Kategoria: Pielęgniarstwo w zakresie funkcji okulistycznych / analizatorów wizualnych i metod badawczych
Widzenie obuoczne jest normalną, skoordynowaną wizją z dwojgiem oczu, zdolnością oczu do oglądania obiektów w ich przestrzennym stosunku. Widzenie obuoczne stopniowo produkowane u dzieci i osiąga pełny rozwój w ciągu 7-15 lat. Anatomiczną podstawą widzenia obuocznego jest równowaga zewnętrznych mięśni obu oczu oraz stopień symetrii osi optycznych prawego i lewego oka. W zależności od położenia gałek ocznych wyróżnić: Ortoforia - równoległe położenie osi obu oczu i heteroforii - utajony zez, gdy w spoczynku oś wzrokowa jest lekko odchylona na bok, ale gdy pojawia się bodziec do widzenia obuocznego, oś wizualna jest automatycznie ustawiana na właściwą pozycję.
W celu utworzenia widzenia obuocznego konieczne jest, aby w obu oczach na siatkówce znajdowały się wyraźne obrazy obiektów zewnętrznych, o dostatecznie wysokiej ostrości wzroku, ortoforii i heteroforii, normalnym odruchu fuzji i normalnej zbieżności osi oczu podczas patrzenia z bliska. Ostrość widzenia każdego oka musi wynosić co najmniej 0,4.
Zwykle widzenie obuoczne powstaje w wyniku połączenia obrazów wzrokowych postrzeganych przez obszar żółtych plamek obu oczu w jedno wrażenie wizualne. Gdy obrazy obiektów w obu oczach są rzutowane na centralną dolinę żółtych plam i przenoszone do kory mózgowej, są one scalane w jeden obraz. Dlatego też centra siatkówki nazywane są identycznymi lub odpowiadającymi im punktami. Wszystkie inne punkty na powierzchni jednej z siatkówek względem środka drugiej są nie odpowiadające - różne. Jeśli w jednym oku obraz pada na środek siatkówki, aw drugim w jakimkolwiek innym punkcie poza środkiem siatkówki, obraz nie będzie się łączyć. Można to łatwo zauważyć, gdy obiema oczami patrzy na obiekt, lekko naciśnij jeden z nich jednym palcem. Przy takim przemieszczeniu oka promienie świetlne obiektu spadną do niego nie w środku siatkówki, ale z dala od niego.
Działanie silnego odruchu fuzyjnego prowadzi osie wizualne do pozycji równoległej. Odruch fuzji jest jednym z głównych czynników zapewniających obecność widzenia obuocznego.
W prawdziwym zezie zachowanie widzenia obuocznego jest niemożliwe. Zamiast tego jest to monukalar, gdy w wyższych ośrodkach korowych postrzegane jest tylko jedno oko lub jednocześnie. Z jednoczesną wizją Oba obrazy są postrzegane, ale z powodu braku lub tłumienia odruchu fuzji nie łączą się w jeden. Dlatego widzenie z dwoma otwartymi oczami może być: stereoskopowy monokularowy, przemienny, jednoczesny, obuoczny i obuoczny.
Widzenie obuoczne określane jest przy użyciu przybliżonych metod i instrumentów.
Ocena natury widzenia obuocznego przy użyciu instrumentów jest przeprowadzana za pomocą czteropunktowego testu koloru i synaptophoru. Podstawą tych urządzeń jest zasada oddzielania pól prawego i lewego oka.
Badanie widzenia obuocznego można przeprowadzić różnymi metodami, wśród których ogólnie przyjmuje się badanie z wykorzystaniem 4-punktowego testu koloru (test z urządzeniem kolorowym).
W badaniu zaobserwowano 4 wielokolorowe kółka (2 zielone, białe i czerwone) świecące przez okulary z filtrem świetlnym (z jednym czerwonym i jednym zielonym szkłem). Kolor okręgów i soczewek jest tak dobrany, że jedno koło jest widoczne tylko jednym okiem, dwa okręgi - tylko drugim, a jedno koło (białe) jest widoczne obiema oczami.
Punkt znajduje się z bezpośredniego i silnego źródła światła w odległości 5 m. Nosi filtry na okulary: prawe oko jest pokryte czerwonym szkłem, a lewe oko jest pokryte zielonym. Przed rozpoczęciem manipulacji diagnostycznych sprawdź jakość filtrów. Aby to zrobić, jeden po drugim pokrywa się specjalną osłoną oczu, podczas gdy pacjent widzi dwa pierwsze czerwone oczy prawym okiem, a następnie trzy zielone kółka lewym okiem. Główne badanie przeprowadzane jest jednocześnie z otwartymi oczami.
Istnieją trzy warianty wyników badań: widzenie obuoczne (normalne), jednoczesne i jednooczne.
Metoda polega na poproszeniu pacjenta, aby spojrzał w tubę jednym okiem (na przykład prześcieradłem zwróconym w stronę rurki), a dłoń przykłada się do jej końca od strony otwartego oka. W obecności widzenia obuocznego powstaje wrażenie „dziury w dłoni”, przez którą widać obraz, który można zobaczyć przez rurkę. Wynika to z faktu, że obraz widoczny przez otwór w tubie nakłada się na obraz dłoni w drugim oku.
Przy jednoczesnym charakterze widoku „dziura” nie pokrywa się ze środkiem dłoni, a przy zjawisku jednoocznym „dziura w dłoni” nie pojawia się.
Doświadczenie z dwoma ołówkami (można je zastąpić zwykłymi pałeczkami lub flamastrami) ma charakter orientacyjny. Pacjent powinien starać się połączyć końcówkę ołówka z czubkiem ołówka w rękach lekarza, aby uformować linię prostą. Osoba z wizją obuoczną z łatwością wykonuje zadania z dwoma otwartymi oczami i tęskni, gdy jedno oko jest zamknięte. W przypadku braku widzenia obuocznego odnotowuje się przekroczenie.
Inne, bardziej złożone metody (test pryzmatyczny, test z paskami szklanymi Bogolin) są stosowane przez okulistę.
Wielkość kąta zeza jest łatwo i szybko określona metodą Girshberga: wiązka światła jest kierowana w oczy podmiotu i porównywany jest układ refleksów świetlnych na rogówce.
Odruch jest utrwalony w oku i jest obserwowany w pobliżu środka źrenicy lub zbiega się z nim, aw oku, które kosi, jest określany w miejscu odpowiadającym odchyleniu linii widzenia.
Jeden milimetr przemieszczenia na rogówce odpowiada kątowi zeza przy 7 stopniach. Im większy jest ten kąt, tym dalej od środka rogówki zmienia się odruch światła. Jeśli więc odruch znajduje się na krawędzi źrenicy o średniej szerokości 3-3,5 mm, to kąt zezowania wynosi 15 stopni.
Szeroka źrenica utrudnia dokładne określenie odległości między światłem odruchowym a środkiem rogówki. Dokładniej, kąt zeza mierzony jest na obwodzie (metoda Golovina) na synoptoforze, za pomocą testu z pokrywą pryzmatów.
Aby określić poziom załamania światła w oczach metodą subiektywną, potrzebny jest zestaw soczewek, oprawka do okularów testowych i stół do określania ostrości widzenia.
Subiektywna metoda określania refrakcji składa się z dwóch etapów:
W przypadku emmetropii szkło dodatnie degraduje Visus, a szkło ujemne najpierw pogarsza się, a następnie nie wpływa na nie, ponieważ zakwaterowanie jest włączone. W przypadku hipermetropii szkło „+” poprawia Visus, a szkło „-” najpierw się pogarsza, a następnie przy wysokim napięciu akomodacji nie wyświetla się na Visusie.
U młodych pacjentów z ostrością wzroku równą 1 można założyć dwa rodzaje refrakcji: emmetropię (Em) i łagodną hipermetropię (H) z akomodacją.
U pacjentów w podeszłym wieku z „jednostką” ostrości wzroku można założyć tylko jeden rodzaj załamania - zakwaterowanie jest osłabione z powodu wieku.
Przy ostrości wzroku mniejszej niż jeden można założyć dwa rodzaje załamania: nadwzroczność (wysoki stopień, nie może pomóc zakwaterowanie) i krótkowzroczność (M). W hipermetropii szkło dodatnie (+0,5 D) poprawia Visus, a szkło ujemne (-0,5 D) pogarsza Visus. W krótkowzroczności szkło pozytywne pogarsza ostrość widzenia, a szkło negatywne poprawia się.
Astygmatyzm (różne typy refrakcji w różnych meridianach jednego oka) jest korygowany przez cylindryczne i sferoidalne soczewki cylindryczne.
Przy określaniu stopnia ametropii szkło zmienia się na lepsze za pomocą Vizusa (1,0).
Jednocześnie, z nadwzrocznością, refrakcja określa największe szkło pozytywne, z którym pacjent widzi lepiej, oraz krótkowzroczność, mniej negatywnego szkła, z którym pacjent widzi lepiej.
Różny typ lub stopień załamania obu oczu nazywany jest anisometropią. Anisometropię do 2,0-3,0 D u dorosłych i do 5,0 D u dzieci uważa się za przenośną.
Skiascopy (test cienia) lub retinoskopia - obiektywna metoda określania załamania oka. Aby wykonać potrzebną metodę: źródło światła - lampa biurkowa; oftalmoskop lustrzany lub skiascope (wklęsłe lub płaskie lustro z otworem w środku); linijki skiascopic (jest to zestaw soczewek czyszczących lub rozpraszających od 0,5 D-1,0 D w porządku rosnącym).
Badanie prowadzone jest w ciemnym pomieszczeniu, źródło światła jest umieszczone po lewej stronie i nieco za pacjentem. Lekarz siedzi 1 m od niego i kieruje światło odbite od skiascope do badanego oka. W źrenicach podczas odruchu świetlnego.
Lekko obracając szklaną gałkę, odbijana wiązka jest przesuwana w górę lub w dół, a ruch odruchu skiascopic w źrenicach jest obserwowany przez otwarcie skiascope.
Zatem skiascopy składa się z 3 punktów: uzyskanie czerwonego odruchu; uzyskanie cienia, którego ruch zależy od rodzaju lustra, odległości, z której jest badany, rodzaju i stopnia załamania; Neutralizacja cienia za pomocą linijki skiascopic.
Dostępne są 3 opcje odruchu skiascopic (cienie na czerwonym refleksie):
W przypadku koincydencji ruchu odruchu i lustra możemy mówić o wizji hipermetropicznej, emetropicznej lub krótkowzrocznej do jednej dioptrii.
Drugi wariant ruchu odruchu skiascopowego wskazuje na krótkowzroczność więcej niż jednego dioptrii.
Jedynie w trzecim wariancie ruchu odruchu dochodzą do wniosku, że krótkowzroczność w jednej dioptrii i pomiary na tym zatrzymaniu.
W badaniu astygmatycznej skrytości oka przeprowadza się w dwóch głównych meridianach. Refrakcja kliniczna jest obliczana dla każdego południka oddzielnie.
Innymi słowy, widzenie obuoczne może być badane na różne sposoby, wszystko bezpośrednio zależy od jasności objawów, skarg pacjenta i profesjonalizmu lekarza. Pamiętaj, zez może być regulowany tylko na wczesnym etapie rozwoju, a to zajmie dużo czasu.
http://foodandhealth.ru/meduslugi/issledovanie-binokulyarnogo-zreniya/Stosowane jest urządzenie zaprojektowane przez fabrykę Tochmedpribor lub podobny testowy projektor znaków testowych. Działanie urządzenia opiera się na zasadzie oddzielania pól widzenia obu oczu za pomocą filtrów barwnych.
W zdejmowanej pokrywie urządzenia znajdują się cztery otwory z lekkimi filtrami rozmieszczonymi w postaci leżącego „T”: dwa otwory na zielone filtry, jeden na czerwony i jeden na biały. Urządzenie wykorzystuje filtry kolorów o dodatkowych kolorach, gdy nakładają się na siebie, nie przesyłają światła.
Badanie przeprowadza się z odległości od 1 do 5 m. Osobnika umieszcza się na okularach z czerwonym filtrem przed prawym okiem i zielonym filtrem przed lewym okiem.
Badając kolorowe dziury urządzenia przez czerwono-zielone okulary, badany widzi cztery okręgi z normalnym widzeniem obuocznym: czerwony - po prawej, dwa zielone - po pionie po lewej i środkowy okrąg, jak gdyby składał się z czerwonych (prawe oko) i zielonych (lewe oko) kolorów.
Soczewki rastrowe z najcieńszymi równoległymi paskami są umieszczane w ramce przed prawym i lewym okiem pod kątem 45 ° i 135 °, co zapewnia wzajemnie prostopadły kierunek pasków rastrowych lub użycie gotowych okularów rastrowych. Podczas ustalania punktowego źródła światła umieszczonego w odległości 0,5-1 cm przed okularami, jego obraz jest przekształcany w dwa świecące wzajemnie prostopadłe paski. Z monokularowym charakterem widzenia pacjent widzi jeden z pasm, z jednoczesnymi - dwoma niedopasowanymi pasmami, z lornetką - figurą krzyża.
Zgodnie z testem Bagoliniego, widzenie obuoczne jest rejestrowane częściej niż za pomocą testu koloru, ze względu na słabsze (nie kolorowe) rozdzielenie prawego i lewego układu wzrokowego.
Powoduje kolejne obrazy, naprzemiennie oświetlające prawe i lewe oczy podczas ustalania punktu środkowego: jasny pionowy pasek (prawe oko), a następnie poziomy pasek (lewe oko) przez 15–20 s (każde oko). Ponadto kolejne obrazy są obserwowane na jasnym tle (ekran, arkusz białego papieru na ścianie) podczas błysków światła (po 2-3 sekundach) lub gdy oczy migają.
Zgodnie z położeniem dołków wizualnych w postaci „krzyża”, braku wyrównania pionowych i poziomych pasków lub utraty jednego z nich, są one odpowiednio oceniane, aby połączyć je (u osób z widzialnością obuoczną), nie pasujące do tej samej lub krzyżowej lokalizacji, tłumienia (tłumienia jednego obrazu), obecność widzenia jednoocznego.
Urządzenie wykonuje mechaniczną haploskopię za pomocą dwóch oddzielnych ruchomych (do instalacji pod dowolnym kątem zeza) układów optycznych - prawego i lewego. Zestaw składa się z trzech typów sparowanych obiektów testowych: do łączenia (na przykład „kurczak” i „jajko”) do łączenia („kot z ogonem”, „kot z uszami”) i testowania stereo.
Synoptophor pozwala określić:
Dane synoptoforu pozwalają określić rokowanie i taktykę kompleksowego leczenia, a także wybrać rodzaj leczenia ortoptycznego lub dyplotycznego.
Użyj urządzenia takiego jak Howard-Dolman. Badanie przeprowadzono in vivo, bez dzielenia pola widzenia.
Trzy pionowe pręty wyboru (prawy, lewy i ruchomy środek) są umieszczone w płaszczyźnie czołowej na jednej poziomej linii prostej. Podmiot powinien złapać przemieszczenie środkowego pręta, gdy się zbliża lub jest usuwany w stosunku do dwóch stałych. Wyniki są ustalone w wartościach liniowych (lub kątowych), które wynoszą 3-6 mm dla osób w wieku dojrzałym odpowiednio dla bliskich (od 50,0 cm) i 2-4 cm dla odległości (od 5,0 m).
Głęboka wizja jest dobrze wyszkolona w prawdziwym środowisku: gry w piłkę (siatkówka, tenis, koszykówka itp.).
Z pomocą testu Lang. Badanie przeprowadza się na książeczce polaroidowej w okularach polaroidowych w taki sam sposób, jak opisano powyżej. Metoda pozwala oszacować próg widzenia stereoskopowego w zakresie od 1200 do 550 sekund łukowych.
Na stereoskopowym obiektywie ze sparowanymi zdjęciami Pulfricha. Sparowane zdjęcia są zbudowane na zasadzie rozbieżności poprzecznej. Szczegóły rysunków (duże, małe) pozwalają zarejestrować próg stereoskopowego widoku do 4 kątowych sekund za pomocą poprawnych odpowiedzi obiektu.
Klasyczna metoda polega na użyciu czerwonej „różdżki” Maddoxa z zestawu soczewek, a także „krzyża” Maddoxa z pionową i poziomą skalą pomiarową oraz punktowym źródłem światła w środku krzyża. Technikę można uprościć, używając punktowego źródła światła, „różdżki” Meddoxa przed jednym okiem i pryzmatu OKP-1 lub OKP-2 przed innym okiem.
Kompensator oftalmiczny jest biprismem o zmiennej sile od 0 do 25 dioptrii pryzmatycznych. W pozycji poziomej różdżki pacjent widzi pionowy czerwony pasek, przemieszczony w obecności heteroforii ze źródła światła na zewnątrz lub do wewnątrz względem oka, przed którym stoi różdżka. Siła biprismu, która kompensuje przesunięcie pasma, określa wielkość ezofii (kiedy pas jest przesunięty na zewnątrz) lub egzophorii (gdy jest przesunięta na środku).
Podobną zasadę badawczą można wdrożyć za pomocą testów oznaczeń testowych na projektorze.
Na kawałku papieru narysuj poziomą linię ze strzałką pionową pośrodku. Pryzmat o sile 6-8 pryzmatów jest umieszczony w górę lub w dół z podstawą przed jednym okiem obiektu. Drugi obraz jest przesunięty na wysokość.
W obecności heteroforii strzałka przesuwa się w prawo lub w lewo. To samo przesunięcie strzałki (na zewnątrz) w stosunku do oka, przed którym styka się pryzmat, wskazuje na ezofię, a krzyż (przemieszczenie przyśrodkowe) wskazuje na egzoporię. Pryzmat lub biprism, kompensujący stopień przemieszczenia strzał, określa wielkość forii. Oznakowanie styczne można zastosować do linii poziomej za pomocą punktów według dioptrii stopni lub pryzmatów (zamiast biprismu). Stopień przesunięcia pionowych strzałek wzdłuż tej skali będzie wskazywał wielkość phorii.
http://eyesfor.me/home/study-of-the-eye/research-methods-binocular.htmlW normalnych warunkach osoba normalnie widząca używa jednocześnie obu oczu jako jednego aparatu lornetkowego. Dlatego badanie funkcji wzrokowej daje wystarczającą wyobrażenie o stanie widzenia tylko wtedy, gdy badanie zdolności funkcjonalnych jest przeprowadzane podczas badania funkcji obu oczu w tym samym czasie.
Patrząc na obiekt dwojgiem oczu, osoba na siatkówce każdego oka otrzymuje oddzielne obrazy tego obiektu. Psychicznie obrazy te łączą się w jeden obraz wizualny, który jest postrzegany przez świadomość. Aby jednak doszło do fuzji, konieczne jest, aby obrazy uzyskane na siatkówce pasowały do siebie pod względem wielkości i kształtu oraz spadały na ściśle identyczne części siatkówki. Te punkty lub obszary siatkówki nazywane są odpowiednimi. Każdy punkt powierzchni jednej siatkówki ma swój własny punkt w drugiej siatkówce. Odpowiednimi punktami siatkówek są przede wszystkim centralne dołu, a następnie punkty zlokalizowane w obu oczach w tych samych południkach iw tej samej odległości od centralnych szczelin. Fuzja obrazu występuje tylko wtedy, gdy znajdują się w odpowiednich punktach siatkówki.
Nieidentyczne punkty to zestaw par asymetrycznych, nierówno rozmieszczonych punktów, które znajdują się w różnych odległościach od lub z dołów centralnych w równych odległościach, ale z różnymi znakami. Nazywa się ich odmiennymi. Jeśli obraz obiektu pada na różne punkty siatkówki, to nie zleją się one w jeden obraz w naszej świadomości, obiekt będzie postrzegany jako podwójny, pojawi się podwójne widzenie.
Widzenie obuoczne umożliwia widzenie stereoskopowe, zdolność widzenia świata w trzech wymiarach, określanie odległości między obiektami, postrzeganie głębi. cielesność świata.
Rozmiar obiektu będzie inny w obecności ostrej granicy załamania prawego i lewego oka. Wklęsłe soczewki powodują pewne zmniejszenie rozmiaru otrzymywanych obrazów, a zbieranie soczewek wypukłych zwiększa rozmiar obrazów siatkówki. Dlatego przepisując okulary, różnicę korekcji prawego i lewego oka unika więcej niż 2,0 dioptrii. Jeśli to możliwe, należy dążyć do pełnej korekty najgorszego oka, aby zwiększyć jego funkcjonalną zdolność do wyrównania go do lepszego oka. Gdy wizja najgorszego oka jest skrajnie niska, a najlepsze oko dobrze reaguje na korektę, nie trzeba dążyć do przycinania funkcji, ponieważ pacjent traci nadzieję na przywrócenie widzenia obuocznego.
Źle widziane oko może przestać funkcjonować całkowicie i zacząć kosić. Może rozwinąć się ślepota z braku aktywności (amblyopia ex anopsia). Rozwój zeza u dzieci z ametropią, a zwłaszcza z anisometropią, jest dość częstym zjawiskiem.
Podstawą stereoskopii i określania odległości między obiektami jest podwojenie fizjologiczne. Kiedy jest, obraz uzyskuje się w nieidentycznych, odmiennych punktach, symetrycznie rozmieszczonych względem żółtej plamki, co daje podwojenie fizjologiczne. Neutralizacja tego zjawiska ma miejsce w korze mózgowej. Duch fizjologiczny nie koliduje z widzeniem, ale przekazuje sygnałom kory o lokalizacji obiektów bliżej lub dalej od punktu fiksacji. Dlatego nazywa się go fizjologicznym.
Funkcja widzenia stereoskopowego jest charakterystyczna tylko dla widzenia obuocznego. Osoba z jednym okiem nie jest pozbawiona możliwości głębokiego widzenia, ale jest mu dana w bardziej skomplikowany sposób. Wielkie znaczenie ma szkolenie, gromadzenie doświadczeń na temat rozmiaru, kształtu przedmiotów. Osoba, która nie ma widzenia obuocznego, nie może pracować w zawodzie, w którym musisz poradzić sobie z szybko poruszającymi się obiektami, gdzie potrzebujesz natychmiastowej oceny głębokości (pilot, maszynista itp.). Bez widzenia obuocznego nie możesz pracować jako dentysta.
Normalne widzenie obuoczne jest możliwe, jeśli występuje normalny ton wszystkich zewnętrznych mięśni obu oczu. Dzięki równowadze mięśniowej wzrokowe osie oczu są równoległe. Ta równowaga nazywana jest ortoforią. Głównym czynnikiem zapewniającym obecność widzenia obuocznego jest odruch fuzyjny, który prowadzi osie wzrokowe do normalnej równoległej pozycji w przypadku ukrytego zeza.
Wzrok obuoczny rozwija się, poprawia i zmienia się przez całe życie. Rozwój widzenia obuocznego rozpoczyna się odruchem fiksacji obuocznej, która występuje w przybliżeniu w trzecim miesiącu życia, a jej tworzenie kończy się w wieku 12 lat.
W przypadku prawdziwego zeza występuje wizja jednooczna lub jednoczesna. Przy jednoczesnym widzeniu oba obrazy są postrzegane, ale z powodu braku lub tłumienia odruchu fuzji nie łączą się w jedno. W widzeniu jednoocznym obraz tylko jednego oka jest postrzegany w wyższych ośrodkach korowych.
Istnieje wiele sposobów sprawdzania widzenia obuocznego. Najprostszym testem jest test z pojawieniem się zjawy z powodu przemieszczenia oka palcem (naciskają one palcem przez powiekę).
Doświadczenie Sokolova z „dziurą w dłoni” odbywa się w następujący sposób. Do oka badanej rurki jest przymocowana, przez którą patrzy w dal. Od strony otwartego oka badana osoba kładzie dłoń na końcu rurki. W przypadku normalnego widzenia obuocznego podmiot widzi w środku dłoni dziurę, przez którą można zobaczyć, co oko widzi przez rurkę.
Używając metody Calf (test z nieodebranym), funkcja obuoczna jest badana za pomocą dwóch ołówków. Badacz trzyma ołówek poziomo w wyciągniętej ręce i próbuje uderzyć go w czubek drugiego ołówka w odległości kilku centymetrów, którą badacz trzyma w pozycji pionowej.
Za pomocą umieszczenia ołówka w odległości kilku centymetrów przed nosem czytelnika można zadać pytanie, czy dana osoba czyta jedno- czy dwuocznie. Ołówek pokrywa część liter, więc czytanie, bez obracania głowy, jest możliwe tylko w przypadku widzenia obuocznego. Jeśli wzrok jest monokularowy, to dołączony ołówek uniemożliwia czytanie.
Widzenie obuoczne zależy również od ruchu oczu. Jeśli, gdy obiekt jest nieruchomy, aby przykryć jeden obiekt jedną ręką, przy obecności ukrytego zeza pod dłonią, jest on odchylany na bok. Po zdjęciu ramienia, jeśli pacjent ma widzenie obuoczne, oko wykonuje ruch dostosowujący, aby uzyskać percepcję obuoczną. Jeśli ruch instalacji jest spowolniony lub nieobecny, może to wskazywać na słabość widzenia obuocznego lub obecność tylko jednoczesnego.
Bardziej precyzyjna definicja widzenia obuocznego odbywa się za pomocą specjalnych urządzeń: czteropunktowego testu koloru, synoptopu. Podstawą wszystkich urządzeń jest zasada oddzielenia pól widzenia prawego i lewego oka, która jest uzyskiwana mechanicznie lub za pomocą polaroidu, koloru i innych urządzeń.
W czteropunktowym aparacie kolorowym separacja ta jest wykonywana za pomocą dodatkowych kolorów. Na przedniej powierzchni urządzenia znajduje się kilka otworów z czerwonymi i zielonymi filtrami światła, a jeden otwór jest pokryty matowym szkłem. Wewnątrz urządzenia podświetla się lampa. Obiekt nosi okulary z czerwono-zielonymi filtrami. Oko, które stoi przed czerwonym szkłem, widzi tylko czerwone obiekty, drugie - zielone.
W normalnym widzeniu obuocznym czerwone i zielone obiekty są widoczne, a bezbarwny wydaje się być zabarwiony na czerwono-zielony, ponieważ postrzegane zarówno prawym, jak i lewym okiem. Jeśli widoczne jest wyraźne oko prowadzące, to bezbarwne koło zostanie pomalowane w kolorze szkła umieszczonego przed czołowym okiem. Przy jednoczesnym widzeniu obiekt widzi 5 okręgów. Z monokularową wizją, w zależności od tego, które oko jest zaangażowane w widzenie (powiedzmy, lewe, przed którym twarze zielonego szkła), zobaczą zielone obiekty i bezbarwny obiekt pomalowany na kolor.
Do badania widzenia obuocznego u dzieci w wieku 3–4 lat testy kolorystyczne są kształtowane na przedmioty znane dzieciom (jodełka, gwiazda, samochód, grzyb).
4. Z penetrującymi obrażeniami ciało obce raz przebija ścianę gałki ocznej. W tym przypadku w znacznej części przypadków pozostaje wewnątrz oka.
Przy urazach penetrujących oko często ulega uszkodzeniu, a zawartość oka, czyli jego błony wewnętrzne lub otoczenie: tęczówka, ciało rzęskowe, naczyniówka, siatkówka, soczewka i ciało szkliste wypadają z rany. Urazom tym często towarzyszą znaczące krwotoki w przednich i tylnych segmentach gałki ocznej i zmętnienie oka.
Penetrująca rana otwiera drogę do wprowadzenia patogennych drobnoustrojów do wewnętrznego środowiska oka, gdzie znajdują korzystne warunki.
Obecność otwartej rany penetrującej może dramatycznie zakłócać krążenie płynów w gałce ocznej, dlatego cierpi odżywianie tkanek wewnątrzgałkowych.
Wszystko to często prowadzi do śmierci oka i ślepoty. W przypadkach, gdy ciało obce pozostaje w wyniku takich ran wewnątrz oka, wzrasta niebezpieczeństwo śmierci oka. Wraz z ciałem obcym patogenne drobnoustroje mogą atakować oko. Ponadto ciało obce w większości przypadków jest aktywne chemicznie (żelazo, miedź) i, pozostając wewnątrz oka, stopniowo zatruwa swoje tkanki i środowisko produktami utleniania.
Przenikające urazy gałki ocznej są również najbardziej niebezpieczne dla drugiego, zdrowego oka, ponieważ wywołane przez nie długotrwałe zapalenie tęczówki może prowadzić do rozwoju podobnego zapalenia w zdrowym oku.
Urazy penetrujące w postaci niezbyt dużych ran rogówki, twardówki rogówki lub twardówki mają najlepszą perspektywę dla zachowania samej gałki ocznej, jak również jej funkcji wzrokowych.
W przypadku dużej utraty ciała szklistego i błon oka, obserwowanej podczas rozległych ran, wydaje się, że gałka oczna opadła, krawędzie rany są słabo przystosowane, pasują do siebie.
W penetrujących ranach gałki ocznej uszkodzenie jest stosunkowo rzadko ograniczone tylko do rany w rogówce lub twardówce. Często tęczówka, ciało rzęskowe, soczewka i naczyniówka, siatkówka i ciało szkliste są jednocześnie uszkodzone. W tym przypadku przesłona może wykryć pęknięcie krawędzi źrenicy lub otworów o różnych rozmiarach i lokalizacji. Rany soczewki towarzyszy jej częściowe lub całkowite zmętnienie. Uszkodzenie ciała rzęskowego powoduje ciężkie zapalenie tęczówki, któremu towarzyszy krwotok do ciała szklistego (hemophthalmus). Gdy twardówka jest zraniona, naczyniówka i siatkówka są nieuchronnie uszkodzone. Wewnętrzna powłoka gałki ocznej i ciała szklistego, która wygląda jak przezroczysta bańka lub lepkie włókna, jest „wkładana” do rany.
Nasilenie penetrującej rany gałki ocznej znacznie wzrasta, jeśli wewnętrzne błony lub środowiska oka wypadają lub są ranne w ranie. To znacząco wpływa na wskazania do chirurgicznego leczenia ran.
Przy przenikających obrażeniach oka szczególne znaczenie ma badanie radiograficzne obszaru orbity. Ostatecznym celem diagnostyki rentgenowskiej jest pomoc chirurgowi okulistycznemu w prawidłowym opracowaniu planu szybkiego usunięcia ciała obcego wewnątrzgałkowego, zaznaczając nacięcie błon oka w miejscu o takim rozmiarze i kształcie, które zapewniłoby usunięcie fragmentu w najbardziej delikatny sposób, bez niepotrzebnego urazu tkanek gałki ocznej.
Data dodania: 2014-12-29; Wyświetleń: 1,032; ZAMÓWIENIE PISANIE PRACY
http://helpiks.org/1-127851.htmlPojęcie widzenia obuocznego oznacza zdolność do wyraźnego widzenia obrazów dwóch organów aparatu wzrokowego, czyli oczu. Wynika to z połączenia ogólnego obrazu, widocznego przez korę mózgu. Może to być również nazywane wizją stereoskopową, która pozwala zobaczyć objętość obrazu, określić odległość bezpośrednio między obiektami i jak daleko lub blisko każdy obiekt jest od osoby. Krótko mówiąc, jest to zdrowa wizja.
Ale jest też wizja jednooczna, w której jedno oko określa kształt, szerokość i wysokość każdej rzeczy, ale nie można sprawdzić odległości. Dlatego dla normalnego życia ludzkiego konieczne jest widzenie stereoskopowe.
Widzenie obuoczne jest całkowicie nieobecne przy narodzinach osoby, ale zaczyna się kształtować od 2 miesiąca życia. Niemniej jednak może być rozwijany w każdej kategorii wiekowej.
Aby określić dzisiejszą wizję obuoczną, wykonuje się wiele testów za pomocą specjalnych urządzeń i bez nich. Przy pomocy sprzętu pole widzenia w każdym oku jest dzielone za pomocą filtrów kolorów lub urządzeń polaroidowych. Najbardziej popularny jest 4-punktowy test kolorów do badania obuocznej wizji CT 1.
W tym przypadku, na oczach osoby, różne filtry kolorów (zielony i czerwony) są ułożone w formie okularów. Następnie musisz skupić wzrok na specjalnym okrągłym ekranie. Są w nim 4 świecące kółka: 2 zielone, 1 czerwone, 1 białe. Jeśli dana osoba ma widzenie obuoczne, zobaczy wszystkie cztery koła, ale biały okrąg będzie mu przypominał kolor, który filtr światła nakłada na bardziej wiodące oko. Jeśli nie ma widzenia stereoskopowego, pacjent zobaczy tylko 2-3 koła lub 5 (z jednoczesnym widzeniem).
Istnieje o wiele więcej sposobów przeprowadzenia badania widzenia obuocznego bez użycia sprzętu. Testy można wykonać w domu:
Widzenie obuoczne nie podlega leczeniu, ale jego brak jest niewątpliwy. Z reguły zez obserwowany jest najczęściej, dlatego wszystkie środki powinny być skierowane wyłącznie na leczenie tej patologii. Ale nawet bez obecności zeza i innych chorób można nauczyć się rozwijać u siebie zdolności obuocznych. W tym celu istnieją specjalne ćwiczenia na widzenie obuoczne:
W tym ćwiczeniu musisz umieścić na ścianie dowolny mały obiekt w odległości 2 lub 3 metrów. Potem ręka jest ściśnięta, ale palec wskazujący pozostaje wydłużony. Ręka powinna być umieszczona przed sobą, a koniec palca powinien być skierowany na obiekt, tak aby znajdowały się w tej samej osi wizualnej. Początkowo wydaje się, że ręczne widelce, a wewnątrz to właśnie to. Teraz musisz przetłumaczyć rzut oka na czubek palca wskazującego, po czym ręka stanie się jedną, a obiekt zostanie podwojony. Więc musisz zrobić kilka razy. Ostrzejszy obraz pojawi się z boku oka, który ma lepsze widzenie. Dodatkowo możesz okresowo zamykać jedno oko, aby drugie w tym czasie ćwiczyło z pełnym oddaniem.
Numer 34 Wizja obuoczna: definicja pojęcia, wartość pracy ludzkiej. Anatomiczne i fizjologiczne warunki realizacji widzenia obuocznego. Metody badania standardów kryteriów widzenia obuocznego.
Widzenie przez lornetkę - postrzeganie otaczających obiektów dwojgiem oczu - jest zapewnione w dziale korowym analizatora wzrokowego ze względu na złożony fizjologiczny mechanizm widzenia - fuzję, czyli połączenie obrazów wizualnych, które występują osobno w każdym oku (obraz monokularowy), w jedną połączoną percepcję wzrokową.
Pojedynczy obraz obiektu postrzeganego przez dwoje oczu jest możliwy tylko wtedy, gdy jego obraz uderza w tak zwane identyczne lub odpowiadające sobie punkty siatkówki, które obejmują centralne wgłębienia siatkówki obu oczu, a także punkty siatkówki, zlokalizowane symetrycznie względem centralnych jam. Oddzielne kropki są łączone w centralnych dołach, a na pozostałej części siatkówki odpowiadają pola receptorów odpowiadające jednej komórce zwoju. W przypadku projekcji obrazu obiektu na asymetryczne lub tak zwane odmienne punkty siatkówki obu oczu, pojawia się duchowość obrazu - podwójne widzenie.
Następujące warunki są niezbędne do utworzenia normalnego (stabilnego) widzenia obuocznego:
- Wystarczająca ostrość widzenia obu oczu (nie mniej niż 0,4), przy której powstaje wyraźny obraz obiektów na siatkówce.
- Swoboda ruchów obu gałek ocznych.
- Równe rozmiary obrazów w obu oczach - izekony.
- Normalna zdolność funkcjonalna siatkówki, szlaki i wyższe ośrodki wzrokowe.
- Układ dwóch oczu w jednej płaszczyźnie czołowej i poziomej.
Istnieje kilka prostych sposobów określania widzenia obuocznego bez użycia instrumentów.
Pierwszym jest naciśnięcie palca na gałkę oczną w obszarze powiek, gdy oko jest otwarte.
Druga metoda to eksperyment z ołówkami lub tzw. Test z brakiem, podczas którego obecność lub brak dwubiegunowości jest wykrywany za pomocą dwóch zwykłych ołówków.
Trzecia metoda to test z „dziurą w dłoni”.
Czwarta metoda to test z ruchem instalacji. Aby to zrobić, pacjent najpierw mocuje oko oboma oczami do bliskiego przedmiotu, a następnie jedno oko zamyka dłoń, jak gdyby „wyłączając” z aktu widzenia.
W celu dokładniejszego określenia natury widzenia (jednooczna, jednoczesna, niestabilna i stabilna lornetka) w praktyce klinicznej, szeroko stosowane metody badań sprzętu, w szczególności metoda konwencjonalna Belostotsky - Friedman przy użyciu czteropunktowego urządzenia Tsvetotest TsT-1
W celu określenia widzenia stereoskopowego często używany jest stereotest „Fly” (z wizerunkiem muchy). Aby ustalić wartość aniseikonii, stosuje się haploskop separacji faz.
Nr 35 Układ optyczny oka: składniki, ich właściwości. Pojęcie fizycznego załamania oka. Rola układu optycznego oka w percepcji wrażeń wzrokowych.
Ludzkie oko jest złożonym układem optycznym, który składa się z rogówki, wilgoci komory przedniej, soczewki i ciała szklistego.
Refrakcja to moc refrakcyjna układu optycznego oka, wyrażona w jednostkach arbitralnych - dioptriach. Siła refrakcji soczewki o głównej ogniskowej 1 m została przyjęta dla jednej dioptrii.
Istnieje fizyczna i kliniczna refrakcja. Średnia fizyczna refrakcja normalnego oka u noworodka wynosi około 80,0 dptr, a u starszych dzieci i dorosłych około 60,0 dptr. Moc załamania może zmieniać się między 52,0 a 68,0 dioptrii. Refrakcja fizyczna nie daje wyobrażenia o możliwościach funkcjonalnych oka, więc istnieje koncepcja refrakcji klinicznej.
Moc refrakcyjna oka zależy od wielkości promieni krzywizny przedniej powierzchni rogówki, przedniej i tylnej powierzchni soczewki, odległości między nimi i współczynników załamania rogówki, soczewki, cieczy wodnistej i ciała szklistego.
Moc optyczna tylnej powierzchni rogówki nie jest brana pod uwagę, ponieważ współczynniki załamania rogówki i wilgotność komory przedniej są takie same (jak wiadomo, załamanie promieni jest możliwe tylko na styku mediów z różnymi współczynnikami załamania).
Aby ocenić moc refrakcyjną dowolnego układu optycznego, stosuje się konwencjonalną jednostkę - dioptrię (w skrócie Dptr). Dla I dptr pobrano moc obiektywu z główną ogniskową w I m. Dioptria (D) jest odwrotnością ogniskowej (F):
Moc refrakcyjna soczewek wypukłych (zbierających) jest wskazywana przez znak plus, wklęsły (dyfuzyjny) jest znakiem minus, a same soczewki są nazywane odpowiednio dodatnimi i ujemnymi.
Oko charakteryzuje się różnymi aberracjami - defektami w układzie optycznym oka, prowadzącymi do obniżenia jakości obrazu obiektu na siatkówce. Ze względu na aberrację sferyczną promienie wychodzące z punktowego źródła światła nie są gromadzone w punkcie, ale w pewnej strefie na osi optycznej oka. W rezultacie na siatkówce tworzy się okrąg rozpraszający światło. Głębokość tej strefy dla „normalnego” oka ludzkiego wynosi od 0,5 do 1,0 dioptrii.
W wyniku aberracji chromatycznej promienie krótkiej fali widma (niebiesko-zielone) przecinają się w oku w mniejszej odległości od rogówki niż promienie długofalowej części widma (czerwone). Przerwa między ogniskami tych promieni w oku może osiągnąć 1,0 dioptrii.
Prawie wszystkie oczy mają inną aberrację, ze względu na brak idealnej sferyczności powierzchni refrakcyjnych rogówki i soczewki.
Numer 36 Kliniczna refrakcja oka: sformułowanie koncepcji, określenie kryteriów, klasyfikacja, cechy rozwoju związane z wiekiem.
Refrakcja to moc refrakcyjna układu optycznego oka, wyrażona w jednostkach arbitralnych - dioptriach. Siła refrakcji soczewki o głównej ogniskowej 1 m została przyjęta dla jednej dioptrii.
Istnieje fizyczna i kliniczna refrakcja. Średnia fizyczna refrakcja normalnego oka u noworodka wynosi około 80,0 dptr, a u starszych dzieci i dorosłych około 60,0 dptr. Moc załamania może zmieniać się między 52,0 a 68,0 dioptrii. Refrakcja fizyczna nie daje wyobrażenia o możliwościach funkcjonalnych oka, więc istnieje koncepcja refrakcji klinicznej.
Aby uzyskać wyraźny obraz, ważna jest nie tylko moc refrakcyjna układu optycznego oka, ale także jego zdolność do skupiania promieni na siatkówce. W związku z tym w okulistyce stosuje się pojęcie refrakcji klinicznej, rozumianej jako stosunek mocy refrakcji do pozycji siatkówki lub, która jest taka sama, między tylną ogniskową układu optycznego a długością przedniej tylnej osi oka.
Istnieją dwa typy refrakcji klinicznej - statyczne i dynamiczne.
Refrakcja statyczna charakteryzuje metodę uzyskiwania obrazów na siatkówce w stanie maksymalnego rozluźnienia akomodacji (bardziej szczegółowo ta funkcja, która umożliwia zmianę zdolności refrakcji oka, zostanie omówiona później). Łatwo zauważyć, że refrakcja statyczna jest konwencjonalną koncepcją, odzwierciedlającą jedynie cechy strukturalne oka jako kamery optycznej, która tworzy obraz na siatkówce.
Dla poprawnego rozwiązania wielu problemów związanych z aktywnością wzrokową w warunkach naturalnych konieczne jest wyobrażenie o funkcjach funkcjonalnych układu optycznego oka. Można je ocenić na podstawie dynamicznej refrakcji, przez którą rozumiemy moc refrakcji układu optycznego oka względem siatkówki z aktywnym zakwaterowaniem.
Numer 37 Subiektywne i obiektywne metody określania rodzaju klinicznej refrakcji oka.
Optyczna korekcja wzroku rozpoczyna się od definicji refrakcji klinicznej. Jej metody badawcze są podzielone na obiektywne, nie wymagające udziału pacjenta i subiektywne, wymagające aktywnego uczestnictwa.
Metody obiektywne obejmują skiascopy i refraktometrię, a metody subiektywne obejmują określenie refrakcji metodą doboru soczewek korekcyjnych. Badanie pacjenta zwykle rozpoczyna się od celu i kończy się subiektywnymi metodami badań.
Obiektywne metody badania refrakcji klinicznej opierają się na właściwości dna nie tylko absorbują, ale także odbijają światło padające na niego.
Kiedy skiascopy zwykle używają płaskiego lustra z otworem w środku. Światło skierowane do oka za pomocą lustra powraca, po odbiciu od dna oka, do tego samego punktu sprzężonego (dziury w lustrze), a źrenica jest widziana przez czerwonego obserwatora. Kiedy lustro jest obrócone, odbite światło uderza w inny niesprzężony punkt, a źrenica wydaje się czarna. Kiedy lustro porusza się względem badanej źrenicy, obserwator zobaczy przez dziurę w lustrze, jak czerwony kolor źrenicy jest stopniowo zastępowany przez czarny cień, którego ruch zależy od rodzaju klinicznej refrakcji badanego oka.
Refraktometria opiera się na badaniu świecącego znaku odbitego od dna oka. W niektórych refraktometrach starają się uzyskać ostry obraz znaku na dnie, inne refraktometry oparte są na zjawisku Scheinera - podzielonym obrazie rzutowanym przez różne części źrenicy. W nich pomiar refrakcji uzyskuje się przez połączenie dwóch obrazów w jeden poprzez zmianę zbieżności promieni. Urządzenia te pozwalają dokładniej, w porównaniu ze skiascopią, określić stopień ametropii, zwłaszcza stopień astygmatyzmu i kąt nachylenia jego głównych osi. W tym przypadku refraktometry pierwszego typu dokładniej określają sferyczny składnik refrakcji, drugi typ - astygmatyczny.
Po obiektywnym określeniu refrakcji przystępują do udoskonalenia za pomocą subiektywnej metody opartej na określeniu siły soczewki okularowej, która umieszczona przed okiem pozwala uzyskać najwyższą ostrość widzenia.
W celu subiektywnego określenia refrakcji stosuje się urządzenie do sprawdzania ostrości wzroku, zestaw szkieł testowych i oprawkę okularów testowych. Zamiast zestawów szkieł testowych można używać foropterów - urządzeń do zmechanizowanych zmian soczewek przed oczami pacjenta.
Oprócz wyboru soczewek okularowych z wizometrią, istnieją inne subiektywne metody badania refrakcji. Test duochromu opiera się na aberracji chromatycznej w oku, która polega na tym, że promienie o krótszej długości fali (niebiesko-zielone) załamują się silniej niż dłuższe (czerwone), a zatem krótkowzroczne oko widzi lepiej w świetle czerwonym i hipermetropicznym - na zielono.
Ostatnio wykorzystano refraktometrię laserową opartą na interferencji monochromatycznych spójnych wiązek laserowych.
Refrakcję emmetropiczną obserwuje się u 45% dorosłej populacji kuli ziemskiej, charakteryzującą się dopasowaniem długości osi gałki ocznej i długości ogniskowej układu optycznego oka. W stanie spoczynku akomodacji główny nacisk na układ optyczny oka podczas emmetropii spoczywa na siatkówce. Ostrość widzenia w tym samym czasie odpowiada normie, to znaczy jest równa 1,0-2,0.
Zmiany prawidłowej ostrości wzroku zależą od średnicy aparatu stożka siatkówki. Jeśli średnica stożków wynosi cztery mikrony, ostrość widzenia wynosi 1,0; gdy średnica stożków wynosi trzy mikrony - ostrość widzenia wynosi 1,5, w przypadku gdy średnica stożków wynosi dwa mikrony, ostrość wzroku wynosi 2,0.
Ważną cechą emmetropii jest położenie w przestrzeni tak zwanego dalszego punktu jasnego widzenia (punctum revotum), z którego emanują promienie świetlne, które gromadzą się na siatkówce oka, która jest w spoczynku, to znaczy bez włączenia akomodacji. Dalszym punktem jasnej wizji w przypadku emmetropii jest najdalszy punkt jasnego widzenia, na którym oko spoczywa, jest praktycznie w nieskończoności.
Dla oka reprezentowana jest nieskończoność i zależy ona od budowy anatomicznej rogówki, tęczówki (źrenica wynosi 2,5-3 mm), średnicy stożków (średnio cztery mikrony) i kąta widzenia w ciągu jednej minuty.
Równie ważna jest pozycja najbliższego punktu jasnego widzenia, to znaczy punktu, z którego promienie świetlne wychodzą z siatkówki przy maksymalnym napięciu akomodacji.
Znając pozycję najbliższego i dalszego punktu jasnego widzenia, określ długość zakwaterowania - czyli przestrzeń, w której możliwe jest jasne widzenie z powodu zakwaterowania. W emmetropusie długość zakwaterowania odpowiada nieskończoności.
Podłoga oka w stanie spoczynku jest prawidłowa, tj. Siatkówka jest przezroczysta, dysk nerwu wzrokowego jest czysty, kolor jest blady róż, wiązka naczyniowa znajduje się w środku głowy nerwu wzrokowego, stosunek naczyń krwionośnych do tętnic do żyły wynosi 2: 3, tj. 90 mikron i 120 mikronów. Istnieją jednak pewne osobliwości - dysk nerwu wzrokowego jest nieco wydłużony w kierunku pionowym (rozmiar pionowy jest o 0,1 mm większy niż rozmiar poziomy), a czasowa część dysku jest mniej nasycona różowym tłem.
Tak więc u emmetropusa nie występują żadne komplikacje związane z refrakcją przez całe życie, z wyjątkiem fizjologicznych zmian związanych z wiekiem - starczowzroczności.
Nr 39 Charakterystyka kliniczna nadwzroczności, zasady korekcji.
Nadwzroczność (dalekowzroczność) występuje u 45% dorosłej populacji kuli ziemskiej, charakteryzującej się słabą refrakcją fizyczną, która nie skupia obiektów na siatkówce. Długość gałki ocznej jest krótsza niż ogniskowa układu optycznego oka, tj. Promienie docierają do siatkówki, ale nie skupiają się, osiągając ją. Jeśli przedłużymy przebieg tych promieni, zbiegną się one za siatkówką.
W zależności od stopnia nadwzroczności odróżnić słabe - do 3,0 D; średnia - od 3,0 do 6,0 D i wysoka - ponad 6,0 D.
Dalszy punkt jasnej wizji, tj. W pozostałej części zakwaterowania, jest nieobecny. W związku z tym nadwzroczność ma zmniejszoną ostrość wzroku, im większy jest stopień nadwzroczności. Jednakże, jeśli średnica stożków wynosi dwa lub trzy mikrony i słaby stopień hipermetropii, ostrość widzenia może być na średnim poziomie.
Najbliższy punkt jasnego widzenia jest możliwy tylko w hipermetropach o słabym stopniu i tylko u dzieci.
Hipermetropie średniego i wysokiego stopnia nie mają najbliższego punktu jasnego widzenia, dlatego nie ma długości akomodacji, tj. Widzą słabo i blisko i daleko.
Dno hypermetropes odpowiada normie, jednak w przeciwieństwie do emmetropii, dysk nerwu wzrokowego ma zaokrąglony kształt, a jego kolor, blady róż, jest taki sam we wszystkich działach.
Od 40 roku życia, hipermetropie, jak emmetropes, rozwijają objawy kliniczne starczowzroczności.
Nr 40 Charakterystyka kliniczna krótkowzroczności, zasady korekcji
Krótkowzroczność charakteryzuje się silnym załamaniem, w którym główny punkt skupienia układu optycznego oka znajduje się przed siatkówką, a rozproszone promienie uderzają w siatkówkę. Jednak ze względu na fakt, że krótkowzroczność dzieli się na trzy typy - refrakcyjne, osiowe i mieszane - refrakcja z krótkowzrocznością powinna być uważana za silną z typami refrakcyjnymi i mieszanymi.
W zależności od stopnia krótkowzroczności wyróżnia się:
słaba krótkowzroczność - do 3,0 D,
średnia krótkowzroczność - od 3,0 D do 6,0 D,
wysoka krótkowzroczność - ponad 6,0 D.
Dalszy punkt jasnego widzenia w krótkowzroczności wynika z faktu, że obraz może skupić się na siatkówce, jeśli rozbieżne promienie docierają do oka, które praktycznie pochodzą ze wszystkich otaczających nas obiektów. Pozycja dalszego jasnego punktu widzenia w krótkowzroczności zależy od stopnia krótkowzroczności.
Najbliższy punkt jasnego widzenia jest jeszcze bliższy i zależy od wieku pacjenta.
Ze względu na silne załamanie fizyczne krótkowzroczność nie musi być dostosowywana, ale osiąga się konwergencję, zachodzi nierównowaga w pracy zbieżności i akomodacji, rozwija się osłabienie mięśni, co często prowadzi do skurczu akomodacji - fałszywa krótkowzroczność.
Ostrość wzroku w krótkowzroczności jest zwykle zmniejszona, a im więcej, tym krótszy jest stopień krótkowzroczności. Jeśli jednak średnica stożków wynosi od dwóch do trzech mikronów, a stopień krótkowzroczności (krótkowzroczność) jest słaby, ostrość widzenia może odpowiadać średniej normy. Jeśli krótkowzroczność wzrasta corocznie od 1,0 i więcej, uznaje się ją za progresywną.
Skurcz mieszkania rozwija się we wszystkich typach krótkowzroczności - osiowej, refrakcyjnej i refrakcyjno-osiowej. Przyczyny skurczu akomodacji są po pierwsze słabością aparatu akomodacyjnego na krótkowzroczność, a po drugie różnymi zaburzeniami higieny wzroku
czytanie kłamstwa, wszystkie rodzaje pracy w odległości bliższej niż 30 cm, przekraczanie czasu pracy w odległości 30 cm dłuższej niż norma fizjologiczna, czytanie i pisanie przy zmniejszonym świetle, nieskorygowana krótkowzroczność, nadwzroczność i astygmatyzm;
adynamia, hipowitaminoza pokarmowa;
z powodu chorób przewodu pokarmowego i wątroby, innych powszechnych chorób.
Nr 41 Teorie rozwoju krótkowzroczności (ES Avetisov, AI Dashevsky), metody zapobiegania krótkowzroczności.
Zaproponowano kilka teorii pochodzenia krótkowzroczności.
Do tej pory najbardziej naukową teorię należy uznać za E.S. Avetisova, zgodnie z którą można wyróżnić kilka podstawowych przepisów w mechanizmie rozwoju krótkowzroczności.
Aparat wzrokowy jest złożonym układem zamkniętym wielowinkowym, którego powstawanie zachodzi pod wpływem środowiska wewnętrznego i zewnętrznego, czynnika dziedzicznego z jego specyficznymi i indywidualnymi cechami. W procesie refrakogenezy występuje wzajemna korelacja różnych elementów anatomicznych i optycznych oka, które zapewniają ogniskowanie obiektów na siatkówce. Czynnikiem decydującym o refrakcji jest długość przednio-tylnej osi oka, która zależy od dziedziczności, stosunku akomodacji i obciążenia wzrokowego oraz odporności twardówki na normalne ciśnienie wewnątrzgałkowe (IOP). Głównym regulatorem refrakogenezy na pewnym etapie ontogenezy jest zakwaterowanie. Gdy jest osłabiony, praca wizualna w pobliżu staje się obciążeniem nieznośnym. Dla oka normalny proces refrakcji jest zaburzony. Układ optyczny oka dostosowuje się do tego stanu, aby wyeliminować napięcie osłabionego pomieszczenia. Aby zapewnić optymalne warunki podczas pracy w pobliżu gałki ocznej, wydłuża się. Proces ten zachodzi w największym stopniu zwykle w dzieciństwie i okresie dojrzewania, kiedy powstaje kliniczne załamanie oka. Później na pierwszy plan wysuwają się patologiczne zmiany w twardówce, które mogą być wrodzone lub występować pod wpływem różnych czynników (choroby, zaburzenia endokrynologiczne itp.). Rozciąganie osłabionej twardówki może również wystąpić pod normalnym ciśnieniem wewnątrzgałkowym. Ponadto, ze względu na rozciąganie gałki ocznej, w siatkówce, naczyniówce występują zaburzenia troficzne, co prowadzi do powikłań, często powodując słabe widzenie lub ślepotę.
Zaproponowano inne hipotezy dotyczące występowania krótkowzroczności. A.I. Dashevsky uważał, że różne czynniki (predyspozycje dziedziczne, chroniczne zatrucie itp.) Przyczyniają się do wystąpienia skurczu akomodacyjnego i zwiększają napięcie zewnętrznych mięśni oka. Gdy zbieżność, gałka oczna jest ściskana przez mięśnie, wzrasta ciśnienie wewnątrzgałkowe (IOP) i pojawiają się nieodwracalne resztkowe mikrostruktury twardówki, co prowadzi do jej osłabienia i rozciągnięcia.
Istnieją różne metody zapobiegania wzmocnieniu refrakcji w krótkowzroczności: ortoptyczne, które wykorzystują wpływ na osłabiony aparat akomodacyjny oka za pomocą specjalnych ćwiczeń; efekty elektryczne, mechaniczne lub laserowe na mięsień rzęskowy; chirurgiczne - operacje wzmacniające twardzinę; leki mające na celu poprawę krążenia krwi w mięśniu rzęskowym, terapii witaminowej itp.
Stosowane są specjalne okulary z pryzmatami (podstawa do nosa), zapewniające rozładunek zakwaterowania podczas pracy wizualnej. Istnieje potrzeba całkowitej korekty istniejącego astygmatyzmu dzięki postępującej krótkowzroczności, która zapewnia bardziej równomierne napięcie osłabionego mięśnia rzęskowego.
Najwyraźniej głównym czynnikiem przyczyniającym się do stabilizacji refrakcji u pacjentów z krótkowzrocznością jest normalizacja aparatu akomodacyjnego oka: względny zasób zakwaterowania prawie się podwaja, wydajność mięśnia rzęskowego znacznie się poprawia, a jego dopływ krwi poprawia się. Z pewnością wpływ istniejącego astygmatyzmu ma również wpływ: badanie pacjentów z astygmatyzmem powyżej 1,0 D wykazało, że resztkowy astygmatyzm w warunkach korekcji kontaktu nie przekracza 0,2 D.
Nr 42 Stany patologiczne wynikające z krótkowzroczności: patogeneza, objawy kliniczne, zapobieganie.
Krótkowzroczność objawia się klinicznie zmniejszeniem ostrości wzroku, zwłaszcza w oddali. Pacjenci skarżą się na ból oczu, zwłaszcza podczas pracy z bliskiej odległości (czytanie, pisanie), bólu na czole i skroniach oraz zwiększonego zmęczenia. Poprawa widzenia polega na umieszczeniu soczewek negatywowych na oczach. Wraz z postępem choroby i przy braku korekcji wzroku wydłużenie gałki ocznej przybiera charakter patologiczny, powodując zwyrodnienie i powtarzające się krwawienie w obszarze żółtej plamy, pęknięcia siatkówki i jej oderwanie, zmętnienie ciała szklistego. Prowadzi to do postępującego pogorszenia wzroku, aż do całkowitej ślepoty. Gdy krótkowzroczność nie jest korygowana w okularach w odpowiednim czasie, rozbieżny zez może pojawić się z powodu przeciążenia wewnętrznych mięśni odbytnicy.
Odwarstwienie siatkówki polega na oddzieleniu warstwy pręcików i stożków, to znaczy nabłonka nerwowego, od nabłonka barwnikowego siatkówki, z powodu gromadzenia się płynu między nimi. To zakłóca moc zewnętrznych warstw siatkówki, co prowadzi do szybkiej utraty wzroku.
Możliwość odwarstwienia siatkówki ze względu na specyfikę jego struktury. Ważną rolę odgrywają dystroficzne zmiany siatkówki i efekty trakcyjne ciała szklistego.
Występuje dystroficzne, traumatyczne i wtórne odwarstwienie siatkówki.
Dystroficzny, zwany także pierwotnym, idiopatycznym, rytmogennym (z greckiego. Rhegma - gap), występuje w związku z pęknięciem siatkówki, przez którą pod nią przenika płyn z ciała szklistego.
Traumatyczne rozwija się w wyniku bezpośredniego urazu gałki ocznej - wstrząsu mózgu lub urazu penetrującego.
Wtórna jest wynikiem różnych chorób oczu: nowotwory naczyniówki i siatkówki, zapalenie błony naczyniowej oka i siatkówki, mukowiscydozy, zmiany naczyniowe, krwotok, cukrzycowa retinopatia nerek, zakrzepicy środkowej żyły siatkówki i jej gałęzi, retinopatia wcześniaków i anemię sierpowatą, angiomatosis Hippel - Lindau Zapalenie siatkówki i inne.
Głównym czynnikiem patogenetycznym w rozwoju dystroficznego i traumatycznego odwarstwienia siatkówki jest rozdarcie lub rozdarcie siatkówki na linii zębatej
Zmętnienia ciała szklistego mogą wystąpić z powodu zaburzeń metabolicznych w cukrzycy, nadciśnieniu tętniczym, miażdżycy, jak również w chorobach zapalnych układu naczyniowego i urazach. Intensywność zmętnienia waha się od drobnych, takich jak „latające muchy”, do grubych, gęstych zmętnień, czasem przymocowanych do siatkówki.
„Latające muchy” to delikatne zmętnienia w ciele szklistym (jego zmodyfikowane i sklejone włókna), które w jasnym świetle rzucają cień na siatkówkę i są postrzegane przez oko jako ciemne formacje o różnych rozmiarach i kształtach (faliste linie, plamki) unoszące się przed nim. Są one najwyraźniej widoczne, gdy patrzą na równomiernie oświetloną białą powierzchnię (śnieg, jasne niebo, biała ściana itp.) I poruszają się, gdy gałka oczna się porusza, zjawisko latania much jest zwykle spowodowane przez początkowe procesy destrukcyjne w szklistym żelu i często występuje, gdy krótkowzroczność i podeszły wiek. Obiektywne badania (biomikroskopia, oftalmoskopia) zwykle nie wykazują zmętnień. Leczenie miejscowe nie jest wymagane, należy przeprowadzić leczenie choroby podstawowej.
Nr 43 Postępująca i skomplikowana krótkowzroczność: patogeneza, przebieg kliniczny, leczenie, zapobieganie.
Krótkowzroczność objawia się klinicznie zmniejszeniem ostrości wzroku, zwłaszcza w oddali. Pacjenci skarżą się na ból oczu, zwłaszcza podczas pracy z bliskiej odległości (czytanie, pisanie), bólu na czole i skroniach oraz zwiększonego zmęczenia. Poprawa widzenia polega na umieszczeniu soczewek negatywowych na oczach. Wraz z postępem choroby i przy braku korekcji wzroku wydłużenie gałki ocznej przybiera charakter patologiczny, powodując zwyrodnienie i powtarzające się krwawienie w obszarze żółtej plamy, pęknięcia siatkówki i jej oderwanie, zmętnienie ciała szklistego. Prowadzi to do postępującego pogorszenia wzroku, aż do całkowitej ślepoty. Gdy krótkowzroczność nie jest korygowana w okularach w odpowiednim czasie, rozbieżny zez może pojawić się z powodu przeciążenia wewnętrznych mięśni odbytnicy. Postęp krótkowzroczności może przebiegać powoli i kończyć się zakończeniem wzrostu organizmu. Czasami krótkowzroczność postępuje w sposób ciągły. osiąga wysokie stopnie, towarzyszy mu wiele powikłań i znaczne zmniejszenie widzenia. Ciągle postępująca krótkowzroczność jest zawsze poważną chorobą, która jest główną przyczyną niepełnosprawności. związane z patologią narządu wzroku.
Obraz kliniczny krótkowzroczności jest związany z obecnością pierwotnej słabości akomodacji, przeciążeniem zbieżności i rozciąganiem tylnego odcinka oka, które występuje po zatrzymaniu wzrostu oka. Akomodacyjny mięsień w krótkowzrocznych oczach jest słabo rozwinięty, ale ponieważ patrząc na blisko rozmieszczone obiekty, napięcie akomodacji nie jest wymagane. klinicznie, to zwykle nie objawia się, zgodnie z danymi, przyczynia się do kompensacyjnego rozciągania gałki ocznej i wzrostu krótkowzroczności.
Nierównowaga słabego zakwaterowania ze znacznym napięciem konwergencji może prowadzić do skurczu mięśni rzęskowych, rozwoju fałszywej krótkowzroczności, która ostatecznie zamienia się w prawdę. Przy krótkowzroczności powyżej 6,0 dptr, stałe napięcie zbieżności, ze względu na bliskie położenie dalszego jasnego punktu widzenia, jest dużym obciążeniem dla wewnętrznych mięśni odbytnicy, powodując zmęczenie wzroku - osłabienie mięśni.
Przyczyny krótkowzroczności. W rozwoju krótkowzroczności należy wziąć pod uwagę następujące czynniki.
1. Genetyczne, niewątpliwie wielkie znaczenie, ponieważ krótkowzroczni rodzice często mają krótkowzroczne dzieci.
2. Niekorzystne warunki środowiskowe, zwłaszcza po długotrwałym użytkowaniu z bliskiej odległości.
3. Pierwotne osłabienie akomodacji, prowadzące do kompensacyjnego rozciągnięcia gałki ocznej.
4. Niezrównoważone napięcie akomodacji i zbieżności, powodujące skurcz akomodacji i rozwój fałszywej, a następnie prawdziwej krótkowzroczności..
Korekcja krótkowzroczności prowadzi do rozpraszania okularów. Przy wyznaczaniu punktów podstawą jest stopień krótkowzroczności, który charakteryzuje się najsłabszym szkłem rozpraszającym, które zapewnia najlepszą ostrość widzenia. W celu uniknięcia powołania okularów minus z fałszywą krótkowzrocznością, refrakcja w dzieciństwie i okresie dojrzewania jest określona w stanie cykloplegii narkotykowej.
W przypadkach łagodnej krótkowzroczności zwykle zalecana jest pełna korekcja, równa stopniowi krótkowzroczności. Noszenie tych okularów nie zawsze jest możliwe, ale tylko w razie potrzeby. W przypadku krótkowzroczności o średnim i szczególnie wysokim stopniu, całkowita korekta podczas pracy z bliskiej odległości powoduje przeciążenie mięśni rzęskowych osłabionych w mięśniówkach, co objawia się dyskomfortem wzrokowym podczas czytania. W takich przypadkach, zwłaszcza w dzieciństwie, przepisywane są dwie pary okularów (na odległość - pełna korekcja krótkowzroczności, do pracy z bliskiej odległości z obiektywami 1,0-3,0 dptr słabszymi) lub do trwałego noszenia okularów dwuogniskowych, w których górna część szkła służy do widzenia na odległość, a na dole - w pobliżu.
Leczenie krótkowzroczności. W okresie wzrostu organizmu krótkowzroczność postępuje częściej, dlatego należy szczególnie ostrożnie leczyć ją w dzieciństwie i okresie dojrzewania. Obowiązkowa racjonalna korekta, eliminacja skurczów mięśnia rzęskowego i zjawiska astenopii. Zalecane specjalne ćwiczenia do treningu mięśni rzęskowych.
W przypadku wysoce skomplikowanej krótkowzroczności, dodatkowo pokazany jest ogólny tryb oszczędzania: wykluczenie naprężeń fizycznych (podnoszenie ciężarów, skakanie itp.) I przeciążenie wzrokowe. Przepisywanie leczenia naprawczego i terapii specjalnej. Powikłania takie jak odwarstwienie siatkówki i skomplikowane zaćmy wymagają leczenia chirurgicznego. Te proponowane środki terapeutyczne nie są jednak wystarczająco skuteczne i pomimo starannego leczenia krótkowzroczność często postępuje i prowadzi do poważnych powikłań.
Nr 44 Stany patologiczne wynikające z hipermetropii: patogeneza, objawy kliniczne, zapobieganie.
DISTANCE (hipermetropia) jest anomalią klinicznej refrakcji, w której promienie przechodzące do oka z odległych obiektów są połączone z ogniskiem nie na siatkówce, ale za nią, w wyniku czego uzyskuje się rozmyte zdjęcie na siatkówce.
Przy słabym stopniu dalekowzroczności młodzi ludzie nie mają żadnych skarg, wysoka ostrość widzenia jest określana zarówno na odległość, jak i w pobliżu (dalekowzroczność ukryta); przy średnich stopniach - widzenie na odległość jest dobre lub nieznacznie zmniejszone - na poziomie 0,7–0,8, jednak w przypadku pracy z bliskiej odległości istnieją skargi na szybkie zmęczenie oczu i tępy ból w gałkach ocznych, na czole, czole i mostku nosa, rozmycie i połączenie liter i linii; uczucie dyskomfortu wzrokowego całkowicie lub częściowo znika po krótkim odpoczynku od czytania, odsuwania tekstu od oczu, przy użyciu jaśniejszego oświetlenia miejsca pracy (akomodacja lekarska). Dalekowzroczność w wysokim stopniu zawsze przejawia się znacznym zmniejszeniem wzroku i dystansem oraz bliskimi, astenicznymi dolegliwościami, tj. Objawami przewagi pozornej dalekowzroczności. W dnie hipermetropów o średnim i wysokim stopniu nasilenia wykrywane są łagodne przekrwienia, niewyraźne granice i nieznaczna widoczność połowy nosa dysku nerwu wzrokowego w ciele szklistym (pseudo-zastoinowy dysk nerwu wzrokowego, zapalenie rzekomy rzekomy) Diagnoza opiera się na charakterystycznych dolegliwościach, definicji refrakcji: u dzieci i młodzieży - w obiektywny sposób po wkropleniu roztworu siarczanu atropiny 1% dwa razy dziennie przez 6 dni; u dorosłych po 30 roku życia wystarczające jest subiektywne badanie zestawem soczewek do okularów testowych. Po wykryciu pseudo-zwartego dysku nerwu wzrokowego przeprowadza się diagnostykę różnicową przy użyciu prawdziwego smoczka martwego nerwu wzrokowego, w wątpliwych przypadkach przy użyciu fluorescencyjnej angiografii oka.
Stopień dalekowzroczności u dorosłych zwykle się nie zmienia, ale w wieku od 35 do 60 lat ukryta dalekowzroczność zawsze staje się oczywista ze względu na postępujące osłabienie akomodacji, osłabienie widzenia i odległości, objawy prezbiopii rozwijają się 5-7 lat wcześniej. niż emmetropiczny. Stałe przeciążenie mięśnia rzęskowego, typowe dla oka hipermetropowego, może inicjować stany patologiczne, takie jak skurcz lub niedowład akomodacyjny, akomodację asocjacyjną, zapalenie powiek i u dzieci w wieku przedszkolnym, przyjazny, zbieżny zez.
Zabieg ma na celu zmniejszenie napięcia mięśnia rzęskowego i poprawę ogniskowania obrazu na siatkówce oraz, jeśli to konieczne, wyeliminowanie akomodacji akomodacyjnej. Nadwzroczność skorygowana przez okulary z kulistymi soczewkami dodatnimi (zbiorowymi, wypukłymi); wybierz najsilniejsze szkło spośród tych, które zapewniają maksymalną poprawę widzenia. Ze słabą i średnią dalekowzrocznością okulary noszone są tylko do pracy na bliskich odległościach (w celu zapobiegania i leczenia akomodacji lekarskiej i innych powikłań dalekowzroczności), z dużym stopniem lub oczywistą dalekowzrocznością, okulary z pozytywnymi soczewkami powinny być noszone stale. Wyniki operacji refrakcji laserowej z dalekowzrocznością są mniej przewidywalne niż w przypadku krótkowzroczności.
Rokowanie w zakresie wzroku i niepełnosprawności wzrokowej jest korzystne, pod warunkiem, że korekcja optyczna nadwzroczności jest prawidłowa.
Nr 45 Zasady i rodzaje korekcji ametropii: optyczne okulary korekcyjne, soczewki kontaktowe, chirurgiczne i laserowe operacje refrakcyjne. Wskazania, przeciwwskazania, powikłania.
Głównym zadaniem każdej korekty ametropii jest ostatecznie stworzenie warunków do ogniskowania obrazu obiektów na siatkówce. W zależności od zasady działania, metody korygowania ametropii można podzielić na dwie duże grupy: metody, które nie zmieniają załamania głównego ośrodka refrakcyjnego oka - okulary i soczewki kontaktowe, lub tak zwane tradycyjne środki korekcji; metody, które zmieniają załamanie głównych ośrodków załamujących oko, są chirurgiczne.
Z krótkowzrocznością głównym celem korekcji jest zmniejszenie refrakcji, z nadwzrocznością - aby ją wzmocnić, iz astygmatyzmem - nierówna zmiana mocy optycznej głównych meridianów.
W niektórych przypadkach, wybierając metodę korekcji ametropii, należy użyć poprawki „nietolerancja”. Termin ten jest zbiorowy: jednoczy kompleks obiektywnych i subiektywnych objawów, w obecności których zastosowanie określonej metody korekty jest ograniczone.
Konieczne jest rozróżnienie bezpośredniego wpływu korekcji na ostrość wzroku i wydolność wzrokową - „taktyczny” efekt korekcji optycznej, a także wpływ na dynamikę refrakcji i niektóre bolesne warunki oka (osłabienie, skurcz akomodacyjny, chodzenie, zez) - efekt strategiczny. Drugi efekt do pewnego stopnia realizowany jest przez pierwszy.
Korekta ametropii za pomocą soczewek okularowych. Pomimo postępów w kontaktach i chirurgicznej korekcji wzroku, okulary pozostają najczęstszym sposobem korygowania ametropii. Ich główne zalety to dostępność, praktyczny brak komplikacji, możliwość symulacji i zmiany mocy korekty, a także odwracalność efektu. Główny brak punktów wynika z faktu, że soczewka okularowa znajduje się w pewnej (około 12 mm) odległości od wierzchołka rogówki, a zatem nie stanowi pojedynczego układu optycznego z okiem. W związku z tym soczewki okularowe (zwłaszcza tak zwane wysokie refrakcje) mają znaczący wpływ na wielkość siatkówki, tj. Obraz obiektów utworzonych na siatkówce. Soczewki dyfrakcyjne (ujemne), które osłabiają refrakcję, zmniejszają je, natomiast wzmacniają, zbierając (dodatnie) soczewki, przeciwnie, zwiększają się. Ponadto soczewki o wysokiej refrakcji mogą zmieniać pole widzenia.
Soczewki kontaktowe są środkiem optycznej korekcji wzroku. Bezpośrednio dotykają oka i są utrzymywane przez siły przyciągania kapilarnego.
Między tylną powierzchnią soczewki a przednią powierzchnią rogówki znajduje się warstwa płynu łzowego. Współczynnik załamania materiału, z którego wykonana jest soczewka, praktycznie nie różni się od współczynnika załamania filmu łzowego i filmu rogówki. Płyn łzowy wypełnia wszystkie deformacje przedniej powierzchni rogówki, więc promienie światła załamują się tylko na przedniej powierzchni soczewki kontaktowej, która neutralizuje wszystkie skazy w kształcie rogówki, a następnie przechodzi przez prawie jednorodny ośrodek optyczny. Soczewki kontaktowe dobrze korygują astygmatyzm, kompensują aberracje optyczne, zmieniają nieznacznie położenie punktów kardynalnych w systemie optycznym i mają niewielki wpływ na rozmiar obrazu, nie ograniczają pola widzenia, zapewniają dobry widok, nie są widoczne dla innych.
Chirurgiczna korekcja ametropii. Zmieniając moc optyczną dwóch głównych elementów optycznych oka - rogówki i soczewki, można utworzyć kliniczne załamanie oka, a tym samym poprawić krótkowzroczność, nadwzroczność, astygmatyzm.
Chirurgiczna korekcja błędów refrakcji oka nazywa się „chirurgią refrakcyjną”.
W zależności od lokalizacji strefy chirurgicznej izolowana jest operacja rogówki lub rogówki i soczewki.
Korekcja lasera ekscymerowego błędów refrakcji. Pod wpływem promieniowania lasera ekscymerowego soczewka o określonej mocy optycznej powstaje z własnej substancji rogówki.
http://studfiles.net/preview/1220570/page|/