Funkcja narządów wzroku jest ważnym składnikiem ludzkich układów czuciowych. Zmniejszona ostrość wzroku znacząco wpływa na jakość życia, dlatego należy zwracać szczególną uwagę na występowanie objawów lub podejrzeń o jakiekolwiek procesy patologiczne.
Pierwszym krokiem jest zasięgnięcie porady u okulisty. Po badaniu specjalista może przydzielić listę dodatkowych metod badania w celu wyjaśnienia danych i postawienia diagnozy. Jedną z tych metod jest ultrasonografia oka.
Badanie ultrasonograficzne oka (echografia) jest manipulacją polegającą na penetracji i odbiciu fal o wysokiej częstotliwości z różnych tkanek ciała, a następnie przechwyceniu sygnałów przez urządzenie czujnikowe. Procedura zyskała na popularności dzięki temu, że jest wysoce informacyjna, bezpieczna i bezbolesna.
Ponadto metoda ta nie wymaga wiele czasu i specjalnego przygotowania wstępnego. Ultradźwięki dają możliwość badania cech strukturalnych mięśni oka, siatkówki, krystaliczności, ogólnego stanu dna oka i tkanki oka. Często procedura jest zalecana przed i po zabiegach chirurgicznych, a także do ostatecznej diagnozy i monitorowania dynamiki przebiegu choroby.
Istnieją wskazania, dla których konieczne jest badanie USG.
Oprócz powyższego, USG oczu dziecka jest również przeprowadzane w przypadku wad wrodzonych w rozwoju oczodołów i gałek ocznych. Ponieważ metoda ma wiele pozytywnych cech, nie ma ryzyka dla zdrowia dziecka.
Diagnostyka ultrasonograficzna jest niezbędna w przypadku nieprzezroczystości (zmętnienia) mediów ocznych, ponieważ w tej sytuacji niemożliwe staje się badanie dna oka innymi metodami diagnostycznymi. W takim przypadku lekarz może przeprowadzić badanie ultrasonograficzne dna oka i ocenić stan struktur.
Należy zauważyć, że ultradźwięki gałki ocznej nie mają przeciwwskazań. Ta manipulacja diagnostyczna może być wykonywana przez absolutnie wszystkich ludzi, w tym kobiety w ciąży i dzieci. W praktyce okulistycznej, badanie struktur oka, USG jest po prostu konieczną procedurą. Istnieją jednak sytuacje, w których zaleca się powstrzymanie się od tego rodzaju badań.
Trudności mogą pojawić się tylko w przypadku niektórych rodzajów uszkodzeń pourazowych oka (otwarte rany gałki ocznej i powiek, krwawienie), w których badanie staje się po prostu niemożliwe.
Pacjent w kierunku okulisty jest wysyłany do manipulacji. Wstępne przygotowanie nie jest konieczne. Pacjentom zaleca się usunięcie makijażu z okolic oczu przed badaniem ultrasonograficznym, ponieważ czujnik zostanie zainstalowany na górnej powiece. Istnieje kilka rodzajów ultradźwięków gałki ocznej, w zależności od danych, które wymagają wyjaśnienia.
Technika USG oka
Diagnostyka ultradźwiękowa opiera się na echolokacji wykonywanej w kilku specjalnych trybach. Pierwszy służy do pomiaru wielkości orbity, głębokości komory przedniej, grubości soczewki, długości osi optycznej. Drugi tryb jest niezbędny do wizualizacji struktur gałki ocznej. Często wraz z ultrasonografią wykonuje się również dopplerografię - badanie ultrasonograficzne naczyń ocznych.
Podczas manipulacji pacjent siedzi lub leży na kanapie z zamkniętymi oczami. Następnie lekarz stosuje specjalny hipoalergiczny żel do diagnostyki USG na górnej powiece i instaluje czujnik urządzenia. W celu lepszego uszczegółowienia różnych struktur gałki ocznej i orbity lekarz może poprosić pacjenta o wykonanie pewnych testów funkcjonalnych - ruchów oczu w różnych kierunkach podczas badania.
Ultradźwięki gałki ocznej trwają około 20-30 minut. Po przeprowadzeniu badania i zapisaniu wyników sonolog wypełnia specjalny protokół badania i wydaje pacjentowi wnioski. Należy podkreślić, że tylko lekarz specjalista odpowiedniej kategorii może odszyfrować dane USG.
Po badaniu lekarz porównuje i bada dane. Ponadto, w zależności od wyników badania, konkluzja jest normą lub patologią. Aby sprawdzić wyniki badania, znajduje się tabela wartości normalnych:
Obecnie istnieje wiele państwowych państwowych i prywatnych klinik okulistycznych, w których można wykonywać USG oczodołów. Koszt procedury zależy od poziomu instytucji medycznej, aparatury i kwalifikacji specjalisty. Dlatego przed przeprowadzeniem badania warto podjąć odpowiedzialne podejście do wyboru okulisty, a także kliniki, w której pacjent będzie obserwowany.
http://uzimigom.ru/golova-i-sheya/glaza.htmlJedną z metod diagnozowania różnych chorób narządów wzroku jest badanie ultrasonograficzne oka. Ta metoda staje się coraz bardziej powszechna, prosta, bezpieczna i wysoce informacyjna.
USG oczu to procedura diagnostyczna, która pozwala ocenić strukturę oka, stan siatkówki, soczewki i mięśnie oka. Bardzo często USG przepisuje się po zabiegu okulistycznym, oceniając stan dna oka, aw szczególności przy wymianie soczewki - położenie soczewki.
Takie badania pozwalają nie tylko zidentyfikować choroby oczu, ale także regularnie monitorować ich dynamikę.
Równocześnie z ultradźwiękami często wykonuje się obrazowanie dopplerowskie na oku, co umożliwia badanie naczyń gałki ocznej: ich objętości, przepuszczalności i prędkości przepływu krwi. Dzięki tej metodzie możliwe jest zidentyfikowanie patologii krążenia krwi w oku na najwcześniejszych etapach.
W przypadku patologii, takich jak:
Praktycznie nie ma przeciwwskazań do ultrasonografii oczu, z wyjątkiem otwartych urazów oczu. W takich przypadkach sama procedura będzie trudna.
Sposób wykonania badania ultrasonograficznego oka zależy bezpośrednio od metody badania:
Metoda A (echografia jednowymiarowa). Metoda służy do określenia wielkości oka (co jest istotne na przykład przed operacją), a także jego struktury i elementów.
Znieczulenie jest zaszczepiane u pacjenta, co łagodzi ból i zapobiega poruszaniu się oka. Lekarz w tym przypadku prowadzi czujnik bezpośrednio przez gałkę oczną, a nie przez powiekę. Badanie wyświetla wykres z parametrami gałki ocznej.
Metoda B (echografia dwuwymiarowa). Służy do badania charakterystyk wewnętrznej struktury oka poprzez uzyskanie jego dwuwymiarowego obrazu. Specjalistyczny monitor wyświetla wiele jasnych punktów o różnej jasności.
Ten rodzaj badań nie wymaga specjalnego przygotowania oka. USG wykonuje się przez zamkniętą górną powiekę i trwa nie dłużej niż 15 minut.
Połączenie metod A i B. W tym przypadku łączy się zalety obu metod, co sprawia, że diagnoza narządów wzroku jest dokładniejsza.
Biomikroskopia ultradźwiękowa. Metoda opiera się na cyfrowym przetwarzaniu sygnałów echa, co poprawia jakość obrazu na monitorze. A dzięki specjalnemu oprogramowaniu możesz przeprowadzić interaktywną i a posteriori analizę otrzymanych informacji.
Trójwymiarowa echografia. Pozwala uzyskać trójwymiarowy obraz struktury oka i jego układu naczyniowego. W zależności od nowoczesności sprzętu trójwymiarowy obraz może być wyświetlany na ekranie w czasie rzeczywistym.
Doppler energetyczny. Pozwala określić stan naczyń krwionośnych poprzez analizę wartości prędkości i amplitudy przepływu krwi.
Doppler fali pulsacyjnej. Dzięki tej metodzie przeprowadzana jest analiza hałasu, która pozwala nam dokładniej określić prędkość i kierunek przepływu krwi w naczyniu do oczu.
Ultradźwiękowe badanie dupleksowe. Metoda ta łączy zalety wszystkich istniejących metod badania ultrasonograficznego oczu i umożliwia jednoczesną ocenę zarówno wielkości, jak i struktury gałki ocznej oraz stanu układu naczyniowego oka.
Praktyka współczesnej medycyny: objawy i leczenie jaskry na wczesnym etapie.
Oftalmoskopia pomoże zidentyfikować patologię dna.
Ocena wyników badania ultrasonograficznego oka przeprowadzana jest przez eksperta poprzez porównanie uzyskanych wyników z normami. Można wyróżnić pewne parametry pomiarowe, które pozwalają wyeliminować patologię oka.
Wskaźniki normy:
Nowoczesna okulistyka pozwala szczegółowo zbadać stan oczu i na czas wykryć różne patologie. Ultradźwięki, jako jedna z najskuteczniejszych metod okulistycznych, są całkowicie bezpieczną i bezbolesną procedurą. Sprawdź swoje oczy - nie zaniedbuj swojego zdrowia!
http://www.help-eyes.ru/diagnostika/metody/uzi-glaza.htmlUSG oka (lub echografia okulistyczna) jest bezpieczną, prostą, bezbolesną i wysoce informacyjną metodą badania struktur oka, która pozwala uzyskać ich obraz na monitorze komputera w wyniku odbicia fal ultradźwiękowych o wysokiej częstotliwości od tkanki oka. Jeśli takie badanie zostanie uzupełnione za pomocą kolorowego mapowania dopplerowskiego naczyń okulistycznych (lub DDC), specjalista może ocenić stan przepływu krwi w nich.
W tym artykule przedstawimy informacje o istocie metody i jej odmianach, wskazaniach, przeciwwskazaniach, metodach przygotowania i prowadzenia ultradźwięków oka. Dane te pomogą zrozumieć zasadę tej metody diagnozowania i możesz zadać wszelkie pytania okulistom.
USG oka można przypisać zarówno do identyfikacji wielu patologii okulistycznych (nawet na początkowych etapach ich rozwoju), jak i do oceny stanu struktur oka po przeprowadzeniu operacji chirurgicznych (na przykład po wymianie soczewki). Ponadto procedura ta umożliwia monitorowanie dynamiki rozwoju przewlekłych chorób okulistycznych.
Zasada echografii okulistycznej opiera się na zdolności fal ultradźwiękowych emitowanych przez czujnik do odbijania się od tkanek narządu i przekształcania w obraz wyświetlany na monitorze komputera. Dzięki temu lekarz może otrzymać następujące informacje o gałce ocznej:
Takie badanie można przeprowadzić nawet przy zmętnieniach optycznych ośrodków oka, które mogą utrudniać diagnozę za pomocą innych metod badania okulistycznego.
Zwykle echografię oczną uzupełnia dopplerografia, która umożliwia ocenę stanu i drożności naczyń gałki ocznej, prędkości i kierunku przepływu krwi w nich. Ta część badania umożliwia wykrycie nieprawidłowości w krążeniu krwi, nawet w początkowej fazie.
Następujące odmiany tej techniki mogą być stosowane do ultrasonografii oka:
Badanie dopplerowskie naczyń oka wykonuje się następującymi metodami:
Podczas przeprowadzania ultradźwiękowego skanowania dwustronnego łączone są wszystkie możliwości zarówno konwencjonalnych badań ultradźwiękowych, jak i badań dopplerowskich. Ta metoda badania jednocześnie dostarcza danych nie tylko o wielkości i strukturze oka, ale także o stanie jego naczyń.
USG oczu może być przepisane w następujących przypadkach:
Ultrasonografia dopplerowska oka jest wskazana dla następujących patologii:
USG oka można przypisać do wszystkich kategorii pacjentów i nie ma limitu wieku. Może być przeprowadzona dla dzieci w każdym wieku, osób starszych, kobiet w ciąży lub laktacji oraz pacjentów z poważnymi chorobami współistniejącymi.
USG oka jest całkowicie bezpieczną procedurą i nie ma przeciwwskazań.
Prowadzenie echografii ocznej nie wymaga specjalnego przygotowania pacjenta. Podczas wizyty lekarz musi wyjaśnić pacjentowi istotę i konieczność wykonania tego badania diagnostycznego. Szczególną uwagę poświęca się przygotowaniu psychologicznemu małych dzieci - dziecko powinno wiedzieć, że ta procedura nie zaszkodzi mu i zachowywać się prawidłowo podczas badania USG.
Jeśli to konieczne, należy użyć podczas badania A przed badaniem, lekarz koniecznie określa dane pacjenta dotyczące obecności reakcji alergicznej na środki znieczulające miejscowo i wybiera lek, który jest bezpieczny dla pacjenta.
USG oczu można wykonywać zarówno w klinice, jak iw szpitalu. Pacjent powinien zabrać ze sobą skierowanie na badanie i wyniki wcześniej wykonanej echografii ocznej. Kobiety nie powinny stosować makijażu oczu przed zabiegiem, ponieważ żel zostanie nałożony na górną powiekę podczas badania.
Echografię okulistyczną wykonuje się w specjalnie wyposażonym pokoju w następujący sposób:
Po zabiegu specjalista diagnostyki ultrasonograficznej sporządza raport i wydaje go do rąk pacjenta lub wysyła do lekarza prowadzącego.
Dekodowanie wyników echografii okulistycznej przeprowadza specjalista diagnostyki ultrasonograficznej i lekarz prowadzący pacjenta. W tym celu uzyskane wyniki są porównywane ze wskaźnikami norm:
USG oka może być przepisane przez okulistę. W przypadku niektórych chorób przewlekłych, które powodują zmiany stanu gałki ocznej i dna oka, taką procedurę mogą zalecić inne specjalności: lekarz ogólny, neurolog, nefrolog lub kardiolog.
USG oka to wysoce informacyjna, nieinwazyjna, bezpieczna, bezbolesna i łatwa do przeprowadzenia procedura diagnostyczna, która pomaga w prawidłowej diagnostyce wielu patologii oka. Jeśli to konieczne, badanie to można powtarzać wiele razy i nie wymaga przestrzegania jakichkolwiek przerw. Aby przeprowadzić badanie USG oka, pacjent nie musi przeprowadzać specjalnego szkolenia i nie ma przeciwwskazań ani ograniczeń wiekowych przy wyznaczaniu takiego badania.
Lekarz diagnostyki radiacyjnej Ginzburg L. Z. mówi o ultrasonografii oka:
Specjalista z Moscow Doctor Clinic mówi o ultrasonografii oka i pokazuje, w jaki sposób jest wykonywany:
http://myfamilydoctor.ru/uzi-glaza-kak-delaetsya-chto-pokazyvaet/Zastosowanie ultradźwięków w okulistyce do celów diagnostycznych zostało po raz pierwszy zaproponowane przez G. Mundta, W. Hughesa w 1957 r. I opiera się na zdolności fal ultradźwiękowych do odbijania się na powierzchniach między tkankami gałki ocznej, wyróżniając się ich specyficzną odpornością akustyczną (ryc. 12). Echogram oka pokazuje zmiany wielkości, struktury lub relacji topograficzno-anatomicznych nośnika optycznego oka.
Większość badaczy doniosła o wartości badania ultrasonograficznego w zmętnieniu oka, ale indywidualne prace w tym zakresie były głównie poświęcone ocenie stanu ciała szklistego, diagnozowaniu odwarstwienia siatkówki, nowotworów wewnątrzgałkowych i ciał obcych [Marmur RK i in., 1968, 1970; Friedman FE, 1968; Ustimenko JI.J1., 1969; Oksala A., Lethinen N.. 1959; Stalkamp G., Nover A., 1962; Bushman, W., 1966; Oksala A., 1967].
Użyliśmy echografii ultradźwiękowej (ultradźwiękowej), aby ocenić stan optycznych mediów oczu za pomocą belmas [Yakimenko S.А., 1970, 1972, 1975], jak również z pełnym symblefaronem lub ankyloblefaronem [Yakimenko S.А. i in., 1975].
Badania przeprowadzono za pomocą specjalnych okulistycznych urządzeń diagnostycznych: „Echoophthalograph” systemu Krautkremera i systemu Echo-21 - z częstotliwością 4-12 MHz. Aby wyjść z „martwej strefy” ultradźwiękowego pola grzejnika, zastosowano łaźnie przedłużacze projektu R.K. Marmura.
Badanie ultrasonograficzne i dane biometryczne w różnych stanach patologicznych w ośrodku optycznym oka u pacjentów z grupy kontrolnej wykazały, że pewien stan patologiczny (pogrubienie rogówki z powodu tworzenia grubych oczu, różne głębokości komory przedniej i obecność w niej pewnych formacji, zgrubna przednia synechia, Schwarth, film retrocorne, patologicznie zmieniona soczewka, zagęszczone jądro, obrzęk, spłaszczenie, błoniasta zaćma, kondensacja substancji soczewki, przemieszczenie do komory przedniej lub ciała szklistego, afakia odległości, zmętnienie ciała szklistego, odklejenie siatkówki), oraz różne kombinacje tych stanów patologicznych odpowiada charakterystycznej echogram przy czym patologia można rozpoznać z dużą dokładnością.
Badania wykazały, że ultrasonografia jest skuteczną metodą diagnozowania stanu nośników optycznych w oczach z oczami, zwłaszcza podczas badania oczu o całkowitej gęstości oczu.
Korzystając z tej metody po raz pierwszy, możliwe było przeprowadzenie oceny grubości ściany w warunkach in vivo. Jak wiadomo, wszystkie istniejące metody badawcze nadają się tylko do pomiaru przezroczystej rogówki. W 48,4% badanych oczu grubość krasnoludka przekraczała grubość rogówki normalnej (> 0,6 mm). Badanie takich oczu podczas operacji wykazało, że pogrubienie zmętnionej rogówki może wystąpić z powodu powstawania grubej zaćmy, gruboziarnistych przednich zrostów, wzrostu tkanki bliznowatej, wzrostu błony pozagałkowej. Nie można jednak odróżnić tych stanów przez echogramy: w większości przypadków są one podobne.
Podczas badania komory przedniej metoda pomaga określić obecność lub brak komory przedniej, zmierzyć jej głębokość i ujawnić pewne formacje patologiczne. Według naszych danych (320 oczu), w 26,2% przypadków była to średnia głębokość (2-3 mm); 48,1% - małe (2-1 mm); 1,9% głębokości (> 3 mm) i 23,8% szczeliny podobnej do (5 mm); 4,7% - spłaszczony (3-2 mm); w 3,5% wyglądał jak gruby film (2-1 mm); 15% przypadków zdiagnozowano z afakią.
Przy pomocy ultradźwięków nie można rozwiązać problemu przezroczystości soczewki, ale dane dotyczące jej struktury akustycznej i grubości mogą służyć jako punkt wyjścia do jej określenia.
Badaliśmy obraz echograficzny połączonych zmian patologicznych w przedniej części oka z zaćmą. Te ostatnie przejawiają się w różnych kompleksach sygnałów echa, charakteryzujących się polimorfizmem (liczbą, kształtem, amplitudą), jednak przy użyciu echografii ultradźwiękowej i danych biometrycznych, w większości przypadków możliwe jest określenie stanu poszczególnych ośrodków i ich wzajemnych zależności, w celu zidentyfikowania poważnych zmian w przednim oku.
W badaniu ciała szklistego i błon dna oka, ultradźwiękowa echografia umożliwia identyfikację i określenie intensywności zmętnień ciała szklistego oraz diagnozowanie odwarstwienia siatkówki. Bardziej pouczające przy określaniu gęstości zmętnień ciała szklistego, lokalizacja odwarstwienia siatkówki jest skanowaniem ultradźwiękowym, które w ostatnich latach znalazło szerokie zastosowanie [Marmur RK, Yakimenko SA, 1985]. Ultradźwiękowe dane biometryczne przednio-tylnych rozmiarów oczu z belmas umożliwiają określenie wielkości oka, co jest konieczne, na przykład, do obliczenia mocy refrakcyjnej keratoprotezy, aby ujawnić subatrofię gałki ocznej, wodniaka lub krótkowzroczności.
Można zatem argumentować, że ultrasonografia i biomikroskopia w promieniowaniu podczerwonym i ultrafioletowym są cennymi metodami diagnostycznymi do badania oczu oczami, ponieważ dostarczają ważnych obiektywnych informacji o stanie zarówno oczu, jak i głęboko położonych mediów oka. Najbardziej kompletne informacje o stanie poszczególnych mediów i oka jako całości można uzyskać dzięki złożonemu zastosowaniu tych metod.
http://www.glazmed.ru/lib/burn/burn-0038.shtmlCzęsto ludzie mają problemy z funkcjonowaniem narządu wzroku. Okuliści przepisują USG oka, aby uzyskać szczegółowe informacje w celu ustalenia jasnej diagnozy. Skuteczne jest również wykonywanie ultradźwięków orbit oczu, ponieważ to właśnie ta diagnoza pomoże zrozumieć, dlaczego pacjent cierpi. Skanowanie orbit jest przepisywane wraz z badaniem narządu wzrokowego w celu zbadania stanu oczodołu.
Badanie ultrasonograficzne oka jest metodą diagnostyczną stosowaną w okulistyce w celu określenia szerokiego zakresu patologii oka. Badanie jest bezpieczne i bezbolesne. Odgrywa ważną rolę w diagnozowaniu chorób wewnątrzgałkowych lub nieprawidłowości struktury w całkowicie lub częściowo mętnych ośrodkach oka.
Badanie trwa jedną trzecią godziny. Przed zabiegiem pacjent znajduje się po lewej stronie specjalisty przeprowadzającego badanie USG. Przed rozpoczęciem monitorowania jednowymiarowego gałka oczna, którą należy zbadać, jest znieczulana lekami. Ma to na celu zapewnienie statyki oka, a także brak bólu u pacjenta podczas skanowania. Lekarz wykonuje sterylny czujnik na gałce ocznej, nieskrywanej powiece. Tryb dwuwymiarowy i badanie dopplerowskie są przeprowadzane przez opuszczoną powiekę i nie ma potrzeby wkraplania oka. Powieka jest nasmarowana żelem ultradźwiękowym. Pacjent może łatwo go zetrzeć chusteczką lub tkanką po badaniu.
Badanie odbywa się bez przygotowania. Nie ma potrzeby stosowania określonej diety ani przyjmowania leków. Kobiety powinny usunąć makijaż przed zabiegiem. Skanowanie można wykonać podczas ciąży i laktacji. Pacjenci są również badani pod kątem jakiejkolwiek formy onkologii. Oczy USG można zrobić i dziecko.
Dno ultradźwiękowe pokazuje patologię głowy nerwu wzrokowego, zaburzenia widzenia, zmętnienia soczewki, odwarstwienie siatkówki i patologię tkanki szklistej. Metoda wykrywa również problemy z mięśniami oczu, różnymi guzami i niektórymi rodzajami chorób naczyniowych. Po zbadaniu komory przedniej możliwe jest zdiagnozowanie niedoboru lub nadmiaru płynu ocznego.
Informacje uzyskane w wyniku badania USG są interpretowane przez okulistę. Norma zdrowego narządu wzrokowego ma następujące cechy:
Istnieją pewne ograniczenia USG oka, które zabraniają stosowania metody diagnostycznej. Wśród nich są uszkodzenia gałki ocznej lub orbity, oparzenia zarówno powiek, jak i organów wzrokowych. Istnieją ograniczenia wynikające z faktu, że procedura jest wykonywana na oku, z towarzyszącymi komplikacjami lub urazami powikłań i efektów bólowych.
http://etoglaza.ru/obsledovania/uzi-glaza.htmlNowoczesna okulistyka, skupiająca się na mikroinwazyjnych metodach chirurgicznych i dogłębnej analizie morfologicznej badanych struktur, narzuca jakościowo nowe wymagania w zakresie stosowania ultradźwięków, co determinuje dynamiczne tempo rozwoju sprzętu i podstawy metodologicznej.
Niezależnie od tego, jak zróżnicowany jest wybór sprzętu i technik, zastosowanie ultradźwięków w okulistyce do celów diagnostycznych opiera się na fakcie, że fale ultradźwiękowe propagujące się w tkankach oka ulegają zmianom ze względu na swoją wewnętrzną strukturę. Zgodnie z cechami propagacji fal akustycznych w oku badacz otrzymuje informacje o jego strukturze. W diagnostycznym zastosowaniu ultradźwięków w okulistyce stosuje się również efekt Dopplera, który umożliwia ocenę prędkości przepływu krwi w naczyniach oczodołowych.
Tkanka gałki ocznej to zbiór różnych pod względem akustycznym mediów. Gdy fala ultradźwiękowa uderza w interfejs między dwoma mediami, następuje jej załamanie i odbicie. Im bardziej opory akustyczne (impedancje) mediów granicznych różnią się, tym bardziej odbija się część fali padającej. Definicja topografii normalnych i patologicznie zmienionych mediów biologicznych opiera się na zjawisku odbicia fal ultradźwiękowych.
Wraz z odbiciem na granicy mediów o różnej rezystancji akustycznej następuje załamanie fal ultradźwiękowych, co znajduje odzwierciedlenie w tym, że ich propagacja i natężenie zmieniają kierunek, gdy interfejs przechodzi. Efekt załamania jest szczególnie wyraźny w przypadku ukośnego występowania fal ultradźwiękowych, co może prowadzić do błędów w określaniu wielkości i topografii tkanek.
Diagnostyka pomiarów wewnątrzustnych gałki ocznej i jej elementów anatomicznych i optycznych.
Badanie ultrasonograficzne oka (USG) jest wysoce informacyjną metodą instrumentalną, oprócz ogólnie przyjętych metod klinicznych diagnostyki okulistycznej. Z reguły badanie echograficzne powinno być poprzedzone tradycyjnym badaniem okulistycznym i klinicznym pacjenta.
Jeśli podejrzewa się obce ciało wewnątrzgałkowe, USG powinno być poprzedzone radiografią oka; guz wewnątrzgałkowy - diafanoskopia; dla edukacji objętościowej na orbicie - egzoftalmometria, badanie ruchliwości i repozycji gałki ocznej, radiografia gniazd.
Badanie echobiometrycznych (wartości liniowych i kątowych) oraz anatomicznych i topograficznych (lokalizacja, gęstość) cech przeprowadza się zgodnie z głównymi wskazaniami.
Obejmują one następujące elementy.
• Konieczność zmierzenia grubości rogówki, głębokości przedniej i tylnej komory, grubości soczewki i wewnętrznych błon oka, długości CT, różnych innych odległości wewnątrzgałkowych i wielkości oka jako całości (na przykład przy obliczaniu ciał obcych w oku, subatrofii gałki ocznej, jaskry, krótkowzroczności) IOL mocy optycznej).
• Badanie topografii i struktury CPC. Ocena stanu chirurgicznie utworzonych dróg odpływu i CPC po interwencjach przeciwjaskrowych.
• Ocena pozycji soczewki IOL (fiksacja, zwichnięcie, zrosty).
• Pomiar długości tkanek pozagałkowych w różnych kierunkach, grubość nerwu wzrokowego i mięśnia prostego oka.
• Określenie wielkości i badania topografii zmian patologicznych, w tym nowotworów, ciała rzęskowego, błon naczyniowych i siatkówki oka, przestrzeni pozagałkowej; ilościowa ocena tych zmian dynamiki. Różnicowanie różnych form klinicznych wytrzeszczu.
• Ocena wysokości i rozpowszechnienia oderwania ciała rzęskowego, naczyniówki i siatkówki oka z trudnością okulistyczną. Zróżnicowanie pierwotnego odwarstwienia siatkówki od wtórnego, z powodu wzrostu guza naczyniówki.
• Identyfikacja zniszczenia, wysięku, zmętnień, skrzepów krwi, cumowania w TK, określenie cech ich lokalizacji, gęstości i mobilności.
• Identyfikacja i określenie lokalizacji wewnątrzgałkowych ciał obcych, w tym klinicznie niewidocznych i ujemnych promieni rentgenowskich, jak również ocena stopnia ich enkapsulacji i ruchliwości, właściwości magnetycznych.
Według założyciela krajowej echografii okulistycznej F. E. Friedmana nie ma przeciwwskazań do tego badania.
Badanie echograficzne oka przeprowadza się metodami kontaktowymi lub zanurzeniowymi.
Metoda kontaktu. Dzięki technicznie prostszej metodzie kontaktowej stosuje się jednowymiarową technikę echografii (metoda A), w której płyta piezoelektryczna sondy wchodzi w bezpośredni kontakt z badanym obiektem.
Echografia jednowymiarowa jest wykonywana w następujący sposób. Pacjent siedzi na krześle po lewej i nieco przed diagnostycznym urządzeniem ultradźwiękowym zwróconym w stronę lekarza, siedząc przed ekranem urządzenia w połowie drogi do pacjenta. W niektórych przypadkach badanie ultrasonograficzne jest możliwe, gdy pacjent leży na kanapie twarzą do góry (lekarz znajduje się na głowie pacjenta).
Przed badaniem wprowadza się znieczulenie do jamy spojówkowej badanego oka. Prawą ręką lekarz przynosi sondę ultradźwiękową, sterylizowaną 96% etanolem, w kontakcie z okiem pacjenta, a lewa ręka reguluje działanie urządzenia. Środkiem kontaktowym jest płyn łzowy.
Wybierając sondę do średnicy piezoplatów, kierujemy się następującymi względami:
* Aby uzyskać ogólne informacje o stanie struktur oka, potrzebna jest szeroka wiązka fal ultradźwiękowych;
* Aby uzyskać dokładniejszą ocenę intraskopową formacji znajdujących się na dnie lub w CT, konieczna jest wąska wiązka fal ultradźwiękowych.
Zaleca się badanie akustyczne oka, aby rozpocząć stosowanie sondy z piezoplatem o średnicy 5 mm, a ostateczny wniosek oparty na wynikach echografii należy wykonać po szczegółowym sondowaniu za pomocą sondy piezoplate o średnicy 3 mm.
Metoda zanurzeniowa badania akustycznego oka sugeruje obecność warstwy płynu między piezoplatą sondy diagnostycznej a badanym okiem. Najczęściej metoda ta jest realizowana przy użyciu sprzętu ultradźwiękowego opartego na metodzie echograficznej typu B.
Skanując wzdłuż innej trajektorii, sonda diagnostyczna „unosi się” w medium zanurzeniowym (odgazowana woda, izotoniczny roztwór chlorku sodu), który znajduje się w specjalnej dyszy, która jest zainstalowana na oku pacjenta. Sonda diagnostyczna może być również umieszczona w obudowie z dźwiękoszczelną membraną, która styka się z przykrytymi powiekami pacjenta siedzącego na krześle. W tym przypadku nie jest potrzebne znieczulenie wkraplające.
W okulistyce ultradźwięki mają swoją specyfikę związaną z takimi cechami oka, jak mały rozmiar i złożoność kształtu jego elementów strukturalnych, jednokierunkowy dostęp do badań, mobilność i możliwość stosowania tylko niewielkich natężeń promieniowania ultradźwiękowego.
Jednowymiarowa echografia (metoda A) jest dość dokładną metodą, która pozwala na graficzne wykrycie różnych zmian patologicznych i formacji, a także zmierzenie wielkości gałki ocznej i jej poszczególnych elementów i struktur anatomicznych i optycznych. Metoda została zmodyfikowana w oddzielny obszar specjalny - biometria ultradźwiękowa.
Dwuwymiarowa echografia (skanowanie akustyczne, metoda B) opiera się na konwersji gradacji amplitudy sygnałów echa na jasne punkty o różnym stopniu jasności, które tworzą obraz części gałki ocznej na monitorze.
Połączone zastosowanie metod A i B sprawiło, że badanie stało się bardziej praktyczne i dostępne do analizy, a także zwiększyło jego wartość diagnostyczną.
Biomikroskopia ultradźwiękowa. Cyfrowe przetwarzanie sygnałów echa poprawiło jakość obrazu, a dzięki odpowiedniemu oprogramowaniu umożliwiło interaktywną i a posteriori analizę informacji. To technologie cyfrowe umożliwiły opracowanie metody biomikroskopii ultradźwiękowej opartej na analizie sygnału cyfrowego każdego czujnika piezoelektrycznego. Rozdzielczość biomikroskopii ultradźwiękowej przy osiowej płaszczyźnie skanowania wynosi 40 μm. Do tej rozdzielczości używane są czujniki 50–80 MHz.
Trójwymiarowa echografia. Realizacja kolejnego etapu technologicznego ewolucji komputerowej echografii, uzyskując trójwymiarowy obraz oka, elementy anatomiczne orbity i układ naczyniowy regionu. Trójwymiarowa echografia odtwarza trójwymiarowy obraz podczas dodawania i analizowania zestawu płaskich echogramów lub objętości podczas ruchu płaszczyzny skanowania pionowo-poziomo lub koncentrycznie wokół jej osi środkowej. Uzyskanie trójwymiarowego obrazu występuje w czasie rzeczywistym (online) lub opóźnione w zależności od czujników i mocy procesora.
Power Doppler (Doppler Power Mapping). W 1993 r. Przedstawiono nową metodę kodowania przesunięcia dopplerowskiego i przetestowano klinicznie. Jego technologiczne wdrożenie zapewniło wysoką czułość i maksymalny kontrast obrazu światła funkcjonujących naczyń - Doppler Power Imaging. Nazwę metody można przetłumaczyć jako „odwzorowanie energii widma Dopplera w kolorze”. Najczęściej stosowane terminy to ultrasonografia dopplerowska energii i mapowanie dopplerowskie energii. Ta metoda analizy przepływu krwi polega na wyświetlaniu licznych charakterystyk amplitudy i prędkości erytrocytów. tak zwane profile energetyczne.
Doppler fali pulsacyjnej może obiektywnie ocenić prędkość i kierunek przepływu krwi w określonym naczyniu, aby zbadać naturę hałasu.
Ultradźwiękowe badanie dupleksowe. Połączenie impulsowej sonografii dopplerowskiej i skanowania w skali szarości w jednym urządzeniu przyczyniło się do pojawienia się nowej metody - badania ultradźwiękowego dupleksu, które umożliwia jednoczesną ocenę stanu ściany naczyniowej i rejestrowanie parametrów hemodynamicznych. Głównym kryterium oceny hemodynamiki jest liniowa prędkość przepływu krwi (cm / s).
Istnieją modyfikacje echograficzne oka za pomocą transbarbar, transscleral i transpalpebral.
• W przypadku echografii barometrycznej rejestrowany jest echogram w momencie kontaktu piezoplatów sondy w szeregu ze środkiem rogówki, rąbka i segmentu twardówki przedniej badanego oka.
• Podczas sondowania przezskórnego analizowane są sygnały echa z formacji znajdujących się bezpośrednio pod skorupą oka w miejscu sondy.
• Przezroczyste badanie ultradźwiękowe gałki ocznej i orbity wykonuje się przez zamknięte powieki, których powierzchnia skóry musi być zwilżona olejem wazelinowym lub rozmazana specjalnym żelem, aby zapewnić akustyczny kontakt z sondą.
Algorytm badania akustycznego oka i orbity polega na konsekwentnym stosowaniu zasady komplementarności (komplementarności) badania echograficznego, lokalizacyjnego, kinetycznego i ilościowego.
• Badanie echograficzne jest wykonywane w celu ujawnienia asymetrii i skupienia patologii.
• Badanie echograficzne pozwala na wykorzystanie echobiometrii do pomiaru różnych parametrów liniowych i kątowych struktur i form wewnątrzgałkowych oraz do określenia ich zależności anatomicznych i topograficznych.
• Badanie echokardiograficzne składa się z serii powtarzających się ultradźwięków po szybkich ruchach oka pacjenta (zmieniających kierunek wzroku pacjenta). Test kinetyczny pozwala ustawić stopień mobilności znalezionych formacji.
• Ilościowa echografia zapewnia pośredni obraz gęstości akustycznej badanych struktur, wyrażoną w decybelach. Zasada opiera się na stopniowej redukcji sygnałów echa, dopóki nie zostaną całkowicie wygaszone.
Zadaniem wstępnego badania ultrasonograficznego jest wizualizacja głównych struktur anatomicznych i topograficznych oka i orbity. W tym celu w trybie skali szarości skanowanie odbywa się w dwóch płaszczyznach:
* poziome (osiowe), przechodzące przez rogówkę, gałkę oczną, mięśnie wewnętrzne i zewnętrzne odbytu, nerw wzrokowy i wierzchołek orbity; * pionowy (strzałkowy), przechodzący przez gałkę oczną, mięśnie górnego i dolnego odbytu, nerw wzrokowy i szczyt orbity.
Warunek zapewniający najbardziej pouczające ultradźwięki, orientację sondy pod kątem prawym (lub zbliżonym do prawego) względem struktury (powierzchni). Jednocześnie rejestrowany jest sygnał echa o maksymalnej amplitudzie pochodzący z badanego obiektu. Sonda nie powinna wywierać nacisku na gałkę oczną.
Podczas badania gałki ocznej należy pamiętać o jej warunkowym podziale czterech ćwiartek (segmentów): górnej i dolnej zewnętrznej, górnej i dolnej wewnętrznej. Szczególnie wyróżnij strefę środkową dna oka z dyskiem wzrokowym i znajdującym się w nim obszarem plamki.
Umieszczając czujnik na zamkniętej górnej powiece powyżej rogówki (skanowanie osiowe), uzyskuje się cięcie gałki ocznej przez jej oś przednio-tylną. Taka pozycja pozwala na ocenę stanu centralnej strefy dna i komory przedniej, tęczówki, soczewki i części CT zlokalizowanej w polu wiązki ultradźwięków, jak również centralnej części przestrzeni pozagałkowej (nerwu wzrokowego i tkanki tłuszczowej). W przyszłości przeprowadź skanowanie każdego z czterech segmentów.
Po przejściu płaszczyzny skanowania w przybliżeniu wzdłuż osi przednio-tylnej oka, odbierane są sygnały echa z powiek, rogówki, przedniej i tylnej powierzchni soczewki, siatkówki (ryc. 15-1, a).
Przezroczysta soczewka nie jest wykrywana akustycznie. Jego tylna torebka jest wizualizowana wyraźniej w postaci łuku hiperechogenicznego. CT jest zwykle również przezroczysty akustycznie.
Podczas skanowania siatkówka, naczyniówka (sama naczyniówka) i twardówka łączą się w jeden kompleks. Jednocześnie wewnętrzne powłoki (siatkowate i naczyniowe) mają nieco niższą gęstość akustyczną niż twardówka hiperechogeniczna, a ich grubość razem wynosi 0,7-1,0 mm.
W tej samej płaszczyźnie skanowania widoczna jest część pozagałkowa w kształcie lejka, ograniczona hiperechogenicznymi ścianami kości oczodołu i wypełniona drobnoziarnistą tkanką tłuszczową o średniej lub nieco zwiększonej gęstości akustycznej. W centralnej strefie przestrzeni pozagałkowej (bliżej nosa) nerw wzrokowy jest wizualizowany jako hipoechogeniczna struktura kanalikowa o szerokości około 2-2,5 mm, pochodząca z gałki ocznej od strony nosowej w odległości 4,0 mm od jej tylnego bieguna.
Przy odpowiedniej orientacji czujnika, płaszczyźnie skanowania i kierunku spojrzenia uzyskuje się obraz mięśnia prostego oka w postaci jednorodnych struktur rurkowych o niższej gęstości akustycznej niż grubość tkanki tłuszczowej między arkuszami powięziowymi 4,0-5,0 mm.
W przypadku nieprzezroczystości soczewki subkapsularnej jej centralne obszary pozostają stosunkowo przezroczyste. Zaćma strefowa objawia się przez zmętnienie wokół przezroczystego jądra, przy zachowaniu przezroczystości warstw podtorebkowych w soczewce. W przejrzałej zaćmie cała soczewka jest wypełniona niejednorodną masą.
W przypadku podwichnięcia soczewki obserwuje się inny stopień przesunięcia jednej z jej równikowych krawędzi w CT. Gdy przemieszczenie soczewki jest wykrywane w różnych warstwach CT lub w dnie. Podczas testu kinetycznego soczewka porusza się swobodnie lub pozostaje przymocowana do siatkówki lub włóknistych nici CT. W przypadku afakji podczas ultradźwięków obserwuje się drżenie utraconej tęczówki.
Podczas wymiany obiektywu na sztuczną IOL za tęczówką, wizualizuje się tworzenie wysokiej gęstości akustycznej.
W ostatnich latach dużą wagę przywiązuje się do badania echograficznego struktur CPC i strefy iridociliary jako całości. Za pomocą biomikroskopii ultradźwiękowej zidentyfikowano trzy główne typy anatomiczne i topograficzne struktury strefy rzęskowo-rzęskowej, w zależności od rodzaju refrakcji klinicznej.
• Typ hipermetropowy (ryc. 15-2, a) charakteryzuje się wypukłym profilem tęczówki, małym kątem tęczówkowo-rogówkowym (17 ± 4,05 °), charakterystycznym przednio-przyśrodkowym przymocowaniem korzenia tęczówki do ciała rzęskowego, zapewniając kształt kłębuszkowy CPC z wąskim wejściem (0,12 mm ) w narożniku zatoki i bardzo ścisłym ułożeniu tęczówki z obszarem beleczki. Przy takim typie anatomicznym i topograficznym powstają korzystne warunki dla mechanicznej blokady CPC z tkanką tęczówki. W takich oczach blokada CPC może wystąpić w wyniku niewielkiego wzrostu ciśnienia w tylnej komorze lub zwiększenia grubości tęczówki podczas rozszerzania źrenicy.
• Krótkowzroczne oczy (ryc. 15-2, b) z odwrotnym profilem tęczówki, kąt tęczówki (36,2 ± 5,25 °), duży obszar kontaktu liścia pigmentu tęczówki z więzadłami cynkowymi i przednią powierzchnią soczewki mają predyspozycje do rozwoju syndromu rozproszonego pigmentu. Taka struktura strefy rzęskowo-rzęskowej może prowokować uwalnianie granulek pigmentu do komory przedniej w wyniku działania mechanicznego stref i przedniej powierzchni soczewki krystalicznej na arkuszu pigmentu tęczówki podczas reakcji źrenicy.
• Oczy emmetropowe (rys. 15-2, c) - najbardziej powszechny typ - charakteryzują się prostym profilem tęczówki o średniej wartości CCP 31,13 ± 6,24 °, głębokością komory tylnej 0,56 ± 0,09 mm, stosunkowo szerokim wejściem we wnęce UPK - 0,39 ± 0,08 mm, oś przednio-tylna - 23,92 ± 1,62 mm. Dzięki takiemu zaprojektowaniu strefy iridociliary nie ma oczywistej predyspozycji do zaburzeń hydrodynamicznych, tj. Nie ma warunków anatomicznych i topograficznych dla rozwoju bloku źrenicy i zespołu rozproszonego pigmentu.
Zmiana charakterystyki akustycznej CT występuje w wyniku procesów degeneracyjno-dystroficznych, zapalnych, krwotoków itp. Zmętnienie może być płynne i utrwalone; kropkowane, filmy, w postaci bloków i zlepieńców (rys. 15-3).
Stopień zmętnienia waha się od subtelnego do szorstkiego cumowania i wyraźnego ciągłego zwłóknienia. Przy interpretacji danych USG hemophthalmus powinien być świadomy etapów jego przepływu.
• Etap I odpowiada procesom hemostazy (2-3 dni od momentu krwotoku) i charakteryzuje się obecnością skoagulowanej krwi w CT o umiarkowanej gęstości akustycznej.
• Etap II - hemolizie i dyfuzji krwotoku towarzyszy spadek jej gęstości akustycznej, rozmycie konturów. W procesie resorpcji na tle hemolizy i fibrynolizy pojawia się w słabej zawiesinie, często ograniczonej przez niezmienioną część CT przez cienką warstwę. W niektórych przypadkach, na etapie hemolizy erytrocytów, USG nie ma znaczenia informacyjnego, ponieważ elementy krwi są współmierne do długości fali ultradźwiękowej, a obszar krwotoku nie jest zróżnicowany.
• Etap III - początkowa organizacja tkanki łącznej - występuje w przypadkach dalszego rozwoju procesu patologicznego (rozległy krwotok) i charakteryzuje się obecnością lokalnych obszarów o dużej gęstości.
• Etap IV - rozwinięta organizacja tkanki łącznej lub mobilność - charakteryzuje się tworzeniem linii cumowniczych i filmów o wysokiej gęstości akustycznej.
W zależności od topografii rozróżnia się następujące formy hemophthalmus: retrolental (za soczewką), centralny, połączony, przedretynalny.
Gdy CT jest odłączony, pierścień o zwiększonej gęstości akustycznej, odpowiadający jego gęstej warstwie granicznej, oddzielony od siatkówki przez akustycznie przezroczystą przestrzeń, jest wizualizowany echo.
Objawy kliniczne, wskazujące na prawdopodobieństwo odwarstwienia siatkówki, są jednym z głównych wskazań do USG. W przypadku metody echograficznej A diagnoza odwarstwienia siatkówki opiera się na stabilnym zapisie izolowanego sygnału echa z odłączonej siatkówki, który jest oddzielony linią konturową od ech kompleksu twardówki i tkanek pozagałkowych. Wskaźnik ten ocenia się na wysokości odwarstwienia siatkówki. W metodzie echograficznej B odwarstwienie siatkówki jest wizualizowane w postaci tworzenia filmu w TK, z reguły mającego kontakt z skorupą oka w rzucie linii zębatej i tarczy wzrokowej. W przeciwieństwie do całości, z lokalnym odwarstwieniem siatkówki, proces patologiczny zajmuje pewien segment gałki ocznej lub jej części. Odłączenie może być płaskie (rys. 15-4), wysokość 1-2 mm.
Lokalny dystans może być wyższy, czasami w kształcie kopuły, a zatem istnieje potrzeba jego odróżnienia od torbieli siatkówki.
Świeże odwarstwienie siatkówki ma wyraźne fałdowanie. Po pewnym czasie odłączona siatkówka staje się sztywniejsza.
Ze względu na dużą liczbę naczyń w układzie błony naczyniowej często rozwijają się procesy zapalne (przednie, tylne i błony śluzowej). Gdy ultrasonografia błony naczyniowej ujawnia pogrubienie wewnętrznych błon oka (siatkówka plus naczyniówka). Takie zmiany są wizualizowane z uwagi na fakt, że w zapaleniu naczyniówki w naczyniówce obserwuje się naciek komórek, który wraz z wysiękiem rozciąga się na siatkówkę. Wszystko to prowadzi do ekspansji warstwy wewnętrznych błon, pewnego spadku ich gęstości akustycznej, co na tle hiperechicznej twardówki i bezechowego CT, poprawia wizualizację kompleksu chorioretinalnego. Gdy zaangażowane są w proces zapalny CT, pojawiają się w nim zmętnienia, które mogą później prowadzić do schwartogenezy.
Jednym z ważnych wskazań do badań echograficznych jest rozwój odwarstwienia naczyniówki i ciała rzęskowego, w niektórych przypadkach po zabiegach przeciwjaskrowych, ekstrakcji zaćmy, kontuzji i penetrujących ranach gałki ocznej, z zapaleniem błony naczyniowej oka. Zadaniem badacza jest określenie kwadrantu jego lokalizacji i dynamiki przepływu. W celu wykrycia oderwania ciała rzęskowego, skrajne obrzeże gałki ocznej jest skanowane w różnych rzutach przy maksymalnym kącie nachylenia czujnika bez przyłączenia wody (odcinki przejścia naczyniówki do tęczówki i na równikowych krawędziach soczewki są badane w sekcjach). W obecności czujnika z dyszą wodną zbadaj przednie części gałki ocznej w przekrojach poprzecznych i wzdłużnych.
Oderwane ciało rzęskowe jest wizualizowane jako mała struktura filmowa umiejscowiona 0,5–2,0 mm głębiej niż skorupa twardówki oka w wyniku propagacji pod nią akustycznie jednorodnego przesięku lub cieczy wodnistej.
Ultradźwiękowe oznaki odwarstwienia naczyniówkowego są dość specyficzne: wizualizowane są od jednego do kilku wyraźnie zarysowanych „guzków” o różnych wysokościach i długościach, podczas gdy zawsze są mosty między oddzielonymi obszarami, w których naczyniówka jest nadal przymocowana do twardówki: próbka kinetyczna jest nieruchoma. W przeciwieństwie do odwarstwienia siatkówki, kontury „pagórków” zwykle nie przylegają do obszaru tarczy wzrokowej.
Odłączenie naczyniówki może zabrać wszystkie segmenty gałki ocznej ze strefy centralnej na skrajne peryferie. Przy wyraźnym wysokim oderwaniu pęcherzyki naczyniówkowe zbliżają się do siebie i dają obraz „całowania” odwarstwienia naczyniówkowego (ryc. 15-5).
W przypadku wad wrodzonych w obrębie błony naczyniowej ultradźwięki stosowano w diagnostyce kolobomy naczyniówki. W kolobomasach naczyniówki siatkówka jest zwykle niedorozwinięta lub nieobecna. Podczas skanowania coloboma wygląda jak wada błony z deformacją tylnego konturu gałki ocznej o mniejszej lub większej długości i głębokości.
Procesy patologiczne w nerwu wzrokowym są bardzo zróżnicowane. Niektóre z nich można wykryć za pomocą ultradźwięków, ale nie zawsze jest możliwe określenie etiologii zmian echostruktury (zwyrodnieniowych, zapalnych, nowotworowych itp.) Zgodnie ze skanowanymi danymi. Specyfiką struktury nerwu wzrokowego jest to, że jest to rodzaj kontynuacji substancji mózgu i jego powłok. Wraz ze wzrostem ciśnienia śródczaszkowego z powodu zapalenia opon mózgowych, obecności guza, ropnia lub krwiaka mózgu i innych rzeczy, rozwija się zastoinowa tarcza nerwu wzrokowego. Procesy patologiczne na orbicie, którym towarzyszą zaburzenia wypływu płynu tkankowego z oka do komór mózgu wzdłuż przestrzeni między skorupami nerwu wzrokowego, a także hipotonia oka, mogą również prowadzić do tego stanu.
Z reguły w normalnym stanie dysk optyczny nie różnicuje się za pomocą ultradźwięków. Możliwość oceny stanu tarczy nerwu wzrokowego zarówno w warunkach normalnych, jak i patologicznych wzrosła wraz z wprowadzeniem mapowania kolorowego Dopplera i mapowania energii.
W przypadku stagnacji z powodu niezapalnego obrzęku na skanach B tarczy nerwu wzrokowego, zwiększa się jego rozmiar, odtwarzając go do jamy CT (ryc. 15-6).
Gęstość akustyczna obrzękniętej tarczy jest niska, tylko powierzchnia jest uwalniana jako pasmo hiperechogeniczne.
Warunkiem koniecznym do wizualizacji ciała obcego jest różnica gęstości akustycznej materiału ciała obcego i otaczających go tkanek. Gdy metoda A na echogramie, pojawia się sygnał z ciała obcego, dzięki któremu można ocenić jego lokalizację w oku (ryc. 15-7).
Ważnym kryterium diagnostyki różnicowej jest natychmiastowe zanikanie sygnału echa z ciała obcego przy minimalnej zmianie kąta wykrywania. Ze względu na ich skład, kształt i rozmiar ciała obce mogą powodować różne efekty ultradźwiękowe, takie jak ogon komety (Rysunek 15-8).
Do wizualizacji fragmentów w przedniej części gałki ocznej lepiej jest użyć czujnika z dyszą wodną.
Wśród nowotworów wewnątrzgałkowych, które wywołują efekt „pluszanu” w oku, najczęściej występuje czerniak naczyniówki i ciała rzęskowego (u dorosłych) i glejak siatkówki (u dzieci). W metodzie badania A nowotwór jest wykrywany jako kompleks sygnałów echa, które łączą się ze sobą, ale nigdy nie schodzą do izoliny, która odzwierciedla pewną impedancję akustyczną jednorodnego substratu morfologicznego nowotworu. Rozwój martwicy, naczyń krwionośnych, luki w czerniaku jest weryfikowany echo przez wzrost różnicy w amplitudach sygnałów echa. W metodzie B głównym objawem czerniaka jest obecność na skanie wyraźnego konturu odpowiadającego granicom guza, podczas gdy gęstość akustyczna samej formacji może mieć różny stopień jednorodności (Rysunek 15-9).
Skanowanie akustyczne określa lokalizację, kształt, przejrzystość konturów, wielkość guza, ilościowo ocenia jego gęstość akustyczną (wysoką, niską), jakościowo - charakter rozkładu gęstości (jednorodny lub niejednorodny). Ważnym kryterium diagnostycznym jest rozpoznanie początkowych oznak inwazji guza na orbitę. Istnieją dowody na to, że wielkość osłabienia ultradźwięków w „tkance dodatniej” można ocenić na podstawie jej charakteru nowotworowego lub nienowotworowego. Według V.I. Timakova (1978), osłabienie ultradźwięków w złośliwych guzach naczyniówki, ciała rzęskowego i siatkówki znacznie przewyższa wartość tej wartości w zwłóknieniu CT, zapaleniu siatkówki i hemofilii.
W związku z tym możliwości stosowania diagnostyki ultrasonograficznej w okulistyce stale się poszerzają, co zapewnia dynamikę i ciągłość rozwoju w tej dziedzinie.
http://zreni.ru/articles/oftalmologiya/933-ultrazvukovye-metody-issledovaniya-glaza.html