Witaj bracie Napisz, jak dokładnie byłeś „intensywnie leczony”, jeśli nie trudny?
UTWÓRZ NOWĄ WIADOMOŚĆ.
Ale jesteś nieautoryzowanym użytkownikiem.
Jeśli zarejestrowałeś się wcześniej, „zaloguj się” (formularz logowania w prawej górnej części witryny). Jeśli jesteś tutaj po raz pierwszy, zarejestruj się.
Jeśli się zarejestrujesz, możesz nadal śledzić odpowiedzi na swoje posty, kontynuować dialog w interesujących tematach z innymi użytkownikami i konsultantami. Ponadto rejestracja umożliwi prowadzenie prywatnej korespondencji z konsultantami i innymi użytkownikami witryny.
http://www.consmed.ru/oftalmolog/view/391377/Widzenie kolorów to zdolność oka do postrzegania kolorów na podstawie wrażliwości na różne zakresy emisji widma widzialnego. Jest to funkcja aparatu stożka siatkówki.
Możliwe jest warunkowe rozróżnienie trzech grup kolorów w zależności od długości fali promieniowania: długiej fali - czerwonej i pomarańczowej, średniej fali - żółtej i zielonej, krótkiej fali - niebieskiej, niebieskiej, fioletowej. Wszystkie odcienie kolorów (kilkadziesiąt tysięcy) można uzyskać mieszając trzy podstawowe kolory - czerwony, zielony, niebieski. Wszystkie te odcienie są w stanie odróżnić ludzkie oko. Ta właściwość oka ma ogromne znaczenie w życiu człowieka. Sygnały barwne są szeroko stosowane w transporcie, przemyśle i innych sektorach gospodarki. Prawidłowa percepcja kolorów jest konieczna we wszystkich specjalnościach medycznych, obecnie nawet diagnostyka rentgenowska stała się nie tylko czarno-biała, ale także kolorowa.
Idea postrzegania trójkolorowego została po raz pierwszy wyrażona przez MV Lomonosova już w 1756 r. W 1802 r. T. Jung opublikował artykuł, który stał się podstawą trójskładnikowej teorii percepcji kolorów. Znaczący wkład w rozwój tej teorii złożył G. Helmholtz i jego uczniowie. Zgodnie z trójskładnikową teorią Junga - Lomonosova - Helmholtza istnieją trzy typy stożków. Każdy z nich ma pewien pigment, selektywnie stymulowany przez pewne promieniowanie monochromatyczne. Niebieskie stożki mają maksymalną czułość widmową w zakresie 430–468 nm, w zielonych stożkach maksimum absorpcji jest na poziomie 530 nm, aw czerwonych stożkach - 560 nm.
Jednocześnie postrzeganie kolorów jest wynikiem ekspozycji na światło dla wszystkich trzech rodzajów stożków. Promieniowanie o dowolnej długości fali wzbudza wszystkie stożki siatkówki, ale w różnym stopniu (ryc. 4.14). Przy tym samym podrażnieniu wszystkich trzech grup stożków pojawia się uczucie białego koloru. Istnieją wrodzone i nabyte zaburzenia widzenia barw. Około 8% mężczyzn ma wady wrodzone w postrzeganiu kolorów. U kobiet ta patologia jest znacznie mniej powszechna (około 0,5%). Nabyte zmiany w widzeniu kolorów obserwuje się w chorobach siatkówki, nerwu wzrokowego i ośrodkowego układu nerwowego.
W klasyfikacji wrodzonych zaburzeń widzenia barwnego Chrisa - Nagela, czerwony jest uważany za pierwszy kolor i oznacza jego „protos” (greckie protos - pierwszy), następnie zielony - deuteros (grecki deuteros - drugi) i niebieski - tritos (grecki). tritos - trzeci). Osoba z normalnym postrzeganiem kolorów jest normalnym trichromianem.
Anomalna percepcja jednego z trzech kolorów jest określana odpowiednio jako pro, deutero- i tritanomalia. Proto- i deuteranomalia są podzielone na trzy typy: typ C - lekki spadek akceptacji kolorów, typ B - głębsze naruszenie i typ A - na skraju utraty postrzegania koloru czerwonego lub zielonego.
Całkowity brak percepcji jednego z trzech kolorów sprawia, że osoba jest dichromatyczna i jest oznaczana odpowiednio jako prot-deuter- lub tritanopia (grecki an - negatywna cząstka, ops, opos-wzrok, oko). Ludzie z tą patologią nazywają się prot-, deutero- i tritanops. Brak postrzegania jednego z kolorów podstawowych, na przykład czerwonego, zmienia postrzeganie innych kolorów, ponieważ w ich składzie nie ma proporcji czerwieni.
Monochromy, które postrzegają tylko jeden z trzech kolorów podstawowych, są niezwykle rzadkie. Jeszcze rzadziej, z patologią szorstkiego stożka, odnotowuje się achromazję - czarno-białe postrzeganie świata. Wrodzonym zaburzeniom postrzegania kolorów zazwyczaj nie towarzyszą inne zmiany oczu, a właściciele tej anomalii dowiedzą się o tym przypadkowo podczas badania lekarskiego. Takie badanie jest obowiązkowe dla kierowców wszystkich rodzajów transportu, osób pracujących z maszynami ruchomymi oraz w wielu zawodach, gdy wymagana jest prawidłowa dyskryminacja kolorów.
Ocena odrębności koloru oczu. Badania prowadzone są na specjalnych urządzeniach - anomaloskop lub przy użyciu tabel polichromatycznych. Metoda zaproponowana przez E. B. Rabkina, oparta na wykorzystaniu podstawowych właściwości koloru, jest ogólnie akceptowana.
Kolor charakteryzuje się trzema cechami:
Tabele diagnostyczne zbudowane są na zasadzie równania kół różnych kolorów pod względem jasności i nasycenia. Z ich pomocą oznaczane są figury i figury geometryczne („pułapki”), które można zobaczyć i odczytać za pomocą anomali kolorów. Jednocześnie nie zauważają postaci ani figury narysowanej przez koła tego samego koloru. Dlatego jest to kolor, którego podmiot nie postrzega. Podczas badania pacjent powinien usiąść przy oknie. Lekarz trzyma stół na wysokości oczu w odległości 0,5-1 m. Każdy stół jest wystawiony na 5 sekund. Dłużej możesz pokazać tylko najbardziej złożone tabele (rys. 4.15, 4.16).
Jeśli zostaną ujawnione jakiekolwiek naruszenia percepcji kolorów, tworzą kartę tematu, której próbka jest dostępna w załącznikach do tabel Rabkin. Normalny trichromian odczytuje wszystkie 25 tabel, anomalny trichromian typu C - ponad 12, dichromian - 7-9.
Dzięki masowym badaniom, pokazującym najtrudniejsze do rozpoznania tabele z każdej grupy, możliwe jest szybkie zbadanie dużych kontyngentów. Jeśli badani wyraźnie rozpoznają wyżej wymienione testy z potrójnym powtórzeniem, można wyciągnąć wniosek na temat obecności normalnej trichromazji nawet bez przedstawienia innych. W przypadku, gdy co najmniej jeden z tych testów nie zostanie rozpoznany, dochodzą do wniosku o występowaniu osłabienia koloru i nadal przedstawiają wszystkie pozostałe tabele w celu wyjaśnienia diagnozy.
Wykryte zaburzenia zmysłów koloru są oceniane zgodnie z tabelą, odpowiednio jako osłabienie koloru 1, II lub III stopnia, dla czerwieni (niedobór protodeficytu), zieleni (niedobór deuterodii) i niebieskiego (niedobór trytu) dla ślepoty barw lub kolorów - dichromasy (pro, deuter lub tritanopia). W celu zdiagnozowania zaburzeń percepcji kolorów w praktyce klinicznej, tabele progowe opracowali E. N. Yustova i in. aby określić progi dla różnicowania kolorów (tsvetosila) analizatora wizualnego. Użycie tych tabel określa zdolność do uchwycenia minimalnych różnic w tonach dwóch kolorów, zajmując mniej lub bardziej bliskie pozycje w trójkącie kolorów.
http://glazamed.ru/baza-znaniy/oftalmologiya/glaznye-bolezni/4.3.-cvetooschuschenie/Domowe choroby oczu
Widzenie kolorów to wyjątkowy naturalny prezent. Niewiele istot na Ziemi jest w stanie odróżnić nie tylko kontury przedmiotów, ale także wiele innych cech wizualnych: kolor i jego odcienie, jasność i kontrast. Jednak pomimo pozornej prostoty procesu i jego zwyczajności, prawdziwy mechanizm postrzegania kolorów u ludzi jest niezwykle złożony i nie jest znany na pewno.
Na siatkówce znajduje się kilka typów fotoreceptorów: pręciki i stożki. Widmo czułości pierwszego umożliwia obiektywne widzenie w warunkach słabego oświetlenia, a po drugie - widzenie kolorów.
Obecnie trójskładnikowa teoria Łomonosowa-Junga-Helmholtza, uzupełniona przeciwstawną koncepcją Goeringa, jest przyjmowana jako podstawa widzenia barw. Zgodnie z pierwszym, istnieją trzy typy fotoreceptorów (stożków) na ludzkiej siatkówce: „czerwony”, „zielony” i „niebieski”. Mozaiki znajdują się w centralnym obszarze dna.
Każdy typ zawiera pigment (wizualnie fioletowy), który różni się od innych składem chemicznym i zdolnością do absorbowania fal świetlnych o różnych długościach. Kolory stożków, które są nazywane, są warunkowe i odzwierciedlają szczyty czułości (czerwony - 580 mikronów, zielony - 535 mikronów, niebieski - 440 mikronów), ale nie ich prawdziwy kolor.
Jak widać na wykresie, widma czułości pokrywają się. Zatem jedna fala świetlna w pewnym stopniu może wzbudzić kilka typów fotoreceptorów. Wchodząc na nie, światło generuje reakcje chemiczne w stożkach, prowadząc do „wypalenia” pigmentu, który zostaje przywrócony po krótkim czasie. To wyjaśnia oślepienie, gdy spojrzymy na coś jasnego, takiego jak żarówka lub słońce. Reakcje wynikające z wejścia fali świetlnej prowadzą do powstania impulsu nerwowego, który jest przesyłany wzdłuż złożonej sieci neuronowej do ośrodków wzrokowych mózgu.
Uważa się, że na etapie transmisji sygnału zawarte są mechanizmy opisane w koncepcji Goeringa. Prawdopodobnie włókna nerwowe z każdego fotoreceptora tworzą tak zwane kanały przeciwnika („czerwono-zielony”, „niebiesko-żółty” i „czarno-biały”). Wyjaśnia to zdolność postrzegania nie tylko jasności kolorów, ale także ich kontrastu. Jako dowód Goering wykorzystał fakt, że nie można wyobrazić sobie kolorów takich jak czerwono-zielony lub żółto-niebieski, a także, że kiedy te „kolory podstawowe” zostaną wmieszane, znikają, dając biały kolor.
Biorąc pod uwagę powyższe, łatwo sobie wyobrazić, co się stanie, jeśli funkcja jednego lub kilku kolorowych odbiorników zmniejszy się lub jest całkowicie nieobecna: postrzeganie gamy kolorów zmieni się znacząco w porównaniu z normą, a stopień zmiany w każdym przypadku będzie zależał od stopnia dysfunkcji, indywidualnego dla każdej anomalii koloru.
Stan systemu percepcji koloru ciała, w którym wszystkie kolory i odcienie są w pełni postrzegane, nazywany jest normalnym trichromazą (z greckiego. Chroma - kolor). W tym przypadku wszystkie trzy elementy systemu stożkowego („czerwony”, „zielony” i „niebieski”) działają w trybie pełnym.
W anomalnych trichromianach postrzeganie kolorów jest osłabione przez niedyskryminację jakichkolwiek odcieni danego koloru. Nasilenie zmian zależy od ciężkości patologii. Ludzie ze słabymi anomaliami kolorystycznymi często nawet nie wiedzą o swoich osobliwościach i dowiadują się o tym dopiero po przejściu komisji lekarskich, co zgodnie z wynikami badań może wprowadzić znaczne ograniczenia w poradnictwie zawodowym i dalszej pracy.
Nieprawidłowa trichromazja jest podzielona na protomanalya - naruszenie postrzegania czerwonego koloru, olej deuterowy - naruszenie percepcji zielonego koloru i tritanomalia - naruszenie percepcji niebieskiego (klasyfikacja według Chrisa-Nagela-Rabkina).
Protomanalia i deuteranomalia mogą mieć różne stopnie nasilenia: A, B i C (malejące).
W dichromasie osoba nie ma jednego typu stożków i postrzega tylko dwa podstawowe kolory. Anomalia, z powodu której czerwony kolor nie jest postrzegany, nazywana jest protanopią, zielony to deuteranopia, niebieski to tritanopia.
Jednak pomimo pozornej prostoty bardzo trudno jest zrozumieć, jak ludzie o zmienionym postrzeganiu kolorów naprawdę widzą. Obecność jednego niedziałającego odbiornika (na przykład czerwonego) nie oznacza, że osoba widzi wszystkie kolory oprócz tego. Ta skala jest indywidualna w każdym przypadku, chociaż ma pewne podobieństwo do innych osób z wadą widzenia kolorów. W niektórych przypadkach można zaobserwować łączny spadek funkcjonowania rożków różnych typów, co wprowadza „zamieszanie” w manifestacji postrzeganego widma. W literaturze można znaleźć przypadki jednoczęściowych protomanalii.
Tabela 1: Postrzeganie kolorów przez osoby z prawidłową trichromazją, protanopią i deuteranopią.
Poniższa tabela odzwierciedla główne różnice w postrzeganiu kolorów przez normalne trichromiany i osoby z dichromazją. Protomanaly i deuteranomals mają podobne naruszenia w postrzeganiu pewnych kolorów, w zależności od powagi stanu. Z tabeli widać, że definicja protanopii jako ślepoty na czerwień i deuteranopia na zieleń nie jest całkowicie prawdziwa. Badania naukowców wykazały, że protanopy i deuteranopy nie rozróżniają ani czerwonego, ani zielonego koloru. Zamiast tego widzą odcienie szarożółtej różnej jasności.
Najpoważniejszym stopniem zaburzeń koloru jest monochromazja - całkowita ślepota barw. Istnieje monochromazja chopstickowa (achromatopsia), gdy na siatkówce nie ma stożków, a kiedy następuje całkowite zakłócenie działania dwóch z trzech rodzajów stożków, monochromatyczny stożek.
W przypadku monochromów prętowych, gdy na siatkówce nie ma stożków, wszystkie kolory są postrzegane jako odcienie szarości. Tacy pacjenci mają ponadto zwykle słabe widzenie, światłowstręt i oczopląs. W przypadku monochromazji stożkowej różne kolory są postrzegane jako jeden odcień kolorów, ale wizja jest zazwyczaj stosunkowo dobra.
Aby odnieść się do defektów w postrzeganiu kolorów w Federacji Rosyjskiej, stosuje się jednocześnie dwie klasyfikacje, co dezorientuje niektórych okulistów.
Główna różnica między nimi polega jedynie na weryfikacji częściowych naruszeń widzenia kolorów. Zgodnie z klasyfikacją Nyberga-Rautiana-Yustovy osłabienie funkcji szyszek nazywane jest osłabieniem barwy i w zależności od rodzaju zaangażowanych fotoreceptorów można je podzielić na proto-dietę, niedobór trytu i zależnie od stopnia upośledzenia - I, II i III (rosnąco). W górnej części schematycznie odzwierciedlonych klasyfikacji nie ma różnic.
Według autorów drugiej klasyfikacji możliwa jest zmiana krzywych wrażliwości kolorów zarówno wzdłuż osi odciętych (zmieniających zakres czułości widmowej), jak i wzdłuż osi rzędnych (zmiana czułości stożków). W pierwszym przypadku oznacza to nieprawidłowość w postrzeganiu kolorów (nieprawidłowa trichromaza), aw drugim przypadku zmiana tsvetosila (osłabienie koloru). Osoby o słabym kolorze mają zmniejszoną wrażliwość kolorów w jednym z trzech kolorów, a jaśniejsze odcienie tego koloru są niezbędne do prawidłowej dyskryminacji. Wymagana jasność zależy od stopnia osłabienia koloru. Nieprawidłowe trichromasy i osłabienie koloru, według autorów, istnieją niezależnie od siebie, chociaż często występują razem.
Również anomalie barwne można podzielić według spektrum kolorów, których postrzeganie jest zakłócone: czerwono-zielone (zaburzenia protanowe i deuteroniczne) i niebiesko-żółte (tritoniosenia). Według pochodzenia wszystkie naruszenia percepcji kolorów mogą być wrodzone i nabyte.
Termin „ślepota na kolor”, który jest szeroko stosowany w naszym życiu, jest bardziej slangowy, ponieważ w różnych krajach może oznaczać różne zaburzenia widzenia barw. Swój wygląd zawdzięczamy angielskiemu chemikowi Johnowi Daltonowi, który po raz pierwszy w 1798 r. Opisał ten stan na podstawie swoich odczuć. Zauważył, że kwiat, który w ciągu dnia, w świetle słońca, był błękitnawy (dokładniej, kolor, który uważał za niebieski) w świetle świecy, wyglądał na ciemnoczerwony. Zwrócił się do innych, ale nikt nie widział tak dziwnej transformacji, z wyjątkiem jego brata. Tak więc Dalton domyślił się, że coś było nie tak z jego wizją i że problem został odziedziczony. W 1995 r. Przeprowadzono badania ocalałych oczu Johna Daltona, podczas których stało się jasne, że cierpi on na anomalię deuterową. Zazwyczaj łączy on „czerwono-zielone” zaburzenia percepcji kolorów. Tak więc, pomimo faktu, że termin ślepota barw jest szeroko stosowany w życiu codziennym, niewłaściwe jest używanie go do jakiegokolwiek pogorszenia widzenia kolorów.
Ten artykuł nie omawia szczegółowo innych przejawów narządu wzroku. Zwracamy uwagę, że najczęściej pacjenci z wrodzonymi formami zaburzeń percepcji kolorów nie mają żadnych konkretnych, specyficznych naruszeń. Ich wizja nie różni się od zwykłej osoby. Jednak pacjenci z nabytymi formami patologii mogą doświadczać różnych problemów, w zależności od przyczyny schorzenia (zmniejszona ostrość wzroku możliwa do skorygowania, defekty w polach widzenia itp.).
Najczęściej w praktyce występują wrodzone zaburzenia postrzegania kolorów. Najczęstsze z nich to defekty „czerwono-zielone”: protano i deuteranomalia, rzadko protano i deuteranopia. Powodem rozwoju tych stanów są mutacje w chromosomie X (powiązane z płcią), w wyniku czego defekt jest znacznie częstszy u mężczyzn (około 8% wszystkich mężczyzn) niż u kobiet (tylko 0,6%). Występowanie różnych rodzajów wad widzenia w kolorze czerwono-zielonym jest również inne, co pokazano w tabeli. Około 75% wszystkich zaburzeń koloru ma charakter deuteronowy.
Wrodzony tritanedifekt w praktyce jest niezwykle rzadki: tritanopia - w mniej niż 1%, tritanomalia - w 0,0001%. Częstość występowania u obu płci jest taka sama. U takich ludzi określa się mutację genu zlokalizowanego na chromosomie 7.
W rzeczywistości częstotliwość występowania zaburzeń w postrzeganiu kolorów wśród populacji może się znacznie różnić w zależności od przynależności etnicznej i terytorialnej. Tak więc na wyspie Pinghelap na Pacyfiku, która jest częścią Mikronezji, rozpowszechnienie achromatopsji wśród miejscowej ludności wynosi 10%, a 30% to jej ukryte nośniki w genotypie. Wystąpienie defektu koloru „czerwono-zielonego” wśród jednej grupy etnicznych zawodowców Arabów (druz) wynosi 10%, podczas gdy rdzenni mieszkańcy Fidżi mają tylko 0,8%.
Niektóre stany (dziedziczne lub wrodzone) mogą również powodować zaburzenia koloru. Objawy kliniczne można wykryć zarówno bezpośrednio po urodzeniu, jak i przez całe życie. Należą do nich: dystrofia stożka i pręcika, achromatopsia, monochromazja stożka niebieskiego, wrodzona ślepota Lebera, barwnikowe zwyrodnienie siatkówki. W tych przypadkach często postępuje pogorszenie postrzegania kolorów w miarę postępu choroby.
Cukrzyca, jaskra, zwyrodnienie plamki żółtej, choroba Alzheimera, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, białaczka, niedokrwistość sierpowata, uszkodzenie mózgu, uszkodzenie siatkówki przez promieniowanie ultrafioletowe, niedobór witaminy A, różne czynniki toksyczne (alkohol, nikotyna) mogą prowadzić do rozwoju nabytych form zaburzeń widzenia barwnego. leki (plaquenil, etambutol, chlorochina, izoniazyd).
Obecnie niezmiernie mało uwagi poświęca się ocenie widzenia kolorów. Najczęściej w naszym kraju weryfikacja ogranicza się do demonstracji najpopularniejszych tabel przez Rabkina lub Yustovę i ekspercką ocenę przydatności do konkretnego działania.
Rzeczywiście, naruszenie postrzegania kolorów często nie jest specyficzne dla żadnych chorób. Może jednak wskazywać na obecność na etapie, gdy nie ma innych znaków. Jednocześnie łatwość użycia testów ułatwia ich stosowanie w codziennej praktyce.
Najprostsze można uznać za kolorowe testy porównawcze. Dla ich zachowania konieczne jest tylko jednolite oświetlenie. Najłatwiej dostępny: alternatywne pokazanie źródła czerwonego koloru dla prawego i lewego oka. Na początku procesu zapalnego w nerwie wzrokowym podmiot zauważy spadek nasycenia tonów i jasności po stronie dotkniętej chorobą. Ponadto, tabela Kollinga może być używana do diagnozowania zmian przed- i retrochiasmal. W przypadku patologii pacjenci zauważą odbarwienie obrazów z jednej lub drugiej strony, w zależności od lokalizacji zmiany.
Inne metody, które pomagają w diagnozie zaburzeń koloru, to pseudo-izochromatyczne tabele i testy rankingu kolorów. Istota ich konstrukcji jest podobna i opiera się na koncepcji trójkąta kolorowego.
W trójkącie kolorów na płaszczyźnie odbijają się kolory, które ludzkie oko jest w stanie rozróżnić.
Najbardziej nasycone (widmowe) znajdują się na peryferiach, podczas gdy stopień nasycenia zmniejsza się w kierunku środka, zbliżając się do białego koloru. Biały kolor w środku trójkąta jest wynikiem zrównoważonego pobudzenia wszystkich rodzajów stożków.
W zależności od tego, który rodzaj stożka nie działa wystarczająco dobrze, osoba nie może odróżnić pewnych kolorów. Znajdują się na tak zwanych liniach niedyskryminacji, zbiegających się do odpowiedniego kąta trójkąta.
Aby utworzyć pseudoizochromatyczne tabele, kolory optotypów i otaczające je tło („maskowanie”) są uzyskiwane z różnych segmentów tej samej nierozróżniającej linii. W zależności od rodzaju anomalii koloru, podmiot nie jest w stanie rozróżnić niektórych optotypów na wyświetlanych kartach. Pozwala to zidentyfikować nie tylko typ, ale w niektórych przypadkach dotkliwość istniejącego naruszenia.
Opracowano wiele wariantów takich tabel: Rabkina, Yustovoi, Velhagen-Broschmann-Kuchenbecker, Ishihara. Ze względu na to, że ich parametry są statyczne, testy te lepiej nadają się do diagnozowania wrodzonych anomalii postrzegania kolorów niż te uzyskane, ponieważ te ostatnie charakteryzują się zmiennością.
Testy rankingu kolorów to zestaw chipów, których kolory odpowiadają kolorom w trójkącie kolorów, które znajdują się wokół białego środka. Normalny trichromian jest w stanie uporządkować je w wymaganej kolejności, podczas gdy pacjent z naruszeniem postrzegania kolorów jest zgodny z liniami niedyskryminacji.
Obecnie test panelu 15-chipowego Farnswortha (bogata kolorystyka) i jego modyfikacja Lanthony z nienasyconymi kolorami, test Rotha z 28 odcieniami i test 100-touch Farnswortha-Munsella są wykorzystywane do bardziej szczegółowej diagnostyki. Metody te są bardziej odpowiednie do identyfikacji nabytych zaburzeń percepcji kolorów, ponieważ pomagają je dokładniej ocenić, zwłaszcza w dynamice.
Pewnym minusem w stosowaniu pseudoizochromatycznych tabel i testów rankingu kolorów są rygorystyczne wymagania dotyczące światła, jakości pokazywanych próbek, warunków przechowywania (wypalenie itp. Należy unikać).
Inną metodą, która pomaga w ilościowej diagnostyce zaburzeń koloru, jest anomaloskop. Jego zasada działania opiera się na sformułowaniu równania Rayleigha (dla widma czerwono-zielonego) i Morlanda (dla niebieskiego): wybór par kolorów, który daje nieodróżnialny kolor od monochromatycznego (z jednej długości fali) koloru. Mieszanie zieleni (549 nm) i czerwieni (666 nm) daje równoważny żółty (589 nm), podczas gdy różnice są równoważone przez zmianę jasności żółtego koloru (równanie Rayleigha).
Wykresy Pitta służą do rejestrowania wyników. Kolory uzyskane przez zmieszanie czerwieni i zieleni są umieszczane na osi odciętych w zależności od liczby każdego z nich w mieszaninie (0 - czysta zieleń, 73 - czysta czerwień) i jasności - na osi rzędnych. Zwykle wynikowy kolor jest równy odpowiednio 40/15 kontroli.
W przypadku naruszenia „zielonego” odbiornika koloru, aby uzyskać taką równość, potrzeba więcej zieleni, aw przypadku defektu „czerwonego” dodaj kolor czerwony i zmniejsz jasność koloru żółtego. Achromatopsja mózgowa praktycznie każdy stosunek czerwieni i zieleni może być wyrównany z żółtym.
Wadą tej techniki może być potrzeba specjalnego, drogiego sprzętu.
Obecnie nie ma skutecznego leczenia zaburzeń koloru. Jednak producenci soczewek okularowych nieustannie próbują opracować specjalne filtry światła, które zmienią spektralną czułość oka. W rzeczywistości nie przeprowadzono pełnych badań naukowych w tej dziedzinie, dlatego nie można wiarygodnie ocenić ich skuteczności. Sądząc po złożoności i wszechstronności procesu dyskryminacji kolorów, korzyści z nich są wątpliwe. Nabyte zaburzenia widzenia kolorów są w stanie cofnąć się, eliminując przyczynę, która je spowodowała, ale również nie mają specyficznego leczenia.
W związku z niemożnością leczenia tych warunków, głównym problemem pozostaje odpowiedniość i stopień ograniczenia osób z anomaliami barwnymi, zwłaszcza z wrodzonymi zmianami w postrzeganiu kolorów. W różnych krajach świata do rozwiązania tego problemu podchodzi się na różne sposoby. Czasami ludzie z podobnymi problemami ze wzrokiem mogą mieć radykalnie różne możliwości wyboru zawodu, uczestniczenia w ruchu itp. Moim zdaniem, biorąc pod uwagę powszechną anomalię, sensowne jest nie podążanie ścieżką ograniczania takich ludzi w ich pracy, ale próba wyrównania wpływu czynnika koloru na ich pracę i życie.
Autor: Okulista E. N. Udodov, Mińsk, Białoruś.
Data publikacji / aktualizacji: 20.06.2017
Zobacz także:
• Krótkowzroczność: przyczyny, objawy, leczenie
• Nadwzroczność: objawy, diagnoza i leczenie
• Astygmatyzm: rodzaje, przyczyny, leczenie
• Niedowidzenie: przyczyny, objawy, diagnoza i leczenie
Placówki medyczne, z którymi można się skontaktować
Anomalie widzenia barw to naruszenie postrzegania kolorów przez analizator wizualny.
Widzenie kolorów zapewniają stożki. Istnieją trzy rodzaje stożków: pochłaniają niebiesko-fioletową część widma, zielony i żółto-czerwony obszar widma. Zgodnie z zasadą mieszania kolorów, każdy kolor uzyskuje się w procesie mieszania trzech powyższych. Zgodnie z teorią trójkolorową naturalne poczucie koloru nazywane jest normalną trichromazją.
Zaburzenia widzenia kolorów są wrodzone i nabyte. W patologii siatkówki, nerwu wzrokowego, ośrodkowego układu nerwowego, zatrucia, zatrucia odnotowuje się anomalie widzenia barw, które mają nabytą naturę. Wydają się być pogwałceniem percepcji trzech podstawowych kolorów i towarzyszą im różne upośledzenia wzroku. Zaburzenia te zwykle zmieniają swój charakter w przebiegu choroby iw trakcie jej leczenia, podczas gdy wrodzone zaburzenia korekcji nie reagują. Zwykle zaburzenia wrodzone zależą od osłabienia lub całkowitej utraty funkcji jednego ze składników. Taka wizja nazywana jest dichromazją. Patologię postrzegania kolorów można odziedziczyć.
Zgodnie z klasyfikacją Chrisa i Nagela rozróżnia się następujące typy widzenia kolorów:
normalna trichromazja; nieprawidłowa trichromazja; dichromazja; monochromasy;
Nienormalne trichromazja z kolei dzieli się na protanomalia, deuter, tritanomalia. Dichromazja jest podzielona na protanopię (częściowa ślepota na czerwony), deuteranopia (częściowa ślepota na zieleń), tritanopia (częściowa ślepota na niebieski lub fioletowy).
Ishihara jest testowany pod kątem diagnozy.
Leczenie przepisuje się dopiero po potwierdzeniu diagnozy przez lekarza specjalistę.
