Nowoczesne metody doboru korekcji okularów
1. Wizualne pogorszenie i korekcja
1.1 Wady optyczne oka
1.2 Zaburzenia widzenia obuocznego
1.3 Optyczna korekcja wzroku
1.4 Metody badania wzroku w doborze okularów
1.4.3 Określenie ostrości widzenia
1.4.4 Inne metody badania refrakcji
1.4.5 Określenie astygmatyzmu za pomocą soczewek
1.4.6 Badanie widzenia obuocznego
2. Metody doboru korekcji okularów
2.1 Korekcja hipermetropii
2.2 Korekcja krótkowzroczności
2.3 Korekta astygmatyzmu
2.4 Korekta prezbiopii
2.5 Korekcja anizometropii
Referencje
Wizja jest największą wartością dla każdego z nas. Vision daje nam 80% informacji o świecie. Możliwość zobaczenia, być może, najważniejszego ze wszystkich postrzegań świata.
Naukowcy, wyjaśniając zjawisko widzenia, często porównują oko z aparatem. Normalne ludzkie oko wyraźnie widzi bardzo daleko. Promienie światła padające na oko z obiektu przechodzą, załamując się w pewien sposób, przez układ optyczny oka i rysują zredukowany i odwrócony obraz na siatkówce. Osoba widzi przedmioty nieobrócone z powodu pracy wizualnych ośrodków mózgu.
Nasze oczy są w stanie rozróżnić około dziesięciu milionów stopni natężenia światła i około siedmiu milionów odcieni kolorów. Osoba, aby zobaczyć, jednocześnie korzysta zarówno z oczu, jak iz mózgu, a do tego prosta analogia z kamerą nie wystarczy. Co sekundę oko wysyła około miliarda impulsów nerwowych do mózgu (ponad 75 procent wszystkich informacji, które postrzegamy).
Wybór okularów do korekcji wzroku jest niezwykle ważną sprawą. Nieprawidłowo dobrane okulary mogą spowodować znaczne szkody dla zdrowia i znacznie pogorszyć widzenie. Na całym świecie istnieje specjalny zawód - optometrysta - są to specjaliści z wyższym wykształceniem, specjalnie przeszkoleni do właściwego wyboru środków do korygowania wzroku. Niestety w naszym kraju tacy specjaliści nie są szkoleni. Okuliści zajmują się doborem punktów. Problem polega na tym, że okulistyczne biura okręgowych poliklinik często nie mają do dyspozycji całego niezbędnego sprzętu, aby w pełni określić wszystkie parametry widzenia.
Celem tej pracy jest zbadanie różnych wad wzroku i sposobów ich korekcji.
Aby osiągnąć ten cel, konieczne było rozwiązanie następujących zadań:
1. Aby zbadać wady optyczne oka, naruszenia widzenia obuocznego i sposoby ich korekty,
2. Rozważenie metod badania wzroku w doborze okularów
3. Badanie metod doboru korekcji okularów za pomocą konkretnych przykładów.
1. Wizualne pogorszenie i korekcja
1.1 Wady optyczne oka
Istnieją trzy typy refrakcji klinicznej: emmetropia, nadwzroczność i krótkowzroczność. Tylko pierwszy zapewnia (w pozostałej części mieszkania) wyraźny obraz odległych obiektów na siatkówce, a zatem normalne widzenie. Dwa inne typy refrakcji są połączone terminem „ametropia”, z taką refrakcją, obraz obiektów znajdujących się w nieskończonej odległości od oka jest uzyskiwany na rozmytej siatkówce, w kręgach rozpraszających światło.
W hipermetropii punkt ogniskowy leży za siatkówką, uszkodzenie wzroku jest spowodowane niedostateczną mocą refrakcyjną oka, a zatem do pewnego stopnia można je skorygować napięciem akomodacji. W krótkowzroczności jest to spowodowane nadmiarem mocy refrakcyjnej oka i dlatego nie można go skorygować za pomocą akomodacji.
W obu typach ametropii wzrok można skorygować, umieszczając soczewki przed okiem: w hipermetropii, wypukłe (dodatnie), w krótkowzroczności, wklęsłe (ujemne). Soczewki przesuwają tylne ognisko oka do siatkówki i sprawiają, że obraz obiektów jest ostry (ryc. 1).
Rys. 1. Korekcja ametropii z hipermetropią (a) i krótkowzrocznością (b).
Wady wizualne różnią się nie tylko wyglądem, ale także stopniem. Im dalej koncentrujemy się na siatkówce, tym wyższy stopień ametropii. Stopień ametropii mierzy się mocą refrakcyjną soczewki korygującej defekt wzrokowy, czyli ustawiając ostrość na siatkówce.
Jeśli krótkowzroczność zostanie skorygowana przez soczewkę wklęsłą - 1,0 dioptrii, to uważa się, że krótkowzroczność ma stopień 1,0 dioptrii. Jeśli hipermetropia zostanie skorygowana przez wypukłą soczewkę o dioptriach +4,0, wówczas hipermetropia ma stopień 4,0 dioptrii.
Wady wzroku, również korygowane przez soczewki stygmatyczne, obejmują starczowzroczność lub związane z wiekiem osłabienie akomodacji. Gdy starczowzroczność jest niemożliwa do uzyskania na siatkówce wyraźny obraz blisko rozmieszczonych obiektów. Zazwyczaj mówimy o obiektach pracy wizualnej - tekstach, monitorach komputerowych. Aby oczyścić obiekt, umieść soczewkę dodatnią (wypukłą) przed okiem. Przenosi fokus na siatkówkę. Ten obiektyw (zwykle z mocą od 0,5 do 3,0 dioptrii) przyjmuje pierwszą część, a następnie całą pracę nad zakwaterowaniem. Okulary prezbiopijne są używane tylko do pracy z bliskiej odległości. Do jednoczesnego widzenia w oddali i stosowania specjalnych soczewek o różnych refrakcjach w różnych częściach - dwuogniskowej, trójogniskowej, wieloogniskowej.
Rys. 2. Refrakcja w różnych meridianach oka astygmatycznego
Korekta wymaga również astygmatyzmu oka. Astygmatyzmowi mogą towarzyszyć zarówno emmetropia, jak i ametropia. Dzieje się tak, gdy załamujące się powierzchnie nośników optycznych (rogówka i soczewka) nie są kuliste, ale eliptyczne lub toryczne. W tym przypadku w oku łączy się kilka załamań: jeśli spojrzysz na astygmatyczne oko od przodu i wyciąć je mentalnie płaszczyznami przechodzącymi przez przedni biegun rogówki i środek obrotu, okaże się, że załamanie w tym oku płynnie zmienia się z najsilniejszego w jednej z sekcji na najsłabszy w innej sekcji, prostopadły do pierwszego (rys. 2).
W obrębie każdej sekcji refrakcja pozostaje stała (w ten sposób prawidłowy astygmatyzm różni się od niewłaściwego). Skrawki (południki), w których załamanie jest największe i najmniejsze, nazywane są głównymi meridianami oka astygmatycznego.
Poprzez połączenie refrakcji w głównych meridianach istnieją typy astygmatyzmu i ich wzajemne rozmieszczenie - rodzaje astygmatyzmu.
Istnieje 5 rodzajów astygmatyzmu:
1 - kompleks hipermetropiczny (HH) - połączenie hipermetropii o różnym stopniu;
2 - prosta hipermetropia (H) - połączenie hipermetropii w jednym południku z emmetropią w innym;
3 - mieszany (NM lub MN) - kombinacja nadwzroczności w jednym południku z krótkowzrocznością w innym;
4 - prosta krótkowzroczność (M) - połączenie emmetropii z krótkowzrocznością;
5 - złożona krótkowzroczność (MM) - kombinacja różnych stopni krótkowzroczności w dwóch meridianach.
Istnieją 3 rodzaje astygmatyzmu:
I - astygmatyzm typu bezpośredniego - południk z silniejszym załamaniem znajduje się pionowo lub w sektorze ± 30 ° od pionu;
II - astygmatyzm typu odwrotnego - południk z silniejszym załamaniem znajduje się poziomo lub w sektorze ± 30 ° od poziomu;
III - astygmatyzm z osiami skośnymi - oba południki leżą w sektorach od 30 e do 50 ° i od 120 e do 150 ° w skali TABO.
Optyczna korekcja astygmatyzmu jest wywoływana przez astygmatyczne soczewki cylindryczne i sferocylindryczne. W przypadku prostego astygmatyzmu soczewka cylindryczna jest umieszczana przed okiem, którego oś jest równoległa do południka emmetropowego. W rezultacie, w tym południku promienie nadal zbiegają się na siatkówce, aw drugim południku są zredukowane do siatkówki za pomocą soczewki. Stożek zamienia się w stożek, obraz na siatkówce staje się wyraźny.
W przypadku złożonych i mieszanych typów astygmatyzmu korekcja jest dokonywana za pomocą kombinacji soczewek sferycznych i cylindrycznych. Po pierwsze, soczewka sferyczna jest umieszczona przed okiem, aby skompensować ametropię w jednym z południków (zwykle taki, który ma mniejszą wartość bezwzględną dla ametropii), a następnie dodaje się do niej soczewkę cylindryczną odpowiadającą różnicy astygmatycznej, oś jest umieszczona równolegle do wcześniej skorygowanego południka.
Wynika z tego, że przebieg promieni w oku astygmatycznym można skorygować za pomocą dwóch kombinacji soczewek sferycznych i cylindrycznych: w każdej z nich sferyczna soczewka jest wybierana przez załamanie jednego z głównych meridianów. Z tych kombinacji, dla złożonego astygmatyzmu, należy wybrać ten, w którym soczewki sferyczne i cylindryczne mają ten sam znak, oraz dla astygmatyzmu mieszanego, w którym wartość składnika sferycznego jest mniejsza [1].
1.2 Zaburzenia widzenia obuocznego
Zmrużenie to odchylenie linii wzrokowej jednego oka od wspólnego punktu mocowania.
Jeśli ta linia odbiega pod tym samym kątem z równymi kierunkami spojrzenia, zez jest nazywany przyjaznym. Jeśli odchylenie w pewnym kierunku spojrzenia zmniejsza się, zwiększa lub znika, zez jest nazywany paralitykiem.
W kierunku odchylenia oka rozróżniaj zezowanie zbieżne, rozbieżne i pionowe. W zależności od tego, czy jedno oko odchyla się nieustannie, czy też na przemian jedno lub drugie, rozróżniają one monolateralny (prawy lub lewy) i naprzemienny zez. Na koniec wyróżnia się wyraźny (heterotropia) i ukryty (heteroforię) zez. Z oczywistym zezem jedno z oczu jest stale odchylone od punktu utrwalenia. W ukrytym zezie odchylenie jednego oka pojawia się tylko wtedy, gdy wizja dwóch oczu jest oddzielona, na przykład za pomocą migawki.
Dokładne badanie równowagi mięśniowej pokazuje, że utajony zez jest powszechny u większości ludzi, ale tylko nieliczni powodują zaburzenia widzenia.
Aby skompensować zez, zwłaszcza ukryty, można użyć okularów z pryzmatycznym działaniem. Aby zrekompensować zez przy pomocy pryzmatu, konieczne jest umieszczenie pryzmatu przed tym okiem, podstawa wskazująca w kierunku przeciwnym do odchylenia oka. Moc pryzmatu musi odpowiadać kątowi zeza. Tak więc, przy zbieżnym zezie, podstawa pryzmatu powinna być skierowana do świątyni, a gdy się rozchodzi - do nosa (ryc. 3).
Rys. 3. Działania pryzmatów z zbieżnym (a) i rozbieżnym (b) zezem.
Moc pryzmatu w dioptriach pryzmatu (srad) powinna być dwa razy większa od kąta odchylenia oka w stopniach. Na przykład, zbieżny zez (ezotropia) o kącie 10 ° wymaga zainstalowania pryzmy podstawy pryzmatycznej 20 do świątyni.
Aby pryzmaty nie były zbyt grube, są zwykle „rozłożone” w dwóch oczach, ale konieczne jest, aby całkowity efekt dwóch pryzmatów odpowiadał danemu.
Należy pamiętać, że pryzmaty nie korygują zeza. Kompensują one jedynie względne przemieszczenie obrazów na siatkówce dwóch oczu spowodowane przez zez.
Aniseikonia jest zaburzeniem widzenia, w którym obrazy na siatkówce dwóch oczu mają nierówną wielkość. Jeśli różnica wielkości jest taka sama we wszystkich kierunkach, wtedy aniseikonia jest nazywana wspólną, jeśli jest zwiększana tylko w jednym kierunku, to jest południkiem. Wartość aniseikonii jest mierzona w procentach. Do korekcji aniseikonii często stosuje się soczewki lub systemy soczewek, które łączą działanie eikoniczne z innymi rodzajami działania optycznego.
1.3 Optyczna korekcja wzroku
Głównym instrumentem do korekcji wzroku są okulary. Zgodnie z efektem optycznym soczewki okularów dzielą się na stygmaty (sferyczne), astygmatyczne, pryzmatyczne i eikoniczne (afokalne). Pierwszy i drugi typ można łączyć z trzecim i czwartym.
W zależności od położenia głównego ogniska soczewki stygmatyczne i astygmatyczne dzielą się na soczewki zbiorcze, oznaczone znakiem „+” i soczewki rozpraszające, oznaczone znakiem „-”.
Kształt załamujących się powierzchni soczewki:
1) bi-kształt - obie powierzchnie soczewki są wypukłe lub wklęsłe;
2) forma stopiona - jedna z powierzchni jest płaska, druga jest wypukła lub wklęsła;
3) łąkotki - jedna powierzchnia jest wypukła, druga wklęsła. Obecnie soczewki dwu- i planowe prawie nigdy nie są używane, ponieważ astygmatyzm wiązek skośnych jest w nich wysoki.
Przez liczbę stref optycznych soczewki mogą być pojedyncze lub wieloogniskowe. Soczewki wieloogniskowe służą do poprawy przejrzystości widzenia obiektów w różnych odległościach i są używane z osłabioną zdolnością akomodacyjną.
1.4 Metody badania wzroku w doborze okularów
Skiascopy to metoda obiektywnego badania refrakcji klinicznej, polegająca na obserwacji ruchu cieni uzyskanych w obszarze źrenicy, gdy jest on oświetlany różnymi technikami.
Lekarz oświetla źrenicę badanego oka lustrem oftalmoskopu i, obracając urządzenie wokół osi poziomej lub pionowej w jednym i drugim kierunku, obserwuje wzorzec ruchu cienia na tle różowego odruchu z dna źrenicy. W przypadku skiascopy z płaskim lustrem z odległości 1 mw przypadku hipermetronii, emmetronii i krótkowzroczności mniejszej niż -1,0 dptr, cień porusza się w tym samym kierunku co lustro, aw przypadku krótkowzroczności więcej - 1,0 dptr - w przeciwnym kierunku. W przypadku lustra wklęsłego stosunek jest odwrotny.
Do ustalenia stopnia załamania stosuje się zwykle metodę neutralizacji ruchu cienia. Gdy krótkowzroczność jest większa niż -1,0 dptr, soczewki ujemne są przymocowane do oka, najpierw słabe, a następnie mocniejsze (w wartości bezwzględnej), aż zatrzyma się ruch cienia w obszarze źrenicy. W przypadkach nadwzroczności, emmetropii i krótkowzroczności poniżej –1,0 dntr podobną procedurę przeprowadza się przy użyciu soczewek dodatnich.
Aby wyjaśnić refrakcję z astygmatyzmem, możesz użyć zakresów kreskowych lub pasmowej skiascopy. Badanie prowadzone jest za pomocą specjalnych skiascopes posiadających źródło światła w postaci paska, który może być zorientowany w różnych kierunkach. Po zainstalowaniu świetlnego paska urządzenia w żądanej pozycji, trzymają skiascopy zgodnie z ogólnymi zasadami w każdym z głównych meridianów znalezionych, starając się zatrzymać ruch pasmowego cienia.
Aby wyjaśnić dane uzyskane za pomocą skiascopy, zezwala się na scioskopię cylindryczną. Początkowo dokonuje się regularnej skiascopy z linijkami, a położenie głównych meridianów oka astygmatycznego i siła soczewek, które zatrzymują ruch cienia w każdym z nich, jest z grubsza określone. Pacjenta umieszcza się na obręczy testowej, aw gnieździe, naprzeciwko badanego oka, umieszcza się soczewki sferyczne i astygmatyczne, które powinny zapewnić zatrzymanie ruchu cienia jednocześnie w obu głównych meridianach i wykonać w nich skiascopy. Zaprzestanie ruchu cienia w jednym i drugim kierunku wskazuje, że wskaźniki refrakcji skiascopii są określone prawidłowo. Jeśli cień nie porusza się w kierunku osi cylindra, oś cylindra jest ustawiona nieprawidłowo [2].
W celu obiektywnego określenia refrakcji oka, w tym astygmatyzmu, stosuje się refraktometry. Opierają się na badaniu świetlistego znaku odbijanego od dna oka.
Refraktometry typu I opierają się na uzyskaniu ostrego obrazu znaku w dolnej części badanego oka. Pomiar refrakcji w nich uzyskuje się przez ogniskowanie poprzez płynną zmianę zbieżności promieni w systemie projekcji.
Refraktometry typu II oparte są na zjawisku Scheinera - podzielonym obrazie wyświetlanym przez różne części źrenicy. Jednocześnie pomiar refrakcji uzyskuje się przez połączenie dwóch obrazów również przez płynną zmianę zbieżności promieni.
Egzaminator obserwuje oba obrazy znaku przez okular. Tylko w przypadku emmetropii obraz wygląda symetrycznie: zarówno poziome, jak i pionowe paski są naprzeciw siebie. Gdy paski ametropii rozbiegają się i muszą być łączone za pomocą kompensacyjnego systemu optycznego. Pomiar załamania jest wykonywany oddzielnie w dwóch głównych meridianach. Na bocznej ścianie urządzenia znajdują się dwa uchwyty: obrót znaku (stopnie uchwytu) i kompensacja ametropii (dioptrii uchwytu). Dwie skale służą jako punkt odniesienia: stopień, wskazujący, w którym południku znajdują się obecnie znaki, i dioptria, wskazująca załamanie oka w danym południku.
1.4.3 Określenie ostrości widzenia
Istnieją trzy koncepcje ostrości wzroku:
1) ostrość widzenia najmniej widoczna to rozmiar czarnego obiektu (na przykład punktu), który zaczyna się różnić na jednolitym białym tle;
2) ostrość widzenia w najmniej możliwym do rozróżnienia - to odległość, którą muszą zostać usunięte dwa obiekty, aby oko postrzegało je jako oddzielne;
3) ostrość widzenia w najmniej rozpoznawalnym stopniu - jest to wielkość szczegółów obiektu, takich jak skok, litera lub liczba, przy której obiekt ten jest jednoznacznie rozpoznany.
W optometrii stosuje się tylko drugi i trzeci typ ostrości widzenia. Aby to zrobić, użyj specjalnych czarnych znaków na białym tle - optotypów.
Aby określić ostrość widzenia w najmniej możliwym do rozróżnienia, stosuje się optotyp pierścienia Landolta. Jest to pierścień z kwadratową przerwą. Grubość pierścienia, jak również szerokość szczeliny, jest równa 1/5 jego średnicy zewnętrznej. Luka może mieć jeden z 4 lub, rzadziej, jeden z 8 kierunków. Podmiot powinien wskazać kierunek szczeliny.
Aby określić ostrość widzenia w najmniej rozpoznawalny sposób, używa się liter, cyfr lub obrazów sylwetkowych, a stosunek szczegółu optotypu (grubość litery lub liczb, rozmiar szczegółu obrazu) do jego całkowitego rozmiaru (bok kwadratu, w którym znak jest wpisany) powinien wynosić 1: 5.
Ostrość wzroku określa się bez korekcji i z korekcją optyczną (tj. Za pomocą soczewki lub układu soczewek, który najlepiej koryguje ametropię).
Wybór soczewek - najstarsza metoda badania refrakcji. Polega ona na określeniu siły soczewki, która umieszczona przed okiem daje najwyższą ostrość widzenia. Jednak w przypadku zakwaterowania taka ostrość widzenia może być zapewniona nie przez jedną, ale przez kilka sferycznych soczewek o różnych mocach. Tylko wtedy, gdy zakwaterowanie jest wyłączone, na przykład za pomocą leków, które go paraliżują, można wybrać soczewkę, która zapewnia maksymalną ostrość widzenia. Aby wykryć załamanie, konieczne jest wybranie najsłabszego negatywu i najsilniejszego pozytywu sferycznych soczewek, które dają maksymalną ostrość widzenia.
Ale w ten sposób nie zawsze jest możliwe ujawnienie załamania statycznego, ponieważ zwykle występuje pewne stałe napięcie (zwykły ton) akomodacji. Dzięki niemu przy wyborze soczewek krótkowzroczność jest wykrywana nieco bardziej, a nadwzroczność - w nieco mniejszym stopniu.
Trudniej jest określić refrakcję za pomocą metody selekcji soczewek dla astygmatyzmu, ponieważ konieczne jest jednoczesne określenie trzech składników refrakcji: mocy soczewki sferycznej, siły soczewki cylindrycznej i położenia jej osi. Błąd w każdym z nich wpływa na dokładność określenia pozostałych dwóch. Dlatego przed wyborem soczewek astygmatycznych dla ostrości wzroku, co najmniej z grubsza określ rodzaj i stopień astygmatyzmu.
1.4.4 Inne metody badania refrakcji
Test duochromiczny opiera się na zjawisku aberracji chromatycznej w oku. Polega ona na tym, że promienie o krótszej długości fali (niebiesko-zielone) załamują się silniej niż promienie dłuższe (czerwone) i dlatego skupienie niebiesko-zielonych promieni jest bliższe rogówce niż promieniom czerwonym. Krótkowzroczne oko powinno widzieć wyraźniej w czerwonym świetle i hipermetropiczne - na zielono.
Badany pokazuje świetlistą planszę, której lewa połowa jest zielona, a prawa połowa jest czerwona. Czarne optotypy są symetrycznie rozmieszczone na obu połówkach. Podmiot jest proszony o obejrzenie tablicy wyników z wybranym obiektywem i wskazanie, na którym tle znaki są mu bardziej wyraźne, ciemniejsze: na czerwonym lub zielonym.
Jeśli jest czerwony, ustawienie oka jest krótkowzroczne, a soczewka ujemna powinna zostać wzmocniona lub soczewka dodatnia skierowana do oka powinna zostać poluzowana; jeśli znaki są wyraźniejsze na zielonym tle, ustawienie oka jest hipermetropiczne, a soczewka ujemna powinna zostać osłabiona lub wzmocniona soczewka dodatnia.
Refraktometria laserowa opiera się na zjawisku interferencji koherentnych promieni świetlnych w oku. Rozproszone światło pochodzące ze spójnego źródła, na przykład odbite od gładkiej metalowej powierzchni, wchodzącej do oka, tworzy charakterystyczne nierównomierne oświetlenie siatkówki, tak zwanego ziarna laserowego.
http://all-referats.com/55/1-19151-sovremennye-metody-podbora-ochkovoy-korrekcii.htmlNowoczesne metody doboru korekcji okularów
1. Wizualne pogorszenie i korekcja
1.1 Wady optyczne oka
1.2 Zaburzenia widzenia obuocznego
1.3 Optyczna korekcja wzroku
1.4 Metody badania wzroku w doborze okularów
1.4.3 Określenie ostrości widzenia
1.4.4 Inne metody badania refrakcji
1.4.5 Określenie astygmatyzmu za pomocą soczewek
1.4.6 Badanie widzenia obuocznego
2. Metody doboru korekcji okularów
2.1 Korekcja hipermetropii
2.2 Korekcja krótkowzroczności
2.3 Korekta astygmatyzmu
2.4 Korekta prezbiopii
2.5 Korekcja anizometropii
Referencje
Wizja jest największą wartością dla każdego z nas. Vision daje nam 80% informacji o świecie. Możliwość zobaczenia, być może, najważniejszego ze wszystkich postrzegań świata.
Naukowcy, wyjaśniając zjawisko widzenia, często porównują oko z aparatem. Normalne ludzkie oko wyraźnie widzi bardzo daleko. Promienie światła padające na oko z obiektu przechodzą, załamując się w pewien sposób, przez układ optyczny oka i rysują zredukowany i odwrócony obraz na siatkówce. Osoba widzi przedmioty nieobrócone z powodu pracy wizualnych ośrodków mózgu.
Nasze oczy są w stanie rozróżnić około dziesięciu milionów stopni natężenia światła i około siedmiu milionów odcieni kolorów. Osoba, aby zobaczyć, jednocześnie korzysta zarówno z oczu, jak iz mózgu, a do tego prosta analogia z kamerą nie wystarczy. Co sekundę oko wysyła około miliarda impulsów nerwowych do mózgu (ponad 75 procent wszystkich informacji, które postrzegamy).
Wybór okularów do korekcji wzroku jest niezwykle ważną sprawą. Nieprawidłowo dobrane okulary mogą spowodować znaczne szkody dla zdrowia i znacznie pogorszyć widzenie. Na całym świecie istnieje specjalny zawód - optometrysta - są to specjaliści z wyższym wykształceniem, specjalnie przeszkoleni do właściwego wyboru środków do korygowania wzroku. Niestety w naszym kraju tacy specjaliści nie są szkoleni. Okuliści zajmują się doborem punktów. Problem polega na tym, że okulistyczne biura okręgowych poliklinik często nie mają do dyspozycji całego niezbędnego sprzętu, aby w pełni określić wszystkie parametry widzenia.
Celem tej pracy jest zbadanie różnych wad wzroku i sposobów ich korekcji.
Aby osiągnąć ten cel, konieczne było rozwiązanie następujących zadań:
1. Aby zbadać wady optyczne oka, naruszenia widzenia obuocznego i sposoby ich korekty,
2. Rozważenie metod badania wzroku w doborze okularów
3. Badanie metod doboru korekcji okularów za pomocą konkretnych przykładów.
1. Wizualne pogorszenie i korekcja
1.1 Wady optyczne oka
Istnieją trzy typy refrakcji klinicznej: emmetropia, nadwzroczność i krótkowzroczność. Tylko pierwszy zapewnia (w pozostałej części mieszkania) wyraźny obraz odległych obiektów na siatkówce, a zatem normalne widzenie. Dwa inne typy refrakcji są połączone terminem „ametropia”, z taką refrakcją, obraz obiektów znajdujących się w nieskończonej odległości od oka jest uzyskiwany na rozmytej siatkówce, w kręgach rozpraszających światło.
W hipermetropii punkt ogniskowy leży za siatkówką, uszkodzenie wzroku jest spowodowane niedostateczną mocą refrakcyjną oka, a zatem do pewnego stopnia można je skorygować napięciem akomodacji. W krótkowzroczności jest to spowodowane nadmiarem mocy refrakcyjnej oka i dlatego nie można go skorygować za pomocą akomodacji.
W obu typach ametropii wzrok można skorygować, umieszczając soczewki przed okiem: w hipermetropii, wypukłe (dodatnie), w opium, wklęsłe (ujemne). Soczewki przesuwają tylne ognisko oka do siatkówki i sprawiają, że obraz obiektów jest ostry (ryc. 1).
Rys. 1. Korekcja ametropii z hipermetropią (a) i krótkowzrocznością (b).
Wady wizualne różnią się nie tylko wyglądem, ale także stopniem. Im dalej koncentrujemy się na siatkówce, tym wyższy stopień ametropii. Stopień ametropii mierzy się mocą refrakcyjną soczewki korygującej defekt wzrokowy, czyli ustawiając ostrość na siatkówce.
Jeśli krótkowzroczność zostanie skorygowana przez soczewkę wklęsłą - 1,0 dioptrii, to uważa się, że krótkowzroczność ma stopień 1,0 dioptrii. Jeśli hipermetropia zostanie skorygowana przez wypukłą soczewkę o dioptriach +4,0, wówczas hipermetropia ma stopień 4,0 dioptrii.
Wady wzroku, również korygowane przez soczewki stygmatyczne, obejmują starczowzroczność lub związane z wiekiem osłabienie akomodacji. Gdy starczowzroczność jest niemożliwa do uzyskania na siatkówce wyraźny obraz blisko rozmieszczonych obiektów. Zazwyczaj mówimy o obiektach pracy wizualnej - tekstach, monitorach komputerowych. Aby oczyścić obiekt, umieść soczewkę dodatnią (wypukłą) przed okiem. Przenosi fokus na siatkówkę. Ten obiektyw (zwykle z mocą od 0,5 do 3,0 dioptrii) przyjmuje pierwszą część, a następnie całą pracę nad zakwaterowaniem. Okulary prezbiopijne są używane tylko do pracy z bliskiej odległości. Do jednoczesnego widzenia w oddali i stosowania specjalnych soczewek o różnych refrakcjach w różnych częściach - dwuogniskowej, trójogniskowej, wieloogniskowej.
Rys. 2. Refrakcja w różnych meridianach oka astygmatycznego
Korekta wymaga również astygmatyzmu oka. Astygmatyzmowi mogą towarzyszyć zarówno emmetropia, jak i ametropia. Dzieje się tak, gdy załamujące się powierzchnie nośników optycznych (rogówka i soczewka) nie są kuliste, ale eliptyczne lub toryczne. W tym przypadku w oku łączy się kilka załamań: jeśli spojrzysz na astygmatyczne oko od przodu i wyciąć je mentalnie płaszczyznami przechodzącymi przez przedni biegun rogówki i środek obrotu, okaże się, że załamanie w tym oku płynnie zmienia się z najsilniejszego w jednej z sekcji na najsłabszy w innej sekcji, prostopadły do pierwszego (rys. 2).
W obrębie każdej sekcji refrakcja pozostaje stała (w ten sposób prawidłowy astygmatyzm różni się od niewłaściwego). Skrawki (południki), w których załamanie jest największe i najmniejsze, nazywane są głównymi meridianami oka astygmatycznego.
Poprzez połączenie refrakcji w głównych meridianach istnieją typy astygmatyzmu i ich wzajemne rozmieszczenie - rodzaje astygmatyzmu.
Istnieje 5 rodzajów astygmatyzmu:
1 - kompleks hipermetropiczny (HH) - połączenie hipermetropii o różnym stopniu;
2 - prosta hipermetropia (H) - połączenie hipermetropii w jednym południku z emmetropią w innym;
3 - mieszany (NM lub MN) - kombinacja nadwzroczności w jednym południku z krótkowzrocznością w innym;
4 - prosta krótkowzroczność (M) - połączenie emmetropii z krótkowzrocznością;
5 - złożona krótkowzroczność (MM) - kombinacja różnych stopni krótkowzroczności w dwóch meridianach.
Istnieją 3 rodzaje astygmatyzmu:
I - astygmatyzm typu bezpośredniego - południk z silniejszym załamaniem znajduje się pionowo lub w sektorze ± 30 ° od pionu;
II - astygmatyzm typu odwrotnego - południk z silniejszym załamaniem znajduje się poziomo lub w sektorze ± 30 ° od poziomu;
III - astygmatyzm z osiami skośnymi - oba południki leżą w sektorach od 30 e do 50 ° i od 120 e do 150 ° w skali TABO.
Optyczna korekcja astygmatyzmu jest wywoływana przez astygmatyczne soczewki cylindryczne i sferocylindryczne. W przypadku prostego astygmatyzmu soczewka cylindryczna jest umieszczana przed okiem, którego oś jest równoległa do południka emmetropowego. W rezultacie, w tym południku promienie nadal zbiegają się na siatkówce, aw drugim południku są zredukowane do siatkówki za pomocą soczewki. Stożek zamienia się w stożek, obraz na siatkówce staje się wyraźny.
W przypadku złożonych i mieszanych typów astygmatyzmu korekcja jest dokonywana za pomocą kombinacji soczewek sferycznych i cylindrycznych. Po pierwsze, soczewka sferyczna jest umieszczona przed okiem, aby skompensować ametropię w jednym z południków (zwykle taki, który ma mniejszą wartość bezwzględną dla ametropii), a następnie dodaje się do niej soczewkę cylindryczną odpowiadającą różnicy astygmatycznej, oś jest umieszczona równolegle do wcześniej skorygowanego południka.
Wynika z tego, że przebieg promieni w oku astygmatycznym można skorygować za pomocą dwóch kombinacji soczewek sferycznych i cylindrycznych: w każdej z nich sferyczna soczewka jest wybierana przez załamanie jednego z głównych meridianów. Spośród tych kombinacji, dla złożonego astygmatyzmu, należy wybrać ten, w którym soczewki sferyczne i cylindryczne mają ten sam znak, oraz dla astygmatyzmu mieszanego, w którym wartość składnika sferycznego jest mniejsza [1].
1.2 Zaburzenia widzenia obuocznego
Zmrużenie to odchylenie linii wzrokowej jednego oka od wspólnego punktu mocowania.
Jeśli ta linia odbiega pod tym samym kątem z równymi kierunkami spojrzenia, zez jest nazywany przyjaznym. Jeśli odchylenie w pewnym kierunku spojrzenia zmniejsza się, zwiększa lub znika, zez jest nazywany paralitykiem.
W kierunku odchylenia oka rozróżniaj zezowanie zbieżne, rozbieżne i pionowe. W zależności od tego, czy jedno oko odchyla się nieustannie, czy też na przemian jedno lub drugie, rozróżniają one monolateralny (prawy lub lewy) i naprzemienny zez. Na koniec wyróżnia się wyraźny (heterotropia) i ukryty (heteroforię) zez. Z oczywistym zezem jedno z oczu jest stale odchylone od punktu utrwalenia. W ukrytym zezie odchylenie jednego oka pojawia się tylko wtedy, gdy wizja dwóch oczu jest oddzielona, na przykład za pomocą migawki.
Dokładne badanie równowagi mięśniowej pokazuje, że utajony zez jest powszechny u większości ludzi, ale tylko nieliczni powodują zaburzenia widzenia.
Aby skompensować zez, zwłaszcza ukryty, można użyć okularów z pryzmatycznym działaniem. Aby zrekompensować zez przy pomocy pryzmatu, konieczne jest umieszczenie pryzmatu przed tym okiem, podstawa wskazująca w kierunku przeciwnym do odchylenia oka. Moc pryzmatu musi odpowiadać kątowi zeza. Tak więc, przy zbieżnym zezie, podstawa pryzmatu powinna być skierowana do świątyni, a gdy się rozchodzi - do nosa (ryc. 3).
Rys. 3. Działania pryzmatów z zbieżnym (a) i rozbieżnym (b) zezem.
