Materiał przygotowany pod kierunkiem
Siatkówka to cienka wewnętrzna wyściółka oka. Wewnętrzna strona przylega do ciała szklistego, a zewnętrzna do naczyniówki gałki ocznej. Retina odgrywa kluczową rolę w zapewnianiu wizji.
W siatkówce wyróżnia się optyczny obszar światłoczuły, który rozciąga się na linię zębatą i dwie strefy niefunkcjonalne - tęczówkę i rzęskę.
Podczas rozwoju embrionalnego siatkówka tworzy się z tej samej cewy nerwowej, co centralny układ nerwowy. Dlatego powszechne jest opisywanie siatkówki oka jako części mózgu przenoszonej na obrzeża.
W siatkówce jest dziesięć warstw:
Główną funkcją siatkówki jest postrzeganie światła. Proces ten zachodzi dzięki dwóm typom receptorów specjalnych - prętom i stożkom. Są tak nazywane ze względu na swoją formę, a każda z nich wykonuje ważne zadanie w siatkówce.
Szyszki są podzielone na trzy rodzaje segmentów, które zawierają: czerwony, zielony i niebieski. Z pomocą tych receptorów odróżniamy kolory.
Wędki zawierają specjalny pigment rodopsynę (odpowiedzialny za występowanie pobudzenia wzrokowego), który pochłania czerwone promienie światła.
W nocy główną funkcję pełnią wędki, aw ciągu dnia stożki. O zmierzchu wszystkie receptory są aktywne na pewnym poziomie.
Każdy region siatkówki ma inną liczbę fotoreceptorów. Stożki znajdują się więc w strefie centralnej o dużej gęstości. Do departamentów peryferyjnych (bocznych) ich liczba maleje. I odwrotnie: w regionie centralnym nie ma prętów - ich największa gromada znajduje się wokół strefy centralnej i na środkowych peryferiach, a maleje do skrajnych peryferii.
Siatkówka zawiera również dwa typy komórek nerwowych:
Powyższe neurony ustalają związek między wszystkimi komórkami nerwowymi siatkówki.
W części znajdującej się bliżej nosa, przyśrodkowa połowa jest głową nerwu wzrokowego. Jest całkowicie pozbawiony fotoczułych receptorów, dlatego obserwuje się ślepą strefę naszego widzenia.
Grubość siatkówki nie jest jednorodna: najmniejsza znajduje się w centralnym obszarze (dołku), a największa w obszarze głowy nerwu wzrokowego.
Odżywianie siatkówki odbywa się za pośrednictwem dwóch źródeł - naczyniówki i układu centralnego tętnicy siatkówki. Połączenie z choroidą jest raczej „luźne” i właśnie w tych obszarach prawdopodobieństwo odwarstwienia siatkówki jest wysokie.
Choroby siatkówki mogą być wrodzone lub nabyte.
Oddzielenie siatkówki i zapalenie siatkówki (proces zapalny) wyróżnia się wśród nabytych patologii.
Jakiekolwiek uszkodzenie siatkówki jest przebiegłym procesem: przez długi czas choroba może przebiegać bezobjawowo. Jednym z głównych objawów ich rozwoju jest zmniejszona ostrość widzenia.
Jeśli uszkodzenie znajduje się w centralnej strefie siatkówki, to przy braku koniecznego leczenia pacjent może mieć całkowitą utratę wzroku.
Zaburzenia obwodowych części siatkówki mogą wystąpić bez pogorszenia widzenia, dlatego tak ważne jest poddanie się badaniu oczu co sześć miesięcy lub rok. Z reguły rozległym uszkodzeniom podziału obwodowego nadal towarzyszą wyraźne objawy:
Kiedy odwarstwienie siatkówki może pojawić się błysk, czarne kropki i błyskawice przed jego oczami.
Aby uzyskać pełny obraz pracy siatkówki i stanu funkcjonalnego jej struktury, stosuje się różne metody. Główną z nich jest oftalmoskopia, a także optyczna koherentna tomografia OCT (OCT).
Leczenie chorób siatkówki dobierane jest indywidualnie, w zależności od konkretnego przypadku. Może to być leczenie farmakologiczne lub koagulacja laserowa siatkówki, aw trudnych przypadkach interwencja chirurgiczna.
Lekarze Kliniki Okulistycznej Dr Belikova mają duże doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu chorób narządów siatkówki. Terminowe leczenie okulistów i profilaktyczne badania oczu, raz na 6-12 miesięcy, pomogą uniknąć rozwoju poważnych zmian patologicznych i zachować widzenie.
http://belikova.net/encyclopedia/stroenie_glaza/setchatka/Siatkówka lub siatkówka to światłoczuła błona wewnętrzna gałki ocznej. Składa się z komórek fotoczułych i jest peryferyjną częścią analizatora wizualnego.
Siatkówka składa się z komórek fotoreceptorowych, które zapewniają absorpcję widma widzialnego, elektromagnetycznego, jego pierwotne przetwarzanie i przekształcenie w sygnały neuronowe. Nazwa pochodzi od starożytnego greckiego lekarza Herofila (ok. 320 pne). Herophilus porównał siatkówkę do sieci ryb.
Anatomia siatkówki jest bardzo cienką, dziesięciowarstwową formacją:
Warstwa pigmentu styka się z ciałem szklistym, tworząc błonę Brucha. Inną jego nazwą jest szklista płyta, ponieważ jest całkowicie przezroczysta. Grubość płyty nie przekracza 2 - 4 mikronów.
Funkcją błony jest przeciwdziałanie zmniejszaniu się mięśnia rzęskowego w momencie jego umieszczenia. Przez błonę Brucha składniki odżywcze i woda wchodzą w warstwę pigmentową siatkówki i naczyniówki.
Z wiekiem membrana pogrubia się i zmienia skład białka. Procesy metaboliczne zmieniają się i spowalniają, można zaobserwować powstawanie pigmentu, co świadczy o chorobach siatkówki związanych z wiekiem.
Jego wewnętrzna strona styka się z ciałem szklistym oka, a zewnętrzna przylega do jego naczyniówki na całej długości - do źrenicy. Nerwowa błona oka pochodzi z komórek ektodermy. Jest on przedstawiony w dwóch częściach:
Oglądany z siatkówki jest absolutnie przezroczysty i pozwala swobodnie widzieć pod czerwoną błoną naczyniową. Na czerwonym tle dna oka znajduje się biaława plama o zaokrąglonym kształcie.
Głowa nerwu wzrokowego lub miejsce, w którym nerw wzrokowy opuszcza siatkówkę. Okuliści nazywali to miejsce „martwym punktem”, ponieważ nie ma receptorów wzrokowych, dlatego proces percepcji wzrokowej jest niemożliwy.
Siatkówka odgrywa bardzo ważną rolę w odżywianiu oka.
Głowa nerwu wzrokowego ma średnicę 1,7 mm. i znajduje się nieco przyśrodkowo od tylnego bieguna oka. Boczna i nieco bliższa skroniowej części tylnego bieguna jest plamką żółtą - jest to „żółta plamka”, tutaj jest miejsce o największej ostrości widzenia.
Średnica plamki, łącznie 1 mm. i jest w kolorze czerwono-brązowym. Grubość siatkówki oka u dorosłego wynosi około 22 mm. Wykłada 72% całej wewnętrznej powierzchni dna. Warstwę pigmentową siatkówki zasila naczyniówka.
Dla ludzi i innych naczelnych w strukturze siatkówki występują wyraźne cechy. Jeśli u ludzi i innych naczelnych „żółta plama” jest przedstawiona w postaci zaokrąglonej depresji, u psów, kotów i niektórych gatunków ptaków ma postać „paska wizualnego”.
Środkowa część siatkówki jest reprezentowana jako fossa i jej sąsiadująca część. Całkowity promień wynosi 6 mm. Oto największa akumulacja stożków. W części obwodowej zmniejsza się liczba stożków i prętów. W wewnętrznej warstwie siatkówki, zakończonej postrzępioną krawędzią, w ogóle nie ma receptorów światłoczułych.
Siatkówka składa się z trzech promieniowych warstw komórek i dwóch warstw synaps. Neurony ganglionowe są produktem ubocznym ewolucji i znajdują się w najgłębszych warstwach włókna, a światłoczułe „pręty” i „stożki” znajdują się z dala od centrum. Siatkówka jest odwróconym organem.
Dlatego zanim światło uderzy w receptory światłoczułe, musi przejść przez całą siatkówkę wielowarstwową. Ale trudność polega na tym, że przeszkadza mu nieprzezroczysty nabłonek i naczyniówka.
Przed receptorami można zlokalizować naczynia włosowate z ukształtowanymi elementami krwi, które w niebieskim świetle wyglądają jak bardzo małe, ruchome, przezroczyste punkty. Zjawisko to nazywane jest zjawiskiem Shearera. Między fotoreceptorem a neuronami zwojowymi są neurony bipolarne. Za ich pośrednictwem istnieje połączenie między pierwszym a drugim.
Poziome i amakrynowe neurony tworzą poziome połączenia w siatkówce. Pomiędzy warstwami światłoczułych i zwojowych neuronów znajdują się zewnętrzne i wewnętrzne warstwy pleksi. Pierwszy komunikuje się między stożkami i prętami, a drugi przełącza sygnał z neuronów dwubiegunowych na neurony zwojowe i amakrynowe w kierunku poziomym i pionowym.
W konsekwencji, w zewnętrznej warstwie jądrowej siatkówki, komórki dwubiegunowe, poziome i amakrylowe znajdują się w wewnętrznej warstwie jądrowej, komórki zwojowe i przemieszczone komórki amakrylowe znajdują się w komórkach zwojowych. Promieniowe komórki glejowe Mullera przenikają całą siatkówkę.
Granica błony zewnętrznej jest kompleksem połączeń synaptycznych między warstwą zwojową a warstwą fotoreceptora. Aksony komórek zwojowych tworzą warstwę neuro-włóknistą. Komórki Müllera tworzą wewnętrzną błonę graniczną.
Aksony, które nie mają powłoki białkowej, zbliżają się do wewnętrznej granicy siatkówki, rozwijają się i tworzą nerw wzrokowy pod kątem 90 stopni. W siatkówce każdego ludzkiego oka może być 110-125 milionów prętów i 6-7 milionów stożków.
Ich rozkład w warstwach siatkówki występuje nierównomiernie. W środkowej części siatkówki znajduje się więcej stożków, na peryferiach są głównie pręty. Środkowa część plamki wizualnej jest wypełniona zmniejszonymi stożkami, są one umieszczone masochologicznie i tworzą zwarte sześciokątne struktury.
Funkcje stożków i pałeczek są różne. Receptory typu prętowego są nadwrażliwe na światło, ale nie są w stanie odróżnić kolorów. Stożki w postaci stożków wymagają więcej światła i przy wystarczającej ilości światła są w stanie odróżnić kolory. Pałeczki zawierają specjalną substancję, tzw. Rodopsynę lub wizualną purpurę.
Pod wpływem światła rodopsyna rozkłada się, co pomaga receptorom w uchwyceniu najmniejszej ekspozycji na światło. Szyszki zawierają substancję jodopsin - pigment wizualny. Rozkład tych substancji wyzwala procesy elektrolityczne, które przyczyniają się do percepcji światła i przekazywania impulsów nerwowych z oka do części wzrokowej mózgu. Mózg jest w stanie uzyskać te informacje i przetworzyć je, aby uzyskać określony obraz.
W najbardziej zewnętrznej warstwie siatkówki, która przylega do naczyniówki zawiera dużo pigmentu, pomalowanego na czarno. Znajduje się w postaci ziaren i pomaga organowi widzenia pracować na różnych poziomach oświetlenia. Czarny pigment skupia wiązkę światła na sobie i zapobiega procesowi rozpraszania promieni świetlnych wewnątrz samego oka.
Dzięki nowoczesnej nanotechnologii udało nam się stworzyć sztuczne oko i wszczepić je do ludzkiego ciała. Wcześniej pacjent był całkowicie ślepy, a po operacji zyskał możliwość samodzielnego poruszania się i rozróżniania obiektów.
Na siatkówce gazowej zainstalowano niewielką płytkę wykonaną ze specjalnego stopu zawierającego 60 elektrod. W specjalnych okularach wbudowano kamerę wideo, która kieruje obraz do przetwornika, który przesyła sygnał do elektrod. Elektrody są połączone z nerwem wzrokowym, który przekazuje sygnał do mózgu. Pacjent musi mieć przy sobie urządzenia do zasilania i przetwarzania informacji.
Istnieje duża liczba dziedzicznych i nabytych chorób oczu. W wyniku takich chorób siatkówka może zostać uszkodzona. Oto niektóre z nich.
Najczęściej na siatkówce znajdują się wtrącenia patologiczne, krwotoki, pęknięcia, obrzęki, zaniki lub zmiany położenia warstw. Do patologicznych inkluzji należą: druzy, ataki serca, wysięki. Wśród krwotoków siatkówki można zauważyć: zaokrąglony, w kształcie pręta, preretinalny, podsiatkówkowy.
Obrzęk siatkówki może być rozlany lub torbielowaty. Pęknięcie siatkówki jest zaokrąglone lub ma kształt podkowy. Atrofia siatkówki objawia się w postaci różnego rodzaju pigmentacji. Delaminację obserwuje się w postaci rozwarstwienia lub rozwarstwienia.
Do chorób naczyniowych siatkówki należą:
Obejmują one:
Jaka jest siatkówka, jakie funkcje wykonuje, mówi i wideo:
Zauważyłeś błąd? Wybierz go i naciśnij Ctrl + Enter, aby powiedzieć nam.
http://glaza.online/anatomija/setchatka/setchatka-glaza-stroenie.htmlSiatkówka jest wewnętrzną wyściółką oka, która ma wrażliwe fotoreceptory. Innymi słowy, siatkówka jest skupiskiem komórek nerwowych, które są odpowiedzialne za postrzeganie i utrzymywanie obrazu wizualnego. Siatkówka składa się z dziesięciu warstw, które obejmują tkankę nerwową, naczynia krwionośne i inne elementy komórkowe. Ze względu na sieć naczyniową procesy metaboliczne zachodzą we wszystkich warstwach siatkówki.
