Oko znajduje się w jamie oczodołowej czaszki. Od kości jamy oczodołu do zewnętrznej powierzchni kulistej gałki ocznej pasują do mięśni, które ją obracają. W przyszłości skupimy się na pracy tych mięśni, ponieważ, jak zostanie pokazane, są one bezpośrednio związane z siłą naszej wizji.
Organy otaczające oko są przeznaczone przez Naturę w celu ochrony przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego. Włosy brwi kierują płyn z czoła na boki (najczęściej są to kropelki potu), rzęsy zapobiegają przedostawaniu się kurzu do oka. Gruczoł łzowy, znajdujący się w zewnętrznym kąciku oka, również należy do jego organów ochronnych. Przydziela łzę, która stale zwilża powierzchnię gałki ocznej, zapobiega wysychaniu zewnętrznej warstwy oka do żywych komórek, ogrzewa ją, zmywa obce cząsteczki wpadające do oka, a następnie przepływa z wewnętrznego kącika oka przez kanał łzowy do jamy nosowej.
Gęsta powłoka białkowa (twardówka), pokrywająca oko od zewnątrz, chroni je przed uszkodzeniami mechanicznymi i chemicznymi, przed przenikaniem obcych cząstek i mikroorganizmów. Przed
Ta skorupa oka wchodzi w przezroczystą rogówkę, która podobnie jak oszklone okno swobodnie przenosi promienie światła. Średni - naczyniówka jest penetrowana przez gęstą sieć naczyń krwionośnych, które zaopatrują gałkę oczną w krew. Na wewnętrznej powierzchni tej powłoki znajduje się cienka warstwa barwnika - czarny pigment absorbujący promienie świetlne. Przed okiem, naprzeciw rogówki, naczyniówka wchodzi w opalizujący, który może mieć inny kolor - od jasnoniebieskiego do czarnego. Jest on określony przez ilość i skład pigmentu zawartego w tej skorupie. Rogówka i tęczówka nie są ze sobą ściśle związane. Pomiędzy nimi jest przestrzeń wypełniona całkowicie przezroczystą cieczą.
Rogówka i przezroczysty płyn przenoszą promienie światła, które wpadają do gałki ocznej przez źrenicę - otwór znajdujący się w środku tęczówki. Warto dostać się do wnętrza oka na promienie jasnego światła, podobnie jak odruchowe zwężenie otworu źrenicy. W słabym świetle źrenica rozszerza się. Bezpośrednio za źrenicą znajduje się przezroczysta soczewka, która ma kształt dwuwypukłej soczewki i jest otoczona pierścieniem lub, inaczej, mięśniami rzęskowymi. Zgodnie z zachodnią nauką, zdolność pierścieniowego mięśnia do kurczenia się i rozluźniania, z jednej strony, i naturalna elastyczność soczewki, z drugiej, są głównymi warunkami ogniskowania w oku. Wrócimy do tej kwestii w przyszłości, tutaj, mimochodem, zauważamy, że to dzielimy
przekonanie naszych zachodnich kolegów jest tylko częściowo.
Po przejściu przez soczewkę krystaliczną, a następnie przez przezroczysty, jak najczystszy kryształ, ciało szkliste, które wypełnia całą wewnętrzną część gałki ocznej, promienie światła padają na wewnętrzną, bardzo cienką skorupę oka - siatkówkę. Siatkówka, mimo że jest niezwykle cienka (w końcu jej grubość waha się od! / ЗЗ cm do mniej niż połowy tej wartości), ma niezwykle złożoną strukturę. Składa się z ośmiu warstw, z których, jak się uważa, tylko jedna wiąże się z postrzeganiem obrazów wizualnych. Warstwa ta składa się z najmniejszych komórek w kształcie pręta i stożka, różniących się między sobą kształtem i bardzo nierównomiernie rozmieszczonych na siatkówce. Te komórki wyczuwające światło nazywane są receptorami wzrokowymi. W nich, pod wpływem stymulacji wywołanej promieniami światła, powstaje wzbudzenie, które prowadzi się wzdłuż procesów neuronów, które zbierają się w nerwu wzrokowym. Według niego pobudzenie wchodzi do mózgu.
Receptory wzrokowe znajdujące się w siatkówce są podzielone, jak powiedzieliśmy, na dwie grupy różniące się między sobą strukturą i funkcją - na tak zwane pręty i stożki. Pręty są podrażnione słabym światłem zmierzchu, ale nie mają zdolności postrzegania koloru. Szyszki są podrażnione tylko jasnym światłem i są w stanie dostrzec kolory.
Pobudzenie generowane w receptorach jest przekazywane wzdłuż neuronów dośrodkowych, których procesy w pewnej części siatkówki są zbierane, jak powiedzieliśmy, do nerwu wzrokowego. Przechodzi przez wszystkie błony gałki ocznej, wychodzi z niej i trafia do mózgu. W miejscu, w którym nerw wzrokowy opuszcza siatkówkę, nie ma w nim komórek postrzegających światło. Obrazy obiektów powstających na tej stronie nie są przez nas postrzegane. Dlatego dostał imię „martwe pole”.
W środku siatkówki, naprzeciwko źrenicy, znajduje się mała okrągła elewacja - tak zwana żółta plama, która jest nagromadzeniem stożków. Dlatego najwyraźniej widzimy te obiekty, które są bezpośrednio przeciwko uczniowi. Fovea jest umieszczony w środku tego miejsca - głęboka fossa o ciemniejszym kolorze. W środku dołu nie ma ani jednego sztyftu, a stożki są wydłużone i ściśnięte. Przeciwnie, inne warstwy w tym miejscu są niezwykle cienkie lub całkowicie znikają. Na zewnątrz środka stożka szyszki stają się grubsze i rzadziej spotykane, przeplatane prętami, których liczba wzrasta w miarę przesuwania się do krawędzi siatkówki.
Zdolność plamki żółtej do podania mózgowi szczegółowych informacji na dany temat wiąże się z bardzo wysoką koncentracją elementów wyczuwających światło tutaj, a także faktem, że każdy stożek jest połączony z własnym indywidualnym neuronem. Pręty takiego pojedynczego neuronu nie mają i są zmuszane do grupowania się w całe skupiska wokół pojedynczej komórki.
Szyszki znajdują się nie tylko w żółtej plamce, ale także w pozostałej części centralnej części pola widzenia, tylko tutaj ich stężenie jest znacznie niższe. A na peryferiach w ogóle nie ma stożków. Są tylko kije - elementy postrzegające światło o wyższej czułości.
Ponieważ kilka prętów wysyła swoje informacje do tej samej komórki nerwowej, o zmroku, bardzo słabo wzbudzone pręty mogą, dzięki wspólnym wysiłkom, pobudzić swój neuron i zobaczyć oko, a stożki, które są adresowane tylko do ich własnej komórki nerwowej, w tym przypadku są bezsilni. To niewielkie zaangażowanie stożków w świetle zmierzchu wyjaśnia, że dla ludzkiego oka w nocy wszystkie koty są siarką.
Dlatego używamy pałeczek tylko o zmierzchu, kiedy szyszki stają się uciążliwe. O wiele lepiej widzieliśmy w nocy, gdyby nie nawyk skupiania obrazu na żółtym polu - tak zwana fiksacja centralna. Dlatego w nocy znacznie lepiej widzimy obiekty, których obraz znajduje się na bocznych częściach siatkówki, a dzieje się tak, gdy nie patrzymy bezpośrednio na obiekt, który chcemy zobaczyć.
Ponieważ znaczna część siatkówki - takiej, która jest tak zwyczajowa i wygodna w użyciu w ciągu dnia - jest całkowicie lub częściowo bezużyteczna do widzenia w nocy, aby dobrze widzieć w nocy, potrzebujesz tylko
trenować w półmroku zapalać obszary peryferyjne, to znaczy te, które przynoszą nam niewiele pożytku w ciągu dnia.
Chodźmy jednak dalej. Receptory oka dostrzegają podrażnienie wzrokowe ze względu na to, że obrazy widocznych przez nas obiektów pojawiają się na siatkówce. Jak to się dzieje? Promienie z obiektów, które są skierowane na nasz widok, przechodzą przez rogówkę, płyn między nią a tęczówką, soczewką i ciałem szklistym. W każdym z tych środowisk zmieniają kierunek -
załamany. Ten proces załamania promieni świetlnych w systemie optycznym oka nazywa się refrakcją. Bardziej dokładne byłoby jednak zrozumienie przez załamanie siły refrakcji układu optycznego oka.
To pytanie dotyczy tego, w jaki sposób odbywa się proces zakwaterowania, czyli dostosowanie oka do wzroku na odległość. Musimy jednak uprzedzić czytelnika z wyprzedzeniem, że nie będziemy obrażać najlepszych uczuć naszych zachodnich kolegów naukowych tutaj ani prowadzić z nimi żadnej szczegółowej dyskusji na temat dotkniętego obszaru. Po prostu zwracamy uwagę na to, co się dzieje, i zależy nam na naszym zrozumieniu prawdy wyłącznie przez naszych zachodnich przyjaciół.
Podczas oglądania bliskich obiektów wyraźny obraz może pojawić się na siatkówce tylko wtedy, gdy załamanie promieni w oku jest większe niż podczas oglądania odległych obiektów. Większość okulistów uważa, że soczewka jest niezbędna do załamania światła w oku. Wierzą, że możemy wyraźnie zobaczyć zarówno obiekty znajdujące się w stosunkowo dużej odległości od nas, jak i obiekty, które znajdują się blisko nas, tylko dlatego, że dwuwypukła soczewka z powodu otaczającego mięśnia pierścieniowego może zmienić jego krzywiznę, stać się bardziej wypukła lub bardziej płaski.
Gdy mięsień pierścieniowy ściska soczewkę, to, ich zdaniem, powinien zwiększyć jej krzywiznę; a gdy tylko mięsień się rozluźnia, soczewka, dzięki naturalnej elastyczności, spłaszcza się ponownie.
Podczas badania obiektów znajdujących się blisko oka, mięsień pierścieniowy jest naprężony, a krzywizna soczewki zwiększa się, więc załamanie promieni w oku staje się duże i wyraźne na siatkówce
obraz tematu.
Kiedy patrzymy na odległe obiekty, mięśnie się rozluźniają, a soczewka spłaszcza się, tak że załamanie promieni w niej staje się mniejsze. Dlatego w normalnym widzeniu siatkówki we wszystkich przypadkach należy uzyskać wyraźny obraz przedmiotów.
Jest to w ogólnym ujęciu punkt widzenia prawosławnej okulistyki. Opieraliśmy się na tym szczegółowo, ponieważ przynajmniej częściowo, ale jest to sprawiedliwe i aby pójść dalej, musieliśmy to zrozumieć
stosunkowo prosty punkt widzenia.
Trzeba powiedzieć, że obecnie w zachodniej nauce istnieje dość wpływowy kierunek, który jest bliski w wielu jej poglądach do punktu widzenia joginów (mamy na myśli szkołę Batesa), który ma zupełnie inną opinię na ten temat.
Ta szkoła uważa, że bezpośrednie i skośne mięśnie otaczające gałkę oczną są decydującym czynnikiem w refrakcji w oku. Według tej szkoły rola mięśni bezpośrednich i skośnych nie ogranicza się do tego, że kurcząc się, obracają gałkę oczną, co pozwala nam zmienić kierunek naszego spojrzenia i zbadać niektóre z otaczających nas obiektów.
Zadaniem tych mięśni jest przede wszystkim zmiana kształtu gałki ocznej, która w razie potrzeby staje się wydłużona, a następnie spłaszczona na osi przednio-tylnej, co pozwala nam uzyskać klarowność
obrazy obiektów na siatkówce w zależności od odległości, którą są usuwane z naszych oczu.
Z takim zrozumieniem opinia oficjalnej okulistyki zachodniej, która uważa, że kształt gałki ocznej pozostaje niezmieniony, okazuje się nie do utrzymania. Ta opinia dała początek teorii, która próbuje wyjaśnić anomalie refrakcji przez wrodzoną niepoprawność kształtu gałki ocznej. Tak więc teoria ta przypisuje zasługę wyłącznie dla pracy mięśnia pierścieniowego i soczewki zmieniającej jej krzywiznę. Jednocześnie wrodzone pozornie wydłużenie gałki ocznej powinno być przyczyną krótkowzroczności, a skrócenie powinno odpowiadać odpowiednio nadwzroczności. Jednak od tego czasu
kształt gałki ocznej stale się zmienia w miarę potrzeb, a ta teoria, podobnie jak opinia, która ją wygenerowała, nie jest warta uwagi.
Dobrze wiadomo, że po usunięciu soczewki z powodu zaćmy, oko często jest w stanie przystosować się jak wcześniej. Sam ten fakt bezwzględnie wykreśla refrakcyjną teorię ortodoksyjną. Dr William Bates pisze na ten temat, że zaobserwował wiele podobnych przypadków. Pacjenci nie tylko czytają czcionki diamentowe w swoich okularach na odległość 33, 26 lub mniej centymetrów (w takich przypadkach najtrudniej jest odczytać je na bardzo małych odległościach), ale jeden pacjent może to zrobić bez okularów. Jednocześnie, jak podkreśla dr Bates, retinoskop we wszystkich przypadkach pokazał, że miało miejsce prawdziwe zakwaterowanie i że nie zostało to przeprowadzone w jakiś zawiły sposób, że dogmatycy próbowali wyjaśnić to niewygodne zjawisko, ale przez precyzyjne dostosowanie ostrości do odpowiednich odległości. Dlatego właściwe jest mówienie o sile bezpośrednich i skośnych mięśni oka z jednej strony i naturalnej elastyczności gałki ocznej z drugiej.
Podsumowując nasz esej o refrakcji promieni świetlnych w oku, mówimy, że nie podzielamy kategorycznej natury żadnej z przeciwnych stron Zachodu, ponieważ taka kategoryzacja wykluczałaby poprawność przeciwnego punktu widzenia. Naszym zdaniem każda z tych dwóch teorii jest sprawiedliwa i nie należy się im sprzeciwiać, lecz rozważać w jedności. Jednakże, jeśli aktywność mięśni bezpośrednich i skośnych musi być rozpoznana jako określająca moc refrakcyjną oka, wówczas funkcja pomocnicza soczewki i mięśnia pierścieniowego powinna być pozostawiona tylko z funkcją korekcji pomocniczej. Myślę, że takie podejście wyjaśni wszystkie sprzeczności i niespójności zachodnich teorii, które są podatne na nadmierną wyłączność i rywalizację. Nie trzeba myśleć, że Nature, ten największy i najdoskonalszy projektant, tworzy niepotrzebne szczegóły w swoich samochodach lub zaczyna tolerować ich obecność, jeśli okaże się, że tak jest.
W przyszłości, jeśli zajdzie taka potrzeba, powrócimy do tego punktu więcej niż raz, a teraz ponownie zwrócimy się do obrazu uzyskanego na siatkówce. Ponieważ soczewka jest soczewką dwuwypukłą, obraz obiektów pojawiających się na siatkówce, zgodnie z prawami fizyki, jest zmniejszony i odwrócony. Złożony proces postrzegania bodźców wzrokowych, rozpoczęty w siatkówce, kończy się w strefie wzrokowej kory mózgowej. Jest on realizowany za pomocą analizatora wizualnego, który dokonuje ostatecznego rozróżnienia
podrażnienia. Dlatego wyróżniamy kształt przedmiotów, ich kolor, rozmiar, światło, lokalizację, ruch. Obraz obiektów na siatkówce odwrócony przez soczewkę w mózgu ponownie obraca się, by pokryć się z ich rzeczywistą lokalizacją. Wynika to z wpływu różnych przyczyn psychicznych, wśród których decydującą rolę odgrywa interakcja pobudzeń wchodzących do mózgu ze wszystkich zmysłów.
Oko jest więc po prostu urządzeniem odbierającym światło, takim jak kamera lub kamera filmowa, ale tylko nasz mózg „widzi”. To on przekazuje otrzymane informacje z milionów wrażliwych na światło komórek w naszych oczach na zawiłe obrazy; to tutaj, w mózgu, pojawiają się „obrazy” wykonane przez oczy. Fakt, że to nie oko widzi i ucho nie słyszy, ale mózg, który pośredniczy w naszej duszy, nasze osobiste „ja” w surowym świecie materii, wyjaśnia dziwny fakt, że tak często widzimy lub słyszymy nie to, co mamy, ale tylko co już wiemy lub wiemy. Ile razy każdy z nas przyłapał się na tym, że nie zauważyliśmy żadnych osobliwości u przedmiotu, dziesiątki razy, zanim go zobaczyliśmy, zanim ktoś inny, który wiedział, powiedział nam o tym!
http://www.edka.ru/eyes-and-vision/ctroenienbspi-rabota-glazaW życiu codziennym często korzystamy z urządzenia, które ma bardzo podobną strukturę do oka i działa na tej samej zasadzie. To jest kamera. Podobnie jak w wielu innych rzeczach, po wymyśleniu fotografii osoba po prostu naśladowała to, co już istnieje w przyrodzie! Teraz to zobaczysz.
Ludzkie oko ma kształt nieregularnej kuli o średnicy około 2,5 cm, zwanej gałką oczną. Światło wpada do oka, które odbija się od otaczających nas obiektów. Urządzenie, które odbiera to światło, znajduje się z tyłu gałki ocznej (od wewnątrz) i nazywa się GRID. Składa się z kilku warstw komórek światłoczułych, które przetwarzają informacje docierające do nich i wysyłają je do mózgu przez nerw wzrokowy.
Aby jednak promienie światła docierały do oka ze wszystkich stron, aby skupić się na tak małym obszarze, który zajmuje siatkówka, muszą one ulec załamaniu i skupić się dokładnie na siatkówce. Aby to zrobić, w gałce ocznej znajduje się naturalna dwuwypukła soczewka - CRYSTAL. Znajduje się przed gałką oczną.
Soczewka może zmienić swoją krzywiznę. Oczywiście nie robi tego sam, ale za pomocą specjalnego mięśnia rzęskowego. Aby dostroić się do wizji blisko rozmieszczonych obiektów, soczewka zwiększa krzywiznę, staje się bardziej wypukła i załamuje światło bardziej. Aby zobaczyć odległe obiekty, obiektyw staje się bardziej płaski.
Właściwość soczewki do zmiany mocy refrakcyjnej, a wraz z nią centralny punkt całego oka, nazywa się ZAKWATEROWANIE.
W refrakcji światła zaangażowana jest również substancja, która jest wypełniona dużą częścią (2/3 objętości) gałki ocznej - ciała szklistego. Składa się z przezroczystej galaretowatej substancji, która nie tylko uczestniczy w załamywaniu światła, ale także zapewnia kształt oka i jego nieściśliwość.
Światło wpada do obiektywu nie na całą przednią powierzchnię oka, ale przez mały otwór, źrenicę (widzimy ją jako czarne kółko w środku oka). Wielkość źrenicy, czyli ilość nadchodzącego światła, jest regulowana przez specjalne mięśnie. Mięśnie te znajdują się w tęczówce otaczającej źrenicę (IRIS). Tęczówka oprócz mięśni zawiera komórki pigmentowe, które określają kolor naszych oczu.
Obserwuj swoje oczy w lustrze, a zobaczysz, że jeśli skierujesz jasne światło na oko, to źrenica zwęża się, a w ciemności wręcz przeciwnie, staje się duża - rozszerza się. Tak więc aparat oka chroni siatkówkę przed niszczącym działaniem jasnego światła.
Na zewnątrz gałka oczna jest pokryta solidną powłoką białkową o grubości 0,3-1 mm - SCLERA. Składa się z włókien utworzonych przez białko kolagenowe i pełni funkcję ochronną i wspierającą. Twardówka jest biała z mlecznym odcieniem, z wyjątkiem ściany przedniej, która jest przezroczysta. Nazywa się Cornea. Pierwotne załamanie promieni świetlnych występuje w rogówce.
Pod płaszczem białkowym znajduje się POWŁOKA NACZYNIOWA, która jest bogata w naczynia włosowate i zapewnia odżywianie komórek oka. To w nim znajduje się tęczówka z źrenicą. Na obrzeżach tęczówki przechodzi do CYNIARY, czyli BORN. W jego grubości znajduje się mięsień rzęskowy, który, jak pamiętacie, zmienia krzywiznę soczewki i służy do pomieszczenia.
Pomiędzy rogówką a tęczówką, jak również między tęczówką a soczewką, znajdują się przestrzenie - komory oka, wypełnione przezroczystym, ogniotrwałym płynem, który zasila rogówkę i soczewkę.
Ochronę oczu zapewniają również powieki - górna i dolna - oraz rzęsy. W grubych powiekach są gruczoły łzowe. Płyn, który wydalają, stale nawilża błonę śluzową oka.
Pod powiekami znajdują się 3 pary mięśni, które zapewniają ruchliwość gałki ocznej. Jedna para obraca oko w lewo i prawo, druga w górę iw dół, a trzecia obraca ją względem osi optycznej.
Mięśnie zapewniają nie tylko obroty gałki ocznej, ale także zmianę jej kształtu. Faktem jest, że oko jako całość bierze również udział w skupianiu obrazu. Jeśli ostrość jest poza siatkówką, oko jest lekko rozciągnięte, aby zobaczyć z bliska. I odwrotnie, jest zaokrąglany, gdy osoba ogląda odległe obiekty.
W przypadku zmian w układzie optycznym, w takich oczach pojawia się krótkowzroczność lub nadwzroczność. Ludzie cierpiący na te choroby skupiają się nie na siatkówce, ale przed nią lub za nią, dlatego widzą wszystkie obiekty rozmazane.
Krótkowzroczność i nadwzroczność
Przy krótkowzroczności w oku gęsta błona gałki ocznej (twardówka) jest rozciągnięta w kierunku przednio-tylnym. Oko zamiast sferyczne ma postać elipsoidy. Z powodu tego wydłużenia osi podłużnej oka, obiekty nie są skupione na samej siatkówce, ale przed nią, a osoba ma tendencję do zbliżania wszystkiego do oczu lub używa okularów z dyfuzyjnymi („minusowymi”) soczewkami, aby zmniejszyć moc refrakcyjną soczewki.
Nadwzroczność rozwija się, jeśli gałka oczna jest skrócona w kierunku wzdłużnym. Promienie świetlne w tym stanie są zbierane za siatkówką. Aby takie oko dobrze widziało, przed nim trzeba postawić kolekcję - okulary „plus”.
Korekcja krótkowzroczności (A) i dalekowzroczności (B)
Podsumowujemy wszystko, co powiedziano powyżej. Światło wpada do oka przez rogówkę, przechodzi kolejno przez płyn przedniej komory, soczewkę i ciało szkliste i ostatecznie uderza w siatkówkę, która składa się z komórek światłoczułych
Teraz wróć do urządzenia z kamerą. Rolę systemu załamania światła (obiektywu) w kamerze odgrywa system soczewek. Przysłona kontrolująca wielkość wiązki światła, która wchodzi do obiektywu, odgrywa rolę ucznia. „Retina” kamery to film (w kamerach analogowych) lub matryca światłoczuła (w aparatach cyfrowych). Jednak ważną różnicą między siatkówką a światłoczułą matrycą kamery jest to, że nie tylko percepcja światła występuje w jej komórkach, ale także wstępna analiza informacji wizualnej i wybór najważniejszych elementów obrazów wizualnych, takich jak kierunek i prędkość obiektu, jego wymiary.
http://allforchildren.ru/why/how77.phpKiedy tylko budzimy się i otwieramy oczy, już zaczynają zbierać wszystkie niezbędne informacje o świecie zewnętrznym. Jest to bardzo interesujący, złożony i wrażliwy narząd, który należy chronić przed uszkodzeniami i negatywnymi wpływami środowiska. W tym artykule dowiesz się, jak działa oko i jak je chronić.
W swojej akcji przypomina kamerę. Ciało postrzega obraz, a następnie wysyła impulsy do mózgu, gdzie powstaje ten sam obraz. Dzięki swojej pracy dostosowujemy jasność obiektów i dostrzegamy dużą liczbę odcieni.
Jak działa ludzkie oko, ponieważ dzięki niemu otrzymujemy ponad 80% informacji o otaczającym nas świecie? Aby odpowiedzieć na to pytanie, konieczne jest zrozumienie struktury tego ciała.
Urządzenie oka składa się z takich jego części:
Zasada działania oka jest podobna do mechanizmu, za pomocą którego wykonywane są zdjęcia. A raczej ten aparat został stworzony zgodnie z tą zasadą. Światło odbija się od przedmiotów, ponieważ widzimy je tylko w świetle, a nie w ciemności. To światło przenika przez soczewkę naszego narządu wzroku i skupia się na jego siatkówce. Struktura siatkówki składa się z prętów i stożków, które są receptorami odbierającymi światło. Mają około 130 milionów i są odpowiedzialne za wyróżnianie kolorów. Dzięki nim osoba nie tylko odróżnia kolory, ale może dostrzec ich intensywność. Niektóre z receptorów są odpowiedzialne za czarno-biały obraz, są to pręty, a stożki postrzegają gamę kolorów.
Receptory służą do przekształcania informacji w nie, po czym wchodzą do ludzkiego mózgu przez nerw wzrokowy. Aby osoba mogła dostrzec zarys obiektów i zobaczyć je wyraźnie, odległość od soczewki obiektywu, która jest odpowiedzialna za ostrość, dostosowuje się do odległości od obiektu. Jednocześnie rozciąga się, co wynika z mięśni zakwaterowania. W ten sposób zmienia się krzywizna i człowiek może wyraźnie postrzegać otaczający go świat.
Aby chronić siatkówkę przed ekspozycją na jasne światło, otwór wewnątrz jest zwężony w dobrym świetle. Z tego znacznie zmniejszył się przepływ światła. Aby gałka oczna mogła poruszać się po orbicie, jej ruch zapewnia praca sześciu mięśni. Są one zaprojektowane tak, aby przyciągały wzrok w kierunku, w którym osoba musi patrzeć.
Poniższy film wyraźnie pokazuje strukturę oka i jego pracę:
Mechanizm oka jest tak ułożony, że każdy organ wzrokowy widzi tylko połowę. Jest to zapewnione przez rozbieżność i przeplatanie się nerwów w ludzkim mózgu. Źrenica zwęża się, gdy pada na nią jasne światło, pomaga chronić siatkówkę przed uszkodzeniem. Rozszerzenie źrenicy następuje w ciemności, a taka reakcja jest wywoływana przez niektóre leki, środki odurzające, efekty psychologiczne i fizjologiczne odczucie bólu.
Co ciekawe, kiedy się rozglądamy, każdego dnia ciało wykonuje około 60 000 ruchów.
Nasz organ wzrokowy potrzebuje niezawodnej ochrony, a dzieje się to za pomocą powiek, brwi i rzęs. Najpierw oczyszczają rogówkę, zmywają z niej brud, pozwalają odpocząć i odpocząć w nocy. Brwi utrzymują pot w upalny dzień, aby nie uderzył w oko. Rzęsy opóźniają cząsteczki kurzu i dlatego nie wpadają w nasze oczy.
To ważne! Podczas mrugania powieki wywołują wydzielanie niewielkiej ilości łez, które oczyszczają rogówkę. Jeśli spadają na niego różne bodźce, takie jak brud, kurz lub ciało obce, wzrasta liczba łez. Jest to reakcja ochronna, dzięki której oczy są czyszczone.
Są ludzie o różnych kolorach obu oczu, a na Ziemi jest ich około 1%. Ten sam kolor oczu może się zmienić pod wpływem zimna lub przy różnym oświetleniu.
Jak już powiedzieliśmy, na świecie są ludzie o różnych kolorach tęczówki. Dlaczego tak się dzieje? Od tego, ile w tęczówce pigmentacji zależy jej kolor. Substancja taka jak melanina, która jest dziedziczona z organizmów rodziców, odpowiada za kolor. Najrzadszy odcień jest niebieski, a najczęściej można znaleźć brązowy kolor.
Niektóre zwierzęta mogą dobrze widzieć o zmierzchu, a ludzie - nie, dlaczego? W przypadku braku światła stożki nie mogą w pełni działać. A pręty w tym czasie działają, dopóki światło w ogóle się nie pojawi. Ale za pomocą niektórych pałeczek widzimy tylko czarno-biały obraz, a ponadto jego jakość znacznie się pogarsza.
Rozważając, jak działają organy wzrokowe, a także interesujące fakty na ich temat, można stwierdzić, że jest to wyjątkowy i bardzo złożony organ. Pozwala nam odkrywać świat i go postrzegać. Ale nawet przy współczesnym rozwoju nauki i medycyny praca oczu nie została w pełni zbadana, a naukowcy i lekarze wciąż mają wiele tajemnic.
http://yaviju.com/stroenie-glaza/kak-rabotaet-glaz-cheloveka-i-ot-chego-zavisit-ego-rabota.htmlPonad 80% wszystkich informacji, które otrzymujemy z otaczającej rzeczywistości, przechodzi przez kanały percepcji wizualnej: po prostu mówiąc, zasadniczo widzimy ten świat. Reszta zmysłów wnosi znacznie mniejszy wkład w sprawę wiedzy i tylko po utracie wzroku, osoba może być zaskoczona, aby dowiedzieć się, jaki ma bogaty potencjał.
Jesteśmy tak przyzwyczajeni do patrzenia i patrzenia, że nawet nie myślimy o tym, jak to się dzieje. Bądźmy ciekawi i przekonajmy się, że mechanizmy widzenia są bardzo podobne do techniki fotografowania, a struktura i funkcje oka są jednym w zwykłym aparacie.
Ludzki narząd wzroku ma postać małej kuli. Zaczynamy badać jego anatomię na zewnątrz i przeniesiemy się do centrum:
Struktura ludzkiego oka w sekcji jest pokazana na rysunku. Tutaj możesz zobaczyć oznaczenia głównych struktur oka:
Oko jest niezwykle delikatnym i niezwykle ważnym organem, dlatego musi być obficie odżywione i niezawodnie chronione. Moc zapewnia szeroką sieć kapilarną, ochronę - wszystkie otaczające struktury:
Oczy są niezwykle organami biznesowymi. Ciągle się poruszają, obracają, kurczą. Aby to wszystko zrobić, potrzebujesz potężnego układu mięśniowego, reprezentowanego przez sześć zewnętrznych mięśni okulomotorycznych:
Wewnętrzna struktura człowieka jest wynikiem pracy najbardziej wykwalifikowanego mistrza świata - natury. Niektóre mechanizmy i systemy ciała zadziwiają wyobraźnię swoją złożonością i delikatną precyzją. Ale oko działa po prostu, ludzie od starożytności wiedzą, jak zrobić coś podobnego:
Schematyczny opis procesu wizualnego pokazano na rysunku:
Przez źrenicę w oku spadają równoległe promienie światła, które zbierają soczewki obiektywu. Zwykle skupiają się bezpośrednio na powierzchni siatkówki. W tym przypadku obraz jest wyraźny i można mówić o dobrym widzeniu. Ale dzieje się to tylko wtedy, gdy odległość od soczewki do siatkówki jest dokładnie równa ogniskowej obiektywu.
Ale nie wszystkie oczy są jednakowo okrągłe. Zdarza się, że ciało ciała jest wydłużone i wygląda jak ogórek. Jednocześnie promienie zebrane przez soczewkę nie docierają do siatkówki i skupiają się gdzieś w ciele szklistym. Z tego powodu osoba źle widzi odległe obiekty, wydają się rozmyte. Nazywają to stanem krótkowzroczności lub, w sposób naukowy, krótkowzrocznością.
Zdarza się i odwrotnie. Jeśli oko jest lekko spłaszczone od przodu do tyłu, ostrość soczewki znajduje się za siatkówką. Utrudnia to wyraźne rozróżnienie podobnych obiektów i nazywa się nadwzrocznością (nadwzrocznością).
Przy różnych patologiach soczewki, rogówki i innych struktur oka ich kształt może się zmieniać, co prowadzi do błędów w działaniu układu optycznego. Z powodu niewłaściwej konstrukcji ścieżki światła, promienie nie są tam skupione, a nie w razie potrzeby. Aby zrekompensować i leczyć takie wady jest bardzo trudne. W medycynie łączy się je pod ogólnym pojęciem astygmatyzm.
Naruszenia funkcji wizualnej - problem jest dość powszechny. Można go zdiagnozować zarówno u dorosłego, jak i dziecka. Im wcześniej odkryje się patologię, tym większe są szanse na jej zwalczenie.
Aby organy widzenia były w porządku i pracowały jako dobry aparat, ważne jest zapewnienie im komfortowych warunków życia: obfitego odżywiania w postaci krwi bogatej w użyteczne substancje i wysokiej jakości komunikacji w postaci szerokiej sieci neuronów. Bardzo ważne:
Ludzkie oczy są potężnym i niezwykle dokładnym systemem. Jej dobra praca jest ważna dla pełnego życia, pełnego wrażeń i przyjemności.
http://zrenie.me/diagnostika/stroenie-glazaLudzkie oczy - to najbardziej złożony układ optyczny, składający się z zestawu elementów funkcjonalnych. Dzięki dobrze skoordynowanej pracy dostrzegamy 90% nadchodzących informacji, to znaczy jakość naszego życia zależy w dużej mierze od naszej wizji. Znajomość cech struktury oka pomoże nam lepiej zrozumieć jego pracę i znaczenie zdrowia każdego z elementów jego struktury.
Jak są oczy osoby, wielu ludzi pamięta z liceum. Główne części to rogówka, tęczówka, źrenica, soczewka, siatkówka, plamka i nerw wzrokowy. Do gałki ocznej pasują mięśnie, które zapewniają im stały ruch, a osoba - wysokiej jakości widzenie przestrzenne. Jak wszystkie te elementy współdziałają ze sobą?
Urządzenie oka przypomina potężny obiektyw, który zbiera promienie światła. Ta funkcja jest wykonywana przez rogówkę - przednią przezroczystą powłokę oka. Co ciekawe, jego średnica wzrasta z narodzin do 4 lat, po czym nie zmienia się, chociaż samo jabłko wciąż rośnie. Dlatego u małych dzieci oczy wydają się większe niż u dorosłych. Przechodząc przez nie, światło dociera do tęczówki - nieprzezroczystej przysłony oka, w środku której znajduje się dziura - źrenica. Dzięki zdolności do zwężania się i rozszerzania nasze oko może szybko dostosować się do światła o różnym natężeniu. Od źrenicy promienie spadają na dwuwypukłą soczewkę - soczewkę. Jego funkcją jest załamanie promieni i zogniskowanie obrazu. Soczewka odgrywa ważną rolę w składzie aparatu załamującego światło, ponieważ jest w stanie dostosować się do wizji obiektów znajdujących się w różnych odległościach od osoby. Takie urządzenie do oczu pozwala nam dobrze widzieć zarówno blisko, jak i daleko.
Wielu z nas ze szkoły pamięta takie części ludzkiego oka, jak rogówka, źrenica, tęczówka, soczewka, siatkówka, plamka i nerw wzrokowy. Jaki jest ich cel?
Od źrenicy promienie światła odbite od przedmiotów są rzutowane na siatkówkę oka. Reprezentuje rodzaj ekranu, na którym obraz otaczającego świata jest „przesyłany”. Ciekawe, że początkowo jest odwrócony. Ziemia i drzewa są więc przekazywane do górnej części siatkówki, słońca i chmur - do niższej. To, co w tej chwili mamy, rzutowane jest na centralną część siatkówki (fovea fossa). To z kolei jest środkiem plamki żółtej lub strefy plamki żółtej. To ta część oka jest odpowiedzialna za wyraźne widzenie centralne. Cechy anatomiczne dołka określają jego wysoką rozdzielczość. Osoba ma jedną centralną fossę, jastrząb ma dwie w każdym oku i na przykład u kotów jest ona całkowicie reprezentowana przez długi pasek wizualny. Dlatego wizja niektórych ptaków i zwierząt jest ostrzejsza niż nasza. Dzięki temu urządzeniu nasze oczy wyraźnie widzą nawet małe przedmioty i detale, a także wyróżniają kolory.
Powinniśmy również wspomnieć o fotoreceptorach siatkówki - prętach i stożkach. Pomagają nam widzieć. Stożki są odpowiedzialne za widzenie kolorów. Są skoncentrowane głównie w centrum siatkówki. Ich próg czułości jest wyższy niż prętów. Za pomocą stożków widzimy kolory pod warunkiem wystarczającego oświetlenia. Pręty znajdują się również w siatkówce, ale ich stężenie jest maksymalne na jej obrzeżach. Te fotoreceptory są aktywne w słabym oświetleniu. To dzięki nim możemy odróżniać obiekty w ciemności, ale nie widzimy ich kolorów, ponieważ stożki pozostają nieaktywne.
Abyśmy mogli zobaczyć świat „poprawnie”, mózg musi być połączony z pracą oka. Dlatego informacje zebrane przez komórki światłoczułe siatkówki są przekazywane do nerwu wzrokowego. W tym celu jest zamieniany na impulsy elektryczne. Poprzez tkanki nerwowe są przekazywane z oka do ludzkiego mózgu. Tu zaczyna się praca analityczna. Mózg przetwarza napływające informacje i postrzegamy świat taki, jaki jest - słońce na niebie i pod naszymi stopami - ziemię. Aby to sprawdzić, możesz założyć specjalne okulary, obracając obraz. Po pewnym czasie mózg dostosuje się, a osoba ponownie zobaczy obraz w zwykłej perspektywie.
W wyniku opisanych procesów nasze oczy widzą otaczający nas świat w całej jego pełni i jasności!
http://www.horosheezrenie.ru/kak-ustroen-glaz-cheloveka/Struktura i praca oka
Wizja osoby (jego wizualny analizator) składa się z gałki ocznej prawego i lewego oka, ścieżek i kory wzrokowej mózgu. Rozważ schemat struktury ludzkiego oka.
Dookoła oka są trzy pary mięśni motorycznych oka. Jedna para obraca oko w lewo i prawo, druga w górę iw dół, a trzecia obraca ją względem osi optycznej. Mięśnie oka są kontrolowane przez sygnały z mózgu. Te trzy pary mięśni służą jako jednostki wykonawcze, które zapewniają automatyczne śledzenie, dzięki czemu oczy mogą łatwo towarzyszyć oku z każdym obiektem poruszającym się blisko i daleko.
Rys. 1 Struktura oka
Rys. 2 Mięśnie oka mają następujące nazwy:
1 - środkowa linia prosta; 2 - górna prosta; 3 - górny ukośny;
4 - boczne proste; 5 - dolna linia prosta, 6 - dolna linia skośna.
Gałka oczna ma prawie kulisty kształt o średnicy około dwóch i pół centymetra. Składa się z kilku głównych błon: twardówka jest zewnętrzną powłoką, naczyniówka jest środkową, siatkówka jest wewnętrzna.
Twardówka ma biały kolor z mlecznym odcieniem, z wyjątkiem przedniej części, która jest przezroczysta i nazywa się rogówką. Przez rogówkę światło dostaje się do oka. Błona naczyniowa i warstwa środkowa zawierają naczynia krwionośne, przez które krew dostaje się do karmienia oka. Bezpośrednio pod rogówką naczyniówka wchodzi do tęczówki, która określa kolor oczu. W jego centrum znajduje się uczeń. Zadaniem tej powłoki jest ograniczenie wejścia światła do oka przy jego wysokiej jasności. Osiąga się to poprzez zwężenie źrenicy w wysokim świetle i ekspansję - na niskim poziomie. Za tęczówką znajduje się soczewka krystaliczna, podobna do dwuwypukłej soczewki, która łapie światło, gdy przechodzi przez źrenicę i skupia ją na siatkówce. Wokół soczewki naczyniówki tworzy ciało rzęskowe, które zawiera mięsień, który reguluje krzywiznę soczewki, co zapewnia wyraźną i jasną wizję obiektów o różnych odległościach.
Soczewka w oku jest „zawieszona” na cienkich promieniowych włóknach, które przykrywają ją kolistym pasem. Zewnętrzne końce tych nici przyczepiają się do mięśnia rzęskowego. Gdy ten mięsień jest rozluźniony (w przypadku skupienia spojrzenia na odległym obiekcie), pierścień utworzony przez jego ciało ma dużą średnicę, nici trzymające soczewkę są rozciągnięte, a jego krzywizna i moc refrakcyjna są minimalne. Gdy mięśnie rzęsowe są napięte (patrząc na pobliski obiekt), jego pierścień zwęża się, nici rozluźniają się, a soczewka staje się bardziej wypukła, a zatem silniej załamuje. Ta właściwość obiektywu do zmiany jego mocy refrakcyjnej, a zarazem centralny punkt całego oka, nazywana jest akomodacją.
Promienie świetlne są skupione przez układ optyczny oka na specjalnym aparacie receptorowym (postrzegającym) - siatkówce. Siatkówka jest zasadniczo przednią krawędzią mózgu. Jest to niezwykle złożone zarówno pod względem struktury, jak i funkcji edukacji. W siatkówce jest zwykle 10 warstw elementów nerwowych, które są połączone nie tylko morfologicznie, ale także funkcjonalnie. Główną warstwą siatkówki jest cienka warstwa komórek światłoczułych - fotoreceptorów. Są dwojakiego rodzaju: reagują na słabe światło (kije) i reagują na silne światło (stożki).
Istnieje około 130 milionów prętów, które znajdują się na całej siatkówce, z wyjątkiem samego centrum. Dzięki fotoreceptorom obiekty znajdują się na obrzeżach pola widzenia, w tym w słabym świetle.
Istnieje około 7 milionów stożków. Znajdują się głównie w centralnej strefie siatkówki, w tzw. „Żółtej plamce”. Siatkówka jest tutaj tak cienka, jak to możliwe, brakuje wszystkich warstw z wyjątkiem warstwy stożka. Osoba postrzega „żółtą plamkę” najlepiej ze wszystkich: wszystkie informacje o świetle padające na ten obszar siatkówki są transmitowane najbardziej kompletnie i bez zniekształceń. W tym obszarze możliwe jest tylko widzenie kolorów w ciągu dnia, za pomocą którego postrzegane są kolory otaczającego nas świata. Z każdej fotoczułej komórki opuszcza włókno nerwowe łączące receptory z ośrodkowym układem nerwowym.
Rys. 3
Struktura analizatora wizualnego:
1 - siatkówka; 2 - nie skrzyżowane włókna nerwu wzrokowego;
3 - skrzyżowane włókna nerwu wzrokowego; 4 - przewód wzrokowy;
5 - zewnętrzny korpus zgięty; 6 - radiatio optici; 7 - lobus opticus.
Jednocześnie każdy stożek łączy pojedyncze włókno, podczas gdy dokładnie to samo włókno „służy” całej grupie prętów. Pod wpływem promieni świetlnych w fotoreceptorach zachodzi reakcja fotochemiczna (rozkład pigmentów wizualnych), w wyniku której uwalniana jest energia (potencjał elektryczny), niosąca informację wizualną. Energia ta, w postaci wzbudzenia nerwowego, jest przekazywana do innych warstw siatkówki - do komórek dwubiegunowych, a następnie do komórek zwojowych. Jednocześnie, ze względu na złożone związki tych komórek, losowy „szum” jest usuwany z obrazu, słabsze kontrasty są zwiększane, ruchome obiekty są postrzegane ostrzej. Włókna nerwowe z całej siatkówki są gromadzone w nerwu wzrokowym w określonym obszarze siatkówki - „martwym punkcie”. Znajduje się w miejscu, gdzie nerw wzrokowy wychodzi z oka, a wszystko, co spada na ten obszar, znika z pola widzenia osoby. Nerwy wzrokowe prawej i lewej strony przecinają się, a u ludzi przecina się tylko połowa włókien każdego nerwu wzrokowego. Ostatecznie wszystkie informacje wizualne w zakodowanej formie są przekazywane w postaci impulsów wzdłuż włókien nerwu wzrokowego do mózgu, jego najwyższego instancji - kory mózgowej, gdzie ma miejsce tworzenie obrazu wizualnego.
Widzimy świat wokół nas wyraźnie tylko wtedy, gdy wszystkie działy analizatora wizualnego pracują harmonijnie i bez zakłóceń. Aby obraz był ostry, siatkówka musi znajdować się w tylnym ognisku układu optycznego oka.
Różne naruszenia refrakcji promieni świetlnych w układzie optycznym oka, prowadzące do zaburzenia ostrości obrazu na siatkówce, nazywane są anomaliami refrakcyjnymi (ametropia). Należą do nich krótkowzroczność (krótkowzroczność), nadwzroczność (nadwzroczność), nadwzroczność związana z wiekiem (starczowzroczność) i astygmatyzm.
Krótkowzroczność (krótkowzroczność) stanowi prawie 97% nabytego stanu ludzkiego oka i objawia się w dzieciństwie.
Przyczyną krótkowzroczności lub, jak mówią lekarze, krótkowzroczności, jest stan stresu mięśni skośnych otaczających gałkę oczną. Z tego powodu gałka oczna jest ściskana przez skośne, które opasują ją w środku i przyjmuje wydłużony kształt, który nie pozwala skupić się dokładnie na siatkówce promieni świetlnych odbijanych od odległych obiektów. To jest, gdy krótkowzroczność jest naruszona wyraźne postrzeganie obiektów znajdujących się daleko.
Wydłużenie zaledwie jednego milimetra gałki ocznej powoduje niezwykle wysoki stopień krótkowzroczności oka. Statystyki pokazują, że 40% ludności Rosji jest krótkowzroczne. Tylko trzy na sto osób krótkowzrocznych urodziło się z tym problemem. Reszta krótkowzroczności rozwinęła się z czasem.
Osoba krótkowzroczna stara się zbliżyć do siebie obiekty otaczającego świata, w tym celu zaczyna używać okularów z soczewkami rozpraszającymi („minus”), co umożliwia zmniejszenie siły refrakcji soczewki oka.
Oprócz fizycznej niedogodności podczas kontemplacji otaczającego mnie świata, krótkowzroczność jest nieprzyjemna z tego powodu, że kiedy postępuje, dystroficzne ogniska pojawiają się w błonach oka, co może prowadzić do znacznej utraty ostrości widzenia. Aby tego uniknąć, konieczne jest wyjaśnienie w czasie przyczyn pogorszenia ostrości wzroku i przystąpienie do przywrócenia wzroku za pomocą naturalnych metod.
Rys. 4
Przebieg promieni w różnych typach klinicznych refrakcji oka: a - emmetropia (normalna); b - krótkowzroczność (krótkowzroczność); c - nadwzroczność (dalekowzroczność); d - astygmatyzm.
W szkole większość dzieci uważa za nudne siedzieć bez ruchu przez niekończące się godziny, czytając i słuchając rzeczy, które wiele dzieci wydaje się opcjonalne, a nawet śmieszne. Wiele współczesnych dzieci wierzy, że w szkole są zmuszone do wykonywania bezsensownych zadań.
Przewlekły niepokój w umysłach dzieci jest spowodowany duchem rywalizacji, który jest tak powszechny w Rosji, strach przed ośmieszeniem przez nauczycieli lub kolegów z klasy, strach przed karą ze strony rodziców itp.
Wszystkie te czynniki niezwykle niekorzystnie wpływają na psychikę dziecka, hamują procesy metaboliczne w organizmie, w tym funkcjonowanie drobnych mechanizmów oczu i wizualnej części mózgu.
Codziennie na lekcjach szkolnych jest nowy materiał edukacyjny (wzory, zasady gramatyki itp.). I za każdym razem dziecko jest zmuszone zwracać baczną uwagę i skupiać się na czymś zupełnie obcym mu, a tym samym trudnym do dostrzeżenia przez jego świadomość. Powoduje to nadmierne obciążenie oczu i umysłu, nawet u tych dzieci, które dobrze znają prawidłowe nawyki wzrokowe.
Około dwie trzecie uczniów dość spokojnie znosi fizyczne i psychiczne przeciążenia szkolnego życia. Jednak jedna trzecia dzieci, które ukończyły szkołę, staje się krótkowzroczna lub ma inne upośledzenie wzroku z powodu lat nadmiernego zmęczenia oczu i inteligencji.
Najbardziej realną codzienną pomocą dla uczniów w utrzymaniu ostrości wzroku jest opanowanie elementów relaksacji oczu i umysłu. Należą do nich: częste mruganie w przypadku zmęczenia oczu, usuwanie stresu nerwowego i psychicznego za pomocą specjalnych ruchów ideomotorycznych, analityczne badanie tabel ze znanymi liczbami lub literami, palming itp. Takie działania pomagają wyeliminować warunki dla wizualnego napięcia u uczniów i zapobiegają pogorszeniu widok.
Leczenie krótkowzroczności, a także leczenie innych rodzajów zaburzeń widzenia, wymaga szczególnej uwagi całego organizmu. Wielowiekowe doświadczenie indyjskiego systemu leczenia ajurwedy twierdzi, że osoby z przewlekłymi przeziębieniami i zaparciami są bardziej podatne na krótkowzroczność. Ponadto przy krótkowzroczności należy unikać czuwania w nocy. Szczególnie to życzenie dotyczy tych młodych ludzi, którzy mają krótkowzroczność, ale regularnie uczęszczają do klubów nocnych (klubów, dyskotek itp.).
Z wyraźnym pogorszeniem ostrości wzroku, ćwiczenia mające na celu przywrócenie ruchomości oczu i centralnej fiksacji okazały się dobre.
Krótkowidzowie potrzebują kilku razy dziennie ćwiczeń, aby zmienić ostrość oczu, patrząc z bliskiego punktu na pilota. Osoba krótkowzroczna powinna wykorzystywać każdą okazję, aby rzucać spojrzenia na billboardy, billboardy itp. Tak szybko, jak miga. Nie oglądaj się wstecz na dany napis, nie czekaj, aż będzie wyraźnie widoczny. Szybko spójrz i lekko zasłoń oczy. Potem spójrz jeszcze raz.
I nie martw się, już niedługo zobaczysz coraz lepiej. Palming dla krótkowzrocznych dzieci powinien być wykonywany z maksymalną dostępną częstotliwością i czasem trwania.
Przyczyną dalekowzroczności lub, jak mówią lekarze, nadwzroczności, jest napięty stan mięśni prostokąta oka, który prowadzi do spłaszczenia gałki ocznej w osi przednio-tylnej. Oznacza to, że gałka oczna jest odciągnięta przez mięśnie i staje się bardziej płaska, co nie pozwala na dokładne skupienie promieni światła pochodzących z pobliskich obiektów. Kiedy krótkowzroczność jest naruszona, wyraźne postrzeganie obiektów znajdujących się w pobliżu. Nadwzroczność ma dwa główne typy: starczowzroczność i nadwzroczność.
Starczowzroczność zwykle zaczyna się u osób starszych z powodu częściowej utraty elastyczności mięśni oczu z wiekiem. Z dalekowzrocznością promienie światła w oczach skupiają się za siatkówką. Aby takie oko dobrze widziało, ludzie zwykle noszą kolekcjonujące okulary „plus”.
Hipermetropia występuje u młodych ludzi i może utrzymywać się przez długi czas w późniejszym życiu.
Nawiasem mówiąc, dalekowzroczność oczu jest naturalnym stanem dla wszystkich noworodków, a zatem natura, ponieważ pozwala noworodkowi dostrzec możliwe niebezpieczeństwo z daleka.
Czytelnik, zwróć uwagę na fakt, że jasne grzechotki, które rodzice próbują naprawić w pobliżu (z przodu lub z boków) głowy noworodka na łóżku lub wózku powodują gwałtowne przesunięcie uwagi dziecka z dużej odległości do skrajnie bliskiej. To często prowadzi do pojawienia się wczesnej krótkowzroczności u takich dzieci.
Niektórzy rodzice, aby odwrócić uwagę płaczącego dziecka, machać i grzechotać zabawkami bezpośrednio przed oczami dziecka. Nie rób tego, nie próbuj gwałtownie przestawiać uwagi noworodka na jasne lub głośne grzechotki. Takie nieuzasadnione działania rodziców i babć mogą prowadzić do wczesnej stabilnej krótkowzroczności dziecka.
Gdy dziecko dorasta, naturalna dalekowzroczność jego oczu szybko znika. Mała dalekowzroczność u małych dzieci (2–3 dioptrii) nie jest uznawana za odstępstwo od normy, a średnie (od 4 do 6 dioptrii) i wysokie (ponad 6 dioptrii) uważa się za patologię wymagającą leczenia. Nadwzroczność u dziecka może być złagodzona lub w znacznym stopniu wyeliminowana, jeśli w formie gry regularnie angażuje dziecko w niektóre ćwiczenia mojej metody przywracania wzroku metodami naturalnymi.
Przez lata moc zakwaterowania oczu stopniowo maleje. Wynika to ze zmniejszenia elastyczności soczewki, mięśni rzęskowych i mięśni oczu. U osób starszych (ze względu na wzrost całkowitego żużlowania tkanek ciała) występuje stan, w którym mięsień rzęskowy nie jest już zdolny do maksymalnego skurczu, a soczewka, po utracie elastyczności, nie może przyjąć najbardziej kulistego kształtu. W rezultacie człowiek traci zdolność do rozróżniania małych, blisko rozmieszczonych obiektów i stale stara się odsunąć książkę lub gazetę od oczu (w celu intuicyjnego ułatwienia pracy mięśni rzęsowych).
Hipermetropia (dalekowzroczność) często powoduje dyskomfort w ludzkim ciele, któremu towarzyszy ból głowy. Czasami dalekowzroczność można łączyć z łagodnym zezem, powodującym częste migreny, zawroty głowy, nudności, a nawet wymioty.
Starczowzroczność (nadwzroczność u osób starszych) jest zazwyczaj uważana przez lekarzy i społeczeństwo za nieunikniony skutek procesu starzenia się całego organizmu. Jeśli jednak starsi ludzie zmienią swoje nastawienie do siebie w pozytywny sposób i regularnie wykonują proste ćwiczenia dla oczu, jak opisano w tej książce, mogą odzyskać zdolność wyraźnego widzenia otaczającego ich świata.
Mruganie, palming, wiggling, ruch, ćwiczenia dla szybkiej zmiany ostrości podczas patrzenia na przedmioty o różnych odległościach, ćwiczenia dla pozytywnej wyobraźni - to wszystko naprawdę pomaga pozbyć się dalekowzroczności.
Astygmatyzm jest szczególnym rodzajem stanu optycznej struktury oka. Jest wrodzona lub w przeważającej części nabyta. Główną przyczyną astygmatyzmu jest nieprawidłowe działanie niektórych mięśni oczu. W astygmatyzmie mięśnie te są obciążone na różne sposoby iz różną siłą naciskają na oko, które ma strukturę płynną. Pod działaniem tych sił oko traci symetryczny kształt. Symetryczny przebieg promieni optycznych jest w nim zakłócany, a obraz zaczyna się rozmazywać, rozmazywać, czasem rozszczepiać, potrójnie, czasami jeden obraz nakłada się na inny z przesunięciem.
Badania pokazują, że astygmatyzm zakłóca krzywiznę rogówki. Przednia powierzchnia rogówki z astygmatyzmem nie jest powierzchnią sferyczną, gdzie wszystkie promienie są równe, ale segmentem obrotowej elipsoidy, gdzie każdy promień ma swoją własną długość, a każdy południk ma specjalne załamanie, które różni się od sąsiedniego południka.
Oznaki zewnętrznej manifestacji astygmatyzmu to ogólny spadek ostrości widzenia zarówno na odległość, jak i blisko, ogólny spadek sprawności wzrokowej, szybkie zmęczenie i bolesne odczucia podczas długotrwałego badania obiektów z bliskiej odległości (praca komputerowa, oglądanie telewizji, czytanie książek itp.).
Przyczyną zeza jest stan stresu jednego lub kilku mięśni prostokąta, który występuje z różnych powodów, w tym w wyniku ciężkiego strachu lub urazu w dzieciństwie. Gdy zez zaobserwował odchylenie środka oka w jednym lub drugim kierunku. Istnieją różne rodzaje zeza, najczęściej występuje zbieżny zez (oczy skierowane są na mostek nosa) lub rozbieżny zez (oczy skierowane są na skronie). Pionowe zeza i przypadki, gdy jedno oko jest obrócone zgodnie z ruchem wskazówek zegara (lub przeciwko niemu) w stosunku do drugiego, występują. Istnieją inne kombinacje różnych pozycji. Oczy mogą kosić stale lub okresowo. Wspólny zez (tj. Taki sam, patrząc w dowolnym kierunku) zwykle rozwija się w dzieciństwie.
Wzrok z zezem wykonuje się głównie jednym okiem (w tym samym czasie rozwija się choroba niedowidzenia). Obraz, który widzi drugie oko, odchylone na bok, jest po prostu ignorowany przez wizualną część mózgu. Znacznie rzadziej tak się nie dzieje, a następnie obraz jest stale podwajany.
Obecnie w praktyce światowej najczęściej stosowane metody chirurgiczne korekcji zeza. Jednak statystyki pokazują, że procent sukcesu funkcjonalnego w tym przypadku jest niewielki: bardzo niewielu pacjentów otrzymuje normalne widzenie obuoczne. W przytłaczającej większości występuje tylko niewielki spadek kąta zeza lub tylko efekt tymczasowy. Należy również powiedzieć, że operowane mięśnie oka dramatycznie tracą swoją skuteczność.
Jednak na podstawie doświadczeń z wieloletniej pracy światowej sławy okulista dr Bates kategorycznie sprzeciwił się wszelkim operacjom na mięśniach oczu. Aby wyeliminować zeza, zaproponował prosty i jasny schemat naturalnego przywracania wzroku.
W przypadku dzieci zeza naturalna jest jeszcze łatwiejsza niż u dorosłych, ponieważ mięśnie oczu dzieci są elastyczne i nie żużlowe. W domu rodzice mogą śledzić specjalny program dr Batesa z dziećmi. Dosłownie każdego dnia ich dziecko będzie widzieć coraz lepiej. Bardzo szybko (w ciągu kilku dni) można skorygować zez u dzieci.
Wewnętrzne napięcie mięśni podłużnych oka musi być rozluźnione (za pomocą prostych ćwiczeń). Następnie, za pomocą innych prostych ćwiczeń, wytrenuj osłabiony mięsień, a następnie same mięśnie staną na miejscu.
Czytelnik, twój wizualny analizator otaczającego świata, twoje oczy - to niezwykle złożony i niesamowity dar natury. Po prostu można powiedzieć, że ludzkie oczy są złożonym urządzeniem do odbierania i przetwarzania informacji o świetle, a najbliższym analogiem technicznym jest wysokiej jakości cyfrowa kamera wideo. Traktuj oczy uważnie i uważnie, bardziej uważnie niż traktujesz drogie urządzenia wideo.
Ta książka nie porusza kwestii chorób siatkówki (cienkiej warstwy tkanki nerwowej znajdującej się wewnątrz tylnej części gałki ocznej i pochłaniającej światło) w postaci odwarstwienia siatkówki i dystrofii siatkówki, ponieważ wymagają one diagnozy i leczenia w warunkach klinicznych.
http://med.wikireading.ru/38098