Siatkówka oka to wewnętrzna część narządów wzrokowych, składająca się z dużej liczby warstw. Przylegając do skorupy składającej się z naczyń, znajduje się ona bezpośrednio na źrenicy. Siatkówka składa się z dwóch części, zewnętrznej i wewnętrznej. W zewnętrznej części siatkówki znajduje się pigment, aw wewnętrznej części znajdują się wrażliwe na światło elementy. Odpowiedzmy na pytanie, siatkówka, co to jest? Weź również pod uwagę bardziej szczegółowo strukturę ludzkiej siatkówki.
Jeśli osoba odczuwa niewyraźne widzenie, znika zdolność odróżniania kolorów - konieczne jest wszechstronne badanie ostrości wzroku, aw większości przypadków problemy są spowodowane zmianami patologicznymi w siatkówce oka.
Siatkówka jest najbardziej wewnętrzną z trzech błon gałki ocznej, przylegających do naczyniówki
Siatkówka (siatkówka) jest tylko jedną z wielu warstw gałki ocznej. Oprócz tego istnieją następujące warstwy siatkówki:
Jak widać z tej listy, struktura gałki ocznej jest niezwykle złożona. Jednak struktura i funkcje ludzkiej siatkówki są jeszcze bardziej zróżnicowane. Każdy element siatkówki jest ściśle ze sobą połączony, a uszkodzenie którejkolwiek z tych warstw prowadzi do nieprzewidywalnych konsekwencji. W siatkówce znajduje się obwód nerwowy odpowiedzialny za percepcję wzrokową. Membrana zawiera neurony bipolarne, fotoreceptory i komórki zwojowe.
Siatkówka powstaje na najwcześniejszym etapie rozwoju zarodka. Nabłonek pigmentu pochodzi z zewnętrznego liścia miseczki ocznej. A część siatkówki, składająca się z neurosensorów, staje się pochodną wewnętrznego liścia. Mniej więcej w piątym tygodniu komórki są w stanie przyjąć określony kształt i zacząć tworzyć pojedynczą warstwę, w której syntetyzowany jest pierwszy pigment. W tym samym czasie tworzy się płytka podstawna i elementy błony Brucha. W okresie od piątego do szóstego tygodnia pojawiają się naczynia włosowate, w pobliżu których pojawia się błona podstawna.
Zanim odpowiesz na pytanie, czym jest siatkówka, musisz zrozumieć, w jaki sposób jest ona wyposażona w funkcjonalność. Siatkówka jest wrażliwym obszarem narządu wzrokowego odpowiedzialnym za postrzeganie kolorów, widzenie o zmierzchu i ostrość. Ponadto wewnętrzna wyściółka siatkówki jest odpowiedzialna za metabolizm całej gałki ocznej.
W siatkówce znajdują się pręciki i stożki odpowiedzialne za widzenie centralne i obwodowe. Światło, które wchodzi przez nie przez oczy, zamienia się w impuls elektryczny. Dzięki centralnemu widzeniu osoba jest w stanie odróżnić obiekty, które znajdują się w określonej odległości, z pewną jasnością. Widzenie obwodowe zapewnia orientację w przestrzeni. Ponadto w siatkówce znajduje się warstwa odpowiedzialna za percepcję fal świetlnych o różnych długościach. Zatem ludzkie oko jest w stanie odróżnić kolory i odcienie. Gdy funkcje te są upośledzone, potrzebne jest wszechstronne badanie jakości widzenia. Gdy tylko wizja zaczęła się pogarszać, pojawiły się muchy, iskry lub całun, należy natychmiast zasięgnąć profesjonalnej pomocy. Właściwa anatomia siatkówki - odgrywa kluczową rolę w tej sprawie. Należy pamiętać, że wzrok można uratować tylko dzięki terminowej interwencji w przebiegu choroby.
Siatkówka - siatkówka oka, która odgrywa ważną rolę w procesach wzrokowych i postrzeganiu spektrum kolorów. Siatkówka jest tworzona z wielu warstw o określonej funkcjonalności. Główne objawy związane z chorobami siatkówki to pogorszenie procesów wzrokowych. Zidentyfikuj chorobę, specjalista jest w stanie przeprowadzić rutynową kontrolę.
Wysoko zorganizowane komórki siatkówki tworzą 10 warstw siatkówki
Struktura gałki ocznej jest bardzo osobliwa i ma złożoną strukturę. Oczy - organ wzrokowy odpowiedzialny za percepcję światła. Za pomocą fotoreceptorów postrzegane są promienie świetlne o określonej długości fali. Zakres fal, mający długość 400-800 nm, ma pewien efekt, po którym następuje tworzenie pewnych impulsów i ich wysyłanie do specjalnych części mózgu. W ten sposób kształtują się obrazy wizualne. Siatkówka pełni funkcję, dzięki której osoba jest w stanie określić kształty i rozmiary otaczających obiektów, ich wielkość i odległość od obiektu do gałki ocznej.
Funkcja siatkówki jest skomplikowanym mechanizmem, a wynik jej awarii może prowadzić do smutnych konsekwencji. Tak więc, z powodu naruszenia jednej z warstw aparatu wzrokowego, człowiek może odczuwać nie tylko dyskomfort w okolicy oczu, ale także całkowicie ślepy. Przy wykrywaniu pierwszych objawów choroby oczu bardzo ważne jest, aby na czas uzyskać kwalifikowaną pomoc.
Istnieje wiele rodzajów chorób, w tym odwarstwienie siatkówki, dystrofia mięśniowa, różne guzy i łzy. Przyczyną może być uraz, infekcja i przewlekła choroba. Grupa ryzyka obejmuje osoby, u których rozpoznano krótkowzroczność wrodzoną, cukrzycę i nadciśnienie. Starszym osobom i kobietom w ciąży zaleca się również wizytę u okulisty. Pamiętaj, że wiele chorób oczu nie pojawia się w początkowej fazie.
http://tvoiglazki.ru/stroenie-glaza/stroenie-setchatki-glaza-cheloveka.htmlSiatkówka jest raczej cienką skorupą gałki ocznej, której grubość wynosi 0,4 mm. Wyrównuje oko od wewnątrz i znajduje się między naczyniówką a substancją ciała szklistego. Istnieją tylko dwa obszary przylegania siatkówki do oka: wzdłuż jego krawędzi zębatej w strefie początku ciała rzęskowego i wokół granicy nerwu wzrokowego. W rezultacie mechanizmy odwarstwienia i pęknięcia siatkówki, jak również powstawanie krwotoków podsiatkówkowych stają się jasne.
W strukturze siatkówki gałki ocznej wyróżnia się 10 warstw. Począwszy od naczyniówki, są one ułożone w następującej kolejności:
Z komórek zwojów oddzielają się specjalne włókna, które tworzą nerw wzrokowy.
W szlaku siatkówki są trzy neurony:
W różnych chorobach oczu może dojść do selektywnego uszkodzenia poszczególnych elementów siatkówki.
Funkcje tych komórek to:
Patologia nabłonka barwnikowego siatkówki może występować u dzieci z dziedzicznymi i wrodzonymi chorobami oczu.
W siatkówce znajduje się około 6,3-6,8 mln stożków. Najgęściej znajdują się w centralnej strefie dołkowej. W zależności od pigmentu, który jest obecny w stożkach, mogą być trzy rodzaje. Dzięki temu realizowany jest mechanizm postrzegania kolorów, który opiera się na różnej czułości spektralnej fotoreceptorów.
W przypadku patologii szyszek pacjent ma wady plamki żółtej. Towarzyszy temu naruszenie ostrości wzroku, postrzeganie kolorów.
Powierzchnia siatkówki różni się strukturą i funkcją. Istnieją cztery różne strefy: równikowa, centralna, plamkowa i obwodowa.
Różnią się one znacznie zarówno liczbą fotoreceptorów, jak i wykonywaną funkcją.
W obszarze plamki żółtej występuje największe stężenie szyszek, a zatem obszar ten jest odpowiedzialny za kolor i widzenie centralne.
W strefie równikowej i obszarach peryferyjnych jest więcej patyków. Jeśli dotknięte są te obszary, objawem choroby jest tzw. Nocna ślepota (pogorszenie widzenia o zmierzchu).
Najważniejszą strefą siatkówki jest strefa plamki żółtej (średnica 5,5 mm), w której występują następujące struktury: fovea (1,5-1,8 mm), foveola (0,35 mm), centralna fossa (rozmiar plamki w centralnym obszarze foveola) ), strefa beznaczyniowa dołka (0,5 mm).
Układ krążenia siatkówki obejmuje tętnicę centralną i żyłę, a także naczyniówkę.
Cechą tętnic i żył siatkówki jest brak zespoleń, dlatego:
W diagnostyce chorób siatkówki u dzieci należy wziąć pod uwagę jej cechy i dynamikę wieku.
W momencie narodzin siatkówka nie jest całkowicie uformowana, ponieważ część dołkowa nie odpowiada jeszcze strukturze tego obszaru u dorosłych pacjentów. Końcowa struktura siatkówki uzyskuje się o pięć lat. Właśnie w tym wieku formuje się centralna wizja.
Różnice wiekowe w strukturze siatkówki określają cechy wzoru dna oka. Zwykle wygląd tego ostatniego zależy od stanu dysku nerwu wzrokowego, naczyniówki i siatkówki.
Gdy oftalmoskopia noworodków, dno oka może wyglądać na czerwone, parkiet jasnoróżowy lub jasnoróżowy. Jeśli dziecko jest albinos, dno oka będzie bladożółte. Oftalmoskopowy obraz dna oka nabiera typowego wyglądu dopiero w wieku 12-15 lat.
U noworodka obszar plamki ma rozmyte kontury i jasnożółte tło. Jasne granice i odruchy dołkowe pojawią się u dziecka dopiero w ciągu roku.
http://setchatkaglaza.ru/stroenie/10-sloev-setchatki-glazaSiatkówka jest jedną z trzech warstw pokrywających gałkę oczną. Siatkówka (siatkówka) składa się z 10 warstw, z których każda wykonuje odbiór, analizę i konwersję promieni świetlnych na impulsy nerwowe. W rzeczywistości siatkówka jest częścią mózgu, która jest przenoszona na peryferie, ponieważ to ona zapewnia wizualne postrzeganie otaczającego świata. Zaburzenia siatkówki prowadzą do niebezpiecznych chorób, powodując nieodwracalną utratę wzroku.
Błona siatkówki (siatkówka, siatkówka) jest jedną z trzech błon oka, która odgrywa ważną rolę w pracy narządu wzroku. Dwie inne warstwy błon gałki ocznej, naczyniowej i twardówki są poza nią.
Siatkówka znajduje się między naczyniówką a ciałem szklistym. Grubość siatkówki waha się od 0,4-0,5 mm w obszarze nerwu wzrokowego do 0,1 mm wzdłuż obwodu (strefa linii zębatej). W dorosłym, eteryczna błona jest podszyta 72% wewnętrznej powierzchni oka.
Retina składa się z 10 warstw, z których każda spełnia swoją funkcję.
Siatkówka to 3 warstwy neuronów:
Między tymi komórkami są jeszcze dwa rodzaje neuronów: amakrynowy i poziomy. Neurony przekształcają fotony w impulsy elektryczne.
Wzór interakcji neuronów siatkówki
Fotoreceptory i bipolarne neurony znajdują się w najgłębszych warstwach, za nimi są tylko warstwa nabłonkowa i naczyniówka (te dwie warstwy są nieprzezroczyste). Wszystkie pozostałe warstwy tworzą sieć kratownicową komórek, przez które swobodnie poruszają się fotony.
Nabłonek pigmentowy jest cienką warstwą komórek przylegających do naczyniówki. Zapewnia odżywianie i metabolizm w siatkówce, reguluje równowagę elektrolitów. Komórki warstwy pigmentu usuwają płyn z przestrzeni międzykomórkowej, zapewniając ścisłe dopasowanie warstw. Szyszki i pręciki wnikają w głąb nabłonka, między komórkami warstwy pigmentu a ich procesami nerwowymi, co tworzy duży obszar kontaktu.
Cienka warstwa zrostów międzykomórkowych nazywana jest błoną zewnętrznej granicy lub błoną Verhofa, jest to sieć poziomych komórek, przez które przechodzą zakończenia nerwowe fotoreceptorów.
Zewnętrzna kulka netto (plexiform) oddziela zewnętrzne warstwy jądrowe od wewnętrznej.
Fotoreceptory to wyspecjalizowane komórki nerwowe (neurony pierwszego rzędu), które dokonują pierwotnej konwersji energii światła (fotonów) na impulsy nerwowe. W tej warstwie przedstawiono dwa typy receptorów: stożki (zewnętrzny segment jest rozszerzony) i pręty (zewnętrzny segment przypomina cienki walec w kształcie pręta).
Wędziska (około 7 milionów z nich) mają wysoką światłoczułość i pozwalają osobie widzieć o zmroku i przy słabym świetle, receptory te są również odpowiedzialne za widzenie peryferyjne, pomagają stworzyć trójwymiarowy obraz.
Stożki (od 110 do 130 milionów) są włączone do pracy w jasnym świetle, ale są podzielone na kolejne 3 typy (każdy z nich zawiera tylko jeden rodzaj pigmentu do rozpoznawania kolorów) i pozwala osobie na odróżnienie kolorów.
Maksymalna liczba szyszek znajduje się w centralnym dole (plamce żółtej), są one odpowiedzialne za widzenie centralne i dają możliwość rozróżnienia obiektów i ich szczegółów na bliskich i średnich odległościach. Ta strona jest odpowiedzialna za maksymalną ostrość widzenia. Tak więc, w jasnym świetle stożki są włączone do pracy, aw półmroku - cylindry. W słabym świetle zaangażowane będą oba typy receptorów.
Układ sekwencji warstw siatkówki
Warstwa komórek dwubiegunowych lub jądrowa wewnętrzna jest reprezentowana przez neurony drugiego rzędu, tutaj są komórki poziome.
Warstwa komórek zwojowych jest również tworzona przez neurony drugiego rzędu w obszarze nerwu wzrokowego (centralnej dołu) i tętnicy centralnej, składa się z kilku rzędów komórek, a jego grubość zmniejsza się na obrzeżach.
Aksony komórek zwojowych gromadzą się w siatkówce i mają tendencję do centralnego dołu, tworząc warstwę włókien nerwu wzrokowego. Są zewnętrznym segmentem siatkówki.
Pomiędzy komórkami dwubiegunowymi i zwojowymi znajduje się wewnętrzna warstwa pleksi utworzona w wyniku splotu ich włókien nerwowych.
Ścieżka fotonów świetlnych jest złożona: aby przekształcić się w impulsy elektryczne, fotony światła przechodzą przez 8 warstw siatkówki do fotoreceptorów, a następnie, w postaci impulsów nerwowych, wracają przez neurony do włókien nerwu wzrokowego, skąd są wysyłane do potylicznej części mózgu. To tutaj powstaje trójwymiarowy obraz widzialnego.
Po skoordynowanej pracy wszystkich struktur oka obraz skupia się na siatkówce, co pozwala uzyskać wysokiej jakości, wyraźny obraz.
Główne funkcje siatkówki:
Wraz z pojawieniem się nieprawidłowości w pracy siatkówki pogarsza się nie tylko ostrość widzenia, ale także jakość: pojawiają się jasne plamy, wypadają pola widzenia, linie są zniekształcone. Patologie siatkówki prowadzą do znacznego zmniejszenia ostrości wzroku i jego jakości, aw trudnych przypadkach wywołują całkowitą ślepotę.
http://moy-oftalmolog.com/anatomy/eye-structure/setchatka-glaza.htmlJedną z najbardziej wrażliwych i kluczowych (pod względem percepcji obrazów wzrokowych) błon oka jest siatkówka. Jaka jest jego wyjątkowość i znaczenie dla ludzkiego systemu wzrokowego, spróbuj rozważyć bardziej szczegółowo.
Mając strukturę siatkową - stąd specyfika jej nazwy, siatkówka jest obwodową częścią narządu wzroku (dokładniej, analizatorem wizualnym), będąc specyficznym (biologicznym) „oknem na mózg”.
Jego cechy to:
Anatomicznie siatkówka stanowi wewnętrzną błonę gałki ocznej (linie dna oka): na zewnątrz jest otoczona błoną naczyniową analizatora wzrokowego, a od wewnątrz graniczy z ciałem szklistym (jego błoną).
Rolą siatkówki jest przekształcenie stymulacji światła pochodzącej ze środowiska, przekształcenie go w impuls nerwowy, pobudzenie zakończeń nerwowych i przeprowadzenie pierwotnego przetwarzania sygnału.
W strukturze układu wzrokowego siatkówki przypisuje się rolę komponentu sensorycznego:
Z funkcjonalnego i strukturalnego punktu widzenia siatkówka jest zwykle podzielona na 2 składniki:
W całej swojej części optyczna część siatkówki ma nierówną wielkość:
W części siatkówki możesz śledzić 3 neurony, które znajdują się promieniowo:
Pierwsze dwa neurony są raczej krótkie, neuron zwojowy ma długość do struktur mózgu.
Jednostkami strukturalnymi siatkówki są jej warstwy, ich łączna liczba wynosi 10,
4 z nich reprezentują światłoczuły aparat siatkówki, a pozostałe 6 to tkanka mózgowa.
Krótko o każdej z warstw:
Strefa, w której główny nerw organu wzrokowego promieniuje do struktur mózgu, nazywana jest dyskiem nerwu wzrokowego.
Jego całkowita powierzchnia wynosi około 3 mm 2, wartość średnicy wynosi 2 mm.
Nagromadzenie naczyń znajduje się w strefie wzdłuż środka krążka, są one strukturalnie reprezentowane przez żyłę siatkówki i tętnicy centralnej, które mają zapewnić funkcję zaopatrywania siatkówki w krew.
Dno oka w jego centralnej części ma specyficzną formację - płat siatkówki (plamka).
Ma również centralną fossę (zlokalizowaną w samym środku plamki) - lejek wewnętrznej powierzchni siatkówki. W rozmiarze odpowiada wielkości głowy nerwu wzrokowego, znajduje się naprzeciw źrenicy.
To miejsce wizualnego analizatora, gdzie ostrość widzenia jest najbardziej wyraźna (plamka odpowiada za jej jasność i klarowność).
Biofizyczna zasada funkcjonowania siatkówki może być przedstawiona w następujący sposób:
W strukturze chorób i patologii okulistycznych częstość występowania siatkówki, według wstępnych szacunków, nie wynosi 1%. Najczęstsze naruszenia można podzielić na kilka grup:
W przypadku nieprawidłowego funkcjonowania siatkówki pacjenci zauważają podobne objawy:
Weźmy na przykład najczęstsze patologie siatkówki:
Siatkówka jest wewnętrzną wrażliwą wyściółką oka (tunica interna sensoria bulbi lub siatkówka), która wyścieła jamę gałki ocznej od wewnątrz i pełni funkcje postrzegania sygnałów świetlnych i barwnych, ich pierwotnego przetwarzania i transformacji w podniecenie nerwowe.
W siatkówce rozróżnia się dwie funkcjonalnie różne części - wzrokową (optyczną) i ślepą (rzęskową). Wizualna część siatkówki jest dużą częścią siatkówki, która jest luźno przymocowana do naczyniówki i jest przymocowana do leżących poniżej tkanek tylko w obszarze głowy nerwu wzrokowego i wzdłuż linii zębatej. Swobodna część siatkówki, która ma bezpośredni kontakt z naczyniówką, jest zatrzymywana przez ciśnienie wytwarzane przez ciało szkliste, jak również przez cienkie wiązania nabłonka pigmentowego. Część rzęskowa siatkówki pokrywa tylną powierzchnię ciała rzęskowego i tęczówki, osiągając margines źrenicy.
Zewnętrzna część siatkówki nazywana jest częścią pigmentową, część wewnętrzna nazywana jest częścią światłoczułą (nerwową). Siatkówka składa się z 10 warstw, które obejmują różne typy komórek. Siatkówka na skrawku jest przedstawiona w postaci trzech promieniowo zlokalizowanych neuronów (komórek nerwowych): zewnętrznych - fotoreceptorów, środkowych - asocjacyjnych i wewnętrznych - zwojowych. Pomiędzy tymi neuronami znajdują się tzw. warstwy siatkowate (z łaciny splot - splot) siatkówki, reprezentowane przez procesy komórek nerwowych (fotoreceptory, neurony dwubiegunowe i zwojowe), aksony i dendryty. Aksony przewodzą impuls nerwowy z ciała komórki nerwowej do innych neuronów lub unerwionych narządów i tkanek, podczas gdy dendryty prowadzą impulsy nerwowe w kierunku przeciwnym do ciała komórki nerwowej. Ponadto interneurony są reprezentowane w siatkówce, reprezentowanej przez komórki amakrynowe i poziome.
Siatkówka ma 10 warstw:
1. Pierwszą warstwą siatkówki jest nabłonek pigmentowy, który sąsiaduje bezpośrednio z błoną Brucha naczyniówki. Jej komórki otaczają fotoreceptory (stożki i pręty), częściowo wchodzące między nie w postaci palcowych występów, dzięki czemu powierzchnia kontaktu między warstwami wzrasta. Pod działaniem światła pigment jest włączany z ciała komórek pigmentowych do ich procesów, co zapobiega rozproszeniu światła między sąsiednimi komórkami fotoreceptorów (stożkami lub pałeczkami). Fagocytujące komórki tej warstwy odrzucają segmenty fotoreceptorów, a także zapewniają dostarczanie tlenu, soli, metabolitów z naczyniówki do fotoreceptorów iw przeciwnym kierunku, regulując w ten sposób równowagę elektrolitów w siatkówce i określając jej aktywność bioelektryczną i stopień ochrony antyoksydacyjnej. Komórki nabłonka pigmentowego usuwają płyn z przestrzeni podsiatkówkowej, promują maksymalne przyleganie siatkówki wzrokowej do naczyniówki, biorą udział w procesach bliznowacenia podczas gojenia ogniska zapalnego.
2. Druga warstwa siatkówki jest reprezentowana przez zewnętrzne segmenty komórek światłoczułych, stożków i pręcików - wyspecjalizowane wysoce zróżnicowane komórki nerwowe. Szyszki i pręty mają kształt cylindryczny, w którym odróżniają segment zewnętrzny, segment wewnętrzny, a także końcówkę presynaptyczną, do której nadają się procesy nerwowe (dendryty) komórek poziomych i dwubiegunowych. Struktura prętów i stożków jest inna: zewnętrzny segment prętów jest przedstawiony jako cienki cylindryczny cylinder zawierający rodopsynę wizualną, podczas gdy zewnętrzny segment stożków jest stożkowo rozszerzony, jest krótszy i grubszy niż pręciki i zawiera wizualny pigment jodopsynę.
Zewnętrzny segment fotoreceptorów jest ważny: to tutaj zachodzą złożone procesy fotochemiczne, podczas których zachodzi pierwotna transformacja energii światła w pobudzenie fizjologiczne. Funkcjonalny cel stożków i prętów jest również inny: stożki są odpowiedzialne za percepcję kolorów i widzenie centralne, zapewniają widzenie peryferyjne w warunkach wysokiego światła; pręty zapewniają widzenie w warunkach słabego oświetlenia (widzenie w półmroku). W ciemności peryferyjne widzenie zapewnia wspólne wysiłki stożków i prętów.
3. Trzecia warstwa siatkówki jest reprezentowana przez zewnętrzną membranę graniczną lub fenestrowaną membranę Verhof, jest to tak zwany pasmo przylegania międzykomórkowego. Zewnętrzne segmenty stożków i prętów przechodzą przez tę membranę do przestrzeni podsiatkówkowej.
4. Czwarta warstwa siatkówki nazywana jest zewnętrzną warstwą jądrową, ponieważ jest utworzona przez rdzenie stożków i prętów.
5. Piąta warstwa to zewnętrzna warstwa pleksi, nazywana jest również warstwą siatki, oddziela zewnętrzną warstwę jądrową od warstwy wewnętrznej.
6. Szósta warstwa siatkówki to wewnętrzna warstwa jądrowa, reprezentowana przez jądra neuronów drugiego rzędu (komórki dwubiegunowe), jak również jądra komórek poziomych, amakrynowych i mullerowskich.
7. Siódma warstwa siatkówki jest wewnętrzną warstwą pleksi, składa się z cewki splecionych procesów komórek nerwowych i oddziela wewnętrzną warstwę jądrową od warstwy komórek zwojowych. Siódma warstwa oddziela wewnętrzną część naczyniową siatkówki od zewnętrznego naczynia krwionośnego, która zależy całkowicie od dostarczania tlenu i składników odżywczych z sąsiedniej naczyniówki.
8. Ósma warstwa siatkówki jest tworzona przez neurony drugiego rzędu (komórki zwojowe), w kierunku od centralnej dołu do obwodu jej grubość wyraźnie maleje: bezpośrednio w obszarze wokół dołu warstwa ta jest reprezentowana przez co najmniej pięć rzędów komórek zwojowych, na obwodzie liczba rzędów neuronów stopniowo maleje.
9. Dziewiąta warstwa siatkówki jest reprezentowana przez aksony komórek zwojowych (neurony drugiego rzędu), które tworzą nerw wzrokowy.
10. Dziesiąta warstwa siatkówki jest ostatnią, pokrywa powierzchnię siatkówki od wewnątrz i jest wewnętrzną błoną graniczną. Jest to główna błona siatkówki, utworzona przez podstawy procesów nerwowych komórek Mullera (komórki neuroglialne).
Komórki Müllera są bardzo wysoko wyspecjalizowane, które przechodzą przez wszystkie warstwy siatkówki, pełniąc funkcje izolacyjne i wspierające. Komórki Mullera biorą udział w generowaniu bioelektrycznych impulsów elektrycznych, aktywnie transportujących metabolity. Komórki Müllera wypełniają wąskie szczeliny między komórkami nerwowymi siatkówki i dzielą ich powierzchnie receptywne.
Ścieżka prętów dla impulsów nerwowych jest reprezentowana przez fotoreceptory prętów, komórki dwubiegunowe i zwojowe oraz kilka typów komórek amakrynowych (neurony pośrednie). Fotoreceptory prętów mają kontakt tylko z komórkami bipolarnymi, które są depolaryzowane światłem.
Ścieżka stożkowa impulsów nerwowych charakteryzuje się tym, że już w piątej warstwie (zewnętrzna warstwa pleksi) synapsy stożkowe łączą je z neuronami bipolarnymi różnych typów, tworząc zarówno światło, jak i ciemne szlaki impulsowe. Z tego powodu stożki regionu plamki tworzą kanały wrażliwości na kontrast. Wraz ze wzrostem odległości od regionu plamki żółtej zmniejsza się liczba fotoreceptorów połączonych z wieloma komórkami dwubiegunowymi, podczas gdy liczba neuronów bipolarnych połączonych z pojedynczą komórką dwubiegunową wzrasta.
Impuls światła aktywuje transformację pigmentu wzrokowego, wywołując początek potencjału receptora, który rozprzestrzenia się wzdłuż aksonu do synapsy, gdzie powoduje uwolnienie neuroprzekaźnika. Proces ten prowadzi do wzbudzenia neuronów siatkówki, które przeprowadzają podstawowe przetwarzanie informacji wizualnych. Ponadto informacja ta jest przesyłana wzdłuż nerwu wzrokowego do ośrodków wzrokowych mózgu.
W procesie przenoszenia pobudzenia nerwowego przez neurony siatkówki ważne są związki z grupy endogennych przekaźników, w tym asparaginian (specyficzny dla pręcików), glutaminian, acetylocholina (nadajnik komórek amakrynowych), dopamina, melatonina (syntetyzowana w fotoreceptorach), glicyna, serotonina. Acetylocholina jest przekaźnikiem wzbudzenia, a kwas gamma-aminomasłowy (GABA) hamuje, oba te związki są zawarte w komórkach amakrynowych. Dobra równowaga tych substancji zapewnia funkcjonowanie siatkówki, a naruszenie takich warunków może prowadzić do rozwoju różnych patologii siatkówki (barwnikowe zwyrodnienie siatkówki, retinopatia lekowa itp.)
http://proglaza.ru/stroenieglaza/setchatka.htmlSiatkówka lub siatkówka, siatkówka - najgłębsza z trzech błon gałki ocznej, przylegająca do naczyniówki na całej jej długości do źrenicy - obwodowa część analizatora wzrokowego, jego grubość wynosi 0,4 mm.
Neurony siatkówki są czuciową częścią systemu wzrokowego, który odbiera sygnały świetlne i barwne świata zewnętrznego.
U noworodków pozioma oś siatkówki jest o jedną trzecią dłuższa od osi pionowej, a podczas rozwoju poporodowego w wieku dorosłym siatkówka przybiera kształt niemal symetryczny. W momencie narodzin struktura siatkówki jest zasadniczo ukształtowana, z wyjątkiem części dołkowej. Ostateczna formacja kończy się 5 latami życia dziecka.
Również siatkówka jest podzielona na zewnętrzną część pigmentu (pars pigmentosa, stratum pigmentosum) i wewnętrzną światłoczułą część nerwową (pars nervosa).
W siatkówce emitują
Dystalne i proksymalne podziały wiążą komórki międzygatunkowe, ale w przeciwieństwie do połączenia komórek bipolarnych, połączenie to odbywa się w przeciwnym kierunku (przez rodzaj sprzężenia zwrotnego). Komórki te otrzymują sygnały z elementów bliższej siatkówki, w szczególności z komórek amakrynowych, i przekazują je do poziomych komórek poprzez synapsy chemiczne.
Neurony siatkówki są podzielone na wiele podtypów, z powodu różnicy w kształcie, połączeń synaptycznych, określonych przez naturę gałęzi dendrytycznych w różnych strefach wewnętrznej warstwy synaptycznej, gdzie zlokalizowane są złożone systemy synaps.
Synaptyczne końcówki inwazyjne (złożone synapsy), w których oddziałują trzy neurony: fotoreceptor, komórka pozioma i komórka dwubiegunowa, stanowią wyjściową część fotoreceptorów.
Synapsa składa się z zespołu procesów postsynaptycznych, które atakują wewnątrz terminala. Od strony fotoreceptora w centrum tego kompleksu znajduje się taśma synaptyczna otoczona pęcherzykami synaptycznymi zawierającymi glutaminian.
Kompleks postsynaptyczny reprezentowany jest przez dwa duże procesy boczne, zawsze należące do komórek poziomych i jeden lub kilka procesów centralnych należących do komórek dwubiegunowych lub poziomych. Zatem ten sam aparat presynaptyczny wykonuje transmisję synaptyczną do neuronów drugiego i trzeciego rzędu (jeśli założymy, że fotoreceptor jest pierwszym neuronem). W tej samej synapsie dokonuje się sprzężenia zwrotnego z komórek poziomych, które odgrywa ważną rolę w przetwarzaniu przestrzennym i barwnym sygnałów fotoreceptorowych.
Jest wiele takich kompleksów w końcówkach synaptycznych stożków, a jeden lub kilka z nich znajduje się w prętach. Neurofizjologiczne cechy aparatu presynaptycznego polegają na tym, że wybór mediatora z zakończeń presynaptycznych występuje cały czas, podczas gdy fotoreceptor jest depolaryzowany w ciemności (tonik) i jest regulowany przez stopniową zmianę potencjału na membranie presynaptycznej.
Mechanizm izolowania mediatorów w aparacie synaptycznym fotoreceptorów jest podobny do mechanizmu w innych synapsach: depolaryzacja aktywuje kanały wapniowe, wchodzące jony wapnia oddziałują z aparatem presynaptycznym (pęcherzykami), co prowadzi do uwolnienia mediatora do szczeliny synaptycznej. Uwalnianie mediatora z fotoreceptora (transmisja synaptyczna) jest tłumione przez blokery kanału wapniowego, jony kobaltu i magnezu.
Każdy z głównych typów neuronów ma wiele podtypów, tworząc ścieżkę pręta i stożka.
Powierzchnia siatkówki jest niejednorodna pod względem struktury i funkcji. W praktyce klinicznej, w szczególności dokumentując patologię dna, należy wziąć pod uwagę cztery z jego obszarów:
Miejscem początku nerwu wzrokowego siatkówki jest dysk nerwu wzrokowego, który znajduje się 3-4 mm przyśrodkowo (w kierunku nosa) od tylnego bieguna oka i ma średnicę około 1,6 mm. W obszarze głowy nerwu wzrokowego nie ma elementów światłoczułych, więc to miejsce nie daje wrażenia wzrokowego i nazywa się martwym punktem.
Boczna (po stronie skroniowej) od tylnego bieguna oka jest plamką (plamką) - żółtym segmentem siatkówki o owalnym kształcie (średnica 2-4 mm). Pośrodku plamki żółtej znajduje się centralny dół, który powstaje w wyniku przerzedzenia siatkówki (średnica 1-2 mm). W środku centralnego dołu znajduje się dołek - dołek o średnicy 0,2-0,4 mm, jest to miejsce o największej ostrości wzroku, zawiera tylko stożki (około 2500 komórek).
W przeciwieństwie do innych muszli, pochodzi z ektodermy (ze ścian miseczki oka) i, w zależności od jej pochodzenia, składa się z dwóch części: zewnętrznej (światłoczułej) i wewnętrznej (nie postrzegającej światła). W siatkówce znajduje się postrzępiona linia, która dzieli ją na dwie części: światło wrażliwe na światło i niewidoczne. Sekcja światłoczuła znajduje się za linią zębatą i niesie elementy światłoczułe (wizualna część siatkówki). Dział, który nie odbiera światła, znajduje się przed linią zębatą (część ślepa).
Struktura części niewidomej:
Część nerwowa (sama siatkówka) ma trzy warstwy jądrowe:
Siatkówka to światłoczuła część oka, składająca się z fotoreceptorów, która zawiera:
Segment zewnętrznego stożka ma kształt stożka. Tak więc w obwodowych częściach siatkówki pręty mają średnicę 2–5 μm, a stożki 5–8 μm; w centralnej części dołu stożki są cieńsze i mają średnicę zaledwie 1,5 mikrona.
W zewnętrznym segmencie pałeczek zawiera wizualny pigment - rodopsynę, w szyszkach - jodopsynę. Zewnętrzny segment pałeczek jest cienkim cylindrycznym cylindrem, a stożki mają zwężający się koniec, który jest krótszy i grubszy niż patyki.
Zewnętrzny segment różdżki to stos dysków otoczony zewnętrzną membraną, nałożoną na siebie, przypominającą stos upakowanych monet. W zewnętrznym segmencie różdżki nie ma kontaktu między krawędzią dysku a błoną komórkową.
W szyszkach błona zewnętrzna tworzy liczne zaciągnięcia i fałdy. W ten sposób dysk fotoreceptora w zewnętrznym segmencie pręta jest całkowicie oddzielony od błony plazmatycznej, aw zewnętrznym segmencie stożka dyski nie są zamknięte, a przestrzeń intradisc jest połączona z ośrodkiem zewnątrzkomórkowym. Szyszki mają zaokrąglony większy i jaśniejszy rdzeń niż pręty. Centralne procesy, aksony, które tworzą połączenia synaptyczne z dendrytami pręta dwubiegunowego, poziomych komórek, oddalają się od części rdzenia zawierającej kije. Aksony stożkowe mają również synapsy z poziomymi komórkami i karłem oraz płaską dwubiegunową. Segment zewnętrzny jest połączony z wewnętrznym segmentem nogi łączącej - cilium.
W wewnętrznym segmencie znajduje się wiele promieniowo zorientowanych i ściśle upakowanych mitochondriów (elipsoidalnych), które są dostawcami energii dla fotochemicznych procesów wzrokowych, wielu polirybosomów, aparatu Golgiego i małej ilości elementów ziarnistej i gładkiej retikulum endoplazmatycznego.
Obszar wewnętrznego segmentu między elipsoidą a rdzeniem nazywa się myoidem. Jądrowe ciało cytoplazmatyczne komórki, zlokalizowane bliżej wewnętrznego segmentu, przechodzi w proces synaptyczny, w którym rosną końcówki dwubiegunowych i poziomych neurocytów.
W zewnętrznym segmencie fotoreceptora zachodzą pierwotne procesy fotofizyczne i enzymatyczne przemiany energii światła w pobudzenie fizjologiczne.
Siatkówka zawiera trzy rodzaje stożków. Różnią się barwnikiem wizualnym, postrzegając promienie o różnych długościach fal. Różną czułość widmową stożków można wyjaśnić mechanizmem postrzegania kolorów. W tych komórkach, które wytwarzają enzym rodopsynę, energia świetlna (fotony) jest przekształcana w energię elektryczną tkanki nerwowej, tj. reakcja fotochemiczna. Gdy pręty i stożki są wzbudzane, sygnały są najpierw przekazywane przez kolejne warstwy neuronów samej siatkówki, a następnie do włókien nerwowych ścieżek wzrokowych, aw rezultacie do kory mózgowej.
W zewnętrznych segmentach prętów i stożków duża liczba dysków. W rzeczywistości są to fałdy błony komórkowej. Każdy kij lub stożek zawiera około 1000 dysków.
Zarówno rodopsyna, jak i pigmenty barwne są białkami sprzężonymi. Są one zawarte w błonie dysku w postaci białek transbłonowych. Stężenie tych światłoczułych pigmentów na dyskach jest tak wysokie, że stanowią około 40% całkowitej masy segmentu zewnętrznego.
Główne segmenty funkcjonalne fotoreceptorów:
Wysoko zorganizowane komórki siatkówki tworzą 10 warstw siatkówki.
W siatkówce występują 3 poziomy komórkowe reprezentowane przez fotoreceptory i neurony pierwszego i drugiego rzędu połączone ze sobą. Splotowate warstwy siatkówki składają się z aksonów lub aksonów i dendrytów odpowiednich fotoreceptorów i neuronów pierwszego i drugiego rzędu, które obejmują komórki dwubiegunowe, zwojowe, a także komórki amakrynowe i poziome, zwane interneuronami. (lista naczyniówki):
Druga warstwa jest utworzona przez zewnętrzne segmenty fotoreceptorów, prętów i stożków. Pręty i stożki są wyspecjalizowanymi wysoce zróżnicowanymi komórkami.
Pręty i stożki są długimi cylindrycznymi komórkami, w których zewnętrzny i wewnętrzny segment oraz złożone presynaptyczne zakończenie (kulka pręta lub nogi stożka) są odizolowane. Wszystkie części komórki fotoreceptorowej są połączone błoną plazmatyczną. Dendryty bipolarnych i poziomych komórek pasują i wciskają się w presynaptyczny koniec fotoreceptora.
Zewnętrzna płytka graniczna (błona) - znajduje się w zewnętrznej lub wierzchołkowej części siatkówki neurosensorycznej i jest pasmem zrostów międzykomórkowych. W rzeczywistości nie jest to podstawa membrany, ponieważ składa się z przepuszczalnych, lepkich, ściśle pasujących do siebie części wierzchołkowych komórek Mullera i fotoreceptorów, nie jest barierą dla makrocząsteczek. Zewnętrzna membrana graniczna nazywana jest fenestrowaną membraną Verhofa, ponieważ wewnętrzne i zewnętrzne segmenty prętów i stożków przechodzą przez tę membranę błotnika do przestrzeni podsiatkówkowej (przestrzeń między warstwą stożków i pręcików a nabłonkiem barwnikowym siatkówki), gdzie są otoczone substancją śródmiąższową bogatą w mukopolisacharydy.
Zewnętrzna warstwa ziarnista (jądrowa) jest tworzona przez jądra fotoreceptorów
Zewnętrzna warstwa siatkowata jest procesem prętów i stożków, komórek dwubiegunowych i komórek poziomych z synapsami. Jest to strefa między dwoma pulami dopływu krwi do siatkówki. Czynnik ten decyduje o lokalizacji obrzęku, płynnego i stałego wysięku w zewnętrznej warstwie pleksi.
Wewnętrzna warstwa ziarnista (jądrowa) - tworzy jądra neuronów pierwszego rzędu - komórki dwubiegunowe, a także jądro amakrynowe (w wewnętrznej części warstwy), poziome (w zewnętrznej części warstwy) i komórki Mullera (jądra tej ostatniej leżą na dowolnym poziomie tej warstwy).
Warstwa sieci wewnętrznej (siatkowej) oddziela wewnętrzną warstwę jądrową od warstwy komórek zwojowych i składa się z cewki złożonych procesów rozgałęziania i przeplatania neuronów.
Linia połączeń synaptycznych, w tym stopa stożka, koniec pręta i dendryty komórek dwubiegunowych, tworzy środkową membranę graniczną, która oddziela zewnętrzną warstwę pleksi. Ogranicza naczyniową wewnętrzną część siatkówki. Na zewnątrz od środkowej błony granicznej siatkówka jest pozbawiona naczyń krwionośnych i zależy od naczyniowego obiegu tlenu i składników odżywczych.
Warstwa zwojowych komórek wielobiegunowych. Komórki zwojowe siatkówki (neurony drugiego rzędu) znajdują się w wewnętrznych warstwach siatkówki, których grubość zmniejsza się wyraźnie w kierunku obwodu (wokół dołka, komórki zwojowe składają się z 5 lub więcej komórek).
Warstwa włókien nerwu wzrokowego. Warstwa składa się z aksonów komórek zwojowych tworzących nerw wzrokowy.
W siatkówce znajdują się trzy promieniowo położone warstwy komórek nerwowych i dwie warstwy synaps.
Neurony zwojowe leżą w głębi siatkówki, podczas gdy komórki światłoczułe (pręt i stożek) są najbardziej oddalone od środka, to znaczy siatkówka jest tak zwanym narządem odwróconym. Ze względu na tę pozycję światło, zanim spadnie na elementy światłoczułe i spowoduje fizjologiczny proces fototransdukcji, musi penetrować wszystkie warstwy siatkówki. Nie może jednak przejść przez nabłonek pigmentowy lub naczyniówkę, które są nieprzezroczyste.
Oprócz fotoreceptora i neuronów zwojowych, w siatkówce znajdują się bipolarne komórki nerwowe, które, znajdujące się między pierwszym a drugim, nawiązują kontakty między nimi, a także komórki poziome i amakrynowe, które wykonują poziome połączenia w siatkówce.
Między warstwą komórek zwojowych a warstwą prętów i stożków znajdują się dwie warstwy splotów włókien nerwowych z wieloma kontaktami synaptycznymi. Jest to zewnętrzna warstwa pleksi (tkana forma) i wewnętrzna warstwa pleksi. W pierwszym tworzy się kontakty między prętami i stożkami oraz pionowo zorientowanymi komórkami bipolarnymi, w drugim sygnał zmienia się z neuronów dwubiegunowych na neurony zwojowe, jak również w komórki amakrynowe w kierunku pionowym i poziomym.
Tak więc zewnętrzna warstwa jądrowa siatkówki zawiera ciało komórek fotoczułych, wewnętrzna warstwa jądrowa zawiera ciała komórek dwubiegunowych, poziomych i amakrynowych, a warstwa zwojowa zawiera komórki zwojowe, a także niewielką liczbę przemieszczonych komórek amakrynowych. Wszystkie warstwy siatkówki są wypełnione promieniowymi komórkami glejowymi Mullera.
Zewnętrzna błona graniczna jest utworzona z kompleksów synaptycznych umieszczonych między fotoreceptorem a zewnętrznymi warstwami zwojowymi. Warstwa włókien nerwowych jest utworzona z aksonów komórek zwojowych. Wewnętrzna błona graniczna jest utworzona z błon podstawowych komórek Mullera, jak również z zakończeń ich procesów. Aksony komórek zwojowych, pozbawione skorup Schwanna, docierające do wewnętrznej granicy siatkówki, obracają się pod kątem prostym i przechodzą do miejsca powstawania nerwu wzrokowego.
Funkcje nabłonka barwnikowego siatkówki:
W dystalnej siatkówce szczelne połączenia lub okluzje zonuli między komórkami nabłonka pigmentu ograniczają wejście krążących makrocząsteczek z naczyń kosmówkowych do siatkówki czuciowej i nerwowej.
Po przejściu światła przez układ optyczny oka i ciała szklistego, wchodzi on do siatkówki od wewnątrz. Zanim światło dotrze do warstwy prętów i stożków usytuowanych wzdłuż całej zewnętrznej krawędzi oka, przechodzi przez komórki zwojowe, warstwy siatkowe i jądrowe. Grubość warstwy zwieńczonej światłem wynosi kilkaset mikrometrów, a w ten sposób przez niejednorodną tkankę zmniejsza ostrość widzenia.
Jednak w obszarze środkowej części dołu siatkówki wewnętrzne warstwy są rozłożone w celu zmniejszenia tej utraty wzroku.
Najważniejszą częścią siatkówki jest plamka żółta, której stan jest zwykle określany przez ostrość widzenia. Średnica plamki wynosi 5-5,5 mm (3-3,5 średnicy tarczy wzrokowej), jest ciemniejsza niż otaczająca siatkówka, ponieważ tutaj nabłonek pigmentu podstawowego jest bardziej intensywnie zabarwiony.
Pigmenty, które nadają temu obszarowi żółty kolor, to zixantin i luteina, podczas gdy w 90% przypadków dominuje ziksantyna, aw 10% - luteina. Pigment lipofuscyny występuje również na obrzeżach.
Obszar plamki i jej części składowe:
Centralna kopa stanowi 5% optycznej części siatkówki, a skupia się w niej do 10% wszystkich stożków znajdujących się w siatkówce. W zależności od funkcji optymalna ostrość widzenia. Na dołku (foveola) znajdują się tylko zewnętrzne segmenty stożków, postrzegające kolory czerwone i zielone, a także glejowe komórki mielone.
Obszar plamki u noworodków: rozmyte kontury, jasnożółte tło, odruch dołkowy i wyraźne granice pojawiają się przed 1 rokiem życia.
W oftalmoskopii dno oka wydaje się ciemnoczerwone z powodu przezroczystości przez przezroczystą siatkówkę krwi w naczyniówce. Na tym czerwonym tle widoczne jest białawe okrągłe plamki na dnie oka, reprezentujące miejsce wyjścia z siatkówki nerwu wzrokowego, które po jego opuszczeniu tworzy tutaj tzw. optici, z wgłębieniem w kształcie krateru w środku (excavatio ucz).
Dysk nerwu wzrokowego znajduje się w połowie nosa siatkówki, 2-3 mm przyśrodkowo do tylnego bieguna oka i 0,5-1,0 mm w dół od niego. Jego kształt jest okrągły lub owalny, lekko wydłużony w kierunku pionowym. Średnica tarczy - 1,75-2,0 mm. W miejscu dysku nie ma neuronów optycznych, dlatego w skroniowej części pola widzenia każdego oka głowa nerwu wzrokowego odpowiada fizjologicznej mroczce, znanej jako martwe pole. Po raz pierwszy został opisany w 1668 r. Przez fizyka E. Marriott.
Dysk nerwu wzrokowego poniżej, powyżej i po stronie nosowej, nieznacznie wystaje ponad poziom otaczających go struktur siatkówki i jest na tym samym poziomie co strona czasowa. Wynika to z faktu, że włókna nerwowe zbiegające się z trzech stron w procesie formowania dysku powodują lekkie zgięcie w kierunku ciała szklistego.
Mały wałek tworzy się wzdłuż krawędzi dysku z trzech stron, a pośrodku dysku znajduje się wgłębienie w kształcie lejka, znane jako wykop fizjologiczny dysku, o głębokości około 1 mm. Przez nią przechodzą centralne tętnice i żyły centralne siatkówki. Na skroniowej stronie głowy nerwu wzrokowego taki wałek jest nieobecny, ponieważ wiązka brodawczakowata, która składa się z włókien nerwowych wychodzących z neuronów zwojowych znajdujących się w żółtej plamce siatkówki, natychmiast zanurza się w kanale twardówki. Powyżej i poniżej papillomacular wiązki w głowie nerwu wzrokowego są, odpowiednio, włókna nerwowe z górnej i dolnej ćwiartki skroniowej połowy siatkówki. Przyśrodkowa część głowy nerwu wzrokowego składa się z aksonów komórek zwojowych znajdujących się w przyśrodkowej (nosowej) połowie siatkówki.
Wygląd głowy nerwu wzrokowego i wielkość jego wykopu fizjologicznego zależy od charakterystyki kanału twardówki i kąta, pod którym kanał ten jest usytuowany względem oka. Jasność granic nerwu wzrokowego jest określona przez cechy wejścia nerwu wzrokowego do kanału twardówki.
Jeśli nerw wzrokowy wchodzi do niego pod ostrym kątem, nabłonek barwnikowy siatkówki kończy się przed krawędzią kanału, tworząc półpierścień tkanki naczyniówki i twardówki. Jeśli ten kąt przekracza 90 °, jedna krawędź dysku wydaje się stroma, a odwrotnie - płaska. Jeśli naczyniówka jest oddzielona od krawędzi głowy nerwu wzrokowego, otoczona jest półprzewodnikiem. Czasami krawędź dysku ma czarną obwódkę z powodu gromadzenia się wokół niego melaniny.
Obszar głowy nerwu wzrokowego jest podzielony na 4 strefy:
Według Salzmanna, w dysku nerwu wzrokowego znajdują się trzy części: siatkówki, naczyniówki i twardówki.
Dysk nerwu wzrokowego jest nieciągliwą formacją nerwową, ponieważ jego włókna nerwowe są pozbawione osłonki mielinowej. Dysk nerwu wzrokowego jest bogato zaopatrzony w naczynia i elementy podtrzymujące glej. Elementy glejowe w nim, astrocyty, mają długie procesy, które otaczają wiązki włókien nerwowych. Oddzielają nerw wzrokowy od sąsiednich tkanek. Granica między podzespołami nerwu wzrokowego bezkotnyh i mkotnyh zbiega się z zewnętrzną powierzchnią płyty cribriform (lamina cribrosa).
Wyrafinowaną charakterystykę wskaźników biometrycznych głowy nerwu wzrokowego uzyskano za pomocą trójwymiarowej tomografii optycznej i skanowania ultradźwiękowego.
Na siatkówkę i głowę nerwu wzrokowego wpływa ciśnienie wewnątrzgałkowe, a retrolaminarne i proksymalne części nerwu wzrokowego pokryte oponami doświadczają ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego w przestrzeni podpajęczynówkowej. W związku z tym zmiany ciśnienia wewnątrzgałkowego i wewnątrzczaszkowego mogą wpływać na stan dna oka i nerwów wzrokowych, aw konsekwencji na widzenie.
Zastosowanie fluorescencyjnej angiografii dna oka w głowie nerwu wzrokowego w celu rozróżnienia dwóch splotów naczyniowych: powierzchownego i głębokiego. Powierzchniowe są utworzone przez naczynia siatkówki rozciągające się od centralnej tętnicy siatkówki, głębokiej utworzonej z naczyń włosowatych zaopatrzonych w krew z naczyniowego układu naczyniowego, która przepływa przez tylne krótkie tętnice rzęskowe. Przejawy autoregulacji przepływu krwi odnotowuje się w naczyniach nerwu wzrokowego i początkowych częściach pnia. Istnieje prawdopodobieństwo zmienności ich dopływu krwi, ponieważ znane są przypadki ciężkiego niedokrwienia głowy nerwu wzrokowego z pojawieniem się objawu „wiśniowej kości” w obszarze plamki z zamknięciem tylko centralnej tętnicy siatkówki lub wybiórczym uszkodzeniem tylnych krótkich tętnic cylindrycznych.
W części retroulbar nerwu wzrokowego identyfikowane są wszystkie części złoża mikrokrążenia: tętniczki, prekapilarie, naczynia włosowate, naczynia postkapilarne i żyły. Kapilary tworzą głównie struktury sieciowe. Skupienie tętniczek, nasilenie żylnego komponentu i obecność wielu żylno-żylnych anastomoz przyciągają uwagę. Istnieją również przetoki tętniczo-żylne.
Ultrastruktura ścian naczyń włosowatych głowy nerwu wzrokowego jest podobna do naczyń włosowatych struktur siatkówki i mózgu. W przeciwieństwie do othorikapillaron są one nieprzenikalne, podczas gdy ich jedyna warstwa gęsto położonych komórek śródbłonka nie ma dziur. Pericyty śródścienne znajdują się między warstwami głównej membrany prekapilar, naczyń włosowatych i naczyń postkapilarnych. Komórki te mają ciemne jądro i procesy cytoplazmatyczne. Być może pochodzą one z mezenchymy naczyniowej zarodkowej i są kontynuacją komórek mięśni tętniczek.
Uważa się, że hamują one neowaskulogenezę i mają zdolność redukcji komórek mięśni gładkich. W przypadku naruszenia unerwienia naczyń krwionośnych wydaje się, że następuje ich rozpad, który powoduje procesy degeneracyjne w ścianach naczyń, spustoszenie i zatarcie światła naczyń.
Najważniejszą cechą anatomiczną wewnątrzgałkowego odcinka aksonalnego komórek zwojowych siatkówki jest brak osłonki mielinowej. Ponadto siatkówka, podobnie jak naczyniówka, jest pozbawiona zakończeń nerwów czuciowych.
Istnieje wiele eksperymentalnych i klinicznych dowodów na rolę upośledzonego krążenia tętniczego w głowie nerwu wzrokowego i przedniej części jego tułowia w rozwoju wad wzroku w jaskrze, neuropatii niedokrwiennej i innych procesach patologicznych w gałce ocznej.
Odpływ krwi z obszaru głowy nerwu wzrokowego i z jego wnętrza wewnątrzgałkowego odbywa się głównie przez żyłę centralną siatkówki. Część krwi żylnej przepływa z obszaru przed-aminarnego przez żyły naczyniówkowe, a następnie żyły wirowe. Ta ostatnia okoliczność może być ważna w przypadkach niedrożności środkowej żyły siatkówki za płytą zlewową. Innym sposobem odpływu płynu, ale nie krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego, jest szlak ługowo-limfatyczny oczodołowo-twarzowy z przestrzeni dopochwowej nerwu wzrokowego do węzłów chłonnych podżuchwowych.
Badając patogenezę procesów niedokrwiennych w dysku nerwu wzrokowego, należy zwrócić uwagę na następujące indywidualne cechy anatomiczne: strukturę płytki sitowej, koło Zinn-Hallera, rozmieszczenie krótkich tętnic rzęskowych tylnych, ich liczbę i zespolenie, przejście przez tarczę wzrokową centralnej tętnicy siatkówki, zmiany w ścianach naczyń, obecność w nich oznak zanikania, zmian we krwi (niedokrwistość, zmiany stanu układu krzepnięcia-przeciw krzepnięciu
i inni.).
Dopływ krwi do siatkówki odbywa się z dwóch źródeł: sześć wewnętrznych warstw otrzymuje je z gałęzi centralnej tętnicy (gałąź a. Ophtalmica) i zewnętrznych warstw siatkówki, w tym fotoreceptorów, z warstwy kosmówkowo-kapilarnej naczyniówki (tj. Sieć krążenia, utworzone przez tylne krótkie tętnice rzęskowe).
Kapilary tej warstwy między komórkami śródbłonka mają duże pory (fenestra), co powoduje wysoką przepuszczalność ścian naczyń kosmówkowych i stwarza możliwość intensywnej wymiany między nabłonkiem pigmentowym a krwią.
Centralna tętnica siatkówki jest niezwykle ważna w dopływie krwi do wewnętrznych warstw siatkówki, a także nerwu wzrokowego. Odchodzi od bliższej części łuku tętnicy ocznej, która jest pierwszą gałęzią tętnicy szyjnej wewnętrznej. Średnica centralnej tętnicy siatkówki w jej początkowej części wynosi 0,28 mm, przy wejściu do wnętrza oka, w obszarze głowy nerwu wzrokowego - 0,1 mm.
Naczynia obrotowe o grubości mniejszej niż 20 mikronów nie są widoczne podczas oftalmoskopii. Centralna tętnica siatkówki jest podzielona na dwie główne gałęzie: górną i dolną, które z kolei dzielą się na gałęzie nosowe i skroniowe. W siatkówce znajdują się w warstwie włókien nerwowych i są skończone, ponieważ nie ma między nimi zespoleń.
Komórki śródbłonka naczyń siatkówki są zorientowane prostopadle w stosunku do osi naczynia. Ściany tętnicy, w zależności od kalibru, zawierają od jednej do siedmiu warstw perycytów.
Skurczowe ciśnienie krwi w centralnej tętnicy siatkówki wynosi około 48-50 mm Hg. Art., Który jest 2 razy większy od normalnego ciśnienia wewnątrzgałkowego, więc poziom ciśnienia w naczyniach włosowatych siatkówki jest znacznie wyższy niż w innych naczyniach włosowatych krążenia płucnego. Wraz z gwałtownym spadkiem ciśnienia krwi w tętnicy środkowej siatkówki do poziomu ciśnienia wewnątrzgałkowego i poniżej, występują zakłócenia w normalnym dopływie krwi do tkanki siatkówki. Prowadzi to do rozwoju niedokrwienia i zaburzeń widzenia.
Prędkość przepływu krwi w tętniczkach siatkówki, zgodnie z angiografią fluorescencyjną, wynosi 20-40 mm na sekundę. Siatkówka charakteryzuje się wyjątkowo wysokim wskaźnikiem absorpcji na jednostkę masy wśród innych tkanek. Poprzez dyfuzję z naczyniówki odżywiają się tylko warstwy zewnętrznej trzeciej części siatkówki.
U około 25% ludzi tętnica rzęsistkowa, która dostarcza krew do większości żółtej plamy i papillomacular wiązki, jest uwalniana z naczyń naczyniówki w dopływie krwi do siatkówki. Okluzja tętnicy środkowej siatkówki w wyniku różnych procesów patologicznych u ludzi z tętnicą rzęsistą prowadzi do niewielkiego zmniejszenia ostrości wzroku, podczas gdy zator tętnicy rzęskowo znacząco upośledza widzenie centralne, utrzymując niezmienione widzenie obwodowe. Naczynia siatkówki kończą się delikatnymi łukami naczyniowymi w odległości 1 mm od linii zębatej.
Odpływ krwi z siatkówki następuje przez układ żylny. W przeciwieństwie do tętnic, żyły siatkówkowe nie mają warstwy mięśniowej, więc światło żył łatwo się rozszerza, podczas gdy rozciąganie się rozrzedza i zwiększa przepuszczalność ich ścian. Żyły znajdują się równolegle do tętnic. Krew żylna wpływa do żyły centralnej siatkówki. Jej ciśnienie krwi jest normalne 17-18 mm Hg. Art.
Gałęzie centralnych tętnic i żył siatkówki przechodzą w warstwie włókien nerwowych i częściowo w warstwie komórek zwojowych. Tworzą w siatkówce warstwową sieć kapilarną, szczególnie rozwiniętą w jej tylnej części. Sieć naczyń włosowatych znajduje się zwykle między tętnicą pokarmową a żyłą drenującą.
Naczynia włosowate siatkówki zaczynają się od naczyń przedwłóknistych, które przechodzą przez warstwę włókien nerwowych i tworzą sieć kapilarną na granicy zewnętrznych warstw splotu i wewnętrznych warstw jądrowych. Wolne strefy z naczyń włosowatych w siatkówce znajdują się wokół małych tętnic i tętniczek, a także w obszarze plamki żółtej, która jest otoczona arkadopodobną warstwą naczyń włosowatych, która nie ma wyraźnych granic. Inna strefa nienaczyniowa tworzy się na skrajnym obwodzie siatkówki, gdzie kończą się naczynia włosowate, nie osiągając linii zębatej.
Ultrastruktura ścian naczyń włosowatych tętnic jest podobna do naczyń włosowatych mózgu. Ściany naczyń włosowatych siatkówki składają się z błony podstawnej i pojedynczej warstwy nabłonka nie fenestrowanego.
Śródbłonek naczyń włosowatych siatkówki, w przeciwieństwie do naczyń włosowatych naczyniówki, nie ma porów, dlatego ich przepuszczalność jest znacznie mniejsza niż przepuszczalności naczyń włosowatych, co sugeruje, że pełnią one funkcję barierową.
Siatkówka przylega do naczyniówki, ale w wielu obszarach jest luźna. To tutaj ma skłonność do złuszczania się w różnych chorobach siatkówki.
Patologia układu stożka siatkówki objawia się klinicznie różnymi zmianami w obszarze plamki żółtej i prowadzi do dysfunkcji tego układu, aw rezultacie do różnych zaburzeń widzenia barwnego, zmniejszenia ostrości widzenia.
Istnieje wiele dziedzicznych i nabytych chorób i zaburzeń, w które może być zaangażowana siatkówka. Niektóre z nich obejmują: