Soczewka jest przezroczystą, dwuwypukłą półstałą formą w kształcie dysku, umieszczoną między tęczówką a ciałem szklistym (patrz rys. 2.3, rys. 2.4).
Soczewka jest wyjątkowa, ponieważ jest jedynym „organem” ludzkiego ciała i większości zwierząt, składającym się z tego samego rodzaju komórek na wszystkich etapach rozwoju embrionalnego i życia poporodowego aż do śmierci.
Przednia i tylna powierzchnia soczewki są połączone w tak zwanym regionie równikowym. Równik soczewki otwiera się do tylnej komory oka i jest przymocowany do nabłonka rzęskowego za pomocą opaski rzęskowej (więzadła Zinna) (ryc. 2.7). Ze względu na rozluźnienie pasa rzęskowego przy jednoczesnym zmniejszeniu mięśnia rzęskowego i deformacji kryształu
Rys. 2.4. Cechy położenia soczewki w gałce ocznej i jej kształt: / - rogówka, 2 - tęczówka, 3 - soczewka, 4 - ciało rzęskowe
ka Jednocześnie wykonywana jest jego główna funkcja - zmiana refrakcji, która umożliwia siatkówce uzyskanie wyraźnego obrazu niezależnie od odległości od obiektu. Aby spełnić tę rolę, soczewka musi być przezroczysta i elastyczna, tak jest.
Soczewka rośnie nieprzerwanie przez całe życie ludzkie, pogrubiając około 29 mikronów rocznie. Począwszy od szóstego do siódmego tygodnia życia wewnątrzmacicznego (18 mm zarodka), wzrasta on w kierunku przednio-tylnym w wyniku wzrostu pierwotnych włókien soczewki. Na etapie rozwoju, gdy długość zarodka osiąga 18_26 mm, soczewka ma kształt w przybliżeniu sferyczny. Wraz z pojawieniem się włókien wtórnych (rozmiar zarodka - 26 mm) soczewka krystaliczna spłaszcza się, a jej średnica wzrasta (Brown, Bron, 1996). Aparat opaski rzęskowej, który pojawia się przy długości zarodka 65 mm, nie wpływa na wzrost średnicy soczewki. Następnie soczewka krystaliczna gwałtownie zwiększa masę i objętość. Po urodzeniu ma prawie kulisty kształt.
W pierwszych dwóch dekadach życia zanika wzrost grubości soczewki, ale jej średnica wciąż rośnie. Czynnikiem przyczyniającym się do zwiększenia średnicy jest zagęszczenie rdzenia. Napięcie pasa rzęskowego powoduje zmianę kształtu soczewki.
Średnica dorosłego ludzkiego obiektywu mierzona na równiku wynosi 9
10 mm. W centrum jego grubość w momencie porodu wynosi około 3,5–4 mm, w wieku 40 lat wynosi 4 mm, a na starość powoli wzrasta do 4,75–5 mm. Grubość soczewki zależy od stanu akomodacyjnej zdolności oka (Bron, Tripathi, Tripathi, 1997).
W przeciwieństwie do grubości, równikowa średnica soczewki zmienia się w mniejszym stopniu z wiekiem osoby. Przy urodzeniu jest równa 6,5 mm, w drugiej dekadzie życia - 9-10 mm, następnie pozostaje niezmieniona.
Poniżej znajdują się wskaźniki strzałkowe
Tabela 2.1. Cechy wiekowe średnicy, masy i objętości soczewki ludzkiej
w zależności od wieku osoby, grubości kapsułki, długości, grubości i liczby włókien soczewki (tabela 2.1).
Przednia powierzchnia soczewki jest mniej wypukła niż tylna. Jest to część kuli o promieniu krzywizny równym średnio 10 mm (8-14 mm). Przednia powierzchnia jest ograniczona przez przednią komorę oka przez źrenicę, a na obwodzie przez tylną powierzchnię tęczówki. Krawędź źrenicy tęczówki spoczywa na przedniej powierzchni soczewki. Boczna powierzchnia soczewki jest zwrócona do tylnej komory oka i łączy procesy ciała rzęskowego przez pas rzęskowy.
Środek przedniej powierzchni soczewki nosi nazwę przedniego bieguna. Znajduje się około 3 mm za tylną powierzchnią rogówki.
Tylna powierzchnia soczewki ma dużą krzywiznę - promień krzywizny wynosi 6 mm (4,5-7,5 mm). Zwykle jest rozważany w połączeniu z błoną szklistą przedniej powierzchni ciała szklistego. Niemniej jednak w tych strukturach istnieje przestrzeń przypominająca szczelinę wypełniona cieczą. Ta przestrzeń za obiektywem została opisana przez E. Bergera w 1882 roku. Można ją zaobserwować za pomocą biomikroskopii przedniej.
Rys. 2.5. Układ struktury soczewki:
7 - jądro zarodkowe, 2 - jądro płodu, 3 - jądro dorosłe, 4 - kora, 5 - kapsułka i nabłonek. W środku znajdują się szwy obiektywu
Rys. 2.6 Biomikroskopowo przydzielone obszary soczewki (brązowy): Ca - kapsułka; N jest rdzeniem; C, cx - pierwsza korowa (podtorebkowa) strefa świetlna; C1P - pierwsza strefa rozproszenia; C2 jest drugą korową strefą świetlną; C3 - strefa rozpraszania głębokich warstw kory; C4 - jasna strefa głębokich warstw kory
Równik soczewki znajduje się w obrębie rzęsek w odległości 0,5 mm od nich. Powierzchnia równikowa jest nierówna. Ma liczne fałdy, których tworzenie jest spowodowane faktem, że pas ten jest przymocowany do tego obszaru. Fałdy znikają po zakwaterowaniu, czyli w warunkach ustania napięcia więzadła.
Współczynnik załamania soczewki wynosi 1,39, czyli nieco większy niż współczynnik załamania światła w komorze przedniej (1,33). Z tego powodu, pomimo mniejszego promienia krzywizny, moc optyczna soczewki jest mniejsza niż rogówki. Wkład soczewki w układ refrakcyjny oka wynosi około 15 z 40 dioptrii.
Moc zakwaterowania, równa 15-16 dioptriom przy urodzeniu, jest zmniejszana o połowę do 25 lat, aw wieku 50 lat równa się tylko 2 dioptriom.
Podczas badania biomikroskopowego soczewki z rozszerzoną źrenicą można wykryć cechy jej struktury strukturalnej (rys. 2.5, 2.6). Po pierwsze, jego wielowarstwowość jest widoczna. Rozróżnia się następujące warstwy, licząc od przodu do środka: kapsułka (Ca); podprzestrzenna strefa świetlna (strefa korowa C ^); lekka wąska strefa niejednorodnej dyspersji (CjP); półprzezroczysta strefa kory (C2). Strefy te tworzą korę powierzchniową soczewki.
Jądro uważane jest za prenatalną część soczewki. Ma również laminację. W centrum znajduje się czysta strefa, zwana jądrem germinalnym (embrionalnym). Podczas badania obiektywu za pomocą lampy szczelinowej można również wykryć szwy obiektywu. Mikroskopia lustrzana z dużym powiększeniem pozwala zobaczyć komórki nabłonkowe i włókna soczewki.
Rys. 2.7. Schematyczne przedstawienie struktury regionu równikowego soczewki. Ponieważ komórki nabłonkowe proliferują w obszarze równika, przesuwają się w kierunku środka, zamieniając się w włókna soczewki: 1 - soczewka kapsułki, 2-równikowe komórki nabłonkowe, 3 - włókna soczewki, 4 - przewód rzęskowy
Elementy strukturalne soczewki (kapsułka, nabłonek, włókna) pokazano na ryc. 2.7.
Kapsułka Soczewka jest pokryta ze wszystkich stron kapsułą. Kapsułka jest niczym innym jak błoną podstawną komórek nabłonkowych. Jest najgrubszą podstawową błoną ludzkiego ciała. Przód kapsułki jest grubszy (do 15,5 mikronów) niż tył (rys. 2.8). Bardziej wyraźne zgrubienie wzdłuż obwodu przedniej torebki, ponieważ w tym miejscu przymocowana jest większość pasa rzęskowego. Z wiekiem grubość kapsułki wzrasta, zwłaszcza z przodu. Wynika to z faktu, że nabłonek, który jest źródłem błony podstawnej, znajduje się z przodu i bierze udział w przebudowie kapsułki, zaznaczonej w miarę wzrostu soczewki.
