Z definicji załamanie oka i to, co ono jest, jest rozumiane jako jego zdolność do załamywania promieni światła. Od tego zależy ostrość wzroku. Krzywizna soczewki i warstwa rogowa wpływają na ten proces. Tylko mniejsza część populacji planety może pochwalić się brakiem jej anomalii.
Refrakcja to proces, w którym promienie światła są załamywane przez optykę oka. Krzywizna soczewki i rogówki określają poziom refrakcji.
Optyka oka nie jest prosta i składa się z czterech elementów:
Różne charakterystyki wpływają na krzywiznę. Zależy to od odległości między rogówką a soczewką oraz promieniem krzywizny ich tylnych i przednich powierzchni, przestrzenią między siatkówką a tylną powierzchnią soczewki.
Ludzkie oko to wyrafinowana optyka. Rodzaje refrakcji są podzielone na fizyczne i kliniczne. Zdolność do wyraźnego skupienia się na siatkówce jest priorytetem widzenia. Gdy tylny punkt ogniskowy znajduje się w stosunku do siatkówki, nazywa się to refrakcją kliniczną oka. Ten rodzaj krzywizny jest ważniejszy w okulistyce. Za moc refrakcji odpowiada odpowiedzialna refrakcja fizyczna.
W zależności od lokalizacji głównego ogniska w stosunku do siatkówki, definiowane są dwa typy refrakcji klinicznej: emmetropia i ametropia.
Normalna refrakcja nazywana jest emmetropią. Załamane promienie skupiają się na siatkówce. Ogniskowanie promieni następuje w stanie akomodacyjnego odpoczynku. Blisko równoległe są uważane promienie światła, które są odbijane od obiektu, znajduje się 6 metrów od osoby. Bez naprężenia akomodacyjnego wyraźnie widoczne jest coś, co znajduje się w odległości kilku metrów.
Takie oko jest najlepiej przystosowane do postrzegania środowiska. Według statystyk emmetropia występuje u 30–40% osób. Brak patologii wzrokowych. Zmiany mogą wystąpić po 40 latach. Jest trudność w czytaniu, która wymaga korekcji prezbiopii.
Ostrość wzroku wynosi 1,0 i często więcej. Moc refrakcyjna soczewki o głównej ogniskowej wynoszącej 1 metr jest uważana za jedną dioptrę. Tacy ludzie widzą dobrze i daleko i blisko. Emmetropiczne oko może długo funkcjonować podczas czytania bez zmęczenia. Wynika to z lokalizacji głównego ogniska za siatkówką. W tym przypadku oczy mogą mieć nierówną wielkość. Zależy to od długości osi gałki ocznej i mocy refrakcyjnej.
Niewystarczająca refrakcja - ametropia. Główne ognisko równoległych promieni nie pokrywa się z siatkówką, ale znajduje się przed lub za nią. Istnieją dwa typy refrakcji ametropicznej: nadwzroczność i krótkowzroczność.
Krótkowzroczność to silne załamanie. Inną nazwą jest krótkowzroczność, która z greckiego jest tłumaczona jako „mrużenie oczu”. Obraz nie jest wyraźny ze względu na równoległe promienie, które zbiegają się przed siatkówką w celu skupienia. Na siatkówce gromadzone są tylko promienie odbiegające od obiektów znajdujących się w skończonej odległości od oka. Najdalszy punkt widzenia krótkowzrocznego oka znajduje się w pobliżu. Leży w pewnej ostatecznej odległości.
Powodem takiego załamania promieni jest zwiększenie oczodołu. W krótkowzrocznej osobie wskaźnik widzenia nigdy nie jest równy 1,0 dioptrii, jest niższy niż jeden. Tacy ludzie dobrze widzą z bliska. Daleko widzą obiekty w niejasnej formie. Istnieją trzy stopnie krótkowzroczności: wysoka, średnia i słaba. Punkty są wypisywane na wysokim i średnim poziomie. Jest to odpowiednio więcej niż 6 dioptrii i od 3 do 6. Słabość uważana jest za maksymalnie 3 jednostki dioptrii. Zaleca się noszenie okularów tylko wtedy, gdy pacjent patrzy w dal. Może to być na przykład wizyta w teatrze lub oglądanie filmu.
Dalekowzroczność oznacza słabe załamanie. Jego drugie imię to hipermetropia, która wywodzi się z greckiego „nadmiernego”. Ze względu na skupienie równoległych promieni, które znajduje się za siatkówką, obraz jest zamazany. siatkówka może odbierać promienie, zbiegając się w kierunku wejścia. Ale w rzeczywistości nie ma takich promieni, a zatem nie ma sensu, aby system optyczny hiperopowego oka został zainstalowany, to znaczy, że nie ma dalszego punktu widzenia. Znajduje się za okiem w negatywnej przestrzeni.
W tym samym czasie gałka oczna jest spłaszczona. Pacjent widzi dobrze tylko przedmioty, które są daleko. Wszystko, co jest blisko, nie widzi wyraźnie. Ostrość wzroku jest mniejsza niż 1,0. Nadwzroczność ma trzy stopnie trudności. W dowolnej formie powinieneś nosić okulary, ponieważ zwykle osoba rozważa obiekty znajdujące się w pobliżu.
Prezbiopia jest formą dalekowzroczności. Jego przyczyną są zmiany związane z wiekiem, a ta choroba nie występuje do 40 roku życia. Obiektyw staje się gęsty i traci swoją elastyczność. Z tego powodu nie jest w stanie zmienić krzywizny.
Moc refrakcyjna optyki oka to załamanie oka. Może być zainstalowany za pomocą refraktometru, który określa płaszczyznę odpowiadającą optycznej instalacji oka. Odbywa się to poprzez przesunięcie określonego obrazu do jego wyrównania z płaszczyzną. Krzywizna jest mierzona za pomocą dioptrii.
Do diagnozy konieczne jest przeprowadzenie serii badań:
Badanie rogówki za pomocą lasera jest zwykle przepisywane w trudnych przypadkach.
Przyczyny patologii były różne. Może to być predyspozycja genetyczna, zwłaszcza jeśli oboje rodzice mają fizyczne anomalie układu optycznego. Z powodu urazu lub zmian związanych z wiekiem, anatomiczna struktura oka może się zmienić. Długotrwałe zmęczenie oczu również przyczynia się do pojawienia się chorób. U niemowląt o niskiej masie urodzeniowej załamanie oka jest często upośledzone.
Nowoczesna okulistyka daje możliwość skorygowania wszystkich wad refrakcyjnych za pomocą okularów, soczewek kontaktowych, operacji chirurgicznych i laserowych. W przypadku krótkowzroczności korekcja jest przypisywana za pomocą soczewki rozpraszającej.
W przypadku słabowzrocznej dalekowzroczności pacjentowi przepisuje się okulary ze zbieranymi soczewkami i powinien je używać tylko do pracy z bliskiej odległości. Stałe noszenie okularów w takich przypadkach jest wskazane z silnym osłabieniem.
Daje też zalecenie noszenia soczewek i jest sposobem ich używania. Mają mniej wyraźny efekt, ponieważ na wewnętrznej wyściółce oka tworzy się mniejszy obraz. Soczewki mogą być dzienne, elastyczne lub przedłużone. Soczewki ciągłe umożliwiają ich używanie przez miesiąc bez ich usuwania.
W celu zmiany grubości rogówki stosuje się laserową korekcję wzroku, w wyniku której zmienia się jej moc refrakcji i odpowiednio kierunek promieni. Ta metoda jest stosowana do krótkowzroczności do -15 dioptrii.
Astygmatyzm wymaga indywidualnego wyboru okularów ze względu na konieczność łączenia soczewek typu sferycznego i cylindrycznego. Jeśli skuteczność takiej korekty jest niska, zaleca się leczenie mikrochirurgiczne. Jego istotą jest stosowanie mikro nacięć na rogówce.
Aby poprawić widzenie i wzmocnić mięśnie oczu, zaleca się przyjmowanie witamin:
Wszystkie te witaminy można znaleźć w fermentowanym mleku i produktach mięsnych, rybach, wątrobie, orzechach, maśle i jabłkach. Zaleca się włączenie jagód do diety. Jego jagody zawierają ogromną ilość witamin, które są tak niezbędne dla chorób oczu.
Rokowanie jest dobre dla leczenia tych nieprawidłowości. Jeśli korekcja dysfunkcji optycznej zostanie wykonana na czas, można uzyskać pełną kompensację. Jako takie nie ma specjalnych metod zapobiegania. Ale możliwe jest zapobieganie skurczowi akomodacji i nasilaniu się patologii za pomocą niespecyficznych środków zapobiegawczych. Ważne jest, aby śledzić światło w pokoju, czytać z przerwami, często odrywać się od komputera i robić gimnastykę dla oczu. Dorośli powinni poddawać się corocznemu badaniu przez okulistę i mierzyć ciśnienie wewnątrzgałkowe. Lekarz diagnozuje ostrość widzenia za pomocą wizometrii.
http://vse-o-zrenii.ru/polezno/refraktsiya-glaza.htmlDzień dobry, drodzy subskrybenci i odwiedzający! Krótkowzroczność jest chorobą często rejestrowaną. Czy wiesz, że istnieje kilka rodzajów krótkowzroczności w zależności od patogenetycznego mechanizmu rozwoju.
Przyporządkuj krótkowzroczność osiową i refrakcyjną. W tym artykule spróbujemy dowiedzieć się, co to jest krótkowzroczność refrakcyjna i jak najlepiej zarysować taktykę leczenia.
Refrakcja to zbiorowa koncepcja charakteryzująca moc refrakcyjną oka jako całości. To właśnie charakteryzuje refrakcję promieni przechodzących przez medium optyczne soczewki biologicznej - gałkę oczną.
Promienie świetlne przemieszczają się długą i krętą ścieżką, aby wyraźnie skupić się na siatkówce. Mijają:
Jest to najbardziej powierzchowna warstwa gałki ocznej. Ma kształt soczewki o podwójnej wklęsłości o średnicy do 10-11 milimetrów.
Jego grubość nie powinna przekraczać 0,6 milimetra, jeśli w wyniku procesów patologicznych lub wad wrodzonych u dzieci, jego grubość zmniejsza się lub, wręcz przeciwnie, wzrasta, ostrość widzenia zaczyna się zmniejszać: pojawiają się oznaki dalekowzroczności lub krótkowzroczności.
Ponadto błona rogówki powinna być całkowicie przezroczysta, w swojej strukturze nie zawiera naczyń krwionośnych. Jego odżywianie zachodzi poprzez rozproszone procesy w przestrzeni pozakomórkowej twardówki lub w niej wchodzą użyteczne substancje znajdujące się w płynie łzowym.
Ze względu na swoje położenie jest najbardziej wrażliwą częścią gałki ocznej. Często powstają mikrotraumy, podlegające zanieczyszczeniu i inseminacji zakaźnej.
Urazy i choroby zapalne często prowadzą do zmiany krzywizny i grubości w całym ciele, co może powodować krótkowzroczność refrakcyjną.
Przednia wilgoć, zwana także przestrzenią kamery między rogówką a soczewką, wypełniona czystą cieczą. Wilgoć jest syntetyzowana przez procesy ciała rzęskowego z osocza krwi. W istocie ciecz jest podobna do plazmy, ale ma znacznie niższą zawartość białka.
Główną właściwością wilgoci jest to, że w niej występują prawie wszystkie procesy metaboliczne rogówki i soczewki. Powodem jest to, że struktury te nie są unerwione i nie są zaopatrywane w krew, a użyteczne składniki odżywcze pochodzą właśnie z powodu mycia płynem z komory przedniej.
Usuwanie wilgoci zawierającej produkty rozkładu i substancje odpadowe następuje przez układ naczyniówkowo-twardówkowy. Naruszenie odpływu wilgoci prowadzi do wzrostu ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Przy długotrwałej ciężkiej pracy odpływ składnika płynnego jest często zakłócany i może również wystąpić całkowite zablokowanie wypływu.
Wewnętrzna kapsuła znajduje się za soczewką. Jest wypełniona ciałem szklistym. Ma konsystencję amorficznej galaretki, jest w stanie zmienić swój kształt i rozciągnąć lub spłaszczyć gałkę oczną, tym samym fizycznie doprowadzając lub dystansując odległość do dna oka.
Organ oka, który ma zdolność do zmiany krzywizny i grubości, zmieniając soczewkę dwuwklęsłą ze zrelaksowanymi mięśniami rzęskowymi w dwuwklęsłą, gdy mięśnie soczewki są napięte.
Oko nie może widzieć idealnie bliskich i odległych obiektów w tym samym czasie, musi się dostosować, aby skupić punkt najczystszego widzenia.
Proces ten nazywany jest zakwaterowaniem i jest jedną z głównych funkcji narządu wzroku.
Dzięki tej zdolności grubość soczewki może zmieniać się od 3,6 mm do 5 mm u osoby dorosłej. Średnica obiektywu zmienia się również w zależności od fazy zakwaterowania od 9 do 10 milimetrów.
Promienie krzywizny soczewki również ulegają zmianom: w spoczynku przód ma 10 milimetrów, a tylny 6. Gdy są rozciągnięte, wyrównują się do 5,3 mm. U noworodków soczewka ma kształt kuli.
Soczewka składa się z trzech głównych elementów strukturalnych: kapsułki, nabłonka otoczkowego, który ma strefę zarodkową, jak również głównej substancji. Kapsułka nie jest jednolita, jej grubość wzrasta od środka do obwodu. Wynika to z faktu, że promienie, przede wszystkim, są załamane w środku.
Nabłonek jest jednowarstwową płaską nie dławiącą, na obwodzie ma strefę wzrostu. W środku znajduje się główna substancja, jest to amorficzna konsystencja, przezroczysta, składa się z sześciokątnych komórek, struktura przypomina plaster miodu.
Soczewka nie jest unerwiona i nie dostarcza krwi, wszystkie procesy metaboliczne, w tym odżywianie i dotlenienie, są przeprowadzane przez procesy rozproszone w tkance śródmiąższowej.
W krótkowzroczności refrakcyjnej refrakcja jest wzmocniona na granicy dwóch ośrodków, a obraz jest skupiony przed siatkówką. Istnieją następujące granice:
Najczęściej rogówka i soczewka ulegają zmianom patologicznym. Struktury te są najbardziej podatne na starzenie, ponieważ są prawie zawsze w ruchu i działają.
Zatem refrakcja jest zdolnością do załamania promieni świetlnych pod pewnym kątem, banalna soczewka optyczna ma tę samą zdolność. W zależności od kształtu, grubość, kąt załamania zmienia się.
Odbicie oka, jak również załamanie soczewki, mierzone jest za pomocą dioptrii. Diopter to moc optyczna o ogniskowej 100 centymetrów. Każda struktura oka ma własne wskaźniki dioptrii:
W patologii wskaźniki te ulegają zmianie. Osoba traci zdolność widzenia na odległość.
Głównym zadaniem badania okulistycznego jest wykrycie dokładnie, na której granicy nastąpiła awaria, a także z powodu krótkowzroczności.
Jako korekta, zrekompensuj brak refrakcji dodatkowym obiektywem. W tym celu wybiera się soczewki kontaktowe lub okulary.
Jest to szczególnie ważne w przypadku interwencji chirurgicznej, ponieważ określa podstawową taktykę postępowania z pacjentem. Jeśli w obszarze rogówki wystąpiła patologia, wówczas środki operacyjne powinny być skierowane konkretnie na tę formację anatomiczną.
Jeśli obiektyw ucierpiał najbardziej, to jako całkowita korekta wymiana obiektywu może być skuteczna.
Możliwe jest również, że naruszenia są tworzone w kilku płaszczyznach - najczęściej w wyniku wzrostu ciśnienia wewnątrzgałkowego z powodu naruszenia wypływu wilgoci z przedniej i tylnej komory.
Jest to przebieg choroby, który najczęściej powoduje postępującą krótkowzroczność. W takim przypadku następuje gwałtowny spadek ostrości widzenia. Zatrzymanie procesu jest bardzo trudne. Działania operacyjne rzadko przynoszą pozytywny efekt i po pewnym czasie wymagana jest ponowna korekta.
Zatem, krótkowzroczność refrakcyjna jest wynikiem zakłócenia w strukturze nośników optycznych oka, w wyniku czego załamuje się załamanie promieni świetlnych. Osoba traci wzrok i przestaje rozróżniać odległe obiekty.
Może być wrodzona lub nabyta. Główną metodą terapii jest noszenie soczewek kontaktowych lub okularów lub chirurgii. Mam nadzieję, że informacje były pouczające! Zadbaj o siebie i swój wzrok! Do nowych spotkań)
http://dvaglaza.ru/blizorukost/chto-takoe-refraktsionnaya.htmlLudzkie oko jest złożonym układem optycznym. Anomalie tego systemu są powszechne wśród ludności. W wieku 20 lat około 31% wszystkich osób ma nadwzroczność nadwzroczną; około 29% jest krótkowzrocznych lub krótkowzrocznych, a tylko 40% ludzi ma normalne załamanie.
Anomalie refrakcji prowadzą do zmniejszenia ostrości widzenia, a tym samym do ograniczenia wyboru zawodu przez młodych ludzi. Postępująca krótkowzroczność jest jedną z najczęstszych przyczyn ślepoty na świecie.
Aby utrzymać normalne funkcje wzrokowe, konieczne jest, aby wszystkie załamujące się media oczu były przezroczyste, a obraz z obiektów, na które patrzy oko, był utworzony na siatkówce. I wreszcie, wszystkie działy analizatora wizualnego powinny działać normalnie. Naruszenie jednego z tych warunków z reguły prowadzi do słabego widzenia lub ślepoty.
Oko ma moc refrakcyjną, czyli załamanie światła i jest urządzeniem optycznym. Refrakcyjne nośniki optyczne w oku to: rogówka (42-46 D) i soczewka (18-20 D). Moc refrakcyjna oka jako całości wynosi 52-71 D (Throne E.ZH., 1947; Dashevsky AI, 1956) i jest w rzeczywistości fizyczną refrakcją.
Refrakcja fizyczna to moc refrakcyjna układu optycznego, która jest określona przez długość ogniskowej i jest mierzona w dioptriach. Jedna dioptria jest równa mocy optycznej obiektywu o ogniskowej 1 metra:
Jednak, aby uzyskać wyraźny obraz, ważna jest nie siła refrakcji oka, ale jego zdolność do skupienia promieni dokładnie na siatkówce.
W związku z tym okuliści używają koncepcji refrakcji klinicznej, która jest rozumiana jako pozycja głównego ogniska
układ optyczny oka w odniesieniu do siatkówki. Refrakcja statyczna i dynamiczna. Pod statycznym implikuje załamanie w stanie spoczynku zakwaterowania, na przykład po wkropleniu cholinomimetyków (atropina lub skopolamina) i pod wpływem dynamiki - z udziałem zakwaterowania.
Rozważ główne typy refrakcji statycznej:
W zależności od położenia głównego ogniska (punktu, w którym promienie równoległe do osi optycznej zbiegają się do oka) zbiegają się w stosunku do siatkówki, istnieją dwa rodzaje refrakcji - emmetropia, gdy promienie skupiają się na siatkówce lub proporcjonalne załamanie i ametropia - niewspółmierne załamanie, które może być trzech rodzajów: krótkowzroczność (krótkowzroczność) - jest to silna refrakcja, promienie równoległe do osi optycznej są skupione przed siatkówką, a obraz jest niewyraźny; nadwzroczność (dalekowzroczność) - słaba refrakcja, niedostateczna moc optyczna i promienie równoległe do osi optycznej są skupione za siatkówką, a obraz jest również niewyraźny (ryc. 22, patrz wstawka). I trzeci typ ametropii - astygmatyzm - obecność w jednym oku dwóch różnych typów załamania lub jednego typu załamania, ale różnych stopni załamania. Tworzy to dwa ogniska, w wyniku czego obraz jest niewyraźny.
Każdy rodzaj refrakcji charakteryzuje się nie tylko położeniem głównego ogniska, ale także dalszy punkt widzenia (punktum remotum) to punkt, z którego promienie muszą wychodzić, aby skupić się na siatkówce.
Dla oka emmetropicznego dalszy punkt jasnego widzenia jest w nieskończoności (praktycznie jest to 5 metrów od oka). W krótkowzrocznym oku równoległe promienie gromadzą się przed siatkówką. W konsekwencji rozbieżne promienie muszą gromadzić się na siatkówce. Rozbieżne promienie docierają do oka z obiektów znajdujących się w skończonej odległości przed okiem, bliżej niż 5 metrów. Im większy stopień krótkowzroczności, tym bardziej rozbieżne promienie światła będą gromadzone na siatkówce. Kolejny punkt jasnego widzenia można obliczyć, dzieląc 1 metr przez liczbę dioptrii oka krótkowzrocznego. Na przykład, dla myop 5,0 D, dalszy wyraźny punkt widzenia znajduje się w odległości: 1 / 5,0 = 0,2 metra (lub 20 cm).
W oku hipermetropicznym promienie równoległe do osi optycznej skupiają się, jak gdyby, za siatkówką. W konsekwencji zbieżne promienie muszą gromadzić się na siatkówce. Ale w naturze nie ma takich promieni. Oznacza to, że nie ma dalszego jasnego punktu widzenia. Podobny do
przez krótkowzroczność jest akceptowana warunkowo, rzekomo w negatywnej przestrzeni. Na rysunkach, w zależności od stopnia dalekowzroczności, pokazują stopień zbieżności promieni, które muszą mieć przed wejściem do oka, aby zgromadzić się na siatkówce.
Każdy rodzaj załamania różni się od siebie w stosunku do soczewek optycznych (rys. 23). W przypadku silnego załamania - krótkowzroczności, aby przesunąć ognisko na siatkówkę, wymagane jest jej osłabienie, w tym celu stosuje się soczewki rozpraszające. W związku z tym, gdy hipermetropia wymaga zwiększonego refrakcji, wymaga to zbierania soczewek. Soczewki mają właściwość zbierania lub rozpraszania promieni zgodnie z prawem optyki, co sugeruje, że światło przechodzące przez pryzmat jest zawsze odchylane do jego podstawy. Soczewki zbierające można przedstawić jako dwa pryzmaty połączone ich podstawami, i odwrotnie, soczewki rozpraszające, dwa pryzmaty połączone wierzchołkami.
Rys. 23. Korekta ametropii: a - nadwzroczność; b - krótkowzroczność
Zatem z praw refrakcji wynika wniosek, że oko postrzega promienie w pewnym kierunku w zależności od rodzaju refrakcji klinicznej. Używając tylko refrakcji, rop emmet byłby widoczny tylko na odległość, a na skończonej odległości przed okiem nie byłby w stanie wyraźnie widzieć obiektów. Myop rozróżniałby obiekty tylko od tych, które znajdowałyby się w odległości dalszego wyraźnego punktu widzenia przed okiem, a hipermetrop w ogóle nie widziałby obrazu obiektów, ponieważ jego dalszy wyraźny punkt widzenia nie istnieje.
Jednak codzienne doświadczenia przekonują nas, że osoby o różnych refrakcjach są dalekie od tak ograniczonych w swoich zdolnościach, jakie determinuje anatomiczna struktura oka. Dzieje się tak z powodu obecności w oku fizjologicznego mechanizmu akomodacji i na tej podstawie dynamicznej refrakcji.
Zakwaterowanie - jest to zdolność oka do skupienia się na siatkówce obrazu z obiektów położonych bliżej dalszego jasnego punktu widzenia.
Zasadniczo procesowi temu towarzyszy zwiększona moc refrakcyjna oka. Impulsem do włączenia zakwaterowania przez rodzaj nieuwarunkowanego odruchu jest pojawienie się rozmytego obrazu na siatkówce z powodu braku ostrości.
Centralna regulacja akomodacji jest realizowana przez centra: w płacie potylicznym mózgu - odruch; w strefie motorycznej kory - motorycznej i przedniej dvimolimii - podkorowej.
W przedniej części dvuhlimy impulsy przekazywane są z nerwu wzrokowego do okulomotorycznego, co prowadzi do zmiany napięcia mięśni rzęskowych lub akomodacyjnych. Kontrolę amplitudy skurczu mięśni sprawują receptory odkształcenia. I odwrotnie, z rozluźnionym napięciem mięśniowym, wrzeciona mięśni kontrolują wydłużenie.
Bioregulacja mięśni jest budowana zgodnie z zasadą wzajemności, zgodnie z którą dwa przewodniki nerwowe przepływają do komórek efektorowych: cholinergiczny (przywspółczulny) i adrenergiczny (współczulny).
Wzajemność sygnałów na mięśniu przejawia się w tym, że sygnał kanału przywspółczulnego powoduje skurcz włókien mięśniowych, podczas gdy kanał współczulny powoduje ich rozluźnienie. W zależności od przeważającego efektu sygnału napięcie mięśniowe może wzrosnąć lub odwrotnie, zrelaksować się. Jeśli występuje zwiększona aktywność komponentu przywspółczulnego, wtedy ton przyjmującego mięśnia wzrasta, a współczujący, przeciwnie, jest osłabiony. Jednak według E.S. Układ współczulny Avetisova pełni głównie funkcję troficzną i ma pewien wpływ hamujący na zdolność skurczową mięśnia rzęskowego.
Mechanizm zakwaterowania. W przyrodzie istnieją co najmniej trzy rodzaje zakwaterowania oczu: 1) przez przesuwanie soczewki wzdłuż osi oka (ryby i wiele płazów); 2) poprzez aktywną zmianę kształtu soczewki (ptak, na przykład kormoran w rąbku ma przymocowany pierścień kostny, do którego przymocowany jest silny mięsień prążkowany, skurcz tego mięśnia może zwiększyć krzywiznę soczewki do 50 dioptrii; 3) przez bierną zmianę kształtu soczewki.
Proponowana przez niego w 1855 r. Teoria akomodacyjna Helmholtza jest powszechnie uznawana, zgodnie z tą teorią funkcja zakwaterowania u ludzi jest wykonywana przez mięsień rzęskowy, więzadło więzadłowe i soczewkę krystaliczną, poprzez bierną zmianę jego kształtu.
Mechanizm akomodacji rozpoczyna się od skurczu włókien kolistych mięśnia rzęskowego (mięśnia Mullera); w tym samym czasie cynamonowe więzadło i worek na soczewki relaksują się (ryc. 24, patrz wkładka). Soczewka, dzięki swojej elastyczności i chęci uzyskania kształtu kulistego, staje się bardziej wypukła. Krzywizna przedniej powierzchni krystalicznej soczewki zmienia się szczególnie silnie, tj. jego moc refrakcji wzrasta. Pozwala to oku zobaczyć obiekty znajdujące się w bliskiej odległości. Im bliżej obiektu, tym większe wymagane napięcie zakwaterowania.
Jest to klasyczny pomysł mechanizmu zakwaterowania, ale dane dotyczące mechanizmu zakwaterowania są nadal udoskonalane. Według Helmholtza krzywizna przedniej powierzchni soczewki przy maksymalnym zakwaterowaniu waha się od 10 do 5,33 mm, a krzywizna tylnej powierzchni od 10 do 6,3 mm. Obliczenie mocy optycznej pokazuje, że przy określonych zakresach zmian w promieniu soczewki, ustawienie układu optycznego oka zapewnia ostrość w obszarze od nieskończoności do 1 metra.
Jeśli weźmiemy pod uwagę, że osoba w jego codziennych czynnościach na pewnym etapie rozwoju w pełni zarządzała powyższym zakresem wizji i odpowiednim poziomem zakwaterowania, teoria Helmholtza całkiem w pełni wyjaśniła istotę samego procesu zakwaterowania. Co więcej, przytłaczająca większość populacji planety wykorzystała swój analizator wizualny w powyższym zakresie, to jest od 1 metra lub więcej do nieskończoności.
Wraz z rozwojem cywilizacji obciążenie aparatury wizualnej zmieniło się diametralnie. Teraz nieporównywalnie większa liczba ludzi została zmuszona do pracy z bliskiej odległości, mniejszej niż jeden metr, a raczej w obszarze od 100 do 1000 mm.
Jednak obliczenia pokazują, że teoria akomodacyjna Helmholtza może wyjaśnić tylko nieco ponad 50% całkowitej kwoty zakwaterowania.
W związku z tym pojawia się pytanie: poprzez zmianę tego, który parametr jest realizacją pozostałych 50% osiągniętej wielkości zakwaterowania?
Wyniki badań V.F. Ananin (1965-1995) wykazał, że ten parametr jest zmianą długości gałki ocznej wzdłuż osi przednio-tylnej. Jednocześnie w trakcie akomodacji jego tylna półkula jest zdeformowana głównie z jednoczesnym przemieszczeniem siatkówki w stosunku do jej pierwotnego położenia. Prawdopodobnie dzięki temu parametrowi zapewnione jest zakwaterowanie oka w obszarze od 1 metra do 10 cm lub mniej.
Istnieją inne wyjaśnienia niepełnej zgodności teorii zakwaterowania Helmholtza. Zdolność oka do dostosowania się charakteryzuje najbliższy punkt widzenia (punktum proksimum).
Funkcja zakwaterowania zależy od rodzaju refrakcji klinicznej i wieku osoby. Tak więc emmetrop i miop korzystają z zakwaterowania podczas oglądania obiektów, które są bliżej ich dalszego punktu jasnego widzenia. Hipermetrop jest stale zmuszany do dostosowania się podczas oglądania obiektów z dowolnej odległości, ponieważ jego dalszy punkt jest jak za okiem.
Wraz z wiekiem zakwaterowanie słabnie. Zmiana zakwaterowania związana z wiekiem jest nazywana starczowzrocznością lub starzeniem się. Zjawisko to wiąże się z zagęszczaniem włókien soczewek, naruszeniem elastyczności i możliwością zmiany krzywizny. Klinicznie objawia się to stopniowym usuwaniem najbliższego oka z oka. Tak więc w emmetropusie w wieku 10 lat najbliższy punkt jasnego widzenia jest 7 cm przed okiem; w wieku 20, 10 cm przed okiem; w wieku 30 lat, o 14 cm; i mając 45 lat - w wieku 33 lat. Inne rzeczy są równe, myopy mają najbliższy punkt jasnego widzenia, który jest bliższy niż w przypadku emmetropusa, a ponadto hiperopijaka.
Prezbiopia objawia się, gdy najbliższy punkt wyraźnego widzenia przesuwa się o 30-33 cm od oka, w wyniku czego osoba traci zdolność do pracy z małymi przedmiotami, co zwykle występuje po 40 latach. Zmiana zakwaterowania jest obserwowana średnio do 65 lat. W tym wieku najbliższy punkt jasnej wizji zostaje przeniesiony do tego samego miejsca, w którym znajduje się kolejny punkt, tzn. Zakwaterowanie staje się zerowe.
Korekta prezbiopii jest wykonywana za pomocą soczewek plus. Istnieje prosta zasada zdobywania punktów. W wieku 40 lat okulary mają przypisane +1,0 dioptrii, a następnie 0,5 dioptrii są dodawane co 5 lat. Po 65 latach z reguły nie jest wymagana dalsza korekta. W hipermetropach jego stopień dodaje się do korekty wieku. W myopes stopień krótkowzroczności odejmuje się od wartości presbyopii
soczewki potrzebne według wieku. Na przykład Emmetropus od 50 lat wymaga korekcji starczowzroczności +2,0 dioptrii. Korekta diopterów Myopu 2.0 za 50 lat nie będzie potrzebna (+2,0) + (-2,0) = 0.
Bardziej szczegółowo zatrzymamy się na krótkowzroczność. Wiadomo, że do końca szkoły krótkowzroczność rozwija się u 20-30 procent uczniów, aw 5% postępuje i może prowadzić do słabego widzenia i ślepoty. Poziom progresji może wynosić od 0,5 D do 1,5 D rocznie. Największe ryzyko rozwoju krótkowzroczności to wiek 8-20 lat.
Istnieje wiele hipotez dotyczących pochodzenia krótkowzroczności, które łączą jego rozwój z ogólnym stanem ciała, warunkami klimatycznymi, cechami rasowymi struktury oczu itp. W Rosji, koncepcja patogenezy krótkowzroczności, zaproponowana przez E.S. Avetisov.
Podstawową przyczyną rozwoju krótkowzroczności jest osłabienie mięśnia rzęskowego, najczęściej wrodzonego, które przez długi czas nie może pełnić swojej funkcji (przystosować się) z bliskiej odległości. W odpowiedzi oko w okresie wzrostu wydłuża się wzdłuż osi przednio-tylnej. Przyczyną osłabienia akomodacji jest brak dopływu krwi do mięśnia rzęskowego. Zmniejszenie wydolności mięśni w wyniku wydłużenia oczu prowadzi do jeszcze większego pogorszenia hemodynamiki. W ten sposób proces rozwija się w „błędnym kole”.
Połączenie słabej akomodacji z osłabioną twardówką (najczęściej obserwuje się ją u pacjentów z krótkowzrocznością, dziedziczonym, autosomalnym recesywnym sposobem dziedziczenia) prowadzi do rozwoju wysokiego stopnia postępującej krótkowzroczności. Można uznać, że postępująca krótkowzroczność jest chorobą wieloczynnikową, w różnych okresach życia, jednym lub innymi odchyleniami w stanie zarówno organizmu jako całości, jak i oka w szczególnej materii (AV Svirin, VI Lapochkin, 1991-2001). ). Duże znaczenie przypisuje się względnie zwiększonemu ciśnieniu wewnątrzgałkowemu, które w myopach w 70% przypadków jest wyższe niż 16,5 mm Hg. Art., Jak również tendencja twardówki mięśniaków do rozwoju resztkowych mikrostrenów, co prowadzi do zwiększenia objętości i długości oka z wysoką krótkowzrocznością.
Istnieją trzy stopnie krótkowzroczności: słaby - do 3,0 D; średnia wynosi od 3,25 D do 6,0 D; wysoka - 6,25 D i powyżej.
Krótkowzroczność jest zawsze mniejsza niż 1,0 w ostrości wzroku. Kolejny punkt jasnego widzenia znajduje się w skończonej odległości przed okiem. Tak więc myop bada obiekty z bliskiej odległości, czyli jest stale zmuszane do zbieżności.
Ponadto jego zakwaterowanie jest w stanie spoczynku. Rozbieżność między konwergencją a zakwaterowaniem może prowadzić do zmęczenia wewnętrznych mięśni odbytnicy i rozwoju rozbieżnego zeza. W niektórych przypadkach z tego samego powodu występuje osłabienie mięśni, które charakteryzuje się bólami głowy, zmęczeniem oczu w pracy.
W dnie krótkowzroczności o słabym i średnim stopniu można określić stożek krótkowzroczny, który jest małym obrzeżem w postaci sierpa na skroniowej krawędzi głowy nerwu wzrokowego.
Jego obecność tłumaczy się tym, że w rozciągniętym oku nabłonek barwnikowy siatkówki i naczyniówka pozostają w tyle za krawędzią nerwu wzrokowego, a rozciągnięta twardówka prześwituje przez przezroczystą siatkówkę.
Wszystkie powyższe dotyczą stacjonarnej krótkowzroczności, która po zakończeniu formowania oka nie postępuje. W 80% przypadków stopień krótkowzroczności zatrzymuje się na pierwszym etapie; w 10-15% - w drugim etapie i przy 5-10% wysokim stopniu krótkowzroczności rozwija się. Wraz z błędem refrakcji występuje postępująca forma krótkowzroczności, zwana krótkowzrocznością złośliwą („krótkowzroczność”), gdy stopień krótkowzroczności wciąż wzrasta przez całe życie.
Przy rocznym wzroście stopnia krótkowzroczności poniżej 1,0 D uważa się go za powoli postępujący. Przy wzroście o ponad 1,0 D - szybko postępuje. Pomoc w ocenie dynamiki krótkowzroczności może zmienić długość osi oka, wykrytą za pomocą echobiometrii oka.
Przy postępującej krótkowzroczności stożki krótkowzroczne na dnie oka rosną i obejmują dysk nerwu wzrokowego w postaci pierścienia częściej o nieregularnym kształcie (ryc. 26, patrz wkładka). Przy wysokich stopniach krótkowzroczności powstają prawdziwe występy w obszarze tylnego bieguna oka - gronkowce, które są określane przez oftalmoskopię przez zginanie naczyń na jej krawędziach.
Zmiany zwyrodnieniowe pojawiają się na siatkówce w postaci białych ognisk z grudkami pigmentu. Występuje przebarwienie dna oka, krwotok. Zmiany te nazywane są krótkowzroczną chorioretinopatią. Ostrość wzroku jest szczególnie zmniejszona, gdy te zjawiska wychwytują obszar plamki żółtej (krwotoki, plamki Fuchsa) (ryc. 25, patrz wstawka). Pacjenci w tych przypadkach skarżą się, oprócz zmniejszenia wzroku i metamorfozy, tj. Krzywizny widocznych przedmiotów.
Z reguły wszystkim przypadkom postępującej krótkowzroczności w wysokim stopniu towarzyszy rozwój obwodowych dystrofii chorioretino, które często są przyczyną rozpadu siatkówki i jej oderwania. Statystyki pokazują, że 60% wszystkich oddziałów występuje na krótkowzrocznych oczach.
Często pacjenci z wysoką krótkowzrocznością skarżą się na „latające muchy” (muscae volitantes), z reguły jest to także manifestacja procesów dystroficznych, ale w ciele szklistym, gdy szkliste włókna zwilżają się lub zapadają, sklejając je tworząc zlepki, które stają się zauważalne w postać „much”, „nici”, „motki wełny”. Są w każdym oku, ale zazwyczaj nie są zauważane. Odcień takich komórek na siatkówce w rozciągniętym krótkowzrocznym oku jest większy, więc „muchy” są w nim częściej widoczne.
Leczenie rozpoczyna się od racjonalna korekta. Przy krótkowzroczności do 6 D z reguły przepisywana jest pełna korekcja. Jeśli krótkowzroczność wynosi 1,0-1,5 D i nie postępuje, w razie potrzeby można zastosować korektę.
Reguły korekty na krótkim dystansie zależą od stanu zakwaterowania. Jeśli jest osłabiony, wówczas korekta o 1,0-2,0 D jest zalecana mniej niż na odległość lub zalecane są okulary dwuogniskowe do trwałego zużycia.
W przypadku krótkowzroczności powyżej 6,0 D zalecana jest stała korekta, której wartość dla odległości i bliskości zależy od tolerancji pacjenta.
Przy stałym lub okresowym mrużeniu przypisywana jest pełna i trwała korekcja.
Niezwykle ważne dla zapobiegania ciężkim powikłaniom krótkowzroczności jest zapobieganie, które powinno się rozpocząć w dzieciństwie. Podstawa zapobiegania jest powszechna
wzmocnienie i rozwój fizyczny ciała, właściwa nauka czytania i pisania, przy jednoczesnym poszanowaniu optymalnej odległości (35-40 cm), wystarczającego oświetlenia miejsca pracy.
Duże znaczenie ma identyfikacja osób ze zwiększonym ryzykiem krótkowzroczności. Ta grupa obejmuje dzieci, które już miały krótkowzroczność. Z takimi dziećmi prowadzone są specjalne ćwiczenia w celu wyszkolenia zakwaterowania.
Aby znormalizować pojemność akomodacji, należy użyć 2,5% roztworu irifriny lub 0,5% roztworu tropikamidu. Jest instalowany na 1 kropli w obu oczach w nocy przez 1-1,5 miesiąca (najlepiej w okresach największego obciążenia wzrokowego). Przy stosunkowo wysokim IOP, dodatkowy 0,25% roztwór maleinianu tymololu jest pobierany w 1 kropli w nocy, co umożliwia zmniejszenie ciśnienia o około 1/3 w ciągu 10-12 godzin (AV Svirin, VI Lapochkin, 2001).
Ważne jest również przestrzeganie reżimu pracy. Wraz z postępem krótkowzroczności konieczne jest, aby na każde 40-50 minut czytania lub pisania było co najmniej 5 minut odpoczynku. Przy krótkowzroczności powyżej 6,0 D czas wizualnego obciążenia należy skrócić do 30 minut, a reszta do 10 minut.
Zapobieganie progresji i powikłaniom krótkowzroczności jest ułatwione dzięki zastosowaniu wielu leki.
Przydatne spożycie glukonianu wapnia w ilości 0,5 grama przed posiłkami. Dzieci - 2 g dziennie, dorośli - 3 g dziennie przez 10 dni. Lek zmniejsza przepuszczalność naczyń, pomaga zapobiegać krwotokom, wzmacnia zewnętrzną powłokę oka.
Kwas askorbinowy przyczynia się również do wzmocnienia twardówki. Jej przyjmowanie 0,05-0,1 gr. 2-3 razy dziennie przez 3-4 tygodnie.
Konieczne jest przepisanie leków poprawiających regionalną hemodynamikę: pikamilon 20 mg 3 razy dziennie przez miesiąc, halidor - 50-100 mg 2 razy dziennie przez miesiąc. Nigeksin - na 125-250 mg 3 razy dziennie w ciągu miesiąca. Cavinton 0,005 1 tabletka 3 razy dziennie w ciągu miesiąca. Trental - 0,05-0,1 gr. 3 razy dziennie po posiłkach przez miesiąc lub retro-bulbar przy 0,5-1,0 ml 2% roztworu - 10-15 wstrzyknięć na kurs.
Gdy powikłania naczynioruchowe parabulbarno przydatne do wprowadzenia emoxipin 1% -? 10, histochrom 0,02% przy 1,0? 10, Retinalamin 5 mg dziennie? 10. W krwotokach siatkówki hemaza jest parabulbarno. Rutin 0,02 gi troksevazin 0,3 g 1 kapsułka 3 razy dziennie przez miesiąc.
Obserwacja ambulatoryjna jest obowiązkowa - ze słabym i średnim stopniem raz w roku oraz z wysokim stopniem - 2 razy w roku.
Leczenie chirurgiczne - kolagenoscleroplastyka, która w 90-95% przypadków lub całkowicie zatrzymuje progresję krótkowzroczności lub znacząco, do 0,1 D rocznie, zmniejsza jej roczny gradient progresji.
Operacje wzmacniające stwardnienie bandaża.
Gdy proces jest stabilizowany, operacje laserem ekscymerowym są najbardziej rozpowszechnione, co pozwala całkowicie wyeliminować krótkowzroczność do 10-15 D.
Istnieją trzy stopnie nadwzroczności: łagodne do 2 dioptrii; średnio od 2,25 do 5 dptr; wysokie ponad 5,25 dioptrii.
W młodym wieku, ze słabym i często umiarkowanym stopniem hiper-metropolii, widzenie zwykle nie jest redukowane ze względu na napięcie zakwaterowania, ale jest redukowane przy wysokim stopniu dalekowzroczności.
Są jasne i ukryte dalekowzroczności. Ukryta dalekowzroczność jest przyczyną skurczu mięśnia rzęskowego. W przypadku zakwaterowania związanego z wiekiem stopniowo ukryta hipermetropia staje się oczywista, czemu towarzyszy spadek widzenia na odległość. Związane jest to z wcześniejszym rozwojem starczowzroczności z nadwzrocznością.
Przy długotrwałej pracy z bliskiej odległości (czytanie, pisanie, komputer) mięśnie rzęsowe są często przeciążone, co objawia się bólami głowy, akomodacyjnym osłabieniem lub skurczem akomodacyjnym, które można wyeliminować za pomocą poprawnej korekcji, leczenia medycznego i fizjoterapii.
U dzieci nieskorygowana hipermetropia średniego i wysokiego stopnia może prowadzić do rozwoju zeza, z reguły zbieżnego. Ponadto, gdy często obserwuje się nadwzroczność w jakimkolwiek stopniu w leczeniu zapalenia spojówek i zapalenia powiek. W dnie można wykryć przekrwienie i nieostrość konturów głowy nerwu wzrokowego - fałszywe zapalenie nerwu.
Wskazaniami do przepisania okularów do dalekowzroczności są dolegliwości aste-nopicheskie lub zmniejszenie ostrości wzroku co najmniej jednego oka, hipermetropia 4,0 D i więcej. W takich przypadkach z reguły przepisywana jest stała korekcja z tendencją do maksymalnej korekcji nadwzroczności.
W przypadku małych dzieci (2-4 lat) z nadwzrocznością powyżej 3,5 D zaleca się pisać okulary o trwałym zużyciu o 1,0 D mniejszym niż stopień ametropii, obiektywnie zidentyfikowany w warunkach cykloplegicznych. W przypadku zeza korekcja optyczna powinna być połączona z innymi środkami terapeutycznymi (pleoptic, orto-i diploptic oraz, jeśli jest to wskazane, z chirurgicznym leczeniem).
Jeśli w wieku 7-9 lat dziecko utrzymuje stabilne widzenie obuoczne i ostrość widzenia bez okularów nie zmniejsza się, wówczas korekcja optyczna zostaje anulowana.
Astygmatyzm (astigmatismus) to jeden rodzaj błędu refrakcji, w którym różne typy refrakcji lub różne stopnie tej samej refrakcji występują w różnych meridianach tego samego oka. Astygmatyzm najczęściej zależy od nieregularności krzywizny środkowej części rogówki. Podczas astygmatyzmu jego przednia powierzchnia nie jest powierzchnią kuli, gdzie wszystkie promienie są równe, ale segmentem obracającej się elipsoidy, gdzie każdy promień ma swoją własną długość. Dlatego każdy południk odpowiadający jego promieniu ma specyficzne załamanie, które różni się od załamania sąsiedniego południka (rys. 27).
Rys. 27. Przebieg promieni w systemie astygmatycznym
Spośród nieskończonej liczby południków, które różnią się od siebie różnym załamaniem, jest jeden o najmniejszym promieniu, to znaczy o największej krzywiźnie, największym załamaniu, a drugi o największym promieniu, najmniejszej krzywiźnie i najmniejszym załamaniu. Te dwa południki: jeden - z największym załamaniem, drugi - z najmniejszym, otrzymał nazwę głównych południków.
Znajdują się głównie prostopadle do siebie i najczęściej mają kierunek pionowy i poziomy. Wszystkie inne reperowalne południki są przejściowe od najsilniejszych do najsłabszych.
Rodzaje astygmatyzmu. Astygmatyzm łagodny nieodłącznie w prawie wszystkich oczach; jeśli nie wpływa na ostrość widzenia, jest uważany za fizjologiczny i nie ma potrzeby korygowania go. Oprócz nieregularności krzywizny rogówki, astygmatyzm może również zależeć od nierównej krzywizny powierzchni soczewki, dlatego wyróżnia się astygmatyzm rogówki i soczewki. Ten ostatni ma niewielkie znaczenie praktyczne i jest zazwyczaj kompensowany przez astygmatyzm rogówki.
W większości przypadków załamanie w pionowym lub zbliżonym do niego południku jest silniejsze, w poziomie - słabsze. Taki astygmatyzm nazywa się bezpośredni. Czasami wręcz przeciwnie, poziomy południk załamuje się silniej niż pion. Taki astygmatyzm określa się jako odwrotny. Ta forma astygmatyzmu nawet w niskich stopniach znacznie zmniejsza ostrość widzenia. Astygmatyzm, w którym główne południki nie mają kierunków pionowych i poziomych, ale pośrednie między nimi, nazywany jest astygmatyzmem z osiami skośnymi.
Jeśli w jednym z głównych meridianów występuje emmetropia, aw drugim - krótkowzroczność lub hipermetropia, wówczas taki astygmatyzm nazywa się prostym krótkowzrocznym lub prostym nadwzrocznym. W tych przypadkach, gdy w jednej głównej krótkowzroczności południka jednego stopnia, aw innym - także krótkowzroczności, ale w innym stopniu, astygmatyzm nazywany jest złożonym krótkowzrocznym, jeśli w obu głównych meridianach występuje hipermetropia, ale w każdym w różnych stopniach, to astygmatyzm nazywa się złożonym hipermetropią. Wreszcie, jeśli w jednym południku występuje krótkowzroczność, a w drugiej hipermetropia, astygmatyzm zostanie zmieszany.
Istnieją również prawidłowe astygmatyzmy i nieprawidłowe. W pierwszym przypadku siła każdego południka, jak w innych typach
astygmatyzm różni się od innych południków, ale w obrębie tego samego południka, w części znajdującej się naprzeciw źrenicy, siła załamująca jest wszędzie taka sama (promień krzywizny wzdłuż tego południka jest taki sam). W przypadku nieregularnego astygmatyzmu każdy południk oddzielnie iw różnych miejscach jego długości załamuje światło o różnych mocach.
Korekta astygmatyzmu. Prawidłowy astygmatyzm, tj. Różnica w załamaniu głównych meridianów, może być tylko cylindrycznym szkłem (ryc. 28). Te szkła są segmentami cylindra. Charakteryzują się tym, że promienie przechodzące w płaszczyźnie równoległej do osi szkła nie załamują się, a promienie przechodzące w płaszczyźnie prostopadłej do osi ulegają załamaniu. Przy przypisywaniu okularów cylindrycznych konieczne jest zawsze wskazanie położenia osi szkła, korzystając z międzynarodowego schematu, zgodnie z którym stopnie są mierzone od linii poziomej od prawej do lewej, czyli przeciwnie do ruchu wskazówek zegara.
Rys. 28. Szklanki cylindryczne
Na przykład, aby skorygować prosty astygmatyzm krótkowzroczny przy 3,0 D, tj. Gdy krótkowzroczność przy 3,0 D znajduje się w południku pionowym iw poziomej emmetropii, konieczne jest umieszczenie wklęsłego cylindrycznego szkła przy 3,0 D przed okiem, oś jest pozioma (Cy1. ^ ncav- 3,0 D, ah hor.).
W tym samym czasie pionowy południk krótkowzroczny zostanie skorygowany, a poziomy, emmetropiczny nie zostanie zmieniony.
Z prostym bezpośrednim astygmatyzmem hipermetropowym 3,0 D, konieczne jest umieszczenie zbiorczego cylindrycznego szkła 3,0 D przed okiem, osi 90 ° według schematu międzynarodowego (Cy1. Sovdeh +3,0 D, ah 90 °). W południku poziomym wystąpi hipermetropia
przekształcony w emmetropię, a emmetropia pozostaje w pionowym południku.
Ze złożonym astygmatyzmem konieczne jest rozłożenie załamania na dwie części: ogólną i astygmatyczną. Za pomocą szkła sferycznego ogólna refrakcja jest korygowana za pomocą cylindrycznej - różnicy załamania w dwóch głównych meridianach. Na przykład, w przypadku złożonego krótkowzrocznego astygmatyzmu, w którym występuje krótkowzroczność 5,0 D w południku pionowym i 2,0 D w południku poziomym, konieczne jest sferyczne wklęsłe korygowanie ogólnego załamania, tj. Krótkowzroczność 2,0 D Szkło 2,0 D; aby skorygować nadmiar załamania w pionowym południku, konieczne jest dodanie wklęsłego cylindrycznego szkła 3,0 D do sferycznego szkła, umieszczając je osiowo poziomo (Sphaer. concav-2.0 D Cy1. concav-3.0 D, ah hor.). Takie połączone szkło przyniesie załamanie tego oka do emmetropicznego oka.
http://vmede.org/sait/?id=Oftalmologija_egorov_2007menu=Oftalmologija_egorov_2007page=4Duży słownik medyczny. 2000
Krótkowzroczność - krótkowzroczność (krótkowzroczność; synonim krótkowzroczności) to anomalia załamania oka, w której równoległe promienie światła wpadające do oka po załamaniu skupiają się nie na siatkówce, ale przed nią. Może to zależeć od tego, że układ załamujący...... Encyklopedia medyczna
krótkowzroczność - (krótkowzroczność; synonim: krótkowzroczność, krótkowzroczność załamania oka) jest anomalią załamania oka, w której głównym ogniskiem układu optycznego oka jest siatkówka i soczewka... Duży słownik medyczny
ULEPSZENIE - POPRAWA, krótkowzroczność (od greckiego. Myo schuru i ops of the eye; już dawno zaobserwowano, że mrugając oczami, krótkowzroczne widzenie lepiej), anomalia refrakcji (patrz), z dysproporcją roju długości oka z jego siłą załamującą wyraża się w przewadze pierwszego ponad...... Wielka Medyczna Encyklopedia
Astygmatyzm - (z punktu στίγμα). Refrakcja astygmatyczna charakteryzuje się tym, że promienie światła padające z dowolnego punktu po refrakcji w oku nie są ponownie łączone w jeden punkt. Istnieją dwa rodzaje A.: dobrze i źle. Prawidłowy A. to jedyny...... Encyklopedyczny słownik F.A. Brockhaus i I.A. Efrona
http://dic.academic.ru/dic.nsf/medic2/40562Oko jest złożonym układem optycznym. W układzie optycznym oka (rogówka, soczewka, częściowo wilgotna komora przednia i ciało szkliste) promienie świetlne ulegają załamaniu. Po załamaniu promienie światła zmieniają kierunek, skupiają się na siatkówce i wytwarzają obrazy tych obiektów.
Punkt, w którym promienie światła zbiegają się po załamaniu, nazywamy ogniskiem (F).
Załamanie to załamanie promieni świetlnych w układzie optycznym.
Istnieje fizyczna i kliniczna refrakcja. Refrakcja fizyczna charakteryzuje moc refrakcji układu optycznego oka, wyrażoną w jednostkach arbitralnych - dioptriach. Dioptria (dioptria) - jednostka pomiaru mocy refrakcyjnej układu optycznego. Jedna dioptria jest równa mocy optycznej dwuwypukłej soczewki o ogniskowej 1 m (100 cm). Im krótsza ogniskowa, tym większa moc refrakcyjna obiektywu. Układ optyczny ludzkiego oka składa się z zestawu dodatnich soczewek i ma całkowitą moc refrakcyjną u młodzieży i dorosłych około 52,0-68,0 dptr (ogniskowa 15-18 mm) u noworodków -
Kliniczna refrakcja jest określona przez położenie ogniska oka względem siatkówki, zależy od siły refrakcji aparatu optycznego oka i od odległości od przedniej powierzchni oka.
Rys. 4-1 Rodzaje refrakcji klinicznej
govitsy do tylnego bieguna oka (siatkówka). Ta odległość nazywana jest długością osi oka. Istnieją trzy typy refrakcji klinicznej: emmetropia, krótkowzroczność i nadwzroczność (ryc. 4-1).
Emmetropia (współmierna refrakcja) charakteryzuje się zbieżnością ogniska układu załamującego oko z długością jego osi przednio-tylnej. Emmetropes dobrze widzą w oddali, ze swobodnym zakwaterowaniem i zamknięciem, gdy jest włączone.
Jeśli ognisko równoległych promieni załamujących się w układzie optycznym oka nie znajduje się na siatkówce, uzyskuje się na niej rozmazany obraz, ponieważ ogniskowa tego załamującego układu oka nie pokrywa się z długością przednio-tylnej osi oka. Wszystkie rodzaje nieproporcjonalnej refrakcji klinicznej nazywane są ametropią.
Refrakcja kliniczna powinna być określona przez tzw. Dalszy punkt jasnego widzenia. Kolejnym punktem jasnej wizji jest punkt, w którym oko jest umieszczone w miejscu zakwaterowania.
W emmetropicznym oku na siatkówce zbierają się równoległe promienie, a dalszy punkt jasnego widzenia znajduje się w nieskończoności. Dla ludzkiego oka nieskończoność zaczyna się w odległości 5 m.
Krótkowzroczność (krótkowzroczność) to silna refrakcja, równoległe promienie skupiają się przed siatkówką, a obraz jest niewyraźny. Ludzie krótkowzroczni widzą dobrze z bliska i słabo na odległość. Aby poprawić widzenie krótkowzroczności, możliwe jest tylko przy okularach, które osłabiają refrakcję w oku, w tym celu stosuje się linie rozpraszające.
Rys. 4-2 Korekcja ametropii: a - nadwzroczność; b - krótkowzroczność
Shl. Z tego powodu główny punkt skupienia powraca do siatkówki. Wielkość (stopień) krótkowzroczności zależy od siły szkła optycznego, które przesuwa główny punkt skupienia na siatkówkę.
Hipermetropia (dalekowzroczność) - słabe załamanie, równoległe promienie skupiają się za siatkówką, obraz jest niewyraźny, dlatego zbieżne promienie muszą gromadzić się na siatkówce. Ale w naturze nie ma takich promieni. Jednak hipermetropie mogą dostrzec daleko w oddali. Osiąga się to dzięki stałemu napięciu akomodacji (krzywizna i moc refrakcyjna soczewki wzrasta). Pozostała rezerwa zakwaterowania może nie wystarczyć do wyraźnego rozróżnienia blisko położonych obiektów. Gdy hipermetropia wymaga zwiększonej refrakcji, wymaga to zebrania soczewek (rys. 4-2). Wielkość (stopień) nadwzroczności jest określona przez siłę szkła optycznego, które przesuwa główny nacisk na siatkówkę.
Astygmatyzm jest rodzajem klinicznej refrakcji, w której nie ma pojedynczego punktu skupienia na siatkówce, ale jest miejsce. Taki stan powstaje głównie wtedy, gdy łamie się sferyczność rogówki, w wyniku czego w niektórych sekcjach załamuje ona promienie silniej, aw innych jest słabsza.
Astygmatyzm może być wrodzony i nabyty. Nabyta astygmatyzm występuje, gdy zmiany bliznowate rogówki po operacji, w wyniku urazów oczu.
Astygmatyzm może występować w różnych typach nieprawidłowości górnej szczęki, w przypadkach skutecznego leczenia anomalii astygmatyzm może zniknąć lub zmniejszyć się.
Metody refrakcji oka
Refrakcja kliniczna może być określona za pomocą subiektywnych i obiektywnych metod.
Subiektywna metoda polega na doborze korekcyjnych okularów sferycznych lub cylindrycznych pod kontrolą określenia ostrości widzenia.
Badanie przeprowadza się oddzielnie dla każdego oka w określonej kolejności.
Najpierw określ rodzaj refrakcji klinicznej. Pacjent umieszcza się na obręczy testowej, zamyka jedno oko i określa ostrość widzenia bez korekty. Następnie naprzemiennie instaluj słabą (0,5 dioptrii) soczewkę dodatnią lub ujemną. Słaba soczewka dodatnia zmniejsza ostrość widzenia w myopes i emmetropes i poprawia hipermetropie. Słaby obiektyw negatywny ma odwrotny efekt.
Następnie stopień ujawnionej ametropii określa się przez sukcesywne zwiększanie siły soczewek korekcyjnych (ujemnych dla krótkowzroczności i dodatnich dla nadwzroczności), zainstalowanych w ramce testowej, najpierw przed prawym okiem, a następnie przed lewym okiem.
Wielkość krótkowzroczności zależy od najsłabszego szkła, dzięki któremu możliwe jest uzyskanie maksymalnej ostrości wzroku. Przeciwnie, wielkość nadwzroczności jest określona przez najsilniejszą soczewkę dodatnią, która jest nadal możliwa do uzyskania wysokiej ostrości wzroku.
Zbiorowe (dodatnie) soczewki są oznaczone słowem „wypukły” i znakiem plus, a rozpraszanie (ujemne) przez słowo concav i znak minus.
W przypadku krótkowzroczności załamanie oka musi zostać osłabione. Osiąga się to przez umieszczenie soczewki rozpraszającej w oku. Przy dalekowzroczności konieczne jest wzmocnienie refrakcji, do której przymocowana jest soczewka zbierająca do oka. Do korekcji astygmatyzmu używa się cylindrycznych szkieł (cylindr concav, cylindr convex), które w jednym z ich odcinków działają jako dodatnie lub ujemne, aw drugim jako neutralne (płaskie) szkło.
Obiektywne określenie refrakcji przeprowadza się za pomocą refraktometrii.
Metody korygowania błędów refrakcji Istnieją trzy sposoby korygowania błędów refrakcji: korekcja okularów, korekcja kontaktu (soczewki) i chirurgia refrakcyjna.
Okulary są powszechnym sposobem korygowania ametropii. Okulary nie wymagają specjalnej opieki, można je zdjąć i założyć w dowolnym momencie. Wady szkieł obejmują ograniczenie obrzeża ramki widzenia, zniekształcenie przestrzeni wokół obrzeża szkła, a ponadto okulary zamglą się z gwałtowną zmianą temperatury otoczenia.
Soczewki kontaktowe są obecnie popularne i dostępne. Soczewka jest wykonana ze specjalnego materiału i noszona bezpośrednio na rogówce. Istnieją wskazania medyczne, profesjonalne i kosmetyczne do wyboru soczewek kontaktowych.
Soczewki kontaktowe są miękkie i twarde. Miękkie soczewki kontaktowe są głównie używane do korygowania krótkowzroczności i nadwzroczności, twarde soczewki są częściej stosowane do korygowania astygmatyzmu. Soczewki kontaktowe nie powodują zniekształcenia przestrzeni i zwężenia pola widzenia, nie parują z nagłą zmianą temperatury. Soczewki kontaktowe wymagają jednak specjalnej opieki. W przypadku niewłaściwej opieki i stosowania u pacjentów mogą wystąpić powikłania wymagające leczenia i anulowania soczewek kontaktowych.
Chirurgia refrakcyjna jest powszechna. Podczas takich operacji zmieniają kształt i, w konsekwencji, zdolność załamania rogówki, w wyniku czego uzyskuje się efekt korekcji.
Obecnie wykonuje się głównie chirurgię refrakcyjną z ekscymerowym laserem.
Zakwaterowanie to dostosowanie oka do oglądania obiektów w różnych odległościach, tj. zdolność oka do skupienia obrazu przedmiotowych obiektów na siatkówce, niezależnie od odległości, na której znajduje się obiekt.
W ludzkim oku zakwaterowanie odbywa się poprzez zmianę krzywizny soczewki; podczas zmniejszania mięśnia rzęskowego, napięcie więzadła więzadła jest osłabione, a soczewka staje się bardziej wypukła (rys. 4-3). W rezultacie moc refrakcyjna soczewki wzrasta, a punkt widzenia jest zbliżony do oka. Im obiekt jest bliżej oka, tym silniejszy jest mięsień akomodacyjny.
Kiedy mieszkanie jest osłabione, najbliższy punkt czystego widzenia odsuwa się od oka. Obrazy małych obiektów oglądanych z bliskiej odległości ulegają rozmyciu.
Związane z wiekiem osłabienie zakwaterowania nazywane jest starczowzrocznością. Prezbiopia jest korygowana przez zbieranie soczewek.
Rys. 4-3 Mechanizm zakwaterowania według Helmholtza: a - samodzielne zakwaterowanie; b - gdy napięcie zakwaterowania
Krótkowzroczność i krótkowzroczność
Termin „krótkowzroczność” oznacza, że główny punkt skupienia układu optycznego oka znajduje się przed siatkówką. Krótkowzroczność - obniżenie widzenia.
Występuje dziedziczna i nabyta krótkowzroczność. Dziedziczna krótkowzroczność zależy od charakterystyki struktury oka i jego układu optycznego. Nabyta krótkowzroczność wiąże się z nieproporcjonalnym wzrostem gałki ocznej dziecka, aw konsekwencji ze wzrostem jego przedniej i tylnej osi.
Stopień krótkowzroczności: słaby - do 3,0 dioptrii, średni - od 3,25 do 6,0 dioptrii i wysoki - 6,25 dioptrii i powyżej. W dnie krótkowzrocznym o słabym i umiarkowanym stopniu nasilenia można określić stożek krótkowzroczny - małą obręcz w kształcie sierpa na skroniowej krawędzi głowy nerwu wzrokowego (rozciągnięta twardówka prześwieca przez przezroczystą siatkówkę; ryc. 4-4).
Zgodnie z przebiegiem klinicznym krótkowzroczność jest stabilizowana i postępująca. W pewnych warunkach zarówno wrodzona, jak i nabyta refrakcja krótkowzroczna może osiągnąć 10–15 D i więcej.
Postępującej krótkowzroczności (choroby krótkowzrocznej) towarzyszą poważne zmiany w wewnętrznych błonach oka. Przy postępującej krótkowzroczności stożki krótkowzroczne w dnie oka są powiększone i pokrywają głowę nerwu wzrokowego w formie pierścienia. Przy wysokich stopniach krótkowzroczności powstają prawdziwe występy w okolicy tylnego bieguna oka - gronkowca. Zmiany zwyrodnieniowe pojawiają się w siatkówce w postaci białych ognisk.
Rys. 4-4.Myopowy sierp
Rys. 4-5 Miejsce Fuchsa
z kępami pigmentu, krwotokiem. Zmiany te nazywane są krótkowzroczną chorioretinopatią. W obszarze plamki żółtej może powstać środek żółtego pigmentu - plama Fuchsa (ryc. 4-5).
U pacjentów z metamorfopsją (zniekształceniem obiektów), zmniejszoną widocznością, a czasem prawie całkowitą utratą widzenia centralnego. Gdy postępująca krótkowzroczność w wysokim stopniu często rozwija się obwodowa dystrofia naczynioruchowa, która jest często przyczyną rozpadu siatkówki i jej oderwania.
Leczenie krótkowzroczności Przede wszystkim konieczna jest prawidłowa korekcja krótkowzroczności za pomocą okularów lub soczewek kontaktowych i leczenie skurczu akomodacyjnego. W leczeniu skurczu akomodacji przepisuje się tabletki zawierające cykloplegię: 2,5% roztwór fenylryny i 0,5% roztwór tropikamidu lub cyklopentolanu 1 kropla w nocy przez 1,5 miesiąca (2-3 razy w roku).
Ważne jest, aby szanować reżim pracy. Zaleca się gimnastykę dla oczu. Dieta powinna być zbilansowana pod kątem białka, witamin i pierwiastków śladowych (wapnia, fosforu, cynku, miedzi itd.; Witaminy A, B2, C, P, E, K). Przy wysokiej progresji krótkowzroczności stosuje się leki poprawiające regionalną hemodynamikę: pikamilon, winpocetyna, pentoksyfilina. Gdy powikłania naczyniówki - emoksypina, histochrom, retinalamina.
Jeśli korekcja za pomocą okularów lub soczewek kontaktowych, konserwatywne metody leczenia nie zatrzymują postępu krótkowzroczności (wskaźnik 1 dioptrii rocznie), wówczas wskazane jest leczenie chirurgiczne. Wykonuje się chirurgiczne wzmocnienie tylnego odcinka oka.
Zapobieganie. Aby zapobiec postępującej krótkowzroczności, należy chronić wzrok dzieci (profilaktyka pierwotna), a także podjąć środki w celu opóźnienia postępu krótkowzroczności (prewencja wtórna).
Większość środków zapobiegawczych powinna mieć na celu poprawę reżimu i warunków aktywności dzieci i odpoczynku, korygowanie zaburzeń postawy, zwiększenie aktywności fizycznej uczniów z odpowiednią ekspozycją na świeże powietrze, wychowanie fizyczne i pływanie. W placówkach dziecięcych i edukacyjnych konieczne jest ścisłe przestrzeganie standardów higienicznych dotyczących wyposażenia i oświetlenia sal lekcyjnych i pomieszczeń, aby zapewnić optymalne oświetlenie miejsca pracy (światło powinno padać po lewej stronie). Od wczesnego wieku przedszkolnego dzieci muszą rozwijać prawidłowy odruch czytania (zabawki, zdjęcia, litery nie powinny znajdować się bliżej niż 30 cm od oczu) i surowo zabraniać czytania w pozycji leżącej. Duże znaczenie ma leczenie chorób przewlekłych (zapalenie migdałków, próchnica), terapia hormonalna
zaburzenia, zapobieganie otyłości. W zapobieganiu postępującej krótkowzroczności bardzo ważne jest jej wczesne wykrycie i systematyczne kompleksowe leczenie.
1. Co to jest załamanie układu optycznego?
2. Jaki jest układ refrakcyjny oka?
3. Jakie rodzaje refrakcji klinicznej znasz?
4. Gdzie jest tylne ognisko główne u osób z emmetropią, krótkowzrocznością, hipermetropią?
5. Czym jest zakwaterowanie?
6. Jaka struktura odgrywa główną rolę w akcie zakwaterowania?
1. Refrakcja układu optycznego nazywa się:
a) warunek ściśle związany z konwergencją;
b) moc refrakcyjna układu optycznego, wyrażona w dioptriach;
c) zdolność układu optycznego do neutralizowania przechodzącego przez nie światła;
d) odbicie przez układ optyczny padających na niego promieni.
2. Dla 1 dioptrii weź moc refrakcyjną soczewki o ogniskowej:
3. Refrakcja kliniczna to:
a) stosunek mocy optycznej do długości osi oka;
b) moc refrakcyjna układu optycznego, wyrażona w dioptriach;
c) promień krzywizny rogówki;
d) moc refrakcyjna soczewki.
4. Kolejnym punktem jasnej wizji jest punkt:
a) znajduje się na szczycie rogówki;
b) do którego oko jest zainstalowane w stanie spoczynku;
c) znajduje się 1 m od oka;
d) jasne widzenie przy maksymalnym ciśnieniu w pomieszczeniu
5. Dalszy punkt jasnej wizji z emmetropią to:
d) w nieskończoności.
6. Kolejnym punktem jasnej wizji krótkowzroczności jest:
a) przed okiem na skończonej odległości;
b) w nieskończoności;
7. Dalszym punktem jasnego widzenia w hipermetropii jest:
a) w nieskończoności;
b) przed okiem na skończonej odległości;
8. Zakwaterowanie jest:
a) dostosowanie aparatu wzrokowego do badania obiektów w różnych odległościach od oka;
b) zdolność oka do wyraźnego widzenia z dużej odległości;
c) moc refrakcyjna rogówki;
d) oś przednio-tylna oka.
9. Najbliższym punktem jasnej wizji jest:
a) minimalna odległość, przy której przedmiotowe obiekty są widoczne przy maksymalnym napięciu zakwaterowania;
b) punkt znajdujący się na szczycie rogówki;
c) punkt znajdujący się przed obiektywem;
d) punkt znajdujący się za obiektywem.
Data dodania: 2016-09-06; Wyświetleń: 5093; ZAMÓWIENIE PISANIE PRACY
http://poznayka.org/s56885t1.html