Kategoria: Pielęgniarstwo w okulistyce / Załamanie kliniczne i zakwaterowanie oka
Refrakcja - zdolność refrakcyjna układu optycznego oka. Istnieje fizyczna i kliniczna refrakcja.
Refrakcja fizyczna - percepcja obiektów świata zewnętrznego jest przeprowadzana przez oko, analizując obraz obiektów na siatkówce.
Refrakcja kliniczna to stosunek mocy optycznej do długości osi oka.
Aparat załamujący oko składa się z rogówki, której moc refrakcyjna wynosi 43 dioptrii; wilgotność komory - promienie nie załamują się, ale wraz z rogówką jest medium załamującym; soczewka i ciało szkliste - złożony układ optyczny, którego moc refrakcyjna jest wyrażona w dioptriach. Obiektyw załamuje się z mocą optyczną 19 dioptrii. Ciało szkliste służy jako przewodnik dla promieni świetlnych. Dioptria to jednostka miary dla układu refrakcyjnego oka. Jedna dioptria to moc szkła refrakcyjnego o ogniskowej 1 m
gdzie D jest mocą refrakcyjną ośrodka wyrażoną w dioptriach;
F - długość ogniskowa, wyrażona w metrach.
Moc załamania lub załamanie medium optycznego o ogniskowej 2 m jest równe 0,5 dioptrii (D = 1 / 0,1 = 10).
I odwrotnie, znając załamanie soczewki, można obliczyć jej ogniskową:
Dział czujników światła to siatkówka. Promienie światła odbite od przedmiotowych obiektów przechodzą przez refrakcyjne media oka, które odchylają wiązkę światła z jej pierwotnego kierunku. W rezultacie powstaje rzeczywisty odwrócony obraz przedmiotowego obiektu w ognisku układu optycznego oka.
Teoria refrakcji opiera się na prawach optyki, które charakteryzują propagację światła w różnych mediach.
Po przejściu przez medium optyczne i załamaniu w nim, promienie światła zbiegają się lub skupiają w pewnym punkcie. Punkt, w którym promienie światła zbiegają się, nazywany jest ogniskiem. Odległość od medium optycznego do ostrości nosi nazwę ogniskowej. Im mniejsza ogniskowa, tym silniejsze medium optyczne załamuje światło, czyli silniejsze jego załamanie. I odwrotnie, im większa ogniskowa, tym słabsze medium załamuje promienie światła - załamanie jest słabsze.
Załamanie oka nazywa się refrakcją kliniczną. Jest ona określona przez położenie głównego ogniska w pozostałej części akomodacji oka względem siatkówki. Refrakcja kliniczna zależy zatem od siły refrakcyjnej aparatu optycznego oka i od odległości od przedniej powierzchni rogówki do tylnego bieguna, siatkówki oka. Ta odległość nazywana jest długą osią oka.
Dla dobrego postrzegania przedmiotu konieczne jest, aby promienie świetlne przechodzące przez media optyczne oka skupiały się dokładnie na siatkówce, czyli główny punkt skupienia systemu optycznego oka dociera do siatkówki. Dwa czynniki odgrywają dużą rolę w tym procesie.:
Średnia moc refrakcyjna normalnego oka u noworodków wynosi 77-80,0 dptr, u starszych dzieci i dorosłych - od 52,0 do 71,0 dptr, co daje średnią + 62,0 dptr (+43,0 dptr - rogówka, +19, 0 dptr - obiektyw).
Gdy siła refrakcji oka i długość jego osi się zgadzają, równoległe promienie światła po refrakcji w oku skupiają się na siatkówce. W zależności od położenia ogniska oka względem siatkówki wyróżnia się trzy typy refrakcji oka.: emmetropia, krótkowzroczność i hipermetropia.
Emmetropia lub współmierna forma refrakcji klinicznej - główne ognisko układu optycznego oka pokrywa się z siatkówką, to znaczy równoległe promienie padające na oko z przedmiotów gromadzą się na jego siatkówce. Emmetropia jest najdoskonalszą formą refrakcji. Jeśli tylne ognisko pierwotne nie pokrywa się z siatkówką, wówczas kliniczne załamanie oka jest nieproporcjonalne lub ametropiczne.
Ametropia - ostrość oka znajduje się przed lub za siatkówką. Ametropia jest możliwa w postaci krótkowzroczności i nadwzroczności.
Ja
Refractia chaza (późne załamanie)
moc refrakcyjna układu optycznego oka, wyrażona w dioptriach.
Refrakcja oka jako zjawisko fizyczne jest określona przez promień krzywizny każdego ośrodka refrakcyjnego oka, współczynniki załamania światła i odległość między ich powierzchniami, tj. ze względu na cechy anatomiczne oka. Jednak w klinice nie ma znaczenia bezwzględna siła optycznego (załamującego światło) aparatu oka, ale jego stosunek do długości przednio-tylnej osi oka, tj. pozycja tylnego głównego ogniska (punkt przecięcia promieni przechodzących przez układ optyczny oka, równoległy do jego osi optycznej) względem siatkówki jest refrakcją kliniczną.
Wyróżnia się trzy typy klinicznego R. Refrakcja, w której tylne ognisko pierwotne pokrywa się z siatkówką, nazywana jest współmierną i nazywana jest emmetropią (ryc. B); kiedy tylne ognisko główne znajduje się przed siatkówką, mówi się o krótkowzroczności lub krótkowzroczności (krótkowzroczność) (ryc. a); refrakcja, charakteryzująca się położeniem tylnego głównego ogniska za siatkówką, nazywana jest nadwzrocznością lub dalekowzrocznością (ryc., c). Dwa ostatnie typy R. są nieproporcjonalne i nazywane są ametropią. Często występuje anizometropia - różnica w refrakcji obu oczu, w większości przypadków nieprzekraczająca 0,5 dioptrii.
Emmetropiczne oko jest ustawione na równoległe promienie pochodzące z nieskończoności, tj. moc refrakcyjna jego układu optycznego odpowiada długości jego osi, ognisko równoległych promieni pokrywa się dokładnie z siatkówką, a takie oko widzi dobrze w oddali. Aby zobaczyć blisko takiego oka, konieczne jest wzmocnienie refrakcji, co można osiągnąć za pomocą zakwaterowania. Zakwaterowanie - proces zmiany mocy refrakcyjnej oka, który umożliwia postrzeganie obiektów znajdujących się w innej odległości od niego. Podstawą fizjologicznego mechanizmu akomodacji jest możliwość zmiany kształtu soczewki podczas napięcia lub rozluźnienia włókien mięśnia rzęskowego. Z kolei zdolność soczewki do zmiany krzywizny zależy od elastyczności jej włókien. Z wiekiem soczewka traci swoją elastyczność, aw konsekwencji zdolność do zmiany kształtu, co prowadzi do osłabienia akomodacji - starczowzroczności (starczowzroczność). W przypadku krótkowzroczności, gdy oko ma nadmierną moc refrakcyjną, osoba może zobaczyć dobrze z bliska na jednej lub drugiej skończonej odległości, w zależności od stopnia krótkowzroczności. Jednak, aby zapewnić dobre widzenie na odległość, konieczne jest użycie soczewki rozpraszającej, która przekształca rozbieżne promienie, pochodzące z bliskiego zasięgu, w równoległe. Przy dalekowzroczności oczu na równoległe promienie nie są instalowane, ale pod warunkiem włączenia mechanizmów zakwaterowania osoba jest w stanie dostrzec daleko w oddali. Aby zbadać blisko położone obiekty, stopień zakwaterowania musi być jeszcze większy, w wyniku czego w takich przypadkach konieczne jest użycie soczewki zbiorczej o odpowiedniej wytrzymałości.
Przy każdym rodzaju klinicznej refrakcji oczu zawsze znajduje się tylko jeden najdalszy punkt w przestrzeni, do której jest on ustawiony (promienie wychodzące z tego punktu skupiają się na siatkówce). Ten punkt nazywany jest dalszym punktem jasnej wizji. Dla oka emmetropicznego leży ono w nieskończoności, z krótkowzrocznością w pewnej skończonej odległości przed okiem (im bliżej, tym wyższy stopień krótkowzroczności). Dla dalekowzrocznego oka dalszy punkt jasnej wizji jest wyimaginowany w tym przypadku tylko promienie, które już mają pewien stopień zbieżności, mogą skupiać się na siatkówce i nie ma takich promieni w warunkach naturalnych. Zatem pozycja dalszego jasnego punktu widzenia określa rodzaj refrakcji klinicznej i stopień ametropii. Stopień ametropii mierzy się mocą soczewki, która ją kompensuje i wyraża się w dioptriach. Krótkowzroczność wskazuje liczba ze znakiem minus, nadwzroczność - ze znakiem plus. Ametropia od ± 0,25 do ± 3,0 dptr jest określana jako słaba, od ± 3,25 do ± 6,0 dptr - do średniej i powyżej 6,0 dptr - do wysokiej. Moc refrakcyjna oka może wzrosnąć z powodu akomodacji. W zależności od tego rozróżnia się statyczne załamanie oka, tj. reakcja w stanie spoczynku w stanie akomodacji i dynamiczne załamanie przy przyjmowaniu mechanizmów zakwaterowania.
W zależności od kształtu optycznego urządzenia oka rozróżnia się kulisty R., gdy załamanie promieni w oku jest takie samo we wszystkich meridianach i astygmatyczne, gdy w tym samym oku występuje kombinacja różnych refrakcji, tj. załamanie promieni nie jest takie samo dla różnych południków. W oku astygmatycznym znajdują się dwie główne części południka, które znajdują się pod kątem prostym: w jednym z nich R. jest największy, w drugim - najmniejszy. Różnica załamania w tych południkach jest nazywana stopniem astygmatyzmu. Niewielkie stopnie astygmatyzmu (do 0,5 dptr) występują dość często, prawie nie zaburzają widzenia, dlatego ten astygmatyzm nazywany jest fizjologicznym.
Często podczas pracy wzrokowej, zwłaszcza przy bliskiej odległości, szybko następuje zmęczenie oczu (dyskomfort wzrokowy). Ten stan nazywa się astenopią. Przejawia się to w tym, że kontury liter lub małych przedmiotów stają się niejasne, ból w czole, w oczach, w oczach. Taki obraz kliniczny jest charakterystyczny dla akomodacji akomodacyjnej, która opiera się na zmęczeniu mięśnia rzęskowego, obserwowanego przy nadwzroczności, starczowzroczności i astygmatyzmie. Kiedy krótkowzroczność rozwija tak zwaną mięśniową astenopię, spowodowaną defektami w obuocznym układzie wzrokowym; objawia się jako ból oczu, podwojony podczas pracy z bliskiej odległości. Aby wyeliminować astenopię, najwcześniejszą optyczną korekcję ametropii lub starczowzroczności, konieczne jest stworzenie korzystnych warunków higienicznych do pracy wzrokowej, jej naprzemiennego odpoczynku z oczami i leczenia regeneracyjnego.
Aby ustalić R., klinika wykorzystuje dwie metody: subiektywną i obiektywną. W wieku przedszkolnym i szkolnym kliniczny R. jest zdefiniowany w warunkach cykloplegii, tj. na tle akomodacji wyłączającej się przez wrzucenie do worka spojówkowego każdego oka 0,1-1% roztworu siarczanu atropiny, 1% roztworu bromowodorku skopolaminy itp. W starszym wieku kwestia cykloplegii jest podejmowana indywidualnie.
Subiektywna metoda polega na wyborze odpowiedniej soczewki korekcyjnej w procesie badania ostrości wzroku (ostrości wzroku); tą metodą korzystaj ze świadectwa pacjenta. Ekspresja refrakcji i jej stopień w krótkowzroczności jest najsłabszą z soczewek rozpraszających, dzięki której uzyskuje się ostrość widzenia na dużą odległość. Z dalekowzrocznością wskaźnik jest najsilniejszym ze zbiorczych soczewek o najwyższej ostrości widzenia na odległość. W przypadku kulistego R. korekcja jest wykonywana za pomocą soczewek sferycznych, z astygmatyzmem - cylindrycznym.
Obiektywne metody określania refrakcji obejmują skiascopy i refraktometrię oka. Podstawą skiascopy jest obserwacja ruchu plamki świetlnej w oświetlonej źrenicy podczas obrotu wklęsłego lub (częściej) płaskiego zwierciadła okulistycznego (skiascope) znajdującego się 1 m od obiektu. Przy emmetropii, dalekowzroczności i krótkowzroczności mniejszej niż 1,0 dptr, plamka światła porusza się w kierunku ruchu lustra, jeśli jest płaska, i w przeciwnym kierunku, jeśli lustro jest wklęsłe. Gdy krótkowzroczność przekracza 1,0 dioptrii, plamka światła porusza się w kierunku ruchu lustra wklęsłego i w kierunku przeciwnym w przypadku badania za pomocą płaskiego lustra. Gdy krótkowzroczność jest równa 1,0 dioptrii, ruch plamki światła nie jest obserwowany. Stopień załamania światła określa się za pomocą soczewek, które neutralizują ruch plamki świetlnej według wzoru P = ± C + (-1,0), gdzie P jest załamaniem badanego oka w dioptrii; C jest mocą refrakcyjną soczewki ze znakiem + lub -, w dioptrii, przy której użycie światła przestaje się poruszać. Skiascopy jest również używany do astygmatyzmu; jednak badanie przeprowadzane jest oddzielnie w dwóch głównych meridianach, a soczewki cylindryczne służą do neutralizowania ruchu plamki światła. Refraktometria oka jest przeprowadzana za pomocą refraktometru oka, którego zasadą jest znalezienie płaszczyzny odpowiadającej optycznej instalacji oka, co uzyskuje się poprzez przesunięcie obrazu specjalnego znaku przed wyrównaniem go z tą płaszczyzną.
Bibliografia: Avetisov, ES Ochrona wzroku dzieci, z 39, M., 1975; Volkov V.V. i Shilyaev V.G. Okulistyka ogólna i wojskowa, L., 1980; Odintsov V.P. Przebieg chorób oczu, z. 59, 1946.
Schematyczne przedstawienie przebiegu promieni w układzie optycznym oka z różnymi typami refrakcji klinicznej: a - z krótkowzrocznością (tylne główne ognisko znajduje się przed siatkówką); b - z emmetropią (główny nacisk położony jest na siatkówkę); w - z dalekowzrocznością (tylny główny punkt skupienia znajduje się za siatkówką).
II
kliniczna (refractio oculi; lat. od refringo, refrakcja do złamania, załamanie) jest cechą siły refrakcyjnej układu optycznego oka, określoną przez położenie tylnego głównego ogniska względem siatkówki.
Refractia chadla ametropuiCesquela (r. Oculi ametropica) - R., w której położenie tylnego głównego ogniska układu optycznego oka nie pokrywa się z siatkówką.
Refractia chadla hipermetropuiCesky (r. Oculi hypermetropica) - patrz Hyperopia.
Refractia chaza dyniCheskaya (r. Oculi dynamika) - R. w procesie zakwaterowania.
Refractia chaza towarzystwoernaya (r. oculi emmetropica) - zob.
Refractia chadla statystykiCeska (r. Oculi statica) - R. w stanie reszty zakwaterowania.
Refractia chapoza sferamiicheskaya (r. oculi sphaerica) - r. bez astygmatyzmu.
Refractia chadla emmetropuiCheskaya (r. Oculi emmetropica; syn.: R. Oczy proporcjonalne, emmetropia) - R., w którym pozycja głównego ogniska tylnego układu optycznego oka pokrywa się z siatkówką.
http://gufo.me/dict/medical_encyclopedia/%D0%A0%D0%B5%D1%84%D1%80%D0%B0%D0%BA%D1% 86% D0% B8% D1% 8F_% D0 % B3% D0% BB% D0% B0% D0% B7% D0% B0Refrakcja to zdolność refrakcyjna oka. Istnieją trzy typy refrakcji: współmierne (emmetropia), nadwzroczność (nadwzroczność) i krótkowzroczność (krótkowzroczność).
W oku z współmierną refrakcją, równoległe promienie z odległych obiektów krzyżują się w siatkówce. W takich oczach widoczna jest wyraźna wizja obiektów. Zamknij, aby uzyskać wyraźny obraz oka, należy wzmocnić jego moc załamania poprzez zwiększenie krzywizny soczewki (akomodacji).
Dalekowzroczne oko ma stosunkowo słabą moc refrakcyjną, a promienie światła pochodzące z odległych obiektów przecinają się za siatkówką. Aby załamać obraz na siatkówce oka, nadwzroczne oko musi zwiększyć swoją moc refrakcji nawet podczas oglądania odległych obiektów.
W krótkowzrocznym oku, które ma silną moc refrakcyjną, promienie pochodzące z odległych obiektów przecinają się przed siatkówką.
Im bardziej dalekowzroczność lub krótkowzroczność, tym dalej od siatkówki jest ostrość i gorszy wzrok. Są dalekowzroczność i krótkowzroczność słaba (do 3 dioptrii), średnia (od 4 do 6 dioptrii) i wysoki (ponad 6 dioptrii) stopień. Są oczy z krótkowzrocznością 25-30 dioptrii i więcej.
Aby określić stopień dalekowzroczności i krótkowzroczności, użyj jednostki miary przyjętej do oznaczenia siły refrakcji okularów optycznych. Ta jednostka załamania światła jest dioptrią. W dioptriach można obliczyć moc refrakcyjną nie tylko soczewek wypukłych zbierających promienie świetlne, ale także moc soczewek dyfuzyjnych soczewek wklęsłych. Przy pomocy okularów optycznych możesz poprawić wzrok dzięki krótkowzroczności i nadwzroczności.
W dalekowzrocznym oku z niską mocą refrakcji, przy użyciu wypukłych (dodatnich) szkieł, można zwiększyć moc refrakcyjną oka i przesunąć obraz do siatkówki, poprawiając w ten sposób widzenie.
W krótkowzrocznym oku, aby uzyskać dobre widzenie, należy zmniejszyć jego moc refrakcyjną za pomocą wklęsłych szkieł o różnej mocy optycznej. Gdy to nastąpi, obraz obiektów jest przesuwany z przestrzeni przed siatkówką do siatkówki.
Istnieją specjalne zestawy okularów optycznych, wypukłe i wklęsłe oraz korygujące astygmatyzm, zapewniające możliwość wyboru szkła dla każdego oka, co kompensuje brak jego zdolności refrakcji.
Refrakcję oka pacjenta można określić za pomocą okularów optycznych lub dokładniej przy użyciu różnych instrumentów. Czasami różne refrakcje lub różne stopnie pojedynczej refrakcji można łączyć w jednym oku. Na przykład pionowe oko ma refrakcję krótkowzroczną i horyzontalnie krótkowzroczną. Zależy od wrodzonej lub nabytej nierównej krzywizny rogówki w różnych meridianach. Jednocześnie wzrok jest zmniejszony i nie można uzyskać wyraźnego obrazu punktu świetlnego na siatkówce. Stąd nazwa opisanej wady optycznej oka - astygmatyzmu, który przetłumaczony z łaciny oznacza „brak punktu ogniskowego”.
Załamanie obu oczu nie zawsze jest takie samo. Może to być na przykład krótkowzroczność jednego oka i dalekowzroczność drugiego oka. Ten stan nazywa się anisometropią.
Anizometropię, a także krótkowzroczność i nadwzroczność można skorygować za pomocą okularów optycznych (okularów), soczewek kontaktowych lub operacji. Normalne widzenie stawów w obu oczach nazywane jest obuocznym lub stereoskopowym, zapewnia wyraźne postrzeganie danego przedmiotu i prawidłowe określenie jego położenia w przestrzeni.
Najważniejszą rolę w akcie widzenia odgrywa zdolność oka do wyraźnego widzenia na odległość i blisko. Ta zdolność wynika ze skurczu mięśnia rzęskowego, który pozwala soczewce zwiększyć moc refrakcyjną. Zdolność ludzkiego oka do zmiany mocy refrakcji nazywana jest akomodacją. Moc mieszkalna normalnego oka nie jest stała i podlega dużym zmianom w zależności od wieku. Największą siłę zakwaterowania obserwuje się u małych dzieci. Przez całe życie siła zakwaterowania stopniowo maleje i staje się prawie zerowa w wieku 60 lat.
Zdolność oka do dostosowania się do różnych jasności oświetlenia nazywa się adaptacją. Przyzwyczajenie się do oczu w różnym stopniu oświetlenia wymaga trochę czasu. Po dostaniu się z dobrze oświetlonego pokoju do półmroku początkowo prawie nie widzieli oczu. Ale stopniowo wzrasta ich wrażliwość i zaczynają dostrzegać otaczające obiekty. To samo dzieje się, gdy przenosisz się z ciemności do jasno oświetlonego pokoju. W jasnym świetle kije siatkówki nie działają, a stożki są zaangażowane w widzenie.
Zdolność do odróżniania kolorów ma ogromne znaczenie w życiu i pracy osoby. Istnieją różne wrodzone i nabyte zaburzenia widzenia barw. Do 4% mężczyzn cierpi na wrodzoną ślepotę barw, kobiety mają tę wadę znacznie rzadziej.
Badania M.V. Lomonosov, Thomas Young i inni fizycy wykazali, że wszystkie odcienie kolorów odbierane przez normalne oko są odtwarzane przez zmieszanie trzech jakościowo różnych elementów koloru. Wszystkie najczęstsze wrodzone zaburzenia widzenia barwnego są zredukowane do utraty jednego z trzech podstawowych kolorów: czerwonego, zielonego lub fioletowego (niebieski).
Aby zidentyfikować wadę widzenia kolorów, używane są specjalne tabele i urządzenia. Szczególnie ważne jest badanie zaburzeń widzenia kolorów u kierowców pojazdów, artystów, projektantów itp.
http://www.glazmed.ru/lib/eye/elder-0004.shtmlOszczędzaj czas i nie wyświetlaj reklam dzięki Knowledge Plus
Oszczędzaj czas i nie wyświetlaj reklam dzięki Knowledge Plus
Połącz Knowledge Plus, aby uzyskać dostęp do wszystkich odpowiedzi. Szybko, bez reklam i przerw!
Nie przegap ważnego - połącz Knowledge Plus, aby zobaczyć odpowiedź już teraz.
Obejrzyj film, aby uzyskać dostęp do odpowiedzi
O nie!
Wyświetlane są odpowiedzi
Połącz Knowledge Plus, aby uzyskać dostęp do wszystkich odpowiedzi. Szybko, bez reklam i przerw!
Nie przegap ważnego - połącz Knowledge Plus, aby zobaczyć odpowiedź już teraz.
http://znanija.com/task/12277882Refrakcja, nazywana procesem załamywania promieni świetlnych przez układ optyczny oka. Moc refrakcji jest wielkością zależną od krzywizny soczewki, jak również krzywizny rogówki, które są powierzchniami refrakcyjnymi, ponadto jest ona określona przez wielkość ich odległości od siebie.
Aparat do refrakcji ludzkiego oka jest złożony. Składa się z soczewki, rogówki, kamer wilgotnościowych oka, ciała szklistego. W drodze do siatkówki promień światła napotyka cztery załamujące się powierzchnie: powierzchnię rogówki (tylną i przednią) oraz powierzchnię soczewki (tylną i przednią). Wielkość mocy refrakcyjnej ludzkiego oka wynosi około 59,92 dioptrii. Załamanie oka zależy od długości jego osi - odległości od rogówki do plamki (około 25,3 mm). Tak więc załamanie oczu jest spowodowane zarówno mocą refrakcji, jak i osią długą, charakterystyką optycznej instalacji oka, a ponadto jego położenie w stosunku do głównej siatkówki ogniskowej również na nią wpływa.
W okulistyce zwyczajowo rozróżnia się trzy typy refrakcji oka: emmetropię (normalne załamanie), hipermetropię (słabe załamanie), krótkowzroczność (silne załamanie).
W emmetropicznym oku równoległe promienie, odbite od obiektów znajdujących się daleko, mają przecięcie w ognisku siatkówki. Oko z emmetropią wyraźnie widzi otaczające obiekty. Aby uzyskać wyraźny obraz w pobliżu, takie oko zwiększa jego moc refrakcyjną, zwiększając krzywiznę soczewki - pojawia się zakwaterowanie.
W dalekowzrocznym oku zdolność załamania światła jest słaba z uwagi na fakt, że promienie światła odbite od obiektów odległych przecinają się (siatka) za siatkówką. Aby uzyskać wyraźny obraz, dalekowzroczne oko musi zwiększyć moc refrakcji, nawet jeśli dany obiekt znajduje się w pewnej odległości.
Krótkowzroczne oko ma silną moc refrakcyjną, ponieważ promienie odbite od obiektów znajdujących się daleko są skupione przed siatkówką.
Wizja osoby jest temhúg, im wyższy stopień krótkowzroczności lub hipermetropii, ponieważ w tych przypadkach ostrość nie spada na siatkówkę, ale jest zlokalizowana „przed” nią lub „za nią”. Warto wspomnieć, że nadwzroczność z krótkowzrocznością ma trzy stopnie grawitacji: słaby (do trzech dioptrii), średni (4-6 dioptrii), wysoki (ponad 6 dioptrii). Istnieją przykłady krótkowzrocznych oczu z ponad 30 dioptriami.
Określenie stopnia krótkowzroczności i nadwzroczności wykonuje się za pomocą jednostki miary, która jest używana do oznaczania mocy refrakcyjnej dla okularów optycznych. Nazywa się „Dioptria”, a procedura określania refrakcji jest nazywana „refraktometrią”. W dioptriach zwykle oblicza się moc refrakcyjną wklęsłego, zakrzywionego, rozpraszającego, a także zbierającego soczewki. Soczewki lub okulary optyczne są konieczną rzeczywistością dla poprawy wzroku z nadwzrocznością, a także krótkowzrocznością.
Refrakcja oczu pacjenta jest również określana za pomocą okularów optycznych lub przy użyciu precyzyjnych instrumentów (refraktometrów). Istnieją przypadki, gdy w jednym oku można łączyć różne stopnie załamania światła lub ogólnie jego różne typy. Na przykład pionowe oko ma nadwzroczność i poziomo - krótkowzroczność. Zależy od genetycznie określonych (wrodzonych) lub nabytych różnic w krzywiznie rogówki w dwóch różnych meridianach. Jednocześnie widoczność jest znacznie zmniejszona. Taki defekt optyczny, zwany astygmatyzmem, pochodzący z łaciny, można przetłumaczyć jako „brak ogniska”.
Załamanie obu oczu nie zawsze jest takie samo. Często zdarzają się przypadki stwierdzenia krótkowzroczności jednego oka i dalekowzroczności drugiego oka. Ten stan nazywa się anisometropią. Taką anomalię, jak również krótkowzroczność z żyrometrią, można skorygować za pomocą okularów optycznych, soczewek kontaktowych lub wykonać operację chirurgiczną.
Zwykle dana osoba ma stereoskopową (obuoczną) wizję obu oczu, która zapewnia wyraźne postrzeganie otaczających obiektów i umożliwia prawidłowe określenie ich położenia w przestrzeni.
http://mgkl.ru/patient/stroenie-glaza/refraktsiya-glazaZałamanie oka to proces załamania promieni świetlnych w układzie optycznym oka.
Układ optyczny oka jest dość złożony, składa się z kilku części:
Refrakcja zależy od wielu cech: promieni krzywizny przedniej i tylnej powierzchni rogówki i soczewki, przestrzeni między nimi, a także odległości między tylną powierzchnią soczewki a siatkówką.
Dla osoby ważna jest tak zwana kliniczna refrakcja oka, czyli pozycja tylnego głównego ogniska (punkt przecięcia promieni przechodzących przez układ optyczny oka) w stosunku do siatkówki. Jeśli główny punkt skupienia leży na siatkówce, uważa się, że osoba ma normalne lub 100% widzenie.
Jeśli główny punkt skupienia zmieni swoją pozycję, ostrość wzroku zmniejszy się. Na przykład, w krótkowzroczności (krótkowzroczność), główny punkt skupienia znajduje się przed siatkówką i nadwzrocznością, za siatkówką. W takich przypadkach, gdy pojawią się objawy, skonsultuj się z okulistą.
Istnieje 6 form załamania oka.
Przyczyny przyczyniające się do występowania zaburzeń refrakcyjnych są nieznane do tej pory.
Wśród czynników jest kilka.
Rodzaje załamania oka
Refrakcja oka (refrakcja późnej refrakcji) jest mocą refrakcyjną układu optycznego oka, wyrażoną w dioptriach.
Refrakcja oka jako zjawiska fizycznego jest określona przez promień krzywizny każdego ośrodka refrakcyjnego oka, współczynniki załamania światła i odległość między ich powierzchniami. Wynika to z anatomicznych cech oka. Niemniej jednak w klinice nie ma znaczenia bezwzględna siła optycznego (załamującego światło) układu oka, ale jego stosunek do długości przednio-tylnej osi oka, tj. położenie tylnego głównego ogniska (punkt przecięcia promieni przechodzących przez układ optyczny oka, równoległy do jego osi optycznej) w odniesieniu do siatkówki (powierzchnia ogniskowa) lub refrakcja kliniczna.
Istnieją trzy rodzaje refrakcji klinicznej oka:
Dwa ostatnie typy R. są nieproporcjonalne i nazywane są ametropią. Często obserwuje się anizometropię - różnicę w refrakcji obu oczu, w większości przypadków nieprzekraczającą 0,5 diopodium.
Emmetropiczne oko jest ustawione na równoległe promienie pochodzące z nieskończoności, tj. moc refrakcyjna jego układu optycznego odpowiada długości jego osi, gdy ognisko równoległych promieni pokrywa się dokładnie z siatkówką, a takie oko widzi dobrze w oddali. Aby zobaczyć blisko takiego oka, konieczne jest wzmocnienie refrakcji, co można osiągnąć za pomocą zakwaterowania. Zakwaterowanie - proces zmiany mocy refrakcyjnej oka, który umożliwia postrzeganie obiektów znajdujących się w innej odległości od niego. Podstawą fizjologicznego mechanizmu akomodacji jest możliwość zmiany kształtu soczewki podczas napięcia lub rozluźnienia włókien mięśnia rzęskowego. Z kolei zdolność soczewki do zmiany krzywizny zależy od elastyczności jej włókien. Z wiekiem soczewka traci swoją elastyczność, aw konsekwencji zdolność do zmiany kształtu, co prowadzi do osłabienia akomodacji - starczowzroczności (starczowzroczność). W przypadku krótkowzroczności, gdy oko ma nadmierną moc refrakcyjną, osoba może zobaczyć dobrze z bliska na jednej lub drugiej skończonej odległości, w zależności od stopnia krótkowzroczności. Jednak, aby zapewnić dobre widzenie na odległość, konieczne jest użycie soczewki rozpraszającej, która przekształca rozbieżne promienie, pochodzące z bliskiego zasięgu, w równoległe. Przy dalekowzroczności oczu na równoległe promienie nie są instalowane, ale pod warunkiem włączenia mechanizmów zakwaterowania osoba jest w stanie dostrzec daleko w oddali. Aby zbadać blisko położone obiekty, stopień zakwaterowania musi być jeszcze większy, w wyniku czego w takich przypadkach konieczne jest użycie soczewki zbiorczej o odpowiedniej wytrzymałości. Przy każdym rodzaju klinicznej refrakcji oczu zawsze znajduje się tylko jeden najdalszy punkt w przestrzeni, do której jest on ustawiony (promienie wychodzące z tego punktu skupiają się na siatkówce). Ten punkt nazywany jest dalszym punktem jasnej wizji. Dla oka emmetropicznego leży ono w nieskończoności, z krótkowzrocznością w pewnej skończonej odległości przed okiem (im bliżej, tym wyższy stopień krótkowzroczności). Dla dalekowzrocznego oka dalszy punkt jasnej wizji jest wyimaginowany w tym przypadku tylko promienie, które już mają pewien stopień zbieżności, mogą skupiać się na siatkówce i nie ma takich promieni w warunkach naturalnych. Zatem pozycja dalszego jasnego punktu widzenia określa rodzaj refrakcji klinicznej i stopień ametropii. Stopień ametropii mierzy się mocą soczewki, która ją kompensuje i wyraża się w dioptriach. Krótkowzroczność wskazuje liczba ze znakiem minus, nadwzroczność - ze znakiem plus. Ametropia od ± 0,25 do ± 3,0 dioptrii jest przypisywana słabej, od ± 3,25 do ± 6,0 dioptrii - do średniego i powyżej 6,0 dioptrii - do wysokiej. Moc refrakcyjna oka może wzrosnąć z powodu akomodacji. W zależności od tego rozróżnia się statyczne załamanie oka, tj. reakcja w stanie spoczynku w stanie akomodacji i dynamiczne załamanie przy przyjmowaniu mechanizmów zakwaterowania.
W zależności od kształtu układu optycznego oczy rozróżniają sferyczne załamanie oka. W tym przypadku załamanie promieni w oku jest takie samo we wszystkich południkach. Astygmatyczna refrakcja oka, gdy w tym samym oku występuje kombinacja różnych refrakcji, tj. załamanie promieni nie jest takie samo dla różnych południków. W oku astygmatycznym znajdują się dwie główne części południka, które znajdują się pod kątem prostym: w jednym z nich R. jest największy, w drugim - najmniejszy. Różnica załamania w tych południkach jest nazywana stopniem astygmatyzmu. Niewielkie stopnie astygmatyzmu (do 0,5 dioptrii) są dość powszechne, prawie nie zaburzają widzenia, dlatego taki astygmatyzm nazywa się fizjologicznym.
Często podczas pracy wzrokowej, zwłaszcza z bliska, zmęczenie oczu pojawia się szybko. Ten stan nazywa się astenopią. Przejawia się to w tym, że kontury liter lub małych przedmiotów stają się niejasne, pojawia się ból w czole, w pobliżu oczu, w oczach. Taki obraz kliniczny jest charakterystyczny dla akomodacji akomodacyjnej, która opiera się na zmęczeniu mięśnia rzęskowego. Jest to obserwowane z dalekowzrocznością, starczowzrocznością, astygmatyzmem. Kiedy krótkowzroczność rozwija tak zwaną mięśniową astenopię, spowodowaną przez defekty w obuocznym układzie wzrokowym. Przejawia się w postaci bólu oczu, podwajającego się podczas pracy z bliskiej odległości. Aby wyeliminować astenopię, najwcześniejszą korektę optyczną ametropii lub starczowzroczności, konieczne jest stworzenie korzystnych warunków higienicznych do pracy wzrokowej, takich jak na przemian z odpoczynkiem dla oczu, wzmacniających leczenie. [1]
http://ru.science.wikia.com/wiki/%D0%A0%D0%B5%D1%84%D1%800D0%B0%D0%BA%D1%86%D0%B8%D1%8F_ % D0% B3% D0% BB% D0% B0% D0% B7% D0% B0Ludzkie oko jest złożonym układem optycznym. Anomalie tego systemu są powszechne wśród ludności. W wieku 20 lat około 31% wszystkich osób ma nadwzroczność nadwzroczną; około 29% jest krótkowzrocznych lub krótkowzrocznych, a tylko 40% ludzi ma normalne załamanie.
Anomalie refrakcji prowadzą do zmniejszenia ostrości widzenia, a tym samym do ograniczenia wyboru zawodu przez młodych ludzi. Postępująca krótkowzroczność jest jedną z najczęstszych przyczyn ślepoty na świecie.
Aby utrzymać normalne funkcje wzrokowe, konieczne jest, aby wszystkie załamujące się media oczu były przezroczyste, a obraz z obiektów, na które patrzy oko, był utworzony na siatkówce. I wreszcie, wszystkie działy analizatora wizualnego muszą działać normalnie, a naruszenie jednego z tych warunków z reguły prowadzi do słabego widzenia lub ślepoty.
Oko ma moc refrakcyjną, tj. załamanie i jest urządzeniem optycznym. Refrakcyjne nośniki optyczne w oku to: rogówka (42–46 D) i soczewka (18–20 D). Moc refrakcyjna oka jako całości wynosi 52–71 D (Throne, E.Zh., 1947; Dashevsky, AI, 1956) i jest w rzeczywistości refrakcją fizyczną.
Refrakcja fizyczna to moc refrakcyjna układu optycznego, która jest określona przez długość ogniskowej i jest mierzona w dioptriach. Jedna dioptria jest równa mocy optycznej obiektywu o ogniskowej 1 metra:
Jednak, aby uzyskać wyraźny obraz, ważna jest nie siła refrakcji oka, ale jego zdolność do skupienia promieni dokładnie na siatkówce.
W związku z tym okuliści stosują pojęcie refrakcji klinicznej, rozumianej jako położenie głównego ogniska układu optycznego oka w stosunku do siatkówki. Refrakcja statyczna i dynamiczna. Pod statycznym implikuje załamanie w stanie spoczynku zakwaterowania, na przykład po wkropleniu cholinomimetyków (atropina lub skopolamina) i pod wpływem dynamiki - z udziałem zakwaterowania.
Rozważ główne typy refrakcji statycznej:
W zależności od położenia głównego ogniska (punktu, w którym promienie równoległe do osi optycznej zbiegają się do oka) zbiegają się w stosunku do siatkówki, istnieją dwa rodzaje refrakcji - emmetropia, gdy promienie skupiają się na siatkówce lub proporcjonalne załamanie i ametropia - niewspółmierne załamanie, które może trzy typy: krótkowzroczność (krótkowzroczność) - jest to silna refrakcja, promienie równoległe do osi optycznej są skupione przed siatkówką, a obraz jest niewyraźny; Nadwzroczność (dalekowzroczność) jest słabym refrakcją, moc optyczna jest niewystarczająca, a promienie równoległe do osi optycznej skupiają się za siatkówką, a obraz jest również niewyraźny. I trzeci typ ametropii - astygmatyzm - obecność w jednym oku dwóch różnych typów załamania lub jednego typu załamania, ale o różnych stopniach załamania. Tworzy to dwa ogniska, w wyniku czego obraz jest niewyraźny.
Każdy rodzaj refrakcji charakteryzuje się nie tylko położeniem głównego ogniska, ale także najlepszym punktem widzenia czystego (punktum remotum) - jest to punkt, z którego promienie muszą wychodzić, aby skupić się na siatkówce.
Dla oka emmetropicznego dalszy punkt jasnego widzenia jest w nieskończoności (praktycznie jest to 5 metrów od oka). W krótkowzrocznym oku równoległe promienie gromadzą się przed siatkówką. W konsekwencji rozbieżne promienie muszą gromadzić się na siatkówce. Rozbieżne promienie docierają do oka z obiektów znajdujących się w skończonej odległości przed okiem, bliżej niż 5 metrów. Im większy stopień krótkowzroczności, tym bardziej rozbieżne promienie światła będą gromadzone na siatkówce. Kolejny punkt jasnego widzenia można obliczyć, dzieląc 1 metr przez liczbę dioptrii oka krótkowzrocznego. Na przykład, dla myop 5,0 D, dalszy wyraźny punkt widzenia znajduje się w odległości: 1 / 5,0 = 0,2 metra (lub 20 cm).
W oku hipermetropicznym promienie równoległe do osi optycznej skupiają się, jak gdyby, za siatkówką. W konsekwencji zbieżne promienie muszą gromadzić się na siatkówce. Ale w naturze nie ma takich promieni. Oznacza to, że nie ma dalszego jasnego punktu widzenia. Analogicznie do krótkowzroczności jest akceptowana warunkowo, rzekomo w negatywnej przestrzeni. Na rysunkach, w zależności od stopnia dalekowzroczności, pokazują stopień zbieżności promieni, które muszą mieć przed wejściem do oka, aby zgromadzić się na siatkówce.
Każdy rodzaj załamania różni się od siebie w stosunku do soczewek optycznych. W przypadku silnego załamania - krótkowzroczności, aby przesunąć ognisko na siatkówkę, wymagane jest jej osłabienie, w tym celu stosuje się soczewki rozpraszające. W związku z tym, gdy hipermetropia wymaga zwiększonego refrakcji, wymaga to zbierania soczewek. Soczewki mają właściwość zbierania lub rozpraszania promieni zgodnie z prawem optyki, co sugeruje, że światło przechodzące przez pryzmat jest zawsze odchylane do jego podstawy. Soczewki zbierające można przedstawić jako dwa pryzmaty połączone ich podstawami, i odwrotnie, soczewki rozpraszające, dwa pryzmaty połączone wierzchołkami.
Rys. 2. Korekcja ametropii: a - nadwzroczność; b - krótkowzroczność.
Zatem z praw refrakcji wynika wniosek, że oko postrzega promienie w pewnym kierunku w zależności od rodzaju refrakcji klinicznej. Używając tylko refrakcji, emmetropus widziałby tylko na odległość, a na skończonej odległości przed okiem nie byłby w stanie wyraźnie widzieć obiektów. Myop rozróżniałby obiekty tylko od tych, które znajdowałyby się w odległości dalszego wyraźnego punktu widzenia przed okiem, a hipermetrop w ogóle nie widziałby obrazu obiektów, ponieważ jego dalszy wyraźny punkt widzenia nie istnieje.
Jednak codzienne doświadczenia przekonują nas, że osoby o różnych refrakcjach są dalekie od tak ograniczonych w swoich zdolnościach, jakie determinuje anatomiczna struktura oka. Dzieje się tak z powodu obecności w oku fizjologicznego mechanizmu akomodacji i na tej podstawie dynamicznej refrakcji.
Zakwaterowanie to zdolność oka do skupienia się na siatkówce obrazu z obiektów znajdujących się bliżej niż dalszy wyraźny punkt widzenia.
Zasadniczo procesowi temu towarzyszy zwiększona moc refrakcyjna oka. Impulsem do włączenia zakwaterowania przez rodzaj nieuwarunkowanego odruchu jest pojawienie się rozmytego obrazu na siatkówce z powodu braku ostrości.
Centralna regulacja akomodacji jest realizowana przez centra: w płacie potylicznym mózgu - odruch; w strefie motorycznej kory - motorycznej i przedniej dvimolimii - podkorowej.
W przedniej części dvuhlimy impulsy przekazywane są z nerwu wzrokowego do okulomotorycznego, co prowadzi do zmiany napięcia mięśni rzęskowych lub akomodacyjnych. Kontrolę nad amplitudą skurczu mięśnia sprawują czujniki tensometryczne. I odwrotnie, z rozluźnionym napięciem mięśniowym, wrzeciona mięśni kontrolują wydłużenie.
Bioregulacja mięśni jest budowana zgodnie z zasadą wzajemności, zgodnie z którą dwa przewodniki nerwowe wchodzą do komórek efektorowych: cholinergiczny (przywspółczulny) i adrenergiczny (współczulny).
Wzajemność sygnałów na mięśniu przejawia się w tym, że sygnał kanału przywspółczulnego powoduje skurcz włókien mięśniowych, podczas gdy kanał współczulny powoduje ich rozluźnienie. W zależności od przeważającego efektu sygnału, ton mięśnia może się zwiększyć lub odwrotnie, zrelaksować. Jeśli występuje zwiększona aktywność komponentu przywspółczulnego, wtedy ton przyjmującego mięśnia wzrasta, a współczujący, przeciwnie, jest osłabiony. Jednak według E.S. Układ współczulny Avetisova pełni głównie funkcję troficzną i ma pewien wpływ hamujący na zdolność skurczową mięśnia rzęskowego.
Mechanizm zakwaterowania. W przyrodzie istnieją co najmniej trzy rodzaje zakwaterowania oczu: 1) przez przesuwanie soczewki wzdłuż osi oka (ryby i wiele płazów); 2) poprzez aktywną zmianę kształtu soczewki (ptak, na przykład kormoran w rąbku ma przymocowany pierścień kości, do którego przymocowany jest silny krzyżowy mięsień pierścieniowy, skurcz tego mięśnia może zwiększyć krzywiznę kryształu twarzy do 50 dioptrii; 3) przez bierną zmianę kształtu soczewki.
Proponowana przez niego w 1855 r. Teoria zakwaterowania Helmholtza jest powszechnie uznawana, zgodnie z tą teorią funkcja zakwaterowania u ludzi jest wykonywana przez mięsień rzęskowy, więzadło więzadłowe i soczewkę, poprzez bierną zmianę jego kształtu.
Mechanizm akomodacji rozpoczyna się od skurczu włókien kolistych mięśnia rzęskowego (mięśnia Mullera); w tym samym czasie relaksują się więzadła cynamonowe i torebki na soczewki. Soczewka, dzięki swojej elastyczności i chęci uzyskania kształtu kulistego, staje się bardziej wypukła. Krzywizna przedniej powierzchni krystalicznej soczewki zmienia się szczególnie silnie, tj. jego moc refrakcji wzrasta. Pozwala to oku zobaczyć obiekty znajdujące się w bliskiej odległości. Im bliżej obiektu, tym większe wymagane napięcie zakwaterowania.
Jest to klasyczny pomysł mechanizmu zakwaterowania, ale dane dotyczące mechanizmu zakwaterowania są nadal udoskonalane. Według Helmholtza krzywizna przedniej powierzchni soczewki przy maksymalnym zakwaterowaniu waha się od 10 do 5,33 mm, a krzywizna tylnej powierzchni od 10 do 6,3 mm. Obliczenie mocy optycznej pokazuje, że przy określonych zakresach zmian w promieniu soczewki, ustawienie układu optycznego oka zapewnia ostrość w obszarze od nieskończoności do 1 metra.
Jeśli weźmiemy pod uwagę, że osoba w jego codziennych czynnościach na pewnym etapie rozwoju w pełni zarządzała powyższym zakresem wizji i odpowiednim poziomem zakwaterowania, teoria Helmholtza całkiem w pełni wyjaśniła istotę samego procesu zakwaterowania. Co więcej, przytłaczająca większość populacji planety wykorzystała swój analizator wizualny w powyższym zakresie, to jest od 1 metra lub więcej do nieskończoności.
Wraz z rozwojem cywilizacji obciążenie aparatury wizualnej zmieniło się diametralnie. Teraz nieporównywalnie większa liczba ludzi została zmuszona do pracy z bliskiej odległości, mniejszej niż jeden metr, a raczej w obszarze od 100 do 1000 mm.
Jednak obliczenia pokazują, że teoria akomodacyjna Helmholtza może wyjaśnić tylko nieco ponad 50% całkowitej kwoty zakwaterowania.
W związku z tym pojawia się pytanie: poprzez zmianę tego, który parametr jest realizacją pozostałych 50% osiągniętej wielkości zakwaterowania?
Wyniki badań V.F. Ananin (1965–1995) wykazał, że takim parametrem jest zmiana długości gałki ocznej wzdłuż osi przednio-tylnej. Jednocześnie w trakcie akomodacji jego tylna półkula jest zdeformowana głównie z jednoczesnym przemieszczeniem siatkówki w stosunku do jej pierwotnego położenia. Prawdopodobnie dzięki temu parametrowi zapewnione jest zakwaterowanie oka w obszarze od 1 metra do 10 cm lub mniej.
Istnieją inne wyjaśnienia niepełnej zgodności teorii zakwaterowania Helmholtza. Zdolność oka do dostosowania charakteryzuje najbliższy punkt jasnego widzenia (punktum proksimum).
Funkcja zakwaterowania zależy od rodzaju refrakcji klinicznej i wieku osoby. Tak więc emmetrop i miop korzystają z zakwaterowania podczas oglądania obiektów, które są bliżej ich dalszego punktu jasnego widzenia. Hipermetrop jest stale zmuszany do dostosowania się podczas oglądania obiektów z dowolnej odległości, ponieważ jego dalszy punkt jest jak za okiem.
Wraz z wiekiem zakwaterowanie słabnie. Zmiana zakwaterowania związana z wiekiem jest nazywana starczowzrocznością lub starzeniem się. Zjawisko to wiąże się z zagęszczaniem włókien soczewek, naruszeniem elastyczności i możliwością zmiany krzywizny. Klinicznie objawia się to stopniowym usuwaniem najbliższego oka z oka. Tak więc w emmetropusie w wieku 10 lat najbliższy punkt jasnego widzenia jest 7 cm przed okiem; w wieku 20 lat - w 10 s przed okiem; w wieku 30 lat, o 14 cm; i mając 45 lat - w wieku 33 lat. Inne rzeczy są równe, myopy mają najbliższy punkt jasnego widzenia, który jest bliższy niż w przypadku emmetropusu, a ponadto nadwzroczności.
Prezbiopia objawia się, gdy najbliższy punkt czystego widzenia przesuwa się o 30–33 cm od oka, w wyniku czego osoba traci zdolność do pracy z małymi przedmiotami, co zwykle występuje po 40 latach. Zmiana zakwaterowania jest obserwowana średnio do 65 lat. W tym wieku najbliższy punkt jasnej wizji zostaje przeniesiony do tego samego miejsca, w którym znajduje się kolejny punkt, tzn. Zakwaterowanie staje się zerowe.
Korekta prezbiopii jest wykonywana za pomocą soczewek plus. Istnieje prosta zasada zdobywania punktów. W okularach 40 l są przypisane diody +1,0, a następnie co 5 lat dodaje się 0,5 dioptrii. Po 65 latach z reguły nie jest wymagana dalsza korekta. W hipermetropach jego stopień dodaje się do korekty wieku. W myopes stopień krótkowzroczności odejmuje się od wielkości soczewki prezbiopicznej wymaganej przez wiek. Na przykład Emmetropus od 50 lat wymaga korekcji starczowzroczności +2,0 dioptrii. Korekta diopterów Myopu 2.0 za 50 lat nie będzie potrzebna (+2,0) + (-2,0) = 0.
Bardziej szczegółowo zatrzymamy się na krótkowzroczność. Wiadomo, że do końca szkoły krótkowzroczność rozwija się u 20–30% dzieci w wieku szkolnym, aw 5% postępuje i może prowadzić do słabego widzenia i ślepoty. Poziom progresji może wynosić od 0,5 D do 1,5 D rocznie. Największe ryzyko rozwoju krótkowzroczności to wiek 8-20 lat.
Istnieje wiele hipotez dotyczących pochodzenia krótkowzroczności, które łączą jego rozwój z ogólnym stanem ciała, warunkami klimatycznymi, cechami rasowymi struktury oczu itp. W Rosji koncepcja patogenezy krótkowzroczności zaproponowana przez E.S. Avetisov.
Podstawową przyczyną rozwoju krótkowzroczności jest słabość mięśnia rzęskowego, najczęściej wrodzonego, który nie może pełnić swojej funkcji (przystosować się) na krótką odległość przez długi czas. W odpowiedzi oko w okresie wzrostu wydłuża się wzdłuż osi przednio-tylnej. Przyczyną osłabienia akomodacji jest brak dopływu krwi do mięśnia rzęskowego. Zmniejszenie wydolności mięśni w wyniku wydłużenia oczu prowadzi do jeszcze większego pogorszenia hemodynamiki. W ten sposób proces rozwija się w „błędnym kole”.
Połączenie słabej akomodacji z osłabioną twardówką (najczęściej obserwuje się ją u pacjentów z krótkowzrocznością, dziedziczonym, autosomalnym recesywnym sposobem dziedziczenia) prowadzi do rozwoju wysokiego stopnia postępującej krótkowzroczności. Można uznać, że postępująca krótkowzroczność jest chorobą wieloczynnikową, w różnych okresach życia, jednym lub innymi odchyleniami w stanie zarówno organizmu jako całości, jak i oka w szczególnej materii (AV Svirin, VI Lapochkin, 1991–2001). ). Duże znaczenie przypisuje się względnie zwiększonemu ciśnieniu wewnątrzgałkowemu, które w myopach w 70% przypadków jest wyższe niż 16,5 mm Hg. Art., Jak również tendencja twardówki mięśniaków do rozwoju resztkowych mikrostrenów, co prowadzi do zwiększenia objętości i długości oka z wysoką krótkowzrocznością.
Istnieją trzy stopnie krótkowzroczności:
• słaby - do 3,0 D;
• średnia - od 3,25 D do 6,0 D;
• wysoka - 6,25 D i wyższa.
Krótkowzroczność jest zawsze mniejsza niż 1,0 w ostrości wzroku. Kolejny punkt jasnego widzenia znajduje się w skończonej odległości przed okiem. Tak więc myop bada obiekty z bliskiej odległości, czyli jest stale zmuszane do zbieżności.
Ponadto jego zakwaterowanie jest w stanie spoczynku. Rozbieżność między konwergencją a zakwaterowaniem może prowadzić do zmęczenia wewnętrznych mięśni odbytnicy i rozwoju rozbieżnego zeza. W niektórych przypadkach z tego samego powodu występuje osłabienie mięśni, które charakteryzuje się bólami głowy, zmęczeniem oczu w pracy.
W dnie krótkowzroczności o słabym i średnim stopniu można określić stożek krótkowzroczny, który jest małym obrzeżem w postaci sierpa na skroniowej krawędzi głowy nerwu wzrokowego.
Jego obecność tłumaczy się tym, że w rozciągniętym oku nabłonek barwnikowy siatkówki i naczyniówka pozostają w tyle za krawędzią tarczy nerwu wzrokowego, a rozciągnięta twardówka prześwituje przez przezroczystą siatkówkę.
Wszystkie powyższe dotyczą stacjonarnej krótkowzroczności, która po zakończeniu formowania oka nie postępuje. W 80% przypadków stopień krótkowzroczności zatrzymuje się na pierwszym etapie; w 10–15% w drugim etapie iw 5–10% rozwija się wysoki stopień krótkowzroczności. Wraz z anomalią refrakcji występuje postępująca forma krótkowzroczności, zwana krótkowzrocznością złośliwą („krótkowzroczność”, gdy stopień krótkowzroczności stale wzrasta przez całe życie).
Przy rocznym wzroście stopnia krótkowzroczności poniżej 1,0 D, uważany jest za powoli postępujący. Przy wzroście o ponad 1,0 D - szybko postępuje. Pomoc w ocenie dynamiki krótkowzroczności może zmienić długość osi oka, wykrywaną za pomocą echobiometrii oka.
Przy postępującej krótkowzroczności, istniejącej w dnie oka, stożki krótkowzroczne zwiększają i pokrywają dysk nerwu wzrokowego w postaci pierścienia o nieregularnym kształcie. Przy wysokich stopniach krótkowzroczności tworzą się prawdziwe wypukłości tylnego bieguna oka, gronkowce, które określa się za pomocą oftalmoskopii, zginając naczynia na brzegach.
Zmiany zwyrodnieniowe pojawiają się na siatkówce w postaci białych ognisk z grudkami pigmentu. Występuje przebarwienie dna oka, krwotok. Zmiany te nazywane są krótkowzroczną chorioretinopatią. Ostrość wzroku jest szczególnie zmniejszona, gdy te zjawiska wychwytują obszar plamki żółtej (krwotoki, plamy Fuchsa). Pacjenci w tych przypadkach skarżą się, oprócz zmniejszenia wzroku i metamorfozy, tj. Krzywizny widocznych przedmiotów.
Z reguły wszystkim przypadkom postępującej krótkowzroczności w wysokim stopniu towarzyszy rozwój obwodowej dystrofii naczyniówki, która często jest przyczyną rozpadu siatkówki i jej oderwania. Statystyki pokazują, że 60% wszystkich oddziałów występuje na krótkowzrocznych oczach.
Często pacjenci z wysoką krótkowzrocznością skarżą się na „latające muchy” (muscae volitantes), z reguły jest to także manifestacja procesów dystroficznych, ale w ciele szklistym, gdy szkliste włókna zwilżają się lub zapadają, sklejając je tworząc zlepki, które stają się zauważalne w postać „much”, „nici”, „motki wełny”. Są w każdym oku, ale zazwyczaj nie są zauważane. Odcień takich komórek na siatkówce w rozciągniętym krótkowzrocznym oku jest większy, więc „muchy” są w nim częściej widoczne.
Leczenie rozpoczyna się od racjonalnej korekty. Przy krótkowzroczności do 6 D z reguły przepisywana jest pełna korekcja. Jeśli krótkowzroczność wynosi 1,0-1,5 D i nie postępuje, w razie potrzeby można zastosować korektę.
Reguły korekty na krótkim dystansie zależą od stanu zakwaterowania. Jeśli jest osłabiony, wówczas korekta jest zalecana o 1,0-2,0 D mniej niż na odległość lub zalecane są okulary dwuogniskowe do stałego zużycia.
W przypadku krótkowzroczności powyżej 6,0 D zalecana jest stała korekta, której wartość dla odległości i bliskości zależy od tolerancji pacjenta.
Przy stałym lub okresowym mrużeniu przypisywana jest pełna i trwała korekcja.
Niezwykle ważne dla zapobiegania ciężkim powikłaniom krótkowzroczności jest zapobieganie, które powinno się rozpocząć w dzieciństwie. Podstawą profilaktyki jest ogólne wzmocnienie i fizyczny rozwój ciała, odpowiednie szkolenie w czytaniu i pisaniu, przy jednoczesnym poszanowaniu optymalnej odległości (35–40 cm) i wystarczającego oświetlenia miejsca pracy.
Duże znaczenie ma identyfikacja osób ze zwiększonym ryzykiem krótkowzroczności. Ta grupa obejmuje dzieci, które już miały krótkowzroczność. Z takimi dziećmi prowadzone są specjalne ćwiczenia w celu wyszkolenia zakwaterowania.
Za normalizację wykorzystania zdolności akomodacyjnych? 2,5% roztwór irifriny lub 0,5% roztworu tropikamidu. Jest instalowany na kropli w obu oczach w nocy przez 1-1,5 miesiąca (najlepiej w okresach największego obciążenia wzrokowego). Przy względnie zwiększonym IOP przepisuje się dodatkowy 0,25% roztwór maleinianu tymololu, 1 kropla w nocy, co pozwala około 1/3 zmniejszyć ciśnienie w ciągu 10-12 godzin (AV Svirin, VI Lapochkin, 2001).
Ważne jest również przestrzeganie reżimu pracy. Wraz z postępem krótkowzroczności konieczne jest, aby na każde 40-50 minut czytania lub pisania było co najmniej 5 minut odpoczynku. Przy krótkowzroczności powyżej 6,0 czas obciążenia wzrokowego należy skrócić do 30 minut, a reszta do 10 minut.
Zapobieganie progresji i powikłaniom krótkowzroczności przyczynia się do stosowania wielu leków.