Zaleca się konsultacje neuro-okulisty, neurologa, endokrynologa, psychiatry.
http://kataracta.ru/2017/09/30/cvetoslabost-lechenie/Pod dichromazją rozumiem wizję dwukolorową. W tym przypadku osoba otrzymuje informacje tylko w dwóch zakresach kolorów, podczas gdy normalnie widzenie kolorów danej osoby osiąga się przez zmieszanie trzech fal koloru. Uważa się, że w większości przypadków widzenie kolorów jest osłabione przed urodzeniem i jest wrodzoną patologią. Osoba nie może rozróżnić pewnych odcieni kolorów i nawet o tym nie myśleć, najczęściej rejestruje odchylenia w komisji lekarskiej wojskowego urzędu zaciągu lub kierowcy.
Oczywiście, w celu zbadania kondycji nożyków w oczach, stosują klasyfikację, zgodnie z którą określają stopień słabości koloru. Opiera się na niemożności dostrzeżenia określonego koloru / odcienia. W rezultacie diagnozuje się I, II lub III stopień. Z reguły niezdolność do odróżnienia odcieni nie wpływa na wytrzymałość i aktywność fizyczną, więc zabierają je do wojska z dichromazją. Artykuł 35 Harmonogramu Chorób mówi nam, że jeśli postrzeganie kolorów zostanie zakłócone (dichromasy, kolor III III stopnia), rysownik zostanie zbadany w punkcie „g” tego artykułu, jest on zatytułowany „B-2”, czyli służba wojskowa z ograniczeniami. Do jakiego rodzaju żołnierzy zostanie wysłany, będzie wiedział po ogłoszeniu decyzji komisji projektowej. Możesz uzyskać prawne zwolnienie z wojska zgodnie z innym artykułem Harmonogramu Chorób, główną rzeczą jest, aby zdiagnozować się na czas i odpowiednio zebrać historię medyczną przed rozpoczęciem posiedzenia rady projektowej. Nasi eksperci mogą pomóc, poprosić o bezpłatną konsultację online.
http://www.prizyvanet.ru/perechen_zabolevaniy/illness.php?illnessID=150Widzenie kolorów to zdolność oka do postrzegania kolorów na podstawie wrażliwości na różne zakresy emisji widma widzialnego. Jest to funkcja aparatu stożka siatkówki. Istnieją trzy grupy kolorów w zależności od długości fali promieniowania: długa fala - czerwona i pomarańczowa, średnia fala - żółta i zielona, krótka fala - niebieska, niebieska, fioletowa. Wszystkie odcienie kolorów można uzyskać przez zmieszanie trzech podstawowych kolorów - czerwonego, zielonego i niebieskiego, a pomysł trójkolorowej percepcji został po raz pierwszy wyrażony przez M. V. Łomonosowa już w 1756 roku. Znaczący wkład w rozwój tej teorii złożył G. Helmholtz. Według trójskładnikowej teorii Junga - Lomonosova - Helmholtza istnieją trzy typy stożków. Każdy z nich ma pewien pigment, selektywnie stymulowany przez pewne promieniowanie monochromatyczne. Niebieskie stożki mają maksymalną czułość widmową w zakresie 430–468 nm, w zielonych stożkach maksimum absorpcji jest na poziomie 530 nm, aw czerwonych stożkach - 560 nm. Jednocześnie postrzeganie kolorów jest wynikiem ekspozycji na światło dla wszystkich trzech rodzajów stożków. Promieniowanie o dowolnej długości fali wzbudza wszystkie stożki siatkówki, ale w różnym stopniu Przy tej samej stymulacji wszystkich trzech grup stożków występuje uczucie bieli.
Klasyfikacja zaburzeń Wrodzone i nabyte zaburzenia widzenia barw. Około 8% mężczyzn ma wady wrodzone w postrzeganiu kolorów. U kobiet ta patologia jest znacznie mniej powszechna (około 0,5%). Nabyte zmiany w widzeniu kolorów obserwuje się w chorobach siatkówki, nerwu wzrokowego i ośrodkowego układu nerwowego. W klasyfikacji wrodzonych zaburzeń widzenia barwnego Chrisa - Nagela, czerwony jest uważany za pierwszy kolor i oznacza jego „protos”, następnie zielony - „deuteros” i niebieski - „tritos”. Osoba z normalnym postrzeganiem kolorów jest normalnym trichromianem. Proto i deuteranomalie są podzielone na trzy typy typu C - lekki spadek postrzegania kolorów, typ B - głębsze naruszenie i typ A - na skraju utraty postrzegania koloru czerwonego lub zielonego. Całkowity brak percepcji jednego z trzech kolorów powoduje, że osoba jest dichromianem i jest określana odpowiednio jako protit, deuter lub tritanopia. Ludzie z patologią nazywani są protiterem, deuterem i tritanopami. Brak postrzegania jednego z kolorów podstawowych, na przykład czerwonego, zmienia postrzeganie innych kolorów, ponieważ w ich składzie nie ma proporcji czerwieni. Niezwykle rzadko można znaleźć monochromatyczne, postrzegając tylko jeden z trzech kolorów podstawowych. Jeszcze rzadziej, z patologią szorstkiego stożka, odnotowuje się achromazję - czarno-białe postrzeganie świata. Wrodzonym zaburzeniom postrzegania kolorów zazwyczaj nie towarzyszą inne zmiany oczu, a właściciele tej anomalii dowiedzą się o tym przypadkowo podczas badania lekarskiego. Takie badanie jest obowiązkowe dla kierowców wszystkich rodzajów transportu, osób pracujących z maszynami ruchomymi oraz w wielu zawodach, gdy wymagana jest prawidłowa dyskryminacja kolorów.
Ocena różnicowania kolorów oka Badanie prowadzone jest na specjalnych urządzeniach - anomaloskopach lub przy użyciu tablic polichromatycznych. Metoda zaproponowana przez E. B. Rabkina, oparta na wykorzystaniu podstawowych właściwości koloru, jest ogólnie akceptowana.
Kolor charakteryzuje się trzema cechami:
• ton koloru, który jest głównym objawem koloru i zależy od długości fali świetlnej;
• nasycenie określone proporcją tonu głównego wśród zanieczyszczeń innego koloru;
• jasność lub jasność, która objawia się stopniem bliskości koloru białego (stopień rozcieńczenia w kolorze białym).
Tabele diagnostyczne zbudowane są na zasadzie równania kół różnych kolorów pod względem jasności i nasycenia. Z ich pomocą oznaczane są figury i figury geometryczne („pułapki”), które można zobaczyć i odczytać za pomocą anomali kolorów. Jednocześnie nie zauważają postaci ani figury narysowanej przez koła tego samego koloru. Dlatego jest to kolor, którego podmiot nie postrzega. Podczas badania pacjent powinien usiąść przy oknie. Lekarz trzyma stół na wysokości oczu w odległości 0,5-1 m. Każdy stół jest wystawiony na 5 sekund. Dłużej możesz wyświetlać tylko najbardziej złożone tabele. Jeśli zostaną ujawnione jakiekolwiek naruszenia percepcji kolorów, tworzą kartę tematu, której próbka jest dostępna w załącznikach do tabel Rabkin. Normalny trichromian odczytuje wszystkie 25 tabel, anomalny trichromian typu C - ponad 12, dichromian - 7-9 Dzięki masowym badaniom, przedstawiającym najtrudniejsze do rozpoznania tabele z każdej grupy, można bardzo szybko zbadać duże kontyngenty. Jeśli test wyraźnie rozpoznaje te testy z potrójnym powtórzeniem, można wyciągnąć wniosek na temat obecności normalnej trichromazji bez pokazywania innych.Jeśli przynajmniej jeden z tych testów nie zostanie rozpoznany, należy stwierdzić, że występuje osłabienie koloru i nadal przedstawiają wszystkie inne tabele w celu wyjaśnienia diagnozy.. Wykryte zaburzenia zmysłowe koloru są oceniane zgodnie z tabelą jako słabość koloru I, II lub III stopnia odpowiednio dla czerwieni (niedobór protodeficytu), zieleni (niedobór deuterodii) i niebieskiego (niedobór trytu) koloru lub ślepoty barw - dichromasy (pro, deuter lub tritanopia). W celu zdiagnozowania zaburzeń percepcji kolorów w praktyce klinicznej, tabele progowe opracowali E. N. Yustova i in. aby określić progi dla różnicowania kolorów (tsvetosila) analizatora wizualnego. Korzystając z tych tabel, określają one zdolność do wychwytywania minimalnych różnic w tonach dwóch kolorów, które zajmują mniej lub bardziej bliskie pozycje w trójkącie kolorów. Zasady postępowania w nagłych wypadkach, leczenie i rehabilitacja.
Oparzenia termiczne. Intensywność ogrzewania tkanek zależy od właściwości fizycznych oddziaływującego czynnika termicznego, sposobu wymiany ciepła i czasu trwania ogrzewania. Ze względu na swoją fizyczną naturę, czynniki termiczne można podzielić na stałe, ciekłe i gazowe. Czynniki o niskiej i wysokiej temperaturze można rozróżnić w zależności od intensywności ekspozycji na ciepło. Pierwsze obejmują gorące ciecze, parę wodną, stopioną żywicę i asfalt. Do drugiej - mieszanka ognia, stopionego metalu, zapalającego ognia. W zależności od rodzaju interakcji z tkankami izoluje się kontakt i odległe zmiany. Odległe oparzenia występują bez bezpośredniego kontaktu tkanek z ogrzanymi ciałami i są wynikiem ekspozycji na promieniowanie widma termicznego, widzialnego lub ultrafioletowego.
Nieznaczne podgrzanie skóry (do 60 stopni C) prowadzi do powstania strupu mokrego lub kolikwialnego. W wysokiej temperaturze powstaje gęsty, suchy lub koagulujący parch.
Chemiczne oparzenia oczu powodowane przez alkalia powodują w tkankach tzw. Martwicę kolikacji, przyczyniając się do wniknięcia szkodliwego środka do tkanki. W przypadku oparzeń kwasem martwica krzepnięcia rozwija się w tkankach.
Proces spalania: - faza początkowa - wysięk i naciek zapalny (1-2 tygodnie) zostaje zastąpiony fazą demarkacji i odrzucenia martwej tkanki (2-3 tygodnie). Następnie rozwój granulowania (3-4 tygodnie). Ostatnia faza - regeneracja kończy ewolucję rany oparzenia przez jej epitelializację i bliznowacenie.
Mechanizmy patofizjologiczne, 1) uszkodzenie nabłonka powierzchni oka i jego ponowny nabłonek; 2) uszkodzenie substancji śródmiąższowej zrębu rogówki i jej regenerację; 3) zapalenie.
W 1957 r B.Polyak zaproponował klasyfikację oparzeń oczu, podział oparzeń oczu według głębokości uszkodzenia (B.P. Polyak)
http://studopedia.ru/7_89766_tsvetooshchushchenie-klassifikatsiya-rasstroystv-metodi-issledovaniya-vve.htmlNa siatkówce oka ludzkiego znajdują się zakończenia nerwowe: pręty i stożki.
Mają pigmenty, które są w stanie uchwycić różne kolory. Należą do nich niebieski, zielony, czerwony filtr.
Gdy są połączone, powstaje wiele odcieni, które postrzega osoba. U niektórych osób parametry te są naruszane. Pacjenci mogą nie postrzegać jednego lub więcej kolorów. Ważne jest, aby zdiagnozować patologię w czasie, ponieważ ich styl życia ze słabością koloru jest ograniczony.
Z pomocą stożków na siatkówce osoba odbiera odcienie o różnych długościach fal. Dzięki ich kombinacji istnieje wiele kolorów, które są przekazywane ze stożków do mózgu. Istnieje różnica między tymi parametrami a rozpoznawaniem kolorów.
Percepcja kolorów opiera się na uchwyceniu długości fali określonego zakresu. Oznacza to, że pigment wykrywający błękit jest wrażliwy tylko w zakresie 430 - 470 nm. Taki podział istnieje dla każdego odcienia. Aby rozpoznać kolory, wszystkie trzy typy stożków muszą działać.
Jeśli osoba ma uszkodzony materiał genetyczny w dziedzinie postrzegania kolorów, nie może wybrać jednego lub kilku kolorów. U mężczyzn ta patologia jest znacznie częstsza niż u kobiet. Te ostatnie to najczęściej nosiciele, przenoszący uszkodzony gen na samce potomstwa.
Naruszenia percepcji kolorów mogą również wystąpić w pierwotnie nabytych chorobach. Obejmują one:
Z powodu zaburzenia koloru osoba może nie rozpoznać 1 lub więcej odcieni. Najczęściej występuje ślepota barw, w której osoba nie może odróżnić 2 kolorów. W rzadkich przypadkach występuje całkowity brak postrzegania kolorów.
W tym przypadku pacjent widzi czarne, białe, szare odcienie.
Aby zdiagnozować postrzeganie kolorów, użyj specjalnych technik:
Możesz określić, czy patologia jest dziedziczna czy nabyta. W pierwszym przypadku leczenie nie istnieje, ale choroba nie wpływa negatywnie na jakość widzenia osoby, może żyć z nią przez całe życie. Po uzyskaniu nabytej formy postrzegania kolorów możliwe jest całkowite wyleczenie po znalezieniu przyczyny. Jeśli nie zostanie zidentyfikowany na czas, ostrość wzroku zmniejszy się, a samopoczucie pacjenta pogorszy się. Możliwa całkowita utrata wzroku lub śmierci osoby.
Po zdiagnozowaniu percepcji lekarz zna liczbę odcieni, których ludzie nie łapią. Być może definicja 3 stopni słabości koloru, z której obecności będą wybrane środki terapeutyczne.
Różne stopnie uszkodzeń są klasyfikowane w dwóch typach zaburzeń zmysłowych koloru: protomanalye, deuteranomaly.
Protomanalyum jest defektem wizualnym, w którym postrzegane są tylko niebieskie i zielone odcienie. Czerwoni nie są w pełni rozpoznani. Osoba widzi wszystkie obiekty z czerwonym odcieniem żółtego, rzadko szarym. Żółty kolor jest postrzegany normalnie.
Deuteranomalia to patologia postrzegania kolorów, w której nie ma postrzegania zieleni. Osoba widzi tylko niebieskie i czerwone widmo. Pacjent postrzega świat w zupełnie inny sposób. Wszystkie kolory są mieszane, więc obiekty wyglądają nienormalnie. Zielona trawa może być brązowa i jabłkowo niebieska.
W przypadku obu wad zabronione jest prowadzenie pojazdu silnikowego, ponieważ osoba nie będzie w stanie rozpoznać świateł drogowych. Dziedziczna forma nie jest leczona, terapia jest możliwa, jeśli osłabienie koloru jest spowodowane chorobą ogólnoustrojową.
Przy 1 stopniu pogorszenia percepcji kolorów, percepcja jest nieco zmniejszona. Odcienie mogą być nieco ciemniejsze niż ich naturalny kolor. Leczenie odbywa się za pomocą zawieszenia procesu patologicznego, w wyniku którego powstaje stan.
Jeśli jest to niewielkie zmętnienie zaćmy lub zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, stosuje się określone krople leku. Do leczenia zaćmy stosuje się narzędzia, które zmniejszają ilość białka w soczewce. Jeśli stan jest spowodowany jaskrą, krople stosuje się w celu zmniejszenia ciśnienia wewnątrzgałkowego za pomocą wypływu płynu.
Z głębszym o 2 stopnie osłabienia koloru. Osoba nie może odbierać jednego lub kilku tonów.
Możliwe jest zastąpienie ich innymi kolorami. Przyczyną tego stanu może być gwałtowny wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego lub silne zmętnienie soczewki. Możliwe nieprawidłowości w mózgu, takie jak guzy, uraz, nerwobóle.
Najczęściej stosowane chirurgiczne metody leczenia. Obiektyw jest usuwany, zastępowany sztucznym modelem. Po interwencji chirurgicznej w celu wyeliminowania jaskry konieczne jest ciągłe stosowanie kropli, które zapobiegają nawrotowi choroby. Chirurgiczne usunięcie guza mózgu.
W przypadku stopnia 3, zaburzenie postrzegania kolorów występuje w przypadku chorób, które stanowią naruszenie na granicy całkowitej utraty rozpoznawania koloru czerwonego i zielonego.
Przy całkowitym naruszeniu postrzegania kolorów nie zaleca się leczenia patologii. Pigmenty na stożkach, odróżniające czerwone i zielone barwy, prawie zniszczone. Dlatego zaleca się noszenie soczewek lub okularów, które zmniejszają efekt jasnego światła. Jednocześnie szyszki nie zostaną przeciążone, więc ich dalsze zniszczenie zostanie zatrzymane.
Podczas wykrywania osłabienia koloru pacjent zostaje zdiagnozowany. Ujawnił stopień naruszenia. Jeśli nie widzi czerwonego lub zielonego zabarwienia, prowadzenie pojazdu jest zabronione. Możesz uzyskać prawo, jeśli naruszenie jest spowodowane pierwotną chorobą.
Najpierw musisz go wyleczyć, powtórzyć testy diagnostyczne, aby zidentyfikować stan pacjenta.
Nie zaleca się również, aby tacy pacjenci pracowali w medycynie, w przedsiębiorstwie ze szkodliwymi substancjami chemicznymi, z ruchomymi mechanizmami. Jeśli pracy towarzyszy rozpoznawanie różnych kolorów, jest to również zabronione.
Inne czynności można wykonywać w obecności słabego postrzegania kolorów. W takim przypadku pacjent musi zapewnić pomoc pracodawcy.
http://proglazki.ru/daltonizm/tsvetoslabost-i-tsvetooshhushhenie/Poborowi podczas służby wojskowej przechodzą specjalny etap tablicy roboczej, który określa ich stan zdrowia. to zależy od rezultatów przejścia tego etapu i wniosków specjalistów medycznych, czy młody człowiek będzie służył, czy nie.
Lekarze z Wojskowej Komisji Medycznej (IHC) określą specjalne wskaźniki odzwierciedlające stan zdrowia ludzkiego. Nazywane są kategoriami przydatności do służby wojskowej. Ten artykuł omówi kategorię przypisaną osobie z określoną chorobą. Opowiemy o najczęstszych.
Kategorie widoczności chorób narządów wzroku są określane przez okulistę na podstawie przeprowadzonego badania. Zostaniesz sprawdzony pod kątem naruszeń i problemów:
Jeśli twój wzrok nie jest wystarczająco dobry, zostaniesz zwolniony z poboru:
http://army-help.ru/staty/kategorii-godnosti-po-bolezni.phpWitaj bracie Napisz, jak dokładnie byłeś „intensywnie leczony”, jeśli nie trudny?
UTWÓRZ NOWĄ WIADOMOŚĆ.
Ale jesteś nieautoryzowanym użytkownikiem.
Jeśli zarejestrowałeś się wcześniej, „zaloguj się” (formularz logowania w prawej górnej części witryny). Jeśli jesteś tutaj po raz pierwszy, zarejestruj się.
Jeśli się zarejestrujesz, możesz nadal śledzić odpowiedzi na swoje posty, kontynuować dialog w interesujących tematach z innymi użytkownikami i konsultantami. Ponadto rejestracja umożliwi prowadzenie prywatnej korespondencji z konsultantami i innymi użytkownikami witryny.
http://www.consmed.ru/oftalmolog/view/391377/Nazwa choroby, stopień dysfunkcji
Ostrość wzroku każdego oka jest brana pod uwagę przy korekcie za pomocą dowolnych okularów, w tym soczewek łączonych, jak również soczewek kontaktowych (w przypadku dobrej (co najmniej 20 godzin) przenośności, braku podwójnego widzenia, podrażnienia oczu), a u oficerów i urzędników - soczewek wewnątrzgałkowych. Osoby używające soczewek kontaktowych powinny mieć zwykłe okulary, ostrość widzenia, w których nie przeszkadza w przejściu służby wojskowej.
Ostrość wzroku, która nie przeszkadza w przejściu służby wojskowej przez osoby badane w kolumnach I, II harmonogramu choroby, powinna być nie mniejsza niż 0,5 dla jednego i 0,1 dla drugiego oka lub nie mniejsza niż 0,4 dla każdego oka do korekty. W wątpliwych przypadkach ostrość widzenia jest określana przy użyciu metod kontrolnych badań.
Podczas korygowania za pomocą konwencjonalnych okularów sferycznych, jak również nieskorygowanej anizometropii u osób badanych we wszystkich kolumnach schematu choroby, ostrość wzroku jest brana pod uwagę przy praktycznie tolerowanej korekcji obuocznej, to jest z różnicą siły okularów dla obu oczu, nie więcej niż 2,0 dioptrii. Korekta wszelkiego rodzaju astygmatyzmu powinna być przeprowadzana za pomocą cylindrycznych lub łączonych okularów całkowicie na wszystkich południkach.
Dla osób wchodzących do szkół wojskowych ostrość wzroku z korektą jest określana tylko wtedy, gdy występuje krótkowzroczność, astygmatyzm krótkowzroczny lub złożony, a także z innych przyczyn obniżenia ostrości wzroku (w tym dalekowzroczności, astygmatyzmu dalekiego zasięgu lub mieszanego) - bez korekty.
Aby zdiagnozować formy i stopnie spadku postrzegania kolorów, tabele progowe są używane do badania widzenia kolorów.
http://armycons.ru/raspisanie-boleznei/statya-35-slepota-ponizhennoe-zrenie-anomalii-tsvetovogo-zreniya/Anomalia widzenia barw jest niezwykle rzadka i często jest dziedziczną patologią. Choroba nie wpływa na jakość życia na wiele sposobów, z wyjątkiem prowadzenia samochodu.
Naruszenie widzenia barwnego jest najczęściej chorobą wrodzoną. Patologia przenoszona jest z rodziców na dzieci, od samego narodzin dziecko cierpi na zaburzenia percepcji kolorów. W większości przypadków choroba dotyka mężczyzn, co wiąże się z osobliwościami dziedziczenia patologii. Jest przekazywany dziecku przez matkę za pośrednictwem chromosomu X, jeśli matka jest nosicielką choroby. Rodzice mogą przekazać swoją córkę patologii tylko wtedy, gdy ojciec jest chory na zaburzenia widzenia barw, a matka jest nosicielką choroby.
Rzadziej anomalia postrzegania kolorów rozwija się jako nabyta patologia. Główne powody to:
Najczęstszą przyczyną nabytych nieprawidłowości w postrzeganiu kolorów jest cukrzyca, a dokładniej jej powikłaniem jest retinopatia cukrzycowa. Jest to uszkodzenie naczyń krwionośnych oka spowodowane zwiększonym poziomem glukozy we krwi. Dlatego osoba z cukrzycą pierwszego lub drugiego typu jest narażona na nieprawidłowe postrzeganie kolorów.
Wśród chorób oczu, które prowadzą do naruszenia postrzegania kolorów, zaćma jest na pierwszym miejscu. Ta patologia jest zmętnieniem soczewki. Soczewka w oku odgrywa rolę soczewki, przez którą przechodzą promienie światła. Zwykle jest przezroczysty. Ale wraz z wiekiem obiektyw zaczyna mętnieć, co prowadzi do naruszenia postrzegania kolorów. Dlatego wszystkie osoby starsze są zagrożone tą chorobą.
Odrębną grupą przyczyn są leki. Istnieją leki, które mogą wpływać na ludzki aparat wzrokowy. Leki te obejmują:
Dlatego, jeśli w trakcie przyjmowania tych leków nastąpiło nagłe zakłócenie postrzegania kolorów, konieczne jest wykluczenie leków jako przyczyny.
Ponadto, przed zażyciem tych leków należy zawsze skonsultować się z lekarzem, aw przypadku wystąpienia działania niepożądanego natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną.
Istnieje kilka rodzajów anomalii postrzegania kolorów:
Monochromazja charakteryzuje się naruszeniem percepcji wszystkich kolorów, ponieważ naruszenie występuje we wszystkich warstwach pigmentu oka. W rezultacie osoba widzi tylko czarno-białe zdjęcia. W tej formie, jeśli funkcja stożków jest osłabiona, pacjent ma wszystkie kolory w tym samym odcieniu koloru. Jeśli naruszenie patyków, pacjent postrzega wszystko na szaro, ale w różnych odcieniach. Ten typ anomalii postrzegania kolorów jest niezwykle rzadki.
Wizja dichromatyczna charakteryzuje się zaburzeniami w jednej z trzech warstw pigmentowych oka. Daltonizm jest synonimem dichromazji, jako naukowiec o nazwisku Dalton jako pierwszy opisał taką anomalię postrzegania kolorów.
Istnieje kilka odmian wizji dichromatycznej:
Rodzaje anomalii postrzegania kolorów są podzielone w zależności od tego, jakiego koloru ludzki aparat wzrokowy nie jest w stanie dostrzec. Kiedy protanopii pacjent przestaje postrzegać czerwony kolor. Deuteranopy nie są w stanie odróżnić koloru zielonego od tritanopii, zaś ślepotę odnotowuje się w odniesieniu do koloru niebieskiego.
Istnieje klasyfikacja protanomalii i deuteranomalii w zależności od nasilenia. Stopień A charakteryzuje się wyraźną manifestacją kliniczną. Protomanię typu B uważa się za umiarkowaną ciężkość objawów. Protomania typu C jest najłatwiejszym przejawem manifestacji. Jest podobny do normalnego trójkolorowego postrzegania kolorów. To samo dotyczy deuteranomali typu C, w których zaburzone postrzeganie zieleni jest bardzo słabe.
Gdy trichromasy zachowują funkcję wszystkich trzech warstw pigmentu, osoba jest w stanie postrzegać wszystkie kolory, ale postrzeganie któregokolwiek z kolorów jest nieco zaburzone. Trichromasia jest bliska normalnego widzenia, ale kolory, gdy są postrzegane, są ciemniejsze. Stan ten nazywany jest nieprawidłową trichromazją.
Normalne ludzkie widzenie nazywane jest również trichromazją. Ale w przeciwieństwie do anomalii z normalną trichromazją, percepcja absolutnie wszystkich kolorów zostaje zachowana.
Anomalia kolorystyczna jest najczęściej niezależną patologią, której nie towarzyszą już żadne inne objawy niż zaburzenia percepcji kolorów. Ale w niektórych przypadkach choroba może być spowodowana zaćmą lub cukrzycą. W takich przypadkach oprócz anomalii kolorystycznych wiąże się wiele innych objawów tych chorób.
Wielu pacjentów może długo nie narzekać na zaburzenia postrzegania kwiatów. W takich przypadkach patologia jest diagnozowana podczas badania widzenia barw na badaniach medycznych.
Odchylenia w postrzeganiu kolorów można zdiagnozować przy użyciu tabel Rabkin, które są obrazami złożonymi z okręgów o różnych kolorach. Na każdym takim obrazie zaszyfrowana jest figura geometryczna lub figura. Istnieją tabele, w których zarówno rysunek, jak i figura są wyświetlane jednocześnie. Osoba z normalnym wzrokiem na każdym stole jest w stanie odróżnić to, co jest zaszyfrowane. Osoba ze ślepotą kolorów lub nie będzie w stanie rozpoznać lub zadzwonić na niewłaściwą postać.
Istnieje 48 zdjęć do określenia anomalii kolorów, które są podzielone na dwie grupy. Pierwsza grupa obejmuje główne tabele, dzięki którym diagnozowane są główne rodzaje zaburzeń percepcji kolorów. Druga grupa to kontrola. Konieczne jest wykluczenie symulacji pacjenta.
Podczas badania pacjent powinien wrócić do źródła światła. Stoły przed nim powinny być ustawione pionowo w odległości 0,5-1 metra od oczu. Jeśli stoły są na stole - metoda określania percepcji kolorów jest zerwana i możliwy jest fałszywy wynik.
W badaniu widzenia barwnego pacjent musi udzielić odpowiedzi w ciągu 5-10 sekund - co widzi na stole. Wszystkie odpowiedzi są wprowadzane w specjalnym formularzu, po czym wynik jest porównywany ze specjalną tabelą i dokonywana jest ostateczna diagnoza.
Diagnoza anomalii percepcji kolorów może być dokonana tylko przez okulistę.
Niemożliwe jest całkowite wyleczenie zaburzonej percepcji kolorów. Leczenie anomalii kolorystycznych ma na celu zmniejszenie nasilenia objawów i skorygowanie ostrości wzroku. Również leczenie przeprowadza się w celu zawieszenia procesu patologicznego. W przypadku braku odpowiedniej terapii osoba może całkowicie stracić wzrok.
W celu normalizacji ostrości wzroku stosuje się soczewki kontaktowe lub okulary. Zaleca się ich noszenie przez wszystkich pacjentów z zaburzeniami percepcji kolorów. W celu poprawienia postrzegania kolorów dostępne są przyciemniane szkła i soczewki z pigmentami. Pacjenci powinni wychodzić na słońce tylko w okularach przeciwsłonecznych.
W przypadku nabytych anomalii percepcji kolorów, gdy przyczyna tego stanu zostanie ustalona, problem korekty chirurgicznej może zostać rozwiązany. Operację można wykonać na dotkniętej chorobą części oka lub części układu nerwowego odpowiedzialnej za podatność na kwiaty. Jeśli istnieje zaćma, pokazana jest operacja usunięcia.
Kompleksowa terapia zaburzonej percepcji kolorów obejmuje witaminy. Wszystkim pacjentom pokazano kompleksy witamin o wysokiej zawartości witamin A i E.
Jeśli choroba pojawiła się jako powikłanie cukrzycy, pacjentowi zaleca się odpowiednie leczenie przez endokrynologa.
Wszystkie osoby, które chcą prowadzić samochód, muszą zostać zbadane przez okulistę. Obejmuje ona, oprócz badania ostrości wzroku i pól widzenia, definicję postrzegania kolorów.
Wszyscy ludzie z upośledzeniem percepcji kolorów nie są dozwolone za kierownicą. Ludzie ze ślepotą barwną mogą powodować sytuacje awaryjne, więc kwestię tę należy poważnie potraktować w komisji lekarskiej.
Aby zapobiec wystąpieniu ślepoty barw dziecka, rodzice powinni przejść poradnictwo genetyczne przed ciążą. Jeśli osoba ma już nienormalny odbiór kolorów, powinna być w ambulatorium i regularnie odwiedzać okulistę, aby monitorować i poprawiać leczenie.
http://brulant.ru/health/anomalii-cvetovogo-zreniya/