Materiał przygotowany pod kierunkiem
Siatkówka to cienka wewnętrzna wyściółka oka. Wewnętrzna strona przylega do ciała szklistego, a zewnętrzna do naczyniówki gałki ocznej. Retina odgrywa kluczową rolę w zapewnianiu wizji.
W siatkówce wyróżnia się optyczny obszar światłoczuły, który rozciąga się na linię zębatą i dwie strefy niefunkcjonalne - tęczówkę i rzęskę.
Podczas rozwoju embrionalnego siatkówka tworzy się z tej samej cewy nerwowej, co centralny układ nerwowy. Dlatego powszechne jest opisywanie siatkówki oka jako części mózgu przenoszonej na obrzeża.
W siatkówce jest dziesięć warstw:
Główną funkcją siatkówki jest postrzeganie światła. Proces ten zachodzi dzięki dwóm typom receptorów specjalnych - prętom i stożkom. Są tak nazywane ze względu na swoją formę, a każda z nich wykonuje ważne zadanie w siatkówce.
Szyszki są podzielone na trzy rodzaje segmentów, które zawierają: czerwony, zielony i niebieski. Z pomocą tych receptorów odróżniamy kolory.
Wędki zawierają specjalny pigment rodopsynę (odpowiedzialny za występowanie pobudzenia wzrokowego), który pochłania czerwone promienie światła.
W nocy główną funkcję pełnią wędki, aw ciągu dnia stożki. O zmierzchu wszystkie receptory są aktywne na pewnym poziomie.
Każdy region siatkówki ma inną liczbę fotoreceptorów. Stożki znajdują się więc w strefie centralnej o dużej gęstości. Do departamentów peryferyjnych (bocznych) ich liczba maleje. I odwrotnie: w regionie centralnym nie ma prętów - ich największa gromada znajduje się wokół strefy centralnej i na środkowych peryferiach, a maleje do skrajnych peryferii.
Siatkówka zawiera również dwa typy komórek nerwowych:
Powyższe neurony ustalają związek między wszystkimi komórkami nerwowymi siatkówki.
W części znajdującej się bliżej nosa, przyśrodkowa połowa jest głową nerwu wzrokowego. Jest całkowicie pozbawiony fotoczułych receptorów, dlatego obserwuje się ślepą strefę naszego widzenia.
Grubość siatkówki nie jest jednorodna: najmniejsza znajduje się w centralnym obszarze (dołku), a największa w obszarze głowy nerwu wzrokowego.
Odżywianie siatkówki odbywa się za pośrednictwem dwóch źródeł - naczyniówki i układu centralnego tętnicy siatkówki. Połączenie z choroidą jest raczej „luźne” i właśnie w tych obszarach prawdopodobieństwo odwarstwienia siatkówki jest wysokie.
Choroby siatkówki mogą być wrodzone lub nabyte.
Oddzielenie siatkówki i zapalenie siatkówki (proces zapalny) wyróżnia się wśród nabytych patologii.
Jakiekolwiek uszkodzenie siatkówki jest przebiegłym procesem: przez długi czas choroba może przebiegać bezobjawowo. Jednym z głównych objawów ich rozwoju jest zmniejszona ostrość widzenia.
Jeśli uszkodzenie znajduje się w centralnej strefie siatkówki, to przy braku koniecznego leczenia pacjent może mieć całkowitą utratę wzroku.
Zaburzenia obwodowych części siatkówki mogą wystąpić bez pogorszenia widzenia, dlatego tak ważne jest poddanie się badaniu oczu co sześć miesięcy lub rok. Z reguły rozległym uszkodzeniom podziału obwodowego nadal towarzyszą wyraźne objawy:
Kiedy odwarstwienie siatkówki może pojawić się błysk, czarne kropki i błyskawice przed jego oczami.
Aby uzyskać pełny obraz pracy siatkówki i stanu funkcjonalnego jej struktury, stosuje się różne metody. Główną z nich jest oftalmoskopia, a także optyczna koherentna tomografia OCT (OCT).
Leczenie chorób siatkówki dobierane jest indywidualnie, w zależności od konkretnego przypadku. Może to być leczenie farmakologiczne lub koagulacja laserowa siatkówki, aw trudnych przypadkach interwencja chirurgiczna.
Lekarze Kliniki Okulistycznej Dr Belikova mają duże doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu chorób narządów siatkówki. Terminowe leczenie okulistów i profilaktyczne badania oczu, raz na 6-12 miesięcy, pomogą uniknąć rozwoju poważnych zmian patologicznych i zachować widzenie.
http://belikova.net/encyclopedia/stroenie_glaza/setchatka/Jedną z najbardziej wrażliwych i kluczowych (pod względem percepcji obrazów wzrokowych) błon oka jest siatkówka. Jaka jest jego wyjątkowość i znaczenie dla ludzkiego systemu wzrokowego, spróbuj rozważyć bardziej szczegółowo.
Mając strukturę siatkową - stąd specyfika jej nazwy, siatkówka jest obwodową częścią narządu wzroku (dokładniej, analizatorem wizualnym), będąc specyficznym (biologicznym) „oknem na mózg”.
Jego cechy to:
Anatomicznie siatkówka stanowi wewnętrzną błonę gałki ocznej (linie dna oka): na zewnątrz jest otoczona błoną naczyniową analizatora wzrokowego, a od wewnątrz graniczy z ciałem szklistym (jego błoną).
Rolą siatkówki jest przekształcenie stymulacji światła pochodzącej ze środowiska, przekształcenie go w impuls nerwowy, pobudzenie zakończeń nerwowych i przeprowadzenie pierwotnego przetwarzania sygnału.
W strukturze układu wzrokowego siatkówki przypisuje się rolę komponentu sensorycznego:
Z funkcjonalnego i strukturalnego punktu widzenia siatkówka jest zwykle podzielona na 2 składniki:
W całej swojej części optyczna część siatkówki ma nierówną wielkość:
W części siatkówki możesz śledzić 3 neurony, które znajdują się promieniowo:
Pierwsze dwa neurony są raczej krótkie, neuron zwojowy ma długość do struktur mózgu.
Jednostkami strukturalnymi siatkówki są jej warstwy, ich łączna liczba wynosi 10,
4 z nich reprezentują światłoczuły aparat siatkówki, a pozostałe 6 to tkanka mózgowa.
Krótko o każdej z warstw:
Strefa, w której główny nerw organu wzrokowego promieniuje do struktur mózgu, nazywana jest dyskiem nerwu wzrokowego.
Jego całkowita powierzchnia wynosi około 3 mm 2, wartość średnicy wynosi 2 mm.
Nagromadzenie naczyń znajduje się w strefie wzdłuż środka krążka, są one strukturalnie reprezentowane przez żyłę siatkówki i tętnicy centralnej, które mają zapewnić funkcję zaopatrywania siatkówki w krew.
Dno oka w jego centralnej części ma specyficzną formację - płat siatkówki (plamka).
Ma również centralną fossę (zlokalizowaną w samym środku plamki) - lejek wewnętrznej powierzchni siatkówki. W rozmiarze odpowiada wielkości głowy nerwu wzrokowego, znajduje się naprzeciw źrenicy.
To miejsce wizualnego analizatora, gdzie ostrość widzenia jest najbardziej wyraźna (plamka odpowiada za jej jasność i klarowność).
Biofizyczna zasada funkcjonowania siatkówki może być przedstawiona w następujący sposób:
W strukturze chorób i patologii okulistycznych częstość występowania siatkówki, według wstępnych szacunków, nie wynosi 1%. Najczęstsze naruszenia można podzielić na kilka grup:
W przypadku nieprawidłowego funkcjonowania siatkówki pacjenci zauważają podobne objawy:
Weźmy na przykład najczęstsze patologie siatkówki:
Jedną z głównych części aparatu wzrokowego jest siatkówka. W tej warstwie znajdują się komórki światłoczułe odpowiedzialne za percepcję obiektów narządu. Jeśli ta część gałki ocznej zostanie uszkodzona, aparat wzrokowy nie zareaguje pod wpływem światła, a zdolność widzenia osoby znacznie się pogorszy.
Błona siatkowa oka jest warstwą wewnętrzną, zlokalizowaną w obszarze, w którym gałka oczna przylega do dna oka. Składa się z ciała szklistego, które jest wewnątrz, i naczyniówki na zewnątrz. Siatkówka jest bardzo cienka, jej grubość wynosi 281 mikronów. Powierzchnia plamki żółtej wynosi 1206 mm², a warstwa skorupy w części środkowej jest cieńsza niż po bokach. Struktura siatkówki składa się z fotoreceptorów, które nazywane są pałeczkami i stożkami. Te elementy nerwowe są odpowiedzialne za percepcję światła. Struktura histologiczna pręcików i stożków jest inna. Pierwsze receptory odbierają ciemne światło, a drugie - jasne kolorowe oświetlenie.
Siatkowa osłona składa się z 10 warstw, dzięki czemu działa aparat wzrokowy.
Struktura siatkówki sugeruje istnienie kilku rodzajów stożków, z których każdy jest odpowiedzialny za pewne spektrum. Zatem receptory, które postrzegają zielone, czerwone i niebieskie strefy kolorów, są izolowane. Dzięki tej zdolności wizualnej człowieka pomaga odróżnić różne kolory.
Cechami tego elementu aparatu wzrokowego jest to, że istnieje kilka poziomów, przez które następuje „penetracja” widm światła i koloru na dysk optyczny (dno nerwu wzrokowego). Rozróżnia się następujące warstwy siatkówki:
Siatkowa warstwa oka spełnia szereg funkcji, które są nierozerwalnie związane z tym, jakie procesy fotochemiczne zachodzą w siatkówce. Histologia powłoki wykonuje następujące zadania:
Działanie jednej lub innej zdolności siatkówki wykonuje schemat funkcjonowania warstwy siatkówki. Zasada postrzegania światła przez powłokę ma następujący algorytm:
Choroby siatkówki można podzielić na dwie duże grupy:
Aby określić inną patologię - naruszenie percepcji kolorów - mogą jedynie badania medyczne.
