Podstawowa wiedza o świecie wokół osoby przechodzi przez oczy. Jednak tylko nieliczni są świadomi tego, czym jest widzenie peryferyjne. Proste słowa można nazwać widokiem bocznym. To dzięki niemu rozróżniamy kontury przedmiotów, ich kształt i kolorystykę. Czasami osoba staje w obliczu upośledzonego widzenia obwodowego, co niekorzystnie wpływa na funkcję optyczną. Z tego powodu niezwykle ważne jest zwrócenie uwagi na jego trening od najmłodszych lat.
W pierwszym przypadku mówimy o przeglądzie, który zapewnia centralny obszar siatkówki. Dzięki temu osoba ma możliwość szczegółowego zbadania małych elementów. Ostrość oka zależy od pracy tego obszaru.
Widzenie peryferyjne to nie tylko obiekty znajdujące się z boku aparatu wzrokowego, ale także obiekty wokół niego (na przykład ruchomy samochód, rozmyte rzeczy). Z tego powodu widok boczny jest niezwykle ważny, ponieważ dzięki niemu osoba jest zorientowana w przestrzeni.
U kobiet wzrok peryferyjny jest nieco lepiej rozwinięty niż u przedstawicieli silnej połowy ludzkości. Mężczyźni mogą pochwalić się wizją centralną. Kąt widoku z boku wynosi około sto osiemdziesiąt stopni w poziomie i sto trzydzieści w pionie.
Definicja widzenia centralnego i peryferyjnego jest realizowana przy użyciu prostych i złożonych technik. W pierwszym przypadku najczęściej używany jest stół okulistyczny Sivtseva. Plakat w kilku wierszach zawiera litery o różnych rozmiarach, a pacjenta należy nazwać tym, którego wskazał lekarz. Normą jest czytanie znaków wskazanych w dziewiątym rzędzie.
Odchylenia mogą być różnych typów. Liczne badania i wykrywanie patologii w zakresie przeglądu bocznego ujawniły szereg przyczyn i form odchyleń:
Są to najczęstsze czynniki powodujące zaburzenia widzenia bocznego. Każde odchylenie ma poważne komplikacje, dlatego ważne jest, aby wykryć i odpowiednio je leczyć w odpowiednim czasie.
Pacjent jest badany przez optyka, a gdy wykryta zostanie nieprawidłowość w obszarze nerwów wzrokowych, do badania dołączany jest neurolog. Diagnozę widzenia bocznego przeprowadza się za pomocą perymetrii. Procedura jest podzielona na dwa typy:
Perymetria komputerowa zyskuje coraz większą popularność, z jej pomocą można analizować pola widzenia tak dokładnie, jak to możliwe.
Podczas badania kinetycznego za pomocą poruszającego się obiektu. Najczęściej używany do testowania plam świetlnych o stałym rozmiarze i odcieniu. Jest wprawiany w ruch, w trakcie trajektorii pacjent musi zrozumieć, gdzie znajduje się wahadło. W zależności od tego, gdzie pacjent widzi światło, określa się kąt widoku z boku.
Ponadto, aby postawić właściwą diagnozę, lekarze czasami przepisują kampimetrię. Procedura jest wykonywana przy użyciu dużego ekranu (2 * 2), którego powierzchnia jest oświetlona. Pacjent znajduje się w odległości dwóch metrów od urządzenia, zamyka jedno oko, a drugi patrzy przez małą szczelinę pośrodku monitora. Według niego lekarz przesuwa kwadrat o małym rozmiarze.
Osoba musi poinformować lekarza o tym, kiedy zobaczy figurkę. Testy przeprowadza się kilka razy w przeciwnych kierunkach.
W związku z tym pojęcie „leczenia widzenia peryferyjnego” nie istnieje, ponieważ odchylenie nie jest niezależną patologią i rozwija się na tle innych dolegliwości. W zależności od przyczyny, lekarz wybiera przebieg terapii. Mogą to być narkotyki lub operacja.
Receptury tradycyjnej medycyny w leczeniu nie są zaliczane do kategorii zabronionych. Ale w żadnym wypadku nie używaj ich bez uprzedniej konsultacji z lekarzem.
Musi zostać przeszkolony, ponieważ zwiększa wydajność mózgu. Ponadto, przy dobrym widzeniu peryferyjnym, osoba jest znacznie lepsza i szybciej zorientowana w przestrzeni, rozwijając umiejętności szybkiego czytania.
Szkolenie obejmuje szereg prostych ćwiczeń, które potrwają kilka minut:
Widzenie obwodowe można rozwijać za pomocą specjalnej gimnastyki. Ponadto taki ładunek jest przydatny dla mózgu, pozwala na utrzymanie jego funkcji przez długi czas. Szkolenie jest zalecane dla kierowców, nauczycieli, policjantów, wosków itp.
Ćwiczenia nie zajmują dużo czasu i nie wymagają specjalnych umiejętności. Głównym warunkiem jest regularne wykonywanie.
Aby uniknąć problemów z widzeniem bocznym, należy przestrzegać prostych zaleceń:
Podobnie jak każdy organ, oczy wymagają uwagi i opieki. Uważnie monitoruj ich stan, unikaj infekcji i lecz się znalezione choroby. Pomoże to uniknąć wielu problemów zdrowotnych.
Widzenie peryferyjne odpowiada za widoczność obiektów znajdujących się po bokach. Jeśli jest uszkodzony, jakość życia jest znacznie zmniejszona. Do tego stopnia, że osoba nie może samodzielnie poruszać się i poruszać w przestrzeni. Głównymi przyczynami rozwoju wad widzenia bocznego są uraz, udar, wiek. Przegląd peryferyjny może zostać przeszkolony. Wystarczy wykonywać proste ćwiczenia przez kilka minut każdego dnia.
Oglądając film, dowiesz się, jak rozwijać uwagę i obserwację.
http://zdorovoeoko.ru/poleznoe/baza-znanij/perifericheskoe-zrenie/Widzenie peryferyjne jest częścią wizji przestrzeni ze stałym spojrzeniem, które pojawia się poza centrum spojrzenia - centralną fossą.
W polu widzenia znajduje się duży zestaw centralnych i niecentralnych punktów, które są zawarte w koncepcji centralnego (centralnego dołu) i niecentralnego widzenia - widzenia peryferyjnego.