Specjalne receptory (stożki i pręty), które przekształcają fotony świetlne w impulsy elektryczne, są izolowane w strukturze siatkówki. Następne są komórki nerwowe ścieżki wzrokowej, które są odpowiedzialne za widzenie obwodowe i centralne. Centralne widzenie ma na celu oglądanie obiektów znajdujących się na różnych poziomach, a ponadto, za pomocą widzenia centralnego, osoba czyta tekst. Widzenie peryferyjne jest niezbędne przede wszystkim do nawigacji w przestrzeni. Receptory iglaste mogą być trzech typów, co pozwala nam postrzegać fale świetlne o różnych długościach, to znaczy, że ten system jest odpowiedzialny za percepcję kolorów.
W siatkówce emitują część optyczną, reprezentowaną przez elementy światłoczułe. Ta strefa znajduje się na gwincie zębatym. W siatkówce dostępna jest również tkanka niefunkcjonalna (rzęskowa i tęczówka), która składa się z dwóch warstw komórkowych.
Po zbadaniu rozwoju embrionalnego siatkówki naukowcy przypisali go obszarowi mózgu, który jest przesunięty na peryferie. Siatkówka składa się z 10 warstw, które obejmują: wewnętrzną błonę graniczną, zewnętrzną błonę graniczną, włókna nerwu wzrokowego, komórki zwojowe, warstwę splotu wewnętrznego, zewnętrzną warstwę plexi, wewnętrzną warstwę jądrową (jądrową), zewnętrzną warstwę jądrową, nabłonek pigmentowy, warstwa fotoreceptorów prętów i stożków.
Główną funkcją siatkówki jest postrzeganie i przewodzenie promieni świetlnych. Aby to zrobić, struktura siatkówki ma 100-120 milionów prętów i około 7 milionów stożków. Receptory dławiące są trzech typów, z których każdy zawiera pewien pigment (czerwony, niebieski, zielony). Z tego powodu w oku pojawia się właściwość, która jest bardzo ważna dla pełnego widzenia - postrzegania światła. W receptorach pręcików znajduje się rodopsyna, która jest pigmentem absorbującym promienie czerwonego widma. W związku z tym w nocy obraz powstaje głównie w wyniku pracy prętów, aw ciągu dnia - stożków. W okresie zmierzchu cały aparat receptorowy powinien działać do pewnego stopnia lub w inny sposób.
Na siatkówce fotoreceptory nie są równomiernie rozmieszczone. Najwyższe stężenie szyszek osiąga się w centralnej strefie dołka. Do obszarów peryferyjnych stopniowo zmniejsza się gęstość tej warstwy fotoreceptorów. Pręty, przeciwnie, są praktycznie nieobecne w strefie centralnej, a ich maksymalne stężenie obserwuje się w pierścieniu położonym wokół obszaru dołka. Na obrzeżach zmniejsza się również liczba fotoreceptorów prętowych.
Wizja jest bardzo złożonym procesem, ponieważ w odpowiedzi na foton światła, który uderza w fotoreceptor, powstaje impuls elektryczny. Ten impuls konsekwentnie wchodzi w neurony dwubiegunowe i zwojowe, które mają bardzo długie procesy, zwane aksonami. To właśnie te aksony biorą udział w tworzeniu nerwu wzrokowego, który jest przewodnikiem impulsu od siatkówki do centralnych struktur mózgu.
Rozdzielczość widzenia zależy od tego, ile fotoreceptorów łączy się z komórką dwubiegunową. Na przykład, w obszarze dołka, tylko jeden stożek łączy się z dwiema komórkami zwojowymi. W obszarze peryferyjnym dla każdej komórki zwojowej jest większa liczba stożków i prętów. W wyniku takiego nierównomiernego połączenia fotoreceptorów z centralnymi strukturami mózgu, w plamce żółtej zapewniono bardzo wysoką rozdzielczość widzenia. Jednocześnie pręty w strefie obwodowej siatkówki pomagają tworzyć normalne widzenie obwodowe.
W samej siatkówce występują dwa typy komórek nerwowych. Poziome komórki nerwowe znajdują się w zewnętrznej warstwie w kształcie splotu (plexiform), a komórki amakryny w wewnętrznej. Zapewniają wzajemne połączenie neuronów znajdujących się w siatkówce ze sobą. Głowa nerwu wzrokowego znajduje się 4 mm od centralnego obszaru dołka w połowie nosa. W tej strefie nie ma fotoreceptorów, dlatego fotony uwięzione na dysku nie są przekazywane do mózgu. W polu widzenia tworzy się tzw. Plamka fizjologiczna, która odpowiada dyskowi.
Grubość siatkówki różni się w różnych obszarach. Najmniejsza grubość jest obserwowana w strefie centralnej (obszar dołkowy), która odpowiada za widzenie o wysokiej rozdzielczości. Najgrubsza siatkówka znajduje się w obszarze formowania głowy nerwu wzrokowego.
Od spodu naczyniówka jest przymocowana do siatkówki, która jest zespolona z nią ściśle tylko w niektórych miejscach: wokół nerwu wzrokowego, wzdłuż linii linii zębatej, wzdłuż krawędzi plamki żółtej. W pozostałych obszarach siatkówki naczyniówka jest luźno przymocowana, dlatego w tych obszarach występuje zwiększone ryzyko odwarstwienia siatkówki.
Istnieją dwa źródła żywienia komórek siatkówki. Sześć warstw siatkówki, znajdujących się wewnątrz, jest dostarczanych przez centralną tętnicę siatkówki, zewnętrzne cztery warstwy są samą błoną naczyniówki (warstwa kosmówkowo-kapilarna).
Jeśli podejrzewasz, że patologia siatkówki powinna być następująca:
W wrodzonej patologii siatkówki mogą występować następujące objawy choroby:
Wśród nabytych zmian w siatkówce emitują:
Gdy siatkówka jest uszkodzona, często następuje pogorszenie funkcji widzenia. Jeśli strefa środkowa jest dotknięta, wówczas szczególnie dotknięty jest wzrok, a jego naruszenie może prowadzić do całkowitej ślepoty centralnej. W tym przypadku wzrok peryferyjny jest zachowany, więc osoba może poruszać się w przestrzeni. Jeśli w przypadku choroby siatkówki dotknięty jest tylko obszar obwodowy, to patologia przez długi czas może być bezobjawowa. Taka choroba jest częściej określana podczas badania okulistycznego (test widzenia obwodowego). Jeśli obszar uszkodzenia widzenia peryferyjnego jest rozległy, to w polu widzenia występuje defekt, to znaczy niektóre obszary stają się ślepe. Ponadto zmniejsza się zdolność nawigacji w przestrzeni w warunkach słabego oświetlenia, aw niektórych przypadkach zmienia się postrzeganie kolorów.
Szyszki i pręciki są wrażliwymi fotoreceptorami znajdującymi się w siatkówce. Przekształcają stymulację świetlną w nerwową, to znaczy te receptory przekształcają foton światła w impuls elektryczny. Co więcej, impulsy te wchodzą do centralnych struktur mózgu przez włókna nerwu wzrokowego. Wędki postrzegają głównie światło w warunkach słabej widoczności, można powiedzieć, że są odpowiedzialne za percepcję nocy. Ze względu na pracę szyszek osoba ma postrzeganie kolorów i ostrość widzenia. Przyjrzyjmy się teraz bliżej każdej grupie fotoreceptorów.
