różnymi rodzajami znaków. W odległości 5 metrów zdrowa osoba wyraźnie widzi górną linię, od 2,5 metra - ostatnią, dwunastą. W okulistyce popularne są trzy stoły:
Standardowa procedura zakłada, że pacjent będzie w odległości 5 metrów, podczas gdy musi wziąć pod uwagę znaki dziesiątej linii. Takie wskaźniki wskazują 100% ostrości wzroku. Ważne jest, aby szafka była dobrze oświetlona, a stół miał jednolite oświetlenie, zarówno na górze, jak i po bokach. Badanie jest przeprowadzane najpierw dla jednego oka, podczas gdy drugie jest pokryte białą tarczą, następnie dla drugiej.
Jeśli podmiot ma trudności z odpowiedzią, lekarz podnosi się do linii powyżej, i tak dalej, aż nadana zostanie właściwa postać. Tak więc zapis na mapie wyświetla ciąg, który osoba wyraźnie widzi z 5 metrów. Tabela musi zawierać dekodowanie: prawa ostrość wzroku (V) i zdrowa „odległość” (D).
Rozszyfrowanie notatek lekarza pomoże wyjaśnić zapis, że spotykasz karty:
Jeśli matka lub ojciec mają na sobie okulary, należy zwrócić uwagę na wzrok dziecka. Zaplanowane inspekcje w 3,6 i 12 miesięcy uzupełniają diagnostykę domową.
Dorosły powinien odpoczywać oczami zarówno w godzinach pracy ze zmianą rodzaju aktywności, jak iw nocy - jako sen, trwający od 8 godzin. Zwiększ ilość zdrowej żywności w diecie: ryby morskie, jaja, owoce i jagody, rośliny strączkowe.
Nie zapominaj o zmianach wieku, wraz z nadejściem emerytury staraj się codziennie wykonywać ćwiczenia na oczy. Nie ignoruj bólów głowy - często stają się zwiastunami chorób aparatu wzrokowego.
Pomagają tonizować mięśnie, przyczyniając się do ich zdrowego rozwoju. Gimnastyka ma również korzystny wpływ na krążenie krwi, co zmniejsza ryzyko przekrwienia i zaniku naczyń krwionośnych. Zatem codzienna realizacja tych prostych ćwiczeń zmniejsza prawdopodobieństwo zwiększenia IOP i występowania chorób narządów wzroku.
Ponadto nie zapomnij wykonać lekkiego masażu palcami - od części skroniowej do nosa i pleców. „Sztuczka” z ciepłymi dłońmi pomoże złagodzić zmęczenie: pocierać ręce, układać je na zamkniętych powiekach, lekko wyginać palce w kształcie filiżanki. Po kilku sekundach poczujesz świeżość i energię, otwierając oczy.
Aby pozbyć się stresu po przeczytaniu lub długiej pracy z drobnymi szczegółami, pomożesz w kompleksowym ćwiczeniu:
Również o technice wideo Norbekova opowiada szczegółowo:
Według statystyk 100%, według statystyk, tylko jedna trzecia ludzi żyje na naszej planecie. Ufają im zawody pilotów, najwyższe rangi w armii i innych odpowiedzialnych miejscach pracy, w których bezczelne oko nie może się obejść. Ale nowoczesne narzędzia optyczne pomogą każdemu z nas poradzić sobie z jazdą, czytaniem i dobrą mechaniką. Przestrzeganie zaleceń profilaktycznych pozwoli utrzymać wzrok w najlepszym możliwym tempie.
http://zdorovoeoko.ru/poleznoe/baza-znanij/kakoe-zrenie-schitaetsya-normalnym/Ludzkie widzenie, z jakiejkolwiek pozycji jest uważane za prawdziwie unikalne stworzenie natury. Ten typ czułości zapewnia nienagannie rozmieszczony analizator wizualny. Dzięki niemu ludzie są w stanie odbierać informacje ze środowiska poprzez przekształcanie światła w impulsy nerwowe i tworzenie wizualnych obrazów w mózgu.
Ludzkie widzenie jest wynikiem milionów lat ewolucji, podczas której fotoczułe receptory siatkówki przystosowały się do promieniowania słonecznego docierającego do powierzchni Ziemi. Nasze oczy są wrażliwe na światło w zakresie 400–750 nm, które jest widzialnym widmem światła. Warto wiedzieć, że siatkówka może dostrzec krótsze fale elektromagnetyczne (widmo ultrafioletowe), ale soczewka oka nie pozwala na to niszczące promieniowanie, chroniąc w ten sposób siatkówkę przed negatywnymi skutkami promieniowania ultrafioletowego.
W terminach anatomicznych i funkcjonalnych analizator wizualny składa się z kilku jednostek strukturalnych, które są ze sobą połączone, ale różnią się pod względem przeznaczenia:
Głównym zadaniem narządu wzroku jest odbiór (percepcja) odpowiednich bodźców świetlnych i ich ostateczna transformacja w subiektywny obraz w mózgu, który reaguje na rzeczywistość.
Ta funkcja jest udostępniana przez kilka łączy systemu wizualnego:
Pomimo tej samej anatomii, wizja u mężczyzn i kobiet ma swoje własne cechy. Wiadomo, że kobiety odróżniają znacznie więcej kolorów i ich odcieni, co jest związane z obecnością dodatkowego chromosomu X, w którym ta informacja jest zakodowana. Kobiety mają też znacznie bardziej rozwinięte widzenie peryferyjne: jeśli mężczyzna widzi wyraźnie i wyraźnie tylko przed nią, wówczas kobieta w tym czasie ma czas, aby zauważyć wszystkie wydarzenia wokół niej.
Percepcja kolorów to zdolność systemu wizualnego osoby do postrzegania i przetwarzania światła o określonym widmie na wrażenie różnych odcieni kolorów i tonów, tworząc w ten sposób holistyczną percepcję (chromatyczność, kolorystyka, chromatyczność).
Zdolność do odróżniania kolorów jest związana z funkcjami fotoreceptorów siatkówki przez stożki. Istnieje kilka teorii postrzegania kolorów przez człowieka. Teoria trójskładnikowa jest uważana za najbardziej popularną. Według niej istnieją trzy typy komórek stożkowych w siatkówce, które postrzegają czerwony, zielony i niebieski. Połączenie aktywacji tych komórek pod wpływem fal o pewnym spektrum i siły ich wzbudzenia tworzą normalne wrażenie koloru. Takie widzenie nazywa się normalnym trichromazją, a jego nosiciele nazywane są normalnymi trichromami.
Oczywiście istnieją wady postrzegania kolorów, które są wrodzone i nabyte. Nabyte zaburzenia związane są z chorobami siatkówki i nerwu wzrokowego. Zmniejsza to czułość jednocześnie do wszystkich trzech kolorów.
Wrodzone wady są znane jako ślepota barw (ślepota barw). Może być pełny lub częściowy. Przy ślepocie pełnokolorowej osoba nie odróżnia żadnego koloru, wszystko wokół niego wydaje się szare, różni się tylko jasnością. Ta patologia jest niezwykle rzadka i towarzyszą jej inne zaburzenia.
Częściowa ślepota kolorów jest bardziej powszechna, jest niemożność postrzegania jednego z trzech kolorów podstawowych. Dzięki tej patologii wszystkie możliwe odcienie kolorów nie składają się z trzech kolorów (jak zwykle), ale z dwóch, co prowadzi do zniekształcenia rzeczywistego obrazu chromatyczności.
Ludzki układ wzrokowy w normalnych warunkach zapewnia widzenie obuoczne lub jednoczesne widzenie, co oznacza, że dana osoba jest w stanie widzieć dwojgiem oczu, ale jednocześnie jeden obraz wizualny powstaje w mózgu. Mechanizm, który zapewnia taką właściwość widzenia, nazywa się odruchem fuzji obrazu (odruch fuzji). Lornetka pomaga ludziom ocenić objętość i kształt obiektów, odległość między dwoma punktami, dzięki czemu dokładniej i głębiej oceniamy przestrzeń zewnętrzną. To znaczy, ze względu na jednoczesną wizję, osoba otrzymuje również taką właściwość widzenia, jak stereoskopia (trójwymiarowa, trójwymiarowa).
W przypadku widzenia jednym okiem (monokularem) do mózgu dociera informacja tylko o kształcie i wielkości obiektu, ale utracona zostaje zdolność jego pełnego postrzegania w przestrzeni (stereoskopia). W wyniku tej wady jakość informacji wizualnych pogarsza się około 20 razy w porównaniu z widzeniem obuocznym.
Ostrość wzroku jest nazywana zdolnością oka do rozróżniania małych części obiektu z określonej odległości. Ta zdolność oka zależy od światła, może być różna dla obu gałek ocznych, zmienia się wraz z wiekiem, może być pod wpływem chorób wrodzonych i nabytych (krótkowzroczność, nadwzroczność, astygmatyzm, zaćma itp.).
Definicja ostrości wzroku nazywana jest wiziometrią, w tym celu wykorzystywane są specjalne tabele. Dla dorosłych użyj tabeli Sivtsev (z literami) lub Golovin (z pierścieniami Landolta), stół Orlova (ze zdjęciami) jest odpowiedni dla dziecka.
Wartość ostrości wzroku określa wzór Snellena V = d / D, gdzie V oznacza samą ostrość, d oznacza odległość, z której pacjent widzi znaki na tabelach, D oznacza odległość, z której oko widzi normę ostrości wzroku.
Ostrość wzroku mierzy się z odległości 5 metrów dla każdego oka osobno. Jeśli pacjent widzi dziesiątą linię i poprawnie nazywa wszystkie postacie, to jego wizja wynosi jeden (1,0), jeśli widzi on tylko 9-tą linię, odpowiednio 0,9, jeśli tylko pierwsza to 0,1. Jednostka nie jest najlepszą wizją, która istnieje. Oczy niektórych ludzi potrafią odróżnić nawet mniejsze części, mogą mieć ostrość 1,1 lub 1,2 lub nawet więcej.
Ostrość wzroku jest jedną z najważniejszych zdolności oka. Parametr ten zależy od wielkości stożkowych receptorów światła w obszarze żółtej plamki siatkówki, a także od wielu innych czynników: refrakcji, średnicy źrenicy, przezroczystości błony rogówki, soczewki i ciała szklistego, stanu aparatu akomodacyjnego oka, cieczy wodnistej i ciśnienia wewnątrzgałkowego, stan siatkówka, nerw wzrokowy i wiek ludzki. Z reguły wzrok po 40 roku życia pogarsza się z powodu zmian związanych z wiekiem, a ostrość wzroku maleje.
Ta zdolność aparatu wzrokowego jest również nazywana widzeniem obwodowym. To jest przestrzeń, którą jesteśmy w stanie zobaczyć, mając przed sobą oczy.
Wielkość pola widzenia zależy od stanu obwodowych obszarów siatkówki. Jest to bardzo ważna funkcja aparatu wizualnego, która pozwala na dobrą nawigację w przestrzeni.
Zmiany w normalnych parametrach widzenia obwodowego można zaobserwować w pewnych wrodzonych i nabytych chorobach siatkówki, nerwu wzrokowego, szlaków nerwowych w mózgu i ośrodkach wzrokowych w korze.
Natychmiastowy i krótkoterminowy wpływ alkoholu na widzenie jest dobrze znany większości ludzi. Po wypiciu 2–3 porcji alkoholu wzrok staje się niewyraźny, zmniejsza się jego ostrość, pojawia się podwójne widzenie, proces adaptacji oka do oświetlenia zmniejsza się, a wrażliwość na światło w ciemności maleje. Ten efekt pierwszej dawki jest naturalnie związany z wpływem alkoholu na mózg. Faktem jest, że etanol spowalnia transmisję impulsów nerwowych i uwalnianie neuroprzekaźników z komórek nerwowych, co utrudnia przetwarzanie informacji otrzymanych przez mózg z analizatora wzrokowego i niedostateczne tworzenie obrazów wzrokowych w korze mózgowej.
Taki wpływ alkoholu na widzenie jest bardzo niebezpieczny dla osób pijących w pracy, związanych ze zwiększonym ryzykiem dla siebie i innych (mechanizmów kontrolnych, pracowników medycznych, ratowników, strażaków itp.), A także dla kierowców.
Niestety, alkohol ma nie tylko krótkotrwały negatywny wpływ na układ wzrokowy, który mija dzień po spadku stężenia etanolu we krwi, ale także długoterminowe szkodliwe konsekwencje dla analizatora wzrokowego przy ogólnoustrojowym stosowaniu napojów alkoholowych. Istnieją badania kliniczne, które wykazały związek między rozwojem zaćmy, zwyrodnieniem plamki żółtej związanym z wiekiem siatkówki i przewlekłym alkoholizmem.
Jak wiadomo, przy regularnym stosowaniu alkoholu w organizmie człowieka powstaje niedobór niektórych witamin, co niekorzystnie wpływa na wzrok. Na przykład niedobór witaminy B1 powoduje nie tylko uszkodzenie układu nerwowego, ale także mięśnie okulomotoryczne, a niedobór witaminy A prowadzi do rozwoju ślepoty zmierzchowej, zespołu suchego oka.
Według British Ophthalmological Journal, systematyczne nadużywanie alkoholu powoduje rozwój takiej patologii, jak toksyczna niedowidzenie, czyli całkowita bezbolesna utrata wzroku z powodu przewlekłej toksyczności etanolem i jego produktami rozpadu.
Nawet całkowicie zdrowa osoba po 40 latach, zmieniają się parametry układu optycznego i załamanie oka. Wynika to przede wszystkim ze zmian związanych z wiekiem w niektórych strukturach anatomicznych gałki ocznej. Soczewka pogrubia się, traci elastyczność, mięśnie okulomotoryczne słabną, pogarsza się zdolność do adaptacji (zmiany ogniskowej). Jest to naturalny proces fizjologiczny, który może przejawiać się na ludziach w zupełnie inny sposób.
Najczęściej opisane zmiany powodują upośledzenie wiekowe (starczowzroczność). Osoba zaczyna źle widzieć z bliskiej odległości, ze zmęczeniem oczu i częstym bólem głowy. Z biegiem czasu starczowzroczność powoduje upośledzony odpływ cieczy wodnistej z komór oka i wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego wraz z rozwojem jaskry.
Bardzo ważne jest monitorowanie swojej wizji dla osób starszych, które cierpią na pewne choroby somatyczne, takie jak cukrzyca lub nadciśnienie. Takie patologie prowadzą do wtórnego uszkodzenia oka i rozwoju retinopatii (uszkodzenia siatkówki), zaćmy. Jednocześnie niemożliwe jest przywrócenie wzroku, ponieważ postęp choroby podstawowej prowadzi do powolnego pogorszenia się wizualnego analizatora. Dlatego konieczne jest ścisłe kontrolowanie wszystkich przewlekłych dolegliwości, co pomoże nie tylko w pełnym życiu, ale także w utrzymaniu dobrego widzenia nawet w podeszłym wieku.
Wizja jest wyjątkowym darem ludzkości prezentowanym przez naturę, a miliony lat ewolucji uczyniły ją nieskazitelną. Bardzo ważne jest pełne zachowanie funkcji analizatora wizualnego przez całe życie, ponieważ niestety nie zawsze można go zwrócić. Zadbaj o oczy i przestrzegaj zasad higieny oczu, aby przez wiele lat widzieć całe piękno otaczającego nas świata bez żadnych problemów.
http://glaziki.com/obshee/zrenie-chelovekaWizja w ludzkim życiu jest oknem na świat. Wszyscy wiedzą, że 90% informacji uzyskujemy oczami, więc koncepcja 100% ostrości wzroku jest bardzo ważna dla pełnego życia. Organ widzenia w ludzkim ciele nie zajmuje dużo miejsca, ale jest wyjątkową, bardzo interesującą, złożoną formacją, która do tej pory nie została całkowicie zbadana.
Jaka jest struktura naszych oczu? Nie wszyscy wiedzą, że nie widzimy ich oczami, ale mózgiem, gdzie syntetyzowany jest ostateczny obraz.
Analizator wizualny składa się z czterech części:
W gałce ocznej rozpoznaj:
Twardówka jest nieprzezroczystą częścią gęstej włóknistej membrany. Ze względu na kolor nazywany jest również płaszczem białkowym, chociaż nie ma nic wspólnego z białkami jaja.
Rogówka jest przezroczystą, bezbarwną częścią włóknistej membrany. Głównym obowiązkiem jest skupienie światła na siatkówce.
Komora przednia, obszar między rogówką a tęczówką, jest wypełniona płynem wewnątrzgałkowym.
Tęczówka, która określa kolor oczu, znajduje się za rogówką, przed soczewką, dzieli gałkę oczną na dwie części: przednią i tylną, dozuje ilość światła, która dociera do siatkówki.
Źrenica jest okrągłym otworem umieszczonym w środku tęczówki i regulującą ilością padającego światła
Obiektyw jest bezbarwną formacją, która wykonuje tylko jedno zadanie - skupienie promieni na siatkówce (zakwaterowanie). Z biegiem lat soczewka oka kondensuje się, a wzrok osoby pogarsza się, dlatego większość ludzi potrzebuje okularów do czytania.
Ciało rzęskowe lub rzęskowe znajduje się za soczewką. Wewnątrz wytwarza się wodnisty płyn. I tu są mięśnie, przez które oko może skupiać się na obiektach w różnych odległościach.
Ciało szkliste to przezroczysta żelowa masa 4,5 ml, która wypełnia wnękę między soczewką a siatkówką.
Siatkówka składa się z komórek nerwowych. Wykłada tył oka. Siatkówka pod wpływem światła wytwarza impulsy, które są przekazywane przez nerw wzrokowy do mózgu. Dlatego postrzegamy świat nie oczami, jak wielu ludzi myśli, ale mózgiem.
Wokół środka siatkówki znajduje się mały, ale bardzo wrażliwy obszar, nazywany plamką żółtą lub żółtą plamką. Centralna wgłębienie lub dołek środkowy jest samym centrum plamki żółtej, gdzie koncentracja komórek wzrokowych jest maksymalna. Makula jest odpowiedzialna za przejrzystość widzenia centralnego. Ważne jest, aby wiedzieć, że głównym kryterium funkcji widzenia jest centralna ostrość widzenia. Jeśli promienie światła są skupione przed lub za plamką żółtą, pojawia się stan zwany anomalią refrakcji: nadwzroczność lub krótkowzroczność, odpowiednio.
Błona naczyniowa znajduje się między twardówką a siatkówką. Jego naczynia zasilają zewnętrzną warstwę siatkówki.
Zewnętrzne mięśnie oka to 6 mięśni, które poruszają okiem w różnych kierunkach. Są mięśnie proste: górne, dolne, boczne (do skroni), przyśrodkowe (do nosa) i ukośne: górne i dolne.
Nauka o wizji nazywa się okulistyka. Studiuje anatomię, fizjologię gałki ocznej, diagnostykę i profilaktykę chorób oczu. Stąd nazwisko lekarza, który leczy problemy ze wzrokiem - okulista. A słowo synonim - okulista - jest teraz używane rzadziej. Jest inny kierunek - optometria. Specjaliści w tej dziedzinie diagnozują, leczą narządy ludzkie, korygują różne błędy refrakcyjne za pomocą moich okularów, soczewki kontaktowe - krótkowzroczność, nadwzroczność, astygmatyzm, zez... Te nauki zostały stworzone od czasów starożytnych i są obecnie aktywnie rozwijane.
W recepcji w klinice lekarz może zdiagnozować oczy za pomocą badania zewnętrznego, specjalnych narzędzi i metod badań funkcjonalnych.
Kontrola zewnętrzna odbywa się w świetle dziennym lub sztucznym. Oceniany jest stan powiek, oczodołu, widoczna część gałki ocznej. Czasami można zastosować badanie dotykowe, na przykład badanie dotykowe ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Instrumentalne metody badawcze sprawiają, że dokładniej jest dowiedzieć się, co jest nie tak z oczami. Większość z nich odbywa się w ciemnym pokoju. Stosuje się bezpośrednią i pośrednią oftalmoskopię, badanie lampą szczelinową (biomikroskopia), gonioliami i różnymi przyrządami do pomiaru ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Dzięki biomikroskopii można więc zobaczyć struktury przedniej części oka w bardzo dużym powiększeniu, np. Pod mikroskopem. Pozwala to dokładnie zidentyfikować zapalenie spojówek, choroby rogówki, zmętnienie soczewki (zaćma).
Oftalmoskopia pomaga uzyskać obraz tylnej części oka. Wykonuje się ją za pomocą oftalmoskopii odwrotnej lub bezpośredniej. Lustrzany oftalmoskop służy do zastosowania pierwszej, starożytnej metody. Tutaj lekarz otrzymuje odwrócony obraz powiększony 4 - 6 razy. Lepiej jest korzystać z nowoczesnego elektrycznego oftalmoskopu ręcznego. Wynikowy obraz oka podczas korzystania z tego urządzenia, powiększony 14 do 18 razy, jest bezpośredni i prawdziwy. Podczas badania ocenia się stan głowy nerwu wzrokowego, plamki żółtej, naczyń siatkówki, obwodowych obszarów siatkówki.
Okresowo mierzenie ciśnienia wewnątrzgałkowego po 40 latach jest wymagane od każdej osoby w celu szybkiego wykrycia jaskry, która w początkowej fazie przebiega niezauważalnie i bezboleśnie. Aby to zrobić, użyj tonometru Maklakova, tonometrii dla Goldmana i najnowszej metody bezdotykowej pneumotonometrii. Gdy pierwsze dwie opcje wymagają znieczulenia, obiekt leży na kanapie. W pneumotonometrii ciśnienie w oku jest mierzone bezboleśnie przy użyciu strumienia powietrza skierowanego na rogówkę.
Metody funkcjonalne badają światłoczułość oczu, widzenie centralne i obwodowe, postrzeganie kolorów i widzenie obuoczne.
Aby sprawdzić wizję, używają dobrze znanego stołu Golovina-Sivtseva, na którym narysowane są litery i złamane pierścienie. Normalne widzenie osoby jest brane pod uwagę, gdy siedzi w odległości 5 m od stołu, kąt widzenia wynosi 1 stopień i widoczne są szczegóły dziesiątego wzoru rzędów. Wtedy możesz spierać się o 100% wizję. Aby dokładnie scharakteryzować załamanie oka, w celu najdokładniejszego wyekstrahowania okularów lub soczewek, stosuje się refraktometr - specjalne urządzenie elektryczne do pomiaru siły ośrodka załamującego gałkę oczną.
Widzenie obwodowe lub pole widzenia to wszystko, co osoba postrzega wokół siebie, pod warunkiem, że oko jest nieruchome. Najbardziej powszechnym i dokładnym badaniem tej funkcji jest dynamiczna i statyczna perymetria wykorzystująca programy komputerowe. Według badania jaskrę, zwyrodnienie siatkówki i choroby nerwu wzrokowego można zidentyfikować i potwierdzić.
W 1961 r. Pojawiła się angiografia fluorescencyjna, umożliwiająca wykorzystanie pigmentu w naczyniach siatkówki w celu ujawnienia w najmniejszym szczególe dystroficznych chorób siatkówki, retinopatii cukrzycowej, naczyniowych i onkologicznych patologii oka.
Ostatnio badanie tylnej części oka i jego leczenie zrobiły ogromny krok naprzód. Optyczna koherentna tomografia przekracza możliwości informacyjne innych urządzeń diagnostycznych. Za pomocą bezpiecznej, bezdotykowej metody można zobaczyć oko w postaci wycięcia lub mapy. Skaner OCT służy przede wszystkim do monitorowania zmian w plamce żółtej i nerwu wzrokowym.
Teraz wszyscy słyszeli o korekcji oka laserowego. Laser może skorygować słaby wzrok za pomocą krótkowzroczności, dalekowzroczności, astygmatyzmu, a także skutecznie leczyć jaskrę, choroby siatkówki. Ludzie z problemami ze wzrokiem na zawsze zapominają o swojej wadzie, przestają nosić okulary, soczewki kontaktowe.
Innowacyjne technologie w postaci fakoemulsyfikacji i chirurgii femto są z powodzeniem i szeroko stosowane w leczeniu zaćmy. Osoba o słabym wzroku w postaci mgły, zanim jego oczy zaczną widzieć, jak w młodości.
Ostatnio metoda podawania leków bezpośrednio do oka - terapia doszklistkowa. Za pomocą zastrzyku niezbędne leki są wstrzykiwane do ciała skovid W ten sposób leczy się zwyrodnienie plamki żółtej związane z wiekiem, cukrzycowy obrzęk plamki żółtej, zapalenie wewnętrznych błon oka, krwotok wewnątrzgałkowy i choroby naczyniowe siatkówki.
Wizja współczesnego człowieka jest teraz poddawana takiemu obciążeniu jak nigdy dotąd. Komputeryzacja prowadzi do krótkowzroczności ludzkości, to znaczy oczy nie mają czasu na odpoczynek, są przeciążone z ekranów różnych gadżetów, w wyniku czego następuje utrata wzroku, krótkowzroczność lub krótkowzroczność. Co więcej, coraz więcej osób cierpi na zespół suchego oka, co jest również konsekwencją długotrwałego siedzenia przy komputerze. Zwłaszcza „wzrok” u dzieci, ponieważ oko do 18 lat nie jest jeszcze w pełni ukształtowane.
Aby zapobiec występowaniu groźnych chorób, należy zapobiegać widzeniu. Aby nie żartować ze wzroku, wymagane jest badanie wzroku w odpowiednich instytucjach medycznych lub, w skrajnych przypadkach, przez wykwalifikowanych optyków z optyką. Osoby z wadami wzroku powinny nosić odpowiednią korekcję okularów i regularnie odwiedzać okulistę, aby uniknąć komplikacji.
Jeśli zastosujesz się do poniższych zasad, możesz zmniejszyć ryzyko chorób oczu.
Człowiek nie widzi w całkowitej ciemności. Aby osoba mogła zobaczyć obiekt, konieczne jest odbicie światła od obiektu i uderzenie w siatkówkę oka. Źródła światła mogą być naturalne (ogień, słońce) i sztuczne (różne lampy). Ale czym jest światło?
Zgodnie z nowoczesnymi koncepcjami naukowymi światło jest falą elektromagnetyczną o pewnym (dość wysokim) zakresie częstotliwości. Teoria ta pochodzi od Huygensa i jest potwierdzona przez wiele eksperymentów (w szczególności doświadczenie T. Junga). W tym samym czasie, w naturze światła, w pełni manifestuje się dualizm fali mięśnia sercowo-mięśniowego, który w dużej mierze determinuje jego właściwości: kiedy jest propagowane, światło zachowuje się jak fala, a gdy jest emitowane lub absorbowane, działa jak cząstka (foton). Zatem efekty świetlne, które występują podczas propagacji światła (interferencja, dyfrakcja, itp.) Są opisane przez równania Maxwella, a efekty, które pojawiają się, gdy są pochłaniane i emitowane (efekt fotoelektryczny, efekt Comptona) są opisane równaniami kwantowej teorii pola.
W uproszczeniu ludzkie oko jest odbiornikiem radiowym zdolnym do odbierania fal elektromagnetycznych o pewnym (optycznym) zakresie częstotliwości. Podstawowymi źródłami tych fal są emitujące je ciała (słońce, lampy itp.), Wtórne źródła to ciała odbijające fale pierwotnych źródeł. Światło ze źródeł wchodzi do oka i czyni je widocznymi dla osoby. Zatem, jeśli ciało jest przezroczyste dla fal widzialnego zakresu częstotliwości (powietrze, woda, szkło itp.), To nie może być zarejestrowane przez oko. Jednocześnie oko, jak każdy inny odbiornik radiowy, jest „dostrajane” do pewnego zakresu częstotliwości radiowych (w przypadku oka, wynosi od 400 do 790 teraherców) i nie odbiera fal o wyższych (ultrafioletowych) lub niskich (podczerwonych) częstotliwościach. To „dostrajanie” przejawia się w całej strukturze oka - od soczewki i ciała szklistego, które są przezroczyste w tym zakresie częstotliwości, a kończąc na rozmiarze fotoreceptorów, które w tej analogii są podobne do anten odbiorników radiowych i mają wymiary, które zapewniają najbardziej efektywny odbiór fal radiowych tego konkretnego zakresu.
Wszystko to razem określa zakres częstotliwości, w którym dana osoba widzi. Nazywany jest zakresem promieniowania widzialnego.
Widoczne promieniowanie - fale elektromagnetyczne odbierane przez ludzkie oko, które zajmują część widma o długości fali około 380 (fioletowe) do 740 nm (czerwone). Takie fale zajmują zakres częstotliwości od 400 do 790 teraherców. Promieniowanie elektromagnetyczne o takich częstotliwościach jest również nazywane światłem widzialnym lub po prostu światłem (w wąskim znaczeniu tego słowa). Oko ludzkie jest najbardziej wrażliwe na światło w obszarze 555 nm (540 THz) w zielonej części widma.
Białe światło podzielone przez pryzmat na kolory widma [4]
Kiedy biała wiązka jest rozkładana, w pryzmacie powstaje widmo, w którym promieniowanie o różnych długościach fal ulega załamaniu pod innym kątem. Kolory zawarte w widmie, to znaczy kolory, które można uzyskać za pomocą fal świetlnych o tej samej długości (lub bardzo wąskim zakresie), nazywane są kolorami widmowymi. Główne kolory widmowe (posiadające własną nazwę), a także charakterystykę emisji tych kolorów przedstawiono w tabeli:
Widmo nie zawiera wszystkich kolorów, które ludzki mózg rozróżnia i powstają w wyniku mieszania innych kolorów. [4]
Dzięki naszej wizji uzyskujemy 90% informacji o otaczającym nas świecie, więc oko jest jednym z najważniejszych organów zmysłów.
Oko można nazwać złożonym urządzeniem optycznym. Jego głównym zadaniem jest „przekazanie” prawidłowego obrazu do nerwu wzrokowego.
Struktura ludzkiego oka
Rogówka jest przezroczystą błoną pokrywającą przód oka. Brakuje naczyń krwionośnych, ma dużą moc refrakcyjną. Zawarte w układzie optycznym oka. Rogówkę graniczy z nieprzezroczystą zewnętrzną powłoką oka - twardówką.
Przednia komora oka jest przestrzenią między rogówką a tęczówką. Jest wypełniona płynem wewnątrzgałkowym.
Tęczówka ma kształt koła z otworem w środku (źrenica). Tęczówka składa się z mięśni, ze skurczem i rozluźnieniem, które zmieniają rozmiary źrenicy. Wchodzi do naczyniówki. Tęczówka jest odpowiedzialna za kolor oczu (jeśli jest niebieski, oznacza to, że jest w nim niewiele komórek pigmentowych, jeśli brązowy jest dużo). Wykonuje tę samą funkcję, co membrana w kamerze, regulując strumień światła.
Źrenica jest dziurą w tęczówce. Jego wielkość zwykle zależy od poziomu oświetlenia. Im więcej światła, tym mniejsza źrenica.
Soczewka jest „naturalną soczewką” oka. Jest przezroczysty, elastyczny - może zmienić swój kształt, niemal natychmiast „wywołując ostrość”, dzięki czemu człowiek dobrze widzi zarówno z bliska, jak i na odległość. Znajduje się w kapsule, zachowany pasek rzęskowy. Soczewka, podobnie jak rogówka, wchodzi do układu optycznego oka. Przezroczystość soczewki ludzkiego oka jest doskonała - transmitowana jest większość światła o długości fali od 450 do 1400 nm. Światło o długości fali powyżej 720 nm nie jest postrzegane. Soczewka ludzkiego oka jest prawie bezbarwna po urodzeniu, ale z wiekiem nabiera żółtawego koloru. Chroni to siatkówkę przed promieniowaniem ultrafioletowym.
Ciało szkliste jest żelową substancją przezroczystą znajdującą się w tylnej części oka. Ciało szkliste utrzymuje kształt gałki ocznej, bierze udział w metabolizmie wewnątrzgałkowym. Zawarte w układzie optycznym oka.
Siatkówka - składa się z fotoreceptorów (są wrażliwe na światło) i komórek nerwowych. Komórki receptorowe znajdujące się w siatkówce są podzielone na dwa typy: stożki i pręty. W tych komórkach, które wytwarzają enzym rodopsynę, energia świetlna (fotony) jest przekształcana w energię elektryczną tkanki nerwowej, tj. reakcja fotochemiczna.
Twardówka jest nieprzezroczystą zewnętrzną powłoką gałki ocznej, która przechodzi w przezroczystą rogówkę przed gałką oczną. Do twardówki dołączonych jest 6 mięśni okulomotorycznych. Zawiera niewielką ilość zakończeń nerwowych i naczyń.
Naczyniówka - wyprowadza tylną część twardówki, przylegającą do siatkówki, z którą jest ściśle związana. Błona naczyniowa jest odpowiedzialna za dopływ krwi do struktur wewnątrzgałkowych. W chorobach siatkówki bardzo często bierze udział w procesie patologicznym. W naczyniówce nie ma zakończeń nerwowych, więc ból nie pojawia się, gdy jest chory, zwykle sygnalizując wszelkie awarie.
Nerw wzrokowy - przez nerw wzrokowy, sygnały z zakończeń nerwowych są przekazywane do mózgu [6].
Człowiek nie rodzi się z już rozwiniętym narządem widzenia: w pierwszych miesiącach życia powstaje mózg i widzenie, a około 9 miesięcy są w stanie przetwarzać przychodzące informacje wizualne niemal natychmiast. Światło jest potrzebne do zobaczenia. [3]
Zdolność oka do postrzegania światła i rozpoznawania jego różnych stopni jasności nazywana jest percepcją światła, a zdolność do adaptacji do innej jasności światła jest adaptacją oka; czułość na światło jest szacowana przez wartość progową bodźca świetlnego.
Osoba o dobrym wzroku jest w stanie dostrzec światło świecy w odległości kilku kilometrów w nocy. Maksymalną czułość na światło uzyskuje się po wystarczająco długiej adaptacji do ciemności. Jest on określony przez działanie strumienia świetlnego pod kątem stałym 50 ° przy długości fali 500 nm (maksymalna czułość oka). W tych warunkach progowa energia światła wynosi około 10–9 erg / s, co odpowiada przepływowi kilku kwantów zakresu optycznego na sekundę przez źrenicę.
Wkład ucznia w regulację czułości oka jest niezwykle mały. Cały zakres jasności, który nasz mechanizm wizualny jest w stanie dostrzec, jest ogromny: od 10–6 cd • m² dla oka w pełni dostosowanego do ciemności, do 106 cd • m² dla oka w pełni przystosowanego do światła Mechanizm tak szerokiego zakresu czułości leży w rozkładzie i odzysku światłoczułe pigmenty w fotoreceptorach siatkówki - stożki i pręty.
W ludzkim oku występują dwa typy światłoczułych komórek (receptorów): bardzo wrażliwe pręty, które są odpowiedzialne za widzenie o zmierzchu (noc) i mniej czułe stożki, które są odpowiedzialne za widzenie kolorów.
Znormalizowana grafika czułości stożków ludzkiego oka S, M, L. Kropkowana linia pokazuje zmierzch, „czarno-białą” podatność prętów.
W ludzkiej siatkówce występują trzy typy stożków, których maksimum czułości znajdują się w czerwonych, zielonych i niebieskich częściach widma. Rozkład typów stożków w siatkówce jest nierównomierny: „niebieskie” stożki są bliżej peryferii, podczas gdy „czerwone” i „zielone” stożki są rozmieszczone losowo. Zgodność typów stożków z trzema „pierwotnymi” kolorami zapewnia rozpoznawanie tysięcy kolorów i odcieni. Krzywe czułości widmowej trzech typów stożków częściowo pokrywają się, co przyczynia się do zjawiska metameryzmu. Bardzo silne światło pobudza wszystkie 3 typy receptorów i dlatego jest postrzegane jako promieniowanie o oślepiająco białym kolorze.
Równomierne podrażnienie wszystkich trzech elementów, odpowiadające średniemu światłu dziennemu, również powoduje uczucie bieli.
Geny kodujące światłoczułe białka opsyny są odpowiedzialne za ludzkie widzenie kolorów. Według zwolenników teorii trójskładnikowej, obecność trzech różnych białek, które reagują na różne długości fal, wystarcza do postrzegania kolorów.
Większość ssaków ma tylko dwa takie geny, więc mają czarno-białe widzenie.
Opsyna wrażliwa na czerwony kodowana jest u ludzi przez gen OPN1LW.
Inne ludzkie opsyny kodują geny OPN1MW, OPN1MW2 i OPN1SW, pierwsze dwa z nich kodują wrażliwe na światło białka o średniej długości fali, a trzecie jest odpowiedzialne za opsynę, która jest wrażliwa na krótkofalową część widma.
Pole widzenia jest przestrzenią postrzeganą przez oko przy stałym spojrzeniu i stałej pozycji głowy. Ma określone granice odpowiadające przejściu optycznie czynnej części siatkówki w optycznie ślepą.
Pole widzenia jest sztucznie ograniczone do wystających części twarzy - grzbietu nosa, górnej krawędzi orbity. Ponadto jego granice zależą od położenia gałki ocznej w oczodole. [8] Ponadto w każdym oku zdrowej osoby znajduje się obszar siatkówki, który nie jest wrażliwy na światło, co nazywa się martwym punktem. Włókna nerwowe od receptorów do martwego pola wychodzą na siatkówkę i tworzą nerw wzrokowy, który przechodzi przez siatkówkę na drugą stronę. Tak więc w tym miejscu nie ma receptorów światła. [9]
W tym mikrografie konfokalnym głowa nerwu wzrokowego jest pokazana na czarno, komórki wyścielające naczynia krwionośne na czerwono, a zawartość naczyń na zielono. Komórki siatkówki miały niebieskie plamki. [10]
Ślepe punkty w obu oczach są w różnych miejscach (symetrycznie). Ten fakt, jak również fakt, że mózg koryguje postrzegany obraz, wyjaśnia, dlaczego są one niezauważalne podczas normalnego używania obu oczu.
Aby obserwować martwe pole w sobie, zamknij prawe oko i popatrz lewym okiem na prawy krzyż, który jest zakreślony. Trzymaj twarz i monitoruj pionowo. Nie odrywając wzroku od prawego krzyża, przynieś swoją twarz bliżej (lub daleko) od monitora i jednocześnie podążaj za lewym krzyżem (nie patrząc na niego). W pewnym momencie zniknie.
Metodę tę można również wykorzystać do oszacowania przybliżonej wielkości kątowej martwego pola.
Odbiór w celu wykrywania martwych punktów [9]
Wyróżnia się również paracentralne podziały pola widzenia. W zależności od udziału w wizji jednego lub obu oczu, rozróżnij jedno- i dwuoczne pole widzenia. W praktyce klinicznej zwykle bada się jednooczne pole widzenia. [8]
Wizualny analizator osoby w normalnych warunkach zapewnia widzenie obuoczne, tj. Widzenie dwuoczne z pojedynczą percepcją wzrokową. Głównym mechanizmem odruchu widzenia obuocznego jest odruch fuzji obrazu - odruch fuzyjny (fuzja), który występuje podczas jednoczesnego stymulowania funkcjonalnie nierównych elementów nerwu siatkówki obu oczu. W rezultacie występuje fizjologiczne podwojenie obiektów, które są bliższe lub dalsze niż stały punkt (ogniskowanie obuoczne). Fizjologiczne zjawy (skupienie) pomagają ocenić odległość obiektu od oczu i stwarzają poczucie ulgi lub stereoskopii widzenia.
Dzięki wizji jednego oka percepcja głębi (odległość reliefu) jest wykonywana przez hl. arr. ze względu na drugorzędną charakterystykę pomocniczą odległości (pozorny rozmiar obiektu, perspektywę liniową i powietrzną, blokowanie niektórych obiektów przez innych, zakwaterowanie oka itp.). [1]
Ścieżki wizualnego analizatora
1 - Lewa połowa pola widzenia, 2 - Prawa połowa pola widzenia, 3 - Oko, 4 - Siatkówka, 5 - Nerwy wzrokowe, 6 - Nerw oczny, 7 - Chiasma, 8 - Układ nerwowy, 9 - Boczne ciało stawowe, 10 - Górna guzki czworoboku, 11 - Niespecyficzna ścieżka wzrokowa, 12 - Kora wzrokowa. [2]
Osoba nie widzi oczami, ale oczami, skąd informacja jest przekazywana przez nerw wzrokowy, chiasm, drogi optyczne do pewnych obszarów płatów potylicznych kory mózgowej, gdzie tworzy się obraz świata zewnętrznego, który widzimy. Wszystkie te organy tworzą nasz wizualny analizator lub system wizualny. [5]
Elementy siatkówki zaczynają tworzyć się w 6–10 tygodni rozwoju wewnątrzmacicznego, ostateczne dojrzewanie morfologiczne zachodzi w ciągu 10–12 lat. W procesie rozwoju organizmu znacząco zmienia się koloryt dziecka. U noworodka tylko siatkówki działają w siatkówce, zapewniając czarno-białe widzenie. Liczba szyszek jest mała i nie są jeszcze dojrzałe. Rozpoznawanie kolorów w młodym wieku zależy od jasności, a nie od charakterystyki koloru widmowego. Gdy szyszki dojrzewają, dzieci najpierw rozróżniają żółty, potem zielony, a potem czerwony (od 3 miesięcy można było opracować odruchy warunkowe do tych kolorów). Pełne stożki zaczynają funkcjonować do końca 3 lat życia. W szkole zwiększa się charakterystyczna wrażliwość kolorów oka. Percepcja koloru osiąga swój maksymalny rozwój w wieku 30 lat, a następnie stopniowo maleje.
U noworodka średnica gałki ocznej wynosi 16 mm, a jej masa wynosi 3,0 g. Wzrost gałki ocznej trwa po urodzeniu. Najbardziej intensywnie rośnie w ciągu pierwszych 5 lat życia, mniej intensywnie - do 9-12 lat. U noworodków kształt gałki ocznej jest bardziej globularny niż u dorosłych, w wyniku czego długoterminowe załamanie obserwuje się w 90% przypadków.
Źrenica noworodka jest wąska. Ze względu na przewagę tonów nerwów współczulnych unerwiających mięśnie tęczówki, w ciągu 6-8 lat źrenice stają się szerokie, co zwiększa ryzyko oparzeń słonecznych siatkówki. W ciągu 8–10 lat źrenica zwęża się. W wieku 12–13 lat szybkość i intensywność reakcji źrenicznej na światło stają się takie same jak u dorosłych.
U niemowląt i dzieci w wieku przedszkolnym soczewka jest bardziej wypukła i bardziej elastyczna niż u dorosłego, jej zdolność załamania jest wyższa. Dzięki temu dziecko może wyraźnie widzieć obiekt w mniejszej odległości od oka niż dorosły. A jeśli u dziecka jest przezroczyste i bezbarwne, to u dorosłej osoby soczewka ma jasnożółty odcień, którego intensywność może wzrastać z wiekiem. Nie wpływa to na ostrość widzenia, ale może wpływać na postrzeganie kolorów niebieskiego i fioletowego.
Funkcje sensoryczne i ruchowe widzenia rozwijają się jednocześnie. W pierwszych dniach po urodzeniu ruch oczu jest asynchroniczny, z jednym okiem nieruchomym, można obserwować ruch drugiego. Możliwość szybkiego naprawienia obiektu powstaje w wieku od 5 dni do 3-5 miesięcy.
Reakcję na kształt obiektu odnotowuje się już u 5-miesięcznego dziecka. W przedszkolakach pierwszą reakcją jest kształt obiektu, a następnie jego rozmiar i wreszcie kolor.
Ostrość wzroku poprawia się wraz z wiekiem i poprawia widzenie stereoskopowe. Wizja stereoskopowa osiąga optymalny poziom w wieku 17–22 lat, a od 6 lat stereoskopowa ostrość wzroku dziewcząt jest wyższa niż u chłopców. Pole widzenia szybko rośnie. W wieku 7 lat jego rozmiar stanowi około 80% wielkości pola widzenia osoby dorosłej [11,12]
Po 40 latach następuje spadek poziomu widzenia peryferyjnego, czyli zwężenie pola widzenia i pogorszenie widoku bocznego.
Po około 50 latach produkcja płynu łzowego jest zmniejszona, więc oczy są bardziej nawilżone niż w młodszym wieku. Nadmierną suchość można wyrazić w zaczerwienieniu oczu, skurczach, rozdzieraniu pod wpływem wiatru lub jasnego światła. Może to nie zależeć od zwykłych czynników (częste zmęczenie oczu lub zanieczyszczenie powietrza).
Z wiekiem ludzkie oko zaczyna słabiej postrzegać otoczenie, zmniejszając kontrast i jasność. Zdolność rozpoznawania odcieni kolorów, zwłaszcza tych o zbliżonym kolorze, może również ulec pogorszeniu. Jest to bezpośrednio związane ze zmniejszeniem liczby komórek w siatkówce, które postrzegają odcienie koloru, kontrastu i jasności. [14,15]
Niektóre związane z wiekiem upośledzenia widzenia spowodowane starczowzrocznością, które objawiają się niejasnością, zamazywaniem obrazów podczas badania obiektów znajdujących się blisko oczu. Możliwość skupienia widoku na małych obiektach wymaga zakwaterowania około 20 dioptrii (skupiając się na obiekcie 50 mm od obserwatora) u dzieci, do 10 dioptrii w wieku 25 (100 mm) i poziomach od 0,5 do 1 dioptrii w wieku 60 lat (możliwość skupienie się na temacie 1-2 metry). Uważa się, że jest to spowodowane osłabieniem mięśni regulujących źrenicę, podczas gdy reakcja źrenic na strumień świetlny dostający się do oka również się pogarsza. [13] Dlatego są trudności z odczytem w słabym świetle, a czas adaptacji wzrasta wraz z różnicami w oświetleniu.
Również z wiekiem zaczyna pojawiać się zmęczenie wzrokowe, a nawet bóle głowy.
Psychologia postrzegania kolorów to zdolność osoby do postrzegania, identyfikowania i nazywania kolorów.
Odczucie koloru zależy od kompleksu czynników fizjologicznych, psychologicznych, kulturowych i społecznych. Początkowo badania percepcji kolorów przeprowadzono w ramach badań kolorów; późniejsi etnografowie, socjologowie i psychologowie dołączyli do problemu.
Receptory wzrokowe są słusznie uważane za „część mózgu, która jest przenoszona na powierzchnię ciała”. Nieświadome przetwarzanie i korekta percepcji wzrokowej zapewnia „poprawność” widzenia, a także jest przyczyną „błędów” w ocenie koloru w określonych warunkach. Zatem eliminacja „tła” oświetlenia oka (na przykład, gdy patrzymy na odległe obiekty przez wąską rurkę) znacząco zmienia postrzeganie kolorów tych obiektów.
Jednoczesne oglądanie tych samych nieoświetlonych obiektów lub źródeł światła przez kilku obserwatorów z normalnym widzeniem kolorów, w tych samych warunkach oglądania, pozwala na ustalenie zgodności jeden-do-jednego między składem widmowym porównywanych emisji a wywołanymi przez nie doznaniami kolorów. Opierają się na tym pomiary kolorów (kolorymetria). Taka zgodność jest unikalna, ale nie jedna na jedną: te same odczucia koloru mogą powodować strumienie promieniowania o różnym składzie widmowym (metameryzm).
Istnieje wiele definicji koloru jako wielkości fizycznej. Ale nawet w najlepszych z nich, z kolorymetrycznego punktu widzenia, często pomija się wzmiankę, że ta (nie wzajemna) wyjątkowość jest osiągana tylko w standardowych warunkach obserwacji, oświetlenia itp., Nie bierze pod uwagę zmiany postrzegania kolorów, gdy zmienia się natężenie promieniowania tej samej kompozycji widmowej (Zjawisko Bezolda - Brücke) nie jest brane pod uwagę. adaptacja kolorów oka itp. Dlatego różnorodność doznań kolorystycznych występujących w rzeczywistych warunkach oświetleniowych, zmiany wymiarów kątowych elementów w porównaniu z kolorem, ich utrwalenie w różnych częściach siatkówki, różne stany psychofizjologiczne obserwatora itp. są zawsze bogatsze niż kolorymetryczna różnorodność kolorów.
Na przykład w kolorymetrii niektóre kolory (takie jak pomarańczowy lub żółty) są jednakowo zdefiniowane, co w życiu codziennym jest postrzegane (w zależności od jasności) jako brązowe, „kasztanowe”, brązowe, „czekoladowe”, „oliwkowe” itp. Jedną z najlepszych prób zdefiniowania pojęcia koloru, należącego do Erwina Schrödingera, usuwa sam brak wskazań zależności doznań kolorystycznych od wielu specyficznych warunków obserwacji. Według Schrödingera kolor jest właściwością składu widmowego promieniowania, wspólną dla wszystkich promieniowań, które nie są wizualnie rozróżnialne dla ludzi. [6]
Ze względu na naturę oka światło, które wywołuje wrażenie tego samego koloru (na przykład białego), to znaczy ten sam stopień wzbudzenia trzech receptorów wizualnych, może mieć inny skład widmowy. Osoba w większości przypadków nie zauważa tego efektu, jak gdyby „zgadywał” kolor. Dzieje się tak dlatego, że chociaż temperatura barwowa innego oświetlenia może się pokrywać, widma światła naturalnego i sztucznego odbijanego przez ten sam pigment mogą się znacznie różnić i powodować różne odczucia koloru.
Ludzkie oko postrzega wiele różnych odcieni, ale są „zakazane” kolory, które są dla niego niedostępne. Jako przykład można wybrać kolor, który odtwarza jednocześnie żółte i niebieskie odcienie. Dzieje się tak, ponieważ postrzeganie koloru w ludzkim oku, podobnie jak w naszym ciele, opiera się na zasadzie opozycji. Siatkówka ma specjalnych przeciwników neuronów: niektóre z nich są aktywowane, gdy widzimy czerwony, i są również tłumione na zielono. To samo dzieje się z parą żółto-niebieską. Zatem kolory w parach czerwono-zielonych i niebiesko-żółtych mają odwrotny wpływ na te same neurony. Kiedy źródło emituje oba kolory z pary, ich wpływ na neuron jest kompensowany, a osoba nie widzi żadnego z tych kolorów. Co więcej, osoba nie tylko nie jest w stanie zobaczyć tych kolorów w normalnych okolicznościach, ale także je przedstawić.
Takie kolory można zobaczyć tylko w ramach eksperymentu naukowego. Na przykład naukowcy Hewitt Crane i Thomas Piantanida z Stanford Institute w Kalifornii stworzyli specjalne modele wizualne, w których naprzemienne naprzemienne pasma „kłótliwych” odcieni zmieniały się na przemian. Te obrazy, nagrane za pomocą specjalnego urządzenia na poziomie oczu osoby, zostały pokazane dziesiątkom ochotników. Po eksperymencie ludzie twierdzili, że w pewnym momencie granice między odcieniami zniknęły, łącząc się w jeden kolor, którego nigdy wcześniej nie napotkali.
Ludzkie widzenie jest analizatorem trzech bodźców, to znaczy charakterystyki spektralne koloru są wyrażone tylko w trzech wartościach. Jeśli porównywane strumienie promieniowania o różnym składzie spektralnym dają taki sam efekt na stożkach, kolory są postrzegane jako takie same.
W świecie zwierząt istnieją cztero-, a nawet pięciostymulowe analizatory kolorów, więc kolory postrzegane przez człowieka są takie same, zwierzęta mogą wydawać się różne. W szczególności ptaki drapieżne widzą ślady gryzoni na ścieżkach do nor wyłącznie z powodu ultrafioletowej luminescencji ich składników moczu.
Podobnie jest z systemami rejestracji obrazów, zarówno cyfrowymi, jak i analogowymi. Chociaż w większości są to trzy bodźce (trzy warstwy emulsji filmowej, trzy typy komórek aparatu cyfrowego lub matrycy skanera), ich metameryzm różni się od metameryzmu ludzkiego. Dlatego kolory postrzegane przez oko jako takie same mogą się różnić na zdjęciu i odwrotnie. [7]