Glukonian wapnia 0,5 grama przed posiłkami jest przydatny dla dzieci - 2 g dziennie, dla dorosłych - 3 g dziennie przez 10 dni. Lek zmniejsza przepuszczalność naczyń, pomaga zapobiegać krwotokom, wzmacnia zewnętrzną powłokę oka.
Kwas askorbinowy przyczynia się również do wzmocnienia twardówki. Przyjmuje się 0,05-0,1 gr. 2-3 razy dziennie przez 3-4 tygodnie.
Konieczne jest przepisanie leków, które poprawiają regionalną hemodynamikę: picamilpo 20 mg 3 razy dziennie przez miesiąc; halidor - 50–100 mg 2 razy dziennie przez miesiąc. Nigeksin - 125-250 mg 3 razy dziennie w ciągu miesiąca. Kavinton 0,005 1 tabletka 3 razy dziennie w ciągu miesiąca. Trental - 0,05-0,1 gr. 3 razy dziennie po posiłku przez miesiąc lub retrobulbar po 0,5–1,0 m 2% roztworu - 10–15 wstrzyknięć na kurs.
Przy powikłaniach naczyniowo-siatkówkowych parabulbarno przydatne jest wprowadzenie emoksypiny 1% - № 10, histochromu 0,02% na 1,0 № 10, Retinalamin 5 mg dziennie № 10. Z krwotokami w siatkówce, roztwór hemazy jest parabulbarno. Rutin 0,02 gi troksevazin 0,3 g 1 kapsułka 3 razy dziennie przez miesiąc.
Obserwacja ambulatoryjna jest obowiązkowa - ze słabym i średnim stopniem raz w roku oraz z wysokim stopniem - 2 razy w roku.
Leczeniem chirurgicznym jest kolagenoskopia, która w 90-95% przypadków albo całkowicie zatrzymuje progresję krótkowzroczności, albo znacząco, do 0,1 D rocznie, w celu zmniejszenia rocznego gradientu progresji.
Operacje wzmacniające stwardnienie bandaża.
Gdy proces jest ustabilizowany, operacje laserem ekscymerowym są najbardziej rozpowszechnione, co pozwala całkowicie wyeliminować krótkowzroczność do 10–15 D.
Istnieją trzy stopnie nadwzroczności:
• słabe do 2 dioptrii;
• średnio od 2,25 do 5 dioptrii;
• wysokie ponad 5,25 dioptrii.
W młodym wieku, ze słabym i często umiarkowanym stopniem nadwzroczności, widzenie zwykle nie jest redukowane ze względu na napięcie akomodacji, ale jest zmniejszane przy wysokim stopniu dalekowzroczności.
Są jasne i ukryte dalekowzroczności. Ukryta dalekowzroczność jest przyczyną skurczu mięśnia rzęskowego. W przypadku zakwaterowania związanego z wiekiem stopniowo ukryta hipermetropia staje się oczywista, czemu towarzyszy spadek widzenia na odległość. Związane jest to z wcześniejszym rozwojem starczowzroczności z nadwzrocznością.
Przy długotrwałej pracy z bliskiej odległości (czytanie, pisanie, komputer) mięśnie rzęsowe są często przeciążone, co objawia się bólami głowy, akomodacyjnym osłabieniem lub skurczem akomodacyjnym, które można wyeliminować za pomocą poprawnej korekcji, leczenia medycznego i fizjoterapii.
U dzieci nieskorygowana hipermetropia średniego i wysokiego stopnia może prowadzić do rozwoju zeza, z reguły zbieżnego. Ponadto, gdy często obserwuje się nadwzroczność w jakimkolwiek stopniu w leczeniu zapalenia spojówek i zapalenia powiek. W dnie można wykryć przekrwienie i nieostrość konturów głowy nerwu wzrokowego - fałszywe zapalenie nerwu.
Wskazaniami do przepisania okularów do dalekowzroczności są dolegliwości astenopowe lub zmniejszenie ostrości wzroku co najmniej jednego oka, hipermetropia 4,0 D i więcej. W takich przypadkach z reguły przepisywana jest stała korekcja z tendencją do maksymalnej korekcji nadwzroczności.
W przypadku małych dzieci (2-4 lat) z nadwzrocznością powyżej 3,5 D zaleca się pisać okulary do ciągłego noszenia, które są o 1,0 D mniejsze niż stopień ametropii, obiektywnie zidentyfikowane w warunkach cykloplegicznych. W przypadku zeza korekta optyczna powinna być połączona z innymi środkami terapeutycznymi (pleoptic, orthodloptic i, jeśli jest to wskazane, z leczeniem chirurgicznym).
Jeśli w wieku 7–9 lat dziecko utrzymuje stabilne widzenie obuoczne, a ostrość widzenia bez okularów nie zmniejsza się, korekcja optyczna zostaje anulowana.
Astygmatyzm (astigmatismus) to jeden rodzaj błędu refrakcji, w którym różne typy refrakcji lub różne stopnie tej samej refrakcji występują w różnych meridianach tego samego oka. Astygmatyzm najczęściej zależy od nieregularności krzywizny środkowej części rogówki. Podczas astygmatyzmu jego przednia powierzchnia nie jest powierzchnią kuli, gdzie wszystkie promienie są równe, segmentem obracającej się elipsoidy, gdzie każdy promień ma swój własny: długość. Dlatego każdy południk, odpowiadający własnemu su, ma specjalne załamanie, które różni się od załamania sąsiedniego południka.
Rys. 3. Przebieg promieni w systemie astygmatycznym.
Wśród nieskończonej liczby południków, które różnią się od siebie różnymi załamaniami, jest jedna o najmniejszym promieniu, tj. z największą krzywizną, największym załamaniem, a drugą o największym promieniu, najmniejszą krzywizną i najmniejszym załamaniem. Te dwa południki: jeden - z największym załamaniem, drugi - z najmniejszym, otrzymał nazwę głównych południków.
Znajdują się głównie prostopadle do siebie i najczęściej mają kierunek pionowy i poziomy. Wszystkie inne reperowalne południki są przejściowe od najsilniejszych do najsłabszych.
Rodzaje astygmatyzmu. Astygmatyzm łagodny nieodłącznie w prawie wszystkich oczach; jeśli nie wpływa na ostrość widzenia, jest uważany za fizjologiczny i nie ma potrzeby korygowania go. Oprócz nieregularności krzywizny rogówki, astygmatyzm może również zależeć od nierównej krzywizny powierzchni soczewki, dlatego wyróżnia się astygmatyzm rogówki i soczewki. Ten ostatni ma niewielkie znaczenie praktyczne i jest zazwyczaj kompensowany przez astygmatyzm rogówki.
W większości przypadków załamanie w pionowym lub zbliżonym do niego południku jest silniejsze, w poziomie - słabsze. Taki astygmatyzm nazywa się bezpośredni. Czasami wręcz przeciwnie, poziomy południk załamuje się silniej niż pion. Taki astygmatyzm określa się jako odwrotny. Ta forma astygmatyzmu nawet w niskich stopniach znacznie zmniejsza ostrość widzenia. Astygmatyzm, w którym główne południki nie mają kierunków pionowych i poziomych, ale pośrednie między nimi, nazywany jest astygmatyzmem z osiami skośnymi.
Jeśli w jednym z głównych meridianów występuje emmetropia, a na Innym - krótkowzroczność lub hipermetropia, wówczas taki astygmatyzm nazywa się prostym krótkowzrocznym lub prostym nadwzrocznym. W tych przypadkach, gdy w jednej głównej krótkowzroczności południka o jednym stopniu, aw innym - również krótkowzroczności, ale w różnym stopniu, astygmatyzm nazywa się złożonym krótkowzrocznym, jeśli w obu głównych meridianach hipermetropia, ale w każdym w różnych stopniach, astygmatyzm nazywa się złożonym hipermetropią. Wreszcie, jeśli w jednym południku występuje krótkowzroczność, a w drugiej hipermetropia, astygmatyzm zostanie zmieszany.
Istnieje również prawidłowy astygmatyzm i niepoprawny, w pierwszym przypadku siła każdego południka, podobnie jak w przypadku innych rodzajów astygmatyzmu, różni się od siły innych południków, ale w obrębie tego samego południka, w części przeciwnej do źrenicy, moc refrakcji jest wszędzie taka sama ( promień krzywizny na tej długości południka jest taki sam). W przypadku nieregularnego astygmatyzmu każdy południk oddzielnie iw różnych miejscach jego długości załamuje światło o różnych mocach.
http://studfiles.net/preview/5586173/