Ludzkie oko jest złożonym układem optycznym. Anomalie tego systemu są powszechne wśród ludności. W wieku 20 lat około 31% wszystkich osób ma nadwzroczność nadwzroczną; około 29% jest krótkowzrocznych lub krótkowzrocznych, a tylko 40% ludzi ma normalne załamanie.
Anomalie refrakcji prowadzą do zmniejszenia ostrości widzenia, a tym samym do ograniczenia wyboru zawodu przez młodych ludzi. Postępująca krótkowzroczność jest jedną z najczęstszych przyczyn ślepoty na świecie.
Aby utrzymać normalne funkcje wzrokowe, konieczne jest, aby wszystkie załamujące się media oczu były przezroczyste, a obraz z obiektów, na które patrzy oko, był utworzony na siatkówce. I wreszcie, wszystkie działy analizatora wizualnego muszą działać normalnie, a naruszenie jednego z tych warunków z reguły prowadzi do słabego widzenia lub ślepoty.
Oko ma moc refrakcyjną, tj. załamanie i jest urządzeniem optycznym. Refrakcyjne nośniki optyczne w oku to: rogówka (42–46 D) i soczewka (18–20 D). Moc refrakcyjna oka jako całości wynosi 52–71 D (Throne, E.Zh., 1947; Dashevsky, AI, 1956) i jest w rzeczywistości refrakcją fizyczną.
Refrakcja fizyczna to moc refrakcyjna układu optycznego, która jest określona przez długość ogniskowej i jest mierzona w dioptriach. Jedna dioptria jest równa mocy optycznej obiektywu o ogniskowej 1 metra:
Jednak, aby uzyskać wyraźny obraz, ważna jest nie siła refrakcji oka, ale jego zdolność do skupienia promieni dokładnie na siatkówce.
W związku z tym okuliści stosują pojęcie refrakcji klinicznej, rozumianej jako położenie głównego ogniska układu optycznego oka w stosunku do siatkówki. Refrakcja statyczna i dynamiczna. Pod statycznym implikuje załamanie w stanie spoczynku zakwaterowania, na przykład po wkropleniu cholinomimetyków (atropina lub skopolamina) i pod wpływem dynamiki - z udziałem zakwaterowania.
Rozważ główne typy refrakcji statycznej:
W zależności od położenia głównego ogniska (punktu, w którym promienie równoległe do osi optycznej zbiegają się do oka) zbiegają się w stosunku do siatkówki, istnieją dwa rodzaje refrakcji - emmetropia, gdy promienie skupiają się na siatkówce lub proporcjonalne załamanie i ametropia - niewspółmierne załamanie, które może trzy typy: krótkowzroczność (krótkowzroczność) - jest to silna refrakcja, promienie równoległe do osi optycznej są skupione przed siatkówką, a obraz jest niewyraźny; Nadwzroczność (dalekowzroczność) jest słabym refrakcją, moc optyczna jest niewystarczająca, a promienie równoległe do osi optycznej skupiają się za siatkówką, a obraz jest również niewyraźny. I trzeci typ ametropii - astygmatyzm - obecność w jednym oku dwóch różnych typów załamania lub jednego typu załamania, ale o różnych stopniach załamania. Tworzy to dwa ogniska, w wyniku czego obraz jest niewyraźny.
Każdy rodzaj refrakcji charakteryzuje się nie tylko położeniem głównego ogniska, ale także najlepszym punktem widzenia czystego (punktum remotum) - jest to punkt, z którego promienie muszą wychodzić, aby skupić się na siatkówce.
Dla oka emmetropicznego dalszy punkt jasnego widzenia jest w nieskończoności (praktycznie jest to 5 metrów od oka). W krótkowzrocznym oku równoległe promienie gromadzą się przed siatkówką. W konsekwencji rozbieżne promienie muszą gromadzić się na siatkówce. Rozbieżne promienie docierają do oka z obiektów znajdujących się w skończonej odległości przed okiem, bliżej niż 5 metrów. Im większy stopień krótkowzroczności, tym bardziej rozbieżne promienie światła będą gromadzone na siatkówce. Kolejny punkt jasnego widzenia można obliczyć, dzieląc 1 metr przez liczbę dioptrii oka krótkowzrocznego. Na przykład, dla myop 5,0 D, dalszy wyraźny punkt widzenia znajduje się w odległości: 1 / 5,0 = 0,2 metra (lub 20 cm).
W oku hipermetropicznym promienie równoległe do osi optycznej skupiają się, jak gdyby, za siatkówką. W konsekwencji zbieżne promienie muszą gromadzić się na siatkówce. Ale w naturze nie ma takich promieni. Oznacza to, że nie ma dalszego jasnego punktu widzenia. Analogicznie do krótkowzroczności jest akceptowana warunkowo, rzekomo w negatywnej przestrzeni. Na rysunkach, w zależności od stopnia dalekowzroczności, pokazują stopień zbieżności promieni, które muszą mieć przed wejściem do oka, aby zgromadzić się na siatkówce.
Każdy rodzaj załamania różni się od siebie w stosunku do soczewek optycznych. W przypadku silnego załamania - krótkowzroczności, aby przesunąć ognisko na siatkówkę, wymagane jest jej osłabienie, w tym celu stosuje się soczewki rozpraszające. W związku z tym, gdy hipermetropia wymaga zwiększonego refrakcji, wymaga to zbierania soczewek. Soczewki mają właściwość zbierania lub rozpraszania promieni zgodnie z prawem optyki, co sugeruje, że światło przechodzące przez pryzmat jest zawsze odchylane do jego podstawy. Soczewki zbierające można przedstawić jako dwa pryzmaty połączone ich podstawami, i odwrotnie, soczewki rozpraszające, dwa pryzmaty połączone wierzchołkami.
Rys. 2. Korekcja ametropii: a - nadwzroczność; b - krótkowzroczność.
Zatem z praw refrakcji wynika wniosek, że oko postrzega promienie w pewnym kierunku w zależności od rodzaju refrakcji klinicznej. Używając tylko refrakcji, emmetropus widziałby tylko na odległość, a na skończonej odległości przed okiem nie byłby w stanie wyraźnie widzieć obiektów. Myop rozróżniałby obiekty tylko od tych, które znajdowałyby się w odległości dalszego wyraźnego punktu widzenia przed okiem, a hipermetrop w ogóle nie widziałby obrazu obiektów, ponieważ jego dalszy wyraźny punkt widzenia nie istnieje.
Jednak codzienne doświadczenia przekonują nas, że osoby o różnych refrakcjach są dalekie od tak ograniczonych w swoich zdolnościach, jakie determinuje anatomiczna struktura oka. Dzieje się tak z powodu obecności w oku fizjologicznego mechanizmu akomodacji i na tej podstawie dynamicznej refrakcji.
Zakwaterowanie to zdolność oka do skupienia się na siatkówce obrazu z obiektów znajdujących się bliżej niż dalszy wyraźny punkt widzenia.
Zasadniczo procesowi temu towarzyszy zwiększona moc refrakcyjna oka. Impulsem do włączenia zakwaterowania przez rodzaj nieuwarunkowanego odruchu jest pojawienie się rozmytego obrazu na siatkówce z powodu braku ostrości.
Centralna regulacja akomodacji jest realizowana przez centra: w płacie potylicznym mózgu - odruch; w strefie motorycznej kory - motorycznej i przedniej dvimolimii - podkorowej.
W przedniej części dvuhlimy impulsy przekazywane są z nerwu wzrokowego do okulomotorycznego, co prowadzi do zmiany napięcia mięśni rzęskowych lub akomodacyjnych. Kontrolę nad amplitudą skurczu mięśnia sprawują czujniki tensometryczne. I odwrotnie, z rozluźnionym napięciem mięśniowym, wrzeciona mięśni kontrolują wydłużenie.
Bioregulacja mięśni jest budowana zgodnie z zasadą wzajemności, zgodnie z którą dwa przewodniki nerwowe wchodzą do komórek efektorowych: cholinergiczny (przywspółczulny) i adrenergiczny (współczulny).
Wzajemność sygnałów na mięśniu przejawia się w tym, że sygnał kanału przywspółczulnego powoduje skurcz włókien mięśniowych, podczas gdy kanał współczulny powoduje ich rozluźnienie. W zależności od przeważającego efektu sygnału, ton mięśnia może się zwiększyć lub odwrotnie, zrelaksować. Jeśli występuje zwiększona aktywność komponentu przywspółczulnego, wtedy ton przyjmującego mięśnia wzrasta, a współczujący, przeciwnie, jest osłabiony. Jednak według E.S. Układ współczulny Avetisova pełni głównie funkcję troficzną i ma pewien wpływ hamujący na zdolność skurczową mięśnia rzęskowego.
Mechanizm zakwaterowania. W przyrodzie istnieją co najmniej trzy rodzaje zakwaterowania oczu: 1) przez przesuwanie soczewki wzdłuż osi oka (ryby i wiele płazów); 2) poprzez aktywną zmianę kształtu soczewki (ptak, na przykład kormoran w rąbku ma przymocowany pierścień kości, do którego przymocowany jest silny krzyżowy mięsień pierścieniowy, skurcz tego mięśnia może zwiększyć krzywiznę kryształu twarzy do 50 dioptrii; 3) przez bierną zmianę kształtu soczewki.
Proponowana przez niego w 1855 r. Teoria zakwaterowania Helmholtza jest powszechnie uznawana, zgodnie z tą teorią funkcja zakwaterowania u ludzi jest wykonywana przez mięsień rzęskowy, więzadło więzadłowe i soczewkę, poprzez bierną zmianę jego kształtu.
Mechanizm akomodacji rozpoczyna się od skurczu włókien kolistych mięśnia rzęskowego (mięśnia Mullera); w tym samym czasie relaksują się więzadła cynamonowe i torebki na soczewki. Soczewka, dzięki swojej elastyczności i chęci uzyskania kształtu kulistego, staje się bardziej wypukła. Krzywizna przedniej powierzchni krystalicznej soczewki zmienia się szczególnie silnie, tj. jego moc refrakcji wzrasta. Pozwala to oku zobaczyć obiekty znajdujące się w bliskiej odległości. Im bliżej obiektu, tym większe wymagane napięcie zakwaterowania.
Jest to klasyczny pomysł mechanizmu zakwaterowania, ale dane dotyczące mechanizmu zakwaterowania są nadal udoskonalane. Według Helmholtza krzywizna przedniej powierzchni soczewki przy maksymalnym zakwaterowaniu waha się od 10 do 5,33 mm, a krzywizna tylnej powierzchni od 10 do 6,3 mm. Obliczenie mocy optycznej pokazuje, że przy określonych zakresach zmian w promieniu soczewki, ustawienie układu optycznego oka zapewnia ostrość w obszarze od nieskończoności do 1 metra.
Jeśli weźmiemy pod uwagę, że osoba w jego codziennych czynnościach na pewnym etapie rozwoju w pełni zarządzała powyższym zakresem wizji i odpowiednim poziomem zakwaterowania, teoria Helmholtza całkiem w pełni wyjaśniła istotę samego procesu zakwaterowania. Co więcej, przytłaczająca większość populacji planety wykorzystała swój analizator wizualny w powyższym zakresie, to jest od 1 metra lub więcej do nieskończoności.
Wraz z rozwojem cywilizacji obciążenie aparatury wizualnej zmieniło się diametralnie. Teraz nieporównywalnie większa liczba ludzi została zmuszona do pracy z bliskiej odległości, mniejszej niż jeden metr, a raczej w obszarze od 100 do 1000 mm.
Jednak obliczenia pokazują, że teoria akomodacyjna Helmholtza może wyjaśnić tylko nieco ponad 50% całkowitej kwoty zakwaterowania.
W związku z tym pojawia się pytanie: poprzez zmianę tego, który parametr jest realizacją pozostałych 50% osiągniętej wielkości zakwaterowania?
Wyniki badań V.F. Ananin (1965–1995) wykazał, że takim parametrem jest zmiana długości gałki ocznej wzdłuż osi przednio-tylnej. Jednocześnie w trakcie akomodacji jego tylna półkula jest zdeformowana głównie z jednoczesnym przemieszczeniem siatkówki w stosunku do jej pierwotnego położenia. Prawdopodobnie dzięki temu parametrowi zapewnione jest zakwaterowanie oka w obszarze od 1 metra do 10 cm lub mniej.
Istnieją inne wyjaśnienia niepełnej zgodności teorii zakwaterowania Helmholtza. Zdolność oka do dostosowania charakteryzuje najbliższy punkt jasnego widzenia (punktum proksimum).
Funkcja zakwaterowania zależy od rodzaju refrakcji klinicznej i wieku osoby. Tak więc emmetrop i miop korzystają z zakwaterowania podczas oglądania obiektów, które są bliżej ich dalszego punktu jasnego widzenia. Hipermetrop jest stale zmuszany do dostosowania się podczas oglądania obiektów z dowolnej odległości, ponieważ jego dalszy punkt jest jak za okiem.
Wraz z wiekiem zakwaterowanie słabnie. Zmiana zakwaterowania związana z wiekiem jest nazywana starczowzrocznością lub starzeniem się. Zjawisko to wiąże się z zagęszczaniem włókien soczewek, naruszeniem elastyczności i możliwością zmiany krzywizny. Klinicznie objawia się to stopniowym usuwaniem najbliższego oka z oka. Tak więc w emmetropusie w wieku 10 lat najbliższy punkt jasnego widzenia jest 7 cm przed okiem; w wieku 20 lat - w 10 s przed okiem; w wieku 30 lat, o 14 cm; i mając 45 lat - w wieku 33 lat. Inne rzeczy są równe, myopy mają najbliższy punkt jasnego widzenia, który jest bliższy niż w przypadku emmetropusu, a ponadto nadwzroczności.
Prezbiopia objawia się, gdy najbliższy punkt czystego widzenia przesuwa się o 30–33 cm od oka, w wyniku czego osoba traci zdolność do pracy z małymi przedmiotami, co zwykle występuje po 40 latach. Zmiana zakwaterowania jest obserwowana średnio do 65 lat. W tym wieku najbliższy punkt jasnej wizji zostaje przeniesiony do tego samego miejsca, w którym znajduje się kolejny punkt, tzn. Zakwaterowanie staje się zerowe.
Korekta prezbiopii jest wykonywana za pomocą soczewek plus. Istnieje prosta zasada zdobywania punktów. W okularach 40 l są przypisane diody +1,0, a następnie co 5 lat dodaje się 0,5 dioptrii. Po 65 latach z reguły nie jest wymagana dalsza korekta. W hipermetropach jego stopień dodaje się do korekty wieku. W myopes stopień krótkowzroczności odejmuje się od wielkości soczewki prezbiopicznej wymaganej przez wiek. Na przykład Emmetropus od 50 lat wymaga korekcji starczowzroczności +2,0 dioptrii. Korekta diopterów Myopu 2.0 za 50 lat nie będzie potrzebna (+2,0) + (-2,0) = 0.
Bardziej szczegółowo zatrzymamy się na krótkowzroczność. Wiadomo, że do końca szkoły krótkowzroczność rozwija się u 20–30% dzieci w wieku szkolnym, aw 5% postępuje i może prowadzić do słabego widzenia i ślepoty. Poziom progresji może wynosić od 0,5 D do 1,5 D rocznie. Największe ryzyko rozwoju krótkowzroczności to wiek 8-20 lat.
Istnieje wiele hipotez dotyczących pochodzenia krótkowzroczności, które łączą jego rozwój z ogólnym stanem ciała, warunkami klimatycznymi, cechami rasowymi struktury oczu itp. W Rosji koncepcja patogenezy krótkowzroczności zaproponowana przez E.S. Avetisov.
Podstawową przyczyną rozwoju krótkowzroczności jest słabość mięśnia rzęskowego, najczęściej wrodzonego, który nie może pełnić swojej funkcji (przystosować się) na krótką odległość przez długi czas. W odpowiedzi oko w okresie wzrostu wydłuża się wzdłuż osi przednio-tylnej. Przyczyną osłabienia akomodacji jest brak dopływu krwi do mięśnia rzęskowego. Zmniejszenie wydolności mięśni w wyniku wydłużenia oczu prowadzi do jeszcze większego pogorszenia hemodynamiki. W ten sposób proces rozwija się w „błędnym kole”.
Połączenie słabej akomodacji z osłabioną twardówką (najczęściej obserwuje się ją u pacjentów z krótkowzrocznością, dziedziczonym, autosomalnym recesywnym sposobem dziedziczenia) prowadzi do rozwoju wysokiego stopnia postępującej krótkowzroczności. Można uznać, że postępująca krótkowzroczność jest chorobą wieloczynnikową, w różnych okresach życia, jednym lub innymi odchyleniami w stanie zarówno organizmu jako całości, jak i oka w szczególnej materii (AV Svirin, VI Lapochkin, 1991–2001). ). Duże znaczenie przypisuje się względnie zwiększonemu ciśnieniu wewnątrzgałkowemu, które w myopach w 70% przypadków jest wyższe niż 16,5 mm Hg. Art., Jak również tendencja twardówki mięśniaków do rozwoju resztkowych mikrostrenów, co prowadzi do zwiększenia objętości i długości oka z wysoką krótkowzrocznością.
Istnieją trzy stopnie krótkowzroczności:
• słaby - do 3,0 D;
• średnia - od 3,25 D do 6,0 D;
• wysoka - 6,25 D i wyższa.
Krótkowzroczność jest zawsze mniejsza niż 1,0 w ostrości wzroku. Kolejny punkt jasnego widzenia znajduje się w skończonej odległości przed okiem. Tak więc myop bada obiekty z bliskiej odległości, czyli jest stale zmuszane do zbieżności.
Ponadto jego zakwaterowanie jest w stanie spoczynku. Rozbieżność między konwergencją a zakwaterowaniem może prowadzić do zmęczenia wewnętrznych mięśni odbytnicy i rozwoju rozbieżnego zeza. W niektórych przypadkach z tego samego powodu występuje osłabienie mięśni, które charakteryzuje się bólami głowy, zmęczeniem oczu w pracy.
W dnie krótkowzroczności o słabym i średnim stopniu można określić stożek krótkowzroczny, który jest małym obrzeżem w postaci sierpa na skroniowej krawędzi głowy nerwu wzrokowego.
Jego obecność tłumaczy się tym, że w rozciągniętym oku nabłonek barwnikowy siatkówki i naczyniówka pozostają w tyle za krawędzią tarczy nerwu wzrokowego, a rozciągnięta twardówka prześwituje przez przezroczystą siatkówkę.
Wszystkie powyższe dotyczą stacjonarnej krótkowzroczności, która po zakończeniu formowania oka nie postępuje. W 80% przypadków stopień krótkowzroczności zatrzymuje się na pierwszym etapie; w 10–15% w drugim etapie iw 5–10% rozwija się wysoki stopień krótkowzroczności. Wraz z anomalią refrakcji występuje postępująca forma krótkowzroczności, zwana krótkowzrocznością złośliwą („krótkowzroczność”, gdy stopień krótkowzroczności stale wzrasta przez całe życie).
Przy rocznym wzroście stopnia krótkowzroczności poniżej 1,0 D, uważany jest za powoli postępujący. Przy wzroście o ponad 1,0 D - szybko postępuje. Pomoc w ocenie dynamiki krótkowzroczności może zmienić długość osi oka, wykrywaną za pomocą echobiometrii oka.
Przy postępującej krótkowzroczności, istniejącej w dnie oka, stożki krótkowzroczne zwiększają i pokrywają dysk nerwu wzrokowego w postaci pierścienia o nieregularnym kształcie. Przy wysokich stopniach krótkowzroczności tworzą się prawdziwe wypukłości tylnego bieguna oka, gronkowce, które określa się za pomocą oftalmoskopii, zginając naczynia na brzegach.
Zmiany zwyrodnieniowe pojawiają się na siatkówce w postaci białych ognisk z grudkami pigmentu. Występuje przebarwienie dna oka, krwotok. Zmiany te nazywane są krótkowzroczną chorioretinopatią. Ostrość wzroku jest szczególnie zmniejszona, gdy te zjawiska wychwytują obszar plamki żółtej (krwotoki, plamy Fuchsa). Pacjenci w tych przypadkach skarżą się, oprócz zmniejszenia wzroku i metamorfozy, tj. Krzywizny widocznych przedmiotów.
Z reguły wszystkim przypadkom postępującej krótkowzroczności w wysokim stopniu towarzyszy rozwój obwodowej dystrofii naczyniówki, która często jest przyczyną rozpadu siatkówki i jej oderwania. Statystyki pokazują, że 60% wszystkich oddziałów występuje na krótkowzrocznych oczach.
Często pacjenci z wysoką krótkowzrocznością skarżą się na „latające muchy” (muscae volitantes), z reguły jest to także manifestacja procesów dystroficznych, ale w ciele szklistym, gdy szkliste włókna zwilżają się lub zapadają, sklejając je tworząc zlepki, które stają się zauważalne w postać „much”, „nici”, „motki wełny”. Są w każdym oku, ale zazwyczaj nie są zauważane. Odcień takich komórek na siatkówce w rozciągniętym krótkowzrocznym oku jest większy, więc „muchy” są w nim częściej widoczne.
Leczenie rozpoczyna się od racjonalnej korekty. Przy krótkowzroczności do 6 D z reguły przepisywana jest pełna korekcja. Jeśli krótkowzroczność wynosi 1,0-1,5 D i nie postępuje, w razie potrzeby można zastosować korektę.
Reguły korekty na krótkim dystansie zależą od stanu zakwaterowania. Jeśli jest osłabiony, wówczas korekta jest zalecana o 1,0-2,0 D mniej niż na odległość lub zalecane są okulary dwuogniskowe do stałego zużycia.
W przypadku krótkowzroczności powyżej 6,0 D zalecana jest stała korekta, której wartość dla odległości i bliskości zależy od tolerancji pacjenta.
Przy stałym lub okresowym mrużeniu przypisywana jest pełna i trwała korekcja.
Niezwykle ważne dla zapobiegania ciężkim powikłaniom krótkowzroczności jest zapobieganie, które powinno się rozpocząć w dzieciństwie. Podstawą profilaktyki jest ogólne wzmocnienie i fizyczny rozwój ciała, odpowiednie szkolenie w czytaniu i pisaniu, przy jednoczesnym poszanowaniu optymalnej odległości (35–40 cm) i wystarczającego oświetlenia miejsca pracy.
Duże znaczenie ma identyfikacja osób ze zwiększonym ryzykiem krótkowzroczności. Ta grupa obejmuje dzieci, które już miały krótkowzroczność. Z takimi dziećmi prowadzone są specjalne ćwiczenia w celu wyszkolenia zakwaterowania.
Za normalizację wykorzystania zdolności akomodacyjnych? 2,5% roztwór irifriny lub 0,5% roztworu tropikamidu. Jest instalowany na kropli w obu oczach w nocy przez 1-1,5 miesiąca (najlepiej w okresach największego obciążenia wzrokowego). Przy względnie zwiększonym IOP przepisuje się dodatkowy 0,25% roztwór maleinianu tymololu, 1 kropla w nocy, co pozwala około 1/3 zmniejszyć ciśnienie w ciągu 10-12 godzin (AV Svirin, VI Lapochkin, 2001).
Ważne jest również przestrzeganie reżimu pracy. Wraz z postępem krótkowzroczności konieczne jest, aby na każde 40-50 minut czytania lub pisania było co najmniej 5 minut odpoczynku. Przy krótkowzroczności powyżej 6,0 czas obciążenia wzrokowego należy skrócić do 30 minut, a reszta do 10 minut.
Zapobieganie progresji i powikłaniom krótkowzroczności przyczynia się do stosowania wielu leków.
Glukonian wapnia 0,5 grama przed posiłkami jest przydatny dla dzieci - 2 g dziennie, dla dorosłych - 3 g dziennie przez 10 dni. Lek zmniejsza przepuszczalność naczyń, pomaga zapobiegać krwotokom, wzmacnia zewnętrzną powłokę oka.
Kwas askorbinowy przyczynia się również do wzmocnienia twardówki. Przyjmuje się 0,05-0,1 gr. 2-3 razy dziennie przez 3-4 tygodnie.
Konieczne jest przepisanie leków poprawiających regionalną hemodynamikę: pikamilon 20 mg 3 razy dziennie przez miesiąc; halidor - 50–100 mg 2 razy dziennie przez miesiąc. Nigeksin - 125-250 mg 3 razy dziennie w ciągu miesiąca. Cavinton 0,005 1 tabletka 3 razy dziennie w ciągu miesiąca. Trental - 0,05-0,1 gr. 3 razy dziennie po posiłku przez miesiąc lub retrobulbar po 0,5–1,0 m 2% roztworu - 10–15 wstrzyknięć na kurs.
Przy powikłaniach naczyniowo-siatkówkowych parabulbarno przydatne jest wprowadzenie emoksypiny 1% - № 10, histochromu 0,02% na 1,0 № 10, Retinalamin 5 mg dziennie № 10. Z krwotokami w siatkówce, roztwór hemazy jest parabulbarno. Rutin 0,02 gi troksevazin 0,3 g 1 kapsułka 3 razy dziennie w ciągu miesiąca.
Obserwacja ambulatoryjna jest obowiązkowa - ze słabym i średnim stopniem raz w roku oraz z wysokim stopniem - 2 razy w roku.
Leczeniem chirurgicznym jest kolagenoskopia, która w 90-95% przypadków albo całkowicie zatrzymuje progresję krótkowzroczności, albo znacząco, do 0,1 D rocznie, w celu zmniejszenia rocznego gradientu progresji.
Operacje wzmacniające stwardnienie bandaża.
Gdy proces jest ustabilizowany, operacje laserem ekscymerowym są najbardziej rozpowszechnione, co pozwala całkowicie wyeliminować krótkowzroczność do 10–15 D.
Istnieją trzy stopnie nadwzroczności:
• słabe do 2 dioptrii;
• średnio od 2,25 do 5 dioptrii;
• wysokie ponad 5,25 dioptrii.
W młodym wieku, ze słabym i często umiarkowanym stopniem nadwzroczności, widzenie zwykle nie jest redukowane ze względu na napięcie akomodacji, ale jest zmniejszane przy wysokim stopniu dalekowzroczności.
Są jasne i ukryte dalekowzroczności. Ukryta dalekowzroczność jest przyczyną skurczu mięśnia rzęskowego. W przypadku zakwaterowania związanego z wiekiem stopniowo ukryta hipermetropia staje się oczywista, czemu towarzyszy spadek widzenia na odległość. Związane jest to z wcześniejszym rozwojem starczowzroczności z nadwzrocznością.
Przy długotrwałej pracy z bliskiej odległości (czytanie, pisanie, komputer) mięśnie rzęsowe są często przeciążone, co objawia się bólami głowy, akomodacyjnym osłabieniem lub skurczem akomodacyjnym, które można wyeliminować za pomocą poprawnej korekcji, leczenia medycznego i fizjoterapii.
U dzieci nieskorygowana hipermetropia średniego i wysokiego stopnia może prowadzić do rozwoju zeza, z reguły zbieżnego. Ponadto, gdy często obserwuje się nadwzroczność w jakimkolwiek stopniu w leczeniu zapalenia spojówek i zapalenia powiek. W dnie można wykryć przekrwienie i nieostrość konturów głowy nerwu wzrokowego - fałszywe zapalenie nerwu.
Wskazaniami do przepisania okularów do dalekowzroczności są dolegliwości astenopowe lub zmniejszenie ostrości wzroku co najmniej jednego oka, hipermetropia 4,0 D i więcej. W takich przypadkach z reguły przepisywana jest stała korekcja z tendencją do maksymalnej korekcji nadwzroczności.
W przypadku małych dzieci (2-4 lat) z nadwzrocznością powyżej 3,5 D zaleca się pisać okulary do ciągłego noszenia, które są o 1,0 D mniejsze niż stopień ametropii, obiektywnie zidentyfikowane w warunkach cykloplegicznych. W przypadku zeza korekta optyczna powinna być połączona z innymi środkami terapeutycznymi (pleoptic, orthodloptic i, jeśli jest to wskazane, z leczeniem chirurgicznym).
Jeśli w wieku 7–9 lat dziecko utrzymuje stabilne widzenie obuoczne, a ostrość widzenia bez okularów nie zmniejsza się, korekcja optyczna zostaje anulowana.
Astygmatyzm (astigmatismus) to jeden rodzaj błędu refrakcji, w którym różne typy refrakcji lub różne stopnie tej samej refrakcji występują w różnych meridianach tego samego oka. Astygmatyzm najczęściej zależy od nieregularności krzywizny środkowej części rogówki. Podczas astygmatyzmu jego przednia powierzchnia nie jest powierzchnią kuli, gdzie wszystkie promienie są równe, segmentem obracającej się elipsoidy, gdzie każdy promień ma swój własny: długość. Dlatego każdy południk, odpowiadający własnemu su, ma specjalne załamanie, które różni się od załamania sąsiedniego południka.
Rys. 3. Przebieg promieni w systemie astygmatycznym.
Wśród nieskończonej liczby południków, które różnią się od siebie różnymi załamaniami, jest jedna o najmniejszym promieniu, tj. z największą krzywizną, największym załamaniem, a drugą o największym promieniu, najmniejszą krzywizną i najmniejszym załamaniem. Te dwa południki: jeden - z największym załamaniem, drugi - z najmniejszym, otrzymał nazwę głównych południków.
Znajdują się głównie prostopadle do siebie i najczęściej mają kierunek pionowy i poziomy. Wszystkie inne reperowalne południki są przejściowe od najsilniejszych do najsłabszych.
Rodzaje astygmatyzmu. Astygmatyzm łagodny nieodłącznie w prawie wszystkich oczach; jeśli nie wpływa na ostrość widzenia, jest uważany za fizjologiczny i nie ma potrzeby korygowania go. Oprócz nieregularności krzywizny rogówki, astygmatyzm może również zależeć od nierównej krzywizny powierzchni soczewki, dlatego wyróżnia się astygmatyzm rogówki i soczewki. Ten ostatni ma niewielkie znaczenie praktyczne i jest zazwyczaj kompensowany przez astygmatyzm rogówki.
W większości przypadków załamanie w pionowym lub zbliżonym do niego południku jest silniejsze, w poziomie - słabsze. Taki astygmatyzm nazywa się bezpośredni. Czasami wręcz przeciwnie, poziomy południk załamuje się silniej niż pion. Taki astygmatyzm określa się jako odwrotny. Ta forma astygmatyzmu nawet w niskich stopniach znacznie zmniejsza ostrość widzenia. Astygmatyzm, w którym główne południki nie mają kierunków pionowych i poziomych, ale pośrednie między nimi, nazywany jest astygmatyzmem z osiami skośnymi.
Jeśli w jednym z głównych meridianów występuje emmetropia, a na Innym - krótkowzroczność lub hipermetropia, wówczas taki astygmatyzm nazywa się prostym krótkowzrocznym lub prostym nadwzrocznym. W tych przypadkach, gdy w jednej głównej krótkowzroczności południka o jednym stopniu, aw innym - również krótkowzroczności, ale w różnym stopniu, astygmatyzm nazywa się złożonym krótkowzrocznym, jeśli w obu głównych meridianach hipermetropia, ale w każdym w różnych stopniach, astygmatyzm nazywa się złożonym hipermetropią. Wreszcie, jeśli w jednym południku występuje krótkowzroczność, a w drugiej hipermetropia, astygmatyzm zostanie zmieszany.
Istnieje również prawidłowy astygmatyzm i niepoprawny, w pierwszym przypadku siła każdego południka, podobnie jak w przypadku innych rodzajów astygmatyzmu, różni się od siły innych południków, ale w obrębie tego samego południka, w części przeciwnej do źrenicy, moc refrakcji jest wszędzie taka sama ( promień krzywizny na tej długości południka jest taki sam). W przypadku nieregularnego astygmatyzmu każdy południk oddzielnie iw różnych miejscach jego długości załamuje światło o różnych mocach.
Korekta astygmatyzmu. Napraw astygmatyzm, tj. różnica załamania głównych meridianów, może tylko szkło cylindryczne. Te okulary są segmentami cylindrycznymi. Charakteryzują się tym, że promienie przechodzące w płaszczyźnie równoległej do osi szkła nie ulegają załamaniu, a promienie przechodzące do płaszczyzny prostopadłej do osi ulegają załamaniu. Przy przypisywaniu szkła cylindrycznego zawsze konieczne jest wskazanie położenia osi szkła, wykorzystując w tym celu międzynarodowy schemat, zgodnie z którym grad mierzy się od linii poziomej od prawej do lewej, tj. ruch w lewo.
Na przykład, aby skorygować prosty astygmatyzm krótkowzroczny w 3,0 D, tj. Gdy w pionowym południku myop w 3,0 D i w poziomej emmetropii konieczne jest umieszczenie wklęsłego cylindrycznego szkła w 3,0 D przed okiem, oś jest pozioma (Cyl. concav - 3,0 D, topór hor.).
W tym samym czasie pionowy południk krótkowzroczny zostanie skorygowany, a poziomy, emmetropiczny nie zostanie zmieniony.
Przy prostym bezpośrednim astygmatyzmie hipermetropowym 3,0, konieczne jest umieszczenie zbiorczego cylindrycznego szkła 3,0 D przed okiem, oś 90 ° zgodnie z międzynarodowym schematem (wypukłość cylindra +3,0 ah 90 °). W tym przypadku w południku poziomym hipermetropia zostanie przekształcona w emmetropię, a emmetropia pozostanie w pionowym południku.
Ze złożonym astygmatyzmem konieczne jest rozłożenie załamania na dwie części: ogólną i astygmatyczną. Za pomocą szkła sferycznego ogólna refrakcja jest korygowana za pomocą cylindrycznej - różnicy załamania w dwóch głównych meridianach. Na przykład, w przypadku złożonego krótkowzrocznego astygmatyzmu, w którym występuje krótkowzroczność 5,0 D w południku pionowym i 2,0 D w południku poziomym, konieczne jest sferyczne wklęsłość w celu skorygowania ogólnego załamania, tj. Krótkowzroczność 2,0 D Szkło 2,0 D; w celu skorygowania nadmiaru refrakcji w południku pionowym konieczne jest dodanie wklęsłego cylindrycznego szkła 3,0 D do sferycznego szkła, umieszczenie go poziomo z osią (Sphaer. concav - 2,0 D Cylinder concav - 3,0 D, ax hor.). Takie połączone szkło przyniesie załamanie tego oka do emmetropicznego oka.
http://www.nnre.ru/medicina/klinicheskie_lekcii_po_oftalmologii/p2.phpZałamanie oka to proces załamania promieni świetlnych w układzie optycznym oka.
Układ optyczny oka jest dość złożony, składa się z kilku części:
Refrakcja zależy od wielu cech: promieni krzywizny przedniej i tylnej powierzchni rogówki i soczewki, przestrzeni między nimi, a także odległości między tylną powierzchnią soczewki a siatkówką.
Dla osoby ważna jest tak zwana kliniczna refrakcja oka, czyli pozycja tylnego głównego ogniska (punkt przecięcia promieni przechodzących przez układ optyczny oka) w stosunku do siatkówki. Jeśli główny punkt skupienia leży na siatkówce, uważa się, że osoba ma normalne lub 100% widzenie.
Jeśli główny punkt skupienia zmieni swoją pozycję, ostrość wzroku zmniejszy się. Na przykład, w krótkowzroczności (krótkowzroczność), główny punkt skupienia znajduje się przed siatkówką i nadwzrocznością, za siatkówką. W takich przypadkach, gdy pojawią się objawy, skonsultuj się z okulistą.
Istnieje 6 form załamania oka.
Przyczyny przyczyniające się do występowania zaburzeń refrakcyjnych są nieznane do tej pory.
Wśród czynników jest kilka.
Refrakcja oka w okulistyce to moc refrakcyjna okulistycznego układu optycznego, mierzona w dioptriach. Dla jednej dioptrii zawsze przyjmuje się moc refrakcyjną szkła, której główna ogniskowa sięga 1 metra. Dioptra to wartość w metrach, odwrotność głównej ogniskowej. Normalne oko ma moc refrakcyjną ze wskaźnikami od 52,0 do 68,0 dioptrii (D).
We współczesnej okulistyce ocenia się nie tyle fizyczną refrakcję, ile zdolność systemu optycznego do skupiania promieni na powierzchni siatkówki. Dlatego stosuje się takie pojęcie jak refrakcja kliniczna, w tym znaczeniu mamy na myśli położenie głównego ogniska samego układu optycznego w stosunku do siatkówki.
Refrakcja kliniczna jest podzielona na kilka typów.
Nadwzroczność i krótkowzroczność w okulistyce są łączone pod ogólnym pojęciem „ametropia”, co oznacza anomalie refrakcji oka. Mniej powszechna u ludzi jest anizometropia, stan, w którym załamania prawego i lewego oka są różne. Astygmatyzm odnosi się również do ametropii, stanu charakteryzującego się różnymi mocami refrakcyjnymi mediów optycznych, gdzie osie są wzajemnie prostopadłe.
Badania wykazały, że kliniczne załamanie oka zależy od jego wielkości i właściwości optycznych ośrodków refrakcyjnych, które zmieniają się wraz z wiekiem ciała.
Długość osi przednio-tylnej w nowo narodzonym dziecku sięga zaledwie 16 mm, dlatego dla noworodków normą jest refrakcja dalekowzroczna, która wynosi około 4,0 D. W miarę dojrzewania ciała stopień nadwzroczności stopniowo zmniejsza się i następuje przesunięcie refrakcji na emmetropię.
W okulistyce powszechnie stosuje się refraktometrię. Metoda ta obiektywnie określa załamanie oka za pomocą specjalnych refraktometrów do oczu. Refraktometria opiera się na badaniu błyszczącego znaku odbitego od dna oka. Refraktometria jest metodą wykrywania wszystkich ametropii, w tym astygmatyzmu oka.
Istnieje również subiektywna metoda analizy układu optycznego oka, która określa refrakcję (w tym przypadku ostrość widzenia) za pomocą soczewek. Przy wyborze soczewek ostrość wzroku poprawia się, co wskazuje na takie typy refrakcji.
Ametropia jest podzielona na kilka stopni:
Aby ustalić stopień ametropii, konieczne jest stopniowe zwiększanie siły wybranych soczewek sferycznych. Analizę przeprowadza się aż do osiągnięcia najwyższej ostrości wzroku w obu oczach. Stopień i rodzaj astygmatyzmu określa się za pomocą specjalnych cylindrycznych szkieł. W jednym z tych okularów jeden z wzajemnie prostopadłych południków jest optycznie nieaktywny.
Refraktometria wykonywana przy użyciu soczewek może być niedokładna, ponieważ przy określaniu załamania za pomocą tej metody uczestniczyło oko. Dlatego refraktometria z wykorzystaniem metody subiektywnej jest uważana za orientacyjną i wiarygodną w większości przypadków dopiero po czterdziestej rocznicy.
Próbują określić dokładne załamanie za pomocą skiascopy. W tej metodzie lekarz powinien znajdować się w odległości około 1 metra od pacjenta. Oświetlenie źrenicy - płaskie lub wklęsłe lustro pomaga rozpoznać ametropię. Osiąga się to przesuwając skiascope w kierunku poziomym i pionowym. Odszyfrowanie analizy przeprowadzono w następujący sposób.
Te metody okulistów ustalają rodzaj załamania. Aby ustalić stopień załamania, użyj metody neutralizowania cienia. Ten stan można osiągnąć za pomocą linijki skiascopic. Stosuje również refraktometrię, zakwaterowanie wyłączone. Rodzaj refrakcji można ustalić przez zakropienie leków cykloplegicznych w worku spojówkowym (atropina, skopolamina, homatropina, mydriacyl).
Po określeniu refrakcji na tle porażenia akomodacyjnego przy użyciu obiektywnych metod, ponownie stosuje się soczewki optyczne. Subiektywna refraktometria jest wykonywana przy użyciu soczewek, które odpowiadają stopniowi i typowi ustalonej ametropii. W przyszłości korekta widzenia okularów jest możliwa dopiero po całkowitym zaprzestaniu działania leków cykloplegicznych.
http://samvizhu.ru/stroenie-glaza/vidy-refrakcii-glaza-osobennosti-refraktometrii.html