Analizator wizualny, podstawowe zasady struktury, naruszenia funkcji wizualnych w pokonaniu różnych poziomów systemu wizualnego.
Jak wiadomo, człowiek, podobnie jak wszystkie naczelne, należy do „wizualnych” ssaków, ponieważ podstawowe informacje o świecie zewnętrznym docierają do niego przez kanały wizualne. Dlatego nie można przecenić roli wizualnego analizatora dla funkcji umysłowych osoby, ponieważ jest to główny analizator osoby.
Analizator wizualny, podobnie jak wszystkie systemy analizatorów, jest zorganizowany hierarchicznie. Główne poziomy systemu wizualnego jednej półkuli to, jak wiesz:
siatkówka (poziom obwodowy), nerw wzrokowy (para II), obszar przecięcia nerwu wzrokowego (chiasm), przewód optyczny (wyjście ścieżki wzrokowej z obszaru chiasm - tractus opticus), zewnętrzne lub boczne ciało przegubowe (rurka lub LKT), poduszka optyczna pagórek, na którym kończą się niektóre ścieżki wizualne, ścieżka od zewnętrznego ciała korbowego do kory (zorza wzrokowa) i pierwotne 17-te pole kory mózgowej.
Pierwszy poziom układu wzrokowego, siatkówka, jest znany jako bardzo złożony organ, który nazywa się „wyciętym kawałkiem mózgu”.
Drugim poziomem działania systemu wizualnego jest pieczęć wizualna (II para). Są bardzo krótkie i znajdują się za gałkami ocznymi w jamie przedniej czaszki, na podstawowej powierzchni półkul mózgowych. W nerwach wzrokowych różne włókna przenoszą informacje wzrokowe z różnych części siatkówki. Włókna z wewnętrznych części siatkówek przechodzą w wewnętrznej części nerwu wzrokowego, od części zewnętrznych do części zewnętrznej, od górnych części do góry i od dolnych do dolnych.
Obszar chiasm jest kolejnym ogniwem w systemie wizualnym. Jak wiadomo, niepełne odwrócenie ścieżek wzrokowych występuje u osoby w strefie chiasm. Włókna z nosalowych połówek siatkówki wchodzą w przeciwną półkulę, a włókna z połówek czasowych trafiają do półkuli ipsilateralnej. Z powodu niekompletnego przecięcia się ścieżek wizualnych informacja wizualna z każdego oka wchodzi do obu półkul. Ważne jest, aby pamiętać, że włókna pochodzące z górnych części siatkówki obu oczu tworzą górną połowę chiasmu, a włókna pochodzące z dolnych części tworzą dolną; włókna z fovea również ulegają częściowemu skrzyżowaniu i znajdują się w środku chiasmu.
Sznury optyczne (tractus opticus) łączą obszar chiasmu z zewnętrznym ciałem czaszki.
Kolejnym poziomem systemu wizualnego jest ciało zewnętrzne lub przegubowe (rurki lub LKT). Ta część wzgórza, najważniejsza z jąder wzgórza, jest dużą formacją składającą się z komórek nerwowych, w których koncentruje się drugi neuron ścieżki wzrokowej (pierwszy neuron znajduje się w siatkówce). W ten sposób informacje wizualne bez żadnego przetwarzania pochodzą bezpośrednio z siatkówki do rurki. U ludzi 80% ścieżek wzrokowych prowadzących od końca siatkówki w rurce, pozostałe 20% przechodzi do innych formacji (poduszka kopca wzrokowego, przednia dvuharmie, pień mózgu), co wskazuje na wysoki poziom kortykalizacji funkcji wzrokowych.
Rura charakteryzuje się, podobnie jak siatkówka, swoją strukturą miejscową. Oznacza to, że różne grupy komórek nerwowych w rurce odpowiadają różnym obszarom siatkówki. Ponadto w rurkach w różnych obszarach znajdują się obszary pola widzenia, które są postrzegane jednym okiem (obszary widzenia jednoocznego) oraz obszary postrzegane przez dwoje oczu (obszary widzenia obuocznego), a także obszar widzenia centralnego.
Jak wspomniano powyżej, oprócz rur znajdują się inne przypadki, w których pojawia się informacja wizualna, jest to poduszka wizualnego kopca, przedniej części ciała i pnia mózgu. Wszystkie trzy formacje charakteryzują się tym, że jeśli są uszkodzone, nie następuje uszkodzenie funkcji wizualnych jako takich, co wskazuje na inny cel. Jak wiadomo, przednia dvuholmie reguluje szereg odruchów ruchowych (takich jak odruchy początkowe), w tym odruchy „wyzwalane” przez informację wzrokową. Wydaje się, że wierzchołek pagórka wzrokowego, który jest związany z dużą liczbą przypadków, w szczególności z obszarem jąder podstawowych, pełni podobne funkcje. Struktury macierzyste mózgu biorą udział w regulacji ogólnej niespecyficznej aktywacji mózgu poprzez zabezpieczenia pochodzące ze ścieżek wzrokowych. Zatem informacja wizualna docierająca do pnia mózgu jest jednym ze źródeł wspierających aktywność systemu niespecyficznego.
Kolejnym poziomem systemu wzrokowego jest wizualna zorza polarna (wiązka Gratsiolle) - dość rozległy obszar mózgu znajdujący się w głębi płatów ciemieniowych i potylicznych. Jest to szeroki, rozległy wentylator włókien, który przenosi informacje wizualne z różnych części siatkówki do różnych obszarów 17-tego pola kory.
Ostatnia instancja - pierwotne 17-te pole kory mózgowej - znajduje się głównie na przyśrodkowej powierzchni mózgu w postaci trójkąta, który jest kierowany przez jego punkt głęboko w mózg. Jest to duży obszar kory dużych półkul w porównaniu do innych pierwotnych pól korowych. Nie jest to przypadkowe, ponieważ człowiek jest przede wszystkim istotą „wizualną”, orientującą się głównie za pomocą informacji wizualnych. Najważniejszą cechą anatomiczną siedemnastego pola jest dobry rozwój czwartej warstwy, w której dochodzą impulsy aferentne;
Czwarta warstwa kory jest związana z piątą warstwą, z której rozpoczynają się lokalne odruchy ruchowe, które charakteryzują pierwotny, neuronalny kompleks kory.
17. pole jest zorganizowane zgodnie z aktualną zasadą, tj. różne obszary siatkówki są prezentowane w różnych częściach 17. pola.
To pole ma dwie współrzędne: góra-dół i przód-tył. Górna część 17. pola jest połączona z górną częścią siatkówki, tj. Z dolnymi polami widzenia; dolna część 17. pola otrzymuje impulsy z dolnych części siatkówki, tj. z górnych pól widzenia.
Widzenie obuoczne jest reprezentowane w tylnej części 17. pola, przednia część 17. pola jest obszarem reprezentacji obwodowego widzenia jednoocznego.
Wszystkie opisane poziomy analizatora wizualnego wykonują sensoryczne (względnie elementarne) funkcje wizualne, które nie są bezpośrednio związane z wyższymi funkcjami wizualnymi, chociaż są bez wątpienia podstawą.
Wyższe gnostyczne funkcje wzrokowe są przede wszystkim związane z pracą pól wtórnych analizatora wzrokowego (18 i 19) oraz sąsiednich pól trzeciorzędowych kory mózgowej. Pola 18 i 19 znajdują się zarówno na zewnętrznej powierzchni wypukłej dużych półkul, jak i na wewnętrznej powierzchni przyśrodkowej. 18-te, 19-te pola charakteryzują się rozwojem trzeciej warstwy, w której impulsy są przełączane z jednego obszaru kory do drugiego. Gdy następuje stymulacja elektryczna pól 18 i 19, a nie lokalne, punktowe wzbudzenie, jak podczas stymulacji 17-tego pola, ale aktywacja szerokiej strefy, co wskazuje na szerokie powiązania asocjacyjne tych obszarów kory.
Z badań przeprowadzonych przez W. Penfielda i wielu innych autorów wiadomo, że dzięki elektrostymulacji pól 18 i 19 pojawiają się złożone obrazy wizualne. Nie są to oddzielne błyski światła, ale znajome twarze, zdjęcia, czasem jakieś niewyraźne obrazy. Podstawowe informacje o roli tych obszarów kory mózgowej w funkcjach wzrokowych uzyskanych z kliniki miejscowych uszkodzeń mózgu.
http://studopedia.su/18_8084_stroenie-zritelnogo-analizatora.htmlBadanie dna oka (siatkówki)
Gałka oczna i siatkówka
Funkcją wizualnego analizatora jest wzrok, a następnie zdolność do postrzegania światła, wielkości, względnej pozycji i odległości między obiektami za pomocą organów wzroku, czyli pary oczu.
Każde oko znajduje się we wgłębieniu (oczodole) czaszki i ma aparat pomocniczy oka i gałki ocznej.
Pomocniczy aparat oka zapewnia ochronę i ruch oczu i obejmuje: brwi, górne i dolne powieki z rzęsami, gruczoł łzowy i mięśnie motoryczne. Gałka oczna z tyłu jest otoczona tkanką tłuszczową, która pełni rolę miękkiej, elastycznej poduszki. Nad górną krawędzią orbity znajdują się brwi, których włosy chronią oczy przed cieczą (potem, wodą), która może przepływać przez czoło.
Przód gałki ocznej pokryty jest górnymi i dolnymi powiekami, które chronią przód oka i nawilżają go. Włosy rosną wzdłuż przedniej krawędzi powiek, co tworzy rzęsy, których podrażnienie powoduje odruch ochronny powiek zamykających się (zamykając oczy). Wewnętrzna powierzchnia powiek i przednia część gałki ocznej, z wyjątkiem rogówki, jest pokryta spojówką (błoną śluzową). W górnej bocznej (zewnętrznej) krawędzi każdej orbity znajduje się gruczoł łzowy, który wydziela płyn, który chroni oko przed wysychaniem i zapewnia czystość twardówki oraz przezroczystość rogówki. Mruganie powiek przyczynia się do równomiernego rozprowadzenia płynu łzowego na powierzchni oka. Każda gałka oczna uruchamia sześć mięśni, z których cztery nazywane są prostymi, a dwie skośne. System ochrony rogówki (kontakt wzrokowy z rogówką lub plamką w oku) i odruchy blokujące źrenicę również należą do systemu ochrony oczu.
Oko lub gałka oczna ma kształt kulisty o średnicy do 24 mm i wadze do 7-8 g.
Analizator słuchowy jest kombinacją struktur somatycznych, receptorowych i nerwowych, których aktywność zapewnia percepcję wibracji dźwięku przez ludzi i zwierzęta. C. i. składa się z ucha zewnętrznego, środkowego i wewnętrznego, nerwu słuchowego, ośrodków przekaźnikowych podkorowych i wydziałów korowych.
Ucho to wzmacniacz i przetwornik drgań dźwięku. Przez błonę bębenkową, która jest elastyczną membraną, oraz układ kości transmisyjnych - młoteczek, kowadełko i strzemię - fala dźwiękowa dociera do ucha wewnętrznego, powodując ruchy oscylacyjne płynu, który go wypełnia.
Struktura organu słuchu.
Jak każdy inny analizator słuchowy składa się również z trzech części: receptora słuchowego, przesłuchanienerw z jego ścieżkami i strefą słuchową kory mózgowej, gdzie następuje analiza i ocena bodźców dźwiękowych.
W narządzie słuchu rozróżnij ucho zewnętrzne, środkowe i wewnętrzne (ryc. 106).
Ucho zewnętrzne składa się z małżowiny usznej i zewnętrznego kanału słuchowego. Uszy pokryte skórą składają się z chrząstki. Łapią dźwięki i kierują je do kanału słuchowego. Jest pokryta skórą i składa się z zewnętrznej części chrzęstnej i wewnętrznej części kości. W głębi kanału słuchowego znajdują się gruczoły włosowe i skórne, które wytwarzają lepką żółtą substancję zwaną woskowiną. Zatrzymuje kurz i niszczy mikroorganizmy. Wewnętrzny koniec zewnętrznego kanału słuchowego jest zaciśnięty przez błonę bębenkową, która przekształca fale dźwiękowe unoszące się w powietrzu w wibracje mechaniczne.
Ucho środkowe jest jamą wypełnioną powietrzem. Ma trzy kosteczki słuchowe. Jeden z nich, młotek, spoczywa na bębenku, drugi, strzemię, w błonie owalnego okna, które prowadzi do ucha wewnętrznego. Trzecia kość, kowadło, jest między nimi. Okazuje się, że system dźwigni kostnych, około 20 razy zwiększający siłę wibracji błony bębenkowej.
Wnęka ucha środkowego przez rurkę słuchową komunikuje się z jamą gardła. Podczas połykania otwiera się wejście do rury słuchowej, a ciśnienie powietrza w uchu środkowym staje się równe ciśnieniu atmosferycznemu. Z tego powodu błona bębenkowa nie wygina się w kierunku, w którym ciśnienie jest mniejsze.
Ucho wewnętrzne jest oddzielone od środkowej płytki kości dwoma otworami - owalnym i okrągłym. Są również pokryte taśmą. Ucho wewnętrzne to labirynt kostny składający się z układu jam i kanalików umieszczonych głęboko w kości skroniowej. Wewnątrz tego labiryntu, podobnie jak w przypadku, znajduje się labirynt błonowy. Ma dwa różne organy: organ słuchu i równowaga narządów -aparat przedsionkowy. Wszystkie wnęki labiryntu są wypełnione płynem.
Organ słuchu znajduje się w ślimaku. Jego spiralny kanał obraca się wokół osi poziomej 2,5-2,75 obrotów. Jest on podzielony przez podłużne ścianki na górną, środkową i dolną część. Receptory słuchu znajdują się w narządzie spiralnym umieszczonym na środku kanału. Ciecz wypełniająca jest izolowana od reszty: oscylacje są przesyłane przez cienkie membrany.
Drgania podłużne powietrza, przenoszące dźwięk, powodują mechaniczne drgania błony bębenkowej. Za pomocą kosteczek słuchowych przenosi się do błony owalnego okna, a przez to - płynów ucha wewnętrznego (ryc. 107). Oscylacje te powodują podrażnienie receptorów narządu spiralnego (ryc. 108), powstałe wzbudzenia wchodzą do kory słuchowej kory mózgowej i tworzą się tutaj w odczuciach słuchowych. Każda półkula otrzymuje informacje z obu uszu, umożliwiając określenie źródła dźwięku i jego kierunku. Jeśli sondujący obiekt znajduje się po lewej stronie, impulsy z lewego ucha docierają do mózgu wcześniej niż z prawego. Ta mała różnica w czasie pozwala nie tylko określić kierunek, ale także postrzegać źródła dźwięku z różnych części przestrzeni. Ten dźwięk jest nazywany dźwiękiem przestrzennym lub stereo.
http://studfiles.net/preview/4617498/page:2/Dla większości ludzi pojęcie „wizji” jest związane z oczami. W rzeczywistości oczy - to tylko część złożonego organu, zwanego w medycynie analizatorem wizualnym. Oczy są jedynie przewodnikiem informacji z zewnątrz do zakończeń nerwowych. A zdolność widzenia, rozróżniania kolorów, rozmiarów, kształtów, odległości i ruchu zapewnia wizualny analizator - system złożonej struktury, który obejmuje kilka działów połączonych ze sobą.
Znajomość anatomii analizatora wizualnego osoby umożliwia prawidłową diagnozę różnych chorób, określenie ich przyczyny, wybór właściwej taktyki leczenia i przeprowadzenie złożonych operacji chirurgicznych. Każdy dział analizatora wizualnego ma swoje własne funkcje, ale między nimi są ściśle ze sobą powiązane. Jeśli naruszone zostaną przynajmniej niektóre funkcje narządu wzroku, niezmiennie wpływa to na jakość postrzegania rzeczywistości. Możesz go przywrócić tylko wtedy, gdy wiesz, gdzie problem jest ukryty. Dlatego tak ważna jest wiedza i zrozumienie fizjologii ludzkiego oka.
Struktura wizualnego analizatora jest złożona, ale właśnie z tego powodu możemy postrzegać otaczający nas świat tak jasno i całkowicie. Składa się z następujących części:
Głównymi funkcjami analizatora wizualnego są: postrzeganie, prowadzenie i przetwarzanie informacji wizualnych. Analizator oczu nie działa w pierwszej kolejności bez gałki ocznej - jest to jego część peryferyjna, która odpowiada za główne funkcje wizualne.
Struktura bezpośredniej gałki ocznej obejmuje 10 elementów:
Peryferia zbiera maksimum informacji wizualnych, które są następnie przesyłane przez sekcję przewodnika analizatora wzrokowego do komórek kory mózgowej w celu dalszego przetwarzania.
Ludzkie oko jest mobilne, co pozwala uchwycić dużą ilość informacji ze wszystkich kierunków i szybko reagować na bodźce. Mobilność zapewniają mięśnie zakrywające gałkę oczną. Istnieją trzy pary:
To wystarczy, aby osoba mogła patrzeć w różnych kierunkach bez odwracania głowy i szybko reagować na bodźce wzrokowe. Ruch mięśni zapewniają nerwy okulomotoryczne.
Do elementów pomocniczych aparatu wizualnego należą również:
Powieki i rzęsy pełnią funkcję ochronną, tworząc fizyczną barierę dla przenikania ciał obcych i substancji, wystawienie na zbyt jasne światło. Powieki to elastyczne płytki tkanki łącznej, pokryte na zewnątrz skórą, a wewnątrz spojówką. Spojówka to błona śluzowa wyściełająca samo oko i powieka od wewnątrz. Jego funkcja jest również ochronna, ale zapewnia ją specjalny sekret, który nawilża gałkę oczną i tworzy niewidzialny film naturalny.
Aparat łzowy to gruczoł łzowy, z którego płyn łzowy jest odprowadzany przewodami do worka spojówkowego. Gruczoły są sparowane, znajdują się w rogach oczu. Również w wewnętrznym kąciku oka znajduje się jezioro łez, gdzie łza płynie po umyciu zewnętrznej części gałki ocznej. Stamtąd płyn łzowy przechodzi do przewodu łzowo-nosowego i wpływa do dolnych części kanałów nosowych.
Jest to naturalny i trwały proces, nie postrzegany przez człowieka. Ale gdy płyn łzowy jest wytwarzany za dużo, przewód łzowy nie jest w stanie go przyjąć i przenieść go od razu. Ciecz przelewa się nad brzegiem jeziora łzowego - tworzą się łzy. Jeśli, przeciwnie, z jakiegoś powodu płyn łzowy jest wytwarzany zbyt mało lub nie może poruszać się przez przewody łzowe z powodu ich blokady, pojawia się suche oko. Osoba odczuwa silny dyskomfort, ból i ból oczu.
Aby zrozumieć, jak działa analizator wizualny, powinieneś wyobrazić sobie telewizor i antenę. Antena jest gałką oczną. Reaguje na bodziec, postrzega go, przekształca w falę elektryczną i przekazuje do mózgu. Odbywa się to poprzez przewodzącą część analizatora wzrokowego składającą się z włókien nerwowych. Można je porównać z kablem telewizyjnym. Część korowa jest telewizją, przetwarza falę i dekoduje ją. Rezultatem jest wizualny obraz, który jest dobrze znany naszej percepcji.
Szczegóły warte rozważenia w dziale dyrygenta. Składa się z skrzyżowanych zakończeń nerwowych, to znaczy informacje z prawego oka trafiają na lewą półkulę, a na lewą na prawą półkulę. Dlaczego tak? Wszystko jest proste i logiczne. Faktem jest, że dla optymalnego dekodowania sygnału z gałki ocznej do regionu korowego, jego ścieżka powinna być jak najkrótsza. Obszar w prawej półkuli mózgu odpowiedzialny za dekodowanie sygnału znajduje się bliżej lewego oka niż prawego oka. I odwrotnie. Dlatego sygnały są przesyłane wzdłuż skrzyżowanych ścieżek.
Skrzyżowane nerwy dalej tworzą tzw. Przewód wzrokowy. Tutaj informacje z różnych części oka są przesyłane do dekodowania do różnych części mózgu w celu utworzenia wyraźnego obrazu wizualnego. Mózg może już określić jasność, stopień oświetlenia, gamę kolorów.
Co dalej? Prawie gotowy sygnał wizualny trafia do działu korowego, pozostaje tylko wyodrębnić z niego informacje. Jest to główna funkcja analizatora wizualnego. Tutaj przeprowadzane są:
Dzięki skoordynowanej pracy wszystkich działów i elementów analizatora wizualnego osoba może nie tylko widzieć, ale także rozumieć to, co widział. Te 90% informacji, które otrzymujemy ze świata zewnętrznego przez nasze oczy, przychodzi do nas w taki właśnie wielostopniowy sposób.
Charakterystyka wieku analizatora wizualnego nie jest taka sama: dla noworodka nie jest jeszcze w pełni ukształtowana, dzieci nie mogą skupić oczu, szybko reagować na bodźce, w pełni przetwarzać otrzymane informacje, aby dostrzec kolor, rozmiar, kształt, odległość przedmiotów.
W wieku 1 lat wizja dziecka staje się niemal tak ostra jak u osoby dorosłej, co można sprawdzić na specjalnych wykresach. Jednak całkowite ukończenie tworzenia analizatora wizualnego trwa tylko 10-11 lat. Średnio do 60 lat, z zastrzeżeniem higieny narządów wzroku i zapobiegania patologiom, aparat wzrokowy działa prawidłowo. Następnie rozpoczyna się osłabienie funkcji z powodu naturalnego zużycia włókien mięśniowych, naczyń krwionośnych i zakończeń nerwowych.
Możemy uzyskać trójwymiarowy obraz dzięki temu, że mamy dwoje oczu. Już zostało powiedziane powyżej, że prawe oko przekazuje falę do lewej półkuli, a lewe do prawej. Następnie obie fale są połączone, wysyłane do niezbędnych działów do dekodowania. Jednocześnie każde oko widzi własne „zdjęcie” i tylko przy prawidłowym porównaniu dają jasny i jasny obraz. Jeśli w niektórych etapach zawodzi, dochodzi do naruszenia widzenia obuocznego. Osoba widzi dwa zdjęcia na raz i są różne.
Wizualny analizator nie jest daremny w porównaniu z telewizorem. Obraz obiektów, po przejściu refrakcji na siatkówce, trafia do mózgu w odwróconej postaci. I tylko w odpowiednich działach przekształca się w formę wygodniejszą dla ludzkiej percepcji, to znaczy, że powraca „od stóp do głów”.
Jest wersja, którą noworodki widzą dokładnie tak - do góry nogami. Niestety, nie mogą sami o tym powiedzieć, a do tej pory nie można zweryfikować teorii za pomocą specjalnego sprzętu. Najprawdopodobniej postrzegają bodźce wzrokowe w taki sam sposób jak dorośli, ale ponieważ analizator wizualny nie jest jeszcze w pełni ukształtowany, uzyskane informacje nie są przetwarzane i całkowicie dostosowywane do percepcji. Dzieciak po prostu nie radzi sobie z tak dużymi obciążeniami.
Zatem struktura oka jest złożona, ale przemyślana i prawie idealna. Po pierwsze, światło wchodzi w obwodową część gałki ocznej, przechodzi przez źrenicę do siatkówki, załamuje się w soczewce, a następnie przekształca się w falę elektryczną i przechodzi przez skrzyżowane włókna nerwowe do kory mózgowej. Tutaj jest dekodowanie i ocena otrzymanych informacji, a następnie dekodowanie ich w obraz wizualny, który jest zrozumiały dla naszej percepcji. W rzeczywistości jest podobny do anteny, kabla i telewizora. Ale jest o wiele bardziej delikatny, logiczny i zaskakujący, ponieważ sama natura go stworzyła, a ten złożony proces faktycznie oznacza to, co nazywamy wizją.
http://glaziki.com/obshee/zritelnyy-analizatorAnalizator wizualny. Jest on reprezentowany przez wydział postrzegania - receptory siatkówki, nerwów wzrokowych, układu przewodzącego i odpowiadające im obszary kory w płatach potylicznych mózgu.
Gałka oczna (patrz rysunek). Ma kształt kulisty, zamknięty na orbicie. Pomocniczy aparat oka reprezentują mięśnie oka, tkanka tłuszczowa, powieki, rzęsy, brwi, gruczoły łzowe. Ruchliwość oka jest zapewniona przez mięśnie prążkowane, które są przymocowane na jednym końcu do kości jamy oczodołu, a drugie do zewnętrznej powierzchni gałki ocznej, albuginei. Dwie fałdy skóry otaczają oczy z przodu - powieki. Ich wewnętrzne powierzchnie pokryte są błoną śluzową - spojówką. Aparat łzowy składa się z gruczołów łzowych i przewodu brzusznego. Łza chroni rogówkę przed przechłodzeniem, wysuszeniem i zmywa osadzonymi cząstkami pyłu.
Gałka oczna ma trzy muszle: zewnętrzną - włóknistą, średnią - naczyniową, wewnętrzną - siatkowatą. Błona włóknista jest nieprzezroczysta i nazywana jest białkiem lub twardówką. Przed gałką oczną przechodzi w wypukłą przezroczystą rogówkę. Środkowa skorupa zaopatrzona jest w naczynia krwionośne i komórki pigmentowe. Przed okiem pogrubia się, tworząc ciało rzęskowe, którego grubość zawiera mięsień rzęskowy, który zmienia krzywiznę soczewki przez jej skurcz. Ciało rzęskowe przechodzi w tęczówkę, składającą się z kilku warstw. W głębszej warstwie leżą komórki pigmentowe. Kolor oczu zależy od ilości pigmentu. W środku tęczówki znajduje się dziura - źrenica, wokół której znajdują się okrągłe mięśnie. Wraz ze skurczem źrenica zwęża się. Mięśnie promieniowe obecne w tęczówce rozszerzają źrenicę. Najgłębsza otoczka oka, siatkówka, zawierająca pręty i stożki, jest fotoczułym receptorem, który reprezentuje obwodową część analizatora wzrokowego. W ludzkim oku jest około 130 milionów prętów i 7 milionów stożków. W środku siatkówki koncentruje się więcej stożków, a wokół nich i na peryferiach są pręty. Z wrażliwych na światło elementów oka (pręciki i stożki) odrywają się włókna nerwowe, które, łącząc się przez neurony pośrednie, tworzą nerw wzrokowy. W miejscu, w którym opuszcza oko, nie ma receptorów, miejsce to nie jest wrażliwe na światło i nazywane jest martwym punktem. Poza ślepą plamką na siatkówce są skoncentrowane tylko stożki. Obszar ten nazywany jest żółtą plamką, ma największą liczbę stożków. Tylna część siatkówki jest dolną częścią gałki ocznej.
Za tęczówką znajduje się przezroczyste ciało o kształcie dwuwypukłej soczewki - soczewki, która może załamać promienie świetlne. Soczewka jest zamknięta w kapsule, z której rozciągają się więzadła cynamonowe, przymocowane do mięśnia rzęskowego. Wraz ze skurczem mięśnie więzadła rozluźniają się, a krzywizna soczewki wzrasta, staje się bardziej widoczna. Wnęka oka za soczewką jest wypełniona lepką substancją - ciałem szklistym.
Pojawienie się wrażeń wizualnych. Lekkie podrażnienia są postrzegane przez pręty i stożki siatkówki. Przed dotarciem do siatkówki promienie światła przechodzą przez załamujące światło medium oka. Jednocześnie na siatkówce uzyskiwana jest prawdziwa odwrócona miniatura. Pomimo odwrócenia obrazu obiektów na siatkówce, z powodu przetwarzania informacji w korze mózgowej, osoba postrzega je w naturalnej pozycji, poza tym doznania wzrokowe są zawsze uzupełniane i są zgodne ze świadectwem innych analizatorów.
Zdolność soczewki do zmiany krzywizny w zależności od odległości obiektu nazywa się zakwaterowaniem. Zwiększa się podczas oglądania obiektów z bliskiej odległości i zmniejsza się, gdy obiekt jest usuwany.
Zaburzenia funkcji oka obejmują nadwzroczność i krótkowzroczność. Wraz z wiekiem elastyczność soczewki maleje, staje się bardziej spłaszczona, a akomodacja słabnie. W tym czasie człowiek dobrze widzi tylko odległe przedmioty: rozwija się tak zwana nadwzroczność starcza. Wrodzona nadwzroczność związana jest ze zmniejszoną wielkością gałki ocznej lub słabą mocą refrakcyjną rogówki lub soczewki. Jednocześnie obraz z odległych obiektów jest skupiony za siatkówką. Gdy nosisz okulary z wypukłymi okularami, obraz przesuwa się do siatkówki. W przeciwieństwie do starczego, w przypadku wrodzonej nadwzroczności, umieszczenie soczewki może być normalne.
Przy krótkowzroczności gałka oczna jest powiększona, obraz odległych obiektów, nawet przy braku akomodacji soczewki, jest uzyskiwany przed siatkówką. Takie oko wyraźnie widzi tylko bliskie przedmioty i dlatego jest nazywane krótkowzrocznym, punkty z wklęsłymi okularami, przesuwające obraz z powrotem do siatkówki, poprawiają krótkowzroczność.
Receptory siatkówki - pałeczki i stożki - różnią się zarówno strukturą, jak i funkcją. Widzenie w dzień jest związane ze stożkami, są podekscytowane w jasnym świetle, a za pomocą prętów są półmrokiem, ponieważ są wzbudzone w słabym świetle. W patykach znajduje się substancja koloru czerwonego - wizualna purpura lub rodopsyna; w świetle, w wyniku reakcji fotochemicznej, rozpada się, aw ciemności odzyskuje się w ciągu 30 minut od własnych produktów rozkładu. Dlatego osoba wchodząca do ciemnego pokoju na początku nic nie widzi i po chwili zaczyna stopniowo rozróżniać obiekty (do czasu zakończenia syntezy rodopsyny). Witamina A bierze udział w tworzeniu rodopsyny, z jej niedoborem proces ten jest zakłócany i rozwija się „ślepota nocna”. Zdolność oka do badania obiektów przy różnej jasności oświetlenia nazywa się adaptacją. Zakłóca go brak witaminy A i tlenu, a także zmęczenie.
Szyszki zawierają inną światłoczułą substancję - jodopsynę. Rozpada się w ciemności i zostaje przywrócone do światła w ciągu 3-5 minut. Rozszczepienie jodopsyny w świetle daje wrażenie koloru. Spośród dwóch receptorów siatkówki, tylko stożki są wrażliwe na kolor, z czego w siatkówce występują trzy typy: niektóre postrzegają kolor czerwony, inne zielone, a niektóre niebieskie. W zależności od stopnia wzbudzenia szyszek i kombinacji bodźców, odbierane są różne inne kolory i ich odcienie.
Oko należy chronić przed różnymi efektami mechanicznymi, czytać w dobrze oświetlonym pomieszczeniu, trzymając książkę w pewnej odległości (do 33-35 cm od oka). Światło powinno spaść w lewo. Niemożliwe jest pochylenie się blisko książki, ponieważ soczewka jest w tej pozycji przez długi czas w stanie wypukłym, co może prowadzić do rozwoju krótkowzroczności. Zbyt jasne światło uszkadza oczy, niszczy komórki odbierające światło. Dlatego gogle stalowe, spawacze i ludzie innych podobnych zawodów powinni nosić ciemne okulary podczas pracy. Nie możesz czytać w jadącym pojeździe. Ze względu na niestabilność pozycji książki, ogniskowa zmienia się cały czas. Prowadzi to do zmiany krzywizny soczewki, zmniejszając jej elastyczność, co powoduje osłabienie mięśnia rzęskowego. Zaburzenia widzenia mogą również wystąpić z powodu braku witaminy A.
Krótko:
Główną częścią oka jest gałka oczna. Składa się z soczewki, ciała szklistego i cieczy wodnistej. Obiektyw ma wygląd soczewki dwuwklęsłej. Ma tendencję do zmiany krzywizny w zależności od odległości obiektu. Jego krzywizna jest zmieniana przez mięsień rzęskowy. Funkcją ciała szklistego jest utrzymanie kształtu oka. Istnieją również dwa rodzaje wodnistej wilgoci: przód i tył. Przednia jest między rogówką a tęczówką, a tylna między tęczówką a soczewką. Funkcją aparatu łzowego jest zwilżanie oka. Krótkowzroczność to patologia widzenia, w której obraz powstaje przed siatkówką. Nadwzroczność to patologia, w której obraz powstaje za siatkówką. Obraz powstaje odwrócony, zmniejszony.
http://www.examen.ru/add/manual/school-subjects/human-sciences/anatomy-and-physiology/zritelnyij-analizator/Organ widzenia odgrywa kluczową rolę w interakcji człowieka ze środowiskiem. Z jego pomocą do centrów nerwowych trafia nawet 90% informacji o świecie zewnętrznym. Zapewnia percepcję światła, gamę kolorów i poczucie przestrzeni. Ze względu na to, że narząd wzroku jest sparowany i mobilny, obrazy wizualne są postrzegane według objętości, tj. nie tylko w obszarze, ale także w głębi.
Organ widzenia obejmuje gałkę oczną i organy pomocnicze gałki ocznej. Z kolei narząd wzroku jest integralną częścią wizualnego analizatora, który oprócz tych struktur obejmuje przewodzącą ścieżkę widzenia, podkorowe i korowe centra widzenia.
Oko ma zaokrąglony kształt, przednie i tylne bieguny (rys. 9.1). Gałka oczna składa się z:
1) zewnętrzna membrana włóknista;
2) środek - naczyniówka;
4) jądra oka (przednia i tylna komora, soczewka, ciało szkliste).
Średnica oka wynosi około 24 mm, objętość oka u dorosłego wynosi średnio 7,5 cm 3.
1) Membrana włóknista - zewnętrzna gęsta powłoka, która pełni funkcje ramowe i ochronne. Włóknista membrana jest podzielona na tylną część - twardówkę i przezroczystą przednią - rogówkę.
Twardówka jest gęstą osłonką tkanki łącznej o grubości 0,3–0,4 mm z tyłu, 0,6 mm w pobliżu rogówki. Tworzą go wiązki włókien kolagenowych, między którymi leżą spłaszczone fibroblasty z niewielką ilością włókien elastycznych. W grubości twardówki w strefie jej połączenia z rogówką znajduje się wiele małych, rozgałęzionych łączących się wnęk tworzących żylną zatokę twardówki (kanał Schlemma), przez którą wypływa płyn z przedniej komory oka, a mięśnie okulomotoryczne są przyczepione do twardówki.
Rogówka jest przezroczystą częścią skorupy, która nie ma naczyń i ma kształt zegarka. Średnica rogówki - 12 mm, grubość - około 1 mm. Główne właściwości rogówki - przezroczystość, jednolita sferyczność, wysoka czułość i wysoka moc refrakcyjna (42 dioptrii). Rogówka pełni funkcje ochronne i optyczne. Składa się z kilku warstw: zewnętrznego i wewnętrznego nabłonka z wieloma zakończeniami nerwowymi, wewnętrznymi utworzonymi przez cienkie płytki tkanki łącznej (kolagen), między którymi znajdują się spłaszczone fibroblasty. Komórki nabłonkowe warstwy zewnętrznej są zaopatrywane w wiele mikrokosmków i są obficie zwilżone łzami. Rogówka pozbawiona jest naczyń krwionośnych, jej odżywianie następuje na skutek dyfuzji z naczyń rąbka i płynu w przedniej komorze oka.
Rys. 9.1. Struktura oka:
O: 1 - anatomiczna oś gałki ocznej; 2 - rogówka; 3 - kamera przednia; 4 - kamera tylna; 5 - spojówka; 6 - twardówka; 7 - naczyniówka; 8 - więzadło rzęskowe; 8 - siatkówka; 9 - plamka, 10 - nerw wzrokowy; 11 - martwe pole; 12 - ciało szkliste, 13 - ciało rzęskowe; 14 - więzadło cynamonowe; 15 - tęczówka; 16 - soczewka; 17 - oś optyczna; B: 1 - rogówka, 2 - kończyna (krawędź rogówki), 3 - zatoka żylna twardówki, 4 - opalizujący kąt wieńcowy, 5 - spojówka, 6 - część rzęskowa siatkówki, 7 - twardówka, 8 - naczyniówka, 9 - siatkówka zębata, 10 - mięsień rzęskowy, 11 - procesy rzęskowe, 12 - tylna komora oka, 13 - tęczówka, 14 - tylna powierzchnia tęczówki, 15 - pasek rzęskowy, 16 - torebka soczewki, 17 - soczewka, 18 - zwieracz źrenicy (mięsień, zwężenie źrenicy), 19 - przednia komora gałki ocznej
2) Błona naczyniowa zawiera dużą liczbę naczyń krwionośnych i pigmentu. Składa się z trzech części: właściwej naczyniówki, ciała rzęskowego i tęczówki.
Właściwa naczyniówka tworzy dużą część naczyniówki i wyściela tył twardówki.
Większość ciała rzęskowego to mięsień rzęskowy utworzony przez wiązki miocytów, wśród których znajdują się włókna podłużne, okrągłe i promieniowe. Skurcz mięśni prowadzi do rozluźnienia włókien w pasie rzęskowym (więzadło zinnagna), soczewka prostuje się, zaokrągla, w wyniku czego wybrzusza się soczewka krystaliczna, a jej moc refrakcyjna wzrasta, zachodzi akomodacja pobliskich obiektów. Miocyty w starszym wieku częściowo zanikają, rozwija się tkanka łączna; Prowadzi to do zakłócenia zakwaterowania.
Ciało rzęskowe przednie przechodzi w tęczówkę, która jest okrągłą tarczą z otworem w środku (źrenica). Tęczówka znajduje się między rogówką a soczewką. Oddziela komorę przednią (ograniczoną przed rogówką) od tyłu (ograniczona za soczewką). Krawędź źrenicy tęczówki jest postrzępiona, boczna obwodowa, krawędź rzęskowa przechodzi do ciała rzęskowego.
Tęczówka składa się z tkanki łącznej z naczyniami krwionośnymi, komórek pigmentowych, które określają kolor oczu, i włókien mięśniowych zlokalizowanych promieniowo i kołowo, które tworzą zwieracz (zwężenie) źrenicy i rozszerzacz źrenicy. Różna ilość i jakość pigmentu melaninowego określa kolor oczu - leszczynowy, czarny (jeśli występuje duża ilość pigmentu) lub niebieski, zielonkawy (jeśli jest mały pigment).
3) Siatkówka - wewnętrzna (światłoczuła) skorupa gałki ocznej - wzdłuż całej długości przylega do naczyniówki od wewnątrz. Składa się z dwóch arkuszy: wewnętrznego - światłoczułego (część nerwowa) i zewnętrznego - pigmentu. Siatkówka jest podzielona na dwie części - tylną wzrokową i przednią (rzęskową i tęczówkową). Ten ostatni nie zawiera komórek światłoczułych (fotoreceptorów). Granica między nimi to postrzępiona krawędź, która znajduje się na poziomie przejścia samej naczyniówki do koła rzęskowego. Miejsce wyjścia z siatkówki nerwu wzrokowego nazywane jest dyskiem nerwu wzrokowego (ślepa plama, w której nie ma również fotoreceptorów). W centrum dysku centralna tętnica siatkówki wchodzi do siatkówki.
Część wizualna składa się z zewnętrznego pigmentu i wewnętrznych części nerwowych. Wewnętrzna część siatkówki obejmuje komórki z procesami w postaci stożków i prętów, które są wrażliwymi na światło elementami gałki ocznej. Stożki odbierają promienie świetlne w jasnym (dziennym) świetle i są zarówno receptorami kolorów, jak i prętami działającymi w świetle zmierzchu i odgrywają rolę receptorów światła zmierzchowego. Reszta komórek nerwowych pełni rolę wiążącą; aksony tych komórek, połączone w wiązkę, tworzą nerw, który wychodzi z siatkówki.
Każdy kij składa się z segmentów zewnętrznych i wewnętrznych. Segment zewnętrzny - światłoczuły - jest tworzony przez podwójne dyski membranowe, które są fałdami błony plazmowej. Wizualny fiolet - rodopsyna, która znajduje się w błonach segmentu zewnętrznego, zmienia się pod wpływem światła, co prowadzi do pojawienia się impulsu. Zewnętrzne i wewnętrzne segmenty są połączone przez cilium. W segmencie wewnętrznym - różnorodność mitochondriów, rybosomów, elementów retikulum endoplazmatycznego i kompleksu płytek Golgiego.
Pałeczki pokrywają prawie całą siatkówkę z wyjątkiem miejsca „ślepego”. Największa liczba szyszek znajduje się około 4 mm od głowy nerwu wzrokowego w okrągłym pogłębieniu, tak zwana żółta plama, nie ma w niej naczyń i jest to miejsce najlepszej wizji oka.
Istnieją trzy rodzaje stożków, z których każdy odbiera światło o określonej długości fali. W przeciwieństwie do sztyftów w zewnętrznym segmencie tego samego typu znajduje się jodopsyna, która odbiera czerwone światło. Liczba szyszek w ludzkiej siatkówce sięga 6–7 milionów, liczba pręcików jest 10–20 razy większa.
4) Jądro oka składa się z komór oka, soczewki i ciała szklistego.
Tęczówka dzieli przestrzeń między rogówką, z jednej strony, a soczewką z więzadłem Zinna i ciałem rzęskowym, z drugiej, na dwie komory, przednią i tylną, które odgrywają ważną rolę w krążeniu cieczy wodnistej oka. Ciecz wodna jest płynem o bardzo niskiej lepkości, zawiera około 0,02% białka. Wodna wilgoć jest wytwarzana przez naczynia włosowate procesów rzęskowych i tęczówki. Obie kamery komunikują się ze sobą za pośrednictwem źrenicy. W rogu komory przedniej, utworzonej przez krawędź tęczówki i rogówki, znajdują się wokół obwodu wyścielonego przez szczelinę śródbłonka, przez którą komora przednia łączy się z zatoką żylną twardówki, a druga - z układem żył, gdzie płynie ciecz wodnista. Zwykle ilość utworzonego cieczy wodnistej ściśle odpowiada ilości wypływającej wilgoci. W przypadku naruszenia odpływu cieczy wodnistej następuje wzrost ciśnienia śródgałkowego - jaskra. W przypadku późnego leczenia ten stan może prowadzić do ślepoty.
Soczewka jest przezroczystą dwuwypukłą soczewką o średnicy około 9 mm, mającą powierzchnie przednią i tylną, które przechodzą jedna w drugą w obszarze równika. Współczynnik załamania soczewki w warstwach powierzchniowych wynosi 1,32; w centrali - 1,42. Komórki nabłonkowe znajdujące się w pobliżu równika wyrastają, dzielą się, wydłużają, różnicują na włókna soczewki i nakładają się na włókna obwodowe za równikiem, co powoduje wzrost średnicy soczewki. W procesie różnicowania jądro i organelle zanikają, w komórce zachowują się tylko wolne rybosomy i mikrotubule. Włókna soczewki różnicują się w okresie embrionalnym od komórek nabłonkowych pokrywających tylną powierzchnię powstałej soczewki i utrzymują się przez całe życie ludzkie. Włókna są sklejone ze sobą substancją, której współczynnik załamania jest podobny do tego we włóknach soczewki.
Soczewka wydaje się być zawieszona na pasie rzęskowym (wiązka Zinna) między włóknami, w których znajdują się przestrzenie pasów (kanał drobny), łącząc się z komorami oka. Włókna pasa są przezroczyste, łączą się z substancją krystalicznej soczewki i przenoszą na nią ruchy mięśni rzęskowych. Gdy więzadło jest rozciągnięte (rozluźnienie mięśnia rzęskowego), soczewka spłaszcza się (ustawienie dla widzenia dalekiego), podczas gdy więzadło jest rozluźnione (mięsień rzęskowy jest zmniejszony), wybrzuszenie soczewki zwiększa się (ustawienie przy bliży). Nazywa się to zakwaterowaniem oka.
Na zewnątrz soczewka jest pokryta cienką przezroczystą elastyczną kapsułką, do której przymocowany jest pasek rzęskowy (wiązka Zinn). Wraz ze zmniejszeniem mięśnia rzęskowego, wielkości soczewki i jej zmiany zdolności refrakcji, soczewka zapewnia zakwaterowanie dla gałki ocznej, łamiąc promienie światła o 20 dioptriach.
Szklista telozapolnyaet przestrzeń między siatkówką z tyłu, soczewka i tylna strona pasa rzęskowego z przodu. Jest to amorficzna konsystencja galaretowatej substancji międzykomórkowej, która nie ma naczyń krwionośnych i nerwów i jest pokryta, jej współczynnik załamania wynosi 1,3. Ciało szkliste składa się z higroskopijnego białka witreiny i kwasu hialuronowego. Na przedniej powierzchni ciała szklistego znajduje się fossa, w której znajduje się soczewka.
Narządy pomocnicze oka. Narządy pomocnicze oka obejmują mięśnie gałki ocznej, powięź orbity, powieki, brwi, aparat łzowy, ciało tłuszczowe, spojówkę, pochwę gałki ocznej. Aparat ruchowy oka jest reprezentowany przez sześć mięśni. Mięśnie zaczynają się od pierścienia ścięgien wokół nerwu wzrokowego w głębi orbity i są przymocowane do gałki ocznej. Mięśnie działają w taki sposób, że oba oczy obracają się w koordynacji i są skierowane do tego samego punktu (rys. 9.2).
Rys. 9.2. Mięśnie gałki ocznej (mięśnie okulomotoryczne):
A - widok z przodu, B - widok z góry; 1 - mięsień górnego prostokąta, 2 - blok, 3 - mięsień skośny górny, 4 - mięsień przyśrodkowy prostokąta, 5 - mięsień skośny dolny, b - mięsień prostokąta dolnego, 7 - mięsień poprzeczny mięśnia prostego, 8 - nerw wzrokowy, 9 - śluz oczny
Gniazdo oczne, w którym znajduje się gałka oczna, składa się z okostnej oczodołu. Pomiędzy pochwą a okostną orbity znajduje się tłuszczowe ciało orbity, które działa jak elastyczna poduszka dla gałki ocznej.
Powieki (górne i dolne) są formacjami, które leżą przed gałką oczną i przykrywają ją od góry i od dołu, a po zamknięciu całkowicie ją ukrywają. Przestrzeń między krawędziami powieki nazywana jest szczeliną powiekową, rzęsy znajdują się wzdłuż przedniej krawędzi powieki. Podstawą stulecia jest chrząstka pokryta skórą. Powieki zmniejszają lub blokują dostęp do strumienia świetlnego. Brwi i rzęsy są włosami o krótkim włosiu. Gdy rzęsy migają, zatrzymywane są duże cząsteczki kurzu, a brwi przyczyniają się do obrzęku w kierunku bocznym i przyśrodkowym od gałki ocznej.
Aparat łzowy składa się z gruczołu łzowego z przewodami wydalniczymi i kanałami łzowymi (ryc. 9.3). Gruczoł łzowy znajduje się w górnym bocznym rogu orbity. Wytwarza łzę składającą się głównie z wody, która zawiera około 1,5% NaCl, 0,5% albuminy i śluzu, a także zawiera lizozym we łzach, który ma wyraźne działanie bakteriobójcze.
Ponadto łza zapewnia zwilżenie rogówki - zapobiega jej zapaleniu, usuwa cząsteczki kurzu z powierzchni i uczestniczy w zapewnieniu jej odżywiania. Mrugające ruchy powiek przyczyniają się do ruchu łez. Następnie łza wzdłuż szczeliny kapilarnej w pobliżu krawędzi powiek wpływa do jeziora łzowego. W tym miejscu powstają kanały łzowe, które otwierają się do worka łzowego. Ten ostatni znajduje się w tytułowej kopalni w dolnym kącie środkowym orbity. W dół przechodzi w dość szeroki kanał nosowo-łzowy, przez który płyn łzowy dostaje się do jamy nosowej.
Percepcja wzrokowa
Tworzenie obrazu w oku następuje przy udziale układów optycznych (rogówki i soczewki), dając odwrócony i zmniejszony obraz obiektu na powierzchni siatkówki. Kora mózgowa wykonuje kolejną rotację obrazu wizualnego, tak że widzimy różne przedmioty otaczającego świata w prawdziwej formie.
Dostosowanie oka do jasnego widzenia w odległości odległych obiektów nazywane jest zakwaterowaniem. Mechanizm przyjmowania oka jest związany ze skurczem mięśni rzęskowych, które zmieniają krzywiznę soczewki. Rozważając obiekty znajdujące się w bliskiej odległości jednocześnie z akomodacją, konwergencja działa również, tzn. Osie obu oczu są zredukowane. Linie wizualne zbiegają się tym bardziej, im bliżej znajduje się obiekt.
Moc refrakcyjna układu optycznego oka wyrażana jest w dioptriach - (dioptrii). Moc refrakcyjna ludzkiego oka wynosi 59 dptr przy rozważaniu odległych i 72 dptr - przy rozważaniu obiektów bliskich.
Istnieją trzy główne anomalie załamania promieni w oku (refrakcja): krótkowzroczność lub krótkowzroczność, nadwzroczność lub nadwzroczność i astygmatyzm (ryc. 9.4). Głównym powodem wszystkich wad oka jest to, że moc refrakcji i długość gałki ocznej nie zgadzają się ze sobą, jak w normalnym oku. Gdy promienie krótkowzroczności zbiegają się przed siatkówką w ciele szklistym, a na siatkówce, zamiast punktu, pojawia się okrąg rozproszenia światła, gałka oczna ma większą długość niż normalnie. Do korekcji wzroku stosuje się wklęsłe soczewki z ujemnymi dioptriami.
Rys. 9.4. Przebieg światła w oku:
a - z prawidłowym widzeniem, b - z krótkowzrocznością, c - z nadwzrocznością, d - z astygmatyzmem; 1 - korekcja soczewką dwuwklęsłą do korygowania wad krótkowzroczności, 2 - dwuwypukła - nadwzroczność, 3 - cylindryczna - astygmatyzm
Z dalekowzrocznością gałka oczna jest krótka i dlatego równoległe promienie pochodzące z odległych obiektów są zbierane za siatkówką, a na niej uzyskiwany jest niejasny, zamazany obraz obiektu. Ta wada może być skompensowana przez wykorzystanie mocy refrakcyjnej soczewek wypukłych z dodatnimi dioptriami. Astygmatyzm to inna refrakcja promieni świetlnych w dwóch głównych meridianach.
Starczowzroczność (starczowzroczność) wiąże się ze słabą sprężystością soczewki i osłabieniem napięcia więzadeł Zinna przy normalnej długości gałki ocznej. Aby skorygować to załamanie, możesz użyć soczewek dwuwypukłych.
Wizja jednym okiem daje nam wyobrażenie o przedmiocie tylko w jednej płaszczyźnie. Tylko wizja w tym samym czasie z dwojgiem oczu daje wrażenie głębi i prawidłowego pomysłu wzajemnego ułożenia przedmiotów. Możliwość łączenia pojedynczych obrazów uzyskanych przez każde oko w jedną jednostkę zapewnia widzenie obuoczne.
Ostrość widzenia charakteryzuje rozdzielczość przestrzenną oka i jest określona przez najmniejszy kąt, pod którym dana osoba jest w stanie osobno rozróżnić dwa punkty. Im mniejszy kąt, tym lepsza wizja. Normalnie kąt ten wynosi 1 minutę lub 1 jednostkę.
Aby określić ostrość widzenia, stosuje się specjalne tabele, na których są przedstawione litery lub cyfry o różnych rozmiarach.
Pole widzenia jest przestrzenią postrzeganą przez jedno oko, gdy jest nieruchoma. Zmiana pola widzenia może być wczesnym objawem pewnych chorób oczu i mózgu.
Mechanizm fotorecepcji opiera się na stopniowej transformacji rodopsyny wizualnego pigmentu pod wpływem kwantów światła. Te ostatnie są absorbowane przez grupę atomów (chromoforów) wyspecjalizowanych cząsteczek chromolipoprotein. Jako chromofor, który określa stopień absorpcji światła w wizualnych pigmentach, są aldehydy alkoholi witaminy A lub retinalu. Siatkówka jest normalna (w ciemności) i wiąże się z bezbarwnym białkiem opsyną, tworząc w ten sposób rodopsynę wizualnego pigmentu. Gdy foton jest absorbowany, cis-retinal przechodzi w całkowitą transformację (zmienia konformację) i odłącza się od opsyny, podczas gdy impuls elektryczny jest wyzwalany w fotoreceptorze, który jest wysyłany do mózgu. W tym przypadku cząsteczka traci swój kolor i proces ten nazywa się zanikaniem. Po zaprzestaniu ekspozycji na światło rodopsyna ulega natychmiastowej ponownej syntezie. W całkowitej ciemności potrzeba około 30 minut, aby wszystkie pręciki przystosowały się, a oczy osiągnęły maksymalną czułość (cały cis-retinal połączony z opsyną, ponownie tworząc rodopsynę). Ten proces jest ciągły i leży u podstaw ciemnej adaptacji.
Z każdej komórki fotoreceptora jest cienki proces, który kończy się w zewnętrznej warstwie siatkowatej przez pogrubienie, które tworzy synapsę z procesami neuronów bipolarnych.
Neurony asocjacyjne zlokalizowane w siatkówce przekazują pobudzenie z komórek fotoreceptorowych do dużych neurocytów opticoganglionowych, których aksony (500 tys. - 1 mln) tworzą nerw wzrokowy, który opuszcza orbitę przez kanał nerwu wzrokowego. Na dolnej powierzchni mózgu tworzy się chiasm optyczny. Informacje z bocznych części siatkówki, bez przecięcia, są przesyłane do przewodu wzrokowego, a z części środkowych są skrzyżowane. Następnie impulsy są kierowane do podkorowych centrów widzenia, które znajdują się w środkowym i pośrednim mózgu: lepsze wzgórza śródmózgowia zapewniają odpowiedź na nieoczekiwane bodźce wzrokowe; jądra tylne wzgórza (wzgórka wzrokowego) diencephalon zapewniają nieświadomą ocenę informacji wizualnych; Z bocznego wału korbowego międzymózgowia impulsy wzrokowe są kierowane impulsami w kierunku korowego środka widzenia. Znajduje się on pod ostrością płata potylicznego i zapewnia świadomą ocenę otrzymanych informacji (ryc. 9.5).
Rys. 9.5. Mechanizm fotorecepcji:
A - schemat struktury siatkówki: 1 - stożek, 2 - pręty, 3 - komórki pigmentowe, 4 - komórki dwubiegunowe, 5 - komórki zwojowe, 6 - włókna nerwowe (strzałka - kierunek światła); B - droga analizatora wzrokowego: 1 - krótkie nerwy rzęskowe, 2 - węzeł rzęskowy, 3 - nerw okulomotoryczny, 4 - jądro nerwu okulomotorycznego, 5 - szlak oponowo-mózgowo-rdzeniowy, 6 - promieniowanie wzrokowe, 7 - boczne ciało stawowe, 8 - wzrokowo przewód pokarmowy, 9 - zwężenie nerwu wzrokowego, 10 - nerw wzrokowy, 11 - gałka oczna
http://lektsii.org/5-72940.html