Moc pryzmatu w dioptriach pryzmatu (srad) powinna być dwa razy większa od kąta odchylenia oka w stopniach. Na przykład, zbieżny zez (ezotropia) o kącie 10 ° wymaga zainstalowania pryzmy podstawy pryzmatycznej 20 do świątyni.
Aby pryzmaty nie były zbyt grube, są zwykle „rozłożone” w dwóch oczach, ale konieczne jest, aby całkowity efekt dwóch pryzmatów odpowiadał danemu.
Należy pamiętać, że pryzmaty nie korygują zeza. Kompensują one jedynie względne przemieszczenie obrazów na siatkówce dwóch oczu spowodowane przez zez.
Aniseikonia jest zaburzeniem widzenia, w którym obrazy na siatkówce dwóch oczu mają nierówną wielkość. Jeśli różnica wielkości jest taka sama we wszystkich kierunkach, wtedy aniseikonia jest nazywana wspólną, jeśli jest zwiększana tylko w jednym kierunku, to jest południkiem. Wartość aniseikonii jest mierzona w procentach. Do korekcji aniseikonii często stosuje się soczewki lub systemy soczewek, które łączą działanie eikoniczne z innymi rodzajami działania optycznego.
1.3 Optyczna korekcja wzroku
Głównym instrumentem do korekcji wzroku są okulary. Zgodnie z efektem optycznym soczewki okularów dzielą się na stygmaty (sferyczne), astygmatyczne, pryzmatyczne i eikoniczne (afokalne). Pierwszy i drugi typ można łączyć z trzecim i czwartym.
W zależności od położenia głównego ogniska soczewki stygmatyczne i astygmatyczne dzielą się na soczewki zbiorcze, oznaczone znakiem „+” i soczewki rozpraszające, oznaczone znakiem „-”.
Kształt załamujących się powierzchni soczewki:
1) bi-kształt - obie powierzchnie soczewki są wypukłe lub wklęsłe;
2) forma stopiona - jedna z powierzchni jest płaska, druga jest wypukła lub wklęsła;
3) łąkotki - jedna powierzchnia jest wypukła, druga wklęsła. Obecnie soczewki dwu- i planowe prawie nigdy nie są używane, ponieważ astygmatyzm wiązek skośnych jest w nich wysoki.
Przez liczbę stref optycznych soczewki mogą być pojedyncze lub wieloogniskowe. Soczewki wieloogniskowe służą do poprawy przejrzystości widzenia obiektów w różnych odległościach i są używane z osłabioną zdolnością akomodacyjną.
1.4 Metody badania wzroku w doborze okularów
Skiascopy to metoda obiektywnego badania refrakcji klinicznej, polegająca na obserwacji ruchu cieni uzyskanych w obszarze źrenicy, gdy jest on oświetlany różnymi technikami.
Lekarz oświetla źrenicę badanego oka lustrem oftalmoskopu i, obracając urządzenie wokół osi poziomej lub pionowej w jednym i drugim kierunku, obserwuje wzorzec ruchu cienia na tle różowego odruchu z dna źrenicy. W przypadku skiascopy z płaskim lustrem z odległości 1 mw przypadku hipermetronii, emmetronii i krótkowzroczności mniejszej niż -1,0 dptr, cień porusza się w tym samym kierunku co lustro, aw przypadku krótkowzroczności więcej - 1,0 dptr - w przeciwnym kierunku. W przypadku lustra wklęsłego stosunek jest odwrotny.
Do ustalenia stopnia załamania stosuje się zwykle metodę neutralizacji ruchu cienia. Gdy krótkowzroczność jest większa niż -1,0 dptr, soczewki ujemne są przymocowane do oka, najpierw słabe, a następnie mocniejsze (w wartości bezwzględnej), aż zatrzyma się ruch cienia w obszarze źrenicy. W przypadkach nadwzroczności, emmetropii i krótkowzroczności poniżej –1,0 dntr podobną procedurę przeprowadza się przy użyciu soczewek dodatnich.
Aby wyjaśnić refrakcję z astygmatyzmem, możesz użyć zakresów kreskowych lub pasmowej skiascopy. Badanie prowadzone jest za pomocą specjalnych skiascopes posiadających źródło światła w postaci paska, który może być zorientowany w różnych kierunkach. Po zainstalowaniu świetlnego paska urządzenia w żądanej pozycji, trzymają skiascopy zgodnie z ogólnymi zasadami w każdym z głównych meridianów znalezionych, starając się zatrzymać ruch pasmowego cienia.
Aby wyjaśnić dane uzyskane za pomocą skiascopy, zezwala się na scioskopię cylindryczną. Początkowo dokonuje się regularnej skiascopy z linijkami, a położenie głównych meridianów oka astygmatycznego i siła soczewek, które zatrzymują ruch cienia w każdym z nich, jest z grubsza określone. Pacjenta umieszcza się na obręczy testowej, aw gnieździe, naprzeciwko badanego oka, umieszcza się soczewki sferyczne i astygmatyczne, które powinny zapewnić zatrzymanie ruchu cienia jednocześnie w obu głównych meridianach i wykonać w nich skiascopy. Zaprzestanie ruchu cienia w jednym i drugim kierunku wskazuje, że wskaźniki refrakcji skiascopii są określone prawidłowo. Jeśli cień nie porusza się w kierunku osi cylindra, oś cylindra jest ustawiona nieprawidłowo [2].
W celu obiektywnego określenia refrakcji oka, w tym astygmatyzmu, stosuje się refraktometry. Opierają się na badaniu świetlistego znaku odbijanego od dna oka.
Refraktometry typu I opierają się na uzyskaniu ostrego obrazu znaku w dolnej części badanego oka. Pomiar refrakcji w nich uzyskuje się przez ogniskowanie poprzez płynną zmianę zbieżności promieni w systemie projekcji.
Refraktometry typu II oparte są na zjawisku Scheinera - podzielonym obrazie wyświetlanym przez różne części źrenicy. Jednocześnie pomiar refrakcji uzyskuje się przez połączenie dwóch obrazów również przez płynną zmianę zbieżności promieni.
Egzaminator obserwuje oba obrazy znaku przez okular. Tylko w przypadku emmetropii obraz wygląda symetrycznie: zarówno poziome, jak i pionowe paski są naprzeciw siebie. Gdy paski ametropii rozbiegają się i muszą być łączone za pomocą kompensacyjnego systemu optycznego. Pomiar załamania jest wykonywany oddzielnie w dwóch głównych meridianach. Na bocznej ścianie urządzenia znajdują się dwa uchwyty: obrót znaku (stopnie uchwytu) i kompensacja ametropii (dioptrii uchwytu). Dwie skale służą jako punkt odniesienia: stopień, wskazujący, w którym południku znajdują się obecnie znaki, i dioptria, wskazująca załamanie oka w danym południku.
1.4.3 Określenie ostrości widzenia
Istnieją trzy koncepcje ostrości wzroku:
1) ostrość widzenia najmniej widoczna to rozmiar czarnego obiektu (na przykład punktu), który zaczyna się różnić na jednolitym białym tle;
2) ostrość widzenia w najmniej możliwym do rozróżnienia - to odległość, którą muszą zostać usunięte dwa obiekty, aby oko postrzegało je jako oddzielne;
3) ostrość widzenia w najmniej rozpoznawalnym stopniu - jest to wielkość szczegółów obiektu, takich jak skok, litera lub liczba, przy której obiekt ten jest jednoznacznie rozpoznany.
W optometrii stosuje się tylko drugi i trzeci typ ostrości widzenia. Aby to zrobić, użyj specjalnych czarnych znaków na białym tle - optotypów.
Aby określić ostrość widzenia w najmniej możliwym do rozróżnienia, stosuje się optotyp pierścienia Landolta. Jest to pierścień z kwadratową przerwą. Grubość pierścienia, jak również szerokość szczeliny, jest równa 1/5 jego średnicy zewnętrznej. Luka może mieć jeden z 4 lub, rzadziej, jeden z 8 kierunków. Podmiot powinien wskazać kierunek szczeliny.
Aby określić ostrość widzenia w najmniej rozpoznawalny sposób, używa się liter, cyfr lub obrazów sylwetkowych, a stosunek szczegółu optotypu (grubość litery lub liczb, rozmiar szczegółu obrazu) do jego całkowitego rozmiaru (bok kwadratu, w którym znak jest wpisany) powinien wynosić 1: 5.
Ostrość wzroku określa się bez korekcji i z korekcją optyczną (tj. Za pomocą soczewki lub układu soczewek, który najlepiej koryguje ametropię).
Wybór soczewek - najstarsza metoda badania refrakcji. Polega ona na określeniu siły soczewki, która umieszczona przed okiem daje najwyższą ostrość widzenia. Jednak w przypadku zakwaterowania taka ostrość widzenia może być zapewniona nie przez jedną, ale przez kilka sferycznych soczewek o różnych mocach. Tylko wtedy, gdy zakwaterowanie jest wyłączone, na przykład za pomocą leków, które go paraliżują, można wybrać soczewkę, która zapewnia maksymalną ostrość widzenia. Aby wykryć załamanie, konieczne jest wybranie najsłabszego negatywu i najsilniejszego pozytywu sferycznych soczewek, które dają maksymalną ostrość widzenia.
Ale w ten sposób nie zawsze jest możliwe ujawnienie załamania statycznego, ponieważ zwykle występuje pewne stałe napięcie (zwykły ton) akomodacji. Dzięki niemu przy wyborze soczewek krótkowzroczność jest wykrywana nieco bardziej, a nadwzroczność - w nieco mniejszym stopniu.
Trudniej jest określić refrakcję za pomocą metody selekcji soczewek dla astygmatyzmu, ponieważ konieczne jest jednoczesne określenie trzech składników refrakcji: mocy soczewki sferycznej, siły soczewki cylindrycznej i położenia jej osi. Błąd w każdym z nich wpływa na dokładność określenia pozostałych dwóch. Dlatego przed wyborem soczewek astygmatycznych dla ostrości wzroku, co najmniej z grubsza określ rodzaj i stopień astygmatyzmu.
1.4.4 Inne metody badania refrakcji
Test duochromiczny opiera się na zjawisku aberracji chromatycznej w oku. Polega ona na tym, że promienie o krótszej długości fali (niebiesko-zielone) załamują się silniej niż promienie dłuższe (czerwone) i dlatego skupienie niebiesko-zielonych promieni jest bliższe rogówce niż promieniom czerwonym. Krótkowzroczne oko powinno widzieć wyraźniej w czerwonym świetle i hipermetropiczne - na zielono.
Badany pokazuje świetlistą planszę, której lewa połowa jest zielona, a prawa połowa jest czerwona. Czarne optotypy są symetrycznie rozmieszczone na obu połówkach. Podmiot jest proszony o obejrzenie tablicy wyników z wybranym obiektywem i wskazanie, na którym tle znaki są mu bardziej wyraźne, ciemniejsze: na czerwonym lub zielonym.
Jeśli jest czerwony, ustawienie oka jest krótkowzroczne, a soczewka ujemna powinna zostać wzmocniona lub soczewka dodatnia skierowana do oka powinna zostać poluzowana; jeśli znaki są wyraźniejsze na zielonym tle, ustawienie oka jest hipermetropiczne, a soczewka ujemna powinna zostać osłabiona lub wzmocniona soczewka dodatnia.
Refraktometria laserowa opiera się na zjawisku interferencji koherentnych promieni świetlnych w oku. Rozproszone światło pochodzące ze spójnego źródła, na przykład odbite od gładkiej metalowej powierzchni, wchodzącej do oka, tworzy charakterystyczne nierównomierne oświetlenie siatkówki, tak zwanego ziarna laserowego. Jeśli oko i powierzchnia odbijająca poruszają się względem siebie, to ten obszar shagreen pojawia się również poruszającemu się podmiotowi.
Kierunek tego ruchu zależy od załamania badanego oka: jeśli oko jest hipermetropiczne, to shagreen porusza się w tym samym kierunku co powierzchnia odbijająca, jeśli krótkowzroczny, a następnie w przeciwnym kierunku, jeśli jest emmetropiczny, wtedy obraca się w miejscu, jakby „wrze”.
Przesuwanie oka względem ekranu można wykonać, przesuwając głowę obiektu w bok lub przesuwając sam ekran. W celu wdrożenia tego drugiego, wygodniejszego, sposób wykonywania ekranu w postaci wolno obracającego się bębna.
1.4.5 Określenie astygmatyzmu za pomocą soczewek
Aby zidentyfikować rodzaj i stopień astygmatyzmu, konieczne jest określenie elementów sferycznych i astygmatycznych korekcji, a także położenie osi soczewki astygmatycznej, co zapewnia maksymalną ostrość widzenia. Tak zwane figury astygmatyczne są często używane do określania astygmatyzmu i przy użyciu optotypów - skrzyżowanych cylindrów.
Metoda badawcza opiera się na nierównomiernej wizji astygmatycznych linii oczu o różnych orientacjach w figurach astygmatycznych lub, jak czasami się je nazywa, wybiera. Liczby te służą zarówno do identyfikacji samego astygmatyzmu, jak i do określenia jego stopnia i położenia głównych sekcji. Skrzyżowane cylindry są używane głównie w końcowym etapie badań refrakcji, aby wyjaśnić stopień astygmatyzmu i położenie jego głównych sekcji, to znaczy siłę i kierunek osi cylindra korekcyjnego.
Promienna figura to okrągła biała tablica wyników w postaci tarczy o średnicy 18-25 cm, na której co 10-30 ° nakładane są grube czarne promienie. Końce promieni są oznaczone liczbami. Postać promieniująca jest pokazywana obiektowi z odległości 5-6 m (rys. 4, a).
Jeśli podmiot widzi wszystkie promienie postaci równie jasne lub nieco zamazane, to astygmatyzm jest albo nieobecny, albo równomiernie wymieszany. Aby dowiedzieć się, która opcja jest właściwa, musisz przesunąć stożek do przodu, zastępując soczewkę sferyczną +1,0 dioptrii. W przypadku braku astygmatyzmu cała postać stanie się wyraźniejsza lub bardziej rozmyta. Jeśli istnieje astygmatyzm, wówczas dwa przeciwne promienie lub sektory postaci stają się wyraźniejsze. Odpowiadają one pozycji tylnej linii ogniskowej i pokrywają się z kierunkiem silniejszego południka załamującego. Następnie za pomocą soczewek sferycznych uzyskuje się największy kontrast: maksymalną ostrość promieni w silnie załamującym południku i maksymalne rozmycie w słabo załamującym południku.
Być może cała postać wydaje się mocno rozmyta. W tym przypadku, cały stożek jest daleko od siatkówki, to znaczy, oprócz astygmatyzmu, występuje szorstka sferyczna ametropia, którą najpierw należy skorygować za pomocą soczewek sferycznych.
Tak więc promieniująca postać służy do identyfikacji astygmatyzmu i dokładnego opisu położenia jego głównych sekcji. Do dokładnej korekty astygmatyzmu potrzebne są inne dane: aby wyjaśnić położenie osi cylindra - „strzałka” Raubicka, aby wyjaśnić jej siłę - postać krzyża.
korekcja optyczna wady wzroku
Rys. 4. Promienna postać do diagnozowania astygmatyzmu (a) i postaci Raubicekhy w kształcie strzałki, aby wyjaśnić pozycje głównych odcinków oka astygmatycznego (b).
Strzałka Raubicka to symetryczna hiperbola w czarnym duecie (rys. 4, b), której końce, jeśli są wydłużone, tworzą kąt prosty.
Hiperbola o grubości około 0,5 cm znajduje się w okręgu o średnicy 18–20 cm, który może się obracać. Wokół okręgu znajduje się stała skala. Badany pokaz przetoczył figurę, ustawiając jej wierzchołek wzdłuż południka, co odpowiada wyraźnemu sektorowi promiennej postaci. W tym przypadku obiekt widzi całą postać rozmazaną, z wyjątkiem małego, czystego obszaru w pobliżu szczytu wysięgnika. Ostrożnymi ruchami przesuwają wyraźną część promiennej postaci dokładnie na jej szczyt. W tym przypadku strzałka wskaże pozycję jednego z głównych południków oka. Następnie przejdź do określenia stopnia astygmatyzmu.
Przecięty cylinder został zaproponowany przez Jacksona i ma na celu wyjaśnienie siły i położenia osi cylindra korekcyjnego. Zazwyczaj stosuje się krzyżowy cylinder z siłą ± 0,5 dptr.
Określ moc cylindra korekcyjnego w następujący sposób. Soczewka astygmatyczna (kombinacja soczewek sferycznych i cylindrycznych), znaleziona według skiascopy, refraktometrii lub badań na figurach, jest instalowana przed okiem. Skrzyżowany cylinder jest umieszczony w dwóch pozycjach na przemian przed gniazdem gniazda: 1) oś cylindra korekcyjnego pokrywa się z osią o tej samej nazwie; 2) oś walca korekcyjnego pokrywa się z przeciwną osią skrzyżowanego walca.
Pacjent jest proszony o spojrzenie na tabelę w celu określenia ostrości widzenia i odpowiedź na pytanie, w której pozycji skrzyżowanego cylindra widzi on lepiej: gdy ta sama nazwa pokrywa się lub gdy przeciwległe osie pokrywają się. W pierwszym przypadku walec, stojący w ramie, wzmacnia się, aw drugim osłabia o 0,5 lub 0,25 dioptrii. Następnie próbka jest powtarzana, aż jej wynik zostanie odwrócony. Stopień astygmatyzmu ocenia się za pomocą cylindra, co daje niepewny wynik.
1.4.6 Badanie widzenia obuocznego
Próbka z przykryciem oka („test dywanu”) umożliwia ustalenie obecności jawnego lub ukrytego zeza z dużym prawdopodobieństwem. Badacz siedzi naprzeciwko pacjenta i prosi pacjenta, aby wpatrywał się uważnie, bez mrugnięcia okiem, w jakikolwiek odległy obiekt za badaczem. Jednocześnie naprzemiennie zakrywa prawe, a następnie lewe oko pacjenta bez przerwy. Jeśli w momencie otwarcia żadne oko nie wykonuje żadnych ruchów, to najprawdopodobniej nie ma zeza; jeśli jest ruch, to jest zez. Jeśli ruch oka podczas otwierania (przesuwanie klapki do drugiego oka) następuje w kierunku nosa, zez jest rozbieżny, jeśli w kierunku ucha - zbieżny.
W przypadku oczywistego zeza, gdy otwiera się jedno z oczu (prowadzące), oba oczy wykonują szybki ruch instalacyjny w jednym kierunku, a gdy otwierają drugie oko (koszenie), pozostają niezmienione. W przypadku ukrytego zeza z otwarciem każdego oka występuje tylko powolny ruch tego oka.
Charakter wzroku z dwoma otwartymi oczami można sprawdzić na różne sposoby.
Badanie z zastosowaniem testu koloru (czteropunktowy aparat kolorów) ujawnia obecność lub brak widzenia obuocznego. Podmiot obserwuje 4 świetliste koła o różnych kolorach za pomocą filtrów okularów. Kolory okręgów i soczewek są tak dobrane, aby jedno koło było widoczne tylko dla jednego oka, dwóch kółek -
po prostu inny, a jedno koło (białe) jest widoczne dla obu oczu [3].
Aby zbadać równowagę mięśniową, pacjent zakłada obręcz testową z soczewkami, które w pełni korygują ametropię. W jednym z gniazd włóż cylinder Maddox w poziome położenie osi, w drugiej -
kompensator pryzmatu z pionowym położeniem uchwytu i ryzykiem pozycji zerowej na skali. Badany jest proszony o spojrzenie na punktowe źródło światła znajdujące się w odległości 5 m od niego i musi wskazać, po której stronie żarówki znajduje się pionowa czerwona linia.
Jeśli opaska przechodzi przez żarówkę, pacjent ma ortoforię, jeśli jest z nią heteroforia. W tym samym czasie, jeśli pasmo przechodzi po tej samej stronie żarówki, w której znajduje się cylinder Maddoxa, wówczas pacjent ma esoforię, jeśli jest po przeciwnej stronie, a następnie egzoporię.
2. Metody doboru korekcji okularów
2.1 Korekcja hipermetropii
Przykład 1. Dziecko, 3 lata. Rodzice zauważyli zbieżny zez u dziecka w wieku 2 lat. Wcześniej leczenie nie było przeprowadzane. Ostrości wzroku z powodu małego wieku nie można było zweryfikować. Przed zastosowaniem środków cykloplegicznych za pomocą skiascopy stwierdzono, że nadwzroczność obu oczu wynosi 3,0 dioptrii. Po 3-dniowej atropinizacji, refrakcja ujawniona przez skiascopy okazała się: OD +6,5 D, OS +6,0 D. Punkty przydzielone były o 1,0 dioptrii słabsze niż wykryty stopień ametropii: OD sph +4,6 D i OS eph +4,0 D. Dziecko chętnie nosi okulary.
Powyższy przykład podkreśla, że młodsze dzieci mają przepisane okulary zgodnie z obiektywnymi danymi bez subiektywnej weryfikacji.
Przykład 2. 13 lat. Rutynowe badanie w szkole ujawniło spadek ostrości widzenia do 0,8 po prawej stronie i 0,7 na lewym oku. Przed zastosowaniem środków cykloplegicznych przy użyciu skiascopy wykryto około 2000 dioptrii nadwzroczności na każdym oku, ale soczewki sferyczne wskazanej mocy wzrokowej nie uległy poprawie. Po 3-dniowej instalacji 1% roztworu atropiny, refrakcja wykryta za pomocą skiascopy wynosiła +3,0 dptr po prawej stronie i +4,0 dptr na lewym oku. Wybór testu pod względem cykloplegii pozwolił wyjaśnić załamanie:
VOD = 0,2 z sph + 2,75 D = 0,9,
VOS = 0,1 z sph +3,5 D = 0,8.
Po zakończeniu działania cykloplegii przeprowadzono korektę przy użyciu „zamglenia” według Sherda. Optymalny okazał się być +2,5 dptr po prawej stronie i +3,0 dptr na lewym oku.
VOD = 0,8 przy sph +2,5 D = 1,0
VOS = 0,7 ze sph +3,0 D = 0,9.
Punkty są zapisywane za pomocą takich soczewek w celu trwałego zużycia. Ostrość widzenia każdego oka w okularach wynosiła 1.
Przykład 3. 35 lat. Skarży się na zmęczenie podczas czytania:
W badaniu refraktometru Hartingera stwierdzono ametropię OD +1,5 D, OS +2,0 D. Podczas badania soczewki:
VOD = 1,0 przy sph +1,0 D = 1,2,
VOS - 0,9 z sph +1,5 D = 1,2.
Wysoka ostrość widzenia uzyskana podczas wyboru testu i wiek pacjenta pozwoliła na wykluczenie stosowania cykloplegii. Ponieważ pacjent nie ma trudności z oglądaniem odległych obiektów, postanowiono przypisać mu okulary tylko do pracy na bliskich odległościach. Dodatek dla bliskiego wieku dla soczewek, korygujący ametropię, wynosi +0,5 dioptrii. Odczyt próbny z soczewkami ОD sph +1,5 D i OS sph +2,0 D dał poczucie komfortu. Odpowiednie punkty są wypisywane.
2.2 Korekcja krótkowzroczności
Przykład 4. 5 lat. Zmniejszone widzenie w przedszkolu.
Podczas atropinizacji ujawniono załamanie OD - 5,0, OS - 7,0. Obraz dna oka jest charakterystyczny dla wrodzonej krótkowzroczności. Wizja z optymalną korekcją:
VOD o sph -5,0 D = 0,6
VOS z sph -7,0 D = 0,5.
Przypisane okulary do ciągłego noszenia z dioptriami hypokorrekcji 1.0.
Ostrość widzenia obuocznego w nich 0,5
Przykład 5. 12 lat. Podczas następnego badania wykazano spadek ostrości widzenia:
OD = 0,1 przy sph - 2,6 D = 1,0
OS = 0.2 z sph - 2.0 D = 1.0.
Zasoby względnego zakwaterowania były równe 1,5 dioptrii, tj. Znacznie zmniejszone w porównaniu z normą wieku (4,0 dioptrii). Po trzydniowej atropinizacji za pomocą skiascopy ujawniono refrakcję:
Próbny wybór soczewek (pod działaniem atropiny):
VOD = 0,1 przy sph-2,26 D = 1,0
VOS = 0,2 przy sph -1,76 D = 1,0.
Dodanie soczewek cylindrycznych nie poprawia widzenia, po ustaniu cykloplegii, ostrość widzenia przy użyciu tych soczewek wynosiła 1,0. Z dwoma otwartymi oczami z soczewkami OD sph - 2,0 D; OS sph - ostrość wzroku 1,6 D wynosiła 0,8. W badaniu dotyczącym widzenia obuocznego w teście koloru. Czytanie konwencjonalnej czcionki drukowanej z odległości 30 cm za pomocą soczewek - 1,0 dioptrii i -0,5 dioptrii przez 20 minut nie jest trudne. Brakuje regulacji ruchów oczu podczas mocowania obiektu znajdującego się w odległości 30 cm. Zatem nastolatek ujawnił łagodną krótkowzroczność z osłabieniem zakwaterowania. Przypisane punkty, aby dać OD sph - 2,0 D; OS sph - 1,5 D, a do pracy na krótkiej odległości - mniej o 1,0 dioptrii (OD sph - 1,0 D; OS sph - 0,6 D). Zalecane ćwiczenia na rozwój zakwaterowania.
Przykład 6. 30 lat. Skarży się na słaby wzrok, zwłaszcza w oddali. Noszenie okularów sph - 4,0 D w obu oczach, co ostatnio nie poprawiło wzroku. W badaniu na refraktometrze Hartingera określa się przez refrakcję:
Przy próbnym wyborze punktów:
VOD = 0,05 przy sph -6,0 D = 1,0,
VOS = 0,05 przy sph -6,5 D = 1,0.
W przypadku tych soczewek swobodnie odczytuje tekst H 4 stołu Sivtseva na odległość około 33 cm. Względny margines zakwaterowania wynosi 2,0 dioptrii, co odpowiada normie wieku.
Przypisane okulary do ciągłego zużycia zgodnie z optymalną korekcją: OD sph - 5,0 D; OS sph - 5,6 D.
2.3 Korekta astygmatyzmu
Przykład 7. 6 lat. Zmniejszone widzenie wykryto w przedszkolu. VOD = 0,3; VOS = 0,2. Soczewki sferyczne nie ulegają poprawie. Przeprowadzono 3-dniową atropinizację. Refrakcja ustalona na skale narciarskiej:
Położenie słabo załamujących się meridianów określono za pomocą cylindrosciascopy: OD - 10 °, OS - 170 °. Próbny wybór punktów dla cykloplegii atropinowej:
VOD ze sph +2,0 D, cyl - 3,0 D ah 10 ° = 0,6
VOS ze sph + 2,5 D, cyl - 3,6 D ah 170 ° = 0,6.
W przypadku silniejszych cylindrów ostrość wzroku zmniejszyła się. Kontrola korekcyjna po zakończeniu cykloplegii w zwykłym badaniu jednoocznym:
VOD ze sph +0,5 D, cyl -3,0 D ax 10 ° = 0,6,
VOS ze sph +1,0 D, cyl -3,6 D ah 170 ° = 0,5.
Po „zamgleniu” przez Sherda:
VOD ze sph +1,0 D, cyl -3,0 D ax 10 ° = 0,6,
VOS ze sph +1,5 D, cyl-3,5 D ax 170 ° = 0,5.
Zatem występuje niedowidzenie refrakcyjne, ponieważ korekta nie daje całkowitej ostrości wzroku. Ponadto występuje niewielki skurcz akomodacji, który jest częściowo eliminowany za pomocą metody „zamglenia”. Ze względu na tendencję do nadmiernego napięcia akomodacyjnego składnik korekcji sferycznej przypisuje się słabszy niż ujawniono pod wpływem atropiny - pod względem tolerancji subiektywnej:
OD sph +1,0 D, cyl-3,0 D ah 10 °,
OS sph +1,6 D, cyl-3,5 D ax 170 °.
Jednocześnie przepisano przebieg leczenia niedowidzenia refrakcyjnego za pomocą lokalnej „oślepiającej” stymulacji środkowej części dołu siatkówki.
Po 3 miesiącach ostrość wzroku w okularach wzrosła do 1,0 po prawej i 0,9 po lewej stronie.
2.4 Korekta prezbiopii
Przykład 8. 66 lat. Okulary na odległość nigdy nie nosiły. W pobliżu używam okularów pobranych od krewnych (od 1.0 do 2.0 dioptrii). Określenie soczewek korekcyjnych dla odległości:
VOD = 0,8 ze sph + 0,5 D = 1,0
VOS = 0,7 c sph + 0,5 D = l, 0.
Podczas wybierania punktów dla bliskich soczewek w ramce wstawiono 0,5 dioptrii korygującej ametropię. Czytanie czcionki M 4 na stole było bliskie niemożliwości. Te same pozytywne soczewki o rosnącej sile dodawano stopniowo dla obu oczu. Określana jest minimalna siła soczewki, przy której możliwy jest odczyt +0,5 dptr. Dodano obiektyw +1 dioptrii, aby utrzymać niezbędny zapas zakwaterowania. Dlatego przed każdą soczewką oka zainstalowano całkowitą moc +3,0 dioptrii. Czytanie z tymi obiektywami nie sprawiało trudności. Jest to możliwe z odległości 25-40 cm od oczu.
Okulary dwuogniskowe zostały rozładowane: od góry soczewki sph + 0,5 D, od dołu - sph +3,0 D. Szybko dostosowuje się do okularów, nie wykazuje żadnych skarg.
Przykład 9. 48 lat. Stale nosi okulary OD sph - 4,0 D; OS sph -3,0 D. Ostatnio czytanie z tymi okularami powoduje dyskomfort. Poprawiona korekta odległości:
VOD = 0,06 przy sph -4,0 D = 1,0
VOS = 0,07 przy sph -3,6 D = 1,0.
Wybór okularów na bliskie wykonanie na podstawie norm wiekowych: dodano soczewkę sferyczną +1,5 dioptrii w obu oczach. Odczyt czcionki X 4 dla tablic zbliżeniowych był możliwy, ale wymagane napięcie. Aby zachować zapas względnego zakwaterowania, dodano soczewkę +1,0 dioptrii. osiągnięto warunki komfortu wizualnego. Zdolność do czytania utrzymywała się, gdy kula osłabła o 1,5 dioptrii, co wskazywało na wystarczającą rezerwę zakwaterowania. Końcowa korekta odległości:
2.5 Korekcja anizometropii
Przykład 10. 13 lat, adresowany do obniżenia ostrości wzroku lewego oka:
VOS = 0,2 c sph-1, 0D = l, 0.
Widzenie obuoczne zostało ustalone za pomocą testu koloru bez korekty. Gdy skiascopy po atropinizacji ujawniły się - 1,0 D. W przypadku tych soczewek wizja została skorygowana do 1,25.
Chłopiec ma jednostronną początkową krótkowzroczność. Z powodu niewielkiej różnicy w refrakcji, wysokiej ostrości wzroku i obecności widzenia obuocznego przy dwóch otwartych oczach postanowiono nie przypisywać okularów. Przypisany zabieg, stymulujący zakwaterowanie.
Wydaje się, że opracowanie metod refraktometrii i badanie funkcji wizualnych osiągnęło taki poziom, że wybór optymalnych środków korekcji jest problemem czysto mechanicznym, który można rozwiązać za pomocą ścisłego algorytmu, a nawet zautomatyzowanych systemów.
Aby jednak napisać prawidłowe, „wygodne” punkty, konieczna jest subiektywna kontrola i wyjaśnienie wszystkich elementów korekty. W tendencji do automatyzacji istnieją dwa kierunki. Pierwszy to mechanizacja i komputeryzacja procesu zmiany soczewek testowych przed oczami pacjenta. Drugi kierunek generalnie wyklucza umieszczenie soczewek testowych przed oczami. Ich działanie zastępuje układ optyczny, za pomocą którego pacjent otrzymuje oznaczenia testowe.
W wyniku prac Wollastona, Ostwalta i Cherninga raz na zawsze okazało się, że znaleziono optymalną formę soczewek okularowych łąkotki, dając najmniejsze aberracje, a zatem najczystszy i niezniekształcony obraz w oku. Jeśli jednak włożysz te soczewki do nowoczesnych ramek, które mają duży obszar i często dziwaczny kształt, to masa szkieł, zwłaszcza z soczewkami o wysokich refrakcjach, osiąga zbyt dużą wielkość. Dlatego poszukuje się możliwości zmniejszenia masy soczewek okularowych o rosnącej średnicy. Po pierwsze, materiały organiczne, różne materiały polimerowe o zwiększonej twardości są szeroko stosowane. Po drugie, stosuje się szkło krzemianowe o wysokim współczynniku załamania światła. Umożliwia to wytwarzanie soczewek o wysokich refrakcjach o niższej krzywiźnie powierzchni, a w konsekwencji o mniejszej grubości. Po trzecie, soczewki o wysokiej refrakcji tworzą soczewkowatą, to znaczy tylko ich środkowa część jest zaznaczona przez aktywne działanie optyczne, podczas gdy peryferia są afokalne i są utworzone przez powierzchnie o równej krzywiźnie.
Referencje
1. Avetisov E.S., Kovalevsky E.I., Khvatova A.V. Wytyczne dotyczące okulistyki dziecięcej. - M: Medicine, 2008. - 496 p.
2. Kopaeva V.G. Choroby oczu. - M.: Medicine, 2002. - 560 p.
3. Rozenblyum Yu.Z. Optometria - SPb: Hippocrates, 1996. - 320 p.
4. Sidorenko E.I. Okulistyka. - M.: GEOTAR-MED, 2002. - 408 str.
5. Titov, I. I. Skiascopy. Wielotorowy przewodnik po chorobach oczu. - M.: Mir, 1962 - T. 1. - Prince. 1
[1] Rosenblyum Yu.Z. Optometria - SPb: Hippocrates, 1996. - 320 p.
[2] Titov I.I. Skiascopy. Wielotorowy przewodnik po chorobach oczu. - M.: Mir, 1962 - T. 1. - Prince. 1
[3] Sidorenko E.I. Okulistyka. - M.: GEOTAR-MED, 2002. - 408 e.
Nowoczesne metody doboru korekcji okularów Spis treści Wprowadzenie 1. Zaburzenia widzenia i ich korekcja 1.1 Wady optyczne oka 1.2 Zaburzenia widzenia obuocznego 1.2.1 Zez 1.2.2 Aniseikonia 1.3 Optyczny
http://stud-baza.ru/sovremennyie-metodyi-podbora-ochkovoy-korrektsii-kursovaya-rabota-meditsina-zdorove