Wewnętrzne granice widzenia peryferyjnego można określić na jeden z kilku sposobów. Przy stosowaniu terminu widzenie obwodowe w tym przypadku widzenie obwodowe będzie określane jako widzenie dalekosiężne. Jest to wizja wykraczająca poza zakres widzenia stereoskopowego (lornetkowego). Wizja może być uważana za ograniczony obszar w środku w okręgu o promieniu 60 ° lub średnicy 120 ° wokół centralnego punktu mocowania, to znaczy punktu, w którym skierowane jest spojrzenie. [2] Jednak z reguły widzenie obwodowe może również odnosić się do obszaru poza obwodem 30 ° w promieniu lub 60 ° średnicy [3] [4] w wizji sąsiednich obszarów pod względem fizjologii, okulistyki, optometrii lub widzenia jako nauki w Ogólnie, gdy wewnętrzne granice widzenia peryferyjnego są zdefiniowane bardziej wąsko, gdy rozważany jest jeden z kilku obszarów anatomicznych strefy centralnej siatkówki, zwykle centralnej. [5]
Wgłębienie jest zagłębieniem w kształcie stożka w centralnej siatkówce (skąd pochodzi centralna kopuła) o średnicy 1,5 mm, co odpowiada 5 ° pola widzenia (patrz rys. 3). [6] Zewnętrzne granice dołu są widoczne pod mikroskopem lub przy użyciu technologii obrazowania mikroskopowego, takiej jak MRI (rezonans magnetyczny) lub (mikroskopowa) optyczna koherentna tomografia (OCT):
Optyczna tomografia koherencyjna (optyczna koherentna tomografia) lub OCT (OCT) to nowoczesna, nieinwazyjna metoda bezkontaktowa, która umożliwia wizualizację różnych struktur oka o wyższej rozdzielczości (od 1 do 15 mikronów) niż ultradźwięki. OCT to rodzaj biopsji optycznej, dzięki której badanie mikroskopowe miejsca tkanki nie jest wymagane.
Podczas oglądania przez źrenicę, podobnie jak w przypadku widzenia (za pomocą oftalmoskopu lub oglądania siatkówki na zdjęciu), widoczna jest tylko środkowa część dołu. Anatomiści nazywają to kliniczną foveą, która odpowiada anatomicznemu podejściu - kiedy jest oddzielona lub usunięta. Jego struktura jest równa średnicy 0,2 mm, równej 0,0084 stopni, co w przybliżeniu tworzy kąt 30 sekund między środkami dwóch stożków M, L w środku pasma podstawowego (550 nm) punktu kontrolnego w centralnym dołku).
Jeśli chodzi o ostrość wzroku, widzenie dołka, ponieważ ostrość widzenia jest określona przez wzór Snellena:
gdzie V (Visus) jest ostrością wizualną, d jest odległością, od której znaki danego rzędu tabeli są widziane przez badanego, D jest odległością, z której oko widzi z normalną ostrością widzenia.
Przyjmuje się, że oko ludzkie o ostrości widzenia równej jednej (v = 1,0) rozróżnia dwa punkty, odległość kątowa między którymi jest równa jednej minucie kątowej lub 1 ″ = 1/60 ° w odległości, na przykład, 5 m. Gdzie ostrość widzenia pochodzi od v jest wprost proporcjonalne do odległości oglądania.
Przy odległości widzenia R = 5 m oczu z ostrością widzenia v = 1,0, wyróżnia się dwa punkty, odległość między którymi x = 2 × 5 * tg (α / 2) = 0,00145 m = 1,45 mm. Jest to główne kryterium dla określenia grubości skoku, odległości między sąsiednimi kreskami w literach na stole i wielkości samych liter (patrz rys. 2, gdzie: wysokość litery B = 5 × 1,45 = 7,25 mm).
Pierścieniowy obszar wokół dołka, znany jako parafovea (patrz rys. 4), jest czasami przedstawiany jako pośrednia forma widzenia zwana wizją paracentralną. [7] Parafovea ma zewnętrzną średnicę 2,5 mm, co stanowi 8 ° pola widzenia. [8] Miejsce, w którym obszar siatkówki, określany przez co najmniej dwie warstwy komórek zwojowych (wiązki nerwów i neuronów), jest czasami postrzegane jako określające granice centralnego punktu widzenia między nimi. [9] [10] [11] Plamka (żółta plamka) ma średnicę 6 mm i odpowiada polu widzenia 18 °. [12] Podczas badania źrenicy podczas diagnozowania oka widoczna jest tylko środkowa część plamki (centralna dół). Znane kliniczne plamki anatomiczne (i w warunkach klinicznych jako prosta plamka) są traktowane jako region wewnętrzny i są uważane za odpowiadające anatomicznemu dołowi. [13]
Linia podziału między wzrokiem bliskim i środkowym peryferyjnym w obszarze 30 °, ponieważ promień jest określony przez kilka cech wydajności wizualnej. Ostrość wzroku zmniejsza się o około 50% co 2,5 ° od środka do 30 °, przy czym gradient zmniejszenia ostrości widzenia słabnie. [14] Percepcja kolorów jest silna przy 20 °, ale słaba przy 40 °. [15] Obszar 30 ° jest zatem uważany za linię podziału między odpowiednim i złym postrzeganiem kolorów. W wizji przystosowanej do ciemności czułość światła odpowiada gęstości bezpośredniej, której szczyt wynosi zaledwie 18 °. Od 18 ° w kierunku centrum gęstość w przód szybko spada. Od 18 ° dalej od centrum gęstość naprzód zmniejsza się stopniowo. Krzywa wyraźnie pokazuje punkty przegięcia, w wyniku czego występują dwa garby. Zewnętrzna krawędź drugiego garbu opada w przybliżeniu na granicę strefy 30 ° i odpowiada zewnętrznej krawędzi dobrego widzenia nocnego. (Patrz rysunek 4). [16] [17] [18]
Zewnętrzne krawędzie peryferyjnego pola widzenia odpowiadają granicom pola widzenia jako całości. Dla jednego oka stopień pola widzenia można zdefiniować w kategoriach czterech kątów, każdy mierzony od punktu fiksacji, to znaczy punktu, w którym widok jest skierowany. Kąty te reprezentują cztery strony świata i są 60 ° - poprawione (w górę), 60 ° - od nosa (do nosa), 70 ° -75 ° gorsze (w dół) i 100 ° –110 ° - czasowe (od nosa iw kierunku do świątyni). [19] [20] [21] [22] Dla obu oczu połączone pole widzenia wynosi 130 ° -135 ° w pionie [23] [24] i 200 ° -220 ° w poziomie. [25] [26]
Utrata widzenia obwodowego z zachowaniem widzenia centralnego nazywana jest widzeniem tunelowym, a utrata widzenia centralnego przy zachowaniu widzenia obwodowego nazywana jest mroczkiem centralnym.
Widzenie peryferyjne jest słabe u ludzi, zwłaszcza nie jest możliwe w odróżnieniu szczegółów, takich jak kolor i kształt. Wyjaśnia to fakt, że gęstość receptorów i komórek zwojowych w siatkówce jest większa w środku, a niska gęstość komórek na krawędziach, a ponadto ich reprezentacja w korze wzrokowej jest znacznie mniejsza niż w dołku (żółta plamka) [5]. Centralna fossa siatkówki wyjaśniająca te pojęcia). Dystrybucja komórek receptorowych w siatkówce jest różna dla dwóch głównych typów, pręcików i stożków. Pręty nie są w stanie odróżnić kolorów i ich szczytowej gęstości w pobliżu peryferii (przy mimośrodowości 18 °), podczas gdy komórki stożkowe mają wysoką gęstość najbardziej w środku, z której ich gęstość gwałtownie maleje (zgodnie z prawami odwrotnej funkcji liniowej).
Istnienie wizualnej bezwładności w postaci obrazu sekwencyjnego pozwala oku postrzegać okresowo zanikające źródło światła jako stale świecące, jeśli częstotliwość migotania wzrasta do pewnego poziomu. Najniższa częstotliwość niezbędna do tego jest nazywana częstotliwością topnienia migotania krytycznego. Fuzje migotania (z określoną częstotliwością) i progi redukcji (percepcja migotania wraz ze wzrostem częstotliwości migotania) występują w kierunku peryferii, ale dzieje się tak w tym przypadku, który różni się od innych funkcji wizualnych; dlatego na peryferiach ma względną przewagę zauważenia migotania. [5] Widzenie obwodowe jest również stosunkowo dobre w wykrywaniu ruchu (funkcja komórki Magno).
Widzenie centralne jest stosunkowo słabe w ciemności (widzenie skotopowe), ponieważ komórkom stożkowym brakuje czułości przy niskim poziomie światła. Rodzaj komórek, które są skoncentrowane dalej od centralnej części dołu siatkówki - pręty działają lepiej niż stożki w warunkach słabego oświetlenia. To sprawia, że widzenie peryferyjne jest przydatne do wykrywania słabych źródeł światła w nocy (jak słabe gwiazdy). W rzeczywistości piloci uczą się wykorzystywać widzenie peryferyjne do skanowania podczas lotu w nocy.
Owaly A, B i C pokazują (patrz rys. 5), które części sytuacji szachowej mistrz szachowy może poprawnie odtworzyć przy pomocy swojego widzenia peryferyjnego. Linie pokazują ścieżkę foveal fixation przez 5 sekund, kiedy zadanie zapamiętywania sytuacji powinno być tak dokładne, jak to możliwe. Obrazy z [29] na podstawie danych z [30]
Różnice między dołem (czasami nazywanym również centralnym) a wzrokiem obwodowym są odzwierciedlone w subtelnych różnicach fizjologicznych i anatomicznych w korze wzrokowej. Różne kierunki widzenia przyczyniają się do przetwarzania informacji wizualnych pochodzących z różnych części pola widzenia, a kompleks obszarów wizualnych położony wzdłuż brzegów szczeliny międzypółkulowej (głęboki rowek oddzielający dwie półkule mózgu) był związany z widzeniem obwodowym. Zasugerowano, że obszary te są ważne dla szybkiej reakcji na bodźce wzrokowe na obrzeżach i kontroli pozycji ciała względem grawitacji. [31]
Peryferyjne widzenie może być realizowane, na przykład, przez żonglerów, którzy regularnie muszą znajdować i łapać przedmioty w obszarze ich widzenia peryferyjnego, co poprawia ich zdolności. Żonglerzy powinni skupić się na danym punkcie w powietrzu, tak że prawie wszystkie informacje potrzebne do skutecznego przechwytywania obiektów są postrzegane w pobliżu obszaru peryferyjnego.
Główne funkcje widzenia peryferyjnego to: [32]
Widok z boku ludzkiego oka wynosi około 90 ° obszaru skroniowego mózgu, ilustrując, jak tęczówka i źrenica wydają się obracać w kierunku widza ze względu na właściwości optyczne rogówki i płynu wewnątrzgałkowego.
Patrząc pod dużymi kątami, tęczówka i źrenica wydają się być zwrócone w kierunku widza dzięki optycznej refrakcji w rogówce. W rezultacie uczeń może być nadal widoczny pod kątem większym niż 90 °. [33] [34] [35]
Osobliwością stożków S jest to, że niebieskie stożki S zawarte w bloku eksterceptora RGB pokryte rozmytym okręgiem punktu obiektu, gdy skupiają się na powierzchni ogniskowej centralnej dołu z stożkami M / L, niebieski promień bloku RGB przy prędkości femtosekundowej (patrz Rys. 1p) pobiera niebieski stożek S poza centralną fosą, gdzie znajduje się w odległości 0,13 mm od jego środka. Gęstość mozaikowego układu stożka-S jest największa. Ponieważ stożki S są usuwane z granicy o promieniu 0,13 mm - pierwszy pas strefy peryferyjnej, gradient gęstości zmniejsza się.
Ostatnio uważne badania morfologiczne pozwoliły naukowcom z laboratorium Marka [39] rozróżnić krótką długość fali postrzeganą przez (niebieski) stożek, w przeciwieństwie do średniej i długiej długości fali postrzeganej przez stożki M./L w ludzkiej siatkówce, bez specjalnych przeciwciał, które barwiłyby te metody badania (Ahnelt i inni, 1987). [40] (Patrz rys. 1 / a). [41]
Stożki (stożki-S) mają więc dłuższe płaty wewnętrzne, które są dalej w siatkówce jako stożki-S (niebieskie), w przeciwieństwie do stożków o dłuższych długościach fali (M./L). Wewnętrzne średnice płatów nie różnią się znacznie w całej siatkówce, są grubsze w obszarach dołka (w żółtej plamce), ale cieńsze w siatkówce obwodowej niż szyszki o dłuższych długościach fali. Szyszki mają również mniejsze i morfologicznie odmienne (ciała) szypułki niż pozostałe dwa stożki, co wiąże się z postrzeganiem krótszej długości fali. Niebieska długość fali jest najmniejsza i około 1‒2 μm, podczas gdy zielone i czerwone fale wynoszą około 3‒5 μm. (Ahnelt i in., 1990). [42] Ponadto, w całej siatkówce, stożki mają inny rozkład i nie pasują do regularnej sześciokątnej mozaiki stożka typowej dla pozostałych dwóch typów. Wynika to z przekroju promieni promieniowania elektromagnetycznego. Wraz ze zmniejszaniem się długości fali (wzrost częstotliwości i strumienia fotonów) zmniejsza się przekrój wiązki. (Na przykład dłuższe stożkowe stożkowe membrany stożków-S i, co ciekawe, pręty wrażliwe tylko na niebieskie promienie w warunkach słabego światła (i nocy) mają kształt cylindryczny i mają około 1-1,5 mikrona w przekroju poprzecznym). [Uwaga konieczna]. (Patrz rys. 1/1).
Na obecnym poziomie uzyskanych danych dotyczących wizualnego widzenia kolorów mamy:
Z tego, że z trzech widmowych typów stożków RGB znalezionych w normalnej ludzkiej siatkówce, tylko jeden stożek S lub niebieski stożek można odróżnić od innych w mozaice, jak również w jego rozmiarze. Wykorzystując specjalne przeciwciała wytworzone przeciwko stożkom z rodzajem niebieskiego pigmentu opsyny, które są wizualnymi pigmentami zawartymi w stożkach, możliwe jest selektywne malowanie wrażliwych na krótkie długości fali pigmentów (lub niebieskich) stożków S. (Ryc. 3) (Szell i in., 1988; Ahnelt i Kolb, 2000).
Są to podstawy pracy fotoreceptorów „niebieskich” stożków w widzeniu barw, gdy światło najpierw spotyka się z siatkówką i oddziałuje z nią w dołku dolnym siatkówki lub w strefie obwodowej, w zależności od kąta widzenia. Gdy to nastąpi, oddziaływanie światła z zewnętrznymi udziałami stożkowych membran stożków siatkówki. Specyfiką działania szyszek S jest to, że są one kontrolowane przez fotoreceptory ipRGC z fotopigmentem (niebieskim) Melanopsyna połączona synaptycznie ze stożkami, znajdującymi się w warstwie zwoju, które są również pierwszymi, które napotykają przepuszczane promienie światła w oku. Filtrując silne promienie UV, wraz z prętami regulują działanie stożków i neuronów w wizualnych regionach mózgu i uczestniczą we wszystkich poziomach widzenia barw - receptora i nerwowego. Najbardziej krytyczna i wysoka (energetyczna) czułość stożków-S na skupione widmowe promienie światła wynosi 421-495 nm - strefa niebieskiego widma S promieni.
Soczewka i rogówka ludzkiego oka są także silnymi pochłaniaczami oscylacji o wyższej częstotliwości promieni widzialnych (filtra) - w kierunku niebieskiego, fioletowego i UV, które wyznaczają wyższą granicę długości fali ludzkiego światła widzialnego, około 421-495 nm, co jest większe niż w strefie promieni ultrafioletowych (UV = 10 do 400 nm, czyli mniej niż 498 nm). Ludzie z afakją, stanem (bez soczewki), czasami zgłaszają, że widzą obiekty w zakresie oświetlenia ultrafioletowego. [43] Na umiarkowanym poziomie jasnego światła, gdzie funkcjonują stożki, oko jest bardziej wrażliwe na żółtawo-zielone światło, ponieważ ta strefa promieni stymuluje dwa, najpowszechniejsze z trzech rodzajów stożków M, L prawie jednakowo. Przy niższych poziomach oświetlenia, zwłaszcza w warunkach słabego oświetlenia, gdzie działają tylko komórki prętowe o długościach fal (poniżej 500 nm), ich czułość jest największa w strefie niebiesko-zielonej długości fali. Przy oświetleniu granicznym 50550nm - pasmo bazowe, obszar pracy czerwono-zielonych promieni, znajdujących się w środku dołeczka dołka od środka pasma 400-700 nm, gdzie stożki-S są połączone lub odłączone w zależności od wektora kierunkowego gradientu światła. (Na przykład, gdy natężenie oświetlenia zmniejsza się przy długościach fal mniejszych niż 498 nm, sztyfty zaczynają działać) (patrz rys. 1). Jednocześnie skupione promienie punktu obiektu na stożkach M, L w dołku dołka dołka są postrzegane przez przeciwnika, emitują podstawowe sygnały biologiczne M, L (czerwony, zielony), a niebieskie promienie są wysyłane z prędkością femtosekundową do stożków-S znajdujących się w blokach RGB, które są pokryte gdziekolwiek w siatkówce strefy obwodowej dołu dołka z pasem w strefie kąta centralnego 7-8 stopni. [44] (patrz rys. 1.1 p, 8b).
Widzenie kolorów jako zróżnicowana percepcja i wybór skupionych promieni bazowych to zdolność systemu wizualnego ciała do rozróżniania obiektów oświetlonych promieniami światła dziennego (bezpośredniego lub odbijanego) przez stożki S, M, L, skupione na nich przez długości fal (lub częstotliwości) widzialnych promieni światła. A zakryte bloki tych trzech stożków są skupionymi kręgami rozmycia (patrz ludzka ostrość widzenia) na ogniskowej powierzchni siatkówki. Te skupione punkty S, M, L przeciwnika odróżniają główne promienie (czerwone, zielone, niebieskie) RGB w postaci biosygnałów wysyłanych do mózgu, gdzie powstaje wrażenie wizualne koloru.
Na przykład, potwierdzając powyższe, w pracy Helgi Kolb:
Mikroskopia elektronowa w końcu pokazała, że typ HII komórki poziomej faktycznie wysłał wiele drzewopodobnych „procesów” (sygnałów) do kilku bułek (stożków S) poprzez swoje drzewiaste pole i mniejsze koncentracje procesów prowadzących do pozycji „M”. (zielone) i „L” (czerwone) stożki. Krótkie aksony tych komórek HII wiążą się wyłącznie ze stożkami (ryc. 8b) (Ahnelt i Kolb, 1994). Wewnątrzkomórkowa rejestracja z poziomych komórek H2 w siatkówce małpy ostatecznie udowodniła, że ta pozioma niebieska komórka jest wrażliwym i ważnym elementem szlaku stożkowego w siatkówce naczelnych (Dacey i in., 1996) [45]
http://cyclowiki.org/wiki/%D0%9F%D0%B5%D1%80 %D0%B8%D1%84%D0%B5%D1%80%D0BB%D1%87% D0BB % D1% 81% D0% BA% D0% BE% D0% B5_% D0% B7% D1% 80% D0% B5% D0% BD% D0% B8% D0% B5Widzenie obwodowe jest wykonywane głównie przez aparat prętowy. Pozwala osobie dobrze poruszać się w przestrzeni, postrzegać każdy rodzaj ruchu. Wzrok peryferyjny jest także wizją zmierzchu, ponieważ pręty są bardzo wrażliwe na słabe światło.
Widzenie peryferyjne zależy od pola widzenia. Pole widzenia to przestrzeń, którą oko widzi, gdy jego stan jest ustalony. W badaniu pola widzenia określa się granice obwodowe i obecność defektów w polu widzenia. Istnieje kilka sposobów określenia.
Metoda kontrolna Donders: pacjent i lekarz siadają naprzeciwko siebie w odległości 1 m i zamykają jedno oko jednego imienia, a otwarte oczy służą jako stały punkt fiksacji. Lekarz zaczyna powoli przesuwać się z obrzeża pola widzenia ręki lub innego obiektu, przesuwając go stopniowo do środka pola widzenia. Badacz musi wskazać moment, w którym zauważy w swoim polu widzenia poruszający się obiekt. Badanie powtarza się ze wszystkich stron. Jeśli osoba badana widzi wygląd dłoni, gdy jest lekarzem, można powiedzieć, że granice pola widzenia pacjenta są normalne. Warunkiem jest normalne pole widzenia u lekarza. Ta metoda ma charakter orientacyjny i pozwala wykryć jedynie poważne zmiany w polu widzenia. Nadaje się do badania ciężko chorych pacjentów, zwłaszcza tych, którzy są w łóżku.
Możliwe jest określenie granic pola widzenia za pomocą perymetrii komputerowej, a najdokładniej przy rzutowaniu ich na sferyczną powierzchnię. Badanie tej metody nazywa się perymetrią i jest wykonywane za pomocą instrumentów zwanych obwodami. Najbardziej rozpowszechniony obwód rejestracji projekcji elektrycznej (PDP). W wielu przypadkach obwód Ferstera, który jest najłatwiejszy w obsłudze, nie jest gorszy pod względem dokładności. W PDP badania są zawsze przeprowadzane w tych samych warunkach, w zależności od ostrości wzroku i innych przyczyn, zmiany rozmiaru, koloru i lekkości przedmiotów.
Uzyskane dane są stosowane do schematu. We wszystkich przypadkach konieczne jest zbadanie pola widzenia w co najmniej 8 meridianach. Normalnie, normalne obwodowe granice pola widzenia na białym są: na zewnątrz 90 °, w górę 50-55 °, w górę na zewnątrz 70 °, w górę do wewnątrz 60 °, w dół 65-70 °, w dół na zewnątrz 90 °, w dół w 50 ° w dół 50 °. Są to granice jednoocznego pola widzenia, którego indywidualne oscylacje nie przekraczają 5-10 °. Duże znaczenie ma również określenie granic pola widzenia obuocznego.
Aby zdiagnozować i ocenić postęp wielu chorób nerwów wzrokowych i siatkówki, konieczne jest określenie granic pola widzenia dla kolorów. W tym badaniu użyj obiektu o wielkości 5 mm. Granice pola widzenia dla kolorów są węższe niż dla bieli i średnio następujące: dla koloru niebieskiego na zewnątrz 70 °, do wewnątrz, do góry i do dołu - 50 °; na czerwonym kolorze na zewnątrz 50 °, do wewnątrz, do góry i do dołu - 40 °; na zielono - na wszystkich czterech południkach 30 °.
Na granice pola widzenia w normie mają wpływ liczne czynniki, takie jak głębokość komory przedniej i szerokość źrenicy, stopień uwagi obiektu, jego zmęczenie, stan adaptacji, wielkość i jasność wyświetlanego obiektu, charakter oświetlenia tła, prędkość obiektu itp.
Zmiany pola widzenia mogą objawiać się albo w postaci zawężenia jego granic, albo w postaci utraty pewnych obszarów. Zawężenie granic pola widzenia może być koncentryczne i może osiągnąć takie stopnie, że pozostanie tylko niewielki obszar centralny (pole rurowe pola widzenia) całego pola widzenia.
Zwężenie pola widzenia występuje w przypadku chorób nerwu wzrokowego, z abiotrofią pigmentu, z syderozą siatkówki, zatruciem chininą itp. Przyczynami czynnościowymi mogą być histeria, neurastenia, nerwica urazowa.
Może występować sektorowe wypadanie pola widzenia w chorobach takich jak jaskra, częściowa atrofia nerwu wzrokowego i blokowanie jednej z gałęzi centralnej tętnicy siatkówki.
Zwężenie pola widzenia o nieregularnym kształcie odnotowuje się z odwarstwieniem siatkówki. Połowa lub ćwiartka utraty pola widzenia jest obserwowana z uszkodzeniem dróg wzrokowych, zwężenia, zwojów podkorowych i obszarów kory płata potylicznego mózgu.
Homianopsja homonimiczna o tej samej nazwie może być prawostronna i lewostronna. Przyczynami homianopsji homonimicznej są guzy, krwotoki, choroby zapalne mózgu o różnej etiologii. Jeśli porażka nie obejmuje całego układu wzrokowego, ale jego części, wypada jedna czwarta pola widzenia na każde oko. To kwadrant hemianopsji. Jeśli uszkodzenie znajduje się w blasku Graciole lub obszarach korowych ścieżek wzrokowych, wówczas pojawia się hemianopsja homonimiczna z zachowaniem obszaru żółtej plamy, ponieważ włókna obszaru plamki żółtej każdego oka, które przechodzą do obu półkul mózgu pozostają nieuszkodzone, gdy ognisko znajduje się nad kapsułką wewnętrzną.
Nienawidząca w przeciwieństwie do hemianopsji może być krótka i podwójna. Heteronimiczna hemianopsja bierno-skroniowa, w której wypada skroniowa połowa pól widzenia w obu oczach, częściej występuje z guzami przysadki, z procesami zapalnymi podstawy mózgu. Hemianopsja dwunastnicza jest możliwa przy obustronnych tętniakach lub zmianach twardzinowych tętnicy szyjnej wewnętrznej z wodogłowiem wewnętrznym. Gdy krwotoki śródmózgowe są podwójną hemianopsją, a następnie pozostaje tylko centralny obszar, taki jak rurkowe pole widzenia.
Zmiana pola widzenia może mieć postać bydła. Szkot jest ograniczoną wadą w zasięgu wzroku. W normalnym polu widzenia zawsze znajduje się fizjologiczny mroczek lub martwy punkt, który znajduje się na czasowej stronie południka poziomego między 10 a 20 ° od punktu fiksacji. To jest rzut głowy nerwu wzrokowego. Szkot jest tutaj z powodu braku warstwy odbierającej światło siatkówki. Jego pionowe wymiary wynoszą 8-9 stopni kątowych, poziomo - 5-6 °. Zwiększone martwe punkty mogą być spowodowane przez choroby nerwu wzrokowego, siatkowatego i naczyniówkowego, jaskrę, krótkowzroczność. Ekspansja martwego pola ma ogromne znaczenie w diagnostyce różnicowej prawdziwego zastoju dysku z pseudo-przekrwienia i zapalenia rzekomego. Patologiczne ograniczone wady pola widzenia mogą być z ogniskowymi uszkodzeniami siatkówki, naczyniowych, wzrokowych ścieżek.
Są pozytywne i negatywne mroczki. Pozytywny mroczek to mroczek, który pacjent odczuwa przed okiem w postaci ciemnej, czasem barwnej plamki. Negatywni pacjenci ze szkocką nie są odczuwani, ale znajdują się w badaniu. Podczas ostrego rozwoju procesu w neuronie obwodowym szlaku wzrokowo-nerwowego (siatkówka, nerw wzrokowy, chiasm, przewód wzrokowy), pojawiają się dodatnie mroczki, podczas gdy w wolno ujemnych scotoma (jaskra, barwnikowe zapalenie siatkówki). W przypadku przewlekłego przebiegu procesu obserwuje się negatywne mroczki w ośrodkowym neuronie (powyżej zewnętrznego ciała czaszki).
Szkot może być bezwzględny i względny. Absolutnie, jeśli w tym obszarze białe i kolorowe obiekty nie są w ogóle postrzegane. Względne - gdy kolor biały wydaje się niejasny, mglisty. Przy względnej szkockiej barwie - kolory wydają się mniej nasycone niż na normalnych obszarach pola widzenia.
Według lokalizacji wyróżnia się miażdżycę centralną i obwodową.
Centralne mroczki są wykrywane, gdy uszkodzenie występuje w strefie dołkowej siatkówki (gruźlica, centralne pęknięcie siatkówki, zwyrodnienie starcze itp.), Papillomacular pęczek - w przypadku choroby nerwu wzrokowego (proces zapalny, zatrucie alkoholem metylowym, ołów, stwardnienie rozsiane) lub ucisk nerwu wzrokowego wewnątrz orbity, w kanale wzrokowym, wewnątrz czaszki i kiedy wpływa na nią chiazma.
Miażdżycy obwodowe, czasem liczne defekty, które znajdują się w różnych częściach pola widzenia, obserwuje się w przypadku zmian siatkówki i naczyniówki (rozsianego zapalenia naczyniówki, krwotoków siatkówki itp.).
Scotomy są badane za pomocą kampimetrii. Tradycyjna tablica o wymiarach 2 x 2 m, o natężeniu oświetlenia co najmniej 75 luksów, może służyć jako kampimetr. Pacjent umieszcza się przed planszą w odległości 1 m i sugeruje się ustawienie białej kropki znajdującej się na środku planszy. Z obrzeża deski lub ze środka na peryferie biały obiekt o wielkości 1-3 lub 5 mm2 prowadzi do jego zaniku. Na tablicy, kredą lub kijem, szpilka oznacza moment, w którym obiekt zniknął. Zbadaj granice bydła w co najmniej 8 kierunkach. Podobnie jak w badaniu pola widzenia, każde oko jest sprawdzane oddzielnie. Za pomocą kampimetru można również określić granice pola widzenia, ale tylko w obrębie 40 ° od środka. W tej metodzie nie można określić granic pola widzenia u dzieci w wieku przedszkolnym.
Pole widzenia u dzieci poniżej 3 lat można ocenić na podstawie ich orientacji w środowisku. Obiektywne określenie pola widzenia odbywa się głównie za pomocą metody reakcji ruchowo-ruchowej i oczopląsu optokinetycznego. Czasami u małych dzieci możliwe jest określenie pola widzenia w sposób kontrolny. Tę metodę należy zastosować, nawet podczas badania starszych dzieci. U dzieci w wieku przedszkolnym granice pola widzenia są około 10% węższe niż u dorosłych, rozszerzając się do normy w wieku szkolnym. Wielkość martwego pola u dzieci w starszych grupach wiekowych wynosi 12 X 14 cm (EI Kovalevsky).
Obecnie istnieje wiele innych instrumentów do badania pola widzenia i zwierząt gospodarskich.
http://www.sfe.ru/v_book_zfii3/Dla pola widzenia jednostki istnieją pewne cechy związane z wielkością optycznie czynnej powierzchni siatkówki. Często pole widzenia jest ograniczone do zewnętrznych punktów orientacyjnych (krawędź orbity, tył nosa).
Wśród normalnych wskaźników pola widzenia (przy określaniu wskaźników dla światła białego) są one rozróżniane: 90 stopni na zewnątrz, 70 stopni na zewnątrz do góry, 55 stopni do wewnątrz i do wewnątrz, 50 stopni w dół do wewnątrz, 65 stopni w dół, 90 stopni w dół na zewnątrz. Przy różnych problemach okulistycznych (patologia siatkówki, zmiany w ścieżce wzrokowej, jaskra) pola widzenia są zawężone. Zazwyczaj występuje lokalne lub koncentryczne zwężenie widocznych obszarów, a czasami pojawiają się mroczki (martwe punkty).
Nawet przy normalnym działaniu układu optycznego może występować bydło, które w tym przypadku jest fizjologiczne. Te mroczki znajdują się w obszarze skroniowym pod kątem 15 stopni od punktu fiksacji lub należą do angiostotomów. Fizjologiczna martwa plama odpowiada tej części wymagającego nerwu, która jest pozbawiona receptorów światła, to znaczy nie jest w stanie odróżnić promieni do niej. Angiosotomy znajdują się na peryferiach i są formacjami taśmopodobnymi, które odpowiadają przebiegowi dużych naczyń siatkowatych, które zamykają receptory przed promieniami świetlnymi.
Koncentryczne zwężenie pól widzenia jest charakterystyczne dla uszkodzenia nerwu wzrokowego lub rozwija się z pigmentowaną dystrofią siatkówki. Stopień zwężenia pola widzenia może być dość znaczący, do 5-10 stopni (widzenie rury). W tym przypadku pacjent jest w stanie rozróżnić litery, ale nie ma możliwości poruszania się w otaczającym środowisku.
Symetryczna utrata pola widzenia występuje, gdy zmiany ogniskowe (guz, krwotok, zapalenie) mózgu, obszaru wzrokowego lub przysadki mózgowej.
Symetryczne wypadanie tylko skroniowych obszarów pól widzenia (heteronimiczna hemianopia skroniowa) rozwija się, gdy przewód wzrokowy jest uszkodzony w przewodzie ścieżek wzrokowych, w miejscu ich przecięcia (przecięcia ścieżek skierowanych z obszarów nosowych siatkówki obu oczu).
Symetryczne wypadanie części nosowych pól widzenia (heteronimia hemianalna heteronimiczna) nie jest powszechne, gdy ciśnienie zewnętrzne występuje w obszarze rozdęcia, na przykład w wyniku ciężkiej miażdżycy tętnic szyjnych.
Jednostronna utrata pól widzenia charakterystycznych dla obu oczu (homonimiczny niedowład połowiczy) rozwija się, gdy jeden ze szlaków ścieżki wzrokowej jest uszkodzony. Jednocześnie istnieje pewna cecha: jeśli prawy odcinek jest uszkodzony, rozwija się lewostronna hemianopia, czyli lewa połowa pól widzenia wypada po obu stronach. I odwrotnie, jeśli dotyczy to lewego przewodu wzrokowego, wówczas hemianopia będzie prawostronna.
Wraz ze stopniowym wzrostem wielkości guza, na początku tylko część przewodu wzrokowego może zostać skompresowana. W tym samym czasie pojawia się homonimiczna kwadratowa hemianopsja. W tym przypadku tylko jedna czwarta pola widzenia jest tracona po obu stronach. Jeśli guz rdzenia wpływa tylko na obszar korowy przewodu wzrokowego, wówczas pionowa linia utraty pola widzenia nie dociera do obszarów centralnych, to znaczy przechodzi przez rzut żółtej plamki. Wynika to z faktu, że centralne obszary ścieżek wzrokowych pozostają nienaruszone i wnikają w struktury centralnego układu nerwowego.
Przy różnych problemach okulistycznych (patologia siatkówki, zmiany w ścieżce wzrokowej, jaskra) pola widzenia są zawężone.
Gdy patologiczne zmiany samego nerwu wzrokowego, jak również powierzchni siatkówki, forma zaburzenia pola widzenia może mieć dowolny charakter. Na przykład w jaskrze występuje charakterystyczne zwężenie pól widzenia w okolicy nosa.
Z lokalną utratą niektórych obszarów widzenia mówimy o powstawaniu bydła. Obszary te mogą być całkowicie ślepe (absolutne mroczki) lub zachować pewne funkcje wzrokowe (względne mroczki). W szkotach proces patologiczny jest najczęściej ogniskowy i wpływa na niektóre obszary ścieżek wzrokowych lub siatkówki.
Szkot może być pozytywny i negatywny. W pierwszym przypadku mówimy o tworzeniu ciemnej lub szarej plamki przed oczami pacjenta. Jest to związane z uszkodzeniami siatkówki lub nerwu wzrokowego w tym obszarze. Ujemny mroczek pozostaje niejasny dla samego pacjenta, można go wykryć tylko podczas badania okulistycznego. Jednocześnie poziom uszkodzenia jest przesunięty na ścieżki przewodzące ścieżki optycznej.
Pod mroczkami przedsionkowymi oznacza czasową utratę miejscowych obszarów pola widzenia. W tym przypadku obszary ciemne mogą się poruszać. Podczas zamykania powiek pacjent odczuwa migotanie zygzakowatych linii, jasnych plamek, które są przesuwane do obszaru peryferyjnego. Pojawienie się bydła przedsionkowego nie ma okresowości i jest spowodowane skurczem tętnic mózgowych. W przypadku migotania przedsionków pacjent powinien przyjąć środek przeciwskurczowy w celu rozszerzenia światła naczyniowego.
W zależności od lokalizacji, mroczki przedsionkowe mogą być:
Absolutny fizjologiczny mroczek znajduje się w okolicy skroniowej w odległości około 12-18 stopni, co odpowiada projekcji głowy nerwu wzrokowego. Wraz ze wzrostem fizjologicznego martwego pola konieczne jest pełne badanie okulistyczne.
Miażdżyca centralna i miażdżycowa występuje, gdy występują defekty w obszarze pylakowatego pęczka nerwu wzrokowego, naczyniówki, siatkówki. Mroczek centralny jest często pierwszym objawem powstawania stwardnienia rozsianego.
Aby uzyskać przybliżone oszacowanie pola widzenia, można użyć prostej i przystępnej metody badania. W takim przypadku musisz najpierw upewnić się, że pole widzenia lekarza nie jest ograniczone. Do badania pacjent siedzi naprzeciwko lekarza, plecami do światła w odległości 0,5-1 m. Badanie wykonuje się na przemian dla każdego oka. Drugie oko jest zamknięte dłonią. Lekarz zamyka przeciwne oko (przy zamkniętym prawym oku pacjenta, zamyka lewe oko i odwrotnie). Najpierw spójrz na pacjenta w otwartym oku lekarza, który przesuwa dłoń z peryferii do środka. Jednocześnie musisz poruszać palcami. Obiekt wskazuje moment, w którym poruszający się obiekt staje się dostępny do oglądania. Dzięki temu możliwe jest wykrycie tylko poważnych defektów i poważnego zwężenia pól widzenia. Jednocześnie wskaźniki zaburzeń pola widzenia są tylko jakościowe. Zakres tej techniki to brak niezawodnych urządzeń cyfrowych lub poważny stan pacjenta (pacjent leżący na wznak).
Bardziej dokładna cyfrowa definicja pól widzenia przy użyciu różnych instrumentalnych metod badania. Jedną z nich jest kampimetria, w której pole widzenia jest badane za pomocą wklęsłej powierzchni kulistej. Kampimetria może nie być zalecana we wszystkich przypadkach, ponieważ pozwala określić pole widzenia tylko w zakresie 30-40 stopni, licząc od punktu centralnego. Obwody urządzenia to półkule lub łuki. Jednym z najprostszych urządzeń tego urządzenia jest obwód Förstera, który wygląda jak czarny łuk na stojaku 180 stopni. Może być przemieszczany w przestrzeni w różnych kierunkach. Zewnętrzny obwód jest podzielony na stopnie (od 0 do 90). Aby przeprowadzić badania na końcach długich prętów, należy zamocować białe lub kolorowe przedmioty z papieru o różnych średnicach. Aby określić granice pól wizualnych, należy użyć białego koła o średnicy 3 mm. Aby określić obecność defektów wewnątrz pola widzenia, odpowiednie są kolorowe obiekty o średnicy 5 mm lub białe koło o średnicy 1 mm.
Podczas badania głowa pacjenta jest zamocowana w specjalnym stojaku, tak aby oko pacjenta było umieszczone w środku obwodu urządzenia. Drugie oko jest zamknięte bandażem. Sam pacjent musi przez cały czas badania wpatrywać się w specjalny znak na środku urządzenia. Przed rozpoczęciem oceny pól widzenia należy poczekać na okres adaptacji wynoszący 5-10 minut. Następnie lekarz przesuwa białe i kolorowe obiekty na obwodzie w różnych kierunkach. W rezultacie ustalane są parametry granic widoku.
Podczas badania za pomocą obwodu projekcji wiązka światła jest rzutowana na obwód sferyczny. Obiekty mogą się różnić kolorem, rozmiarem i jasnością. Pozwala to na ilościową perymetrię (ilościową). Aby to zrobić, optymalne jest użycie dwóch różnych obiektów, które mają taką samą ilość odbitego światła. Zastosowanie perymetrii ilościowej przyczynia się do wczesnej diagnozy różnych patologii, którym towarzyszy zmiana pól widzenia.
Perymetria dynamiczna (kinetyczna) jest uważana za najbardziej pożądaną. W tym przypadku obiekt jest przemieszczany w przestrzeni od obszarów peryferyjnych w kierunku środka. W ostatnich latach coraz powszechniejsza staje się perymetria statyczna, która charakteryzuje się używaniem nieruchomych obiektów o zmiennej jasności i wielkości. Aby przeprowadzić tę ankietę za pomocą statycznych automatycznych obwodów, które są związane z komputerem. Lekarz instaluje program i uruchamia urządzenie. Następnie, na obwodzie w postaci półkuli lub innego ekranu, pojawiają się i migają białe lub kolorowe obiekty, które mogą poruszać się wzdłuż różnych południków. Z pomocą specjalnego czujnika rejestruje dane pacjenta. W rezultacie komputer generuje wynik na formularzu w postaci wydruku. Jeśli określisz pole widzenia za pomocą białego światła, średnica znaku wynosi 3 mm. Jeśli ostrość wzroku pacjenta jest znacznie zmniejszona, można zwiększyć jasność obiektu. W przypadku perymetrii kolorów używane są obiekty o średnicy 5 mm.
Określając granice widzenia barw, należy wziąć pod uwagę, że sam region peryferyjny jest achromatyczny i początkowo obiekt jest postrzegany jako biały lub szary. Dopiero gdy pacjent zacznie rozróżniać kolor obiektu, możemy mówić o wejściu do strefy chromatycznej. Najszersze pola widzenia są nieodłącznie związane z kolorem żółtym i niebieskim, podczas gdy najwęższe są charakterystyczne dla zielonego obiektu.
Aby zwiększyć wartość informacyjną perymetrii, konieczne jest użycie obiektów o różnej średnicy i jasności. W tym przypadku mówimy o ilościowej (ilościowej) perymetrii. Pozwala ujawnić pierwsze zmiany w układzie optycznym w wyniku degeneracji siatkówki, jaskry i innych patologii oka.
Aby zbadać zmierzch i widzenie w nocy, możesz użyć niskiego oświetlenia obiektu i tła. Jednocześnie istnieje możliwość zbadania pracy komórek prętowych siatkówki.
Nie tak dawno temu do oceny widzenia przestrzennego zaczęto wykorzystywać lepometryczną kontrastometrię. Ocenę przeprowadza się przy użyciu czarnych, białych i kolorowych pasków, które są pokazane w formie tabel lub na ekranie komputera. W przypadku naruszenia percepcji tych siatek możemy mówić o patologii w tym lub innym obszarze.
Niezależnie od tego, jakie urządzenie jest używane do perymetrii, konieczne jest przestrzeganie kilku ważnych zasad:
Charakter zmian w polach widzenia może pomóc we wstępnej diagnozie uszkodzenia układu optycznego na określonym poziomie, w celu ustalenia stopnia zmian zwyrodnieniowych lub stadium jaskry.
http://proglaza.ru/articles-menu/1185-perifericheskoe-zrenie.htmlPole widzenia
Przed badaniem widzenia obuocznego przeprowadza się test z osłoną oka („test dywanu”), który umożliwia ustalenie obecności jawnego lub ukrytego zeza z dużym prawdopodobieństwem. Próbka wytworzona w następujący sposób. Prowadzenie badań znajduje się naprzeciwko pacjenta w odległości 0,5 -.
Ostrość wzroku jest, jak wspomniano powyżej, główną funkcją badaną przy wyborze okularów. Jest ona określona przez wartość kątową najmniejszego obiektu, który widzi oko. Jednak słowo „patrz” można przypisać różnym znaczeniom.
Kuracja pacjentów i pisanie historii medycznej jest ważnym elementem edukacji medycznej, podsumowując opanowanie wiedzy i umiejętności w specjalności, stymulowanie myślenia klinicznego i nawyk jasnego formułowania głównych przepisów klinicznych. Przed kuracją należy powtórzyć badane metody.
Cykloplegia - medyczny paraliż akomodacji, osiągnięty przez wkroplenie do oka środków, które wyłączają unerwienie przywspółczulne. Najbardziej kompletny paraliż uzyskuje się przy wielu instalacjach roztworu siarczanu atropiny (dzieci poniżej 1 roku - 0,1% roztwór, od 1 roku do 2 lat włącznie - 0.
Bliska wizja zapewnia zakwaterowanie i konwergencja. Zakwaterowanie, jak również załamanie oka, mierzone jest w dioptriach. W przypadku oka emmetropowego, patrząc na odległość, zakwaterowanie wynosi 0, a patrząc na odległość końcową, jest to: A = 100 / d
http://medbe.ru/materials/diagnostika-i-obsledovanie/issledovanie-perifericheskogo-zreniya/