Więc jedna z odpowiedzi na pytanie, które dręczyło mnie od jakiegoś czasu, wydawało mi się, że to wybrzuszenie ma miejsce tylko w krótkowzrocznych, ale okazuje się być całkowicie naturalnym wybrzuszeniem, to znaczy prawdopodobnie pytanie brzmi teraz, jak różny jest ten wybrzuszony punkt rogówki w zdrowym oku i niezdrowy? Czy to wybrzuszenie i EG zdrowego oka rozszerzą się po godzinach pracy przy komputerze z krótkowzrocznym okiem? Myślę, że podobieństwo będzie. Dopiero teraz zdrowe oko powraca do pierwotnego (zdrowego) stanu, a mój powrót do jakiegoś niezrozumiałego stanu, stanu, w którym oko jest najwygodniejsze.
I kolejna interesująca obserwacja.
Jeśli trochę weźmiesz i przyciśniesz powiekę do EG, podczas gdy nie jest tak dużo bez ściskania EG, wtedy jasność widzenia jest całkiem dobra do zwiększenia. Nie mogę jeszcze znaleźć wyjaśnienia tego.
http://eyecenter.com.ua/doctor/anatomy/02.htm
http://eyecenter.com.ua/doctor/anatomy/il03.htm
(To nie jest reklama, tylko artykuły i ilustracje są dobre, trochę czytam, myślę, że jest tam wiele interesujących informacji)
Shl. wszelkie rozumowanie jest czysto amatorskie, nie podlega niczemu poza własną obserwacją i refleksją.
Obserwując mojego CJ, wyciągnąłem inne wnioski. Czując moje oko po pracy z komputerem lub po przeczytaniu, naprawdę czułam jakiś kształt ogórka, czując moje oko po palmingu lub po spaniu, czułam się trochę względnie miękka i oczywiście CJ. Obraz, który pokazał Zhdanov, został dobrze zapamiętany (powstał stereotyp), istnieje pewne centrum, a deformacja HN występuje w stosunku do tego centrum. Tymczasem ani Bates, ani Żdanow nie mówią, że to centrum powinno znajdować się na środku orbity, ponieważ miało to być ustawienie domyślne (przynajmniej ja rozumiem). Oko stawało się miękkie i małe, okrągłe po snu, palmingu i innych ćwiczeniach relaksacyjnych, które stają się poprawne, ale moim zdaniem nie wynika to z faktu, że powracają do tak zwanego stanu naturalnego, ale z faktu, że nie działa. GA nie ma nic do roboty, odpoczywa i relaksuje się, a tego właśnie chciałem.
Dla siebie znalazłem wyjaśnienie, ale co jeśli mięśnie wewnątrz / wokół oka zajmują bardzo mało (milimetr, dwa, trzy). Przesunął środek całego układu optycznego bliżej powiek, gęstszy? Będę miał bliższy kontakt z powiekami powiek i, jak widzę, wyraźniejszy obraz, wcale nie jest faktem, że zdrowy wzrok jest jednym z warunków składowych, które pomogą przywrócić wzrok. Będąc zaangażowanym w moje nowe „ćwiczenia” (nie jakie to są ćwiczenia, po prostu nie mogę znaleźć innego słowa, zdarzają się zgodnie z moją wolą). Zauważyłem, że ND zaczęło się całkowicie deformować (jeden z powodów, dla których nie opisuję wszystkich moich myśli, deformacje słabych oczu mogą być niebezpieczne!).
Spójrz, oko „ogórka”, powieki szczelnie przykrywają czubek tego oka, a pomiędzy górnymi dolnymi strefami HL i powiekami jest rodzaj pustki, okrągła HJ powiek pokryje większy obszar niż taki ogórek. Tak więc moja CG uległa deformacji, jakby na krawędzi „ogórka” zaczęła dmuchać kula, ta piłka wypełnia przestrzeń oka pod powiekami i brwiami, weź słowo, wizja, jaką otrzymuję z takiej deformacji, jest prosta. Cieszę się! Ale obchodzi mnie to, że z powodu tej rozkoszy nie przegapiłbym ani nie zauważył, więc przerywam tę deformację i wciąż czuję moje oko. Po czterech dniach, od piątku, byłbym bardziej poprawny, ale w piątek były okulary i bałam się mocno wysilać oczy, moje oko ogórka stało się mniej wyraźne, ale przeciwnie, stało się bardziej okrągłe, ale nie jest to krągłość, która występuje po palming / snu.
Czy nie zauważyłeś, jak trudno jest zacząć pracę po wyjściu z palmingu (można powiedzieć, że rozogniskowanie jest obserwowane)? A po snu mięśnie natychmiast zaczynają działać? I wciąż odprężam oczy. ale należy rozumieć, że odpoczynek dla oczu jest jednak konieczny, tak jak dla każdego mięśnia.
Ps. Przemyślany głośno, a może właśnie zepchnięty z powrotem do siatkówki i zapobiega prawidłowemu karmieniu siatkówki? A pod wpływem stałego nacisku HJ siatkówka jest rozdarta. przeciwległa krawędź „ogórka”, „przebija” go
http://seeactive.by/forum/dialogues/1207100150.htmlW wyniku uszkodzenia gałki ocznej i patologii narządów wzroku, a także chorób ogólnoustrojowych, może rozwinąć się niedociśnienie oka. Zdiagnozowano ją, analizując dane tonometrii według Maklakova. W przypadku niedociśnienia gałki ocznej ciśnienie wewnątrzgałkowe spada do 15–12 mm Hg. Art. I może być niższy.
Ciśnienie wewnątrzgałkowe może się zmniejszyć w przypadku uszkodzenia integralności zewnętrznej torebki gałki ocznej:
Również oko może stać się miękkie z takimi patologicznymi zmianami jak zaburzenia wydzielania płynu wewnątrzgałkowego, duże straty zawartości gałki ocznej i zaburzenia naczyniowe w oku.
W takich chorobach somatycznych obserwuje się również niedociśnienie oka:
Niedociśnienie w gałce ocznej rozwija się nagle wraz z rozwojem kwasicy krwi w przypadku śpiączki cukrzycowej, nadciśnienia osmotycznego osocza krwi w śpiączce moczanowej, w warunkach zapaści, a także w wyniku odwodnienia organizmu w ostrych chorobach zakaźnych (cholera, czerwonka).
Głównym objawem hipotonii oka jest gwałtowny spadek ciśnienia wewnątrzgałkowego. Można to określić palpacją lub tonometrią. Gdy dochodzi do przenikliwego uszkodzenia oka, niedociśnienie gałki ocznej trwa długo, gdy występuje słaba adaptacja krawędzi rany lub duża utrata ciała szklistego.
Również przez długi czas hipotonia utrzymuje się w przetokach rogówki, które powstają po operacjach brzusznych i penetrujących ranach gałki ocznej. Spadek ciśnienia wewnątrzgałkowego można zaobserwować po kontuzji oka. Jest to spowodowane upośledzonym wytwarzaniem cieczy wodnistej i zmianami naczyniowymi.
Niedociśnienie w oku zależy od zapalenia ciała rzęskowego o różnej etiologii. Jeśli znacznie niższe ciśnienie wewnątrzgałkowe utrzymuje się przez długi okres czasu, może rozwinąć się subatrofia oka. Niedociśnienie jest dość często obserwowane w odwarstwieniu siatkówki. Innym powodem obniżenia ciśnienia wewnątrzgałkowego jest uszkodzenie nerwu współczulnego.
W celu zdiagnozowania niedociśnienia gałki ocznej należy wziąć pod uwagę obraz kliniczny choroby i wyniki tonometrii. Wskaźniki prawdziwego ciśnienia wewnątrzgałkowego u osób ze zdrowymi oczami są w szerokim zakresie. Ophthalmotonus również różni się znacznie z różnymi błędami refrakcji (emmetropia, krótkowzroczność i nadwzroczność). Może mieścić się w zakresie od 8 do 20 mm Hg. Art. Istnieją trzy poziomy prawdziwego ciśnienia wewnątrzgałkowego:
Zatem normalne u zdrowych ludzi jest uważane za prawdziwe ciśnienie wewnątrzgałkowe, którego poziom mieści się w zakresie od 8 do 22 mm Hg. Art., Czyli 14 mm Hg. Art. według Maklakova. Jeśli niewielkie podciśnienie rozwija się stopniowo w różnych chorobach oczu, funkcja narządu wzroku nie cierpi.
Ale kiedy ciśnienie wewnątrzgałkowe gwałtownie spada do niskiej liczby, naczynia wewnątrzgałkowe rozszerzają się, rozwija się przekrwienie żylne i zwiększa się przepuszczalność naczyń włosowatych nerwu wzrokowego i wewnętrznych błon oka. Kiedy płyn wypływa z krwiobiegu. Wnika do tkanek oka, narusza ich trofizm i odpowiednie mikrokrążenie, powoduje postępujące zmiany zwyrodnieniowe. Towarzyszy temu obrzęk i zmętnienie rogówki, zmętnienie ciała szklistego i cieczy wodnistej, makulopatia (obrzęk i późniejsze zwyrodnienie siatkówki), jak również obrzęk głowy nerwu wzrokowego. W wyniku takich patologicznych procesów troficzna tkanka oka jest gwałtownie zaburzona. Gałka oczna stopniowo się zmniejsza, funkcje wzrokowe są tracone i zaczyna się subatrofia oka.
Jeśli poziom ciśnienia wewnątrzgałkowego, określony zgodnie z Maklakovem przy obciążeniu 10 g, jest mniejszy niż 15 mm Hg, wówczas sieć naczyniowa nerwu wzrokowego rozszerza się i rozwija się jej wyraźne przekrwienie. Następnie, przy długotrwałym obniżonym ciśnieniu wewnątrzgałkowym, głowa nerwu wzrokowego puchnie. Gdy ciśnienie wewnątrzgałkowe gwałtownie spada, obrzęk występuje dość szybko. Ciężki obrzęk głowy nerwu wzrokowego jest alarmującym objawem, który wymaga podjęcia pilnych działań w celu podniesienia ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Jeśli nie ma obrzęku nerwu wzrokowego u pacjentów z ciężką hipotonią gałki ocznej, oznacza to, że mają one pewien indywidualny próg nierównowagi między ciśnieniem tkanki w nerwie i oftalmotonie. Jest on bezpośrednio zależny od wskaźników ciśnienia krwi u tych pacjentów.
W celu zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego konieczne jest leczenie choroby podstawowej. Podczas operacji na jamie ocznej konieczne jest staranne uszczelnienie miejsca nacięcia. Jeśli dojdzie do przenikliwego uszkodzenia oka, podczas początkowego leczenia chirurgicznego krawędzie rany powinny być dobrze dopasowane, a gałka oczna musi być uszczelniona.
Wraz ze znaczną utratą ciała szklistego jest ona zastępowana przez luronit lub ciało szkliste w puszce. Jeśli oko staje się miękkie z powodu powstania przetoki, zaleca się wyeliminowanie go, to znaczy wykonanie przeszczepu rogówki warstwa po warstwie.
Stosuje się następujące metody leczenia farmakologicznego:
Prowadzą również tlenoterapię, terapię tkankową płynnym ekstraktem z aloesu, witaminę B1 wstrzykuje się domięśniowo. Pacjenci w celu uniknięcia niedociśnienia tętniczego powinni regularnie mierzyć ciśnienie krwi.
Jeśli oko stało się miękkie, rokowanie jest bardzo poważne. Jeśli niedociśnienie nie zostanie wyeliminowane w szybkim okresie, funkcja widzenia wygasa i rozwija się subatrofia gałki ocznej.
http://mosglaz.ru/blog/item/1772-glaz-stal-myagkim.htmlGałki oczne są najbardziej wrażliwym organem ludzkiego ciała. Oczy zawierają ogromną ilość zakończeń nerwowych, co prowadzi do tego, że gałka oczna boli, jeśli uderzy ją bodziec zewnętrzny. Ponadto bolesne odczucia są odpowiedzią na procesy patologiczne wewnątrz oka. Ponadto narządy wzroku są tak wrażliwe, że ból gałki ocznej może wskazywać na patologię w całkowicie innym narządzie.
Głównymi przyczynami bólu w gałkach ocznych są:
Zdarza się, że te patologie nie są przyczyną bólu w oczach konkretnej osoby, a następnie pozostaje pytanie, dlaczego bolą gałki oczne? Oprócz powyższych, istnieją inne powody, które prowadzą do bolesności oczu, a mianowicie:
Ważne, aby wiedzieć! Każde, nawet najmniejsze uszkodzenie narządów wzroku może prowadzić do poważnej patologii, aż do całkowitej ślepoty. Takie naruszenia mogą wystąpić z powodu faktu, że krew gromadzi się w miejscu urazu i powstaje krwiak, który następnie powoduje zaburzenia widzenia.
Wszystkie przyczyny możliwej bolesności gałki ocznej są prawdziwe, ale tylko ekspert może ujawnić dokładną przyczynę.
Aby zapobiec nieprzyjemnym i bolesnym odczuciom, określ ich przyczynę. W przypadku przepracowania i przeciążenia oczu ból można złagodzić za pomocą ćwiczeń. Ćwiczenia odbywają się w szaro:
Oprócz ładowania oczu można zapobiec bólowi gałek ocznych, stosując odżywianie. Aby to zrobić, jedz więcej pokarmów bogatych w błonnik, białko, a także owoce i warzywa w dużych ilościach.
Jeśli choroba nie została jeszcze zidentyfikowana, a oczy boli, przed wizytą u specjalisty można zastosować nieszkodliwe metody terapii tradycyjnej medycyny. Ale nie zapominaj, że sama medycyna alternatywna nie może i wymaga wykwalifikowanej pomocy specjalisty.
W przypadku jaskry ból można złagodzić poprzez picie naparu z nasion kopru trzy razy dziennie. Warzelny koperek musi być pół godziny w gorącej wodzie, jest to możliwe w kąpieli wodnej. Za zgodą specjalisty z tą dolegliwością możesz zaszczepić oczy świeżym sokiem z aloesu.
Aby pozbyć się bólu oczu, można użyć nalewek z gałki ocznej, piołunu, krwawnika, lukrecji i gałęzi truskawek. Zioła warzone powinny być takie same jak koper. Dopuszcza się parzenie ziół zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo. Stosować infuzję przez 2 miesiące.
W celu złagodzenia napięcia oczu, a co za tym idzie bólu, należy spłukać oczy wywarem z ziół, na przykład rumianku, babki lub czarnej herbaty. Ułatw także stan balsamu z gliny lub miodu z glistnikiem. Aby przygotować miód i glistnik, należy rozcieńczyć glistnik wodą i gotować przez pół godziny. Po ostygnięciu wymieszać z miodem.
Nie zapominaj, że pomimo faktu, iż większość środków ludowych jest skuteczna i bezpieczna, mogą mieć również negatywne konsekwencje. Każdy wywar lub substancja może wywoływać reakcje alergiczne, a także stosować wywary ziołowe w niektórych chorobach.
http://moeoko.ru/zabolevaniya/glaznye-yabloki.htmlb) drżenie mięśni
c) uczucie głodu
d) zapach acetonu z ust
20. Pośredni metabolizm węglowodanów obejmuje następujące reakcje:
d) beztlenowa glikoliza
21. Dla śpiączki laktobójczej charakteryzuje się:
a) drżenie mięśni
b) uczucie głodu
c) zapach acetonu z ust
d) obniżenie pH krwi
22. Hiperglikemia w cukrzycy jest spowodowana:
a) niewystarczająca synteza glikogenu
b) zwiększona synteza glikogenu
c) upośledzone wykorzystanie glukozy przez komórki
d) zwiększona absorpcja glukozy w jelicie
23. Stawka glukozy we krwi powinna być brana pod uwagę:
24. Należy rozważyć łatwo przyswajalne węglowodany:
25. Pośredni metabolizm węglowodanów jest zakłócany przez:
a) brak insuliny
c) brak żółci
26. U osób z dziedzicznym niedoborem obserwuje się zaburzenia wchłaniania glukozy w jelicie:
c) kwaśna α-1,4-glukozydaza
27. Choroba Pompego rozwija się z dziedzicznym niedoborem:
b) glukoza 6-fofatazy
c) kwaśna α-1,4-glukozydaza
28. Insulina stymuluje:
a) tlenowa glikoliza
29. Jaki rodzaj śpiączki w cukrzycy charakteryzuje się najwyższą hiperglikemią:
30. Insulina hamuje:
a) tlenowa glikoliza
31. Z brakiem insuliny we krwi wzrasta stężenie:
c) ciała ketonowe
32. Choroba Girke to choroba akumulacji:
33. Próg nerkowy to poziom glukozy:
a) we krwi, w której wchodzi do pierwotnego moczu
b) w pierwotnym moczu wchodzącym do moczu wtórnego
c) we krwi, której nadmiar uniemożliwia jego całkowitą reabsorpcję
34. Przyczyną hipoglikemii może być wzrost krwi:
35. Przyczynami cukrzycy typu 1 są:
a) niewystarczająca edukacja proinsuliny
b) zwiększony katabolizm insuliny
c) brak receptorów insuliny na narządy docelowe
36. Insulina zapewnia spożycie glukozy w:
a) tkanka tłuszczowa
37. Objawy ciężkiej hipoglikemii to:
a) osłabiona koordynacja ruchowa
c) zapach acetonu z ust
d) utrata przytomności
38. W przypadku cukrzycy typu I charakteryzuje się:
39. Zapach acetonu z ust obserwuje się, gdy:
a) śpiączka hipoglikemiczna
b) cukrzyca nerkowa
c) śpiączka z kwasem ketonowym
d) śpiączka hiperosmolarna
40. Powikłania cukrzycy obejmują:
a) śpiączka hipoglikemiczna
b) śpiączka hiperosmolarna
c) choroba naczyniowa nerek
41. Powikłanie cukrzycy powinno obejmować:
42. W moczu z cukrzycą są:
d) ciała ketonowe
43. Poszczenie węglowodanów prowadzi do:
a) zwiększyć tworzenie ciał ketonowych
c) zwiększyć syntezę białek
d) brak efektu
44. W przypadku naruszenia cukrzycy:
a) tylko metabolizm białka
b) tylko wymiana tłuszczu
c) wszystkie rodzaje wymian
d) tylko metabolizm węglowodanów
e) tylko wymiana woda-sól
45. Pośredni metabolizm węglowodanów jest zakłócany przez:
a) hipowitaminoza B1
c) brak żółci
46. Dla śpiączki hipoglikemicznej jest charakterystyczna:
a) aceton w moczu
b) oddychanie typu Kussmaula
c) miękkie gałki oczne
d) zmniejszenie stężenia glukozy we krwi
Odpowiedzi:
1bd, 2b, 3b, 4d, 5a, 6a, 7bcd, 8ac, 9a, 10bcd, 11d, 12ac, 13bc, 14cd, 15ab, 16c, 17ad, 18c, 19ad, 20bd, 21d, 22ac, 23b, 24b, 25ab, 26a, 27c, 28ac, 29b, 30bcd, 31acd, 32d, 33c, 34a, 35a, 36ab, 37bd, 38ac, 39c, 40bcd, 41b, 42cd, 43ab, 44c, 45ab, 46d.
TESTY „PATOLOGIA WYMIANY WITAMIN”
1. Do witamin rozpuszczalnych w wodzie należą: 122. Witaminy rozpuszczalne w tłuszczach obejmują: 6123. Właściwości przeciwutleniające mają witaminy: 1124. Choroba Beri-beri rozwija się z niedoborem witamin: 1565. Pelagra rozwija się z niedoborem witamin: 156. Niedokrwistość megaloblastyczna rozwija się z niedoborem witamin: 1127. Krzywica rozwija się z niedoborem witamin: 1128. Zespół krwotoczny rozwija się z niedoborem witamin: 169. Przyczyną szkorbutu jest niedobór witamin: 1610. Pojawia się szkorbut: 11. Dla choroby beri-beri charakterystyka: 12. Niedobór witaminy B2 charakteryzuje się:
13. Niedobór witaminy B6 charakteryzuje się:
14. W przypadku niedoboru witaminy B6 dochodzi do naruszenia:
15. Gdy zauważy się niedobór witaminy B12:
16. Formy koenzymu witaminy B12 to:
17. Upośledzona funkcja układu nerwowego z niedoborem witaminy B12 wiąże się z niedoborem:
18. Występowanie niedokrwistości w niedoborze witaminy B12 wiąże się z niedoborem: 19. Zaburzenie czynności przewodu pokarmowego z niedoborem witaminy B12 wiąże się z niedoborem: 20. Gdy występuje niedobór kwasu foliowego: 21. Z brakiem kwasu nikotynowego rozwija się: 22. Jaka triada objawów jest charakterystyczna dla pelagry ?: 23. Koenzymowa forma kwasu nikotynowego to: 24. Koenzymowa forma kwasu pantotenowego to: 25. Gdy występuje niedobór witaminy D, następuje rozwój: 26. Wraz z niedoborem witaminy A występuje rozwój: 27. Najbardziej aktywny metabolit witaminy D3 powstaje w: 28. Dla krzywicy jest charakterystyczna: 29. Niedobór witaminy E charakteryzuje się: 30. Jest to charakterystyczne dla hipowitaminozy K: Odpowiedzi:
1ab, 2ade, 3cde, 4c, 5e, 6e, 7b, 8de, 9b, 10ac, 11ac, 12ad, 13ab, 14 ab, 15 acd, 16ab, 17b, 18a, 19a, 20ad, 21a, 22bce, 23a, 24b, 25b, 26bc, 27b, 28ac, 29cd, 30d.
Literatura:
1. Ado, A.D. Fizjologia patologiczna / A.D. Ado, V.V. Novitsky. - Tomsk, 1994. - str. 200-207.
2. Ado, A.D. Fizjologia patologiczna / A.D. Ado [i in.]; przez ed. A.D. Ado - Moskwa, 2000. - str. 228-238.
3. Bakanskaya, V.V. Rozwój edukacyjny i metodologiczny / V.V. Bakanskaya i in. Patofizjologia metabolizmu (część 1), Grodno, 1994. - str. 4-17.
4. Zayko, N.N. Fizjologia patologiczna / N.N. Zayko [i inni]; przez ed. N.N. Zayko - Moskwa, 2006. - str. 256-268, 321-322.
5. Bunny, A.Sh. Podstawy ogólnej patologii: Część 2: Podstawy patochemii / A.Sh. Bunny, L.P.Churilov.- SPb.: Elbi, 2000, 688 s.
6. Litvitsky, P.F. Patofizjologia / P.F. Litvitsky. - Moskwa, 2002. - Tom 2. - z. 266-300.
7. Maksimovich, N. Ye. Wykłady z patofizjologii na diagramach w dwóch częściach / N. E. Maksimovich - Grodno, 2007. - Część 2. - P. 4-9.
Dodatkowa literatura:
1. Balabolkin, MI Rola insulinooporności w patogenezie cukrzycy typu 2 / MI Balabolkin, E.M. Klebanova. - Archiwum terapeutyczne. - 2003. - T. 75, nr.: 1. - str. 72-77.
2. Danilova, L. I. Zaburzenia parametrów hemostazy w zjawisku insulinooporności / L. I. Danilova, E. G. Oganova. - Panorama medyczna. - 2002. - № 3/18 /. - str. 36-39.
3. Lobanova, M.V. Hiperosmolarność krwi u pacjentów z cukrzycą / M.V. Lobanova, V.N. Serzhanina. - Zdrowie. - 2003. - № 3. - P.44-47.
http://www.ronl.ru/lektsii/biologiya/844036/b) drżenie mięśni
c) uczucie głodu
d) zapach acetonu z ust
20. śpiączka hipoglikemiczna może wystąpić, gdy:
b. przedawkowanie insuliny
c. niedobór insuliny
21. Śródmiąższowe reakcje metabolizmu węglowodanów obejmują następujące reakcje:
d) beztlenowa glikoliza
22. Dla śpiączki mlekowej charakteryzuje się:
a) drżenie mięśni
b) uczucie głodu
c) zapach acetonu z ust
d) obniżenie pH krwi
23. Hiperglikemia w cukrzycy jest spowodowana:
a) niewystarczająca synteza glikogenu
b) zwiększona synteza glikogenu
c) upośledzone wykorzystanie glukozy przez komórki
d) zwiększona absorpcja glukozy w jelicie
24. Należy wziąć pod uwagę normę stężenia glukozy we krwi:
25. Łatwo strawne węglowodany należy rozważyć:
26. Pośredni metabolizm węglowodanów jest zakłócany przez:
a) brak insuliny
c) brak żółci
27. U osób z dziedzicznym niedoborem obserwuje się zaburzenia wchłaniania glukozy w jelicie:
b) glukoza 6-fofatazy
c) kwaśna α-1,4-glukozydaza
28. Choroba Pompego rozwija się z dziedzicznym niedoborem:
b) glukoza 6-fofatazy
c) kwaśna α-1,4-glukozydaza
29. Insulina stymuluje:
a) tlenowa glikoliza
30. Jaki rodzaj śpiączki w cukrzycy charakteryzuje się najwyższą hiperglikemią:
31. Insulina hamuje:
a) tlenowa glikoliza
32. Przy braku insuliny we krwi wzrasta stężenie:
c) ciała ketonowe
33. Choroba Girke to choroba akumulacji:
34. Próg nerkowy to poziom glukozy:
a) we krwi, w której wchodzi do pierwotnego moczu
b) w pierwotnym moczu wchodzącym do moczu wtórnego
c) we krwi, której nadmiar uniemożliwia jego całkowitą reabsorpcję
35. Przyczyny hipoglikemii mogą oznaczać wzrost krwi:
36. Przyczyny hipoglikemii mogą być nadmiarem:
37. Przyczynami cukrzycy typu 1 są:
a) niewystarczająca edukacja proinsuliny
b) zwiększony katabolizm insuliny
c) brak receptorów insuliny na narządy docelowe
38. Insulina zapewnia spożycie glukozy w:
a) tkanka tłuszczowa
39. Oznaki ciężkiej hipoglikemii to:
a) osłabiona koordynacja ruchowa
c) zapach acetonu z ust
d) utrata przytomności
40. W przypadku cukrzycy typu I charakteryzuje się:
41. Zapach acetonu z ust obserwuje się, gdy:
a) śpiączka hipoglikemiczna
b) cukrzyca nerkowa
c) śpiączka z kwasem ketonowym
d) śpiączka hiperosmolarna
42. Powikłania cukrzycy obejmują:
a) śpiączka hipoglikemiczna
b) śpiączka hiperosmolarna
c) choroba naczyniowa nerek
43. Powikłanie cukrzycy powinno obejmować:
44. W moczu z cukrzycą są:
d) ciała ketonowe
45. Głód węglowodanów prowadzi do:
a) zwiększyć tworzenie ciał ketonowych
c) zwiększyć syntezę białek
d) brak efektu
46. W przypadku pogwałcenia cukrzycy:
a) tylko metabolizm białka
b) tylko wymiana tłuszczu
c) wszystkie rodzaje wymian
d) tylko metabolizm węglowodanów
e) tylko wymiana woda-sól
47. śpiączka hipoglikemiczna może się rozwinąć, gdy:
b) niedobór insuliny
c) nadczynność kory nadnerczy
48. Pośredni metabolizm węglowodanów jest zakłócany przez:
a) niedobór witaminy B1
c) brak żółci
49. Dla śpiączki hipoglikemicznej jest typowe:
a) aceton w moczu
b) oddychanie typu Kussmaula
c) miękkie gałki oczne
d) zmniejszenie stężenia glukozy we krwi
Odpowiedzi:
1bd, 2b, 3b, 4d, 5a, 6a, 7bcd, 8c, 9a, 10bcd, 11d, 12ac, 13bc, 14ad, 15ab, 16d, 17ad, 18c, 19ad, 20bd, 21bd, 22d, 23ac, 24b, 25b, 26ab, 27a, 28c, 29ac, 30b, 31bcd, 32acd, 33d, 34c, 35a, 36c 37a, 38ab, 39bd, 40ac, 41c, 42bcd, 43b, 44cd, 45ab, 46c, 47c, 48ab, 49d.
TESTY „PATOLOGIA WYMIANY WITAMIN”
1. Witaminy są rozpuszczalne w wodzie: a) B1b) B2c) AZ) D 2. Witaminy są rozpuszczalne w tłuszczach: a) Аb) B6c) B12d) De) Ef) C 3. Witaminy mają właściwości przeciwutleniające: a) B1b) B12c) Ad) Ee) C 4. Choroba Beri-beri rozwija się z niedoborem witaminy: a) Ab) Dc) B1d) B5e) B6 5. Pellagra rozwija się z niedoborem witaminy: a) Ab) Dc) B1d) B5e) PP 6. Niedokrwistość megaloblastyczna rozwija się z niedoborem witaminy: a) Ab) Dc) B1d) Сe) В12 7. Krzywica rozwija się z niedoborem witaminy: a) Ab) Dc) B1d) Сe) В12 8. Zespół krwotoczny rozwija się z niedoborem witamin: a) B1b) B6c) Ed) Ce) C 9. Przyczyną szkorbutu jest niedobór witamin: a) Ab) Cc) B1d) B6e) E 10. Tsingya objawia się: a) siniakami b) zakrzepicą) chorobami zakaźnymi d) hiperglikemią) hiperazotemią 11. Choroba charakteryzuje się: a) zapaleniem nerwów b) zakrzepicą niewydolnością serca) hiperglikemią) hiperazotemią 12. niedoborem witaminy B2 charakteryzuje się: a) kątowym zapaleniem jamy ustnej b) zakrzepicą) niewydolnością serca d) zapaleniem spojówek) hiperazotemią 13. W przypadku niedoboru witaminy B6 charakteryzuje się: a) kątową stomią b) niedoborem kwasu nikotynowego c) niewydolnością serca d) zapaleniem spojówek) hiperazotemią 14. Z niedoborem witaminy B6 występuje naruszenie: a) transaminacja b) dekarboksylacja c) tworzenie protrombinazy d) glikogeneza fibrynolizy 15. Z niedoborem witaminy B12 zauważył: a) anemiab) kamica żółciowa) zaburzenia koordynacji ruchowej d) uszkodzenie przewodu pokarmowego) żółtaczka 16. Forma koenzymu witaminy B12 są: a) metylokobalamina b) adenozylokobalamina) tetrahydro-biopteryna 17. Upośledzona funkcja układu nerwowego z niedoborem witaminy B12 związane z niedoborem: a) metylokobalamina b) adenozylokobalamina c) tetrahydrobiopteryna 18. Występowanie niedokrwistości z niedoborem witaminy B12 związane z niedoborem: a) metylokobalaminy b) adenozylokobalaminy c) tetrahydrobiopteryny12 związane z niedoborem: a) metylokobalaminy b) adenozylokobalaminy c) tetrahydrobiopteryny 20. W przypadku niedoboru kwasu foliowego: a) niedokrwistość b) kamica żółciowa c) koordynacja ruchów d) uszkodzenie przewodu pokarmowego e) żółtaczka 21. Z niedoborem kwasu nikotynowego rozwija się ) tsinga d) beri-beri) homocysteinemia 22. Która triada objawów jest charakterystyczna dla pelagry: a) jaundiceb) biegunka) zapalenie skóry d) steatorporeae) otępienie 23. Koenzymowa forma kwasu nikotynowego to: a) dinukleotyd adeninowy nikotynamidu) co nzim Ac) metylokobalamina 24. Forma koenzymu kwasu pantotenowego to: a) dinukleotyd adeninowy nikotynamidowy) koenzym Ac) metylokobalamina 25. Niedobór witaminy D powoduje rozwój: a) pelagry b) rachitac) piosenkarza) beri-beri) homocysteinemia 26. W przypadku niedoboru witaminy : a) pelagrab) hiperkeratoza) zaburzenia widzenia d) beri-beri) homocysteinemia 27. Najbardziej aktywny metabolit witaminy D3 utworzony w: a) wątrobie b) nerce c) skórze 28. Rachitis charakteryzuje się: a) niedociśnieniem mięśni b) nadciśnieniem mięśniowym c) osteomalacją d) kruchością kości 29. Choroba niedobór witaminy B charakteryzuje się: a) żółtaczką b) ketonemią c) zaburzoną spermatogenezą d) poronieniami samoistnymi c) zaburzoną spermatogenezą d) poronieniami samoistnymi c) chorobą krwotoczną noworodki 30. Hipowitaminoza K charakteryzuje się: a) żółtaczką b) chorobą hemolityczną noworodka c) sterylnością d) chorobą krwotoczną noworodków Odpowiedzi:
Data dodania: 2014-11-10; widoki: 650. Naruszenie praw autorskich
http://studopedia.info/1-48288.htmlW przypadku niedociśnienia oka prawdziwe ciśnienie wewnątrzgałkowe wynosi poniżej 7–8 mm Hg. Art. Występuje jako konsekwencja innych chorób oczu lub całego ciała. Bezpośrednią przyczyną niedociśnienia jest zwiększony odpływ lub nadmierne wydzielanie cieczy wodnistej. Pierwszą z tych przyczyn można zaobserwować po operacjach przeciwjaskrowych lub penetrujących urazach oczu z utworzeniem przetoki. Nadmierne wydzielanie cieczy wodnistej jest związane ze zmianami w ciele rzęskowym: zapaleniem, degeneracją, zanikiem lub oderwaniem od twardówki (cyklodializa). Należy zauważyć, że odwarstwienie siatkówki, rozciągające się do nabłonka rzęskowego, może być również przyczyną niedociśnienia oka. Tępe uszkodzenie oka może prowadzić do czasowego paraliżu funkcji wydzielniczej ciała rzęskowego i przy braku widocznych uszkodzeń lub cyklodializy.
Przyczynami gwałtownego spadku ciśnienia wewnątrzgałkowego może być kwasica, naruszenie równowagi osmotycznej między osoczem krwi i tkankami oraz gwałtowny spadek ciśnienia krwi. Może to tłumaczyć niedociśnienie oka w śpiączce cukrzycowej (kwasica), śpiączkę mocznicową (nadciśnienie osmotyczne w osoczu krwi) i stany zapalne.
W przypadku stopniowo rozwijającego się małego niedociśnienia, oczy zwykle zachowują swoje funkcje dobrze. Znaczące i szczególnie ostre niedociśnienie prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych, przekrwienia żylnego, zwiększonej przepuszczalności naczyń włosowatych oka. Płyn plazmoidalny przenika wszystkie tkanki, powodując w nich postępujące zmiany zwyrodnieniowe.
Klinicznie, w przypadku ostrej niedociśnienia oka, można zaobserwować obrzęk rogówki i zmętnienie (keratopatię), zmętnienie cieczy wodnistej oka i ciała szklistego, obrzęk i zwyrodnienie siatkówki, zwłaszcza plamki (makulopatia), marszczenie siatkówki, obrzęk nerwu wzrokowego z następczym zanikiem.
Rozmiar gałki ocznej jest zmniejszony (subatrofia oka). Z powodu nacisku mięśni zewnętrznych na miękkie oko, kształt gałki ocznej staje się kanciasty. W ciężkich przypadkach, z powodu rozwoju procesów bliznowacenia, gałka oczna kurczy się, osiągając rozmiar grochu (zanik oka).
Leczenie niedociśnienia oka jest skuteczne tylko w przypadkach, gdy przyczynę można wyeliminować. Polega ona na zamknięciu przetoki, otwarciu przestrzeni nadkomórkowej, jeśli gromadzi się tam płyn i leczeniu procesów zapalnych w ciele rzęskowym. Gdy dystroficzne zmiany w ciele rzęskowym lub jego funkcjonalny paraliż, pojawiają się czynniki stymulujące (preparaty ATP, witaminy, terapia tkankowa, transfuzja krwi itp.). Zapobieganie niedociśnieniu oka to terminowe leczenie tych chorób, które mogą prowadzić do jego rozwoju.
http://www.glazmed.ru/lib/diseases/diseases-0249.shtml• Badanie zewnętrzne i badanie dotykowe
• Metoda oświetlenia bocznego (ogniskowego)
• Badanie przez światło przechodzące
• Pomiar ciśnienia śródgałkowego
■ Metody badań instrumentalnych
• Diafanoskopia i prześwietlenie
• Angiografia fluorescencyjna siatkówki
■ Badanie narządu wzroku u dzieci
W chorobach narządu wzroku pacjenci skarżą się na:
• zmniejszenie lub zmiana wzroku;
• ból lub dyskomfort w gałce ocznej i okolicach;
• zewnętrzne zmiany w stanie samej gałki ocznej lub jej przydatków.
Zmniejszona ostrość widzenia
Konieczne jest ustalenie ostrości wzroku pacjenta przed chorobą; Czy pacjent odkrył przypadek zmniejszenia widzenia lub może dokładnie wskazać, w jakich okolicznościach do tego doszło; od
Czy wizja stopniowo lub szybko pogorszyła się, w jednym lub obu oczach?
Istnieją trzy grupy przyczyn, które prowadzą do zmniejszenia ostrości wzroku: błędy refrakcji, zmętnienie nośnika optycznego gałki ocznej (rogówka, wilgoć komory przedniej, soczewka i ciało szkliste) oraz choroby aparatu neurosensorycznego (siatkówka, drogi i część korowa oka) analizator).
• Metamorfopsja, makropsja i mikrooksja nękają pacjentów w przypadku lokalizacji procesów patologicznych w obszarze plamki. Metamorfozy charakteryzują się zniekształceniem form i konturów obiektów, krzywizną linii prostych. W przypadku mikro- i makropersji obserwowany obiekt wydaje się mniejszy lub większy niż w rzeczywistości.
• Dyspia (duchy) może wystąpić tylko wtedy, gdy obiekt jest przymocowany dwojgiem oczu i jest spowodowany zakłóceniem synchronizacji ruchów oczu i niezdolnością do rzutowania obrazu na środkową część obu oczu, co jest normalne. Zamykając jedno oko, podwójne widzenie znika. Przyczyny: naruszenie unerwienia zewnętrznych mięśni oka lub nieregularne przemieszczenie gałki ocznej z powodu obecności edukacji objętościowej na orbicie.
• Hemeralopia towarzyszy chorobom takim jak hipowitaminoza A, barwnikowe zwyrodnienie siatkówki, syderoza i kilka innych.
• Fotofobia (światłowstręt) wskazuje na choroby zapalne lub uraz przedniego odcinka oka. W tym przypadku pacjent próbuje odwrócić się od źródła światła lub zamknąć dotknięte oko.
• Oślepienie (światło) - wyraźny dyskomfort wzrokowy po wstrzyknięciu w oczy jasnego światła. Obserwowane w niektórych zaćmach, afakiach, bielactwie, zmianach bliznowatych rogówki, zwłaszcza po keratotomii promieniowej.
• Wizja aureoli lub tęczowych okręgów wokół źródła światła powstaje z powodu obrzęku rogówki (na przykład w przypadku jaskry z zamkniętym kątem przesączania mikrokrążenia).
• Fotopsje - widzenie błysków i błyskawic w oku. Przyczyny: trakcja witreoretinalna z początkowym odwarstwieniem siatkówki lub krótkotrwałe skurcze naczyniowe siatkówki. Również zdjęcie
psias występuje, gdy pierwotne ośrodki widzenia korowego są dotknięte (np. guz).
• Pojawienie się „latających much” wynika z projekcji cienia szklistych zmętnień na siatkówce. Są postrzegane przez pacjenta jako punkty lub linie, które poruszają się wraz z ruchem gałki ocznej i kontynuują ruch po zatrzymaniu. Te „muchy” są szczególnie charakterystyczne dla niszczenia ciała szklistego u osób starszych i pacjentów z krótkowzrocznością.
Ból i dyskomfort
Dyskomfort w chorobach narządu wzroku może mieć inny charakter (od odczucia pieczenia do silnego bólu) i być zlokalizowany w powiekach, w gałce ocznej, wokół oka na orbicie, a także pojawia się jako ból głowy.
• Ból oka wskazuje na zapalenie przedniego odcinka gałki ocznej.
• W chorobach takich jak jęczmień i zapalenie powiek obserwuje się nieprzyjemne odczucia w powiekach.
• Ból wokół oka na orbicie występuje w przypadku zmian spojówkowych, urazów i procesów zapalnych na orbicie.
• Podczas ostrego ataku jaskry występuje ból głowy po stronie chorego oka.
Astenopia - dyskomfort w gałkach ocznych i orbitach, któremu towarzyszy ból na czole, brwi, szyja, a czasem nawet nudności i wymioty. Stan ten rozwija się w wyniku długotrwałej pracy z przedmiotami znajdującymi się w pobliżu oka, zwłaszcza w obecności ametropii.
Łzawienie występuje w przypadku mechanicznego lub chemicznego podrażnienia spojówki, a także w przypadku nadwrażliwości przedniego odcinka oka. Uporczywe łzawienie może być wynikiem zwiększonej produkcji płynu łzowego, naruszenia ewakuacji łez lub połączenia obu mechanizmów. Wzmocnienie funkcji wydzielniczej gruczołu łzowego ma charakter odruchowy i występuje, gdy nerw współczulny twarzy, nerwu trójdzielnego lub szyjki macicy jest podrażniony (na przykład z zapaleniem spojówek, zapaleniem powiek, niektórymi chorobami hormonalnymi). Częstszą przyczyną łzawienia jest zaburzenie ewakuacji.
łzy na przewodach łzowych z powodu patologii punktów łez, przewodów łzowych, worka łzowego i przewodu nosowego.
Kontrola zawsze zaczyna się od zdrowego oka, a przy braku dolegliwości (na przykład podczas rutynowego badania) od prawego oka. Badanie narządu wzroku, niezależnie od skarg pacjenta i pierwszego wrażenia lekarza, musi być wykonywane konsekwentnie, zgodnie z zasadą anatomiczną. Badanie oczu rozpoczyna się po badaniu okulistycznym, ponieważ po badaniach diagnostycznych może się na chwilę pogorszyć.
Badanie zewnętrzne i badanie dotykowe
Celem badania zewnętrznego jest ocena stanu krawędzi oczodołu, powiek, narządów łzowych i spojówki, a także położenia gałki ocznej na orbicie i jej ruchliwości. Pacjent siedzi naprzeciw źródła światła. Lekarz siedzi przed pacjentem.
Najpierw badane są obszary brwi, grzbiety nosa, górnej szczęki, kości jarzmowych i skroniowych oraz obszar węzłów chłonnych. Badanie dotykowe ocenia stan tych węzłów chłonnych i krawędzi orbity. Czułość jest sprawdzana w punktach wyjściowych gałęzi nerwu trójdzielnego, dla których jednocześnie omacują punkt położony na granicy wewnętrznej i środkowej trzeciej górnej krawędzi orbity, a następnie punkt znajdujący się 4 mm poniżej środka dolnej krawędzi orbity.
Podczas badania powiek należy zwrócić uwagę na ich pozycję, ruchliwość, stan skóry, rzęsy, przednie i tylne żebra, przestrzeń międzyżebrową, punkty łzowe i przewody wydalnicze gruczołów Meiboma.
• Skóra powieki jest zwykle cienka, delikatna, pod nią znajduje się luźna tkanka podskórna, w wyniku której obrzęk łatwo rozwija się w powiekach:
- w przypadku chorób ogólnych (chorób nerek i układu sercowo-naczyniowego) i alergicznego obrzęku naczynioruchowego proces jest obustronny, skóra powiek blada;
- w procesach zapalnych powieki lub spojówki obrzęk jest zwykle jednostronny, skóra powiek hiperemiczna.
• Wiek krawędzi. W procesie zapalnym (zapalenie powiek) obserwuje się przekrwienie marginesu rzęsowego powiek. Również krawędzie mogą być pokryte łuskami lub skorupami, po usunięciu których wykryto krwawiące wrzody. Zmniejszenie lub nawet łysienie (madaroza) powieki, nieprawidłowy wzrost rzęs (włosienie) wskazują na przewlekły proces zapalny lub chorobę powiek i spojówki.
• Luka w oku. Normalnie, długość szczeliny powiekowej wynosi 30-35 mm, szerokość 8-15 mm, górna powieka pokrywa rogówkę o 1-2 mm, krawędź dolnej powieki nie osiąga rąbka o 0,5-1 mm. Z powodu naruszenia struktury lub położenia powiek powstają następujące stany patologiczne:
- lagophthalmos, lub „oko zające”, - brak zamknięcia powiek i rozszczelnienie szpary powiekowej w przypadku porażenia kolistych mięśni oka (na przykład, jeśli nerw twarzowy jest uszkodzony);
- opadanie powieki - pominięcie górnej powieki, pojawia się, gdy uszkodzony jest nerw współczulny lub szyjny (jako część zespołu Bernarda-Hornera);
- szeroka szczelina oka jest charakterystyczna dla podrażnienia nerwu współczulnego szyjki macicy i choroby Gravesa-Basedowa;
- zwężenie szpary powiekowej (spastyczny kurcz powiek) występuje z zapaleniem spojówki i rogówki;
- entropium - odwrócenie powieki, zwykle niższe, może być starcze, paraliżujące, bliznowate i spastyczne;
- ectropion - volvulus, może być starcze, bliznowate i spastyczne;
- coloboma century - wrodzona wada powiek w postaci trójkąta.
Przy otwartej szpary powiekowej widoczna jest tylko część spojówki gałki ocznej. Spojówka dolnej powieki, dolna fałda przejściowa i dolna połowa gałki ocznej są badane z opuszczoną krawędzią powieki i spojrzeniem pacjenta w górę. Aby zbadać spojówkę górnego fałdu przejściowego i górnej powieki, należy włączyć tę drugą. Aby to zrobić, poproś pacjenta, aby spojrzał w dół. Lekarz mocuje powiekę kciukiem i palcem wskazującym prawej krawędzi i pociąga ją w dół i do przodu, a następnie
palec wskazujący lewej ręki przesuwa górną krawędź chrząstki w dół (ryc. 4.1).
Rys. 4.1. Etapy odwracania górnej powieki
W normalnej spojówce powiek i przejściowych fałdach jasnoróżowe, gładkie, błyszczące, przez nią świecą naczynia krwionośne. Spojówka gałki ocznej jest przezroczysta. Oddzielone w jamie spojówkowej nie powinno być.
Zaczerwienienie (zastrzyk) gałki ocznej rozwija się w chorobach zapalnych narządu wzroku w wyniku ekspansji naczyń spojówki i twardówki. Istnieją trzy rodzaje zastrzyków gałki ocznej (Tabela 4.1, Rysunek 4.2): powierzchnia (spojówka), głęboka (osierdziowa) i mieszana.
Tabela 4.1. Wyraźne oznaki powierzchownego i głębokiego zastrzyku gałki ocznej
Rys. 4.2. Rodzaje iniekcji gałki ocznej i rodzaje unaczynienia rogówki: 1 - wstrzyknięcie powierzchniowe (spojówkowe); 2 - głęboki zastrzyk (okołokorodowy); 3 - mieszany zastrzyk; 4 - powierzchowne unaczynienie rogówki; 5 - głębokie unaczynienie rogówki; 6 - mieszane unaczynienie rogówki
Chemoza spojówek - naruszenie spojówek w szparze powiekowej z powodu wyraźnego obrzęku.
Pozycja gałki ocznej
Analizując położenie oka na orbicie, zwróć uwagę na wysokość, wycofanie lub przemieszczenie gałki ocznej. W niektórych przypadkach położenie gałki ocznej określa się za pomocą lustrzanego egzoftalmometru Hertel. Rozróżnia się następujące warianty położenia gałki ocznej na orbicie: normalna, wytrzeszcz (podniesienie gałki ocznej do przodu), enophthalmos (wycofanie gałki ocznej), boczne przemieszczenie oka i anophthalmos (brak gałki ocznej na orbicie).
• W tyreotoksykozie, urazach, guzach orbity obserwuje się wytrzeszcz (przednie uniesienie). W diagnostyce różnicowej tych warunków zmienia się położenie oka. W tym celu lekarz kciukami naciska powieki pacjenta przez powieki i ocenia stopień ich przemieszczenia na orbitę. Gdy wytrzeszcz spowodowany przez nowotwór, zależy od trudności w zmianie położenia gałki ocznej we wnęce orbity.
• Enophthalmos (wycofanie gałki ocznej) występuje po złamaniach kości oczodołu, ze zmianami w obrębie nerwu współczulnego szyjki macicy (jako część zespołu Bernarda-Hornera), jak również zanik tkanki pozagałkowej.
• Boczne przemieszczenia gałki ocznej mogą być spowodowane tworzeniem się objętości na orbicie, brakiem równowagi tonów mięśni oka, integralności ścian oczodołu, zapaleniem gruczołu łzowego.
• Naruszenia ruchliwości gałki ocznej są częściej wynikiem chorób ośrodkowego układu nerwowego i zatok przynosowych
nos. W badaniu objętości ruchów gałek ocznych pacjent jest proszony o podążanie za ruchem palca lekarza w prawo, w lewo, w górę iw dół. Obserwuj stopień, w jakim gałka oczna sięga podczas badania, a także symetria ruchu oka. Ruch gałki ocznej jest zawsze ograniczony w kierunku dotkniętego mięśnia.
Gruczoł łzowy jest zwykle niedostępny dla naszego badania. Występuje pod górną krawędzią orbity w procesach patologicznych (zespół Mikulicha, guzy gruczołów łzowych). Dodatkowe gruczoły łzowe znajdujące się w spojówce również nie są widoczne.
Podczas kontroli nakłuć łzowych zwracają uwagę na ich rozmiar, pozycję i kontakt ze spojówką gałki ocznej, gdy migają. Kiedy naciskasz na obszar worka łzowego zrzucony z punktów łez, nie powinno być. Pojawienie się łzy wskazuje na naruszenie odpływu płynu łzowego w kanale nosowo-łzowym oraz śluzu lub ropie - zapalenie worka łzowego.
Wytwarzanie łez ocenia się za pomocą testu Schirmera: pasek bibuły filtracyjnej o długości 35 mm i szerokości 5 mm wprowadza się do dolnej powieki badanego pacjenta z jednym zakrzywionym końcem (rys. 4.3). Test przeprowadza się z zamkniętymi oczami. Po 5 minutach pasek jest usuwany. Zazwyczaj część paska o długości większej niż 15 mm jest zwilżana łzą.
Rys. 4.3. Test Schirmer
Funkcjonalną drożność przewodów łzowych ocenia się kilkoma metodami.
• Test rurowy. W worku spojówkowym wkrapla się
3% roztwór kolargolu? lub 1% roztwór soli sodowej fluoresceiny.
Normalnie ze względu na funkcję ssania kanalików oka
Świeże jabłko odbarwia się w ciągu 1-2 minut (dodatni wynik testu rurkowego).
• Test nosa. Przed wkropleniem barwników sondę z wacikiem wprowadza się do worka spojówkowego pod dolną konchą nosową. Zwykle po 3-5 minutach wacik jest barwiony barwnikiem (dodatnia próbka do nosa).
• mycie przewodów łzowych. Punkt łzowy jest rozszerzany za pomocą stożkowej sondy, a pacjent proszony jest o przechylenie głowy do przodu. Kaniulę wprowadza się do kanalika łzowego na 5-6 mm i sterylnie wlewa się sterylny 0,9% roztwór chlorku sodu. Zwykle z nosa ścieka ciecz.
Metoda oświetlenia bocznego (ogniskowa)
Metodę tę stosuje się do badania spojówek powiek i gałki ocznej, twardówki, rogówki, komory przedniej, tęczówki i źrenicy (ryc. 4.4).
Badania prowadzone są w zaciemnionym pokoju. Lampa biurkowa jest instalowana na poziomie oka siedzącego pacjenta, w odległości 40-50 cm, w lewo i nieco przed nim. W prawej ręce lekarz bierze szkło powiększające +20 dioptrii i trzyma je w odległości 5-6 cm od oka pacjenta, prostopadle do promieni pochodzących ze źródła światła i skupia światło na tej części oka, która ma być kontrolowana. Ze względu na kontrast pomiędzy jasno oświetlonym małym obszarem oka a nieoświetlonymi sąsiednimi częściami, zmiany są lepiej widoczne. Badając lewe oko, lekarz naprawia prawą rękę, opierając mały palec na kości jarzmowej, badając prawe oko - z tyłu nosa lub czoła.
• Twardówka jest wyraźnie widoczna przez przezroczystą spojówkę i zwykle ma biały kolor. Żółta twardówka obserwowana z żółtaczką. Mogą wystąpić gronkowce - ciemnobrązowe obszary wystające z ostro rozcieńczonej twardówki.
• Rogówka. Wzrost naczyń krwionośnych w rogówce następuje w stanach patologicznych. Drobne wady
Rys. 4.4. Metoda oświetlenia bocznego (ogniskowa)
nabłonek rogówki jest wykrywany przez barwienie 1% roztworem fluoresceiny sodu. Na rogówce mogą występować zmętnienia o różnej lokalizacji, rozmiarze, kształcie i intensywności. Czułość rogówki określa się, dotykając środka rogówki bawełnianym knotem. Zwykle pacjent zauważa dotyk i próbuje zamknąć oko (odruch rogówki). Gdy czułość maleje, odruch jest spowodowany jedynie umieszczeniem grubszej części knota. Jeśli pacjentowi nie udało się wywołać odruchu rogówkowego, czułość jest nieobecna.
• Komora przednia oka. Głębokość komory przedniej ocenia się patrząc z boku wzdłuż odległości między refleksami świetlnymi pojawiającymi się na rogówce i tęczówce (zwykle 3-3,5 mm). Zwykle wilgotność przedniej kamery jest całkowicie przezroczysta. W procesach patologicznych może występować domieszka krwi (hiphema) lub wysięk.
• Iris. Kolor oczu jest zazwyczaj taki sam po obu stronach. Zmiana koloru tęczówki jednego oka nazywana jest anisochromią. Jest to częściej wrodzone, rzadziej nabywane (na przykład w zapaleniu tęczówki). Czasami występują wady tęczówki - kolobomy, które mogą być obwodowe i kompletne. Oddzielenie tęczówki u nasady nazywa się iridodializa. W przypadku afakii i podwichnięcia soczewki obserwuje się drżenie tęczówki (irydyny).
• Źrenica w oświetleniu bocznym jest widoczna jako czarne koło. Normalne źrenice są tego samego rozmiaru (2,5-4 mm przy umiarkowanym oświetleniu). Zwężenie źrenic nazywane jest zwężeniem źrenicy, rozszerzeniem - rozszerzenie źrenic, różne rozmiary źrenic - anisocoria.
- Reakcja uczniów na światło jest sprawdzana w ciemnym pokoju. Latarka światła ucznia. Gdy jedno oko jest oświetlone, jego źrenica jest zwężona (bezpośrednia reakcja źrenicy na światło), a także źrenica drugiego oka jest zwężona (przyjazna reakcja ucznia na światło). Reakcja źreniczna jest uważana za „żywą”, jeśli pod wpływem światła źrenica szybko zwęża się i „ospale”, jeśli reakcja ucznia jest powolna i niewystarczająca. Reakcja ucznia na światło może być nieobecna.
- Reakcja uczniów na zakwaterowanie i zbieżność jest sprawdzana, gdy patrzy się z odległego obiektu na bliski obiekt. Zazwyczaj uczniowie się zaciskają.
• Soczewka z bocznym oświetleniem nie jest widoczna, z wyjątkiem przypadków jej zmętnienia (podziały całkowite lub przednie).
Badanie przez światło przechodzące
Metodę tę stosuje się do oceny przezroczystości nośników optycznych oka - rogówki, wilgoci komory przedniej, soczewki i ciała szklistego. Ponieważ możliwe jest oszacowanie przezroczystości rogówki i wilgotności komory przedniej z bocznym oświetleniem oka, badanie transmitowanego światła ma na celu analizę przezroczystości soczewki i ciała szklistego.
Badania prowadzone są w zaciemnionym pokoju. Lampa oświetleniowa znajduje się po lewej i za pacjentem. Lekarz trzyma oftalmoskopowe lustro przed prawym okiem i kierując wiązkę światła do źrenicy badanego oka, bada źrenicę przez otwór oftalmoskopu.
Odbite od dna oka (głównie z naczyniówki) promienie mają różowy kolor. Przy przezroczystym refrakcyjnym medium oka lekarz widzi jednolitą różową poświatę źrenicy (różowy odruch dna oka). Różne przeszkody na drodze wiązki światła (to znaczy zmętnienia oczu) zatrzymują niektóre promienie, a ciemne plamy o różnych kształtach i rozmiarach pojawiają się na tle różowej poświaty. Jeśli podczas badania oczy w bocznym oświetleniu zmętnień w rogówce i wilgoci w komorze przedniej nie zostały wykryte, wówczas zmętnienia widoczne w świetle przechodzącym są zlokalizowane albo w soczewce, albo w ciele szklistym.
Metoda pozwala ocenić stan dna oka (siatkówki, głowy nerwu wzrokowego i horuidea). W zależności od metody przeprowadzania izolowanej oftalmoskopii w trybie odwrotnym i bezpośrednim. Badanie to jest łatwiejsze i bardziej skuteczne, gdy przeprowadzane jest z szerokim źrenicą.
Oftalmoskopia w odwrotnej kolejności
Badanie przeprowadza się w zaciemnionym pokoju z lustrzanym oftalmoskopem (wklęsłe lustro z otworem w środku). Źródło światła znajduje się po lewej i za pacjentem. Gdy oftalmoskopia najpierw uzyskuje jednolitą luminescencję źrenicy, jak w badaniu światła przechodzącego, a następnie przed okiem badanego obiektywu umieszcza się 13,0 dioptrii. Obiektyw trzymany jest kciukiem i palcem wskazującym lewej ręki, oparty o czoło pacjenta środkowym palcem lub małym palcem. Następnie soczewka jest odsunięta od badanego oka o 7-8 cm, stopniowo osiągając powiększenie obrazu
źrenica, tak że zajmuje całą powierzchnię soczewki. Obraz dna oka w przypadku odwrotnej oftalmoskopii jest rzeczywisty, powiększony i odwrócony: góra jest widoczna od dołu, prawa strona jest po lewej (czyli odwrotnie, co wyjaśnia nazwę metody) (Rys. 4.5).
Rys. 4.5. Oftalmoskopia w formie pośredniej: a) z użyciem lustrzanego oftalmoskopu; b) przy użyciu oftalmoskopu elektrycznego
Badanie dna oka odbywa się w określonej kolejności: zacznij od głowy nerwu wzrokowego, następnie zbadaj region plamki żółtej, a następnie obwodowe obszary siatkówki. Badając głowę nerwu wzrokowego prawego oka, pacjent powinien spojrzeć nieco poza prawe ucho lekarza, podczas badania lewego oka, spojrzeć na płatek ucha lewego ucha lekarza. Obszar plamki jest widoczny, gdy patrzy się na pacjenta bezpośrednio do oftalmoskopu.
• Głowa nerwu wzrokowego jest okrągła lub lekko owalna z wyraźnymi granicami, żółtawo-różowy kolor. Pośrodku dysku znajduje się depresja (wykop fizjologiczny), spowodowana wygięciem włókien nerwu wzrokowego.
• naczynia dna oka. Przez środek głowy nerwu wzrokowego wchodzi centralna tętnica siatkówki i wychodzi środkowa żyła siatkówki. Gdy tylko główny pień centralnej tętnicy siatkówki dociera do powierzchni dysku, jest on podzielony na dwie gałęzie, górną i dolną, z których każda rozgałęzia się w gałęzie skroniowe i nosowe. Żyły powtarzają przebieg tętnic, stosunek kalibru tętnic i żył w odpowiednich pniach wynosi 2: 3.
• Żółta plama ma wygląd poziomego owalu, nieco ciemniejszego niż reszta siatkówki. U młodych ludzi obszar ten graniczy z lekkim paskiem - odruchem plamki żółtej. Centralna fossa żółtej plamy, która ma jeszcze ciemniejszy kolor, odpowiada odruchowi dołka.
Oftalmoskopia w formie bezpośredniej służy do szczegółowego badania dna oka za pomocą ręcznego oftalmoskopu elektrycznego. Oftalmoskopia bezpośrednia pozwala na rozważenie niewielkich zmian w ograniczonych obszarach dna oka przy dużym powiększeniu (14-16 razy, podczas gdy w odwrotnej oftalmoskopii występuje tylko 4-5 razy).
Oftalmochromoskopia umożliwia badanie dna oka za pomocą specjalnego elektrofaloskopu w świetle fioletowym, niebieskim, żółtym, zielonym i pomarańczowym. Ta technika pozwala zobaczyć wczesne zmiany w dnie.
Jakościowo nowym etapem analizy stanu dna staje się wykorzystanie promieniowania laserowego i komputerowej oceny obrazu.
Pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego
Ciśnienie wewnątrzgałkowe można określić za pomocą przybliżonych (palpacyjnych) i instrumentalnych (tonometrycznych) metod.
W badaniu wzrok pacjenta powinien być skierowany w dół, oczy zamknięte. Lekarz ustala palce III, IV i V obu rąk na czole i skroni pacjenta, a palce wskazujące umieszcza się na górnej powiece badanego oka. Następnie lekarz wykonuje kilka razy lekkie ruchy nacisku na gałkę oczną za pomocą każdego palca wskazującego. Im wyższe ciśnienie wewnątrzgałkowe, tym gęstsza gałka oczna i tym mniej jej ściany są przesuwane pod palcami. Normalnie ściana oka przepłukuje się nawet przy lekkim nacisku, to znaczy ciśnienie jest normalne (krótkie nagranie TN). Turgor oka można podnosić lub opuszczać.
Istnieją 3 stopnie wzrostu turgoru oka:
- gałka oczna tnie pod palcami, ale w tym celu lekarz podejmuje większy wysiłek - ciśnienie wewnątrzgałkowe wzrasta (T +1);
- umiarkowanie gęsta gałka oczna (T +2);
- ostro wzrosła odporność na palce. Dotykowe doznania lekarza są podobne do odczucia palpacji okolicy czołowej. Gałka oczna prawie nie penetruje pod palcem - ciśnienie wewnątrzgałkowe gwałtownie wzrasta (T +3).
Istnieją 3 stopnie redukcji turgoru oka:
- gałka oczna jest bardziej miękka niż normalnie - ciśnienie wewnątrzgałkowe jest niskie (T-1);
- gałka oczna jest miękka, ale zachowuje kulisty kształt (T-2);
- palpacja nie odczuwa oporu ściany ściany gałki ocznej (jak przy naciskaniu policzka) - ciśnienie wewnątrzgałkowe jest znacznie zmniejszone. Oko nie ma kształtu kulistego lub jego kształt nie jest zachowywany podczas badania dotykowego (T-3).
Rozróżnia się kontakt (aplanacja za pomocą tonometru Maklakova lub Goldmana i wyciskanie za pomocą tonometru Schiotza) i tonometrię bezkontaktową.
W naszym kraju najczęściej używany jest tonometr Maklakova, który jest pustym metalowym cylindrem o wysokości 4 cm i wadze 10 g. Cylinder jest przytrzymywany przez uchwyt uchwytu. Obie bazy cylindra są rozszerzone i tworzą platformy, na których umieszcza się cienką warstwę specjalnej farby. Podczas prowadzenia badania pacjent leży na plecach, jego spojrzenie jest ściśle ustalone pionowo. Roztwór środka znieczulającego miejscowo wprowadza się do jamy spojówkowej. Lekarz rozszerza szczelinę oka jedną ręką, a drugi ustawia tonometr pionowo na oku. Pod ciężarem ładunku rogówka spłaszcza się, aw miejscu kontaktu między miejscem a rogówką farba zostaje zmyta łzą. W rezultacie na miejscu tonometru tworzy się koło pozbawione farby. Na papierze wykonywany jest odcisk wkładki (rys. 4.6), a średnicę otwartej tarczy mierzy się specjalną linijką, której podziały odpowiadają poziomowi ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Normalnie poziom ciśnienia tonometrycznego mieści się w zakresie od 16 do 26 mm Hg. Jest on wyższy niż prawdziwe ciśnienie wewnątrzgałkowe (9-21 mm Hg) z powodu dodatkowego oporu wywieranego przez twardówkę.
Topografia pozwala oszacować szybkość produkcji i wypływ płynu wewnątrzgałkowego. Ciśnienie wewnątrzgałkowe jest mierzone przez
Rys. 4.6. Spłaszczanie rogówki za pomocą tonometru Maklakova
przez 4 minuty, gdy czujnik znajduje się na rogówce. Gdy to nastąpi, następuje stopniowy spadek ciśnienia, ponieważ część płynu wewnątrzgałkowego jest przemieszczana z oka. Według tonografii można ocenić przyczynę zmiany poziomu ciśnienia wewnątrzgałkowego.
METODY BADANIA NARZĘDZIA
Biomikroskopia to dożylna mikroskopia tkanki oka za pomocą lampy szczelinowej. Lampa szczelinowa składa się z iluminatora i dwuokularowego mikroskopu stereoskopowego.
Światło przechodzące przez szczelinę szczeliny tworzy lekkie cięcie optycznych struktur oka, które jest badane przez stereomikroskop lampowy. Przesuwając jasną szczelinę, lekarz bada wszystkie struktury oka ze wzrostem 40-60 razy. Dodatkowe systemy obserwacyjne, fotograficzne i teleregregacyjne, emitery laserowe można wprowadzić do stereomikroskopu.
Gopioskopiya - metoda badania kąta komory przedniej, ukryta za kończyną, za pomocą lampy szczelinowej i specjalnego urządzenia - gonioskopu, który jest układem zwierciadeł (rys. 4.7). Zastosuj gonioskopov Van-Beyningen, Goldman i Krasnov.
Gonioskopia może wykryć różne zmiany patologiczne w kącie komory przedniej (guzy, ciała obce itp.). Zwłaszcza
Ważne jest określenie stopnia otwarcia kąta komory przedniej, zgodnie z którym emitują one szeroki, średni zakres, wąski i zamknięty kąt.
Rys. 4.7. Gonioskop
Diafanoskopia i prześwietlenie
Badanie instrumentalne struktur wewnątrzgałkowych odbywa się poprzez skierowanie światła do oka przez twardówkę (za pomocą diafanoskopii) lub przez rogówkę (z transiluminacją) za pomocą diafanoskopów. Metoda pozwala wykryć masywne krwotoki w ciele szklistym (hemophthalmus), niektórych guzach wewnątrzgałkowych i ciałach obcych.
Ultradźwiękowa metoda badania struktur gałki ocznej jest wykorzystywana w okulistyce do diagnozowania odwarstwienia siatkówki i naczyniówki, guzów i ciał obcych. Bardzo ważne jest, aby echo-oftalmografia mogła być również stosowana w zmętnieniach optycznych ośrodków oka, gdy zastosowanie oftalmoskopii i biomikroskopii jest niemożliwe.
USG Doppler może określać prędkość liniową i kierunek przepływu krwi w tętnicach szyjnych wewnętrznych i orbitalnych. Metoda stosowana jest w celach diagnostycznych w przypadku urazów i chorób oczu spowodowanych przez procesy zwężające lub okluzyjne w tych tętnicach.
Pojęcie stanu funkcjonalnego siatkówki można uzyskać za pomocą testów entoptycznych (grecki. Ento - wewnątrz, orto - patrz). Metoda opiera się na wrażeniach wzrokowych pacjenta, które powstają w wyniku oddziaływania na pole receptorowe siatkówki odpowiednich (jasnych) i nieodpowiednich (mechanicznych i elektrycznych) bodźców.
• Mechanofosfen - zjawisko odczuwania luminescencji w oku podczas naciskania gałki ocznej.
• Autoofthalmoscopy - metoda oceny bezpieczeństwa stanu funkcjonalnego siatkówki za pomocą nieprzezroczystych nośników optycznych oka. Siatkówka funkcjonuje, gdy podczas rytmicznych ruchów diafanoskopu na powierzchni twardówki pacjent zaznacza wygląd obrazów wizualnych.
Angiografia fluorescencyjna siatkówki
Metoda ta opiera się na seryjnym fotografowaniu przejścia roztworu fluoresceiny sodowej przez naczynia siatkówki (ryc. 4.8). Angiografię fluoresceinową można wykonać tylko w obecności przezroczystych nośników optycznych oka.
Rys. 4.8. Angiografia siatkówki (faza tętnicza)
jabłka. Aby kontrastować naczynia siatkówki, do żyły łokciowej wstrzykuje się sterylny 5-10% roztwór fluoresceiny sodowej.
BADANIE ORGANU WIDZENIA U DZIECI
Podczas przeprowadzania badania okulistycznego dzieci należy wziąć pod uwagę ich szybką męczliwość i niemożność przedłużonego utrwalenia spojrzenia.
Badanie zewnętrzne małych dzieci (do 3 lat) przeprowadza się z pomocą pielęgniarki, która naprawia ramiona, nogi i głowę dziecka.
Funkcje wizualne u dzieci poniżej 1 roku można ocenić pośrednio przez pojawienie się śledzenia (koniec 1 i początku 2 miesiąca życia), utrwalenie (2 miesiące życia), odruch zagrożenia - dziecko zamyka oczy, gdy obiekt szybko zbliża się do oka (2-3 miesiące). życie), zbieżność (2-4 miesiące życia). Od roku ostrość wzroku dzieci ocenia się, pokazując im zabawki o różnych rozmiarach z różnych odległości. Dzieci w wieku trzech lat i starszych są badane przy użyciu tabel optotypów dla dzieci.
Granice pola widzenia u dzieci w wieku 3-4 lat szacuje się metodą przybliżoną. Perymetria jest używana od piątego roku życia. Należy pamiętać, że u dzieci wewnętrzne granice pola widzenia są nieco szersze niż u dorosłych.
Ciśnienie wewnątrzgałkowe u małych dzieci mierzy się w znieczuleniu.
http://vmede.org/sait/?id=Oftalmologija_uschebnik_egorov_2010menu=Oftalmologija_uschebnik_egorov_2010page=4