Tęczówka to okrągła membrana z otworem (źrenicą) w środku, która reguluje wejście światła do oka, w zależności od warunków. Dzięki temu źrenica zwęża się w silnym świetle, aw słabym świetle rozszerza się.
Tęczówka jest przednią częścią przewodu naczyniowego. Tworząc bezpośrednią kontynuację ciała rzęskowego, przylegającego prawie do włóknistej torebki oka, tęczówka na poziomie rąbka odsuwa się od zewnętrznej torebki oka i znajduje się w płaszczyźnie czołowej, tak że między nią a rogówką pozostaje wolna przestrzeń - komora przednia wypełniona ciekłą zawartością - wilgotność komory.
Przez przezroczystą rogówkę tęczówka jest dobrze dostępna do kontroli gołym okiem, oprócz skrajnego peryferii, tak zwanego korzenia tęczówki, pokrytego prześwitującym pierścieniem kończyn.
Rozmiary tęczówki: patrząc z przedniej powierzchni tęczówki (twarzy), prasuje ona cienką, prawie zaokrągloną płytkę, o lekko eliptycznym kształcie: jej pozioma średnica wynosi 12,5 mm, pionowa wynosi 12 mm, grubość tęczówki wynosi 0,2-0,4 mm Jest szczególnie cienki w strefie korzeniowej, tj. na granicy z ciałem rzęskowym. To tutaj ciężkie kontuzje gałki ocznej mogą się oderwać.
Jego swobodna krawędź tworzy zaokrąglony otwór - źrenicę, która nie znajduje się dokładnie w środku, ale lekko przesunięta do nosa i do dołu. Służy do regulacji ilości promieni światła przenikających do oka. Na krawędzi źrenicy na całej jej długości znajduje się czarna zębata obręcz, otaczająca ją wzdłuż całej długości i reprezentująca odwrócenie tylnej warstwy pigmentu tęczówki.
Tęczówka jej strefy źrenicy przylega do soczewki, spoczywa na niej i swobodnie ślizga się po jej powierzchni podczas ruchów źrenicy. Strefa źrenicy tęczówki jest przesunięta nieco do przodu przez wypukłą przednią powierzchnię soczewki przylegającej do niej, w wyniku czego tęczówka jako całość ma kształt ściętego stożka. Przy braku soczewki, na przykład po usunięciu zaćmy, tęczówka wygląda bardziej płasko i wyraźnie drży, gdy gałka oczna się porusza.
Optymalne warunki dla wysokiej ostrości wzroku zapewniają szerokość źrenicy 3 mm (maksymalna szerokość może osiągnąć 8 mm, minimalna - 1 mm). U dzieci i krótkowzrocznych uczeń jest szerszy, u osób starszych i 8 dalekowzrocznych - już. Szerokość źrenicy stale się zmienia. W ten sposób źrenice regulują przepływ światła z oczu: w słabym świetle źrenica rozszerza się, co przyczynia się do przenikania promieni świetlnych do oka, aw silnym świetle źrenica jest zwężona. Stratom, silnym i nieoczekiwanym doświadczeniom, niektórym efektom fizycznym (ucisk rąk, nóg, silne pokrycie ciała) towarzyszą rozszerzone źrenice. Radość, ból (strzały, uszczypnięcia, uderzenia) również prowadzą do rozszerzonych źrenic. Podczas wdechu źrenice rozszerzają się, podczas wydechu kurczą się.
Leki takie jak atropina, homatropina, skopolamina (paraliżują przywspółczulne zakończenia w zwieraczu), kokaina (pobudza włókna współczulne w rozszerzaczu źrenicy) prowadzi do ekspansji źrenicy. Dylatacja źrenic występuje również pod wpływem preparatów adrenaliny. Wiele leków, takich jak marihuana, ma również działanie rozszerzające źrenice.
Główne właściwości tęczówki, ze względu na anatomiczne cechy jej struktury, są
Pewna ilość melanocytów (komórek pigmentowych) w zrębie „jest odpowiedzialna” za kolor tęczówki, która jest cechą dziedziczną. Dominującym dziedzictwem jest brązowa tęczówka, niebiesko-recesywna.
Większość noworodków ma jasnoniebieską tęczówkę z powodu słabej pigmentacji. Jednak w ciągu 3-6 miesięcy liczba melanocytów wzrasta, a tęczówka ciemnieje. Całkowity brak melanosomów sprawia, że tęczówka jest różowa (albinizm). Czasami tęczówka oczu różni się kolorem (heterochromia). Często melanocyty tęczówki stają się źródłem rozwoju czerniaków.
Równolegle do krawędzi źrenicy, koncentrycznie do niej w odległości 1,5 mm, znajduje się niski zębaty wałek - koło Krause'a lub krezki, gdzie tęczówka ma największą grubość 0,4 mm (przy średniej szerokości źrenicy 3,5 mm). W kierunku źrenicy, tęczówka staje się cieńsza, ale najcieńsza jej część odpowiada korzeniu tęczówki, jej grubość wynosi tylko 0,2 mm. Tutaj, podczas stłuczenia, błona często pęka (irydodializa) lub jest całkowicie oderwana, co prowadzi do urazowych aniridii.
Krause jest używany do odróżnienia dwóch stref topograficznych tej skorupy: wewnętrznej, węższej, źrenicowej i zewnętrznej, szerszej, rzęskowej. Na przedniej powierzchni tęczówki rozchodzi się promieniście prążkowane, dobrze wyrażone w strefie rzęsowej. Jest to spowodowane promieniowym ułożeniem naczyń, wzdłuż którego zorientowana jest zręba tęczówki.
Po obu stronach okręgu Krause na powierzchni tęczówki widać wgłębione zagłębienia, głęboko wnikające w nią - krypty lub luki. Te same krypty, ale mniejsze, znajdują się wzdłuż korzenia tęczówki. W warunkach zwężenia źrenicy krypta zwęża się nieco.
W zewnętrznej części strefy rzęskowej widoczne są fałdy tęczówki, koncentryczne względem jej rowków skurczowych korzeni lub rowków skurczowych. Zwykle reprezentują one tylko odcinek łuku, ale nie przechwytują całego obwodu tęczówki. Wraz ze zmniejszeniem źrenicy są one wygładzane, z rozszerzeniem - najbardziej wyraźnym. Wszystkie wymienione formacje na powierzchni tęczówki określają zarówno jej wygląd, jak i ulgę.
Tęczówka jest pigmentowaną okrągłą płytką, która może mieć inny kolor. U noworodka pigment jest prawie nieobecny, a tylna płytka pigmentowa pojawia się przez podścielisko, powodując niebieskawy kolor oczu. Tęczówka nabiera trwałego zabarwienia o 10-12 lat.
Powierzchnia tęczówki:
Mikroskopijna tylna powierzchnia tęczówki ma ciemnobrązowy kolor i nierówną powierzchnię ze względu na dużą liczbę okrągłych i promieniowych fałd przechodzących przez nią. Na południkowej części tęczówki widać, że tylko niewielka część tylnego liścia pigmentu, przylegająca do zrębu osłony i mająca wygląd wąskiego jednorodnego paska (tak zwana tylna płytka graniczna), jest pozbawiona pigmentu;
Zrąb tęczówki zapewnia specyficzny wzór (luki i beleczki) ze względu na zawartość promieniowo położonych, raczej gęsto splecionych naczyń krwionośnych, włókien kolagenowych. Zawiera komórki pigmentowe i fibroblasty.
Krawędzie tęczówki:
W tęczówce są dwie kartki:
Przednia warstwa graniczna warstwy mezodermalnej składa się z gęstej akumulacji komórek położonych blisko siebie, równolegle do powierzchni tęczówki. Jego komórki zrębu zawierają owalne jądra. Wraz z nimi komórki z licznymi cienkimi, rozgałęziającymi się procesami łączą się ze sobą - widoczne są melanoblasty (według starej terminologii - chromatofory) z obfitą zawartością ciemnych ziaren pigmentu w protoplazmie ich ciała i procesów. Przerywana jest przednia warstwa graniczna na krawędzi krypt.
Ze względu na fakt, że tylny arkusz pigmentu tęczówki jest pochodną niezróżnicowanej części siatkówki, która rozwija się z przedniej ściany miseczki oka, nazywa się to pars iridica retinae lub pars retinalis iridis. Z zewnętrznej warstwy tylnego arkusza pigmentu w okresie rozwoju embrionalnego powstają dwa mięśnie tęczówki: zwieracz, zwężająca się źrenica i rozszerzacz powodujący jego rozszerzenie. W procesie rozwoju zwieracz przemieszcza się z grubości liścia pigmentu tylnego do zrębu tęczówki, do jego głębokich warstw i znajduje się na krawędzi źrenicy, otaczając źrenicę w formie pierścienia. Włókna biegną równolegle do krawędzi źrenicy, bezpośrednio przy granicy barwnika. W oczach z niebieską tęczówką o charakterystycznej dla niej delikatnej strukturze zwieracz można czasem rozróżnić w lampę szczelinową w postaci białawego paska o szerokości około 1 mm, przezroczystej w głębokości zrębu i przechodzącej koncentrycznie do źrenicy. Krawędź rzęskowa mięśnia jest nieco zmyta, włókna mięśniowe do rozszerzacza odchylają się ukośnie od niego. Obok zwieracza, w zrębie tęczówki, rozrzucono dużą liczbę dużych, okrągłych, gęsto zabarwionych komórek pozbawionych procesów - „duże komórki”, które również wynikały z przemieszczenia pigmentowanych komórek z zewnętrznego liścia pigmentu do zrębu. W oczach z tęczówką niebieską lub z częściowym albinizmem można je rozróżnić podczas badania lampy szczelinowej.
Ze względu na zewnętrzną warstwę tylnego arkusza pigmentu rozwija się rozszerzacz - mięsień rozszerzający źrenicę. W przeciwieństwie do zwieracza, który przesunął się do zrębu tęczówki, dylatator pozostaje w miejscu formowania, jako część warstwy pigmentu tylnego, w warstwie zewnętrznej. Ponadto, w przeciwieństwie do zwieracza, komórki rozszerzające nie ulegają całkowitemu różnicowaniu: z jednej strony zachowują zdolność do tworzenia pigmentu, z drugiej strony zawierają miofibryle charakterystyczne dla tkanki mięśniowej. Pod tym względem komórki rozszerzające są nazywane formacjami mioepitelialnymi.
Od wewnątrz drugi odcinek składający się z jednego rzędu komórek nabłonkowych różnej wielkości jest przymocowany do przedniego tylnego liścia pigmentu, co powoduje nierówność jego tylnej powierzchni. Cytoplazma komórek nabłonkowych jest tak gęsto wypełniona pigmentem, że cała warstwa nabłonkowa jest widoczna tylko na odbarwionych skrawkach. Począwszy od krawędzi rzęskowej zwieracza, gdzie kończy się jednocześnie rozszerzacz, do krawędzi źrenicy, tylny arkusz pigmentu jest reprezentowany przez dwuwarstwowy nabłonek. Na krawędzi źrenicy jedna warstwa nabłonka przechodzi bezpośrednio do innej.
Naczynia krwionośne obficie rozgałęzione w zrębie tęczówki pochodzą z dużego koła tętniczego (circulus arteriosus iridis major).
W wieku 3-5 lat, kołnierz (krezka) tworzy się na granicy regionów źrenicowych i rzęskowych, w których odpowiednio krąg Krause'a w zrębie tęczówki, koncentryczny względem źrenicy, jest splotem naczyń łączących się ze sobą (circulus iridis minor) - małe kółko, krążące tęczówka.
Mały okrąg tętniczy jest tworzony przez anastomozujące gałęzie dużego koła i zapewnia dopływ krwi do pasa źrenicy 9. Duży okrąg tętniczy tęczówki tworzy się na granicy z ciałem rzęskowym z powodu gałęzi tylnych długich i przednich tętnic rzęskowych, które łączą się między sobą i dają powracające gałęzie do właściwej naczyniówki.
Dylatator ma postać cienkiej płytki znajdującej się między częścią rzęskową zwieracza i korzeniem tęczówki, gdzie jest połączony z aparatem beleczkowatym i mięśniem rzęskowym. Komórki rozszerzacza są ułożone w jednej warstwie, promieniowo w stosunku do źrenicy. Podstawy komórek dylatacyjnych zawierających miofibryle (wykrywane za pomocą specjalnych metod leczenia) są zamieniane na zręby tęczówki, brak pigmentu i razem tworzą tylną płytkę graniczną opisaną powyżej. Reszta cytoplazmy komórek dylatacyjnych jest pigmentowana i dostępna do przeglądu tylko w odbarwionych skrawkach, gdzie wyraźnie widoczne są jądra komórek mięśniowych w kształcie pręcików, usytuowane równolegle do powierzchni tęczówki. Granice poszczególnych komórek są niewyraźne. Rozszerzacz kurczy się kosztem miofibryli, a zmieniają się zarówno rozmiar, jak i kształt jego komórek.
W wyniku interakcji dwóch antagonistów - zwieracza i rozszerzacza - tęczówka jest w stanie, poprzez odruchowe zwężenie i rozszerzenie źrenicy, regulować strumień promieni światła wnikających do oka, a średnica źrenicy może zmieniać się od 2 do 8 mm. Zwieracz otrzymuje unerwienie z nerwu okulomotorycznego (n. Oculomotorius) z gałęziami krótkich nerwów rzęskowych; wzdłuż tej samej drogi do rozszerzacza nadają się unerwiające go włókna współczulne. Jednak powszechna opinia, że zwieracz tęczówki i mięsień rzęskowy są zaopatrywane wyłącznie w przywspółczulny, a rozszerzacz źrenicy tylko z nerwem współczulnym jest dzisiaj nie do przyjęcia. Istnieją dowody, przynajmniej dla zwieracza i mięśnia rzęskowego, na ich podwójne unerwienie.
Specjalne metody barwienia w zrębie tęczówki mogą ujawnić bogato rozgałęzioną sieć nerwową. Włókna czuciowe są gałęziami nerwów rzęskowych (n. Trigemini). Oprócz nich istnieją gałęzie naczynioruchowe z korzenia współczulnego węzła rzęskowego i silnika, ostatecznie pochodzące z nerwu okulomotorycznego (n. Osulomotorii). Włókna motoryczne również mają nerwy rzęskowe. W niektórych miejscach w zrębie tęczówki występują komórki nerwowe znalezione podczas oglądania sekcji w półksiężycu.
Głównymi metodami diagnostycznymi do badania tęczówki i źrenicy są:
W takich badaniach można zidentyfikować wady wrodzone:
Lista nabytych naruszeń jest dość zróżnicowana:
Specyficzne zmiany w uczniu:
Oko ludzkie dostosowuje się i równie wyraźnie widzi obiekty, które znajdują się w różnych odległościach od osoby. Proces ten jest dostarczany przez mięsień rzęskowy odpowiedzialny za skupienie narządu wzroku.
Według Hermanna Helmholtza rozważana struktura anatomiczna w czasie napięcia zwiększa krzywiznę soczewki oka - narząd wzroku skupia obraz obiektów w pobliżu siatkówki. Gdy mięśnie rozluźniają się, oko jest w stanie skupić obraz odległych obiektów.
Mięśnie soczewki składają się z trzech rodzajów włókien:
Funkcje jednostki strukturalnej są przypisane do jej włókien. Tak więc mięsień Brücke jest odpowiedzialny za odłogowanie. Ta sama funkcja jest przypisana do włókien promieniowych. Muscle Muller wykonuje proces odwrotny - zakwaterowanie.
W przypadku dolegliwości wpływających na badaną jednostkę strukturalną pacjent skarży się na następujące zjawiska:
Mięsień rzęsowy cierpi w wyniku regularnego zmęczenia oczu (przy długotrwałej ekspozycji na monitor, czytaniu w ciemności itp.). W takich okolicznościach najczęściej rozwija się syndrom zakwaterowania (fałszywa krótkowzroczność).
Środki diagnostyczne w przypadku lokalnych chorób sprowadza się do zewnętrznego badania i techniki sprzętowej.
Ponadto lekarz określa ostrość wzroku pacjenta na bieżący czas. Zabieg wykonywany jest przy użyciu okularów korekcyjnych. Jako dodatkowy środek, pacjent jest wskazany do badania przez terapeutę i neurologa.
Po zakończeniu działań diagnostycznych okulista dokonuje diagnozy i planuje kurs terapeutyczny.
Gdy mięśnie soczewek z jakiegoś powodu przestają wykonywać swoje podstawowe funkcje, specjaliści zaczynają przeprowadzać kompleksowe leczenie.
Konserwatywny kurs terapeutyczny obejmuje stosowanie leków, technik sprzętowych i specjalnych ćwiczeń terapeutycznych dla oczu.
W ramach terapii lekowej przepisywane są krople oftalmiczne w celu rozluźnienia mięśni (ze skurczami oczu). Jednocześnie zaleca się przyjmowanie specjalnych kompleksów witaminowych dla narządów wzroku i stosowanie kropli do oczu do nawilżania błony śluzowej.
Pacjentowi może pomóc niezależny masaż okolicy szyjki macicy. Zapewni przepływ krwi do mózgu, pobudzi układ krążenia.
Ćwiczenia gimnastyczne narządów wzroku są wybierane przez okulistę i wykonywane codziennie przez 10-15 minut. Oprócz efektu terapeutycznego, regularne ćwiczenia są jednym ze środków zapobiegawczych w przypadku chorób oczu.
Tak więc rozważana struktura anatomiczna narządu wzroku działa jako podstawa ciała rzęskowego, odpowiada za umieszczenie oka i ma raczej prostą strukturę.
Jego zdolność funkcjonalna jest zagrożona przy regularnych obciążeniach wizualnych - w tym przypadku pacjent otrzymuje kompleksowy kurs terapeutyczny.
http://www.zrenimed.com/stroenie-glaza/ziliarnaya-myshzaŹrenica jest zaokrąglonym otworem, zajmującym centralne położenie w tęczówce oka.
Dzięki temu, że jest w stanie zmienić swoją średnicę, ściśle określona ilość promieni świetlnych uderza w siatkówkę. Z pomocą różnych mięśni źrenica jest zwężona (w przypadku zbyt jasnego światła) i jej ekspansja (w przypadku niewystarczającego światła).
Głównym zadaniem tego elementu aparatu wzrokowego jest regulowanie ilości światła padającego na siatkówkę. Jest to bardzo ważne, ponieważ zasięg oświetlenia od zachmurzonego jesiennego dnia w lesie do południowego słońca na śnieżnym polu jest bardzo duży. Praca ludzkiej źrenicy jest porównywalna z aperturą aparatu. W ciemności źrenica rozszerza się i więcej promieni uderza w siatkówkę, co pozwala lepiej widzieć.
Jeśli światło jest zbyt jasne, źrenica zwęża się, a to minimalizuje ryzyko olśnienia, a także zwiększa przejrzystość obrazu. Efekty te są osiągane przez odruch źreniczny.
Gdzie jest uczeń
Źrenica jest tylko dziurą, więc jej struktura nie jest zbyt skomplikowana. Szczególną uwagę należy zwrócić na mięśnie, które regulują jego średnicę.
Zwieracz jest mięśniem odpowiedzialnym za zwężenie źrenicy, znajduje się w skrajnej strefie tęczówki w okręgu. Grubość wynosi 0,07 mm, a szerokość 0,7 do 1,3 mm. W całym mięśniu ma tę samą grubość i składa się z splecionych w trzech wymiarach włókien mięśniowych. Jedynie na krawędzi źrenicy krążą.
Pomiędzy poszczególnymi wiązkami zwieracza znajdują się międzywarstwy tkanki łącznej z naczyniami. Cały mięsień jest podzielony na segmenty, ich liczba sięga 80, a zakończenie nerwu jest odpowiednie dla każdego z nich. Również ten mięsień jest nazywany kolistym. Jest kontrolowany przez przywspółczulny układ nerwowy.
Rozszerzacz to mięsień odpowiedzialny za ekspansję źrenicy. Składa się z zestawu komórek postaci nabłonkowej. Charakteryzują się wrzecionowatą postacią, mają protoplazmę z pigmentami, owalny rdzeń i zwężające się włókienka. Przechodzą wzdłuż promienia i przeplatają się ze sobą. Istnieją zatem dwie warstwy - komórkowa i włóknista. Nie mają wyraźnej granicy, a włókienka wchodzą do warstwy komórkowej, penetrując ciała komórkowe. W połowie źrenicy, w przeciwieństwie do rozszerzacza rzęs, jest cieńszy. Inna nazwa mięśnia jest promieniowa, kontrolowana przez współczującą NA.
Łuk refleksowy ma cztery elementy:
Cały łuk refleksyjny zajmuje około 0,8 sekundy.
Dylatacja źrenic jest nieco inna. Reakcje te są znacznie wolniejsze niż reakcja zwężająca się. Dylatacja źrenicy może wystąpić ze względu na zmniejszenie napięcia zwieracza, a także z powodu aktywnego skurczu mięśnia rozszerzającego źrenicę. W pierwszym przypadku jest to reakcja pasywna, obserwowana po ostrym zwężeniu źrenicy. W drugim przypadku ośrodek nerwowy odbierający sygnały świetlne z siatkówki jest zlokalizowany w rogach bocznych segmentów C8-Thi rdzenia kręgowego. Przez górny zwój współczulny impuls nerwowy trafia do rozszerzacza. Odruch źrenicowy danej osoby może być, zarówno bezpośredni - z bezpośrednim oświetleniem oka, jak i przyjazny - obserwowany w nieoświetlonym oku, gdy jest oświetlany przez oko pary.
Rozróżnij również reakcję na zbieżność. Źrenica zwęża się, obserwując obiekty z bliskiej odległości i rozszerza się, gdy patrzysz na odległość. rodzaj załamania
Z dalekowzrocznością źrenice są węższe, a przy krótkowzroczności są szersze. oddychanie
Z głębokim oddechem źrenice rozszerzają się, z upływem czasu kurczą się. stan psycho-emocjonalny
Dylatacja ucznia powoduje strach, stres, ból, gniew, zwiększoną aktywność, strach. różne stany patologiczne
Choroby oczu, takie jak jaskra, zapalenie tęczówki, urazy mogą powodować zmianę wielkości i kształtu źrenicy. W nadczynności tarczycy źrenice są rozszerzone, aw niedoczynności tarczycy zwężone. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych powoduje również zmianę wielkości źrenicy - na wczesnym etapie są one zawężane, a następnie rozszerzane. Wzrost ciśnienia śródczaszkowego prowadzi do wzrostu średnicy źrenicy, a wręcz przeciwnie do zmniejszenia. wpływ narkotyków i narkotyków
Niektóre substancje lecznicze (atropina) powodują trwałe rozszerzenie źrenicy - rozszerzenie źrenic, które jest wykorzystywane do celów diagnostycznych. U palaczy i alkoholików uczeń jest zwykle zwężony. Wielkość ucznia różni się w zależności od narkomanów, a charakter tych zmian może ujawnić rodzaj leku. Morfina zwęża źrenicę, a kokaina rozszerza się.
Wszystkie informacje na stronie są prezentowane wyłącznie w celach informacyjnych. Przed zastosowaniem jakichkolwiek zaleceń należy skonsultować się z lekarzem.
http://medprevention.ru/glaza/zabolevaniya-organov-zreniya/4246-diametr-zrachka-myshtsa-rasshiryayushchaya-zrachok-i-myshtsa-ego-suzhayushchayaMusculus ciliaris eye (mięsień rzęskowy), znany również jako mięsień rzęskowy, jest sparowanym organem mięśniowym umieszczonym wewnątrz oka.
Ten mięsień jest odpowiedzialny za umieszczenie oka. Mięsień rzęskowy jest główną częścią ciała rzęskowego. Anatomicznie mięsień znajduje się wokół soczewki oka. Ten mięsień ma pochodzenie nerwowe.
Mięsień bierze swój początek z równikowej części oka z tkanki pigmentowej nadnóżka w postaci gwiazd mięśniowych, zbliżając się do tylnej krawędzi mięśnia, ich liczba wzrasta, ostatecznie łączą się i tworzą pętle, które służą jako początek mięśnia rzęskowego, zdarza się to w tak zwanym postrzępione krawędzie siatkówki.
Strukturę struktury mięśniowej reprezentują włókna mięśni gładkich. Istnieje kilka rodzajów gładkich włókien, które tworzą mięsień rzęskowy: włókna południkowe, włókna promieniowe, włókna okrągłe.
- Włókna południkowe lub mięśnie Brücke przylegają do twardówki oka, włókna te są przymocowane do wewnętrznej części rąbka, niektóre z nich są wplecione w sieć beleczkową. W momencie skurczu włókna południkowe przesuwają mięsień rzęskowy do przodu. Włókna te biorą udział w ogniskowaniu oczu na obiektach znajdujących się w oddali, a także w procesie deaccomement. Ze względu na proces usuwania osadu zapewniona jest wyraźna projekcja obiektu na siatkówkę w momencie obracania głowy w różnych kierunkach, w czasie jazdy, jazdy itp. Oprócz tego proces redukcji i rozluźnienia włókien zmienia odpływ cieczy wodnistej w kanał hełmów.
- Włókna promieniowe, znane jako mięśnie Iwanowa, pochodzą z ostrogi twardówki i poruszają się w kierunku procesów rzęskowych. Oprócz mięśni, Brücke bierze udział w procesie usuwania zakwaterowania.
- Włókna okrągłe lub mięśnie szpikowe ich anatomiczne położenie znajduje się w wewnętrznej części mięśni rzęskowych (rzęskowych). W momencie redukcji tych włókien wewnętrzna przestrzeń zwęża się, co prowadzi do osłabienia napięcia włókien więzadła Zin, co prowadzi do zmiany kształtu soczewki, przybiera kształt kulisty, co z kolei prowadzi do zmiany krzywizny soczewki. Zmodyfikowana krzywizna soczewki zmienia jej moc optyczną, co pozwala nam rozważać obiekty z niewielkiej odległości. Zmiany związane z wiekiem prowadzą do obniżenia elastyczności soczewki, co pomaga zmniejszyć skupienie oka.
- Dwa rodzaje włókien: radialne i kołowe otrzymują przywspółczulne unerwienie w składzie krótkich gałęzi rzęskowych z węzła rzęskowego. Włókna przywspółczulne biorą swój początek z dodatkowego jądra nerwu okulomotorycznego i już w składzie korzenia nerwu okoruchowego znajdują się w węźle rzęskowym.
- Włókna południkowe otrzymują unerwienie współczulne od splotu znajdującego się wokół tętnicy szyjnej.
- Splot rzęskowy, który tworzą długie i krótkie gałęzie ciała rzęskowego, jest odpowiedzialny za wrażliwe unerwienie.
Dopływ krwi do mięśni wykonuje się przez gałęzie tętnicy oka, a mianowicie cztery przednie tętnice rzęskowe. Wypływ krwi żylnej występuje z powodu przednich żył rzęskowych.
Długotrwałe napięcie mięśnia rzęskowego, które może wystąpić podczas długotrwałego czytania lub pracy przy komputerze, może powodować skurcz mięśni rzęskowych, co z kolei będzie czynnikiem przyczyniającym się do rozwoju skurczu akomodacyjnego. Taki stan patologiczny, jak skurcz akomodacyjny, jest przyczyną pogorszenia widzenia i rozwoju fałszywej krótkowzroczności z czasem przechodzącym w prawdziwą krótkowzroczność. Paraliż mięśnia rzęskowego może wystąpić z powodu uszkodzenia mięśni.
Ta strona wykorzystuje Akismet do zwalczania spamu. Dowiedz się, jak przetwarzane są Twoje dane komentarza.
http://about-vision.ru/tsiliarnaya-myshtsa-stroenie-funktsii/Przy ciemnej adaptacji oka, mięśnie promieniowe w stosunku do środka źrenicy rozciągają tęczówkę, zwiększając tym samym powierzchnię źrenicy. Źrenica oka przystosowana do ciemności może osiągnąć średnicę 8 mm. Jeśli jedno z dwóch oczu jest narażone na nagłe, nagłe napromieniowanie jaśniejszym światłem, źrenice obu oczu automatycznie się kurczą. Wynika to z redukcji kolistych mięśni znajdujących się na wewnętrznej krawędzi otworu w tęczówce. W rezultacie tylko najlepsza, centralna część układu optycznego oka jest używana w jasnym świetle. W rezultacie obraz na siatkówce staje się [c.17]
Ściemnione światło Kurczy się mięsień promieniowy [s.322]
Adrenalina działa na zakończenia nerwowe naczyń krwionośnych. Jednak reakcja w różnych obszarach układu krążenia objawia się nierównomiernie w naczyniach skóry i wnętrzności, a naczynia serca i mięśnie szkieletowe rozszerzają się. Adrenalina zmniejsza napięcie mięśni gładkich, żołądka i jelit, rozluźnia mięśnie oskrzeli i oskrzelików. W niektórych innych narządach mięśnie gładkie są redukowane pod wpływem adrenaliny. Na przykład adrenalina powoduje skurcz mięśnia promieniowego tęczówki (w wyniku czego źrenice rozszerzają się), powoduje również skurcz mięśni gładkich skóry, w wyniku czego włosy rosną, pojawiają się tzw. Gęsia skórka. [c.203]
Powietrze dostaje się do płuc i wychodzi z nich z powodu pracy mięśni międzyżebrowych i przepony w wyniku ich naprzemiennego skurczu i rozluźnienia, zmienia się objętość klatki piersiowej. Pomiędzy każdą parą żeber znajdują się dwie grupy mięśni międzyżebrowych, skierowane pod kątem do siebie, zewnętrzne - w dół i do przodu, a wewnętrzne - w dół i do tyłu (ryc. 9.26). Membrana składa się z pierścieniowych i promieniowych włókien mięśniowych zlokalizowanych wokół centralnego obszaru ścięgna składającego się z kolagenu. [c.370]
Mięśnie głowonogów płaszcza są gładkie, spiralnie skręcone. Promieniowe mięśnie ramion i płetw kałamarnicy oraz macki mątwy są prążkowane. [str. 63]
SPECJALNE REFLEKSY. W jasnym świetle pierścieniowy mięsień tęczówki (zwieracza źrenicy) kurczy się, a promieniowy (rozszerzacz źrenicy) rozluźnia się. W rezultacie źrenica zwęża się, zmniejszając przepływ promieni świetlnych do oka, a tym samym zapobiegając uszkodzeniu siatkówki (rys. 17.34). W słabym świetle przeciwnie, mięśnie promieniowe są zmniejszone, a pierścień rozluźnia się, a źrenica rozszerza się. Dodatkową zaletą zwężenia ucznia jest czysta [c.322]
Neurony i komórki glejowe centralnego układu nerwowego kręgowców są tworzone z komórek nabłonkowych cewy nerwowej. Po zakończeniu ostatniego podziału neurony zazwyczaj migrują w uporządkowany sposób wzdłuż procesów promieniowych komórek glejowych do nowych miejsc, skąd neurony wysyłają aksony i dendryty wzdłuż dobrze zdefiniowanych ścieżek, aby ustanowić odpowiedni system połączeń. Najwyraźniej powstawanie połączeń nerwowo-mięśniowych jest zdeterminowane przez neuronalną specyficzność neuronów ruchowych, zaprojektowanych do unerwienia określonego mięśnia, zachowują się tak, jakby miały pewne właściwości, dzięki czemu preferencyjne jest, aby ten mięsień był unerwiony, nawet w przypadku sztucznego przemieszczenia ciała neuronu. Neurony motoryczne, które nie nawiązały łączności z mięśniem, zwykle umierają, podobnie jak wiele neuronów ruchowych, które ustanowiły takie połączenie. Przetrwanie tych komórek w jakiś sposób zależy, jak się wydaje, od elektrycznej aktywności ich śmierci, której można zapobiec, stosując substancje blokujące transmisję wzbudzenia w synapsie nerwowo-mięśniowej. Przetrwające neurony najpierw tworzą nadmiar synaps, tak że każda komórka mięśniowa otrzymuje aksony z kilku różnych neuronów ruchowych. Dodatkowe synapsy są następnie niszczone w wyniku współzawodnictwa, a komórki mięśniowe zachowują się pojedynczo i tylko przez jedną synapsę. Jeśli komórka mięśniowa jest w pełni odrośnięta, podkreśla czynnik, który powoduje, że najbliższe aksony tworzą gałązki, aby przywrócić unerwienie. [c.146]
Ta sama metoda jest stosowana do badania białek włóknistych w błonach komórkowych, mięśniach, nerwach i innych tkankach. W wielu błonach komórkowych białka są połączone z lipidami, tworząc warstwy zorientowane. Badanie warstwy korowej jaja jeżowca [82], jak również badanie tkanki nerwowej [83], wykazały, że cząsteczki lipidów są zlokalizowane promieniowo, tak że ich długa oś jest kierowana ze środka komórki na jej powierzchnię. W przeciwieństwie do lipidów, włókna białkowe są zorientowane w kierunku stycznym i tworzą sieć równoległą do powierzchni komórki [83, 85]. Podobny układ lipidów i białek stwierdzono również w plastydach roślin zielonych. Jeśli badamy plastydy w świetle spolaryzowanym, wykryją dwójłomność warstw [86]. [c.395]
Nogi karetki są wyposażone w przyssawki. Gdy woda napełnia ampułkę, wybrzusza się, a stopa przywiera do podłoża, napełniając ampułki wodą, aby poruszyć zwierzę. Skurcz mięśniowy wody z ampułek jest usuwany z powrotem do bocznych gałęzi kanałów promieniowych. [c.392]
Obiektyw. Soczewka jest utrzymywana na miejscu przez mięśnie promieniowe, które mają tendencję do jej rozciągania, jak również przez mięsień zwieracza umiejscowiony wokół podstawy mięśni promieniowych. Mięsień zwieracza łagodzi napięcie soczewki, która jest półsztywnym elastycznym ciałem, i pozwala mu powrócić do pierwotnego stanu wypukłego. Aby zobaczyć pobliskie obiekty z wystarczająco wysoką ostrością, mięsień zwieracza, gdy pomieści oko, musi się kurczyć, co pozwala soczewce przybrać naturalny kształt wypukły. Patrząc na odległe obiekty, mięsień zwieracza rozluźnia się podczas umieszczania oka i pozwala mięśniom promieniowym uczynić powierzchnię soczewki prawie płaską. Z wiekiem substancja soczewki stopniowo traci elastyczność, tak że rozciągające się mięśnie promieniowe nie działają na nią. Nadchodzi więc czas, kiedy potrzebujemy okularów do pracy. Ponadto, wraz z wiekiem, soczewka krystaliczna żółknie, a czasami zmienia się tak bardzo, że całkowicie traci swoją przezroczystość - pojawia się zaćma. Jego wygląd może być spowodowany przedłużoną ekspozycją na promieniowanie podczerwone podczas pracy z ogrzewaniem lub innymi piecami. Gdy obiektyw staje się mętny, wszystkie obiekty w zasięgu wzroku są postrzegane jako mgła i tak dalej, aż oko przestaje rozróżniać jakiekolwiek szczegóły i rozpoznaje obiekty tylko według ich koloru. Chirurgiczne usunięcie soczewki zwraca zdolność do rozróżniania części, ale w tym przypadku skupienie obrazu na siatkówce wymaga bardzo mocnych okularów lub soczewek kontaktowych. W takim przypadku oczywiście traci się zakwaterowanie. Jak już wspomniano, układ optyczny soczewki oka charakteryzuje się dwoma defektami, znanymi jako aberracje sferyczne i chromatyczne. Z powodu aberracji chromatycznej promienie niebieskie i fioletowe skupiają się w punkcie bliższym obiektywu niż punkty, w których skupione są promienie zielone, żółte i czerwone. [ok. 18]
Fentolamina blokuje jedynie pobudzające działanie adrenaliny (zwężenie naczyń krwionośnych, skurcz mięśnia promieniowego tęczówki itp.), Hamując efekty (rozluźnienie mięśni oskrzeli, torbieli itp.). Zgodnie z nowoczesnymi koncepcjami wynika to z selektywnego działania leku na tak zwane receptory a-adreno. [c.64]
Najwyraźniej radialne szprychy i środkowa kapsuła regulują pracę piór dyneinowych w taki sposób, że fala ruchu rozchodzi się wzdłuż rzęsek. Gdyby wszystkie gałki dynein były aktywne jednocześnie (jak cząsteczki miozyny w kurczącym się mięśniu), akson po prostu skręciłby się w ciasną spiralę. Aby miejscowe rzęski zgięły się i ta falująca fala zginała się od podstawy do samej końcówki, potrzebujemy specjalnych mechanizmów regulacyjnych, które koordynują aktywność uchwytów dyneinowych. Ta regulacja nie może być związana z przepływem jonów Ca ani żadnych innych jonów, ponieważ, jak już wspomniano, aksononem zachowuje normalną mobilność nawet przy braku błony plazmatycznej Jest prawdopodobne, że aktywacja poszczególnych uchwytów dynein zależy od mechanicznego ruchu innych składników aksononu spowodowanych przez interakcję między białkami. [str.96]
Przypisanie owadów do sekcji bilaterii jest określone przez dwustronną (dwustronną) symetrię ich ciała. Jego występowanie, w przeciwieństwie do symetrii promieniowej jamy jelita, wynika z nabycia zdolności do utrzymywania orientacji organizmu w kierunku ruchu translacyjnego. Jest całkiem jasne, że aktywny ruch translacyjny wymaga udziału mięśni, które we wszystkich bilateriach rozwijają się z mezodermy - trzeciej warstwy zarodkowej, dzięki czemu można je uznać za trójwarstwowe, kontrastujące z dwuwarstwową jamą jelitową, mającą tylko dwa liście - ektodermę i endodermę. [str.55]
W górnej części kolumny opłucnej majonezu mesothorax utworzono głowę stawową [18]. Ze względu na złożony kształt jego powierzchni, obniżone skrzydło skręca do przodu i automatycznie, tj. Bez bezpośredniego zaangażowania skurczu mięśni, postępuje. Położenie sklerytów podstawy skrzydła pszczoły miodnej jest kontrolowane przez specjalne mięśnie, a jej zmiana zapewnia automatyczne pronowanie skrzydeł w pewnych momentach udaru [197]. Dźwignia pachowa, wyposażona w mięsień i regulująca pozycję ramienia tarczki względem pierwszej skleryty pachowej i kolumny opłucnej, odgrywa główną rolę w kontrolowaniu pronacji. Najbardziej wyrazistym wyrazem aktywnego wykorzystania sił sprężystych szkieletu w ruchu skrzydeł jest mechanizm filaru promieniowego opisany w wyższym dipterze [167]. Mechanizm ten jest związany z zatrzaskiwaniem pierwszego sklerytu pachowego podczas opuszczania skrzydła przy wsparciu podstawy żyły promieniowej w wierzchołku opłucnej [c.184]
Zobacz strony, na których wspomniano termin „Mięśnie promieniowe”: [str.566] [str.85] [c.137] [str.133] [c.42] [str.51] [str.54] [c.66] [c.26] [p.278] Biology Tom 3 Ed.3 (2004) - [c.322]
http://chem21.info/info/1280647/Źrenica jest dziurą w tęczówce (cienka, ruchoma przysłona) oka. Światło przechodzi przez to do oka.
Jeśli spojrzysz na ludzką źrenicę, zobaczysz swoją miniaturę. Dlatego w języku łacińskim nazywa się to pupilla, od słowa pupa - „mała dziewczynka”.
Normalnie średnica otworu źrenicy wynosi od 2 do 8 mm. Rozmiary rozróżniają źrenice źrenicowe (szerokie), średniej średnicy i źrenice (wąskie). U kobiet są one zwykle szersze niż u mężczyzn.
Ludzkie ciało jest w stanie regulować ilość światła wpadającego do oczu. W ciemności źrenice rozszerzają się, aby dostrzec więcej światła, aw świetle zwężają się.
Wzrost średnicy otworu źrenicowego (rozszerzenie źrenic) jest spowodowany rozszerzaniem się mięśni w źrenicy. Po łacinie: musculus dilatator pupillee. Jest również nazywany dilatatorem.
Mięsień ten jest kontrolowany przez współczulny układ nerwowy. Osoba w niektórych przypadkach może celowo zwiększyć średnicę otworu źrenicy.
Składa się z komórek nabłonkowych w kształcie wrzeciona z okrągłym rdzeniem i włóknami. Włókna te przechodzą przez zawartość komórkową komórki nabłonkowej.
Drugim mięśniem odpowiedzialnym za średnicę jest mięsień kolisty, który zwęża źrenicę (zwężacz) lub zwieracz źrenicy. Po łacinie nazywa się to zarodnikami zwieraczy musculus. Zwieracz jest regulowany przez przywspółczulny (autonomiczny) układ nerwowy i nie jest kontrolowany przez ludzką świadomość. Proces zmniejszania średnicy otworu źrenicy nazywa się zwężeniem źrenicy.
Te mięśnie (mięsień, który zwęża źrenicę i mięsień, który się rozszerza) znajdują się w tęczówce (tęczówce) na warstwie pigmentu.
U dzieci poniżej 2 lat i osób starszych ich wzrok słabo reaguje na światło. Średnica otworu źrenicy u dzieci nie przekracza 2 mm. Wynika to z wciąż nieuformowanego rozszerzacza mięśni.
W procesie dorastania zwiększa się średnica otworu źrenicy. Pojawia się zdolność do wyraźniejszego i dokładniejszego reagowania na poziom oświetlenia.
W okresie dojrzewania średnica otworu źrenicy osiąga rozmiary do 4 mm. Mięśnie oka łatwo reagują na bodźce świetlne. Po 60 latach średnica może spaść do 1 mm.
Na kurczenie się i rozszerzanie źrenicy ma wpływ nie tylko zmiana ilości światła. Zjawiska te mogą być wynikiem zmian w stanie psychicznym lub emocjonalnym osoby, a także oznaką różnych chorób.
Psycho-emocjonalny
Powody rozszerzenia dziury źrenicy są następujące:
Badania naukowe zauważają, że wzrost średnicy źrenicy u mężczyzn występuje przy oglądaniu pięknych kobiet, a u kobiet przy oglądaniu zdjęć dzieci.
Reakcje emocjonalne, takie jak:
Wady wizualne:
Inne choroby:
Działanie substancji:
Inne czynniki:
Średnica otworu źrenicy zależy również od miejsca zakwaterowania.
Zakwaterowanie - zdolność oka do rekonfiguracji w celu uzyskania wyraźniejszego i wyraźniejszego wizualnego postrzegania obiektów w różnych odległościach od oka.
Mięsień rzęskowy (musculus ciliaris) uczestniczy w procesie zakwaterowania. Jest to sparowany mięsień, w którym skurcz źrenicy jest zwężony, zmniejsza się głębokość komory przedniej. Obiektyw przesuwa się do przodu i do dołu, a napięcie więzadeł Zinna maleje. Zmniejszony jest również promień krzywizny przedniej i tylnej powierzchni soczewki. W rezultacie zmienia się kąt załamania.
Zakwaterowanie zmienia się w trakcie życia danej osoby. Nawet niedobór witamin może prowadzić do spadku zdolności przystosowywania się.
Najbardziej efektywne zakwaterowanie u dzieci. Po 40 latach obserwuje się spadek elastyczności soczewki, zauważalny jest spadek wydajności zakwaterowania.
Anisocoria to objaw charakteryzujący się różną średnicą otworów źrenicowych. Jednocześnie jedna z nich ma zwykłą reakcję na światło, druga nie reaguje w ogóle na światło.
Jeśli stała źrenica jest zwężona, stan ten zwany jest zwężeniem źrenicy i rozszerzony - rozszerzenie źrenic. Przyczyną anisocorii jest brak równowagi w pracy mięśni oczu.
To zjawisko natychmiastowego rozszerzania źrenicy na przemian w obu oczach. Jednocześnie odnotowuje się anizokorię. Zmiana stanu rozszerzonego na zwężony może nastąpić w ciągu godziny lub kilku dni później.
Zjawisko to ujawnia się na:
Oprócz formy lornetkowej tego zjawiska istnieje forma jednooczna, która oddziałuje tylko na jedno oko. Forma jednooczna objawia się w wyniku cyklicznego porażenia lub skurczu nerwu okulomotorycznego.
http://glaz.guru/stroenie-glaza/diametr-zrachka-myshca-rasshiryayuschaya-zrachok-i-myshca-ego-suzhayuschaya.htmlMiędzy rogówką a soczewką znajduje się tęczówka, która ma dziurę zwaną źrenicą. Źrenica tęskni tylko za środkowymi promieniami, które są mniej załamane w centralnej części obiektywu, a zatem obraz jest wyraźniejszy. Peryferyjna część soczewki silniej załamuje promienie, a obraz na siatkówce jest zamazany. Źrenica przesyła tylko promienie centralne, co uniemożliwia rozwinięcie aberracji sferycznej, która polega na tym, że środkowa część soczewki przekazuje promienie słabsze niż peryferyjne. A jeśli promienie peryferyjne nie zostałyby wyeliminowane, obraz byłby zamazany. Im mniejsza średnica źrenicy, tym mniej obwodowe części układu optycznego uczestniczą w konstrukcji obrazu i tym lepsze widzenie kolorów.
W świetle dziennym średnica źrenicy wynosi 2,4 mm, w jasnym świetle - 1,8 mm, o zmierzchu - 7,5 mm (jakość obrazu pogarsza się, ale wrażliwość na światło wzrasta z powodu prętów, które są bardziej wrażliwe na światło).
Źrenica jest otoczona przez mięśnie pierścieniowe (zwieracz źrenicy) i mięśnie promieniowe (rozszerzacz źrenicy). Pierścieniowe mięśnie są unerwione przez przywspółczulne włókna nerwu okoruchowego, zwężają źrenicę (zwężenie źrenicy). Mięśnie promieniowe są unerwione przez włókna współczulne nerwu okoruchowego, rozszerzają źrenicę (rozszerzenie źrenic).
Środki farmakologiczne - pilokarpina, acetylocholina, ezerina, fizjostygmina, muskaryna - powodują zwężenie źrenicy, rozszerzenie źrenicy - atropina, adrenalina. Uczniowie rozszerzają się z emocjami (strach, wściekłość, złość, stres), ból, niedotlenienie. Źrenice kurczą się podczas oglądania bliskich obiektów.
Odruchy źrenicowe (ryc. 6):
1. Jeśli zasłonisz oczy przed światłem, a następnie je otworzysz, powiększony źrenica szybko zwęża się, co następuje odruchowo - jest to odruch źreniczny.
2. Jeśli oświetlisz jedno oko, a następnie przez 0,3-0,8 z jego kurczeniem się źrenicy - bezpośrednia reakcja na światło
3. Źrenice obu oczu są jednakowo zwężone lub rozszerzone. Jeśli oświetlisz jedno oko, nieoświetlona źrenica również zwęża się - przyjazna reakcja.
4. Średnica źrenicy osoby zależy również od odległości od obiektu ustalonego przez oko. Jeśli podmiot patrzy w dal, a następnie przenosi wzrok na obiekt znajdujący się w odległości 30 cm od niego, źrenice są zwężone. Ponieważ osie oczu z reguły są zmniejszone (zbieżność), reakcja ta nazywana jest zbieżna.
ZAKWATEROWANIE
U ludzi regulacja aparatu optycznego oka w pewnej odległości od obiektu następuje na skutek zmiany krzywizny soczewki. Nazywa się zdolnością oka do jasnego widzenia. zakwaterowanie. Zakwaterowanie jest głównym mechanizmem zapewniającym wyraźne widzenie obiektów o różnych odległościach i jest ograniczone do skupiania obrazu z dalekich i bliskich obiektów na siatkówce.
Proces akomodacji, czyli adaptacji oka do widzenia bliskiego lub dalekiego, jest możliwy ze względu na osłabienie lub napięcie pierścieniowych (Zinn) więzadeł; są kontrolowane przez mięśnie ciała rzęskowego.
Soczewka jest zamknięta w kapsule, która na krawędziach (wzdłuż równika soczewki) wchodzi w soczewkę mocującą więzadło (więzadło Zinnasa), z kolei połączoną z włóknami mięśnia rzęskowego (rzęskowego). Wraz ze zmniejszeniem mięśnia rzęskowego zmniejsza się napięcie więzadeł cynowych, a soczewka, dzięki swojej elastyczności, staje się bardziej wypukła. Moc refrakcyjna oka zwiększa się, a oko dostosowuje się do wizji blisko rozmieszczonych obiektów - jest to napięcie akomodacji (rys. 7B). Patrząc na odległe obiekty, krzywizna soczewki jest najmniejsza, jej worek jest rozciągany z powodu napięcia więzadła cynkowego, tj. jest ściskany przez pas cynkowy od przodu do tyłu i spłaszczany - to jest reszta zakwaterowania (rys. 7 A).
Inwerwacja mięśni rzęskowych (rzęskowych) odbywa się za pomocą nerwów współczulnych i przywspółczulnych. Impuls przechodzący przez włókna przywspółczulne nerwu okulomotorycznego powoduje skurcz mięśni. Włókna współczulne rozciągające się od górnego węzła szyjnego powodując jego rozluźnienie. Wprowadzenie M-antycholinergicznego do oka - atropina blokuje przenoszenie pobudzenia do mięśnia rzęskowego i zakłóca akomodację podczas patrzenia na blisko rozmieszczone obiekty. Odwrotnie, wprowadzenie M-cholinomimetyków - pilokarpiny i ezeryny przyczynia się do zmniejszenia mięśni rzęskowych i procesu akomodacji. Najbliższy punkt czystego widzenia znajduje się w odległości 10 cm od oka. Najdalszy punkt jasnej wizji leży w nieskończoności.
W podeszłym wieku część włókien mięśniowych ciała rzęskowego jest zastępowana przez tkankę łączną. Zmniejsza się również elastyczność i elastyczność soczewki, co prowadzi do upośledzenia wzroku.
Data dodania: 2015-11-28; Wyświetleń: 1,436; ZAMÓWIENIE PISANIE PRACY
http://helpiks.org/6-3998.html