Ważne jest, aby znać anatomię orbity i jej wielkość, aby prawidłowo wykonać badanie instrumentalne i leczyć choroby przez wstrzyknięcie. W przypadku urazów jamy kostnej istnieje wysokie prawdopodobieństwo ropnia i innych chorób, które mogą trafić do mózgu.
Orbita składa się z czterech ścian - zewnętrznej, wewnętrznej, górnej i dolnej. Są ściśle ze sobą połączone. Całkowita objętość orbity wynosi do 30 ml, 5 ml tej przestrzeni zajmuje gałka oczna.
Wnęka orbity może zmieniać się z wiekiem. U dzieci jest mniejszy i rośnie wraz ze wzrostem kości.
Inne struktury orbit kości:
Standardowe wymiary orbity czaszki to 4,0 x 3,5 x 5,5 cm (szerokość-wysokość-głębokość).
Anatomiczne struktury orbity czaszki obejmują:
W ścianach orbity znajdują się dziury, przez które przechodzą nerwy i naczynia:
W głębi orbity występuje przerwa: górna i dolna orbita. Pierwszy z nich jest pokryty folią łączącą, przez którą przechodzą nerwy czołowe, łzowe, nosowo-wargowe, blokowe, odwodzące i okulomotoryczne. Dochodzi także do górnej żyły oka.
Dolna szczelina oczodołu jest pokryta przegrodą łączącą, która służy jako bariera dla zakażenia. Pełni ważną funkcję - usuwanie krwi z oka. Przechodzi przez dolną żyłę oczodołową, podczerweniową i jarzmową, gałęzie zwoju skrzydłowo-podniebiennego.
Wszystkie przegrody, z wyjątkiem dna, znajdują się w pobliżu zatok przynosowych, dlatego są podatne na infekcje. Wysokie prawdopodobieństwo wzrostu formacji nowotworowych.
Orbita czaszki spełnia następujące funkcje:
Symptomatologia występuje w przypadku procesów nowotworowych i zapalnych, urazów, uszkodzeń naczyń krwionośnych lub nerwu wzrokowego.
Najczęstszym objawem choroby orbity kości czaszki jest naruszenie przemieszczenia gałki ocznej na orbicie.
Jest trzech typów:
Podczas zapalenia, chorób onkologicznych orbity, jego uraz zmniejsza ostrość wzroku (aż do ślepoty). Ruchliwość gałki ocznej jest również osłabiona, jej położenie na orbicie może się zmieniać, powieki puchną i zaczerwieniają się.
Objawy uszkodzenia górnej szpary powiekowej:
Jeśli odpływ krwi w górnej żyle ocznej jest osłabiony, wtedy żyły oka są zauważalne.
Badanie obejmuje wzrokową kontrolę położenia gałki ocznej na orbicie, okulista bada ściany zewnętrzne.
Aby wyjaśnić diagnozę, wykonywana jest procedura egzoftalmometryczna (metoda szacowania odchylenia oka do przodu lub do tyłu), badanie ultrasonograficzne lub prześwietlenie tkanki mięśniowo-szkieletowej. Jeśli podejrzewasz, że onkologia wykonuje biopsję.
Gniazdo oka jest ważnym elementem narządu wzroku. Pomimo faktu, że jest to tworzenie kości, ma włókna nerwowe, tkankę mięśniową, naczynia krwionośne, które mogą być podatne na różne choroby. Wszystkie choroby orbity muszą być diagnozowane i leczone w odpowiednim czasie.
http://okulist.pro/anatomiya-glaza/glaznica.htmlOrbita (orbita) to sparowana wnęka przypominająca czterostronną piramidę z zaokrąglonymi krawędziami. Podstawa orbity jest skierowana do przodu i tworzy wejście na orbitę (aditus orbitae). Końcówka orbity jest skierowana z powrotem i przyśrodkowo do kanału wzrokowego (canalis opticus). W jamie orbity znajdują się gałka oczna, jej mięśnie, gruczoł łzowy i inne organy pomocnicze oka. Wnęka orbity ma cztery ściany: górną, środkową, dolną i boczną.
Poprzez liczne otwory w ścianach orbity, naczynia i nerwy wnikają w nią.
Górna ściana (paries superior) - dach orbity, gładki, lekko wklęsły, leży prawie poziomo. Tworzy ją część orbitalna kości czołowej (pars orbitalis ossis frontalis), tylną ścianę uzupełnia małe skrzydło kości klinowej (ala minor ossis sphenoidalis). Na granicy górnej ściany z boczną ścianą orbity znajduje się płytka fossa gruczołu łzowego (fossa glandulae lacrimalis). Na środkowej krawędzi górnej ściany, w pobliżu wycięcia czołowego, znajduje się niepozorne wcięcie - dziura blokowa, obok której czasami występuje występ - kręgosłup blokowy.
Ściana przyśrodkowa (mediana parowania) znajduje się strzałkowo. Tworzą ją płytki oczodołowe kości sitowej, czołowy proces szczęki, kość łzowa, ciało kości klinowej (tylna) i najbardziej przyśrodkowa część części oczodołowej kości czołowej (powyżej). Jako wariant struktury kości twarzy, dodatkowa kość łzy może być umieszczona przed kością łzową, kość Rousseau (Rousseau Louis (Rousseau Louis Francois Emanuel, 1788–1868) - francuski anatom i histolog).
W przedniej ścianie środkowej znajduje się dół worka łzowego (fossa saccilacrimalis), aż do kanału nosowo-łzowego (canalis nasolacrimalis), który otwiera się do dolnego kanału nosowego jamy nosowej. Kilka tylnych i górnych od dołu worka łzowego w górnej części ściany przyśrodkowej, w szwie pomiędzy kością czołową a płytką oczodołową kości sitowej, widoczne są dwa otwory: przedni otwór sitowy (foramen ethmoidale anterius) i tylny otwór przedni (foramen ethmoidale posterius) dla nerwów o tej samej nazwie i statków.
Dolna ściana (paries gorsze) to spód orbity, utworzony przez powierzchnie oczodołu górnej szczęki i kości jarzmowej. Za ścianą uzupełnia się proces orbitalny kości podniebiennej (procesus orbitalis ossis palatini). W dolnej ścianie oczodołu znajduje się rowek podoczodołowy (bruzda infraorbitalis), który przedni przechodzi do tytułowego otworu kanału na przedniej powierzchni ciała górnej szczęki przez otwór podczerwony (foramen infraorbitale). Nerw podczaszkowy znajduje się w tym rowku i kanale.
Ściana boczna (paries lateralis) jest utworzona przez powierzchnie orbitalne dużego skrzydła kości klinowej (facies orbitalis alae majoris ossis sphenoidalis) i czołowego procesu zygomaticus (processus frontalis ossis zygomatici), jak również przez odcinek procesu jarzmowego kości czołowej). Na powierzchni orbity procesu czołowego kości jarzmowej znajduje się guzek Vitnal (synonim: guzek brzeżny, tuberculum marginale) (Samnal Samnale (Whithnall Samuel Ernst, 1876-1950) - angielski anatom).
Na bocznej ścianie oczodołu znajduje się oczny otwór oczodołowy (foramen zygomaticoorbitale) (dla nerwu jarzmowego) prowadzący do kanału, który w głębi kości jest podzielony na dwa kanaliki. Jeden z nich otwiera się na powierzchni bocznej kości jarzmowej z otworem na czole czaszki (foramen zygomaticofaciale), drugi na powierzchni skroniowej z otworem jarzmowym (foramen zygomaticotemporale).
Górna szczelina oczodołowa (fissura orbitalis superior) znajduje się pomiędzy bocznymi i górnymi ścianami orbity, prowadząc od orbity do środkowego dołu czaszki i ograniczona małymi i dużymi skrzydłami kości klinowej. Pomiędzy bocznymi i dolnymi ścianami znajduje się dolna szczelina oczodołowa (dolna szczelina orbitalis), utworzona przez tylną krawędź powierzchni oczodołu górnej szczęki i proces orbitalny kości podniebiennej z jednej strony i dolną krawędź powierzchni orbitalnej dużego skrzydła kości klinowej z drugiej.
Przez tę lukę orbita komunikuje się z pterygo-palatynem i dolnym dołu (fossae pterygopalatina et infratemporalis). Naczynia krwionośne i nerwy przechodzą przez górne i dolne szczeliny oczodołowe. Jama oczodołu jest otoczona przez wiele struktur, które mają ważne znaczenie kliniczne.
W tym obszarze rozróżnia się dwa ważne punkty topograficzno-anatomiczne - linię Kampera - linię łączącą przedni kręgosłup nosa z górną krawędzią zewnętrznego kanału słuchowego; Kąt przedni Kampera (syn.: kąt wierzchołkowy, całkowity kąt przedni) - kąt między orbitalno-słuchowym poziomym a linią łączącą górny punkt przyśrodkowy leżący w środkowej płaszczyźnie strzałkowej na poziomie w przybliżeniu szwu nosowego, a proston - najbardziej przedni punkt krawędzi wyrostka zębodołowego górnej szczęki na środkowej linii; Jest to wskaźnik antropometryczny (Camper Peter (Camper Peter, 1722–1789) - holenderski lekarz, antropolog, paleontolog i artysta, Topinard Paul (Topinard Paul, 1830–1912) - francuski antropolog).
http://meduniver.com/Medical/Anatom/anatomia_glaznici.htmlOrbita jest wgłębieniem w czaszce o nieregularnym kształcie, przypominającym piramidę. Opiera się na kości, wokół której znajdują się więzadła, układ mięśniowy, powięzi powięziowe. Bezpośrednio we wnęce orbity znajduje się oko, które jest chronione przez wszystkie te struktury przed możliwymi uszkodzeniami. Należy pamiętać, że jeśli siła uderzenia jest bardzo duża, nawet obojętny szkielet orbity nie jest w stanie chronić gałki ocznej przed uszkodzeniem.
Skład orbity obejmuje następujące kości czaszki:
Najsilniejszą ścianą w tworzeniu kości tłuszczowych jest zewnętrzna. Najcieńsza ściana to wewnętrzna, w związku z którą jest najczęściej uszkodzona.
Wśród formacji anatomicznych orbity emitują:
Wśród głównych funkcji wykonywanych przez orbitę należy wyróżnić:
Objawy patologii obszaru oczodołu mogą być bardzo zróżnicowane:
Przemieszczenie gałki ocznej w obrębie orbity jest kilku typów:
Do diagnozowania zmian patologicznych orbity za pomocą kilku technik:
Przypomnijmy jeszcze raz, że oczodół jest ochroną kości dla gałki ocznej. Oprócz kości, jego skład obejmuje mięśnie, więzadła, tkankę łączną. Funkcja orbity nie ogranicza się do ochrony oka, działa również jako ogniwo, które staje się możliwe dzięki transmisji informacji wzdłuż włókien nerwowych.
Sama orbita może podlegać różnym procesom patologicznym, wśród których są:
Najczęściej oczodół ulega zmianom zapalnym. Wśród takich patologii są następujące nozologie:
Orbita kości lub orbita jest naturalną ochroną gałki ocznej. To nie tylko kości części twarzy, ale także naczynia, zakończenia nerwowe, aparatura pomocnicza. Jama orbity jest połączona z czaszką, ale ma wiele różnych otworów i gałęzi, co powoduje, że jej zapalenie jest niebezpieczne dla mózgu. Jakie inne cechy anatomiczne zawiera ludzkie oko?
Struktura orbity jest taka, że jej kształt jest podobny do ściętej czterostronnej piramidy. Jego standardowe wskaźniki to:
W związku z tym anatomia jest taka, że oko zamyka 4 ściany.
Worek łzowy znajduje się częściowo poza strukturą orbity. Wynika to ze specyfiki mocowania powięzi, zwanej tarsoorbitalem, do tylnego obszaru grzbietu łzowego.
Otwory w tym obszarze są potrzebne do zasilania orbity i jej normalnego funkcjonowania. Tak więc dolna szczelina oczodołu znajduje się na samej jej głębokości. Od pterygopalatine fossa oddziela jej przegrodę tkanki łącznej. Jego celem jest zapobieganie rozprzestrzenianiu się zapalenia z jednego obszaru na drugi. W szczelinie znajduje się żyła, która jest połączona bezpośrednio z głęboką żyłą twarzy i całym splotem żylnym. Od węzła znajdującego się w skrzydle nieba przez dolną szczelinę do oka rozciągnij zakończenia nerwowe i tętnicę.
Podobny film zachodzi na górną szczelinę, a przez nią kilka zakończeń nerwowych natychmiast wchodzi do gałki ocznej:
Z jamy tylko górna żyła. Dzięki tej szczelinie łączy wnękę z czaszką środkową. Jeśli ten konkretny obszar orbity jest uszkodzony, grozi upośledzeniem przepływu krwi żylnej, niewielkim wytrzeszczem, utratą wrażliwości w tym obszarze twarzy, rozszerzeniem źrenicy, opadaniem powiek, a czasami utratą zdolności motorycznych gałki ocznej. Wszystkie te zmiany są bardzo charakterystyczne, więc lekarz jest w stanie postawić podstawową diagnozę na podstawie zewnętrznych oznak i zbierania wywiadu.
Otwory na orbicie są obecne i takie:
Naczynie kostne i szczeliny, przez które ważne naczynia krwionośne i włókna nerwowe wpływają do oka, nie są całą strukturą narządu. Istnieje wiele innych struktur anatomicznych:
Okostna również je uzupełnia - ważny element wyściełający tkankę kostną na orbicie. Jest to gęsty cienki film, mocno przylegający do kości, nawet w kanale wzrokowym i szwach. Eliminując dolny skośny mięsień, wszyscy inni zaangażowani w ruch narządu zaczynają od kanału.
Formacje powięziowe są ciałem tłuszczowym, samą okostną, a także pochwą gałki ocznej, mięśniami, przegrodą oczodołową. Ich misją jest właśnie ochrona głównych elementów zapewniających żywotną aktywność organizmu. W ten sposób całe oko jest chronione przez tłuszczowe ciało i osłonkę oka, która nie koliduje z ruchem narządu lub pracą innych struktur.
Przegroda oczodołowa działa jak piąta przegroda. Zamykając powieki, całkowicie izoluje orbitę z powodu ruchliwości chrząstki powiek.
Uformowała górną ścianę małego obszaru kości klinowej (nie więcej niż 1,5 cm z tyłu), ale głównie z płata czołowego, gdzie tworzy się mała zatoka.
Ze względu na bliskość jamy czołowej często guzy i procesy zakaźne wpływają do struktur orbity.
Podobieństwo zewnętrznych i górnych (a nawet niższych) ścian orbity leży w podobnym kształcie (trójkąt). Ze względu na bliską granicę przedniej części czaszki, nawet przy niewielkich obrażeniach, możliwe są poważne konsekwencje. Szew klinowo-czołowy znajduje się dokładnie między kościami tworzącymi. Niedaleko od krawędzi łuku oka orbita ma zagłębienie w bloku i kolec o tej samej nazwie. Mięsień ścięgna górnego jest przymocowany tutaj. Gruczoł łzowy znajduje się w procesie jarzmowym, w małym nacięciu.
Nerwowy światłowód wraz z tętnicą podąża za okiem przez kanał o tej samej nazwie. Można je znaleźć na każdej podstawie małego skrzydła. Trudno jest je uszkodzić podczas zabiegu lub uderzenia, ale kostna kostka może cierpieć. Takie uszkodzenie doprowadzi do utraty normalnego funkcjonowania ukośnego górnego mięśnia i jego ostrego podwójnego widzenia.
Środkowa ściana orbity jest uważana za najdłuższą. Jego średnia wielkość, zgodnie z nauką o anatomii, wynosi 45 mm. Tworzy się z kilku kości - kraty, łez i procesu górnej szczęki. Podstawą jest właśnie kość sitowa, a raczej jej składnik - płytka oczodołowa. Pomimo tego, że orbita w tym obszarze ma najbardziej rozległe ściany orbity, nadal pozostają najsłabsze.
Z boku nosa wewnętrzna ściana jest bardziej wytrzymała dzięki rozgałęzionej komórce sieciowej, zwłaszcza jeśli sama płyta jest mała.
U 40% ludzi górna szczęka graniczy z labiryntem kratowym, aw kolejnych 50% rozciąga się do grzbietu łzowego.
W ścianie środkowej znajdują się 2 kanały. Ich funkcją jest usunięcie jamy nosowej i tętnicy ocznej do jamy nosowej. Bardzo blisko przegrody sitowej, w której znajdują się te kanały, znajdują się najważniejsze nerwy oczodołowe - optyka.
Przegroda przyśrodkowa jest również potrzebna, aby orbita nie graniczyła z labiryntem sitowym, nosem i zatoką klinową. Dlaczego ona jest taka ważna? Faktem jest, że te ubytki są często źródłem infekcji lub procesu zapalnego. Jest to cienka ściana, która przenika przez orbitę, zapobiegając w ten sposób chorobom przewlekłym.
Kość pod oczodołem nie wchodzi do aparatu oka, ale tworzy dolną ścianę. Powstaje z kolei przez górną szczękę, kość policzkową, a za nią również proces z kości podniebiennej. Jest najkrótszy, ale niezawodnie oddziela oko od zatoki szczękowej.
Anatomia kości jest niezwykła, ponieważ ma kształt litery S: pogrubia się na styku ze ścianą wewnętrzną, staje się cieńsza bliżej bruzdy podoczodołowej. Jest wysokość 15 stopni, która zapobiega uszkodzeniu nerwu wzrokowego w czasie chirurgicznej rekonstrukcji dna, jeśli orbita jest uszkodzona.
Ta ostatnia, zewnętrzna przegroda, uzupełnia ściany orbity i jest uważana za najbardziej trwałą. Kość klinowa i jarzmowa są zaangażowane w jej tworzenie. Długość sięga 40 mm. Granice z zewnątrz przechodzą przez obszary kości policzkowej, czoła, górnej szczęki. Za nią, gdzie wnęka orbity, ściana przechodzi w tym samym miejscu, gdzie znajdują się dolne i górne szczeliny oczodołu.
Orbita przegrody zewnętrznej jest chroniona przed jamą czaszkową, palatynowo-skrzydłową i skroniową. W centralnej części jest szczególnie silny, nieco cieńszy niż przednia i tylna trzecia część przegrody bocznej.
http://vizhunasto.ru/anatomia/anatomiya-glaznitsyi.htmlOrbita, lub inaczej orbita kości, ma kształt nieregularnej piramidy - wnęki z czterema bokami. Anatomia orbity jest reprezentowana przez gałkę oczną z naczyniami krwionośnymi, mięśniami i nerwami, a ponadto - tkankę tłuszczową i gruczoł łzowy. Z przodu orbita ma szerokie wejście, które stanowi podstawę tej piramidy, ograniczonej przez kostny brzeg orbity.
Wnęka orbity przy wejściu jest maksymalnie rozwinięta, a następnie stopniowo zwęża się. Oś podłużna, która przechodzi przez środek wejścia każdej z orbit i środka nerwu wzrokowego, zbiega się w obszarze tureckiego siodła.
Przyśrodkowa ściana orbity graniczy z jamą nosową, u góry - z czaszką czaszkową (przednią), od dołu styka się z zatoką szczękową nosa, poza granicą przechodzi przez jamę skroniową. Kontury wejścia do wnęki orbity powtarzają kształt czworoboku, a krawędzie tego czworoboku są lekko zaokrąglone. Od góry wejście ogranicza się do obręczy nadoczodołowej utworzonej przez ten sam obszar kości czołowej i proces kości jarzmowej. Przyśrodkowy margines, który tworzy sekcja nosowa kości czołowej i proces na górnej szczęce, ogranicza wejście do oczodołu od wewnątrz. Ściany orbity poniżej są utworzone przez podczerwoną część górnej szczęki i wydział jarzmowy w kontakcie z orbitą kości. Boczna krawędź zewnętrznego wejścia do orbity jest utworzona przez kość jarzmową. Gniazdo ludzkiego oka ma gładkie i równe ściany.
Strukturę górnej ściany reprezentuje kość czołowa znajdująca się w tym miejscu, a raczej jej powierzchnia orbitalna, za nią tworzą się małe skrzydła kości klinowej. Bezpośrednio między kościami czołowymi i klinowymi znajduje się szew klinowo-czołowy. Kanał wzrokowy, który jest zbiornikiem głównej tętnicy ocznej i nerwu wzrokowego, znajduje się u nasady małego skrzydła. W pobliżu kąta bocznego górnej ściany od przedniej krawędzi orbity widać otwór gruczołu łzowego. Blok fossa i kręgosłup o tej samej nazwie są przednie i nieco do wewnątrz od przedniego marginesu.
Ściana boczna w tylnej części jest utworzona przez duże skrzydło kości klinowej przechodzącej w tym miejscu, jej powierzchnię oczodołu. W obszarze przednim powierzchnia oczodołu sąsiedniej kości jarzmowej uczestniczy w tworzeniu ściany bocznej. Pomiędzy kościami jarzmowymi i klinowymi znajduje się szew o nazwie klin-zygomatyczny. Górna ściana orbity jest oddzielona od ścian bocznych kości klinowej umieszczonej między skrzydłami przez szczelinę oczodołu. Na kości jarzmowej (dokładniej, w jej części oczodołowej) widać otwór policzkowo-oczodołowy.
Dolna ściana orbity jest tworzona od razu przez kilka kości - obszar oczodołu górnej szczęki, fragment kości jarzmowej, a także proces oczodołowy kości podniebiennej. Dolna szczelina oczodołu znajduje się między powierzchnią oczodołu kości klinowej i między tylną krawędzią obszaru oczodołu górnej szczęki. Szczelina oczodołu z jego przednią częścią dociera do kości jarzmowej pod orbitą. Dzięki tej szczelinie orbita ma wiadomość z dołu podczerwonego, a także z wgłębieniem fosy pterygo-palatynu. Anatomia okolicy oczodołowej szczęki jest również reprezentowana przez bruzdę podoczodołową przechodzącą wzdłuż krawędzi bocznej, która następnie przechodzi do tak zwanego kanału podoczodołowego, zlokalizowanego bezpośrednio w głębokościach przednich obszarów dolnej ściany ludzkiej orbity.
Struktura środkowej ściany orbity jest reprezentowana przez kość łzową, boczną część kości klinowej i płytkę kratownicy oczodołu. W przedniej środkowej ścianie orbity kostnej znajduje się bruzda łzowa sięgająca do worka łzowego. Łama łzowa stopniowo przechodzi do kanału nosowego.
Na górnej krawędzi środkowej ściany orbity osoby znajduje się przedni otwór kraty i otwór tylnej kraty. Ludzka jama czaszkowa łączy się z orbitą przez kanał wzrokowy, gdzie zbiegają się wszystkie ściany orbity kości. Na szczycie ściany orbity pokrytej okostną.
Wnęka oczodołu to sparowana wnęka ludzkiej czaszki, w której znajduje się sama gałka oczna, ze wszystkimi jej strukturami i przydatkami. Całkowita objętość orbity dorosłego wynosi 30 ml, z czego gałka oczna zajmuje tylko 6,5 ml. Wnęka orbity dziecka jest nieco mniejsza, w miarę wzrostu kości stopniowo wzrasta.
Kształt orbit, jak już wspomniano powyżej, to piramidalne zagłębienia czaszki, składające się z wierzchołka, podstawy i czterech ścian. Na zewnątrz czaszki podstawa składa się z czterech krawędzi. Dolna krawędź orbity składa się z kości jarzmowej i górnej szczęki, górna krawędź jest utworzona całkowicie przez odcinki kości czołowej. Przyśrodkowa krawędź orbity czaszki tworzy łzowe, czołowe kości i obszar górnej szczęki. W tworzeniu bocznej głównej roli odgrywanej przez kość czołową i jarzmową pod orbitą.
Górna część orbity znajduje się w pobliżu środkowej krawędzi górnej szczeliny oczodołu, gdzie jej struktura zapewnia przejście do kanału wizualnego, który wykonuje określoną funkcję.
Otwór wierzchołka czaszki jest początkiem kanału wzrokowego. Z kolei kanał wzrokowy zawiera nerwy wzrokowe orbity i tętnicy, które trafiają bezpośrednio do odpowiednich części mózgu. Jama orbity w przedniej środkowej (środkowej) ścianie ma otwór w worku łzowym, który następnie przechodzi w dół przewodu nosowo-łzowego, którego otwory wchodzą do nosa.
Dolna szczelina oczna, znajdująca się pomiędzy dolną i boczną ścianą kości orbity, przechodzi w dolinę podczerwoną i pterygo-podniebienną. Gałąź dolnej żyły oczodołowej przechodzi przez tę szczelinę oka do jamy czaszki, która następnie łączy się ze splotem żylnym. Struktura szczeliny oczodołu obejmuje również tętnicę podoczodołową i nerw o tej samej nazwie, gałęzie skrzydłowych oczodołów i nerw jarzmowy.
Górna szczelina oczodołowa prowadzi bezpośrednio do środkowego dołu czaszki. W rowku tej szczeliny oczodołowej wychodzą nerwy okrężno-ruchowe i jedna z gałęzi nerwu trójdzielnego. W szczelinie powiekowej przechodzi również żyła oczodołowa - główna w strukturze orbity.
Sama gałka oczna ze wszystkimi błonami, a także nerwami, naczyniami krwionośnymi, więzadłami, tkanką mięśniową i gruczołem łzowym wchodzi bezpośrednio na orbitę. Wszystko to jest otoczone tkanką tłuszczową. Z zamkniętymi powiekami z przodu orbity jest ograniczona powięź tarsoorbitalna, która jest wpleciona w chrząstkę powiek i łączy się z okostną na krawędzi kości orbity. Przedni worek łzowy znajduje się przed powięzią torsorbitalną, poza jamą samej orbity.
http://samvizhu.ru/stroenie-glaza/anatomiya-glaznicy-polost-sostav-osobennosti-soobshheniya-s-cherepom.html
Orbita kości służy jako bariera ochronna dla gałki ocznej. Jego wnęka jest bezpośrednio połączona z czaszką, orbita ma ogromną różnorodność dziur i gałęzi. Zapalenie orbity może być niebezpieczne dla mózgu. Standardowa szerokość elementu wynosi cztery centymetry, a głębokość pięć centymetrów.
Wnęka orbity kości przypomina złamaną piramidę z czterema ścianami. Przechowuje gałkę oczną, naczynia krwionośne, włókna nerwowe, gruczoł łzowy. Po lewej stronie orbity znajduje się dziura, która służy jako podstawa piramidy, jest ograniczona kością marginesu orbitalnego.
Struktura „bariery ochronnej” zapewnia szerokie wejście, które stopniowo zwęża się w kierunku środka. Są też osie, przecinają orbitę wzdłuż i na jednej z przegród. Ich włókna nerwu wzrokowego znajdują się w środku oka. Ściany orbity przylegają do jamy nosowej. I z przodu czoła, kości tworzące orbitę są połączone. Na granicach mają kontakt z doczesną fossą.
Struktura elementu przypomina kwadrat z zaokrąglonymi krawędziami. Nad jamą oczodołu znajduje się nerw nadoczodołowy, który łączy kość czołową z procesem kości policzkowej.
Dwie ważne role są przypisane do orbity kości:
Orbita jest ograniczona z czterech stron ścianami, tak że wygląda jak piramida o ściętym wierzchołku. Wszystkie przegrody wyłożone są okostną i mocno ze sobą połączone.
Powrót do spisu treści
Prawie 100% składa się z segmentu oczodołowego płytki czołowej. Tylko niewielki obszar na grzbiecie tworzy małe skrzydło kości klinowej. Strefa czołowa górnej ściany jest najbardziej wrażliwą częścią orbity. Jest reprezentowana przez nieznaczną zatokę czołową w strefie przedniej, to przez nią infekcja najczęściej przenika przez orbitę.
W górnej części znajdują się liczne otwory, przez które naczynia krwionośne, nerwy i gruczoły wchodzą do narządu wzroku. W pobliżu wewnętrznej krawędzi znajduje się dziura kostna, która jest częścią wejściową tętnicy oka i jej nerwu. Tutaj znajdziesz małą wnękę, do której przyczepione są ścięgna górnych mięśni skośnych.
Jest tworzony z kości typu trellised. Pomiędzy tylnym a czołowym grzebieniem łzowym znajduje się worek łzowy. Wewnętrzna ściana nie jest zbudowana z najsilniejszych kości, więc mogą być pęknięcia i wióry. Nawet tępe obrażenia mogą spowodować obrażenia.
Główny segment segmentu jest tworzony z segmentu ocznego górnej części kości szczęki i jarzmowej. Tylko niewielki odcinek w tylnej części jest reprezentowany przez kość podniebienną. Jeśli dolna ściana jest uszkodzona, poruszanie gałką oczną staje się problematyczne. Zapalenie może łatwo przenikać na orbitę, więc ropień lub guz w tym obszarze stanowi również zagrożenie dla zdrowia narządu wzroku.
Najbardziej trwała edukacja. Główną część tworzą kości jarzmowe i klinowe.
Przegrody orbity, z wyjątkiem strefy bocznej, koncentrują się w pobliżu zatok przynosowych. Najczęściej wirusy przenikają przez te sekcje.
Tworzą zewnętrzną ramę orbity, zapewniając wytrzymałość mechaniczną całego aparatu wzrokowego. Są one częścią złożonej konstrukcji przypór twarzy, które są odpowiedzialne za tłumienie zniekształceń szkieletowych podczas żucia i urazów głowy. Również krawędzie wejścia są odpowiedzialne za tworzenie górnej i środkowej części ludzkiej twarzy.
Ze względu na to, że znajdują się w różnych płaszczyznach, zapewnia szerokie pole widzenia. Jednocześnie przednia część gałki ocznej pozostaje niezabezpieczona. Nieciągłość krawędzi powyżej oka jest przerywana przez wycięcie, przez które orbity przechodzą do czoła, żyły i zakończeń nerwowych.
Obręcz podoczodołowa nie ma silnej wytrzymałości, z tępym urazem ulega deformacji podobnej do fali. Granica przyśrodkowa jest utworzona przez część nosową kości czołowej. Najsilniejsze są marginesy boczne i nadoczodołowe.
Powierzchnia dużego skrzydła kości klinowej ma nierówną grubość. Najczęściej do zewnętrznej orbitotomii z wykorzystaniem strefy szwu klinowo-jarzmowego. Odgrywa ważną rolę w procesach repozycji kości jarzmowej w różnego rodzaju uszkodzeniach.
Przedni szew jarzmowy sztywno mocuje kość jarzmową i czołową. Jarzmowy zawiera tętnice i zakończenia nerwowe, które wychodzą z wnęki orbity przez ścianę boczną i kończą się w częściach jarzmowych i skroniowych.
Jedenaście milimetrów poniżej czołowego szwu jarzmowego znajduje się guzek oczodołowy. Dołączony do niego:
Oczko to „pudełko” kości dla gałki ocznej. Nerw narządu wzroku, wrażliwe zakończenia, mięśnie, naczynia krwionośne itp. Przechodzą przez jego wnęki i tylną część, wypełnioną warstwą tłuszczową.
Kościste ściany orbity są pokryte najcieńszą, ale bardzo mocną powłoką, ściśle do nich przylegają w obszarze kanału wzrokowego. Za gałką oczną znajduje się węzeł rzęskowy, który jest obwodowym zwojem nerwowym.
W koronie orbity znajduje się otwór o imponującym rozmiarze, wzdłuż którego przechodzi kanał wizualny i tętnica oka. W przednim występie marginesu przyśrodkowego znajduje się dół worka łzowego, który płynnie wpływa do kanału nosowo-łzowego, a następnie do jamy nosowej.
Wejście orbitalne poniżej przecina boczną i dolną krawędź orbity. Następnie przenosi się do palatine-pterygium i temporal fossa. Wzdłuż niej płynie dolna żyła narządu wzroku, która wpływa do górnej tętnicy. Jest on połączony ze splotem żylnym i przecina zakończenia nerwowe znajdujące się na dnie orbity.
Obejmuje gałkę oczną, aparat komunikacyjny z częścią twarzową czaszki, liczne naczynia i zakończenia nerwowe, mięśnie, gruczoły łzowe, warstwę tłuszczową.
Przód kuli jest ograniczony przez powięź orbitalną, która wplata się w chrząstkę stulecia. Rośnie wraz z okostną w rogach kuli. Przednia ścianka przechodzi przed powięź, znajduje się poza zagłębieniem orbity.
Charakterystyczną cechą tętnic narządu wzroku jest to, że mają one najcieńsze ściany i silną krętość. Jest to gałąź tętnicy szyjnej, odpowiedzialna za zasilanie krwi oka i wnika w przestrzeń orbity przez kanał nerwu wzrokowego. Naczynie odżywia również boczne krawędzie nosa, mięśnie i skórę czoła.
Górna żyła oczodołowa odpowiada za przepływ krwi z aparatu wzrokowego. Charakteryzuje się wysokim stopniem rozgałęzienia, „procesy” zbierają „czerwoną ciecz” z gałki ocznej, gruczołów łzowych i spojówki.
Nieprzyjemne objawy pojawiają się przy zapaleniu, urazie, uszkodzeniu naczyń lub zakończeniach nerwów. Najważniejszym znakiem uszkodzenia orbity jest naruszenie pozycji gałki ocznej. Odchylenie dzieli się na trzy typy:
Wraz z rozwojem procesów zapalnych lub powstawaniem guzów obserwuje się spadek ostrości widzenia.
Powrót do spisu treści
Patologii orbity towarzyszą następujące objawy:
Aby zidentyfikować nieprawidłowości na orbicie kości, wymagane będą liczne środki medyczne:
Ponadto, w celu wykrycia ciał obcych na orbicie lub uszkodzenia jej ścian, wykonywane są zdjęcia rentgenowskie i MRI.
Granice orbity można wyraźnie zobaczyć na przekroju CT. Tworzą ściętą piramidę, której wierzchołek jest skierowany do podstawy czaszki. Jednak skaner wbudowany w komputer nie jest w stanie wizualizować obrazu struktur kostnych o grubości mniejszej niż 0,1 milimetra.
Dlatego czasami obraz ścian wygląda na przerywany i wprowadza w błąd lekarza. Tłuszczowe ciało orbity kości można badać za pomocą CT i MRI. Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego pozwala na analizę stanu nerwu wzrokowego na całej długości.
Orbita jest jednym z najważniejszych elementów aparatu wzrokowego. Pomimo faktu, że jest to tworzenie kości, koncentruje się w niej duża liczba naczyń i zakończeń nerwowych, które są narażone na różne choroby. Każde odchylenie na orbicie jest ważne, aby zidentyfikować na wczesnym etapie, aby uniknąć poważnych problemów zdrowotnych. Przecież infekcja, która przeniknęła na orbitę, w każdej chwili może przeniknąć do mózgu. Wczesne leczenie patologii pomoże utrzymać zdrowie oczu!
Obejrzyj film i dowiedz się o strukturze i funkcji orbity kości.
http://zdorovoeoko.ru/stroenie-glaza/glaznitsa/Orbita (orbita) to sparowana jama kostna w części twarzowej czaszki, znajdująca się po bokach nosa. Trójwymiarowe rekonstrukcje orbity są bardziej jak gruszka niż czterostronna piramida tradycyjnie wspomniana w podręcznikach, oprócz utraty jednej twarzy w obszarze orbity orbity.
Osie piramid orbitalnych zbiegają się do tyłu i odpowiednio rozchodzą się do przodu, podczas gdy środkowe ściany orbity są prawie równoległe do siebie, a ściany boczne są ustawione pod kątem prostym względem siebie. Jeśli nerwy wzrokowe są traktowane jako punkt odniesienia, kąt rozbieżności osi wzrokowych zwykle nie przekracza 45º, a nerw wzrokowy i oś wzrokowa wynosi 22,5º, co jest wyraźnie widoczne na osiowym tomografii komputerowej.
Kąt rozbieżności osi wizualnych określa odległość między orbitami - odległość międzyzębową, która jest rozumiana jako odległość między przednimi grzebieniami łzowymi. To najważniejszy element harmonii twarzy. Zwykle odległość międzyzębowa u dorosłych waha się od 18,5 mm do 30,7 mm, najlepiej wynoszącej 25 mm. Zarówno zmniejszona (stenopia), jak i zwiększona (euryopia) odległość międzyzębowa wskazują na obecność poważnej patologii czaszkowo-twarzowej.
Długość osi przednio-tylnej („głębokość”) orbit u dorosłej osoby wynosi średnio 45 mm. Dlatego wszystkie manipulacje na orbicie (wstrzyknięcia pozagałkowe, separacja podokostnowa tkanek, rozmiar implantów zastępujących ubytki kości) powinny być ograniczone do 35 milimetrów od krawędzi kości orbity, nie osiągając co najmniej jednego centymetra do kanału wzrokowego (canalis opticus). Należy pamiętać, że głębokość orbity może się znacznie różnić, czego skrajnymi wariantami są orbity „głębokie wąskie” i „płytkie szerokie”.
Objętość jamy orbity (cavitas orbitalis) jest nieco mniejsza niż powszechnie się uważa i wynosi 23–26 cm 3, z czego tylko 6,5–7 cm 3 spada na gałkę oczną. U kobiet objętość oczodołu jest o 10% mniejsza niż u mężczyzn. Pochodzenie etniczne ma ogromny wpływ na parametry orbity.
Krawędzie (supraorbital - margo supraorbitalis, infraorbital - margo infraorbitalis, lateral - margo lateralis, medial - margo medialis) orbity stanowią tak zwaną „zewnętrzną orbitę tułowia”, która odgrywa ważną rolę w zapewnieniu wytrzymałości mechanicznej całego kompleksu orbitalnego i jest częścią złożonego systemu przeciwdziałania twarzy lub „Usztywnienia”, gaszące deformację szkieletu twarzy podczas żucia, a także urazy czaszki i twarzy. Ponadto profil orbity odgrywa ważną rolę w kształtowaniu konturu górnej i środkowej trzeciej części twarzy.
Należy zauważyć, że krawędzie orbity nie są w tej samej płaszczyźnie: boczna krawędź jest przesunięta do tyłu w porównaniu do środkowej, a dolna krawędź w porównaniu do górnej, tworząc spiralę o kątach prostych. Zapewnia to szerokie pole widzenia i spojrzenie z dołu na zewnątrz, ale pozostawia przednią połowę gałki ocznej niezabezpieczoną przed działaniem agenta raniącego po tej samej stronie. Spirala wejścia do orbity jest otwarta w obszarze krawędzi przyśrodkowej, gdzie tworzy dołek worka łzowego, fossa sacci lacrimalis.
Ciągłość obręczy nadoczodołowej na granicy między jej środkową i wewnętrzną trzecią jest naruszona przez karb nadoczodołowy (incisura supraorbitalis), przez który tętnica, żyła i nerw o tej samej nazwie (a., V. Et n. Supraorbitalis) rozciągają się od orbity do czoła i zatoki. Kształt cięcia jest bardzo zmienny, jego szerokość jest w przybliżeniu równa 4,6 mm, wysokość - 1,8 mm.
W 25% przypadków (w populacji kobiet do 40%), zamiast cięcia kości, znajduje się dziura (dziura supraorbitale) lub mały kanał kostny, przez który przechodzi określona wiązka nerwowo-naczyniowa. Rozmiary otworów są zwykle mniejsze niż nacięcia i wynoszą 3,0 × 0,6 mm.
Przyśrodkowa krawędź orbity (margo medialis) w jej górnej części jest utworzona przez nosową część kości czołowej (pars nasalis ossis frontalis). Dolna część marginesu przyśrodkowego składa się z tylnego grzbietu łzowego kości łzowej i przedniego grzbietu łzowego górnej szczęki.
Formowanie ich struktur
Granicząca edukacja
Górna ściana orbity jest utworzona głównie przez kość czołową, której grubość z reguły ma zatokę (sinus frontalis), a częściowo (w części tylnej) przez 1,5 cm - małe skrzydło kości klinowej;
Podobnie dolne i boczne ściany mają trójkątny kształt.
Graniczy z przednią jamą czaszkową, a ta okoliczność określa nasilenie możliwych powikłań jej obrażeń. Między tymi dwoma kośćmi znajduje się klinowo-czołowy szew, sutura sphenofrontalis.
U nasady każdego małego skrzydła znajduje się kanał wzrokowy, canalis opticus, przez który przechodzi nerw wzrokowy i tętnica oczna.
Z boku, u podstawy procesu jarzmowego kości czołowej, bezpośrednio za obrzeżem nadoczodołowym, znajduje się lekkie obniżenie - łza łzowa (fossa glandulae lacrimalis), gdzie znajduje się gruczoł o tej samej nazwie.
Medycznie, 4 mm od obszaru nadoczodołowego, znajduje się blok fossa (fossa trochlearis), obok którego często występuje blokowy kręgosłup (spina trochlearis), który jest małym występem kości w pobliżu połączenia górnej ściany z przyśrodkową. Do niego przymocowana jest pętla ścięgna (lub chrząstki), przez którą przechodzi część ścięgna, gwałtownie zmieniając kierunek na mięsień skośny górny oka.
Uszkodzenie bloku w przypadku urazów lub interwencji chirurgicznych (w szczególności podczas operacji na zatoce czołowej) prowadzi do rozwoju bolesnego i uporczywego diplopii z powodu dysfunkcji mięśni skośnych górnych.
Najdłuższa (45 mm) środkowa ściana oczodołu (paries medialis) jest tworzona (w kierunku przednio-tylnym) przez przedni proces górnej szczęki, kości łzowych i sitowych oraz małe skrzydło kości klinowej. Górna granica to szew czołowo-kratowy, dolny to szew kratowo-szczękowy. W przeciwieństwie do innych ścian ma kształt prostokąta.
Podstawą ściany przyśrodkowej jest oczodół (który jest stale nazywany „papierową” płytką kości sitowej 3,5-5,0 × 1,5-2,5 cm i grubością zaledwie 0,25 mm. Jest największym i najsłabszym elementem ściany przyśrodkowej. Płytka oczodołowa kości sitowej jest lekko wklęsła, więc maksymalna szerokość orbity jest notowana nie w płaszczyźnie wejścia do niej, ale o 1,5 cm głębiej. W rezultacie, przezskórny i przezskórny dostęp do środkowej ściany orbity z wielką trudnością zapewnia odpowiedni przegląd całego jej obszaru.
Płytka oczodołowa składa się z około 10 plastrów miodu podzielonych przegrodami (przegrodami) na części przednią i tylną. Duże i liczne małe przegrody między komórkami sieci (cellulae ethmoidales) wzmacniają ścianę przyśrodkową od nosa, pełniąc funkcję przypór. Dlatego ścianka przyśrodkowa jest silniejsza niż dolna, zwłaszcza z rozgałęzionym układem przegród kratowych i stosunkowo małych wymiarów płytki oczodołowej.
W 50% orbit labirynt sitowy osiąga grzbiet łzowy tylny, aw 40% przypadków proces czołowy górnej szczęki. Ten wariant anatomiczny nosi nazwę „prezentacji labiryntu siatkowego”.
Na poziomie szwu czołowo-sitowego, 24 i 36 mm za grzbietem przednim łzowym, w ściance przyśrodkowej orbity znajdują się przednie i tylne otwory sitowe (foramina ethmoidalia anterior et posterior), prowadzące do kanałów o tej samej nazwie, które przechodzą z orbity do komórek sitowych i jamy nosa tych samych gałęzi tętnicy ocznej i nerwu nosowo-wargowego. Należy podkreślić, że tylny otwór sitowy znajduje się na granicy górnych i środkowych ścian orbity w grubości kości czołowej zaledwie 6 mm od otworu optycznego (zasada mnemoniczna: 24-12-6, gdzie 24 jest odległością w mm od przedniego grzbietu łzowego do przedniego otworu sitowego, 12 to odległość od przedniego otworu kratowego do tylnej, a wreszcie 6 to odległość od tylnego otworu kratowego do kanału światłowodowego). Ekspozycja tylnego otworu sitowego podczas separacji podokostnowej tkanek oczodołowych jednoznacznie wskazuje na potrzebę zaprzestania dalszych manipulacji w tym obszarze, aby uniknąć uszkodzenia nerwu wzrokowego.
Najważniejszą formacją ściany środkowej oczodołu jest łza łzowa 13 × 7 mm umiejscowiona głównie przed powięzią tarsoorbitalną, utworzona przez przedni grzebień łzowy procesu czołowego szczęki i kości łzowej z jej grzbietem łzowym.
Dolna część dołu przechodzi płynnie do kanału nosowo-łzowego kości (canalis nasolacrimalis) o długości 10–12 mm, przechodząc przez górną szczękę i otwierając się do dolnego kanału nosowego 30–35 mm od zewnętrznego otworu nosa.
Przyśrodkowa ściana orbity oddziela orbitę od jamy nosowej, labiryntu sitowego i zatoki klinowej. Ta okoliczność ma duże znaczenie kliniczne, ponieważ te ubytki są często źródłem ostrego lub przewlekłego zapalenia, które rozprzestrzenia się na contuitatem do tkanek miękkich orbity. Ułatwia to nie tylko mała grubość ścianki przyśrodkowej, ale także naturalne otwory (siatka przednia i tylna) w niej obecne. Ponadto w kości łzowej i płytce oczodołowej kości sitowej często występują wrodzone rozszczepienia, które są wariantem normy, ale służą jako dodatkowa brama zakażenia.
Ściana boczna (paries lateralis) jest najgrubsza i najsilniejsza, jest uformowana w przedniej połowie kości jarzmowej oraz w tylnej - orbitalnej powierzchni dużego skrzydła kości klinowej. Długość ściany bocznej od krawędzi orbity do górnej szczeliny oczodołu wynosi 40 mm.
Przednie krawędzie ściany bocznej to szwy czołowo-jarzmowe (sutura frontozygomatica) i szwy malarno-szczękowe (sutura zygomaticomaxillaris) oraz tylne górne i dolne szczeliny oczodołowe.
Powierzchnia orbity dużego skrzydła kości klinowej (facies orbitalis alae majoris ossis sphenoidalis) różni się grubością. Przednio-boczna trzecia, która jest połączona z powierzchnią oczodołu kości jarzmowej za pomocą szwów klinowo-jarzmowych (sutura sphenozygomatica) i trzeciego tylnego przyśrodkowego, tworzącego dolną granicę górnej szczeliny oczodołu, jest stosunkowo cienka. Dlatego strefa szwu klinowo-jarzmowego jest dogodna do wykonania orbitotomii zewnętrznej.
Środkowa trzecia część to trygon (trójkąt lub klinowo-łuskowy szew, sutura sphenosquamosa) jest bardzo trwały. Ten trójkąt oddziela orbitę od środkowego dołu czaszki, uczestnicząc w ten sposób w tworzeniu bocznej ściany oczodołu i podstawy czaszki. Tę okoliczność należy wziąć pod uwagę podczas wykonywania orbitotomii zewnętrznej, pamiętając, że odległość od bocznej krawędzi oczodołu do środkowego dołu czaszki wynosi średnio 31 mm.
Boczna ściana orbity oddziela jej zawartość od dołu skroniowo-skrzydłowo-podniebiennego oraz w obszarze wierzchołka - od środkowego dołu czaszki.
Dolna ściana orbity, która jest „dachem” zatoki szczękowej, jest utworzona głównie przez powierzchnię oczodołu górnej szczęki, w odcinku przednio-zewnętrznym - kość jarzmowa, w odcinku tylnym - mały proces orbitalny prostopadłej płytki kości podniebiennej. Powierzchnia dolnej ściany orbity wynosi około 6 cm 2, jej grubość nie przekracza 0,5 mm, jest to jedyna, w której tworzeniu nie uczestniczy kość klinowa.
Dolna ściana orbity ma kształt trójkąta równobocznego. Jest to najkrótsza (około 20 mm) ściana, która nie osiąga wierzchołka orbity, ale kończy się dolną szczeliną oczodołową i jamą skrzydłowo-podniebienną. Linia przechodząca przez dolną szczelinę oczodołu tworzy zewnętrzną granicę dna orbity. Wewnętrzna granica jest zdefiniowana jako kontynuacja przedniego i tylnego szwu sitowo-szczękowego.
Najcieńszą częścią dna orbity jest bruzda podoczodołowa, która przecina ją w przybliżeniu na pół, przechodząc do przedniego kanału o tej samej nazwie. Tył wewnętrznej połowy dolnej ściany jest nieco mocniejszy. Pozostałe części są bardzo odporne na obciążenia mechaniczne. Najgrubszym punktem jest połączenie środkowych i dolnych ścian orbity, wsparte przez środkową ścianę zatoki szczękowej.
Dolna ścianka ma charakterystyczny profil w kształcie litery S, który koniecznie musi być brany pod uwagę przy formowaniu implantów tytanowych w celu zastąpienia wad dna oczodołu. Nadanie zrekonstruowanej ściany profilu płaskiego doprowadzi do zwiększenia objętości orbity i zachowania enophthalmos w okresie pooperacyjnym.
Piętnastostopniowe uniesienie dolnej ściany oczodołu w kierunku wierzchołka orbity i jej złożonego profilu uniemożliwia chirurgowi nieumyślne wykonanie malpera do głębokich części orbity i czyni bezpośrednie uszkodzenie nerwu wzrokowego mało prawdopodobne podczas rekonstrukcji podłogi orbity.
Z urazami możliwe złamania dolnej ściany, którym czasem towarzyszy pominięcie gałki ocznej i ograniczenie jej ruchliwości w górę i na zewnątrz podczas naruszenia dolnego mięśnia ukośnego.
Trzy z czterech ścian orbity (z wyjątkiem zewnętrznej) graniczą z zatokami przynosowymi. Sąsiedztwo często służy jako początkowy powód rozwoju pewnych procesów patologicznych, częściej o charakterze zapalnym. Możliwe jest również kiełkowanie guzów wychodzących z zatok sitowych, czołowych i szczękowych.
Powierzchnia orbity dużego skrzydła kości klinowej (facies orbitalis alae majoris ossis sphenoidalis) różni się grubością. Przednio-boczna trzecia, która jest połączona z powierzchnią oczodołu kości jarzmowej za pomocą szwów klinowo-jarzmowych (sutura sphenozygomatica) i trzeciego tylnego przyśrodkowego, tworzącego dolną granicę górnej szczeliny oczodołu, jest stosunkowo cienka. Dlatego strefa szwu klinowo-jarzmowego jest dogodna do wykonania orbitotomii zewnętrznej.
W pobliżu szwu klinowo-czołowego (sutura sphenofrontalis) w dużym skrzydle kości klinowej na przedniej krawędzi górnej szczeliny oczodołowej znajduje się nietrwały otwór o tej samej nazwie zawierający gałąź tętnicy łzowej - nawracającą tętnicę oponową (zespolenie między a. Podłożem Meningea z zewnętrznej tętnicy szyjnej i tętnicą oczną). tętnica szyjna).
Szew klinowo-jarzmowy, ze względu na swoją długość i strukturę trójwymiarową, odgrywa niezwykle ważną rolę w procesie zmiany położenia kości jarzmowej podczas złamań oczodołu policzka.
Przedni szew jarzmowy (sutura frontozygomatica) zapewnia sztywne przymocowanie kości jarzmowej do czoła.
Szew kratowy jest uważany za ważny punkt identyfikacyjny, oznaczający górną granicę labiryntu sitowego. W związku z tym osteotomia powyżej szwu czołowo-sitowego jest obarczona uszkodzeniem twardej skorupy mózgu (TGM) w obszarze płata czołowego.
Kanały jarzmowe twarzy (canalis zygomaticofacialis) i jarzmowe (canalis zygomaticotemporalis) zawierają te same tętnice i nerwy, które opuszczają jamę oczodołu przez ścianę boczną i kończą się w obszarach jarzmowych i skroniowych. Mogą to być „nieoczekiwane” znaleziska chirurga, który oddziela mięśnie skroniowe podczas zewnętrznej orbitotomii.
11 mm poniżej przedniego szwu jarzmowego i 4–5 mm za marginesem orbitalnym znajduje się zewnętrzny guzek oczodołowy (orbitale Whitnall tuberculum) - nieznaczne uniesienie oczodołu jarzmowego u 95% osób. Dołącz do tego ważnego punktu anatomicznego:
Zewnętrzna, najtrwalsza i najmniej podatna na choroby i urazy, ściana orbity jest uformowana w jarzmową, częściowo czołową kość i duże skrzydło kości klinowej. Ta ściana oddziela zawartość orbity od dna skroniowego.
Dolna szczelina oczodołu znajduje się między bocznymi i dolnymi ścianami orbity i prowadzi do dołu skrzydłowo-podniebiennego i dolnego. Poprzez nią jedna z dwóch gałęzi dolnej żyły oczodołowej (druga przepływa do żyły górnej oczodołu) wychodzi z orbity, łącząc się z żylakiem splotu skrzydłowego, a także obejmuje dolny nerw oczodołowy i tętnicę, nerw jarzmowy i gałęzie oczodołowe pterygoptera.
Przyśrodkowa ściana orbity, paruje medianę orbity, powstaje (od przodu do tyłu) przez kość łzową, płytkę oczodołową kości sitowej i boczną powierzchnię ciała kości klinowej. W ścianie przedniej znajduje się bruzda łzowa, bruzda lacrimalis, kontynuująca do worka łzowego, fossa sacci lacrimalis. Ten ostatni spływa do kanału nosowego, canalis nasolacrimalis.
Wzdłuż górnej krawędzi środkowej ściany orbity znajdują się dwa otwory: przedni otwór sitowy, otwór przedni, przedni koniec szwu czołowo-sitowego i tylna część dołu, otwór przedni, w pobliżu tylnego końca tego samego szwu. Wszystkie ściany orbity zbiegają się w kanale wzrokowym, który łączy orbitę z wnęką czaszki. Ściany orbity są pokryte cienką okostną.
Nerwy okulomotoryczne (n. Oculomotorius), odwodzące (n. Abducens) i blokowe (n. Trochlearis), a także pierwsza gałąź nerwu trójdzielnego (r. Ophthalmicus n. Trigemini), przechodzą przez górną szczelinę oczodołową prowadzącą do środkowego dołu czaszki. Tutaj przechodzi górna żyła oczodołowa, która jest głównym żylnym kolektorem orbity.
Podłużna oś obu oczodołów, zaczerpnięta ze środka wejścia do nich do środka kanału wzrokowego, zbiega się w rejonie tureckiego siodła.
Otwory i szczeliny orbity:
http://eyesfor.me/home/anatomy-of-the-eye/orbit/structure-of-orbit.html