Rys. 2.8. Schematyczne przedstawienie grubości kapsułki w różnych obszarach
Rys. 2.11. Struktura ultrastrukturalna pasa rzęskowego, kapsułki soczewki, nabłonek torebki soczewki i włókna soczewki warstw zewnętrznych: 1 - pas rzęskowy, 2 - kapsułki soczewkowe, 3 - warstwa nabłonkowa kapsułki soczewkowej, 4 - włókna soczewki
Rys. 2.10. Cechy ultrastrukturalne kapsułki soczewkowej regionu równikowego, pasa rzęskowego i ciała szklistego (według Hogana i in., 1971): 7 - korpus z włókna szklanego, 2 - włókna pasa rzęskowego, 3 - włókna przedskórkowe, 4 - soczewki. Zwiększ x 25 000
Rys. 2.9. Lekko-optyczna struktura kapsułki soczewki, nabłonek kapsułki soczewki i włókna soczewki warstw zewnętrznych: 1 - soczewka kapsułki, 2 - warstwa nabłonkowa komórek macierzystych, 3 - włókno soczewki
Kapsułka jest dość silną barierą dla bakterii i komórek zapalnych, ale jest łatwo dostępna dla cząsteczek, których wielkość jest współmierna do wielkości hemoglobiny. Chociaż kapsułka nie zawiera włókien elastycznych, jest wyjątkowo elastyczna i stale pod działaniem sił zewnętrznych, to znaczy w stanie rozciągniętym. Z tego powodu rozwarstwieniu lub pęknięciu kapsułki towarzyszy skręcanie. Właściwość elastyczności jest stosowana podczas przeprowadzania ekstrakcji zaćmy zewnątrztorebkowej. Przez redukcję kapsułka wyświetla zawartość soczewki. Ta sama właściwość jest również stosowana w kapsulotomii YAG.
W mikroskopie świetlnym kapsułka wygląda na przezroczystą, jednorodną (rys. 2.9). W spolaryzowanym świetle ujawniła swoją blaszkowatą strukturę włóknistą. W tym przypadku włóknistość jest równoległa do powierzchni soczewki. Kapsułka jest również pozytywnie barwiona podczas reakcji CHIC, co wskazuje na obecność w jej składzie dużej liczby proteoglikanów.
Ultrastrukturalna kapsuła ma relatywnie amorficzną strukturę (rys. 2.10). Niewielkie zachowanie blaszkowate jest spowodowane rozpraszaniem elektronów przez elementy włókniste składane na płytki.
Wykryto około 40 płyt, z których każda ma grubość około 40 nm. Przy większym powiększeniu mikroskopu wykrywane są delikatne włókienka o średnicy 2,5 nm. Płyty są ściśle równoległe do powierzchni kapsułki (rys. I 11).
W okresie prenatalnym obserwuje się pewne zgrubienie tylnej torebki, co wskazuje na możliwość podstawowego wydzielania materiału przez tylne włókna korowe.
R. F. Fisher (1969) stwierdził, że 90% utraty elastyczności soczewki występuje w wyniku zmiany elastyczności kapsułki. To założenie kwestionuje R. A. Weale (1982).
W strefie równikowej przedniej torebki soczewki pojawiają się z wiekiem inkluzje ELEKTRON-GĘSTOŚĆ, składające się z włókien ZBUDOWANYCH o średnicy 1 nm i okresie prążkowania poprzecznego równego 50-60 nm. Zakłada się, że powstają one w wyniku syntetycznej aktywności komórek nabłonkowych. Wraz z wiekiem pojawiają się również włókna kolagenowe, których częstotliwość wynosi 10 NM.
Punkty mocowania pasa rzęskowego do kapsułki nazywane są płytkami Bergera. Inną nazwą jest błona perikapsularna (rys.2.12). Jest to powierzchniowa warstwa kapsułki o grubości od 0,6 do 0,9 mikrona. Jest mniej gęsty i zawiera więcej glikozaminoglikanów niż reszta kapsułki. W błonie okołowierzchołkowej wykrywa się fibronektynę, in vitro neuktynę i inne białka macierzy, które
Rys.2.12. Cechy przyczepienia pasa rzęskowego do przedniej powierzchni kapsułki soczewki (A) i obszaru równikowego (B) (według Marshal i in., 1982)
odgrywają rolę w mocowaniu paska do kapsułki. Włókna tej warstwy włóknisto-ziarnistej mają tylko 1-3 nm grubości, podczas gdy grubość włókien rzęsek rzęskowych wynosi 10 nm.
Podobnie jak inne błony, kapsułka soczewki jest bogata w kolagen typu IV. Zawiera również kolagen typu I, III i V. Ponadto wykrywa wiele innych składników macierzy zewnątrzkomórkowej - lamilinę, fibronektynę, siarczan heparanu i entaktynę.
Przepuszczalność ludzkiej kapsułki soczewkowej była badana przez wielu badaczy. Kapsułka swobodnie przechodzi przez wodę, jony i inne cząsteczki o niewielkich rozmiarach. Jest to bariera na drodze cząsteczek białka o wielkości albuminy (Mr 70 kDa; średnica cząsteczki 74 A) i hemoglobiny (Mr 66,7 kDa; promień cząsteczki 64 A). Nie stwierdzono różnic w przepustowości kapsułki w warunkach normalnej i zaćmy.
http://medic.studio/osnovyi-oftalmologii/forma-razmer-hrustalika-63802.htmlKształt i rozmiar Soczewka krystaliczna (Soczewka) jest przezroczysta, dwuwypukła w postaci dysku, półstałej formacji znajdującej się między tęczówką a ciałem szklistym (rys. 3.4.1, patrz kolor włącznie).
Soczewka jest wyjątkowa, ponieważ jest jedynym „organem” ludzkiego ciała i większości zwierząt, składającym się z jednego typu
Obiektyw i pas rzęskowy (aparat zonalny)
komórki na wszystkich etapach - od rozwoju embrionalnego i życia poporodowego do śmierci. Jego zasadniczą różnicą jest brak w nim naczyń krwionośnych i nerwów. Jest także wyjątkowy w odniesieniu do charakterystyki metabolizmu (przeważa utlenianie beztlenowe), składu chemicznego (obecność specyficznych białek - krystaliny), braku tolerancji organizmu na jego białka. Większość tych cech obiektywu ma związek z charakterem jego rozwoju embrionalnego, który zostanie omówiony poniżej.
Przednia i tylna powierzchnia soczewki są połączone w tak zwanym regionie równikowym. Równik soczewki otwiera się do tylnej komory oka i jest przymocowany do nabłonka rzęskowego za pomocą więzadła cynkowego (pasa rzęskowego) (ryc. 3.4.2). Dzięki rozluźnieniu więzadła Zinna przy jednoczesnym zmniejszeniu
Rys. 3.4.2. Stosunek struktur przedniego oka (diagram) (autor: Rohen; I979):
a - cięcie przechodzące przez struktury przedniej części oka (/ - rogówka; 2 - tęczówka; 3 - ciało rzęskowe; 4 - rogówka rzęskowa (więzadło Zinnasa); 5 - soczewka); b - skaningowa mikroskopia elektronowa struktur przedniej części oka (/ - włókna aparatu strefowego; 2 - procesy rzęskowe; 3 - ciało rzęskowe; 4 - soczewka; 5 - tęczówka; 6 - twardówka; 7 - kanał Schlemma; 8 - kąt komory przedniej)
deformacja mięśnia rzęskowego soczewki (wzrost krzywizny przedniej i, w mniejszym stopniu, tylnej powierzchni). Jednocześnie wykonywana jest jego główna funkcja - zmiana refrakcji, która umożliwia siatkówce uzyskanie wyraźnego obrazu niezależnie od odległości od obiektu. W spoczynku, bez zakwaterowania, obiektyw daje 19,11 58,64 dioptrii mocy refrakcyjnej oka schematu. Aby spełnić swoją podstawową rolę, soczewka musi być przezroczysta i elastyczna.
Soczewka ludzka rośnie nieprzerwanie przez całe życie, pogrubiając około 29 mikronów rocznie [158, 785]. Począwszy od szóstego do siódmego tygodnia życia wewnątrzmacicznego (18 mm zarodka), wzrasta on w kierunku przednio-tylnym w wyniku wzrostu pierwotnych włókien soczewki. Na etapie rozwoju, kiedy zarodek osiąga rozmiar 18-24 mm, soczewka ma kształt w przybliżeniu sferyczny. Wraz z pojawieniem się włókien wtórnych (rozmiar zarodka 26 mm) soczewka spłaszcza się, a jej średnica wzrasta. Aparat zonalny, który pojawia się, gdy zarodek ma 65 mm długości, nie wpływa na wzrost średnicy soczewki. Następnie soczewka krystaliczna gwałtownie zwiększa masę i objętość. Po urodzeniu ma prawie kulisty kształt.
W pierwszych dwóch dekadach życia zanika wzrost grubości soczewki, ale jej średnica wciąż rośnie. Czynnikiem przyczyniającym się do zwiększenia średnicy jest zagęszczenie rdzenia. Napięcie więzadła cynkowego przyczynia się do zmiany kształtu soczewki [157].
Średnica soczewki (mierzona na równiku) dorosłego wynosi 9-10 mm. Jego grubość w momencie narodzin w środku wynosi około 3,5-4,0 mm, 4 mm w ciągu 40 lat, a następnie powoli wzrasta do 4,75-5,0 mm w starszym wieku. Grubość zmienia się również w wyniku zmiany zdolności akomodacyjnej oka.
W przeciwieństwie do grubości, równikowa średnica soczewki zmienia się w mniejszym stopniu z wiekiem. Przy urodzeniu wynosi 6,5 mm, w drugiej dekadzie życia 9–10 mm. Następnie praktycznie się nie zmienia (tabela 3.4.1).
Przednia powierzchnia soczewki jest mniej wypukła niż tylna (rys. 3.4.1). Jest to część kuli o promieniu krzywizny równym średnio 10 mm (8,0-14,0 mm). Przednia powierzchnia jest ograniczona przez przednią komorę oka przez źrenicę i wzdłuż obwodu z tylną powierzchnią tęczówki. Krawędź źrenicy tęczówki spoczywa na przedniej powierzchni soczewki. Boczna powierzchnia soczewki jest zwrócona do tylnej komory oka i łączy procesy ciała rzęskowego za pomocą więzadła cynkowego.
Rozdział 3. STRUKTURA JABŁKA OCZU
Tabela 3.4.1. Wymiary soczewki (autor: Rohen, 1977)
http://helpiks.org/2-120373.htmlOszczędzaj czas i nie wyświetlaj reklam dzięki Knowledge Plus
Oszczędzaj czas i nie wyświetlaj reklam dzięki Knowledge Plus
Połącz Knowledge Plus, aby uzyskać dostęp do wszystkich odpowiedzi. Szybko, bez reklam i przerw!
Nie przegap ważnego - połącz Knowledge Plus, aby zobaczyć odpowiedź już teraz.
Obejrzyj film, aby uzyskać dostęp do odpowiedzi
O nie!
Wyświetlane są odpowiedzi
Połącz Knowledge Plus, aby uzyskać dostęp do wszystkich odpowiedzi. Szybko, bez reklam i przerw!
Nie przegap ważnego - połącz Knowledge Plus, aby zobaczyć odpowiedź już teraz.
http://znanija.com/task/8222322Soczewka jest jednym z najważniejszych elementów układu optycznego oka, znajdującego się z tyłu komory oka, którego średnie wymiary mają 4-5 mm grubości i do 9 mm wysokości, z mocą refrakcji 20-22D. Kształt soczewki przypomina dwuwypukłą soczewkę, której przednia powierzchnia ma bardziej płaską konfigurację, a tylna jest bardziej wypukła. Grubość soczewki raczej powoli, ale stale rośnie wraz z wiekiem.
Zwykle krystaliczna soczewka jest przezroczysta dzięki krystalicznym specjalnym białkom. Ma cienką przezroczystą kapsułkę - worek na soczewki. Wzdłuż obwodu do tego worka przymocowane są włókna więzadeł ciała rzęskowego. Wiązki ustalają pozycję soczewki i zmieniają, w razie potrzeby, krzywiznę powierzchni. Aparat soczewki więzadłowej zapewnia unieruchomienie pozycji na osi wzrokowej, zapewniając tym samym wyraźne widzenie.
Jądro zawiera jądro i warstwy korowe wokół tego jądra - korę. U młodych ludzi soczewka ma raczej miękką, galaretowatą konsystencję, która ułatwia napięcie więzadeł ciała rzęskowego podczas zakwaterowania.
Niektóre wrodzone choroby soczewki powodują, że jej pozycja w oku jest nieregularna z powodu osłabienia lub niedoskonałości aparatu więzadłowego, a ponadto mogą być one spowodowane miejscowymi wrodzonymi zmętnieniami jądra lub kory, które mogą zmniejszać ostrość widzenia.
Zmiany związane z wiekiem powodują, że struktura jądra i kory soczewki staje się bardziej gęsta, co powoduje jej słabszą reakcję na napięcie więzadeł i zmianę krzywizny powierzchni. Dlatego, po osiągnięciu wieku 40 lat, coraz trudniej jest czytać z bliskiej odległości, nawet jeśli osoba ma doskonałe widzenie przez całe życie.
Związane z wiekiem opóźnienie metabolizmu, które dotyczy także struktur wewnątrzgałkowych, prowadzi do zmiany właściwości optycznych soczewki. Zaczyna gęstnieć i traci swoją przejrzystość. Widoczne obrazy mogą stracić dawny kontrast, a nawet kolor. Jest uczucie patrzenia na przedmioty „przez celofanowy film”, który nie przechodzi nawet w okularach. Wraz z rozwojem wyraźniejszych zmętnień, wzrok jest znacznie ograniczony.
Nieodłączne zmętnienia zaćmy mogą być zlokalizowane w jądrze i korze soczewki, jak również bezpośrednio pod kapsułką. W zależności od lokalizacji zmętnień, widzenie jest zmniejszane w większym lub mniejszym stopniu, dzieje się to szybciej lub wolniej.
Zmętnienie soczewki rozwija się raczej powoli, przez miesiące, a nawet lata. Dlatego ludzie czasami nie zauważają pogorszenia widzenia w jednym oku. Aby zidentyfikować zaćmę w domu, przeprowadza się prosty test: spójrz na białą i pustą kartkę papieru, najpierw jednym okiem, a następnie drugą, jeśli w pewnym momencie wydawało się żółtawe i matowe, istnieje możliwość zaćmy. Ponadto, gdy zaćma pojawia się wokół źródła światła, kiedy na niego patrzysz. Ludzie zauważają, że dobrze widzą tylko w jasnym świetle.
Często zmętnienia soczewek nie są spowodowane zmianami metabolizmu związanymi z wiekiem, ale przedłużającym się procesem zapalnym w oku (przewlekle aktualnym zapaleniem tęczówki), a także przedłużonym podawaniem tabletek lub stosowaniem kropli z hormonami steroidowymi. Ponadto wiele badań potwierdziło, że obecność jaskry powoduje szybsze zmętnienie soczewki i występuje znacznie częściej.
Przyczyną zmętnienia soczewki może być tępy uraz oka i / lub uszkodzenie więzadeł.
Pomiary diagnostyczne stanu i działania soczewki, jak również jej aparatu więzadłowego, obejmują sprawdzenie ostrości wzroku i biomikroskopii przedniego odcinka. Jednocześnie lekarz ocenia rozmiar i strukturę soczewki, określa stopień jej przezroczystości, sprawdza obecność i lokalizację zmętnień, które mogą zmniejszyć ostrość widzenia. Często w celu badania szczegółów wymaga rozszerzenia ucznia. Ponieważ przy pewnej lokalizacji zmętnienia ekspansja źrenicy prowadzi do poprawy widzenia, ponieważ przepona zaczyna przepuszczać światło przez przezroczyste części soczewki.
Czasami grubsza soczewka lub długa soczewka krystaliczna tak blisko przylegają do tęczówki lub ciała rzęskowego, że zawęża kąt komory przedniej, przez który główny wypływ istniejącego płynu dostaje się do oka. Stan ten jest główną przyczyną jaskry (wąski kąt lub zamknięcie kątowe). Aby ocenić względną pozycję soczewki i ciała rzęskowego, a także tęczówkę, biomikroskopię ultrasonograficzną lub spójną tomografię przedniego odcinka oka należy wykonać.
Zatem, jeśli podejrzewa się soczewkę, badania diagnostyczne obejmują:
W leczeniu chorób soczewek zazwyczaj wybiera się metody chirurgiczne.
Wiele kropli oferowanych przez sieć aptek, mających na celu zatrzymanie zmętnienia soczewki, nie może przywrócić jej pierwotnej przezroczystości ani zagwarantować zaprzestania dalszego zmętnienia. Tylko operacja usunięcia zaćmy (mętna soczewka) z jej zastąpieniem przez soczewkę wewnątrzgałkową jest uważana za procedurę z całkowitym odzyskaniem.
Usuwanie zaćmy można przeprowadzić na kilka sposobów: od ekstrakcji zewnątrztorebkowej, w której szwy są nakładane na rogówkę, do fakoemulsyfikacji, w której wykonywane są minimalne nacięcia samouszczelniające. Wybór metody usuwania zależy w dużej mierze od stopnia dojrzałości zaćmy (gęstości zmętnień), stanu aparatu więzadłowego oraz, co najważniejsze, od doświadczenia kwalifikacyjnego oftalmologa.
http://mgkl.ru/patient/stroenie-glaza/hrustalikSoczewka (kryształ soczewki) jest częścią złożonego układu lekkiego aparatu refrakcyjnego oka, który obejmuje również rogówkę i ciało szkliste. Z całkowitej mocy refrakcyjnej aparatu optycznego oka w 58 D na soczewce spada 19 D (z resztą oka), podczas gdy moc refrakcyjna rogówki jest znacznie wyższa i równa 43,05 D. Moc optyczna soczewki jest słabsza niż moc optyczna rogówki więcej niż 2 razy. W stanie zakwaterowania moc refrakcyjna obiektywu może wzrosnąć do 33,06 D.
Soczewka jest pochodną ektodermy i jest czystą formacją nabłonkową. Przez całe życie następowało szereg kolejnych zmian związanych z wiekiem, takich jak rozmiar, kształt, tekstura i kolor. U noworodków i dzieci jest przezroczysty, bezbarwny, ma prawie kulisty kształt i miękką teksturę. U dorosłych soczewka przypomina dwuwypukłą soczewkę o bardziej płaskim (promień krzywizny = 10 mm) i bardziej wypukłą tylną powierzchnię (promień krzywizny 6 mm). Kształt jego powierzchni zależy od wieku i stopnia napięcia więzadła zinn. Soczewka jest przezroczysta, ale ma lekko żółtawy kolor, którego nasycenie wzrasta z wiekiem i może nawet powodować brązowy odcień. Środek przedniej powierzchni soczewki nazywany jest przednim biegunem; odpowiednio, tylny biegun znajduje się na tylnej powierzchni soczewki. Linia łącząca je reprezentuje oś soczewki, linię przejścia przedniej powierzchni soczewki do tyłu - równik. Grubość soczewki waha się od 3,6 do 5 mm, jej średnica wynosi od 9 do 10 mm.
Soczewka oka znajduje się w płaszczyźnie czołowej, bezpośrednio za tęczówką, lekko ją podnosi i służy jako podpora dla jej strefy źrenicowej, swobodnie przesuwając się po przedniej powierzchni soczewki podczas ruchów źrenicy. Wraz z tęczówką soczewka tworzy tzw. Przeponę soczewki obiektywu, która oddziela przednią część oka od tyłu, zajmowaną przez ciało szkliste. Tylna powierzchnia soczewki jest zwrócona do ciała szklistego i znajduje się w odpowiedniej wnęce - fossa patellaris. Wąska szczelina kapilarna oddziela tylną powierzchnię soczewki od ciała szklistego - jest to tak zwana przestrzeń chrystalaliczna (rotroentykcyjna). W warunkach patologii szerokość przestrzeni retrolentikularnej może wzrosnąć w wyniku gromadzenia się w niej wysięku.
W swoim położeniu, w pierścieniu procesów rzęskowych, soczewka jest utrzymywana przez aparat więzadłowy - więzadło koliste (lig. Suspensorium lentis) lub więzadło zinne (zonula Zinnii).
Histologicznie w soczewce rozróżnia się kapsułkę, nabłonek podtorebkowy i substancję soczewki. Kapsułka soczewkowa nosi zewnętrzną postać w postaci cienkiej otoczki, która jest otoczona ze wszystkich stron przez całą soczewkę, ale niektóre z jej cech, ważne w chirurgii, spowodowały rozdzielenie tej zasadniczo kapsułki do przedniej i tylnej. Przednia kapsuła jest znacznie grubsza niż plecy. Największe pogrubienie znajduje się koncentrycznie do równika w odległości 3 mm od przedniego bieguna soczewki. Najmniejsza grubość kapsułki na tylnym biegunie soczewki. Z wiekiem kapsułka gęstnieje. Kapsuła soczewki jest przezroczysta, jednorodna, co potwierdza mikroskopia z kontrastem fazowym. Jedynie na równiku, koncentrycznie do niego, cienka blaszka warstwowa o szerokości 2 mm (płytka zonula) - miejsce mocowania i łączenia włókien strefowych wiązki cynku - jest wykrywana na przedniej i tylnej powierzchni soczewki. Kapsułka odgrywa ważną rolę nie tylko podczas zakwaterowania, ale także jako półprzepuszczalna membrana w procesie wymiany w naczyniu beznaczyniowym i pozbawionym nerwów. Kapsuła soczewki jest elastyczna i nieco napięta; z naruszeniem jego integralności kapsułka popada w fałdy. Na równiku soczewki występuje falistość, seria nacięć z powodu napięcia włókien paczki Zinn. Ich liczba jest równa liczbie rowków między procesami ciała rzęskowego.
Pod przednią torebką soczewki, bezpośrednio przy niej, znajduje się jednowarstwowy heksagonalny nabłonek z zaokrąglonymi jądrami. Jego funkcją jest dostarczanie mocy do obiektywu. Nabłonek rozciąga się do równika, gdzie jego komórki przybierają wydłużony kształt i pozostając w kontakcie z kapsułką soczewki, są znacznie wydłużone w kierunku środka soczewki, tworząc jej sześciokątne włókna. U dorosłych długość włókna wynosi 7-10 mm. Leżeli w rzędach południkowych, tworząc talerze, ułożone w postaci pomarańczowych plasterków. Strefa przejściowa na równiku jest strefą wzrostu włókien soczewki i nazywana jest wirem soczewki lub pasem jądrowym. Kapsuła nabłonka tylnego nie ma. Włókna soczewki są wysyłane na przednie i tylne bieguny. Na styku przednich i tylnych końców włókien z kapsułką soczewki widoczne są tak zwane szwy, tworzące kształt gwiazdy.
Stosunkowo niewielki wzrost wielkości soczewki, pomimo trwającego wzrostu aplikacyjnego, tłumaczy się stwardnieniem jądra soczewki w wyniku jakościowych zmian związanych z wiekiem we włóknach centralnych regionów (ich homogenizacja, zagęszczenie). Soczewka dorosłych jest niejednorodna pod względem gęstości. Rozróżnia miękkie, lepkie warstwy obwodowe - kora, kora soczewki (kora), najmłodsze włókna i jej centralna, gęsta część - jądro soczewki (jądro).
W młodym wieku soczewka oka jest miękka i ma wysoki stopień elastyczności z tendencją do zwiększania krzywizny powierzchni przedniej, czemu zapobiega pewien stopień napięcia płytki strefowej i przedniej torebki. Gdy więź Zinna jest rozluźniona, krzywizna przedniej powierzchni soczewki, a tym samym jej wzrost mocy refrakcyjnej - (akomodacja). Wraz z konsolidacją wiekową obiektywu zmniejsza się jego zdolność do zmiany kształtu, a szerokość akcentu zmniejsza się coraz bardziej. W podeszłym wieku cała soczewka jest zagęszczona, aż do kapsułki.
http://zrenue.com/anatomija-glaza/41-hrustalik/346-stroenie-hrustalika-glaza.htmlSoczewka jest jednym z głównych organów układu optycznego narządu wzroku (oka). Jego główną funkcją jest zdolność załamania przepływu naturalnego lub sztucznego światła i równomierne nałożenie go na siatkówkę.
Jest to element oka o małym rozmiarze (5 mm. W grubości i 7-9 mm. W wysokości), jego moc refrakcyjna może osiągnąć 20-23 dioptrii.
Struktura soczewki jest jak dwuwypukła soczewka, której przednia strona jest nieco spłaszczona, a tylna strona jest bardziej wypukła.
Ciało tego narządu znajduje się w tylnej komorze oka, mocowanie worka tkankowego z soczewką reguluje aparat więzadłowy ciała rzęskowego, takie zamocowanie zapewnia jego statyczny charakter, zakwaterowanie i prawidłowe pozycjonowanie na osi wzrokowej.
Głównym powodem zmiany właściwości optycznych obiektywu jest wiek.
Zakłócenie normalnego ukrwienia, utrata jego elastyczności i napięcia przez naczynia włosowate prowadzi do zmian w komórkach aparatu wzrokowego, pogarsza się jego odżywianie, obserwuje się rozwój procesów dystroficznych i atroficznych.
W większości chorób zmiany są postępujące, a krople do oczu, specjalne okulary, ćwiczenia dietetyczne i na oczy tylko na pewien czas spowalniają rozwój zmian patologicznych. Dlatego pacjenci z wyraźnym zmętnieniem soczewki często stają przed wyborem metody leczenia operacyjnego.
Postępujące techniki mikrochirurgii oka pozwalają na zastąpienie dotkniętej soczewki soczewką wewnątrzgałkową (soczewką tworzoną przez umysły i dłonie człowieka).
Ten produkt jest dość niezawodny i otrzymał pozytywne opinie od pacjentów z uszkodzonym obiektywem. Opierają się one na wysokich właściwościach refrakcyjnych sztucznej soczewki, co pozwoliło wielu ludziom odzyskać ostrość widzenia i zwyczajowy styl życia.
Który obiektyw jest lepszy - importowany lub domowy - nie można odpowiedzieć w postaci monosylabów. W większości klinik okulistycznych podczas operacji używane są standardowe soczewki producentów z Niemiec, Belgii, Szwajcarii, Rosji i USA. Wszystkie sztuczne soczewki są stosowane w medycynie tylko jako licencjonowane i certyfikowane wersje, które przeszły wszystkie niezbędne badania i testy. Ale nawet wśród produktów wysokiej jakości takiego planu decydująca rola w ich wyborze należy do chirurga. Tylko specjalista może określić odpowiednią moc optyczną soczewek i ich zgodność z anatomiczną strukturą oka pacjenta.
Ile kosztuje wymiana soczewki zależy od jakości samej sztucznej soczewki. Faktem jest, że obowiązkowy program ubezpieczenia zdrowotnego obejmuje twarde warianty sztucznej soczewki, a do ich implantacji konieczne jest wykonanie głębszych i szerszych nacięć chirurgicznych.
Sztuczna soczewka zainstalowana podczas operacji (zdjęcie)
Dlatego większość pacjentów z reguły wybiera soczewki, które są zawarte w płatnej liście usług (elastyczne), a to determinuje koszt operacji, który obejmuje:
W każdym regionie z zaćmą cenę za ustawienie sztucznej soczewki można ustalić na podstawie programów państwowych, federalnych lub regionalnych.
Niektóre firmy ubezpieczeniowe płacą za zakup sztucznej soczewki i operację jej wymiany. Dlatego, kontaktując się z jakąkolwiek kliniką lub szpitalem państwowym, musisz znać procedurę udzielania procedur medycznych i interwencji chirurgicznych.
Obecnie wymiana soczewki w zaćmie, jaskrze lub innych chorobach jest procedurą fakoemulsyfikacji ultradźwiękowej laserem femtosekundowym.
Przez nacięcie mikroskopowe usuwa się nieprzezroczystą soczewkę i instaluje sztuczną soczewkę. Ta metoda minimalizuje ryzyko powikłań (zapalenie, uszkodzenie nerwu wzrokowego, krwawienie).
Operacja trwa przez niepowikłane choroby oczu przez około 10-15 minut, w trudnych przypadkach przez ponad 2 godziny.
Wstępne przygotowanie wymaga:
Przebieg operacji obejmuje:
Okres pooperacyjny trwa około 3 dni, a jeśli operacja została przeprowadzona w warunkach ambulatoryjnych, pacjenci mogą natychmiast udać się do domu.
Po udanej wymianie obiektywu ludzie powracają do normalnego życia po 3-5 godzinach. Pierwsze dwa tygodnie po spotkaniu zalecane są pewne ograniczenia:
Szczególną uwagę zwrócono na strukturę soczewki na najwcześniejszych etapach mikroskopii. To właśnie soczewka została po raz pierwszy zbadana mikroskopowo przez Levenguka, który wskazał jej strukturę włóknistą.
Soczewka (soczewka) jest przezroczysta, dwuwypukła w postaci dysku, półstałej formacji znajdującej się między tęczówką a ciałem szklistym (rys. 3.4.1).
Soczewka jest wyjątkowa, ponieważ jest jedynym „organem” ludzkiego ciała i większości zwierząt, składającym się z jednego rodzaju komórki na wszystkich etapach, od rozwoju embrionalnego i życia poporodowego do śmierci. Jego zasadniczą różnicą jest brak w nim naczyń krwionośnych i nerwów. Jest także wyjątkowy w odniesieniu do charakterystyki metabolizmu (przeważa utlenianie beztlenowe), składu chemicznego (obecność specyficznych białek - krystaliny), braku tolerancji organizmu na jego białka. Większość tych cech obiektywu ma związek z charakterem jego rozwoju embrionalnego, który zostanie omówiony poniżej.
Przednia i tylna powierzchnia soczewki są połączone w tak zwanym regionie równikowym. Równik soczewki otwiera się do tylnej komory oka i jest przymocowany do nabłonka rzęskowego za pomocą więzadła cynkowego (pasa rzęskowego) (ryc. 3.4.2).
Z powodu rozluźnienia więzadła Zinna przy jednoczesnym zmniejszeniu mięśnia rzęskowego następuje deformacja soczewki (wzrost krzywizny przedniej i, w mniejszym stopniu, powierzchni tylnej). Jednocześnie wykonywana jest jego główna funkcja - zmiana refrakcji, która umożliwia uzyskanie wyraźnego obrazu na siatkówce niezależnie od odległości od obiektu. W spoczynku, bez zakwaterowania, obiektyw daje 19,11 58,64 dioptrii mocy refrakcyjnej oka schematu. Aby spełnić swoją podstawową rolę, soczewka musi być przezroczysta i elastyczna.
Ludzka soczewka rośnie nieprzerwanie przez całe życie, pogrubiając około 29 mikronów rocznie. Począwszy od szóstego do siódmego tygodnia życia wewnątrzmacicznego (18 mm zarodka), wzrasta on w kierunku przednio-tylnym w wyniku wzrostu pierwotnych włókien soczewki. Na etapie rozwoju, kiedy zarodek osiąga rozmiar 18-24 mm, soczewka ma kształt w przybliżeniu sferyczny. Wraz z pojawieniem się włókien wtórnych (rozmiar zarodka 26 mm) soczewka spłaszcza się, a jej średnica wzrasta. Aparat zonalny, który pojawia się, gdy zarodek ma 65 mm długości, nie wpływa na wzrost średnicy soczewki. Następnie soczewka krystaliczna gwałtownie zwiększa masę i objętość. Po urodzeniu ma prawie kulisty kształt.
W pierwszych dwóch dekadach życia zanika wzrost grubości soczewki, ale jej średnica wciąż rośnie. Czynnikiem przyczyniającym się do zwiększenia średnicy jest zagęszczenie rdzenia. Napięcie więzadła cynkowego pomaga zmienić kształt soczewki.
Średnica soczewki (mierzona na równiku) dorosłego wynosi 9-10 mm. Jego grubość w momencie narodzin w środku wynosi około 3,5–4,0 mm, 4 mm po 40 latach, a następnie powoli wzrasta do 4,75–5,0 mm w starszym wieku. Grubość zmienia się również w wyniku zmiany zdolności akomodacyjnej oka.
W przeciwieństwie do grubości, równikowa średnica soczewki zmienia się w mniejszym stopniu z wiekiem. Przy urodzeniu wynosi 6,5 mm, w drugiej dekadzie życia 9–10 mm. Następnie praktycznie się nie zmienia (tabela 3.4.1).
Przednia powierzchnia soczewki jest mniej wypukła niż tylna (rys. 3.4.1). Jest to część kuli o promieniu krzywizny równym średnio 10 mm (8,0-14,0 mm). Przednia powierzchnia jest ograniczona przez przednią komorę oka przez źrenicę i wzdłuż obwodu z tylną powierzchnią tęczówki. Krawędź źrenicy tęczówki spoczywa na przedniej powierzchni soczewki. Boczna powierzchnia soczewki jest zwrócona do tylnej komory oka i łączy procesy ciała rzęskowego za pomocą więzadła cynkowego.
Środek przedniej powierzchni soczewki nosi nazwę przedniego bieguna. Znajduje się około 3 mm za tylną powierzchnią rogówki.
Tylna powierzchnia soczewki ma większą krzywiznę (promień krzywizny wynosi 6 mm (4,5-7,5 mm)). Zwykle jest rozważany w połączeniu z błoną szklistą przedniej powierzchni ciała szklistego. Niemniej jednak, pomiędzy tymi strukturami znajduje się przestrzeń podobna do szczeliny z cieczy. Ta przestrzeń za obiektywem została opisana przez Bergera w 1882 roku. Można to zaobserwować przy użyciu lampy szczelinowej.
Równik soczewki znajduje się w obrębie rzęsek w odległości 0,5 mm od nich. Powierzchnia równikowa jest nierówna. Ma liczne fałdy, których powstawanie jest związane z tym, że do tego obszaru dołączona jest więź zinn. Fałdy znikają po zakwaterowaniu, tj. Po ustaniu napięcia więzadła.
Współczynnik załamania soczewki wynosi 1,39, tj. Jest nieco wyższy niż współczynnik załamania wilgoci w komorze (1,33). Z tego powodu, pomimo mniejszego promienia krzywizny, moc optyczna soczewki jest mniejsza niż rogówki. Wkład soczewki w układ refrakcyjny oka wynosi około 15 z 40 dioptrii.
Po urodzeniu moc lokalu równa 15-16 dioptrii zmniejsza się o połowę w wieku 25 lat, aw wieku 50 lat wynosi tylko 2 dioptrii.
Podczas badania biomikroskopowego soczewki z rozszerzoną źrenicą można wykryć cechy jej struktury strukturalnej (rys. 3.4.3).
Po pierwsze, ujawnia się wielowarstwowość soczewki. Rozróżnia się następujące warstwy, licząc od przodu do środka:
podprzestrzenna strefa światła (strefa korowa C 1a);
lekka wąska strefa niejednorodnej dyspersji (C1);
Jądro soczewki jest uważane za jego część prenatalną. Ma również laminację. W centrum znajduje się jasna strefa zwana jądrem „zarodkowym” (embrionalnym). Podczas badania obiektywu za pomocą lampy szczelinowej można również wykryć szwy obiektywu. Mikroskopia lustrzana z dużym powiększeniem pozwala zobaczyć komórki nabłonkowe i włókna soczewki.
Określane są następujące elementy konstrukcyjne soczewki (Rys. 3.4.4–3.4.6):
Kapsuła soczewki (capsula lentis). Soczewka jest pokryta ze wszystkich stron kapsułą, która jest niczym innym jak błoną podstawną komórek nabłonkowych. Kapsuła soczewki jest najgrubszą błoną podstawną ludzkiego ciała. Kapsułka jest grubsza z przodu (15,5 mikronów z przodu i 2,8 mikrona z tyłu) (rys. 3.4.7).
Pogrubienie wzdłuż obwodu przedniej torebki jest bardziej wyraźne, ponieważ w tym miejscu przytwierdzona jest masa więzadła zinn. Z wiekiem grubość kapsułki wzrasta, co jest bardziej widoczne z przodu. Wynika to z faktu, że nabłonek, który jest źródłem błony podstawnej, znajduje się z przodu i bierze udział w przebudowie kapsułki, zaznaczonej w miarę wzrostu soczewki.
Zdolność komórek nabłonkowych do tworzenia otoczki utrzymuje się przez całe życie i objawia się nawet w warunkach hodowli komórek nabłonkowych.
Dynamikę zmian grubości kapsułek podano w tabeli. 3.4.2.
Informacje te mogą być potrzebne chirurgom wykonującym ekstrakcję zaćmy i używając kapsułki do przymocowania soczewek wewnątrzgałkowych tylnej komory.
Kapsułka jest dość silną barierą dla bakterii i komórek zapalnych, ale jest łatwo dostępna dla cząsteczek, których wielkość jest współmierna do wielkości hemoglobiny. Chociaż kapsułka nie zawiera włókien elastycznych, jest wyjątkowo elastyczna i prawie zawsze znajduje się pod wpływem sił zewnętrznych, to znaczy w stanie rozciągniętym. Z tego powodu rozwarstwieniu lub pęknięciu kapsułki towarzyszy skręcanie. Właściwość elastyczności jest stosowana podczas przeprowadzania ekstrakcji zaćmy zewnątrztorebkowej. Przez redukcję kapsułka wyświetla zawartość soczewki. Ta sama właściwość jest również stosowana w kapsulotomii laserowej.
W mikroskopie świetlnym kapsułka wygląda na przezroczystą, jednorodną (rys. 3.4.8).
W spolaryzowanym świetle ujawniła swoją blaszkowatą strukturę włóknistą. W tym przypadku włóknistość jest równoległa do powierzchni soczewki. Kapsułka jest również pozytywnie barwiona podczas reakcji CHIC, co wskazuje na obecność w jej składzie dużej liczby proteoglikanów.
Ultrastrukturalna kapsuła ma relatywnie amorficzną strukturę (rys. 3.4.6, 3.4.9).
Niewielkie zachowanie blaszkowate jest spowodowane rozpraszaniem elektronów przez elementy włókniste składane na płytki.
Wykryto około 40 płyt, z których każda ma grubość około 40 nm. Przy większym powiększeniu mikroskopu wykrywane są delikatne włókienka kolagenowe o średnicy 2,5 nm.
W okresie poporodowym występuje pewne pogrubienie tylnej torebki, co wskazuje na możliwość podstawowego wydzielania materiału przez tylne włókna korowe.
Fisher stwierdził, że 90% utrata elastyczności soczewki występuje w wyniku zmian elastyczności kapsułki.
W strefie równikowej przedniej torebki soczewki z wiekiem pojawiają się wtrącenia o dużej gęstości elektronowej, składające się z włókien kolagenu o średnicy 15 nm i okresie poprzecznego prążkowania równego 50-60 nm. Zakłada się, że powstają one w wyniku syntetycznej aktywności komórek nabłonkowych. Z wiekiem pojawiają się włókna kolagenowe, których częstotliwość wynosi 110 nm.
Miejsca przyłączenia więzadła cynamonowego do kapsułki nazywane są płytkami Bergera (Berger, 1882) (inna nazwa - błona perikapsularna). Jest to warstwa powierzchniowa kapsułki o grubości od 0,6 do 0,9 mikrona. Jest mniej gęsty i zawiera więcej glikozaminoglikanów niż reszta kapsułki. Włókna tej włóknisto-ziarnistej warstwy błony perikapsularnej mają grubość tylko 1-3 nm, podczas gdy grubość włókienek więzadła zinn wynosi 10 nm.
W błonie okołowierzchołkowej znaleziono fibronektynę, witreonektynę i inne białka macierzy, które odgrywają rolę w przyłączaniu więzadeł do kapsułki. Ostatnio ustalono obecność innego materiału mikrowłóknistego, mianowicie fibryliny, której rola jest wskazana powyżej.
Podobnie jak inne błony podstawne, kapsułka soczewki jest bogata w kolagen typu IV. Zawiera również kolageny typu I, III i V. Wykryto również wiele innych składników macierzy zewnątrzkomórkowej - lamininę, fibronektynę, siarczan heparanu i entaktynę.
Przepuszczalność ludzkiej kapsułki soczewkowej była badana przez wielu badaczy. Kapsułka swobodnie przechodzi przez wodę, jony i inne cząsteczki o niewielkich rozmiarach. Jest barierą dla cząsteczek białka o wielkości hemoglobiny. Nikt nie znalazł różnicy w przepustowości kapsułki w warunkach normalnej i zaćmy.
Nabłonek soczewki (nabłonek lentis) składa się z jednej warstwy komórek leżącej pod przednią torebką soczewki i rozciągającej się do równika (ryc. 3.4.4, 3.4.5, 3.4.8, 3.4.9). Komórki w przekrojach poprzecznych o kształcie prostopadłościanu oraz w preparatach płaskich wielokątnych. Ich liczba waha się od 350 000 do 1 000 000. Gęstość komórek nabłonkowych w strefie centralnej wynosi 5009 komórek na mm2 dla mężczyzn i 5781 dla kobiet. Gęstość komórek zwiększa się nieco wzdłuż obwodu soczewki.
Należy podkreślić, że beztlenowy typ oddychania przeważa w tkankach soczewek, w szczególności w nabłonku. Utlenianie tlenowe (cykl Krebsa) obserwuje się tylko w komórkach nabłonkowych i włóknach soczewek zewnętrznych, podczas gdy ta ścieżka utleniania zapewnia do 20% zapotrzebowania energetycznego soczewki. Energia ta jest wykorzystywana do zapewnienia aktywnego transportu i procesów syntetycznych niezbędnych do wzrostu soczewki, syntezy błon, krystalin, białek cytoszkieletu i nukleoprotein. Obwód pentozowo-fosforanowy działa również, dostarczając soczewek pentoz niezbędnych do syntezy nukleoprotein.
Nabłonek soczewki i włókna powierzchniowe kory soczewki biorą udział w usuwaniu sodu z soczewki dzięki aktywności pompy Na-K +. Wykorzystuje energię ATP. W tylnej części soczewki jony sodu w wilgoci z tyłu aparatu rozprzestrzeniają się biernie. Nabłonek soczewki składa się z kilku subpopulacji komórek, różniących się głównie aktywnością proliferacyjną. Zidentyfikowano pewne cechy topograficzne rozmieszczenia komórek nabłonkowych różnych subpopulacji. W zależności od charakterystyki struktury, funkcji i aktywności proliferacyjnej komórek wyróżnia się kilka stref wyściółki nabłonkowej.
Strefa centralna. Strefa centralna składa się ze stosunkowo stałej liczby komórek, których liczba powoli maleje wraz z wiekiem. Komórki nabłonkowe w postaci wielokąta (rys. 3.4.9, 3.4.10, a),
ich szerokość wynosi 11–17 µm, a ich wysokość wynosi 5–8 µm. Dzięki swojej powierzchni wierzchołkowej przylegają do najbardziej powierzchownie usytuowanych włókien soczewki. Jądra są przemieszczane do wierzchołkowej powierzchni komórek o dużych rozmiarach i mają liczne pory jądrowe. W nich. zwykle dwa jąderka.
Cytoplazma komórek nabłonkowych zawiera umiarkowaną liczbę rybosomów, polis, gładką i szorstką siateczkę endoplazmatyczną, małe mitochondria, lizosomy i granulki glikogenu. Wyrażony aparat Golgiego. Można zobaczyć cylindryczną formę mikrotubul o średnicy 24 nm, mikrofiltry typu pośredniego (10 nm), włókna aktynowe alfa.
Wykorzystując metody immunomorfologii w cytoplazmie komórek nabłonkowych, udowodniono, że obecność tak zwanych białek macierzy - aktyny, winmetyny, spektryny i miozyny zapewnia sztywność cytoplazmy komórki.
Alfa krystalina jest również obecna w nabłonku. Beta i gamma-krystaliny są nieobecne.
Komórki nabłonkowe są przymocowane do kapsułki soczewki za pomocą semi-desmosmos. Desmosomy i złącza szczelinowe o typowej strukturze są widoczne między komórkami nabłonkowymi. System kontaktów międzykomórkowych nie tylko zapewnia adhezję między komórkami nabłonkowymi soczewki, ale także określa połączenie jonowe i metaboliczne między komórkami.
Pomimo obecności licznych kontaktów międzykomórkowych między komórkami nabłonkowymi, istnieją przestrzenie wykonane z materiału bez struktury o niskiej gęstości elektronowej. Szerokość tych przestrzeni waha się od 2 do 20 nm. To dzięki tym przestrzeniom metabolity są wymieniane między soczewką krystaliczną a płynem wewnątrzgałkowym.
Komórki nabłonkowe strefy centralnej wyróżniają się wyjątkowo niską aktywnością mitotyczną. Wskaźnik mitotyczny wynosi tylko 0,0004% i zbliża się do wskaźnika mitotycznego komórek nabłonkowych strefy równikowej z zaćmą związaną z wiekiem. Znacznie zwiększa się aktywność mitotyczna w różnych stanach patologicznych, a przede wszystkim po urazie. Liczba mitoz zwiększa się po ekspozycji na komórki nabłonkowe wielu hormonów, z eksperymentalnym zapaleniem błony naczyniowej oka.
Strefa pośrednia. Strefa pośrednia znajduje się bliżej obrzeża soczewki. Komórki tej strefy są cylindryczne z centralnie usytuowanym jądrem. Membrana piwnicy ma fałd.
Strefa germinalna. Strefa germinalna sąsiaduje ze strefą przedrównikową. Strefa ta charakteryzuje się wysoką aktywnością proliferacyjną komórek (66 mitoz na 100 000 komórek), która stopniowo zmniejsza się z wiekiem. Czas trwania mitozy u różnych zwierząt wynosi od 30 minut do 1 godziny. Jednocześnie ujawniono dzienne wahania aktywności mitotycznej.
Po podziale komórki tej strefy są przemieszczane do tyłu, a następnie zmieniają się w włókna podobne do soczewek. Niektóre z nich są przesunięte do przodu do strefy pośredniej.
Cytoplazma komórek nabłonkowych zawiera niewiele organoidów. Istnieją krótkie profile szorstkiej retikulum endoplazmatycznego, rybosomów, małych mitochondriów i aparatu Golgiego (ryc. 3.4.10, b). Liczba organelli wzrasta w regionie równikowym wraz ze wzrostem liczby elementów strukturalnych cytokeletonu aktyny, wimentyny, białka mikrotubul, spektryny, alfa aktyniny i miozyny. Możliwe jest rozróżnienie całych struktur podobnych do sieci aktynowych, szczególnie widocznych w części wierzchołkowej i podstawnej komórek. Oprócz aktyny wykryto wimentynę i tubulinę w cytoplazmie komórek nabłonkowych. Sugeruje się, że kurczliwe mikrowłókna cytoplazmy komórek nabłonkowych przyczyniają się, poprzez ich redukcję, do ruchu płynu międzykomórkowego.
W ostatnich latach wykazano, że aktywność proliferacyjna komórek nabłonkowych strefy kiełkowania jest regulowana przez liczne substancje biologicznie czynne - cytokiny. Wykazano wartość interleukiny-1, czynnika wzrostu fibroblastów, transformującego czynnika wzrostu beta, czynnika wzrostu naskórka, insulinopodobnego czynnika wzrostu, czynnika wzrostu hepatocytów, czynnika wzrostu keratynocytów, postaglandyny E2. Niektóre z tych czynników wzrostu stymulują aktywność proliferacyjną, a niektóre hamują ją. Należy zauważyć, że te czynniki wzrostu są syntetyzowane lub struktury gałki ocznej lub innych tkanek ciała, wchodząc do oka przez krew.
Proces formowania włókien soczewek. Po ostatecznym oddzieleniu komórek jedna lub obie komórki potomne są przemieszczane do sąsiedniej strefy przejściowej, w której komórki są zorganizowane w rzędy zorientowane na południk (rys. 3.4.4, 3.4.5, 3.4.11).
Następnie komórki te różnicują się w drugorzędne włókna soczewki, obracając się o 180 ° i wydłużając. Nowe włókna soczewki zachowują biegunowość w taki sposób, że tylna (podstawowa) część włókna utrzymuje kontakt z kapsułką (płytka podstawna), podczas gdy przednia (wierzchołkowa) część jest oddzielona od niej przez nabłonek. Gdy komórki nabłonkowe są przekształcane w włókna soczewki, powstaje łuk jądrowy (mikroskopowo badający wiele jąder nabłonkowych znajdujących się w formie łuku).
Stan premitotyczny komórek nabłonkowych jest poprzedzony syntezą DNA, podczas gdy różnicowaniu komórek w włókna soczewki towarzyszy wzrost syntezy RNA, ponieważ na tym etapie następuje synteza białek strukturalnych i błonowych. Jądra komórek różnicujących gwałtownie wzrastają, a cytoplazma staje się bardziej bazofilowa z powodu wzrostu liczby rybosomów, co tłumaczy się zwiększoną syntezą składników błonowych, białek cytoszkieletu i krystalitów soczewek krystalicznych. Te zmiany strukturalne odzwierciedlają zwiększoną syntezę białek.
W procesie formowania włókna soczewki w cytoplazmie komórek pojawiają się liczne mikrotubule o średnicy 5 nm i fibryle pośrednie, zorientowane wzdłuż komórki i odgrywające ważną rolę w morfogenezie włókien soczewki.
Komórki o różnym stopniu zróżnicowania w polu łuku jądrowego są rozmieszczone, jakby były, w szachownicę. Dzięki temu powstają między nimi kanały, zapewniające ścisłą orientację w przestrzeni nowo zróżnicowanych komórek. To w tych kanałach przenikają procesy cytoplazmatyczne. W tym samym czasie tworzą się południkowe rzędy włókien soczewki.
Należy podkreślić, że naruszenie południkowej orientacji włókien jest jedną z przyczyn rozwoju zaćmy zarówno u zwierząt doświadczalnych, jak iu ludzi.
Transformacja komórek nabłonkowych w włókna soczewki następuje dość szybko. Zostało to wykazane w eksperymencie na zwierzętach przy użyciu tymidyny znakowanej izotopem. U szczurów komórka nabłonkowa zamienia się w włókno soczewki po 5 tygodniach.
W procesie różnicowania i przemieszczania komórek do środka soczewki w cytoplazmie włókien soczewki zmniejsza się liczba organoidów i inkluzji. Cytoplazma staje się jednorodna. Jądra podlegają pyknozie, a następnie całkowicie znikają. Organoidy wkrótce znikają. Basnett ujawnił, że utrata jąder i mitochondriów następuje nagle iw jednej generacji komórek.
Liczba włókien soczewek przez całe życie stale rośnie. „Stare” włókna są przesuwane do środka. W rezultacie powstaje gęsty rdzeń.
Wraz z wiekiem intensywność tworzenia włókien soczewek maleje. Tak więc u młodych szczurów tworzy się około pięciu nowych włókien dziennie, podczas gdy u starych szczurów powstaje jeden.
Cechy błonowe komórek nabłonkowych. Błony cytoplazmatyczne sąsiednich komórek nabłonkowych tworzą szczególny kompleks połączeń międzykomórkowych. Jeśli boczne powierzchnie komórek są lekko pofalowane, wówczas wierzchołkowe strefy membran tworzą „cyfrowe wcięcia” zanurzone w odpowiednich włóknach soczewki. Podstawna część komórek jest przymocowana do przedniej torebki za pomocą pół-desmosomów, a boczne powierzchnie komórek są połączone desmosomami.
Na bocznych powierzchniach membran sąsiednich komórek znajdują się również połączenia szczelinowe, przez które małe cząsteczki mogą wymieniać się między włóknami soczewki. W obszarze połączeń szczelinowych znajdują się białka Kennesina o różnych masach cząsteczkowych. Niektórzy badacze sugerują, że rozcięcia między włóknami soczewek są inne niż w innych organach i tkankach.
Niezwykle rzadko spotykamy ciasne kontakty.
Strukturalna organizacja błon włókien soczewek i charakter kontaktów komórka-komórka wskazują na możliwą obecność receptorów na powierzchni komórki, które kontrolują procesy endocytozy, co ma ogromne znaczenie w ruchu metabolitów między tymi komórkami. Zakłada się istnienie receptorów dla insuliny, hormonu wzrostu i antagonistów receptora beta-adrenergicznego. Cząstki ortogonalne osadzone w błonie i mające średnicę 6-7 nm wykryto na powierzchni wierzchołkowej komórek nabłonkowych. Zakłada się, że formacje te zapewniają ruch między substancjami odżywczymi i metabolitami między komórkami.
Włókna soczewki (fibrcie lentis) (rys. 3.4.5, 3.4.10–3.4.12).
Przejściu z komórek nabłonkowych strefy kiełkowania do włókna soczewki towarzyszy zanik „cyfrowych wgłębień” między komórkami, jak również początek wydłużania części podstawowej i wierzchołkowej komórki. Stopniowej akumulacji włókien soczewek i ich przemieszczeniu do środka soczewki towarzyszy tworzenie jądra soczewki. To przemieszczenie komórek prowadzi do powstania łuku podobnego do S lub C (uderzenie jądrowe), skierowanego do przodu i składającego się z „łańcucha” jąder komórkowych. W regionie równikowym strefa komórek jądrowych ma szerokość rzędu 300-500 mikronów.
Głębsze włókna soczewki mają grubość 150 mikronów. Gdy tracą jądra, łuk jądrowy znika. Włókna soczewki mają kształt wrzeciona lub podobny do pasa, ułożony w łuk w postaci koncentrycznych warstw. W przekroju w regionie równikowym mają kształt sześciokątny. Gdy nurkujemy w kierunku środka soczewki, ich jednorodność w wielkości i kształcie jest stopniowo łamana. W rejonie równikowym dorosłych szerokość włókna soczewki waha się od 10 do 12 μm, a grubość od 1,5 do 2,0 μm. W tylnych częściach soczewki włókna są cieńsze, co tłumaczy asymetryczny kształt soczewki i większa grubość przedniej kory. Długość włókien soczewki, w zależności od głębokości, wynosi od 7 do 12 mm. I to pomimo faktu, że początkowa wysokość komórki nabłonkowej wynosi tylko 10 mikronów.
Końce włókien soczewki spotykają się w określonym miejscu i tworzą szwy.
Szwy soczewki (rys. 3.4.13).
Jądro płodu ma przednie ustawione pionowo szwy w kształcie litery Y i tylne odwrócone szwy w kształcie litery Y. Po narodzinach, w miarę wzrostu soczewki i liczby warstw włókien soczewek, które tworzą jej szwy, zwiększa się przestrzenne połączenie szwów z tworzeniem struktury podobnej do gwiazdy występującej u dorosłych.
Główne znaczenie szwów polega na tym, że dzięki tak złożonemu systemowi kontaktu między komórkami kształt soczewki pozostaje niemal przez całe życie.
Zawiera membrany z włókien soczewkowych. Kontakty, takie jak „przycisk - pętla” (rys. 3.4.12). Membrany sąsiednich włókien soczewki są połączone za pomocą różnych wyspecjalizowanych formacji, które zmieniają swoją strukturę, gdy włókno przemieszcza się z powierzchni do soczewki. W powierzchni 8-10 warstw przednich części kory włókna są łączone za pomocą formacji typu „zapnij do pętli” („kula i gniazdo” amerykańskich autorów), które są równomiernie rozmieszczone wzdłuż całej długości włókna. Kontakty tego typu istnieją tylko między komórkami tej samej warstwy, to znaczy komórkami tej samej generacji, i nie występują między komórkami różnych pokoleń. Zapewnia to możliwość przemieszczania się włókien względem przyjaciela przyjaciela w procesie ich wzrostu.
Pomiędzy bardziej głęboko położonymi włóknami rzadziej spotykany jest kontakt z pętlą. Są one rozmieszczone we włóknach nierównomiernie i losowo. Pojawiają się między komórkami różnych pokoleń.
W najgłębszych warstwach kory i jądra, oprócz wskazanych kontaktów („przycisk - pętla”), pojawiają się złożone interdigitacje w postaci grzbietów, zagłębień i rowków. Znaleziono również desmosomy, ale tylko między różnicującymi, a nie dojrzałymi włóknami soczewkowymi.
Zakłada się, że kontakty między włóknami soczewek są niezbędne do utrzymania sztywności struktury przez całe życie, przyczyniając się do utrzymania przezroczystości soczewki. Inny rodzaj kontaktu między komórkami znajduje się w ludzkiej soczewce. To jest kontakt szczelinowy. Szczelinowe kontakty spełniają dwie role. Po pierwsze, ponieważ łączą włókna soczewki na dużą odległość, architektura tkanki jest zachowana, zapewniając tym samym przezroczystość soczewki. Po drugie, to dzięki obecności tych kontaktów składniki odżywcze są rozdzielane między włókna soczewki. Jest to szczególnie ważne dla prawidłowego funkcjonowania struktur na tle zmniejszonej aktywności metabolicznej komórek (niewystarczająca liczba organoidów).
Zidentyfikowano dwa rodzaje połączeń szczelinowych - krystaliczne (o wysokiej oporności omowej) i niekrystaliczne (o niskiej rezystancji omowej). W niektórych tkankach (wątrobie) te typy styków szczelinowych można przekształcić jeden w drugi, gdy zmienia się skład jonowy środowiska. W włóknie soczewkowym są one niezdolne do takiej transformacji Pierwszy typ złącza szczelinowego znajduje się w miejscach, gdzie włókna pasują do komórek nabłonkowych, a drugi jest tylko pomiędzy włóknami.
Złącza szczelinowe o niskiej oporności zawierają cząsteczki wewnątrzbłonowe, które zapobiegają zbliżaniu się sąsiednich membran do ponad 2 nm. Dzięki temu w głębszych warstwach soczewki małe jony i cząsteczki rozprzestrzeniają się dość łatwo między włóknami soczewki, a ich stężenie szybko się obniża. Istnieją również różnice gatunkowe w liczbie styków gniazda. Zatem w ludzkiej soczewce krystalicznej zajmują one powierzchnię włókna w obszarze 5%, w żabie - 15%, u szczura - 30%, a u kurczaka - 60%. W obszarze szwu nie występują połączenia szczelinowe.
Konieczne jest krótkie omówienie czynników zapewniających przezroczystość i wysoką zdolność załamania soczewki. Wysoka zdolność refrakcyjna soczewki jest osiągana dzięki wysokiej koncentracji włókien białkowych i przezroczystości dzięki ich ścisłej organizacji przestrzennej, jednorodności struktury włókien w obrębie każdego pokolenia i małej objętości przestrzeni międzykomórkowej (mniej niż 1% objętości soczewki). Promuje przezroczystość i niewielką ilość wewnątrzkomórkowych organoidów, a także brak jąder we włóknach soczewki. Wszystkie te czynniki minimalizują dyfuzję światła między włóknami.
Istnieją inne czynniki wpływające na zdolność refrakcji. Jednym z nich jest wzrost stężenia białka w miarę zbliżania się do jądra soczewki. Właśnie ze względu na wzrost stężenia białka aberracja chromatyczna jest nieobecna.
Równie ważne w strukturalnej integralności i przezroczystości soczewki jest reflacja zawartości jonowej i stopień uwodnienia włókien soczewki. Po urodzeniu soczewka jest przezroczysta. W miarę wzrostu soczewki jądro wydaje się żółte. Wygląd żółtości jest prawdopodobnie spowodowany wpływem na nią światła ultrafioletowego (długość fali 315–400 nm). Jednocześnie pigmenty fluorescencyjne pojawiają się w korze. Uważa się, że pigmenty te chronią siatkówkę przed niszczącym działaniem promieniowania świetlnego o krótkiej długości fali. Pigmenty gromadzą się w jądrze z wiekiem, a u niektórych osób uczestniczą w powstawaniu zaćmy pigmentowej. W jądrze soczewki w starości, a zwłaszcza w zaćmie jądrowej, zwiększa się liczba nierozpuszczalnych białek, które są krystaliczne, których cząsteczki są „usieciowane”.
Aktywność metaboliczna w centralnych obszarach soczewki jest nieznaczna. Praktycznie nie ma metabolizmu białek. Dlatego należą one do długowiecznych białek i łatwo ulegają uszkodzeniu przez czynniki utleniające, co prowadzi do zmiany konformacji cząsteczki białka z powodu tworzenia grup sulfhydrylowych między cząsteczkami białka. Rozwój zaćmy charakteryzuje się wzrostem stref rozpraszania światła. Może to być spowodowane naruszeniem regularności lokalizacji włókien soczewek, zmianami struktury membran i wzrostem rozpraszania światła, ze względu na zmiany w drugorzędowej i trzeciorzędowej strukturze cząsteczek białka. Obrzęk włókien soczewki i ich zniszczenie prowadzi do zakłócenia metabolizmu wody i soli.
http://zreni.ru/articles/oftalmologiya/2034-hrustalik.html