Niektóre objawy są określane przez przypadek: patologię Coloboma wykrywa zdeformowane lub nieprawidłowo rozwinięte dno oka. Choroby zwane nabytymi zwykle towarzyszą pogorszeniu wzroku. W szczególnie ciężkich przypadkach ślepota może pojawić się w części środkowej, ale jednocześnie utrzymuje się widzenie boczne, chociaż na niskim poziomie. W tych warunkach pacjent nie potrzebuje dodatkowych urządzeń do orientacji w przestrzeni, których nazwa to patyki lub psy przewodnie. Czasami jednak patologia zaczyna się w strefie obwodowej, ale w tym przypadku choroba jest często przypisywana zmianom związanym z wiekiem lub upośledzeniu wynikającemu z równoległych odchyleń. W późniejszych stadiach choroby pacjent przestaje dostrzegać pewne widma kolorów.
Określenie, gdzie i z jakiego powodu powstaje patologia, może zostać zbadane tylko przez lekarza. Istnieje kilka technik określania, jak dobrze funkcjonuje nabłonek barwnikowy siatkówki. Anatomia oka jest złożona, więc aby dokładnie zidentyfikować chorobę, musisz dowiedzieć się, jak wygląda każdy element. Aby zdiagnozować, wykonaj takie czynności:
Dobrze skoordynowana praca narządu wzroku jest niezbędnym warunkiem pełnego życia osoby. Identyfikując pierwsze objawy patologii, należy je szybko zatrzymać, aby zapobiec rozwojowi całkowitej ślepoty. Aby zwalczyć zmiany patologiczne w siatkówce, powszechnie stosuje się następujące grupy leków:
Samo-leczenie patologii siatkówki jest zabronione.
Kompleksy witaminowe zwiększą skuteczność terapii podstawowej.
Czasami pacjentowi przepisuje się ziołowy lek do mycia oczu w celu wzmocnienia siatkówki. Wszystkie leki są wstrzykiwane do jamy oka przez wstrzyknięcie. Jeśli chodzi o terapię witaminową, lepiej jest ją przyjmować podczas zmiany pór roku lub epidemii chorób wirusowych i zakaźnych. W skrajnych przypadkach pacjent wymaga operacji.
Aby zapobiec rozwojowi patologii siatkówki, konieczne jest podjęcie środków zapobiegawczych, które obejmują stosowanie tradycyjnej medycyny, terapii witaminowej i wdrażanie specjalnych ćwiczeń. Zazwyczaj takie procedury są przepisywane osobom z wrodzonymi nieprawidłowościami anatomicznymi lub histologicznymi siatkówki lub z predyspozycjami do rozwoju chorób.
http://etoglaza.ru/anatomia/kak-ustroen/setchatka-glaza.htmlSiatkówka jest wewnętrzną skorupą gałki ocznej, która składa się z 3 warstw. Przylega do naczyniówki, kontynuuje całą kontynuację aż do źrenicy. Struktura siatkówki obejmuje część zewnętrzną z pigmentem i część wewnętrzną z elementami wrażliwymi na światło. Gdy wizja pogarsza się lub znika, kolory przestają się normalnie różnić, wymagany jest test wzroku, ponieważ takie problemy są zwykle związane z patologiami siatkówki.
Siatkówka jest tylko jedną z warstw oka. Kilka warstw:
Przed rozważeniem siatkówki należy dokładnie zrozumieć, czym jest ta część oka i jakie funkcje wykonuje. Siatkówka jest wrażliwą częścią wewnętrzną, odpowiada za widzenie, postrzeganie kolorów, widzenie w półmroku, czyli zdolność widzenia w nocy. Wykonuje inne funkcje. Oprócz komórek nerwowych, skład błon obejmuje naczynia krwionośne, normalne komórki, które zapewniają procesy metaboliczne, odżywianie.
Oto pręty i stożki, które zapewniają widzenie peryferyjne i centralne. Przekształcają światło, które wchodzi do oka, w pewien rodzaj impulsów elektrycznych. Centralne widzenie zapewnia przejrzystość obiektów znajdujących się w pewnej odległości od osoby. Peryferia są wymagane, aby móc poruszać się w przestrzeni. Struktura siatkówki obejmuje komórki, które odbierają fale świetlne o różnych długościach. Rozróżniają kolory, ich liczne odcienie. Test oczu jest wymagany w przypadkach, gdy podstawowe funkcje nie są wykonywane. Na przykład wizja zaczyna się gwałtownie pogarszać, zdolność odróżniania kolorów znika. Wzrok można przywrócić, jeśli choroba została wykryta na czas.
Anatomia siatkówki jest specyficzna, składa się z kilku warstw:
Gdy obserwuje się uszkodzenie siatkówki, leczenie zależy w dużej mierze od cech patologii. Aby to zrobić, musisz zdać diagnozę, dowiedzieć się, jaki rodzaj choroby jest obserwowany.
Wśród metod diagnostycznych, które odbywają się dzisiaj, należy podkreślić:
Aby określić uszkodzenie siatkówki w czasie, konieczne jest przeprowadzenie zaplanowanych badań, a nie ich odkładanie. Zaleca się, aby skonsultować się z lekarzem, jeśli wizja zaczyna się nagle pogarszać i nie ma powodu, aby to robić. Uszkodzenia mogą wystąpić z powodu obrażeń, dlatego w takich sytuacjach zaleca się natychmiastowe postawienie diagnozy.
Błona siatkowa oka, podobnie jak inne części oka, jest podatna na choroby, których przyczyny są różne. Gdy zostaną zidentyfikowane, należy skonsultować się ze specjalistą w odpowiednim czasie w celu wyznaczenia odpowiednich środków leczenia.
Choroby wrodzone obejmują takie zmiany siatkówki:
Gdy skorupa oka jest uszkodzona, głównym objawem jest gwałtowne pogorszenie widzenia.
Często jest to sytuacja, w której wizja znika. Jednocześnie może pozostać peryferyjne widzenie. W przypadku urazów występuje również sytuacja, w której zachowana jest część centralna, w tym przypadku choroba postępuje bez widocznego pogorszenia widzenia. Problem jest wykrywany, gdy pacjent jest testowany przez specjalistę. Objawy mogą stanowić naruszenie postrzegania kolorów, innych problemów. Dlatego ważne jest, aby natychmiast skonsultować się z lekarzem, gdy tylko zaobserwuje się pogorszenie wzroku.
Siatkówka jest otoczką, od której zależy widzenie, postrzeganie kolorów. Powłoka składa się z kilku warstw, z których każda spełnia swoją funkcję. W chorobach siatkówki głównym objawem jest niewyraźne widzenie, tylko lekarz może wykryć chorobę podczas rutynowego badania, gdy pacjent zwraca się o jakiekolwiek problemy.
http://zdorovyeglaza.ru/lechenie/setchatka-glaza.htmlSiatkówka jest wewnętrzną wyściółką oka, która ma wrażliwe fotoreceptory. Innymi słowy, siatkówka jest skupiskiem komórek nerwowych, które są odpowiedzialne za postrzeganie i utrzymywanie obrazu wizualnego. Siatkówka składa się z dziesięciu warstw, które obejmują tkankę nerwową, naczynia krwionośne i inne elementy komórkowe. Ze względu na sieć naczyniową procesy metaboliczne zachodzą we wszystkich warstwach siatkówki.
Specjalne receptory (stożki i pręty), które przekształcają fotony świetlne w impulsy elektryczne, są izolowane w strukturze siatkówki. Następne są komórki nerwowe ścieżki wzrokowej, które są odpowiedzialne za widzenie obwodowe i centralne. Centralne widzenie ma na celu oglądanie obiektów znajdujących się na różnych poziomach, a ponadto, za pomocą widzenia centralnego, osoba czyta tekst. Widzenie peryferyjne jest niezbędne przede wszystkim do nawigacji w przestrzeni. Receptory iglaste mogą być trzech typów, co pozwala nam postrzegać fale świetlne o różnych długościach, to znaczy, że ten system jest odpowiedzialny za percepcję kolorów.
W siatkówce emitują część optyczną, reprezentowaną przez elementy światłoczułe. Ta strefa znajduje się na gwincie zębatym. W siatkówce dostępna jest również tkanka niefunkcjonalna (rzęskowa i tęczówka), która składa się z dwóch warstw komórkowych.
Po zbadaniu rozwoju embrionalnego siatkówki naukowcy przypisali go obszarowi mózgu, który jest przesunięty na peryferie. Siatkówka składa się z 10 warstw, które obejmują: wewnętrzną błonę graniczną, zewnętrzną błonę graniczną, włókna nerwu wzrokowego, komórki zwojowe, warstwę splotu wewnętrznego, zewnętrzną warstwę plexi, wewnętrzną warstwę jądrową (jądrową), zewnętrzną warstwę jądrową, nabłonek pigmentowy, warstwa fotoreceptorów prętów i stożków.
Główną funkcją siatkówki jest postrzeganie i przewodzenie promieni świetlnych. Aby to zrobić, struktura siatkówki ma 100-120 milionów prętów i około 7 milionów stożków. Receptory dławiące są trzech typów, z których każdy zawiera pewien pigment (czerwony, niebieski, zielony). Z tego powodu w oku pojawia się właściwość, która jest bardzo ważna dla pełnego widzenia - postrzegania światła. W receptorach pręcików znajduje się rodopsyna, która jest pigmentem absorbującym promienie czerwonego widma. W związku z tym w nocy obraz powstaje głównie w wyniku pracy prętów, aw ciągu dnia - stożków. W okresie zmierzchu cały aparat receptorowy powinien działać do pewnego stopnia lub w inny sposób.
Na siatkówce fotoreceptory nie są równomiernie rozmieszczone. Najwyższe stężenie szyszek osiąga się w centralnej strefie dołka. Do obszarów peryferyjnych stopniowo zmniejsza się gęstość tej warstwy fotoreceptorów. Pręty, przeciwnie, są praktycznie nieobecne w strefie centralnej, a ich maksymalne stężenie obserwuje się w pierścieniu położonym wokół obszaru dołka. Na obrzeżach zmniejsza się również liczba fotoreceptorów prętowych.
Wizja jest bardzo złożonym procesem, ponieważ w odpowiedzi na foton światła, który uderza w fotoreceptor, powstaje impuls elektryczny. Ten impuls konsekwentnie wchodzi w neurony dwubiegunowe i zwojowe, które mają bardzo długie procesy, zwane aksonami. To właśnie te aksony biorą udział w tworzeniu nerwu wzrokowego, który jest przewodnikiem impulsu od siatkówki do centralnych struktur mózgu.
Rozdzielczość widzenia zależy od tego, ile fotoreceptorów łączy się z komórką dwubiegunową. Na przykład, w obszarze dołka, tylko jeden stożek łączy się z dwiema komórkami zwojowymi. W obszarze peryferyjnym dla każdej komórki zwojowej jest większa liczba stożków i prętów. W wyniku takiego nierównomiernego połączenia fotoreceptorów z centralnymi strukturami mózgu, w plamce żółtej zapewniono bardzo wysoką rozdzielczość widzenia. Jednocześnie pręty w strefie obwodowej siatkówki pomagają tworzyć normalne widzenie obwodowe.
W samej siatkówce występują dwa typy komórek nerwowych. Poziome komórki nerwowe znajdują się w zewnętrznej warstwie w kształcie splotu (plexiform), a komórki amakryny w wewnętrznej. Zapewniają wzajemne połączenie neuronów znajdujących się w siatkówce ze sobą. Głowa nerwu wzrokowego znajduje się 4 mm od centralnego obszaru dołka w połowie nosa. W tej strefie nie ma fotoreceptorów, dlatego fotony uwięzione na dysku nie są przekazywane do mózgu. W polu widzenia tworzy się tzw. Plamka fizjologiczna, która odpowiada dyskowi.
Grubość siatkówki różni się w różnych obszarach. Najmniejsza grubość jest obserwowana w strefie centralnej (obszar dołkowy), która odpowiada za widzenie o wysokiej rozdzielczości. Najgrubsza siatkówka znajduje się w obszarze formowania głowy nerwu wzrokowego.
Od spodu naczyniówka jest przymocowana do siatkówki, która jest zespolona z nią ściśle tylko w niektórych miejscach: wokół nerwu wzrokowego, wzdłuż linii linii zębatej, wzdłuż krawędzi plamki żółtej. W pozostałych obszarach siatkówki naczyniówka jest luźno przymocowana, dlatego w tych obszarach występuje zwiększone ryzyko odwarstwienia siatkówki.
Istnieją dwa źródła żywienia komórek siatkówki. Sześć warstw siatkówki, znajdujących się wewnątrz, jest dostarczanych przez centralną tętnicę siatkówki, zewnętrzne cztery warstwy są samą błoną naczyniówki (warstwa kosmówkowo-kapilarna).
Jeśli podejrzewasz, że patologia siatkówki powinna być następująca:
W wrodzonej patologii siatkówki mogą występować następujące objawy choroby:
Wśród nabytych zmian w siatkówce emitują:
Gdy siatkówka jest uszkodzona, często następuje pogorszenie funkcji widzenia. Jeśli strefa środkowa jest dotknięta, wówczas szczególnie dotknięty jest wzrok, a jego naruszenie może prowadzić do całkowitej ślepoty centralnej. W tym przypadku wzrok peryferyjny jest zachowany, więc osoba może poruszać się w przestrzeni. Jeśli w przypadku choroby siatkówki dotknięty jest tylko obszar obwodowy, to patologia przez długi czas może być bezobjawowa. Taka choroba jest częściej określana podczas badania okulistycznego (test widzenia obwodowego). Jeśli obszar uszkodzenia widzenia peryferyjnego jest rozległy, to w polu widzenia występuje defekt, to znaczy niektóre obszary stają się ślepe. Ponadto zmniejsza się zdolność nawigacji w przestrzeni w warunkach słabego oświetlenia, aw niektórych przypadkach zmienia się postrzeganie kolorów.
Szyszki i pręciki są wrażliwymi fotoreceptorami znajdującymi się w siatkówce. Przekształcają stymulację świetlną w nerwową, to znaczy te receptory przekształcają foton światła w impuls elektryczny. Co więcej, impulsy te wchodzą do centralnych struktur mózgu przez włókna nerwu wzrokowego. Wędki postrzegają głównie światło w warunkach słabej widoczności, można powiedzieć, że są odpowiedzialne za percepcję nocy. Ze względu na pracę szyszek osoba ma postrzeganie kolorów i ostrość widzenia. Przyjrzyjmy się teraz bliżej każdej grupie fotoreceptorów.
Siatkówka jest raczej cienką skorupą gałki ocznej, której grubość wynosi 0,4 mm. Wyrównuje oko od wewnątrz i znajduje się między naczyniówką a substancją ciała szklistego. Istnieją tylko dwa obszary przylegania siatkówki do oka: wzdłuż jego krawędzi zębatej w strefie początku ciała rzęskowego i wokół granicy nerwu wzrokowego. W rezultacie mechanizmy odwarstwienia i pęknięcia siatkówki, jak również powstawanie krwotoków podsiatkówkowych stają się jasne.
W okresie rozwoju embrionalnego siatkówka powstaje z neuroektodermy. Jego nabłonek pigmentowy pochodzi z zewnętrznego płatka pierwotnego kubka wzrokowego, a neurosensoryczna część siatkówki pochodzi z wewnętrznej ulotki. Na etapie inwazji pęcherzyka wzrokowego komórki wewnętrznej (nie pigmentowanej) ulotki są skierowane na zewnątrz do wierzchołków i wchodzą w kontakt z komórkami nabłonka pigmentowego, które mają początkowo cylindryczny kształt. Później (do piątego tygodnia) komórki uzyskują formę sześcienną i są ułożone w jednej warstwie. To właśnie w tych komórkach pigment jest najpierw syntetyzowany. Również na etapie miseczki ocznej tworzy się płytka podstawna i inne elementy błony Brucha. Już w szóstym tygodniu rozwoju zarodka błona ta staje się bardzo rozwinięta i pojawiają się naczyniówki, wokół których znajduje się błona podstawna.
Plamka żółta jest centralną strefą siatkówki, w której tworzy się wyraźny obraz. Jest to możliwe dzięki wysokiemu stężeniu fotoreceptorów w plamce żółtej. W rezultacie obraz staje się nie tylko ostry i wyraźny, ale także kolorowy. To ta centralna strefa siatkówki pozwala odróżnić twarze ludzi, czytać, widzieć kolory.
Dopływ krwi do siatkówki następuje z dwóch systemów naczyń krwionośnych.
Pierwszy system obejmuje gałęzie centralnej tętnicy siatkówki. To z niej karmione są wewnętrzne warstwy tej skorupy gałki ocznej. Druga sieć naczyń odnosi się do naczyniówki i dostarcza krew do zewnętrznych warstw siatkówki, w tym warstwy fotoreceptorów prętów i stożków.
Struktura oka jest bardzo trudna. Należy do zmysłów i jest odpowiedzialny za postrzeganie światła. Fotoreceptory mogą odbierać promienie światła tylko w pewnym zakresie długości fal. Głównie działanie drażniące na oko ma światło o długości fali 400-800 nm. Po tym powstają impulsy aferentne, które idą dalej do centrów mózgu. Tak powstają obrazy wizualne. Oko wykonuje różne funkcje, na przykład może określać kształt, rozmiar obiektów, odległość od oka do obiektu, kierunek ruchu, lekkość, kolor i wiele innych parametrów.
http://setchatkaglaza.ru/stroenieSiatkówka jest najbardziej wewnętrzną wyściółką oka, która jest wysoce zróżnicowaną tkanką nerwową, która odgrywa kluczową rolę w zapewnianiu wzroku.
Siatkówka składa się z dziesięciu warstw zawierających neurony, naczynia krwionośne i inne struktury. Wyjątkowość struktury siatkówki zapewnia działanie analizatora wizualnego.
Siatkówka pełni dwie główne funkcje: widzenie centralne i peryferyjne. Ich realizację zapewniają specjalne receptory - pałeczki i stożki. Receptory te przekształcają promienie świetlne w impulsy nerwowe, które są następnie przesyłane wzdłuż przewodu wzrokowego do centralnego układu nerwowego. Dzięki środkowemu widzeniu osoba może wyraźnie widzieć przedmioty znajdujące się przed nim w różnych odległościach, czytać i wykonywać prace z niewielkiej odległości. Dzięki wizji peryferyjnej osoba jest zorientowana w przestrzeni. Obecność trzech rodzajów stożków, które odbierają fale świetlne o różnych długościach, zapewnia postrzeganie kolorów, odcieni.
Siatkówka ma obszar optyczny, który jest światłoczuły. Obszar ten rozciąga się na linię zębatą. Istnieją również obszary niefunkcjonalne: rzęskowe i tęczówki, które zawierają tylko dwie warstwy komórek. Podczas rozwoju embrionalnego siatkówka jest tworzona z tej samej części cewy nerwowej, co powoduje powstanie ośrodkowego układu nerwowego. Dlatego charakteryzuje się częścią mózgu przenoszoną na peryferie.
Główną funkcją siatkówki jest postrzeganie światła. Zapewnia to obecność dwóch typów receptorów:
Nazwa receptorów otrzymanych z powodu formy.
Istnieją trzy rodzaje stożków, które zawierają jeden pigment - czerwony, zielony, niebieski. To dzięki tym receptorom człowiek odróżnia kolor.
Pręty składają się z pigmentu rodopsyny, który absorbuje czerwone promienie widma. W nocy pałeczki działają głównie w dzień - stożki, o zmierzchu wszystkie fotoreceptory są aktywne na pewnym poziomie.
Fotoreceptory w różnych obszarach siatkówki są nierównomiernie rozmieszczone. Centralna strefa siatkówki (dołeczka) jest obszarem o największej gęstości stożka. Gęstość położenia stożków do odcinków obwodowych zmniejsza się. Jednocześnie region centralny nie zawiera prętów, ich największa gęstość znajduje się wokół strefy centralnej, a na obrzeżach gęstość nieco się zmniejsza.
Wizja jest bardzo złożonym procesem wynikającym z połączenia reakcji zachodzących w fotoreceptorach pod wpływem promieni świetlnych, transmisji impulsów nerwowych do dwubiegunowych, zwojowych komórek nerwowych, wzdłuż włókien nerwu wzrokowego i przetwarzania informacji otrzymanych w korze mózgowej.
Im mniejsze fotoreceptory są połączone z następującą po nich komórką dwubiegunową, a następnie komórką zwoju, tym wyższa rozdzielczość wizualna. W centralnej strefie siatkówki (dołka) jeden stożek łączy się z dwoma komórkami zwojowymi, w przeciwieństwie do tego, w strefach obwodowych wiele komórek receptorowych jest połączonych z niewielką liczbą komórek dwubiegunowych, niewielką liczbą komórek zwojowych przekazujących impulsy wzdłuż aksonów do mózgu. W związku z tym obszar plamki żółtej, gdzie stężenie szyszek jest wysokie, charakteryzuje się wysoką jakością widzenia, podczas gdy pręty obwodowych podziałów zapewniają widzenie peryferyjne, mniej wyraźne.
Siatkówka zawiera dwa typy komórek nerwowych:
Te dwa typy neuronów zapewniają wzajemne połączenie między wszystkimi komórkami nerwowymi siatkówki.
Głowa nerwu wzrokowego znajduje się w środkowej połowie siatkówki (bliżej nosa) około 4 milimetrów od strefy centralnej. Obszar ten jest całkowicie pozbawiony fotoczułych receptorów, dlatego w miejscu jego projekcji w polu widzenia decyduje strefa ślepa.
Siatkówka ma różną grubość w różnych miejscach. Najcieńsza część siatkówki znajduje się w strefie centralnej - dołku, który zapewnia najbardziej wyraźne widzenie, najgrubszą część - w obszarze głowy nerwu wzrokowego.
Siatkówka przylega do naczyniówki i jest mocno z nią połączona tylko wzdłuż linii zębatej, wzdłuż obrzeża obszaru plamki i wokół nerwu wzrokowego. Wszystkie pozostałe obszary charakteryzują się luźnym połączeniem siatkówki i naczyniówki, aw tych obszarach najprawdopodobniej odwarstwienie siatkówki.
Trofeum siatkówki zapewniają dwa źródła: sześć wewnętrznych warstw jest zasilanych z centralnego układu tętnic siatkówki, z czterech zewnętrznych - bezpośrednio z naczyniówki (jej warstwy kosmówkowo-kapilarnej). Siatkówka nie ma zakończeń nerwów czuciowych, więc patologicznym procesom siatkówki nie towarzyszy ból.
Następujące metody są używane do badania stanu funkcjonalnego siatkówki i jej struktury:
Jeśli siatkówka jest uszkodzona, głównym objawem jest zmniejszenie ostrości widzenia. Lokalizacja zmiany w centralnej strefie siatkówki charakteryzuje się znacznym zmniejszeniem wzroku, możliwa jest jej całkowita utrata. Porażka peryferyjnych podziałów może nastąpić bez pogorszenia widzenia, co komplikuje terminową diagnozę. Przez długi czas takie choroby mogą być bezobjawowe, często wykrywane tylko w diagnozie widzenia obwodowego. Rozległym uszkodzeniom obwodowej części siatkówki towarzyszy utrata części pola widzenia, zmniejszenie orientacji w słabym świetle (hemelopia) i zmiana postrzegania kolorów. Odwarstwienie siatkówki charakteryzuje się pojawieniem się błysków i błyskawic w oku, zniekształcenia widzenia. Częstą skargą jest również pojawienie się czarnych kropek, zasłony przed moimi oczami.
Choroby siatkówki mogą być wrodzone lub nabyte.
Nabyte choroby siatkówki:
Siatkówka jest jedną z trzech warstw pokrywających gałkę oczną. Siatkówka (siatkówka) składa się z 10 warstw, z których każda wykonuje odbiór, analizę i konwersję promieni świetlnych na impulsy nerwowe. W rzeczywistości siatkówka jest częścią mózgu, która jest przenoszona na peryferie, ponieważ to ona zapewnia wizualne postrzeganie otaczającego świata. Zaburzenia siatkówki prowadzą do niebezpiecznych chorób, powodując nieodwracalną utratę wzroku.
Błona siatkówki (siatkówka, siatkówka) jest jedną z trzech błon oka, która odgrywa ważną rolę w pracy narządu wzroku. Dwie inne warstwy błon gałki ocznej, naczyniowej i twardówki są poza nią.
Siatkówka znajduje się między naczyniówką a ciałem szklistym. Grubość siatkówki waha się od 0,4-0,5 mm w obszarze nerwu wzrokowego do 0,1 mm wzdłuż obwodu (strefa linii zębatej). W dorosłym, eteryczna błona jest podszyta 72% wewnętrznej powierzchni oka.
Retina składa się z 10 warstw, z których każda spełnia swoją funkcję.
Siatkówka to 3 warstwy neuronów:
Między tymi komórkami są jeszcze dwa rodzaje neuronów: amakrynowy i poziomy. Neurony przekształcają fotony w impulsy elektryczne.
Wzór interakcji neuronów siatkówki
Fotoreceptory i bipolarne neurony znajdują się w najgłębszych warstwach, za nimi są tylko warstwa nabłonkowa i naczyniówka (te dwie warstwy są nieprzezroczyste). Wszystkie pozostałe warstwy tworzą sieć kratownicową komórek, przez które swobodnie poruszają się fotony.
Nabłonek pigmentowy jest cienką warstwą komórek przylegających do naczyniówki. Zapewnia odżywianie i metabolizm w siatkówce, reguluje równowagę elektrolitów. Komórki warstwy pigmentu usuwają płyn z przestrzeni międzykomórkowej, zapewniając ścisłe dopasowanie warstw. Szyszki i pręciki wnikają w głąb nabłonka, między komórkami warstwy pigmentu a ich procesami nerwowymi, co tworzy duży obszar kontaktu.
Cienka warstwa zrostów międzykomórkowych nazywana jest błoną zewnętrznej granicy lub błoną Verhofa, jest to sieć poziomych komórek, przez które przechodzą zakończenia nerwowe fotoreceptorów.
Zewnętrzna kulka netto (plexiform) oddziela zewnętrzne warstwy jądrowe od wewnętrznej.
Fotoreceptory to wyspecjalizowane komórki nerwowe (neurony pierwszego rzędu), które dokonują pierwotnej konwersji energii światła (fotonów) na impulsy nerwowe. W tej warstwie przedstawiono dwa typy receptorów: stożki (zewnętrzny segment jest rozszerzony) i pręty (zewnętrzny segment przypomina cienki walec w kształcie pręta).
Wędziska (około 7 milionów z nich) mają wysoką światłoczułość i pozwalają osobie widzieć o zmroku i przy słabym świetle, receptory te są również odpowiedzialne za widzenie peryferyjne, pomagają stworzyć trójwymiarowy obraz.
Stożki (od 110 do 130 milionów) są włączone do pracy w jasnym świetle, ale są podzielone na kolejne 3 typy (każdy z nich zawiera tylko jeden rodzaj pigmentu do rozpoznawania kolorów) i pozwala osobie na odróżnienie kolorów.
Maksymalna liczba szyszek znajduje się w centralnym dole (plamce żółtej), są one odpowiedzialne za widzenie centralne i dają możliwość rozróżnienia obiektów i ich szczegółów na bliskich i średnich odległościach. Ta strona jest odpowiedzialna za maksymalną ostrość widzenia. Tak więc, w jasnym świetle stożki są włączone do pracy, aw półmroku - cylindry. W słabym świetle zaangażowane będą oba typy receptorów.
Układ sekwencji warstw siatkówki
Warstwa komórek dwubiegunowych lub jądrowa wewnętrzna jest reprezentowana przez neurony drugiego rzędu, tutaj są komórki poziome.
Warstwa komórek zwojowych jest również tworzona przez neurony drugiego rzędu w obszarze nerwu wzrokowego (centralnej dołu) i tętnicy centralnej, składa się z kilku rzędów komórek, a jego grubość zmniejsza się na obrzeżach.
Aksony komórek zwojowych gromadzą się w siatkówce i mają tendencję do centralnego dołu, tworząc warstwę włókien nerwu wzrokowego. Są zewnętrznym segmentem siatkówki.
Pomiędzy komórkami dwubiegunowymi i zwojowymi znajduje się wewnętrzna warstwa pleksi utworzona w wyniku splotu ich włókien nerwowych.
Ścieżka fotonów świetlnych jest złożona: aby przekształcić się w impulsy elektryczne, fotony światła przechodzą przez 8 warstw siatkówki do fotoreceptorów, a następnie, w postaci impulsów nerwowych, wracają przez neurony do włókien nerwu wzrokowego, skąd są wysyłane do potylicznej części mózgu. To tutaj powstaje trójwymiarowy obraz widzialnego.
Po skoordynowanej pracy wszystkich struktur oka obraz skupia się na siatkówce, co pozwala uzyskać wysokiej jakości, wyraźny obraz.
Główne funkcje siatkówki:
Wraz z pojawieniem się nieprawidłowości w pracy siatkówki pogarsza się nie tylko ostrość widzenia, ale także jakość: pojawiają się jasne plamy, wypadają pola widzenia, linie są zniekształcone. Patologie siatkówki prowadzą do znacznego zmniejszenia ostrości wzroku i jego jakości, aw trudnych przypadkach wywołują całkowitą ślepotę.
http://moy-oftalmolog.com/anatomy/eye-structure/setchatka-glaza.html