W życiu codziennym często korzystamy z urządzenia, które ma bardzo podobną strukturę do oka i działa na tej samej zasadzie. To jest kamera. Podobnie jak w wielu innych rzeczach, po wymyśleniu fotografii osoba po prostu naśladowała to, co już istnieje w przyrodzie! Teraz to zobaczysz.
Ludzkie oko ma kształt nieregularnej kuli o średnicy około 2,5 cm, zwanej gałką oczną. Światło wpada do oka, które odbija się od otaczających nas obiektów. Urządzenie, które odbiera to światło, znajduje się z tyłu gałki ocznej (od wewnątrz) i nazywa się GRID. Składa się z kilku warstw komórek światłoczułych, które przetwarzają informacje docierające do nich i wysyłają je do mózgu przez nerw wzrokowy.
Aby jednak promienie światła docierały do oka ze wszystkich stron, aby skupić się na tak małym obszarze, który zajmuje siatkówka, muszą one ulec załamaniu i skupić się dokładnie na siatkówce. Aby to zrobić, w gałce ocznej znajduje się naturalna dwuwypukła soczewka - CRYSTAL. Znajduje się przed gałką oczną.
Soczewka może zmienić swoją krzywiznę. Oczywiście nie robi tego sam, ale za pomocą specjalnego mięśnia rzęskowego. Aby dostroić się do wizji blisko rozmieszczonych obiektów, soczewka zwiększa krzywiznę, staje się bardziej wypukła i załamuje światło bardziej. Aby zobaczyć odległe obiekty, obiektyw staje się bardziej płaski.
Właściwość soczewki do zmiany mocy refrakcyjnej, a wraz z nią centralny punkt całego oka, nazywa się ZAKWATEROWANIE.
W refrakcji światła zaangażowana jest również substancja, która jest wypełniona dużą częścią (2/3 objętości) gałki ocznej - ciała szklistego. Składa się z przezroczystej galaretowatej substancji, która nie tylko uczestniczy w załamywaniu światła, ale także zapewnia kształt oka i jego nieściśliwość.
Światło wpada do obiektywu nie na całą przednią powierzchnię oka, ale przez mały otwór, źrenicę (widzimy ją jako czarne kółko w środku oka). Wielkość źrenicy, czyli ilość nadchodzącego światła, jest regulowana przez specjalne mięśnie. Mięśnie te znajdują się w tęczówce otaczającej źrenicę (IRIS). Tęczówka oprócz mięśni zawiera komórki pigmentowe, które określają kolor naszych oczu.
Obserwuj swoje oczy w lustrze, a zobaczysz, że jeśli skierujesz jasne światło na oko, to źrenica zwęża się, a w ciemności wręcz przeciwnie, staje się duża - rozszerza się. Tak więc aparat oka chroni siatkówkę przed niszczącym działaniem jasnego światła.
Na zewnątrz gałka oczna jest pokryta solidną powłoką białkową o grubości 0,3-1 mm - SCLERA. Składa się z włókien utworzonych przez białko kolagenowe i pełni funkcję ochronną i wspierającą. Twardówka jest biała z mlecznym odcieniem, z wyjątkiem ściany przedniej, która jest przezroczysta. Nazywa się Cornea. Pierwotne załamanie promieni świetlnych występuje w rogówce.
Pod płaszczem białkowym znajduje się POWŁOKA NACZYNIOWA, która jest bogata w naczynia włosowate i zapewnia odżywianie komórek oka. To w nim znajduje się tęczówka z źrenicą. Na obrzeżach tęczówki przechodzi do CYNIARY, czyli BORN. W jego grubości znajduje się mięsień rzęskowy, który, jak pamiętacie, zmienia krzywiznę soczewki i służy do pomieszczenia.
Pomiędzy rogówką a tęczówką, jak również między tęczówką a soczewką, znajdują się przestrzenie - komory oka, wypełnione przezroczystym, ogniotrwałym płynem, który zasila rogówkę i soczewkę.
Ochronę oczu zapewniają również powieki - górna i dolna - oraz rzęsy. W grubych powiekach są gruczoły łzowe. Płyn, który wydalają, stale nawilża błonę śluzową oka.
Pod powiekami znajdują się 3 pary mięśni, które zapewniają ruchliwość gałki ocznej. Jedna para obraca oko w lewo i prawo, druga w górę iw dół, a trzecia obraca ją względem osi optycznej.
Mięśnie zapewniają nie tylko obroty gałki ocznej, ale także zmianę jej kształtu. Faktem jest, że oko jako całość bierze również udział w skupianiu obrazu. Jeśli ostrość jest poza siatkówką, oko jest lekko rozciągnięte, aby zobaczyć z bliska. I odwrotnie, jest zaokrąglany, gdy osoba ogląda odległe obiekty.
W przypadku zmian w układzie optycznym, w takich oczach pojawia się krótkowzroczność lub nadwzroczność. Ludzie cierpiący na te choroby skupiają się nie na siatkówce, ale przed nią lub za nią, dlatego widzą wszystkie obiekty rozmazane.
Krótkowzroczność i nadwzroczność
Przy krótkowzroczności w oku gęsta błona gałki ocznej (twardówka) jest rozciągnięta w kierunku przednio-tylnym. Oko zamiast sferyczne ma postać elipsoidy. Z powodu tego wydłużenia osi podłużnej oka, obiekty nie są skupione na samej siatkówce, ale przed nią, a osoba ma tendencję do zbliżania wszystkiego do oczu lub używa okularów z dyfuzyjnymi („minusowymi”) soczewkami, aby zmniejszyć moc refrakcyjną soczewki.
Nadwzroczność rozwija się, jeśli gałka oczna jest skrócona w kierunku wzdłużnym. Promienie świetlne w tym stanie są zbierane za siatkówką. Aby takie oko dobrze widziało, przed nim trzeba postawić kolekcję - okulary „plus”.
Korekcja krótkowzroczności (A) i dalekowzroczności (B)
Podsumowujemy wszystko, co powiedziano powyżej. Światło wpada do oka przez rogówkę, przechodzi kolejno przez płyn przedniej komory, soczewkę i ciało szkliste i ostatecznie uderza w siatkówkę, która składa się z komórek światłoczułych
Teraz wróć do urządzenia z kamerą. Rolę systemu załamania światła (obiektywu) w kamerze odgrywa system soczewek. Przysłona kontrolująca wielkość wiązki światła, która wchodzi do obiektywu, odgrywa rolę ucznia. „Retina” kamery to film (w kamerach analogowych) lub matryca światłoczuła (w aparatach cyfrowych). Jednak ważną różnicą między siatkówką a światłoczułą matrycą kamery jest to, że nie tylko percepcja światła występuje w jej komórkach, ale także wstępna analiza informacji wizualnej i wybór najważniejszych elementów obrazów wizualnych, takich jak kierunek i prędkość obiektu, jego wymiary.
http://allforchildren.ru/why/how77.phpWizja to kanał, przez który człowiek otrzymuje około 70% wszystkich danych o otaczającym go świecie. Jest to możliwe tylko dlatego, że to ludzki wzrok stanowi jeden z najbardziej złożonych i niesamowitych systemów wizualnych na naszej planecie. Gdyby nie było wizji, wszyscy najprawdopodobniej po prostu żyliby w ciemności.
Ludzkie oko ma doskonałą strukturę i zapewnia widzenie nie tylko w kolorze, ale także w trzech wymiarach iz najwyższą ostrością. Ma możliwość natychmiastowej zmiany ostrości na różnych odległościach, regulowania głośności przychodzącego światła, rozróżniania ogromnej liczby kolorów i jeszcze większej liczby odcieni, korygowania aberracji sferycznych i chromatycznych itp. Sześć poziomów siatkówki jest związanych z mózgiem oka, w którym nawet zanim informacja zostanie wysłana do mózgu, dane przechodzą przez etap kompresji.
Ale jak działa nasza wizja? Jak przekształcić go w obraz, poprawiając kolor odbity od obiektów? Jeśli poważnie o tym pomyślisz, możemy dojść do wniosku, że urządzenie ludzkiego systemu wzrokowego jest „przemyślane” przez Naturę, która stworzyła go do najmniejszych szczegółów. Jeśli wolisz wierzyć, że Stwórca lub jakaś Wyższa Moc jest odpowiedzialna za stworzenie osoby, możesz przypisać im tę zasługę. Ale nie rozumiemy tajemnic życia i kontynuujemy rozmowę o wizji urządzenia.
Strukturę oka i jego fizjologię można łatwo nazwać prawdziwie doskonałą. Pomyśl sam: oba oczy znajdują się w kościanych jamach czaszki, które chronią je przed wszelkiego rodzaju uszkodzeniami, ale wystają z nich dokładnie tak, aby zapewnić jak najszerszą widoczność poziomą.
Odległość, przy której oczy są oddalone, zapewnia głębię przestrzenną. A same gałki oczne, jak wiadomo, mają kształt kulisty, dzięki czemu mogą obracać się w czterech kierunkach: w lewo, w prawo, w górę iw dół. Ale każdy z nas bierze to wszystko za oczywiste - bardzo niewielu ludzi wyobraża sobie, co by się stało, gdyby nasze oczy były kwadratowe lub trójkątne lub ich ruch był chaotyczny - to sprawiłoby, że wizja byłaby ograniczona, zdezorientowana i nieskuteczna.
Urządzenie oka jest więc niezwykle trudne, ale właśnie to umożliwia pracę około czterdziestu jego różnych komponentów. I nawet gdyby nie było nawet jednego z tych elementów, proces widzenia przestałby być przeprowadzany w sposób, w jaki powinien być przeprowadzony.
Aby upewnić się, jak skomplikowane jest oko, zalecamy zwrócenie uwagi na poniższy rysunek.
Porozmawiajmy o tym, jak proces percepcji wizualnej jest realizowany w praktyce, które elementy systemu wizualnego są w to zaangażowane i za co każdy z nich jest odpowiedzialny.
Gdy światło zbliża się do oka, promienie świetlne zderzają się z rogówką (inaczej nazywa się ją rogówką). Przezroczystość rogówki umożliwia przechodzenie światła przez nią do wewnętrznej powierzchni oka. Nawiasem mówiąc, przezroczystość jest najważniejszą cechą rogówki i pozostaje przezroczysta ze względu na fakt, że konkretne zawarte w niej białko hamuje rozwój naczyń krwionośnych - proces, który zachodzi w prawie każdej tkance ludzkiego ciała. W przypadku, gdyby rogówka nie była przezroczysta, pozostałe elementy układu wzrokowego nie miałyby znaczenia.
Rogówka nie pozwala między innymi na wpadanie kurzu, pyłu lub jakichkolwiek pierwiastków chemicznych do wewnętrznych wnęk oka. A krzywizna rogówki pozwala jej załamać światło i pomóc soczewce ogniskować promienie świetlne na siatkówce.
Po przejściu światła przez rogówkę przechodzi przez mały otwór znajdujący się w środku tęczówki oka. Tęczówka to okrągła membrana, która znajduje się przed soczewką bezpośrednio za rogówką. Tęczówka jest również elementem nadającym oku kolor, a kolor zależy od pigmentu panującego w tęczówce. Centralny otwór w tęczówce jest uczniem znanym każdemu z nas. Rozmiar tej dziury ma możliwość zmiany, aby kontrolować ilość światła wpadającego do oka.
Wielkość źrenicy zmieni się bezpośrednio na tęczówkę, a to ze względu na jej unikalną strukturę, ponieważ składa się z dwóch różnych rodzajów tkanki mięśniowej (nawet tutaj są mięśnie!). Pierwszy mięsień jest skurczem kołowym - jest ułożony w koło w tęczówce. Gdy światło jest jasne, pojawia się jego skurcz, w wyniku którego uczeń kurczy się, jakby wciągnięty przez mięsień. Drugi mięsień rozszerza się - znajduje się promieniowo, tj. na promieniu tęczówki, który można porównać z szprychami w kole. W ciemnym świetle następuje drugi skurcz mięśni, a tęczówka otwiera źrenicę.
Wielu specjalistów ewolucyjnych wciąż ma pewne trudności, gdy próbują wyjaśnić, jak zachodzi tworzenie się wyżej wymienionych elementów ludzkiego systemu wzrokowego, ponieważ w jakiejkolwiek innej formie pośredniej, tj. po prostu nie mogli pracować na żadnym etapie ewolucji, ale człowiek widzi od samego początku swojego istnienia. Zagadka...
Mijając powyższe etapy, światło zaczyna przechodzić przez obiektyw, znajdujący się za tęczówką. Soczewka jest elementem optycznym o kształcie wypukłej podłużnej kuli. Soczewka jest absolutnie gładka i przezroczysta, nie ma w niej naczyń krwionośnych i znajduje się w elastycznym worku.
Przechodząc przez soczewkę, światło ulega załamaniu, po czym skupia się na skamielinie siatkówki, najczulszej plamce zawierającej maksymalną liczbę fotoreceptorów.
Ważne jest, aby pamiętać, że unikalna struktura i skład zapewniają rogówce i soczewce dużą moc refrakcyjną, która gwarantuje krótką ogniskową. I jak niesamowite jest to, że tak złożony system pasuje tylko do jednej gałki ocznej (pomyśl tylko, jak mogłaby wyglądać osoba, gdyby na przykład potrzebny był miernik do skupienia promieni światła pochodzących z obiektów!).
Nie mniej interesujący jest fakt, że moc refrakcji stawu tych dwóch elementów (rogówki i soczewki krystalicznej) jest w doskonałej relacji z gałką oczną i można to bezpiecznie nazwać kolejnym dowodem na to, że system wizualny został stworzony po prostu niezrównany, ponieważ proces skupiania jest zbyt złożony, aby o tym mówić, jak o czymś, co wydarzyło się tylko dzięki mutacjom krok po kroku - etapom ewolucyjnym.
Jeśli mówimy o obiektach znajdujących się blisko oka (z reguły odległość jest mniejsza niż 6 metrów uważana jest za bliską), to tutaj jest jeszcze bardziej ciekawie, ponieważ w tej sytuacji załamanie promieni świetlnych okazuje się jeszcze silniejsze. Zapewnia to wzrost krzywizny soczewki. Soczewka jest połączona za pomocą pasków rzęskowych z mięśniem rzęskowym, co przez kurczenie się pozwala soczewce przybrać bardziej wypukły kształt, zwiększając tym samym jej moc refrakcyjną.
I tu znowu nie sposób nie wspomnieć o złożonej strukturze soczewki: składa się ona z wielu strun, które składają się z komórek połączonych ze sobą, a cienkie paski łączą je z ciałem rzęskowym. Ogniskowanie odbywa się pod kontrolą mózgu niezwykle szybko i na „automat” - nie jest możliwe, aby osoba przeprowadziła taki proces świadomie.
Wynikiem ogniskowania jest ogniskowanie obrazu na siatkówce, która jest wielowarstwową tkanką wrażliwą na światło, pokrywającą tył gałki ocznej. Siatkówka zawiera około 137 000 000 fotoreceptorów (dla porównania można przytoczyć nowoczesne aparaty cyfrowe, w których istnieje nie więcej niż 10 000 000 elementów czujnikowych). Tak duża liczba fotoreceptorów wynika z faktu, że są one wyjątkowo gęste - około 400 000 na 1 mm².
Tutaj nie będzie zbyteczne cytowanie słów specjalisty mikrobiologicznego Alana L. Gillena, który w swojej książce „Ciało według planu” mówi o siatkówce, jako arcydziele projektowania inżynierskiego. Uważa, że siatkówka jest najbardziej niesamowitym elementem oka, porównywalnym z filmem. Światłoczuła siatkówka, znajdująca się z tyłu gałki ocznej, jest znacznie cieńsza niż celofan (jej grubość nie przekracza 0,2 mm) i jest znacznie bardziej czuła niż jakikolwiek film fotograficzny stworzony przez człowieka. Komórki tej unikalnej warstwy są w stanie przetwarzać do 10 miliardów fotonów, podczas gdy najbardziej czuła kamera jest w stanie przetworzyć tylko kilka tysięcy z nich. Ale jeszcze bardziej zaskakujące jest to, że ludzkie oko może wychwytywać fotony nawet w ciemności.
Całkowita siatkówka składa się z 10 warstw komórek fotoreceptorowych, z których 6 to warstwy komórek światłoczułych. 2 rodzaje fotoreceptorów mają specjalny kształt, dlatego są nazywane stożkami i pałeczkami. Wędki są niezwykle podatne na światło i zapewniają oko w czerni i bieli oraz widzenie w nocy. Z kolei szyszki nie są tak podatne na światło, ale potrafią odróżnić kolory - optymalne działanie szyszek obserwuje się w ciągu dnia.
Dzięki pracy fotoreceptorów promienie świetlne są przekształcane w kompleksy impulsów elektrycznych i wysyłane do mózgu z niewiarygodnie dużą prędkością, a te impulsy same pokonują ponad milion włókien nerwowych w ułamku sekundy.
Komunikacja komórek fotoreceptorów w siatkówce jest bardzo złożona. Szyszki i pałeczki nie są bezpośrednio połączone z mózgiem. Po otrzymaniu sygnału przekierowują go do komórek dwubiegunowych i przekierowują sygnały już przetworzone przez komórki zwojowe ponad milion aksonów (neurytów, wzdłuż których przekazywane są impulsy nerwowe), z których składa się pojedynczy nerw wzrokowy, przez który dane wchodzą do mózgu.
Dwie warstwy pośrednich neuronów, zanim dane wizualne zostaną wysłane do mózgu, przyczyniają się do równoległego przetwarzania tych informacji przez sześć poziomów percepcji zlokalizowanych w siatkówce. Konieczne jest, aby obrazy były rozpoznawane tak szybko, jak to możliwe.
Po przetworzeniu informacji wizualnej do mózgu rozpoczyna ona sortowanie, przetwarzanie i analizę, a także tworzy kompletny obraz poszczególnych danych. Oczywiście wiele rzeczy wciąż nie jest znanych na temat pracy ludzkiego mózgu, ale nawet fakt, że świat naukowy może zapewnić dzisiejszy świat, jest dość zdumiewający.
Z pomocą dwóch oczu powstają dwa „obrazy” otaczającego człowieka świata - po jednym dla każdej siatkówki. Oba „obrazy” są przekazywane do mózgu, aw rzeczywistości człowiek widzi dwa obrazy w tym samym czasie. Ale jak?
Rzecz w tym, że punkt siatkówki jednego oka dokładnie odpowiada punktowi siatkówki drugiego, a to oznacza, że oba obrazy, dostające się do mózgu, mogą być nakładane na siebie i łączone ze sobą, tworząc pojedynczy obraz. Informacje uzyskane przez fotoreceptory każdego z oczu zbiegają się w korze wzrokowej, gdzie pojawia się pojedynczy obraz.
Ze względu na fakt, że dwoje oczu może mieć inną projekcję, mogą wystąpić pewne niespójności, ale mózg porównuje i łączy obrazy w taki sposób, że osoba nie odczuwa żadnych niezgodności. Co więcej, te rozbieżności można wykorzystać do uzyskania poczucia głębi przestrzennej.
Jak wiadomo, ze względu na załamanie światła obrazy wizualne wchodzące do mózgu są początkowo bardzo małe i odwrócone, ale „przy wyjściu” otrzymujemy obraz, do którego jesteśmy przyzwyczajeni.
Ponadto w siatkówce obraz jest dzielony przez mózg pionowo na dwie linie - przez linię przechodzącą przez dół siatkówki. Lewa część obrazów uzyskanych przez oba oczy jest przekierowywana na prawą półkulę, a prawa część na lewo. Tak więc każda z półkul osoby wyglądającej otrzymuje dane tylko z jednej części tego, co widzi. I znowu - „na wyjściu” otrzymujemy solidny obraz bez żadnych śladów połączenia.
Rozdzielenie obrazów i niezwykle złożone ścieżki optyczne sprawiają, że mózg widzi każdą ze swoich półkul osobno, używając każdego z oczu. Pozwala to przyspieszyć przetwarzanie przepływu przychodzących informacji, a także zapewnia widzenie jednym okiem, jeśli nagle osoba z jakiegoś powodu przestaje widzieć drugą.
Można wywnioskować, że mózg w procesie przetwarzania informacji wizualnej usuwa „ślepe” plamy, zniekształcenia spowodowane mikrowyruchami oczu, mrugnięć, kąta widzenia itp., Oferując właścicielowi odpowiedni holistyczny obraz obserwowanego.
Innym ważnym elementem systemu wzrokowego jest ruch oczu. Od tego czasu niemożliwe jest zmniejszenie znaczenia tego pytania aby móc prawidłowo używać wzroku, musimy być w stanie odwrócić oczy, podnieść je, obniżyć je, krótko mówiąc - poruszyć oczami.
W sumie można rozróżnić 6 mięśni zewnętrznych, które łączą się z zewnętrzną powierzchnią gałki ocznej. Mięśnie te obejmują 4 proste (dolne, górne, boczne i środkowe) i 2 skośne (dolne i górne).
W momencie, gdy którykolwiek z mięśni się kurczy, mięsień, który jest przeciwny, rozluźnia się - zapewnia to równomierny ruch oczu (w przeciwnym razie wszystkie ruchy oczu byłyby wykonywane przez szarpnięcia).
Po obróceniu dwóch oczu ruch wszystkich 12 mięśni zmienia się automatycznie (6 mięśni na oko). Warto zauważyć, że proces ten jest ciągły i bardzo dobrze skoordynowany.
Według słynnego okulisty Petera Jeni, monitorowanie i koordynowanie komunikacji narządów i tkanek z ośrodkowym układem nerwowym przez nerwy (nazywane jest unerwieniem) wszystkich 12 mięśni oczu jest jednym z bardzo złożonych procesów zachodzących w mózgu. Jeśli dodamy do tego dokładność przekierowania spojrzenia, gładkość i równomierność ruchów, szybkość, z jaką oko może się obracać (i wynosi do 700 ° na sekundę), i łącząc to wszystko, rzeczywiście osiągniemy fenomenalny poziom wydajności system. A fakt, że dana osoba ma dwa oczy, czyni ją jeszcze trudniejszą - przy jednoczesnym ruchu oczu konieczne jest to samo unerwienie mięśniowe.
Mięśnie obracające oczy różnią się od mięśni szkieletu, ponieważ Składają się z wielu różnych włókien i są kontrolowane przez jeszcze większą liczbę neuronów, w przeciwnym razie dokładność ruchów stałaby się niemożliwa. Mięśnie te można nazwać wyjątkowymi, ponieważ są w stanie szybko się kurczyć i prawie nigdy się nie męczyć.
Biorąc pod uwagę, że oko jest jednym z najważniejszych organów ludzkiego ciała, wymaga ciągłej opieki. W tym celu zapewniony jest „zintegrowany system czyszczenia”, który składa się z brwi, powiek, rzęs i gruczołów łzowych.
Z pomocą gruczołów łzowych regularnie produkowany jest lepki płyn, poruszający się powoli z zewnętrznej powierzchni gałki ocznej. Płyn ten zmywa różne zanieczyszczenia (kurz itp.) Z rogówki, po czym wchodzi do wewnętrznego kanału łzowego, a następnie spływa kanałem nosowym, usuwając go z ciała.
Łzy zawierają bardzo silną substancję antybakteryjną, która niszczy wirusy i bakterie. Powieki działają jak wycieraczki - oczyszczają i nawilżają oczy z powodu mimowolnego mrugania w odstępach 10-15 sekund. Wraz z powiekami działają rzęsy, zapobiegając przedostaniu się do oka wszelkich zanieczyszczeń, brudu, zarazków itp.
Gdyby powieki nie spełniły swojej funkcji, oczy osoby stopniowo wysychały i stawały się bliznami. Gdyby nie było kanału łzowego, oczy byłyby stale zalane płynem łzowym. Gdyby osoba nie mrugnęła, śmieci wpadłyby mu do oczu, a on mógłby nawet oślepić. Cały „system czyszczenia” powinien obejmować pracę wszystkich elementów bez wyjątku, w przeciwnym razie przestałby po prostu działać.
Ludzkie oczy są w stanie przekazywać wiele informacji w procesie interakcji z innymi ludźmi i światem. Oczy mogą promieniować miłością, płonąć gniewem, odzwierciedlać radość, strach lub niepokój, mówić o lęku lub zmęczeniu. Oczy pokazują, gdzie dana osoba patrzy, czy jest czymś zainteresowany, czy nie.
Na przykład, kiedy ludzie przewracają oczami, rozmawiając z kimś, można to zobaczyć w zupełnie inny sposób niż zwykłe spojrzenie w górę. Wielkie oczy u dzieci wywołują podniecenie i uczucie w innych. A stan uczniów odzwierciedla stan świadomości, w którym dana osoba jest w danym momencie. Oczy są wskaźnikiem życia i śmierci, jeśli mówimy w znaczeniu globalnym. Prawdopodobnie z tego powodu nazywane są „lustrem” duszy.
W tej lekcji zbadaliśmy strukturę ludzkiego układu wzrokowego. Oczywiście brakowało nam wielu szczegółów (sam temat jest bardzo obszerny i problematyczne jest dopasowanie go do ram jednej lekcji), ale nadal staraliśmy się przekazać materiał, aby mieć jasną wizję JAK ktoś widzi.
Nie można nie zauważyć, że zarówno złożoność, jak i możliwości oka pozwalają temu ciału wielokrotnie przewyższać nawet najnowocześniejsze technologie i osiągnięcia naukowe. Oko jest wyraźnym dowodem złożoności inżynierii w ogromnej ilości niuansów.
Ale wiedzieć o urządzeniu wizyjnym jest oczywiście dobre i użyteczne, ale najważniejszą rzeczą jest wiedzieć, jak można przywrócić wzrok. Faktem jest, że styl życia danej osoby i warunki, w których żyje, oraz inne czynniki (stres, genetyka, uzależnienia, choroby i wiele innych) - wszystko to często przyczynia się do tego, że przez lata wizja może się pogarszać,. system wizualny zaczyna słabnąć.
Ale upośledzenie wzroku nie jest w większości przypadków procesem nieodwracalnym - znając pewne techniki, proces ten można odwrócić, a wizja może być wykonana, jeśli nie taka sama jak u niemowlęcia (chociaż jest to czasami możliwe), a następnie jak najlepiej. dla każdej osoby. Dlatego następną lekcją naszego kursu rozwoju wizji będą techniki przywracania wzroku.
Jeśli chcesz sprawdzić swoją wiedzę na temat tej lekcji, możesz zrobić mały test składający się z kilku pytań. W każdym pytaniu poprawna może być tylko jedna opcja. Po wybraniu jednej z opcji system automatycznie przejdzie do następnego pytania. Punkty, które otrzymujesz, zależą od poprawności twoich odpowiedzi i czasu spędzonego na przechodzeniu. Pamiętaj, że pytania są różne za każdym razem, a opcje są mieszane.
http://4brain.ru/zrenie/kak-ustroeno.phpLudzkie oko jest bardzo złożonym układem optycznym składającym się z wielu elementów, z których każdy jest odpowiedzialny za własne zadania. Ogólnie rzecz biorąc, aparat okulistyczny pomaga postrzegać obraz zewnętrzny, przetwarzać go i przekazywać informacje w już przygotowanej formie do mózgu. Bez jego funkcji narządy ludzkiego ciała nie mogłyby wchodzić w interakcje w pełni. Chociaż narząd wzroku jest złożony, przynajmniej w jego podstawowej formie warto zrozumieć każdą osobę, aby opisać zasadę jej funkcjonowania.
Rozumiejąc, czym jest oko, po zrozumieniu jego opisu, rozważmy zasadę jego działania. Oko działa, postrzegając światło odbite od otaczających obiektów. To światło uderza w rogówkę, specjalną soczewkę, która umożliwia skupienie napływających promieni. Po rogówce promienie przechodzą przez komorę oka (która jest wypełniona bezbarwną cieczą), a następnie spadają na tęczówkę, która ma źrenicę w środku. Źrenica ma otwór (szczelinę do oczu), przez który przechodzą tylko środkowe promienie, to znaczy, że niektóre promienie, które znajdują się na krawędziach strumienia światła, są eliminowane.
Uczeń pomaga dostosować się do różnych poziomów oświetlenia. On (dokładniej, jego rozcięcie oka) odfiltrowuje tylko te promienie, które nie wpływają na jakość obrazu, ale regulują ich przepływ. W rezultacie to, co pozostało, trafia do obiektywu, który, podobnie jak rogówka, jest soczewką, ale przeznaczoną tylko dla innego - dla dokładniejszego „wykańczającego” ogniskowania światła. Soczewka i rogówka są nośnikami optycznymi oka.
Następnie światło przechodzi przez specjalne ciało szkliste, które wchodzi do aparatu optycznego oka, na siatkówkę, gdzie obraz jest wyświetlany jak na ekranie projekcyjnym, ale tylko do góry nogami. W centrum siatkówki znajduje się plamka żółta, strefa, która reaguje na ostrość widzenia, w którą spada obiekt, na którą patrzymy bezpośrednio.
Na końcowych etapach obrazowania komórki siatkówki przetwarzają to, co na nich jest, tłumacząc wszystko na impulsy elektromagnetyczne, które następnie są wysyłane do mózgu. Aparat cyfrowy działa w podobny sposób.
Spośród wszystkich elementów oka tylko twardówka nie uczestniczy w przetwarzaniu sygnału, specjalna nieprzezroczysta powłoka zakrywająca gałkę oczną na zewnątrz. Otacza go prawie całkowicie, około 80%, a przed nim płynnie przechodzi w rogówkę. W ludziach jej zewnętrzna część nazywa się białkiem, chociaż nie jest to całkowicie poprawne.
Ludzkie oko postrzega obraz w kolorze, a liczba odcieni kolorów, które może rozróżnić, jest bardzo duża. Ile różnych kolorów różni się w oku (dokładniej, ile odcieni) może różnić się od indywidualnych cech danej osoby, jak również od poziomu jego treningu i rodzaju jego aktywności zawodowej. Oko „działa” z tak zwanym promieniowaniem widzialnym, które jest falami elektromagnetycznymi o długości fali od 380 do 740 nm, czyli ze światłem.
Istnieje jednak dwuznaczność, czyli względna subiektywność postrzegania kolorów. Dlatego niektórzy naukowcy zgadzają się co do innej figury, ile odcieni kolorów zwykle widzi / rozróżnia osoba - od siedmiu do dziesięciu milionów. W każdym razie postać jest imponująca. Wszystkie te odcienie są uzyskiwane poprzez zmianę siedmiu podstawowych kolorów znajdujących się w różnych częściach widma tęczy. Uważa się, że wśród profesjonalnych artystów i projektantów liczba postrzeganych odcieni jest wyższa, a czasami osoba rodzi się z mutacją, która pozwala mu zobaczyć o wiele więcej kolorów i odcieni. Ile różnych kolorów widzą ludzie, to pytanie otwarte.
Jak każdy inny system ludzkiego ciała, narząd wzroku podlega różnym chorobom i patologiom. Tradycyjnie można je podzielić na zakaźne i niezakaźne. Częste choroby wywoływane przez bakterie, wirusy lub mikroorganizmy to zapalenie spojówek, jęczmień i zapalenie powiek.
Jeśli choroba jest niezakaźna, zwykle występuje z powodu ciężkiego zmęczenia oczu, z powodu dziedzicznej predyspozycji, lub po prostu z powodu zmian, które zachodzą w organizmie człowieka z wiekiem. Rzadziej problem może polegać na tym, że powstała ogólna patologia organizmu, na przykład rozwinęło się nadciśnienie lub cukrzyca. W rezultacie może wystąpić jaskra, zaćma lub zespół suchego oka, w wyniku czego osoba widzi obiekty gorsze lub gorsze.
W praktyce medycznej wszystkie choroby dzielą się na następujące kategorie:
Ludzkie oko ma nie tylko wewnętrzną strukturę, ale także zewnętrzną strukturę, którą reprezentują wieki. Są to specjalne przegrody, które chronią oczy przed urazami i negatywnymi czynnikami środowiskowymi. Składają się głównie z tkanki mięśniowej, która jest pokryta cienką i delikatną skórą z zewnątrz. W okulistyce ogólnie przyjmuje się, że powieki są jednym z najważniejszych elementów w przypadku problemów, które mogą powodować problemy.
Chociaż powieka jest miękka, jej siłę i konsystencję formy zapewnia chrząstka, która jest zasadniczo formacją kolagenu. Ruch powiek wynika z warstwy mięśniowej. Gdy powieki się zamykają, niesie to funkcję funkcjonalną - gałka oczna jest zwilżona, a małe obce cząsteczki, bez względu na to, ile na powierzchni oka są usunięte. Ponadto, dzięki zwilżaniu gałki ocznej, powieka może swobodnie przesuwać się względem jej powierzchni.
Ważnym składnikiem powiek jest również rozbudowany system dopływu krwi i wiele zakończeń nerwowych, które pomagają stuleciom wykonywać ich funkcje.
Ludzkie oczy poruszają się za pomocą specjalnych mięśni, które zapewniają oczom normalne stałe funkcjonowanie. Aparat wzrokowy porusza się za pomocą dobrze skoordynowanej pracy kilkudziesięciu mięśni, z których główne to cztery proste i dwa ukośne procesy mięśniowe. Proste mięśnie otaczają nerw wzrokowy z różnych stron i pomagają obracać gałkę oczną wokół różnych osi. Każda grupa pozwala odwrócić ludzkie oko w jego kierunku.
Mięśnie pomagają także podnosić i opuszczać powieki. Gdy wszystkie mięśnie pracują harmonijnie, nie tylko pozwala ci kontrolować oczy osobno, ale także wykonywać skoordynowaną pracę i koordynować ich kierunki.
http://zreniemed.ru/stroenie/organ-zreniya.htmlLudzkie oko jest często cytowane jako przykład zadziwiającej inżynierii naturalnej - ale sądząc po tym, że jest to jedna z 40 opcji urządzenia, które pojawiły się w procesie ewolucji w różnych organizmach, powinniśmy powstrzymać nasz antropocentryzm i uznać, że struktura ludzkiego oka nie jest wtedy idealny.
Opowieść o oku najlepiej zacząć od fotonu. Kwant promieniowania elektromagnetycznego powoli leci ściśle do oka niczego niepodejrzewającego przechodnia, który mruga na nieoczekiwane spojrzenie czyjegoś zegarka.
Pierwszą częścią układu optycznego oka jest rogówka. Zmienia kierunek światła. Jest to możliwe dzięki takiej właściwości światła jak załamanie światła, która jest również odpowiedzialna za tęczę. Prędkość światła jest stała w próżni - 300 000 000 m / s. Ale gdy przemieszczają się z jednego medium na drugie (w tym przypadku z powietrza do oka), światło zmienia swoją prędkość i kierunek ruchu. Dla powietrza współczynnik załamania światła wynosi 1.000293, dla rogówki - 1.376. Oznacza to, że wiązka światła w rogówce spowalnia jej ruch 1 376 razy i odchyla się bliżej środka oka.
Ulubiony sposób dzielenia się partyzantów - świeć ich jasną lampą w twarz. Boli z dwóch powodów. Jasne światło jest silnym promieniowaniem elektromagnetycznym: biliony fotonów atakują siatkówkę, a jej zakończenia nerwowe są zmuszone do przekazywania szału sygnałów do mózgu. Przepalają się nerwy, jak przewody. W tym przypadku mięśnie tęczówki są zmuszone do kurczenia się tak bardzo, jak tylko mogą, rozpaczliwie próbując zamknąć źrenicę i chronić siatkówkę.
I leci do ucznia. Wszystko jest proste - to dziura w tęczówce. Dzięki okrągłym i promieniowym mięśniom tęczówka może w konsekwencji zwężać i rozszerzać źrenicę, regulując ilość światła, które dostaje się do oka, jak przepona w aparacie. Średnica źrenicy osoby może zmieniać się od 1 do 8 mm w zależności od światła.
Po przelocie przez źrenicę foton uderza w soczewkę - drugą soczewkę odpowiedzialną za jej trajektorię. Soczewka załamuje światło słabsze niż rogówka, ale jest ruchome. Obiektyw zawiesza się na cylindrycznych mięśniach, które zmieniają jego krzywiznę, dzięki czemu możemy skupić się na obiektach w różnych odległościach od nas.
Skupia się na tym, że zaburzenia widzenia są związane. Najczęstsze są krótkowzroczność i nadwzroczność. Obraz w obu przypadkach koncentruje się nie na siatkówce, jak powinna, ale przed nią (krótkowzroczność) lub za nią (nadwzroczność). Za to odpowiedzialne jest oko, które zmienia swój kształt z okrągłego na owalny, a następnie siatkówka oddala się od obiektywu lub zbliża się do niego.
Po soczewce foton leci przez ciało szkliste (przezroczysta galaretka - 2/3 objętości całego oka, 99% wody) prosto do siatkówki. Fotony są tu rejestrowane, a komunikaty o przybyciu są przesyłane nerwami do mózgu.
Siatkówka jest wyłożona komórkami fotoreceptorowymi: gdy nie ma światła, wytwarzają one specjalne substancje - neuroprzekaźniki, ale gdy tylko do nich wejdzie foton, komórki fotoreceptorów przestają je wytwarzać - i to jest sygnał do mózgu. Istnieją dwa typy tych komórek: pręty, które są bardziej wrażliwe na światło, oraz stożki, które lepiej rozróżniają ruch. Mamy około stu milionów prętów i kolejne 6-7 milionów stożków, w sumie ponad sto milionów elementów światłoczułych - ponad 100 megapikseli, o których żaden Hassel nigdy by nie pomyślał.
Ślepa plamka to punkt przełomowy, w którym nie ma żadnych komórek światłoczułych. Jest dość duży - średnica 1-2 mm. Na szczęście mamy widzenie obuoczne i mamy mózg, który łączy dwa obrazy z plamkami w jednym normalnym.
W czasie transmisji sygnału w ludzkim oku występuje problem z logiką. Pod tym względem podwodna ośmiornica jest znacznie bardziej spójna. W ośmiornicach foton najpierw wcina się w warstwę stożków i prętów na siatkówce, bezpośrednio za którą warstwa neuronów czeka i przekazuje sygnał do mózgu. U ludzi światło najpierw przebija się przez warstwy neuronów - a dopiero potem trafia w fotoreceptory. Z tego powodu jest pierwsze miejsce w oku - ślepe.
Drugie miejsce jest żółte, jest to centralny obszar siatkówki bezpośrednio naprzeciw źrenicy, tuż nad nerwem wzrokowym. Oko to najlepiej widzi: koncentracja fotoczułych komórek jest tu znacznie zwiększona, więc nasze widzenie w środku pola widzenia jest znacznie ostrzejsze niż peryferyjne.
Obraz na siatkówce jest odwrócony. Mózg jest w stanie poprawnie zinterpretować obraz i odzyskać z odwróconego oryginalnego obrazu. Dzieci widzą wszystko do góry nogami przez pierwsze kilka dni, podczas gdy ich mózgi instalują photoshop. Jeśli założysz okulary, które obracają obraz (zostało to zrobione po raz pierwszy w 1896 roku), to w ciągu kilku dni nasz mózg nauczy się prawidłowo interpretować taki odwrócony obraz.
http://theoryandpractice.ru/posts/2029-kak-rabotaet-chelovecheskiy-glaz-i-zachem-mozgu-fotoshopKiedy tylko budzimy się i otwieramy oczy, już zaczynają zbierać wszystkie niezbędne informacje o świecie zewnętrznym. Jest to bardzo interesujący, złożony i wrażliwy narząd, który należy chronić przed uszkodzeniami i negatywnymi wpływami środowiska. W tym artykule dowiesz się, jak działa oko i jak je chronić.
W swojej akcji przypomina kamerę. Ciało postrzega obraz, a następnie wysyła impulsy do mózgu, gdzie powstaje ten sam obraz. Dzięki swojej pracy dostosowujemy jasność obiektów i dostrzegamy dużą liczbę odcieni.
Jak działa ludzkie oko, ponieważ dzięki niemu otrzymujemy ponad 80% informacji o otaczającym nas świecie? Aby odpowiedzieć na to pytanie, konieczne jest zrozumienie struktury tego ciała.
Urządzenie oka składa się z takich jego części:
Zasada działania oka jest podobna do mechanizmu, za pomocą którego wykonywane są zdjęcia. A raczej ten aparat został stworzony zgodnie z tą zasadą. Światło odbija się od przedmiotów, ponieważ widzimy je tylko w świetle, a nie w ciemności. To światło przenika przez soczewkę naszego narządu wzroku i skupia się na jego siatkówce. Struktura siatkówki składa się z prętów i stożków, które są receptorami odbierającymi światło. Mają około 130 milionów i są odpowiedzialne za wyróżnianie kolorów. Dzięki nim osoba nie tylko odróżnia kolory, ale może dostrzec ich intensywność. Niektóre z receptorów są odpowiedzialne za czarno-biały obraz, są to pręty, a stożki postrzegają gamę kolorów.
Receptory służą do przekształcania informacji w nie, po czym wchodzą do ludzkiego mózgu przez nerw wzrokowy. Aby osoba mogła dostrzec zarys obiektów i zobaczyć je wyraźnie, odległość od soczewki obiektywu, która jest odpowiedzialna za ostrość, dostosowuje się do odległości od obiektu. Jednocześnie rozciąga się, co wynika z mięśni zakwaterowania. W ten sposób zmienia się krzywizna i człowiek może wyraźnie postrzegać otaczający go świat.
Aby chronić siatkówkę przed ekspozycją na jasne światło, otwór wewnątrz jest zwężony w dobrym świetle. Z tego znacznie zmniejszył się przepływ światła. Aby gałka oczna mogła poruszać się po orbicie, jej ruch zapewnia praca sześciu mięśni. Są one zaprojektowane tak, aby przyciągały wzrok w kierunku, w którym osoba musi patrzeć.
Poniższy film wyraźnie pokazuje strukturę oka i jego pracę:
Mechanizm oka jest tak ułożony, że każdy organ wzrokowy widzi tylko połowę. Jest to zapewnione przez rozbieżność i przeplatanie się nerwów w ludzkim mózgu. Źrenica zwęża się, gdy pada na nią jasne światło, pomaga chronić siatkówkę przed uszkodzeniem. Rozszerzenie źrenicy następuje w ciemności, a taka reakcja jest wywoływana przez niektóre leki, środki odurzające, efekty psychologiczne i fizjologiczne odczucie bólu.
Co ciekawe, kiedy się rozglądamy, każdego dnia ciało wykonuje około 60 000 ruchów.
Nasz organ wzrokowy potrzebuje niezawodnej ochrony, a dzieje się to za pomocą powiek, brwi i rzęs. Najpierw oczyszczają rogówkę, zmywają z niej brud, pozwalają odpocząć i odpocząć w nocy. Brwi utrzymują pot w upalny dzień, aby nie uderzył w oko. Rzęsy opóźniają cząsteczki kurzu i dlatego nie wpadają w nasze oczy.
To ważne! Podczas mrugania powieki wywołują wydzielanie niewielkiej ilości łez, które oczyszczają rogówkę. Jeśli spadają na niego różne bodźce, takie jak brud, kurz lub ciało obce, wzrasta liczba łez. Jest to reakcja ochronna, dzięki której oczy są czyszczone.
Są ludzie o różnych kolorach obu oczu, a na Ziemi jest ich około 1%. Ten sam kolor oczu może się zmienić pod wpływem zimna lub przy różnym oświetleniu.
Jak już powiedzieliśmy, na świecie są ludzie o różnych kolorach tęczówki. Dlaczego tak się dzieje? Od tego, ile w tęczówce pigmentacji zależy jej kolor. Substancja taka jak melanina, która jest dziedziczona z organizmów rodziców, odpowiada za kolor. Najrzadszy odcień jest niebieski, a najczęściej można znaleźć brązowy kolor.
Niektóre zwierzęta mogą dobrze widzieć o zmierzchu, a ludzie - nie, dlaczego? W przypadku braku światła stożki nie mogą w pełni działać. A pręty w tym czasie działają, dopóki światło w ogóle się nie pojawi. Ale za pomocą niektórych pałeczek widzimy tylko czarno-biały obraz, a ponadto jego jakość znacznie się pogarsza.
Rozważając, jak działają organy wzrokowe, a także interesujące fakty na ich temat, można stwierdzić, że jest to wyjątkowy i bardzo złożony organ. Pozwala nam odkrywać świat i go postrzegać. Ale nawet przy współczesnym rozwoju nauki i medycyny praca oczu nie została w pełni zbadana, a naukowcy i lekarze wciąż mają wiele tajemnic.
http://yaviju.com/stroenie-glaza/kak-rabotaet-glaz-cheloveka-i-ot-chego-zavisit-ego-rabota.htmlAparat oka jest stereoskopowy iw organizmie jest odpowiedzialny za prawidłowe postrzeganie informacji, dokładność jego przetwarzania i dalszą transmisję do mózgu.
Prawa część siatkówki, poprzez transmisję przez nerw wzrokowy, wysyła informacje do mózgu prawego płata obrazu, lewa część przekazuje lewy płat, w wyniku czego mózg łączy oba i uzyskuje się wspólny obraz.
To jest widzenie obuoczne. Wszystkie części oka tworzą złożony system, który wykonuje czynności w zakresie jakościowej percepcji, przetwarzania i przekazywania informacji wizualnej w promieniowaniu elektromagnetycznym.
Oko składa się z następujących części zewnętrznych:
Służy do ochrony oczu przed negatywnym wpływem środowiska. Chronią również przed przypadkowym zranieniem. Powieki składają się z tkanki mięśniowej pokrytej skórą na zewnątrz, a wewnątrz są pokryte spojówką w postaci błony śluzowej. Tkanka mięśniowa zapewnia swobodny nawodniony ruch powiek.
Powieki chronią przed przypadkowym zranieniem.
Spojówka ma działanie nawilżające, dzięki czemu następuje gładkie przesuwanie powieki nad gałką oczną. Na krawędzi powiek znajdują się rzęsy, które pełnią również funkcję ochronną dla oka.
Obejmuje gruczoł łzowy, dodatkowe gruczoły i szlaki, które służą jako odpływ łez. Gruczoł łzowy znajduje się w dole na zewnątrz orbity w górnym rogu.
Drogi łzowe znajdują się po wewnętrznej stronie kącików powiek. Dodatkowe gruczoły powstają w sklepieniu spojówki, a także w pobliżu górnej krawędzi chrząstki powieki.
Łzy z gruczołów dodatkowych służą jako substancja nawilżająca dla rogówki i spojówki. Oczyszczają woreczek spojówkowy ciał obcych i mikrobów.
Przybliżona ilość łez wydzielanych dziennie wynosi 0,4-1 ml. Gdy spojówka jest podrażniona, gruczoł łzowy zaczyna działać. Dopływ krwi do gruczołu zapewnia tętnica łzowa.
Struktura ludzkiego oka. Widok z przodu
Znajduje się w środku tęczówki oka i jest okrągłym otworem o wielkości od 2 mm do 8 mm. Energia wizualna powstająca w siatkówce powstaje poprzez przepuszczanie promieni świetlnych przez źrenicę do oka.
Uczeń ma tendencję do rozszerzania się i kurczenia, w zależności od wpływu światła. Strumień świetlny wchodzi do siatkówki oka i przekazuje tę informację do ośrodków nerwowych, które optymalnie regulują pracę źrenicy.
Ta funkcja jest zapewniana przez mięśnie tęczówki - zwieracza i rozszerzacza. Zwieracz służy do zwężenia źrenicy, rozszerzacza do ekspansji. Ze względu na tę właściwość źrenicy, wizualna funkcja oka nie cierpi z powodu jasnego słońca lub mgły.
Zmiana średnicy źrenicy następuje automatycznie i jest całkowicie niezależna od osobistych pragnień. Oprócz jasnego strumienia światła spadek źrenicy może powodować podrażnienie nerwu trójdzielnego i leków. Wzrost powoduje silne emocje.
Rogówka oka jest elastyczną osłonką. Jest przezroczysty w kolorze i stanowi ułamek aparatu refrakcji światła, składa się z kilku warstw:
Warstwa nabłonkowa chroni oko, normalizuje wilgoć oka i zapewnia tlen.
Membrana Bowmana znajduje się pod warstwą nabłonkową, jej funkcją jest ochrona oczu i odżywianie. Membrana Bowmana jest najbardziej nie do naprawy.
Stroma - główna część rogówki, która zawiera poziome włókna kolagenowe.
Czytaj dalej - cena maści Zovirax. Ile kosztuje narzędzie w CIS?
W wiadomościach (tutaj) opinie o Timololu.
Membrana descemeta służy jako substancja oddzielająca podścielisko ze śródbłonka. Jest bardzo elastyczny, dzięki czemu rzadko ulega uszkodzeniu.
Śródbłonek w rogówce służy jako pompa do wypływu nadmiaru płynu, w wyniku czego rogówka pozostaje przezroczysta. Również śródbłonek pomaga w karmieniu rogówki.
Jest słabo odrestaurowany, a liczba komórek wypełniających zmniejsza się z wiekiem, a wraz z nimi zmniejsza się przezroczystość rogówki. Uraz, choroba i inne czynniki mogą wpływać na gęstość komórek śródbłonka.
Zrób sobie przerwę - obejrzyj film na temat artykułu:
Jest zewnętrzną powłoką oka, która jest nieprzezroczysta. Gładko wchodzi w rogówkę. Mięśnie okulomotoryczne są przymocowane do twardówki i zawierają naczynia i zakończenia nerwowe.
Przyjrzyjmy się wewnętrznej strukturze oka:
Obiektyw znajduje się za tęczówką, za źrenicą.
Ma mechanizm akomodacyjny i jest podobny do soczewki o charakterze biologicznym, która ma dwuwypukły kształt. Obiektyw znajduje się za tęczówką, za źrenicą i ma średnicę 3,5-5 mm. Substancja tworząca soczewkę jest zamknięta w kapsułce.
Pod górną częścią kapsułki znajduje się nabłonek ochronny. W nabłonku znajduje się właściwość podziału komórki, z powodu zagęszczenia, którego z wiekiem pojawia się nadwzroczność.
Soczewka jest zamocowana na cienkich nitkach, których jeden koniec jest ciasno wpleciony w soczewkę, jej kapsułkę i drugi koniec połączony z ciałem rzęskowym.
Kiedy zmieniasz napięcie włókien, zachodzi proces zakwaterowania. Soczewka jest pozbawiona naczyń limfatycznych i naczyń krwionośnych, a także nerwów.
Zapewnia oko z refrakcją światła i światła, nadaje mu funkcję akomodacji i jest dzielnikiem oka dla odcinka tylnego i przedniego.
Ciało szkliste oka jest największą formacją. Substancja ta nie ma koloru substancji podobnej do żelu, która jest uformowana w kształcie kulistym, w kierunku strzałkowym jest spłaszczona.
Ciało szkliste składa się z substancji podobnej do żelu substancji pochodzenia organicznego, membrany i kanału szklistego.
Przed nim znajduje się soczewka krystaliczna, więzadło strefowe i procesy rzęskowe, a jego tylna część ściśle pasuje do siatkówki. Połączenie ciała szklistego i siatkówki występuje w nerwie wzrokowym oraz w części linii zębatej, gdzie znajduje się płaska część ciała rzęskowego. Obszar ten stanowi podstawę ciała szklistego, a szerokość tego pasa wynosi 2-2,5 mm.
Skład chemiczny ciała szklistego: 98,8 hydrofilowego żelu, 1,12% suchej pozostałości. Gdy pojawia się krwotok, aktywność tromboplastyczna ciała szklistego dramatycznie wzrasta.
Ta funkcja ma na celu powstrzymanie krwawienia. W normalnym stanie ciała szklistego nie ma aktywności fibrynolitycznej.
Odżywianie i utrzymanie środowiska szklistego zapewnia dyfuzja składników odżywczych, które przez błonę szklistą wchodzą do organizmu z płynu wewnątrzgałkowego i osmozy.
Zwróć uwagę - krople do oczu Travatan. Przegląd leku, jego ceny i analogi.
Artykuł (link) instrukcje użytkowania kropli do oczu Tauryna.
W ciele szklistym nie ma naczyń i nerwów, a jego biomikroskopowa struktura reprezentuje różne formy szarych wstążek z białymi plamkami. Pomiędzy taśmami znajdują się obszary bez koloru, całkowicie przezroczyste.
Z wiekiem pojawiają się wakuole i zmętnienie w ciele szklistym. W przypadku częściowej utraty ciała szklistego miejsce jest wypełnione płynem wewnątrzgałkowym.
Oko ma dwie komory wypełnione wodnistą wilgocią. Wilgoć powstaje z krwi w procesach ciała rzęskowego. Jego wybór następuje najpierw w komorze przedniej, a następnie w komorze przedniej.
Ciekły wodnisty dostaje się do przedniej komory przez źrenicę. Codziennie ludzkie oko wytwarza od 3 do 9 ml wilgoci. W cieczy wodnistej występują substancje odżywiające soczewkę krystaliczną, śródbłonek rogówki, przednią część ciała szklistego i sieć beleczkową.
Zawiera immunoglobuliny, które pomagają usunąć niebezpieczne czynniki z oka, jego wewnętrzną część. Jeśli odpływ cieczy wodnistej jest zaburzony, może to spowodować chorobę oczu, taką jak jaskra, a także wzrost ciśnienia wewnątrz oka.
W przypadku naruszenia integralności gałki ocznej utrata cieczy wodnistej prowadzi do niedociśnienia oka.
Tęczówka odpowiada za kolor oczu.
Tęczówka jest awangardową częścią układu naczyniowego. Znajduje się bezpośrednio za rogówką, między komorami i przed soczewką. Tęczówka jest okrągła i znajduje się wokół źrenicy.
Składa się z warstwy granicznej, warstwy zrębowej i pigmentowej warstwy mięśniowej. Ma szorstką powierzchnię z wzorem. W tęczówce znajdują się komórki o charakterze pigmentowym, które odpowiadają za kolor oczu.
Główne zadania tęczówki: regulacja strumienia światła, który przechodzi do siatkówki przez źrenicę i ochrona komórek światłoczułych. Ostrość wzroku zależy od prawidłowego funkcjonowania tęczówki.
Tęczówka ma dwie grupy mięśni. Jedna grupa mięśni jest rozmieszczona wokół źrenicy i reguluje jej redukcję, druga grupa stacjonuje promieniowo wzdłuż grubości tęczówki, regulując ekspansję źrenicy. Tęczówka ma wiele naczyń krwionośnych.
Jest to optymalnie cienka powłoka tkanki nerwowej i reprezentuje obwodową część analizatora wzrokowego. W siatkówce znajdują się komórki fotoreceptorowe, które są odpowiedzialne za percepcję, a także za konwersję promieniowania elektromagnetycznego na impulsy nerwowe. Leży na wewnętrznej stronie ciała szklistego i na warstwie naczyniowej gałki ocznej - na zewnątrz.
Siatkówka obejmuje fotoreceptory - prętowe (zmierzch, czarno-białe widzenie) i stożkowe (dzienne, widzenie kolorów).
Siatkówka ma dwie części. Jedna część to część wizualna, druga to część niewidoma, która nie zawiera komórek światłoczułych. Wewnętrzna struktura siatkówki jest podzielona na 10 warstw.
Głównym zadaniem siatkówki jest otrzymanie strumienia świetlnego, przetworzenie go, przekształcenie w sygnał, który sam w sobie tworzy kompletną i zakodowaną informację o obrazie.
Nerw wzrokowy - przeplatanie włókien nerwowych. Wśród tych drobnych włókien znajduje się centralny kanał siatkówki. Początkowy punkt nerwu wzrokowego znajduje się w komórkach zwojowych, a następnie jego tworzenie następuje przez przejście przez błonę twardówki i obrastanie włókien nerwowych strukturami oponowymi.
Nerw wzrokowy ma trzy warstwy - twardą, pajęczą, miękką. Między warstwami jest ciecz. Średnica tarczy optycznej wynosi około 2 mm.
Struktura topograficzna nerwu wzrokowego:
Strumień świetlny przechodzi przez źrenicę i przez soczewkę skupia się na siatkówce. Siatkówka jest bogata w wrażliwe na światło pałeczki i stożki, których ludzkie oko ma ponad 100 milionów.
Wideo: „Proces widzenia”
Wędki zapewniają wrażliwość na światło, a stożki pozwalają oczom odróżnić kolory i drobne szczegóły. Po załamaniu strumienia światła siatkówka przekształca obraz w impulsy nerwowe. Ponadto impulsy te są przekazywane do mózgu, który przetwarza otrzymane informacje.
Choroby związane z naruszeniem struktury oczu mogą być spowodowane niewłaściwą lokalizacją ich części względem siebie i wad wewnętrznych tych części.
Pierwsza grupa obejmuje choroby prowadzące do zmniejszenia ostrości wzroku:
Patologie związane z zaburzeniami czynnościowymi niektórych części narządu wzroku:
Poniższe zalecenia pomogą w utrzymaniu jasności wzroku przez lata: