Orbita (orbita) to sparowana wnęka przypominająca czterostronną piramidę z zaokrąglonymi krawędziami. Podstawa orbity jest skierowana do przodu i tworzy wejście na orbitę (aditus orbitae). Końcówka orbity jest skierowana z powrotem i przyśrodkowo do kanału wzrokowego (canalis opticus). W jamie orbity znajdują się gałka oczna, jej mięśnie, gruczoł łzowy i inne organy pomocnicze oka. Wnęka orbity ma cztery ściany: górną, środkową, dolną i boczną.
Poprzez liczne otwory w ścianach orbity, naczynia i nerwy wnikają w nią.
Górna ściana (paries superior) - dach orbity, gładki, lekko wklęsły, leży prawie poziomo. Tworzy ją część orbitalna kości czołowej (pars orbitalis ossis frontalis), tylną ścianę uzupełnia małe skrzydło kości klinowej (ala minor ossis sphenoidalis). Na granicy górnej ściany z boczną ścianą orbity znajduje się płytka fossa gruczołu łzowego (fossa glandulae lacrimalis). Na środkowej krawędzi górnej ściany, w pobliżu wycięcia czołowego, znajduje się niepozorne wcięcie - dziura blokowa, obok której czasami występuje występ - kręgosłup blokowy.
Ściana przyśrodkowa (mediana parowania) znajduje się strzałkowo. Tworzą ją płytki oczodołowe kości sitowej, czołowy proces szczęki, kość łzowa, ciało kości klinowej (tylna) i najbardziej przyśrodkowa część części oczodołowej kości czołowej (powyżej). Jako wariant struktury kości twarzy, dodatkowa kość łzy może być umieszczona przed kością łzową, kość Rousseau (Rousseau Louis (Rousseau Louis Francois Emanuel, 1788–1868) - francuski anatom i histolog).
W przedniej ścianie środkowej znajduje się dół worka łzowego (fossa saccilacrimalis), aż do kanału nosowo-łzowego (canalis nasolacrimalis), który otwiera się do dolnego kanału nosowego jamy nosowej. Kilka tylnych i górnych od dołu worka łzowego w górnej części ściany przyśrodkowej, w szwie pomiędzy kością czołową a płytką oczodołową kości sitowej, widoczne są dwa otwory: przedni otwór sitowy (foramen ethmoidale anterius) i tylny otwór przedni (foramen ethmoidale posterius) dla nerwów o tej samej nazwie i statków.
Dolna ściana (paries gorsze) to spód orbity, utworzony przez powierzchnie oczodołu górnej szczęki i kości jarzmowej. Za ścianą uzupełnia się proces orbitalny kości podniebiennej (procesus orbitalis ossis palatini). W dolnej ścianie oczodołu znajduje się rowek podoczodołowy (bruzda infraorbitalis), który przedni przechodzi do tytułowego otworu kanału na przedniej powierzchni ciała górnej szczęki przez otwór podczerwony (foramen infraorbitale). Nerw podczaszkowy znajduje się w tym rowku i kanale.
Ściana boczna (paries lateralis) jest utworzona przez powierzchnie orbitalne dużego skrzydła kości klinowej (facies orbitalis alae majoris ossis sphenoidalis) i czołowego procesu zygomaticus (processus frontalis ossis zygomatici), jak również przez odcinek procesu jarzmowego kości czołowej). Na powierzchni orbity procesu czołowego kości jarzmowej znajduje się guzek Vitnal (synonim: guzek brzeżny, tuberculum marginale) (Samnal Samnale (Whithnall Samuel Ernst, 1876-1950) - angielski anatom).
Na bocznej ścianie oczodołu znajduje się oczny otwór oczodołowy (foramen zygomaticoorbitale) (dla nerwu jarzmowego) prowadzący do kanału, który w głębi kości jest podzielony na dwa kanaliki. Jeden z nich otwiera się na powierzchni bocznej kości jarzmowej z otworem na czole czaszki (foramen zygomaticofaciale), drugi na powierzchni skroniowej z otworem jarzmowym (foramen zygomaticotemporale).
Górna szczelina oczodołowa (fissura orbitalis superior) znajduje się pomiędzy bocznymi i górnymi ścianami orbity, prowadząc od orbity do środkowego dołu czaszki i ograniczona małymi i dużymi skrzydłami kości klinowej. Pomiędzy bocznymi i dolnymi ścianami znajduje się dolna szczelina oczodołowa (dolna szczelina orbitalis), utworzona przez tylną krawędź powierzchni oczodołu górnej szczęki i proces orbitalny kości podniebiennej z jednej strony i dolną krawędź powierzchni orbitalnej dużego skrzydła kości klinowej z drugiej.
Przez tę lukę orbita komunikuje się z pterygo-palatynem i dolnym dołu (fossae pterygopalatina et infratemporalis). Naczynia krwionośne i nerwy przechodzą przez górne i dolne szczeliny oczodołowe. Jama oczodołu jest otoczona przez wiele struktur, które mają ważne znaczenie kliniczne.
W tym obszarze rozróżnia się dwa ważne punkty topograficzno-anatomiczne - linię Kampera - linię łączącą przedni kręgosłup nosa z górną krawędzią zewnętrznego kanału słuchowego; Kąt przedni Kampera (syn.: kąt wierzchołkowy, całkowity kąt przedni) - kąt między orbitalno-słuchowym poziomym a linią łączącą górny punkt przyśrodkowy leżący w środkowej płaszczyźnie strzałkowej na poziomie w przybliżeniu szwu nosowego, a proston - najbardziej przedni punkt krawędzi wyrostka zębodołowego górnej szczęki na środkowej linii; Jest to wskaźnik antropometryczny (Camper Peter (Camper Peter, 1722–1789) - holenderski lekarz, antropolog, paleontolog i artysta, Topinard Paul (Topinard Paul, 1830–1912) - francuski antropolog).
http://meduniver.com/Medical/Anatom/anatomia_glaznici.htmlJa
para wgłębienia w czaszce, w której znajduje się gałka oczna wraz z aparatem pomocniczym.
Anatomia. Długość osi przednio-tylnej (głębokość) G. u osoby dorosłej waha się od 4 do 5 cm, szerokość przy wejściu do niej wynosi około 4 cm, a wysokość zwykle nie przekracza 3,5-3,75 cm. Orbita ma cztery ściany, z których ściana boczna najbardziej trwały. W kształtowaniu ścian biorą udział kości jarzmowe, czołowe, klinowe, sitowe i powierzchnia oczodołu górnej szczęki (ryc.). W górnej ścianie G. położona jest zatoka czołowa; dolna ściana oddziela G. od zatoki szczękowej. W górnej części G. znajduje się otwór w kanale wzrokowym, przez który przechodzi nerw wzrokowy i tętnica oczna. Na granicy między górną a boczną ścianą znajduje się górna szczelina oczodołowa łącząca jamę G. z jamą czaszki, ocznymi, okulomotorycznymi, odwodzącymi, blokującymi nerwami i żyłami ocznymi. Na granicy między bocznymi i dolnymi ścianami G. znajduje się dolna szczelina oczodołowa, przez którą przechodzi nerw podczaszkowy wraz z tętnicą i żyłą o tej samej nazwie, nerw jarzmowy i zespolenia żylne. Na środkowej ścianie G. znajdują się przednie i tylne otwory sitowe, przez które te same nerwy, tętnice i żyły przechodzą z G. do labiryntu kości sitowej i jamy nosowej. W grubości dolnej ściany znajduje się rowek podoczodołowy, który przechodzi do przodu do kanału o tej samej nazwie, który otwiera się na przedniej powierzchni z otworem, a nerw podczerweniowy z tętnicą i żyłą o tej samej nazwie przechodzi przez ten kanał. W G. występują ubytki - doły gruczołu łzowego i worka łzowego; ten ostatni przechodzi do kanału nosowo-łzowego kości, który otwiera się do dolnego kanału nosowego.
W jamie G. znajdują się gałka oczna, powięź, mięśnie, naczynia krwionośne, nerwy, gruczoł łzowy i tkanka tłuszczowa. Tylna część gałki ocznej jest otoczona pochwą - powięź czopową, związaną z mięśniami, okostną i kościami G. Aparat mięśniowy G. składa się z 6 mięśni gałki ocznej i mięśnia, który unosi górną powiekę.
Dopływ krwi G. wykonuje tętnica oczna - gałąź tętnicy szyjnej wewnętrznej. Odpływ krwi następuje przez żyły oczne w zatoce jamistej.
Czułe unerwienie tkanek G. jest wykonywane przez nerw wzrokowy - pierwszą gałąź nerwu trójdzielnego.
Metody badawcze obejmują badanie i badanie palpacyjne, które są wykorzystywane do oceny stanu ścian G., tkanek miękkich, położenia gałki ocznej itp. Z metod instrumentalnych najczęściej wykonywane jest badanie rentgenowskie, gdy podejrzewa się guz G., jednostronne wytrzeszczy lub enophthalmos, urazy, obecność ciało obce G., zanik nerwu wzrokowego. Powszechnie stosowaną metodą badania rentgenowskiego jest angiografia (arteriografia i flebografia). W tętniczce wstrzykuje się środek kontrastowy do tętnicy szyjnej wewnętrznej, w flebografii, do żyły kątowej lub przedniej twarzy. Orbitometria pozwala określić stopień ściśliwości tkanek pozagałkowych, który zależy od charakteru procesu patologicznego na orbicie. Najmniejsza ściśliwość jest obserwowana w nowotworach złośliwych lub procesach stwardnienia (przy sile nacisku 250 g, oczy są przesunięte o nie więcej niż 2 mm w tempie 5-7 mm); przy pęcznieniu tkanin G. jest zauważony większy niż w guzach, przesunięcie oka. Stosowane są również badania diafanoskopii, ultradźwięków i radioizotopów, tomografia komputerowa.
Patologia Najczęstszymi objawami procesów patologicznych w G. są ograniczenie ruchomości gałki ocznej, czasem towarzyszy podwójne widzenie (diplopia), zmiany w nerwu wzrokowym z zaburzonymi funkcjami wzrokowymi, wytrzeszcz. Ze zmianami sklerotycznymi w tkankach G., w niektórych przypadkach z urazem, wykrywane jest cofnięcie gałki ocznej - enophthalmos. Zmiany w G. mogą występować w związku z patologią G., jak również z patologią innych narządów, na przykład wytrzeszcz może być obserwowany nie tylko podczas procesów patologicznych w samym G., ale także jako objaw chorób układu hormonalnego.
Wady rozwojowe są niezwykle rzadkie. Najczęstsze są torbiele wrodzone (dermoidalne, naskórkowe i perlak). Torbiele dermoidalne i naskórkowe zlokalizowane są zwykle w górnym rogu G., rosną powoli. Cholesteatoma jest zawsze zlokalizowany w górnej części G. Węzły perlaka są gęste, pagórkowate, czasem liczne. Wrodzone torbiele można łączyć z anophthalmos lub mikrofthalmos. Leczenie jest szybkie.
Uszkodzenia G. są często związane ze złamaniami. Złamaniom z przemieszczeniem ścian G. zwykle towarzyszy cofnięcie gałki ocznej. Leczenie chirurgiczne; do renowacji ścian G. używaj materiałów syntetycznych (szkło organiczne, płyty tantalowe itp.). Przy tępych urazach czaszki w wyniku przedostania się powietrza do tkanki oczodołowej z zatok przynosowych może rozwinąć się rozedma G., która objawia się wytrzeszczem i trzeszczeniem. W takim przypadku bandaż uciskowy jest tymczasowo stosowany u pacjentów.
Zakłócenia krążenia krwi w G. mogą powstać przy uszkodzeniu tętnicy szyjnej. Towarzyszy temu pęcznienie i pulsacja gałki ocznej, synchroniczne z pulsem (pulsujący wytrzeszcz). Naruszenie krążenia żylnego, prowadzące do zastoju żylnego, występuje z żylakami G. Pacjenci mają wybrzuszenie gałki ocznej, gdy głowa jest pochylona w dół (przerywany wytrzeszcz). Diagnoza jest wyjaśniona za pomocą flebografii oczodołowej. Leczenie w obu przypadkach jest szybkie.
Procesy zapalne rozwijają się zwykle w kościach G., celulozie oczodołowej, naczyniach, powięzi tenonowej. Zapalenie okostnej i zapalenie kości i szpiku G. częściej mają gruźlicze pochodzenie; wpływa to głównie na kość jarzmową. Odnotowuje się przekrwienie skóry, ból kości w dotkniętym obszarze; w kolejnej przetoce i może zostać uformowany brzeg, który jest przylutowany do kości. Rzadko obserwowane syfilityczne zapalenie okostnej, w którym występuje głównie górna krawędź G. Leczenie jest specyficzne w obu przypadkach (patrz Gruźlica (Gruźlica), Kiła). Zapalenie okostnej może wystąpić w wyniku urazu, jak również rozprzestrzeniania się procesu zapalnego zatok przynosowych (głównie czołowych). W ostrych chorobach zatok przynosowych - Sinus, Frontier, Etmoiditis, występuje obrzęk zapalny tkanki oczodołu.
Gdy proces ropny rozprzestrzenia się z zatok przynosowych lub ropnych ognisk skóry i twarzy powieki, rzadziej, gdy patogen jest przenoszony z bardziej odległych ognisk ropnych, występuje zakrzepowe zapalenie żył i ropowica H. Zmiana jest często jednostronna. Występuje wyraźny obrzęk powiek i spojówki (chemoza), znaczący wytrzeszcz, ostre ograniczenie ruchomości oczu, silny ból w okolicy G. i czoła, wzrost temperatury ciała. Gdy flegma G. często rozwija zapalenie nerwu wzrokowego. Leczenie obejmuje masową antybiotykoterapię, rozbiór i drenaż ropnego ogniska. Prognoza na rozpoczęte leczenie jest korzystna. Zapalenie czopu (zapalenie powięzi czopu) można izolować lub łączyć z zapaleniem gałki ocznej. Obserwowane z reumatyzmem, grypą i innymi chorobami zakaźnymi. Charakteryzuje się umiarkowanym wytrzeszczem, bólem G., lekkim zaczerwienieniem i obrzękiem spojówki. Leczenie jest ukierunkowane na chorobę podstawową.
Choroby pasożytnicze są bardzo rzadkie. W G. znaleźć torbiele echinococcus, a cysticercus; opisane przypadki filariozy, włośnicy. Obraz kliniczny wynika z szybkości wzrostu pasożyta, czasu jego pobytu w G. i jego lokalizacji. Występuje ból, zastrzyk naczyniowy gałki ocznej, przekrwienie powiek; w późniejszych etapach - zaburzenia widzenia, przemieszczenie gałki ocznej, wytrzeszcz oczu. Diagnoza jest trudna. Leczenie jest szybkie.
Z łagodnych guzów G. częściej występują naczyniaki jamiste, rzadziej naczyniaki limfatyczne, włókniaki, nerwiakowłókniaki, kostniaki, nerwiaki itp. Glejaki mogą rozwijać się z nerwu wzrokowego z błon oponiaków nerwu wzrokowego. Nowotwory złośliwe G. obejmują mięsaki, czerniaki i raka.
Guzom G. z reguły towarzyszą wytrzeszczy, jeśli rozwijają się w pobliżu nerwu wzrokowego, można zaobserwować zaburzenia widzenia. W diagnostyce guzów G. ogromne znaczenie ma badanie rentgenowskie (w tym tomograficzne, czasem angiograficzne). Zabieg leczniczy (usunięcie guza, czasem zagęszczenie pacjenta z dalszą ektoprotezą).
Operacje - obejmują orbitotomię prostą, kostną i przezczaszkową (autopsja przestrzeni pozagałkowej), przeprowadzoną dla celów terapeutycznych i diagnostycznych guzów, chorób zapalnych, urazów G. Prosta orbitotomia, w której wycinane są tylko tkanki miękkie, w zależności od lokalizacji nacięcia dzieli się na przezskórne, transpalpebral i transconjunctival. Orbitotomia kości, w której wykonywana jest resekcja jednej ze ścian orbity, może być trwała i tymczasowa (orbitotomia osteoplastyczna). W orbitotomii osteoplastycznej płat kości jest naprawiany pod koniec operacji. W przypadku przezczaszkowej orbitotomii resekcję górnej ściany G. wykonuje się po kraniotomii (jest to jedyna metoda interwencji chirurgicznej w przypadku żylaków G.).
Bibliografia: Wielotorowy przewodnik po chorobach oczu pod redakcją V.N. Archangielsk, t. 3, tom. 1, s. 521, M., 1962, bibliogr.; Polak B.L. Uszkodzenie narządu wzroku, L., 1972; Friedman F.E. Ultradźwięki w okulistyce, M., 1973.
Kościste ściany oczodołu: 1 - płytka oczodołowa kości sitowej; 2 - karb nadoczodołowy (otwór); 3 - kanał nerwu wzrokowego; 4 - kość czołowa; 5 - górna szczelina oczodołu; 6 - duże skrzydło kości klinowej; 7 - kość jarzmowa; 8 - dolna szczelina oczodołu; 9 - grzebień łzowy tylny; 10 - przedni grzebień łzowy.
II
OkoiCa (orbita, PNA, BNA, JNA; synonim: oczodół, orbita)
para wgłębienia w czaszce, w której znajduje się gałka oczna wraz z aparatem pomocniczym.
http://gufo.me/dict/medical_encyclopedia/%D0%93%D0% BB% D0% B0% D0% B7% D0% BD% D0% B8% D1% 86% D0% B0Orbita jest wgłębieniem w czaszce o nieregularnym kształcie, przypominającym piramidę. Opiera się na kości, wokół której znajdują się więzadła, układ mięśniowy, powięzi powięziowe. Bezpośrednio we wnęce orbity znajduje się oko, które jest chronione przez wszystkie te struktury przed możliwymi uszkodzeniami. Należy pamiętać, że jeśli siła uderzenia jest bardzo duża, nawet obojętny szkielet orbity nie jest w stanie chronić gałki ocznej przed uszkodzeniem.
Skład orbity obejmuje następujące kości czaszki:
Najsilniejszą ścianą w tworzeniu kości tłuszczowych jest zewnętrzna. Najcieńsza ściana to wewnętrzna, w związku z którą jest najczęściej uszkodzona.
Wśród formacji anatomicznych orbity emitują:
Wśród głównych funkcji wykonywanych przez orbitę należy wyróżnić:
Objawy patologii obszaru oczodołu mogą być bardzo zróżnicowane:
Przemieszczenie gałki ocznej w obrębie orbity jest kilku typów:
Do diagnozowania zmian patologicznych orbity za pomocą kilku technik:
Przypomnijmy jeszcze raz, że oczodół jest ochroną kości dla gałki ocznej. Oprócz kości, jego skład obejmuje mięśnie, więzadła, tkankę łączną. Funkcja orbity nie ogranicza się do ochrony oka, działa również jako ogniwo, które staje się możliwe dzięki transmisji informacji wzdłuż włókien nerwowych.
Sama orbita może podlegać różnym procesom patologicznym, wśród których są:
Najczęściej oczodół ulega zmianom zapalnym. Wśród takich patologii są następujące nozologie:
Orbita kości służy jako bariera ochronna dla gałki ocznej. Jego wnęka jest bezpośrednio połączona z czaszką, orbita ma ogromną różnorodność dziur i gałęzi. Zapalenie orbity może być niebezpieczne dla mózgu. Standardowa szerokość elementu wynosi cztery centymetry, a głębokość pięć centymetrów.
Wnęka orbity kości przypomina złamaną piramidę z czterema ścianami. Przechowuje gałkę oczną, naczynia krwionośne, włókna nerwowe, gruczoł łzowy. Po lewej stronie orbity znajduje się dziura, która służy jako podstawa piramidy, jest ograniczona kością marginesu orbitalnego.
Struktura „bariery ochronnej” zapewnia szerokie wejście, które stopniowo zwęża się w kierunku środka. Są też osie, przecinają orbitę wzdłuż i na jednej z przegród. Ich włókna nerwu wzrokowego znajdują się w środku oka. Ściany orbity przylegają do jamy nosowej. I z przodu czoła, kości tworzące orbitę są połączone. Na granicach mają kontakt z doczesną fossą.
Struktura elementu przypomina kwadrat z zaokrąglonymi krawędziami. Nad jamą oczodołu znajduje się nerw nadoczodołowy, który łączy kość czołową z procesem kości policzkowej.
Dwie ważne role są przypisane do orbity kości:
Orbita jest ograniczona z czterech stron ścianami, tak że wygląda jak piramida o ściętym wierzchołku. Wszystkie przegrody wyłożone są okostną i mocno ze sobą połączone.
Powrót do spisu treści
Prawie 100% składa się z segmentu oczodołowego płytki czołowej. Tylko niewielki obszar na grzbiecie tworzy małe skrzydło kości klinowej. Strefa czołowa górnej ściany jest najbardziej wrażliwą częścią orbity. Jest reprezentowana przez nieznaczną zatokę czołową w strefie przedniej, to przez nią infekcja najczęściej przenika przez orbitę.
W górnej części znajdują się liczne otwory, przez które naczynia krwionośne, nerwy i gruczoły wchodzą do narządu wzroku. W pobliżu wewnętrznej krawędzi znajduje się dziura kostna, która jest częścią wejściową tętnicy oka i jej nerwu. Tutaj znajdziesz małą wnękę, do której przyczepione są ścięgna górnych mięśni skośnych.
Jest tworzony z kości typu trellised. Pomiędzy tylnym a czołowym grzebieniem łzowym znajduje się worek łzowy. Wewnętrzna ściana nie jest zbudowana z najsilniejszych kości, więc mogą być pęknięcia i wióry. Nawet tępe obrażenia mogą spowodować obrażenia.
Główny segment segmentu jest tworzony z segmentu ocznego górnej części kości szczęki i jarzmowej. Tylko niewielki odcinek w tylnej części jest reprezentowany przez kość podniebienną. Jeśli dolna ściana jest uszkodzona, poruszanie gałką oczną staje się problematyczne. Zapalenie może łatwo przenikać na orbitę, więc ropień lub guz w tym obszarze stanowi również zagrożenie dla zdrowia narządu wzroku.
Najbardziej trwała edukacja. Główną część tworzą kości jarzmowe i klinowe.
Przegrody orbity, z wyjątkiem strefy bocznej, koncentrują się w pobliżu zatok przynosowych. Najczęściej wirusy przenikają przez te sekcje.
Tworzą zewnętrzną ramę orbity, zapewniając wytrzymałość mechaniczną całego aparatu wzrokowego. Są one częścią złożonej konstrukcji przypór twarzy, które są odpowiedzialne za tłumienie zniekształceń szkieletowych podczas żucia i urazów głowy. Również krawędzie wejścia są odpowiedzialne za tworzenie górnej i środkowej części ludzkiej twarzy.
Ze względu na to, że znajdują się w różnych płaszczyznach, zapewnia szerokie pole widzenia. Jednocześnie przednia część gałki ocznej pozostaje niezabezpieczona. Nieciągłość krawędzi powyżej oka jest przerywana przez wycięcie, przez które orbity przechodzą do czoła, żyły i zakończeń nerwowych.
Obręcz podoczodołowa nie ma silnej wytrzymałości, z tępym urazem ulega deformacji podobnej do fali. Granica przyśrodkowa jest utworzona przez część nosową kości czołowej. Najsilniejsze są marginesy boczne i nadoczodołowe.
Powierzchnia dużego skrzydła kości klinowej ma nierówną grubość. Najczęściej do zewnętrznej orbitotomii z wykorzystaniem strefy szwu klinowo-jarzmowego. Odgrywa ważną rolę w procesach repozycji kości jarzmowej w różnego rodzaju uszkodzeniach.
Przedni szew jarzmowy sztywno mocuje kość jarzmową i czołową. Jarzmowy zawiera tętnice i zakończenia nerwowe, które wychodzą z wnęki orbity przez ścianę boczną i kończą się w częściach jarzmowych i skroniowych.
Jedenaście milimetrów poniżej czołowego szwu jarzmowego znajduje się guzek oczodołowy. Dołączony do niego:
Oczko to „pudełko” kości dla gałki ocznej. Nerw narządu wzroku, wrażliwe zakończenia, mięśnie, naczynia krwionośne itp. Przechodzą przez jego wnęki i tylną część, wypełnioną warstwą tłuszczową.
Kościste ściany orbity są pokryte najcieńszą, ale bardzo mocną powłoką, ściśle do nich przylegają w obszarze kanału wzrokowego. Za gałką oczną znajduje się węzeł rzęskowy, który jest obwodowym zwojem nerwowym.
W koronie orbity znajduje się otwór o imponującym rozmiarze, wzdłuż którego przechodzi kanał wizualny i tętnica oka. W przednim występie marginesu przyśrodkowego znajduje się dół worka łzowego, który płynnie wpływa do kanału nosowo-łzowego, a następnie do jamy nosowej.
Wejście orbitalne poniżej przecina boczną i dolną krawędź orbity. Następnie przenosi się do palatine-pterygium i temporal fossa. Wzdłuż niej płynie dolna żyła narządu wzroku, która wpływa do górnej tętnicy. Jest on połączony ze splotem żylnym i przecina zakończenia nerwowe znajdujące się na dnie orbity.
Obejmuje gałkę oczną, aparat komunikacyjny z częścią twarzową czaszki, liczne naczynia i zakończenia nerwowe, mięśnie, gruczoły łzowe, warstwę tłuszczową.
Przód kuli jest ograniczony przez powięź orbitalną, która wplata się w chrząstkę stulecia. Rośnie wraz z okostną w rogach kuli. Przednia ścianka przechodzi przed powięź, znajduje się poza zagłębieniem orbity.
Charakterystyczną cechą tętnic narządu wzroku jest to, że mają one najcieńsze ściany i silną krętość. Jest to gałąź tętnicy szyjnej, odpowiedzialna za zasilanie krwi oka i wnika w przestrzeń orbity przez kanał nerwu wzrokowego. Naczynie odżywia również boczne krawędzie nosa, mięśnie i skórę czoła.
Górna żyła oczodołowa odpowiada za przepływ krwi z aparatu wzrokowego. Charakteryzuje się wysokim stopniem rozgałęzienia, „procesy” zbierają „czerwoną ciecz” z gałki ocznej, gruczołów łzowych i spojówki.
Nieprzyjemne objawy pojawiają się przy zapaleniu, urazie, uszkodzeniu naczyń lub zakończeniach nerwów. Najważniejszym znakiem uszkodzenia orbity jest naruszenie pozycji gałki ocznej. Odchylenie dzieli się na trzy typy:
Wraz z rozwojem procesów zapalnych lub powstawaniem guzów obserwuje się spadek ostrości widzenia.
Powrót do spisu treści
Patologii orbity towarzyszą następujące objawy:
Aby zidentyfikować nieprawidłowości na orbicie kości, wymagane będą liczne środki medyczne:
Ponadto, w celu wykrycia ciał obcych na orbicie lub uszkodzenia jej ścian, wykonywane są zdjęcia rentgenowskie i MRI.
Granice orbity można wyraźnie zobaczyć na przekroju CT. Tworzą ściętą piramidę, której wierzchołek jest skierowany do podstawy czaszki. Jednak skaner wbudowany w komputer nie jest w stanie wizualizować obrazu struktur kostnych o grubości mniejszej niż 0,1 milimetra.
Dlatego czasami obraz ścian wygląda na przerywany i wprowadza w błąd lekarza. Tłuszczowe ciało orbity kości można badać za pomocą CT i MRI. Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego pozwala na analizę stanu nerwu wzrokowego na całej długości.
Orbita jest jednym z najważniejszych elementów aparatu wzrokowego. Pomimo faktu, że jest to tworzenie kości, koncentruje się w niej duża liczba naczyń i zakończeń nerwowych, które są narażone na różne choroby. Każde odchylenie na orbicie jest ważne, aby zidentyfikować na wczesnym etapie, aby uniknąć poważnych problemów zdrowotnych. Przecież infekcja, która przeniknęła na orbitę, w każdej chwili może przeniknąć do mózgu. Wczesne leczenie patologii pomoże utrzymać zdrowie oczu!
Obejrzyj film i dowiedz się o strukturze i funkcji orbity kości.
http://zdorovoeoko.ru/stroenie-glaza/glaznitsa/Orbita, czyli orbita kości, jest jamą kostną, która stanowi niezawodną ochronę gałki ocznej, aparatu pomocniczego oka, naczyń krwionośnych i nerwów. Cztery ściany orbity: górna, dolna, zewnętrzna i wewnętrzna są mocno połączone.
Jednak każda ze ścian ma swoje własne cechy. Tak więc ściana zewnętrzna jest najbardziej trwała, a wewnętrzna, przeciwnie, jest niszczona nawet przy tępych obrażeniach. Osobliwością ścian górnej, wewnętrznej i dolnej jest obecność zatok powietrznych w składzie tworzących je kości: labirynt zatoki czołowej wewnątrz i zatoki szczękowej od dołu. Sąsiedztwo często prowadzi do rozprzestrzeniania się procesów zapalnych lub nowotworowych od zatok do jamy orbity. Sama orbita przez liczne otwory i szczeliny jest połączona z wnęką czaszki, co jest potencjalnie niebezpieczne, gdy stan zapalny rozprzestrzenia się już z orbity na bok mózgu.
Kształt orbity przypomina piramidę czworościenną o ściętym wierzchołku, o głębokości 5,5 cm, wysokości 3,5 cm i szerokości wejścia do oczodołu 4,0 cm, a zatem orbita ma 4 ściany: górną, dolną, wewnętrzną i zewnętrzną. Zewnętrzna ściana jest utworzona przez kość klinową, jarzmową i czołową. Oddziela zawartość orbity od dna skroniowego i jest najsilniejszą ścianą, tak że przy uszkodzeniach ściana zewnętrzna jest rzadko uszkodzona.
Górna ściana jest utworzona przez kość czołową, której grubość, w większości przypadków, znajduje się zatoka czołowa, dlatego w chorobach zapalnych lub nowotworowych w zatoce czołowej często rozprzestrzeniają się na orbitę. W pobliżu jarzmowego procesu kości czołowej znajduje się fossa, w której znajduje się gruczoł łzowy. Wewnętrzna krawędź ma wycięcie lub otwór kości - karb ponadoczodołowy, miejsce wyjścia z tętnicy nadoczodołowej i nerwu. Obok wycięcia nadoczodołowego znajduje się małe zagłębienie - wgłębienie blokowe, w pobliżu którego znajduje się blokowy kolec, do którego przymocowany jest blok ścięgna mięśnia ukośnego górnego, po czym mięsień gwałtownie zmienia kierunek swojego ruchu. Górna ściana oczodołu graniczy z przednią jamą czaszkową.
Wewnętrzna ściana orbity w większości tworzy cienką strukturę - kość sitową. Pomiędzy przednimi i tylnymi grzebieniami łzowymi kości sitowej znajduje się depresja - dół łzowy, w którym znajduje się worek łzowy. Poniżej tej fossy przechodzi do kanału nosowego.
Wewnętrzna ściana orbity jest najbardziej delikatną ścianą orbity, która jest uszkodzona nawet przy tępych obrażeniach, dzięki czemu prawie zawsze powietrze dostaje się do tkanki powieki lub samej orbity - rozwija się tak zwana rozedma. Objawia się wzrostem objętości tkanek, a przy dotykaniu miękkość tkanek jest określana przez pojawienie się charakterystycznego chrzęstu - ruchu powietrza pod palcami. W procesach zapalnych w obszarze zatoki sitowej mogą one łatwo rozprzestrzeniać się do jamy oczodołu z wyraźnym procesem zapalnym, podczas gdy w przypadku ograniczonego ropnia nazywa się to ropniem, a powszechnym procesem ropnym jest flegma. Zapalenia orbity mogą rozprzestrzeniać się na bok mózgu, a zatem mogą zagrażać życiu.
Dolna ściana jest utworzona głównie przez górną szczękę. Bruka podoczodołowa zaczyna się od tylnej krawędzi dolnej ściany, kontynuując dalej do kanału podoczodołowego. Dolna ściana oczodołu to górna ściana zatoki szczękowej. Złamania dolnej ściany często występują z urazami, którym towarzyszy pominięcie gałki ocznej i naruszenie dolnego skośnego mięśnia z ograniczeniem ruchliwości oka w górę i na zewnątrz. Gdy stan zapalny lub guzy znajdują się w zatoce górnej szczęki, również dość łatwo wchodzą na orbitę.
W ścianach orbity znajduje się wiele otworów, przez które przechodzą naczynia krwionośne i nerwy, które zapewniają funkcjonowanie narządu wzroku. Przednia i tylna otrzewna sitowa znajduje się między górną a wewnętrzną ścianą, a nerwy o tej samej nazwie, gałęzie nerwu nosowego, tętnicy i żyły, przechodzą przez nie.
Dolna szczelina oczodołowa - znajdująca się w głębi orbity, jest zamknięta przez podział tkanki łącznej, co stanowi barierę, która zapobiega rozprzestrzenianiu się procesów zapalnych z orbity do pterygopalatomii i odwrotnie. Przez tę szczelinę oko oczodołowe opuszcza żyłę oczodołową, która następnie łączy się z splotem żylnym skrzydłowym i głęboką żyłą twarzową, a dolna tętnica oczna i nerw, nerw jarzmowy i gałęzie orbitalne rozciągające się od zwoju skrzydłowo-podniebiennego wchodzą na orbitę.
Górna szczelina oczodołu jest również zaciśnięta cienką warstwą tkanki łącznej, przez którą przechodzą trzy gałęzie nerwu wzrokowego - nerw łzowy, nerw nosowy i nerw czołowy, jak również nerw blokowy, nerw okulomotoryczny i nerw odwodzący, i wychodzi górna żyła oczna. Przerwa łączy orbitę ze środkowym dołu czaszki. Gdy uszkodzenie występuje w górnej szczelinie oczodołowej, najczęściej urazach lub nowotworach, zachodzi charakterystyczny kompleks zmian, a mianowicie całkowite unieruchomienie gałki ocznej, opadanie powiek, rozszerzenie źrenic, małe wytrzeszcza, częściowe zmniejszenie wrażliwości skóry górnej połowy twarzy, które występuje, gdy nerwy przechodzą przez uszkodzenie szczeliny jak również rozszerzenie żył oka z powodu upośledzonego odpływu żylnego w górnej żyle ocznej.
Kanał wzrokowy jest kanałem kostnym łączącym jamę orbity ze środkowym dołu czaszki. Przez nią tętnica oka przechodzi przez oczodół i liście nerwu wzrokowego. Druga gałąź nerwu trójdzielnego, nerw szczękowy, przechodzi z okrągłego otworu, z którego nerw podczerweniowy oddziela się od dołu pterygopalatynowego, i nerwu jarzmowego w dolnym dole skroniowym. Okrągły otwór łączy środkową jamę czaszkową z pterygopalatomią.
Obok rundy znajduje się owalny otwór łączący środkową czaszkę z dolną częścią dołu. Trzecia gałąź nerwu trójdzielnego, nerw żuchwowy, przechodzi przez nią, ale nie bierze udziału w unerwieniu struktur narządu wzroku.
Przesunięcie gałki ocznej w stosunku do normalnego położenia w oczodole: wytrzeszcz, enophthalmos, przemieszczenie w górę, w dół - występuje w przypadku urazów, chorób zapalnych, guzów, zmian w naczyniach krwionośnych w oczodole i oftalmopatii hormonalnej.
Naruszenie ruchliwości gałki ocznej w pewnych kierunkach - jest obserwowane w tych samych warunkach, co poprzednie naruszenia. Obrzęk powiek, zaczerwienienie skóry powiek, wytrzeszcz oczu obserwuje się w chorobach zapalnych orbity.
Zmniejszenie wzroku, w tym ślepota - prawdopodobnie z zapalnymi, onkologicznymi chorobami orbity, urazami i endokrynną oftalmopatią, występuje, gdy nerw wzrokowy jest uszkodzony.
http://www.vseozrenii.ru/stroenie-glaza/glaznica/Orbita (orbita) to sparowana jama kostna w części twarzowej czaszki, znajdująca się po bokach nosa. Trójwymiarowe rekonstrukcje orbity są bardziej jak gruszka niż czterostronna piramida tradycyjnie wspomniana w podręcznikach, oprócz utraty jednej twarzy w obszarze orbity orbity.
Osie piramid orbitalnych zbiegają się do tyłu i odpowiednio rozchodzą się do przodu, podczas gdy środkowe ściany orbity są prawie równoległe do siebie, a ściany boczne są ustawione pod kątem prostym względem siebie. Jeśli nerwy wzrokowe są traktowane jako punkt odniesienia, kąt rozbieżności osi wzrokowych zwykle nie przekracza 45º, a nerw wzrokowy i oś wzrokowa wynosi 22,5º, co jest wyraźnie widoczne na osiowym tomografii komputerowej.
Kąt rozbieżności osi wizualnych określa odległość między orbitami - odległość międzyzębową, która jest rozumiana jako odległość między przednimi grzebieniami łzowymi. To najważniejszy element harmonii twarzy. Zwykle odległość międzyzębowa u dorosłych waha się od 18,5 mm do 30,7 mm, najlepiej wynoszącej 25 mm. Zarówno zmniejszona (stenopia), jak i zwiększona (euryopia) odległość międzyzębowa wskazują na obecność poważnej patologii czaszkowo-twarzowej.
Długość osi przednio-tylnej („głębokość”) orbit u dorosłej osoby wynosi średnio 45 mm. Dlatego wszystkie manipulacje na orbicie (wstrzyknięcia pozagałkowe, separacja podokostnowa tkanek, rozmiar implantów zastępujących ubytki kości) powinny być ograniczone do 35 milimetrów od krawędzi kości orbity, nie osiągając co najmniej jednego centymetra do kanału wzrokowego (canalis opticus). Należy pamiętać, że głębokość orbity może się znacznie różnić, czego skrajnymi wariantami są orbity „głębokie wąskie” i „płytkie szerokie”.
Objętość jamy orbity (cavitas orbitalis) jest nieco mniejsza niż powszechnie się uważa i wynosi 23–26 cm 3, z czego tylko 6,5–7 cm 3 spada na gałkę oczną. U kobiet objętość oczodołu jest o 10% mniejsza niż u mężczyzn. Pochodzenie etniczne ma ogromny wpływ na parametry orbity.
Krawędzie (supraorbital - margo supraorbitalis, infraorbital - margo infraorbitalis, lateral - margo lateralis, medial - margo medialis) orbity stanowią tak zwaną „zewnętrzną orbitę tułowia”, która odgrywa ważną rolę w zapewnieniu wytrzymałości mechanicznej całego kompleksu orbitalnego i jest częścią złożonego systemu przeciwdziałania twarzy lub „Usztywnienia”, gaszące deformację szkieletu twarzy podczas żucia, a także urazy czaszki i twarzy. Ponadto profil orbity odgrywa ważną rolę w kształtowaniu konturu górnej i środkowej trzeciej części twarzy.
Należy zauważyć, że krawędzie orbity nie są w tej samej płaszczyźnie: boczna krawędź jest przesunięta do tyłu w porównaniu do środkowej, a dolna krawędź w porównaniu do górnej, tworząc spiralę o kątach prostych. Zapewnia to szerokie pole widzenia i spojrzenie z dołu na zewnątrz, ale pozostawia przednią połowę gałki ocznej niezabezpieczoną przed działaniem agenta raniącego po tej samej stronie. Spirala wejścia do orbity jest otwarta w obszarze krawędzi przyśrodkowej, gdzie tworzy dołek worka łzowego, fossa sacci lacrimalis.
Ciągłość obręczy nadoczodołowej na granicy między jej środkową i wewnętrzną trzecią jest naruszona przez karb nadoczodołowy (incisura supraorbitalis), przez który tętnica, żyła i nerw o tej samej nazwie (a., V. Et n. Supraorbitalis) rozciągają się od orbity do czoła i zatoki. Kształt cięcia jest bardzo zmienny, jego szerokość jest w przybliżeniu równa 4,6 mm, wysokość - 1,8 mm.
W 25% przypadków (w populacji kobiet do 40%), zamiast cięcia kości, znajduje się dziura (dziura supraorbitale) lub mały kanał kostny, przez który przechodzi określona wiązka nerwowo-naczyniowa. Rozmiary otworów są zwykle mniejsze niż nacięcia i wynoszą 3,0 × 0,6 mm.
Przyśrodkowa krawędź orbity (margo medialis) w jej górnej części jest utworzona przez nosową część kości czołowej (pars nasalis ossis frontalis). Dolna część marginesu przyśrodkowego składa się z tylnego grzbietu łzowego kości łzowej i przedniego grzbietu łzowego górnej szczęki.
Formowanie ich struktur
Granicząca edukacja
Górna ściana orbity jest utworzona głównie przez kość czołową, której grubość z reguły ma zatokę (sinus frontalis), a częściowo (w części tylnej) przez 1,5 cm - małe skrzydło kości klinowej;
Podobnie dolne i boczne ściany mają trójkątny kształt.
Graniczy z przednią jamą czaszkową, a ta okoliczność określa nasilenie możliwych powikłań jej obrażeń. Między tymi dwoma kośćmi znajduje się klinowo-czołowy szew, sutura sphenofrontalis.
U nasady każdego małego skrzydła znajduje się kanał wzrokowy, canalis opticus, przez który przechodzi nerw wzrokowy i tętnica oczna.
Z boku, u podstawy procesu jarzmowego kości czołowej, bezpośrednio za obrzeżem nadoczodołowym, znajduje się lekkie obniżenie - łza łzowa (fossa glandulae lacrimalis), gdzie znajduje się gruczoł o tej samej nazwie.
Medycznie, 4 mm od obszaru nadoczodołowego, znajduje się blok fossa (fossa trochlearis), obok którego często występuje blokowy kręgosłup (spina trochlearis), który jest małym występem kości w pobliżu połączenia górnej ściany z przyśrodkową. Do niego przymocowana jest pętla ścięgna (lub chrząstki), przez którą przechodzi część ścięgna, gwałtownie zmieniając kierunek na mięsień skośny górny oka.
Uszkodzenie bloku w przypadku urazów lub interwencji chirurgicznych (w szczególności podczas operacji na zatoce czołowej) prowadzi do rozwoju bolesnego i uporczywego diplopii z powodu dysfunkcji mięśni skośnych górnych.
Najdłuższa (45 mm) środkowa ściana oczodołu (paries medialis) jest tworzona (w kierunku przednio-tylnym) przez przedni proces górnej szczęki, kości łzowych i sitowych oraz małe skrzydło kości klinowej. Górna granica to szew czołowo-kratowy, dolny to szew kratowo-szczękowy. W przeciwieństwie do innych ścian ma kształt prostokąta.
Podstawą ściany przyśrodkowej jest oczodół (który jest stale nazywany „papierową” płytką kości sitowej 3,5-5,0 × 1,5-2,5 cm i grubością zaledwie 0,25 mm. Jest największym i najsłabszym elementem ściany przyśrodkowej. Płytka oczodołowa kości sitowej jest lekko wklęsła, więc maksymalna szerokość orbity jest notowana nie w płaszczyźnie wejścia do niej, ale o 1,5 cm głębiej. W rezultacie, przezskórny i przezskórny dostęp do środkowej ściany orbity z wielką trudnością zapewnia odpowiedni przegląd całego jej obszaru.
Płytka oczodołowa składa się z około 10 plastrów miodu podzielonych przegrodami (przegrodami) na części przednią i tylną. Duże i liczne małe przegrody między komórkami sieci (cellulae ethmoidales) wzmacniają ścianę przyśrodkową od nosa, pełniąc funkcję przypór. Dlatego ścianka przyśrodkowa jest silniejsza niż dolna, zwłaszcza z rozgałęzionym układem przegród kratowych i stosunkowo małych wymiarów płytki oczodołowej.
W 50% orbit labirynt sitowy osiąga grzbiet łzowy tylny, aw 40% przypadków proces czołowy górnej szczęki. Ten wariant anatomiczny nosi nazwę „prezentacji labiryntu siatkowego”.
Na poziomie szwu czołowo-sitowego, 24 i 36 mm za grzbietem przednim łzowym, w ściance przyśrodkowej orbity znajdują się przednie i tylne otwory sitowe (foramina ethmoidalia anterior et posterior), prowadzące do kanałów o tej samej nazwie, które przechodzą z orbity do komórek sitowych i jamy nosa tych samych gałęzi tętnicy ocznej i nerwu nosowo-wargowego. Należy podkreślić, że tylny otwór sitowy znajduje się na granicy górnych i środkowych ścian orbity w grubości kości czołowej zaledwie 6 mm od otworu optycznego (zasada mnemoniczna: 24-12-6, gdzie 24 jest odległością w mm od przedniego grzbietu łzowego do przedniego otworu sitowego, 12 to odległość od przedniego otworu kratowego do tylnej, a wreszcie 6 to odległość od tylnego otworu kratowego do kanału światłowodowego). Ekspozycja tylnego otworu sitowego podczas separacji podokostnowej tkanek oczodołowych jednoznacznie wskazuje na potrzebę zaprzestania dalszych manipulacji w tym obszarze, aby uniknąć uszkodzenia nerwu wzrokowego.
Najważniejszą formacją ściany środkowej oczodołu jest łza łzowa 13 × 7 mm umiejscowiona głównie przed powięzią tarsoorbitalną, utworzona przez przedni grzebień łzowy procesu czołowego szczęki i kości łzowej z jej grzbietem łzowym.
Dolna część dołu przechodzi płynnie do kanału nosowo-łzowego kości (canalis nasolacrimalis) o długości 10–12 mm, przechodząc przez górną szczękę i otwierając się do dolnego kanału nosowego 30–35 mm od zewnętrznego otworu nosa.
Przyśrodkowa ściana orbity oddziela orbitę od jamy nosowej, labiryntu sitowego i zatoki klinowej. Ta okoliczność ma duże znaczenie kliniczne, ponieważ te ubytki są często źródłem ostrego lub przewlekłego zapalenia, które rozprzestrzenia się na contuitatem do tkanek miękkich orbity. Ułatwia to nie tylko mała grubość ścianki przyśrodkowej, ale także naturalne otwory (siatka przednia i tylna) w niej obecne. Ponadto w kości łzowej i płytce oczodołowej kości sitowej często występują wrodzone rozszczepienia, które są wariantem normy, ale służą jako dodatkowa brama zakażenia.
Ściana boczna (paries lateralis) jest najgrubsza i najsilniejsza, jest uformowana w przedniej połowie kości jarzmowej oraz w tylnej - orbitalnej powierzchni dużego skrzydła kości klinowej. Długość ściany bocznej od krawędzi orbity do górnej szczeliny oczodołu wynosi 40 mm.
Przednie krawędzie ściany bocznej to szwy czołowo-jarzmowe (sutura frontozygomatica) i szwy malarno-szczękowe (sutura zygomaticomaxillaris) oraz tylne górne i dolne szczeliny oczodołowe.
Powierzchnia orbity dużego skrzydła kości klinowej (facies orbitalis alae majoris ossis sphenoidalis) różni się grubością. Przednio-boczna trzecia, która jest połączona z powierzchnią oczodołu kości jarzmowej za pomocą szwów klinowo-jarzmowych (sutura sphenozygomatica) i trzeciego tylnego przyśrodkowego, tworzącego dolną granicę górnej szczeliny oczodołu, jest stosunkowo cienka. Dlatego strefa szwu klinowo-jarzmowego jest dogodna do wykonania orbitotomii zewnętrznej.
Środkowa trzecia część to trygon (trójkąt lub klinowo-łuskowy szew, sutura sphenosquamosa) jest bardzo trwały. Ten trójkąt oddziela orbitę od środkowego dołu czaszki, uczestnicząc w ten sposób w tworzeniu bocznej ściany oczodołu i podstawy czaszki. Tę okoliczność należy wziąć pod uwagę podczas wykonywania orbitotomii zewnętrznej, pamiętając, że odległość od bocznej krawędzi oczodołu do środkowego dołu czaszki wynosi średnio 31 mm.
Boczna ściana orbity oddziela jej zawartość od dołu skroniowo-skrzydłowo-podniebiennego oraz w obszarze wierzchołka - od środkowego dołu czaszki.
Dolna ściana orbity, która jest „dachem” zatoki szczękowej, jest utworzona głównie przez powierzchnię oczodołu górnej szczęki, w odcinku przednio-zewnętrznym - kość jarzmowa, w odcinku tylnym - mały proces orbitalny prostopadłej płytki kości podniebiennej. Powierzchnia dolnej ściany orbity wynosi około 6 cm 2, jej grubość nie przekracza 0,5 mm, jest to jedyna, w której tworzeniu nie uczestniczy kość klinowa.
Dolna ściana orbity ma kształt trójkąta równobocznego. Jest to najkrótsza (około 20 mm) ściana, która nie osiąga wierzchołka orbity, ale kończy się dolną szczeliną oczodołową i jamą skrzydłowo-podniebienną. Linia przechodząca przez dolną szczelinę oczodołu tworzy zewnętrzną granicę dna orbity. Wewnętrzna granica jest zdefiniowana jako kontynuacja przedniego i tylnego szwu sitowo-szczękowego.
Najcieńszą częścią dna orbity jest bruzda podoczodołowa, która przecina ją w przybliżeniu na pół, przechodząc do przedniego kanału o tej samej nazwie. Tył wewnętrznej połowy dolnej ściany jest nieco mocniejszy. Pozostałe części są bardzo odporne na obciążenia mechaniczne. Najgrubszym punktem jest połączenie środkowych i dolnych ścian orbity, wsparte przez środkową ścianę zatoki szczękowej.
Dolna ścianka ma charakterystyczny profil w kształcie litery S, który koniecznie musi być brany pod uwagę przy formowaniu implantów tytanowych w celu zastąpienia wad dna oczodołu. Nadanie zrekonstruowanej ściany profilu płaskiego doprowadzi do zwiększenia objętości orbity i zachowania enophthalmos w okresie pooperacyjnym.
Piętnastostopniowe uniesienie dolnej ściany oczodołu w kierunku wierzchołka orbity i jej złożonego profilu uniemożliwia chirurgowi nieumyślne wykonanie malpera do głębokich części orbity i czyni bezpośrednie uszkodzenie nerwu wzrokowego mało prawdopodobne podczas rekonstrukcji podłogi orbity.
Z urazami możliwe złamania dolnej ściany, którym czasem towarzyszy pominięcie gałki ocznej i ograniczenie jej ruchliwości w górę i na zewnątrz podczas naruszenia dolnego mięśnia ukośnego.
Trzy z czterech ścian orbity (z wyjątkiem zewnętrznej) graniczą z zatokami przynosowymi. Sąsiedztwo często służy jako początkowy powód rozwoju pewnych procesów patologicznych, częściej o charakterze zapalnym. Możliwe jest również kiełkowanie guzów wychodzących z zatok sitowych, czołowych i szczękowych.
Powierzchnia orbity dużego skrzydła kości klinowej (facies orbitalis alae majoris ossis sphenoidalis) różni się grubością. Przednio-boczna trzecia, która jest połączona z powierzchnią oczodołu kości jarzmowej za pomocą szwów klinowo-jarzmowych (sutura sphenozygomatica) i trzeciego tylnego przyśrodkowego, tworzącego dolną granicę górnej szczeliny oczodołu, jest stosunkowo cienka. Dlatego strefa szwu klinowo-jarzmowego jest dogodna do wykonania orbitotomii zewnętrznej.
W pobliżu szwu klinowo-czołowego (sutura sphenofrontalis) w dużym skrzydle kości klinowej na przedniej krawędzi górnej szczeliny oczodołowej znajduje się nietrwały otwór o tej samej nazwie zawierający gałąź tętnicy łzowej - nawracającą tętnicę oponową (zespolenie między a. Podłożem Meningea z zewnętrznej tętnicy szyjnej i tętnicą oczną). tętnica szyjna).
Szew klinowo-jarzmowy, ze względu na swoją długość i strukturę trójwymiarową, odgrywa niezwykle ważną rolę w procesie zmiany położenia kości jarzmowej podczas złamań oczodołu policzka.
Przedni szew jarzmowy (sutura frontozygomatica) zapewnia sztywne przymocowanie kości jarzmowej do czoła.
Szew kratowy jest uważany za ważny punkt identyfikacyjny, oznaczający górną granicę labiryntu sitowego. W związku z tym osteotomia powyżej szwu czołowo-sitowego jest obarczona uszkodzeniem twardej skorupy mózgu (TGM) w obszarze płata czołowego.
Kanały jarzmowe twarzy (canalis zygomaticofacialis) i jarzmowe (canalis zygomaticotemporalis) zawierają te same tętnice i nerwy, które opuszczają jamę oczodołu przez ścianę boczną i kończą się w obszarach jarzmowych i skroniowych. Mogą to być „nieoczekiwane” znaleziska chirurga, który oddziela mięśnie skroniowe podczas zewnętrznej orbitotomii.
11 mm poniżej przedniego szwu jarzmowego i 4–5 mm za marginesem orbitalnym znajduje się zewnętrzny guzek oczodołowy (orbitale Whitnall tuberculum) - nieznaczne uniesienie oczodołu jarzmowego u 95% osób. Dołącz do tego ważnego punktu anatomicznego:
Zewnętrzna, najtrwalsza i najmniej podatna na choroby i urazy, ściana orbity jest uformowana w jarzmową, częściowo czołową kość i duże skrzydło kości klinowej. Ta ściana oddziela zawartość orbity od dna skroniowego.
Dolna szczelina oczodołu znajduje się między bocznymi i dolnymi ścianami orbity i prowadzi do dołu skrzydłowo-podniebiennego i dolnego. Poprzez nią jedna z dwóch gałęzi dolnej żyły oczodołowej (druga przepływa do żyły górnej oczodołu) wychodzi z orbity, łącząc się z żylakiem splotu skrzydłowego, a także obejmuje dolny nerw oczodołowy i tętnicę, nerw jarzmowy i gałęzie oczodołowe pterygoptera.
Przyśrodkowa ściana orbity, paruje medianę orbity, powstaje (od przodu do tyłu) przez kość łzową, płytkę oczodołową kości sitowej i boczną powierzchnię ciała kości klinowej. W ścianie przedniej znajduje się bruzda łzowa, bruzda lacrimalis, kontynuująca do worka łzowego, fossa sacci lacrimalis. Ten ostatni spływa do kanału nosowego, canalis nasolacrimalis.
Wzdłuż górnej krawędzi środkowej ściany orbity znajdują się dwa otwory: przedni otwór sitowy, otwór przedni, przedni koniec szwu czołowo-sitowego i tylna część dołu, otwór przedni, w pobliżu tylnego końca tego samego szwu. Wszystkie ściany orbity zbiegają się w kanale wzrokowym, który łączy orbitę z wnęką czaszki. Ściany orbity są pokryte cienką okostną.
Nerwy okulomotoryczne (n. Oculomotorius), odwodzące (n. Abducens) i blokowe (n. Trochlearis), a także pierwsza gałąź nerwu trójdzielnego (r. Ophthalmicus n. Trigemini), przechodzą przez górną szczelinę oczodołową prowadzącą do środkowego dołu czaszki. Tutaj przechodzi górna żyła oczodołowa, która jest głównym żylnym kolektorem orbity.
Podłużna oś obu oczodołów, zaczerpnięta ze środka wejścia do nich do środka kanału wzrokowego, zbiega się w rejonie tureckiego siodła.
Otwory i szczeliny orbity:
http://eyesfor.me/home/anatomy-of-the-eye/orbit/structure-of-orbit.html