Prezentacja została opublikowana 6 lat temu przez www.optometryschool.ru
1 „Nowoczesne metody badawcze w okulistyce”
2 4 Okulistyka to dziedzina medycyny klinicznej badająca choroby gałki ocznej i jej przydatków (powieki, narządy łzowe i błona śluzowa - spojówka), tkanki otaczające oko oraz struktury kości tworzące orbitę. 4 Sekcja okulistyki, opracowywanie metod określania wad optycznych oka, a ich korekcja za pomocą środków optycznych nazywana jest optometrią.
3 4 Do diagnozy ostrości widzenia istnieją różne metody badania. 4 W naszym kraju najczęściej stosowana jest metoda określania ostrości wzroku za pomocą tabeli Golovina Sivtseva, który jest umieszczony w aparacie Rota. Tabela zawiera 12 rzędów liter lub znaków, których wartość stopniowo zmniejsza się od górnego rzędu do dołu.
4 4 Służy do określania subiektywnej refrakcji, wyboru wszystkich rodzajów okularów i soczewek kontaktowych. 4 Urządzenie może pracować zarówno autonomicznie, jak i w ramach systemów optometrycznych, co pozwala na kompleksową diagnostykę w możliwie najkrótszym czasie z maksymalną wygodą dla pacjenta i lekarza. Foroptor
5 4 Zadanie znaków projektora - projekcja znaków w celu sprawdzenia ostrości widzenia u dzieci i dorosłych, kolor, widzenie obuoczne. Nowoczesne modele znaków projektorów umożliwiają zaprogramowanie lub losową sekwencję znaków wyświetlanych na ekranie. 4 Urządzenie ma 5 opcji dla zestawów optotypów: podkowy i litery „W”, obracane w różnych kierunkach, zdjęcia dla dzieci, alfabet łaciński i cyfry. Istotną zaletą jest obecność dużej liczby specjalnych testów. Znaki projektora
6 4 Umożliwia przeprowadzenie obiektywnego badania oka, szczegółową analizę czynności funkcjonalnej siatkówki, aparatu prętowego i stożkowego, rodzaju, stopnia i tematu uszkodzenia ścieżki wzrokowej, identyfikację wrodzonej patologii oka. 4 Badanie można przeprowadzić zarówno u dorosłych, jak i dzieci od pierwszych dni życia. Elektoretoretograf komputerowy
7 4 Skiascopy, czyli test cienia, to najprostsza i jednocześnie bardzo dokładna metoda oceny refrakcji oka. Prostota wykonania i wiarygodne wyniki sprawiły, że badania skiascopic są powszechnie stosowaną metodą diagnostyczną w praktyce okulistycznej. Za pomocą skiascopy lekarz może zarejestrować obecność astygmatyzmu u pacjenta, a także ustalić, czy pacjent cierpi na krótkowzroczność lub dalekowzroczność. 4 Do diagnozy refrakcji klinicznej stosuje się następujące metody.
8 4 Autorefkeratometr zapewnia obwodowy pomiar danych keratometrii, co może być bardzo przydatne przy wyborze soczewek kontaktowych. 4 W autorefraktometrze widać defekty obiektywu lub uszkodzenia rogówki, które pomagają określić, jak zdrowe jest oko pacjenta. 4 Umożliwia pomiar odległości między źrenicami. 4 Przy zwiększonym załamaniu pacjenta można sprawdzić kulę, cylinder i oś, których nie można wykonać w normalnym trybie badania. Autorefkeratometr
9 4 Lampa szczelinowa jest przeznaczona do biomikroskopii i umożliwia badanie większości struktur oka: powiek, łez, spojówki, rogówki, twardówki, komory przedniej, tęczówki, źrenicy, soczewki, ciała szklistego. 4 Pozwala ocenić dopasowanie soczewki kontaktowej 4 Do badań nie ma przeciwwskazań Lampa szczelinowa
10 4 Automatyczny topograf rogówki posiada nowoczesne oprogramowanie, które pozwala na szeroką gamę badań, takich jak wybór soczewek kontaktowych i wykrywanie stożka rogówki. 4 Zapewnia wysoką rozdzielczość wyników. 4 Urządzenie jest automatyczne, nie wymaga regulacji przez operatora Topograf rogówki
11 4 Visioffice - precyzyjny bezdotykowy sprzęt pomiarowy, rejestruje i wykonuje do 20 pomiarów, w tym odległość między oczami, wysokość do środka źrenicy, pozycję głowy, odległość między środkiem obrotu oka a soczewką, kierunek spojrzenia, kąt soczewki i kąt zgięcia wybranej klatki. kupujący. Sprzęt Visioffice
12 4 Najprostszym testem widzenia obuocznego jest test z „dziurą w dłoni”. Jednym okiem pacjent patrzy w dal przez rurkę wywiniętą z papieru, a przed drugim okiem umieszcza dłoń na poziomie końca tubki. W obecności widzenia obuocznego obrazy nakładają się na siebie, a pacjent widzi dziurę w swojej dłoni, aw nim obiekty widoczne przez drugie oko. 4 Do diagnozy widzenia obuocznego stosuje się następujące metody.
13 4 Za pomocą ortopedycznych ćwiczeń medycznych możliwe jest przeprowadzenie ćwiczeń terapeutycznych w celu wyeliminowania asymetrycznego widzenia obuocznego i ustabilizowania widzenia obuocznego 4 Przeznaczone również do diagnostyki i leczenia zeza.
14 4 Najprostszym narzędziem do badania pola widzenia jest obwód Förstera, który jest czarnym łukiem (na stojaku), który można przesuwać w różnych południkach. 4 Do diagnozy widzenia peryferyjnego stosuje się następujące metody badawcze.
15 4 Analizator pola oferuje szeroki zakres badań diagnostycznych pola widzenia. Przyspieszone badania progów i badań przesiewowych można stosować w standardowych i specjalistycznych lokalizacjach punktów testowych. 4 określenie obwodowych granic pola widzenia do 80 °; 4 swobodny wybór południka testowego, ruch badanego obiektu ze stałą prędkością od 1 ° / s do 9 ° / s; 4 testowanie według dowolnych algorytmów określonych przez lekarza. Wizualny analizator pola
16 4 Nowoczesna okulistyka oferuje wiele metod badań i korekcji wad wzroku, tradycyjnych i zaawansowanych technologii. Aby zapewnić dobry wynik, musisz posiadać zarówno pierwszy, jak i drugi.
http://www.myshared.ru/slide/266996Diagnostyka laserowa w okulistyce
Badanie układu naczyniowego i hemodynamiki dna oka jest jednym z najważniejszych sposobów wczesnego diagnozowania ciężkich zmian patologicznych w narządzie wzroku i, ostatecznie, zapobiegania przedwczesnej ślepocie.
Angiografia fluorescencyjna i angioskopia dna oka są obecnie najczęściej stosowane w badaniach hemodynamicznych. Metody te mają dużą pojemność informacyjną.
Fluorescencyjna angiografia (FAG) z rejestracją zdjęć pozwala rejestrować wyniki badania, ale narusza integralność dynamicznego wzoru krążenia krwi.
Badacz, który pracuje nad ulepszeniem i opracowaniem sprzętu do badania hemodynamiki dna oka, następujących zadań:
1) wybór fotodetektora, który ma wystarczająco wysoką czułość zarówno w zakresie widzialnym, jak i bliskiej podczerwieni oraz umożliwiający szybkie rejestrowanie i odtwarzanie w czasie rzeczywistym dynamicznego obrazu krążenia krwi w dnie
2) wybór odpowiedniego źródła oświetlenia dna, które emituje w zakresie wzbudzenia używanych kontrastujących barwników i pozwala na zmianę długości fali promieniowania w dość prosty sposób.
Pożądane jest, aby źródło oświetlenia w pożądanym zakresie promieniowania miało węższą szerokość widma, najlepsze promieniowanie jest w jednej linii maksymalnej absorpcji odpowiedniego barwnika. Zastosowanie źródła światła o takiej charakterystyce eliminuje wysokie ogólne oświetlenie oka.
Wybrany fotodetektor powinien mieć największą możliwą czułość w zakresie roboczym, co umożliwi zmniejszenie poziomu oświetlenia dna.
Fotodetektor musi mieć rozdzielczość wystarczającą do przesyłania drobnych szczegółów dna oka i wysoki stosunek sygnału do szumu, aby odtworzyć obraz dna oka z niezbędnym kontrastem.
Eksperymenty wykazały, że optymalnym z punktu widzenia wszystkich wymagań dla fotodetektora jest użycie jako takiej lampy nadawczej telewizora. Fotodetektor telewizyjny konwertuje obraz optyczny na swój cel w sekwencję impulsów elektrycznych - telewizyjny sygnał wideo. Sygnał wideo jest przesyłany do urządzeń wyświetlających - monitorów telewizyjnych z ekranami o różnych rozmiarach do bezpośredniej wizualizacji i nagrywanych na taśmie magnetycznej za pomocą magnetowidu. Dodatkowe informacje mogą być wprowadzane do sygnału wideo za pomocą czysto elektronicznych metod. Obserwacja wzoru hemodynamicznego została wykonana w czasie rzeczywistym, a sygnał został zarejestrowany na magnetowidzie, co umożliwiło wielokrotne oglądanie zapisanego wpisu w celu szczegółowej analizy diagnostycznej. Korzystając z odpowiedniego magnetowidu, możesz oglądać nagranie ze zmniejszoną szybkością odtwarzania i odwrotnie, a także możesz zatrzymać obraz.
Wymagana rozdzielczość lampy telewizyjnej zależy od wielkości najmniejszych szczegółów dna, które muszą być transmitowane, oraz przez zwiększenie kanału optycznego, który tworzy obraz. Jeśli przyjmiemy rozmiar najmniejszych części 50 mikronów, to dla kamery dna Optona ze wzrostem fotochanela 2.5 uzyskamy niezbędną rozdzielczość fotodetektora telewizyjnego 8 mm. Obraz obszaru dna utworzonego przez kamerę dna oka jest okręgiem o średnicy 20 mm. Dlatego też, jeśli obraz zajmuje całą powierzchnię celu, to nie jest wymagane więcej niż 200 linii dekompozycji, aby zapewnić wymaganą rozdzielczość. W ten sposób standardowy skan telewizyjny prześle szczegóły mniejsze niż 50 mikronów.
Przeprowadzone badania pozwoliły na wybór następującego schematu blokowego systemu telewizyjnego do badań angiograficznych. Przestrajalny laser jest wykorzystywany jako źródło oświetlenia dna, którego długość fali jest wybierana w maksymalnym zakresie absorpcji użytego barwnika. Dzięki specjalnej jednostce elektronicznej modulacja wiązki laserowej i parametry zamiatania systemu telewizyjnego są optymalnie powiązane. Rodzaj zależności wybierany jest na podstawie potrzeby zapewnienia minimalnego pasożytniczego oświetlenia dna, to znaczy w celu uzyskania maksymalnego stosunku sygnału do szumu na ścieżce sygnału telewizyjnego. W tym samym czasie na ekranie telewizora uzyskuje się najbardziej kontrastowy obraz. Zastosowanie lasera jako źródła światła pozwala uzyskać maksymalną gęstość widmową promieniowania w pożądanej części widma i wyeliminować oświetlenie dna przy innych długościach fal, eliminując w ten sposób potrzebę stosowania filtra wąskopasmowego o niskiej transmitancji. Aby zarejestrować sygnał wideo, nagrywany jest na taśmie magnetycznej. Równolegle sygnał wideo jest podawany do specjalnego kalkulatora, za pomocą którego można określić następujące parametry bezpośrednio podczas badania lub podczas odtwarzania wcześniej nagranego nagrania: kaliber naczyń w pewnej części dna; obszar zajęty przez naczynia w dnie; odsetek statków o określonym z góry określonym kalibrze; dystrybucja statków według mierników; prędkość propagacji barwnika itp.
DIAGNOSTYCZNE MOŻLIWOŚCI HOLOGRAFII
Szczególnie interesujący dla diagnozy holograficznej jest organ widzenia. Oko jest ciałem, które pozwala uzyskać obraz jego wewnętrznych mediów ze zwykłym oświetleniem z zewnątrz, ponieważ środki refrakcyjne oka są przezroczyste, aby promieniować widzialne i bliskie podczerwień.
Największy wzrost badań i rozwoju systemów obrazowania objętościowego w okulistyce wiąże się z pojawieniem się laserów, kiedy pojawiły się potencjalne możliwości szerokiego zastosowania metody holograficznej.
Do holograficznego zapisu obrazu dna zastosowano standardowy aparat fotograficzny Zeiss, w którym źródło światła ksenonowego zastąpiono źródłem promieniowania laserowego. Wadą jest niska (100 μm) rozdzielczość i niski (2: 1) kontrast uzyskanych obrazów. Tradycyjne metody holografii optycznej stoją w obliczu fundamentalnych trudności związanych z ich praktyczną implementacją w okulistyce, głównie ze względu na niską jakość uzyskiwanych obrazów objętościowych. Znacznej poprawy jakości trójwymiarowych obrazów można się spodziewać tylko w przypadku użycia jednoprzebiegowego zapisu holograficznego, którym jest rejestracja przezroczystych mikroobiektów przy użyciu metod holograficznych.
Metoda angiografii fluorescencyjnej polegająca na wzbudzeniu luminescencji barwnika wprowadzanego do krwi i jednoczesnym rejestrowaniu fotograficznym obrazu dna oka.
W wyniku badań opracowano metodę wytwarzania hologramu dna jednoprzebiegowego. Ta metoda może znacząco poprawić jakość odzyskanych obrazów w wyniku eliminacji spójnego hałasu i fałszywego olśnienia.
Termografia komputerowa w diagnostyce nowotworów złośliwych oka i orbity.
Termografia to metoda rejestrowania widocznego obrazu własnego promieniowania podczerwonego na powierzchni ciała ludzkiego przy użyciu specjalnych instrumentów używanych do diagnozowania różnych chorób i stanów patologicznych.
Po raz pierwszy termowizję z powodzeniem zastosowano w przemyśle w 1925 r. W Niemczech. W 1956 roku kanadyjski chirurg R. Lawson wykorzystał termografię do diagnozowania chorób piersi. To odkrycie zapoczątkowało termografię medyczną. Zastosowanie termografii w okulistyce wiąże się z publikacją w 1964 r. Autorstwa Grossa i in., Który wykorzystał termografię do badania pacjentów z jednostronnym wytrzeszczem i którzy odkryli hipertermię podczas zapalnych i nowotworowych procesów orbity. Posiadają także jedno z najbardziej obszernych badań normalnego ludzkiego termicznego portretu. Pierwsze badania termograficzne w naszym kraju zostały przeprowadzone przez M.M. Miroshnikov i M.A. Sobakin w 1962 r. Na aparat domowy. V.P. Lokhmanov (1988) zidentyfikował możliwości metody w oftalmokonkologii.
Straty ciepła z powierzchni ludzkiej skóry w spoczynku w temperaturze komfortu (18 ° -20 ° C) występują z powodu promieniowania podczerwonego - o 45%, przez odparowanie - o 25%, z powodu konwekcji - o 30%. Ludzkie ciało emituje strumień energii cieplnej w podczerwonej części widma o zakresie długości fal od 3 do 20 mikronów. Maksymalne promieniowanie obserwuje się przy długości fali około 9 mikronów. Wielkość emitowanego strumienia jest wystarczająca do wykrycia za pomocą bezstykowych odbiorników promieniowania podczerwonego.
Fizjologiczną podstawą termografii jest wzrost intensywności promieniowania podczerwonego nad ogniskami patologicznymi (ze względu na wzrost ich dopływu krwi i procesów metabolicznych) lub zmniejszenie jego intensywności w obszarach o zmniejszonym regionalnym przepływie krwi i towarzyszących zmianach w tkankach i narządach. Przewaga beztlenowej glikolizy w komórkach nowotworowych, której towarzyszy większe uwalnianie energii cieplnej niż w szlaku tlenowym rozszczepienia glukozy, prowadzi również do wzrostu temperatury w guzie.
Oprócz termografii bezkontaktowej, wykonywanej za pomocą termografów, istnieje termografia kontaktowa (ciekłokrystaliczna), która jest przeprowadzana za pomocą ciekłych kryształów o anizotropii optycznej i zmienia kolor w zależności od temperatury, a zmiana ich koloru jest porównywana ze wskaźnikami tabel.
Termografia, będąc fizjologiczną, nieszkodliwą, nieinwazyjną metodą diagnostyczną, znajduje zastosowanie w onkologii do diagnostyki różnicowej guzów złośliwych, a także jest jednym ze sposobów wykrywania ognisk łagodnych procesów.
Kamery termowizyjne umożliwiają wizualne monitorowanie rozkładu ciepła na powierzchni ludzkiego ciała. Odbiornikiem promieniowania podczerwonego w kamerach termowizyjnych jest specjalna komórka fotowoltaiczna (fotodioda), działająca, gdy jest chłodzona do -196 ° C. Sygnał z fotodiody jest wzmacniany, przetwarzany na sygnał wideo i przesyłany na ekran. Przy różnych stopniach intensywności promieniowania obiektu obserwowane są obrazy o różnych kolorach (każdy poziom koloru ma swój własny kolor). Rozdzielczość nowoczesnych termografów wynosi do 0,01 ° C, na obszarze około 0,25 mm2.
Badania termograficzne powinny być prowadzone pod pewnymi warunkami:
• 24-48 godzin przed badaniem konieczne jest anulowanie wszystkich leków wazotropowych, kropli do oczu;
• powstrzymać się od palenia na 20 minut przed badaniem;
• dostosowanie pacjenta do warunków badania trwa 5-10 minut.
Korzystając z termografów starych próbek, istniała potrzeba długoterminowego dostosowania badanego do temperatury pomieszczenia, w którym przeprowadzono termografię.
Fotografowanie termograficzne jest wykonywane w pozycji pacjenta siedzącego w przedniej części projekcji. W razie potrzeby dodatkowe projekcje - lewy i prawy półprofil oraz z podniesionym podbródkiem do badania regionalnych węzłów chłonnych.
Poprawa skuteczności badań termograficznych przy użyciu testu z ładunkiem węglowodanów. Wiadomo, że nowotwór złośliwy jest w stanie wchłonąć ogromną ilość glukozy wprowadzonej do organizmu, rozszczepiając go na kwas mlekowy. Obciążenie glukozą podczas termografii w przypadku nowotworu złośliwego powoduje dodatkowy wzrost temperatury. Termografia dynamiczna zajmuje ważne miejsce w diagnostyce różnicowej łagodnych i złośliwych guzów oka i orbity. Czułość tego testu wynosi do 70-90%.
Interpretacja badań termograficznych przeprowadzonych przy użyciu:
• termoskopia (wizualne badanie termograficznego obrazu twarzy na kolorowym ekranie monitora);
Ocena jakościowa termofotografii badanego obszaru pozwala określić rozkład obszarów „gorących” i „zimnych”, porównując ich lokalizację z lokalizacją guza, charakter zarysów ostrości, jego strukturę i obszar dystrybucji. Ocenę ilościową przeprowadza się w celu określenia wskaźników różnicy temperatur (gradientu) badanego obszaru w porównaniu do strefy symetrycznej. Pełna analiza termogramów matematycznego przetwarzania obrazu. Punktami odniesienia dla analizy obrazu są naturalne struktury anatomiczne: brwi, rzęskowe rzęsy powiek, kontur nosa, rogówka.
Obecność procesu patologicznego charakteryzuje się jednym z trzech jakościowych znaków termograficznych: pojawieniem się anomalnych stref hiper- lub hipotermii, zmianą normalnej termotopografii układu naczyniowego, a także zmianą gradientu temperatury w badanym obszarze.
Ważnymi kryteriami termograficznymi braku zmian patologicznych są: podobieństwo i symetria wzoru termicznego twarzy, charakter rozkładu temperatury, brak obszarów nieprawidłowej hipertermii. Zwykle termograficzny obraz twarzy charakteryzuje się symetrycznym wzorem w stosunku do linii środkowej.
Interpretacja obrazu termograficznego powoduje pewne trudności. Charakter termogramu zależy od cech konstytucyjnych, ilości tłuszczu podskórnego, wieku, cech krążenia krwi. Specyficzne różnice w termogramach kobiet i mężczyzn nie są zaznaczone. Niemożliwe jest wyodrębnienie jakiegokolwiek standardu w ilościowej ocenie termogramów, a ocena powinna być przeprowadzana indywidualnie, ale z uwzględnieniem tych samych cech jakościowych dla poszczególnych obszarów ciała ludzkiego.
Zwykle różnica między symetrycznymi bokami nie przekracza 0,2 ° –0,4 ° C, a temperatura obszaru orbitalnego waha się od 19 ° do 33 ° C. Każda osoba ma indywidualny rozkład temperatury. Średnia norma w ilościowej ocenie termogramów nie może być. Największa różnica między obszarami symetrycznymi wynosi 0,2 ° C
Analiza jakościowa pokazuje, że istnieją stabilne strefy wysokiej lub niskiej temperatury związane z anatomiczną ulgą na powierzchni twarzy.
Strefy „zimne” - brwi, rzęskowate krawędzie powiek, przednia powierzchnia oka, facinizujące części twarzy - nos, podbródek, policzki.
Strefy „ciepłe” to skóra powiek, spoidło zewnętrzne powiek (z powodu uwolnienia końcowej gałęzi tętnicy łzowej); górny kąt orbity orbity jest zawsze ciepły ze względu na powierzchowne położenie wiązki naczyniowej. Ponadto ta strefa jest najgłębsza w reliefie twarzy i jest słabo dmuchana przez powietrze.
Podczas przetwarzania termogramów w nowoczesnych termografach komputerowych możliwe jest skonstruowanie histogramów obszarów symetrycznie rozmieszczonych, co rozszerza możliwości diagnostyczne metody i zwiększa jej informacyjność.
Temperatura rogówki jest niższa niż twardówki z powodu unaczynienia nadtwardówki i naczyń spojówkowych. Obserwowany obraz jest symetryczny, dopuszczalna asymetria termiczna u osób zdrowych wynosi do 0,2 ° C
Czerniak przydatka oka jest hipertermiczny. W przypadku czerniaka skóry powiek, czasami występuje zjawisko „płomienia”, gdy po jednej stronie guza występuje korona hipertermii, wskazująca na porażkę drogi odpływu. Udowodniono, że czerniaki z takim obrazem termograficznym mają złe rokowania, ponieważ szybko rozpowszechniać. Hipotermia w czerniaku skóry pojawia się wraz z jej martwicą, po wcześniejszej radioterapii, a także u osób w podeszłym wieku z powodu zmniejszenia metabolizmu tkanek. Stwierdzono korelację między stopniem wzrostu temperatury a głębokością inwazji guza. Tak więc, przy rozmiarach guzów T2 i T3 (zgodnie z międzynarodową klasyfikacją TNM) we wszystkich przypadkach hipertermię odnotowuje się o więcej niż 3-4 ° C. Przy czerniakach z nasady kości temperatura wzrasta, mierzona w środku rogówki.
Izotermia lub niewyjaśniona hipotermia występuje w łagodnych lub rzekomych guzach nowotworowych. Wyjątkiem jest zapalenie błony naczyniowej oka, w którym występuje jednolita wyraźna hipertermia do + 3,5 ° C.
W przypadku czerniaka zlokalizowanego w rzęsuchu można zaobserwować miejscowy wzrost temperatury w sektorze jego lokalizacji do + 2,5 ° С. Gdy czerniak znajduje się w korzeniach tęczówki, hipertermia sąsiedniego obszaru twardówki osiąga + 2,0 ° С w porównaniu z symetrycznym obszarem oka przeciwległego.
Powstawanie obrazu termograficznego w nowotworach złośliwych wynika z następujących czynników:
• przewaga procesów beztlenowej glikolizy w guzie ze zwiększonym uwalnianiem energii cieplnej
• kompresja pni naczyniowych na orbicie przez stosunkowo krótki czas, niewystarczająca dla rozwoju krążenia obocznego, co powoduje zastałe zmiany w sieci żylnej orbity
• naciekowy wzrost guza, prowadzący do rozwoju okołogałkowego zapalenia tkanek otaczających guz i pojawienia się jego własnych nowo utworzonych naczyń.
Wymienione powyżej czynniki prowadzą do pojawienia się wyraźnej rozlanej hipertermii, najbardziej wyraźnej w kwadrancie lokalizacji guza i ekscytującej nienaruszone obszary orbity i żylną ścieżkę odpływu.
Badania termograficzne w nowotworach gruczolaka plomorficznego są orientacyjne: zgodnie z lokalizacją guza w wyraźnie ograniczonej strefie hipotermii można zidentyfikować małe obszary uporczywej hipertermii, co tworzy zróżnicowany obraz.
Obraz termograficzny wtórnych złośliwych guzów orbity charakteryzuje się strefą ciężkiej, rozproszonej hipertermii, ekscytującego i najwyraźniej nie dotkniętego obszaru orbity i strefy obojczyka, która jest spowodowana zastałymi zjawiskami w żyłach skóry czoła i policzka. Gdy guz wykiełkował z zatok przynosowych, hipertermię odpowiedniej zatoki lub dotkniętego obszaru dołączono do opisanego obrazu.
Tak więc identyczny obraz termograficzny jest charakterystyczny dla pierwotnych i wtórnych złośliwych guzów orbity.
W guzach z przerzutami strefa hipertermii na termogramach ma intensywny luminescencyjny, okrągły lub nieregularny kształt, ostre kontury i jednorodną strukturę.
Termografia może być wykorzystana do oceny skuteczności leczenia. Kryterium skutecznego leczenia nowotworów złośliwych jest obniżenie temperatury i zmniejszenie obszaru hipertermii.
Po radioterapii termogramy zachowują umiarkowanie wyraźną hipertermię we wszystkich częściach orbity w zakresie od + 0,5 do + 0,7 ° C, która utrzymuje się do 4 miesięcy po zakończeniu radioterapii. Takie zmiany można wytłumaczyć zmianami post-radiacyjnymi w skórze i odpowiedzią zapalną w cofającym się guzie i otaczających tkankach w odpowiedzi na napromieniowanie.
Przy długotrwałym monitorowaniu pacjentów otrzymujących leczenie nowotworów złośliwych odnotowano dwa warianty obrazu termograficznego:
• stabilny obraz hipotermii, gdy obszar niskiej temperatury zachował swoje kontury i wskaźniki różnicy temperatur;
• pojawienie się stref hipertermii na tle miejsc hipotermii lub pojawienie się takich stref na innych obszarach wskazuje na prawdopodobieństwo nawrotu guza.
Termografia jest praktycznie jedynym sposobem na efektywną ocenę wytwarzania ciepła w tkankach. Analiza rozkładu ciepła na powierzchni skóry twarzy pozwala określić obecność ogniska patologicznego i ocenić jego dynamikę podczas leczenia.
Obecnie zarówno wyniki fałszywie dodatnie, jak i fałszywie ujemne można uzyskać za pomocą termografii, co należy wziąć pod uwagę przy formułowaniu wniosku.
Brovkina A.F. Choroby orbity. // M.- „Medicine”.- 1993-239 z.
Zenovko G.I. Termografia w chirurgii. / / M.- „Medycyna”.- 1998, s.129-139.
Dudarev A.L. Radioterapia, L.: Medicine, 1982, 191 p.
Laserowa i magnetyczna terapia laserowa w medycynie, Tyumen, 1984, 144 str.
Nowoczesne metody terapii laserowej, Otv. Ed. B.I. Khubutia - Riazań: 1988
Skuteczność terapeutyczna promieniowania laserowego o niskiej intensywności., A.S. Hak, V.A. Mostovnikov i in., Mińsk: Science and Technology, 1986, 231 str.
Zabiegi laserowe i badania angiograficzne w okulistyce, Coll. naukowy tr. Ed. S.N. Fedorov, 1983, 284 s.
Stavropol State Medical Academy
http://studfiles.net/preview/2782470/Jak wiadomo, badanie rentgenowskie czaszki i interpretacja uzyskanych radiogramów są jedną z najtrudniejszych i najbardziej złożonych sekcji radiologii. Nasze zadanie nie zawiera szczegółowego opisu techniki badania czaszki jako całości, ponieważ można ją znaleźć w wielu podręcznikach. W tym rozdziale skupimy się tylko na badaniu rentgenowskim obszaru orbitalnego. Konieczne jest jednak wskazanie, że niektóre z procesów zachodzących w jamie czaszkowej, przejawiają się najpierw w postaci objawów ocznych.
Dlatego przed przystąpieniem do badania obszaru orbitalnego często konieczne jest najpierw dokonanie przeglądu całej czaszki w dwóch, a czasami w trzech rzutach. W takich zdjęciach z badań nie możemy oczywiście uzyskać wyraźnego obrazu wszystkich kościanych ścian orbity z ich szczelinami i otworami. W ten sam sposób nie można wykryć cienkich zmian strukturalnych w kościanych ścianach orbity lub bardzo delikatnych, ledwo zróżnicowanych cieni w obszarze orbitalnym na widokach.
Ale przeglądy czaszki są ważne, ponieważ umożliwiają nam pokrycie całej czaszki i pokazanie, na który obszar zwrócić szczególną uwagę. Dopiero po takich zdjęciach należy w razie potrzeby przeprowadzić szczegółowe badanie poszczególnych części orbity, takie jak na przykład obszar górnej szczeliny oczodołowej, kanał nerwu wzrokowego itp.
Nie wszystkie ściany orbity są wyraźnie wykrywane na radiogramie, jego gęste krawędzie wyróżniają się najlepiej. Jednak dzięki specjalnemu umieszczeniu głowicy i nadaniu jej odpowiedniego kierunku wiązce środkowej nadal możliwe jest uzyskanie wyraźniejszego obrazu poszczególnych części orbity.
Co najważniejsze, oczodoły można badać w następujących rzutach.
Przednia projekcja strzałkowa (kurs potyliczno-czołowy promienia centralnego). Aby uzyskać obraz rentgenowski orbity, radiolodzy często korzystają z tej projekcji. Zbadaj stos w taki sposób, aby czoło i tył nosa przylegały do kasety. Jednak ten układ należy uznać za nieodpowiedni do naszych celów, ponieważ intensywny cień piramidy kości skroniowej jest rzutowany na obszar orbity, który obejmuje całą orbitę, z wyjątkiem jej górnej trzeciej.
Zwykle stosujemy następującą metodę badań. Górna szczelina oczodołowa i małe skrzydło głównej kości wyróżnia się dobrze. Co więcej, górna szczelina oczodołu jest widoczna, jeśli pacjent podciągnie brodę do klatki piersiowej. Zatoka czołowa i komórki jamy sitowej są również dobrze zróżnicowane.
Przedni rzut półosiowy. Środkowa wiązka promieni przechodzi w płaszczyźnie strzałkowej od strony potylicy do brody.
Obraz najwyższej szczeliny oczodołu nie jest do końca uzyskany, więc nie zawsze jest możliwe określenie stanu tej szczeliny za pomocą takiego zdjęcia.
Przewiduje się, że dolna szczelina oczodołu w wewnętrznym górnym rogu jamy szczękowej jest bardzo niejasna.
Aby zbadać procesy patologiczne w obszarze orbit i sąsiednich jam nosowych, wystarczające są przeglądy w powyższych dwóch projekcjach. Oczywiście technika i przetwarzanie obrazów muszą być bardzo dokładne. Zastosowanie siatki Bucca-Pottera jest wysoce pożądane. Jeszcze lepiej wyróżnij szczegóły w obrazach obserwacyjnych każdej orbity osobno. W produkcji takich obrazów należy stosować wąską i długą rurkę.
Boczny rzut orbity daje nam stosunkowo mało wniosków na temat stanu ścian kości orbity. Podczas tworzenia takiej migawki pacjent musi być ułożony w taki sposób, aby jama strzałkowa czaszki była jak najbardziej równoległa do płaszczyzny kasety. Na tym zdjęciu można uzyskać przybliżoną koncepcję głębokości orbity. W celu dokładniejszego zbadania szczelin oczodołu i otworu optycznego stosuje się specjalne metody badawcze.
http://meduniver.com/Medical/luchevaia_diagnostika/368.htmlNarząd wzroku jest częścią analizatora wzrokowego, znajduje się na orbicie i składa się z oka (gałki ocznej) i jego organów pomocniczych (mięśni, więzadeł, powięzi, okostnej oczodołu, pochwy gałki ocznej, ciała tłuszczowego oka, powiek, spojówki i aparatu łzowego).
METODY BADAŃ
Metoda rentgenowska jest ważna w podstawowej diagnostyce patologii narządu wzroku. Jednak głównymi metodami diagnozowania radiologicznego w okulistyce były CT, MRI i USG. Metody te pozwalają ocenić stan nie tylko gałki ocznej, ale także wszystkich narządów pomocniczych oka.
Celem badania rentgenowskiego jest identyfikacja zmian patologicznych w orbicie, lokalizacja ciał obcych nieprzepuszczalnych dla promieni rentgenowskich i ocena stanu aparatu łzowego.
Badanie rentgenowskie w diagnostyce chorób i urazów oka i orbity obejmuje wykonanie badań i specjalnych zdjęć.
PRZEGLĄD WYBUCHÓW X-RAY
Na radiogramach orbity w nasogodopodochnoy, projekcjach nosowo-bocznych i bocznych, wejściu na orbitę, jej ścianach, czasami małych i dużych skrzydłach kości klinowej, górna szczelina oczodołu jest wizualizowana (patrz rys. 16.1).
SPECJALNE METODY BADAŃ OCZU W X-RAY
Radiografia orbity w projekcji skośnej przedniej (obraz kanału optycznego Rezy)
Głównym celem migawki jest uchwycenie obrazu kanału wizualnego. Zdjęcia do porównania muszą być wykonane po obu stronach.
Zdjęcia pokazują kanał wzrokowy, wejście do oczodołu, komórki kratowe (rys. 16.2).
Rys. 16.1. Radiogramy orbit w projekcjach nosowo-rdzeniowych (a), nasogastralnych (b) i bocznych (c)
Badanie rentgenowskie oka za pomocą protezy Comberg-Baltin
Służy do określenia lokalizacji ciał obcych. Proteza Comberg-Baltin jest soczewką kontaktową ze śladami ołowiu wzdłuż krawędzi protezy. Obraz powstaje w nasopodborodochnaya i bocznych projekcjach podczas mocowania spojrzenia w punkcie bezpośrednio przed oczami. Lokalizację ciał obcych na zdjęciach przeprowadza się za pomocą obwodu pomiarowego (rys. 16.3).
Badanie kontrastu przewodów łzowych (dacryocystistografia) Badanie przeprowadza się z wprowadzeniem RCS do przewodów łzowych w celu oceny stanu worka łzowego i drożności przewodu łzowego. W przypadku niedrożności przewodu nosowego poziom okluzji i rozszerzonego worka atonicznego łzy są wyraźnie określone (patrz Rys. 16.4).
X-RAY KOMPUTEROWA TOMOGRAFIA
CT wykonuje się w celu zdiagnozowania chorób i urazów oka i orbity, nerwu wzrokowego i mięśni pozagałkowych.
Przy ocenie stanu różnych struktur anatomicznych oka i orbity należy znać ich charakterystykę gęstości. Zazwyczaj średnie wartości densytometryczne są następujące: soczewka ma 110-120 HU, ciało szkliste 10-16 HU, osłony oka 50-60 HU, nerw wzrokowy 42-48 HU, mięśnie zewnątrzgałkowe 68-74 HU.
Badanie CT ujawnia zmiany nowotworowe we wszystkich częściach nerwu wzrokowego. Guzy orbity, choroby tkanki pozagałkowej, ciała obce gałki ocznej i orbity, w tym kontrast rentgenowski i uszkodzenia ścian oczodołu, są wyraźnie widoczne. CT pozwala nie tylko wykryć ciała obce w dowolnej części orbity, ale także określić ich rozmiar, lokalizację, penetrację powiek, mięśni gałki ocznej i nerwu wzrokowego.
Rys. 16.2. Radiografia orbity w płaszczyźnie ukośnej na Rezie. Norma
Rys. 16.3. Radiogramy gałki ocznej z protezą Comberg-Baltin (cienka strzałka) w bocznych (a), osiowych (b) rzutach. Ciało obce orbity (gruba strzałka)
NORMALNA ANATOMIA MAGNETYCZNO-REONANTOWA OCZU I OCZU
Kościste ściany orbit dają wyraźny sygnał hipointensywny na T1-VI i na T2-VI. Gałka oczna składa się z muszli i układu optycznego. Błony gałki ocznej (twardówka, naczyniówka i siatkówka) są wizualizowane jako wyraźny ciemny pasek na T1-VI na T2-VI, graniczący z gałką oczną jako
Rys. 16.4. Dacryocytogram. Norma (strzałki wskazują łzy)
pojedyncza całość. Od elementów układu optycznego na tomogramach MRI widoczna kamera przednia, soczewka i ciało szkliste (patrz rys. 16.5).
Rys. 16.5. Skanowanie MR oka jest normalne: 1 - soczewka; 2 - ciało szkliste gałki ocznej; 3 - gruczoł łzowy; 4 - nerw wzrokowy; 5 - przestrzeń pozagałkowa; 6 - mięsień górnego prostego; 7 - wewnętrzny mięsień prosty; 8 - zewnętrzny mięsień odbytniczy;
9 - mięsień dolnego prostego
Komora przednia zawiera wodnistą wilgoć, w wyniku czego daje wyraźny sygnał hiperintensywny na T2-VI. Soczewka ma wyraźny sygnał hipointensywny zarówno na T1-VI, jak i T2-VI, ponieważ jest to półstałe ciało beznaczyniowe. Szklisty humor daje zwiększony MP
sygnał na T2-VI i na niskim na T1-VI. Sygnał MR luźnego włókna pozagałkowego ma wysoką intensywność w T2-VI i niski sygnał w T1-VI.
MRI pozwala na śledzenie nerwu wzrokowego przez cały czas. Zaczyna się od dysku, ma wygięcie w kształcie litery S, a kończy się w cieniu. Płaszczyzny osiowe i strzałkowe są szczególnie skuteczne do jego wizualizacji.
Mięśnie zewnątrzgałkowe w obrazowaniu MR w intensywności sygnału MR znacznie różnią się od tkanki pozagałkowej, w wyniku czego są wyraźnie widoczne w całym ciele. Cztery proste mięśnie z jednolitym izo-intensywnym sygnałem zaczynają się od pierścienia ścięgna i są wysyłane na boki gałki ocznej do twardówki.
Pomiędzy wewnętrznymi ścianami orbit znajdują się zatoki sitowe, które zawierają powietrze, a zatem dają wyraźny sygnał hipointensywny z wyraźnym różnicowaniem komórek. Boczne względem labiryntu sitowego znajdują się zatoki szczękowe, które również dają hipointensywny sygnał na T1-VI i T2-VI.
Jedną z głównych zalet MRI jest możliwość uzyskania obrazów struktur wewnątrzustnych w trzech wzajemnie prostopadłych płaszczyznach: osiowej, strzałkowej i czołowej (koronalnej).
Obraz echograficzny gałki ocznej zwykle wygląda jak zaokrąglona formacja ujemna echo. W jego przednich regionach dwie linie echogeniczne są umieszczone jako wyświetlacz kapsułki soczewki. Tylna powierzchnia soczewki jest wypukła. Gdy wchodzi w płaszczyznę skanowania, nerw wzrokowy jest widoczny jako echo-ujemny, pionowo biegnący pasek bezpośrednio za gałką oczną. Ze względu na szerokie echo z gałki ocznej przestrzeń pozagałkowa nie różnicuje się.
Pozytonowa tomografia emisyjna umożliwia diagnostykę różnicową złośliwych i łagodnych guzów narządu wzroku pod względem poziomu metabolizmu glukozy.
Jest on stosowany zarówno do podstawowej diagnozy, jak i po leczeniu - w celu określenia nawrotu nowotworów. Ma to ogromne znaczenie dla poszukiwania odległych przerzutów w nowotworach złośliwych oczu i dla określenia głównego ogniska przerzutów do tkanki oka. Na przykład głównym celem w 65% przypadków przerzutów do narządu wzroku jest rak piersi.
DIAGNOSTYKA RADIATYWNA USZKODZEŃ OCZU I USZKODZENIA OCZU
Złamania ścian orbity
Radiografia: linia złamania ściany oczodołu z fragmentami kości (patrz rys. 18.20).
Rys. 16.6. Obliczony tomogram. Pęknięcie pierścienia OS dolnej ściany orbity (strzałka)
Badanie CT: defekt ściany kości oczodołu, przemieszczenie fragmentów kości („kroki” objawowe). Pośrednie objawy: krew w zatokach przynosowych, krwiak pozagałkowy i powietrze w tkance pozagałkowej (patrz ryc. 16.6).
MRI: złamania nie są jasno określone. Pośrednie objawy złamań można zidentyfikować: gromadzenie się płynów w zatokach przynosowych i powietrzu w strukturach uszkodzonego oka. W przypadku uszkodzenia wyciekająca krew z reguły całkowicie wypełnia zatokę przynosową,
a intensywność sygnału MR zależy od czasu krwotoku. Gdy os-pierścieniowe złamania dolnej ściany orbity wraz z przemieszczeniem zawartości w zatoce szczękowej pojawiają się niedowłady gałki ocznej.
Nagromadzenie powietrza w uszkodzonych strukturach oka podczas MRI jest wyraźnie wykrywane jako ogniska wyraźnego sygnału hipointensywnego na T1-VI i na T2-VI na tle zwykłego obrazu tkanek orbity.
Dyfrakcja promieni rentgenowskich według metody Comberga-Baltina: w celu określenia ich lokalizacji wewnątrz- lub zewnątrzgałkowej, przeprowadza się badania czynności rentgenowskich z robieniem zdjęć, patrząc w górę iw dół (patrz rys. 16.3).
Badanie CT: metoda z wyboru do wykrywania ciał obcych nieprzepuszczalnych dla promieniowania (rys. 16.7).
Rys. 16.7. Tomogramy komputerowe. Ciało obce prawej gałki ocznej (strzałka)
MRI: możliwe jest obrazowanie ciał obcych nieprzepuszczających promieniowania (patrz Ryc. 16.8).
Ultradźwięki: ciała obce wyglądają jak wtrącenia echo-pozytywne, dając cień akustyczny (rys. 16.9).
Rys. 16.8. MRI Plastikowe ciało obce lewej gałki ocznej (strzałka)
Rys. 16.9. Echogram gałki ocznej. Ciało obce gałki ocznej (sztuczna soczewka)
USG: świeże krwotoki są wyświetlane za pomocą ultradźwięków w postaci małych wtrąceń hiperechogenicznych. Czasami możliwe jest wykrycie ich swobodnego ruchu w oku, gdy gałki oczne są przemieszczone, a później tworzą się sploty wewnątrzgałkowe i tworzą wypiętrzenia (patrz Rys. 16.10).
Rys. 16.10. Echogramy gałki ocznej: a) świeży krwotok w jamie ciała szklistego, b) tworzenie się sznurów tkanki łącznej, zwłóknienie ciała szklistego
CT: krwiaki dają strefy o zwiększonej gęstości (+40. + 75 HU) (ryc. 16.11).
Rys. 16.11. Tomogramy komputerowe. Krwotok w jamie ciała szklistego
MRI: Informatywność jest gorsza od CT, zwłaszcza w ostrej fazie krwotoku (ryc. 16.12).
Rys. 16.12. Tomogramy MRI. Krwotok w jamie ciała szklistego (podostry
Rozpoznanie hemophthalmus z MRI opiera się na identyfikacji ognisk i obszarów zmian natężenia sygnału MR na tle jednolitego sygnału z ciała szklistego. Wizualizacja krwotoków zależy od czasu ich wystąpienia.
Urazowe odwarstwienie siatkówki
USG: odwarstwienie siatkówki może być niekompletne (częściowe) i całkowite (całkowite). Częściowo oderwana siatkówka ma postać wyraźnego paska echogenicznego, umieszczonego na tylnym biegunie oka i równoległego do jego błon.
Całkowite odwarstwienie siatkówki może być w postaci płaskiej linii lub w postaci lejka; łącznie, zwykle w kształcie lejka lub w kształcie litery T. Znajduje się nie na tylnym biegunie oka, ale bliżej jego równika (oderwanie może osiągnąć 18 mm lub więcej), w poprzek gałki ocznej (rys. 16.13).
Odwarstwienie siatkówki w kształcie lejka ma typowy kształt w postaci łacińskiej litery V z punktem mocowania na głowie nerwu wzrokowego (patrz rys. 16.13).
Rys. 16,13. Echogramy gałki ocznej: a) subtotal odwarstwienie siatkówki; b) całkowite odwarstwienie siatkówki (w kształcie lejka)
RADYKALNE SEMIOTYKI CHORÓB OCZU I OCZU
Guz naczyniówki (czerniak)
USG: tworzenie hipoechogeniczne o nieregularnym kształcie z rozmytymi konturami na tle silnego odwarstwienia siatkówki (patrz rys. 16.14).
MRI: Melanoblastoma daje wyraźny hipointensywny sygnał MR na T2-VI, co jest związane ze zmniejszeniem czasów relaksacji charakterystycznych dla melaniny. Guz znajduje się z reguły na jednej ze ścian gałki ocznej z indukcją do ciała szklistego. Na T1-VI, czerniak ujawnia się jako sygnał hiperintensywny na tle hipointensywnego sygnału z gałki ocznej.
PET-CT: tworzenie ściany gałki ocznej heterogenicznej gęstości tkanek miękkich przy zwiększonym poziomie metabolizmu glukozy.
Guzy nerwów wzrokowych
CT, MRI: jest określany przez pogrubienie dotkniętego nerwu o różnych kształtach i rozmiarach. Wrzecionowate, cylindryczne lub okrągłe rozszerzenie nerwu wzrokowego jest bardziej powszechne. Z jednostronnym uszkodzeniem nerwu wzrokowego jest wyraźnie określony wytrzeszcz z boku zmiany. Glejak nerwu wzrokowego może zajmować prawie całą jamę oczodołu (ryc. 16.15). Jaśniejsze dane dotyczące struktury i
Rys. 16.14. Echogram gałki ocznej. Melanoblastoma
częstość występowania nowotworu jest podawana przez T2-VI, na którym guz objawia się hiperintensywnym sygnałem MR.
Rys. 16.15. Obliczony tomogram. Neuroma nerwu wzrokowego
Kontrast CT i MRI: po dożylnym wzmocnieniu odnotowuje się umiarkowane nagromadzenie KV przez guz guza.
Guzy naczyniowe orbity (naczyniak krwionośny, naczyniak chłonny)
CT, MRI: guzy charakteryzujące się wyraźnym unaczynieniem, w wyniku którego intensywnie gromadzą środek kontrastowy.
Guzy gruczołu łzowego
CT, MRI: guz jest zlokalizowany w górnej zewnętrznej części orbity i daje hiperintensywny sygnał MR na T2-VI i isohypointens na T1-VI. Złośliwe formy guza gruczołu łzowego obejmują sąsiadujące kości w procesie patologicznym. Jednocześnie odnotowuje się destrukcyjne zmiany kości, które są wizualizowane na CT.
Radiografia, CT, MRI: w górnej zewnętrznej części orbity uwidoczniono powiększony woreczek z płynną zawartością, pogrubione i nierówne ściany (rys. 16.16).
Rys. 16.16. Dacryocystitis: a) dacryocytogram; b, c) tomogramy komputerowe
CT, MRI: istnieją 3 warianty oftalmopatii wewnątrzwydzielniczej:
- z dominującą zmianą mięśni pozagałkowych;
- z przeważającą zmianą tkanki pozagałkowej;
- mieszany typ (uszkodzenie mięśni pozagałkowych i tkanka retro-opuszkowa).
Patognomoniczne objawy oftalmopatii endokrynologicznej CT i MRI pogrubiają i pogrubiają mięśnie zewnątrzgałkowe. Często wpływa na wewnętrzne i zewnętrzne mięśnie prostego, dolnego prostego. Główne oznaki endokrynologicznej oftalmopatii obejmują zmianę włókien pozagałkowych w postaci obrzęku, przekrwienia naczyń i zwiększenie objętości orbity.
http://vmede.org/sait/?page=16id=Onkilogiya_trufanov_t1_2010menu=Onkilogiya_trufanov_t1_2010Nowoczesne metody diagnostyki funkcjonalnej i radiologicznej w okulistyce Prelegent: Kierownik Zakładu Diagnostyki Funkcjonalnej i Ultradźwiękowej BUZ OO COB nazwany imieniem V.P. Vykhodtseva Pecheritsa Galina Grigoryevna
W dziale diagnostyki funkcjonalnej i ultrasonograficznej wykonuje się ponad 20 złożonych metod oftalmodiagnostyki przy użyciu nowoczesnego sprzętu diagnostycznego wiodących firm zagranicznych.
Wizometria - definicja ostrości widzenia
Bezdotykowa tonometria to szybka, dokładna i bezpieczna metoda określania ciśnienia wewnątrzgałkowego strumieniem powietrza. Przeprowadza się go na bezkontaktowych tonometrach Reichert (USA) i KOWA (Japonia). Norma prawdziwego ρ0 = 8 -21 mm. Hg Art.
Pneumotonometria to pomiar IOP metodą kontaktową tonometrii aplanacyjnej z wykorzystaniem czujnika pneumotonometrycznego. Szybkość IOP = 16 -27 mm. Hg Art.
Tonografia elektroniczna - metoda określania hydro- i hemodynamiki oka, przedłużona rejestracja dopływu i odpływu płynu wewnątrzgałkowego. Jest stosowany w diagnostyce jaskry.
Perymetria - definicja pola widzenia. Perymetria kinetyczna jest wykonywana na obwodzie projekcji. Jest stosowany w diagnostyce odwarstwienia siatkówki, jaskry, chorób nerwu wzrokowego i siatkówki.
Perymetria przesiewania komputerowego - wykonywana na obwodzie perikme. Jest stosowany w diagnostyce chorób siatkówki i nerwu wzrokowego.
Automatyczna perymetria progu statycznego - wykonywana na automatycznym obwodzie KOWA (Japonia). Jest on stosowany we wczesnej diagnostyce jaskry, chorób nerwu wzrokowego i siatkówki. Jest to bardzo pouczająca i dokładna metoda perymetrii.
Perymetria komputerowa (automatyczna perymetria progowa)
Zmiany w centralnym polu widzenia jaskry
Nowe nowoczesne rodzaje perymetrii automatycznej perymetrii niebiesko-żółtej i perymetrii podwójnej częstotliwości. Stosowany we wczesnej diagnostyce jaskry.
Diagnostyka elektrofizjologiczna - określenie czułości elektrycznej siatkówki i nerwu wzrokowego w jaskrze, odwarstwieniu siatkówki, zapaleniu i atrofii nerwu wzrokowego, wysokiej krótkowzroczności.
Elektroretinografia (ERG) - rejestrowanie aktywności elektrycznej siatkówki przy stymulacji światłem o wystarczającej intensywności. Służy do diagnozowania abiotropii siatkówki (głównie w postaci bez pigmentu)
Wizualne wywołane potencjały (VEP) to elektryczna odpowiedź kory wzrokowej na stymulację wzrokową. VEP jest szczególnie informacyjny w diagnostyce choroby nerwu wzrokowego. Uszkodzenie demielinizacyjne nerwu wzrokowego znacznie spowalnia VEP.
Promieniowa anatomia oka i orbity
Tomografia komputerowa (CT) jest stosowana do określenia patologii naczyniowej lub zapalnej, przechodząc do orbity zmian nowotworowych, urazowego uszkodzenia kości oczodołu, nadżerki tkanki kostnej guza. Spiralna CT służy do wyświetlania struktur naczyniowych - angiografii CT.
Rezonans magnetyczny (MRI) lepiej różnicuje zmiany zapalne i nowotworowe, w stwardnieniu rozsianym miejsca demielinizacji. Powtarzane badania nie prowadzą do żadnego obciążenia promieniowaniem. Przeciwwskazania: obecność rozrusznika serca, metaliczne ciała obce na orbicie i mózgu. MRA (angiografia rezonansu magnetycznego) służy do wyświetlania struktur naczyniowych bez materiału kontrastowego.
Glejak nerwu wzrokowego (USG)
Glejak nerwu wzrokowego (MRI)
Oponiak nerwu wzrokowego
Formacja wolumetryczna na wierzchołku orbity
Zapalenie mięśni (pogrubienie bocznego mięśnia prostego)
Śluzówka kości sitowej
Rak kości sitowej
Obliczona retinotomografia - wykonana na Heidelbergu Retinal Tomograph HRT 3 (Niemcy), wyjątkowe, ultranowoczesne urządzenie. Za pomocą lasera diodowego nerw wzrokowy jest skanowany i analizowany pod kątem zmian jaskrowych. Jest on stosowany we wczesnej diagnostyce jaskry.
Retinotomografia komputerowa HRT 3
Zmiany w głowie nerwu wzrokowego z jaskrą
Test prawdopodobieństwa jaskry
Zmiany w głowie nerwu wzrokowego z jaskrą
Trójwymiarowy obraz tarczy optycznej
Diagnostyka ultrasonograficzna jest wykonywana na ultrasonograficznych skanerach okulistycznych NIDEK (Japonia) i OTI (Kanada). Służy do diagnozowania guzów wewnątrzgałkowych, odwarstwienia siatkówki, ciał obcych, nowotworów oczodołu.
Ciałko rzęskowe guza
Wtórne odwarstwienie siatkówki w naczyniaku czerniaka
Guz ciała rzęskowego i horiodea z kiełkowaniem na orbitę
Przerzuty raka piersi w naczyniówce z wtórnym odwarstwieniem siatkówki
Makulodegeneracja z odwarstwieniem siatkówki
Glejak nerwu wzrokowego
Zapalenie nerwu wzrokowego
Guz ciała rzęskowego i naczyniówki z kiełkowaniem na orbicie
Echobiometria to ultradźwiękowy pomiar elementów optycznych oka: przednia komora, soczewka, przednio-tylna oś oka. Służy do określenia siły sztucznej soczewki, oceny progresji krótkowzroczności, lokalizacji ciał obcych wewnątrzgałkowych.
Ultradźwiękowa metoda biopachimetrii do określania grubości rogówki. Jest stosowany w diagnostyce stożka rogówki, jaskry, w operacjach refrakcyjnych.
Biomikroskopia ultradźwiękowa (UBM) jest metodą badania struktur przedniego odcinka oka za pomocą ultradźwięków o wysokiej częstotliwości (50 MHz). Pozwala określić z mikronową dokładnością parametry struktur przedniego odcinka oka, które są szczególnie niedostępne dla konwencjonalnej biomikroskopii światła, takiej jak tęczówka, ciało rzęskowe, strefa równikowa soczewki i włókna więzadła.
Optyczna koherentna tomografia (OST) przedniego odcinka oka.
USDG z DCT jest wykonywany metodą kontaktowo-przezbłonową przy użyciu wielofunkcyjnych ultradźwiękowych urządzeń diagnostycznych typu „VOLUSON-730”. Służy do wizualizacji i oceny stanu naczyń oka i orbity, badania hemodynamiki oka, diagnostyki różnicowej łagodnych i złośliwych guzów wewnątrzgałkowych.
Keratotopografiya - metoda określania topografii rogówki. Stosowany w diagnostyce stożka rogówki i operacji refrakcyjnych.
Autorefractkeratometry - oznaczanie mocy optycznej rogówki i refrakcji. Służy do obliczania soczewek wewnątrzgałkowych (sztuczne soczewki i operacje refrakcyjne).
Określenie mocy optycznej IOL na urządzeniu „IOL-master”
Optyczna koherentna tomografia (OST) to technika obrazowania bezstykowego, która pozwala uzyskać poprzeczne przekroje struktur dna oka. Oparty na zasadzie interferometrii.
http://present5.com/sovremennye-metody-funkcionalnoj-i-luchevoj-diagnostiki-v-oftalmologii/