Ta sekcja zawiera produkty następujących producentów:
Nowa generacja optycznych koherentnych tomografów
• tracking - automatyczna kompensacja mikro ruchów oka podczas fotografowania;
• MCT - program do dodatkowego przetwarzania obrazu (zapewnia trójwymiarową korektę skanów)
• tworzenie mapy gęstości sieci naczyniowej;
• automatyczny pomiar obszaru stref nieperfuzyjnych;
• automatyczny pomiar powierzchni błony nienaczyniowej;
• analiza postępu zmian naczyniowych podczas powtarzanych wizyt;
Zwiększona szybkość skanowania, tryb EnFace i technologia SMART ™ Motion Correction są niezbędnymi i wystarczającymi warunkami do rozpoczęcia nowego etapu w rozwoju technologii OCT: algorytmu SSADA. Zastosowanie tego algorytmu do analizy kolejno wykonywanych skanów 3D pozwala, bez użycia barwników, na zwiększenie selektywności w izolowaniu naczyń siatkówki i naczyniówki, nowo utworzonych naczyń z błonami neowaskularnymi w skanach 3D i EnFace - tak zwana angiografia OCT. Kolejnym etapem rozwoju angiografii OCT jest dopplerografia.
http://www.tradomed-invest.ru/Catalogue/DiagnosticEquipment/rtvue/Prawie wszystkie choroby oczu, w zależności od ciężkości przebiegu, mogą mieć negatywny wpływ na jakość widzenia. Pod tym względem najważniejszym czynnikiem decydującym o powodzeniu leczenia jest terminowa diagnoza. Główną przyczyną częściowej lub całkowitej utraty wzroku w chorobach okulistycznych, takich jak jaskra lub różne uszkodzenia siatkówki, jest brak lub osłabienie objawów.
Dzięki możliwościom współczesnej medycyny wykrycie takiej patologii na wczesnym etapie pozwala uniknąć możliwych powikłań i zatrzymać postęp choroby. Jednak potrzeba wczesnej diagnozy obejmuje badanie warunkowo zdrowych osób, które nie są gotowe do poddania się wyniszczającym lub traumatycznym zabiegom.
Pojawienie się optycznej tomografii koherencyjnej (OCT) nie tylko pomogło rozwiązać problem wyboru uniwersalnej techniki diagnostycznej, ale także zmieniło opinię okulistów na temat niektórych chorób oczu. Jaka jest podstawa zasady OCT, co to jest i jakie są jej możliwości diagnostyczne? Odpowiedź na te i inne pytania można znaleźć w artykule.
Optyczna koherentna tomografia jest metodą diagnostyczną, wykorzystywaną głównie w okulistyce, która pozwala uzyskać strukturalny obraz tkanki oka na poziomie komórkowym, w przekroju poprzecznym i przy wysokiej rozdzielczości. Mechanizm uzyskiwania informacji w OCT łączy zasady dwóch głównych metod diagnostycznych - USG i RTG.
Jeśli przetwarzanie danych odbywa się zgodnie z zasadami podobnymi do tomografii komputerowej, która rejestruje różnicę w natężeniu promieniowania rentgenowskiego przechodzącego przez ciało, wówczas podczas wykonywania OCT rejestruje się ilość promieniowania podczerwonego odbijanego od tkanek. Podejście to ma pewne podobieństwa do ultradźwięków, gdzie mierzą czas przejścia fali ultradźwiękowej ze źródła do badanego obiektu iz powrotem do urządzenia rejestrującego.
Wiązka podczerwieni stosowana w diagnostyce, o długości fali od 820 do 1310 nm, koncentruje się na obiekcie badania, a następnie mierzona jest wielkość i intensywność odbijanego sygnału świetlnego. W zależności od właściwości optycznych różnych tkanek, część wiązki jest rozproszona, a część jest odbijana, co pozwala uzyskać wyobrażenie o strukturze badanego obszaru na różnych głębokościach.
Powstały wzorzec interferencji, wykorzystujący przetwarzanie komputerowe, przybiera formę obrazu, w którym, zgodnie z określoną skalą, strefy o wysokim współczynniku odbicia są malowane w kolorach czerwonego widma (ciepłe), a niskie w zakresie od niebieskiego do czarnego (zimne). Warstwa nabłonka pigmentu tęczówki oka i włókien nerwowych odznacza się najwyższym współczynnikiem odbicia, warstwa splotowata siatkówki ma współczynnik odbicia od środka, a ciało szkliste jest całkowicie przezroczyste dla promieni podczerwonych, dlatego jest zabarwione na czarno na tomogramie.
Podstawą wszystkich typów tomografii optyczno-koherentnej jest rejestracja wzoru interferencyjnego tworzonego przez dwa promienie emitowane z jednego źródła. Ze względu na fakt, że prędkość fali świetlnej jest tak duża, że nie można jej ustalić i zmierzyć, właściwość koherentnych fal świetlnych jest wykorzystywana do tworzenia efektu interferencji.
W tym celu wiązka emitowana przez diodę superluminescencyjną jest dzielona na 2 części, z których pierwsza jest kierowana na obszar badania, a druga na lustro. Niezbędnym warunkiem niezbędnym do uzyskania efektu interferencji jest równa odległość fotodetektora od obiektu i fotodetektora do lustra. Zmiany natężenia promieniowania pozwalają scharakteryzować strukturę każdego konkretnego punktu.
Istnieją 2 typy OCT wykorzystywane do badania orbity oka, których jakość różni się znacznie:
OST w dziedzinie czasu jest najczęściej stosowaną do niedawna metodą skanowania, której rozdzielczość wynosi około 9 μm. Aby uzyskać skan 1-D określonego punktu, lekarz musiał ręcznie przesunąć ruchome lustro, które znajduje się na ramieniu podtrzymującym, aż do osiągnięcia równej odległości między wszystkimi obiektami. Od dokładności i szybkości ruchu zależy czas skanowania i jakość wyników.
Spectral OCT. W przeciwieństwie do OST w dziedzinie czasu, w widmowym OCT wykorzystano diodę szerokopasmową jako emiter, która pozwala odbierać kilka fal świetlnych o różnych długościach jednocześnie. Ponadto został wyposażony w szybką kamerę CCD i spektrometr, który jednocześnie rejestrował wszystkie składowe fali odbitej. Tak więc, aby uzyskać wiele skanów, nie było konieczne ręczne przenoszenie mechanicznych części urządzenia.
Głównym problemem uzyskania najwyższej jakości informacji jest wysoka czułość urządzenia na drobne ruchy gałki ocznej, powodujące pewne błędy. Ponieważ jedno badanie na OST w dziedzinie czasu trwa 1,28 sekundy, w tym czasie oko udaje się ukończyć 10–15 mikro ruchów (ruchy zwane „mikroskopiami”), co powoduje trudności w odczytywaniu wyników.
Tomografy spektralne pozwalają uzyskać dwukrotnie większą ilość informacji w ciągu 0,04 sekundy. W tym czasie oko nie ma czasu na przesunięcie, końcowy wynik nie zawiera zniekształcających artefaktów. Główną zaletą OCT można rozważyć możliwość uzyskania trójwymiarowego obrazu badanego obiektu (rogówki, głowy nerwu wzrokowego, fragmentu siatkówki).
Wskazaniami do optycznej koherentnej tomografii tylnego odcinka oka są diagnoza i monitorowanie wyników leczenia następujących patologii:
Patologia przedniego odcinka oka, wymagająca OCT:
Optyczna koherentna tomografia oka nie wymaga przygotowania. Jednak w większości przypadków, podczas badania struktur tylnego segmentu, leki są używane do rozszerzania źrenicy. Na początku badania pacjent jest proszony, aby spojrzał w obiektyw aparatu dna oka na obiekt, który tam miga i utkwił w nim wzrok. Jeśli pacjent nie widzi obiektu ze względu na niską ostrość widzenia, powinien patrzeć prosto przed siebie, nie mrugając.
Następnie kamera jest przesuwana w kierunku oka, aż na monitorze komputera pojawi się wyraźny obraz siatkówki. Odległość między okiem a kamerą, która pozwala uzyskać optymalną jakość obrazu, musi wynosić 9 mm. W momencie osiągnięcia optymalnej widoczności kamera jest mocowana za pomocą przycisku i dostosowuje obraz, uzyskując maksymalną przejrzystość. Zarządzanie procesem skanowania odbywa się za pomocą pokręteł i przycisków znajdujących się na panelu sterowania tomografu.
Kolejnym etapem procedury jest wyrównanie obrazu i usunięcie artefaktów i zakłóceń ze skanowania. Po otrzymaniu ostatecznych wyników wszystkie wskaźniki ilościowe są porównywane ze wskaźnikami osób zdrowych w tej samej grupie wiekowej, a także ze wskaźnikami pacjentów uzyskanymi w wyniku wcześniejszych badań.
Interpretacja wyników tomografii komputerowej oka opiera się na analizie uzyskanych obrazów. Przede wszystkim zwróć uwagę na następujące czynniki:
Za pomocą analizy ilościowej można określić stopień zmniejszenia lub zwiększenia grubości badanej struktury lub jej warstw, aby oszacować rozmiar i zmiany całej badanej powierzchni.
W badaniu rogówki najważniejsze jest dokładne określenie obszaru istniejących zmian strukturalnych i zapisanie ich cech ilościowych. Następnie możliwe będzie obiektywne oszacowanie obecności dodatniej dynamiki z zastosowanej terapii. OCT rogówki jest najdokładniejszą metodą określania jej grubości bez bezpośredniego kontaktu z powierzchnią, co jest szczególnie ważne, gdy jest uszkodzona.
Ze względu na fakt, że tęczówka składa się z trzech warstw o różnym współczynniku odbicia, prawie niemożliwe jest zobrazowanie z równą jasnością wszystkich warstw. Najbardziej intensywne sygnały pochodzą z nabłonka pigmentowego - tylnej warstwy tęczówki, a najsłabszego - z przedniej warstwy granicznej. Z pomocą OCT można dokładnie zdiagnozować szereg stanów patologicznych, które nie mają żadnych objawów klinicznych w czasie badania:
Optyczna koherentna tomografia siatkówki pozwala na różnicowanie jej warstw w zależności od zdolności odbijania światła przez każdą z nich. Warstwa włókien nerwowych ma najwyższy współczynnik odbicia, warstwa pleksi i warstwa jądrowa mają warstwę środkową, a warstwa fotoreceptorowa jest całkowicie przezroczysta dla promieniowania. Na tomogramie zewnętrzna krawędź siatkówki jest ograniczona czerwoną warstwą naczyń włosowatych i RPE (nabłonek barwnikowy siatkówki).
Fotoreceptory są wyświetlane jako zaciemnione pasmo bezpośrednio przed warstwami naczyń kosmówki i PES. Włókna nerwowe znajdujące się na wewnętrznej powierzchni siatkówki są zabarwione na jaskrawoczerwone. Silny kontrast między kolorami pozwala na dokładne pomiary grubości każdej warstwy siatkówki.
Tomografia siatkówki pozwala wykryć łzy plamki na wszystkich etapach rozwoju, od przedłamania, które charakteryzuje się oderwaniem włókien nerwowych przy zachowaniu integralności pozostałych warstw, do pełnej (płytkowej) szczeliny, określonej przez pojawienie się defektów w warstwach wewnętrznych przy zachowaniu integralności warstwy fotoreceptorowej.
Badanie nerwu wzrokowego. Włókna nerwowe, które są głównym materiałem budulcowym nerwu wzrokowego, mają wysoki współczynnik odbicia i są wyraźnie zdefiniowane wśród wszystkich elementów strukturalnych dna. Szczególnie pouczający, trójwymiarowy obraz głowy nerwu wzrokowego, który można uzyskać wykonując serię tomogramów w różnych projekcjach.
Wszystkie parametry określające grubość warstwy włókien nerwowych są automatycznie obliczane przez komputer i są przedstawiane w postaci wartości ilościowych każdej projekcji (czasowej, górnej, dolnej, nosowej). Takie pomiary umożliwiają określenie zarówno obecności miejscowych uszkodzeń, jak i rozproszonych zmian w nerwie wzrokowym. Ocena współczynnika odbicia głowy nerwu wzrokowego (dysku optycznego) i porównanie wyników uzyskanych z poprzednimi pozwala ocenić dynamikę poprawy lub postępu choroby podczas nawodnienia i degeneracji tarczy nerwu wzrokowego.
Spektralna optyczna koherentna tomografia zapewnia lekarzowi niezwykle szerokie możliwości diagnostyczne. Jednak każda nowa metoda diagnostyczna wymaga opracowania różnych kryteriów oceny głównych grup chorób. Wielokierunkowość wyników uzyskanych podczas OCT u osób starszych i dzieci znacząco zwiększa wymagania dotyczące kwalifikacji okulisty, co staje się czynnikiem decydującym przy wyborze kliniki, gdzie należy wykonać badanie.
Obecnie wiele specjalistycznych klinik ma nowe modele tomografów OK, które zatrudniają specjalistów, którzy ukończyli dodatkowe kursy edukacyjne i uzyskali akredytację. Znaczący wkład w podnoszenie kwalifikacji lekarzy miało Międzynarodowe Centrum „Jasne Oko”, które zapewnia okulistom i optometrom możliwość zwiększenia poziomu wiedzy bez wychodzenia z pracy, a także uzyskania akredytacji.
http://diametod.ru/kt/opticheskaya-kogerentnaya-tomografiya-glazaMożliwości nowoczesnej okulistyki są znacznie rozszerzone w porównaniu z metodami diagnozowania i leczenia chorób narządów wzroku nawet pięćdziesiąt lat temu. Obecnie złożone, zaawansowane technologicznie urządzenia i techniki są wykorzystywane do dokładnej diagnozy, do identyfikacji najmniejszych zmian w strukturach oka. Optyczna koherentna tomografia (OCT) wykonywana za pomocą specjalnego skanera jest jedną z tych metod. Co to jest, komu i kiedy konieczne jest przeprowadzenie takiego badania, jak prawidłowo się do niego przygotować, czy istnieją przeciwwskazania i czy możliwe są komplikacje - odpowiedzi na wszystkie poniższe pytania.
Optyczna koherentna tomografia siatkówki i innych elementów oka to innowacyjne badanie okulistyczne, które uwidacznia powierzchowne i głębokie struktury narządów wzroku w wysokiej jakości rozdzielczości. Ta metoda jest stosunkowo nowa, nie poinformowani pacjenci traktują go z uprzedzeniami. I to na próżno, ponieważ dziś OCT jest uważany za najlepszy, jaki istnieje w okulistyce diagnostycznej.
Główne zalety OCT to:
Jeśli fale świetlne przechodzą przez ludzkie ciało, będą odbijane od różnych organów na różne sposoby. Czas opóźnienia fal świetlnych i czas ich przejścia przez elementy oka, intensywność odbicia jest mierzona za pomocą specjalnych instrumentów podczas tomografii. Następnie są przenoszone na ekran, po czym następuje dekodowanie i analiza uzyskanych danych.
Październik siatkówki jest całkowicie bezpieczną i bezbolesną metodą, ponieważ urządzenia nie wchodzą w kontakt z narządami wzroku, nic nie jest wstrzykiwane podskórnie lub wewnątrz struktur oka. Ale jednocześnie zapewnia znacznie wyższą zawartość informacji niż standardowe CT lub MRI.
Główną cechą OCT jest metoda dekodowania wynikającej z tego refleksji. Faktem jest, że fale światła poruszają się z bardzo dużą prędkością, co nie pozwala na bezpośredni pomiar niezbędnych wskaźników. W tym celu wykorzystywane jest specjalne urządzenie - interferometr Meikelsona. Dzieli on falę świetlną na dwie wiązki, a następnie jedna wiązka przechodzi przez struktury oka, które należy zbadać. A drugi jest wysyłany na powierzchnię lustra.
Jeśli konieczne jest wykonanie badania siatkówki i obszaru plamki oka, stosuje się nisko spójny promień podczerwony o długości 830 nm. Jeśli potrzebujesz wykonać przednią komorę oka OCT, będziesz potrzebować długości fali 1310 nm.
Obie wiązki są połączone i wpadają do fotodetektora. Tam są one przekształcane w obraz interferencyjny, który jest następnie analizowany przez program komputerowy i wyświetlany na monitorze jako pseudoobraz. Co to pokazuje? Obszary o wysokim stopniu odbicia będą pomalowane w cieplejszych odcieniach, a te, które odbijają fale świetlne, słabo wyglądają prawie na czarno na zdjęciu. „Ciepłe” na zdjęciu przedstawia włókna nerwowe i nabłonek pigmentowy. Jądrowe i splotowate warstwy siatkówki mają umiarkowany stopień odbicia. Ciało szkliste jest czarne, ponieważ jest prawie przezroczyste i dobrze przechodzi fale świetlne, prawie bez ich odbijania.
Aby uzyskać pełny obraz informacyjny, konieczne jest przepuszczanie fal świetlnych przez gałkę oczną w dwóch kierunkach: poprzecznym i wzdłużnym. Zniekształcenie powstałego obrazu może wystąpić, jeśli rogówka jest spuchnięta, występuje zmętnienie ciała szklistego, krwotok, obce cząstki.
Co można zrobić za pomocą tomografii optycznej:
Tak więc podczas OCT okulista jest w stanie zbadać wszystkie elementy oka podczas jednej sesji. Ale najbardziej pouczające i dokładne jest badanie siatkówki. Obecnie optyczna koherentna tomografia jest najbardziej optymalną i informacyjną metodą oceny stanu strefy plamki narządów wzroku.
Tomografię optyczną można zasadniczo przypisać każdemu pacjentowi, który zgłosił się do okulisty z wszelkimi skargami. Ale w niektórych przypadkach ta procedura jest niezbędna, zastępuje CT i MRI, a nawet prowadzi ich pod względem informatywności. Wskazania do OCT to takie objawy i dolegliwości pacjentów:
Jeśli korekcja wzroku ma być przeprowadzona za pomocą lasera, to podobne badanie jest przeprowadzane przed operacją i po niej, w celu dokładnego określenia kąta przedniej komory oka i oceny stopnia drenażu płynu wewnątrzgałkowego (jeśli jaskra jest zdiagnozowana). OCT jest również niezbędny przy wykonywaniu keratoplastyki, implantacji pierścieni wewnątrzmacicznych lub soczewek wewnątrzgałkowych.
Co można określić i wykryć za pomocą spójnej tomografii:
Dzięki temu badaniu diagnostycznemu można zidentyfikować nawet niewielkie zmiany i nieprawidłowości narządów wzroku, można postawić prawidłową diagnozę, określić stopień uszkodzeń i określić optymalną metodę leczenia. OCT rzeczywiście pomaga zachować lub przywrócić funkcje wzrokowe pacjenta. A ponieważ procedura jest całkowicie bezpieczna i bezbolesna, często wykonuje się ją jako środek profilaktyczny w przypadku chorób, które mogą być skomplikowane przez patologie oka, takie jak cukrzyca, nadciśnienie, zaburzenia krążenia mózgowego, po urazach lub zabiegu chirurgicznym.
Obecność rozrusznika serca i innych implantów, stan, w którym pacjent nie może skupić oczu, jest nieprzytomny lub niezdolny do kontrolowania swoich emocji i ruchów, większość badań diagnostycznych nie jest prowadzona. W przypadku spójnej tomografii wszystko jest inne. Tego rodzaju zabieg można przeprowadzić z dezorientacją i niestabilnym stanem psycho-emocjonalnym pacjenta.
Główną i faktycznie jedyną przeszkodą we wdrażaniu OCT jest jednoczesne prowadzenie innych badań diagnostycznych. W dniu, w którym przepisywany jest OCT, nie jest możliwe zastosowanie innych metod diagnostycznych do badania narządów wzroku. Jeśli pacjent przeszedł już inne procedury, OCT zostaje przeniesiony na inny dzień.
Również przeszkodą w uzyskaniu wyraźnego obrazu informacyjnego może być wysoki stopień krótkowzroczności lub silne zmętnienie rogówki i innych elementów gałki ocznej. W tym przypadku fale świetlne odbijają się źle i dają zniekształcony obraz.
Natychmiast muszę powiedzieć, że optyczna koherentna tomografia w okręgowych klinikach zwykle nie jest wykonywana, ponieważ biura okulistyczne nie mają niezbędnego sprzętu. OCT można wykonywać tylko w wyspecjalizowanych prywatnych placówkach medycznych. W dużych miastach nie będzie trudno znaleźć godną zaufania salę okulistyczną ze skanerem OCT. pożądane jest wcześniejsze uzgodnienie procedury, koszt spójnej tomografii dla jednego oka zaczyna się od 800 rubli.
Nie jest wymagane żadne przygotowanie do OCT, potrzebny jest tylko działający skaner OCT i pacjent. Pacjent zostanie poproszony o usiąść na krześle i skupić się na określonym znaku. Jeśli oko, którego struktura ma być zbadana, nie jest w stanie się skupić, to spojrzenie jest utrwalane w jak największym stopniu przez inne, zdrowe oko. Zatrzymanie się zajmuje nie więcej niż dwie minuty - to wystarczy, aby promieniowanie podczerwone przepłynęło przez gałkę oczną.
W tym okresie wykonuje się kilka zdjęć w różnych płaszczyznach, po czym lekarz wybiera najbardziej dokładną i wysokiej jakości. Ich system komputerowy porównuje się z istniejącą bazą danych, opracowaną na podstawie badań innych pacjentów. Baza danych jest przedstawiona w różnych tabelach i diagramach. Im mniej dopasowań, tym większe prawdopodobieństwo, że struktury oka pacjenta zostaną zmienione patologicznie. Ponieważ wszystkie działania analityczne i transformacje otrzymanych danych są wykonywane przez programy komputerowe w trybie automatycznym, uzyskanie wyników zajmuje nie więcej niż pół godziny.
Skaner OCT zapewnia idealnie dokładne pomiary, przetwarza je szybko i sprawnie. Aby jednak postawić prawidłową diagnozę, konieczne jest prawidłowe rozszyfrowanie uzyskanych wyników. A to wymaga wysokiego profesjonalizmu i głębokiej wiedzy w dziedzinie histologii siatkówki i naczyniówki okulisty. Z tego powodu interpretację wyników badań i diagnozę przeprowadza kilku specjalistów.
Podsumowanie: większość chorób okulistycznych jest niezwykle trudna do rozpoznania i zdiagnozowania we wczesnych stadiach, tym bardziej, aby ustalić rzeczywisty stopień uszkodzenia struktur oka. W przypadku podejrzanych objawów oftalmoskopia jest rutynowo zalecana, ale ta metoda nie wystarcza, aby uzyskać najdokładniejszy obraz stanu oczu. Kompleksowa tomografia i rezonans magnetyczny dostarczają bardziej kompletnych informacji, ale te pomiary diagnostyczne mają wiele przeciwwskazań. Optyczna koherentna tomografia jest całkowicie bezpieczna i nieszkodliwa, może być wykonywana nawet w przypadkach, gdy przeciwwskazane są inne metody badania narządów wzroku. Dziś jest to jedyny nieinwazyjny sposób na uzyskanie najbardziej kompletnych informacji o stanie oczu. Jedyną trudnością, jaka może się pojawić, jest to, że nie wszystkie operacje okulistyczne mają sprzęt niezbędny do przeprowadzenia procedury.
http://glaziki.com/diagnostika/opticheskaya-kogerentnaya-tomografiyaW celu pełnego rozpoznania większości chorób okulistycznych proste metody nie wystarczają. Optyczna koherentna tomografia pozwala na wizualizację struktury narządów wzroku i ujawnienie najmniejszych patologii.
Optyczna tomografia koherencyjna (OCT) to innowacyjna metoda diagnostyki okulistycznej, polegająca na wizualizacji struktur oka w wysokiej rozdzielczości. Możliwa jest ocena stanu dna oka i elementów przedniej komory oka na poziomie mikroskopowym. Tomografia optyczna umożliwia badanie tkanek bez ich usuwania, dlatego jest uważana za delikatny analog biopsji.
OCT można porównać z ultrasonografią i tomografią komputerową. Rozdzielczość spójnej tomografii jest znacznie wyższa niż w przypadku innych precyzyjnych urządzeń diagnostycznych. OCT pozwala określić najmniejsze uszkodzenia do 4 mikronów.
Tomografia optyczna jest w wielu przypadkach preferowaną metodą diagnostyczną, ponieważ jest nieinwazyjna i nie wykorzystuje środków kontrastowych. Metoda nie wymaga ekspozycji na promieniowanie, a obrazy są bardziej pouczające i wyraźne.
Różne tkanki ciała odbijają fale świetlne na różne sposoby. Podczas tomografii mierzy się czas opóźnienia i intensywność odbijanego światła, gdy przechodzi ono przez tkanki gałki ocznej. Metoda jest bezdotykowa, bezpieczna i zawiera wiele informacji.
Ponieważ fala świetlna porusza się z bardzo dużą prędkością, bezpośredni pomiar wskaźników nie jest możliwy. Aby zinterpretować wyniki, stosuje się interferometr Michelsona: wiązka jest podzielona na dwie wiązki, z których jedna jest skierowana na badany obszar, a druga na specjalne lustro. W celu zbadania siatkówki stosuje się nisko spójną wiązkę światła podczerwonego o długości fali 830 nm i do badania przedniego odcinka oka, o długości fali 1310 nm.
Po odbiciu obie wiązki wpadają do fotodetektora, powstaje wzór interferencji. Komputer analizuje ten obraz i przekształca informacje w pseudoobraz. Na obrazie pseudo obszary o wysokim stopniu odbicia wyglądają bardziej „ciepło”, a miejsca, w których odbicie jest niższe, mogą być prawie czarne. Zwykle widoczne są „ciepłe” włókna nerwowe i nabłonek pigmentowy. Średni stopień odbicia w warstwach pleksi i jądrowych siatkówki i ciele szklistym jest wyświetlany na czarno, ponieważ jest optycznie przezroczysty.
Funkcje OCT:
Aby uzyskać trójwymiarowy obraz, gałki oczne są skanowane wzdłużnie i poprzecznie. Tomografia optyczna może być trudna z obrzękiem rogówki, zmętnieniem i krwotokiem w mediach optycznych.
Tomografia optyczna umożliwia badanie wszystkich części oka, ale stan siatkówki, rogówki, nerwu wzrokowego i elementów komory przedniej można ocenić najdokładniej. Często wykonuje się oddzielną tomografię siatkówki w celu zidentyfikowania nieprawidłowości strukturalnych. Obecnie nie ma bardziej dokładnych metod badania strefy plamki żółtej.
Jakie symptomy są przepisane OCT:
W procesie optycznej koherentnej tomografii możliwe jest oszacowanie kąta komory przedniej i stopnia funkcjonowania układu drenażowego oka w jaskrze. Takie badania przeprowadza się przed i po laserowej korekcji wzroku, keratoplastyce, instalacji pierścieni wewnątrzstromowych i fakijnych soczewek wewnątrzgałkowych.
Tomografia optyczna jest wykonywana, gdy podejrzewa się takie choroby:
Koherentna tomografia jest całkowicie bezpieczna. OCT pozwala wykryć drobne defekty w strukturze siatkówki i rozpocząć leczenie na czas.
W celu zapobiegania OCT przeprowadza się w:
Obecność rozrusznika serca i innych urządzeń nie jest przeciwwskazaniem. Procedura nie jest przeprowadzana w warunkach, w których osoba nie może naprawić swojego wzroku, a także z zaburzeniami psychicznymi i dezorientacją.
Ingerencja w narząd wzroku może również stać się przeszkodą. Pod pojęciem medium kontaktowego rozumie się ten używany w innych badaniach okulistycznych. Z reguły kilka procedur diagnostycznych nie jest wykonywanych tego samego dnia.
Obrazy wysokiej jakości można uzyskać tylko przy użyciu przezroczystych nośników optycznych i normalnego filmu łzowego. OCT może być trudne dla pacjentów z wysokim stopniem krótkowzroczności i zmętnienia.
Optyczna koherentna tomografia wykonywana jest w specjalnych placówkach medycznych. Nawet w dużych miastach nie zawsze można znaleźć gabinet okulistyczny ze skanerem OCT. Skanowanie siatkówki jednego oka kosztuje około 800 rubli.
Nie jest wymagane specjalne przygotowanie do tomografii, badania można przeprowadzić w dowolnym momencie. Procedura ta wymaga tomografu OCT - skanera optycznego, który wysyła wiązki światła podczerwonego do oka. Pacjent zostaje rzucony i poproszony o naprawienie widoku na etykiecie. Jeśli nie da się tego zrobić przy badanym oku, spojrzenie jest ustalane przez drugie, które widzi lepiej. Dla pełnego skanowania, tylko dwie minuty w ustalonej pozycji.
W tym procesie wykonują kilka skanów, a następnie operator wybiera najbardziej wysokiej jakości obrazy informacyjne. Rezultatem badania są protokoły, mapy i tabele, dzięki którym lekarz może określić obecność zmian w układzie wzrokowym. W pamięci skanera znajdują się ramy regulacyjne, które zawierają informacje o tym, ilu zdrowych ludzi ma podobne wskaźniki. Im mniejszy zbieg okoliczności, tym większe prawdopodobieństwo patologii danego pacjenta.
Zmiany morfologiczne dna widoczne na obrazach KTZ:
Jak widać, możliwości diagnostyczne OCT są bardzo zróżnicowane. Wyniki są wyświetlane na monitorze w postaci obrazu warstwa po warstwie. Samo urządzenie konwertuje sygnały, dzięki którym można ocenić funkcjonalność siatkówki. Możliwe jest zdiagnozowanie wyników OCT w ciągu pół godziny.
Aby prawidłowo zinterpretować wyniki optycznej tomografii koherencyjnej, okulista musi posiadać dogłębną wiedzę na temat histologii siatkówki i naczyniówki. Nawet doświadczeni specjaliści nie zawsze mogą porównać struktury tomograficzne i histologiczne, dlatego pożądane jest, aby kilku lekarzy zbadało obrazy OCT.
Tomografia optyczna umożliwia identyfikację i ocenę nagromadzenia płynu w gałce ocznej, a także określenie jego natury. Dożylne nagromadzenie płynu może wskazywać na obrzęk siatkówki. Jest rozproszony i torbielowaty. Gromadzenie się płynu wewnątrzgałkowego nazywa się cystami, mikrocystą i torbielami rzekomymi.
Przekrwienie podsiatkówkowe wskazuje na surowe oderwanie nabłonka nerwowego. Zdjęcia pokazują uniesienie neuroepithelium, a kąt oderwania od nabłonka pigmentowego jest mniejszy niż 30 °. Z kolei silne oderwanie wskazuje na CSh lub neowaskularyzację naczyniówki. W rzadkich przypadkach odwarstwienie jest oznaką zapalenia naczyniówki, formacji naczyniówkowych, pasm angioidalnych.
Obecność nagromadzenia płynu w podpaśmie świadczy o oderwaniu nabłonka pigmentowego. Zdjęcia pokazują uniesienie nabłonka powyżej błony Brucha.
W tomografii optycznej można zobaczyć błony nabłonkowe (fałdy na siatkówce), a także ocenić ich gęstość i grubość. Gdy krótkowzroczność i neowaskularyzacja naczyniówkowa błony wydają się być zgrubieniami wrzecionowatymi. Często są one połączone z gromadzeniem się płynu.
Ukryte błony neowaskularne w obrazach wyglądają jak nierówne pogrubienie nabłonka pigmentowego. W błonach neowaskularnych stwierdza się związane z wiekiem zwyrodnienie plamki żółtej, przewlekłe CSH, powikłaną krótkowzroczność, zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie tęczówki oka, zapalenie naczyniówki, kostniak, nevus, zwyrodnienie pseudowitelliform.
Metoda OCT pozwala określić obecność formacji wewnątrzsiatkówkowych (ogniska podobne do kadzi, krwotoki, twardy wysięk). Obecność ognisk podobnych do kadzi na siatkówce jest związana z uszkodzeniem nerwu niedokrwiennego w retinopatii cukrzycowej lub nadciśnieniowej, zatruciu, anemii, białaczce i chorobie Hodgkina.
Twarde wydzieliny mogą być gwiaździste lub izolowane. Zazwyczaj są zlokalizowane na granicy obrzęku siatkówki. Takie formacje występują w retinopatii cukrzycowej, radiacyjnej i nadciśnieniowej, a także w chorobie Coatsa i mokrym zwyrodnieniu plamki żółtej.
Głębokie formacje są oznaczone zwyrodnieniem plamki żółtej. Istnieją włókniste blizny, które deformują siatkówkę i niszczą nabłonek nerwowy. W OCT takie blizny dają efekt cienia.
Struktury patologiczne o wysokim współczynniku odbicia w OCT:
Struktury patologiczne o niskim współczynniku odbicia:
Tkaniny o wysokiej gęstości optycznej mogą przesłaniać inne struktury. Zgodnie z wpływem cienia na obrazy OCT, możliwe jest określenie lokalizacji i struktury formacji patologicznych w oku.
Efekt cienia daje:
Opuchlizna jest najczęstszą przyczyną zgrubienia siatkówki. Jedną z zalet tomografii optycznej jest możliwość oceny i monitorowania dynamiki różnych typów obrzęków siatkówki. Zmniejszenie grubości obserwuje się ze związanym z wiekiem zwyrodnieniem plamki żółtej z utworzeniem stref atrofii.
OCT pozwala oszacować grubość określonej warstwy siatkówki. Grubość poszczególnych warstw może się różnić w zależności od jaskry i wielu innych patologii ocznych. Parametr objętości siatkówki jest bardzo ważny w identyfikacji obrzęku i odwarstwienia surowiczego, a także w określaniu dynamiki leczenia.
Za pomocą tomografii optycznej można zidentyfikować:
Optyczna koherentna tomografia jest najbezpieczniejszą i najbardziej pouczającą metodą badania systemu wzrokowego. OCT jest dozwolona nawet dla tych pacjentów, którzy mają przeciwwskazania do innych wysoce precyzyjnych metod diagnostycznych.
http://beregizrenie.ru/diagnostika/kogerentnaya-tomografiya/W przypadku problemów ze wzrokiem w jednym lub obu oczach zalecana jest wszechstronna diagnoza. Optyczna koherentna tomografia to nowoczesna, precyzyjna procedura diagnostyczna, która pozwala uzyskać wyraźne obrazy w części struktury gałki ocznej - rogówki i siatkówki. Badanie przeprowadzane jest zgodnie ze wskazaniami, aby wyniki były jak najbardziej dokładne. Procedura jest ważna dla właściwego przygotowania.
Nowoczesna okulistyka dysponuje różnorodnymi technologiami i technikami diagnostycznymi, które pozwalają dokładnie zbadać złożone struktury wewnątrzgałkowe, dzięki czemu leczenie i rehabilitacja są znacznie bardziej skuteczne. Optyczna koherentna tomografia oka jest informacyjną, bezkontaktową i bezbolesną metodą, za pomocą której możliwe jest szczegółowe badanie przezroczystych, niewidocznych w tradycyjnych badaniach struktur oka w przekroju.
Procedura jest przeprowadzana zgodnie ze wskazaniami. OCT umożliwia diagnozowanie takich chorób okulistycznych:
Optyczny koherentny tomograf ma 2 typy - do skanowania przedniego i tylnego segmentu. Nowoczesne urządzenia mają obie funkcje, więc wyniki diagnostyczne można uzyskać bardziej zaawansowane. Oczy OCT są często wykonywane u pacjentów po operacji usunięcia jaskry. Metoda pokazuje szczegółowo skuteczność terapii w okresie pooperacyjnym, podczas gdy elektro-tomografia, oftalmoskopia, biomikroskopia, MRI lub CT oka nie są w stanie dostarczyć danych o takiej dokładności.
Siatkówkowy OCT można podawać pacjentom w każdym wieku.
Procedura jest bezdotykowa, bezbolesna i jednocześnie jak najbardziej informacyjna. Podczas skanowania pacjent nie jest narażony na promieniowanie, ponieważ podczas badania wykorzystywane są właściwości promieni podczerwonych, które są całkowicie nieszkodliwe dla oczu. Tomografia umożliwia diagnozowanie zmian patologicznych w siatkówce nawet na początkowych etapach rozwoju, co znacznie zwiększa szanse na skuteczne wyleczenie i szybki powrót do zdrowia.
Nie ma ograniczeń dotyczących jedzenia i picia przed zabiegiem. W przeddzień badania alkohol i inne zabronione substancje nie powinny być spożywane, lekarz może również poprosić o zaprzestanie używania niektórych grup leków. Kilka minut przed testem krople do oczu są wstrzykiwane do oczu, rozszerzając źrenicę. Ważne jest, aby pacjent skoncentrował wzrok na błyskującym punkcie znajdującym się w obiektywie aparatu ostrości. Mruganie, mówienie i poruszanie głową jest zabronione.
Optyczna koherentna tomografia siatkówki trwa średnio do 10 minut. Pacjent jest umieszczony w pozycji siedzącej, tomograf z kamerą optyczną ustawioną w odległości 9 mm od oka. Po uzyskaniu optymalnej widoczności kamera jest ustawiona, a następnie lekarz dostosowuje obraz, aby uzyskać najbardziej dokładny obraz. Gdy obraz staje się dokładny, wykonywana jest seria zdjęć.
Po przygotowaniu tomogramu lekarz musi odszyfrować dane. Przede wszystkim zwraca się uwagę na takie wskaźniki:
Końcowy wynik badania może mieć formę mapy.
Interpretacja tomogramu jest przedstawiona w formie tabeli, mapy lub protokołu, który może najdokładniej wskazywać stan badanych obszarów układu wzrokowego i ustalać dokładną diagnozę nawet na wczesnym etapie. Jeśli to konieczne, lekarz może przepisać powtarzane badanie OCT, co pozwoli na śledzenie dynamiki postępu patologii, a także skuteczności procesu leczenia.
Optyczna tomografia koherencyjna we współczesnej okulistyce jest uważana za stosunkowo nową metodę diagnostyczną. Procedura pozwala uzyskać najbardziej dokładne i pouczające dane o stanie struktur oka, których nie można osiągnąć za pomocą oftalmoskopii, CT, MRI, biomikroskopii. Pomimo bezpieczeństwa i bezbolesności, optyczna koherentna tomografia ma przeciwwskazania - niezdolność do utrwalenia widoku, zmętnienie ośrodka optycznego oka, zaburzenia neurologiczne. Aby wyeliminować te ograniczenia, należy udać się do okulisty, który po dokładnym badaniu zdecyduje, która metoda diagnostyczna będzie najbardziej odpowiednia w indywidualnym przypadku.
http://etoglaza.ru/obsledovania/opticheskaya-kogerentnaya-tomografiya.htmlAutorzy: mgr Zakharova (FSAU NMITs "MNTK" Eye Microsurgery "im. Acad. S.N. Fedorov" Ministerstwo Zdrowia Rosji, Moskwy), Kuroedov AV (FSBEI HE RNRMU nazwany na cześć N.I. Pirogova, Ministerstwo Zdrowia Rosji, Moskwy; PKU TsVKG nazwany na cześć P. Mandryka, Ministerstwa Obrony Rosji, Moskwy)
Optyczna tomografia koherencyjna (OCT) została po raz pierwszy zastosowana do wizualizacji gałki ocznej ponad 20 lat temu i nadal pozostaje niezbędną metodą diagnostyczną w okulistyce. Z pomocą OCT możliwe było nieinwazyjne uzyskanie skrawków tkanek optycznych o rozdzielczości wyższej niż w jakiejkolwiek innej metodzie obrazowania. Dynamiczny rozwój metody doprowadził do zwiększenia jej czułości, rozdzielczości i szybkości skanowania. Obecnie OCT jest aktywnie wykorzystywany do diagnozowania, monitorowania i badań przesiewowych chorób gałki ocznej, a także do badań naukowych. Połączenie nowoczesnych technologii OCT i fotoakustycznych, spektroskopowych, polaryzacyjnych, dopplerowskich i angiograficznych, elastograficznych pozwoliło ocenić nie tylko morfologię tkanek, ale także ich stan funkcjonalny (fizjologiczny) i metaboliczny. Pojawiły się mikroskopy operacyjne z funkcją śródoperacyjnego OCT. Przedstawione urządzenia można wykorzystać do wizualizacji zarówno przedniego, jak i tylnego odcinka oka. Niniejszy przegląd analizuje rozwój metody OCT, prezentuje dane na temat nowoczesnych urządzeń OCT, w zależności od ich cech technologicznych i możliwości. Opisano metody funkcjonalnego OCT. Cytat: Zakharova MA, Kuroedov A.V. Optyczna koherentna tomografia: technologia, która stała się rzeczywistością // BC. Okulistyka kliniczna. 2015. Nr 4. P. 204–211.
Cytat: Zakharova MA, Kuroedov A.V. Optyczna koherentna tomografia: technologia, która stała się rzeczywistością // BC. Okulistyka kliniczna. 2015. №4. Str. 204-211
Zaharova M.A., Kuroedov A.V. Optyczna koherentna tomografia - technologia Centrum Medyczne Uniwersytetu Medycznego Mandryka po N.I. Ponad dwie dekady temu Pirogov z Moskwy je zabrał. Przez OCT nie można uzyskać żadnej innej metody obrazowania. Jest aktywnie wykorzystywany do diagnozowania, monitorowania i badań przesiewowych. Połączenie fotoakustyki, spektroskopii, polaryzacji, filografii i fitografii Ostatnio pojawiły się mikroskopy z śródoperacyjną funkcją optycznej koherentnej tomografii. Urządzenia te mogą być używane do przedniego i tylnego odcinka oka. W przeglądzie optycznej koherentnej tomografii omówiono. Słowa kluczowe: o optycznej tomografii koherencyjnej (OCT), funkcjonalna optyczna koherentna tomografia, śródoperacyjna optyczna koherentna tomografia. Cytat: Zaharova M.A., Kuroedov A.V. Optyczna koherentna tomografia - technologia, która stała się rzeczywistością. // RMJ. Okulistyka kliniczna. 2015. Nr 4. P. 204–211.
Artykuł poświęcony jest zastosowaniu optycznej koherentnej tomografii w okulistyce.
Optyczna tomografia koherencyjna (OCT) to metoda diagnostyczna, która pozwala uzyskać sekcje tomograficzne wysokiej rozdzielczości wewnętrznych systemów biologicznych. Nazwa metody została po raz pierwszy podana w pracach zespołu z Massachusetts University of Technology, opublikowanego w Science w 1991 roku. Autorzy przedstawili zdjęcia tomograficzne ukazujące obwodowy obszar siatkówki i tętnicę wieńcową in vitro [1]. Pierwsze badania życiowe siatkówki i przedniego odcinka oka z wykorzystaniem OCT zostały opublikowane w 1993 i 1994 roku. odpowiednio [2, 3]. W następnym roku opublikowano szereg artykułów na temat zastosowania metody diagnostyki i monitorowania chorób regionu plamki żółtej (w tym obrzęku plamki żółtej w cukrzycy, otworach plamki żółtej, surowiczej chorioretinopatii) i jaskry [5-10]. W 1994 roku opracowana technologia OCT została przeniesiona do oddziału zagranicznego Carl Zeiss Inc. (Hamphrey Instruments, Dublin, USA), a już w 1996 r. Powstał pierwszy seryjny system OCT, przeznaczony do praktyki okulistycznej.
Zasada metody OCT polega na tym, że fala świetlna jest kierowana do tkanki, gdzie rozprzestrzenia się i jest odbijana lub rozpraszana od warstw wewnętrznych, które mają różne właściwości. Powstałe obrazy tomograficzne są w rzeczywistości zależnością intensywności sygnału rozproszonego lub odbitego od struktur wewnątrz tkanek z odległości do nich. Proces obrazowania można oglądać w następujący sposób: sygnał ze źródła jest wysyłany do tkaniny, a intensywność sygnału powracającego jest mierzona sekwencyjnie w regularnych odstępach czasu. Ponieważ prędkość propagacji sygnału jest znana, odległość jest określana przez ten wskaźnik i czas jego przejścia. W ten sposób uzyskuje się jednowymiarowy tomogram (A-scan). Jeśli konsekwentnie przesuwasz się wzdłuż jednej z osi (pionowej, poziomej, skośnej) i powtarzasz poprzednie pomiary, możesz uzyskać dwuwymiarowy tomogram. Jeśli kolejna oś jest sukcesywnie przesuwana, można uzyskać zestaw takich wycinków lub tomogram objętościowy [10]. W systemach OCT stosowana jest interferometria o słabej spójności. Metody interferometryczne mogą znacznie zwiększyć czułość, ponieważ są używane do pomiaru amplitudy odbijanego sygnału, a nie jego intensywności. Głównymi cechami ilościowymi urządzeń OCT są rozdzielczość osiowa (głęboka, osiowa, wzdłuż skanów A) i poprzeczna (między skanami A), a także szybkość skanowania (liczba skanów A w ciągu 1 s).
W pierwszych urządzeniach OCT zastosowano sekwencyjną (czasową) metodę konstrukcji obrazu (optyczna koherentna tomografia czasowa, TD-OC) (tabela 1). Podstawą tej metody jest zasada działania interferometru zaproponowanego przez A.A. Michelson (1852–1931). Wiązka światła o niskiej koherencji z superluminescencyjnej diody LED jest podzielona na 2 wiązki, z których jedna jest odbijana przez badany obiekt (oko), a druga przechodzi wzdłuż ścieżki odniesienia (porównawczej) wewnątrz urządzenia i jest odbijana przez specjalne zwierciadło, którego pozycja jest regulowana przez badacza. W przypadku równości długości wiązki odbitej od badanej tkanki i wiązki z lustra następuje zjawisko interferencji wykrywane przez diodę LED. Każdy punkt pomiarowy odpowiada jednemu A-skanowi. Uzyskane pojedyncze skany A są sumowane, dając obraz dwuwymiarowy. Rozdzielczość osiowa urządzeń komercyjnych pierwszej generacji (TD-OCT) wynosi 8–10 µm przy prędkości skanowania 400 skanów A / s. Niestety, obecność ruchomego lustra wydłuża czas badania i zmniejsza rozdzielczość urządzenia. Ponadto ruchy oczu, które nieuchronnie występują przy danym czasie trwania skanowania lub słabe mocowanie podczas badania, prowadzą do powstawania artefaktów, które wymagają cyfrowego przetwarzania i mogą ukrywać ważne cechy patologiczne w tkankach.
W 2001 r. Wprowadzono nową technologię - OCT o ultrawysokiej rozdzielczości (UHR-OCT), dzięki której możliwe stało się uzyskanie obrazów rogówki i siatkówki z rozdzielczością osiową 2-3 mikronów [12]. Jako źródło światła zastosowano femtosekundowy laser tytanowo-szafirowy (laser Ti: Al2O3). W porównaniu ze standardową rozdzielczością 8–10 µm, OCT o wysokiej rozdzielczości zaczęło zapewniać lepszą wizualizację warstw siatkówki in vivo. Nowa technologia umożliwiła rozróżnienie granic między wewnętrzną i zewnętrzną warstwą fotoreceptorów, a także zewnętrzną membranę graniczną [13, 14]. Pomimo poprawy rozdzielczości, zastosowanie UHR-OCT wymagało drogiego i specjalistycznego sprzętu laserowego, który uniemożliwił jego zastosowanie w ogólnej praktyce klinicznej [15].
Wraz z wprowadzeniem interferometrów spektralnych wykorzystujących transformację Fouriera (domena widmowa, SD; domena Fouiriera, FD) proces technologiczny zyskał kilka zalet w porównaniu z wykorzystaniem czasu tradycyjnego OCT (tabela 1). Chociaż technika ta jest znana od 1995 r., Nie została wykorzystana do uzyskania obrazów siatkówki do prawie początku 2000 r. Wynika to z pojawienia się w 2003 r. Szybkich kamer (urządzenie o sprzężeniu ładunkowym, CCD) [16, 17]. Źródłem światła w SD-OCT jest szerokopasmowa dioda superluminescencyjna, która pozwala uzyskać wiązkę o niskiej koherentności, zawierającą kilka długości fal. Podobnie jak w tradycyjnym, w widmowym OCT wiązka światła jest podzielona na 2 wiązki, z których jedna jest odbijana od badanego obiektu (oka), a druga od nieruchomego lustra. Na wyjściu interferometru światło przestrzennie rozkłada się wzdłuż widma, a całe widmo jest rejestrowane przez szybką kamerę CCD. Następnie, stosując matematyczną transformację Fouriera, przetwarzane jest widmo interferencyjne i tworzony jest liniowy skan A. W przeciwieństwie do tradycyjnego OCT, gdzie liniowy skan A jest uzyskiwany przez sekwencyjny pomiar właściwości odbicia każdego pojedynczego punktu, w widmowym OCT tworzony jest liniowy skan A poprzez jednoczesny pomiar promieni odbijanych od każdego pojedynczego punktu [17, 19]. Rozdzielczość osiowa nowoczesnych spektralnych urządzeń OCT sięga 3-7 µm, a szybkość skanowania przekracza 40 tysięcy skanów A / s. Oczywiście główną zaletą SD-OCT jest duża szybkość skanowania. Po pierwsze, może znacznie poprawić jakość obrazów uzyskanych przez zmniejszenie artefaktów wynikających z ruchów oczu podczas badania. Nawiasem mówiąc, standardowy profil liniowy (1024 skany A) można uzyskać średnio w zaledwie 0,04 s. W tym czasie gałka oczna wykonuje tylko ruchy mikroskopowe o amplitudzie kilku sekund kątowych, które nie wpływają na proces badawczy [19]. Po drugie, możliwa była rekonstrukcja 3D obrazu, pozwalająca ocenić profil badanej struktury i jej topografię. Uzyskanie wielu obrazów jednocześnie z widmowym OCT umożliwiło zdiagnozowanie patologicznych ognisk małych rozmiarów. Tak więc w przypadku TD-OCT plamka żółta jest wyświetlana zgodnie z 6 skanami promieniowymi, w przeciwieństwie do 128–200 skanów podobnego obszaru podczas wykonywania SD-OCT [20]. Ze względu na wysoką rozdzielczość można wyraźnie wizualizować warstwy siatkówki i wewnętrzne warstwy naczyniówki. Wynikiem standardowego badania SD-OCT jest protokół reprezentujący uzyskane wyniki, zarówno w postaci graficznej, jak i bezwzględnej. Pierwszy komercyjny spektralny optyczny koherentny tomograf został opracowany w 2006 roku, był to RTVue 100 (Optovue, USA).
Obecnie niektóre tomografy spektralne mają dodatkowe protokoły skanowania, które obejmują: moduł analizy nabłonka pigmentu, skaningowy angiograf laserowy, ulepszony moduł głębokości obrazu (ulepszona głębia wyobraźni, EDI-OCT), moduł jaskrowy (tabela 2).
Warunkiem wstępnym opracowania modułu rozszerzonej głębi obrazu (EDI-OCT) było ograniczenie obrazowania naczyniówkowego za pomocą spektralnego OCT ze względu na absorpcję światła przez nabłonek barwnikowy siatkówki i jego rozproszenie przez struktury naczyniówki [21]. Wielu autorów użyło spektrometru o długości fali 1050 nm, dzięki któremu możliwe było jakościowe zobrazowanie i określenie ilości właściwej naczyniówki [22]. W 2008 r. Opisano metodę obrazowania naczyniówki, która została wdrożona przez umieszczenie urządzenia SD-OCT dość blisko oka, w wyniku czego możliwe stało się uzyskanie wyraźnego obrazu naczyniówki, którego grubość można również zmierzyć (Tabela 1) [23, 24]. Zasada metody polega na pojawieniu się artefaktów lustrzanych z transformacji Fouriera. W tym przypadku tworzone są 2 symetryczne obrazy - dodatni i ujemny w stosunku do zerowej linii opóźniającej. Należy zauważyć, że czułość metody zmniejsza się wraz ze wzrostem odległości od interesującej tkanki oka do tej linii warunkowej. Intensywność warstwy obrazowej nabłonka barwnikowego siatkówki charakteryzuje czułość metody - im bliżej warstwy z linią opóźnienia zerowego, tym większa jest jej zdolność odbijania. Większość urządzeń tej generacji jest zaprojektowana do badania warstw siatkówki i interfejsu witreoretinalnego, dzięki czemu siatkówka znajduje się bliżej zerowej linii opóźnienia niż naczyniówki. Podczas przetwarzania skanowania dolna połowa obrazu jest zwykle usuwana, wyświetlana jest tylko jego górna część. Jeśli skany OCT zostaną przesunięte tak, że przekroczą zerową linię opóźnienia, naczyniówka będzie bliżej niej, to będzie to bardziej widoczne [25, 26]. Obecnie moduł rozszerzonej głębi obrazu jest dostępny z tomografów Spectralis (Heidelberg Engineering, Niemcy) i Cirrus HD-OCT (Carl Zeiss Meditec, USA) [23, 27]. Technologia EDI-OCT jest używana nie tylko do badania naczyniówki z różnymi patologiami oka, ale także do wizualizacji płytki sitowej i oceny jej przemieszczenia w zależności od stadium jaskry [28-30].
Metody OCT w domenie Fouriera obejmują również OCT z dostrajanym źródłem (OCT ze źródłem zamiatanym, SS-OCT; obrazowanie głębokiego zakresu, DRI-OCT). SS-OCT wykorzystuje źródła laserowe z zamiataniem częstotliwości, czyli lasery, w których częstotliwość promieniowania jest dostrajana z dużą prędkością w określonym paśmie widmowym. W tym przypadku zmiana jest rejestrowana nie w częstotliwości, ale w amplitudzie sygnału odbitego podczas cyklu strojenia częstotliwości [31]. Urządzenie wykorzystuje 2 równoległe fotodetektory, dzięki czemu prędkość skanowania wynosi 100 tysięcy skanów A / s (w przeciwieństwie do 40 tysięcy skanów A w SD-OCT). Technologia SS-OCT ma kilka zalet. Długość fali 1050 nm stosowana w SS-OCT (w długości fali SD-OCT wynosi 840 nm) zapewnia zdolność do jasnej wizualizacji głębokich struktur, takich jak naczyniówka i płytka sieciowa, podczas gdy jakość obrazu jest znacznie mniej zależna od odległości interesującej tkanki do zero linii opóźnienia, jak w EDI-OCT [32]. Ponadto, przy danej długości fali, występuje mniejsze rozproszenie światła, gdy przechodzi ono przez mętną soczewkę, co zapewnia wyraźniejsze obrazy u pacjentów z zaćmą. Okno skanowania obejmuje 12 mm tylnego bieguna (dla porównania, w SD-OCT wynosi 6–9 mm), dlatego nerw wzrokowy i plamkę można przedstawić na tym samym skanie [33–36]. Wyniki badania SS-OCT są mapami, które można przedstawić jako całkowitą grubość siatkówki lub jej poszczególnych warstw (warstwa włókien nerwowych siatkówki, warstwa komórek zwojowych, wraz z wewnętrzną warstwą pleximorficzną, naczyniówką). Technologia OCT z zamianą źródła jest aktywnie wykorzystywana do badania patologii strefy plamki żółtej, naczyniówki, twardówki, ciała szklistego, a także do oceny warstwy włókien nerwowych i płytki sitowej w jaskrze [37–40]. W 2012 r. Wprowadzono pierwszy komercyjny OCT Swept-Source, wdrożony w urządzeniu Topcon Imaging Deep Range Imaging (DRI) OCT-1 Atlantis 3D SS-OCT (Topcon Medical Systems, Japonia). Od 2015 roku komercyjna próbka DRI OCT Triton (Topcon, Japonia) stała się dostępna na rynku zagranicznym z prędkością skanowania 100 tys. Skanów A / s i rozdzielczością 2-3 mikronów.
OCT jest tradycyjnie stosowany do diagnozy przed i pooperacyjnej. Wraz z rozwojem procesu technologicznego stało się możliwe wykorzystanie technologii OCT zintegrowanej z mikroskopem chirurgicznym. Obecnie istnieje kilka urządzeń komercyjnych z funkcją wykonywania śródoperacyjnego OCT. Envisu SD-OIS (okulistyczny system obrazowania spektralnego, SD-OIS, Bioptigen, USA) jest spektralnym optycznym koherentnym tomografem zaprojektowanym do wizualizacji tkanki siatkówki i może być również wykorzystany do uzyskania obrazów rogówki, twardówki i spojówki. SD-OIS zawiera przenośną sondę i mikroskop, ma rozdzielczość osiową 5 μm i prędkość skanowania 27 kHz. Inna firma - OptoMedical Technologies GmbH (Niemcy) opracowała również i wprowadziła kamerę OCT, którą można zainstalować na mikroskopie operacyjnym. Kamera może być używana do wizualizacji przednich i tylnych segmentów oka. Firma wskazuje, że urządzenie to może być przydatne w wykonywaniu pomocy chirurgicznych, takich jak przeszczep rogówki, chirurgia jaskry, operacja zaćmy i operacja witreoretinalna. OPMI Lumera 700 / Rescan 700 (Carl Zeiss Meditec, USA), wydany w 2014 roku, jest pierwszym dostępnym na rynku mikroskopem ze zintegrowanym optycznym koherentnym tomografem. Ścieżki optyczne mikroskopu służą do uzyskiwania obrazów OCT w czasie rzeczywistym. Za pomocą urządzenia można zmierzyć grubość rogówki i tęczówki, głębokość i kąt komory przedniej podczas operacji. OCT nadaje się do obserwacji i kontrolowania kilku etapów operacji zaćmy: nacięcia rąbkowe, kapsuloreksja i fakoemulsyfikacja. Ponadto system może wykrywać pozostałości lepkosprężyste i kontrolować położenie soczewki podczas i na końcu operacji. Podczas operacji w odcinku tylnym, zrostów witreoretinalnych, oderwaniu tylnej błony haloidowej, można uwidocznić obecność zmian dołka dołka (obrzęk, pęknięcie, neowaskularyzacja, krwotok). Obecnie oprócz istniejących już powstają nowe instalacje [41].
OCT jest w rzeczywistości metodą, która umożliwia ocenę na poziomie histologicznym morfologii tkanek (kształt, struktura, wielkość, organizacja przestrzenna jako całość) i ich części składowych. Instrumenty, które obejmują nowoczesne technologie OCT i takie metody, jak tomografia fotoakustyczna, tomografia spektroskopowa, tomografia polaryzacyjna, Doppler i angiografia, elastografia, optofizjologia, umożliwiają ocenę funkcjonalnego (fizjologicznego) i metabolicznego stanu badanych tkanek. W związku z tym, w zależności od możliwości, jakie może mieć OCT, zwyczajowo klasyfikuje się go w morfologiczny, funkcjonalny i multimodalny.
Tomografia fotoakustyczna (tomografia fotoakustyczna, PAT) wykorzystuje różnice w absorpcji krótkich impulsów laserowych przez tkanki, ich późniejsze nagrzewanie i niezwykle szybką rozszerzalność cieplną w celu wytworzenia fal ultradźwiękowych wykrywanych przez odbiorniki piezoelektryczne. Przewaga hemoglobiny jako głównego absorbenta tego promieniowania oznacza, że za pomocą tomografii fotoakustycznej można uzyskać kontrastowe obrazy sieci naczyniowej. Jednocześnie metoda zapewnia stosunkowo mało informacji o morfologii otaczającej tkanki. Zatem połączenie tomografii fotoakustycznej i OCT umożliwia ocenę sieci mikrokrążenia i mikrostruktury otaczających tkanek [42].
Zdolność tkanek biologicznych do absorbowania lub rozpraszania światła w zależności od długości fali można wykorzystać do oceny parametrów funkcjonalnych - w szczególności nasycenia hemoglobiny tlenem. Zasada ta jest realizowana w spektroskopowym OCT (Spectroscopic OCT, SP-OCT). Chociaż metoda ta jest obecnie opracowywana, a jej stosowanie jest ograniczone do modeli eksperymentalnych, wydaje się jednak obiecujące pod względem nasycenia tlenem, zmian przedrakowych, płytek wewnątrznaczyniowych i oparzeń [43, 44].
Polaryzacja OCT (wrażliwa na polaryzację OCT, PS-OCT) mierzy stan polaryzacji światła i opiera się na fakcie, że niektóre tkanki mogą zmieniać stan polaryzacji sondującej wiązki światła. Różne mechanizmy interakcji między światłem a tkankami mogą powodować takie zmiany w stanie polaryzacji, jak dwójłomność i depolaryzacja, które zostały już częściowo wykorzystane w polarymetrii laserowej. Tkanki dwójłomne to zrąb rogówki, twardówki, mięśnie i ścięgna oka, sieć beleczkowa, warstwa włókien nerwowych siatkówki i tkanka bliznowata [45]. Efekt depolaryzacji obserwuje się w badaniu melaniny zawartej w tkankach nabłonka barwnikowego siatkówki (RPE), nabłonku barwnika tęczówki, znamion naczyniówkowych i czerniaka, a także w postaci pigmentu naczyniówkowego [46, 47]. Pierwszy nisko spójny interferometr polaryzacji został wdrożony w 1992 r. [48]. W 2005 r. Wykazano, że PS-OCT wizualizuje siatkówkę ludzkiego oka in vivo [49]. Jedną z zalet metody PS-OCT jest możliwość szczegółowej oceny PES, zwłaszcza w przypadkach, w których nabłonek pigmentowy jest słabo rozróżniany przez OCT, na przykład z powodu poważnego zniekształcenia warstw siatkówki i odwrotnego rozpraszania światła (ryc. 1). Ta metoda ma bezpośredni cel kliniczny. Faktem jest, że wizualizacja zaniku warstwy PES może wyjaśniać, dlaczego ci pacjenci nie poprawiają ostrości wzroku po leczeniu anatomiczną odbudową siatkówki [50]. Polaryzacja OCT jest również wykorzystywana do oceny stanu warstwy włókien nerwowych w jaskrze [51]. Należy zauważyć, że inne struktury depolaryzujące w dotkniętej siatkówce mogą być wykryte przez PS-OCT. Wstępne badania u pacjentów z cukrzycowym obrzękiem plamki wykazały, że twarde wysięki są strukturami depolaryzującymi. Dlatego PS-OCT może być stosowany do wykrywania i ilościowego określania (wielkości, ilości) twardych wysięków w tym stanie [52].
Optyczna koherentna elastografia (optyczna koherentna elastografia, OCE) jest używana do określenia biomechanicznych właściwości tkanek. Elastografia OCT jest analogiem ultrasonografii i elastografii, ale z zaletami OCT, takimi jak wysoka rozdzielczość, nieinwazyjność, obrazowanie w czasie rzeczywistym, głębokość penetracji tkanek. Metoda została po raz pierwszy zademonstrowana w 1998 r. W celu przedstawienia właściwości mechanicznych ludzkiej skóry in vivo [53]. Badania eksperymentalne rogówek dawcy z zastosowaniem tej metody wykazały, że elastografia OCT może określić ilościowo klinicznie istotne właściwości mechaniczne tej tkanki [53].
Pierwszy spektralny OCT z funkcją Dopplera (optyczna koherentna tomografia dopplerowska, D-OCT) do pomiaru przepływu krwi w oku pojawił się w 2002 r. [55]. W 2007 r. Całkowity przepływ krwi w siatkówce mierzono za pomocą okrągłych skanów B wokół nerwu wzrokowego [56]. Jednak metoda ma kilka ograniczeń. Na przykład, stosując Doppler OCT, trudno jest odróżnić powolny przepływ krwi w małych naczyniach włosowatych [56, 58]. Ponadto większość naczyń przechodzi prawie prostopadle do wiązki skanującej, dlatego wykrycie sygnału przesunięcia Dopplera jest krytycznie zależne od kąta padającego światła [59, 60]. Próbą przezwyciężenia wad D-OCT jest angiografia OCT. Do wdrożenia tej metody potrzebna była bardzo kontrastowa i ultraszybka technologia OCT. Algorytm zwany angiografią dekorelacji amplitudy z widmem rozszczepionym (SS-ADA) stał się kluczem do rozwoju i ulepszenia techniki. Algorytm SS-ADA obejmuje analizę podziału pełnego widma źródła optycznego na kilka części, a następnie oddzielne obliczenie dekorelacji dla każdego zakresu częstotliwości widma. Jednocześnie przeprowadzana jest anizotropowa analiza dekorelacji i wykonywana jest seria skanów o pełnej szerokości widmowej, które zapewniają wysoką rozdzielczość przestrzenną sieci naczyniowej (ryc. 2, 3) [61, 62]. Ten algorytm jest wykorzystywany w tomografie Avanti RTVue XR (Optovue, USA). Angiografia OCT jest nieinwazyjną trójwymiarową alternatywą dla konwencjonalnej angiografii. Zalety tej metody obejmują badania nieinwazyjne, brak konieczności stosowania barwników fluorescencyjnych, zdolność do pomiaru przepływu krwi w naczyniach krwionośnych w kategoriach ilościowych.
Optofizjologia to metoda nieinwazyjnego badania procesów fizjologicznych w tkankach z wykorzystaniem OCT. OCT jest wrażliwy na zmiany przestrzenne w optycznym odbiciu lub rozpraszaniu światła przez tkanki związane z lokalnymi zmianami współczynnika załamania światła. Procesy fizjologiczne zachodzące na poziomie komórkowym, takie jak depolaryzacja błony, obrzęk komórek i zmiany metaboliczne, mogą prowadzić do niewielkich, ale wykrywalnych zmian w lokalnych właściwościach optycznych tkanki biologicznej. Pierwszy dowód na to, że OCT można wykorzystać do uzyskania i oceny fizjologicznej odpowiedzi na stymulację siatkówki światłem, wykazano w 2006 r. [63]. Następnie technikę tę zastosowano do badania ludzkiej siatkówki in vivo. Obecnie wielu naukowców kontynuuje prace w tym kierunku [64].
OCT jest jedną z najbardziej udanych i szeroko stosowanych metod wizualizacji w okulistyce. Obecnie urządzenia technologiczne znajdują się na liście produktów ponad 50 firm na świecie. W ciągu ostatnich 20 lat rozdzielczość poprawiła się 10 razy, a szybkość skanowania wzrosła setki razy. Ciągły postęp w technologii OCT przekształcił tę metodę w cenne narzędzie do badania struktur oczu w praktyce. Rozwój nowych technologii i dodatków OCT w ciągu ostatniej dekady pozwala na dokładną diagnozę, dynamiczną obserwację i ocenę wyników leczenia. Jest to przykład tego, jak nowe technologie mogą rozwiązać rzeczywiste problemy medyczne. I, jak to często bywa w przypadku nowych technologii, dalsze doświadczenie aplikacji i tworzenie aplikacji może być okazją do głębszego zrozumienia patogenezy patologii oka.
W artykule przedstawiono przegląd danych literaturowych dotyczących stosowania dobesilatu angioprotektora cal.
http://www.rmj.ru/articles/oftalmologiya/Opticheskaya_kogerentnaya_tomografiyatehnologiya_stavshaya_realynostyyu/