Siatkówka jest raczej cienką skorupą gałki ocznej, której grubość wynosi 0,4 mm. Wyrównuje oko od wewnątrz i znajduje się między naczyniówką a substancją ciała szklistego. Istnieją tylko dwa obszary przylegania siatkówki do oka: wzdłuż jego krawędzi zębatej w strefie początku ciała rzęskowego i wokół granicy nerwu wzrokowego. W rezultacie mechanizmy odwarstwienia i pęknięcia siatkówki, jak również powstawanie krwotoków podsiatkówkowych stają się jasne.
W okresie rozwoju embrionalnego siatkówka powstaje z neuroektodermy. Jego nabłonek pigmentowy pochodzi z zewnętrznego płatka pierwotnego kubka wzrokowego, a neurosensoryczna część siatkówki pochodzi z wewnętrznej ulotki. Na etapie inwazji pęcherzyka wzrokowego komórki wewnętrznej (nie pigmentowanej) ulotki są skierowane na zewnątrz do wierzchołków i wchodzą w kontakt z komórkami nabłonka pigmentowego, które mają początkowo cylindryczny kształt. Później (do piątego tygodnia) komórki uzyskują formę sześcienną i są ułożone w jednej warstwie. To właśnie w tych komórkach pigment jest najpierw syntetyzowany. Również na etapie miseczki ocznej tworzy się płytka podstawna i inne elementy błony Brucha. Już w szóstym tygodniu rozwoju zarodka błona ta staje się bardzo rozwinięta i pojawiają się naczyniówki, wokół których znajduje się błona podstawna.
Plamka żółta jest centralną strefą siatkówki, w której tworzy się wyraźny obraz. Jest to możliwe dzięki wysokiemu stężeniu fotoreceptorów w plamce żółtej. W rezultacie obraz staje się nie tylko ostry i wyraźny, ale także kolorowy. To ta centralna strefa siatkówki pozwala odróżnić twarze ludzi, czytać, widzieć kolory.
Dopływ krwi do siatkówki następuje z dwóch systemów naczyń krwionośnych.
Pierwszy system obejmuje gałęzie centralnej tętnicy siatkówki. To z niej karmione są wewnętrzne warstwy tej skorupy gałki ocznej. Druga sieć naczyń odnosi się do naczyniówki i dostarcza krew do zewnętrznych warstw siatkówki, w tym warstwy fotoreceptorów prętów i stożków.
Struktura oka jest bardzo trudna. Należy do zmysłów i jest odpowiedzialny za postrzeganie światła. Fotoreceptory mogą odbierać promienie światła tylko w pewnym zakresie długości fal. Głównie działanie drażniące na oko ma światło o długości fali 400-800 nm. Po tym powstają impulsy aferentne, które idą dalej do centrów mózgu. Tak powstają obrazy wizualne. Oko wykonuje różne funkcje, na przykład może określać kształt, rozmiar obiektów, odległość od oka do obiektu, kierunek ruchu, lekkość, kolor i wiele innych parametrów.
http://setchatkaglaza.ru/stroenieSiatkówka lub siatkówka, siatkówka - najgłębsza z trzech błon gałki ocznej, przylegająca do naczyniówki na całej jej długości do źrenicy - obwodowa część analizatora wzrokowego, jego grubość wynosi 0,4 mm.
Neurony siatkówki są czuciową częścią systemu wzrokowego, który odbiera sygnały świetlne i barwne świata zewnętrznego.
U noworodków pozioma oś siatkówki jest o jedną trzecią dłuższa od osi pionowej, a podczas rozwoju poporodowego w wieku dorosłym siatkówka przybiera kształt niemal symetryczny. W momencie narodzin struktura siatkówki jest zasadniczo ukształtowana, z wyjątkiem części dołkowej. Ostateczna formacja kończy się 5 latami życia dziecka.
Również siatkówka jest podzielona na zewnętrzną część pigmentu (pars pigmentosa, stratum pigmentosum) i wewnętrzną światłoczułą część nerwową (pars nervosa).
W siatkówce emitują
Dystalne i proksymalne podziały wiążą komórki międzygatunkowe, ale w przeciwieństwie do połączenia komórek bipolarnych, połączenie to odbywa się w przeciwnym kierunku (przez rodzaj sprzężenia zwrotnego). Komórki te otrzymują sygnały z elementów bliższej siatkówki, w szczególności z komórek amakrynowych, i przekazują je do poziomych komórek poprzez synapsy chemiczne.
Neurony siatkówki są podzielone na wiele podtypów, z powodu różnicy w kształcie, połączeń synaptycznych, określonych przez naturę gałęzi dendrytycznych w różnych strefach wewnętrznej warstwy synaptycznej, gdzie zlokalizowane są złożone systemy synaps.
Synaptyczne końcówki inwazyjne (złożone synapsy), w których oddziałują trzy neurony: fotoreceptor, komórka pozioma i komórka dwubiegunowa, stanowią wyjściową część fotoreceptorów.
Synapsa składa się z zespołu procesów postsynaptycznych, które atakują wewnątrz terminala. Od strony fotoreceptora w centrum tego kompleksu znajduje się taśma synaptyczna otoczona pęcherzykami synaptycznymi zawierającymi glutaminian.
Kompleks postsynaptyczny reprezentowany jest przez dwa duże procesy boczne, zawsze należące do komórek poziomych i jeden lub kilka procesów centralnych należących do komórek dwubiegunowych lub poziomych. Zatem ten sam aparat presynaptyczny wykonuje transmisję synaptyczną do neuronów drugiego i trzeciego rzędu (jeśli założymy, że fotoreceptor jest pierwszym neuronem). W tej samej synapsie dokonuje się sprzężenia zwrotnego z komórek poziomych, które odgrywa ważną rolę w przetwarzaniu przestrzennym i barwnym sygnałów fotoreceptorowych.
Jest wiele takich kompleksów w końcówkach synaptycznych stożków, a jeden lub kilka z nich znajduje się w prętach. Neurofizjologiczne cechy aparatu presynaptycznego polegają na tym, że wybór mediatora z zakończeń presynaptycznych występuje cały czas, podczas gdy fotoreceptor jest depolaryzowany w ciemności (tonik) i jest regulowany przez stopniową zmianę potencjału na membranie presynaptycznej.
Mechanizm izolowania mediatorów w aparacie synaptycznym fotoreceptorów jest podobny do mechanizmu w innych synapsach: depolaryzacja aktywuje kanały wapniowe, wchodzące jony wapnia oddziałują z aparatem presynaptycznym (pęcherzykami), co prowadzi do uwolnienia mediatora do szczeliny synaptycznej. Uwalnianie mediatora z fotoreceptora (transmisja synaptyczna) jest tłumione przez blokery kanału wapniowego, jony kobaltu i magnezu.
Każdy z głównych typów neuronów ma wiele podtypów, tworząc ścieżkę pręta i stożka.
Powierzchnia siatkówki jest niejednorodna pod względem struktury i funkcji. W praktyce klinicznej, w szczególności dokumentując patologię dna, należy wziąć pod uwagę cztery z jego obszarów:
Miejscem początku nerwu wzrokowego siatkówki jest dysk nerwu wzrokowego, który znajduje się 3-4 mm przyśrodkowo (w kierunku nosa) od tylnego bieguna oka i ma średnicę około 1,6 mm. W obszarze głowy nerwu wzrokowego nie ma elementów światłoczułych, więc to miejsce nie daje wrażenia wzrokowego i nazywa się martwym punktem.
Boczna (po stronie skroniowej) od tylnego bieguna oka jest plamką (plamką) - żółtym segmentem siatkówki o owalnym kształcie (średnica 2-4 mm). Pośrodku plamki żółtej znajduje się centralny dół, który powstaje w wyniku przerzedzenia siatkówki (średnica 1-2 mm). W środku centralnego dołu znajduje się dołek - dołek o średnicy 0,2-0,4 mm, jest to miejsce o największej ostrości wzroku, zawiera tylko stożki (około 2500 komórek).
W przeciwieństwie do innych muszli, pochodzi z ektodermy (ze ścian miseczki oka) i, w zależności od jej pochodzenia, składa się z dwóch części: zewnętrznej (światłoczułej) i wewnętrznej (nie postrzegającej światła). W siatkówce znajduje się postrzępiona linia, która dzieli ją na dwie części: światło wrażliwe na światło i niewidoczne. Sekcja światłoczuła znajduje się za linią zębatą i niesie elementy światłoczułe (wizualna część siatkówki). Dział, który nie odbiera światła, znajduje się przed linią zębatą (część ślepa).
Struktura części niewidomej:
Część nerwowa (sama siatkówka) ma trzy warstwy jądrowe:
Siatkówka to światłoczuła część oka, składająca się z fotoreceptorów, która zawiera:
Segment zewnętrznego stożka ma kształt stożka. Tak więc w obwodowych częściach siatkówki pręty mają średnicę 2–5 μm, a stożki 5–8 μm; w centralnej części dołu stożki są cieńsze i mają średnicę zaledwie 1,5 mikrona.
W zewnętrznym segmencie pałeczek zawiera wizualny pigment - rodopsynę, w szyszkach - jodopsynę. Zewnętrzny segment pałeczek jest cienkim cylindrycznym cylindrem, a stożki mają zwężający się koniec, który jest krótszy i grubszy niż patyki.
Zewnętrzny segment różdżki to stos dysków otoczony zewnętrzną membraną, nałożoną na siebie, przypominającą stos upakowanych monet. W zewnętrznym segmencie różdżki nie ma kontaktu między krawędzią dysku a błoną komórkową.
W szyszkach błona zewnętrzna tworzy liczne zaciągnięcia i fałdy. W ten sposób dysk fotoreceptora w zewnętrznym segmencie pręta jest całkowicie oddzielony od błony plazmatycznej, aw zewnętrznym segmencie stożka dyski nie są zamknięte, a przestrzeń intradisc jest połączona z ośrodkiem zewnątrzkomórkowym. Szyszki mają zaokrąglony większy i jaśniejszy rdzeń niż pręty. Centralne procesy, aksony, które tworzą połączenia synaptyczne z dendrytami pręta dwubiegunowego, poziomych komórek, oddalają się od części rdzenia zawierającej kije. Aksony stożkowe mają również synapsy z poziomymi komórkami i karłem oraz płaską dwubiegunową. Segment zewnętrzny jest połączony z wewnętrznym segmentem nogi łączącej - cilium.
W wewnętrznym segmencie znajduje się wiele promieniowo zorientowanych i ściśle upakowanych mitochondriów (elipsoidalnych), które są dostawcami energii dla fotochemicznych procesów wzrokowych, wielu polirybosomów, aparatu Golgiego i małej ilości elementów ziarnistej i gładkiej retikulum endoplazmatycznego.
Obszar wewnętrznego segmentu między elipsoidą a rdzeniem nazywa się myoidem. Jądrowe ciało cytoplazmatyczne komórki, zlokalizowane bliżej wewnętrznego segmentu, przechodzi w proces synaptyczny, w którym rosną końcówki dwubiegunowych i poziomych neurocytów.
W zewnętrznym segmencie fotoreceptora zachodzą pierwotne procesy fotofizyczne i enzymatyczne przemiany energii światła w pobudzenie fizjologiczne.
Siatkówka zawiera trzy rodzaje stożków. Różnią się barwnikiem wizualnym, postrzegając promienie o różnych długościach fal. Różną czułość widmową stożków można wyjaśnić mechanizmem postrzegania kolorów. W tych komórkach, które wytwarzają enzym rodopsynę, energia świetlna (fotony) jest przekształcana w energię elektryczną tkanki nerwowej, tj. reakcja fotochemiczna. Gdy pręty i stożki są wzbudzane, sygnały są najpierw przekazywane przez kolejne warstwy neuronów samej siatkówki, a następnie do włókien nerwowych ścieżek wzrokowych, aw rezultacie do kory mózgowej.
W zewnętrznych segmentach prętów i stożków duża liczba dysków. W rzeczywistości są to fałdy błony komórkowej. Każdy kij lub stożek zawiera około 1000 dysków.
Zarówno rodopsyna, jak i pigmenty barwne są białkami sprzężonymi. Są one zawarte w błonie dysku w postaci białek transbłonowych. Stężenie tych światłoczułych pigmentów na dyskach jest tak wysokie, że stanowią około 40% całkowitej masy segmentu zewnętrznego.
Główne segmenty funkcjonalne fotoreceptorów:
Wysoko zorganizowane komórki siatkówki tworzą 10 warstw siatkówki.
W siatkówce występują 3 poziomy komórkowe reprezentowane przez fotoreceptory i neurony pierwszego i drugiego rzędu połączone ze sobą. Splotowate warstwy siatkówki składają się z aksonów lub aksonów i dendrytów odpowiednich fotoreceptorów i neuronów pierwszego i drugiego rzędu, które obejmują komórki dwubiegunowe, zwojowe, a także komórki amakrynowe i poziome, zwane interneuronami. (lista naczyniówki):
Druga warstwa jest utworzona przez zewnętrzne segmenty fotoreceptorów, prętów i stożków. Pręty i stożki są wyspecjalizowanymi wysoce zróżnicowanymi komórkami.
Pręty i stożki są długimi cylindrycznymi komórkami, w których zewnętrzny i wewnętrzny segment oraz złożone presynaptyczne zakończenie (kulka pręta lub nogi stożka) są odizolowane. Wszystkie części komórki fotoreceptorowej są połączone błoną plazmatyczną. Dendryty bipolarnych i poziomych komórek pasują i wciskają się w presynaptyczny koniec fotoreceptora.
Zewnętrzna płytka graniczna (błona) - znajduje się w zewnętrznej lub wierzchołkowej części siatkówki neurosensorycznej i jest pasmem zrostów międzykomórkowych. W rzeczywistości nie jest to podstawa membrany, ponieważ składa się z przepuszczalnych, lepkich, ściśle pasujących do siebie części wierzchołkowych komórek Mullera i fotoreceptorów, nie jest barierą dla makrocząsteczek. Zewnętrzna membrana graniczna nazywana jest fenestrowaną membraną Verhofa, ponieważ wewnętrzne i zewnętrzne segmenty prętów i stożków przechodzą przez tę membranę błotnika do przestrzeni podsiatkówkowej (przestrzeń między warstwą stożków i pręcików a nabłonkiem barwnikowym siatkówki), gdzie są otoczone substancją śródmiąższową bogatą w mukopolisacharydy.
Zewnętrzna warstwa ziarnista (jądrowa) jest tworzona przez jądra fotoreceptorów
Zewnętrzna warstwa siatkowata jest procesem prętów i stożków, komórek dwubiegunowych i komórek poziomych z synapsami. Jest to strefa między dwoma pulami dopływu krwi do siatkówki. Czynnik ten decyduje o lokalizacji obrzęku, płynnego i stałego wysięku w zewnętrznej warstwie pleksi.
Wewnętrzna warstwa ziarnista (jądrowa) - tworzy jądra neuronów pierwszego rzędu - komórki dwubiegunowe, a także jądro amakrynowe (w wewnętrznej części warstwy), poziome (w zewnętrznej części warstwy) i komórki Mullera (jądra tej ostatniej leżą na dowolnym poziomie tej warstwy).
Warstwa sieci wewnętrznej (siatkowej) oddziela wewnętrzną warstwę jądrową od warstwy komórek zwojowych i składa się z cewki złożonych procesów rozgałęziania i przeplatania neuronów.
Linia połączeń synaptycznych, w tym stopa stożka, koniec pręta i dendryty komórek dwubiegunowych, tworzy środkową membranę graniczną, która oddziela zewnętrzną warstwę pleksi. Ogranicza naczyniową wewnętrzną część siatkówki. Na zewnątrz od środkowej błony granicznej siatkówka jest pozbawiona naczyń krwionośnych i zależy od naczyniowego obiegu tlenu i składników odżywczych.
Warstwa zwojowych komórek wielobiegunowych. Komórki zwojowe siatkówki (neurony drugiego rzędu) znajdują się w wewnętrznych warstwach siatkówki, których grubość zmniejsza się wyraźnie w kierunku obwodu (wokół dołka, komórki zwojowe składają się z 5 lub więcej komórek).
Warstwa włókien nerwu wzrokowego. Warstwa składa się z aksonów komórek zwojowych tworzących nerw wzrokowy.
W siatkówce znajdują się trzy promieniowo położone warstwy komórek nerwowych i dwie warstwy synaps.
Neurony zwojowe leżą w głębi siatkówki, podczas gdy komórki światłoczułe (pręt i stożek) są najbardziej oddalone od środka, to znaczy siatkówka jest tak zwanym narządem odwróconym. Ze względu na tę pozycję światło, zanim spadnie na elementy światłoczułe i spowoduje fizjologiczny proces fototransdukcji, musi penetrować wszystkie warstwy siatkówki. Nie może jednak przejść przez nabłonek pigmentowy lub naczyniówkę, które są nieprzezroczyste.
Oprócz fotoreceptora i neuronów zwojowych, w siatkówce znajdują się bipolarne komórki nerwowe, które, znajdujące się między pierwszym a drugim, nawiązują kontakty między nimi, a także komórki poziome i amakrynowe, które wykonują poziome połączenia w siatkówce.
Między warstwą komórek zwojowych a warstwą prętów i stożków znajdują się dwie warstwy splotów włókien nerwowych z wieloma kontaktami synaptycznymi. Jest to zewnętrzna warstwa pleksi (tkana forma) i wewnętrzna warstwa pleksi. W pierwszym tworzy się kontakty między prętami i stożkami oraz pionowo zorientowanymi komórkami bipolarnymi, w drugim sygnał zmienia się z neuronów dwubiegunowych na neurony zwojowe, jak również w komórki amakrynowe w kierunku pionowym i poziomym.
Tak więc zewnętrzna warstwa jądrowa siatkówki zawiera ciało komórek fotoczułych, wewnętrzna warstwa jądrowa zawiera ciała komórek dwubiegunowych, poziomych i amakrynowych, a warstwa zwojowa zawiera komórki zwojowe, a także niewielką liczbę przemieszczonych komórek amakrynowych. Wszystkie warstwy siatkówki są wypełnione promieniowymi komórkami glejowymi Mullera.
Zewnętrzna błona graniczna jest utworzona z kompleksów synaptycznych umieszczonych między fotoreceptorem a zewnętrznymi warstwami zwojowymi. Warstwa włókien nerwowych jest utworzona z aksonów komórek zwojowych. Wewnętrzna błona graniczna jest utworzona z błon podstawowych komórek Mullera, jak również z zakończeń ich procesów. Aksony komórek zwojowych, pozbawione skorup Schwanna, docierające do wewnętrznej granicy siatkówki, obracają się pod kątem prostym i przechodzą do miejsca powstawania nerwu wzrokowego.
Funkcje nabłonka barwnikowego siatkówki:
W dystalnej siatkówce szczelne połączenia lub okluzje zonuli między komórkami nabłonka pigmentu ograniczają wejście krążących makrocząsteczek z naczyń kosmówkowych do siatkówki czuciowej i nerwowej.
Po przejściu światła przez układ optyczny oka i ciała szklistego, wchodzi on do siatkówki od wewnątrz. Zanim światło dotrze do warstwy prętów i stożków usytuowanych wzdłuż całej zewnętrznej krawędzi oka, przechodzi przez komórki zwojowe, warstwy siatkowe i jądrowe. Grubość warstwy zwieńczonej światłem wynosi kilkaset mikrometrów, a w ten sposób przez niejednorodną tkankę zmniejsza ostrość widzenia.
Jednak w obszarze środkowej części dołu siatkówki wewnętrzne warstwy są rozłożone w celu zmniejszenia tej utraty wzroku.
Najważniejszą częścią siatkówki jest plamka żółta, której stan jest zwykle określany przez ostrość widzenia. Średnica plamki wynosi 5-5,5 mm (3-3,5 średnicy tarczy wzrokowej), jest ciemniejsza niż otaczająca siatkówka, ponieważ tutaj nabłonek pigmentu podstawowego jest bardziej intensywnie zabarwiony.
Pigmenty, które nadają temu obszarowi żółty kolor, to zixantin i luteina, podczas gdy w 90% przypadków dominuje ziksantyna, aw 10% - luteina. Pigment lipofuscyny występuje również na obrzeżach.
Obszar plamki i jej części składowe:
Centralna kopa stanowi 5% optycznej części siatkówki, a skupia się w niej do 10% wszystkich stożków znajdujących się w siatkówce. W zależności od funkcji optymalna ostrość widzenia. Na dołku (foveola) znajdują się tylko zewnętrzne segmenty stożków, postrzegające kolory czerwone i zielone, a także glejowe komórki mielone.
Obszar plamki u noworodków: rozmyte kontury, jasnożółte tło, odruch dołkowy i wyraźne granice pojawiają się przed 1 rokiem życia.
W oftalmoskopii dno oka wydaje się ciemnoczerwone z powodu przezroczystości przez przezroczystą siatkówkę krwi w naczyniówce. Na tym czerwonym tle widoczne jest białawe okrągłe plamki na dnie oka, reprezentujące miejsce wyjścia z siatkówki nerwu wzrokowego, które po jego opuszczeniu tworzy tutaj tzw. optici, z wgłębieniem w kształcie krateru w środku (excavatio ucz).
Dysk nerwu wzrokowego znajduje się w połowie nosa siatkówki, 2-3 mm przyśrodkowo do tylnego bieguna oka i 0,5-1,0 mm w dół od niego. Jego kształt jest okrągły lub owalny, lekko wydłużony w kierunku pionowym. Średnica tarczy - 1,75-2,0 mm. W miejscu dysku nie ma neuronów optycznych, dlatego w skroniowej części pola widzenia każdego oka głowa nerwu wzrokowego odpowiada fizjologicznej mroczce, znanej jako martwe pole. Po raz pierwszy został opisany w 1668 r. Przez fizyka E. Marriott.
Dysk nerwu wzrokowego poniżej, powyżej i po stronie nosowej, nieznacznie wystaje ponad poziom otaczających go struktur siatkówki i jest na tym samym poziomie co strona czasowa. Wynika to z faktu, że włókna nerwowe zbiegające się z trzech stron w procesie formowania dysku powodują lekkie zgięcie w kierunku ciała szklistego.
Mały wałek tworzy się wzdłuż krawędzi dysku z trzech stron, a pośrodku dysku znajduje się wgłębienie w kształcie lejka, znane jako wykop fizjologiczny dysku, o głębokości około 1 mm. Przez nią przechodzą centralne tętnice i żyły centralne siatkówki. Na skroniowej stronie głowy nerwu wzrokowego taki wałek jest nieobecny, ponieważ wiązka brodawczakowata, która składa się z włókien nerwowych wychodzących z neuronów zwojowych znajdujących się w żółtej plamce siatkówki, natychmiast zanurza się w kanale twardówki. Powyżej i poniżej papillomacular wiązki w głowie nerwu wzrokowego są, odpowiednio, włókna nerwowe z górnej i dolnej ćwiartki skroniowej połowy siatkówki. Przyśrodkowa część głowy nerwu wzrokowego składa się z aksonów komórek zwojowych znajdujących się w przyśrodkowej (nosowej) połowie siatkówki.
Wygląd głowy nerwu wzrokowego i wielkość jego wykopu fizjologicznego zależy od charakterystyki kanału twardówki i kąta, pod którym kanał ten jest usytuowany względem oka. Jasność granic nerwu wzrokowego jest określona przez cechy wejścia nerwu wzrokowego do kanału twardówki.
Jeśli nerw wzrokowy wchodzi do niego pod ostrym kątem, nabłonek barwnikowy siatkówki kończy się przed krawędzią kanału, tworząc półpierścień tkanki naczyniówki i twardówki. Jeśli ten kąt przekracza 90 °, jedna krawędź dysku wydaje się stroma, a odwrotnie - płaska. Jeśli naczyniówka jest oddzielona od krawędzi głowy nerwu wzrokowego, otoczona jest półprzewodnikiem. Czasami krawędź dysku ma czarną obwódkę z powodu gromadzenia się wokół niego melaniny.
Obszar głowy nerwu wzrokowego jest podzielony na 4 strefy:
Według Salzmanna, w dysku nerwu wzrokowego znajdują się trzy części: siatkówki, naczyniówki i twardówki.
Dysk nerwu wzrokowego jest nieciągliwą formacją nerwową, ponieważ jego włókna nerwowe są pozbawione osłonki mielinowej. Dysk nerwu wzrokowego jest bogato zaopatrzony w naczynia i elementy podtrzymujące glej. Elementy glejowe w nim, astrocyty, mają długie procesy, które otaczają wiązki włókien nerwowych. Oddzielają nerw wzrokowy od sąsiednich tkanek. Granica między podzespołami nerwu wzrokowego bezkotnyh i mkotnyh zbiega się z zewnętrzną powierzchnią płyty cribriform (lamina cribrosa).
Wyrafinowaną charakterystykę wskaźników biometrycznych głowy nerwu wzrokowego uzyskano za pomocą trójwymiarowej tomografii optycznej i skanowania ultradźwiękowego.
Na siatkówkę i głowę nerwu wzrokowego wpływa ciśnienie wewnątrzgałkowe, a retrolaminarne i proksymalne części nerwu wzrokowego pokryte oponami doświadczają ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego w przestrzeni podpajęczynówkowej. W związku z tym zmiany ciśnienia wewnątrzgałkowego i wewnątrzczaszkowego mogą wpływać na stan dna oka i nerwów wzrokowych, aw konsekwencji na widzenie.
Zastosowanie fluorescencyjnej angiografii dna oka w głowie nerwu wzrokowego w celu rozróżnienia dwóch splotów naczyniowych: powierzchownego i głębokiego. Powierzchniowe są utworzone przez naczynia siatkówki rozciągające się od centralnej tętnicy siatkówki, głębokiej utworzonej z naczyń włosowatych zaopatrzonych w krew z naczyniowego układu naczyniowego, która przepływa przez tylne krótkie tętnice rzęskowe. Przejawy autoregulacji przepływu krwi odnotowuje się w naczyniach nerwu wzrokowego i początkowych częściach pnia. Istnieje prawdopodobieństwo zmienności ich dopływu krwi, ponieważ znane są przypadki ciężkiego niedokrwienia głowy nerwu wzrokowego z pojawieniem się objawu „wiśniowej kości” w obszarze plamki z zamknięciem tylko centralnej tętnicy siatkówki lub wybiórczym uszkodzeniem tylnych krótkich tętnic cylindrycznych.
W części retroulbar nerwu wzrokowego identyfikowane są wszystkie części złoża mikrokrążenia: tętniczki, prekapilarie, naczynia włosowate, naczynia postkapilarne i żyły. Kapilary tworzą głównie struktury sieciowe. Skupienie tętniczek, nasilenie żylnego komponentu i obecność wielu żylno-żylnych anastomoz przyciągają uwagę. Istnieją również przetoki tętniczo-żylne.
Ultrastruktura ścian naczyń włosowatych głowy nerwu wzrokowego jest podobna do naczyń włosowatych struktur siatkówki i mózgu. W przeciwieństwie do othorikapillaron są one nieprzenikalne, podczas gdy ich jedyna warstwa gęsto położonych komórek śródbłonka nie ma dziur. Pericyty śródścienne znajdują się między warstwami głównej membrany prekapilar, naczyń włosowatych i naczyń postkapilarnych. Komórki te mają ciemne jądro i procesy cytoplazmatyczne. Być może pochodzą one z mezenchymy naczyniowej zarodkowej i są kontynuacją komórek mięśni tętniczek.
Uważa się, że hamują one neowaskulogenezę i mają zdolność redukcji komórek mięśni gładkich. W przypadku naruszenia unerwienia naczyń krwionośnych wydaje się, że następuje ich rozpad, który powoduje procesy degeneracyjne w ścianach naczyń, spustoszenie i zatarcie światła naczyń.
Najważniejszą cechą anatomiczną wewnątrzgałkowego odcinka aksonalnego komórek zwojowych siatkówki jest brak osłonki mielinowej. Ponadto siatkówka, podobnie jak naczyniówka, jest pozbawiona zakończeń nerwów czuciowych.
Istnieje wiele eksperymentalnych i klinicznych dowodów na rolę upośledzonego krążenia tętniczego w głowie nerwu wzrokowego i przedniej części jego tułowia w rozwoju wad wzroku w jaskrze, neuropatii niedokrwiennej i innych procesach patologicznych w gałce ocznej.
Odpływ krwi z obszaru głowy nerwu wzrokowego i z jego wnętrza wewnątrzgałkowego odbywa się głównie przez żyłę centralną siatkówki. Część krwi żylnej przepływa z obszaru przed-aminarnego przez żyły naczyniówkowe, a następnie żyły wirowe. Ta ostatnia okoliczność może być ważna w przypadkach niedrożności środkowej żyły siatkówki za płytą zlewową. Innym sposobem odpływu płynu, ale nie krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego, jest szlak ługowo-limfatyczny oczodołowo-twarzowy z przestrzeni dopochwowej nerwu wzrokowego do węzłów chłonnych podżuchwowych.
Badając patogenezę procesów niedokrwiennych w dysku nerwu wzrokowego, należy zwrócić uwagę na następujące indywidualne cechy anatomiczne: strukturę płytki sitowej, koło Zinn-Hallera, rozmieszczenie krótkich tętnic rzęskowych tylnych, ich liczbę i zespolenie, przejście przez tarczę wzrokową centralnej tętnicy siatkówki, zmiany w ścianach naczyń, obecność w nich oznak zanikania, zmian we krwi (niedokrwistość, zmiany stanu układu krzepnięcia-przeciw krzepnięciu
i inni.).
Dopływ krwi do siatkówki odbywa się z dwóch źródeł: sześć wewnętrznych warstw otrzymuje je z gałęzi centralnej tętnicy (gałąź a. Ophtalmica) i zewnętrznych warstw siatkówki, w tym fotoreceptorów, z warstwy kosmówkowo-kapilarnej naczyniówki (tj. Sieć krążenia, utworzone przez tylne krótkie tętnice rzęskowe).
Kapilary tej warstwy między komórkami śródbłonka mają duże pory (fenestra), co powoduje wysoką przepuszczalność ścian naczyń kosmówkowych i stwarza możliwość intensywnej wymiany między nabłonkiem pigmentowym a krwią.
Centralna tętnica siatkówki jest niezwykle ważna w dopływie krwi do wewnętrznych warstw siatkówki, a także nerwu wzrokowego. Odchodzi od bliższej części łuku tętnicy ocznej, która jest pierwszą gałęzią tętnicy szyjnej wewnętrznej. Średnica centralnej tętnicy siatkówki w jej początkowej części wynosi 0,28 mm, przy wejściu do wnętrza oka, w obszarze głowy nerwu wzrokowego - 0,1 mm.
Naczynia obrotowe o grubości mniejszej niż 20 mikronów nie są widoczne podczas oftalmoskopii. Centralna tętnica siatkówki jest podzielona na dwie główne gałęzie: górną i dolną, które z kolei dzielą się na gałęzie nosowe i skroniowe. W siatkówce znajdują się w warstwie włókien nerwowych i są skończone, ponieważ nie ma między nimi zespoleń.
Komórki śródbłonka naczyń siatkówki są zorientowane prostopadle w stosunku do osi naczynia. Ściany tętnicy, w zależności od kalibru, zawierają od jednej do siedmiu warstw perycytów.
Skurczowe ciśnienie krwi w centralnej tętnicy siatkówki wynosi około 48-50 mm Hg. Art., Który jest 2 razy większy od normalnego ciśnienia wewnątrzgałkowego, więc poziom ciśnienia w naczyniach włosowatych siatkówki jest znacznie wyższy niż w innych naczyniach włosowatych krążenia płucnego. Wraz z gwałtownym spadkiem ciśnienia krwi w tętnicy środkowej siatkówki do poziomu ciśnienia wewnątrzgałkowego i poniżej, występują zakłócenia w normalnym dopływie krwi do tkanki siatkówki. Prowadzi to do rozwoju niedokrwienia i zaburzeń widzenia.
Prędkość przepływu krwi w tętniczkach siatkówki, zgodnie z angiografią fluorescencyjną, wynosi 20-40 mm na sekundę. Siatkówka charakteryzuje się wyjątkowo wysokim wskaźnikiem absorpcji na jednostkę masy wśród innych tkanek. Poprzez dyfuzję z naczyniówki odżywiają się tylko warstwy zewnętrznej trzeciej części siatkówki.
U około 25% ludzi tętnica rzęsistkowa, która dostarcza krew do większości żółtej plamy i papillomacular wiązki, jest uwalniana z naczyń naczyniówki w dopływie krwi do siatkówki. Okluzja tętnicy środkowej siatkówki w wyniku różnych procesów patologicznych u ludzi z tętnicą rzęsistą prowadzi do niewielkiego zmniejszenia ostrości wzroku, podczas gdy zator tętnicy rzęskowo znacząco upośledza widzenie centralne, utrzymując niezmienione widzenie obwodowe. Naczynia siatkówki kończą się delikatnymi łukami naczyniowymi w odległości 1 mm od linii zębatej.
Odpływ krwi z siatkówki następuje przez układ żylny. W przeciwieństwie do tętnic, żyły siatkówkowe nie mają warstwy mięśniowej, więc światło żył łatwo się rozszerza, podczas gdy rozciąganie się rozrzedza i zwiększa przepuszczalność ich ścian. Żyły znajdują się równolegle do tętnic. Krew żylna wpływa do żyły centralnej siatkówki. Jej ciśnienie krwi jest normalne 17-18 mm Hg. Art.
Gałęzie centralnych tętnic i żył siatkówki przechodzą w warstwie włókien nerwowych i częściowo w warstwie komórek zwojowych. Tworzą w siatkówce warstwową sieć kapilarną, szczególnie rozwiniętą w jej tylnej części. Sieć naczyń włosowatych znajduje się zwykle między tętnicą pokarmową a żyłą drenującą.
Naczynia włosowate siatkówki zaczynają się od naczyń przedwłóknistych, które przechodzą przez warstwę włókien nerwowych i tworzą sieć kapilarną na granicy zewnętrznych warstw splotu i wewnętrznych warstw jądrowych. Wolne strefy z naczyń włosowatych w siatkówce znajdują się wokół małych tętnic i tętniczek, a także w obszarze plamki żółtej, która jest otoczona arkadopodobną warstwą naczyń włosowatych, która nie ma wyraźnych granic. Inna strefa nienaczyniowa tworzy się na skrajnym obwodzie siatkówki, gdzie kończą się naczynia włosowate, nie osiągając linii zębatej.
Ultrastruktura ścian naczyń włosowatych tętnic jest podobna do naczyń włosowatych mózgu. Ściany naczyń włosowatych siatkówki składają się z błony podstawnej i pojedynczej warstwy nabłonka nie fenestrowanego.
Śródbłonek naczyń włosowatych siatkówki, w przeciwieństwie do naczyń włosowatych naczyniówki, nie ma porów, dlatego ich przepuszczalność jest znacznie mniejsza niż przepuszczalności naczyń włosowatych, co sugeruje, że pełnią one funkcję barierową.
Siatkówka przylega do naczyniówki, ale w wielu obszarach jest luźna. To tutaj ma skłonność do złuszczania się w różnych chorobach siatkówki.
Patologia układu stożka siatkówki objawia się klinicznie różnymi zmianami w obszarze plamki żółtej i prowadzi do dysfunkcji tego układu, aw rezultacie do różnych zaburzeń widzenia barwnego, zmniejszenia ostrości widzenia.
Istnieje wiele dziedzicznych i nabytych chorób i zaburzeń, w które może być zaangażowana siatkówka. Niektóre z nich obejmują: